Bütün çeviriler

Tüm mevcut çevirilerin gösterilmesi için aşağıya bir ileti adı giriniz.

11 çeviri bulundu.

Ad	Geçerli mesaj metni
^g العربية (ar)	وحيث إن الإنسان معرَّض لما لا يُحصى من أنواع البلايا والمصائب ومهاجمة الأعداء لما يحمل من عجزٍ مطلقٍ. وله مطالب كثيرة وحاجات عديدة مع أنه في فقرٍ مدقع لا نهاية له؛ لذا تكون وظيفتُه الفطريةُ الأساس «الدعاءَ» بعد الإيمان، وهو أساسُ العبادة ومخُّها. فكما يلجأ الطفلُ العاجزُ عن تحقيق مرامه أو تنفيذ رغبته بما لا تصل إليه يدُه، إلى البكاء والعويل أو يطلب مأمولَه، أي يدعو بلسان عجزه إما قولا أو فعلا فيوفَّق إلى مقصوده ذاك، كذلك الإنسان الذي هو ألطفُ أنواع الأحياء وأعجزُها وأفقرُها وهو بمنـزلة صبيٍّ ضعيفٍ لطيفٍ، فلابدّ له من أن يأوي إلى كنفِ الرحمن الرحيم والانطراحَ بين يديه إما باكيا معبرا عن ضعفه وعجزه، أو داعيا بفقره واحتياجه، حتى تُلَبّى حاجتُه وتُنفَّذ رغبتُهُ. وعندئذٍ يكون قد أدّى شكرَ تلك الإغاثات والتلبيات والتسخيرات. وإلاّ إذا قال بغرورٍ كالطفل الأحمق: «أنا أتمكن أن أسخّرَ جميع هذه الأشياء وأستحوذَ عليها بأفكاري وتدبيري» وهي التي تفوق ألوف المرات قوتَه وطاقَته! فليس ذلك إلّا كفران بنِعَم الله تعالى، ومعصية كبيرة تُنافي الفطرةَ الإنسانية وتناقضُها، وسبب لجعل نفسه مستحقّا لعذابٍ أليمٍ.
^g Deutsch (de)	Da der Mensch in seiner grenzenlosen Schwäche grenzenlosen Plagen ausgesetzt und den Angriffen zahlloser Feinde ausgeliefert und bei seiner grenzenlosen Armut gleichzeitig in grenzenloser Not befangen ist und grenzenlose Wünsche zu befriedigen sucht, ist seine natürliche (fitriye) Hauptaufgabe nach dem Glauben (iman) das Gebet (dua). Das Gebet (dua) ist aber die Grundlage von Dienst und Anbetung (= esas-i ubudiyet). Ein Kind, das einen Wunsch auf dem Herzen hat, den es nicht zu befriedigen vermag, sagt dies entweder oder weint, d.h. es äußert sich in der Sprache seiner Schwäche durch das Gebet seiner Handlungen oder in Worten. So verhilft es seinem Wunsch zum Erfolg. In gleicher Weise ist der Mensch unter allen Geschöpfen der Welt wie ein liebes, nettes und höfliches Kind. Entweder muss er vor dem Throne des Erbarmers, des Barmherzigen (Rahmanurrahîm), in seiner Armseligkeit und Schwäche (da'f u adjz) weinen, oder beten (dua) in seiner Armut und Not (fakr u ihtiyadj), damit ihm sein Wunsch erfüllt werde und er sich für die Erfüllung dankbar (shukr) erweise. Anderenfalls ist er wie ein dummes und unartiges Kind, das sich vor einer Fliege fürchtet und sagt: "Ich unterwerfe diese nicht zu unterwerfenden seltsamen Dinge, die tausendfach stärker sind, meiner Macht, mache sie mir nach meinen Vorstellungen und mit meiner Geschicklichkeit dienstbar." So verkehrt er in seiner Undankbarkeit (kufr-u nimet) die Grundnatur des Menschen ins Gegenteil und zieht sich selbst eine fürchterliche Strafe zu.
