İçeriğe atla

Yirmi Yedinci Söz/en: Revizyonlar arasındaki fark

Yirmi Yedinci Söz/en (kaynağı gör)

10.54, 14 Ağustos 2024 tarihindeki hâli

764 bayt kaldırıldı ,  14 Ağustos
"------ <center> The Twenty-Sixth Word ⇐ | The Words | ⇒ The Twenty-Eighth Word </center> ------" içeriğiyle yeni sayfa oluşturdu
GörselVikimetin
("Even saints like Jalaluddin Suyuti, who conversed many times with God’s Noble Messenger (PBUH) while awake, even if they do this and are honoured in this world with his company, they still cannot reach the Companions. For through the light of Muhammad’s (PBUH) prophethood, the Companions’ conversation was with him as Prophet. While the saints saw him (PBUH) after his death and conversed with him (PBUH) through the light of his sainthood. Tha..." içeriğiyle yeni sayfa oluşturdu)
("------ <center> The Twenty-Sixth Word ⇐ | The Words | ⇒ The Twenty-Eighth Word </center> ------" içeriğiyle yeni sayfa oluşturdu)
 
(Aynı kullanıcının aradaki diğer 60 değişikliği gösterilmiyor)
162. satır: 162. satır:
Even saints like Jalaluddin Suyuti, who conversed many times with God’s Noble Messenger (PBUH) while awake, even if they do this and are honoured in this world with his  company, they still cannot reach the Companions. For through the light of Muhammad’s (PBUH) prophethood, the Companions’ conversation was with him as Prophet. While the saints saw him (PBUH)  after his death and conversed with him (PBUH)  through the  light  of  his  sainthood. That  is  to  say,  the  personification and appearance of God’s Noble Messenger (PBUH) is in respect of his sainthood,  not in regard  to  his  prophethood.  Since  that  is  so,  however  much  higher  the  level  of prophethood  is  to  that  of  sainthood,  one  should  differentiate  between  the  two conversations to that degree.
Even saints like Jalaluddin Suyuti, who conversed many times with God’s Noble Messenger (PBUH) while awake, even if they do this and are honoured in this world with his  company, they still cannot reach the Companions. For through the light of Muhammad’s (PBUH) prophethood, the Companions’ conversation was with him as Prophet. While the saints saw him (PBUH)  after his death and conversed with him (PBUH)  through the  light  of  his  sainthood. That  is  to  say,  the  personification and appearance of God’s Noble Messenger (PBUH) is in respect of his sainthood,  not in regard  to  his  prophethood.  Since  that  is  so,  however  much  higher  the  level  of prophethood  is  to  that  of  sainthood,  one  should  differentiate  between  the  two conversations to that degree.


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Just how luminous an elixir was the Prophet’s company may be understood through the following: a primitive man so hard-hearted and savage he buried his daughter alive would come and be honoured with the conversation of the Prophet for an hour, and would acquire such kindness and compassion that he would not step on an ant. And an ignorant savage would converse with the Prophet for a day, then go to lands like China and India and instruct civilized peoples in the realities and guide them in perfections.
Sohbet-i Nebeviye ne derece bir iksir-i nurani olduğu bununla anlaşılır ki: Bir bedevî adam, kızını sağ olarak defnedecek derecede bir kasavet-i vahşiyanede bulunduğu halde, gelip bir saat sohbet-i Nebeviyeye müşerref olur, daha karıncaya ayağını basamaz derecede bir şefkat-i rahîmaneyi kesbederdi. Hem cahil, vahşi bir adam, bir gün sohbet-i Nebeviyeye mazhar olur; sonra Çin ve Hint gibi memleketlere giderdi, o mütemeddin kavimlere muallim-i hakaik ve rehber-i kemalât olurdu.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
<span id="İKİNCİ_SEBEP"></span>
=== İKİNCİ SEBEP ===
===Second Reason:===
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
As is explained and proved in the discussion of interpretation of the law in the Twenty-Seventh Word, the vast majority of the Companions were at the highest level of human perfections. For at that time in the mighty revolution of Islam, good and truth appeared in all their beauty, and evil and falsehood, in all their ugliness, and they were felt physically. Such a difference was apparent between good and evil and such a distance opened up between truth and falsehood that they drew as distant from one another as belief is from unbelief, and even Hell is from Paradise.
Yirmi Yedinci Söz’deki içtihad bahsinde beyan ve ispat edildiği gibi sahabeler, ekseriyet-i mutlaka itibarıyla kemalât-ı insaniyenin en a’lâ derecesindedirler. Çünkü o zamanda, o inkılab-ı azîm-i İslâmîde hayır ve hak bütün güzelliğiyle, şer ve bâtıl bütün çirkinliğiyle görülmüş ve maddeten hissedilmiş. Şer ve hayır ortasında öyle bir ayrılık ve kizb ve sıdk mabeyninde öyle bir mesafe açılmıştı ki küfür ve iman kadar, belki cehennem ve cennet kadar beynleri uzaklaştı.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
The Companions, who by nature possessed elevated emotions, were captivated by the highest morality, and inclined towards dignity and virtue, would not voluntarily stretch out their hands to evil and  falsehood,  and  so  fall  to  the  level  of  Musaylima  the  Liar  and  his  ridiculous utterances. For he was the herald of falsehood, evil, and lies, and their embodiment.
Kizb ve şer ve bâtılın dellâlı ve numunesi olan Müseylime-i Kezzab ve maskaraca kelimeleri olduğundan, fıtraten hissiyat-ı ulviye sahibi ve maâlî-i ahlâka meftun ve izzet ve mübahata meyyal olan sahabeler, elbette ihtiyarlarıyla, kizb ve şerre ellerini uzatıp Müseylime derekesine düşmemişler.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Their characters demanded that they looked to the  rank  of the perfections, those of God’s Beloved (PBUH) at the highest of the high, who was the  herald and embodiment of truthfulness, good, and right, and that they hastened in that way with all their strength and endeavour.
