Onuncu Söz/mk: Revizyonlar arasındaki fark

И логично ли е Семудар, Носител на величието, Кој го избрал човекот меѓу сите созданија и целосно го претворил во Свој собеседник, во огледало што ги соединува Неговите Најубави имиња, во создание способно да ги оцени обилните извори од милосрдието во Неговите складишта, што ги вкусува, што се запознава со нив, и онакво на коешто Сеславниот му дал знаење за Својата голема суштина преку сите Свои Најубави имиња, и го засакал човекот, и Тој му наложил да Го сака... Логично ли е по сето ова, овој Семудар, Сеславен и Севишен е Тој, да не го испрати бедниот човек во Своето вечно царство, да не го усреќи во овој Блажен дом, откако го викнал во него?

Или логично ли е Тој да го натовари секое создание, па дури и зрнцето, со многубројни функции тешки како дрвото, да вложи во него толку мудрост колку што му се цветовите, да го награди со придобивки колку што му се плодовите, и на крајот да ја одреди целта на сето тоа да биде само незначителен дел насочен кон земниот живот, односно да ја осуди целта на битието да биде оставено единствено во земниот живот, кој нема вредност дури и на синапово зрно, и да не ги претвори овие функции, мудрости и придобивки во семиња за смислен свет, и во нивоата на другата страна на реалноста да ги даде плодовите на нивните вистински, правилни цели?

Или логично ли е сите овие чудесни празници и големи прослави да исчезнат и да си отидат напразно – бесполезни, без цел, без смисла, без мудрост?

Потоа, дали е логично сите тие да не бидат насочени кон смислениот и задгробен живот, за да ги откријат своите првични цели и да ги дадат плодовите достојни за нив?

Да, можно ли е сето тоа да се изјавува во спротивставеност со вистината, во спротивставеност со карактеристиките на Неговата светост и со Неговите Најубави имиња – Семудриот, Највеликодушниот, Справедливиот, Милостивиот? Не, и никако не!

Или можно ли е Сеславниот да ги побие вистините на целата вселена што укажуваат на Неговите свети карактеристики – мудрост, справедливост, великодушност, милосрдие, и да го отфрли сведоштвото на сите созданија, да го поништи она на кое укажуваат сите творби? Превисоко е Аллах над сето тоа!

И прифатливо ли е за разумот Тој да му даде на човекот оскудна земна награда, мала како влакното, иако му доделил на самиот него и на неговите сетила многубројни задачи и функции, како влакната на неговата глава? Можно ли е Тој да постапи на таков бесмислен и апсурден начин спротивно на Својата вистинска Справедливост и вистинска Мудрост? Пречист е Тој и превисоко е над тоа за кое зборуваат!

Или можно ли е, Сеславниот откривајќи ја Својата апсолутна мудрост, да го поврзе секое живо суштество, дури и секој орган, како јазикот на пример, и дури секое создание, со толку многу мудрости и придобивки колку што се плодовите на секое дрво, а потоа да не му ја подари на човекот вечноста и бесмртноста, да не го удостои со трајното блаженство – со најголемата мудрост, најважната придобивка, најпотребниот резултат, да ја изостави трајноста, средбата со Него и вечната среќа, која мудроста ја претвора во мудрост, блаженството во блаженство, милосрдието во милосрдие, и дури повеќе – коешто е почетен извор и источник на сите мудрости, придобивки, блаженства и милосрдија. Можно ли е Тој да ги изостави, да ги поништи, да ги разбие длабоко во бездната на апсолутната празнотија, да се постави Сам Себеси – Аллах е превисоко над сето тоа! – во позиција на оној кој гради голем дворец извајувајќи на секој камен гравури и декорации, на секој агол – илјадници украси и убавини, во секоја соба – илјадници драгоцени уреди и неопходна опрема, а после да не изгради покрив за заштита на објектот, да се откаже од него и да го остави да се сруши и да се уништи? Бог да чува! Добрата произлегуваат од апсолутното добро, убавината од апсолутната убавина, и следствено, од Апсолутниот Семудар не би можело да произлезе чиста бесмисленост!

Да, секој кој се потпира на историјата и ментално оди во насока на минатото, ќе види толку многу, колку што се и годините, мртви живеалишта, изложби, области, светови слични на земното живеалиште, во областа на тестирањето, на изложбата на нештата во денешната ера. И покрај забележителната разлика меѓу нив по форма и вид, тие си личат во својата организација, по неповторливиот начин на создавање и по изјавувањето на моќта и мудроста на Создателот.

Потоа, во променливите живеалишта, во областите што исчезнуваат, во смртните изложби патникот, доколку не ја изгубил својата визија, низ историјата ќе го забележи светлиот и брилијантен ред на мудроста, очигледните и јавните знаци на грижата, победничките и преовладувачки белези на справедливоста, сестраните плодови на милосрдието. Тоа ќе го натера категорично да се убеди дека не е можно да има посовршена од оваа впечатлива мудрост и не е можно да има поизвонредна од оваа грижа со видливи траги, и не е можно да има поголема од оваа справедливост со јасни црти, и не е можно да има посеопфатно од ова милосрдие со допирливи плодови.

Ако се допушти апсурдот, а имено, дека засекогаш изворниот и вечен Владетел, Кој ги управува сите нешта и постојано ги менува гостите и гостилниците, не поседува во Своето вековечно царство ниту непроменливи живеалишта, ниту возвишени и извишени места, ниту отпорни агли, ниту трајни домови, ниту бесмртни поданици, ниту блажени раби – тогаш би требало да се отфрлат четирите вистини: мудроста, справедливоста, грижата и милосрдието, а тие се моќни и сеопфатни елементи, како светлината, воздухот, водата и земјата, и би требало да се одрече присуството на овие вистини толку видливо, колку што се видливи и споменатите елементи.

Така е, затоа што знаеме дека земјата и нејзината содржина не се доволни за да се изјават четирите вистини, и ако не постои друго место достојно за нив, би следувало одрекување на мудроста вложена во сè што е пред нашите очи – а тоа е налудничаво, исто како да се одрече сонцето и неговата светлина која го исполнува денот, и би следувало отфрлување на грижата, постојано набљудувана и во нас самите, и во повеќето работи, отфрлување на справедливоста, јавна и со видливи знаци(<ref>Да, справедливоста се дели на два дела: позитивна и негативна. Позитивната се изразува во обезбедувањето на соодветните права на секој правоимач. Овој дел од справедливоста е целосен и сеопфатен за сè на земјата и е јавен до степен на очигледност. Како што докажавме во „Трета Вистина“, секое нешто со посебна и прецизна мерка, според определени точни услови и критериуми, добива сè што изискува и сè што е потребно за неговото постоење и продолжување на неговиот живот, за сè што го моли Создателот, Носителот на величието, со јазикот на своите вродени способности, на природните потреби и на принудата. Со други зборови, овој дел од справедливоста е видлив, како што се видливи и постоењето и животот.<br>

Што се однесува до негативниот дел, тоа е превоспитување на неправедните, односно владеење на правото преку откривање на одмаздата и казната за нив. Иако оваа негативна страна на справедливоста не се открива јасно во овој свет, сепак се изразуваат нејзините признаци и белези што укажуваат на споменатата вистина. Како пример, можеме да ги посочиме камшикот на казната и шлаканиците на превоспитувањето, што ги снашле народите на Ад и Семуд, па дури и непокорните народи во нашата епоха. Тоа ја разоткрива категоричната хипотеза за доминирањето и господарувањето на врвната справедливост.</ref>) отфрлување и на милосрдието, набљудувано насекаде. Исто така, би следувало Претприемачот на сите овие мудри мерки, Извршителот на сите овие великодушни дела и Носителот на сите овие милосрдни дарови (Не, никако, и повторно никако за сè што е изречено) едноставно да биде сметан за лекомислен и забавен, за вероломен угнетувач, но Аллах е превисоко над сето тоа! Таквото допуштање не е ништо друго освен превртување на вистините во нивната спротивност, коешто е краен апсурд, па дури и глупавите софисти кои го одрекуваат сопственото постоење, не стигнале дотаму да си замислат со толкава леснотија таква невозможна состојба.

'''Резиме:''' Не постои однос или пропорција меѓу опширните собири на животот забележани во земските дела и брзите разделби на смртта, огромните здружувања и моменталните расејувања, впечатливи прослави и прекрасни изјави од една страна, и во минливата реалност меѓу познатите незначителни резултати, патетични и привремени цели и краткотрајно живеење, од друга страна. Комбинацијата на едното и другото со некаква врска и откривањето на пропорција меѓу нив е неприемливо за разумот и не одговара на претставите за мудроста, затоа што е слично на комбинација на многу мало камче и огромни како планини колосални знаења и поуки и големи цели, и на сврзување ситна цел, ништожна, привремена и второстепена како камче, со моќна планина.

Значи, отсуството на таква врска меѓу творбите и нивната состојба, од една страна, и нивните цели поврзани со земскиот живот, од друга страна, категорично сведочат и јасно аргументираат дека овие созданија се свртени кон значенскиот свет. Тие таму ги даваат своите преубави и соодветни плодови. Нивните очи се фокусираат во Најубавите имиња и целите им се сосредоточени во насока на оној свет. И покрај тоа што семињата им се скриени под земјата на земскиот живот, класјето им се покажува во Светот на идеалот. Според своите способности, човекот сее и е посеан овде, а жетвата следува таму, во задгробниот живот.

Да, ако ги погледнеш лицата на творбите, фокусирани кон Најубавите имиња и кон Задгробниот свет, ќе видиш:

Секое семенце, а тоа е чудо на Божјата моќ, содржи толку големи цели, колку и целото дрво.

