Dokuzuncu Söz/sq: Revizyonlar arasındaki fark

    Risale-i Nur Tercümeleri sitesinden
    GörselVikimetin
    ("Fuqia e plotë e Hyjnisë kërkon nga shërbëtori që nëpërmjet të shikuarit të dobësisë së tij dhe të pafuqisë së krijesave të tjera, të thotë: '''“All-llahu Ekber”''', “All-llahu është më i Madhi”, me admirim e habi përpara madhështisë së veprave të fuqisë së Krijuesit të përjetshëm, dhe duke rënë në ruku, duke u përkulur me nënshtrim të thellë kërkon strehim tek Ai dhe e vendos besimin e tij tek Ai." içeriğiyle yeni sayfa oluşturdu)
    ("------ <center> Fjalae Tetë ⇐ | Fjalët | ⇒ Fjala e Dhjetë </center> ------" içeriğiyle yeni sayfa oluşturdu)
     
    (Aynı kullanıcının aradaki diğer 27 değişikliği gösterilmiyor)
    24. satır: 24. satır:
    Fuqia e plotë e Hyjnisë kërkon nga shërbëtori që nëpërmjet të shikuarit të dobësisë së tij dhe të pafuqisë së krijesave të tjera, të thotë: '''“All-llahu Ekber”''', “All-llahu është më i Madhi”, me admirim e habi përpara madhështisë së veprave të fuqisë së Krijuesit të përjetshëm, dhe duke rënë në ruku, duke u përkulur me nënshtrim të thellë kërkon strehim tek Ai dhe e vendos besimin e tij tek Ai.
    Fuqia e plotë e Hyjnisë kërkon nga shërbëtori që nëpërmjet të shikuarit të dobësisë së tij dhe të pafuqisë së krijesave të tjera, të thotë: '''“All-llahu Ekber”''', “All-llahu është më i Madhi”, me admirim e habi përpara madhështisë së veprave të fuqisë së Krijuesit të përjetshëm, dhe duke rënë në ruku, duke u përkulur me nënshtrim të thellë kërkon strehim tek Ai dhe e vendos besimin e tij tek Ai.


