On Dokuzuncu Mektup/id

Risalah ini menjelaskan lebih dari 300 mukjizat Rasul  yang menjadi indikator benarnya kerasulan beliau. Pada saat menjelaskan mukjizat tersebut, risalah ini juga sebenarnya sedang mengungkapkan jati dirinya sebagai salah satu karamah dan persembahan dari mukjizat tadi. Maka risalah ini pun menjadi luar biasa dilihat dari tiga aspek:

Pertama: Penulisannya sudah pasti merupakan sebuah peristiwa luar biasa. Sebab, ia ditulis tanpa merujuk kepada satupun buku referensi; dengan mengandalkan ingatan semata, padahal ia memuat sejumlah riwayat hadis Nabi dan isinya lebih dari seratus halaman. Lebih dari itu, ia ditulis di atas gunung, serta di lembah dan taman dalam kurun waktu sekitar 4 hari; dengan rata-rata 3 jam sehari. Dengan kata lain, ia hanya ditulis dalam 12 jam.

Kedua: Para penyalinnya tidak merasa bosan dalam melakukan proses penyalinan betapapun adanya. Membacanya secara terus-menerus juga tidak membuat kenikmatannya pudar meskipun cukup panjang. Karena itu, risalah ini menggerakkan semangat para penyalin yang malas sehingga mampu menulis sekitar 70 salinan selama setahun dalam waktu yang sulit. Ini semua membuat mereka yang melihat kondisi kami yakin bahwa risalah ini termasuk salah satu karamah dari mukjizat di atas.

Ketiga: Kata “Rasul” yang terdapat dalam seluruh risalah ini, serta kata “al-Qur’an al-Karim” yang terdapat dalam ‘Bagian Kelima’ darinya dituliskan secara selaras (tawâfuq) oleh salah satu penyalin, meskipun ia tidak memiliki pengetahuan tentang ilmu tersebut. Hal yang sama juga dilakukan delapan penyalin lainnya, padahal mereka tidak pernah bertemu. Bahkan sebelumnya kami pun tidak mengetahui adanya keselarasan itu. Tentu saja, orang yang objektif tidak akan menganggapnya sebagai sebuah kebetulan. Namun, setiap orang yang melihatnya akan menilainya sebagai salah satu rahasia gaib dan bahwa risalah ini merupakan salah satu karamah dari mukjizat Nabi Muhammad.

Demikianlah, dasar-dasar yang ada di pangkal risalah ini sangat penting. Sejumlah hadis yang terdapat di dalamnya, di samping sahih dan diterima oleh para imam hadis, juga menjelaskan berbagai riwayat yang paling valid dan kuat. Jika ingin menjelaskan berbagai keistimewaan dari risalah ini, tentu kita membutuhkan risalah lain yang sepertinya. Oleh karena itu, kami mengajak kalangan yang merindukannya untuk membacanya walau hanya satu kali agar dapat merasakan berbagai keistimewaan tersebut.

Said Nursî

Catatan Dalam risalah ini aku telah menyebutkan banyak hadis Nabi, sementara tidak ada satupun kitab hadis yang bersamaku. Karena itu, jika ada kekeliruan dalam redaksi hadis, mohon dikoreksi atau diambil makna riwayatnya. Sebab, menurut pendapat yang kuat boleh meriwayatkan hadis lewat maknanya. Maksudnya, perawi menyebutkan makna hadis dengan lafalnya sendiri. Jadi, apabila dalam risalah ini terdapat sejumlah kekeliruan yang bersifat redaksional, maka posisikanlah ia sebagai periwayatan yang berdasarkan maknanya.(*)

RISALAH MUKJIZAT NABI MUHAMMAD

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ

وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

“Dia-lah yang mengutus Rasul-Nya dengan membawa petunjuk dan agama yang hak agar dimenangkan-Nya terhadap semua agama. Cukuplah Allah sebagai saksi. Muhammad itu adalah utusan Allah dan orang-orang yang bersama dengannya adalah keras terhadap orang-orang kafir, tetapi berkasih sayang sesama mereka. Kalian lihat mereka rukuk dan sujud mencari karunia Allah dan keridaan-Nya. Tanda-tanda mereka tampak pada muka mereka dari bekas sujud. Demikianlah sifat-sifat mereka dalam Taurat dan sifat-sifat mereka dalam Injil. Yaitu seperti tanaman yang mengeluarkan tunasnya. Maka tunas itu menjadikan tanaman itu kuat lalu menjadi besar dan tegak lurus di atas pokoknya. Tanaman itu menyenangkan hati para penanamnya karena Allah hendak menjengkelkan hati orang-orang kafir (dengan kekuatan orang-orang mukmin). Allah menjanjikan kepada orang-orang yang beriman dan mengerjakan amal yang saleh di antara mereka ampunan dan pahala yang besar.” (QS. al-Fath [48]: 28-29).

[Karena “Kalimat Kesembilan Belas” dan “Tiga Puluh Satu” secara khusus berbicara tentang kerasulan Muhammad lewat pembuktian kenabiannya melalui berbagai dalil yang kuat, maka terkait dengan masalah pembuktian itu bisa merujuk kepada keduanya. Di sini—sebagai penyempurna dari keduanya—kami akan menjelaskan sejumlah kilau dari hakikat agung tersebut dalam sembilan belas petunjuk yang signifikan].

PETUNJUK PERTAMA

Tidak ada keraguan bahwa Pemilik dan Pemelihara alam ini menciptakan seluruh makhluk berdasarkan pengetahuan dan berbuat dengan penuh hikmah. Dia menata seluruh sisi dengan penuh perhatian dan penyaksian, memelihara segala sesuatu berdasarkan pengetahuan dan bashirah, serta mengatur urusan guna memperlihatkan berbagai hikmah, tujuan dan kemaslahatan yang tampak dari segala sesuatu.

Karena Sang Pencipta mengetahui apa yang Dia perbuat, maka tentu Dia berbicara. Karena Dia berbicara, tentu pembicaraan-Nya diarahkan kepada makhluk yang dapat memahaminya; yaitu yang memiliki perasaan, kesadaran, dan akal pikiran. Karena Dia ber- bicara dengan makhluk yang memiliki akal pikiran, tentu berbicara dengan manusia yang merupakan makhluk terbaik yang memiliki perasaan dan pemahaman serta paling menghimpun sifat-sifat tersebut.

Nah, karena pembicaraan-Nya akan mengarah kepada manu- sia, maka sudah pasti Dia akan berbicara dengan mereka yang layak menjadi mitra bicara dari kalangan manusia sempurna yang memiliki potensi paling agung dan akhlak paling mulia serta dengan mereka yang pantas menjadi suri teladan bagi umat manusia. Tentu tidak ada keraguan bahwa Dia akan berbicara dengan Muhammad yang kapasitasnya diakui oleh baik kawan maupun lawan bahwa beliau merupakan sosok pemilik akhlak paling mulia dan potensi paling baik di mana beliau menjadi teladan bagi seperlima penduduk dunia. Setengah bumi bergabung di bawah panji maknawinya. Masa depan menjadi bersinar oleh cahaya yang telah dibawanya sepanjang tiga belas abad. Beliaulah sosok yang dikirimi salawat oleh kaum beriman serta didoakan mendapatkan rahmat, kebahagiaan, pujian, dan cinta. Lima kali dalam sehari mereka memperbaharui sumpah setia kepada beliau. Allah sudah pasti berbicara dengan beliau sekaligus menjadikannya sebagai rasul utusan dan hal itu benar-benar dilakukan. Dia juga sudah pasti menjadikan beliau sebagai teladan serta imam bagi seluruh manusia, dan hal itu benar-benar terbukti.

PETUNJUK KEDUA

Rasul telah mendeklarasikan kenabian, serta mengete- ngahkan argumen atasnya berupa al-Qur’an al-Karim. Beliau memperlihatkan sekitar seribu mukjizat yang cemerlang sebagaimana diakui oleh para ulama ahli peneliti.(*)Seluruh mukjizat tersebut adalah benar dan pasti sebagaimana pastinya pengakuan kenabian. Bahkan upaya penisbatan berbagai mukjizat tersebut kepada perbuatan sihir seperti yang disebutkan oleh al-Qur’an dalam banyak ayat lewat ucapan orang-orang kafir menunjukkan bahwa mereka tidak mengingkari keberadaan mukjizatnya. Hanya saja, mereka menisbatkannya kepada sihir guna menipu diri mereka sendiri dan memperdaya para pengikut mereka.

Ya, kepastian mukjizat Muhammad sangat kuat mencapai kekuatan seratus riwayat mutawatir. Sama sekali tidak ada alasan untuk mengingkarinya.Pada dasarnya, mukjizat merupakan bentuk pembenaran Tuhan semesta alam terhadap pernyataan Rasul-Nya yang mulia. Dengan kata lain, mukjizat berposisi seperti perkataan Allah yang berbunyi, “Hamba-Ku benar, maka ikutilah ia!”

Sebagai contoh, seandainya engkau berada di dekat sultan atau di majelisnya lalu engkau berkata kepada orang yang berada di dekatmu, “Sultan menunjukku untuk menangani tugas ini.” Ketika mereka meminta bukti atas pernyataanmu, sang sultan sendiri yang menjawab, “Ya, aku telah menugaskannya untuk melakukan tugas tersebut.” Bukankah ia merupakan bentuk kesaksian atas kebenaran pernyataanmu?! Apalagi jika sultan memberimu kemampuan luar biasa serta mengganti sejumlah hukumnya untukmu?! Bukankah hal itu merupakan bentuk pembenaran yang lebih kuat atas pernyataanmu daripada sekadar mengatakan, “Ya”?

Demikian halnya dengan pernyataan Rasul di mana beliau berkata, “Aku adalah utusan Tuhan Penguasa alam semesta. Buktinya, Dia telah mengubah sejumlah hukum yang biasa berlaku lewat munajat dan doaku kepada-Nya. Kalian bisa melihat bagaimana Dia membuat dari jari-jemariku memancarkan air seperti air yang memancar dari lima mata air. Lihatlah bagaimana Dia membuat bulan terbelah dua hanya lewat isyarat tanganku. Lihatlah pohon itu, bagaimana ia datang membenarkan dan menjadi saksi untukku. Lihat pula sedikit makanan ini, bagaimana ia bisa membuat kenyang dua ratus atau tiga ratus orang.” Demikianlah beliau memperlihatkan ratusan mukjizat semacam itu.

Ketahuilah bahwa dalil kebenaran Rasul dan bukti kena- biannya tidak terbatas pada mukjizat yang dimilikinya. Namun, para ulama ahli peneliti melihat bahwa seluruh gerak, perbuatan, kondisi, ucapan, akhlak, perjalanan hidup, dan fisiknya, semuanya membuktikan ketulusan dan kebenarannya. Bahkan banyak ulama Bani israil yang langsung beriman hanya dengan sekadar melihat paras beliau. Misalnya Abdullah ibn Salam yang berkata, “Ketika melihat wajah- nya, aku langsung mengetahui bahwa wajahnya bukan wajah pendusta.”(*)

Meskipun para ulama peneliti telah menyebutkan sekitar seribu dalil kenabian dan mukjizatnya, namun masih terdapat ribuan atau bahkan ratusan ribu mukjizat lainnya. Ratusan ribu manusia yang berbeda pandangan membenarkan kenabian beliau lewat ratusan ribu pendekatan. Al-Qur’an al-Karim saja memperlihatkan seribu bukti kenabiannya di samping kemukjizatannya yang mencapai 40 aspek.

Karena kenabian telah terbukti nyata di kalangan umat manusia dan bahwa ratusan ribu(*)manusia datang memproklamirkan kenabian serta mempersembahkan berbagai mukjizat sebagai bukti dan penguatnya, maka sudah pasti kenabian Muhammad jauh lebih kuat dan lebih meyakinkan daripada yang lain.

Pasalnya, poros kenabian para nabi, cara muamalah mereka dengan umat, serta berbagai bukti dan keistimewaan yang menunjukkan kenabian seluruh rasul secara umum seperti Musa dan Isa , terwujud dalam bentuk yang paling sempurna dan makna yang paling utama pada diri Rasulullah. Lalu, karena ilat dan sebab hukum kenabian dalam wujud yang paling sempurna terdapat pada diri beliau, maka hukum kena- bian beliau sangat jelas dan pasti, jauh lebih pasti daripada seluruh nabi yang lain.

PETUNJUK KETIGA

Mukjizat Rasul sangat banyak dan beragam. Hal itu karena kerasulan beliau bersifat universal dan komprehensif, mencakup seluruh alam. Karenanya, mukjizat yang menjadi saksi atas beliau tampak pada sebagian besar jenis makhluk. Hal itu akan kami jelaskan dengan perumpamaan berikut:Misalkan seorang duta istimewa yang diutus penguasa besar datang untuk mengunjungi sebuah kota yang dihuni oleh banyak kaum dengan membawa berbagai macam hadiah berharga untuk mereka, sudah pasti setiap kelompok dari mereka akan mengirim utusan untuk menyambutnya atas nama kelompok mereka.

Demikian pula ketika duta agung Allah Yang Maha abadi (Muhammad) membuat alam ini mulia dan bercahaya lewat kedatangan beliau di mana beliau diutus oleh Tuhan semesta alam ke seluruh penduduk bumi dengan membawa berbagai macam hadiah maknawi dan hakikat yang cemerlang terkait dengan seluruh hakikat alam, tentu setiap kelompok mengirim utusan untuk menyambut kedatangan beliau serta mengucapkan selamat lewat lisannya masing-masing. Ia mempersembahkan mukjizat kelompoknya ke hadapan beliau sebagai bentuk pembenaran dan sambutan atas kenabian beliau, mulai dari batu, air, pohon, manusia, hingga bulan, matahari, dan bintang-gemintang. Seolah-olah lewat kondisinya masing-masing berkata, “Selamat datang kami ucapkan kepada Anda!”

Pembahasan tentang seluruh mukjizat tersebut membutuhkan berjilid-jilid buku karena sangat banyak dan beragam. Sejumlah ulama telah menuliskan beberapa jilid besar tentang rincian bukti kenabian dan mukjizat Nabi. Karena itu, di sini kami hanya ingin memberikan sejumlah petunjuk global tentang seluruh jenis mukjizat yang kejadiannya bersifat pasti dan mutawatir secara maknawi.

Bukti-bukti kenabian Rasul terbagi dua:

Pertama:Sejumlah kondisi yang disebut irhâsât. Yaitu berbagai kondisi luar biasa yang terjadi sebelum kenabian dan saat beliau lahir.

Kedua:Berbagai bukti kenabian lain di mana hal ini terbagi dua jenis:

1. Peristiwa luar biasa yang terjadi sesudahnya sebagai pembenaran atas kenabian beliau. 2. Peristiwa luar biasa yang terlihat di masa kehidupan beliau yang penuh berkah. Ini juga terbagi dua:

a Sejumlah bukti kenabian yang tampak pada pribadinya, sejarah hidupnya, fisiknya, akhlaknya, dan kesempurnaan akalnya. b. Sejumlah hal yang tampak di luar diri beliau, yakni yang terdapat di alam dan cakrawala. Ini juga terbagi dua:

Yaitu yang bersifat maknawi dan berkaitan dengan al-Qur’an, serta yang bersifat materiil dan berkaitan dengan alam. Jenis terakhir ini terbagi dua pula:

Jenis pertama, mukjizat yang terlihat selama fase dakwah beliau. Tujuannya; entah untuk mematahkan sikap keras kepala kaum kafir, atau untuk menguatkan keimanan kaum beriman. Misalnya, peristiwa terbelahnya bulan, keluarnya air dari jari-jemari beliau, makanan sedikit yang bisa mengenyangkan banyak orang, pembicaraan dengan hewan, pohon, dan batu, serta berbagai mukjizat semisal yang mencapai dua puluh jenis. Masing-masing berada pada tingkat mutawatir maknawi dan masing-masing memiliki banyak contoh yang berulang.Jenis kedua, berbagai peristiwa yang diinformasikan Rasul sebelum terjadi melalui pemberitaan dari Allah. Lalu ia tampak dan terwujud persis seperti yang beliau informasikan.

Sekarang kita memulai dengan jenis yang terakhir ini untuk sampai kepada daftar yang terangkai dan bersifat umum.(*)

PETUNJUK KEEMPAT

Berbagai berita gaib yang diinformasikan oleh Rasulullah lewat pengetahuan yang Allah berikan jumlahnya sangat banyak, tak terhingga. Kami telah menyebutkan sejumlah jenisnya dalam “Kalimat Kedua Puluh Lima” yang secara khusus berbicara tentang kemukjizatan al-Qur’an. Di sana kami telah mengungkapkan berbagai bukti tentangnya. Karena itu, berbagai informasi gaib yang terkait dengan masa lalu dan para nabi terdahulu berikut sejumlah hakikat uluhi- yah, hakikat alam, dan hakikat akhirat bisa merujuk kepada “Kalimat” tersebut.

Adapun di sini, kami akan mengetengahkan sejumlah contoh informasi gaib yang benar yang terkait dengan berbagai peristiwa yang akan menimpa keluarga Nabi dan para sahabat f dikemudian hari berikut apa yang akan dialami umat nantinya. Untuk memahami hakikat di atas dengan sempurna, kami akan menerangkan terlebih dahulu enam prinsip sebagai pendahuluan atasnya.

Prinsip Pertama

Seluruh kondisi dan perilaku Rasul bisa menjadi dalil atas kebenaran beliau dan sebagai saksi atas kenabiannya. Tetapi, hal itu bukan berarti seluruh kondisi dan perbuatannya luar biasa. Sebab, Allah mengutus beliau sebagai manusia sekaligus Rasul agar dengan berbagai aktivitas dan perilakunya, beliau menjadi pemimpin dan pembimbing bagi seluruh manusia dalam semua keadaan mereka. Dengan demikian, hal itu bisa mewujudkan kebahagiaan dunia dan akhirat untuk mereka sekaligus menjelaskan berbagai kreasi ila- hi yang luar biasa, berikut perbuatan qudrah-Nya dalam sejumlah urusan yang biasa yang sebetulnya juga merupakan mukjizat.

Andaikan seluruh kondisi Nabi luar biasa, berada di luar dimensi manusia, tentu beliau tidak bisa menjadi teladan yang dicontoh serta tidak bisa menjadi panutan bagi yang lain lewat perbuatan dan kondisinya. Karena itu, penampakan mukjizat hanya terjadi sewaktu-waktu, saat dibutuhkan, guna menegaskan kenabiannya di hadapan orang-orang kafir yang keras kepala. Nah, karena ujian merupakan tuntutan taklif ilahi, maka keberadaan mukjizat tidak memaksa manusia untuk percaya—artinya, tidak membuat manusia mau tak mau harus percaya.

Pasalnya, rahasia ujian dan hikmah taklif menuntut pemberian ruang bagi akal untuk memilih. Andaikan mukjizat tampak dalam bentuk aksioma sehingga memaksa akal untuk percaya sebagaimana kondisi aksioma lainnya, tentu ia tidak lagi bisa memilih; tentu Abu Jahal akan segera percaya sebagaimana sikap Abu Bakar d sehingga manfaat dari taklif dan tujuan dari ujian menjadi sirna; serta arang yang hina akan sama dengan berlian yang berharga.

Hanya saja, yang membuat heran dan takjub adalah ketika ribuan jenis manusia percaya kepada mukjizat Nabi , atau dengan ucapannya dan melihat wajahnya, atau dengan berbagai bukti benarnya kenabian beliau yang lain, serta ketika ribuan ulama dan pemikir percaya kepada beliau lewat informasi yang mereka terima tentang benarnya berita yang beliau sampaikan dan keindahan ri- wayatnya yang dinukil secara sahih dan mutawatir, bukankah aneh jika orang-orang malang pada masa sekarang melihat seluruh dalil yang jelas tersebut seolah-olah masih tidak cukup untuk membuat mereka beriman dan percaya sehingga mereka terjerumus ke dalam lembah kesesatan?

Prinsip Kedua

Rasul merupakan sosok manusia. Beliau berinteraksi dengan manusia beranjak dari posisinya sebagai manusia. Pada waktu yang sama, beliau adalah seorang rasul. Dengan kedudukannya sebagai rasul, beliau menjadi juru bicara yang amanah atas nama Allah serta sebagai penyampai yang jujur atas seluruh perintah-Nya. Risalah yang beliau bawa bersandar pada wahyu. Wahyu itu sendiri terbagi dua:

Pertama, wahyu yang bersifat eksplisit, seperti al-Qur’an al-Karim dan sejumlah hadis qudsi. Dalam hal ini, Rasul hanya sebagai penyampai; tanpa ikut campur sedikitpun.

Kedua, wahyu yang bersifat implisit. Yaitu inti sari dan kesimpulannya mengacu kepada wahyu dan ilham. Namun rincian dan deskripsinya kembali kepada Rasul. Rincian peristiwa yang datang secara global dari wahyu jenis ini, beliau kadang menjelaskannya dengan merujuk kepada ilham dan wahyu, atau beliau menjelaskannya berdasarkan firasat pribadi. Penjelasan yang diberikan Rasul lewat ijtihad beliau ini; entah beliau menyampaikannya lewat kekuatan suci dan mulia yang beliau miliki sesuai dengan posisi beliau sebagai rasul, atau beliau menjelaskannya lewat sifat-sifat kemanusiaan beliau sesuai dengan adat, tradisi, dan persepsi manusia.