Sıdk ve hayır ve hakkın dellâlı ve numunesi olan Habibullah’ın (asm) a’lâ-yı illiyyîn-i kemalâtındaki makamına bakarak, bütün kuvvet ve himmetleriyle o tarafa koşmak, mukteza-yı seciyeleridir.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
For example, it sometimes happens that in the market of human civilization and shop of social life, everyone flees in disgust from the fearsome results and ugly consequences of certain things, like from a deadly poison, let alone buying them, while the beautiful results and valuable consequences of certain other things and of immaterial goods attract the general view and demand to themselves like a universal  panacea and a sparkling brilliant; everyone tries their utmost to buy them.
Mesela, nasıl ki zaman oluyor; medeniyet-i beşeriye çarşısında ve hayat-ı içtimaiye-i insaniye dükkânında, bazı şeylerin verdiği müthiş neticeleri ve çirkin eserleri zehr-i kātil gibi herkes onu satın almak değil, bütün kuvvetiyle ondan nefret edip kaçar. Ve bazı şeylerin ve manevî metaların verdikleri güzel neticeler ve kıymettar eserler, bir tiryak-ı nâfi’ ve bir pırlanta gibi herkesin nazar-ı rağbetini kendine celbeder. Herkes elinden geldiği kadar onları satın almaya çalışır.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
In just the same way, in the Era of Bliss in the market of human social life, since goods like lying, evil, and unbelief gave rise to results  like everlasting misery and base buffoons like Musaylima the Liar, it is certain and clear that the Companions, who were captivated by elevated characteristics and love of exalted things, would flee from them with loathing as from fatal poison. And of a necessity,  the  Companions,  with their  pure  natures  and  praiseworthy characteristics, would, with all their strength, emotions, and faculties, be desirous of and customers for truth, truthfulness and belief, which yielded results like eternal happiness and  luminous fruits like God’s Noble Messenger (PBUH), as though for the most effective panacea and precious diamond.
Öyle de asr-ı saadette hayat-ı içtimaiye-i insaniyenin çarşısında, kizb ve şer ve küfür gibi maddeler, şakavet-i ebediye gibi neticeleri ve Müseylime-i Kezzab gibi süflî maskaraları tevlid ettiğinden, secaya-yı âliye ve hubb-u maâlîye meftun olan sahabelerin zehr-i kātilden kaçar gibi ondan kaçmaları ve nefret etmeleri bedihîdir. Ve saadet-i ebediye gibi netice veren ve Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm gibi nurani meyveler gösteren sıdk ve hakka ve imana en nâfi’ bir tiryak, en kıymettar bir elmas gibi o fıtratları safiye ve seciyeleri sâmiye olan sahabeler, bütün kuvvetleriyle ve hissiyat ve letaifleriyle, onlara müşteri ve müştak olması zarurîdir.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
However, after that time, the distance between truthfulness and lying has gradually and by degrees diminished, until they have become shoulder to shoulder. Having begun to be sold together in the same shop, social morality has become corrupted. The propaganda of politics has caused  greater demand for lying. At a time when the awesome  ugliness  of  lying  has  begun  to  be  concealed  and  the  shining  beauty  of truthfulness has begun not to be apparent, who can attain to the strength, constancy, and taqwa of the Companions in the matters of justice, truthfulness, exaltedness, and right, or surpass their level?
Halbuki o zamandan sonra, gitgide ve gele gele sıdk ve kizb ortasındaki mesafe azala azala, omuz omuza geldi. Bir dükkânda, ikisi beraber satılmaya başladığı gibi ahlâk-ı içtimaiye bozuldu. Propaganda-i siyaset, yalana fazla revaç verdi. Yalanın müthiş çirkinliği gizlenip doğruluğun parlak güzelliği görünmemeye başladığı zamanda, kimin haddi var ki sahabenin adalet ve sıdk ve ulviyet ve hakkaniyet hususundaki kuvvetlerine, metanetlerine, takvalarına yetişebilsin veya derecelerinden geçsin.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
I shall explain something which occurred to me which will illuminate this to a degree. It was like this:
Geçen meseleyi bir derece tenvir edecek, başıma gelmiş bir halimi beyan ediyorum. Şöyle ki:
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
One time, it occurred to me, why could wondrous individuals like Muhyiddin al- ’Arabi not attain to the levels of the Companions? Then, while saying, “Glory be to my Sustainer, the Most High” during the prayers, the meaning of the phrase was unfolded to me. Not in its complete meaning, but its reality in part became apparent to me. I said in my heart: “If only I could perform one of the five daily prayers in the same way as this phrase, it would be better than a year’s worship.” After the prayers I understood that that thought and state was guidance indicating that the Companions’ degree in worship could not be reached.
Bir zaman kalbime geldi “Niçin Muhyiddin-i Arabî gibi hârika zatlar sahabelere yetişemiyorlar?” Sonra namaz içinde   سُب۟حَانَ رَبِّىَ ال۟اَع۟لٰى derken, şu kelimenin manası inkişaf etti. Tam manasıyla değil fakat bir parça hakikati göründü. Kalben dedim: “Keşke bir tek namaza bu kelime gibi muvaffak olsaydım bir sene ibadetten daha iyi idi.” Namazdan sonra anladım ki o hatıra ve o hal, sahabelerin ibadetteki derecelerine yetişilmediğine bir irşaddır.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
In that mighty social revolution brought about by the lights of the Qur’an, while  opposites  were  separated  from  one  another, and  evils  together  with  all  their darkness, details and all who followed them, and good and perfections together with all their lights and results came face to face – at such an exciting time, all glorifications of God and recitations of His Names expressed all the levels of their meanings freshly and newly and in a young and unfaded fashion. So too, under the  crashing of that mighty revolution all the senses and subtle inner faculties of people were awakened, even  senses  like  those  of  fancy and  imagination, in  an awakened  and  aware  state, received the  numerous meanings of those recitations and glorifications in accordance with their own perceptions, and absorbed them. Thus, due to this wisdom, when the Companions, whose senses were awakened and subtle faculties, alert, uttered those blessed words comprising the lights of belief and glorification, they  did so in all their meaning and they partook of them with all their senses.