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Thesari i pafund i Mëshirës Hyjnore kërkon që shërbëtori të shfaqë nevojat e tij të veçanta dhe nevojat e varfërinë e të gjitha krijesave nëpërmjet gjuhës së kërkimit dhe lutjes, dhe të shpallë mirësitë dhe dhuratat e Krijuesit nëpërmjet falënderimeve dhe lavdërimeve, duke thënë '''“El-hamdu lil-lah”''', “Falënderimi i takon All-llahut.”
    Hem rububiyetin nihayetsiz hazine-i rahmeti de ister ki abd, kendi ihtiyacını ve bütün mahlukatın fakr u ihtiyacatını sual ve dua lisanıyla izhar ve Rabb’inin ihsan ve in’amatını, şükür ve sena ile ve “Elhamdülillah” ile ilan etsin.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Domethënë, fjalët dhe veprimet e faljeve i përfshijnë këto kuptime, dhe për shkak të këtyre kuptimeve, është bërë falja detyrim nga ana e Hyjnisë.
    Demek, namazın ef’al ve akvali, bu manaları tazammun ediyor ve bunlar için taraf-ı İlahîden vaz’edilmişler.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    == PIKA E TRETË: ==  
    == '''ÜÇÜNCÜ NÜKTE''' ==
    Nasıl ki insan, şu âlem-i kebirin bir misal-i musağğarıdır ve Fatiha-i Şerife, şu Kur’an-ı Azîmüşşan’ın bir timsal-i münevveridir. Namaz dahi bütün ibadatın envaını şâmil bir fihriste-i nuraniyedir ve bütün esnaf-ı mahlukatın elvan-ı ibadetlerine işaret eden bir harita-i kudsiyedir.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Ashtu siç është njeriu një shembull i zvogëluar i kësaj gjithësie të madhe, dhe ashtu si “Sure El-Fatiha”, që është një shembull i ndriçuar i Kur’anit madhështor, po ashtu faljet e detyruara janë një indeks gjithëpërfshirës dhe i ndritshëm i shumëllojshmërisë së adhurimit, dhe një hartë e shenjtë që tregon të gjitha nuancat e adhurimit të të gjitha klasave të krijesave.
    == '''DÖRDÜNCÜ NÜKTE''' ==
    Nasıl ki haftalık bir saatin saniye ve dakika ve saat ve günlerini sayan milleri birbirine bakarlar, birbirinin misalidirler ve birbirinin hükmünü alırlar. Öyle de Cenab-ı Hakk’ın bir saat-i kübrası olan şu âlem-i dünyanın saniyesi hükmünde olan gece ve gündüz deveranı ve dakikaları sayan seneler ve saatleri sayan tabakat-ı ömr-ü insan ve günleri sayan edvar-ı ömr-ü âlem birbirine bakarlar, birbirinin misalidirler ve birbirinin hükmündedirler ve birbirini hatırlatırlar. Mesela:
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    == PIKA E KATËRT: ==
    '''Fecir zamanı,''' tulûa kadar, evvel-i bahar zamanına hem insanın rahm-ı madere düştüğü âvânına hem semavat ve arzın altı gün hilkatinden birinci gününe benzer ve hatırlatır ve onlardaki şuunat-ı İlahiyeyi ihtar eder.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Ashtu si akrepi i sekondave, akrepi i minutave, akrepi i orëve dhe akrepi i ditës së një ore që tregon javët, të cilët shikojnë njëri-tjetrin, janë shembujt e njëri-tjetrit dhe ndjekin njëritjetrin.
    '''Zuhr zamanı''' ise yaz mevsiminin ortasına hem gençlik kemaline hem ömr-ü dünyadaki hilkat-i insan devrine benzer ve işaret eder ve onlardaki tecelliyat-ı rahmeti ve füyuzat-ı nimeti hatırlatır.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Po ashtu ndryshimet e ditës e të natës, që janë si sekondat e kësaj bote që është një orë e madhe Hyjnoredhe vitet që tregojnë minutat e saj, dhe fazat e jetës së njeriut të cilat tregojnë orët, dhe epokat e jetës së botës që tregojnë ditët, shikojnë tek njëra-tjetra, janë shembujt e njëra- tjetrës, janë si njëra-tjetra dhe e kujtojnë njëra-tjetrën.
    '''Asr zamanı''' ise güz mevsimine hem ihtiyarlık vaktine hem Âhir Zaman Peygamberinin (asm) asr-ı saadetine benzer ve onlardaki şuunat-ı İlahiyeyi ve in’amat-ı Rahmaniyeyi ihtar eder.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Për shembull:
    '''Mağrib zamanı''' ise güz mevsiminin âhirinde pek çok mahlukatın gurûbunu hem insanın vefatını hem dünyanın kıyamet iptidasındaki harabiyetini ihtar ile tecelliyat-ı celaliyeyi ifham ve beşeri gaflet uykusundan uyandırır, ikaz eder.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Koha e faljes së Fexhrit''', “Agimit”, në mëngjesin e hershëm. Kjo kohë deri në lindjen e diellit i ngjason dhe të kujton pranverën e hershme, momentin e ngjizjes (zënies së fëmijës) në mitrën e nënës, dhe ditën e parë prej gjashtë ditëve të krijimit të qiejve dhe tokës. Ajo i sjell ndërmend njeriut veprat e mëdha Hyjnore që janë në ato kohë.
    '''İşâ vakti''' ise âlem-i zulümat, nehar âleminin bütün âsârını siyah kefeni ile setretmesini hem kışın beyaz kefeni ile ölmüş yerin yüzünü örtmesini hem vefat etmiş insanın bakiyye-i âsârı dahi vefat edip nisyan perdesi altına girmesini hem bu dâr-ı imtihan olan dünyanın bütün bütün kapanmasını ihtar ile Kahhar-ı Zülcelal’in celalli tasarrufatını ilan eder.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Koha e Dhuhrit''', “Drekës.” Kjo i ngjason dhe tregon mesin e verës, përsosmërinë e rinisë, dhe periudhën e krijimit të njeriut në jetën e dynjasë, dhe i sjell ndërmend njeriut treguesit e mëshirës dhe mirësitë e bollshme në to.
    '''Gece vakti''' ise hem kışı hem kabri hem âlem-i berzahı ifham ile ruh-u beşer rahmet-i Rahman’a ne derece muhtaç olduğunu insana hatırlatır. Ve gecede teheccüd ise kabir gecesinde ve berzah karanlığında ne kadar lüzumlu bir ışık olduğunu bildirir, ikaz eder ve bütün bu inkılabat içinde Cenab-ı Mün’im-i Hakiki’nin nihayetsiz nimetlerini ihtar ile ne derece hamd ü senaya müstahak olduğunu ilan eder.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Koha e Asrit''', “Pasdites.” Kjo i ngjason vjeshtës, moshës së pleqërisë dhe kohës së Profetit të fundit Alejhis-salatu ves-selam, e njohur si Epoka e Lumturisë, dhe të kujton të gjitha aktet Hyjnore dhe mirësitë e të Gjithëmëshirshmit të Vetëm në to.
    '''İkinci sabah''' ise sabah-ı haşri ihtar eder. Evet, şu gecenin sabahı ve şu kışın baharı, ne kadar makul ve lâzım ve kat’î ise haşrin sabahı da berzahın baharı da o kat’iyettedir.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Koha e Magribit''', “Perëndimit të diellit”: Duke të sjellur ndërmend largimin e shumë krijesave në fundin e vjeshtës, vdekjen e njeriut, shkatërrimin e botës në fillimin e kijametit, kjo kohë të kujton treguesit e lavdisë Hyjnore dhe të madhështisë dhe e zgjon njeriun nga gjumi i pakujdesisë.
    Demek, bu beş vaktin her biri, bir mühim inkılab başında olduğu ve büyük inkılabları ihtar ettiği gibi, kudret-i Samedaniyenin tasarrufat-ı azîme-i yevmiyesinin işaretiyle hem senevî hem asrî hem dehrî, kudretin mu’cizatını ve rahmetin hedâyâsını hatırlatır. Demek, asıl vazife-i fıtrat ve esas-ı ubudiyet ve kat’î borç olan farz namaz, şu vakitlerde lâyıktır ve ensebdir.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Koha e Isha’së''', “Jacisë”, kur fillon të bie nata. Sa për këtë kohë, duke të kujtuar botën e errësirës që mbulon të gjithë objektet e botës së ditës me një qefin të zi, dhe të kujton gjithashtu dimrin duke mbuluar fytyrën e tokës së vdekur me qefinin e tij të bardhë, dhe madje edhe veprat e mbetura të njerëzve të vdekur dhe futja e atyre gjërave poshtë perdes së harresës dhe këtë dynja, arenën e provimit duke u mbyllur përgjithmonë, shpall vendosjet e fuqishme të Krijuesit të Gjithëlavdishëm dhe të Nënshtruesit Mposhtës.
    == '''BEŞİNCİ NÜKTE''' ==
    İnsan fıtraten gayet zayıftır. Halbuki her şey ona ilişir, onu müteessir ve müteellim eder. Hem gayet âcizdir. Halbuki belaları ve düşmanları pek çoktur. Hem gayet fakirdir. Halbuki ihtiyacatı pek ziyadedir. Hem tembel ve iktidarsızdır. Halbuki hayatın tekâlifi gayet ağırdır. Hem insaniyet onu kâinatla alâkadar etmiştir. Halbuki sevdiği, ünsiyet ettiği şeylerin zeval ve firakı, mütemadiyen onu incitiyor. Hem akıl ona yüksek maksatlar ve bâki meyveler gösteriyor. Halbuki eli kısa, ömrü kısa, iktidarı kısa, sabrı kısadır.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Sa për kohën e natës''', duke të kujtuar dimrin, varrin dhe botën e ndërmjetme “Berzah”, ajo i sjell ndërmend njeriut se sa i nevojshëm është shpirti njerëzor për Mëshirën e të Gjithëmëshirshmit.
    İşte bu vaziyette bir ruh, '''fecir''' zamanında bir Kadîr-i Zülcelal’in, bir Rahîm-i Zülcemal’in dergâhına niyaz ile namaz ile müracaat edip arzuhal etmek, tevfik ve meded istemek ne kadar elzem ve peşindeki gündüz âleminde başına gelecek, beline yüklenecek işleri, vazifeleri tahammül için ne kadar lüzumlu bir nokta-i istinad olduğu bedaheten anlaşılır.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Sa për faljen tehexhxhud, natën''', ajo të kujton se sa e domosdoshme është drita për natën e varrit dhe për errësirat e botës së ndërmjetme; ajo e paralajmëron atë për këtë, dhe duke i sjellë ndërmend mirësitë e pafund të Mirëbërësit të Vërtetë, ajo shpall se sa i meritueshëm është Ai për t’i dhënë lavdërime e falënderime.
    Ve '''zuhr''' zamanında –ki o zaman– gündüzün kemali ve zevale meyli ve yevmî işlerin âvân-ı tekemmülü ve meşâgilin tazyikinden muvakkat bir istirahat zamanı ve fâni dünyanın bekasız ve ağır işlerin verdiği gaflet ve sersemlikten ruhun teneffüse ihtiyaç vakti ve in’amat-ı İlahiyenin tezahür ettiği bir andır.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Sa për mëngjesin e dytë''', ai të kujton mëngjesin e ringjalljes. Po, ashtu siç është e arsyeshme, e domosdoshme dhe e sigurt ardhja e mëngjesit të kësaj nate, dhe ardhja e pranverës së këtij dimri, po ashtu ardhja e mëngjesit të ringjalljes, dhe e pranverës së Berzahut janë po aq të sigurta.
    Ruh-u beşer, o tazyikten kurtulup o gafletten sıyrılıp o manasız ve bekasız şeylerden çıkıp Kayyum-u Bâki olan Mün’im-i Hakiki’nin dergâhına gidip el bağlayarak, yekûn nimetlerine şükür ve hamdedip ve istiane etmek ve celal ve azametine karşı rükû ile aczini izhar etmek ve kemal-i bîzevaline ve cemal-i bîmisaline karşı secde edip hayret ve muhabbet ve mahviyetini ilan etmek demek olan zuhr namazını kılmak; ne kadar güzel, ne kadar hoş, ne kadar lâzım ve münasip olduğunu anlamayan insan, insan değil.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Domethënë, ashtu si secila nga pesë kohët që shënon fillimin e një ndryshimi të rëndësishëm dhe të sjell ndërmend ndryshimet e tjera të mëdha, po ashtu secila të kujton mrekullitë e fuqisë së të Përjetshmit dhe dhuratat e Mëshirës Hyjnore, qofshin ato të çdo viti, të çdo shekulli, ose të çdo epoke, përmes treguesve të vendosjeve të mëdha në çdo ditë.
    '''Asr''' vaktinde –ki o vakit– hem güz mevsim-i hazînanesini ve ihtiyarlık halet-i mahzunanesini ve âhir zaman mevsim-i elîmanesini andırır ve hatırlattırır. Hem yevmî işlerin neticelenmesi zamanı hem o günde mazhar olduğu sıhhat ve selâmet ve hayırlı hizmet gibi niam-ı İlahiyenin bir yekûn-ü azîm teşkil ettiği zamanı hem o koca güneşin ufûle meyletmesi işaretiyle insan, bir misafir memur ve her şey geçici, bîkarar olduğunu ilan etmek zamanıdır.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Domethënë, faljet e detyruara, të cilat janë një detyrë e natyrshme dhe themeli i adhurimit dhe një borxh i pakundërshtueshëm, janë më të përshtatshmet e më me vend që të jenë vërtet në këto kohë.
    Şimdi ebediyeti isteyen ve ebed için halk olunan ve ihsana karşı perestiş eden ve firaktan müteellim olan ruh-u insan, kalkıp abdest alıp şu asr vaktinde ikindi namazını kılmak için Kadîm-i Bâki ve Kayyum-u Sermedî’nin dergâh-ı Samedaniyesine arz-ı münâcat ederek, zevalsiz ve nihayetsiz rahmetinin iltifatına iltica edip hesapsız nimetlerine karşı şükür ve hamdederek, izzet-i rububiyetine karşı zelilane rükûya gidip sermediyet-i uluhiyetine karşı mahviyetkârane secde ederek, hakiki bir teselli-i kalp, bir rahat-ı ruh bulup huzur-u kibriyasında kemer-beste-i ubudiyet olmak demek olan asr namazını kılmak, ne kadar ulvi bir vazife, ne kadar münasip bir hizmet, ne kadar yerinde bir borc-u fıtrat eda etmek, belki gayet hoş bir saadet elde etmek olduğunu insan olan anlar.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    == PIKA E PESTË: ==
    '''Mağrib''' vaktinde –ki o zaman– hem kışın başlamasından yaz ve güz âleminin nâzenin ve güzel mahlukatının veda-i hazînanesi içinde gurûb etmesinin zamanını andırır. Hem insanın vefatıyla bütün sevdiklerinden bir firak-ı elîmane içinde ayrılıp kabre girmek zamanını hatırlatır. Hem dünyanın zelzele-i sekerat içinde vefatıyla bütün sekenesi başka âlemlere göçmesi ve bu dâr-ı imtihan lambasının söndürülmesi zamanını andırır, hatırlatır ve zevalde gurûb eden mahbublara perestiş edenleri şiddetle ikaz eder bir zamandır.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Nga natyra, njeriu është tej mase i dobët, megjithatë sa të shumta janë gjërat që e prekin atë, e dëshpërojnë dhe e pikëllojnë. Gjithashtu, ai është shumë i pafuqishëm, megjithatë fatëkeqësitë dhe armiqtë që e godasin janë jashtëzakonisht të shumtë. Ai është shumë i varfër, megjithatë nevojat e tij janë me të vërtetë të shumta. Gjithashtu ai është përtac dhe i paaftë, megjithatë përgjegjësitë e jetës janë më të rëndat. Gjithashtu humanizmi i tij e ka bërë atë të jetë i lidhur me të gjithë universin, megjithatë, ndarja dhe zhdukja e gjërave të cilat i do dhe me të cilat është mësuar, e lëndojnë vazhdimisht.
    İşte akşam namazı için böyle bir vakitte, fıtraten bir Cemal-i Bâki’ye âyine-i müştak olan ruh-u beşer, şu azîm işleri yapan ve bu cesîm âlemleri çeviren, tebdil eden Kadîm-i Lemyezel ve Bâki-i Lâyezal’in arş-ı azametine yüzünü çevirip bu fânilerin üstünde اَللّٰهُ اَك۟بَرُ  deyip onlardan ellerini çekip hizmet-i Mevla için el bağlayıp Daim-i Bâki’nin huzurunda kıyam edip اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ demekle; kusursuz kemaline, misilsiz cemaline, nihayetsiz rahmetine karşı hamd ü sena edip اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ اِيَّاكَ نَسْتَع۪ينُ demekle, muînsiz rububiyetine, şeriksiz uluhiyetine, vezirsiz saltanatına karşı arz-ı ubudiyet ve istiane etmek…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Gjithashtu mendja i tregon atij qëllime të larta dhe fruta të qëndrueshme, megjithatë dora e tij është e shkurtër, jeta e tij është e shkurtër, fuqia e tij është e kufizuar dhe durimi i tij është i pakët.
    Hem nihayetsiz kibriyasına, hadsiz kudretine ve aczsiz izzetine karşı rükûya gidip bütün kâinatla beraber zaaf ve aczini, fakr ve zilletini izhar etmekle سُبْحَانَ رَبِّيَ الْعَظِيمُ deyip Rabb-i Azîm’ini tesbih edip hem zevalsiz cemal-i zatına, tagayyürsüz sıfât-ı kudsiyesine, tebeddülsüz kemal-i sermediyetine karşı secde edip hayret ve mahviyet içinde terk-i mâsiva ile muhabbet ve ubudiyetini ilan edip hem bütün fânilere bedel bir Cemil-i Bâki, bir Rahîm-i Sermedî bulup سُبْحَانَ رَبِّيَ الْاَعْلٰ demekle zevalden münezzeh, kusurdan müberra Rabb-i A’lâsını takdis etmek…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Kështu, mund të kuptohet qartë se sa esenciale është për shpirtin në këtë gjendje '''në kohën e Fexhrit''', në mëngjesin e hershëm, që njeriu të trokasë me dua, falje e namaz derën e të Plotëfuqishmit Madhështor, dhe derën e Mëshirëplotit Hirplotë duke paraqitur gjendjen para Tij, duke i kërkuar sukses e ndihmë Atij, dhe sa i nevojshëm është ai shpirt për pikën e mbështetjes që ai të durojë gjërat që do t’i ndodhin dhe do të përballojë detyrat që do t’i ngarkohen Atij në ditën që do të vijë pas.