Demikianlah. Seluruh hadis Nabi tidak selamanya harus dilihat dalam perspektif wahyu. Juga, tidak perlu mencari jejak kerasulan dalam muamalah dan pemikiran beliau yang berjalan sesuai dengan sifat-sifat manusia. Karena sejumlah kejadian, beliau terima dalam bentuk wahyu secara global dan mutlak, maka beliau mendeskrepsikannya lewat firasat pribadi atau sesuai dengan pandangan umum. Jadi, kadangkala diperlukan penafsiran atau bahkan penjelasan atas berbagai perkara samar dan persoalan sulit yang terkandung dalam deskripsi tersebut. Pasalnya, sejumlah hakikat, baru bisa dipahami lewat penjelasan dan perumpamaan.

Contoh: Suatu ketika, saat sedang duduk bersama Rasul, orang-orang mendengar suara sangat keras. Maka, Rasul menjelaskan kejadian itu dengan berkata, “Ini adalah batu yang dilemparkan di neraka se- jak tujuh puluh tahun yang lalu. Sekarang ia sudah sampai ke dasar neraka.”(*)Tidak lama sesudahnya, jawabannya pun datang. Yaitu ketika seseorang datang dan berkata, “Seorang munafik terkenal yang usianya mendekati 70 tahun telah meninggal dunia dan masuk ke neraka. Ini merupakan penjelasan dari perumpamaan (tasybîh) yang disebutkan Rasul.

Prinsip Ketiga

Berbagai riwayat yang disampaikan jika bersifat mutawatir berarti kedudukannya kuat dan meyakinkan. Kemutawatiran terbagi dua: Pertama, mutawatir yang jelas atau mutawatir lafzhî. Kedua, mutawatir maknawî. Ini pun terbagi dua:

Pertama, bersifat sukûtî. Yaitu menunjukkan sikap menerima dengan cara tidak dibahas dan dipersoalkan. Misalnya, andaikan seseorang menceritakan kepada komunitasnya tentang sebuah peristiwa yang terjadi di hadapannya secara langsung, sementara mereka tidak mengingkari cerita tersebut. Namun mereka menyikapinya dengan cara diam. Ini berarti mereka menerima kejadian tadi. Apalagi jika kejadian itu memiliki kaitan dengan komunitas tersebut di mana mereka siap untuk mengkritik dan membantah, di dalamnya terdapat orang-orang yang tidak akan mungkin menerima kesalahan, bahkan memandang dusta sebagai keburukan, maka diamnya mereka menunjukkan bahwa kejadian yang mereka dengar memang benar adanya.

Kedua, kesepakatan mereka secara bersama-sama terkait dengan informasi yang ada meskipun riwayatnya beragam. Misalnya: Apabila disebutkan bahwa satu ons makanan bisa mengenyangkan dua ratus orang, maka orang-orang yang mengin- formasikan hal tersebut meriwayatkannya dalam beragam bentuk dan ungkapan. Ada yang meriwayatkan “seratus orang”, yang lain mengatakan “tiga ratus”, dan ada pula yang menyebutkan bahwa makanan itu “dua ons” bukan satu ons, demikian seterusnya. Jadi, semuanya sepakat atas kejadian tersebut, yaitu bahwa makanan yang sedikit bisa membuat kenyang banyak orang. Dengan demikian, secara umum kejadian tersebut bersifat mutawatir dilihat dari segi maknanya. Ia melahirkan keyakinan.

Perbedaan bentuk riwayatnya tidak berpengaruh. Kadangkala riwayat yang disampaikan secara âhâd (perseorangan) ketika memenuhi sejumlah syarat bisa bersifat qath’i (pasti) sebagaimana riwayat yang mutawatir. Sifat qath’i tersebut kadangkala juga ditunjukkan oleh tanda-tanda eksternal.

Demikianlah, sebagian besar dalil kenabian dan mukjizat Rasul yang kita terima bersifat mutawatir yang jelas (sharîh), maknawî atau sukûtî. Sebagian darinya terwujud lewat berita âhâd. Hanya saja, berdasarkan sejumlah syarat tertentu ia dapat diterima dari para imam ahli hadis yang membidangi Jarh wa Ta’dîl (kritik hadis) sehingga petunjuknya juga bersifat qath’i sebagaimana riwayat yang mutawatir.

Tentu saja apabila para muhaddis penulis enam kitab hadis, terutama Imam Bukhârî dan Muslim, di mana mereka merupakan para tokoh besar yang hafal tidak kurang dari seratus ribu hadis, juga apabila ribuan tokoh ulama bertakwa yang melakukan shalat subuh dengan wudhu shalat isya selama lima puluh tahun dari usia mereka(*) menerima keabsahan riwayat âhâd, maka sudah pasti riwayat terse- but valid dan kedudukannya tidak kalah dengan riwayat mutawatir.

Ya, para ulama ahli hadis dan para pengkritiknya secara khusus menekuni ilmu tersebut sampai ke tingkat di mana mereka secara alamiah dapat mengetahui keluhuran ucapan Rasul , retorika ung- kapan beliau, serta maknanya. Mereka mampu memilah mana hadis Nabi dan mana yang bukan. Ketika melihat sebuah hadis palsu di antara seratus hadis yang ada, mereka segera menolaknya dengan berkata, “Ini palsu! Ini bukan hadis!” Mereka laksana pedagang valuta mahir (yang mampu membedakan uang asli dan uang palsu—peny). Demikian halnya dengan para ahli hadis, mereka mampu mengetahui hadis asli dan riwayat palsu yang dimasukkan ke dalamnya.Hanya saja, sebagian ulama telah berlebihan dalam mengkritik hadis. Misalnya Ibnu al-Jauzi yang menilai sejumlah hadis sahih sebagai hadis palsu (maudhu).(*)Perlu diketahui, yang dimaksud dengan maudhu (palsu) adalah bahwa ia bukan merupakan perkataan Rasul; tidak berarti ia batil atau rusak.

Pertanyaan:Apa manfaat dari rangkaian sanad (periwayatan) yang panjang di mana ia tidak penting untuk disebutkan dalam sebuah kejadian yang sudah diketahui bersama?

Jawaban: Manfaatnya banyak. Sebab, penyebutan sanad yang panjang menjelaskan satu bentuk kesepakatan di antara kalangan perawi terpercaya, jujur, dan diakui. Hal itu menjelaskan adanya semacam relasi dan kesepakatan para ulama di dalam sanad tersebut. Seolah-olah setiap imam yang terdapat di dalamnya ikut menandatangani penilaian atas hadis Nabi itu sekaligus memberikan label keabsahan atasnya.

Pertanyaan:Mengapa berbagai mukjizat Nabi tidak mendapatkan perhatian serius dalam periwayatannya, berbeda dengan riwayat tentang hukum syariat lain yang diriwayatkan secara mutawatir dan dengan jalur yang beragam?

Jawaban:Sebab, sebagian besar manusia sangat membutuhkan hukum-hukum syariat. Ia merupakan fardhu ‘ain bagi mereka karena memiliki hubungan dengan setiap pribadi. Sementara mukjizat tidak dibutuhkan setiap orang pada setiap waktu. Bahkan seandainya dibutuhkan, maka cukup didengar satu kali saja. Ia merupakan fardhu kifayah sehingga biasanya cukup diketahui oleh sekelompok orang.

Karena sebab itulah kadangkala kita melihat salah satu mukjizat diriwayatkan secara qath’i jauh melebihi hukum syariat, namun pe- rawinya hanya satu atau dua orang. Sebaliknya, perawi hukum syariat tersebut berjumlah sepuluh atau dua puluh orang.

Prinsip Keempat

Sebagian dari peristiwa masa mendatang yang diberitakan Rasul merupakan peristiwa yang bersifat universal di mana ia terjadi berulang kali dalam waktu yang berbeda-beda. Ia tidak hanya berupa sebuah peristiwa yang bersifat parsial. Rasul kadang memberitakan peristiwa universal tersebut dalam gambaran parsial dengan menjelaskan sejumlah kondisinya di mana peristiwa universal semacam itu memiliki banyak aspek. Nah setiap kali menyampaikan, beliau hanya menyebutkan satu aspek darinya. Namun ketika semua aspek ini disatukan oleh perawi hadis, ia tampak tidak sesuai dengan realita.

Misalnya: Terdapat beberapa riwayat yang berbeda tentang al-Mahdi. Uraian dan penjelasan tentangnya berbeda-beda.(*)Rasul menginformasikan kemunculan al-Mahdi berdasarkan wahyu guna menjaga kekuatan moral orang-orang beriman di setiap masa, agar mereka tidak jatuh kepada sikap putus asa dalam melihat berbagai kejadian besar, serta untuk mengikat umat dalam sebuah ikatan maknawi lewat silsilah ahlul bait yang bercahaya. Hal itu telah kami tegaskan dalam salah satu ‘dahan’ pada “Kalimat Kedua Puluh Empat”. Dari sini engkau bisa melihat bahwa pada setiap masa terdapat sejenis al-Mahdi dari keturunan ahlul bait sebagaimana yang akan muncul di akhir zaman. Bahkan terdapat sejumlah al-Mahdi. Pada masa al-Mahdi al-Abbasi yang masih termasuk ahlul bait terdapat banyak orang yang tergolong memiliki sifat al-Mahdi besar itu.

Demikianlah, sejumlah sifat yang mendahului kemunculan al-Mahdi besar di antara mereka yang memerankannya di setiap masa—seperti para khalifah dan pemimpin yang mendapat petunjuk—berbaur dengan karakter al-Mahdi yang sebenarnya. Maka, terjadilah berbagai perbedaan dalam periwayatannya.

Prinsip Kelima

Rasul tidak mengetahui masalah gaib selama Allah tidak memberitahukannya. Sebab, yang mengetahui hal gaib hanya Allah. Beliau hanya menyampaikan kepada manusia apa yang Allah ajarkan kepadanya. Karena Allah bersifat Maha Bijaksana (Hakîm) dan Maha Pengasih (Rahîm), maka hikmah dan rahmat-Nya menghendaki sebagian besar persoalan gaib tetap terbungkus dalam kesamaran. Pasalnya, peristiwa yang tidak menyenangkan bagi manusia di dunia ini lebih banyak daripada yang menyenangkan. Sementara pengetahuan manusia tentang peristiwa tersebut sebelum ia terjadi hanya melahirkan kepedihan.Karena itulah, kematian dan ajal tetap samar dan terselubung; tidak diketahui oleh manusia. Sejumlah musibah dan bencana yang akan menimpa manusia juga terbungkus dalam bingkai kegaiban.

Maka, di antara hikmah dan rahmat ilahi, Dia tidak memberitahukan secara utuh dan rinci kepada Nabi-Nya terkait peristiwa dan musibah menyedihkan yang akan dialami oleh keluarga, sahabat, dan umat beliau setelah beliau wafat. Dia hanya memberitakan sejumlah peristiwa penting—sesuai dengan hikmah tertentu—sebagai bentuk informasi yang tidak meresahkan. Hal ini sejalan dengan rahmat dan kasih sayang agung yang beliau curahkan kepada umatnya serta kepada keluarga dan para sahabatnya. Sebagaimana Allah juga memberikan kabar gembira tentang sejumlah peristiwa menyenangkan di mana sebagiannya bersifat umum dan sebagian lagi bersifat rinci.(*)Maka, beliau memberitakan kepada umatnya apa yang Tuhan informasikan kepadanya.

Lalu para ahli hadis yang jujur meriwayatkan sejumlah riwayat yang sahih kepada kita. Mereka adalah orang- orang yang sangat bertakwa dan takut terkena ancaman Nabi :“Siapa yang berdusta atas namaku dengan sengaja, bersiaplah ia mengambil tempat di neraka.”(*)Mereka juga sangat takut terkena ayat Allah yang berbunyi:“Adakah yang lebih zalim daripada orang yang berdusta atas nama Allah.” (QS. az-Zumar [39]: 32).

Prinsip Keenam

Berbagai kondisi dan sifat Rasul memang telah dijelaskan dalam bentuk biografi dan sejarah. Akan tetapi, sebagian besar kondisi dan sifat tersebut hanya memantulkan sisi kemanusiaan beliau semata. Padahal, sosok maknawi dari pribadi Nabi yang penuh berkah sangat tinggi. Esensi beliau yang mulia demikian bercahaya. Berbagai kondisi dan sifat yang disebutkan dalam biografi dan sejarah tidak bisa mencapai kedudukan yang tinggi itu.

Sebab, sebagaimana kaidah yang berbunyi:“Perantara sama seperti pelaku,”(*)maka setiap hari sampai saat ini pahala ibadah yang mulia terus ditambahkan ke dalam lembaran amal beliau sebanyak ibadah umat- nya. Sebagaimana lewat potensi tak terbatas, beliau memperoleh curahan rahmat ilahi yang tak terhingga dalam bentuk tak terkira, beliau juga setiap hari memperoleh lantunan doa yang tak terhitung dari umatnya yang tak terbilang.Nabi yang penuh berkah ini yang merupakan buah entitas yang paling sempurna, sosok penyampai informasi tentang Tuhan Pencipta jagat raya, serta sang kekasih Pemelihara alam semesta, kondisi dan sifat kemanusiaannya yang disebutkan oleh kitab sirah dan sejarah tidak mampu mencakup esensi beliau yang sempurna serta tidak mampu mencapai hakikat kesempurnaan beliau.

Bagaimana mungkin sosok penuh berkah ini, yang dalam perang badar beliau didampingi dengan setia oleh malaikat Jibril dan Mikail,(*)dibatasi oleh kondisi lahiriah atau dijelaskan oleh kejadian manusiawi seperti yang pernah terjadi dengan pemilik kuda di mana Rasul pernah membeli kuda tersebut darinya, namun ia mengingkari seraya meminta beliau untuk mendatangkan saksi. Lalu seorang sahabat mulia,Khuzaimah d, datang menjadi saksi untuk beliau.”(*)

Agar tak seorang pun jatuh dalam kesalahan, maka siapapun yang mendengar berbagai sifat manusiawi Nabi hendaknya selalu mengangkat kepalanya tinggi-tinggi untuk melihat hakikat beliau yang sebenarnya dan melihat sosok pribadi maknawi beliau yang bercahaya dalam puncak tingkat kerasulan. Jika tidak, ia akan bersikap lancang serta jatuh ke dalam syubhat dan ilusi.Untuk menjelaskan persoalan ini, perhatikan contoh berikut:

Sebutir benih kurma ditanam di tanah. Lalu ia terbelah memunculkan sebatang pohon kurma yang berbuah dan tinggi. Iapun terus tumbuh dan besar. Contoh lain adalah sebutir telur burung merak di mana darinya keluar sang anak setelah berada dalam kadar panas ter- tentu. Semakin besar, ia terlihat semakin indah lewat goresan qudrah Tuhan pada seluruh bagiannya dalam bentuk yang menakjubkan.Selain itu, terdapat sejumlah kondisi dan karakter khusus yang melekat pada benih dan telur tersebut. Keduanya menyimpan ber- bagai materi dan unsur yang sangat halus. Pohon kurma dan burung merak juga memiliki sifat-sifat istimewa dan kondisi yang lebih indah lagi jika dibandingkan dengan sifat-sifat ketika masih berupa benih dan telur.

Manakala sifat-sifat benih dan telur dikaitkan dengan sifat-sifat pohon kurma dan burung merak lalu keduanya diingat secara bersamaan, akal manusia harus mengalihkan perhatiannya dari benih kepada pohon kurma; dan dari telur kepada burung merak. Hal itu agar akal dapat menerima sejumlah sifat yang ia dengar. Jika tidak, ia tidak akan percaya kalau ada yang berkata, “Aku telah mendapatkan satu ton kurma dari sekepal benih.” Atau, “Telur ini merupakan pimpinan burung.”

Demikianlah, sisi kemanusiaan Rasul yang mulia menyerupai benih atau telur dalam perumpamaan di atas. Perumpamaan esensi beliau yang bersinar lewat misi kerasulan sama seperti ketinggian dan kemuliaan pohon Tuba dan burung surga.

Karena itu, di saat kita merenungkan konflik yang terjadi di pasar dengan Arab badui tadi, kita harus melupakan renungan tersebut lalu membayangkan sosok pribadi beliau yang bercahaya yang bertolak menuju ke jarak antara dua busur (Qâba Qausayni) atau lebih dekat lagi, dengan meninggalkan Jibril di belakangnya. Jika tidak, bisa jadi nafsu ammarah menunjukkan sikap lancang dan kurang etis; atau terjerumus ke dalam sikap ingkar.

PETUNJUK KELIMA

Bagian ini membahas berbagai peristiwa yang terkait dengan perkara gaib. Kami akan menyebutkan sebagian contoh darinya:

Contoh Pertama: Ketika berkhutbah di hadapan para sahabat yang mulia di mana hal ini diriwayatkan dalam hadis yang sahih dan mutawatir, Rasul berkata:

Anakku ini adalah pemimpin. Semoga dengannya Allah mendamaikan dua kelompok umat Islam.”(*)

Dalam riwayat lain berbunyi, “Dua kelompok besar”.Ternyata empat puluh tahun kemudian, dua pasukan besar umat Islam bertemu. Ketika itu Hasan d berdamai dengan Muawiyah d. Dengan demikian, perdamaiaan tersebut membuktikan mukjizat gaib sang kakek yang mulia, Muhammad.

Contoh Kedua:Dalam riwayat sahih disebutkan bahwa Nabi pernah berkata kepada Ali d:

Engkau akan memerangi kaum pengkhianat, kaum khawarij, dan kaum pembangkang.(*)

Jadi, beliau menginformasikan tentang perang Jamal, perang Shiffin, dan pemberontakan khawarij.

Lalu saat Rasul melihat Zubair d dan Ali d saling mencintai, beliau berkata kepada Zubair:Engkau akan memeranginya dalam kondisi zalim kepadanya.(*)

Nabi berkata kepada para isterinya yang mulia: Suatu saat nanti, salah seorang dari kalian akan disalak oleh anjing Haw’ab.(*)Sementara di sisi kanan dan kirinya begitu banyak orang terbunuh.(*)

وَتَن۟بَحُ عَلَي۟هَا كِلَابُ ال۟حَو۟ئَبِ

Ternyata tiga puluh tahun kemudian sabda-sabda Nabi tersebut terwujud. Tepatnya pada perang Jamal antara pasukan Ali d dan pasukan Aisyah g disertai Thalhah d dan Zubair d. Ia juga terwujud dalam perang Shiffin antara pasukan Ali d dan pasukan Muawiyah d. Serta terwujud dalam perang Harwara’ dan Nahrawan antara pasukan Ali d dan kaum Khawarij.

Nabi menginformasikan kepada Ali d tentang siapa yang akan membunuhnya. Beliau bersabda:Wahai Ali, orang yang akan menebasmu di atas ini sehingga bagian ini basah olehnya.(*)Yakni, janggutnya basah oleh darah kepalanya. Dalam hal ini Ali d mengetahui orangnya. Yaitu Abdurrahman ibn Muljam, seorang khawarij.(*)

Selanjutnya, beliau menginformasikan tentang Dzû Tsadyah (lelaki yang memiliki tanda seperti payudara wanita) di mana ia akan berada di antara kaum Khawarij yang terbunuh. Ternyata ia memang terbunuh di antara mereka. Ia adalah seorang lelaki berkulit hitam yang salah satu lengan atasnya seperti payudara wanita. Nah, Ali d menjadikannya sebagai bukti bahwa dirinyalah yang berada pada pihak yang benar. Hal itu mengungkap mukjizat Rasul yang mulia.(*)

Dalam riwayat sahih yang berasal dari Ummu Salamah dan yang lain, Nabi bersabda:Husein akan terbunuh di Thaf (Karbala).(*) Lima puluh tahun kemudian peristiwa memilukan itupun terjadi sehingga membenarkan informasi gaib yang beliau sampaikan.

Selain itu, Nabi sering menyatakan:Keluargaku akan mengalami pembunuhan dan pengusiran dari umatku.(*)Apa yang beliau sampaikan benar adanya.

Sebuah Pertanyaan Penting: Ali d sangat layak dan sangat tepat untuk menjadi khalifah. Ia memiliki kekerabatan dengan Nabi, memiliki keberanian yang luar biasa, serta memiliki ilmu yang sangat luas. Namun, mengapa bukan dia yang dinobatkan menjadi khalifah pertama? Mengapa kondisi kaum muslimin pada masanya sangat labil?

Jawaban: Seorang wali qutub dari kalangan ahlul bait berkata, “Rasul sebetulnya ingin kalau Ali yang menjadi khalifah (pertama). Namun beliau mengetahui bahwa Allah menghendaki yang lain. Karena itu, beliau mengurungkan keinginannya demi mengikuti kehendak Allah.(*) Berikut ini adalah salah satu hikmah yang terkandung dalam kehendak Allah di atas:

Para sahabat sangat membutuhkan kesepakatan dan persatuan sepeninggal Nabi. Andaikata Ali d menjadi khalifah (pertama),kemungkinan besar kondisinya yang tidak sejalan dengan yang lain serta kemandirian pendapatnya, sikap zuhudnya yang hebat, kegagahannya yang langka, dan sikapnya yang tidak membutuhkan yang lain, di samping keberaniannya yang luar biasa, bisa memicu munculnya semangat persaingan antar banyak tokoh dan kabilah sehingga menimbulkan perpecahan di antara barisan umat Islam seperti sejumlah fitnah yang terjadi pada masa kekhalifahannya.