^g Ελληνικά (el)	Επιπλέον, μια που ο άνθρωπος υπόκειται σε ατελείωτες δοκιμασίες και πλήττεται από αναρίθμητους εχθρούς παρόλη του την απεριόριστη ανικανότητα, και υποφέρει από ατελείωτες ανάγκες και έχει αναρίθμητες επιθυμίες παρόλη την απέραντη φτώχεια του, ελθούσης της πίστης, το βασικό του έμφυτο καθήκον είναι η «Παράκληση». Όσο για την παράκληση, είναι η βάση της λατρείας. Όπως για παράδειγμα, ένα παιδί που με σκοπό να διασφαλίσει μια επιθυμία του, που δεν μπορεί να αποκτήσει μόνο του, είτε θα κλάψει είτε θα το ζητήσει, δηλαδή, θα παρακαλέσει με τη βοήθεια της γλώσσας της ανικανότητας του, είτε με πράξη είτε με λόγο, και θα επιτύχει να το εξασφαλίσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος είναι σαν ένα τέτοιο λεπτεπίλεπτο, χαϊδεμένο παιδί μέσα στον κόσμο όλων των ζωντανών δημιουργημάτων. Και πρέπει, είτε να δακρυρροεί μπρος στην αυλή του Πλέον Ελεήμονος και Οικτίρμων Αλλάχ (Rahmanürrahîm) μέσα από την αδυναμία και ανικανότητά του, ή να ικετεύει μέσα από τη φτώχεια και την ανάγκη του. Έτσι ώστε οι προσδοκίες του να του υποταχθούν ή ακόμη να προσφέρει ευχαριστίες για αυτά που του έχουν ήδη υποταχθεί. Διαφορετικά σαν ένα οκνηρό παιδί που κραυγάζει για το παραμικρό, λέγοντας: «Εγώ καθυποτάσσω πράγματα που είναι αδύνατο να καθυποταχθούν, με τη δική μου δύναμη! Και αναγκάζω πράγματα χίλιες φορές ισχυρότερα, να με υπακούουν μέσω των δικών μου μέτρων και ιδεών!», παρεκκλίνει στην αγνωμοσύνη για τις δωρεές που λαμβάνει. Και όπως ακριβώς αυτό είναι αντίθετο στην έμφυτη φύση του ανθρώπου, έτσι ακριβώς καθιστά τον εαυτό του επάξιο αυστηρής τιμωρίας.
^g English (en)	Furthermore, since man is subject to endless tribulations and afflicted with innumerable enemies despite his boundless impotence, and suffers from endless needs and has innumerable desires despite his boundless poverty, after belief, his fundamental innate duty is supplication. As for supplication, it is the basis of worship of God and servitude to Him. In order to secure a desire or wish he cannot obtain, a child will either cry or ask for it, that is, he will supplicate through the tongue of his impotence either actively or verbally, and will be successful in securing it. In the same way, man is like a delicate, petted child in the world of living creatures. He has to either weep at the Court of the Most Merciful and Compassionate One through his weakness and impotence, or supplicate through his poverty and need, so that the things he wants may be made subject to him, or he may offer thanks for their being made so. Otherwise like a silly child who creates a fuss over a fly, saying: “With my own strength I subjugate things it is not possible to subjugate and things a thousand times more powerful, and I make them obey me through my own ideas and measures,” he displays ingratitude for the bounties. And just as this is contrary to man’s innate nature, so he makes himself deserving of severe punishment.
^g español (es)	Además, la tarea del ser humano original e innata es la súplica, después de la Fe, porque que el ser humano está expuesto a tribulaciones sin fin y es puesto a prueba por el ataque de innumerables enemigos además de su incapacidad sin límites, y sufre de infinitas necesidades y tiene innumerables deseos además de su pobreza sin límites. Y en verdad la súplica, es la base de la servidumbre a Allah. Y del mismo modo que un niño, para conseguir un deseo que no puede obtener, llora o pide con la lengua de su incapacidad una petición de hecho o de palabra, y tiene éxito en su propósito; así mismo, el ser humano es como un niño delicado y mimado en el mundo de los seres vivos. Y tiene que llorar por medio de su debilidad e incapacidad, o suplicar por medio de su pobreza y necesidad, ante la puerta del Misericordioso y Compasivo para que las cosas que pretende le sean sometidas, o cumpla con el agradecimiento de ese sometimiento. De lo contrario, es como un niño tonto que crea un alboroto por una mosca, y dice: “Subyugo con mi propia fuerza estas cosas sorprendentes- que no es posible subyugar y son mil veces más fuertes que él-y hago que me obedezcan por medio de mi pensamiento y planificación”, y se desvía hacia ser ingrato con las bendiciones. Y eso es contrario a la naturaleza innata original del ser humano, al igual que se hace a sí mismo merecedor de un castigo severo.