Секој цвет, а тоа е слово на мудроста(<ref>Ако ме прашаат зошто во повеќето мои примери ги вклучувам цветот, семето и плодот, одговорот е дека тие се најневеројатните и најубавите ремек-дела и чуда на Божјата моќ. Откако заблудените луѓе, природните науки и материјалната филозофија се покажале неспособни да го прочитаат напишаното прецизно писание со моливот на предодреденоста и на моќта, тие се изгубиле по патот, се удавиле во тоа писание и паднале во смрзнатото мочуриште на природата.</ref>) содржи толку огромно значење, колку што се и цветовите на дрвото.

Секој плод, а тој е чудо на творчеството и поема на милосрдието, содржи толку мудрости, колку што има и самото дрво. А, како егзистенција за нас, плодот е само една од илјадниците мудрости, откако ќе ги исполни своите задачи и го предаде своето значење, умира и се погребува во нашите стомаци.

Додека овие минливи работи продолжуваат да ги даваат своите плодови на друго место, да ги оставаат таму своите трајни образи, да ги изразуваат вечните значења, да го споменуваат и слават Создателот со своите вечно постојани похвали, тогаш и човекот следствено се претвора во вистински човек, додека размислува и ги гледа овие лица фокусирани кон вечноста, и во тоа наоѓа пат од минливото кон трајното.

Следствено е поставена друга цел пред овие творби кои се здружуваат и расејуваат во вирот на животот и смртта. Не е грев да се прават споредби: состојбата им личи на условите на изведбата, кога се трошат огромни средства за подготовка на кратки средби и разделби, само за да се фатат слики и тие да обединат во вечен филм, за да бидат постојано проектирани од екранот.

И така, една од целите на животот – и личниот, и општествениот – преку краткиот престој на овој свет е да се направат слики и тие да се комбинираат: да се запишат и овековечат резултатите од делата, за да се даде отчет пред најголемиот собир, тие да бидат покажани на најколосалната проекција, а истовремено, да се подготват сите способности и дарби за најголемата среќа. Оваа вистина е изразена во пророчкиот хадис: „Земниот живот е нива за задгробниот.“

Штом земниот живот постои реално и во него јасно се видливи трагите на мудроста, грижата, милосрдието и справедливоста, и Задгробниот свет неизбежно постои толку категорично реално и стабилно колку и земниот. Како што крајот на животот и гробот го очекуваат човекот, така го чекаат и очекуваат и Рајот и Пеколот.

=== ЕДИНАЕСЕТТА ВИСТИНА ===

 

 

 

 

 

На пример, ако на човековата имагинација, кое е едно од средствата на разумот и негов илустратор, ѝ биде кажано: „Ќе ти се даде власт на земскиот живот и неговото уредување, заедно со неговата долговечност над еден милион години, но твојот живот неизбежно ќе заврши со пропаст во небитието“, ќе го видиш како стенка и жали (ако не вмешаат прсти заблудата на идеите и страста на душата). Следствено, најголемата смртност – земскиот живот и неговата содржина, не може да го засити и најмалиот човечки инструмент – имагинацијата.

 

 

 

 

'''изјава на „Во името на Семилостивиот, Милосрдниот Аллах“ (Бисмиллахи р-рахмани р-рахим)'''

 

Можно ли е оној чие слово го поддржале сите праведни светци, поткрепени од своите откритија и чуда, и неговата вистинитост која ја засведочиле сите научници и избраници врз основа на нивните истражувања и анализи... Тоа е Благородниот Пратеник (Аллах да го благослови и со мир да го дари), кој со подарената сила го отворил патот кон задгробието и вратата на рајот, и е удостоен со илјадници негови непогрешливи чуда и со илјадници ајети на непроменливиот Свет Куран, волшебно красноречив во четириесет аспекти. Можно ли е лажни укази, попатетични од крилјата на мувата, да бидат пречка за патот кон задгробието и вратата на Рајот, отворени од овој Благороден Пратеник (Аллах да го благослови и со мир да го дари).

Од претходните вистини разбравме дека темата за Воскресението е толку стабилна и моќна вистина, што не е можно да ја разниша никаква сила, дури и да е способна да ја сруши и уништи целата Земјина површина. Тоа е така затоа што Сеславниот и Севишниот Аллах ја утврдува оваа вистина според значењето на сите Свои Најубави имиња и големи атрибути, а Неговиот свет Пратеник (Аллах да го благослови и со мир да го дари), ја потврдува со сите свои чуда и аргументи. И Светиот Куран ја потврдува со сите свои ајети и вистини, и вселената ја засведочува со сите свои креативни ајети и семудри дела.

Можно ли е сите овие созданија (со исклучок на неверниците) да бидат едногласно согласни со Вечнопостоечкиот, Пречист е Тој и Севишен, во однос на вистината за Воскресението, а после да се појави слабо и несреќно сатанско сомневање што ќе ја уништи и сруши оваа висока и непоколеблива вистина? Не, никако! Аллах е превисоко над сето тоа!

Не мисли си дека аргументите за Воскресението се ограничуваат во дванаесетте вистини, кои ние ги истражувавме! На нив нè учи и Светиот Куран, кој исто така укажува на илјадници аспекти и дава силни знаци дека нашиот Творец ќе нè пренесе од Домот на минливоста во Домот на вечноста.

Потоа, никако не мисли дека аргументите за Воскресението се ограничуваат во содржината на истражуваните од нас Најубави имиња – Семудриот (Хаким), Највеликодушниот (Керим), Милосрдниот (Рахим), Справедливиот (Адил) и Пазителот (Хафиз)! Потоа, сите Најубави имиња, кои се појавуваат во владеењето на вселената, го изискуваат и налагаат фактот за постоењето на Задгробниот свет.

Потоа, не мисли дека вселенските ајети што укажуваат на Воскресението, се само оние што ние ги споменавме! Напротив, во повеќето созданија има перспективи и аспекти, што таквите завеси се шират надесно и налево, и како што некој аспект укажува на Сеславниот и Севишниот Творец и сведочи за Неговото постоење, така и друг укажува на Воскресението и дава знак за него.

На пример, совршеното мајсторство вложено во создавањето на човекот со најубавиот можен облик, укажува како на Пречистиот Творец, така и на Воскресението – преку комплексните способности и сили што се содржат во луѓето и што исчезнуваат за краток временски период. Дури ако се погледне на еден аспект од две различни страни, тој така или инаку ќе укажува истовремено и на Создателот, и на Воскресението.

Друг пример: Ако во повеќето работи се забележи суштината на мудриот ред, грижливото украсување, справедливата оценка и милосрдната нежност, ќе стане јасно дека тие произлегуваат од моќната рака на мудар, великодушен, справедлив и милосрден Создател. И ако се забележи величието, силата и радоста на овие големи атрибути и покрај краткиот и оскуден живот на созданијата во земниот свет, преку нив ќе стане јасно присуството на задгробната реалност.

 

 

=== ЗАКЛУЧОК ===

 

Претходните дванаесет вистини се потврдуваат заемно, се дополнуваат една со друга, се поддржуваат и се поткрепуваат и крајниот резултат се појаснува врз основа на сите нив како едно цело. Тогаш, кој измамнички предлог може да навлезе во овие дванаесет ѕидови од железо или дијамант, за да ја растресе верата во Воскресението, опкружена со здрава крепосна тврдина?

 

известува дека создавањето на целото човештво и неговото воскреснување е толку лесно и обично за Божјата моќ, колку што е и создавањето на еден човек. Да, така е. И бидејќи оваа вистина беше детално разјаснета во мојата студија насловена како Воскресението, кое е дел од посланието Точка од светлината на спознанието за Аллах, тука ќе ја обопштиме само нејзината суштина споменувајќи ги примерите. Кој сака повеќе детали, би можел да обрне внимание на посланието.

На пример: وَلِلّٰهِ الْمَثَلُ الْاَعْلٰ Не се спори дали е дозволено да се даваат примери. Според '''„тајната на просветлувањето“''', како што сонцето со целосна леснотија ја испраќа својата светлина до некој атом, дури тоа да е доброволно, така и со истата леснотија ја испраќа и до безбројните прозрачни објекти.

Според '''„тајната на прозрачноста“''', зеницата на некој прозрачен атом го прифаќа образот на сонцето и тоа е еднакво на истиот ефект на голема морска површина.

Според '''„тајната на доследноста“''', вис- тинскиот брод се движи на истиот начин како што детето ја движи својата играчка слична на брод.

Според '''„тајната на потчинувањето“''', командантот кој го задвижува единствениот војник со командата „Ајде, марш!“, тој ја води целата армија со истите зборови.

Според '''„тајната на рамнотежата“''', ако претпоставиме дека во вселената има исклучително чувствителна вага која реагира на тежината на мал орев, а истовремено е способна да издржи две сонца на своето тежиште, за издигнувањето на едниот тас нагоре и за спуштањето на другиот надолу, ќе бидат потребни едни исти напори како за оревите, така и за сонцата.

Штом меѓу обичните созданија и можните креации, несовршени и смртни, најголемото нешто продолжува да му штети на најмалото, и безброј работи да се манифестираат како една единствена работа поради принципите на '''просветлувањето, прозрачноста, доследноста, потчинувањето и рамнотежата''', би требало пред Апсолутниот Семоќен малото и големото да се еднакви, и воскреснувањето само со еден проглас на еден човек да биде како оној на сите луѓе. Овој заклучок произлегува од тајните на светлите богоизјави на Неговата исклучително совршена, апсолутна, автономна, суштинска моќ на просветлувањето и прозрачноста како елементи на внатрешното лице на работите, доследноста на мудроста и на судбината, потчинувањето на работите пред Неговите креативни повелби, рамнотежата на можните креации, кој овозможува еднаквост на битието и небитието.

