ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΛΑΜΠΗ
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ
اِذ۟ نَادٰى رَبَّهُٓ اَنّٖى مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَاَن۟تَ اَر۟حَمُ الرَّاحِمٖينَ
Η ικεσία του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του), του ήρωα της υπομονής, είναι καλά δοκιμασμένη και αποτελεσματική. Γ’ αυτό πρέπει να σύρουμε την προσοχή μας και να αποτυπώσουμε από το εδάφιο, και να την απαγγέλνουμε στις ικεσίες μας ως εξής,
رَبِّ اَنّىِ مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَاَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ
Η περίληψη της γνωστής ιστορίας του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του), είναι ως εξής:
Ενώ βασανιζόταν λόγω των πολυάριθμων πληγών του για πολύ καιρό, με τον συλλογισμό της μεγάλης ανταμοιβής που θα κερδίσει λόγω της ασθένειας του αυτής, την υπόμεινε με απώτατη υπομονή. Αλλά αργότερα, όταν τα σκουλήκια που παρήχθησαν από τις πληγές του, άρχισαν να διαπερνούν την καρδιά και τη γλώσσα του, δηλαδή την έδρα της ενθύμησης (Δίκρ) και της γνώσης του για τον Ύψιστο Αλλάχ, φοβήθηκε ότι το καθήκον της λατρείας του θα υποφέρει, και έτσι, όχι για χάριν της άνεσής του, αλλά για χάριν της λατρείας του προς τον Ύψιστο Αλλάχ είπε στην ικεσία του: «Ω! Κύριε μου! (Ω Απόλυτε Συντηρητέ και Επιμορφωτή μου! Ραμπ μου)! Η ζημιά (από την αρρώστια μου) μ’ έχει αγγίξει, η ενθύμηση (Δίκρ) μου για σένα με τη γλώσσα μου και η λατρεία μου για σένα με την καρδιά μου υποφέρουν.» Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) δέχτηκε αυτήν την καθαρή ειλικρινή, αφιλοκερδή και αφοσιωμένη ικεσία με το πιο θαυμαστό τρόπο, και του χάρισε τέλεια καλή υγεία φανερώνοντάς του όλες τις ποικιλίες του οίκτου Του.
Αυτή η Αναλαμπή λοιπόν περιέχει Πέντε Σημεία:
ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Οι εξωτερικές πληγές και αρρώστιες του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του), αντιστοιχούν με τις εσωτερικές αρρώστιες του πνεύματος και της καρδιάς μας. Εάν αντιστρέφαμε την εσωτερική μας ύπαρξη εξωτερικά, και την εξωτερική μας εσωτερικά, θα εμφανιζόμασταν πολύ πιο περισσότερο πληγωμένοι και άρρωστοι από τον Εξοχότατο Αγιούμπ (Ιώβ). Διότι, η κάθε αμαρτία που διαπράττουμε και κάθε αμφιβολία ή απιστία που εισχωρεί στο μυαλό μας, δημιουργεί πληγές στην καρδιά και στο πνεύμα μας.
Οι πληγές του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του) απειλούσαν την σύντομη κοσμική ζωή του, αλλά οι δικές μας εσωτερικές πληγές, απειλούν να καταστρέψουν την μακρά αιώνια ζωή μας. Για αυτό εμείς έχουμε μεγάλη ανάγκη να αποτυπώσουμε στις προσευχές μας την ικεσία του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ), χιλιάδες φορές περισσότερο από τον ίδιο.
Ειδικά, ακριβώς όπως τα σκουλήκια που δημιουργηθήκαν από τις πληγές του Εξοχότατου έβλαψαν την καρδιά και τη γλώσσα του, έτσι και σε εμάς οι πληγές που προκαλούν οι αμαρτίες μας, και οι υποχονδρίες, και οι αμφιβολίες που προκαλούν αυτές οι πληγές -είθε ο Ύψιστος Αλλάχ να μας προστατεύσει!- διαπερνούν το εσωτερικό της καρδιά μας, που είναι το κέντρο της πίστης, και πληγώνουν την πίστη μας. Επίσης βλάπτουν και την πνευματική ευτυχία της γλώσσας, που είναι και ο διερμηνέας της πίστης, και την αποστομώνουν απομακρύνοντας την με μίσος από την προσευχή ή ενθύμηση (Δίκρ).