Evet, Kur’an-ı Hakîm’in envarıyla hasıl olan o inkılab-ı azîm-i içtimaîde, ezdad birbirinden çıkıp ayrılırken; şerler bütün tevabiiyle, zulümatıyla ve teferruatıyla ve hayır ve kemalât bütün envarıyla ve netaiciyle karşı karşıya gelip, bir vaziyette ve müheyyic bir zamanda, her zikir ve tesbih, bütün manasının tabakatını turfanda ve taravetli ve taze ve genç bir surette ifade ettiği gibi; o inkılab-ı azîmin tarrakası altında olan insanların bütün hissiyatını, letaif-i maneviyesini uyandırmış; hattâ vehm ü hayal ve sır gibi duygular hüşyar ve müteyakkız bir surette o zikir, o tesbihlerdeki müteaddid manaları kendi zevklerine göre alır, emer. İşte şu hikmete binaen bütün hissiyatları uyanık ve letaifleri hüşyar olan sahabeler, envar-ı imaniye ve tesbihiyeyi câmi’ olan kelimat-ı mübarekeyi dedikleri vakit, kelimenin bütün manasıyla söyler ve bütün letaifiyle hisse alırlardı.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
However, after that  revolution and upheaval, the subtle faculties have gradually sunk into sleep and the senses fallen from that point of realities into heedlessness; like fruits, under the veil of familiarity, those blessed words have gradually lost their delicacy and freshness. Simply, as though drying up through the air of superficiality, only a little freshness remains, and this may be restored to its former state only through drastic surgery of a reflective and reasoning kind. Thus, it is because of this that another can reach the virtue  and level the Companions attained to in forty minutes, only in forty years.
Halbuki o infilak ve inkılabdan sonra, gitgide letaif uykuya ve havas o hakaik noktasında gaflete düşüp o kelimat-ı mübareke, meyveler gibi gitgide, ülfet perdesiyle letafetini ve taravetini kaybeder. Âdeta sathîlik havasıyla kuruyor gibi az bir yaşlık kalıyor ki kuvvetli, tefekkürî bir ameliyatla ancak evvelki hali iade edilebilir. İşte bundandır ki kırk dakikada bir sahabenin kazandığı fazilete ve makama, kırk günde, hattâ kırk senede başkası ancak yetişebilir.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
<span id="ÜÇÜNCÜ_SEBEP"></span>
=== ÜÇÜNCÜ SEBEP ===
===Third  Reason:===
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
As is proved in the Twelfth, Twenty-Fourth, and  Twenty-Fifth Words, the  comparison of prophethood and sainthood is that of the sun itself and the sun’s  image  as  it  appears  in  mirrors. Thus,  however  much  higher  the  sphere  of prophethood is than that of sainthood, the servants of the sphere of prophethood and the Companions, the stars of that Sun, have to be superior to the righteous in the sphere of sainthood to the same degree. The legacy of prophethood and veracity,  which is the supreme sainthood, is the sainthood of the Companions; even if a saint attains to this, he still cannot reach the level of the Companions, the first rank. We shall explain three out of the numerous aspects of this Third Reason.
On İkinci ve Yirmi Dördüncü ve Yirmi Beşinci Sözlerde ispat edildiği gibi nübüvvetin velayete nisbeti, güneşin ayn-ı zatıyla, âyinelerde görülen güneşin misali gibidir. İşte daire-i nübüvvet, daire-i velayetten ne kadar yüksek ise daire-i nübüvvetin hademeleri ve o güneşin yıldızları olan sahabeler dahi daire-i velayetteki sulehaya o derece tefevvuku olmak lâzım geliyor. Hattâ velayet-i kübra olan veraset-i nübüvvet ve sıddıkıyet ki sahabelerin velayetidir, bir veli kazansa yine saff-ı evvel olan sahabelerin makamına yetişmez. Şu üçüncü sebebin müteaddid vücuhundan üç vechini beyan ederiz:
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''First Aspect:''' The Companions cannot be reached in interpretation of the law, that is, in deducing its ordinances, that is, in understanding what pleases Almighty God from His Word.
'''Birinci Vecih:''' İçtihadda yani istinbat-ı ahkâmda, yani Cenab-ı Hakk’ın marziyatını kelâmından anlamakta sahabelere yetişilmez.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Because that mighty Divine revolution revolved on understanding the dominical wishes and  Divine  ordinances. All minds were  turned towards deducing the Divine ordinances. All hearts were eager to know “What does our Sustainer want from us?” All that happened at that time did so in a way that made this known and understood. The discussions of the time concerned them. Thus, since everything and all situations  and discussions and conversations and stories occurred in such a way as to give some sort of instruction in these meanings, and since this perfected the Companions’ capacities and illuminated  their  minds, and  since  their  ability  to  interpret  the  law  and  deduce  its ordinances was ready to be lit up like a match, someone at this time with the intelligence and capacity of the Companions could not reach in ten years or perhaps in a hundred, the level of deduction and interpretation they reached in a day or a month.
