Bütün çeviriler

Tüm mevcut çevirilerin gösterilmesi için aşağıya bir ileti adı giriniz.

8 çeviri bulundu.

Ad	Geçerli mesaj metni
^g العربية (ar)	أي أن ينال المرء شرف امتثال الآية الكريمة: ﴿ اِنْ اَجْرِيَ اِلَّا عَلَى اللّٰهِ ﴾ (يونس: ٧٢) بإيثار الحق والهدى على اتباع النفس والهوى، وبترجيح الحق على أثَرة النفس.. وأن يحصل له امتثال بالآية الكريمة: ﴿ وَمَا عَلَى الرَّسُولِ اِلَّا الْبَلَاغُ الْمُب۪ينُ ﴾ (النور: ٥٤) باستغنائه عن الأجر المادي والمعنوي المقبلَين من الناس (<ref>لابد من جعل شيمة «الإيثار» التي تحلَّى بها الصحابة الكرام رضوان الله تعالى عليهم ونالوا بها ثناء القرآن الكريم نصب العين، واتخاذها دليلاً ومرشداً، وهذا يعني: تفضيل الآخرين على النفس عند قبول الهدايا والصدقات، وعدم قبول شئ مقابل ما يقوم به المرء من خدمات في سبيل الدين، بل لا يطلبه قلباً. وإذا حصل شئ من هذا القبيل فليعده إحساناً إلهياً محضاً، من دون البقاء تحت منة الناس. إذ ما ينبغي أن يُسأل شيء في الدنيا لقاء خدمات في سبيل الدين، لئلا يضيع الإخلاص. فالأمة وإن كان عليها أن تضمن معاش هؤلاء، كما انهم يستحقون الزكاة، إلا أن هؤلاء العاملين لا يسألون الناس شيئاً وربما يوهب لهم، حتى لو وهب لهم شيء فلا يأخذونه لقيامهم في خدمة الدين. فالأفضل إيثار من هم أهل لها على النفس، والرضى بما قسم الله من رزق والقناعة به، كي يحظى المرء بالثناء القرآني العظيم ﴿وَيُؤْثِرُونَ عَلٰٓى اَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ﴾ (الحشر:٩)، وعندئذ يكون ظافراً بالإخلاص ومنقذاً نفسه من شرور هذه التهلكة الخطرة. (المؤلف).</ref>) مدركاً أَنَّ استحسان الناس كلامَه وحسن تأثيره فيهم ونيل توجههم إليه هو مما يتولاه الله سبحانه وتعالى ومن إحسانه وفضله وحده، وليس داخلاً ضمن وظيفته التي هي منحصرةٌ في التبليغ فحسب. بل لا يلزمه ذلك ولا هو مكلف به أصلاً. فمن وفّقه الله إلى ما ذُكر آنفاً يجد لذة الإخلاص، وإلّا يفوته الخير الكثير.
^g Deutsch (de)	Das heißt, (Wahrhaftigkeit kann dadurch erreicht werden), dass man die Wahrheitsliebe der Eigenliebe vorzieht und seinen Egoismus und den Gefallen an sich selbst (nefs ve enaniyet) durch den Gefallen an der Wahrheit (haqq) überwindet und so die Bedeutung der Ayah اِنْ اَجْرِىَ اِلاَّ عَلَى اللّٰهِ(<ref>{"Fürwahr, mein Lohn ist einzig bei Gott." (Sure 11, 29)} zum Ausdruck bringt, die materielle und geistige Belohnung der Menschen zurückweist {Man sollte sich auch die "Tugend der Beschenkung" zu seinem Wegweiser (rehber) wählen, die der Qur'an an den Sahabis gelobt hat. Das heißt, sobald es gilt, ein Geschenk oder Almosen (Sadaqa) anzunehmen, sollte man sich selbst stets einen anderen vorziehen und statt sich für seinen Gottesdienst eine irdische Belohnung zu wünschen oder auch nur in seinem Herzen zu erwarten, wissend, dass dies einzig und allein eine Gnade (ihsan) Gottes ist, ohne dabei einem Menschen ein Gefühl der Verpflichtung aufzuladen oder eine Gegenleistung für seinen Gottesdienst anzunehmen. Denn man darf in dieser Welt für seinen Gottesdienst keine Gegenleistung erwarten, damit die Wahrhaftigkeit nicht entflieht. Zwar hat man ein Recht darauf, dass die Gemeinde einen mit allem Lebensnotwendigen versorgt, ja sogar ein Recht auf Almosen (zekat). Doch darf man dies nicht einfordern. Es wird einem gegeben. Wem etwas gegeben wurde, der darf nicht sagen: "Dies ist der Lohn für meine Dienstleistung." Soweit es möglich wäre, sollte man stets bescheiden anderen vor sich selbst den Vorzug geben, die bedürftiger sind. (Wer solcher Art) das Geheimnis der Ayah وَيُؤْثِرُونَ عَلٰۤى اَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ ("Und sie geben ihnen den Vorzug vor sich selbst, auch wenn sie selbst bedürftig wären." (Sure 59, 9)) zum Ausdruck bringt, wird sich vor dieser schrecklichen Gefahr erretten und Wahrhaftigkeit gewinnen.}</ref>)und die Bedeutung der Ayah وَمَا عَلَى الرَّسُولِ اِلاَّ الْبَلاَغُ {"Und nichts obliegt dem Propheten außer seiner Verkündigung." (Sure 5, 99)} zum Ausdruck bringt. Wer weiß, dass solche Angelegenheiten, wie wohl angesehen zu sein, einen guten Eindruck zu machen und bei den Menschen in Gunst zu stehen, eine Angelegenheit Gottes des Gerechten und in Seiner Huld (ihsan) sind und nichts mit der Verkündigung (tebligh) der Botschaft zu tun haben, die seine eigene Aufgabe (vazife) ist, dabei auch gar nicht notwendig sind, weil er auch gar nicht (mit dergleichen Angelegenheiten) betraut ist, (wer dies weiß) wird (in der Erlangung) der Wahrhaftigkeit (ikhlas) erfolgreich sein. Andernfalls wird seine Wahrhaftigkeit ihm entfliehen.