Потоа, степените на сила и слабост при дадено нешто зависат од мешањето во него од неговата спротивност. На пример, степените на топлината се резултат на мешањето на студот, нивоата на убавината се раѓаат од мешањето на грдотијата, степените на светлината се плод на навлегувањето на мракот во неа. Но, ако дадено нешто е суштинско и автономно, а не случајно и коинцидентно, тогаш не е можно неговата спротивност да се меша со него, во спротивно неопходно е да се комбинираат двата столба, што е невозможно. Со други зборови, она што е суштинско, автономно и првично, не дозволува достапност на степени. Додека моќта на Апсолутниот Семоќен продолжува да биде суштинска, а не случајна и коинцидентна, како што се можните креации, и апсолутно совршена, дотогаш ќе биде невозможно да ја порази неговата спротивност – слабоста.

Односно, за Носителот на величието создавањето на пролетта е лесно како создавањето на еден цвет, и воскреснувањето на сите луѓе за Него е толку лесно, колку и создавањето на една индивидуа. И обратно, ако нештата се објаснуваат со материјални причини, тогаш создавањето на еден цвет би било толку тешко, колку и создавањето на пролетта.

Сите претходни примери и објаснувања, уште од самиот почеток, сликите и вистините на Воскресението се извадени само од просветленоста на Светиот Куран, и не се ништо друго туку подготовка на душата за предавање, и на срцето – за воспримање. Решавачкиот збор му припаѓа на Светиот Куран. И словото е неговото слово, и речта е неговата реч. Да го чуеме:

فَانْظُرْ اِلٰٓى آثَارِ رَحْمَتِ اللّٰهِ كَيْفَ يُحْيِي الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْيِي الْمَوْتٰى وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَد۪يرٌ ❀ قَالَ مَنْ يُحْيِي الْعِظَامَ وَهِىَ رَم۪يمٌ ❀ قُلْ يُحْي۪يهَا الَّذ۪ٓي اَنْشَاَهَٓا اَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَل۪يمٌ ❀  يَٓا اَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّـكُمْ اِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظ۪يمٌ ❀ يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّٓا اَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارٰى وَمَا هُمْ بِسُكَارٰى وَلٰكِنَّ عَذَابَ اللّٰهِ شَد۪يدٌ ❀  اَللّٰهُ لَٓااِلٰهَ اِلَّاهُوَ لَيَجْمَعَنَّكُمْ اِلٰى يَوْمِ الْقِيٰمَةِ لَا رَيْبَ ف۪يهِ وَمَنْ اَصْدَقُ مِنَ اللّٰهِ حَد۪يثًا       

اَلْقَارِعَةُ ❀ مَا الْقَارِعَةُ ❀ وَمَٓا اَدْرٰيكَ مَا الْقَارِعَةُ ❀ يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ❀ وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ ❀ فَاَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَاز۪ينُهُ ❀ فَهُوَ ف۪ي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ ❀ وَاَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ❀ فَاُمُّهُ هَاوِيَةٌ ❀ وَمَٓا اَدْرٰيكَ مَاهِيَهْ ❀ نَارٌ حَامِيَةٌ  

'''Брату, ти кој го читаш ова послание без предупредување,'''

не кажувај: „Зошто не можам да го опфатам и да го разберам во целост ова Десетто Слово?“ Не огорчувај се и не грижи се за тоа дека не ти е разбирливо докрај. Генијални филозофи, на пример како што е Ибн Сина, рекле: اَلْحَشْرُ لَيْسَ عَلٰى مَقَايِيسَ عَقْلِيَّةٍ . Односно, едноставно, веруваме во него затоа што не е можно преку разумот да се проследи неговиот пат и да се испита неговата длабочина. Така и исламските научници стигнале до едногласното мислење дека прашањето со воскреснувањето носи карактер на даденост, односно неговите аргументи се предаваат по традиција и се прифаќаат на доверба затоа што не подлежат на осознавање со рационални средства. Пат, кој се намалува во далечина, а истовремено се извишува во врвовите, не може да биде лек и јавно достапен за секој што тргнал по него.

Но, преку просветлението на Светиот Куран и со милоста на Милосрдниот Творец, ние бевме удостоени со благодатот да одиме по овој извишен и длабок пат во време која ја руши традицијата и ги отфрлува послушноста и предавањето. Не ни преостанува ништо друго освен да Му искажеме илјадници благодарности на Семожниот и Великиот Создател за Неговото сеопшто добротворство и колосална великодушност, затоа што тоа е доволно за спасение на нашата вера и за зачувување на нејзината целост. Треба да сме задоволни од обемот на своето знаење и да го прошируваме со уште повеќе читање.

Една од тајните причини, поради кои разумот е неспособен да го разбере прашањето за Воскресението, е дека Најголемиот собир (Хашр-и Аазам) е изјава на Најголемото име (Исм-и Аазам). Затоа, имено, размислувањето и покажувањето на големите дела што произлегуваат од изјавата на Најголемото име и на најголемата од степените на секое едно од Најубавите имиња, го прават утврдувањето на Најголемиот собир лесно и категорично, слично на заклучокот дека пролетта постои. Тоа води до непоколеблива послушност и до вистинска вера.

 

На ваков начин, во ова Десетто Слово Воскресението се открива и се појаснува преку просветлувањето на Светиот Куран. Инаку, ако разумот се базираше единствено на своите слаби критериуми, тој би останал беспомошен и би морало да настојува на традицијата.

== Дополнение кон Послание за Воскресението ПРВ ДЕЛ од важното дополнение на Десетто Слово ==

 

فَسُبْحَانَ اللّٰهِ ح۪ينَ تُمْسُونَ وَح۪ينَ تُصْبِحُونَ وَلَهُ الْحَمْدُ فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَعَشِيًّا وَح۪ينَ تُظْهِرُونَ ❀ يُخْرِجُ الْحَىَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَيُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَىِّ وَيُحْيِي الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَكَذٰلِكَ تُخْرَجُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ٓ أَنْ خَلَقَكُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ اِذَٓا أَنْتُمْ بَشَرٌ تَنْتَشِرُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ٓ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُٓوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ خَلْقُ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَاخْتِلَافُ أَلْسِنَتِكُمْ وَأَلْوَانِكُمْ اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَاتٍ لِلْعَالِم۪ينَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ مَنَامُكُمْ بِالَّيْلِ وَالنَّـهَارِ وَابْتِغَٓاؤُكُمْ مِنْ فَضْلِـه۪ اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَاتٍ لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ يُر۪يكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَٓاءِ مَٓاءً فَيُحْيِي بِهِ الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ٓ اَنْ تَقُومَ السَّمَٓاءُ وَالْاَرْضُ بِأَمْرِه۪ ثُمَّ اِذَا دَعَاكُمْ دَعْوَةً مِنَ الْاَرْضِ اِذَٓا أَنْتُمْ تَخْرُجُونَ ❀ وَلَهُ مَنْ فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ كُلٌّ لَهُ قَانِتُونَ ❀ وَهُوَ الَّذ۪ي يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُع۪يدُهُ وَهُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ وَلَهُ الْمَثَلُ الْاَعْلٰى فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَهُوَ الْعَز۪يزُ الْحَك۪يمُ

 

 

 

 

 

 

 

 

Овој вовед се состои од две точки. Прво, накратко ќе споменеме еден комплексен резултат од многубројните животни последици и духовни придобивки од убеденоста во Воскресението откако ќе појасниме колку е тоа неопходно за човековиот, а особено за социјалниот живот.

Исто така, ќе цитираме еден целосен аргумент од редицата аргументи како поддршка на уверливата вера во Воскресението откривајќи колку јасно и очигледно е тоа, непречено од двоумења и сомнежи.

==== ПРВА ТОЧКА ====

Ќе посочиме четири аргументи како примери и модел за споредба на стотици аргументи во верувањето дека убеденоста во постоењето на Задгробниот свет е основа на основите за социјалниот и индивидуалниот живот на човекот и фундамент на сите негови вештини и идеали, на неговата целосна среќа.

'''Прв аргумент:''' Децата, кои по бројност претставуваат половина од човештвото, се способни да поднесат состојби што се очигледно болни и мачни – смрт, погреб – единствено преку духовната сила, која тие ја откриваат во себе, во својата нежна и кревка суштина, и која произлегува од верата во Рајот, поништувајќи ја блескавата врата на надежта пред нивната слаба природа, неспособна да се спротивставува и да се противи, и затоа се расплакуваат и за најмала работа. Преку верата тие можат да живеат во радост и веселие. Детето што верува во Рајот, вели: „Мојот мал брат или сакан пријател што почина, сега станал рајска птица, и значи сега оди каде сака во Рајот, и живее подобро од нас, попријатно.“

Инаку, да не постоеше оваа вера, смртта која ги погодува и децата и возрасните, би ја уништила духовната моќ на беспомошните и немоќни деца, би им го уништил внатрешниот свет, би им го уништил и би им го огорчил животот. Тогаш, заедно со нивните очи би плачеле и сите нивни телесни органи и природни ресурси – духот, срцето, разумот и нивните восприемања, или би умреле; и чувствата би се изгубиле, или децата би се претвориле во заблудени и злобни животни.

'''Втор аргумент:''' Возрасните луѓе, кои сочинуваат една половина од човештвото, ги поднесуваат и ги трпат незгодите пред прагот на гробот само преку верата во задгробието и единствено преку неа наоѓаат сили и утеха пред истребувањето на свеќата на нивниот драгоцен живот, и пред треснувањето на вратата на нивниот сладок и убав земски живот. Само преку надежта во задгробниот живот овие старци, кои се претвориле во деца и придобиле остра чувствителност во својот дух и природа, трпеливо го пречекуваат болниот и убиствен очај како резултат на смртта и истребувањето.

Инаку, ако не постоеше оваа вера во задгробието, возрасните мајки и татковци, кои најмногу заслужуваат сочувство и сомилост и имаат потреба од спокојство, безгрижност и ведар живот, би почувствувале духовен колапс, збунетост во душата и тревога во срцето, земјата би се стеснила за нив и покрај својот простор и би се претворила во мрачен и ужасен затвор, а животот би станал болна и жестока мака.