Adapun sebab penundaan kekhalifahan Ali d, salah satunya adalah sebagai berikut: Badai fitnah telah berhembus di tengah-tengah umat Islam yang terdiri dari sejumlah kaum yang memiliki pemikiran yang beragam di mana masing-masing membawa benih perpecahan hingga menjadi 73 kelompok seperti yang diberitakan Rasul.(*)Maka, harus ada satu sosok karismatik, memiliki kekuatan yang tak tertandingi, keberanian yang luar biasa dan firasat yang tajam, serta berasal dari keturunan mulia yakni dari keluarga ahlul bait dan Bani Hasyim agar mampu bertahan dalam menghadapi fitnah yang ada. Sosok luar biasa tersebut terwujud dalam pribadi Ali d. Dan terbukti dia mampu bertahan dalam menghadapi badai fitnah itu. Nabi telah menginformasikan bahwa ia akan berperang demi membela penakwilan al-Qur’an sebagaimana Nabi berperang demi membela penurunannya.(*)

Kalau bukan karena Ali d, bisa jadi kekuasaan dunia akan memusnahkan dan membinasakan kalangan Umawiyyin serta membuat mereka menyimpang dari jalan yang lurus. Akan tetapi, karena mereka melihat bahwa di hadapan mereka ada Ali dan ahlul bait, mereka berusaha mencapai dan menyaingi kedudukan ahlul bait agar tidak kehilangan martabat dalam pandangan umat. Maka sebagian besar pimpinan Daulah Umawiyah mau tak mau harus mengajak para pengikut mereka untuk menjaga hakikat iman dan menyebarkannya, serta memelihara hukum-hukum al-Qur’an dan Islam meskipun mereka sendiri tidak berbuat apa-apa. Karena itu, pada masa kekuasaan mereka terdapat ratusan ribu ulama mahir dan mujtahid, imam hadis, wali salih, serta orang-orang mulia. Andaikan bukan karena sejumlah kemuliaan, kesalihan, dan kewalian yang dimiliki oleh ahlul bait, tentu kalangan Umawiyyin telah tergelincir dan menyimpang dari jalan kebenaran sebagaimana hal itu terjadi di akhir kekuasaan mereka serta sebagaimana juga terjadi pada akhir kekuasaan Abbasiyah.

Barangkali ada yang bertanya:Mengapa kekhalifahan tidak bertahan di lingkungan ahlul bait, padahal mereka yang paling berhak atasnya?

Jawaban:Kekuasaan dunia bersifat menipu. Sementara ahlul bait bertugas menjaga berbagai hakikat Islam dan hukum-hukum al-Qur’an. Maka, siapa yang memegang kendali kekhalifahan tidak boleh tertipu oleh dunia. Ia harus ma’shûm (terpelihara dari dosa dan kesalahan) seperti Nabi atau harus orang yang sangat bertakwa dan sangat zuhud seperti khulafa ar-Rasyidin, Umar ibn Abdul Aziz, dan al-Mahdi pada masa kekuasaan Abbasiyah. Hal itu agar khalifah tidak terlena dan tertipu. Karenanya, kekuasaan dunia tidak cocok untuk ahlul bait. Sebab, bisa membuat mereka lupa kepada tugas utamanya; yaitu menjaga agama dan berkhidmat untuk Islam. Kekhalifahan Daulah Fatimiyah yang tegak atas nama ahlul bait di Mesir, pemerintahan kaum Muwahhidin di Afrika, Daulah Shafawi- yah di Iran, semuanya menjadi bukti bahwa kekuasaan dunia tidak cocok berada di tangan ahlul bait. Sementara ketika meninggalkan kekuasaan dunia tersebut, mereka dengan sangat gigih mengerahkan upaya luar biasa dalam berkhidmat untuk Islam dan mengibarkan panji al-Qur’an.

Engkau bisa melihat para wali qutub yang berasal dari keturunan Hasan d; terutama wali qutub yang empat;(*)khususnya SyekhnAbdul Qadir al-Jailani . Engkau juga bisa melihat para imam yang berasal dari keturunan Husein d; terutama Zainal Abidin, Ja’far ash-Shâdiq, dan seterusnya. Masing-masing mereka laksana Mahdi maknawi. Mereka melenyapkan kezaliman dan kegelapan maknawi dengan menebarkan cahaya al-Qur’an dan hakikat iman. Mereka benar-benar membuktikan bahwa mereka merupakan pewaris sang kakek yang paling mulia, Nabi.

Barangkali ada yang bertanya:Apa hikmah dari adanya fitnah berdarah yang menakutkan yang dialami umat Islam di masa khulafa ar-Rasyidin dan generasi terbaik, padahal musibah itu tidak layak bagi mereka. Di manakah wujud rahmat ilahi di dalamnya?

Jawaban:Sebagaimana hujan deras yang disertai angin kencang di musim semi menggerakkan dan menyingkap potensi tersembunyi setiap spesies tumbuhan sehingga menebarkan benih-benih yang ada di mana ia membuat bunga-bunganya mekar dan masing-masing menerima tugas fitrinya, demikian pula dengan fitnah yang dialami oleh para sahabat dan tabi’in.

Fitnah tersebut membangkitkan bakat mereka yang berbeda-beda dan menggerakkan benih potensi mere- ka yang beragam. Fitnah tersebut mengingatkan setiap kelompok dari mereka bahwa Islam sedang terancam dan bahwa api (fitnah) akan menyala di tengah-tengah barisan umat Islam. Hal ini membuat setiap kelompok berupaya menjaga ajaran Islam dan membela kehormatan iman. Masing-masing mereka memiliki misi pemeliharaan iman dan persatuan Islam. Masing-masing sesuai dengan kadar kemampuannya. Untuk itu, mereka bergerak dengan penuh semangat dan keikhlasan dalam mengemban misi tersebut. Di antara mereka ada yang menjaga (menghafal) hadis Nabi. Di antara mereka ada yang menjaga pemahaman syariat yang mulia. Di antara mereka ada yang menjaga akidah dan hakikat iman. Serta di antara mereka ada yang menjaga al-Qur’an al-Karim.Demikianlah setiap kelompok memiliki tugas dan kewajiban yang menjadi tuntutan misi pemeliharaan iman dan penjagaan Islam. Masing-masing berusaha keras dalam menjalankan tugas mereka. Maka benih yang ditaburkan oleh “angin kencang” di setiap sudut menjadi bunga-bunga indah yang tumbuh mekar dengan aneka warna di dunia Islam.

Sehingga dunia Islam menjadi taman yang penuh dengan mawar dan bunga semerbak lainnya. Namun sangat disayangkan, di tengah-tengah taman indah tersebut muncul pula sejumlah “duri” ahli bid’ah. Seolah-olah tangan qudrah ilahi telah menggoncang era tersebut dengan penuh kehormatan serta menatanya dengan keras sehingga membangkitkan semangat dan mengobarkan perasaan di kalangan kaum yang memiliki semangat keislaman. Gerakan yang bertolak dari pusat itu mendorong banyak para imam mujtahid, muhaddis, hafidz, orang-orang salih, dan wali qutub untuk melanglang buana ke seluruh penjuru dunia Islam dan menggerakkan mereka untuk berhijrah. Ia juga menggerakkan kaum muslim yang berada di Timur dan Barat serta membuka bashirah mereka untuk meraih perbendaharaan dan khazanah al-Qur’an.Mari kita kembali kepada pembahasan semula.

Berbagai persoalan gaib yang disampaikan oleh Rasul di mana ia terjadi secara nyata mencapai ribuan bahkan lebih. Namun, kami hanya mengemukakan sebagian contoh yang kesahihannya telah disepakati oleh para penulis kitab hadis yang enam (kutub as-sittah);

terutama Imam Bukhari dan Muslim. Bahkan sebagian besar darinya diriwayatkan secara mutawatir dari sisi makna. Para ulama dan peneliti sepakat bahwa kesahihan sebagiannya laksana riwayat yang benar-benar mutawatir.

Perawi hadis sahih dan para imam meriwayatkan sejumlah hal yang disampaikan oleh Nabi kepada para sahabatnya yang didalamnya Nabi menjanjikan kemenangan atas musuh, Fathu Mekkah,(*)

penaklukan Baitul Maqdis,(*)Yaman, Syam, Irak,(*)dan Khaibar.(*)

Beliau juga menginformasikan bahwa mereka akan membagi-bagi- kan harta kekayaan kerajaan Persia dan kekaisaran Romawi;(*)dua imperium paling besar di dunia ketika itu. Selanjutnya, ketika Nabi memberikan informasi gaib tersebut, beliau tidak mengatakan,“Aku mengira, Aku menyangka, barangkali, dan seterusnya.” Namun beliau menginformasikan berdasarkan pengetahuan yang pasti, seolah-olah ia melihatnya secara langsung. Dan apa yang terjadi persis seperti yang beliau katakan. Padahal, ketika memberikan informasi tersebut, beliau sedang diperintah berhijrah, jumlah sahabat juga sedikit, dan seluruh dunia serta orang-orang yang berada di sekitar Madinah adalah musuh yang terus mengintai dari berbagai sisi.

Dalam sebuah riwayat sahih, Rasul seringkali menyampaikan:

Ikutilah dua orang sesudahku; Abu Bakar dan Umar.(*)Dengan sabda di atas, Nabi menyampaikan bahwa Abu Bakar dan Umar akan memimpin sesudah beliau dan akan menjadi khalifah. Keduanya akan menunaikan tugas kekhalifahan dengan benar dan sempurna sesuai dengan rida Allah dan Rasul-Nya.(*)Kemudian Abu Bakar akan memimpin kekhalifahan dalam masa yang singkat, sementara Umar akan menggantikannya dalam masa yang lebih lama, di mana ia juga akan melakukan banyak penaklukan atas sejumlah wilayah.

Rasul bersabda:Allah telah melipat bumi untukku. Aku telah melihat penjuru Timur dan Baratnya serta kekuasaan umatku mencapai apa yang terlipat untukku darinya.(*)Ternyata apa beliau katakan benar adanya.

Dalam sebuah riwayat sahih, sebelum terjadi perang Badar, Nabi memberitakan tentang kekalahan kaum kafir dalam perang Badar.

Bahkan beliau menunjukkan tempat terbunuhnya para pembesar mereka:Abu Jahal (akan) terbunuh di sini, Utbah di sini, Umayyah di sini, si fulan di sini dan seterusnya.(*)Beliau juga berkata, “Aku sendiri yang akan membunuh Ubay ibn Khalaf.”(*)Ternyata yang terjadi seperti yang beliau informasikan.

Dalam riwayat sahih disebutkan bahwa beliau bertutur seperti orang yang menyaksikan para sahabat dan melihat mereka dalam perang Mu’tah, padahal ketika itu keberadaan beliau sejauh perjalanan satu bulan dari perbatasan Syam.

Beliau berkata:Yang memegang bendera adalah Zaid. Namun ia terluka sehingga berpindah kepada Ja’far. Akan tetapi ia juga terluka lalu berpindah kepada Ibnu Rawâhah. Namun ia juga terluka seraya meneteskan air mata. Akhirnya, yang mengambil bendera adalah salah satu pedang Allah (Khalid ibn al-Walid) hingga Allah memenangkan mereka.(*)Beberapa pekan kemudian Ya’lâ ibn Munabbih kembali dari medan peperangan dan sebelum ia menginformasikan apa yang telah terjadi di sana, Rasulullah menjelaskan peristiwa yang berlangsung dalam perang itu secara rinci. Mendengar hal tersebut, Ya’lâ bersumpah seraya berkata, “Demi Allah, tidak ada satupun peristiwa yang terjadi pada mereka yang tidak kau sebutkan.”(*)

Dalam sebuah riwayat sahih beliau bersabda:

Kekhalifahan sesudahku akan berlangsung selama 30 tahun. Lalu setelah itu, akan berubah menjadi monarki yang kejam.(*)

Urusan ini berawal dengan kenabian dan rahmat. Lalu rahmat dan kekhalifahan. Setelah itu, berupa monarki yang kejam. Lalu berupa despotisme dan kezaliman serta kerusakan pada umat.(*)Nabi memberitakan jangka waktu tegaknya kekhalifahan ar-Râsyidah; yaitu selama 30 tahun. Kemudian jangka waktu tersebut dilengkapi dengan enam bulan kekhalifahan Hasan d. Setelah itu,yang terjadi secara bergantian adalah kesultanan, kezhaliman, dan kerusakan umat. Dan terbukti bahwa apa yang beliau sabdakan menjadi kenyataan.

Dalam riwayat sahih, Rasul bersabda:

Utsman (akan) dibunuh saat membaca Mushaf (al-Qur’an).(*)Allah hendak memakaikan gamis kepadanya, namun mereka malah ingin melepaskannya.(*)Dan terbukti bahwa apa yang beliau sabdakan menjadi kenyataan.

Dalam riwayat sahih yang lain disebutkan bahwa ketika Rasul berbekam, Abdullah ibn Zubair tidak membuang darah beliau yang mulia, namun ia meminumnya untuk mendapatkan keberkahan darinya.

Maka, beliau berkata kepada Abdullah ibn Zubair: Orang-orang akan celaka olehmu dan engkau juga akan celaka oleh mereka.(*)Beliau menginformasikan bahwa Abdullah akan menjadi pemimpin dengan keberanian luar biasa dan juga akan menjadi target serangan yang hebat. Karenanya, banyak musibah dan bencana yang terjadi pada mereka. Dan terbukti bahwa apa yang beliau sabdakan menjadi kenyataan di mana Abdullah ibn Zubair mendeklarasikan diri sebagai khalifah di mekkah di masa pemerintahan Umawiyyin, lalu dikepung oleh al-Hajjaj ibn Yusuf yang zalim dengan pasukan besar di Mekkah. Setelah melalui pertempuran yang sengit, keberanian yang luar biasa, dan peperangan berdarah. Akhirnya ia tewas; mati syahid.(*)

Nabi juga menginformasikan “kerajaan Bani Umayyah.”(*)Yakni, kemunculan daulah Umawiyyah dan kekuasaan Muawiyah sekaligus memberikan wasiat kepadanya ketika bersabda, “Jika engkau berkuasa, maka tunjukkan kelembutan dan ketulusanmu.”(*)Dan mereka akan dipimpin oleh paratiran.(*)

Serta akan muncul dari mereka orang-orang seperti Yazîd(*)

dan al-Walîd.(*)

Nabi juga menginformasikan “keluarnya keturunan al-Abbas dengan panji hitam berikut kerajaan mereka yang jauh lebih luas dari kerajaan sebelumnya.”(*)Yaitu bahwa Daulah Abbasiyah akan muncul setelah Daulah Umayyah. Mereka akan terus berkuasa dalam waktu yang lama. Seluruh yang dinyatakan oleh Rasul menjadi kenyataan.

Dalam riwayat sahih disebutkan pula bahwa beliau bersabda:

Celaka bagi bangsa Arab akibat keburukan yang sudah dekat.(*)Beliau menginformasikan bencana Jengis Khan dan Hulagu Khan, berikut penghancuran mereka atas Daulah Abbasiyah. Dan terbukti bahwa apa yang beliau sabdakan menjadi kenyataan.

Dalam sebuah riwayat yang sahih beliau berkata kepada Sa’ad ibn Abi Waqqâs yang ketika itu sedang sakit parah:

Semoga engkau tetap hidup setelahku sehingga sejumlah kaum mendapat manfaat darimu, sementara yang lain mendapat bencana.(*)Beliau menginformasikan bahwa ia akan menjadi pemimpin besar di mana lewat dirinya Allah akan menaklukkan sejumlah negeri dan banyak kaum yang mendapat manfaat dengan masuk ke dalam agama Islam. Sementara yang lain akan mendapat bencana di mana negeri mereka akan hancur. Ternyata pernyataan Rasul menjadi kenyataan. Pasalnya, Sa’ad menjadi pemimpin pasukan Islam dan berhasil menghancurkan Daulah Persia. Ia juga menjadi sebab masuknya banyak kaum dan golongan ke dalam pelukan Islam.

Disebutkan pula bahwa Nabi memberikan kabar duka tentang Najasyi(*)pada hari ia meninggal dunia. Yaitu di tahun ke7 hijriyah. Ketika itu beliau menyalatkannya. Ternyata, sepekan kemudian datang berita bahwa Najasyi wafat pada hari yang diberitakan Rasul.

Nabi bersabda:Tenanglah, sebab di atasmu terdapat seorang nabi, shiddîq, dan syahîd.(*)Hal itu beliau nyatakan ketika bersama para sahabat mulia di atas gunung Uhud atau di atas Hira(*)yang kala itu bergetar.

Beliau menginformasikan bahwa Umar, Utsman, dan Ali nantinya akan mati syahid. Kenyataannya seperti yang beliau katakan.

Wahai yang papa, wahai yang hatinya mati, wahai yang malang!Barangkali engkau menyangka bahwa Muhammad merupakan sosok jenius sehingga dengan kejeniusannya beliau mengetahui semua persoalan gaib di atas, lalu engkau menutup mata terhadap hakikat kenabian yang cemerlang laksana mentari.Wahai orang malang! Yang kau dengar baru satu bagian dari lima belas macam jenis mukjizatnya yang bersifat universal. Engkau mengetahui bahwa semuanya terdapat dalam sejumlah riwayat sahih dan mutawatir secara maknawi. Yang kau dengar hanya sebagian kecil dari sesuatu yang terkait dengan persoalan gaib. Apakah sesudah manusia mendengar mukjizat ini, ia akan berkata kepada pemiliknya, “Ia adalah sosok jenius yang mampu menyingkap masa depan lewat firasatnya”?!Anggaplah kami mengikuti pendapatmu bahwa ia adalah seorang jenius. Tetapi, mungkinkah orang yang memiliki ratusan kali lipat kecerdasan dan kejeniusan luar biasa, pandangannya menjadi rancu? Mungkinkah sosok hebat semacam itu, kemuliaannya menjadi runtuh dengan memberitakan sesuatu yang tidak benar? Bukankah sangat bodoh mengingkari informasi yang disampaikan oleh sosok jenius luar biasa semacam itu terkait dengan kebahagiaan dunia dan akhirat?!

PETUNJUK KEENAM

Dalam suatu riwayat disebutkan bahwa Nabi memberitahu putrinya, Fatimah g:

Engkau adalah orang pertama dari keluargaku yang akan menyusulku.(*)Maksudnya, ia akan menjadi orang pertama yang meninggal dan menyusul beliau dari kalangan ahlul bait. Enam bulan kemudian apa yang beliau katakan menjadi kenyataan.

Disebutkan pula bahwa “Beliau memberitahu Abu Dzar d tentang pengusirannya”

dari kota Madinah, serta bagaimana “ia hidup seorang diri, dan meninggal dunia dalam kondisi sendirian.”(*)Dua puluh tahun kemudian kondisinya seperti yang beliau katakan.

Dalam riwayat disebutkan bahwa Nabi bangun dari tidur di rumah Ummu Haram (bibi Anas ibn Malik). Lalu beliau tersenyum seraya berkata:

Ada sejumlah orang dari umatku diperlihatkan kepadaku sebagai pejuang di jalan Allah. Mereka mengarungi lautan laksana raja di atas dipan-dipan.

(Mendengar hal itu) Ummu Haram berkata, “Ya Rasulullah, doakanlah agar aku termasuk di antara mereka. Maka, Nabi berdoa untuknya.(*)Empat puluh tahun kemudian, ia menyertai suaminya, Ubadah ibn Shamit, untuk membebaskan Cyprus (Siprus) dan meninggal di sana. Saat ini kuburnya di sana, sangat dikenal dan sering diziarahi.

Beliau juga bersabda:

Di tengah-tengah Tsaqif ada pendusta dan pembuat kerusakan. (*)Beliau memberitahukan tentang al-Mukhtar yang dikenal mengaku sebagai nabi dan penumpah darah, al-Hajjaj, yang zalim di mana ia telah membunuh seratus ribu jiwa.

Dalam riwayat disebutkan bahwa Nabi bersabda:Konstantinopel akan ditaklukkan. Sebaik-baik pemimpin adalah pemimpinnya, dan sebaik-baik pasukan adalah pasukannya.(*)Dengan hadis ini, Nabi memberitahukan bahwa Istanbul akan ditaklukkan oleh kaum muslimin dan Sultan Muhammad al-Fatih akan memperoleh kedudukan tinggi sebagai “Sebaik-baik pimpinan.” Ternyata hal itu menjadi kenyataan.

Dalam riwayat lain Nabi bersabda:

Andaikan agama ini bergantung pada bintang, tentu ia akan diraih oleh orang-orang dari keturunan Persia.(*)Hadis ini mengarah kepada para ulama dan wali yang berasal dari Persia seperti Imam Abu Hanifah an-Nu’man.

Beliau juga bersabda:

Seorang alim Quraisy memenuhi permukaan bumi dengan ilmu (*)Hadis ini mengarah kepada Imam asy-Syafi’i .