^g Ελληνικά (el)	Δηλαδή, προτιμώντας τη δικαιοκρατία και το θείο δίκαιο αντί της φιλαυτίας και ιδιοπάθειας, κάνοντας να υπερισχύσει η χάρη του θείου δικαίου απέναντι στα εγωιστικά χατίρια του εαυτού (ναφς) όπου και καθρεπτίζει το μυστήριο του εδαφίου, إِنۡ أَجۡرِىَ إِلَّا عَلَى ٱللَّهِ‌ۚ [Αληθώς η αμοιβή μου ανήκει αποκλειστικά στον Αλλάχ. (Κουράν, Ελ-Γιούνους, 11:29)] και ταυτόχρονα αποκηρύσσοντας την υλική και ηθική ανταμοιβή που προέρχεται από ανθρώπους όπου και καθρεπτίζει το μυστήριο του εδαφίου(Υποσημείωση(<ref> Υποσημείωση: Θα πρέπει επίσης να λαμβάνει κανείς ως οδηγό το χαρακτηριστικό «ÎSÂR» των Σαχάμπε, για το οποίο έχουν λάβει επαίνους στο Κουράν, δηλαδή την προτίμηση των άλλων από τον ίδιο τους τον εαυτό για κάτι που και οι ίδιοι έχουν ανάγκη. Δηλαδή, να προτιμάς να δίνονται σε άλλους τα δώρα και οι ελεημοσύνες που λαμβάνεις, και να γνωρίζεις ότι οι υλικές ανταμοιβές που λαμβάνεις για τη θρησκευτική σου υπηρεσία, είναι καθαρά μια θεία προσφορά και δεν θα πρέπει να επιζητείται και να επιθυμείται ούτε με την καρδιά, χωρίς να υπάρχει η αίσθηση υποχρέωσης στους ανθρώπους, να μην λαμβάνεις τίποτα ως αντίτιμο της θρησκευτικής σου υπηρεσίας. Διότι τίποτα εγκόσμιο δεν πρέπει να αναζητηθεί ως αντάλλαγμα της θρησκευτικής υπηρεσίας, ειδάλλως το Ιχλάς (η ειλικρίνεια) θα χαθεί. Βέβαια, είναι δικαίωμα τους, η κοινότητα του Ισλάμ να καλύπτει τις ανάγκες τους. Δικαιούνται να λαμβάνουν και Ζεκάτ. Αλλά αυτό δεν πρέπει να επιζητείται μπορεί μόνο να τους προσφερθεί. Και όταν τους δοθεί, δεν μπορεί να πει: "Αυτή είναι η ανταμοιβή για την υπηρεσία μου". Με μια πλήρη ολιγάρκεια, να προτιμά άλλους θεωρώντας τους πιο άξιους και καταξιωμένους από τον εαυτό του. Και με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτοντας το μυστήριο του εδαφίου, وَيُؤۡثِرُونَ عَلَىٰٓ أَنفُسِہِمۡ وَلَوۡ كَانَ بِہِمۡ خَصَاصَةٌ۬ "Προτιμούν (τους άλλους) από τον εαυτό τους, αν και η φτώχεια είναι το πεπρωμένο τους" (Κουράν, Ελ-Χασίρ, 59:9) <br>μπορεί κάποιος να σωθεί από αυτόν τον τρομερό κίνδυνο και να κερδίσει το Ιχλάς (την ειλικρίνεια).</ref>)) وَمَا عَلَى ٱلرَّسُولِ إِلَّا ٱلۡبَلَـٰغُ ٱلۡمُبِينُ [Ο δε Απεσταλμένος (δεν έχει υποχρέωση) παρά μόνο να κηρύττει το ολοφάνερο (Μήνυμα). (Κουράν, Ελ-Νουρ, 24:54)] και συνάμα αντιλαμβανόμενος ότι η απόκτηση του ενδιαφέροντος των ανθρώπων, η θετική επιρροή σε αυτούς και η θετική τους αποδοχή είναι καθήκον και προσφορά του Υψίστου και Δίκαιον Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk), και ότι δεν συμπεριλαμβάνονται στο δικό του καθήκον το οποίο είναι η διάδοση του λόγου του Αλλάχ, και ούτε είναι απαραίτητο και ούτε είναι υπεύθυνος για αυτό, και με αυτό το τρόπο μόνο, είναι δυνατόν να ευστοχήσει και να αποκτήσει το Ιχλάς. (ειλικρίνεια) Ειδάλλως θα το χάσει.