'''Трет аргумент:''' Младите луѓе и адолесцентите, кои се оска на социјалниот живот, се воздржуваат само од стравот од Пеколниот оган. Тој им ги успокојува поривите на чувствата, ги запира од нарушување на нормите и достигнување изливи на угнетување и штета, не им дозволува да ги следат лекомисленоста и склоностите на нивните души, го гарантира најдоброто поведение во нивните социјални контакти.

Ако не постоеше овој страв од мачењето во Пеколот, невнимателните адолесценти опијанети од нивните ниски страсти, би станале пеколен оган, жесток над слабите и над старите луѓе според принципот на владеењето на силниот, а возвишената човечка реалност би била сведена на подмолна црвоточина.

'''Четврти аргумент:''' Семејниот живот е обединувачки центар и централен дел на земното битие. Тој е неговата рајска среќа, здрава тврдина и сигурно засолниште. Домот на секој човек е негов личен свет и сопствена територија. Не постои поинаква среќа за духот на семејниот живот, освен преку сериозниот заемен почит и чистата посветеност на сите, искреното сочувство и милосрдие, кои стигнуваат до граница на готовност за жртвување и себеоддавање. Вакви односи се постигнуваат само преку верата, дека постојат врски на вечно пријателство, на долготрајна дружба, на бесмртна заемност во време без крај и под сенката на животот без граници, поврзан со односите на завидно и чесно татковство, чисто и искрено братство, верно и оддадено пријателство, така што сопругот вели:

„Мојата сопруга ми е другарка во овие дни и сопатничка во светот на вечноста и бесмртниот живот. Не е проблем што сега станала грда или стара жена, затоа што таа има вечна убавина која ќе настапи во иднина. Готов сум да ѝ дадам сè што бараат оддаденоста и милоста, и ќе жртвувам сè што бара вечното пријателство.“ Така мажот може да таи љубов и милост кон својата возрасна сопруга, како што таи чувства кон рајските деви.

Инаку, формално другарство и пријателство, кое трае час или два и е проследено со вечна разделба и прекинување на врска засекогаш, носи надворешен карактер, нема солидна основа и поддршка и е способно да генерира само симболична милосрдност, вештачки почит и благонаклоност, прикривање на животинските инстинкти во склоп со мешањето и доминацијата на интересите и духовните страсти во оваа милосрдност и почит. Тогаш земскиот рај се претвора во неподнослив пекол.

И така, ако со гореспоменатите четири аргументи се спореди дури и само еден резултат од верата во Воскресението меѓу другите стотици резултати поврзани со социјалниот живот на човекот и што се однесуваат на него, ќе се разбере дека вистината за Воскресението ќе се случи и ќе стане реалност, и тоа е толку категорична веродостојност, колку што се веродостојни и возвишената вистина за човекот и неговите универзални потреби. Дури тоа е поочигледно аргументирано и појасно засведочено, отколку фактот за присуството на храна и производи, пронајдени во неговите стомачни потреби.

Степенот на реализирање на оваа вистина, Воскресението, може да се оцени уште подлабоко и во поголем степен, ако е лишен од човечкиот елемент чија суштина е возвишена, значајна и од животно значење, но тогаш би се спуштила до распаднат труп и засолниште за микроби и бактерии.

Нека чујат социолозите, политиколозите и специјалистите по етика што се интересираат од делата на човекот, од моралот и од општествениот му живот, нека дојдат и нека објаснат со што ќе ја наполнат оваа празнина, со што ќе ги лекуваат и поврзат овие длабоки рани.

==== ВТОРА ТОЧКА ====

Оваа точка сосема накратко појаснува само еден аргумент меѓу безбројните други во корист на вистината за Воскресението. Тој произлегува од суштината на сведоштвото, дадени од останатите столбови на верата.

Сите чуда што го докажуваат посланието на нашиот водич Мухаммед (Аллах да го благослови и со мир да го дари), заедно со сите други аргументи во поддршка на неговата пророчка мисија, и сите аргументи што ја мотивираат неговата праведност, истовремено и комплексно ја засведочуваат вистината за Воскресението, ја посочуваат и ја потврдуваат, затоа што преку целиот свој благословен живот Пророкот (Аллах да го благослови и со мир да го дари), повикува прво кон еднобожието, па потоа се сосредоточува кон Воскресението. Сите негови чуда и аргументи, кои ја докажуваат праведноста на пророците пред него, мир над нив, и ги поттикнуваат другите луѓе да им веруваат, ја засведочуваат истата вистина – Воскресението.

Така и вербата во وَبِرُسُلِهِ , задолжително проследена со верата во وَبِكُتُبِهِ , ја засведочува оваа вистина.

Светиот Куран, носител на чудотворно красноречие, го засведочува и докажува со сите свои чуда, аргументи и вистини, го потврдува неговата праведност дека Воскресението навистина ќе се случи. Една третина од целокупниот текст на Светиот Куран и почетокот на поголемиот дел од кратките сури содржат јасни стихови за Воскресението. Односно, со илјадници свои стихови, директно или индиректно, Светиот Куран ја претскажува истата вистина, јавно ја потврдува и очигледно ја открива, на пример:

Со горенаведените стихови и сличните на нив, во почетокот на три-четириесет сури Светиот Куран докажува дека нема сомнеж во настапувањето на Воскресението, дека тоа е настан од исклучителна важност за вселената, и дека нужно и неизбежно ќе се случи. Други стихови објаснуваат различни аргументи во поддршка на оваа вистина.

Можно ли е илјадниците ветувања и предупредувања, изречени од моќен и голем владетел, да бидат сметани за лага или невистина, штом се случува цела армија да стапи во битка за да не се смета за измама дури само еден гест на некој султан?

Тогаш што преостанува за големиот духовен Владетел, чиешто управување и господарување трае тринаесет века без прекин – и кој, според праведноста и вистината, воспитал, прочистил и управувал безбројни духови, умови, срца и души, и како е можно само еден стих од него да не е доволен за да се потврди вистината за Воскресението? А, дадени се илјадници јасни докази што го потврдуваат тоа, и не е ли неук будала оној што не ја сфаќа ваквата очигледна вистина? И не е ли апсолутна справедливост тој да биде фрлен во Огнот?

Потоа, Сите небесни писанија и свети книги, секоја од нив што господарувала во определена епоха и за одреден временски период, со илјадници аргументи ги потврдиле тврдењата на Светиот Куран во однос на вистината за Воскресението, и покрај тоа што нивното толкување е кратко и лаконски според времето и епохата. Оваа категорична вистина е објаснета подетално и со сеопфатна јасност од Светиот Куран, кој царува над сите претходни епохи и господарува во целата иднина.

Тука ќе го вклучиме текстот од крајот на нашето Послание за лична исповед, доколку е во согласност со темата на оваа студија. Овој категоричен аргумент дава резиме за Воскресението и произлегува од сведоштвото на сите столбови на верата и од нивните докази за верата во Судниот ден, особено верата во пратениците на Аллах и во Писанијата. Текстот е лаконски и краток, и во форма на исповед, но тој ги расејува заблудите и сомнежите:

„Еј, Милосрден Господару мој, од учењето на Пратеникот (Аллах да го благослови и со мир да го дари), и од лекциите од Семудриот Куран разбрав и сфатив дека сите свети Писанија, на чело со Великодушниот Куран и сите пророци, мир над нив, на чело со најистакнатиот Пратеник (Аллах да го благослови и со мир да го дари), едногласно и безусловно укажуваат, сведочат и докажуваат дека пројавувањата на Најубавите имиња – носители на големина и убавина, кои имаат видливи траги и во земниот живот, и во сите светови, ќе останат блескави и светли за век и веков. И дека нивните пројавувања – носители на милосрдие, и нивните дарови – примери кои се набљудуваат насекаде низ овој минлив свет, ќе ги дадат своите најсветли плодови, ќе сјаат во својот најголем блесок и засекогаш ќе останат во Домот на среќата. И дека оние што во својот краток земски живот им се насладуваат и копнеат по нив со тага и јад, ќе ги придружат и проследат со љубов до вечноста, и таму ќе бидат бесмртни.

И дека сите пророци – носители на светол дух, на чело со истакнатиот Пратеник (Аллах да го благослови и со мир да го дари), и сите светци – столбови со осветлени срца, и сите искрено побожни луѓе – извори на прониклив блескав ум, сите тие цврсто и длабоко веруваат во Воскресението, го засведочуваат, на човештвото му проповедаат за вечната среќа, ги предупредуваат заблудените дека чекорат кон Огнот, на напатените им соопштуваат дека ги очекува Рајот. Тие го прават тоа потпирајќи се на очигледни чуда и категорични стихови, и на илјадниците ветувања и закани, кој Ти, Милосрден Господару мој, многупати Си ги споменал во сите небесни Писанија и свети Книги. Се засноваат и на моќта на Твоето величие, на власта на Твоето господарување, на Твоите колосални дела, на Твоите пречисти атрибути: моќ, милосрдност, грижа, мудрост, величие, убавина. Исто така, тие се потпираат и на сопствените безброј визии и откровенија, кои ги откриваат признаците и белезите на Задгробниот свет. Истовремено се потпираат на својата категорична вера и убедување до степен на веродостојно знаење и очигледна веродостојност.

О, Семожен... О, Семудар... О, Семилостив... О, Сеправеден во Своето ветување... О, Носителу на силата, моќта и славата... О, Сепобедлив владетелу на величието, Ти си пресвет и пречист, превисоко стоиш за да ги обвиниш сите овие луѓе и сите Свои ветувања, големи атрибути и пресвети дела; да ги побиеш или да не го допуштиш она што се бара категорично од владеењето на Твоето господарување, не одговарајќи на молбите што доаѓаат од Твоите обични и праведни слуги вљубени во Тебе, што Твојата љубов ја добиле со вера, потврда и послушност. Пречист си Ти и превисок за да ги потврдиш зборовите на заблудените и неверниците што го негираат Воскресението – оние што со својата надменост и непокорство Те негираат и на Твоите ветувања се поставуваат над Твојата големина и колосалност, и ја занемаруваат силата на Твојата моќ, големината на Твојата божественост, сочувството на Твоето господарување.