Beliau bersabda:

Umat ini akan terpecah menjadi 73 golongan. Golongan yang selamat adalah Ahlus-Sunnah wal-Jama’ah.(*)

Beliau bersabda:Qadariyyah adalah Majusi umat ini.(*)Yang beliau maksud adalah golongan Qadariyyah yang mengingkari takdir. Beliau menginformasikan tentang kalangan Râfidhah yang terbagi atas banyak cabang dan golongan.

Dalam sebuah riwayat, beliau berkata kepada Ali d yang maknanya, “Engkau seperti Isa. Engkau akan menjadi sebab binasanya dua kelompok manusia: kelompok yang pertama karena terlalu cinta dan yang kedua karena terlalu memusuhi.”(*)

Dalam hal ini kalangan Nasrani terlalu berlebihan dalam mencintai Isa sehingga mereka binasa, bahkan melampaui batas yang dibenarkan di mana mereka berkata, “Isa adalah anak Tuhan,” Hasya lillâh. Sebaliknya, Bangsa Yahudi berlebihan dalam memusuhi Isa sehingga mereka mengingkari kenabian dan kedudukannya yang mulia. Demikian pula sekelompok manusia nantinya akan berlebihan dan melampaui batas dalam mencintai Ali d sehingga mereka binasa di mana Nabi bersabda tentang mereka:Mereka memiliki gelar yang dilekatkan kepada mereka: yaitu Râfidhah.(*)Sementara kelompok yang lain berlebihan dalam memusuhi Ali d. Mereka adalah kalangan Khawarij serta sebagian kalangan yang berlebihan dalam memberikan loyalitas kepada kaum Umawiyyîn; yaitu Nâshibah.

Barangkali ada yang bertanya: Al-Qur’an al-Karim menyuruh untuk mencintai ahlul bait. Nabi juga menganjurkan hal tersebut. Barangkali cinta tersebut bisa menjadi dalih bagi kalangan syiah. Nah, mengapa kalangan syiah, terutama kaum Rafidhah tidak bisa mendapat manfaat dari cinta mereka itu dan tidak menolong mereka dari siksa? Namun sebaliknya, mereka justru mendapat siksa lantaran cinta yang berlebihan seperti yang disebutkan dalam hadis Nabi di atas.

Jawabannya:Cinta terbagi dua:

Pertama, cinta dalam pengertian harfi. Yaitu mencintai Ali, Hasan, Husein, dan ahlul bait karena kecintaan kepada Allah dan Rasul-Nya. Kecintaan ini menambah kecintaan kepada Rasul dan bisa menjadi sarana untuk mencintai Allah. Cinta seperti ini dibenarkan dalam syariat. Bahkan meskipun berlebihan, ia tidak menimbulkan bahaya. Sebab, ia tidak melampaui batas dan tidak melahirkan sikap mencela dan memusuhi pihak lain.

Kedua, cinta dalam pengertian ismi. Yaitu mencintai ahlul bait karena sosok mereka. Yakni, mencintai Ali karena keberanian dan kesempurnaannya, serta mencintai Hasan dan Husein semata-mata karena melihat keutamaan dan fadhilah yang mereka miliki tanpa ingat kepada Nabi. Bahkan, ada di antara mereka yang mencintai ahlul bait padahal tidak mengenal Allah dan Rasul-Nya. Cinta seperti ini tidak menjadi sarana untuk dapat mencintai Allah dan Rasul-Nya. Karena cinta seperti ini berlebihan, maka ia bisa mengantar kepada sikap mencela dan memusuhi yang lain.

Demikianlah, sebagaimana telah disebutkan dalam hadis di atas, sebagian mereka berlebihan dalam mencintai Ali d dan berlepas diri dari Abu Bakar dan Umar. Akhirnya mereka jatuh pada kerugian besar. Cinta negatif yang semacam ini menjadi sebab yang mendatangkan kerugian bagi mereka.

Dalam riwayat yang sahih, Rasul mengingatkan umat ini dengan sabdanya:

Manakala umatku berjalan seperti orang sombong dan mereka dilayani oleh puteri Persia dan Romawi, Allah akan mengembalikan derita yang ada kepada mereka lalu kalangan yang jahat dari mereka menguasai kalangan yang baik.(*)Tiga puluh tahun kemudian kondisinya seperti yang beliau sabdakan.

Dalam riwayat disebutkan bahwa Rasul menginformasikan kepada para sahabatnya:

Khaibar akan ditaklukkan oleh Ali d.(*)Keesokan harinya, mukjizat Nabi itupun menjadi kenyataan di luar dugaan. Ali mengambil pintu benteng dan menjadikannya sebagai tameng. Ketika Khaibar berhasil dikuasai, ia melemparkannya ke tanah padahal sangat besar. Bahkan ia tidak bisa diangkat oleh delapan orang ataudalam riwayat lain—oleh empat puluh orang.(*)

Nabi bersabda:

Kiamat tidak akan tegak sebelum dua kelompok besar bertempur, sementara klaim mereka sama.(*) Beliau memberitahukan tentang perang yang terjadi di Shiffin antara kelompok Ali d dan kelompok Muawiyah d.

Di antara informasi yang Rasul sampaikan:

Ammar akan dibunuh oleh kelompok pembangkang.(*)Setelah itu benar bahwa ia dibunuh di perang Shiffin. Hadis ini, oleh Ali dijadikan dalil atau bukti bahwa kaum yang loyal kepada Muawiyah merupakan kaum pembangkang. Akan tetapi, Muawiyah menakwilkan atau mempelesetkan makna hadis tersebut. Amr ibn al-Ash berkata bahwa pembangkang itu adalah mereka yang membunuhnya saja; tidak semua dari kami pembangkang.

Nabi bersabda:

Fitnah tidak akan terjadi selama Umar masih hidup.(*)Ternyata keadaannya seperti yang beliau katakan.

Ketika Suhail ibn Amr—sebelum masuk Islamditawan dalam perang Badar, Umar berkata, “Wahai Rasulullah, ia adalah orang yang pandai bicara. Biarkan aku mencabut dua giginya yang bagian bawah sehingga ia tidak bisa lagi berbicara buruk tentangmu.” Rasulullah menjawab:Mudah-mudahan ia nantinya berada dalam posisi yang membuatmu senang wahai Umar.(*)

Ternyata demikian adanya di mana ketika Nabi wafat, saat peristiwa besar yang membuat kesabaran hilang itu terjadi, Abu Bakar d berdiri untuk menghibur kaum muslimin di Madinah. Abu Bakar d meneguhkan hati para sahabat dengan memberikan khutbah yang sangat berkesan. Sementara di Mekkah, Suhail juga berdiri seraya memberikan khutbah seperti Abu Bakar d sehingga kedua khutbah tersebut terekam dalam makna yang sama.

Rasul berkata kepada Suraqah:

Engkau akan dipakaikan gelang (perhiasan) Kisra.(*)Pada masa Umar d kerajaan Kisra runtuh. Perhiasan miliknya pun tiba dan Umar memakaikan kepada Suraqah seraya berkata:Segala puji bagi Allah yang telah mengambilnya dari Kisra dan memakaikannya pada Suraqah.(*)Hal ini membenarkan apa yang dikatakan oleh Nabi. Nabi juga bersabda:Jika Kisra binasa, maka tidak akan ada lagi Kisra sesudahnya.(*)Ternyata sabda beliau benar.

Nabi menginformasikan kepada utusan Kisra bahwa,

“Kisra akan dibunuh oleh anaknya, Syahrawaih.” Ketika utusan tersebut menyelidiki waktu terbunuhnya Kisra, ia yakin bahwa waktu terbunuhnya adalah pada saat yang diberitakan oleh Nabi.

Karena itulah ia kemudian masuk Islam.(*)Sebagaimana disebutkan dalam sejumlah riwayat, nama utusan tersebut adalah Fairuz.(*)

Beliau memberitakan tentang surat Hatib ibn Abi Balta’ah yang mengirim surat secara rahasia kepada kaum kafir Quraisy. Maka, beliau mengutus Ali dan al-Miqdad ke suatu tempat di mana terdapat seorang wanita yang membawa surat. Beliau menyuruh mereka berdua untuk membawa wanita tersebut ke hadapannya. Ali dan Miqdad pergi dan membawa surat dari tempat yang disebutkan oleh Rasul. Beliau kemudian memanggil Hatib seraya berkata, “Mengapa engkau melakukan ini?” Hatib memberikan alasan dan meminta maaf. Dia dimaafkan oleh Rasulullah.(*)Ini adalah riwayat yang sahih dan kuat.

Disebutkan pula bahwa Nabi bersabda tentang Utbah ibn Abi Lahab:

Ia akan dimakan oleh anjing Allah.(*)Yakni beliau menginformasikan kesudahannya yang sangat buruk. Tidak lama sesudah itu, Utbah pergi menuju Yaman. Lalu datanglah binatang buas dan menerkamnya. Ini membenarkan kutukan Rasul atasnya.

Dalam riwayat yang sahih disebutkan bahwa, “Ketika fathu Makkah, Rasul menyuruh Bilal d untuk naik ke atas Ka’bah dan mengumandangkan adzan. Abu Sufyan ibn Harb, Attâb ibn Usaid, dan al-Harits ibn Hisyam yang merupakan tokoh pimpinan Qurays sedang duduk di halaman Ka’bah. Attâb berkata, “ Bapakku, Usaid, sangat beruntung karena tidak melihat apa yang terjadi hari ini.” Sementara al-Harits berkata, “Apakah Muhammad tidak menemukan seorang muazzin selain orang hitam ini?” Mendengar hal itu Abu Sufyan berkomentar, “Aku tidak akan berkata apa-apa. Sebab, andaikan aku berkata sesuatu, tentu kerikil ini memberitahukan padanya (Nabi).” Tidak lama kemudian Nabi mendatangi mereka seraya berkata, “Aku mengetahui apa yang kalian katakan.” Beliau menyebutkan perkataan mereka. Setelah itu, al-Harits dan Attâb berkata, “Kami bersaksi bahwa engkau adalah utusan Allah. Tidak ada seorangpun yang mengetahui hal ini selain kami sehingga aku mengatakannya padamu.”(*)

Wahai yang tidak percaya kepada Nabi yang mulia ini! Wahai yang masih ingkar! Perhatikan kedua pimpinan Quraisy yang keras kepala ini, bagaimana keduanya langsung beriman karena mendengar satu informasi gaib yang beliau sampaikan. Betapa buruk kalbumu! Engkau mendengar ribuan mukjizat semacamnya dan seluruhnya sangat kuat lewat berbagai jalur yang mutawatir maknawi, namun engkau masih tetap tidak percaya. Mari kita kembali kepada pokok pembahasan.

Diriwayatkan bahwa Nabi “Menginformasikan tentang harta pamannya, Abbas, yang disimpan pada istrinya, Ummu al-Fadhl. Nah, ketika ditawan dalam perang Badar, ia diminta untuk membayar tebusan, sang paman berkata, “Aku tidak memiliki harta.” Maka, Nabi menjawab, “Lalu bagaimana dengan harta yang kau simpan pada Ummu al-Fadhl?” Mendengar hal itu al-Abbas berujar, “Yang tahu hanya aku dan isteriku.” Akhirnya ia masuk Islam.(*)

Diriwayatkan bahwa seorang tukang sihir yahudi, Labîd, menyihir Nabi. Ia mengikat rambut pada sisir, lalu memasukkan ke sebuah sumur. Maka, Rasul menyuruh Ali dan para sahabat untuk pergi ke sumur tersebut dan membawa sejumlah perangkat sihir tadi. Merekapun pergi dan membawanya. Setiap kali satu ikatan lepas, Rasul merasa ringan.(*)Diriwayatkan bahwa Rasul berkata kepada sejumlah sahabat yang di dalamnya terdapat Abu Hurairah dan Huzaifah: Ada di antara kalian yang gerahamnya di neraka seperti gunung Uhud.(*)

Beliau menginformasikan murtadnya salah satu dari mereka serta menerangkan kesudahannya yang buruk. Abu Hurairah d berkata,

“Mereka itu pun pergi—yakni meninggal dunia—dan yang masih hidup hanya aku dan seorang laki-laki. Aku menjadi khawatir.Lalu ia meninggal dalam kondisi murtad pada perang Yamamah.” Dengan demikian, informasi Nabi terwujud.

Terdapat pula riwayat lain tentang “kasus Umair dan Shafwan ketika memberikan kabar dan pesan rahasia padanya untuk membunuh Nabi ” dengan imbalan uang yang banyak. Ketika Umair mendatangi Nabi dengan maksud membunuhnya, Rasul mengungkap rahasia tersebut—seraya meletakkan tangan di atas dadanya, ia pun masuk Islam.(*)

Demikianlah. Informasi gaib yang benar semacam itu sering terjadi. Enam kitab hadis yang terkenal berikut sanadnya menyebutkan hal tersebut. Sebagian besar peristiwa yang disebutkan dalam risalah ini adalah yang bersifat mutawatir maknawi. Keberadaannya pasti dan kuat. Imam Bukhari dan Muslim meriwayatkan dalam kitab sahih mereka yang merupakan kitab paling valid setelah al-Qur’an al-Karim seperti pandangan para ulama dan peneliti. Di samping itu, ia juga dijelaskan dalam berbagai kitab hadis sahih lainnya seperti Sunan at-Tirmidzi, Sunan an-Nasai, Sunan Abu Daud, Mustadrak al- Hakim, Musnad Ahmad ibn Hambal, dan Dalâil al-Baihaqi berikut sanadnya.

Wahai yang masih ingkar dan lalai! Jangan asal bicara dengan berkata, “Muhammad adalah orang yang pintar dan cerdas!” lalu setelah itu engkau pergi begitu saja. Informasi yang benar yang ter- kait dengan masalah gaib ini tidak terlepas dari dua hal:

Engkau bisa jadi berkata bahwa beliau memiliki pandangan yang tajam dan sangat jenius. Dengan kata lain, beliau memiliki mata batin (bashirah) yang bisa melihat masa lalu dan masa depan secara bersamaan berikut seluruh alam. Dengan itu, beliau bisa melihat segala hal dan segala peristiwa. Seluruh penjuru bumi dan seluruh alam, baik di Timur maupun di Barat, berada dalam jangkauan penglihatannya. Beliau memiliki kecerdasan luar biasa sehingga bisa menyingkap semua peristiwa masa lalu dan masa depan. Kondisi ini sebagaimana yang kau ketahui tidak mungkin dimiliki manusia. Jika ia terdapat pada seseorang, berarti orang tersebut luar biasa dan memiliki kemampuan hebat yang diberikan oleh Tuhan semesta alam. Itulah sebenarnya mukjizat.

Atau engkau harus percaya bahwa sosok mulia tersebut merupakan pesuruh dan murid yang menerima petunjuk dan taklimat dari Dzat yang bisa melihat segala sesuatu di mana Dia memiliki qudrah untuk bertindak apa saja di alam ini di sepanjang zaman. Segala sesuatu tertulis dalam lauhil mahfudz-Nya. Dari sana Dia mengajari “murid-Nya” tentang apa yang Dia kehendaki dan kapan Dia kehendaki.

Dengan demikian, Muhammad menerima pelajaran dari guru azalinya, Allah, sekaligus menyampaikannya.

Dalam riwayat disebutkan pula bahwa saat Nabi mengirim Khalid ibn al-Walid untuk memerangi Ukaidir, pemimpin Daumah al-Jandal,(*)beliau berkata kepadanya:

Engkau akan mendapatinya sedang memburu sapi (liar).(*)Beliau juga memberitahu bahwa ia akan membawanya sebagai tawanan tanpa ada perlawanan. Khalid pergi dan ia melihatnya dalam kondisi seperti yang dikatakan oleh Rasul. Iapun membawa- nya sebagai tawanan.

Dalam riwayat disebutkan bahwa Nabi memberitahu “Kaum Quraiys bahwa rayap memakan sahifah mereka yang menjadi kebanggaan mereka atas Bani Hasyim dan menjadi sebab putusnya silaturahim di mana rayap tersebut hanya menyisakan setiap nama milik Allah. Ternyata mereka melihat sendiri bahwa apa yang disampaikan Rasul benar adanya.”(*)

Sahifah atau lembaran tersebut digantung di Ka’bah.

Dalam riwayat disebutkan bahwa Nabi memberitahukan tentang munculnya wabah di saat penaklukan Baitul Maqdis.(*)Padamasa Umar d wabah penyakit menyebar secara luas di mana jumlah mereka yang meninggal dunia akibat sakit mencapai 70 ribu orang selama tiga hari.(*)

Dalam riwayat disebutkan bahwa Nabi menginformasikan keberadaan Bashrah(*)dan Bagdad sebelum keduanya dibangun. Beliau juga menginformasikan pengumpulan harta kekayaan yang ada di bumi menuju kota Bagdad.(*)Nabi memberitahukan tentang “peperangan mereka dengan Turki”(*)dan sejumlah umat di sekitar laut Hazar di mana sesudah itu sebagian besar mereka memeluk Islam. Serta beliau menginformasikan bahwa nantinya mereka akan menguasai Arab di mana beliau berkata:

Sebentar lagi bangsa asing (di luar Arab) memiliki jumlah yang besar di tengah-tengah kalian.Mereka akan mengambil upeti kalian dan memenggal leher kalian.(*)

Beliau bersabda:

Binasanya umatku di tangan kura-kura Quraisy.(*)Yang beliau maksud adalah Yazid, al-Walid, dan sejumlah pimpinan jahat dari Umawiyyin yang seperti mereka.

Beliau juga menginformasikan sikap murtad sejumlah orang di sejumlah tempat sebagaimana yang terjadi di Yamamah.(*)

Saat perang Khandaq Rasul bersabda:

Bangsa Quraisy dan sejumlah pasukan koalisi tidak akan pernah menyerangku. Akulah yang menyerang mereka.(*) Kenyataannya demikian.

Disebutkan pula bahwa dua bulan sebelum meninggal dunia, Nabi bersabda:

Seorang hamba diberi pilihan. Lalu ia memilih apa yang berada di sisi Allah.(*)Beliau memberitahukan tentang kabar kematiannya.

Terkait dengan Zaid ibn Shauhan beliau bersabda:

يَس۟بِقُ عُض۟وٌ مِن۟هُ اِلَى ال۟جَنَّةِ

Ada anggota badan yang mendahuluinya menuju surga. Tangannya terputus dalam jihad.(*)Ternyata tangan tersebut menjadi syahid dalam perang Nahawand dan mendahuluinya masuk surga.

Demikianlah, seluruh informasi gaib yang telah kami ketengahkan baru satu jenis saja dari sepuluh jenis mukjizat Nabi. Dari jenis itupun kami hanya menyebutkan sebagian kecilnya saja.Kami telah menjelaskan secara global empat jenis informasi gaib ini dalam “Kalimat Kedua Puluh Lima” yang secara khusus berbicara tentang kemukjizatan al-Qur’an.Sekarang perhatikanlah jenis informasi di atas. Lalu gabung- kan dengan keempat jenis lain yang beliau sampaikan lewat lisan al- Qur’an.

Perhatikan dan lihat bagaimana ia membentuk satu argumen dan bukti yang kuat dan bersinar terhadap ar-Risâlah (kerasulan Muhammad) di mana orang yang akal dan kalbunya masih sehat akan memahami dan membenarkan bahwa Nabi yang mulia tersebut adalah utusan yang menginformasikan hal gaib dari sisi Pencipta segala sesuatu dan dari Dzat Yang Maha Mengetahui seluruh perkara gaib.

PETUNJUK KETUJUH

Kami akan menunjukkan sejumlah contoh dari mukjizat Nabi yang terkait dengan keberkahan makanan yang diriwayatkan secara sahih dan kuat serta mutawatir secara maknawi. Menurut kami sangat tepat kalau sebelum masuk ke dalam pembahasan diawali dengan sebuah pendahuluan.

Pendahuluan

Berbagai contoh yang akan diberikan seputar mukjizat keberkahan makanan, semuanya telah diriwayatkan lewat banyak jalur. Bahkan sebagiannya diriwayatkan lewat enam belas jalur periwayatan. Sebagian besar contoh tersebut terjadi di hadapan banyak sahabat yang mulia yang tidak mungkin berdusta di mana mereka memiliki tingkat kejujuran dan amanah yang sangat tinggi. Sebagai contoh, dalam sebuah riwayat disebutkan bahwa ada tujuh puluh orang yang makan dari satu shâ’(*)dan semuanya merasa kenyang. Ketujuh puluh orang sahabat tersebut mendengar riwayat yang disebutkan oleh salah seorang dari mereka dan mereka tidak menentang atau mengingkarinya. Dengan kata lain, mereka semua membenarkan lewat sikap diam mereka.

Para sahabat yang mulia berada dalam puncak kejujuran dan kebenaran karena mereka hidup dalam masa terbaik dan mereka terjaga dari hal yang batil. Andaikan salah satu dari mereka melihat kebohongan walau sedikit saja dalam pembicaraan yang ada, tentu mereka tidak akan tinggal diam; mereka pasti akan menolak.Karena itu, riwayat yang akan kami sebutkan, di samping diriwayatkan lewat banyak jalur, para sahabat yang lain bersikap diam sebagai tanda pembenaran. Seolah-olah banyak sahabat yang meriwayatkan. Mereka yang diam sama seperti mereka yang meriwayat- kan. Dengan begitu, riwayat tersebut menjadi kuat seperti riwayat yang mutawatir secara maknawi.