^g English (en)	Sincerity may be attained by preferring the worship of God to the worship of one’s own soul, by causing God’s pleasure to vanquish the pleasure of the soul and the ego, and thus manifesting the meaning of the verse:Verily my reward is from God alone;(11:29) by renouncing the material and moral reward to be had from men(<ref>One should also take as one’s guide the quality of preferring others to oneself, the same quality of the Companions that is praised in the Qur’an. For example, when giving a present or performing an act of charity, one should always prefer the recipient to oneself, and without demanding or inwardly desiring any material reward for religious service, know one’s act to be purely God’s grace and not impose a sense of obligation on men. Nothing worldly should be sought in return for religious service, for otherwise sincerity will be lost. Men have many rights and claims, and may even deserve zakat. But it cannot be demanded. When one receives something, it cannot be said: “This is the reward for my service.” Rather in perfect contentment one should always prefer to oneself others who are more deserving. Thus manifesting the meaning of “They prefer others to themselves, though poverty be their lot” (Qur’an, 59:9), one may be saved from this terrible danger and gain sincerity.</ref>)and thus manifesting the meaning of the verse:Naught is incumbent on the Messenger but conveying the message;(5:99) and by knowing that such matters as goodly acceptance, and making a favourable impression, and gaining the attention of men are God’s concern and a favour from Him, and that they play no part in conveying the message, which is one’s own duty, nor are they necessary for it, nor is one charged with gaining them – by knowing this a person will be successful in gaining sincerity, otherwise it will vanish.
^g español (es)	Es decir: Que el hombre obtenga el honor de acatar la noble aleya:{En verdad mi recompensa no incumbe sino a Allah.} (Sura de Yunus, 72) prefiriendo la verdad y la guía a seguir al ego y al deseo y anteponiendo la verdad al egoísmo del ego…Y que le ocurra acatar la noble aleya: {Y no incumbe al Mensajero sino la transmisión clara.} (Sura dela Luz, 54) por su prescindir de la recompensa material y la inmaterial-recibidas por parte de la gente-(<ref>*Nota del autor: [Es necesario poner ante los ojos la cualidad de carácter de la preferencia con la que se adornaron los Compañeros, que Allah esté complacido con ellos, y con la que alcanzaron ser elogiados en el noble Corán, y tomarla como guía y directriz; y esto significa preferir a los demás sobre uno mismo al recibir los regalos y las dádivas y no aceptar nada a cambio de servicios por la causa del Din, y aún más no buscarlo de corazón. Y si tiene lugar algo en este sentido considerarlo un bien divino exclusivamente, sin permanecer bajo el favor de la gente. Puesto que no se debe pedir nada en este mundo a cambio de los servicios por la causa del Din, para que no se pierda la sinceridad. Así pues aunque la umma debe garantizar los medios de vida de éstos, al igual que tienen derecho al ẓakat, éstos trabajadores no piden nada a la gente nada y si se les ofrece algo, no lo toman por desempeñar algo en el servicio del Din. De manera que lo mejor es preferir a quien son dignos de él sobre uno mismo y contentarse con la provisión que Allah reparta y conformarse para que así el hombre alcance el gran elogio coránico: { Y dan preferencia (a otros) sobre ellos mismos a pesar de estar en necesidad.} (Sura de la Concentración, 9) Y en ese momento triunfa con la sinceridad y se salva a sí mismo de los males de esta perdición peligrosa.]</ref>)comprendiendo que el hecho de que la gente celebre sus palabras, el buen efecto que provoquen en ellos y la obtención de su consideración, es parte de lo que Allah, sea glorificado y ensalzado, le confiere de Su bien y favor, solamente, y no entra dentro de su tarea que se limita a la transmisión y nada más; y aún es más, no está obligado a ello ni tiene responsabilidad de ello en absoluto.Así pues aquel al que Allah le hace propicio lo que acabamos de mencionar, encontrará la dulzura de la sinceridad y en caso contrario, se perderá mucho bien.