Ние безгранично и бескрајно ја почитуваме светоста на Твојата апсолутна справедливост и убавина и сеопфатното Ти милосрдие, и Те сметаме за пречист од такво неопределено угнетување и дрскост.

Убедени сме и со сета наша достапна сила веруваме дека илјадниците значајни гласници и пророци, и мноштвото безброј и небројни избраници и светци што повикуваат на Тебе, со вистинска веродостојност, очигледна веродостојност и веродостојно знаење засведочиле за вестите за богатствата на Твојата задгробна милосрдност, за богатствата на Твоите добротворства во Светот на вечноста и за пројавувањата на Твоите Најубави имиња, кои целосно се откриваат во Домот на среќата.

Веруваме дека тоа нивно сведоштво е правда и вистина, дека покажувањата им се реалност и дејствување и дека ќе се остварат нивните пророштва. Сите овие луѓе веруваат дека големата вистина, Воскресението, е најголем одблесок од името Правдата (Хак), кое е праизвор и сонце на сите вистини, и со Твоја дозвола, Твоите слуги служат во сферата на правдата и ги учат на самата вистина.

Еј, Господару мој, заради правдата на дадените лекции од овие луѓе, заради светоста на нивните упатства, подари ни совршена вера и одреди ни добар крај – нам и на учениците на Рисале-и Нур, и направи да сме достојни за нивното застапништво! Амин!“

Потоа, аргументите и доказите што ја потврдуваат вистинитоста на Светиот Куран, како и на сите небесни Писанија, чудата и доказите што го мотивираат пророштвото на Возљубениот од Аллах, како и на сите пророци, мир над нив, го потврдуваат и го докажуваат она за што повикуваат: реализирањето на Задгробниот свет. Така и поголемиот дел од аргументите и доказите што сведочат за вистинското постоење на Вечнопостоечкиот и за Неговата единственост, пак, сведочат за постоењето на Светот на среќата и Светот на вечноста, кој е оска на господарувањето и божественоста и е нивното најколосално пројавување.

Тие сведочат за постоењето на овој Дом и за отворање на неговите врати, како што ќе биде објаснето понатаму затоа што постоењето на Сеславниот и Севишниот, на Неговите големи атрибути, на поголемиот дел од Неговите Најубави имиња, на Неговите семудри дела, на Неговите свети црти – господарување, божественост, милосрдност, грижа, мудрост, справедливост, сето тоа бара и наложува заклучок за реалноста на задгробниот живот, па дури и го прави задолжително присуството на Светот на вечноста, како и заради наградата и казната го предвидува случувањето на Воскресението, до степен на крајна неопходност.

Да, додека постои Аллах, а Тој е единствен, вечен, бесмртен, би требало да постои и оската на Неговата Божествена сила – Задгробниот свет. Сè додека се манифестира апсолутното господарување во овој универзум, а особено во живите суштества, а тоа е носител на видливо и јавно величие, колосалност, мудрост и сочувство – би требало да има вечна среќа, која го отфрлува секој сомнеж од апсолутното господарување, дека може да ги одмине созданијата, да ги остави без казна, и која го отстранува сомнежот од мудроста дека дозволува лекомисленост, и го штити сочувството од намерите на можна измама. Односно, овој Дом со сигурност постои и неизбежно ќе се влезе во него.

Додека различни манифестации на благосостојба, добротворство, нежност, великодушност, грижа и милосрдие се набљудуваат реално и се видливи за умовите што не се гасат и за срцата што не умираат, и ни докажуваат дека зад превезот сигурно постои милосрден и милостив Господар, би требало да има бесмртен, вечен живот, за да се спаси добрината од ужасот, односно таа да го достигне својот врв, и добротворството да се штити од измамата, бидејќи на неговата вистина му е дадена целосна реализација, и грижата се избави од бесмисленоста доведувајќи се до крај, и милосрдноста се разграничи од моралот станувајќи сеопфатно, и нежноста и великодушноста се исчистат од понижувањето излевајќи се обилно над Божјите слуги. Да, она што го претвора добротворството во реалност, и добронамерноста во стварност, е постоењето на вечен и бесмртен живот во Светот на вечноста и бесмртноста. Да, тоа мора да се оствари.

Додека го има моливот на предодреденоста, кој секоја пролет испишува сто илјади меѓусебно поврзани книги на сосема мала и тесна страница, без да допушти грешка, без напор и замор, како што станува јасно и видливо пред нашите очи... Сопственикот на моливот дал збор и ни ветил сто илјади пати дека „сигурно ќе создаде полесна книга за пролетта од напишаната пред вас, таа ќе биде вечна и во поголем обем, попространо и поубаво од ова зафрлено и нарушено место. Ќе биде книга која никогаш нема да исчезне и ќе се потрудиме да ја прочитате со вчудовиденост и восхит.“ Сеславниот ја споменува оваа книга во сите Свои писанија, односно дека, без сомнеж, основниот ѝ текст е напишан и преку Воскресението и Судниот ден треба да се завршат фуснотите, а во неа ќе бидат регистрирани и книгите за делата на сите.

Додека оваа земја продолжува да има најголемо значење затоа што на неа се наоѓаат мноштво созданија, стотиците илјади видови живи суштества и различните созданија што се менуваат, тоа се: живеалишта, извори, фабрики, изложби, место за собир... Таа се претворила во срце на вселената и во нејзино резиме, во нејзин центар, нејзина суштина, нејзин резултат и причина за нејзиното создавање, Затоа во сите небесни заповеди секогаш се споменува заедно со небесата, на пример:

Додека човекот продолжува од различни аспекти да ја управува оваа земја, која ги поседува споменатите веќе специфични карактеристики и квалитети...

Тој ги контролира поголемиот дел од созданијата на неа, потчинувајќи ги мнозинството од живите суштества, ги тера повеќето суштества да се движат околу него според неговите критериуми и страсти во согласност со неговите природни потреби, ги организира, ги изложува, ги украсува, ги подредува во хармонија неверојатните видови меѓу нив на секое место, така што ги привлекува погледите не само на луѓето и џиновите, туку и на жителите на небесата, и воопшто, на целата вселена, па дури и погледот на Владетелот на вселената. Човечкиот род добил восхит, висока оценка и одобрение, во оваа насока добил големо значење и врвна вредност, и преку неговите дарени знаења и умеења покажал дека тој е целта, големиот резултат и драгоцениот плод на мудроста, вложена во создавањето на вселената. Не е чудно тоа што тој е намесник на земјата и бидејќи ги изложува ремек-делата на Творецот и ги подредува на убав и привлечен начин во земниот свет, казната за неговото непокорство и неверие е одложено, дозволено му е да живее тука и неговата награда е одложена за да ја исполнува својата мисија успешно.

Додека човечкиот род продолжува да е носител на наведените природни карактеристики и квалитети... И неговите потреби се безброј, иако е исклучително слаб, и страдањата му се безброј, а е сосема беспомошен. Но, тој го има Семоќниот Господар со толку апсолутна моќ и сочувство, што оваа огромна и обемна земја ја претворил во гигантско хранилиште за различните видови минерали од кои човекот има потреба, во склад со разновидната храна што му е потребна, во ризница од разни богатства што ги посакува. Сеславниот гледа на него со грижливо и сочувствително око, му дава благосостојба и го снабдува со што и да посака.

Додека Сеславниот Господар, како што се гледа од споменатото во тековната вистина, продолжува да ги сака луѓето и да ги упатува да Го сакаат... Тој е бесмртен, владетел е на вечни светови, ги управува работите во согласност со Својата справедливост и секоја работа ја врши според Својата мудрост. Владеењето на овој бесмртен Творец е толку големо и управувањето Му е толку вечно, што ограниченото земско битие не ги опфаќа и не му се доволни ниту сосема краткиот човечки живот ниту, пак, ерата на привремениот и минлив свет.

Затоа, човекот на овој свет останува без казна за извршените постапки како угнетувач, за допуштеното негирање, неверие и непотчинување пред неговиот Господар, Кој му дава благослов и го одгледува со целосно сочувство и милост. Ваквата ситуација е во спротивност со хармоничниот ред во вселената, за разлика од правдата и совршената рамнотежа во неа, со нејзината убавина и личотија, затоа што суровиот тиранин го поминува животот во мирување, додека несреќната жртва на гнетот води мизерно постоење во лишување. Нема сомнеж дека природата на апсолутната справедливост, чии белези се забележани низ целата вселена, никогаш нема да прифати и нема да го поддржи отсуството на воскресение за жестоките угнетувачи, заедно со горките угнетувани, и тие се еднакви пред смртта.

Додека Владетелот на царството продолжува да ја избира земјата од целата вселена и да го избира човекот на земјата, и му дарува висока позиција, и го удостојува со внимание и грижа, и меѓу луѓето избира пророци, светци и пречисти учени кои постапиле во хармонија со Господовите цели и си вдахнувале љубов кон Него преку вера и себеоддавање, а Тој направил тие да Му бидат омилени и блиски соговорници, и ги чествувал со чуда и успех во делата, и ги воспитал нивните непријатели преку небесни шлаканици...

Меѓу овие Свои љубимци им избрал водич и симбол на нивната гордост и слава – Мухаммед (Аллах да го благослови и со мир да го дари). Тој со својата светлина, со векови ја осветлувал половината од високопоставената Земјина површина и една петтина од високопоставеното човештво, и вселената како да е создадена заради него – за на овој начин да се појават сите нејзини цели, да се откријат преку неговата испратена религија и да се покажат преку неговиот Божествен Куран.

