64.622
düzenleme
("Κάποτε στη φυλακή της Εσκίσεχιρ, στη γιορτή της δημοκρατίας, είχα καθίσει δίπλα στο παράθυρο. Στο λύκειο που βρισκόταν απέναντι, τα μεγάλα κορίτσια χορεύανε γελώντας στην αυλή." içeriğiyle yeni sayfa oluşturdu) |
("Ναι, αυτό που είδα είναι πραγματικότητα, όχι φαντασία. Όπως μετά το τέλος αυτού του καλοκαιριού και του φθινοπώρου έρχεται ο χειμώνας, έτσι και το ίδιο πίσω από το καλοκαίρι της νεότητας και το φθινόπωρο του γήρατος βρίσκεται ο χειμώνας του τάφου και τ..." içeriğiyle yeni sayfa oluşturdu) Etiketler: Mobil değişiklik Mobil ağ değişikliği |
||
82. satır: | 82. satır: | ||
Κάποτε στη φυλακή της Εσκίσεχιρ, στη γιορτή της δημοκρατίας, είχα καθίσει δίπλα στο παράθυρο. Στο λύκειο που βρισκόταν απέναντι, τα μεγάλα κορίτσια χορεύανε γελώντας στην αυλή. | Κάποτε στη φυλακή της Εσκίσεχιρ, στη γιορτή της δημοκρατίας, είχα καθίσει δίπλα στο παράθυρο. Στο λύκειο που βρισκόταν απέναντι, τα μεγάλα κορίτσια χορεύανε γελώντας στην αυλή. | ||
Ξαφνικά σαν ένας κινηματογράφος του πνευματικού κόσμου, η κατάσταση αυτών των κοριτσιών μετά από πενήντα χρόνια, φανερώθηκε μπροστά στα μάτια μου. Και είδα ότι οι σαράντα-πενήντα από εκείνες τις πενήντα-εξήντα μαθήτριες γίνονται χώμα στο τάφο, και βασανίζονται. Και ότι υπόλοιπες δέκα, βρίσκονται σε ηλικία εβδομήντα-ογδόντα χρονών, έχουν ασχημύνει και επειδή δεν έχουν προστατέψει την αγνότητά τους στα νεανικά τους χρόνια, εισπράττουν μίσος από τα βλέμματα που προσμένανε αγάπη… Το είδα ξεκάθαρα σαν μάρτυρας. Έκλαψα για αυτήν την αξιολύπητη κατάσταση τους. Κάποιοι φίλοι μέσα στη φυλακή άκουσαν το κλάμα μου, ήρθανε, ρωτήσανε τον λόγο. Εγώ τους είπα: «Τώρα αφήστε με μόνο, φύγετε!». | |||
Ναι, αυτό που είδα είναι πραγματικότητα, όχι φαντασία. Όπως μετά το τέλος αυτού του καλοκαιριού και του φθινοπώρου έρχεται ο χειμώνας, έτσι και το ίδιο πίσω από το καλοκαίρι της νεότητας και το φθινόπωρο του γήρατος βρίσκεται ο χειμώνας του τάφου και του ενδιάμεσου κόσμου (berzah). Όπως προβάλλονται την παρούσα ώρα τα γεγονότα των περασμένων πενήντα χρόνων μέσω κινηματογράφου, εάν βρισκόταν ένας κινηματογράφος που να έδειχνε τα γεγονότα του άμεσου μέλλοντος, στο οποίο θα προβαλλόταν οι καταστάσεις μετά από εξήντα χρόνια αυτών που βρίσκονται τώρα στην πλάνη και στην ασωτία, θα έκλαιγαν με πόνο και με μίσος στις απαγορευμένες ευχαριστήσεις τους και σε αυτά που τώρα γελάνε. | |||
<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr"> | <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr"> |
düzenleme