Ναι, η αμαρτία, διαφθείρει την καρδιά, τη μαυρίζει και τη σκληραίνει συνεχώς έως ότου εξαφανιστεί η λάμψη της πίστης. Μέσα σε κάθε αμαρτία υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στην απιστία. Εάν εκείνη η αμαρτία δεν εξαλειφτεί γρήγορα μέσω της μετάνοιας, τότε από σκουλήκι μετατρέπεται σε ένα μικρό άυλο φίδι που δαγκώνει την καρδιά.
Παραδείγματος χάριν, ένας άνθρωπος ο οποίος διαπράττει κρυφά μια επαίσχυντη αμαρτία, φοβάται για την ντροπή που θα αισθανθεί εάν άλλοι μάθουν γι’ αυτήν. Κατά συνέπεια η ύπαρξη των αγγέλων και των πνευμάτων υφίσταται ακατάδεχτα για αυτόν, και έτσι με το παραμικρό στοιχείο αποκτά μια επιθυμία προς την άρνηση τους.
Και για παράδειγμα, κάποιος ο οποίος διαπράττει μια μεγάλη αμαρτία που έχει ως αποτέλεσμα την Κόλαση, όποτε ακούει για την απειλή της κόλασης, εάν δεν προστατευτεί από αυτήν με την ασπίδα της μεταμέλειας, επιθυμεί ολόψυχα να μην υπήρχε η κόλαση, και ενθαρρύνετε να την αρνηθεί με βάση ασήμαντων αποδείξεων και αμφιβολιών.
Επίσης για παράδειγμα, κάποιος που δεν εκτελεί την υποχρεωτική προσευχή (Σαλά-Ναμάζ) και δεν εκπληρώνει το καθήκον του όσο αφορά τη λατρεία εκτίθεται στον ίδιο κίνδυνο, ακριβώς όπως θα προειδοποιούταν σε περίπτωση παραμέλησης ενός μικρού καθήκοντος από κάποιον ασήμαντο προϊστάμενο που θα τον ανησυχούσε. Έτσι και η τεμπελιά του προς την εκπλήρωση των υποχρεωτικών καθηκόντων του, παρά τις επαναλαμβανόμενες εντολές του Αιώνιου και Προαιώνιου Κυρίαρχου, του προκαλεί μεγάλη δυσφορία. Και εξαιτίας εκείνου του κινδύνου, θα επιθυμήσει και θα πει στον εαυτό του, Μακάρι να μην υπήρχαν τέτοια καθήκοντα λατρείας! Στη συνέχεια, από αυτήν την επιθυμία θα ξυπνήσει μια άλλη επιθυμία, η επιθυμία της απάρνησης του Αλλάχ, που θα τον κάνει να νιώσει κάποιο είδος εχθρότητας προς Αυτόν. Εάν ακόμα και η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με την θεία ύπαρξη εισέλθει στην καρδιά του, θα έχει τη τάση να την αγκαλιάσει σαν μια αναμφισβήτητη απόδειξη. Και μια μεγάλη πύλη για τη καταστροφή ανοίγει μπροστά του. Ο κακομοίρης δεν ξέρει ότι μέσω της άρνησης του, νε μεν απαλλάχτηκε από την δήθεν ταλαιπωρία όσο αφορά την εκτέλεση των υποχρεωτικών καθηκόντων του, εντούτοις έχει γίνει στόχος εκατομμυρίων προβλημάτων που είναι πολύ πιο τρομερά. Προσπαθώντας να ξεφύγει από το τσίμπημα του κουνουπιού, δέχεται το δάγκωμα του φιδιού.
Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα, τα οποία μπορούν να συγκριθούν με αυτά τα τρία, έτσι ώστε να γίνει κατανοητό το μυστήριο του εδαφίου :
...بَل رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِہِم ...
