ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
(Η Προσθήκη της Εικοστής Πέμπτης Αναλαμπής)
– Συλλυπητήριο Περί Παίδων –
بِاس۟مِهٖ
وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ
Αξιότιμε αιώνιε μου αδερφέ Κύριε Χαφίζ Χαλίντ,
وَبَشِّرِ الصَّابِرٖينَ اَلَّذٖينَ اِذَٓا اَصَابَت۟هُم۟ مُصٖيبَةٌ قَالُٓوا اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّٓا اِلَي۟هِ رَاجِعُونَ
Αδερφέ μου, ο θάνατος του παιδιού σου με επηρέασε. Όμως اَلْحُكْمُ لِلّٰهِ Η αποδοχή του παθήματος (Κaza) και η υποταγή στο πεπρωμένο (Κader) είναι χαρακτηριστικά σύμβολα του Ισλάμ. Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) ας δώσει σ` εσάς μια ωραία υπομονή, και ας κάνει τον εκλιπόντα, μεσολαβητή και εφόδιο για εσάς στην μεταθανάτιο ζωή. Θα αναφέρουμε Πέντε Σημεία τα οποία θα δώσουν μια μεγάλη εξαγγελία και μια αληθινή παρηγοριά στους θεοσεβούμενους πιστούς όπως εσείς.
ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ:
Το μυστήριο και το νόημα στο εδάφιο وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ του Πάνσοφου Κουρ`άν, είναι ως εξής:
Τα τέκνα των πιστών τα οποία έχουν πεθάνει πριν την εφηβεία, στον Παράδεισο θα παραμείνουνε αιωνίως χαριτωμένα επάξια του Παραδείσου παιδιά, και θα γίνουν αιώνια πηγή ευτυχίας στην αγκαλιά των γονέων τους που έχουν φτάσει στο Παράδεισο, και θα τους δώσουνε την πιο λεπτή τέρψη η οποία είναι η αγάπη στο παιδί και το χάϊδεμα του τέκνου. Επίσης δεδομένου ότι όλα τα απολαυστικά πράγματα θα υφίστανται στο Παράδεισο, η κρίση αυτών που λένε «Ο Παράδεισος δεν είναι χώρος αναπαραγωγής, γι` αυτό και δεν θα υπάρχει η αγάπη και χάϊδεμα του τέκνου» δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Ακόμη, το ότι η αγάπη και το χάϊδεμα του παιδιού –η οποία είναι σύμμεικτη με βάσανα- σ` ένα σύντομο χρόνο δέκα χρόνων της γης, ανταλλάσσονται και ανταμείβονται με μια αγνή, εύθυμη εκατομμυρίων χρόνων αιώνια αγάπη και χαϊδέματος παιδιού, αποτελεί την μεγαλύτερη ευτυχία για τους πιστούς. Συνεπώς το συγκεκριμένο έντιμο εδάφιοوِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ τα επιδεικνύει και τα εξαγγέλλει αυτά.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ
Κάποτε ένα άτομο βρισκότανε στη φυλακή. Στείλανε κοντά του το χαριτωμένο παιδί του. Αυτός ο καημένος φυλακισμένος μαζί με τη δική του δυστυχία μη μπορώντας να εξασφαλίσει την άνεση και του παιδιού του, θλιβότανε με την δυσκολία αυτή. Ύστερα ο φιλεύσπλαχνος άρχοντας στέλνει σ` αυτόν έναν άντρα και του λέει:
«Αυτό το παιδί ναι μεν είναι δικό σου τέκνο αλλά είναι και δικός μου υπήκοος, λαός. Θα τον πάρω εγώ και θα τον αναθρέψω σε ένα ωραίο παλάτι.»
Εκείνος ο άνθρωπος κλαίγεται και θρηνεί λέγοντας «Δεν πρόκειται να δώσω το παιδί μου που είναι η πηγή παρηγοριάς μου.»
Ενώ οι φίλοι του τον προειδοποιούν λέγοντας: «Οι στεναχώριες σου δεν έχουν νόημα. Εάν λυπάσαι το παιδί σου σκέψου ότι, αντί για αυτήν την βρωμερή, κακή, στενόχωρη φυλακή θα πάει σε ένα άνετο, εύπορο και ευτυχισμένο παλάτι. Εάν λυπάσαι για τον εαυτό σου και σκέφτεσαι προς όφελος σου, σκέψου ότι, αν μείνει εδώ το παιδί, μαζί με ένα αβέβαιο και προσωρινό σου συμφέρον υπάρχει το ενδεχόμενο να ανεχτείς πολλές στεναχώριες και θλίψεις με τις ταλαιπωρίες του παιδιού. Ενώ αν πάει εκεί θα σου παρέχει χίλιες ωφέλειες. Διότι θα γίνει αιτία της προσέλκυσης της ευσπλαχνίας του βασιλιά και θα γίνει σαν ένας μεσολαβητής για σένα. Ο βασιλιάς θα θελήσει να τον ανταμώσει με εσένα. Βεβαίως για να σε δει δεν θα στείλει αυτόν στη φυλακή, αλλά μάλλον θα βγάλει εσένα από τη φυλακή και θα σε φέρει σε εκείνο το παλάτι ώστε να ιδωθείτε -με την προϋπόθεση ότι σέβεσαι και εμπιστεύεσαι τον βασιλιά...»