    Sonra teşehhüd edip oturup bütün mahlukatın tahiyyat-ı mübarekelerini ve salavat-ı tayyibelerini kendi hesabına o Cemil-i Lemyezel ve Celil-i Lâyezal’e hediye edip ve Resul-i Ekrem’ine selâm etmekle biatını tecdid ve evamirine itaatini izhar edip ve imanını tecdid ile tenvir etmek için şu kasr-ı kâinatın intizam-ı hakîmanesini müşahede edip Sâni’-i Zülcelal’in vahdaniyetine şehadet etmek…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Në kohën e Dhuhrit''', mesdita, është zeniti, kulmi i plotësimit të ditës dhe fillimi i venitjes së saj , është koha e plotësimeve të punëve të përditshme, koha e një pushimi të shkurtër pas punës dhe presionit të saj, kur shpirti ka nevojë për një pushim prej atij mundimi që i jep kjo dynja e përkohshme, dhe prej punëve të lodhshme kalimtare që japin pakujdesi e pandjeshmëri, përveç asaj, është momenti i shfaqjes së Mirësive Hyjnore.
    Hem saltanat-ı rububiyetin dellâlı ve mübelliğ-i marziyatı ve kitab-ı kâinatın tercüman-ı âyâtı olan Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmın risaletine şehadet etmek demek olan mağrib namazını kılmak ne kadar latîf, nazif bir vazife, ne kadar aziz, leziz bir hizmet, ne kadar hoş ve güzel bir ubudiyet, ne kadar ciddi bir hakikat ve bu fâni misafirhanede bâkiyane bir sohbet ve daimane bir saadet olduğunu anlamayan adam, nasıl adam olabilir!
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Atëherë gjithkush mund të kuptojë se sa e mirë, sa e këndshme, sa e domosdoshme dhe sa e përshtatshme është kryerja e faljes së mesditës, e cila do të thotë të çlirohesh nga presioni, të shkundësh pakujdesinë, t’i lësh prapa ato gjëra të pakuptimta e të përkohshme dhe të kërkosh strehim tek dera e Vetëekzistuesit të Përjetshëm – i Cili është Mirëbërësi i vërtetë - nëpërmjet duave dhe lutjeve përpara prezencës së Tij, duke i dhënë Atij falënderime e lavdërime ndaj të gjitha dhuratave të Tij, duke kërkuar ndihmë prej Tij, duke rënë në ruku, duke u përkulur për të shfaqur pafuqinë e vet përpara lavdisë së Tij dhe Madhështisë; duke rënë në sexhde dhe duke shpallur habinë ndaj Tij, dashurinë dhe përulësinë. Ai që nuk do ta kuptonte këtë, nuk është një qënie e vërtetë njerëzore...
    '''İşâ''' vaktinde –ki o vakit– gündüzün ufukta kalan bakiyye-i âsârı dahi kaybolup gece âlemi kâinatı kaplar. مُقَلِّبُ الَّيْلِ وَالنَّهَارِ olan Kadîr-i Zülcelal’in o beyaz sahifeyi bu siyah sahifeye çevirmesindeki tasarrufat-ı Rabbaniyesiyle yazın müzeyyen yeşil sahifesini, kışın bârid beyaz sahifesine çevirmesindeki مُسَخِّرُ الشَّمْسِ وَالْقَمَرِ olan Hakîm-i Zülkemal’in icraat-ı İlahiyesini hatırlatır. Hem mürur-u zamanla ehl-i kuburun bakiyye-i âsârı dahi şu dünyadan kesilmesiyle bütün bütün başka âleme geçmesindeki Hâlık-ı mevt ve hayat’ın şuunat-ı İlahiyesini andırır. Hem dar ve fâni ve hakir dünyanın tamamen harap olup azîm sekeratıyla vefat edip geniş ve bâki ve azametli âlem-i âhiretin inkişafında Hâlık-ı arz ve semavat’ın tasarrufat-ı celaliyesini ve tecelliyat-ı cemaliyesini andırır, hatırlattırır bir zamandır. Hem şu kâinatın Mâlik ve Mutasarrıf-ı Hakiki’si, Mabud ve Mahbub-u Hakiki’si o zat olabilir ki gece gündüzü, kış ve yazı, dünya ve âhireti, bir kitabın sahifeleri gibi suhuletle çevirir, yazar bozar, değiştirir. Bütün bunlara hükmeder bir Kadîr-i Mutlak olduğunu ispat eden bir vaziyettir.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Në kohën e Asrit''', në ikindi, Kjo të kujton dhe të sjell ndërmend stinën e zymtë të vjeshtës, gjendjen e trishtueshme të pleqërisë dhe stinën e dhimbshme të kohës së fundit. Gjithashtu, ajo është koha kur shfaqen rezultatet e punëve ditore, është koha në të cilën mirëbërësitë Hyjnore janë marrë në atë ditë, si shëndeti e mirëqënia, dhe shërbimet e dobishme janë grumbulluar për të formuar një shumë të madhe. Ajo gjithashtu është koha e shpalljes se, njeriu është një mysafir i urdhëruar, dhe se çdo gjë është kalimtare dhe e paqëndrueshme, siç aludon për të prirja e diellit për të ikur e perënduar.
    İşte nihayetsiz âciz, zayıf hem nihayetsiz fakir, muhtaç hem nihayetsiz bir istikbal zulümatına dalmakta hem nihayetsiz hâdisat içinde çalkanmakta olan ruh-u beşer, yatsı namazını kılmak için şu manadaki işâda İbrahimvari لَٓا اُحِبُّ الْاٰفِل۪ينَ deyip Mabud-u Lemyezel, Mahbub-u Lâyezal’in dergâhına namaz ile iltica edip ve şu fâni âlemde ve fâni ömürde ve karanlık dünyada ve karanlık istikbalde, bir Bâki-i Sermedî ile münâcat edip bir parçacık bir sohbet-i bâkiye, birkaç dakikacık bir ömr-ü bâki içinde dünyasına nur serpecek, istikbalini ışıklandıracak, mevcudatın ve ahbabının firak ve zevalinden neş’et eden yaralarına merhem sürecek olan Rahman-ı Rahîm’in iltifat-ı rahmetini ve nur-u hidayetini görüp istemek…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Tani, shpirti i njeriut dëshiron përjetësi dhe u krijua për të; ai e do shumë mirëbërjen dhe lëndohet nga ndarja. Kështu, ai që është vërtet një qënie humane mund ta kuptojë se çfarë detyre e lartë, çfarë shërbimi me vend dhe çfarë mënyre e përshtatshme është për të shlyer borxhin e natyrës njerëzore; në të vërtetë, çfarë kënaqësie e këndshme është të kryesh faljen e pasditës, sepse duke bërë lutje para derës së prezencës së Krijuesit të përjetshëm, të Përhershmit, të Qëndrueshmit të përjetshëm dhe Vetëekzistuesit të Amshuar i Pafillim e i Pambarim; ajo ka kuptimin e të kërkuarit strehim tek mirësia e mëshirës së pashtershme e të pafund, duke dhënë falënderime e lavdërime përpara dhuratave të panumërta, duke u përulur përpara Madhështisë së Hyjnisë së Tij, duke rënë në sexhde me përulësinë më të plotë përpara përjetshmërisë së Hyjnisë së Tij, duke gjetur ngushëllimin e vërtetë dhe qetësinë e shpirtit dhe duke u përgatitur plotësisht për adhurimin në prezencën e Madhështisë së Tij.
    Hem muvakkaten onu unutan ve gizlenen dünyayı, o dahi unutup dertlerini kalbin ağlamasıyla dergâh-ı rahmette döküp hem ne olur ne olmaz, ölüme benzeyen uykuya girmeden evvel, son vazife-i ubudiyetini yapıp yevmiye defter-i amelini hüsn-ü hâtime ile bağlamak için salâta kıyam etmek, yani bütün fâni sevdiklerine bedel bir Mabud ve Mahbub-u Bâki’nin ve bütün dilencilik ettiği âcizlere bedel bir Kadîr-i Kerîm’in ve bütün titrediği muzırların şerrinden kurtulmak için bir Hafîz-i Rahîm’in huzuruna çıkmak…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Dhe koha e Magribit''', Akshamit në perëndim të diellit të kujton kohën e dëshpërimit të lamtumirës dhe të perëndimit të krijesave të këndshme e të bukura të botëve të verës e të vjeshtës në fillimin e dimrit. Dhe, ajo të sjell ndërmend kohën kur përmes vdekjes njeriu do t’i lërë të gjithë ata që ai i do, i pikëlluar duke hyrë në varr. Ajo të sjell ndërmend vdekjen e kësaj bote përmes turbullirave dhe tronditjeve të grahmave të fundit të saj. Të gjithë banorët e saj do të shpërngulen në botëra të tjera. Ajo të kujton gjithashtu shuarjen e llambës së vendit të sprovës. Ajo është një kohë e cila u jep një paralajmërim të rreptë atyre që i dashurojnë deri në limitin e adhurimit të dashurat kalimtare e të përkohshme.
    Hem Fatiha ile başlamak, yani bir şeye yaramayan ve yerinde olmayan nâkıs, fakir mahlukları medih ve minnettarlığa bedel, bir Kâmil-i Mutlak ve Ganiyy-i Mutlak ve Rahîm-i Kerîm olan Rabbü’l-âlemîn’i medh ü sena etmek…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Kështu, në një kohë të tillë për faljen e Akshamit, shpirti i njeriut, i cili nga natyra e tij është një pasyqrë e dëshiruar për një bukuri të përjetshme, e kthen fytyrën e tij drejt Fronit të Madhështisë së të Qëndrueshmit të përjetshëm, të Përhershmit të Amshuar, i Cili i kryen këto vepra madhështore dhe i kthen e i transformon këto botëra të mëdha, dhe duke deklaruar '''“All-llahu Ekber”''', All-llahu është më i Madhi, mbi këto qënie të përkohshme, tërhiqet dhe largon duart nga ato. Njeriu i lidh duart e tij në shërbimin e All-llahut të tij dhe i ngre ato në prezencën e të Qëndrueshmit të Përjetshëm, dhe duke thënë: '''“El hamdu lil-lah''', i gjithë falënderimi i takon All-llahut Xhel-le sha’nuhu, ai lavdëron plotësimin e patëmetë, bukurinë e Tij të pashoqe dhe Mëshirën e Tij të pafund. Dhe duke deklaruar: اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ اِيَّاكَ نَسْتَع۪ينُ
    Hem  اِيَّاكَ نَعْبُدُ    hitabına terakki etmek, yani küçüklüğü, hiçliği, kimsesizliği ile beraber, ezel ve ebed sultanı olan Mâlik-i Yevmi’d-din’e intisabıyla şu kâinatta nazdar bir misafir ve ehemmiyetli bir vazifedar makamına girip اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ اِيَّاكَ نَسْتَع۪ينُ demekle bütün mahlukat namına kâinatın cemaat-i kübrası ve cemiyet-i uzmasındaki ibadat ve istianatı ona takdim etmek…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    “Dhe vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm Ty të mbështetemi e të kërkojmë ndihmë.”(<ref>Kur’an, 2: 5</ref>), ai shpall adhurimin e tij dhe kërkon ndihmë nga Hyjnia e Tij e pandihmuar, nga Hyjnia e Tij e pashoqe dhe nga sovraniteti i Tij i pandarë, që s’ka nevojë për ndihmës.
    Hem اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَق۪يمَ  demekle, istikbal karanlığı içinde saadet-i ebediyeye giden, nurani yolu olan sırat-ı müstakime hidayeti istemek…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Atëherë, ai bie në ruku, dhe duke deklaruar së bashku me të gjithë universin dobësinë e tij dhe pafuqinë, varfërinë e tij dhe ultësinë para Madhështisë së pafund, Fuqisë së pakufishme dhe para Pushtetit të patëmetë të Qëndrueshmit të Përjetshëm, ai thotë: سُبْحَانَ رَبِّيَ الْعَظِيمُ “Subhane Rab’bijel-Adhim, “Lavdia i takon All- llahut tim Madhështor”, dhe duke rënë në sexhde përpara Bukurisë së përjetshme të Esencës së Tij, para Atributeve të Tij të shenjta e të pandryshuara dhe para Plotësimit të Tij të qëndrueshëm e të përhershëm, dhe duke braktisur të gjitha gjërat përveç Atij, njeriu shpall dashurinë e tij dhe adhurimin me admirim e me përultësi, në vend të të gjitha gjërave kalimtare, dhe duke lënë çdo gjë tjetër përveç Tij, dhe duke thënë: سُبْحَانَ رَبِّيَ الْاَعْلٰ “Subhane Rabbijel A’la”, Lavdërimi i takon All-llahut tim të lartësuar”, ai njeh një Hirplotë të qëndrueshëm dhe një Mëshirëplotë të përjetshëm, dhe shenjtëron Mbështetësin e tij më të lartë i Cili është larg çdo mangësie e të metë... Atëherë, ai dëshmon Unitetin e All-llahut Xhel-le sha’nuhu dhe profetësinë e Muhammedit alejhis- salatu ves-selam...
    Hem şimdi yatmış nebatat, hayvanat gibi gizlenmiş güneşler, hüşyar yıldızlar, birer nefer misillü emrine musahhar ve bu misafirhane-i âlemde birer lambası ve hizmetkârı olan Zat-ı Zülcelal’in kibriyasını düşünüp اَللّٰهُ اَك۟بَرُ deyip rükûya varmak…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Pastaj ai ulet në Tesheh’hud, dhe jep përshëndetje, salevate e bekime për të gjitha krijesat në emrin e tij për tek Ai Hirplotë i përjetshëm dhe i Qëndrueshmi i përhershëm, dhe duke përshëndetur profetin Muhammed Alejhis-salatu ves-selam, ai ripërtërin besëlidhjen e tij me të dhe shfaq bindjen ndaj urdhërave të Tij. Me qëllim që të ripërtërijë dhe të ndriçojë besimin e tij, ai vëzhgon rregullin gjithurtësi në këtë pallat të universit dhe dëshmon për Unitetin e Krijuesit të Gjithëlavdishëm...
    Hem bütün mahlukatın secde-i kübrasını düşünüp, yani şu gecede yatmış mahlukat gibi her senede, her asırdaki enva-ı mevcudat, hattâ arz, hattâ dünya, birer muntazam ordu, belki birer mutî nefer gibi vazife-i ubudiyet-i dünyeviyesinden "Emr-i kün feyekûn" ile terhis edildiği zaman, yani âlem-i gayba gönderildiği vakit, nihayet intizam ile zevalde gurûb seccadesinde اَللّٰهُ اَك۟بَرُ deyip secde ettikleri…
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    Dhe Ai dëshmon për profetësinë e Muhammedit Arab Alejhissalatu ves-selam, i Cili është lajmëtari i sovranitetit të Hyjnisë së All-llahut, njoftuesi i atyre gjërave që e kënaqin Atë dhe interpretuesi i shenjave të librit të universit. Sa e vlefshme do të ishte nëse do të kryhej falja e akshamit me këtë konceptim. Atëherë, si mundet dikush të konsiderohet si qënie humane i cili nuk kupton se çfarë detyre e hollë dhe e pastër është falja në kohën e Magribit, perëndimit të diellit, se çfarë akti i lartë e i këndshëm shërbimi, se çfarë akti i ëmbël e i kënaqshëm adhurimi, çfarë çështje serioze dhe çfarë bashkëbisedimi i pambarim, dhe çfarë lumturie e përhershme është ajo kohë faljeje në këtë bujtinë të përkohshme!..
    Hem "Emr-i kün feyekûn"den gelen bir sayha-i ihya ve ikaz ile yine baharda kısmen aynen, kısmen mislen haşrolup kıyam edip kemer-beste-i hizmet-i Mevla oldukları gibi şu insancık onlara iktidaen o Rahman-ı Zülkemal’in, o Rahîm-i Zülcemal’in bârgâh-ı huzurunda hayret-âlûd bir muhabbet, beka-âlûd bir mahviyet, izzet-âlûd bir tezellül içinde اَللّٰهُ اَك۟بَرُ deyip sücuda gitmek, yani bir nevi mi’raca çıkmak demek olan işâ namazını kılmak, ne kadar hoş, ne kadar güzel, ne kadar şirin, ne kadar yüksek, ne kadar aziz ve leziz, ne kadar makul ve münasip bir vazife, bir hizmet, bir ubudiyet, bir ciddi hakikat olduğunu elbette anladın.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Dhe në kohën e Isha’ë''', jacisë, në kohën kur bie nata, kur shenjat e fundit të ditës që kanë mbetur në horizont zhduken, dhe bota e natës kaplon universin. Kjo të kujton aktivitetet Hyjnore të Atij të Gjithëfuqishmi Madhështor i cili kthen natën dhe ditën, مُقَلِّبُ الَّيْلِ وَالنَّهَارِ atë fletë të bardhë e kthen në të zezë; gjithashtu ajo të sjell ndërmend veprimtaritë Hyjnore të më të Lartit të Gjithurtë. مُسَخِّرُ الشَّمْسِ وَالْقَمَرِ “Nënshtruesit të Diellit e të Hënës”, duke e kthyer fletën e stolisur jeshile të verës në fletë të bardhë e të ftohtë të dimrit, të kujton zhvillimet Hyjnore të të '''Gjithurtit të Plotësimit Absolut I Cili shkakton vdekjen dhe jetën''', me ndërprerjen e veprave të qëndrueshme të njerëzve të varrezave me kalimin e kohës prej kësaj dynjaje dhe me transferimin e tyre krejtësisht në një botë tjetër të ndryshme. Ajo është koha që të sjellë ndërmend aktivitetet e '''Krijuesit të qiejve dhe të tokës''', madhështinë dhe treguesit e bukurisë së Tij me shkatërrimin e plotë të kësaj bote të ngushtë kalimtare e të ulët dhe me grahmat e tmerrshme të vdekjes së saj, dhe me zbulimin e botës së gjërë të përjetshme e madhështore të Ahiretit.
    Demek şu beş vakit, her biri birer inkılab-ı azîmin işaratı ve icraat-ı cesîme-i Rabbaniyenin emaratı ve in’amat-ı külliye-i İlahiyenin alâmatı olduklarından, borç ve zimmet olan farz namazın o zamanlara tahsisi, nihayet hikmettir.
     