Sejarah—khususnya riwayat hidup—menjadi saksi betapa para sahabat yang mulia setelah menghafal al-Qur’an, mereka menghafal hadis, yakni kondisi, perbuatan, dan ucapan Nabi, baik yang terkait dengan hukum syariat ataupun mukjizat. Mereka tidak mengabaikan sekecil apapun gerak dari sejarah perjalanan hidup beliau yang penuh berkah. Mereka sangat perhatian dengan riwayat tentangnya serta mencatatkannya dalam lembaran catatan yang mereka miliki; terutama tujuh sahabat yang bernama Abdullah; khususnya penafsir al-Qur’an, Abdullah ibn Abbas, dan Abdullah ibn Amr ibn Ash.

Demikianlah hadis terpelihara pada masa sahabat yang mulia hingga datang masa tokoh tabi`in 30 atau 40 tahun sesudahnya. Para tabi`in menerima hadis-hadis tersebut dalam kondisi segar dan menjaganya dengan penuh amanah dan ketulusan.

Setelah itu, para imam mujtahid serta ribuan ahli hadis mencatat dan meriwayatkannya dari mereka. Mereka menjaganya lewat penulisan dan pembukuan.

Lalu dua ratus tahun kemudian para penulis enam kitab hadis sahih yang terkenal itu—terutama al-Bukhari dan Muslim—menerimanya. Selanjutnya, tiba tugas dari para pengkritik hadis dan peneliti kehidupan perawi (Ahlu al-Jarh wa at-Ta’dîl). Di antara mereka ada yang sangat tegas dan ketat seperti Ibnu al-Jawzi di mana mereka memisahkan hadis-hadis palsu yang dibuat-buat oleh kaum fasik dan bodoh dari hadis yang sahih.

Sesudah mereka, menyusul para ulama mulia yang bertakwa dan warak seperti Jalaluddin as-Suyuthi, seorang ulama brilian dan imam yang mendapat kehormatan berdialog dengan Rasul dan berhadapan dengan beliau dalam kondisi terjaga sebanyak tujuh puluh kali sebagaimana hal itu dibenarkan oleh para wali ahli kasyaf. Para ulama yang bertakwa dan warak itu membedakan antara nash-nash hadis sahih dari seluruh hadis yang palsu dan ucapan lain.

Begitulah hadis dan sejumlah mukjizat yang akan kita bahas, sampai pada kita dalam kondisi valid dan benar setelah diterima oleh tangan-tangan amanah yang jumlahnya tak terhingga.

Segala puji bagi Allah. Ini adalah karunia Tuhan.

Karena itu, tidak boleh terlintas dalam hati, “Bagaimana kita tahu bahwa berbagai peristiwa yang telah terjadi sejak lama tetap terpelihara dari penyimpangan?”

Sejumlah Contoh Seputar Keberkahan Makanan

Contoh Pertama:

Enam penulis kitab hadis sahih, terutama al-Bukhari dan Muslim, sepakat dengan kesahihan hadis Anas d yang berbunyi, “Nabi menjadi pengantin baru dengan Zainab. Maka ibuku, Ummu Sulaim, mengambil kurma, minyak samin, dan keju. Kemudian ia membuat haisah (semacam bubur) dan meletakkannya di periuk. Lalu ia berkata, ‘Wahai Anas, Bawalah makanan ini kepada Rasulullah! Katakan, “Ibuku sengaja membuatnya untukmu. Dia juga mengirim salam dan meminta maaf karena makanannya hanya sedikit.”Akupun pergi dan menyampaikan pesan ibuku. Nabi bersabda,‘Letakkanlah! Lalu undang fulan, fulan, dan fulan.’ Beliau menyebut sejumlah orang. ‘Undanglah siapa saja yang kau jumpai!’ ujar beliau. Maka, aku segera mengundang nama-nama yang beliau sebut berikut setiap orang yang kujumpai. Ketika kembali, rumah itu sudah penuh.” Ada yang bertanya kepada Anas, “Berapa jumlah kalian ketika itu?” Anas menjawab, “Sekitar 300 orang.” “Aku melihat Nabi meletakkan tangannya pada bubur tadi dan mengucap sesuatu seperti yang Allah kehendaki. Setelah itu, beliau memanggil sepuluh orang sepuluh orang untuk makan darinya. Beliau berkata kepada mereka, ‘Sebutlah nama Allah dan hendaknya setiap orang memakan yang dekat dengannya.’ Merekapun makan sampai kenyang. Sekelompok orang keluar dan sekelompok lainnya masuk sampai semuanya makan. Sesudah itu, Rasulullah berkata kepadaku, ‘Wahai Anas, angkatlah!’ Saat kuangkat, aku tidak mengetahui apakah lebih banyak ketika kuletakkan atau ketika kuangkat.”(*)

Contoh Kedua:

Nabi bertamu ke rumah Abu Ayyub al-Anshari. Suatu hari “Abu Ayyub membuat makanan secukupnya untuk Rasul dan Abu Bakar d. Lalu Nabi berkata kepadanya, “Panggillah 30 orang pembesar kaum Anshar!” Iapun memanggil mereka. Maka, mereka makan sampai selesai. Setelah itu Nabi bersabda, “Panggillah 60 orang!” Kondisinya sama seperti sebelumnya. Beliau kembali bersabda, “Panggillah 70 orang!” Maka mereka makan sampai selesai. Begitu keluar, setiap orang dari mereka masuk Islam dan berbaiat. Abu Ayyub berkata, “Yang memakan makananku sekitar 180 orang.”(*)

Contoh Ketiga:

Hadis yang diriwayatkan oleh Salamah ibn al-Akwa’, Abu Hurairah, Umar ibn al-Khattab, dan Abu Amrah al-Anshari f.Mereka menyebutkan bahwa pasukan Islam kelaparan dalam suatu peperangan. Beberapa orang di antarannya mendatangi Rasulullah. Ketika itu Nabi meminta sisa perbekalan yang ada. Kemudian seseorang datang dengan membawa dua genggam makanan atau lebih. Yang paling banyak membawa satu gantang kurma. Semua-nya dikumpulkan di atas tikar kulit. Salamah berkata, “Aku menaksir banyaknya. Ia hanya seperti kambing yang sedang duduk. Lalu Nabi memanggil orang untuk membawa wadah mereka. Tidak ada satupun pasukan kecuali wadahnya terisi penuh. Sisanya sebanyak yang pertama atau lebih.” Dalam riwayat lain disebutkan bahwa, “Andaikan penduduk bumi datang, pasti masih cukup untuk mereka.”(*)

Contoh Keempat:

Dalam sejumlah kitab hadis sahih, terutama sahih Bukhari dan Muslim, disebutkan bahwa Abdurrahman ibn Abu Bakar ash-Shiddiq berkata, “Kami berjumlah 130 orang sedang bersama Nabi  dalam sebuah perjalanan.” Dalam hadis disebutkan bahwa ada satu gantang gandung yang dibuat adonan serta seekor kambing yang hatinya dipanggang. Abdurrahman ibn Abu Bakar berkata, “Demi Allah, seluruh orang yang berjumlah 130 itu mendapatkan potongan hati kambing tadi. Makanan tersebut dibagi dalam dua talam. Lalu kami semua memakannya. Sementara sisa yang terdapat pada dua talam itu kubawa di atas unta.”(*)

Contoh Kelima:

Dalam sejumlah kitab sahih terdapat hadis yang diriwayatkan oleh Jabir terkait saat Rasul memberikan makanan pada perang Khandak kepada seribu orang hanya dari satu gantang gandum dan kambing muda. Jabir d berkata, “Demi Allah, mereka semua makan sampai kenyang dan pergi. Periuk kami mendidih seperti biasa dan adonan kamipun menjadi roti.” Rasul telah meletakkan ke dalam adonan tadi air seraya mendoakan keberkahan untuknya.(*)

Dengan bersumpah, Jabir mengumumkan mukjizat keberkahan yang ada di tengah-tengah seribu sahabat seraya memperlihatkan keterkaitan mereka dengannya. Riwayat ini sangat kuat seolah-olah seribu orang yang meriwayatkannya.

Contoh Keenam:

Dalam kitab sahih disebutkan bahwa Abu Thalhah, paman dari pelayan Nabi (Anas d), berkata, “Rasul telah memberi makan berupa roti yang sedikit kepada sekitar 80 orang sampai mereka kenyang. Beliau menyuruh untuk memotong-motong roti tadi seraya berdoa meminta keberkahan. Karena rumahnya sempit bagi mereka, akhirnya mereka makan sepuluh orang-sepuluh orang. Kemudian mereka semua pulang dalam kondisi kenyang.”(*)

Contoh Ketujuh:

Dalam Sahih Muslim dan kitab asy-Syifâ serta yang lain disebutkan bahwa Jabir al-Anshari berkata, “Seorang lelaki mendatangi Nabi untuk meminta makan kepada beliau. Maka, beliau memberinya setengah pikul gandum. Iapun memakannya bersama isteri dan tamunya. Kemudian ia menakarnya” untuk mengetahui yang berkurang darinya. Ternyata keberkahannya hilang. Ia sedikit demi sedikit berkurang. Maka, orang itupun mendatangi Nabi dan memberitahukan apa yang terjadi. Nabi bersabda,

لَو۟ لَم۟ تَكِل۟هُ لَاَكَل۟تُم۟ مِن۟هُ وَ لَقَامَ بِكُم۟

“Andaikan eng- kau tidak menakarnya, tentu engkau akan tetap bisa makan darinya dan bisa menopang hidupmu.”(*)

Contoh Kedelapan:

Sejumlah kitab sahih seperti Sunan at-Tirmidzi, Sunan an-Na- sa’i, Dalâil al-Baihaqi dan kitab asy-Syifâ menjelaskan, “dari Samurah ibn Jundab bahwa Nabi membawa satu talam berisi daging. Maka para sahabat datang secara bergiliran dari pagi hingga malam. Rom- bongan demi rombongan bergantian.(*)

Seperti yang telah dijelaskan dalam pendahuluan, peristiwa seputar keberkahan makanan di atas tidak hanya riwayat Samurah. Namun seakan-akan ia mewakili sejumlah sahabat yang memakan makanan tersebut. Ia menyampaikan riwayat tentangnya sebagai wakil dari mereka.

Contoh Kesembilan:

Para perawi terpercaya seperti penulis asy-Syifâ (al-Qâdhî`Iyâdh), Ibnu Abi Syaibah, dan al-Thabrani dengan sanad yang baik, demikian pula para tokoh ulama meriwayatkan bahwa Abu Hurairah d berkata, “Nabi menyuruhku untuk memanggil Ahlu Suffah (kalangan fakir miskin dari para muhajirin yang berjumlah sekitar 100 orang) di mana mereka menjadikan suffah (teras) masjid sebagai tempat tinggal. Akupun memanggil dan mengumpulkan mereka. Lalu sebuah wadah diletakkan di hadapan kami. Maka, kami memakannya sesuka nyak ketika diletakkan. Hanya saja, terdapat bekas jari padanya.”(*)

Abu Hurairah mengetengahkan riwayat tersebut atas nama seluruh Ahlu Suffah (para sahabat yang tinggal di teras masjid) dengan bersandar pada pembenaran mereka. Jadi, ia adalah riwayat yang sangat kuat. Seolah-olah semua Ahlu Suffah meriwayatkannya. Mungkinkah berita tersebut tidak benar lalu didiamkan oleh orang- orang yang sangat jujur itu; tanpa ada yang menyangkalnya?!

Contoh Kesepuluh:

Dalam riwayat sahih disebutkan bahwa Imam Ali d ber- kata, “Pada suatu hari Rasulullah mengumpulkan Bani (anak cucu) Abdul Muttalib yang berjumlah 40 orang. Di antara mereka ada yang bisa makan daging seekor anak unta dan meminum 4 kilo susu. Lalu beliau membuatkan satu mud(*)makanan. Mereka semua memakannya hingga kenyang. Ternyata ia masih tersisa seperti sediakala. Kemudian beliau menghadirkan satu wadah susu yang mes- tinya hanya cukup untuk 3 atau empat orang. Namun mereka semua meminumnya hingga kenyang. Itupun masih tersisa seperti semula seakan-akan belum diminum.”(*)

Ini adalah sebuah contoh mukjizat keberkahan makanan seperti kepastian keberanian dan kejujuran Ali d.

Contoh Kesebelas:

Dalam riwayat yang sahih, ketika Nabi menikahkan Ali d dengan Fatimah, disebutkan bahwa beliau menyuruh Bilal untuk menghadirkan satu nampan (makanan) seukuran 4 atau lima mud, lalu menyembelih seekor anak unta untuk resepsinya. Bilal berkata, “Akupun datang dengan membawa apa yang beliau minta. Ia menancap kepala unta yang sudah dipotong tersebut lalu menyuruh mereka untuk makan secara bergiliran sampai selesai. Kemudian sisanya beliau bacakan doa dan beliau minta untuk dikirim kepada para istrinya.

Beliau berkata, “Makanlah dan beri makan pula orang yang bersama kalian!”(*)Benar! Pernikahan di atas layak untuk mendapatkan keberkahan menakjubkan semacam itu.

Contoh Kedua Belas:

Ja’far ash-Shâdiq meriwayatkan dari ayahnya, Muhammad al-Bâqir, dari kakeknya, Zaenal Abidin, dari Ali d bahwa “Fatimah memasak satu periuk untuk mereka berdua. Kemudian Fatimah menyuruh Ali untuk menemui Nabi agar ikut makan bersama mereka. Maka, Nabi menyuruh Fatimah untuk memberikan pula kepada semua istrinya masing-masing satu piring. Lalu untuk beliau sendiri, untuk Ali d dan untuk Fatimah. Ketika periuk tadi diangkat ternyata masih banyak. Fatimah berkata, “Kamipun memakannya mâsyâ Allâh.”(*)

Karena itu, sungguh aneh jika engkau wahai manusia masih tidak mempercayai mukjizat cemerlang tersebut padahal engkau telah mendengar bahwa para perawi hadis di atas berasal dari silsilah yang suci. Bahkan setan sekalipun tidak menemukan celah untuk mendustakannya.

Contoh Ketiga Belas:

Para tokoh perawi seperti Abu Daud, Ahmad ibn Hambal, dan al-Baihaqi meriwayatkan dari Dukain al-Ahmasi ibn Sa’ad al-Muzayyin serta dari sahabat yang mendapatkan kehormatan bersama enam saudaranya dengan menjadi sahabat Nabi , yaitu Nu’man ibn Muqarin al-Ahmasi al-Muzayyin, juga dari riwayat Jarir dan dari sejumlah jalur periwayatan, bahwa

“Rasul menyuruh Umar ibn al-Khattab untuk membekali 400 ratus penunggang kuda dari Ahmas. Lalu Umar berkata, “Wahai Rasulullah, yang tersisa hanya beberapa gantang.” Pergi! Ujar Rasul. Umar pun pergi dan memberikan makanan tersebut kepada mereka. Makanan tersebut berupa kurma seukuran anak unta yang sedang duduk. Setelah makan, keadaannya tetap seperti sediakala.”(*)

Demikianlah proses terjadinya mukjizat keberkahan makanan. Ia terkait dengan empat ratus orang; terutama Umar d. Mereka semua adalah perawi. Sebab, sikap diam mereka menunjukkan bahwa mereka membenarkan riwayat tersebut. Jangan engkau menyebutnya sebagai riwayat âhâd lalu selesai. Pasalnya, peristiwa semacam itu meskipun berupa riwayat âhâd, namun melahirkan rasa yakin dalam hati karena seperti riwayat yang mutawatir secara maknawi.

Contoh Keempat Belas:

Dalam sejumlah kitab hadis sahih, terutama sahih Bukhari dan Muslim, terdapat hadis Jabir d yang berisi tentang hutang ayahnya. Ia telah memberikan harta pokok ayahnya kepada para kreditor untuk mereka terima. Namun buah yang tumbuh selama dua tahun tidak cukup untuk membayar hutang mereka. Maka, Nabi mendatangi Jabir d setelah menyuruhnya untuk memetik buahnya dan meletakkannya di pangkalnya. Lalu beliau berjalan di sekitarnya seraya berdoa.

Dari buah tersebut ia bisa melunasi hutang ayahnya. Buah yang tersisa masih ada seperti yang mereka petik setiap tahun. Dalam riwayat lain, seperti yang mereka berikan. Jabir berujar, “Para kreditor itu adalah orang yahudi. Mereka terkesima dengan kejadian itu.”(*)

Demikianlah mukjizat cemerlang seputar keberkahan makanan ini tidak hanya riwayat yang disampaikan oleh Jabir dan sejumlah orang, namun ia bersifat mutawatir dari segi makna. Seluruh perawi meriwayatkannya sebagai wakil dari setiap pihak yang terkait dengan riwayat tersebut.

Contoh Kelima Belas:

Para ulama menyampaikan riwayat yang sahih, terutama at-Tirmidzi dan al-Baihaqi, dari Abu Hurairah d yang berkata, “Dalam sebuah peperangan—dalam sebuah riwayat pada perang Tabuk— pasukan mengalami kelaparan. Ketika itu Rasulullah bertanya kepadaku, ‘Punya sesuatu?’

‘Ya, sedikit kurma yang berada di tempat perbekalan,’ jawabku. Dalam riwayat lain disebutkan bahwa jumlahnya lima belas kurma. Beliau berkata, ‘Berikan padaku!’ lalu beliau memasukkan tangannya dan mengeluarkan satu genggam kurma. Kemudian membentangkan tangannya seraya berdoa meminta keberkahan. Setelah itu beliau berkata, ‘Panggil sepuluh orang!’ Mereka semua makan sampai kenyang. Lalu sepuluh berikutnya hingga semua pasukan makan dan merasa kenyang.

Selanjutnya beliau ber- kata, ‘Ambil yang tadi kau bawa, masukkan tanganmu serta genggam dan jangan dibalik!

Akupun menggenggam lebih banyak daripada yang kubawa.

Semasa Rasul , Abu Bakar dan Umar masih hidup aku makan darinya serta memberikannya pada orang. Ketika Utsman d terbunuh, kurma tersebut dirampas dan akhirnya hilang dariku. Dalam riwayat lain Abu Hurairah berkata, “Aku telah membawa sekian banyak dari kurma tersebut dalam jihad fî sabilillah.”(*)Demikianlah, mukjizat berkahnya makanan yang diinformasikan oleh Abu Hurairah d—sahabat yang belajar kepada guru dan pemimpin semesta alam, Muhammad.

Ia termasuk murid madrasah Suffah dan memiliki hafalan kuat berkat doa Nabi. Sosok sahabat mulia ini menyampaikan riwayat di atas dalam kumpulan banyak orang—seperti perang Tabuk, sudah pasti riwayat tersebut mutawatir dari segi makna dan sangat kuat sekuat seluruh pasukan; yakni sebagaimana jika ia diriwayatkan seluruh pasukan.

Contoh Keenam Belas:

Dalam sahih Bukhari dan kitab sahih lainnya disebutkan bahwa rasa lapar dialami oleh Abu Hurairah. Kemudian Nabi memintanya untuk mengikuti beliau. Tidak lama kemudian terdapat satu mangkok susu yang diberikan padanya. Lalu Nabi menyuruh Abu Hurairah untuk memanggil Ahlu Suffah (sahabat yang tinggal di teras masjid). Abu Hurairah berbisik dalam hati, “Susu ini akan diberikan kepada mereka padahal aku yang lebih butuh untuk meminumnya agar kuat kembali. Namun tidak ada pilihan lain kecuali memanggil mereka.” Jumlah mereka hampir seratus orang. Nabi menyuruhku untuk memberikannya pada mereka. Maka akupun memberikan kepada setiap orang dari mereka hingga kenyang.

Begitu seterusnya sampai seluruh mereka merasa kenyang. Selanjutnya Nabi memegang mangkok itu seraya berkata, ‘Tinggal aku dan engkau. Duduk dan minumlah!’ Maka, akupun meminumnya. ‘Minumlah!’ ujar beliau lagi. Beliau terus mengatakan hal tersebut sampai akhirnya aku berkata, ‘Tidak, demi Allah, aku sudah kenyang.’ Nabi mengambil mangkok itu, kemudian membaca hamdalah dan basmalah, lalu meminumnya.”(*) Kita ucapkan seratus ribu kali ‘selamat menikmati’ wahai Rasulullah!

Mukjizat yang bersih dari noda syubhat dan murni seperti susu itu telah diriwayatkan oleh sejumlah kitab sahih, terutama Sahih Imam Bukhari yang hafal 500 ribu hadis. Dengan demikian, ia merupakan riwayat yang sama sekali tak diragukan kebenarannya dan sangat kuat seolah-olah disaksikan langsung oleh mata kepala. Se- bagaimana ia juga diriwayatkan oleh sang murid madrasah Muhammad, madrasah Suffah, di mana ia merupakan murid terpercaya,Abu Hurairah d. Ia meriwayatkannya atas nama seluruh Ahlu Suffah. Orang yang tidak mau menerimanya secara langsung, bisa jadi hatinya sedang sakit atau hilang akal.