Çünkü o zamandaki o büyük inkılab-ı İlahî, marziyat-ı Rabbaniyeyi ve ahkâm-ı İlahiyeyi anlamak üzere dönerdi. Bütün ezhan, istinbat-ı ahkâma müteveccih idi. Bütün kalpler “Rabb’imizin bizden istediği nedir?” diye merak ederdi. Ahval-i zaman, bu hali işmam ve ihsas edecek bir tarzda cereyan ediyordu. Muhaverat, bu manaları tazammun ederek vuku buluyordu. İşte bunun için her şey ve her hal ve muhavereler ve sohbetler ve hikâyeler, bütün o manaları bir derece ders verecek bir tarzda cereyan ettiğinden, sahabenin istidadını tekmil ve fikirlerini tenvir ettiğinden, içtihad ve istinbatta istidadı kibrit derecesinde nurlanmaya hazır olduğundan bir günde veya bir ayda kazandığı mertebe-i istinbat ve içtihadı, o sahabenin derece-i zekâvetinde ve istidadında olan bir adam, şu zamanda on senede, belki yüz senede kazanmayacaktır.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Because  now, worldly happiness is the focus of attention in place of eternal happiness. Mankind’s attention and view is directed towards different goals.
Çünkü şimdi saadet-i ebediyeye bedel, saadet-i dünyeviye medar-ı nazardır. Beşerin nazar-ı dikkati, başka maksatlara müteveccihtir. Tevekkülsüzlük içinde derd-i maişet, ruha sersemlik ve felsefe-i tabiiye ve maddiye akla körlük verdiğinden beşerin muhit-i içtimaîsi, o şahsın zihnine ve istidadına, içtihad hususunda kuvvet vermediği gibi teşettüt veriyor, dağıtıyor. Yirmi Yedinci Söz’ün içtihad bahsinde, Süfyan İbn-i Uyeyne ile onun zekâveti derecesinde birinin muvazenesinde ispat etmişiz ki Süfyan’ın on senede kazandığını, öteki yüz senede kazanamıyor.
Since the struggle for livelihood together with lack of reliance on God has bewildered man’s spirit, and Naturalist and Materialist philosophies have blinded his intellect, just as the social environment does not strengthen a person’s mind and capacity in the matter of interpreting the Divine law, so it confuses and scatters them. We proved in the discussion on interpretation of the law in the Twenty-Seventh Word in  the comparison between Sufyan ibn Uyayna and someone of his intelligence today that the other person could not acquire in a hundred years what Sufyan acquired in ten.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Second Aspect:''' The level of the Companions in closeness to God cannot be attained with the feet of sainthood.
'''İkinci Vecih:''' Sahabelerin kurbiyet-i İlahiye noktasındaki makamlarına velayet ayağıyla yetişilmez.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
For Almighty God is infinitely close to us; closer to us than everything, but  we are infinitely distant from Him. Divine proximity may be gained in two ways:
Çünkü Cenab-ı Hak bize akrebdir ve her şeyden daha ziyade yakındır. Biz ise ondan nihayetsiz uzağız. Onun kurbiyetini kazanmak iki suretle olur.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
The First is through the unfolding of Divine  immediacy,  to  which  the  Divine proximity in prophethood looks,  and which the  Companions  manifested through the legacy of prophethood and conversation of the Prophet.
'''Birisi:''' Akrebiyetin inkişafıyladır ki nübüvvetteki kurbiyet ona bakar ve nübüvvet veraseti ve sohbeti cihetiyle sahabeler o sırra mazhardırlar.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''The Second Way''' is to traverse the degrees of our distance from God and be honoured with Divine  proximity to  an extent.  Most of the  spiritual voyaging  of sainthood  is according  to  this,  and  illumination  through  the  self  and  through  the  outside  world proceeds in this way.
'''İkinci suret:''' Bu’diyetimiz noktasında kat’-ı meratib edip bir derece kurbiyete müşerref olmaktır ki ekser seyr ü sülûk-u velayet ona göre ve seyr-i enfüsî ve seyr-i âfakî bu suretle cereyan ediyor.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Thus, the first way is purely given, it is not acquired; it is attraction, the drawing of the Most Merciful One, and it is being loved by Him. The path is short, but very severe, very elevated, very pure, and without shadow. The other is acquired, long, and in shadow. Even if its strange wonders are many, it cannot reach the first in regard to quality and
İşte birinci suret sırf vehbîdir, kesbî değil; incizabdır, cezb-i Rahmanîdir ve mahbubiyettir. Yol kısadır fakat çok metin ve çok yüksektir ve çok hâlistir ve gölgesizdir. Diğeri; kesbîdir, uzundur, gölgelidir. Acayip hârikaları çok ise de kıymetçe, kurbiyetçe evvelkisine yetişemez.
Divine proximity.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
For example, there are two ways of reaching yesterday.
Mesela, nasıl ki dünkü güne, bugün yetişmek için iki yol var:
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
The first is not to be subject to the course of time. Through a sacred power, it is to rise above time, and
'''Birincisi:''' Zamanın cereyanına tabi olmayarak, bir kuvvet-i kudsiye ile fevka’z-zaman çıkıp dünü, bugün gibi hazır görmektir.
see yesterday as present like today.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
The second is to traverse the distance of a year, to travel and turn, and come to yesterday. But still yesterday cannot be held; it leaves the
'''İkincisi:''' Bir sene kat’-ı mesafe edip, dönüp dolaşıp düne gelmektir. Fakat yine dünü elde tutamıyor, onu bırakıp gidiyor.
person and departs.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
In just the same way, there are two ways of passing from the apparent to reality.
Öyle de zâhirden hakikate geçmek iki suretledir:
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
The first is to be carried away directly on the attraction of reality, and, without entering the intermediate realm of the sufi way, to find reality within the apparent itself.