^g Bahasa Indonesia (id)	Dengan kata lain, seseorang harus mengamalkan firman Allah yang berbunyi: “Upahku hanya dari Allah.” (QS. Yunus [10]: 72). Caranya, ia harus lebih mengedepankan kebenaran dan petunjuk ketimbang mengikuti hawa nafsu, serta lebih mendahulukan kebenaran daripada kepentingan pribadi. Selain itu, ia pun harus mengamalkan pernyataan al-Qur’an berikut ini:“Kewajiban Rasul hanyalah menyampaikan (amanat Allah) de- ngan jelas.” (QS. an-Nûr [24]: 54). kebenaran daripada kepentingan pribadi. Selain itu, ia pun harus mengamalkan pernyataan al-Qur’an berikut ini: “Kewajiban Rasul hanyalah menyampaikan (amanat Allah) dengan jelas.” (QS. an-Nûr [24]: 54). Cara mengamalkannya, ia harus mengabaikan upah materi dan maknawi yang datang dari manusia,(<ref>Ia hendaknya meneladani sikap altruisme (îtsâr; mengutamakan kepentingan orang lain) yang dimiliki oleh para sahabat f. Sikap inilah yang membuat mereka dipu- ji secara langsung oleh al-Qur’an. Altruisme ialah sikap mendahulukan orang lain atas diri sendiri dalam menerima hadiah dan sedekah, serta sikap tidak menerima balasan atas pengabdian yang di lakukan untuk kepentingan agama, bahkan tidak mengharap- kannya sama sekali. Kalaupun kemudian diberi, hal itu harus dianggap sebagai karunia ilahi semata, tanpa merasa berhutang budi pada manusia. Sebab, tidak boleh meminta balasan duniawi atas pengabdian di jalan ukhrawi agar keikhlasan tetap terjaga. Meskipun umat harus menjamin nafkah kehidupan mereka (orang-orang yang mengabdikan dirinya pada agama), dan mereka berhak menerima zakat, namun mereka tidak boleh meminta-minta, melainkan diberi. Ketika mereka diberi sesuatu, mereka tidak boleh mengambilnya sebagai balasan atas tugas pengabdian agama. Karena itu, ahlul haq semampu mungkin lebih mengutamakan orang yang lebih berhak menerima disertai sikap ridha dan qanaah terhadap rezeki yang Allah berikan agar mendapatkan rahasia ayat al-Qur’an yang berbunyi:“Mereka lebih mengutamakan orang lain daripada diri mereka sendiri, meskipun mereka sebenarnya memerlukan”. (QS. al-Hasyr [59]: 9). Ketika itulah, seseorang akan bisa berlaku ikhlas sekaligas bisa menyelamatkan diri dari jurang kebinasaan yang sangat berbahaya–Penulis.</ref>)sekaligus menyadari bahwa pujian, penghargaan, dan penghormatan dari mereka semata-mata berasal dari karunia Allah dan sama sekali bukan karena tugasnya, yang hanya sekadar menyampaikan. Siapa yang berhasil mengamalkan hal tersebut, ia akan merasakan nikmatnya keikhlasan. Jika tidak, ia akan kehilangan banyak kebaikan.
