Translations:On Yedinci Mektup/12/mk

Едно време некој се наоѓал во заробеништво. Му пратиле едно мило дете. Тој недолжен заробеник покрај тоа што ја поднесувал својата мака, бил загрижен што на сета своја мака, мора и на детето да му ги осигура сите потреби. Подоцна владетелот се зажалил и испратил човек со порака:

„Навистина, ова дете е твое чедо, меѓутоа тој е и мој државјанин, а со тоа е и мој народ. Јас ќе го земам и ќе го дадам да се воспитува во еден дворец.“

Човекот плачејќи рекол: „Не го давам моето дете, кое ми е единствен извор на утеха!“

На тоа пријателите му рекле: „Твоето огорчување е нелогично. Зарем ти е жал за детето што од овој непријатен, смрдлив и тегобен затвор ќе замине во многу убав двор каде што ќе биде среќно? Ако си загрижен заради својот нефс, и за него бараш полза и сакаш детето да остане овде, покрај тоа што тоа е една минлива и сомнителна корист, воедно со сите детски тегоби, постојат многу повеќе тешкотии и болки. Ако детето оди таму каде што го бараат, тогаш ти ќе имаш илјада добивки. Прво, ќе ја добиеш милоста на владетелот, кој и тебе ќе те заштитува. Владетелот сигурно на детето ќе му дозволи да се гледа со тебе. Сигурно е дека поради тоа нема да го прати во затвор. Можеби и тебе ќе те извади од затвор, ќе те прими во дворецот и ќе ви овозможи средба, сето тоа под услов да си сигурен и да имаш верба во владетелот...“