Заслужил и бил целосно достоен за своите големи и безгранични богослуженија да биде награден со долг, па дури и милионски животен век, а имал краток животен век – шеесет и три години поминати во борба, замор и истоштеност. Можно ли е, логично ли е воопшто, постои ли каква и да е веројатност, тој, нему сличните и неговите сакани луѓе да не бидат воскреснати заедно? Да не биде тој сега со жив дух? Да исчезне целосно и да отиде во небитието? Не, и никако не! И илјадници и илјадници пати не! Да, вселената и сите вистини на светот повикуваат за негово воскресение, го сакаат и го молат Господарот на вселената тој да биде жив.

Во посланието Совршен Знак, што е составен дел од Седми Одлесок, беше разјаснето и докажано со голема едногласност од триесет и три аргументи (од кои секој, врз основа на својата убеденост, е сличен на највисоката планина) дека вселената произлегува само од Раката на еден ист и единствен, и дека таа е посед само на еден ист и единствен. Така, преку овие аргументи и степени красноречиво беше откриено дека еднобожието е оската и столбот на Божјото совршенство, и беше востановено дека со посредство на единството и единственоста, целата вселена се претвора во армија од потчинети војници и покорни слуги на Еден ист и Единствен. Со настапувањето на задгробниот живот и со фактот на неговото постоење се реализираат совршенствата на Бог и се заштитуваат од деградација, Неговата апсолутна справедливост завладува и се ослободува од угнетувањето, Неговата универзална мудрост се пречистува и се оградува од обвинението дека наводно е лекомислена и неразумна, Неговото сеопфатно милосрдие си ги стекнува вистинските размери и се избавува од сомнежот дека допушта срамна тортура, Неговата апсолутна сила и моќ стануваат видливи и отпаѓа сомнежот за милосрдна беспомошност. Секој од атрибутите на Сеславниот се заситува со светост и се појавува како пречист и голем.

Неизбежно е и нема никаков сомнеж дека Воскресението ќе настапи, дека Судниот ден ќе се случи и дека вратите на Домот за награда и казна ќе се отворат. Тоа е наложено од гореспоменатите вистини во осумте параграфи што започнуваат со изразот „додека“. Тоа е само едно прецизно прашање и аспект со исклучителна смисла меѓу стотиците прецизни аспекти на верата во Аллах: за да се реализира значењето и централноста на земјата, важноста и позицијата на човекот; за да се утврди справедливоста на Господарот на земјата и на луѓето, Неговата мудрост, милосрдност и власт; за да се спасат светците, вистинските љубители и копнежливи за бесмртниот Господар од вечното исчезнување и ликвидирање; за да ги видат најголемите, најљубезните и најмоќните меѓу нив наградата за нивните дела и резултатите од нивното колосално богослужение, што ја наведоа вселената да биде исполнета со вечно задоволство и наслада; за да ја зачува својата светост совршенството на бесмртната моќ, со отфрлање на пороците и недостатоците од неа, и за да ја очисти својата моќ од слабост, и за да ѝ се огради мудроста од евентуална глупост, и за да ѝ се издигне превисоко справедливоста над угнетувањето.

Како што гореспоменатите три столба на верата го утврдуваат Воскресението и го засведочуваат со сите свои аргументи, исто така и се наложува и од другите два столба:

Овие два столба даваат силно сведоштво за постоењето на вечниот свет и го аргументираат, како што следува.

Сите докази, средбите и беседите што укажуваат на постоењето на ангелите и функциите на нивното богослужение, сами по себе се аргументи за постоењето на светот на духовите, светот на невидливото, светот на вечноста, Задгробниот свет и светот на блаженството, за постоењето на Рајот и Пеколот, кои ќе бидат населени со џинови и луѓе, затоа што, со Божја дозвола, ангелите се способни да ги видат овие светови и да влезат таму. Како што е Џебраил, еден од светите ангели, кој комуницира со луѓето и е близок со Бога, едногласно соопштува дека споменатите светови се реалност и дека тие самите шетаат во нив. Како што дознаваме за постоењето на континентот Америка од зборовите на луѓе што го посетиле, и овој факт го прифаќаме на доверба иако не сме биле таму, така би требало и да се потпреме на вестите што дошле од ангелите и што ја носат моќта на една верига од сто меѓусебно поврзани доверливи докази на авторитетни научници, а имено: дека светот на вечноста, Задгробниот дом, Рајот и Пеколот навистина постојат. Така веруваме во оваа вистина и го прифаќаме како факт.

Потоа, како што беше споменато во Послание за Предодредувањето (Дваесет и шесто Слово), аргументите што ја докажуваат верата во судбината, сами по себе се аргументи за претстојното Воскресение, за отворањето на свитоците со делата, за мерењето на постапките со Најголемата вага, затоа што пред нашите очи гледаме како вредноста на секое нешто се запишува на површината на редот и рамнотежата, како настаните и случките од животот на секое живо суштество се регистрираат во неговиот ум, во неговото семе и на сите идеални површини, како книгите со делата на секое одухотворено создание, и особено на човекот, се утврдуваат и се прикажуваат на заштитени екрани. Целото тоа сеопфатно предодредување, семудра оценка, прецизно запишување, чесно регистрирање не би можело да се прави за нешто друго освен за Врховен суд, за добивање трајна награда и казна во вечноста. Инаку, не би имало никаква смисла и никаква полза. Затоа, сеопфатното запишување и регистрирање, кое ги установува и зачувува најситните детали, би биле спротивност на мудроста и вистината. Со други зборови, ако Воскресението не се состои, целата праведна содржина на Книгата на вселената, напишана со моливот на предодредувањето, ќе биде избришана и уништена. Тоа е апсолутно невозможно и никогаш не би можело да се случи. Згора на сè, тоа е целосен апсурд, како да се негира постоењето на вселената, и е само заблуда.

 

 

(крај на воведот)

== ВТОР ДЕЛ од прилогот ==

Ишала тука ќе бидат разјаснети светлиот аргумент и категоричниот доказ откриени од горниот ајет во однос на Воскресението.(<ref>Овој аспект не е допишан. Прашањето и проблемот за животот е вклучен во претстојната изјава, доколку тој е сврзан со Воскресението. На крајот од темата за животот се посочени аспектите во кои тој укажува на предодредувањето како столб на верата. Тоа е многу сложено и длабоко прашање.</ref>)

Во дваесет и осмото својство на животот е објаснето дека тој ги потврдува шесте столба на верата, се насочува кон нив и укажува на нивното реализирање.

Да, додека животот продолжува да биде мудрост при создавањето на вселената и нејзиниот најважен резултат и суштина, оваа возвишена вистина нема да се ограничи само на минливиот, краток, порочен и мачен земски живот. Туку, целта и резултатот на дрвото на животот, чија големина може да се реализира со своите дваесет и девет својства, неговиот плод, достоен за големината на ова дрво, е единствено вечниот и задгробен живот, домот на бесмртната среќа, во кој дури и камењата, почвата и дрвјата се исполнети со живот.

Инаку, дрвото на животот, снабдено со такви разновидни и многубројни инструменти во одухотворените созданија, а особено во човекот, би останало бесплодно, бесполезно, невистинско, а тој би останал осуден, беден, клет, понижен, и во однос на животната среќа би стоел дваесет пати пониско од врапчето и покрај тоа што е највозвишеното создание и најученото живо суштество, и го надминува врапчето барем дваесет пати.

И разумот, кој е највредниот дар за човекот, за него се претвора во суд и проблеми кога се одразува на тагата на поминатото време и на стравот од иднината. Неговото срце постојано се измачува и сладоста на едно задоволство се помрачува од девет маки. Нема сомнеж дека тоа е стопроцентна лага.

Следствено, земниот живот категорично го потврдува столбот на верата во задгробниот живот преку појавата на повеќе од триста илјади примероци на Воскресението секоја пролет пред нас.

Можно ли е Семоќниот Господар, Кој обезбедува сè што е неопходно за твојот живот, задоволувајќи ги потребите поврзани со него, ти ги обезбедува сите потребни инструменти и додатоци, независно дали се за твоето тело, за градината или за твојата земја, и ги испраќа во соодветното време со мудрост, грижа и милосрдие, па дури ги знае и потребите на твојот стомак од храната која ти гарантира опстанок и долговечност, и го слуша специфичниот и делумен повик на стомакот за прехрана покажувајќи дека тој реагира со слатка и постојана храна испратена од Него за да го засити гладот... Можно ли е овој Семоќен Распоредувач да не те познава? И да не те гледа? И да не ги подготви неопходните услови за најголемата човечка цел – вечниот живот? И да не одговори на најголемиот, најважниот и најопштиот повик – оној за бесмртност и вечност? И да не го прифати, не создавајќи го задгробниот живот и не создавајќи го Рајот? И да не го чуе повикот на човекот – на највозвишеното создание во вселената, кој е, всушност, владетелот на земјата и нејзиниот плод? Овој сеопшт силен повик, кој излегува од длабочините на душата и ги растресува небесата и земјата... И можно ли е Семоќниот да не му го оддаде значењето што му го оддава на повикот на малиот стомак, и да не го задоволи човекот? И Својата совршена мудрост и Своето апсолутно милосрдие да ги изложи на ризик да бидат негирани? Не, и илјадници пати не!

И логично ли е Тој да го чуе најтивкиот глас на најмалото живо суштество, да ги слушне неговите поплаки и да пристигне напомош, да се смили над него, да го одгледа со совршена грижа, со целосна заштита, со исклучително внимание, потчинувајќи му го најголемото создание во вселената, а потоа да не го чуе, сличниот на грмотевица, глас на најголемата, највозвишената, префинета и најтрајната форма на живот? И логично ли е тој да не се интересира за најважната човечка молба – онаа за бесмртност, и да не го види смирението на луѓето, да не забележи на што се надеваат и колку се богоугодни, и да биде како некој единствен војник што со совршена трудољубивост ја опремил и наоружил целата своја огромна и подвласна армија, но ја оставил без никакви грижи? Или како некој што го гледа зрното, а не го забележува сонцето, или го слуша брмчењето на комарците, а е глув за небесните грмотевици? Не, и илјадници пати не!