'''Biri:''' Doğrudan doğruya hakikatin incizabına kapılıp, tarîkat berzahına girmeden hakikati ayn-ı zâhir içinde bulmaktır.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
The second is to  pass through many levels through spiritual journeying. For sure, the saints are successful in annihilating the soul and kill the evil-commanding soul, but they still cannot  reach  the Companions. Because, since the  Companions’ souls  had  been purified and cleansed, through the many faculties within the soul, they manifested to a greater degree the varieties of worship, and thanks, and praise. After the soul has been annihilated, the worship of the saints acquires a simpleness and plainness.
'''İkincisi:''' Çok meratibden seyr ü sülûk suretiyle geçmektir. Ehl-i velayet, çendan fena-i nefse muvaffak olurlar, nefs-i emmareyi öldürürler. Yine sahabeye yetişemiyorlar. Çünkü sahabelerin nefisleri tezkiye ve tathir edildiğinden; nefsin mahiyetindeki cihazat-ı kesîre ile ubudiyetin envaına ve şükür ve hamdin aksamına daha ziyade mazhardırlar. Fena-i nefisten sonra, ubudiyet-i evliya besatet peyda eder.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''Third Aspect:''' The Companions cannot be reached in regard to virtuous actions and good deeds pertaining to the hereafter.
'''Üçüncü Vecih:''' Fazilet-i a’mal ve sevab-ı ef’al ve fazilet-i uhreviye cihetinde sahabelere yetişilmez.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Because, just as in certain conditions in a frightening and important post, a soldier may gain in one hour’s watch the virtue of a year’s worship, and by being hit by a bullet may rise in one minute to a station similar to a degree of sainthood
Çünkü nasıl bir asker bazı şerait dâhilinde, mühim ve mahuf bir mevkide, bir saat nöbette, bir sene ibadet kadar bir fazilet kazanabilir ve bir dakikada bir kurşunu yemekle, en ekall kırk günde ancak kazanılacak velayet derecesi gibi bir makama çıkıyor.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
which can only by gained in at least forty years; so too, the Companions’ service in the establishment of Islam and propagating the decrees of the Qur’an and their declaring war on the whole world for Islam was so elevated that others cannot reach one minute of it in a year. It may even be said that in that sacred service all their minutes were like that one minute of the martyred soldier. All their hours were like the one  hour’s watch of a faithful soldier in some terrifying post in which the acts are few, but the recompense great and value high.
Öyle de sahabelerin tesis-i İslâmiyet’te ve neşr-i ahkâm-ı Kur’aniyede hizmetleri ve İslâmiyet için bütün dünyaya ilan-ı harp etmeleri, o kadar yüksektir ki bir dakikasına başkaları bir senede yetişemez. Hattâ denilebilir ki bütün dakikaları –o hizmet-i kudsiyede– o şehit olan neferin dakikası gibidir. Bütün saatleri, müthiş bir makamda bir saat nöbet tutan fedakâr bir neferin nöbeti gibidir ki amel az, ücreti çok, kıymeti yüksektir.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Indeed, since the Companions formed the first rank in the establishment of Islam and spreading of the lights of the Qur’an, in accordance with the rule ‘the cause is like the doer,’ a share of all the good works of all the Islamic community passes to them. The Islamic community saying “O God! Grant blessings to our master Muhammad and to his Family and Companions” shows that the Companions receive a share of the good works of their whole community. Furthermore, just as an insignificant characteristic in the root of a tree takes on a large form in the tree’s branches, and is larger than the largest branch; and just as a small protuberance at the beginning gradually forms a mass;
Evet, sahabeler madem İslâmiyet’in tesisinde ve envar-ı Kur’aniyenin neşrinde, saff-ı evvel teşkil ediyorlar.    اَلسَّبَبُ كَال۟فَاعِلِ   sırrınca bütün ümmetin hasenatından onlara hisse çıkar. Ümmetin اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَعَلٰى اٰلِهٖ وَاَص۟حَابِهٖ demesiyle sahabelerin, bütün ümmetin hasenatından hissedarlıklarını gösteriyor. Hem nasıl ki bir ağacın kökündeki küçük bir meziyet; ağacın dallarında büyük bir suret alır, büyük bir daldan daha büyüktür. Hem nasıl ki mebdede küçük bir irtifa, gittikçe bir yekûn teşkil eder. Hem nasıl ki nokta-i merkeziyeye yakın bir iğne ucu kadar bir ziyadelik; daire-i muhitada, bazen bir metre kadar ziyadeye mukabil geliyor.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
and just as an excess the size of a needle point at a central point may become more than a metre at the circumference of the circle, just like these four examples, since the  Companions were from the roots and foundations of the luminous tree of Islam, and were at the beginning of luminous lines of the structure of Islam, and were from among the leaders of the Islamic community and were the first of their number, and since they were close to the centre of the Sun of Prophethood and Lamp of Reality, a few of their actions were many and their small acts of service, great. To reach their level necessitates being a true Companion.
Aynen şu dört misal gibi sahabeler, İslâmiyet’in şecere-i nuraniyesinin köklerinden, esaslarından oldukları hem bina-yı İslâmiyet’in hutut-u nuraniyesinin mebdeinde hem cemaat-i İslâmiyenin imamlarından ve adetlerinin evvellerinde hem Şems-i Nübüvvet ve Sirac-ı Hakikat’in merkezine yakın olduklarından; az amelleri çoktur, küçük hizmetleri büyüktür. Onlara yetişmek için hakiki sahabe olmak lâzım geliyor.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
O God! Grant blessings to our master Muhammad, who said: “My Companions are like the  stars, whichever of them you follow, you will be rightly guided,”(*<ref>*al-‘Ajluni, Kashf al-Khafa’, I, 132, No: 381.</ref>)
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ <sub>نِ</sub> الَّذٖى قَالَ :
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
and, “The best of centuries is my century,”(*<ref>*Bukhari, Shahada, 9; Fada’il Ashab al-Nabi, 1; Ayman, 10, 27; Fitan, 45.</ref>) and to his Family and Companions, and grant them peace.
اَص۟حَابٖى كَالنُّجُومِ بِاَيِّهِم۟ اِق۟تَدَي۟تُم۟ اِه۟تَدَي۟تُم۟ وَ خَي۟رُ ال۟قُرُونِ قَر۟نٖى وَ عَلٰى اٰلِهٖ وَ صَح۟بِهٖ وَ سَلِّم۟
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Glory be unto You! We have no knowledge save that which You have taught us; indeed, You are All-Knowing, All-Wise.(*<ref>*Qur’an, 2:32.</ref>)
سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''QUESTION:''' It is said, the Companions saw God’s Noble Messenger (Peace and blessings be  upon him), then they believed. However we have believed without seeing him,  in which case our belief  is  stronger. Also, there are narrations mentioning the strength of our belief, are there not?
'''Sual:''' Deniliyor ki: Sahabeler Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı gördüler, sonra iman ettiler. Biz ise görmeden iman ettik. Öyle ise imanımız daha kavîdir. Hem kuvvet-i imanımıza delâlet eden rivayet var?
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''THE ANSWER:''' At that time, when all ideas were opposed and hostile to the truths of Islam, the Companions believed so strongly –sometimes on only seeing the person of God’s Messenger (PBUH) and without miracles– that all the generally held ideas in the world did not shake them. Let alone doubts, they did not even cause some of them the slightest anxiety or scruple.
'''Elcevap:''' Sahabeler o zamanda, efkâr-ı âmme-i âlem hakaik-i İslâmiyeye muarız ve muhalif iken –sahabeler– yalnız suret-i insaniyede Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı görüp, bazen mu’cizesiz olarak öyle bir iman getirmişler ki bütün efkâr-ı âmme-i âlem, onların imanlarını sarsmıyordu. Şüphe değil, bazısına vesvese de vermezdi.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
You are comparing your belief with that of the Companions, but how can there be any comparison? For despite your seeing with the mind’s eye, not the Messenger’s (PBUH) humanity and bodily form, which was the seed of the Tuba-tree of his prophethood, but through all the lights of Islam and truths of the Qur’an, his luminous, magnificent collective personality, encompassed by a thousand miracles, you waver and fall into doubt at the word of a European philosopher. Yet due to their belief, the Companions did not waver in the face of the attacks of the entire world of unbelief and of the Christians, Jews, and philosophers? And how can you compare the intense fear of God of the Companions and their complete righteousness, which  demonstrated the strength of their belief and proceeded from it, and your dull belief, which due to your extreme  weakness  does  not  impel  you  to  perform  even  the  obligatory  practices completely, O you who make such a claim!?
Sizler iseniz kendi imanınızı, sahabelerin imanlarıyla muvazene ediyorsunuz. Bütün efkâr-ı âmme-i İslâmiye, imanınıza kuvvet ve senet olduğu halde; Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın şecere-i tûba-i nübüvvetinin çekirdeği olan beşeriyeti ve suret-i cismaniyesini değil belki umum envar-ı İslâmiye ve hakaik-i Kur’aniye ile nurani muhteşem şahs-ı manevîsini bin mu’cizat ile muhat olarak akıl gözüyle gördüğünüz halde, bir Avrupa feylesofunun sözüyle vesveseye ve şüpheye düşen imanınız nerede? Bütün âlem-i küfrün ve Nasâra ve Yehud’un ve feylesofların hücumlarına karşı sarsılmayan sahabelerin imanları nerede? Hem sahabelerin kuvvet-i imanlarını gösteren ve imanlarının tereşşuhatı olan şiddet-i takvaları ve kemal-i salahatleri nerede? Ey müddeî! Senin şiddet-i zaafından, feraizi tamamıyla senden göstermeyen sönük imanın nerede?
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
However, the Hadith the meaning of which is: “Those at the end of time who do not see me and believe, are more acceptable,”(*<ref>*Musnad, v, 248, 257, 264; al-Hakim, al-Mustadrak, iii, 41; iv, 89.</ref>) refers to particular virtues. It concerns certain special individuals. Our discussion, however, is
Amma hadîste vârid olan ki “Âhir zamanda beni görmeyen ve iman getiren, daha ziyade makbuldür.” mealindeki rivayet, hususi fazilete dairdir. Has bazı eşhas hakkındadır. Bahsimiz ise fazilet-i külliye ve ekseriyet itibarıyladır.
in regard to general virtue and the majority.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''SECOND QUESTION:'''They say that  the saints and possessors of perfection abandoned the world. It even says in a Hadith: “Love of this world is the source of all error.”(*<ref>*al-Munawi, Fayd al-Qadir, iii, 368, No: 3662.</ref>) Whereas  the  Companions  were  very  involved  in  the  world.  It  was  not abandoning the world, some of them were ahead of the civilized of that time, even. How is it that you say that even the least of such Companions was of greater worth than the
'''İkinci Sual:''' Diyorlar ki: Ehl-i velayet ve ashab-ı kemalât, dünyayı terk etmişler. Hattâ hadîste var ki: “Dünya muhabbeti bütün hataların başıdır.” Halbuki sahabeler dünyaya pek çok girmişler; terk-i dünya değil belki bir kısım sahabe, o zamanın ehl-i medeniyetinden daha ileri gitmişler. Nasıl oluyor ki böyle sahabelerin en ednasına, en büyük bir veli kadar kıymeti var, diyorsunuz?
greatest saint?
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''THE ANSWER:''' It has been proved decisively in the Second and Third Stopping- Places of the Thirty-Second Word that to love the face of the world which looks to the hereafter and that which looks to the Divine Names is not the cause of loss, but the means to perfection and attainment, and however far one goes in those two faces, the further one goes in worship and knowledge of God. The world of the Companions was in those two faces. They saw this world as the arable field of the hereafter, and sowed and reaped it. They saw beings as the mirrors of the Divine Names, and gazed on them yearningly. As for the transience of the world, that is its transitory face, which looks to man’s base desires.
'''Elcevap:''' Otuz İkinci Söz’ün İkinci ve Üçüncü Mevkıflarında gayet kat’î ispat edilmiştir ki: Dünyanın âhirete bakan yüzüyle, esma-i İlahiyeye mukabil olan yüzünü sevmek; sebeb-i noksaniyet değil belki medar-ı kemaldir ve o iki yüzde ne kadar ileri gitse daha ziyade ibadet ve marifetullahta ileri gider. Sahabelerin dünyası ise işte o iki yüzdedir. Dünyayı âhiret mezraası görüp ekip biçmişler. Mevcudatı, esma-i İlahiyenin âyinesi görüp müştakane temaşa edip bakmışlar. Fena-i dünya ise fâni yüzüdür ki insanın hevesatına bakar.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''THIRD QUESTION:'''The sufi paths are the ways of reality. Some of the heroes and leaders of the Naqshbandi Order, which is claimed to be the most famous, the most elevated, and the highway among the sufi ways, defined its basis as follows. They said:
'''Üçüncü Sual:''' Tarîkatlar, hakikatlerin yollarıdır. Tarîkatların içerisinde en meşhur ve en yüksek ve cadde-i kübra iddia olunan tarîk-i Nakşibendî hakkında, o tarîkatın kahramanlarından ve imamlarından bazıları esasını böyle tarif etmişler. Demişler ki:
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
دَر۟ طَرٖيقِ نَق۟شِبَن۟دٖى لَازِم۟ اٰمَد۟ چَار۟ تَر۟ك۟ :
دَر۟ طَرٖيقِ نَق۟شِبَن۟دٖى لَازِم۟ اٰمَد۟ چَار۟ تَر۟ك۟ :
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
تَر۟كِ دُن۟يَا تَر۟كِ عُق۟بٰى تَر۟كِ هَس۟تٖى تَر۟كِ تَر۟ك۟
تَر۟كِ دُن۟يَا تَر۟كِ عُق۟بٰى تَر۟كِ هَس۟تٖى تَر۟كِ تَر۟ك۟
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
On  the  Naqshbandi  way  four  ‘abandonings’  are  necessary:  abandoning  the  world, abandoning the hereafter, abandoning existence, and abandoning abandoning. That is to say, on the Naqshi way one has to give up four things: both give up this world; and, on account of the soul, not make even the hereafter one’s true aim; forget one’s existence; and in order not to become vain and proud, not think about these acts of renunciation. That means true knowledge of God and human perfections are attained through giving up what is other than God?
Yani, tarîk-i Nakşî’de dört şeyi bırakmak lâzım. Hem dünyayı hem nefis hesabına âhireti dahi maksud-u hakiki yapmamak hem vücudunu unutmak hem ucbe, fahre girmemek için bu terkleri düşünmemektir. Demek, hakiki marifetullah ve kemalât-ı insaniye terk-i mâsiva ile olur?
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''THE ANSWER:''' If man consisted of only a heart, it would be necessary to give up everything other than God, and to leave behind even the Divine Names and attributes and bind one’s heart to the Divine Essence alone. But man possesses many senses and subtle faculties charged with duties, like the mind, spirit, soul, and others.
'''Elcevap:''' Eğer insan yalnız bir kalpten ibaret olsaydı bütün mâsivayı terk, hattâ esma ve sıfâtı dahi bırakmak, yalnız Cenab-ı Hakk’ın zatına rabt-ı kalp etmek lâzım gelirdi. Fakat insanın akıl, ruh, sır, nefis gibi pek çok vazifedar letaifi ve hâsseleri vardır.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
The perfect man is he who, driving all those subtle senses towards  reality on the different ways of worship particular to them, marches heroically like the Companions in  a  broad arena and rich fashion towards the goal, with the heart as commander and the subtle faculties as soldiers. For the heart to abandon its soldiers in order to save only itself and to proceed on its own is the cause not of pride, but of distress.
İnsan-ı kâmil odur ki: Bütün o letaifi; kendilerine mahsus ayrı ayrı tarîk-i ubudiyette, hakikat canibine sevk etmek ile sahabe gibi geniş bir dairede, zengin bir surette, kalp bir kumandan gibi letaif askerleriyle kahramanane maksada yürüsün. Yoksa kalp, yalnız kendini kurtarmak için askerini bırakıp tek başıyla gitmek, medar-ı iftihar değil belki netice-i ıztırardır.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
'''FOURTH QUESTION:'''Where does the claim of the Companions’ superiority spring  from? And who put it forward? Why should this matter be made the subject of discussion  at  this  time?  Also, why  is  there  this  claim  of  equality  with  the  great interpreters of the law?
'''Dördüncü Sual:''' Sahabelere karşı iddia-yı rüçhan nereden çıkıyor? Kim çıkarıyor? Şu zamanda, bu meseleyi medar-ı bahis etmek nedendir? Hem müçtehidîn-i izama karşı müsavat dava etmek neden ileri geliyor?
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
THE ANSWER: There are two groups who say these things.
'''Elcevap:''' Şu meseleyi söyleyen iki kısımdır:
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Some are the sincere religious  scholars  and  men  of  religion  who, seeing  certain  Hadiths, open  up  such discussions in order to encourage and hearten the pious and the upright at this time. We do not have anything to say to them. They are anyway few and are quickly made aware.