Pasalnya, apakah mungkin seorang sahabat agung seperti Abu Hurairah yang jujur, yang telah mencurahkan hidupnya untuk menghafal hadis Nabi, akan menurunkan derajat hadis-hadis Nabi yang telah beliau hafal dengan meriwayatkan sesuatu yang menimbulkan keraguan serta mengucapkan sesuatu yang berlawanan dengan realitas, sementara ia mendengar sabda Nabi yang berbunyi, “Siapa yang berdusta atas namaku dengan sengaja, bersiaplah ia mengambil tempat di neraka.”(*)Sungguh hal itu tidak mungkin.

Wahai Tuhan, dengan keberkahan Rasul yang mulia, curahkanlah keberkahan atas seluruh rezeki materiil dan maknawi yang Kau berikan pada kami.

Catatan Penting

Sangat jelas bahwa ketika sejumlah hal yang lemah berkumpul, ia menjadi kuat. Ketika benang-benang yang halus dipintal dan disatukan, ia menjadi kokoh dan kuat. Di sini telah kami kemukakan enam belas contoh untuk satu bagian dari lima belas bagian jenis mukjizat keberkahan yang ada. Setiap contoh yang kami berikan sangat kuat dan cukup untuk membuktikan kenabian. Andai saja seba- gian riwayatnya lemah, ia tidak bisa dikatakan bahwa contoh tersebut tidak bisa menjadi dalil atas kebenaran mukjizat tersebut, sebab ia menjadi kuat ketika sejalan dengan riwayat yang kuat lainnya.

Kemudian manakala keenam belas contoh di atas yang berada pada tingkatan mutawatir maknawi berkumpul, maka hal itu menunjukkan sebuah mukjizat yang besar dan kuat. Ketika ia disatukan dengan empat belas jenis mukjizat beliau seputar keberkahan yang tidak disebutkan di sini, tentu ia akan menjadi sebuah mukjizat yang sangat agung laksana gunung-gunung yang bersatu yang tak bisa dipisahkan.

Lalu jika engkau menambahkan mukjizat agung dan kuat ini kepada keempat belas jenis mukjizat itu, engkau akan melihat sebuah argumen yang kokoh yang tak goyah sedikitpun. Yaitu sebuah argumen cemerlang yang menunjukkan kenabian yang benar. Demikianlah pilar-pilar kenabian Muhammad laksana gunung tinggi yang terbentuk dari sekumpulan mukjizat.Tentu sekarang engkau memahami betapa bodoh dan dungu orang yang melihat “bangunan kenabian” yang tinggi dan kokoh ini lalu mengira bahwa ia bisa runtuh lantaran syubhat yang lemah yang masuk ke dalam benaknya lewat bagian-bagian kecil dari contoh di atas.

Ya, berbagai mukjizat yang menunjukkan keberkahan makanan tersebut secara tegas menunjukkan kenabian Muhammad dan bahwa beliau merupakan pesuruh dan kekasih Tuhan Yang Maha Pengasih dan Pemurah yang memberi dan menciptakan rezeki. Beliau adalah sosok hamba yang mulia di hadapan-Nya di mana Dia memberinya limpahan karunia yang penuh dengan berbagai jenis rezeki—secara luar biasa—dari sesuatu yang tiada dan dari khazanah tersembunyi yang tak pernah habis.

Seperti diketahui, jazirah Arab adalah daerah yang kering dan tandus. Penduduknya, terutama di masa awal Islam, berada dalam kesulitan hidup, kesulitan air, dan sering mengalami kehausan. Atas dasar itu, mukjizat Muhammad yang paling penting tampak dengan sangat jelas dalam hal makanan dan minuman.Mukjizat tersebut laksana karunia Rabbani, ihsan Ilahi, dan jamuan Rahmani Tuhan untuk Rasulullah yang mulia. Dia memberi sesuai dengan kebutuhan. Ia lebih merupakan karunia daripada sekadar petunjuk atas kenabian. Pasalnya, orang-orang yang melihat mukjizat tersebut adalah kaum yang sangat percaya kepada kenabian. Setiap kali mukjizat tersebut terlihat, iman semakin bertambah dan menguat. Begitulah mukjizat beliau membuat cahaya iman mereka semakin bertambah.

PETUNJUK KEDELAPAN

(Petunjuk ini menjelaskan satu bagian mukjizat yang terkait dengan air)

Pendahuluan

Berbagai peristiwa yang terjadi di hadapan banyak orang ketika diriwayatkan lewat jalur perseorangan (âhâd) dan tidak diingkari, maka ia menunjukkan kebenarannya. Sebab, fitrah manusia selalu ingin mengungkap serta menolak kebohongan yang ada. Terlebih lagi orang-orang yang tidak pernah mendiamkan kebohongan, yaitu para sahabat yang mulia. Khususnya, jika peristiwanya terkait dengan Rasul. Lebih khusus lagi para perawinya merupakan tokoh sahabat ternama. Maka, perawi riwayat perseorangan tadi seakan-akan mewakili banyak sahabat yang menyaksikan secara langsung.

Apalagi setiap contoh dari mukjizat yang terkait dengan air yang akan kita bahas ini diriwayatkan lewat banyak jalur, dari banyak sahabat mulia, diterima oleh para tokoh dan ulama generasi tabi`in, di mana mereka menyampaikan setiap riwayat dengan sangat amanah kepada generasi yang datang sesudah mereka. Kemudian generasi sesudah mereka menerimanya dengan penuh amanah dan menyampaikannya kembali kepada ulama pada masa berikutnya.

Demikianlah, ribuan ulama mulia di setiap masa dan tingkatan saling bergantian hingga masa sekarang. Belum lagi, buku-buku hadis yang disusun pada masa kenabian dan diserahkan dari tangan ke tangan hingga sampai ke tangan para imam hadis semacam imam Bukhari dan Muslim. Mereka menyerapnya secara sempurna dan memilah berbagai riwayat sesuai dengan tingkatannya. Mereka mengumpulkan seluruh riwayat yang sahih yang bersih dari noda syub- hat dalam kitab sahih mereka. Dengan begitu, mereka mengantarkan kita kepada jalan kebenaran.

Semoga Allah memberikan balasan terbaik untuk mereka!

Misalnya: Air yang memancar dari jari-jemari Rasul serta bagaimana beliau bisa memberi minum kepada banyak orang merupakan sebuah riwayat yang mutawatir. Riwayat tersebut disampaikan oleh banyak orang yang tidak mungkin sepakat berdusta. Bahkan mustahil mereka berdusta. Jadi, mukjizat di atas merupakan sesuatu yang pasti dan valid. Apalagi ia terulang tiga kali di hadapan tiga komunitas orang yang cukup besar.

Kejadian tersebut diriwayatkan secara sahih oleh para tokoh sahabat, terutama Anas selaku pelayan Rasul, Jabir dan Ibnu Mas`ud. Ia disampaikan kepada kita lewat rangkaian sanad oleh para imam hadis seperti al-Bukhari, Muslim, Imam Malik, Ibnu Syu’aib, dan Qatadah radhiyallâhu ‘anhum (semoga Allah meridai mereka semua!).

Contoh Pertama:

Dalam Sahih Bukhari dan Muslim, serta yang lain disebutkan bahwa Anas ibn Malik berkata, “Aku melihat Rasulullah saat waktu shalat asar tiba. Ketika itu orang-orang mencari air untuk berwu dhu, namun mereka tidak mendapatkannya. Lalu, Nabi yang berada di Zawra(*)diberi sebuah wadah. Beliau meletakkan tangannya ke dalam wadah itu. Tiba-tiba air memancar dari jari-jemari beliau. Maka, orang-orang berwudhu darinya.” Qatadah bertanya kepada Anas, “Berapa jumlah kalian saat itu?” Ia menjawab, “Tiga ratus atau sekitar tiga ratus.”(*)

Engkau bisa melihat bagaimana Anas d menginformasikan peristiwa tersebut sebagai wakil dari 300 orang yang ada. Mungkinkah ketiga ratus orang itu secara maknawi tidak terlibat dalam informasi ini. Mungkinkah mereka tidak mengingkarinya jika memang peristiwa ini tidak benar-benar terjadi?

Contoh Kedua:

Dalam sejumlah kitab sahih, terutama sahih Bukhari dan Muslim, terdapat riwayat yang berasal dari Salim ibn Abi al-Ju’d, dari Jabir ibn Abdillah al-Anshari d yang berkata, “Pada saat melakukan perjalanan Hudaibiyah, para sahabat mengalami kehausan. Sementara di hadapan Nabi terdapat kantong air dari kulit. Kemudian beliau berwudhu. Melihat hal itu, mereka segera menghampiri beliau.‘Ada apa dengan kalian?’ tanya Nabi. Mereka menjawab, ‘Kami tidak memiliki air untuk berwudhu dan untuk minum kecuali yang ada di depanmu ini.’ Lalu Nabi memasukkan tangannya ke dalam kantong air itu. Seketika air memancar dari jari-jemarinya seperti sumber mata air. Kamipun minum dan berwudhu darinya.” Salim berujar, “Aku bertanya kepada Jabir, ‘Berapa jumlah kalian waktu itu?’” “Andaikan jumlah kami 100 ribu tentu masih cukup. Namun ketika itu jumlah kami hanya seribu lima ratus orang,” jawab Jabir.(*)

Dengan demikian, secara maknawi jumlah perawi riwayat di atas mencapai seribu lima ratus orang. Sebab, manusia memiliki tabiat suka mengungkap kebohongan dengan berkata, “Ini bohong.” Apalagi yang meriwayatkan kisah di atas adalah para sahabat yang mulia yang rela mengorbankan jiwa, harta, orang tua, anak, kaum, dan kabilahnya demi membela kebenaran dan kejujuran. Di samping itu, mustahil mereka mendiamkan kebohongan yang ada setelah mendengar ancaman Rasul yang mengerikan, “Siapa yang berdusta atas namaku dengan sengaja, bersiaplah ia mengambil tempat di neraka.”(*)Maka, selama mereka tidak menentang riwayat yang ada; namun menerima dan rida dengannya, berarti mereka juga ikut serta dalam riwayat tersebut dan secara tidak langsung membenarkannya.

Contoh Ketiga:

Sejumlah kitab hadis Sahih seperti sahih Bukhari dan Muslim dalam menceritakan perang Buwâth(*)meriwayatkan bahwa Jabir d berkata, “Rasulullah bersabda kepadaku, ‘Wahai Jabir tolong ambilkan air!’ ‘Kami tidak memiliki air.’ Ujarku. Nabi lalu meminta sedikit air. Tidak lama kemudian beliau diberi air. Lalu beliau memasukkan tangan ke dalamnya sambil membaca sesuatu yang tidak kuketahui. ‘Tolong ambilkan sebuah wadah!’ pinta beliau. Akupun segera membawakannya ke hadapan beliau. Selanjutnya, Nabi mengulurkan tangannya ke dalam wadah tadi lalu merenggangkan jari-jemarinya. Kemudian Jabir menuangkannya untuk beliau. Lalu beliau membaca ‘Bismillah!’. Aku melihat air keluar dari jari-jemarinya sehingga wadah tersebut penuh dengan air. Beliau menyuruh orang-orang untuk mengambilnya hingga puas. ‘Ada yang masih butuh?’ tanyaku. Lalu Rasulullah mengangkat tangannya dari wadah tersebut yang penuh dengan air.”(*)

Mukjizat di atas secara maknawi bersifat mutawatir. Pasalnya, Jabir merupakan saksi terdepan. Sangat wajar kalau ia meriwayatkan- nya serta berbicara mewakili mereka. Sebab, saat itu posisi Jabir sebagai pelayan Rasul.

Dalam riwayat sahih yang lain Ibnu Mas`ud menyebutkan, “Aku melihar air memancar dari jari-jemari Rasulullah.”(*)Jika yang meriwayatkannya para sahabat yang terpercaya dan mulia seperti Anas, Jabir, dan Ibnu Mas`ud f, di mana masing-masing mereka berkata, “Aku telah melihat”, kira-kira mungkinkah mereka sebenarnya tidak melihatnya?!

Selanjutnya, satukanlah tiga contoh di atas untuk melihat sejauh mana kekuatan mukjizat yang cemerlang itu. Sebab, manakala ketiga jalur tersebut bersatu, maka riwayat yang itu menjadi kuat secara mutawatir maknawi sekaligus menjadi bukti bahwa air memang memancar dari jari-jemari beliau.

Mukjizat ini lebih hebat dan lebih agung daripada dua belas mata air yang dipancarkan Musa dari batu. Pasalnya, keluarnya air dari batu merupakan sesuatu yang sangat mungkin terjadi. Sementara, keluarnya air dari daging dan tulang laksana telaga al-Kautsar tidak pernah ada sebelumnya.

Contoh Keempat:

Dalam kitabnya, al-Muwaththa, Imam Malik meriwayatkan dari sejumlah sahabat ternama, dari Muadz ibn Jabal, tentang kisah perang Tabuk bahwa mereka singgah di sumber mata air yang hanya mengeluarkan sedikit air. Maka, Rasulullah memerintahkan mereka mengumpulkan air tersebut. Mereka pun menimbanya dengan tangan hingga terkumpul di sebuah wadah. Setelah itu, Rasulullah membasuh wajah dan tangannya di wadah tadi. Kemudian beliau menuangkan kembali ke sumber mata air tersebut hingga akhirnya memancarkan air dalam jumlah yang banyak. Maka, merekapun bisa mengambil air. Bahkan dalam hadis Ibnu Ishaq disebutkan bagaimana air tersebut menembus tanah hingga bersuara seperti gemuruh petir. Lalu Nabi berkata:

يُوشِكُ يَا مُعَاذُ اِن۟ طَالَت۟ بِكَ حَيَاةٌ اَن۟ تَرٰى مَا هٰهُنَا قَد۟ مُلِئَ جِنَانًا

Wahai Muadz, jika engkau berumur panjang, engkau akan melihat bagaimana tempat ini dipenuhi oleh taman.”(*)Dan ternyata hal itu benar adanya.

Contoh Kelima:

Al-Bukhari meriwayatkan dari al-Barra, Muslim meriwayatkan dari Salamah ibn al-Akwa’, serta dari berbagai jalur lain dalam kitab hadis sahih, “Dalam perjalanan Hudaibiyah jumlah kami 1400 orang. Kami menemukan sebuah sumur. Kemudian kami mengambil airnya hingga tak tersisa satu tetespun. Lalu Nabi duduk di pinggir sumur. Beliau meminta air dan dikumur-kumur. Setelah itu, dimuntahkan ke dalam sumur. Tidak lama kemudian kami bisa mengambil air darinya hingga puas. Demikian pula dengan tunggangan kami.”(*)Al-Barra berkata, “Nabi meminta satu ember air darinya. Setelah air itu kami bawakan, beliau meludahkan air liur dari mulutnya yang penuh berkah seraya berdoa. Kemudian menuangkan air di ember tadi ke dalam sumur. Seketika sumur itu meluap sehingga bisa dikonsumsi oleh mereka dan tunggangan mereka.

Contoh Keenam:

Para imam perawi hadis seperti Muslim, Ibnu Jarir ath-Thabari dan yang lain meriwayatkan dari Abu Qatadah yang berkata, “Nabi pergi bersama mereka untuk membantu penduduk Mu’tah saat mendengar berita pembunuhan terhadap para amir.(*)Saat itu aku membawa mîdha’ah (wadah air untuk wudhu). Rasul berkata,

اِح۟فَظ۟ عَلَىَّ مٖيضَئَتَكَ فَسَيَكُونُ لَهَا نَبَأٌ عَظٖيمٌ

‘Jagalah wadah airmu. Sebab, suatu saat akan dibutuhkan.’ Setelah itu kami merasa sangat haus. Jumlah kami sekitar 72 orang. (Dalam riwayat ath-Thabari disebutkan bahwa jumlahnya hampir 300). Melihat hal tersebut Rasul bersabda, ‘Berikan wadah airmu!’ Maka, aku segera memberikan kepada beliau. Beliau mengambil dan memasukkan mulutnya ke tempat tersebut. Aku tidak tahu apakah di dalamnya beliau bernapas atau tidak. Kemudian ketujuh puluh dua orang itu datang dan minum darinya. Mereka juga mengisi wadah milik mereka. Selanjutnya aku mengambil wadah airku tersebut. Kondisinya tetap seperti semula.”(*)

Perhatikanlah mukjizat yang cemerlang itu dan ucapkan: Ya Allah, limpahkan salawat dan salam atas junjungan kami serta atas keluarganya sebanyak tetesan air!

Contoh Ketujuh:

Al-Bukhari dan Muslim meriwayatkan dari Imran ibn Hushain saat Nabi dan para sahabat mengalami kehausan dalam sebuah perjalanan. “Kami dalam perjalanan bersama Nabi. Saat itu banyak orang yang mengeluh kehausan. Lalu beliau berhenti sejenak kemudian memanggilku dan memanggil Ali. Beliau berkata, “Pergilah mencari air!” Maka, keduanya pergi mencari air. Dalam perjalanan, keduanya bertemu dengan seorang wanita yang membawa bejana. Maka mereka membawa wanita tersebut ke hadapan Nabi. Nabi meminta wadah lalu menuangkan air dari bejana tadi. Selanjutnya beliau menyuruh orang-orang untuk mengambil air. Mereka pun mengambilnya. Kami berpikir ia lebih penuh daripada sebelumnya.” Nabi berkata, “Berikan sesuatu untuk wanita ini!” Kamipun mengumpulkan makanan dan meletakkannya di dalam kain. Lalu ia membawa makanan tersebut di atas untanya.

Beliau berkata kepadanya, “Kami tidak mengurangi air milikmu sedikitpun. Akan tetapi, Allah-lah yang memberi air kepada kami...”(*)

Contoh Kedelapan:

Ibnu Khuzaimah meriwayatkan hadis Umar d tentang pasukan yang berada dalam kesulitan. Disebutkan bahwa mereka mengalami kehausan yang luar biasa. Sampai-sampai ada yang menyembelih untanya untuk meminum air yang terdapat di dalamnya. Maka,Abu Bakar d meminta Nabi untuk berdoa. Beliau pun terus mengangkat kedua tangannya hingga langit mendung dan turunlah hujan. Akhirnya, mereka bisa mengisi wadah milik mereka. Hujan tersebut hanya turun di sekitar mereka; tidak melampaui batas tempat mereka.(*) Ini bukan sebuah kebetulan; peristiwa itu sepenuhnya mukjizat Muhammad .

Contoh Kesembilan:

Amr ibn Syu`aib (cucu Abdullah ibn Amr ibn al-Ash) yang dianggap tsiqah (bisa dipercaya) oleh keempat penulis Sunan dalam periwayatannya, menyatakan bahwa Abu Thalib berkata kepada Nabi yang sedang diboncengnya di Dzul-Majaz, “Aku merasa haus, sementara aku tidak memiliki air. Maka, Nabi turun dan menghentakkan kaki ke tanah. Seketika air keluar. ‘Minumlah!’ ujar beliau.”(*)

Menurut salah seorang ulama peneliti, peristiwa ini terjadi sebelum beliau diangkat sebagai nabi. Karena itu, ia termasuk jenis irhâsât. Selain itu, keluarnya mata air di Arafah seribu tahun kemudian dianggap sebagai salah satu karunia ilahi kepada Rasul.

Demikianlah, mukjizat yang terkait dengan air meski tidak mencapai 90 contoh seperti sembilan contoh di atas, namun ia diriwayatkan melalui 90 sisi. Ketujuh contoh pertama sangat kuat dan pasti laksana riwayat yang mutawatir secara maknawi.

Sementara dua contoh terakhir, meski jalurnya tidak kuat dan beragam serta perawinya tidak banyak, namun para penulis hadis seperti Imam al-Baihaqi dan al-Hakim meriwayatkan dari Umar d mukjizat kedua seputar ‘awan atau mendung’ yang menjadi pendukung bagi mukjizat pada contoh kedelapan yang diriwayatkan oleh Umar. Riwayatnya adalah sebagai berikut:Dalam sebuah peperangan yang diikuti Nabi , para sahabat mengalami kehausan. Maka, Umar d meminta beliau berdoa. Ketika beliau berdoa, awanpun datang dan turunlah hujan. Setelah kebutuhan mereka terpenuhi awan itupun pergi.(*)Seolah-olah awan tersebut diperintah untuk memberikan air kepada pasukan itu saja karena hujan yang turun sesuai kebutuhan.

Di samping menduku- ng dan menguatkan contoh kedelapan di atas, ia juga menjelaskan bahwa riwayat tersebut kuat dan pasti. Ibnu al-Jauzi—yang dikenal sangat tegas, bahkan sampai menolak sejumlah hadis sahih dan menggolongkannya sebagai hadis maudhû—berkata, “Peristiwa di atas terjadi pada perang Badar dan merupakan sebab turunnya ayat berikut:

“Dan Allah menurunkan kepadamu hujan dari langit untuk mensucikan kamu dengan hujan itu” (QS. al-Anfâl [8]: 11).Karena ayat tersebut turun lantaran peristiwa di atas seraya menerangkannya dengan jelas, berarti tidak diragukan lagi bahwa ia memang benar terjadi.