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ
Όπως εξηγήθηκε σχετικά με την έννοια του θείου καθορισμού, γνωστή ως πεπρωμένο, στον Εικοστό Έκτο Λόγο, οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παραπονεθούν σε περίπτωση συμφορών ή ασθενειών από αυτές τις τρεις απόψεις:
Πρώτη άποψη:
Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) έχει κάνει το ένδυμα του σώματος με το οποίο έντυσε τον άνθρωπο ως μια επίδειξη της τέχνης του. Έχει πλάσει τον άνθρωπο ως ένα πρότυπο ή μοντέλο πάνω στο οποίο κόβει, στολίζει, το μετατρέπει και αλλάζει το ένδυμα της ύπαρξης του, επιδεικνύοντας, φανερώνοντας και εκδηλώνοντας έτσι τα διάφορα ονόματα Του. Ακριβώς όπως το όνομα Του (Σαφί) ο Θεραπευτής καθιστά απαραίτητο ότι η ασθένεια πρέπει να υπάρχει, τόσο επίσης το όνομα Του (Ρεζζάκ) Ο Προμηθευτής και Σιτιστής καθιστά απαραίτητο ότι η πείνα πρέπει να υπάρχει. Και ούτω καθεξής…
مَالِكُ ال۟مُل۟كِ يَتَصَرَّفُ فٖى مُل۟كِهٖ كَي۟فَ يَشَٓاءُ
Ο Κάτοχος και Ιδιοκτήτης των πάντων (Μαλίκ), διαχειρίζεται την ιδιοκτησία Του όπως Αυτός επιθυμεί.
Δεύτερη άποψη:
Μέσω των συμφορών και των ασθενειών η ζωή εξαγνίζεται, τελειοποιείται, ενισχύεται, προοδεύει και αποδίδει αποτελέσματα, επιτυγχάνει την τελειότητα και εκπληρώνει το σκοπό της. Η ζωή που κυλάει μονότονα στον καναπέ της άνεσης, είναι περισσότερο κοντά στην ανυπαρξία -και κατευθύνεται προς εκεί- που είναι το απόλυτο κακό, παρά την ύπαρξη που είναι το απόλυτο καλό.
Τρίτη άποψη:
Αυτή η κοσμική σφαίρα είναι τόπος δοκιμασίας και πεδίο υπηρεσιών. Δεν είναι τόπος απόλαυσης, ηδονής και ανταμοιβής. Εφόσον λοιπόν είναι πεδίο υπηρεσιών και τόπος λατρείας, οι ασθένειες και οι συμφορές -εφ' όσον δεν έχουν επιπτώσεις στην πίστη και απομένονται υπομονετικά- προσαρμόζονται πλήρως στην υπηρεσία και τη λατρεία αυτή, και τις ενισχύουν. Δεδομένου ότι καθιστούν την κάθε ώρα ισοδύναμη με αυτήν της μιας ημέρας λατρεία, τότε αντί να παραπονιόμαστε, πρέπει να προσφέρουμε ευχαριστίες.
Πράγματι, η λατρεία αποτελείται από δύο κατηγορίες, την θετική και την αρνητική.
Η θετική είναι η γνωστή.
Όσον αφορά στην αρνητική λατρεία, είναι αυτή που όταν ο πληγέντας μέσω των συμφορών ή των ασθενειών αντιλαμβάνεται την αδυναμία και την ανικανότητά του, και στρέφεται στον Απόλυτο Συντηρητή και Κάτοχο Ευσπλαχνίας (Ραμπ-ι Ραχίμ), επιδιώκει το καταφύγιο σε Αυτόν, σκέπτεται και στηρίζεται μόνο σε Αυτόν, ικετεύει μόνο Αυτόν, και προσφέρει έτσι μια ειλικρινή λατρεία που καμία υποκρισία δεν είναι ικανή να την διαπεράσει.
Εάν κάνει υπομονή και σκέφτεται την συνοδευτική ανταμοιβή της συμφοράς του και προσφέρει ευχαριστίες, τότε η κάθε ώρα που περνά θα αναλογίζει για αυτόν σαν μια ολόκληρη μέρα με λατρεία. Η σύντομη ζωή του μετατρέπετε σε μια μακροχρόνια ζωή. Υπάρχουν ακόμη περιπτώσεις όπου το ένα λεπτό αναλογεί με την λατρεία μιας ολόκληρης ημέρας.
Μάλιστα μια φορά ήμουν εξαιρετικά ανήσυχος λόγω μιας τρομερής ασθένειας που έπασχε ένας από τους αιώνιους αδελφούς μου, ο Μουχάτζιρ Χάφιδ Άχμεντ. Μετά όμως ήρθε μια προειδοποίηση στην καρδιά μου: «Να τον συγχαρείς! Κάθε λεπτό που περνάει, ισοδυναμεί συνολικά με την λατρεία μιας ολόκληρης ημέρας.». Αυτός ούτως ή άλλως υπόμενε εν πάση περιπτώσει στην ασθένειά του με υπομονή και ευγνωμοσύνη.
ΤΡΙΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Όπως το έχουμε επισημάνει σε μερικά από τα δοκίμια, όποτε κάποιος σκέφτεται το παρελθόν του, ανασαίνει ή ένα "Αχ" ή ένα "Οχ" με τη γλώσσα και με τη καρδία του. Δηλαδή ή θα πικραθεί ή θα δοξάσει λέγοντας «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ).
Αυτό που προκαλεί την λύπη είναι η πνευματικές θλίψεις που προέρχονται από την παύση και τον αποχωρισμό των προηγούμενων ευτυχιών. Διότι η παύση της ευχαρίστησης είναι πόνος. Μερικές φορές μια στιγμιαία ευχαρίστηση ή ηδονή προκαλεί διαρκές πόνο. Ο στοχασμός ωστόσο σκαλίζει αυτόν τον πόνο και εγχέει πίκρα.
Όσον αφορά τη μόνιμη πνευματική ευχαρίστηση που προέρχεται από τη παύση προσωρινών πόνων ή συμφορών που κάποιος υπέφερε στο παρελθόν, τον εμπνέει να αναφωνήσει, «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ). Μαζί με αυτήν την έμφυτη τάση, εάν σκεφτεί και την ανταμοιβή (Σαβάμπ) που προκύπτει από τις συμφορές και η ανταμοιβή που τον περιμένει στην μεταθανάτιο ζωή, και εάν συνειδητοποιήσει ότι η σύντομη αυτή ζωή του θα του μετατραπεί σε μια μακροχρόνια ζωή μέσω των συμφορών -τότε αντί να είναι μόνο υπομονετικός πρέπει να είναι και ευγνώμων. Γι’ αυτό θα πρέπει να πει,
الْحَمْدُ للّٰهِ عَلَى كُلِّ حَالْ سِوَى الْكُفْر وَالضَّلَالْ
Υπάρχει ένας φημισμένος λόγος ότι, «Ο χρόνος της συμφοράς διαρκεί πολύ». Πράγματι έτσι είναι, αλλά όχι όπως νομίζει συνήθως ο άνθρωπος ότι διαρκεί πολύ λόγω της δυσχέρειας, αλλά επειδή παράγει τα ζωτικής σημασίας αποτελέσματα μιας μακροχρόνιας ζωής.
ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Όπως εξηγήθηκε στο Πρώτο Μέρος του Εικοστού Πρώτου Λόγου, η δύναμη της υπομονής που δίνεται στον άνθρωπο από τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ), είναι επαρκής για κάθε συμφορά, εκτός πια αν σπαταλιέται με αδικαιολόγητους φόβους. Αλλά μέσω της υπεροχής της αυταπάτης, ο άνθρωπος με την απερισκεψία και με το ότι φαντάζεται ότι αυτή η παροδική ζωή είναι αιώνια, σπαταλά τη δύναμη της αντοχής και της υπομονής του στο παρελθόν και στο μέλλον. Γι’ αυτό το λόγο η υπομονή του δεν επαρκεί να αντιμετωπίσει τις συμφορές του παρόντος, και αρχίζει να παραπονιέται. Είναι σαν -Επ`ουδενί!- ο άνθρωπος να παραπονιέται για τον Ύψιστα Δίκαιο και Αληθή Αλλάχ (Χακκ) στον άνθρωπο. Με ένα αδικαιολόγητο και ακόμα ανισσόροπο και βλακώδες τρόπο, επιδεικνύει την έλλειψη της υπομονής του.
Διότι, η κάθε ημέρα συμφοράς και θλίψης που τώρα έχει περάσει, μόνο η ηρεμία και η γαλήνη της έχει παραμείνει, ο πόνος της έχει εξαφανιστεί και η ευχαρίστηση του τέλος της παραμένει, τα βάσανά της έχουν φύγει αλλά η ανταμοιβή (Σαβάμπ) της παραμένει. Δεν πρέπει να παραπονιέται για αυτό αλλά, πρέπει να δίνει απολαυστικές ευχαριστίες. Δεν πρέπει να αγανακτεί με την δυστυχία του, αλλά πρέπει να την αγαπά, διότι η παροδική ζωή του παρελθόντος του, έρχεται να μετατραπεί σε μια αιώνια και ευλογημένη ζωή λόγω της συμφοράς που είχε. Ο συλλογισμός του προϋπάρχων αυτού πόνου και έπειτα η σπατάλη της υπομονής προς αυτά είναι παλαβομάρα.
Όσον αφορά τις ημέρες του μέλλοντος, αφού δεν έχουν έρθει ακόμα, ο συλλογισμός κάποιας ασθένειας ή συμφοράς που είναι πιθανόν να εμφανισθούν σε εκείνες, και το να ανυπομονείς συλλογίζοντας τα είναι επίσης βλακεία. Όσο ανοησία είναι το να λέει κάποιος στον εαυτό του «εφόσον αύριο ή μεθαύριο θα είμαι πεινασμένος και διψασμένος», και για αυτό το λόγο σήμερα να τρώει και να πίνει συνέχεια, έτσι και το να σκέπτεται κάποιος τις ανύπαρκτες για αυτήν τη στιγμή συμφορές ή ασθένειες που μπορεί να υπάρξουν στο μέλλον, και να υποφέρει από τώρα, και να ανυπομονεί καταπιέζοντας τον εαυτό του χωρίς οποιοδήποτε λόγο, είναι μια τέτοια ηλιθιότητα που δεν αξίζει ούτε έλεος αλλά ούτε και ευσπλαχνία.
Εν ολίγοις, ακριβώς όπως η ευγνωμοσύνη αυξάνει τη θεία γενναιοδωρία, έτσι και η διαμαρτυρία αυξάνει την δυστυχία, και απομακρύνει όλες τις αιτίες ή ευκαιρίες για συμπόνια και ευσπλαχνία.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, στην πόλη Ερζερούμ ένας ενάρετος προσβλήθηκε από μια τρομερή ασθένεια. Πήγα να τον επισκεφτώ και πάρα πολύ πικραμένος μου παραπονέθηκε: «Επί εκατό νύχτες δεν μπόρεσα να βάλω το κεφάλι μου σε μαξιλάρι και να κοιμηθώ.». Τον λυπήθηκα πολύ, και ξαφνικά θυμήθηκα και του είπα:
«Αδελφέ μου, οι εκατό δύσκολες ημέρες που πέρασες, τώρα είναι εκατό ευχάριστες ημέρες. Μην παραπονιέσαι με τον συλλογισμό αυτών, κοίταξε τις και έχε ευγνωμοσύνη. Όσον αφορά τις ημέρες του μέλλοντος, αφού δεν έχουν έρθει ακόμα, έχε εμπιστοσύνη στον Συμπονετικό και Φιλεύσπλαχνο Υποστηριχτή σου τον Απόλυτο Συντηρητή και Επιμορφωτή όλων των δημιουργημάτων τον (Ράμπ) που είναι Πολυεύσπλαχνος (Ραχμάν) και Οικτίρμονος (Ραχίμ), και μην κλαίς πριν κτυπηθείς, μην φοβάσαι απ’ το τίποτα, μην δίνεις το χρώμα της ύπαρξης σε κάτι ανύπαρκτο. Σκέψου αυτήν την παρούσα ώρα, η δύναμη και η αντοχή της υπομονής σου είναι αρκετή για αυτήν την ώρα. Μην φέρεσαι όπως ένας ανόητος διοικητής που παρόλο την ενίσχυση που έχει στην δεξιά του πτέρυγα και είναι η αριστερή εχθρική πτέρυγα και παρόλο που στην αριστερή του πτέρυγα η δεξιά εχθρική πτέρυγα δεν έχει εμφανιστεί ακόμα, αυτός αρχίζει να διασκορπίζει τις δυνάμεις του κέντρου στα αριστερά και δεξιά αφήνοντας το κέντρο εντελώς αδύναμο, και ως αποτέλεσμα ο εχθρός με μια μικρή δύναμη επιτίθεται στο κέντρο και τον καταστρέφει.»
Και του είπα: «Αδελφέ μου, εσύ μην γίνεις σαν κι’ αυτόν. Επιστράτεψε όλη τη δύναμή της υπομονής σου για αυτήν την παρούσα ώρα, και σκέψου το θείο έλεος και την ανταμοιβή που θα κερδίσεις στην άλλη ζωή, και πως η συνοπτική και παροδική ζωή σου μετατρέπεται σε μια μακροχρόνια και αιώνια μορφή. Αντί να παραπονιέσαι πικρά, δώσε χαρούμενες δοξολογίες.»