    </div>
    Dhe Pronari i universit, Rregullatori i tij i vërtetë, i Dashuri i vërtetë dhe objekti i adhurimit mund të jetë vetëm Ai i Vetëm i Cili me lehtësi e kthen natën në ditë, dimrin në verë dhe këtë botë në një botë tjetër, ashtu si faqet e një libri, Ai i Cili i shkruan, i fshin dhe i ndryshon ato.
     
    Kështu, në kohën kur bie nata , shpirti i njeriut i cili është pafundësisht i pafuqishëm dhe i dobët, dhe tej mase i varfër e nevojtar, i zhytur në errësirën e të ardhmes, dhe i hedhur e i përplasur midis ngjarjeve të panumërta, kryen Isha’ë, faljen e jacisë, e cila ka këtë kuptim. Ashtu siç tha shkëlqesia jonë Ibrahimi Alejhis-selam: لَٓا اُحِبُّ الْاٰفِل۪ينَ “Unë nuk i dua ato që perëndojnë. ” (<ref>Kur’an, 6: 76</ref>) dhe nëpërmjet namazit kërkon strehim tek dera e Atij që është objekt i Përjetshëm i adhurimit, dhe i Dashuri i Përjetshëm, dhe në këtë botë të përkohshme, në këtë jetë kalimtare, në këtë dynja të errët dhe në këtë të ardhme të zezë, ai i lutet të Qëndrueshmit të Amshuar, të Përjetshmit; ai kërkon të marrë mirësitë e mëshirës së të Gjithëmëshirshmit Mëshirëplotë dhe dritën e udhëzimit të Tij, e cila përhap dritë në botën e tij, ndriçon të ardhmen e tij dhe mjekon plagët që shkaktohen nga largimi dhe ndarja e të gjitha krijesave dhe të dashurve...
     