И приемливо ли е за разумот, на кој и да е начин, дека Семоќниот, Семудриот, Носителот на сеопфатното милосрдие, на врвната љубов, на универзалното сочувство, Оној Кој Си го обожава ремек-делото, ги упатува своите соз- данија да го обожуваат и Неговата љубов е особено силна кон вљубените во Него, логично ли е Тој да го уништи животот на оние што се обземени од најголема љубов кон Него, сакани се и достојни се за љубовта и природно го боготворат својот Создател? И исто така да ги уништи јадрото и срцевината на животот – духот, преку вечната смрт и преку крајното отстранување? И да предизвика отуѓување меѓу Него и вљубените во Него, и да им предизвика најмачни страдања, и на тој начин да го изложи на негирање таинството на Своето милосрдие и светлината на Својата љубов? Не, и илјадници пати не!

Нема сомнеж дека апсолутната убавина, која преку нејзината појава ја разубавила и раскрасила оваа вселена, и апсолутното милосрдие, кое ги просветлило сите созданија и им придало убавина, се бескрајно и безгранично пречисти и пресвети, и никако не им е својствена таква суровост, таква апсолутна жестокост и апсолутно угнетување.

'''Заклучок:''' Штом има живот на овој свет, би требало луѓето, кои му ја сфаќаат тајната и не го користат животниот век за лоши дела, да се достојни за вечен живот во вечен дом, во вечен Рај. Поверувавме и прифативме!

И потоа, светкавоста на сјајните предмети и материјали на Земјината површина, просветлувањето на меурчињата и пената на морската површина, а потоа угаснувањето на блесокот и исчезнувањето на меурчињата и појавата на нови светлинки, небаре овие предмети се огледала за замислени сонца, јасно ни откриваат дека одделните проблесоци не се ништо друго туку израз на рефлексијата на едно единствено високо сонце. Тие на различни јазици нè потсетуваат дека сонцето постои и со прстиња од светлината укажуваат на тоа.

Таква е состојбата и со блесокот на живите созданија на Земјината и на морската површина, настаната од Божјата моќ и од изразот на името Животодавецот (Мухји), кој му припаѓа на Вечноживиот, Сеприсутниот, преголема е Неговата големина. Слично е и исчезнувањето на оние созданија зад превезот на невидливото, за да направат место на оние што доаѓаат по нив, повторувајќи: „О, вечноживи!“ Тоа се само сведоштва и знаци за бесмртниот живот и за нужното постоење на Вечноживиот, Сеприсутниот, Сеславен е Тој и Севишен.

И така, сите аргументи кои сведочат за Божјото знаење, трагите од кои се набљудуваат во организацијата на созданијата; сите докази кои ја потврдуваат моќта што е распространета во вселената; сите аргументи кои го поткрепуваат фактот за волјата и желбата што господаруваат над управувањето и организирањето на светот; сите знаци и чуда што ги потврдуваат пророчките посланија, кои се оска на Господовото слово и на Божјото откровение... Сите овие аргументи што сведочат и укажуваат на седумте големи Божји атрибути, едногласно сведочат и истовремено и го докажуваат животот на Вечноживиот, Сеприсутниот, сеславен е Тој,

затоа што ако некој поседува вид, тој би требало да е жив – и ако слуша, тоа е знак за живот, како што ако е способен да зборува, ако може да направи избор и да има волја.

И така, сите аргументи во полза на големите атрибути, кои имаат видливи траги и категорично се знае дека навистина постојат, на пример апсолутната моќ, сеопфатната волја, универзалното знаење – докажуваат дека Вечноживиот, Сеприсутниот е жив и сигурно постои, и сведочат дека Тој поседува бесмртен живот, единствен зрак од кој е доволен да се осветли целата вселена, и единствено негово пројавување – да даде живот на целиот Задгробен свет со сите негови атоми истовремено.

Животот како Божествен атрибут гледа и кон друг столб на верата – вербата во постоењето на ангелите. Тој укажува на тоа, го докажува и индиректно го потврдува.

Додека животот продолжува да биде најважната цел на вселената, и живите созданија – поради нивната драгоценост, да бидат најшироко распространетиот и многуброен вид, кој вагон по вагон пристигнуваат во земјината гостилница и таа се населува и свети од радост; додека Земјината површина продолжува да биде станица за поток од живи созданија, постојано да се полни и празни во согласност со мудроста на обновувањето и размножувањето, па дури и во најсквернавените работи, и во гнилежот се создава изобилие од форми на живот, така што Земјината површина се претворила во општо воскресение на микробите;

додека на земјата во огромна количина продолжува создавањето на најпрефинетите суштини на животот – чувствата, разумот и прекрасниот дух, носител на стабилно јадро, и небаре земјата оживува и се разубавува преку животот, разумот, чувствата и духот... Тогаш, не е можно небесните тела, кои се поубави и посветли и со поголемо значење од земјата, да бидат мртви, безживотни, бесчувствени.

След- ствено, би требало да има живи и одухотворени созданија, кои ја населуваат небесата, ги радуваат сонцата и ѕвездите, им даруваат живот и претставуваат резултат и плод на создавањето на небесата, и да бидат удостоени со честа Сеславниот да им говори. Овие созданија – жители на небесата, и во хармонија со нив, населени таму преку тајната на животот, се ангелите.

Така и тајната на животот и неговата суштина се поврзани со „верата во пратениците“, се насочуваат кон неа и индиректно ја потврдуваат.

Да, додека вселената продолжува да биде создадена за животот и тој да е најголемото пројавување, најсовршеното ремек-дело и најубавиот производ на Вечноживиот, Сеприсутниот, сеславна е Неговата слава; додека Неговиот вечен и бесмртен живот продолжува да се открива преку испраќањето на пратениците и објавувањето на Писанијата... затоа што, ако немаше ниту пратеници, ниту Писанија, оној вечен живот би останал непознат. Како што говорот на единката го прави видлив животот и неговата живост, така и пророците и пратениците, мир над нив, и нивните објавени Писанија го откриваат и покажуваат Вечноживиот Собеседник, Кој преку Своите Слова и Реч издава наредби и забрани од зад завесата на невидливото, од зад завесите на вселената.

Како што животот во вселената категорично го докажува постоењето на Вечноживиот и Неговото сигурно постоење, така и зраците на бесмртниот живот и неговите пројавувања гледаат и се насочуваат кон столбовите на верата, кои се поврзани со него – испраќањето на пратениците и објавувањето на Писанијата. Тие ги потврдуваат индиректно, особено Посланието на Мухаммед (Аллах да го благослови и со мир да го дари), и Откровението на Куранот. Правилно е да кажеме дека и двете се толку категорично веродостојни колку што е и самиот живот, затоа што личат на неговиот дух и разум.

Да, како што животот е дестилиран екстракт на вселената, и чувствата и разумот се дестилиран екстракт на животот, и разумот е дестилиран екстракт на чувствата и сетилата, а духот е чисто и најскриеното јадро на животот – неговата трајна и автономна суштина... Така и животот на Мухаммед (Аллах да го благослови и со мир да го дари), и материјалниот, и духовниот – е дестилирана квинтесенција на животот и на духот на вселената. Посланието на Мухаммед (Аллах да го благослови и со мир да го дари) е најчистиот дестилиран екстракт од сетилата, чувствата и разумот на вселената. Дури и, според сведоштвото на неговите резултати, животот на Мухаммед (Аллах да го благослови и со мир да го дари) – и материјалниот, и духовниот, е врховен живот на вселената, посланието му е нејзино врховно чувство и нејзина светлина, а откровението од Куранот – според сведоштвото на неговите животни вистини, е дух на животот на вселената и разум на нејзините чувства.

Да, да, да...

Ако светлината на Мухаммедовото послание ја напушти и ја изостави вселената, таа ќе умре и времето за созданијата ќе исчезне. Ако Куранот недостига и се изгуби од вселената, таа ќе обезуми, Земјината површина ќе се дезориентира, неговиот разум ќе се оштети, ќе добие потрес и ќе стане бесчувствено и ќе се судри со некое космичко тело. Ќе настапи Судниот ден.

така и дрвото на вселената, секој негов клон, секоја дршка, има свое минато и иднина, своја верига составена од минати и идни етапи и услови, секој вид и секој негов дел имаат постоење, помножено со Божјото знаење во зависност од неговите различни периоди. На овој начин се формира верига на теоретско битие, слично на надворешното битие – аспект на духовен израз на универзалниот живот, така што потенцијалите на животот се земаат од овие живи судбоносни екрани, носители на големото значење.

<nowiki></nowiki>

Да, ваквиот израз – изразот на животот, кој е светлина од сонцето на вечниот живот, нема да се ограничи само во овој видлив свет, ниту во ова време, ниту во ова надворешно битие, туку би требало секој од световите да има еден од аспектите на пројавувањето на оваа светлина во зависност од својата восприемливост. Следствено, вселената со сите свои светови е жива, осветлена и просветлена од светлината на тоа пројавување. Инаку, секој од овие светови би се претворил (како што го гледаат очите на заблудата) во огромен и ужасен труп под видливата привремена земја, во урнат и мрачен свет.

Така преку тајната на животот се сфаќа, докажува и разјаснува еден од аспектите на верата во предодредувањето и судбината. Односно, како што живоста на видливиот свет и на достапните реалности се открива во посредство со нивната организираност и резултати, така и минатите и идните созданија кои се сметаат за дел од невидливиот свет, имаат нематеријално постоење и водат нематеријален живот, и поседуваат теоретска духовна стабилност. Потенцијалите на овој духовен живот се откриваат преку Екранот на Предодредувањето и Судбината.