Proses datangnya hujan berkat doa Nabi sebelum beliau menurunkan kedua tangannya yang terangkat saat berdoa sering terjadi. Ia sebenarnya merupakan mukjizat tersendiri. Kadangkala Nabi meminta hujan saat berada di atas mimbar. Lalu hujan itupun turun sebelum beliau menurunkan kedua tangannya. Hal ini diriwayatkan lewat jalur yang mutawatir.

PETUNJUK KESEMBILAN

Salah satu jenis mukjizat Rasul yang lain adalah pohon yang tunduk pada perintah beliau seperti manusia, lalu bagaimana ia meninggalkan tempatnya dan mendatangi beliau. Mukjizat yang terkait dengan pohon ini bersifat mutawatir dilihat dari segi maknanya sama seperti air yang keluar dari jari-jemari beliau yang penuh berkah. Bentuknya beragam dan diriwayatkan lewat banyak jalur.

Ya, bisa dikatakan bahwa berita tentang kondisi pohon yang meninggalkan tempatnya lalu datang memenuhi perintah Rasul bersifat mutawatir sharîh. Pasalnya, ia diriwayatkan oleh para sahabat yang mulia, jujur, dan ternama seperti Ali, Ibnu Abbas, Ibnu Mas`ud, Ibnu Umar, Ya’lâ ibn Murrah, Jabir, Anas ibn Malik, Buraidah, Usamah ibn Zaid, Ghailan ibn Salamah f, dan yang lainnya. Masing-masing mereka memberitakan mukjizat yang terkait dengan pohon ini secara kuat. Lalu riwayat mereka dinukil oleh ratusan tabi`in lewat banyak jalur. Di permulaan setiap jalurnya terdapat sosok sahabat yang mulia. Dengan kata lain, seolah-olah ia sampai ke kita dengan tingkat kemutawatiran ganda. Karena itu, tidak ada keraguan sedikitpun atasnya. Ia berposisi sebagai riwayat yang mutawatir secara maknawi.

Meskipun mukjizat ini terjadi berkali-kali, namun kami hanya akan menyebutkan beberapa saja dari sekian banyak bentuknya yang benar dan banyak tentangnya. Hal itu kami paparkan dalam beberapa contah:

Contoh pertama:

Ibnu Majah, ad-Dârimi, dan al-Baihaqi meriwayatkan dari Anas ibn Malik dan Ali d, serta al-Bazzar dan al-Baihaqi meriwayatkan dari Umar bahwa tiga orang sahabat mulia f berkata, “Rasul pernah sangat bersedih karena orang-orang kafir mendustakan beliau. Ketika itu beliau berkata:

Ya Allah, perlihatkan padaku satu bukti yang sesudah itu aku tidak peduli jika masih ada yang mendustakanku.

Sementara dalam riwayat Anas berbunyi, “Jibril berkata kepada Nabi yang terlihat sedih, “Maukah kutunjukkan satu bukti kepadamu.” “Ya,” jawab beliau. Maka, Rasulullah melihat kepada sebuah pohon yang berada di balik lembah. Lalu Jibril berkata, “Panggillah pohon itu!” Seketika pohon itu datang berjalan hingga berada di hadapan beliau. “Suruhlah ia kembali!” Pohon itupun kembali ke tempatnya semula.(*)

Contoh Kedua:

Al-Qâdhî `Iyâdh, seorang ulama besar asal Maroko, dalam kitabnya, asy-Syifâ, meriwayatkan dengan sanad yang sahih dari Abdullah ibn Umar d yang berkata, “Kami bersama Rasulullah dalam sebuah perjalanan.

Lalu ada seorang Arab badui yang berjalan mendekati beliau.‘Wahai fulan, hendak ke mana?’ tanya beliau.

‘Hendak pulang ke rumah?’ jawabnya.

‘Maukah engkau menuju kepada kebaikan?’ tanya beliau lagi.

‘Apa itu?’ Jawabnya.

Beliau menjawab,

‘Yaitu engkau bersaksi bahwa tiada Tuhan selain Allah semata tanpa ada sekutu bagi-Nya dan bahwa Muhammad adalah hamba dan utusan-Nya.’ ‘Siapa yang menjadi saksi atas ucapan Anda ini?’

Beliau menjawab,

‘Pohon besar ini.’ Pohon tersebut berada di tepi lembah.

Seketika ia tercabut lalu datang ke hadapan beliau. Beliau memintanya untuk memberi kesaksian sebanyak tiga kali. Maka pohon itupun bersaksi seperti yang beliau katakan. Setelah itu ia kembali ke tempatnya.”(*)

Diriwayatkan dari Buraidah lewat jalur Ibnu Shâhib al-Aslami secara sahih, “Seorang Arab badui meminta satu bukti kepada Nabi.

Maka, beliau berkata kepadanya, ‘Katakan kepada pohon tersebut, “Rasulullah memanggilmu.”

Seketika pohon itu miring ke kanan, kiri, depan dan belakang. Lalu akarnya tercabut. Kemudian ia tercabut lalu datang dengan segera hingga berada di hadapan Rasulullah.

Pohon itu berujar, ‘Salam untukmu wahai Rasulullah.’ Setelah itu,Arab badui tadi meminta Nabi untuk menyuruhnya kembali ke tempat semula. Maka, iapun kembali seraya memasukkan akarnya ke dalam tanah seperti posisi semula. Lalu Arab badui tersebut berkata, ‘Izinkan aku bersujud kepadamu.’ Nabi menjawab, ‘Andaikan aku hendak memerintahkan seseorang untuk bersujud kepada orang lain, tentu aku telah memerintahkan wanita untuk bersujud kepada suaminya.’ ‘Kalau begitu, izinkan aku mencium tangan dan kakimu.’ Maka, beliau mengizinkan.”(*)

Contoh Ketiga:

Imam Muslim dan penulis kitab sahih lainnya meriwayatkan dari Jabir d yang berkata, “Kami dalam sebuah perjalanan bersama Rasulullah. Lalu beliau pergi untuk buang hajat. Beliau tidak menemukan sesuatu untuk dijadikan pelindung. Sementara terdapat dua pohon yang terletak di tepi lembah. Beliau pergi mendatangi salah satunya, lalu mengambil salah satu dahannya. Kemudian Beliau berkata, ‘Patuhlah kepadaku dengan izin Allah!’ Pohon itupun mengikuti beliau seperti unta yang dicocok hidungnya.” Disebutkan pula bahwa beliau melakukan hal yang sama pada pohon yang kedua.

Ketika berada di antara keduanya, beliau berkata, “Tutupilah diriku dengan izin Allah.”

Keduanya melakukan apa yang beliau perintahkan. Maka beliau duduk di belakangnya. Setelah selesai, beliau memerintahkan kedua pohon tadi untuk kembali ke tempat mereka.(*)

Dalam riwayat lain, beliau berkata,

يَا جَابِرُ قُل۟ لِهٰذِهِ الشَّجَرَةِ يَقُولُ لَكِ رَسُولُ اللّٰهِ: اِل۟حَقٖى بِصَاحِبَتِكِ حَتّٰى اَج۟لِسَ خَل۟فَكُمَا

“Wahai Jabir, katakan pada pohon tersebut, ‘Rasulullah memerintahkanmu untuk merapat dengan sesamamu!’ agar Aku (Rasul) bisa duduk di belakang keduanya. Maka, pohon itupun segera mendekati pohon yang pertama hingga Rasul bisa duduk di belakang keduanya. Aku pun segera pergi, kemudian duduk sambil merenung. Ketika menoleh, Rasulullah telah datang, sementara kedua pohon tadi sudah berpisah. Masing- masing berdiri sendiri. Rasulullah berdiri sejenak dan memberikan isyarat ke kanan dan ke kiri dengan kepalanya.(*)

Contoh Keempat:

Usamah ibn Zaid, salah satu panglima Rasulullah sekaligus ‘tangan kanan’ beliau, meriwayatkan, “Kami dalam sebuah perjalanan bersama Rasulullah . Ketika itu, tidak ada tempat kosong yang tersembunyi yang bisa beliau pakai untuk buang hajat.

‘Apakah engkau melihat pohon kurma atau batu?’ tanya beliau.

اِن۟طَلِق۟ وَقُل۟ لَهُنَّ اِنَّ رَسُولَ اللّٰهِ يَأ۟مُرُكُنَّ اَن۟ تَا۟تٖينَ لِمَخ۟رَجِ رَسُولِ اللّٰهِ وَقُل۟ لِل۟حِجَارَةِ مِث۟لَ ذٰلِكَ

‘Ada sejumlah pohon kurma yang saling berdekatan,’ jawabku. ‘Kalau begitu, katakan padanya bahwa Rasulullah memerintahkanmu untuk datang menjadi pelindung tempat buang hajat beliau. Perintahkan pula kepada batu itu untuk melakukan hal yang sama.’ Akupun melakukannya.

Demi Allah, aku melihat pohon-pohon kurma itu saling berdekatan hingga menyatu dan begitu pula dengan batunya hingga membentuk tumpukan yang menutupi beliau. Ketika sudah selesai, beliau berkata, ‘Suruh mereka berpisah!’ Demi Dzat Yang menguasai jiwaku, aku melihat pohon dan batu itu berpisah kembali ke tempat mereka semula.”(*)

Kedua peristiwa yang diriwayatkan oleh Jabir dan Usamah itu juga diriwayatkan oleh Ya’lâ ibn Murrah, Ghailan ibn Salamah ats-Tsaqafi, dan Ibnu Mas`ud dalam perang Hunain.

Contoh Kelima:

Seorang ulama besar, Imam Ibnu Faurak—yang dijuluki Syafii kedua karena melihat kemampuan ijtihad dan keutamaannya— menyebutkan bahwa saat perang Thaif, Nabi melakukan perjalanan pada waktu malam. Saat itu beliau mengantuk. Di hadapan beliau terdapat pohon Sudrah. Tiba-tiba pohon itu terbelah dua untuknya sehingga beliau bisa lewat di antara keduanya. Pohon tersebut tetap tegak di atas dua batang sampai sekarang.(*)

Contoh Keenam:

Ya’lâ ibn Siyâbah menyebutkan bahwa suatu ketika pohon Thalhah atau Samurah datang mengitari beliau lalu kembali ke tempatnya. Melihat hal itu, Rasulullah bersabda,

اِنَّهَا اِس۟تَأ۟ذَنَت۟ اَن۟ تُسَلِّمَ عَلَىَّ

“Ia minta izin untuk mem- beri salam kepadaku.” Maksudnya, minta izin kepada Tuhan semesta alam.(*)

Contoh Ketujuh:

Imam Bukhari dan Muslim meriwayatkan dari Ibnu Mas`ud d yang berkata, “Sebatang pohon memberitahukan kepada Nabi keberadaan jin yang mendengarkan beliau pada suatu malam. Yaitu ketika jin Nushaibin di Bathn an-Nakhl (lembah kurma) datang kepada Nabi untuk masuk Islam. Pohon tersebut memberitahukan berita kedatangan mereka kepada Nabi.”

Diriwayatkan oleh Mujahid dari Ibnu Mas`ud terkait dengan hadis di atas bahwa jin itu berkata, “Siapa yang menjadi saksi untukmu?” Beliau menjawab, “Pohon ini.” Beliau berkata padanya, “Wahai pohon kemarilah!” Pohon tersebut datang dengan membawa akarnya.(*)Demikianlah, satu mukjizat saja sudah cukup bagi rombongan jin itu.

Lalu bukankah orang yang mendengar seribu satu mukjizat sepertinya kemudian masih bersikap sombong dan ingkar lebih sesat daripada setan yang dikatakan oleh al-Qur’an lewat lisan jin, “Yang kurang akal daripada Kami selalu mengatakan (perkataan) yang melampaui batas terhadap Allah.” (QS. al-Jin [72]: 4).

Contoh Kedelapan:

At-Tirmidzi meriwayatkan dari Ibnu Abbas bahwa Nabi berkata kepada seorang Arab badui,

اَرَاَي۟تَ اِن۟ دَعَو۟تُ هٰذَا ال۟عِذ۟قَ مِن۟ هٰذِهِ النَّخ۟لَةِ اَتَش۟هَدُ اَنّٖى رَسُولُ اللّٰهِ؟

“Jika aku dapat memanggil cabang pohon kurma ini, maukah engkau bersaksi bahwa aku adalah utusan Allah?!” “Ya,” jawabnya. Maka beliau memanggilnya. Seketika, pohon tadi melompat datang kepada beliau. Lalu beliau berkata, “Kembalilah!” Pohon itupun kembali ke tempatnya.(*)

Demikianlah, begitu banyak contoh seperti yang telah kami sebutkan. Semuanya diriwayatkan lewat beragam jalur. Sebagaimana kita ketahui bahwa jika sejumlah benang menyatu, tentu ia akan menjadi tali yang kuat. Mukjizat yang terkait dengan pohon ini dan diriwayatkan lewat banyak jalur serta oleh para sahabat ternama, tentu sangat kuat sederajat dengan riwayat mutawatir maknawi. Bahkan sebenarnya ia memang mutawatir hakiki. Dan tentu tidak ada kera- guan bahwa ketika diterima oleh tabi`in riwayatnya sudah mutawatir. Apalagi jalur periwayatannya berasal dari para pengumpul hadis sahih seperti al-Bukhari, Muslim, Ibnu Hibban, at-Tirmidzi, dan yang lain. Sudah pasti jalur periwayatannya sahih. Lebih dari itu, membaca satu hadis yang terdapat dalam sahih Bukhari seperti mendengar langsung dari para sahabat yang mulia.

Jadi, kalau pohon saja mengenal Rasulullah sekaligus memperkenalkan dan membenarkan risalah beliau, serta memberikan salam, mendatangi, dan taat kepada beliau seperti yang disebutkan dalam berbagai riwayat di atas, lalu bagaimana mungkin orang bodoh yang menganggap dirinya manusia itu masih tetap tidak mengenal dan tidak percaya kepada beliau?! Bukankah berarti ia tidak punya akal dan hati? Bukankah ia lebih rendah daripada pohon kering serta lebih hina daripada kayu bakar yang hanya layak dilempar ke dalam api neraka?

PETUNJUK KESEPULUH

Yang menguatkan mukjizat yang terkait dengan pohon di atas adalah mukjizat rintihan batang pohon yang diriwayatkan secara mutawatir.

Ya, batang pohon kering di masjid Nabawi yang menangis karena berpisah dengan beliau untuk sementara waktu serta rintihannya yang terdengar oleh banyak sahabat menguatkan berbagai contoh yang telah kami sebutkan seputar mukjizat yang terkait dengan pohon. Pasalnya, batang tersebut juga berasal dari jenis pohon. Jenisnya sama. Hanya saja mukjizat ini benar-benar mutawatir, sementara yang lain mutawatir secara maknawi. Sebab, sebagian besar bagiannya tidak sampai ke tingkat mutawatir sharîh (jelas).

Tiang-tiang Masjid Nabawi sebelumnya terbuat dari batang kurma. Apabila berkhutbah, Nabi bersandar kepada salah satu batang kurma itu. Ketika beliau dibuatkan mimbar dan berdiri di atasnya, terdengar suara dari batang pohon itu seperti suara unta betina yang sedang hamil. Batang itu merintih dan menangis. Nabi kemudian mendatanginya dan meletakkan tangan beliau di atasnya. Beliau berbicara dan menghiburnya. Seketika batang itupun diam. Mukjizat ini diriwayatkan dari banyak jalur secara mutawatir.

Ya, mukjizat rintihan batang pohon tersebut sangat terkenal. Beritanya benar-benar mutawatir. Ia diriwayatkan oleh ratusan imam dari kalangan tabi`in lewat lima belas jalur dari sejumlah sahabat yang mulia. Begitulah mereka meriwayatkannya kepada generasi sesudah mereka. Di antara sahabat yang meriwayatkannya adalah Anas ibn Malik (pelayan Nabi), Jabir ibn Abdillah al-Anshari, Abdullah ibn Umar, Abdullah ibn Abbas, Sahl ibn Sa’ad, Abu Said al-Khudri, Ubay ibn Ka’ab, Buraidah, dan Ummul mukminin Ummu Salamah f. Masing-masing mereka menjadi pangkal dari berbagai jalur periwayatan hadis yang ada. Imam Bukhari dan Muslim serta imam hadis sahih yang lain meriwayatkan mukjizat yang agung dan muta- watir tersebut kepada kita.

Diriwayatkan dari Jabir d, ia berkata, “Sebelumnya tiang-tiang Masjid Nabawi terbuat dari batang kurma. Apabila berkhutbah, Nabi bersandar kepada salah satunya. Ketika beliau dibuatkan mimbar dan berada di atasnya, kami mendengar suara dari batang pohon itu seperti suara unta betina yang hamil.

Manakala Nabi mendatangi dan meletakkan tangan beliau di atasnya, batang itupun diam.” Batang tersebut tidak sanggup berpisah dengan beliau.Menurut riwayat dari Anas d, “Sampai-sampai masjid bergetar oleh suaranya.”(*)

Menurut riwayat Sahl ibn Sa’ad, “Saat batang pohon itu menang- is, banyak orang yang ikut menangis.”(*)

Menurut riwayat dari Ubay ibn Ka’ab, “Sampai-sampai pohon itu retak lantaran menangis dengan amat sangat”.(*)

Yang lain menambahkan bahwa Nabi bersabda,

اِنَّ هٰذَا بَكٰى لِمَا فَقَدَ مِنَ الذِّك۟رِ

“Ia menangis karena tidak lagi dibacakan kalimat zikir (di dekatnya).”(*)Dalam riwayat lain disebutkan, “Demi Dzat yang jiwaku berada di tangan-Nya, andaikan aku tidak datang menghampiri dan menghiburnya tentu ia akan terus seperti itu hingga hari kiamat.”

Beliau menjawab,

لَو۟ لَم۟ اَل۟تَزِم۟هُ لَم۟ يَزَل۟ هٰكَذَا اِلٰى يَو۟مِ ال۟قِيَامَةِ تَحَزُّنًا عَلٰى رَسُولِ اللّٰهِ

Yaitu karena sedih diting- gal Rasul.(*)

Dalam hadis Buraidah disebutkan,

“Saat batang pohon itu menangis, Rasul meletakkan tangan beliau di atasnya seraya berkata, ‘Kalau mau, aku bisa mengembalikanmu ke kebun yang menjadi tempat asalmu sehingga bisa tumbuh besar serta memiliki daun dan buah. Atau, kutanam engkau di surga agar buahmu bisa dimakan oleh para wali Allah.’ Setelah itu beliau menyimak jawabannya. Ia berkata, ‘Tanamlah aku di surga agar bisa dimakan oleh para wali Allah dan aku tidak peduli di manapun aku berada.’

Hal itu didengar oleh mereka yang bersama beliau.

اِغ۟رِس۟نٖى فِى ال۟جَنَّةِ يَأ۟كُلُ مِنّٖى اَو۟لِيَاءُ اللّٰهِ فٖى مَكَانٍ لَا يَب۟لٰى

Nabi kemudian bersabda, ‘Aku sudah melakukannya.’ ‘Ia lebih memilih tempat yang abadi daripada tempat yang fana ini.’

اِخ۟تَارَ دَارَ ال۟بَقَاءِ عَلٰى دَارِ ال۟فَنَاءِ

Imam Abu Ishaq al-Isfara’ani—salah seorang tokoh ahli kalam—menyatakan bahwa Rasul tidak mendatangi ba- tang pohon itu. Namun beliau menanggilnya sehingga batang itulah yang mendatangi beliau dengan menerobos tanah. Setelah itu, beliau memerintahkanbatangpohontersebutuntukkembaliketempatnya.(*)

Ubay ibn Ka’ab berkata, “Setelah mukjizat tersebut, Nabi menyuruh agar batang pohon itu dikubur di bawah mimbar.” Setiap kali melaksanakan shalat, beliau menghadap kepadanya. Lalu ketika Masjid Nabawi direnovasi, Ubay mengambil dan menyimpannya hingga batang pohon itu dimakan tanah dan hancur.(*)

Saat Hasan al-Bashri menceritakan hal ini kepada murid-mu- ridnya, ia menangis seraya berkata, “Wahai para hamba Allah, kayu saja menangis karena rindu kepada Rasulullah mengingat kedudukan beliau. Nah, kalian lebih layak untuk rindu bertemu dengan beliau.”(*)

Kami pun mengatakan, “Ya, rasa rindu dan cinta kepada beliau terwujud dalam sikap mengikuti sunnah dan syariatnya yang mulia.”

Catatan Penting

Barangkali ada yang bertanya:Mengapa berbagai mukjizat yang terkait dengan keberkahan makanan, di mana ia bisa membuat kenyang seribu orang dalam perang Khandak, hanya dengan satu shâ’ (2,04 kg), juga mukjizat air yang bisa memberi minum seribu orang lewat air yang memancar dari jari-jemari beliau yang penuh berkah, mengapa semua riwayat itu tidak terkenal? Mengapa ia tidak diriwayatkan lewat banyak jalur sebagaimana mukjizat rintihan batang pohon, padahal jumlah orang yang menyaksikan mukjizat tersebut lebih banyak daripada jumlah orang yang menyaksikan rintihan batang pohon?