    Dhebota që e ka harruar atë e cila është fshehur përkohshësisht, duke harruar gjithashtu edhe ai atë, pas Isha’ë, jacisë zbraz hallet e tij tek dera e Mëshirës me vajtimin e tij, dhe çfarëdo që t’i ndodhë përpara gjumit, i cili i ngjason vdekjes, ai kryen detyrën e tij të fundit të adhurimit. Dhe me qëllim që ta mbyllë mirë regjistrin ditor të veprave të tij, ai ngrihet për falje, d. m. th. , ai ngrihet për të hyrë në prezencën e të Dashurit të Përjetshëm, Atij të Cilit i bëhet adhurimi në vend të atyre qënieve të vdekshme të cilat ai i do, dhe qëndron në këmbë përpara Atij që është i Plotëfuqishëm e Gjithëbujar në vend të të gjithë të pafuqishmëve tek të cilët ai lypte, dhe kërkon nga Mbrojtësi i Gjithëmëshirshëm që të jetë i shpëtuar nga e keqja e qënieve të dëmshme para të cilave ai dridhet, dhe të dalë para Pranisë së Tij...
     
    Dhe ai fillon namazin me el-Fatihanë, domethënë, ta lavdërojë e falënderojë Mbështetësin e të gjitha botëve i Cili është absolutisht i plotë dhe krejtësisht i Vetëmjaftueshëm, Mëshirëplotë dhe Gjithëbujar në vend të lavdërimit të krijesave që janë të mangëta, të varfëra e të padenja e të pavlefshme.
     
    Atëherë, ai përparon duke iu drejtuar me fjalën e tij: اِيَّاكَ نَعْبُدُ Vetëm Ty të adhurojmë, domethënë, pavarësisht se ai është i vogël, i parëndësishëm dhe i vetmuar, nëpërmjet lidhjes së njeriut me “Mbretin e Ditës së Gjygjit” i Cili është Sovrani i Parapërjetësisë dhe i Paspërjetësisë, ai fiton një rang të një mysafiri të nderuar në këtë univers dhe  pozitën  e  një  nëpunësi  të  rëndësishëm.  Duke  deklaruar: اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ اِيَّاكَ نَسْتَع۪ينُ “Vetëm Ty ne të adhurojmë dhe vetëm Ty të kërkojmë ndihmë”, ai i paraqet Atij në emrin e të gjithë qënieve adhurimin dhe thirrjet për ndihmë të grumbullimit të madh dhe komunitetit të madh të universit...
     
    Atëherë, duke thënë: اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَق۪يمَ “Na udhëzo ne në rrugën e drejtë”, ai kërkon të udhëzohet tek Rruga e drejtë, e cila çon në lumturi të përjetshme dhe që është rruga e ndritshme...
     
    Dhe tani, ai mendon për madhështinë e të Gjithëlavdishmit ndaj të Cilit, si bimët, kafshët e fjetura, diejt e fshehur dhe yjet e qetë, secili prej tyre është si një ushtar i nënshtruar ndaj komandës së Tij dhe një llambë dhe shërbëtor në këtë bujtinë të botës, dhe duke thënë: '''All-llahu Ekber''', All-llahu është më i Madhi, ai përkulet duke rënë në Ruku...
     
    Pastaj ai mendon për sexhden e madhe të të gjitha krijsave. Domethënë, kur tek urdhri i كُنْ فَيَكُونُ “Bëhu!” dhe ajo menjëherë bëhet”(<ref>Kur’an, 2: 117</ref>), të gjitha shumëllojshmëritë e krijesave në çdo vit, në çdo shekull, madje edhe toka e universi, secila si një ushtri e disiplinuar mirë ose si një ushtar i bindur, shkarkohet nga detyra e vet, domethënë, kur secila dërgohet në botën e padukshme përmes zhdukjes me sexhaden e perëndimit të saj me rregullsinë më të plotë, ajo deklaron: '''All-llahu Ekber''', All-llahu është më i madhi, dhe bie në sexhde...
     
    Ato vijnë në jetë dhe ringjallen gjithashtu në pranverë, disa pjesërisht dhe disa të njëjta përmes klithmës së sjelljes në jetë dhe të zgjimit që buron nga urdhëri i كُنْ فَيَكُونُ Bëhu! Dhe ajo është bërë, dhe të gjithë bëhen gati me përulësi e devocion duke iu bindur urdhërit të All-llahut të tyre të vërtetë. Atëherë, ky njeri i dobët gjithashtu duke i ndjekur ato, deklaron: '''“All-llahu Ekber”''', në prezencën e të Gjithëmëshirshmit të plotë, Mëshirëplotit të Bukurisë me një dashuri të mbushur me admirim e çudi dhe me një përulësi të përzier me përjetësi dhe me një thjeshtësi e modesti të denjë dhe bie në sexhde; me fjalë të tjera, ai bën një lloj mi’raxhi, ngjitjeje. Me siguri ti do të kesh kuptuar tani se sa detyrë e këndshme, e hollë, e mirë dhe e lartë, dhe sa e ngritur dhe e kënaqshme, dhe sa e arsyeshme dhe e përshtatshme dhe sa çështje serioze është të kryesh shërbimin, aktin e adhurimit, faljen e Isha’ë, jacisë.
     
    Domethënë, meqenëse secila nga këto pesë kohë faljeje është një tregues për një ndryshim të madh, një shenjë e aktivitetit madhështor Hyjnor, dhe shenja të mirësive të përgjithshme Hyjnore; faljet e detyruara, të cilat janë një borxh dhe një obligim, dhe përcaktimi i tyre në ato kohë është urtësia më e madhe.


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَل۪يمُ الْحَك۪يمُ
    سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَل۪يمُ الْحَك۪يمُ
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلٰى مَنْ اَرْسَلْتَهُ مُعَلِّمًا لِعِبَادِكَ لِيُعَلِّمَهُمْ كَيْفِيَّةَ مَعْرِفَتِكَ وَالْعُبُودِيَّةِ لَكَ وَمُعَرِّفًا لِكُنُوزِ اَسْمَائِكَ وَتَرْجُمَانًا لِآيَاتِ كِتَابِ كَائِنَاتِكَ وَمِرْآةً بِعُبُودِيَّتِهِ لِجَمَالِ رُبُوبِيَّتِكَ وَعَلٰى آلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ وَارْحَمْنَا وَارْحَمِ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ آمِينَ بِرَحْمَتِكَ يَا اَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ
    اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلٰى مَنْ اَرْسَلْتَهُ مُعَلِّمًا لِعِبَادِكَ لِيُعَلِّمَهُمْ كَيْفِيَّةَ مَعْرِفَتِكَ وَالْعُبُودِيَّةِ لَكَ وَمُعَرِّفًا لِكُنُوزِ اَسْمَائِكَ وَتَرْجُمَانًا لِآيَاتِ كِتَابِ كَائِنَاتِكَ وَمِرْآةً بِعُبُودِيَّتِهِ لِجَمَالِ رُبُوبِيَّتِكَ وَعَلٰى آلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ وَارْحَمْنَا وَارْحَمِ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ آمِينَ بِرَحْمَتِكَ يَا اَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ
    </div>
     
    Lavdia të takon Ty!” Ne nuk dimë asgjë më tepër nga ç’na ke mësuar Ti. Vërtetë që vetëm Ti je i Gjithëdituri, Gjithëgjykuesi.”
     
    O All-llah! Jepi bekime e paqe atij të cilin e dërgove si mësues për shërbëtorët e Tu për t’u mësuar atyre mënyrën se si të të njohin ata Ty, dhe si të të adhurojnë Ty, dhe për të bërë të njohur thesaret e Emrave të Tu, dhe për t’u përkthyer shenjat e librit të universit, dhe si një pasqyrë me adhurimin e tij për bukurinë e Hyjnisë Tënde, dhe për të gjithë familjen e tij dhe shokët e tij, dhe na mëshiro neve dhe besimtarët e besimtaret. Amin! Nëpërmjet Mëshirës Tënde, o Mëshiruesi më i Madh i mëshiruesve!




    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    ------
    ------
    <center> [[Sekizinci Söz]] ⇐ | [[Sözler]] | ⇒ [[Onuncu Söz]] </center>
    <center> [[Sekizinci Söz/sq|Fjalae Tetë]] ⇐ | [[Sözler/sq|Fjalët]] | ⇒ [[Onuncu Söz/sq|Fjala e Dhjetë]] </center>
    ------
    ------
    </div>

    22.29, 11 Aralık 2024 itibarı ile sayfanın şu anki hâli

    Diğer diller:

    بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

    فَسُبْحَانَ اللّٰهِ ح۪ينَ تُمْسُونَ وَح۪ينَ تُصْبِحُونَ ❀ وَلَهُ الْحَمْدُ فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَعَشِيًّا وَح۪ينَ تُظْهِرُونَ

    Me Emrin e All-llahut, i Gjithëmëshirshmi, Mëshirëploti. “Lavdërojeni lart pra All-llahun kur arrini në mbrëmje dhe kur ngriheni në mëngjes; dhe të Atij janë të gjitha lavdërimet dhe falënderimet në qiej dhe në tokë; dhe në pasdite dhe kur të hyni në kohën kur merr dielli.”([1])

    Vëlla! Ti më pyet mua lidhur me urtësinë e kohëve të përcaktuara të pesë faljeve të përditshme. Unë do të të tregoj vetëm një shembull urtësie, prej shembujve të shumtë të tyre.

    Po, në të vërtetë, ashtu si koha e çdo faljeje e cila shënon fillimin e një ndryshimi të rëndësishëm, gjithashtu ajo është një pasqyrë për veprimet e mëdha Hyjnore në të cilën reflektojnë mirësitë e përgjithshme Hyjnore në atë kohë. Prandaj është urdhëruar në ato kohë faljesh të bëhen më shumë lavdërime e falënderime për të Plotëfuqishmin e Vetëm Absolut, dhe të shtohen tesbihatet dhe madhërimet për mirësitë e panumërta të grumbulluara ndërmjet dy kohëve. Me qëllim që të kuptosh pak nga ky kuptim i hollë e i thellë, ti duhet të dëgjosh bashkë me nefsin tim “Pesë Pikat” e mëposhtme:

    PIKA E PARË:

    Kuptimi i namazit; është të bësh lavdërime, madhërime dhe falënderime për All-llahun e Plotfuqishëm. Domethënë, të shprehësh shenjtërinë e Krijuesit Madhështor me fjalë e me vepra duke thënë, “Subhanall-llah”, “Lavdia i takon All-llahut”... të shfaqësh madhërimin e Tij para përplotësisë të Tij me fjalë e veprim duke thënë “All-llahu Ekber – All-llahu është më i madhi”... dhe të japësh falënderime për Të përpara bukurisë së Tij me zemër, me gjuhë e me trup, duke thënë, “El hamdu lil-lah”, “Falënderimi i takon All-llahut.”

    Me fjalë të tjera, lavdërimi, madhërimi e falënderimi janë si bërthamat e namazit. Domethënë, janë të tilla për arsye se këto tre gjëra janë të pranishme në çdo pjesë të faljeve, në të gjitha veprimet dhe fjalët. Dhe prandaj këto fjalë të bekuara përsëriten tridhjetë e tre herë pas çdo namazi me qëllim që të forcojnë e ngulisin kuptimin e faljes, meqë kuptimi i faljeve përforcohet nëpërmjet këtyre përmbledhjeve konçize.

    PIKA E DYTË:

    Kuptimi i adhurimit është ky, që shërbëtori të shikojë gabimet e tij, pafuqinë dhe varfërinë, dhe në praninë Hyjnore të bie në sexhde me dashuri të pastër, me mahnitje e vlerësim përpara plotësisë Hyjnore, mëshirës Hyjnore dhe para Fuqisë së të Përjetshmit.

    Domethënë, ashtu si sovraniteti i Hyjnisë që kërkon adhurim e nënshtrim, gjithashtu shenjtëria e Hyjnisë kërkon që shërbëtori të shikojë gabimet e tij nëpërmjet kërkimit të faljes dhe dhënies së lavdërimeve; dhe përmes deklarimit “Subhanall-llah”, “Lavdia i takon All-llahut”, ai shpall se Furnizuesi i tij është i pastër, i përjashtuar nga çdo e metë, i Lartë mbi gjithçka dhe shumë larg mendimeve të rreme të njerëzve të çudhëzimit, i Shenjtëruar dhe i përjashtuar nga çdo defekt në univers.

    Fuqia e plotë e Hyjnisë kërkon nga shërbëtori që nëpërmjet të shikuarit të dobësisë së tij dhe të pafuqisë së krijesave të tjera, të thotë: “All-llahu Ekber”, “All-llahu është më i Madhi”, me admirim e habi përpara madhështisë së veprave të fuqisë së Krijuesit të përjetshëm, dhe duke rënë në ruku, duke u përkulur me nënshtrim të thellë kërkon strehim tek Ai dhe e vendos besimin e tij tek Ai.

    Thesari i pafund i Mëshirës Hyjnore kërkon që shërbëtori të shfaqë nevojat e tij të veçanta dhe nevojat e varfërinë e të gjitha krijesave nëpërmjet gjuhës së kërkimit dhe lutjes, dhe të shpallë mirësitë dhe dhuratat e Krijuesit nëpërmjet falënderimeve dhe lavdërimeve, duke thënë “El-hamdu lil-lah”, “Falënderimi i takon All-llahut.”

    Domethënë, fjalët dhe veprimet e faljeve i përfshijnë këto kuptime, dhe për shkak të këtyre kuptimeve, është bërë falja detyrim nga ana e Hyjnisë.

    PIKA E TRETË:

    Ashtu siç është njeriu një shembull i zvogëluar i kësaj gjithësie të madhe, dhe ashtu si “Sure El-Fatiha”, që është një shembull i ndriçuar i Kur’anit madhështor, po ashtu faljet e detyruara janë një indeks gjithëpërfshirës dhe i ndritshëm i shumëllojshmërisë së adhurimit, dhe një hartë e shenjtë që tregon të gjitha nuancat e adhurimit të të gjitha klasave të krijesave.

    PIKA E KATËRT:

    Ashtu si akrepi i sekondave, akrepi i minutave, akrepi i orëve dhe akrepi i ditës së një ore që tregon javët, të cilët shikojnë njëri-tjetrin, janë shembujt e njëri-tjetrit dhe ndjekin njëritjetrin.

    Po ashtu ndryshimet e ditës e të natës, që janë si sekondat e kësaj bote që është një orë e madhe Hyjnoredhe vitet që tregojnë minutat e saj, dhe fazat e jetës së njeriut të cilat tregojnë orët, dhe epokat e jetës së botës që tregojnë ditët, shikojnë tek njëra-tjetra, janë shembujt e njëra- tjetrës, janë si njëra-tjetra dhe e kujtojnë njëra-tjetrën.

    Për shembull:

    Koha e faljes së Fexhrit, “Agimit”, në mëngjesin e hershëm. Kjo kohë deri në lindjen e diellit i ngjason dhe të kujton pranverën e hershme, momentin e ngjizjes (zënies së fëmijës) në mitrën e nënës, dhe ditën e parë prej gjashtë ditëve të krijimit të qiejve dhe tokës. Ajo i sjell ndërmend njeriut veprat e mëdha Hyjnore që janë në ato kohë.

    Koha e Dhuhrit, “Drekës.” Kjo i ngjason dhe tregon mesin e verës, përsosmërinë e rinisë, dhe periudhën e krijimit të njeriut në jetën e dynjasë, dhe i sjell ndërmend njeriut treguesit e mëshirës dhe mirësitë e bollshme në to.

    Koha e Asrit, “Pasdites.” Kjo i ngjason vjeshtës, moshës së pleqërisë dhe kohës së Profetit të fundit Alejhis-salatu ves-selam, e njohur si Epoka e Lumturisë, dhe të kujton të gjitha aktet Hyjnore dhe mirësitë e të Gjithëmëshirshmit të Vetëm në to.

    Koha e Magribit, “Perëndimit të diellit”: Duke të sjellur ndërmend largimin e shumë krijesave në fundin e vjeshtës, vdekjen e njeriut, shkatërrimin e botës në fillimin e kijametit, kjo kohë të kujton treguesit e lavdisë Hyjnore dhe të madhështisë dhe e zgjon njeriun nga gjumi i pakujdesisë.

    Koha e Isha’së, “Jacisë”, kur fillon të bie nata. Sa për këtë kohë, duke të kujtuar botën e errësirës që mbulon të gjithë objektet e botës së ditës me një qefin të zi, dhe të kujton gjithashtu dimrin duke mbuluar fytyrën e tokës së vdekur me qefinin e tij të bardhë, dhe madje edhe veprat e mbetura të njerëzve të vdekur dhe futja e atyre gjërave poshtë perdes së harresës dhe këtë dynja, arenën e provimit duke u mbyllur përgjithmonë, shpall vendosjet e fuqishme të Krijuesit të Gjithëlavdishëm dhe të Nënshtruesit Mposhtës.

    Sa për kohën e natës, duke të kujtuar dimrin, varrin dhe botën e ndërmjetme “Berzah”, ajo i sjell ndërmend njeriut se sa i nevojshëm është shpirti njerëzor për Mëshirën e të Gjithëmëshirshmit.

    Sa për faljen tehexhxhud, natën, ajo të kujton se sa e domosdoshme është drita për natën e varrit dhe për errësirat e botës së ndërmjetme; ajo e paralajmëron atë për këtë, dhe duke i sjellë ndërmend mirësitë e pafund të Mirëbërësit të Vërtetë, ajo shpall se sa i meritueshëm është Ai për t’i dhënë lavdërime e falënderime.

    Sa për mëngjesin e dytë, ai të kujton mëngjesin e ringjalljes. Po, ashtu siç është e arsyeshme, e domosdoshme dhe e sigurt ardhja e mëngjesit të kësaj nate, dhe ardhja e pranverës së këtij dimri, po ashtu ardhja e mëngjesit të ringjalljes, dhe e pranverës së Berzahut janë po aq të sigurta.

    Domethënë, ashtu si secila nga pesë kohët që shënon fillimin e një ndryshimi të rëndësishëm dhe të sjell ndërmend ndryshimet e tjera të mëdha, po ashtu secila të kujton mrekullitë e fuqisë së të Përjetshmit dhe dhuratat e Mëshirës Hyjnore, qofshin ato të çdo viti, të çdo shekulli, ose të çdo epoke, përmes treguesve të vendosjeve të mëdha në çdo ditë.

    Domethënë, faljet e detyruara, të cilat janë një detyrë e natyrshme dhe themeli i adhurimit dhe një borxh i pakundërshtueshëm, janë më të përshtatshmet e më me vend që të jenë vërtet në këto kohë.

    PIKA E PESTË:

    Nga natyra, njeriu është tej mase i dobët, megjithatë sa të shumta janë gjërat që e prekin atë, e dëshpërojnë dhe e pikëllojnë. Gjithashtu, ai është shumë i pafuqishëm, megjithatë fatëkeqësitë dhe armiqtë që e godasin janë jashtëzakonisht të shumtë. Ai është shumë i varfër, megjithatë nevojat e tij janë me të vërtetë të shumta. Gjithashtu ai është përtac dhe i paaftë, megjithatë përgjegjësitë e jetës janë më të rëndat. Gjithashtu humanizmi i tij e ka bërë atë të jetë i lidhur me të gjithë universin, megjithatë, ndarja dhe zhdukja e gjërave të cilat i do dhe me të cilat është mësuar, e lëndojnë vazhdimisht.

    Gjithashtu mendja i tregon atij qëllime të larta dhe fruta të qëndrueshme, megjithatë dora e tij është e shkurtër, jeta e tij është e shkurtër, fuqia e tij është e kufizuar dhe durimi i tij është i pakët.

    Kështu, mund të kuptohet qartë se sa esenciale është për shpirtin në këtë gjendje në kohën e Fexhrit, në mëngjesin e hershëm, që njeriu të trokasë me dua, falje e namaz derën e të Plotëfuqishmit Madhështor, dhe derën e Mëshirëplotit Hirplotë duke paraqitur gjendjen para Tij, duke i kërkuar sukses e ndihmë Atij, dhe sa i nevojshëm është ai shpirt për pikën e mbështetjes që ai të durojë gjërat që do t’i ndodhin dhe do të përballojë detyrat që do t’i ngarkohen Atij në ditën që do të vijë pas.

    Në kohën e Dhuhrit, mesdita, është zeniti, kulmi i plotësimit të ditës dhe fillimi i venitjes së saj , është koha e plotësimeve të punëve të përditshme, koha e një pushimi të shkurtër pas punës dhe presionit të saj, kur shpirti ka nevojë për një pushim prej atij mundimi që i jep kjo dynja e përkohshme, dhe prej punëve të lodhshme kalimtare që japin pakujdesi e pandjeshmëri, përveç asaj, është momenti i shfaqjes së Mirësive Hyjnore.

    Atëherë gjithkush mund të kuptojë se sa e mirë, sa e këndshme, sa e domosdoshme dhe sa e përshtatshme është kryerja e faljes së mesditës, e cila do të thotë të çlirohesh nga presioni, të shkundësh pakujdesinë, t’i lësh prapa ato gjëra të pakuptimta e të përkohshme dhe të kërkosh strehim tek dera e Vetëekzistuesit të Përjetshëm – i Cili është Mirëbërësi i vërtetë - nëpërmjet duave dhe lutjeve përpara prezencës së Tij, duke i dhënë Atij falënderime e lavdërime ndaj të gjitha dhuratave të Tij, duke kërkuar ndihmë prej Tij, duke rënë në ruku, duke u përkulur për të shfaqur pafuqinë e vet përpara lavdisë së Tij dhe Madhështisë; duke rënë në sexhde dhe duke shpallur habinë ndaj Tij, dashurinë dhe përulësinë. Ai që nuk do ta kuptonte këtë, nuk është një qënie e vërtetë njerëzore...

    Në kohën e Asrit, në ikindi, Kjo të kujton dhe të sjell ndërmend stinën e zymtë të vjeshtës, gjendjen e trishtueshme të pleqërisë dhe stinën e dhimbshme të kohës së fundit. Gjithashtu, ajo është koha kur shfaqen rezultatet e punëve ditore, është koha në të cilën mirëbërësitë Hyjnore janë marrë në atë ditë, si shëndeti e mirëqënia, dhe shërbimet e dobishme janë grumbulluar për të formuar një shumë të madhe. Ajo gjithashtu është koha e shpalljes se, njeriu është një mysafir i urdhëruar, dhe se çdo gjë është kalimtare dhe e paqëndrueshme, siç aludon për të prirja e diellit për të ikur e perënduar.

    Tani, shpirti i njeriut dëshiron përjetësi dhe u krijua për të; ai e do shumë mirëbërjen dhe lëndohet nga ndarja. Kështu, ai që është vërtet një qënie humane mund ta kuptojë se çfarë detyre e lartë, çfarë shërbimi me vend dhe çfarë mënyre e përshtatshme është për të shlyer borxhin e natyrës njerëzore; në të vërtetë, çfarë kënaqësie e këndshme është të kryesh faljen e pasditës, sepse duke bërë lutje para derës së prezencës së Krijuesit të përjetshëm, të Përhershmit, të Qëndrueshmit të përjetshëm dhe Vetëekzistuesit të Amshuar i Pafillim e i Pambarim; ajo ka kuptimin e të kërkuarit strehim tek mirësia e mëshirës së pashtershme e të pafund, duke dhënë falënderime e lavdërime përpara dhuratave të panumërta, duke u përulur përpara Madhështisë së Hyjnisë së Tij, duke rënë në sexhde me përulësinë më të plotë përpara përjetshmërisë së Hyjnisë së Tij, duke gjetur ngushëllimin e vërtetë dhe qetësinë e shpirtit dhe duke u përgatitur plotësisht për adhurimin në prezencën e Madhështisë së Tij.

    Dhe koha e Magribit, Akshamit në perëndim të diellit të kujton kohën e dëshpërimit të lamtumirës dhe të perëndimit të krijesave të këndshme e të bukura të botëve të verës e të vjeshtës në fillimin e dimrit. Dhe, ajo të sjell ndërmend kohën kur përmes vdekjes njeriu do t’i lërë të gjithë ata që ai i do, i pikëlluar duke hyrë në varr. Ajo të sjell ndërmend vdekjen e kësaj bote përmes turbullirave dhe tronditjeve të grahmave të fundit të saj. Të gjithë banorët e saj do të shpërngulen në botëra të tjera. Ajo të kujton gjithashtu shuarjen e llambës së vendit të sprovës. Ajo është një kohë e cila u jep një paralajmërim të rreptë atyre që i dashurojnë deri në limitin e adhurimit të dashurat kalimtare e të përkohshme.

    Kështu, në një kohë të tillë për faljen e Akshamit, shpirti i njeriut, i cili nga natyra e tij është një pasyqrë e dëshiruar për një bukuri të përjetshme, e kthen fytyrën e tij drejt Fronit të Madhështisë së të Qëndrueshmit të përjetshëm, të Përhershmit të Amshuar, i Cili i kryen këto vepra madhështore dhe i kthen e i transformon këto botëra të mëdha, dhe duke deklaruar “All-llahu Ekber”, All-llahu është më i Madhi, mbi këto qënie të përkohshme, tërhiqet dhe largon duart nga ato. Njeriu i lidh duart e tij në shërbimin e All-llahut të tij dhe i ngre ato në prezencën e të Qëndrueshmit të Përjetshëm, dhe duke thënë: “El hamdu lil-lah, i gjithë falënderimi i takon All-llahut Xhel-le sha’nuhu, ai lavdëron plotësimin e patëmetë, bukurinë e Tij të pashoqe dhe Mëshirën e Tij të pafund. Dhe duke deklaruar: اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ اِيَّاكَ نَسْتَع۪ينُ

    “Dhe vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm Ty të mbështetemi e të kërkojmë ndihmë.”([2]), ai shpall adhurimin e tij dhe kërkon ndihmë nga Hyjnia e Tij e pandihmuar, nga Hyjnia e Tij e pashoqe dhe nga sovraniteti i Tij i pandarë, që s’ka nevojë për ndihmës.

    Atëherë, ai bie në ruku, dhe duke deklaruar së bashku me të gjithë universin dobësinë e tij dhe pafuqinë, varfërinë e tij dhe ultësinë para Madhështisë së pafund, Fuqisë së pakufishme dhe para Pushtetit të patëmetë të Qëndrueshmit të Përjetshëm, ai thotë: سُبْحَانَ رَبِّيَ الْعَظِيمُ “Subhane Rab’bijel-Adhim, “Lavdia i takon All- llahut tim Madhështor”, dhe duke rënë në sexhde përpara Bukurisë së përjetshme të Esencës së Tij, para Atributeve të Tij të shenjta e të pandryshuara dhe para Plotësimit të Tij të qëndrueshëm e të përhershëm, dhe duke braktisur të gjitha gjërat përveç Atij, njeriu shpall dashurinë e tij dhe adhurimin me admirim e me përultësi, në vend të të gjitha gjërave kalimtare, dhe duke lënë çdo gjë tjetër përveç Tij, dhe duke thënë: سُبْحَانَ رَبِّيَ الْاَعْلٰ “Subhane Rabbijel A’la”, Lavdërimi i takon All-llahut tim të lartësuar”, ai njeh një Hirplotë të qëndrueshëm dhe një Mëshirëplotë të përjetshëm, dhe shenjtëron Mbështetësin e tij më të lartë i Cili është larg çdo mangësie e të metë... Atëherë, ai dëshmon Unitetin e All-llahut Xhel-le sha’nuhu dhe profetësinë e Muhammedit alejhis- salatu ves-selam...

    Pastaj ai ulet në Tesheh’hud, dhe jep përshëndetje, salevate e bekime për të gjitha krijesat në emrin e tij për tek Ai Hirplotë i përjetshëm dhe i Qëndrueshmi i përhershëm, dhe duke përshëndetur profetin Muhammed Alejhis-salatu ves-selam, ai ripërtërin besëlidhjen e tij me të dhe shfaq bindjen ndaj urdhërave të Tij. Me qëllim që të ripërtërijë dhe të ndriçojë besimin e tij, ai vëzhgon rregullin gjithurtësi në këtë pallat të universit dhe dëshmon për Unitetin e Krijuesit të Gjithëlavdishëm...

    Dhe Ai dëshmon për profetësinë e Muhammedit Arab Alejhissalatu ves-selam, i Cili është lajmëtari i sovranitetit të Hyjnisë së All-llahut, njoftuesi i atyre gjërave që e kënaqin Atë dhe interpretuesi i shenjave të librit të universit. Sa e vlefshme do të ishte nëse do të kryhej falja e akshamit me këtë konceptim. Atëherë, si mundet dikush të konsiderohet si qënie humane i cili nuk kupton se çfarë detyre e hollë dhe e pastër është falja në kohën e Magribit, perëndimit të diellit, se çfarë akti i lartë e i këndshëm shërbimi, se çfarë akti i ëmbël e i kënaqshëm adhurimi, çfarë çështje serioze dhe çfarë bashkëbisedimi i pambarim, dhe çfarë lumturie e përhershme është ajo kohë faljeje në këtë bujtinë të përkohshme!..