<span id="Zeylin_Üçüncü_Parçası"></span>

'''Прашање во врска со темата за Воскресе- нието:'''

 

 

 

 

 

 

 

 

'''Втора тема:''' Оживувањето на телата. Еве пример за тоа:

 

Како што стотици илјади електрични ламби можат да ја осветлат празничната ноќ во некој голем град, запалени од еден центар, во еден момент како да е надвор од времето, така и стотиците милиони ламби на живите можат да бидат запалени и испратени на земјата од единствен центар. Штом електричната енергија е едно од созданијата на Сеславниот и Севишниот Господар, и ги исполнува функциите на служител за осветлување во Неговата гостилница, и ги поседува специфичните карактеристики и способноста да ја врши својата работа соодветно на укажувањата и инструкциите на својот Творец, и соодветно на востановениот ред од Него; тогаш би требало Најголемото воскресение да се случи како трепнувањето на очите, во рамките на организирани Божји закони, претставени од илјадници светла слични на електричната енергија.

 

 

 

 

 

 

 

 

== ЧЕТВРТИ ДЕЛ од прилогот ==

Односно, човекот вели: „Кој ќе ти ги оживи распаднатите коски?“ Ти речи: „Ќе ги оживи Оној Кој ги создал и им дал живот.“

Во моментот кога голема личност формира голема армија пред нашите погледи за само еден ден, некој ти кажува дека истиот човек е способен со еден Рог целосно да ги собере распрснатите војници од една дивизија што се на одмор, да ги натера да се приклучат во подразделот и да се потчинат на дисциплината. А ти му одговараш на човекот: „Не верувам!“ Во овој случај твојот одговор не е ли пројава на лудост и негирање?

Така и Тој Кој ги создал од ништото телата на сите животни и на сите живи суштества, телата што наликуваат на воени дивизии од созданија како да се огромна армија, и преку заповедта كُنْ فَيَكُونُ им ги организирал атомите и деталите, ставајќи ги на соодветното место во 􏰀􏰁􏰂􏰃􏰄􏰅􏰆 ред и со семудра мерка. Тој е Оној Кој секој век создава, па дури и секоја пролет стотици илјади видови живи суштества и нивни стада и групи слични на армии. Можно ли е овој Семоќен и овој Сезнаен да биде прашан како со една единствена труба од Рогот на Исрафил ќе ги насобере основните атоми и телесните делови на војниците, кои се запознале со поделбата на телото и неговата дисциплина? Можно ли е да се исклучи ваква неверојатност? И нели би било тоа глупост и лудост?

Така и во Светиот Куран понекогаш се споменуваат неверојатните и неповторливи земни дела на Господарот, за да се подготви свеста во прифаќањето на овој факт и срцето да поверува во Неговите чудотворни дела во Задгробниот свет. Односно, Куранот ги претставува невообичаените Божји дела, кои ќе бидат извршени во иднината и во задгробието на начин што за нас станал уверлив и веродостоен преку нивните многубројни сличности на кои сме сведоци на земјата. На пример:

...до крајот на сурата. Тука преку седум-осум различни слики Светиот Куран дава потврда и аргументи во врска со темата за Воскресението.

Тој во почетокот ни го дава фактот за првата замисла и ни го прикажува пред погледите, со зборовите: Гледате како сте се појавиле – сте се претвориле од сперма во тромбоцити, од тромбоцити во парче месо, и од парче месо па сè до создавањето на човекот. Како тогаш ја одрекувате другата концепција, која е слична со оваа, па дури и полесна од неа?

Потоа, во истата сура се вели:

Тука се посочуваат даровите, придобивките и добротворството со кои Вистината (Хак), сеславен е Тој, го удостоил човекот. „Оној Кој ви дарил вакви благодати, нема да ве остави да си отидете напразно, да влезете во гробот и повеќе да не станете.“

Потоа, посочувајќи вели: Гледате како мртвите дрвја оживуваат и се раззеленуваат. Како ја исклучувате веројатноста на коските, кои личат на клонови од дрво, да си ја вратат виталноста, и не правите никаква паралела?

Потоа, можно ли е Оној Кој ги создал небесата и земјата, да биде немоќен во дарувањето живот и смрт на човекот – плодот на небесата и на земјата? И можно ли е Оној Кој го управува развитокот на дрвото и го одгледува, да го игнорира неговиот плод и да го остави на другите? И сметате ли дека Тој ќе го остави на бесмислата Дрвото на созданието, чии делови се извајани со мудрост и ќе го занемари неговиот плод и резултат?

И така, Оној Кој ќе ве оживее во Воскресението, е истиот Тој во Чијашто дланка се наоѓаат клучевите на небесата и земјата, и вселената му се потчинува како дисциплиниран војник што Му ги извршува наредбите. Му кажуваат: كُنْ فَيَكُونُ

И тој станува целосно подвластен. Оној за кого создавањето на пролетта е лесно и незначително како создавањето на еден цвет, и создавањето на сите животни е лесно за Неговата моќ како создавањето на една мува. Носителот на таква моќ не може да биде прашан и нема да биде прашан: مَنْ يُحْيِي الْعِظَامَ . Тој не е бессилен.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'''Второ:''' Сонцето е службеник, задолжен со задача да го шири материјалот на светлината во зори, и да ги премота назад во вечерните часови, и така денот и ноќта да се менуваат на Земјината површина. Понекогаш, овој трговец ја става својата стока на загуба, понекогаш се случува месечината донекаде да ги прикрива неговите земања и давања. Односно, како што овој службеник ја зема својата стока и води евиденција на делата во својата тетратка, извршени според споменатите причини, би требало да дојде ден кога тој ќе биде ослободен од својот пост и ќе замине, дури и да нема основа за разрешување. Можеби со проширувањето на површината на сонцето на двете мали точки забележани од астрономите, кои постепено се шират и прошируваат, со Божја волја сонцето ќе ја врати светлината со која, според Божјото одобрение, ја обвива главата на земјата, ќе ја обвие на својата сопствена глава. Тогаш Господарот на моќта ќе рече: „Тука завршува твојата задача на земјата. Оди сега во Пеколот за да ги изгориш оние што те обожуваа или презираа и занемаруваа покорен службеник како тебе, и те сомничеа за предавство и недостаток на преданост!“

 

 

اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ

== ПЕТТИ ДЕЛ од прилогот ==

 

 

 

И така, пројавувањата на сите Најубави имиња на Создателот на вселената, кои се откриваат во сите делови на светот, очигледно го наложуваат заклучокот за постоењето на друг, вечен свет, и јасно го докажуваат постоењето на задгробниот живот.

 

Тоа се бара и од Божјата моќ, и од Неговата апсолутна Мудрост, кои не допуштаат ни прекумерност, ни бесполезност, и ги оживуваат труповите на дрвјата и нивните исправени скелети, а тие се безбројни и небројни на Земјината површина секоја пролет, секоја година. Нивното оживување се реализира со заповедта: كُنْ فَيَكُونُ И тие се потчинуваат, се претвораат во знак за воскресението по смртта. بعث بعد الموت Триста илјади вида од

групата растенија и од животинските заедници се пробудуваат и повторно се раѓаат прикажувајќи стотици илјади примери за Воскресението и аргументи за постоење на Задгробниот свет.

 

Нема сомнеж дека овој факт очигледно се наложува и од сеопфатното милосрдие, кое го продолжува животот на сите созданија што имаат потреба од егзистенција, ги преродува со целосно сочувство кон нив и на исклучително неверојатен начин. Постоењето на задгробниот свет се бара и од постојаната грижа, кое прикажува разновидност од безброј убавини и прекраснотии во многу краток период од време, секоја пролет.

 

Без сомнеж, присуството на траен свет по оваа привремена земја и постоењето на задгробна реалност и на дом на вечното блаженство се јасно наведени и од „љубовта кон вечноста“, и од „копнежот кон бесмртноста“, и од „мечтите за останување до навек“, кое е вградено како неразделен инстинкт во природата на човекот – најсовршениот плод на вселената, најсаканото создание на Неговиот Создател, најтесно поврзаниот со сите созданија во неа.

 

Сите овие аргументи потврдуваат со целосна категоричност, до степен што нужно подразбира прифаќање на тоа дека Задгробниот свет постои, како што е очигледно и постоењето на земниот живот.(<ref>Да, следниот пример открива колку лесно е да се соопшти потврден факт, и колку е тешко тој да биде отфрлен и негиран.<br>

Ако некој каже дека некаде на земјата има исклучи- телно невообичаена градина со плодови како пакети со млеко, а друг му ги негира зборовите, велејќи: „Не, ваква градина не постои!“, првиот може со целосна леснотија да го докаже своето тврдење, едноставно посочувајќи го местото на градината или некои нејзини плодови. А вториот – оној што негира, треба да разгледува и да разгледува, да ги провери сите делови на земјата за да го докаже своето негирање дека тоа не постои. Така е и прашањето за оние што известуваат дека Рајот постои. Тие откриваат стотици илјади негови пројавувања, му ги објаснуваат плодовите и резултатите имајќи предвид дека се доволни само двајца праведни сведоци од нив за да го докажат нивното тврдење. А оние што негираат, можат да го докажат своето тврдење одвај ако ја видат безграничната вселена и ако погледнат во неограниченото време, и се задлабочат во нивното истражување и анализа, и дури тогаш ако откријат дека Рајот не постои, имаат право да стигнат до заклучокот дека ја кажале вистината.<br>

О, вие, кои сте преживеале длабока старост... о, браќа, знајте колку е голема силата на верата и колку се стабилни нејзините столбови.</ref>)

 

Штом една од најважните лекции, кои Светиот Куран ни ги дава, е верата во задгробието; оваа лекција е толку стабилна и одржлива, и во оваа вера се содржи толку сјајни вистини што, ако е можно во еден човек да се соберат сто илјади старости, оваа светлина, и оваа надеж, и оваа утеха која извира од верата, ќе му бидат доволни. Затоа ние, возрасните луѓе, треба да се радуваме на својата старост и да сме среќни, изрекувајќи: