Yirmi Üçüncü Mektup/en sayfasının kaynağını görüntüle

<languages/>

In His Name, be He glorified!
And there is nothing but it glorifies Him with praise.(17:44)

Peace be upon you, and God’s blessings and mercy for ever, to the number of the seconds of the minutes of your life and the particles of your body!

My Dear, Enterprising, Serious, True, Sincere, and Sagacious Brother!

For brothers of the hereafter and the truth like us, differences of time and place are no obstacle to their conversing and intimacy. Even if one is in the east, one in the west, one in the past, one in the future, one in this world, and one in the next, they still may be thought of as  being together and may converse. Especially those who have undertaken the same duty to achieve the same goal; they are as though united. Every morning I imagine that you are here with me, and I make over a part, a third, of my spiritual gains to you. May God find them acceptable! In my prayers you are together with Abdülmecid and Abdurrahman. God willing,  you always receive  your share.

Your suffering difficulties in respect of worldly life  saddened me a little, for your sake. But since this world is not eternal and good may come of disasters, it occurred to me to say on your behalf: “This too will pass.” I thought of the Hadith: “True life is the  life of the  hereafter.”(*<ref>*Bukhari, Riqaq, 1; Jihad, 33, 110; Manaqib al-Athar, 9; Maghazi, 29; Muslim, Jihad, 126, 129;Tirmidhi, Manaqib, 55; Ibn Maja, Masajid, 3; Musnad, ii, 381; iii, 172, 180, 216, 276; v, 332.</ref>)I recited  the  verse: “God  is  with those who  patiently persevere.”(2:253) I said: “To God do we belong, and to Him is our return.”(2:156) And I found consolation in place of you. If Almighty God loves one of His servants, He makes him feel disgust at the world and shows it to be ugly.(*<ref>*Tirmidhi, Tibb, 1; Musnad, v, 427; al-Hakim, al-Mustadrak, iv, 207; al-Haythami, Majma’ al- Zawa’id, x, 285; al-Suyuti, Kanz al-‘Ummal, iii, 204.</ref>)God willing,  you  belong  to  that  class  of  His  loved  ones.

Do  not  let  the  increased difficulties preventing the spreading of the Words upset you. God willing, when the amount you have distributed comes to manifest divine mercy, those light-filled seeds will open a profusion of flowers.

You asked a number of questions. My dear brother! The majority of the Words and  Letters that have been written occurred to my heart instantaneously without the exercise of will; and they turned out very well. If I reply to you relying on my will and strength of  knowledge and thought like the Old Said, the answers will turn out dull and deficient. For some time now my heart has received no inspirations and the whip of my memory been broken; so I shall reply extremely briefly to each of them, so as not to deprive you of an answer.

<span id="Birinci_Sualiniz:"></span>
==YOUR FIRST QUESTION==

What is the best way believers can pray for one another?

'''The Answer:'''Their prayer  has to  be within the bounds of what  is acceptable,  for  supplications  become  acceptable  under  certain  conditions;  their acceptability increases as these conditions are fulfilled.

For instance, when a person wants to offer supplications, he should be purified spiritually by seeking forgiveness; then he should recite benedictions (salawat) for the Prophet (UWBP), an acceptable prayer, for intercession;  and following his supplication he should again recite the salawat. For a prayer offered  between two such acceptable prayers itself becomes
acceptable; as is praying for another without their knowledge;(*<ref>*Muslim, Dhikr, 86-8; Tirmidhi, Birr, 50; Abu Da’ud, Witr, 29; Ibn Maja, Manasik, 5.</ref>)and are the traditional supplications and prayers in the Qur’an and Hadiths. For example:

O God! I beseech You to bestow forgiveness and well-being on me and on so-and-so in religion, this world, and the hereafter.(*<ref>*al-Nawawi, al-Adhkar, 74; al-Hakim, al-Mustadrak, i, 517.</ref>)O our Sustainer! Give us good  in this world and good in the hereafter, and defend us from the torment of the Fire.(2:201)

General  supplications  like  these  when  offered  sincerely  and  with  humility  and tranquillity of heart; and following the five daily prayers, and the morning prayer in particular;  and  in  holy  places,  and  mosques  in  particular;  and  on  Fridays,  and particularly during  “the  hour  when  prayers  are  answered;”  and  during  the  three months of Rajab, Sha‘ban, and Ramadan, and on the well-known holy nights, such as the Prophet’s (UWBP) birthday and Ragha’ib, and on the Night of Power in particular
– it is to be strongly hoped from divine mercy that such supplications will be accepted.(*<ref>*Ghazali, Ihya’ ‘Ulum al-Din, i, 457-66; al-Nawawi, al-Adhkar, 420-6.</ref>)

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
O makbul duanın ya aynen dünyada eseri görünür veyahut dua olunanın âhiretine ve hayat-ı ebediyesi cihetinde makbul olur. Demek, aynı maksat yerine gelmezse dua kabul olmadı denilmez; belki daha iyi bir surette kabul edilmiş, denilir.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
== İkinci Sualiniz: ==
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Sahabe-i kiram hazeratına “radıyallahu anh” denildiğine binaen, başkalara da bu manada söylemek muvafık mıdır?
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Elcevap:''' Evet, denilir. Çünkü Resul-i Ekrem’in bir şiarı olan aleyhissalâtü vesselâm kelâmı gibi “radıyallahu anh” terkibi, sahabeye mahsus bir şiar değil belki sahabe gibi veraset-i nübüvvet denilen velayet-i kübrada bulunan ve makam-ı rızaya yetişen Eimme-i Erbaa, Şah-ı Geylanî, İmam-ı Gazalî, İmam-ı Rabbanî gibi zatlara denilmeli. Fakat örf-ü ulemada sahabeye “radıyallahu anh”, tabiîn ve tebe-i tabiîne “rahimehullah”, onlardan sonrakilere “gaferehullah” ve evliyaya “kuddise sırruhu” denilir.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
== Üçüncü Sualiniz: ==
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Başta müçtehidîn-i izam imamları mı efdal, yoksa hak tarîkatların şahları, aktabları mı efdaldir?
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Elcevap:''' Umum müçtehidîn değil; belki Ebu Hanife, Mâlik, Şafiî, Ahmed İbn-i Hanbel; şahların, aktabların fevkindedirler. Fakat hususi faziletlerde Şah-ı Geylanî gibi bazı hârika kutublar, bir cihette daha parlak makama sahiptirler. Fakat küllî fazilet imamlarındır. Hem tarîkat şahlarının bir kısmı, müçtehidlerdendir; onun için umum müçtehidîn, aktabdan daha efdaldir, denilmez. Fakat Eimme-i Erbaa, sahabeden ve Mehdi’den sonra en efdallerdir, denilir.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
== Dördüncü Sualiniz: ==
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
اِنَّ اللّٰهَ مَعَ الصَّابِرٖينَ de hikmet ve gaye nedir?
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Elcevap:''' Cenab-ı Hak, Hakîm ismi muktezası olarak vücud-u eşyada, bir merdivenin basamakları gibi bir tertip vaz’etmiş. Sabırsız adam teenni ile hareket etmediği için basamakları ya atlar, düşer veya noksan bırakır; maksud damına çıkamaz. Onun için hırs mahrumiyete sebeptir. Sabır ise müşkülatın anahtarıdır ki:
اَل۟حَرٖيصُ خَائِبٌ خَاسِرٌ وَالصَّب۟رُ مِف۟تَاحُ ال۟فَرَجِ durub-u emsal hükmüne geçmiştir. Demek, Cenab-ı Hakk’ın inayet ve tevfiki, sabırlı adamlarla beraberdir. Çünkü sabır üçtür:
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Biri:''' Masiyetten kendini çekip sabretmektir. Şu sabır takvadır اِنَّ اللّٰهَ مَعَ ال۟مُتَّقٖينَ sırrına mazhar eder.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''İkincisi:''' Musibetlere karşı sabırdır ki tevekkül ve teslimdir اِنَّ اللّٰهَ يُحِبُّ ال۟مُتَوَكِّلٖينَ ۝ اِنَّ اللّٰهَ يُحِبُّ الصَّابِرٖينَ şerefine mazhar ediyor.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Ve sabırsızlık ise Allah’tan şikâyeti tazammun eder. Ve ef’alini tenkit ve rahmetini ittiham ve hikmetini beğenmemek çıkar. '''Evet, musibetin darbesine karşı şekva suretiyle elbette âciz ve zayıf insan ağlar fakat şekva ona olmalı, ondan olmamalı.''' Hazret-i Yakub aleyhisselâmın اِنَّمَا اَش۟كُوا بَثّٖى وَ حُز۟نٖى اِلَى اللّٰهِ demesi gibi olmalı. Yani musibeti Allah’a şekva etmeli, yoksa Allah’ı insanlara şekva eder gibi “Eyvah! Of!” deyip “Ben ne ettim ki bu başıma geldi?” diyerek, âciz insanların rikkatini tahrik etmek zarardır, manasızdır.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Üçüncü Sabır:''' İbadet üzerine sabırdır ki şu sabır, onu makam-ı mahbubiyete kadar çıkarıyor. En büyük makam olan ubudiyet-i kâmile canibine sevk ediyor.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
== Beşinci Sualiniz: ==
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Sinn-i mükellefiyet on beş sene kabul ediliyor. Hazret-i Peygamber aleyhissalâtü vesselâm, nübüvvetten evvel nasıl ibadet ederdi?
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Elcevap:''' Hazret-i İbrahim aleyhisselâmın, Arabistan’da çok perdeler altında cereyan eden bakiyye-i dini ile fakat farziyet ve mecburiyet suretiyle değil belki ihtiyarıyla ve mendubiyet suretiyle ibadet ederdi. Şu hakikat uzundur, şimdilik kısa kalsın.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
== Altıncı Sualiniz: ==
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Sinn-i kemal itibar olunan kırk yaşında nübüvvetin gelmesi ve ömr-ü saadetlerinin altmış üç olmasındaki hikmet nedir?
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Elcevap:''' Hikmetleri çoktur. Birisi şudur ki: Nübüvvet, gayet ağır ve büyük bir mükellefiyettir. Melekât-ı akliye ve istidadat-ı kalbiyenin inkişafı ve tekemmülü ile o ağır mükellefiyet tahammül edilir. O tekemmülün zamanı ise kırk yaşıdır.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Hem hevesat-ı nefsaniyenin heyecanlı zamanı ve hararet-i gariziyenin galeyanlı hengâmı ve ihtirasat-ı dünyeviyenin feveranlı vakti olan gençlik ve şebabiyet ise sırf İlahî ve uhrevî ve kudsî olan vezaif-i nübüvvete muvafık düşmüyor. Kırktan evvel ne kadar ciddi ve hâlis bir adam olsa da şöhret-perestlerin hatırlarına belki dünyanın şan ve şerefi için çalışır vehmi gelir. Onların ittihamından çabuk kurtulamaz. Fakat kırktan sonra, madem kabir tarafına nüzul başlıyor ve dünyadan ziyade âhiret ona görünüyor. Harekât ve a’mal-i uhreviyesinde çabuk o ittihamdan kurtulur ve muvaffak olur. İnsanlar da sû-i zandan kurtulur, halâs olur.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Amma ömr-ü saadetinin altmış üç olması ise çok hikmetlerinden birisi şudur ki: Şer’an ehl-i iman, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı gayet derecede sevmek ve hürmet etmek ve hiçbir şeyinden nefret etmemek ve her halini güzel görmekle mükellef olduğundan; altmıştan sonraki meşakkatli ve musibetli olan ihtiyarlık zamanında, Habib-i Ekrem’ini bırakmıyor; belki imam olduğu ümmetin ömr-ü galibi olan altmış üçte Mele-i A’lâ’ya gönderiyor, yanına alıyor; her cihette imam olduğunu gösteriyor.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
== Yedinci Sualiniz: ==
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
خَي۟رُ شَبَابِكُم۟ مَن۟ تَشَبَّهَ بِكُهُولِكُم۟ وَ شَرُّ كُهُولِكُم۟ مَن۟ تَشَبَّهَ بِشَبَابِكُم۟ hadîs midir, bundan murad nedir?
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Elcevap:''' Hadîs olarak işitmişim. Murad da şudur ki: “En hayırlı genç odur ki ihtiyar gibi ölümü düşünüp âhiretine çalışarak, gençlik hevesatına esir olmayıp gaflette boğulmayandır. Ve ihtiyarlarınızın en kötüsü odur ki gaflette ve hevesatta gençlere benzemek ister, çocukçasına hevesat-ı nefsaniyeye tabi olur.”
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Senin levhanda gördüğün ikinci parçanın sahih sureti şudur ki ben başımın üstünde onu bir levha-i hikmet olarak ta’lik etmişim. Her sabah ve akşam ona bakarım, dersimi alırım:
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Dost istersen Allah yeter. Evet, o dost ise her şey dosttur.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Yârân istersen Kur’an yeter. Evet, ondaki enbiya ve melâike ile hayalen görüşür ve vukuatlarını seyredip ünsiyet eder.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Mal istersen kanaat yeter. Evet kanaat eden, iktisat eder; iktisat eden, bereket bulur.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Düşman istersen nefis yeter. Evet kendini beğenen, belayı bulur, zahmete düşer; kendini beğenmeyen, safayı bulur, rahmete gider.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Nasihat istersen ölüm yeter. Evet ölümü düşünen, hubb-u dünyadan kurtulur ve âhiretine ciddi çalışır.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
== Yedinci meselenize bir sekizinciyi ben ilâve ediyorum. ==
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Şöyle ki: Bir iki gün evvel bir hâfız, Sure-i Yusuf’tan bir aşr, tâ تَوَفَّنٖى مُس۟لِمًا وَ اَل۟حِق۟نٖى بِالصَّالِحٖينَ e kadar okudu. Birden âni bir surette bir nükte kalbe geldi:
'''Kur’an’a ve imana ait her şey kıymetlidir, zâhiren ne kadar küçük olursa olsun kıymetçe büyüktür. Evet, saadet-i ebediyeye yardım eden küçük değildir.''' Öyle ise “Şu küçük bir nüktedir, şu izaha ve ehemmiyete değmez.” denilmez. Elbette şu çeşit mesailde en birinci talebe ve muhatap olan ve nüket-i Kur’aniyeyi takdir eden İbrahim Hulusi, o nükteyi işitmek ister. Öyle ise dinle:
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''En güzel bir kıssanın güzel bir nüktesidir.''' Ahsenü’l-kasas olan Kıssa-i Yusuf aleyhisselâm hâtimesini haber veren تَوَفَّنٖى مُس۟لِمًا وَ اَل۟حِق۟نٖى بِالصَّالِحٖينَ âyetinin, ulvi ve latîf ve müjdeli ve i’cazkârane bir nüktesi şudur ki:
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Sair ferahlı ve saadetli kıssaların âhirindeki zeval ve firak haberlerinin acıları ve elemi, kıssadan alınan hayalî lezzeti acılaştırıyor, kırıyor. Bâhusus kemal-i ferah ve saadet içinde bulunduğunu ihbar ettiği hengâmda, mevtini ve firakını haber vermek daha elîmdir; dinleyenlere “Eyvah!” dedirtir.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Halbuki şu âyet, Kıssa-i Yusuf’un (as) en parlak kısmı ki Aziz-i Mısır olması, peder ve validesiyle görüşmesi, kardeşleriyle sevişip tanışması olan, dünyada en büyük saadetli ve ferahlı bir hengâmda, Hazret-i Yusuf’un mevtini şöyle bir surette haber veriyor ve diyor ki:
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Şu ferahlı ve saadetli vaziyetten daha saadetli, daha parlak bir vaziyete mazhar olmak için Hazret-i Yusuf, kendisi Cenab-ı Hak’tan vefatını istedi ve vefat etti; o saadete mazhar oldu. Demek o dünyevî, lezzetli saadetten daha cazibedar bir saadet ve ferahlı bir vaziyet kabrin arkasında vardır ki Hazret-i Yusuf aleyhisselâm gibi hakikatbîn bir zat, o gayet lezzetli dünyevî vaziyet içinde gayet acı olan mevti istedi, tâ öteki saadete mazhar olsun.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
İşte Kur’an-ı Hakîm’in şu belâgatına bak ki Kıssa-i Yusuf’un hâtimesini ne suretle haber verdi. O haberde dinleyenlere elem ve teessüf değil belki bir müjde ve bir sürur ilâve ediyor.
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Hem irşad ediyor ki: '''Kabrin arkası için çalışınız, hakiki saadet ve lezzet ondadır.'''
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Hem Hazret-i Yusuf’un âlî sıddıkıyetini gösteriyor ve diyor: '''Dünyanın en parlak ve en sürurlu haleti dahi ona gaflet vermiyor, onu meftun etmiyor, yine âhireti istiyor.'''
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
اَل۟بَاقٖى هُوَ ال۟بَاقٖى
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Said Nursî'''
</div>

<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
------
<center> [[Yirmi İkinci Mektup]] ⇐ | [[Mektubat]] | ⇒ [[Yirmi Dördüncü Mektup]] </center>
------
</div>