    Dhe në kohën e Isha’ë, jacisë, në kohën kur bie nata, kur shenjat e fundit të ditës që kanë mbetur në horizont zhduken, dhe bota e natës kaplon universin. Kjo të kujton aktivitetet Hyjnore të Atij të Gjithëfuqishmi Madhështor i cili kthen natën dhe ditën, مُقَلِّبُ الَّيْلِ وَالنَّهَارِ atë fletë të bardhë e kthen në të zezë; gjithashtu ajo të sjell ndërmend veprimtaritë Hyjnore të më të Lartit të Gjithurtë. مُسَخِّرُ الشَّمْسِ وَالْقَمَرِ “Nënshtruesit të Diellit e të Hënës”, duke e kthyer fletën e stolisur jeshile të verës në fletë të bardhë e të ftohtë të dimrit, të kujton zhvillimet Hyjnore të të Gjithurtit të Plotësimit Absolut I Cili shkakton vdekjen dhe jetën, me ndërprerjen e veprave të qëndrueshme të njerëzve të varrezave me kalimin e kohës prej kësaj dynjaje dhe me transferimin e tyre krejtësisht në një botë tjetër të ndryshme. Ajo është koha që të sjellë ndërmend aktivitetet e Krijuesit të qiejve dhe të tokës, madhështinë dhe treguesit e bukurisë së Tij me shkatërrimin e plotë të kësaj bote të ngushtë kalimtare e të ulët dhe me grahmat e tmerrshme të vdekjes së saj, dhe me zbulimin e botës së gjërë të përjetshme e madhështore të Ahiretit.

    Dhe Pronari i universit, Rregullatori i tij i vërtetë, i Dashuri i vërtetë dhe objekti i adhurimit mund të jetë vetëm Ai i Vetëm i Cili me lehtësi e kthen natën në ditë, dimrin në verë dhe këtë botë në një botë tjetër, ashtu si faqet e një libri, Ai i Cili i shkruan, i fshin dhe i ndryshon ato.

    Kështu, në kohën kur bie nata , shpirti i njeriut i cili është pafundësisht i pafuqishëm dhe i dobët, dhe tej mase i varfër e nevojtar, i zhytur në errësirën e të ardhmes, dhe i hedhur e i përplasur midis ngjarjeve të panumërta, kryen Isha’ë, faljen e jacisë, e cila ka këtë kuptim. Ashtu siç tha shkëlqesia jonë Ibrahimi Alejhis-selam: لَٓا اُحِبُّ الْاٰفِل۪ينَ “Unë nuk i dua ato që perëndojnë. ” ([3]) dhe nëpërmjet namazit kërkon strehim tek dera e Atij që është objekt i Përjetshëm i adhurimit, dhe i Dashuri i Përjetshëm, dhe në këtë botë të përkohshme, në këtë jetë kalimtare, në këtë dynja të errët dhe në këtë të ardhme të zezë, ai i lutet të Qëndrueshmit të Amshuar, të Përjetshmit; ai kërkon të marrë mirësitë e mëshirës së të Gjithëmëshirshmit Mëshirëplotë dhe dritën e udhëzimit të Tij, e cila përhap dritë në botën e tij, ndriçon të ardhmen e tij dhe mjekon plagët që shkaktohen nga largimi dhe ndarja e të gjitha krijesave dhe të dashurve...

    Dhebota që e ka harruar atë e cila është fshehur përkohshësisht, duke harruar gjithashtu edhe ai atë, pas Isha’ë, jacisë zbraz hallet e tij tek dera e Mëshirës me vajtimin e tij, dhe çfarëdo që t’i ndodhë përpara gjumit, i cili i ngjason vdekjes, ai kryen detyrën e tij të fundit të adhurimit. Dhe me qëllim që ta mbyllë mirë regjistrin ditor të veprave të tij, ai ngrihet për falje, d. m. th. , ai ngrihet për të hyrë në prezencën e të Dashurit të Përjetshëm, Atij të Cilit i bëhet adhurimi në vend të atyre qënieve të vdekshme të cilat ai i do, dhe qëndron në këmbë përpara Atij që është i Plotëfuqishëm e Gjithëbujar në vend të të gjithë të pafuqishmëve tek të cilët ai lypte, dhe kërkon nga Mbrojtësi i Gjithëmëshirshëm që të jetë i shpëtuar nga e keqja e qënieve të dëmshme para të cilave ai dridhet, dhe të dalë para Pranisë së Tij...

    Dhe ai fillon namazin me el-Fatihanë, domethënë, ta lavdërojë e falënderojë Mbështetësin e të gjitha botëve i Cili është absolutisht i plotë dhe krejtësisht i Vetëmjaftueshëm, Mëshirëplotë dhe Gjithëbujar në vend të lavdërimit të krijesave që janë të mangëta, të varfëra e të padenja e të pavlefshme.

    Atëherë, ai përparon duke iu drejtuar me fjalën e tij: اِيَّاكَ نَعْبُدُ Vetëm Ty të adhurojmë, domethënë, pavarësisht se ai është i vogël, i parëndësishëm dhe i vetmuar, nëpërmjet lidhjes së njeriut me “Mbretin e Ditës së Gjygjit” i Cili është Sovrani i Parapërjetësisë dhe i Paspërjetësisë, ai fiton një rang të një mysafiri të nderuar në këtë univers dhe pozitën e një nëpunësi të rëndësishëm. Duke deklaruar: اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ اِيَّاكَ نَسْتَع۪ينُ “Vetëm Ty ne të adhurojmë dhe vetëm Ty të kërkojmë ndihmë”, ai i paraqet Atij në emrin e të gjithë qënieve adhurimin dhe thirrjet për ndihmë të grumbullimit të madh dhe komunitetit të madh të universit...

    Atëherë, duke thënë: اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَق۪يمَ “Na udhëzo ne në rrugën e drejtë”, ai kërkon të udhëzohet tek Rruga e drejtë, e cila çon në lumturi të përjetshme dhe që është rruga e ndritshme...

    Dhe tani, ai mendon për madhështinë e të Gjithëlavdishmit ndaj të Cilit, si bimët, kafshët e fjetura, diejt e fshehur dhe yjet e qetë, secili prej tyre është si një ushtar i nënshtruar ndaj komandës së Tij dhe një llambë dhe shërbëtor në këtë bujtinë të botës, dhe duke thënë: All-llahu Ekber, All-llahu është më i Madhi, ai përkulet duke rënë në Ruku...

    Pastaj ai mendon për sexhden e madhe të të gjitha krijsave. Domethënë, kur tek urdhri i كُنْ فَيَكُونُ “Bëhu!” dhe ajo menjëherë bëhet”([4]), të gjitha shumëllojshmëritë e krijesave në çdo vit, në çdo shekull, madje edhe toka e universi, secila si një ushtri e disiplinuar mirë ose si një ushtar i bindur, shkarkohet nga detyra e vet, domethënë, kur secila dërgohet në botën e padukshme përmes zhdukjes me sexhaden e perëndimit të saj me rregullsinë më të plotë, ajo deklaron: All-llahu Ekber, All-llahu është më i madhi, dhe bie në sexhde...

    Ato vijnë në jetë dhe ringjallen gjithashtu në pranverë, disa pjesërisht dhe disa të njëjta përmes klithmës së sjelljes në jetë dhe të zgjimit që buron nga urdhëri i كُنْ فَيَكُونُ Bëhu! Dhe ajo është bërë, dhe të gjithë bëhen gati me përulësi e devocion duke iu bindur urdhërit të All-llahut të tyre të vërtetë. Atëherë, ky njeri i dobët gjithashtu duke i ndjekur ato, deklaron: “All-llahu Ekber”, në prezencën e të Gjithëmëshirshmit të plotë, Mëshirëplotit të Bukurisë me një dashuri të mbushur me admirim e çudi dhe me një përulësi të përzier me përjetësi dhe me një thjeshtësi e modesti të denjë dhe bie në sexhde; me fjalë të tjera, ai bën një lloj mi’raxhi, ngjitjeje. Me siguri ti do të kesh kuptuar tani se sa detyrë e këndshme, e hollë, e mirë dhe e lartë, dhe sa e ngritur dhe e kënaqshme, dhe sa e arsyeshme dhe e përshtatshme dhe sa çështje serioze është të kryesh shërbimin, aktin e adhurimit, faljen e Isha’ë, jacisë.

    Domethënë, meqenëse secila nga këto pesë kohë faljeje është një tregues për një ndryshim të madh, një shenjë e aktivitetit madhështor Hyjnor, dhe shenja të mirësive të përgjithshme Hyjnore; faljet e detyruara, të cilat janë një borxh dhe një obligim, dhe përcaktimi i tyre në ato kohë është urtësia më e madhe.

    سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَل۪يمُ الْحَك۪يمُ

    اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلٰى مَنْ اَرْسَلْتَهُ مُعَلِّمًا لِعِبَادِكَ لِيُعَلِّمَهُمْ كَيْفِيَّةَ مَعْرِفَتِكَ وَالْعُبُودِيَّةِ لَكَ وَمُعَرِّفًا لِكُنُوزِ اَسْمَائِكَ وَتَرْجُمَانًا لِآيَاتِ كِتَابِ كَائِنَاتِكَ وَمِرْآةً بِعُبُودِيَّتِهِ لِجَمَالِ رُبُوبِيَّتِكَ وَعَلٰى آلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ وَارْحَمْنَا وَارْحَمِ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ آمِينَ بِرَحْمَتِكَ يَا اَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ

    Lavdia të takon Ty!” Ne nuk dimë asgjë më tepër nga ç’na ke mësuar Ti. Vërtetë që vetëm Ti je i Gjithëdituri, Gjithëgjykuesi.”

    O All-llah! Jepi bekime e paqe atij të cilin e dërgove si mësues për shërbëtorët e Tu për t’u mësuar atyre mënyrën se si të të njohin ata Ty, dhe si të të adhurojnë Ty, dhe për të bërë të njohur thesaret e Emrave të Tu, dhe për t’u përkthyer shenjat e librit të universit, dhe si një pasqyrë me adhurimin e tij për bukurinë e Hyjnisë Tënde, dhe për të gjithë familjen e tij dhe shokët e tij, dhe na mëshiro neve dhe besimtarët e besimtaret. Amin! Nëpërmjet Mëshirës Tënde, o Mëshiruesi më i Madh i mëshiruesve!


    Fjalae Tetë ⇐ | Fjalët | ⇒ Fjala e Dhjetë
    1. ↑ Kur’an, 30: 17-18
    2. ↑ Kur’an, 2: 5
    3. ↑ Kur’an, 6: 76
    4. ↑ Kur’an, 2: 117
    "https://risale.site/index.php?title=Dokuzuncu_Söz/sq&oldid=192779" sayfasından alınmıştır