^g suomi (fi)	Lisäksi, koska ihminen on joutunut loppumattomien koettelemusten kohteeksi ja lukemattomien vihollisten vaivaamaksi huolimatta hänen rajattomasta kyvyttömyydestään, ja kärsii loputtomista tarpeista ja omaa lukemattomia toiveita huolimatta rajattomasta ahdingostaan – uskon jälkeen hänen perustavanlaatuinen synnynnäinen velvollisuutensa on rukouksessa. Mitä tulee rukoukseen, on se palvonnan perusta ja Hänen palvelemistaan. Turvatakseen halunsa tai toiveensa toteutumisen, jota ei voi itse saada, lapsi joko itkee tai pyytää sitä, eli hän rukoilee kyvyttömyytensä kielellä joko aktiivisesti tai suullisesti ja onnistuu turvaamaan sen. Samalla tavoin ihminen on kuin herkkä, silitelty lapsi elävien olentojen maailmassa. Hänen on joko itkettävä heikkoutensa ja kyvyttömyytensä kautta Kaikkein Armollisimman ja Armeliaimman Tuomioistuimessa, tai rukoiltava köyhyytensä ja tarpeensa kautta, jotta asiat, joita hän haluaa voidaan asettaa hänen saatavilleen, tai hän voi olla kiitollinen, että näin on tapahtunut. Muutoin kuin typerä lapsi, joka hössöttää kärpäsestä sanoen: ”Omalla voimallani alistan asioita, joita ei ole mahdollista alistaa, ja tuhat kertaa mahtavampiakin, ja saan ne tottelemaan omien ajatuksieni ja toimenpiteideni mukaan,” osoittaa hän kiittämättömyyttä näitä palkkioita kohtaan. Ja aivan kuten tämä on vastoin ihmisen synnynnäistä luonnetta, aiheuttaa hän itselleen ankaran rangaistuksen.
^g Hausa (ha)	Daɗin ɗaɗawa, tun da dai mutum, a kowane hali, kuma a kowane yanayi cikin jarabawa yakc daga fannonin rayuwa dabam daban ga rauni ga kuma bukatu nasa na yau da kullum, to bayan imani da ya yi sai kuma ya miƙa wuya ga Allah. Mika wuya, shi nc ainihin tushen bautar Allah. Dubi misaliqn yaro, idan yana buƙatar wani abu, yalcan yi kuka ne a ba shi, wani lokaci kuma ya tambaya, ma’ana, yakan yi nuni ko kuma ya yi Magana, sai kaga an biya masa buƙatarsa. Haka shi ma mutum a gaban Allah mai rahama mal jin kai, yakan yi kuka ne ga Allah ko kuma ya roki Allah ga abin da yake bukata, sai kaga (Allah) ya ba biya masa buƙatarsa. Amma kuma idan daga bayan ya samu ya fara tunanin cewa: “Mene ne na damun kai, abinda bai kai in tayar da hankali ba, na zo ina tada hankalina, wannan abu dai, ko ta halin ƙaƙa zan samu, gani da dabaru kamar me?” ya dai nuna rashin godiya da tawali’u ga Allah, ta haka sai ka ga ya haɗu da matsananciyar azaba. Allah kiyashemu, amin.
^g Bahasa Indonesia (id)	Karena manusia akan menghadapi berbagai jenis ujian, musibah, dan serangan musuh yang jumlahnya tak terhingga sedang ia sama sekali tak berdaya. Ia juga memiliki banyak permintaan dan kebutu- han sementara kondisinya sangat papa, maka tugas alamiahnya setelah beriman adalah berdoa di mana doa merupakan inti ibadah.Sebagaimana anak kecil yang tak mampu mewujudkan impian- nya atau merealisasikan keinginannya hanya bisa menangis dan me- ratap, yakni meminta dengan lisan kelemahannya, baik dalam bentuk ucapan ataupun perbuatan, hingga maksudnya tercapai. Demikian pula dengan manusia yang merupakan makhluk hidup paling halus, paling lemah, dan paling fakir. Ia ibarat anak kecil yang lemah.Karena itu, ia harus berlindung di haribaan Tuhan Yang Maha Pengasih dan Penyayang serta bersimpuh di hadapan-Nya, baik de- ngan menangis seraya menunjukkan kelemahannya, atau berdoa lewat kefakirannya hingga keinginannya terpenuhi. Ketika itulah, ia menu- naikan syukur atas pertolongan, pengabulan, dan penundukan Tuhan.Namun jika manusia berkata dengan angkuh seperti anak kecil yang dungu, “Aku mampu menundukkan segalanya dan mengenda- likannya dengan pemikiran dan pengaturanku,” padahal hal itu jauh diluar batas kemampuannya, maka semua itu tidak lain merupakan sikap kufur terhadap nikmat Allah, pembangkangan besar yang ber- tentangan dengan fitrahnya, serta menjadi sebab yang menjadikannya layak mendapat siksa.