Bir kısmı, safi ehl-i diyanet ve ehl-i ilimdir ki bazı ehadîsi görmüşler, şu zamanda ehl-i takva ve salahati teşvik ve tergib için öyle mebhaslar açıyorlar. Bu kısma karşı sözümüz yok. Zaten onlar azdırlar, çabuk da intibaha gelirler.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
The other group, however, consists of most  fearsome,  conceited people who want to spread their denial of the schools of law by claiming equality with the great interpreters of the law, and to further their irreligion by claiming equality with the  Companions.
Diğer kısım ise gayet müthiş mağrur insanlardır ki mezhepsizliklerini, müçtehidîn-i izama müsavat davası altında neşretmek istiyorlar ve dinsizliklerini, sahabeye karşı müsavat davası altında icra etmek istiyorlar. Çünkü:
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Because firstly, those people of misguidance have become depraved, and have become addicted to depravity, and cannot carry out the obligations of the Shari’a, since they form an obstacle to their depravity. In order to find a pretext for themselves, they say: “These questions may be interpreted. The schools of law are opposed to each other in these matters.And the interpreters of the law were human beings like us, and may have made mistakes. In which case, like them we shall interpret the Divine law and perform our worship as we wish. Why should we be compelled to follow them?” Thus, due to these Satanic wiles, these wretches put themselves outside the fold of the schools of law. It is demonstrated clearly in the Twenty-Seventh Word just how baseless and rotten these claims are, so we refer you to that.
'''Evvelen:''' O ehl-i dalalet sefahete girmiş, sefahette tiryaki olmuş; sefahete mani olan tekâlif-i Şer’iyeyi yapamıyor. Kendine bir bahane bulmak için der ki: “Şu mesail, içtihadiyedirler. O mesailde, mezhepler birbirine muhalif gidiyor. Hem onlar da bizim gibi insanlardır, hata edebilirler. Öyle ise biz de onlar gibi içtihad ederiz, istediğimiz gibi ibadetimizi yaparız. Onlara tabi olmaya ne mecburiyetimiz var?” İşte bu bedbahtlar, bu desise-i şeytaniye ile başlarını mezahibin zincirinden çıkarıyorlar. Bunların şu davaları ne kadar çürük, ne kadar esassız olduğu Yirmi Yedinci Söz’de kat’î bir surette gösterildiğinden ona havale ederiz.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Secondly; that group of the people of misguidance saw that the matter does not end with the interpreters of the law, for what lay on their shoulders were only the theoretical matters of religion. Whereas this  group  wants  to  give  up  and  change  the  essential teachings of religion. If they say: “We are better than them,” the matter does not finish there.
'''Sâniyen:''' O kısım ehl-i dalalet baktılar ki müçtehidînlerde iş bitmiyor. Onların omuzlarındaki yalnız nazariyat-ı diniyedir. Halbuki bu kısım ehl-i dalalet, zaruriyat-ı diniyeyi terk ve tağyir etmek istiyorlar. “Onlardan daha iyiyiz.” deseler, meseleleri tamam olmuyor. Çünkü müçtehidîn, nazariyata ve kat’î olmayan teferruata karışabilirler.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
For interpreters of the law may interfere in theoretical matters and in secondary matters which are not categorical, but these people of misguidance who follow no school of law want to mix their ideas in the essentials of religion as well, and to change matters which are not capable of being changed, and to oppose the incontrovertible pillars of Islam. And so they are bound to attack the Companions, who are the bearers and supports of the essentials of religion.
Halbuki bu mezhepsiz ehl-i dalalet, zaruriyat-ı diniyede dahi fikirlerini karıştırmak ve kabil-i tebdil olmayan mesaili tebdil etmek ve kat’î erkân-ı İslâmiyeye karşı gelmek istediklerinden; elbette zaruriyat-ı diniyenin hameleleri ve direkleri olan sahabelere ilişecekler.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
Alas! It has been proved decisively in the Twenty-Seventh Word that not animals in human form like them, but true human beings and the greatest of the saints even, who are the most perfect of true human beings, cannot win the case claiming equality with the least of the Companions.
Heyhat! Değil bunlar gibi insan suretindeki hayvanlar, belki hakiki insanlar ve hakiki insanların en kâmilleri olan evliyanın büyükleri; sahabenin küçüklerine karşı müsavat davasını kazanamadıkları, gayet kat’î bir surette Yirmi Yedinci Söz’de ispat edilmiştir.
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
O God! Grant blessings and peace to Your Messenger, who said: “Do not insult my  Companions!
اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّم۟ عَلٰى رَسُولِكَ الَّذٖى قَالَ :
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
By the One in Whose hand is my self, if one of you were to spend gold equivalent to Mt. Uhud,
لَاتَسُبُّوا اَص۟حَابٖى لَو۟ اَن۟فَقَ اَحَدُكُم۟ مِث۟لَ اُحُدٍ ذَهَبًا مَا بَلَغَ نِص۟فَ مُدٍّ مِن۟ اَص۟حَابٖى
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
صَدَقَ رَسُولُ اللّٰهِ
صَدَقَ رَسُولُ اللّٰهِ
</div>


<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
he could not attain to the equivalent of two handfuls that one of them spent, or even half that.”(*<ref>*Bukhari, Fada’il Ashab al-Nabi, 5; Muslim, Fada’il al-Sahaba, 221, 222.</ref>)
سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ
</div>




<div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
------
------
<center> [[Yirmi Altıncı Söz]] ⇐ | [[Sözler]] | ⇒ [[Yirmi Sekizinci Söz]] </center>
<center> [[Yirmi Altıncı Söz/en|The Twenty-Sixth Word]] ⇐ | [[Sözler/en|The Words]] | ⇒ [[Yirmi Sekizinci Söz/en|The Twenty-Eighth Word]] </center>
------
------
</div>
"https://risale.site/index.php/Özel:MobileDiff/148201...148616" sayfasından alınmıştır