^g português (pt)	A sinceridade pode ser atingida por preferir a adoração de Allah à adoração da própria alma, fazendo o prazer de Allah vencer o prazer da alma e do ego, e manifestando assim o significado do versículo: اِن۟ اَج۟رِىَ اِلَّا عَلَى اللّٰهِ "Certamente, a minha retribuição só procede de Allah."( Alcorão Sagrado, 11:29), pela renúncia à recompensa material e moral a ser conseguido de homens(<ref>É preciso também tomar como seu guia a qualidade de preferir os outros a si mesmo, a mesma qualidade dos Companheiros, que é elogiada no Alcorão. Por exemplo, ao dar um presente ou realizar um ato de caridade, deve-se sempre preferir o destinatário a si mesmo, e sem exigir ou interiormente desejar qualquer recompensa material pelo serviço religioso, sabe que o ato deve ser puramente pela graça de Deus e não impor um sentido de obrigação nos homens. Nada mundano deve ser procurado em troca de serviço religioso, pois de outro modo, a sinceridade será perdida. Os homens têm muitos direitos e reivindicações, e podem até merecer o zakat. Mas não podem exigi-lo, apesar de poder ser dado a eles. Quando alguém recebe algo, não se pode dizer que: "Esta é a recompensa pelo meu serviço." Em vez de perfeito contentamento deve-se sempre preferir a outros si mesmo que são mais merecedores. وَ يُؤْثِرُونَ عَلٰى اَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ "Preferem-nos, em detrimento de si mesmos, mesmo estando em necessidade" (Alcorão Sagrado, 59:9), manifestando, assim, o significado de eles preferirem outros a si mesmos, alguém pode ser salvo deste perigo terrível e ganhar a sinceridade.</ref>) e manifestando assim o sentido do versículo:وَمَا عَلَى الرَّسُولِ اِلَّا ال۟بَلَاغُ "Porque não incumbe ao Mensageiro mais do que a proclamação da lúcida Mensagem." (Alcorão Sagrado, 5:99.) E por saber que tais questões como aceitação atraente, fazer uma boa impressão, e ganhar a atenção dos homens depende de Allah e um favor d'Ele, e que não desempenham qualquer papel na transmissão da mensagem, que é o dever próprio, nem são necessários para ele, nem alguém é encarregado de ganhá-los. Por saber disso, a pessoa será bem-sucedida na obtenção da sinceridade, caso contrário, irá desaparecer.
^g Türkçe (tr)	Yani hakperestliği nefis-perestliğe tercih etmekle ve hakkın hatırı, nefsin ve enaniyetin hatırına galip gelmekle اِن۟ اَج۟رِىَ اِلَّا عَلَى اللّٰهِ sırrına mazhar olup, nâstan gelen maddî ve manevî ücretten istiğna etmekle '''(Hâşiye<ref>'''Hâşiye:''' Sahâbelerin senâ-i Kur'âniyeye mazhar olan "îsâr" hasletini kendine rehber etmek, yani, hediye ve sadakanın kabûlünde başkasını kendine tercih etmek ve hizmet-i diniyenin mukâbilinde gelen menfaat-i maddiyeyi istemeden ve kalben taleb etmeden, sırf bir ihsân-ı ilâhî bilerek, nâstan minnet almayarak ve hizmet-i diniyenin mukâbilinde de almamaktır. <br> Çünkü, hizmet-i diniyenin mukâbilinde dünyada bir şey istenilmemeli ki, ihlâs kaçmasın. Çendan hakları var ki, ümmet onların maîşetlerini te'min etsin. Hem zekâta da müstehaktırlar. Fakat bu istenilmez, belki verilir. Verildiği vakit de "Hizmetimin ücretidir" denilmez. Mümkün olduğu kadar kanâatkârâne, başka ehil ve daha müstehak olanların nefsini kendi nefsine tercih etmek, ﴾وَ يُؤْثِرُونَ عَلٰى اَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ ﴿ sırrına mazhariyetle, bu müdhiş tehlikeden kurtulup ihlâsı kazanabilir.</ref>)''' وَمَا عَلَى الرَّسُولِ اِلَّا ال۟بَلَاغُ sırrına mazhar olup; hüsn-ü kabul ve hüsn-ü tesir ve teveccüh-ü nâsı kazanmak noktalarının Cenab-ı Hakk’ın vazifesi ve ihsanı olduğunu ve kendi vazifesi olan tebliğde dâhil olmadığını ve lâzım da olmadığını ve onunla mükellef olmadığını bilmekle ihlasa muvaffak olur. Yoksa ihlası kaçırır.