Και αυτός με απόλυτη ανακούφιση, είπε: «Ελχάμντουλιλλάχ, (Δόξα τον Αλλάχ), τώρα η αρρώστια μου υποχώρησε στο εν-δέκατο απ’ ότι ήταν πριν.»
ΠΕΜΠΤΟ ΣΗΜΕΙΟ
Αποτελείται από τρία θέματα.
Πρώτο Θέμα:
Η αληθινή και επιβλαβής συμφορά είναι αυτή που έχει επιπτώσεις στη θρησκεία. Κάποιος πρέπει πάντα να επιζητά καταφύγιο στην θεία αυλή για συμφορές σε θέματα θρησκείας και να κλαίει κραυγάζοντας για βοήθεια.
Αλλά οι συμφορές που δεν έχουν επιπτώσεις στη θρησκεία στην πραγματικότητα δεν είναι συμφορές. Μερικές από αυτές είναι προειδοποιήσεις από Τον Πολυεύσπλαχνο (Ραχμάν).
Όπως όταν ένας βοσκός που ρίχνει μια πέτρα στα πρόβατά του όταν καταπατούν κάποιο ξένο λιβάδι, τα πρόβατα καταλαβαίνουν ότι η πέτρα προορίζεται ως προειδοποίηση για να σωθούν από μια επικίνδυνη πράξη, γι’ αυτό γεμάτα ευγνωμοσύνη γυρίζουν πίσω. Έτσι και υπάρχουν πολλές φαινομενικές συμφορές που είναι θείες προειδοποιήσεις και νουθεσίες. Άλλες αποτελούν αντίτιμο αμαρτιών και άλλες πάλι διαλύοντας την απερισκεψία και αμέλεια του ανθρώπου, υπενθυμίζουν την ανικανότητα και αδυναμία του, και του παρέχουν ένα είδος ηρεμίας και γαλήνης.
Όσον αφορά την ασθένεια ως ένα είδος συμφοράς, όπως έχει ειπωθεί ήδη δεν είναι καθόλου συμφορά, αλλά μια εύνοια Του Απόλυτου Συντηρητή και Επιμορφωτή (Ράμπ) και ένας τρόπος εξαγνισμού. Υπάρχει ένα αξιόπιστο χαντίθ που δηλώνει ότι: «Όπως τα ώριμα φρούτα πέφτουν από ένα δέντρο όταν αυτό ταρακουνιέται έτσι και οι αμαρτίες κάποιου πέφτουν με το τρέμουλο ελονοσίας»
Η ικεσία του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του) δεν ήταν για την άνεση του ατόμου του (Ναφς). Αλλά παρακάλεσε για την θεραπεία του σημείου ψαλμού που είναι η γλώσσα και του σημείου διαλογισμού που είναι η καρδιά επειδή πλέον τον εμπόδιζαν να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της λατρεία του.
Εμείς κατά την απαγγελία εκείνης της ικεσίας πρέπει καταρχήν στην πρόθεση μας να προσδοκούμε τη θεραπεία των εσωτερικών και πνευματικών πληγών που προέρχονται από τις αμαρτίες μας.
Όσον αφορά τις φυσικές ασθένειες, μπορούμε να παρακαλέσουμε για θεραπεία εφόσον εμποδίζουν την εκπλήρωση των προσευχών μας. Αλλά πρέπει να επιδιώκουμε την θεραπεία με έναν ταπεινό και παρακαλετό τρόπο, όχι με διαμαρτυρόμενο και πικραμένο τρόπο.
Εφόσον δεχόμαστε την Συντήρηση και Επιμόρφωση Του, τότε πρέπει να δεχτούμε επίσης όλα αυτά που μας δίνει με σκοπό αυτής της συντήρησης και επιμόρφωσης.
Ο αναστεναγμός «αχ! και οχ!» και τα παράπονα με τρόπο που υπονοεί την αντίρρηση στο θείο πεπρωμένο και στο θείο νόμο, είναι ένα είδος κριτικής του θείου πεπρωμένου, μια κατηγορία προς την Ευσπλαχνία Του. Κάποιος που επικρίνει το θείο πεπρωμένο είναι σαν να χτυπάει το κεφάλι του στο αμόνι και το σπάει. Αυτός που κατηγορεί και επικρίνει την Ευσπλαχνία Του, είναι αυτός που θα τη στερηθεί. Όπως όταν κάποιος χρησιμοποιεί το σπασμένο του χέρι για να πάρει εκδίκηση θα προκαλέσει μεγαλύτερη ζημία στο χέρι του, έτσι ακριβώς, όταν ένα άτομο που θλίβεται και ανησυχεί για τη συμφορά του, και ανταποκρίνεται με διαμαρτυρίες και αντιρρήσεις, το μόνο που μπορεί να κερδίσει είναι να διπλασιάσει τη δυστυχία του.