Έτσι λοιπόν, σαν αυτό το παράδειγμα, αξιότιμε αδερφέ μου, όταν τα παιδιά
των πιστών όπως εσύ πεθάνουνε, πρέπει να σκεφτούνε ως εξής:
Αυτό το παιδί είναι αθώο και ο Δημιουργός του (Χαλίκ) είναι Πολυεύσπλαχνος (Ραχίμ) και Απέραντα Γενναιόδωρος, Μεγάθυμος και Κάτοχος κάθε προσφοράς (Κερίμ). Σε αντίθεση με την δική μου ελλειπής ανατροφή και στοργή, τον πήρε στην άμεμπτη καλοσύνη και έλεος Του. Λυτρώνοντας το από τις δυσχέρειες, δυστυχίες και στεναχώριες της φυλακής της γης, το έστειλε στον υψηλότερο βαθμό του Παραδείσου Φιρντέβς. Τι ευτυχία για εκείνο το παιδί! Εάν παρέμενε σε αυτόν τον κόσμο, ποιός ξέρει σε πια μορφή θα έμπαινε! Για το λόγω αυτό εγώ δεν το λυπάμαι, ξέρω ότι είναι μακάριος. Όσο για το συμφέρον του εαυτού μου, δεν αισθάνομαι ούτε οίκτο για μένα και ούτε λυπάμαι και θρηνώ.
Διότι αν έμενε σε αυτόν τον κόσμο, θα προσέφερε σε εμένα μια δέκα χρονών παροδική τέρψη αγάπης (παιδιού) σύμμεικτη με στεναχώριες. Εάν γινότανε και ευλαβής και είχε τη δυνατότητα, μπορεί να με βοηθούσε. Με το θάνατό του όμως θα έχει την ισχύ ενός μεσολαβητή υπέρ μου, ο οποίος θα είναι η αφορμή και για την αιώνια ευτυχία μου, και θα μου προσφέρει στο Παράδεισο την τέρψη της αγάπης προς το παιδί για δέκα εκατομμύρια χρόνια.
Βεβαίως και αυτός που χάνει ένα αβέβαιο, εσπευσμένο συμφέρον αλλά αποκομίζει χίλια σίγουρα, αναβαλλόμενα συμφέροντα δεν θλίβεται με στεναχώρια και δεν οδύρεται απελπισμένα.
ΤΡΙΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Το εκλιπών παιδί, ήτανε ένα πλάσμα, ένας δούλος και με ολόκληρη την μορφολογία του ένα έργο τέχνης ενός Ελεήμων Δημιουργού (Χαλίκ-ι Ραχίμ) και ενώ ανήκε σε Αυτόν, ήτανε φίλος των γονέων του και είχε δοθεί προσωρινά υπό την επίβλεψή τους. Κατέστησε υπηρέτες του την μητέρα και τον πατέρα του, και ως αντάλλαγμα της υπηρεσίας των γονέων, τους έδωσε ως μια προκαταβολική ανταμοιβή απολαυστικής στοργής.
Τώρα, ο Ελεήμων Δημιουργός (Χαλίκ-ι Ραχίμ) -ο οποίος είναι ενενήντα εννιά της εκατό δικαιούχος- δεόντως της ευσπλαχνία και της σοφίας Του εάν πάρει από τα χέρια σου το παιδί δίνοντας τέλος στην υπηρεσία σου, δεν αρμόζει σ` έναν πιστό να κλαίει και να θρηνεί με ένα παραπονετικό τρόπο απαιτώντας το ένα και τυπικό δικαίωμα του από τον πραγματικό κάτοχο χιλίων δικαιωμάτων. Αλλά αυτό αρμόζει μάλλον στους απερίσκεπτους και στους αποκλίνοντες.
ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Εάν η ζωή σε αυτή τη γη ήτανε αιώνια, και ο άνθρωπος έμενε μέσα της αιωνίως και ο αποχωρισμός ήτανε για πάντα, τότε οι οδυνηρές στεναχώριες και οι θλιβερές απελπισίες θα είχανε κάποιο νόημα. Όμως, εφόσον αυτός ο κόσμος είναι ένας ξενώνας, τότε και εσείς και εμείς επρόκειτο να πάμε εκεί όπου έχει πάει το αποθανόν παιδί. Επίσης, ο θάνατος αυτός δεν είναι μια ιδιαιτερότητα γι’ αυτόν, αλλά είναι μία καθολική λεωφόρος. Επίσης, εφόσον ο αποχωρισμός δεν είναι παντοτινός αλλά στο μέλλον θα υπάρξει συνάντηση και στον εντάφιο κόσμο και στον Παράδεισο∙ τότε χρειάζεται να πούμε اَلْحُكْمُ لِلّٰهِ, και να ευχαριστήσουμε με υπομονή λέγοντας «Αυτός το έδωσε και Αυτός το πήρε. Δόξα τον Αλλάχ σε όλες τις καταστάσεις!».
ΠΕΜΠΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Η στοργή, η οποία είναι μια από τις πιο χαριτωμένες, πιο ευχάριστες, πιο ωραίες και πιο λεπτές ανακλάσεις της Θεϊκής Ευσπλαχνίας, είναι ένα ελιξίριο από ευλογημένο φως και είναι πιο ισχυρή από τον έρωτα. Αποτελεί αφορμή στην ταχέως αντάμωση με τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ). Όπως ο μεταφορικός έρωτας και ο εγκόσμιος έρωτας με πολλές δυσκολίες μεταμορφώνεται στον πραγματικό έρωτα και βρίσκει τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ). Έτσι και η στοργή -χωρίς δυσκολίες όμως- με τρόπο πιο σύντομο και πιο αγνό, συνδέει την καρδιά με τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ).
Είτε ο πατέρας είτε η μητέρα αγαπούν το παιδί τους όσο ολόκληρη η γη. Όταν πάρουν το παιδί τους από τα χέρια τους, αν είναι ευτυχής και πιστός, στρέφει το πρόσωπο του από αυτόν το κόσμο, βρίσκει τον Πραγματικό Απονομέα των Αγαθών (Μουν’ίμ-ι Χακικί). Και λέει: «Εφόσον αυτός ο κόσμος είναι μάταιος, δεν αξίζει την αφοσίωση της καρδιάς». Αποκτά ένα ενδιαφέρον για τον τόπο όπου έχει πάει το παιδί του και παίρνει ένα μεγάλο πνευματικό ύφος.
Οι απερίσκεπτοι και οι αποκλίνοντες από τον πραγματικό δρόμο της πίστης, στερούνται της ευτυχίας και της ευαγγελίας αυτών των πέντε πραγματικοτήτων. Το πόσο τραγική είναι η κατάσταση τους μπορείς να αντιπαραβάλλεις με το εξής: Μια ηλικιωμένη γυναίκα που βλέπει το πολυαγαπημένο, χαριτωμένο μοναχοπαίδι της να ξεψυχά, με τη φαντασίωση ότι θα ζήσει αιώνια σε αυτόν το κόσμο, και ως συνέπεια της απερισκεψίας και της απόκλισης, και επειδή φαντάζεται το θάνατο ως ανυπαρξία και ως αιώνιο αποχωρισμό, συλλογίζεται σε σχέση με το μαλακό του στρώμα το χώμα του τάφου ∙ από άποψη της απερισκεψίας και της απόκλισης δε συλλογίζεται και δε βλέπει τον παράδεισο της ευσπλαχνίας Του Σπλαχνικότερου από τους σπλαχνικούς (ο πιο Ραχίμ – Ερχαμουρραχιμίν) και τον παράδεισο των αγαθών. Μπορείς να αντιληφθείς λοιπόν πόσο τραγικές θλίψεις ανέχεται απελπισμένα.
Όμως η πίστη και το Ισλάμ, οι οποίες είναι αιτίες ευτυχίας και στους δυο κόσμους, λέει στον πιστό: Ο Ελεήμων Δημιουργός (Χαλίκ-ι Ραχίμ) αυτού του παιδιού που βρίσκεται στις τελευταίες του στιγμές, θα το βγάλει από αυτό το βρωμερό κόσμο (γη) και θα το καταστήσει σαν ένας μεσολαβητής για σένα και ως ένα αιώνιο τέκνο σου. Ο αποχωρισμός είναι προσωρινός, μην ανησυχείς. Κάνε υπομονή, λέγοντας:
اَلْحُكْمُ لِلّٰهِ
اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ
اَل۟بَاقٖى هُوَ ال۟بَاقٖى
Σαḯντ Νουρσί