^g română (ro)	De asemenea, din pricina faptului că omul este supus necazurilor fără de sfârșit și este ținta numeroșilor dușmani în ciuda neputinței sale, suferă de nevoi interminabile și are dorințe nenumărate în ciuda sărăciei nemărginite, îndatorirea lui de bază, după credință, este ruga; ruga este baza adorării. Asemeni unui copil care atunci când nu poate ajunge la ceea ce-și dorește sau nu i se satisface o dorință, fie plânge, fie cere. Adică, ori face, ori cere prin limbajul neputinței, și își atinge scopul. Tot la fel și omul este precum acel copil delicat, răsfățat și alintat în lumea celor vii. El trebuie, să plângă sau să se roage din pricina slăbiciunii și neputinței sale, adăpostindu-se la Cel Milos și Milostiv. Astfel încât să-și atingă obiectivele sau să mulțumească pentru realizarea lor. În caz contrar, asemenea unui copil naiv si obraznic, care face tărăboi cand este deranjat de o muscă și spune: ”Prin puterea mea controlez toate aceste lucruri ciudate care nu pot fi controlate, ba chiar pot să fac să mă asculte creaturi de o mie de ori mai puternice, și prin puterea și ideile mele, pot să fac să mi se supună”, el își arată ingratitudinea față de binecuvântări. Și pentru că acest lucru este contrar naturaleții de bază a omului merită o pedeapsă aspră.
^g shqip (sq)	Përveç kësaj, meqenëse njeriu përballet me prova e mundime të pafundme dhe meqë sulmohet nga armiq të shumtë dhe është nevojtar për kërkesa të pafundme, pasi ai është shumë i dobët dhe i pafuqishëm, atëherë pas besimit të sinqertë, detyra e tij themelore e natyrshme është lutja që i drejtohet Krijuesit. Dhe për sa i përket lutjes, ajo është esenca e adhurimit. Për të realizuar një dëshirë apo kërkesë që nuk mund ta arrijë, fëmija ose do të qajë ose do ta kërkojë. Domethënë, ai ose do të lutet nëpërmjet gjuhës së pafuqisë, ose aktivisht, ose gojarisht duke u bërë kështu i suksesshëm në përmbushjen e tyre. Në këtë mënyrë, njeriu është i ngjashëm me një fëmijë të dobët, delikat e të përkëdhelur në botën e gjallesave. Ai ose duhet të qajë në praninë e të Gjithëmëshirshmit duke shprehur dobësinë dhe paaftësinë e tij, ose t’i drejtohet me lutje duke shprehur nevojën dhe varfërinë që ka, me qëllim që t’i përmbushen kërkesat dhe t’i realizohen dëshirat. Duke vepruar kështu, ai shpreh falënderim e mirënjohje për realizimin e tyre. Përndryshe, në qoftë se ai thotë me arrogancë ashtu si një fëmijë i marrë i cili qan madje edhe për shkak të një mize, “Me fuqinë time unë i nënshtroj e i mposht gjërat”, në një kohë që ai është i pamundur t’i nënshtrojë gjërat që janë një mijë herë më të fuqishme se ai, ose thotë: Unë i bëj ato të më binden sipas ideve të mia dhe që marr masat.” Në këtë nënyrë ai zhytet në mosmirënjohje ndaj mirësive të Zotit xh.sh. Dhe pikërisht kjo është kundër natyrës së njeriut. Kështu ai e bën veten të meritojë një dënim të rreptë.
^g Türkçe (tr)	Hem insan, nihayetsiz acziyle nihayetsiz beliyyata maruz ve hadsiz a’danın hücumuna müptela ve nihayetsiz fakrıyla beraber nihayetsiz hâcata giriftar ve nihayetsiz metalibe muhtaç olduğundan vazife-i asliye-i fıtriyesi, imandan sonra duadır. Dua ise esas-ı ubudiyettir. Nasıl bir çocuk, eli yetişmediği bir meramını, bir arzusunu elde etmek için ya ağlar ya ister. Yani ya fiilî ya kavlî lisan-ı acziyle bir dua eder, maksuduna muvaffak olur. Öyle de insan bütün zîhayat âlemi içinde nazik, nâzenin, nazdar bir çocuk hükmündedir. Rahmanu’r-Rahîm’in dergâhında ya zaaf ve acziyle ağlamak veya fakr ve ihtiyacıyla dua etmek gerektir. Tâ ki makasıdı ona musahhar olsun veya teshirin şükrünü eda etsin. Yoksa bir sinekten vaveylâ eden ahmak ve haylaz bir çocuk gibi, ben kuvvetimle bu –kabil-i teshir olmayan ve bin derece ondan kuvvetli olan– acib şeyleri teshir ediyorum ve fikir ve tedbirimle kendime itaat ettiriyorum, deyip küfran-ı nimete sapmak, insaniyetin fıtrat-ı asliyesine zıt olduğu gibi, şiddetli bir azaba kendini müstahak eder.