Δεύτερο Θέμα:
Όσο φανταζόμαστε τις υλικές συμφορές μεγάλες τόσο μεγαλώνουν και όσο τις φανταζόμαστε μικρές τόσο μικραίνουν.
Παραδείγματος χάριν, ένα όραμα ή κάποια παραίσθηση που εμφανίζεται στο μάτι μας τη νύχτα. Εάν κάποιος του δώσει σημασία αυτό φουσκώνει δηλαδή τον επηρεάζει, και αν δεν του δώσει σημασία, αυτό εξαφανίζεται, δεν τον επηρεάζει. Επίσης όσο κάποιος επιχειρήσει να αποκρούσει ένα σμήνος μελισσών που επιτίθεται, θα γίνουν επιθετικότερες, αντιθέτως όσο κάποιος δεν τους δώσει προσοχή και φερθεί ήρεμος θα διασκορπισθούν. Έτσι και το ίδιο όσο κάποιος θεωρεί τις υλικές συμφορές ως μεγάλες και τους δίνει σημασία, τόσο θα αυξηθούν. Λόγω της ανησυχίας του θα διαπεράσει το σώμα του και θα ριζώσει στην καρδιά, και ως αποτέλεσμα θα παράγει μια εσωτερική συμφορά πάνω στην οποία θα στερεωθεί και θα συνεχίσει. Αλλά όταν η ανησυχία αποβληθεί μέσω της συγκατάθεσης προς το θείο διάταγμα και μέσω της πεποίθησης προς αυτό, τότε η υλική συμφορά θα μειωθεί βαθμιαία, θα στεγνώσει και θα εξαφανιστεί, ακριβώς όπως ένα δέντρο του οποίου οι ρίζες έχουν κοπεί και έχει ξεραθεί. Μια φορά είχα περιγράψει αυτή την αλήθεια με τον παρακάτω τρόπο:
Παράτα τις απελπισμένες κραυγές της συμφοράς και έχε εμπιστοσύνη στον Αλλάχ!
Διότι, να ξέρεις ότι οι κραυγές είναι συμφορές τις συμφοράς και του λάθους!
Εάν ανακάλυψες τον αποστολέα της συμφοράς, τότε να ξέρεις είναι μια άνετη και άφθονη σπλαγχνικιά συμφορά!
Εάν δεν τον ανακάλυψες τότε να ξέρεις ότι όλος ο κόσμος είναι γεμάτος με πόνο και ένδεια!
Τότε από τη στιγμή που έχεις μια συμφορά όσο ο κόσμος ολόκληρος, γιατί θρηνείς για μια μικρή συμφορά που έχεις; Έλα, έχε εμπιστοσύνη στον Αλλάχ!
Χαμογέλα με εμπιστοσύνη στη συμφορά σου, για να σου χαμογελάσει και αυτή! Χαμογελώντας θα ελαττωθεί και θα αλλάξει μορφή!
Όπως σε μια λογομαχία ή διαμάχη, μέσου ενός χαμόγελου προς έναν επιβλητικό εχθρό, το μίσος θα μετατραπεί σε συμφιλίωση, η εχθρότητα σ’ ένα απλό αστείο, θα ελαττωθεί το μίσος και θα εξαφανιστεί. Το ίδιο ισχύει όταν κάποιος έχει να αντιμετωπίσει μια οποιαδήποτε συμφορά, και έχει εμπιστοσύνη στον Αλλάχ.
Τρίτο θέμα:
Κάθε εποχή έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Σε αυτήν την εποχή της αμέλειας η συμφορά έχει αλλάξει μορφή. Σε ορισμένες εποχές και για ορισμένα άτομα, η συμφορά δεν είναι στην πραγματικότητα συμφορά, αλλά είναι μια θεία εύνοια. Εγώ σε αυτήν την εποχή θεωρώ τυχερούς εκείνους που βασανίζονται εξ’ αιτίας κάποιας ασθένειας -με την προϋπόθεση βέβαια ότι η ασθένειά τους δεν έχει επιπτώσεις στη θρησκεία τους- και δεν μπορώ να αντιτεθώ στην ασθένεια ή συμφορά, αλλά ούτε να λυπηθώ αυτούς που δεινοπαθούν.
Διότι, όποτε συναντώ κάποιον άρρωστο νέο, διαπιστώνω ότι έχει περισσότερη αφοσίωση προς τα θρησκευτικά καθήκοντά του και προς την μεταθανάτιο ζωή, από ότι οι συνομήλικοι του. Από αυτό συμπεραίνω ότι η ασθένεια δεν αποτελεί μια κακοτυχία και συμφορά για αυτούς, αλλά μάλλον μια θεία γενναιοδωρία. Διότι ναι μεν είναι αλήθεια ότι η ασθένεια του προκαλεί θλίψη και ταλαιπωρία στη συνοπτική, παροδική και εγκόσμια ζωή του, αλλά είναι ευεργετική για την αιώνια ζωή του. Θεωρείται ως ένα είδος λατρείας. Εάν έβρισκε υγεία, με τη μέθη της νιότης και την παραπλάνηση της εποχής δεν θα ήταν σε θέση να διατηρήσει την κατάσταση της απολαύσεως όπως στην αρρώστια του, και θα κατάρρεε στην πλάνη.
Συμπέρασμα
Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ), προκειμένου να επιδείξει την άπειρη δύναμη Του και το απεριόριστο Έλεός του, έπλασε έμφυτη μια ατελείωτη ανικανότητα στον άνθρωπο και μια απεριόριστη ανάγκη. Μετά, προκειμένου να επιδείξει την αξία του μεγαλοπρεπούς κεντήματος των ονομάτων Του, έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο ως μια μηχανή ικανή να δεχτεί απεριόριστες ποικιλίες πόνου, καθώς επίσης και άπειρες ποικιλίες ευχαρίστησης και ευτυχίας.
Μέσα σε εκείνη την ανθρώπινη μηχανή υπάρχουν εκατοντάδες εργαλεία, κάθε ένα από τα οποία φέρει διαφορετικούς πόνους και ευτυχίες, επίσης διαφορετικά καθήκοντα και ανταμοιβές. Είναι λες και όλα τα θεία ονόματα που φανερώνονται στο συμπάν -που είναι σαν ένας μέγας άνθρωπος- παρέχουν και από ένα μικρό δείγμα και στον μικρόκοσμο του άνθρωπου.
Καθώς οι ευεργετικές εντολές σε αυτόν τον μικρόκοσμο όπως η καλή υγεία, η ευημερία, και η απόλαυση προκαλούν τον άνθρωπο να προσφέρει ευχαριστίες, κατευθύνει αυτήν την μηχανή σε πολλές πτυχές της υπηρεσίας, και έτσι ο άνθρωπος γίνεται σαν ένα εργοστάσιο που παράγει ευχαριστίες.
Ομοίως, με τη βοήθεια της συμφοράς, της ασθένειας και του πόνου, και των υπόλοιπων παρακινητικών και συγκινητικών αναταραχών, ενεργοποιεί και τους υπόλοιπους τροχούς αυτής της μηχανής και τα διεγείρει. Βάζει σε λειτουργία το έμφυτο ορυκτό της αδυναμίας, ανικανότητας, και της ένδειας που έχουν τοποθετηθεί στην ουσία, στο ορυχείο του ανθρώπου. Φέρνει τον άνθρωπο σε μια κατάσταση ώστε επιδιώκει για καταφύγιο και βοήθεια, όχι μόνο με τη γλώσσα του, αλλά με τη γλώσσα όλων των μελών του σώματός του.
Κατά συνέπεια, λες και ο άνθρωπος μέσω εκείνων των προβλημάτων, μετατρέπεται σε μια κινούμενη πένα η οποία περιλαμβάνει χιλιάδες διαφορετικές πένες. Καταγράφει τη πεπρωμένη πορεία της ύπαρξής του, στη σελίδα της ζωής του ή στον πίνακα του κόσμου των αντανακλάσεων (levh-i misali), κάνει μια γνωστοποίηση των θείων ονομάτων και γίνεται ο ίδιος ένας ύμνος στη δόξα του Ύψιστου Αλλάχ, ο οποίος είναι πάνω και πέρα από κάθε ελάττωμα και ανεπάρκεια (Σουμπχάν), εκπληρώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τα καθήκοντα της φύσης του.