Jawaban: Mukjizat yang terlihat terbagi dua: Pertama, yang terlihat lewat tangan Nabi untuk membenarkan klaim kenabian beliau sehingga menjadi bukti atasnya di mana ia menguatkan keimanan kaum mukmin, mendorong kaum munafik untuk tulus dan percaya, sekaligus mengajak kaum kafir untuk beriman. Nah, mukjizat rintihan batang pohon termasuk dari jenis ini. Karena itu, ia bisa dilihat baik oleh kalangan umum maupun kalangan khusus serta lebih mendapat perhatian daripada yang lain.

Adapun mukjizat makanan dan air, ia lebih merupakan ka- ramah daripada mukjizat. Bahkan ia lebih merupakan karunia ilahi. Atau, ia lebih merupakan jamuan rahmani sesuai kebutuhan. Karena itu, meskipun keduanya menjadi bukti dan mukjizat atas kenabian, namun tujuan utamanya adalah bahwa pasukan yang berjumlah hampir seribu orang itu sangat membutuhkan makanan dan minuman. Maka lewat perbendaharaan gaib-Nya, Allah membantu mereka dengan membuat kenyang seribu orang lewat satu shâ’ sebagaimana Dia menciptakan sekian banyak kurma dari satu benih. Demikian pula ketika Dia memberi minum kepada seribu pejuang di jalan Allah saat mereka kehausan. Dia memberi mereka minum dari air penuh berkah laksana telaga al-Kautsar. Allah mengalirkan- nya lewat jari-jemari panglima tertinggi mereka, Nabi.

Karena itu, tingkatan mukjizat makanan dan air tidak seperti rintihan batang pohon. Hanya saja, jenis kedua mukjizat tersebut secara umum sama seperti kemutawatiran riwayat rintihan batang pohon. Selain itu, setiap orang mungkin tidak melihat keberkahan makanan dan pancaran air dari jari-jemari beliau. Namun hanya melihat bekas dan jejaknya. Sementara semua orang yang berada di masjid Nabawi mendengar tangisan batang pohon itu. Inilah yang membuat riwayat tentangnya lebih tersebar.

Barangkali ada yang bertanya:Para sahabat yang mulia begitu perhatian kepada seluruh kondisi dan gerak Nabi. Mereka meriwayatkannya dengan penuh amanah dan teliti. Lalu mengapa mukjizat agung semacam ini hanya diriwayatkan lewat dua puluh jalur; tidak diriwayatkan—minimal—lewat seratus jalur?

Kemudian mengapa sebagian besar riwayatnya bersumber dari Anas, Jabir, dan Abu Hurairah f; bukan dari Abu Bakar dan Umar , kecuali hanya sedikit?

Jawaban:Bagian pertama dari pertanyaan di atas telah dijawab pada ‘prinsip ketiga dari petunjuk keempat’. Adapun jawaban untuk bagian kedua adalah bahwa manusia jika ingin berobat, tentu akan pergi ke dokter. Sementara jika ingin membuat bangunan, tentu akan pergi ke arsitek. Dan jika ingin belajar syariat, tentu akan pergi kepada mufti dan meminta fatwa darinya.

Begitulah, tugas sejumlah ulama dari kalangan sahabat terfokus pada menerima, menyebarkan, dan meriwayatkan hadis kepada generasi selanjutnya. Mereka mengoptimalkan potensi yang Allah berikan demi tugas tersebut. Abu Hurairah d mengabdikan seluruh hidupnya untuk menghafal hadis Nabi. Sementara pada saat yang sama Umar d sibuk mengemban tugas kekhalifahan dan kebijakan negara. Karena itu, beliau menyerahkan periwayatan hadis kepada sahabat Abu Hurairah, Anas, Jabir dan yang semacam mereka.

Maka tidak aneh kalau riwayat dari Umar d hanya sedikit. Di samping itu, perawi yang jujur dan dipercaya semua orang sudah cukup untuk menjadi rujukan; sehingga tidak perlu lagi merujuk kepada riwayat lain. Karenanya, sejumlah peristiwa penting diinformasikan lewat dua atau tiga jalur.

PETUNJUK KESEBELAS

Petunjuk ini menjelaskan mukjizat Nabi yang terdapat pada benda tak bernyawa seperti batu dan gunung, sebagaimana ‘petunjuk kesepuluh’ menjelaskan mukjizat nabi pada pohon. Di antara sekian banyak contoh yang ada, kami akan menyebutkan delapan darinya:

Contoh Pertama:

Imam Bukhari dan ulama brilian asal Maroko, al-Qâdhî `Iyâdh, meriwayatkan dari Ibnu Mas`ud—pelayan Nabi —bahwa Nabi bersabda, “Kami mendengar tasbih makanan saat dimakan.”(*)

Contoh Kedua:

Diriwayatkan dari Anas dan Abu Dzar di mana Anas berkata, “Nabi mengambil sekepal kerikil. Lalu kerikil tersebut bertasbih di tangan Rasulullah sehingga kami pun bisa mendengarnya. Setelah itu, beliau menuangnya ke tangan Abu Bakar d, ia tetap dalam kondisi bertasbih. Kemudian ia diletakkan ke tangan kami, namun tidak lagi bertasbih.”(*)Hal yang sama juga diriwayatkan oleh Abu Dzar d. Ia menyebutkan bahwa kerikil tersebut bertasbih saat dipegang oleh Umar d. Namun ketika diletakkan di atas tanah, ia diam. Setelah itu, Umar mengambilnya dan meletakkan di tangan Utsman. Kerikil itu kembali bertasbih. Akan tetapi, saat diletakkan di tangan kami, ia tidak lagi bertasbih.”(*)

Contoh Ketiga:

Dalam riwayat sahih yang berasal dari Ali, Jabir, dan Aisyah disebutkan bahwa setiap kali Nabi melewati gunung dan batu, semuanya selalu berkata:Salam untukmu wahai Rasulullah.

Dalam riwayat Ali d disebutkan, “Saat berada di Mekkah bersama Nabi —di awal masa kenabian—beliau pergi ke sejumlah sisinya. Setiap kali bertemu dengan pohon dan gunung, ia berkata kepada beliau, “Salam untukmu wahai Rasulullah.”(*)

Dalam riwayat jabir d, ia berkata, “Setiap kali Nabi melewati batu atau pohon, ia bersujud kepada beliau.”(*)Yakni semua tunduk kepada beliau seraya mengucap, “Salam untukmu wahai Rasulullah”. Dalam riwayat lain yang berasal dari Jabir ibn Samurah d bahwa Nabi bersabda:

Aku mengetahui di kota Mekkah ada batu yang selalu memberi salam untukku. Yakni sebelum beliau diutus menjadi nabi.

Ada yang berpendapat bahwa yang dimaksud adalah Hajar Aswad.(*)

Diriwayatkan dari Aisyah g bahwa Nabi bersabda:

Saat Jibril membawa risalah kepadaku, maka setiap kali melewati batu atau pohon, semuanya mengucap, ‘Salam untukmu wahai Rasulullah.’(*)

Contoh Keempat:

Dalam hadis al-Abbas d disebutkan bahwa ketika Nabi menyelimuti dia dan anak-anaknya—yaitu Abdullah, Ubaidillah, al-Fadhl, dan Qutsam—dengan pakaian beliau seraya berdoa agar mereka diselamatkan dari api neraka, beliau berkata:

Wahai Tuhan, ini adalah pamanku, saudara ayahku. Sementara mereka adalah anak-anaknya. Lindungilah mereka dari api neraka sebagaimana aku menutupi mereka dengan bajuku ini. Mendengar doa tersebut, daun pintu dan tembok rumah ikut mengamini.(*)

Contoh Kelima:

Sejumlah perawi hadis sahih, terutama al-Bukhari, Ibnu Hibban, Abu Daud, dan at-Tirmidzi meriwayatkan dari Anas,(*) Abu Hurairah,(*)Utsman Dzun-Nurain,198 dan Said ibn Zaid199 sebagai salah seorang yang diberi kabar gembira masuk surga, meriwayatkan bahwa Nabi, Abu Bakar, dan Utsman naik ke bukit Uhud. Tiba-tiba bukit tersebut bergetar karena senang dan gembira dengan keberadaan mereka. Beliau bersabda:

Tenanglah wahai Uhud! Yang berada di atasmu adalah seorang nabi, orang shiddiq, dan dua syahid.

Lewat hadis di atas, Nabi mengabarkan mati syahidnya Umar dan Utsman secara gaib.

Sebagai pelengkap dari contoh di atas, diriwayatkan bahwa ketika Rasul berhijrah dari Mekkah dan dicari-cari oleh kaum kafir Quraisy, beliau naik ke gunung Tsubair.(*)Tiba-tiba gunung itu berkata, “Wahai Rasulullah, turunlah! Aku khawatir mereka membunuhmu di atas punggungku sehingga Allah mengazabku.” Mendengar hal itu, gua Hira memanggil, “Ke sinilah wahai Rasulullah!”(*)Dari sini sejumlah kalangan salih merasa takut ketika berada di Tsubair, namun merasa nyaman dan tenang saat berada di Hira.

Lewat berbagai contoh di atas dapat dipahami bahwa sejumlah gunung besar juga tunduk dan taat sama seperti manusia. Ia sebagaimana makhluk lain yang bertasbih kepada Allah dan memiliki tugas khusus. Ia juga mengenal dan mencintai Nabi. Jadi, gunung tidak dicipta dengan sia-sia.

Contoh Keenam:

Ibnu Umar d meriwayatkan bahwa saat berada di atas mimbar, Nabi membaca:“Mereka tidak menghormati Allah dengan sebenar-benarnya penghormatan...” (QS. az-Zumar [39]: 67).Kemudian beliau bersabda, “Tuhan Yang Mahagagah meng- agungkan diri-Nya dengan berkata, ‘Aku adalah Dzat Yang Maha- gagah. Aku Dzat Yang Mahagagah. Aku Mahabesar dan Mahatinggi.’ Seketika mimbar berguncang hingga kami khawatir beliau terjatuh.”(*)

Contoh Ketujuh:

Nakl-i sahih ile Habrü’l-Ümme ve Tercümanü’l-Kur’an olan Hazret-i İbn-i Abbas ve hâdim-i Nebevî ve ulema-i azîme-i sahabeden olan İbn-i Mesud’dan haber veriyorlar ki demişler: Feth-i Mekke gününde, Kâbe ve etrafında, taşta rasasla mıhlanmış üç yüz altmış sanem vardı. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm elinde kavse benzer bir değnekle, o sanemlere birer birer işaret ederek جَٓاءَ ال۟حَقُّ وَزَهَقَ ال۟بَاطِلُ اِنَّ ال۟بَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا deyip hangisine işaret etti, yere düştü. Sanemin yüzüne işaret ettiyse arkasına düşer, arkasına işaret ettiyse yüzüstüne düşer ve hâkeza sanemler yere yuvarlandılar.

Sekizinci Misal:

Meşhur Buheyra-yı Rahip’in meşhur kıssasıdır ki: Nübüvvetten evvel, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, amcası Ebu Talib ve bir kısım Kureyşî ile beraber Şam tarafına ticarete gidiyorlar. Buheyra-yı Rahip’in kilisesi civarına geldikleri vakit oturdular. İnsanlar ile ihtilat etmeyen münzevi Buheyra-yı Rahip birden çıkageldi. Kafile içinde Muhammedü’l-Emin’i (asm) gördü. Kafileye dedi: “Şu Seyyidü’l-âlemîn’dir ve peygamber olacaktır.” Kureyşîler dediler: “Neden biliyorsun?” Mübarek rahip dedi ki: “Siz gelirken baktım ki havada üstünüzde bir parça bulut vardı. Siz otururken şu Muhammedü’l-Emin (asm) tarafına bulut meyletti, gölge yaptı. Hem görüyordum ki taş, ağaç ona secde eder gibi bir vaziyet gördüm. Bu ise nebilere yapılır.”

İşte bu sekiz misal gibi belki seksen misal var. Bu sekiz misal birleştirilse öyle kopmaz bir zincir olur ki hiçbir şüphe onu koparamaz ve sarsamaz. Şu cins mu’cize umumiyeti itibarıyla yani cemadatın dava-yı nübüvvete delil olarak konuşmaları, manevî tevatür hükmünde yakîni ve kat’iyeti ifade eder. Her bir misal, mecmuun kuvvetinden, kendi kuvvetinden fazla bir kuvvet daha alır. Evet zayıf bir direk, kuvvetli direklerle omuz omuza geldiği vakit, muhkemleşir. Zayıf, kuvvetsiz bir adam, asker olup orduya girse öyle kuvvetleşir ki bin adama meydan okur.

ON İKİNCİ İŞARET

On Birinci İşaret’le alâkadar olan üç misal fakat gayet mühim misallerdir.

Birinci Misal:

وَمَا رَمَي۟تَ اِذ۟ رَمَي۟تَ وَلٰكِنَّ اللّٰهَ رَمٰى nass-ı kat’îsiyle ve ehl-i tahkik umum müfessirlerin tahkikiyle ve umum ehl-i hadîsin ihbarıyla, Gazve-i Bedir’de, şu âyet haber veriyor ki Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm bir avuç toprak ile küçük taşları aldı, küffar ordusunun yüzüne attı شَاهَتِ ال۟وُجُوهُ dedi. شَاهَتِ ال۟وُجُوهُ kelimesi bir kelâm iken onların her birinin kulağına gitmesi gibi; o bir avuç toprak dahi her bir kâfirin gözüne gitti. Her biri kendi gözü ile meşgul olup hücumda iken birden kaçtılar.

Hem Gazve-i Huneyn’de, başta İmam-ı Müslim olarak ehl-i hadîs haber veriyorlar ki: Gazve-i Huneyn’de –Bedir gibi– küffar, şiddetle hücum ederken yine bir avuç toprak atıp شَاهَتِ ال۟وُجُوهُ diyerek, her birinin kulağına bir شَاهَتِ ال۟وُجُوهُ kelimesi girdiği gibi; biiznillah her birinin yüzüne bir avuç toprak gitti. Gözleriyle meşgul olup kaçtılar.

İşte Bedir’de ve Huneyn’deki hârika olan şu hâdise esbab-ı âdi ve kudret-i beşer dâhilinde olmadığından Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan وَمَا رَمَي۟تَ اِذ۟ رَمَي۟تَ وَلٰكِنَّ اللّٰهَ رَمٰى ferman eder. Yani “O hâdise kudret-i beşer haricindedir. Kuvve-i beşeriye ile değil belki fevkalâde bir surette, kudret-i İlahiye ile olmuştur.”

İkinci Misal:

Başta Buharî, Müslim, kütüb-ü sahiha haber veriyorlar ki: Gazve-i Hayber’de bir Yahudi kadını, bir keçiyi biryan yapıp pişirmiş, gayet müessir bir zehir ile zehirlemiş. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma göndermiş. Sahabeler yemeye başladılar. Birden ferman etti:

اِر۟فَعُوا اَي۟دِيَكُم۟ اِنَّهَا اَخ۟بَرَت۟نٖى اَنَّهَا مَس۟مُومَةٌ

Yani pişirilen keçi bana der ki: “Ben zehirliyim!” diye haber veriyor. Herkes elini çekti. Fakat o şiddetli zehirin tesirinden Bişr İbni’l-Berra, aldığı bir tek lokmadan vefat etti. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, o Zeyneb ismindeki kadını çağırdı. Ferman etti: “Neden böyle yaptın?” O menhuse dedi: “Eğer peygamber isen sana zarar vermeyecek, eğer padişah isen insanları senden kurtarmak için yaptım.”

Bazı rivayette onu öldürtmemiş, bazı tarîkte öldürtmüş. Ehl-i tahkik demiş ki: Kendi öldürtmemiş fakat Bişr’in veresesine verilmiş, onlar öldürmüşler. Şu vak’a-i acibedeki vech-i i’cazı gösterecek iki üç noktayı dinle:

Birincisi: Bir rivayette var ki o keçinin kolu haber verdiği vakit, bazı sahabeler de işittiler.

İkincisi: Hem bir rivayette vardır ki Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm haber verdikten sonra dedi: “Bismillah deyiniz, ondan sonra yiyiniz. Zehir daha tesir etmeyecektir.” Şu rivayeti çendan İbn-i Hacer-i Askalanî kabul etmemiş fakat başkaları kabul etmişler.

Üçüncüsü: Hem dessas Yahudiler, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma ve mukarrebîn-i sahabeye birden darbe vurmak istedikleri halde, birden gaibden haber verilmiş gibi hâdisenin inkişafı ve desiselerinin akîm kalması ve o ihbarın ifade ettiği vakıa doğru çıkması ve hiçbir vakit sahabeleri nazarında mütehalif bir haberi görülmeyen Zat-ı Ahmediye’nin “Şu keçinin kolu bana söylüyor.” demesi; herkesin kulağıyla o keçiden, o sözü işitmesi kadar kanaat-i kat’iyeleri olmuş.

Üçüncü Misal:

Hazret-i Musa aleyhisselâmın “yed-i beyza” ve “asâ” mu’cizesine nazire olarak üç hâdisede bir mu’cize-i Ahmediye:

Birincisi: Hazret-i İmam-ı Ahmed İbn-i Hanbel, Ebî Saidi’l-Hudrî’den tahric ve tashih eder ki Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Katade İbn-i Nu’man’a karanlıklı, yağmurlu bir gecede bir değnek verir ve ferman eder ki: “Sana lamba gibi onar arşın her tarafta ışık verecek. Evine gittiğin zaman, bir siyah şahıs gölge göreceksin. O, şeytandır. Onu hanenden çıkar, tard et.” Katade değneği alır, gider. Yed-i beyza gibi ışık verir. Evine gider; o siyah şahsı görür, tard eder.

İkincisi: Bir menba-ı garaib olan Gazve-i Kübra-yı Bedir’de, Ukkaşe İbni’l-Mihsani’l-Esedî’nin müşriklerle dövüşürken kılıncı kırıldı. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona kılınca mukabil kalınca bir değnek verdi. Dedi: “Bununla harp et.” Birden değnek, biiznillah uzun, beyaz bir kılınç oldu. Onunla harp etti. Hayatı miktarınca tâ Yemame Harbi’nde şehit oluncaya kadar boynunda taşıdı. Şu hâdise kat’îdir. Çünkü Ukkaşe bütün hayatında onunla iftihar etmiş ve o kılınç “El-Avn” namıyla meşhur olmuş. İşte Hazret-i Ukkaşe’nin iftiharı ve kılıncın Avn namıyla, kılınçların fevkinde iştiharı, şu hâdisenin iki hüccetidir.

Üçüncüsü: İbn-i Abdi’l-Berr gibi bir allâme-i asır ve ehl-i tahkikin büyüklerinden nakil ve tashih ediyorlar ki: Gazve-i Uhud’da Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın halazadesi olan Abdullah İbn-i Cahş harp ederken kılıncı kırıldı. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona bir değnek verdi. O değnek, onun elinde bir kılınç oldu. Onun ile harp etti. O eser-i mu’cize olan kılınç, bâki kaldı. Meşhur İbn-i Seyyidi’n-nâs siyerinde haber veriyor ki: Bir zaman sonra, Abdullah o kılıncı Bugay-ı Türkî namında bir adama, iki yüz liraya sattı.

İşte bu iki kılınç asâ-yı Musa gibi birer mu’cizedir. Fakat asâ-yı Musa vefat-ı Musa’dan sonra vech-i i’cazı kalmadı. Fakat şunlar bâki kaldılar.

ON ÜÇÜNCÜ İŞARET

Mu’cizat-ı Ahmediye aleyhissalâtü vesselâmın hem mütevatir hem misalleri pek çok bir nev’i dahi hastalar ve yaralılar nefes-i mübareğiyle şifa bulmalarıdır. Şu nevi mu’cize-i Ahmediye aleyhissalâtü vesselâm, nev’i itibarıyla manevî mütevatirdir. Cüz’iyatları, bir kısmı dahi manevî mütevatir hükmündedir. Diğer kısmı âhâdî ise de ilm-i hadîsin müdakkik imamları tashih ve tahric ettikleri için kanaat-i ilmiye verir. Biz de pek çok misallerinden birkaç misalini zikredeceğiz:

Birinci Misal:

Allâme-i Mağrib Kadı-yı İyaz, Şifa-i Şerif’inde, ulvi bir an’ane ile ve müteaddid tarîklerle, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın hâdimi ve bir kumandanı ve Hazret-i Ömer’in zamanında ordu-yu İslâm’ın baş kumandanı ve İran’ın fatihi ve Aşere-i Mübeşşere’den olan Hazret-i Sa’d İbn-i Ebî Vakkas diyor:

Gazve-i Uhud’da ben Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanında idim. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, o gün kavsi kırılıncaya kadar küffara oklar attı. Sonra bana okları veriyordu “At!” diyordu. Nasl’sız, yani okun uçmasına yardım eden kanatları olmayan okları verirdi. Ve bana emrederdi: “At!” ben de atardım. Kanatlı oklar gibi uçardı, küffarın cesedine yerleşirdi. O halde iken, Katade İbn-i Nu’man’ın gözüne bir ok isabet etmiş, gözünü çıkarıp gözünün hadekası yüzünün üstüne indi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm mübarek, şifalı eliyle onun gözünü alıp eski yuvasına yerleştirip iki gözünden en güzeli olarak hiçbir şey olmamış gibi şifa buldu.

Şu vakıa çok iştihar etmiş. Hattâ Katade’nin bir hafidi, Ömer İbn-i Abdilaziz’in yanına geldiği vakit, kendini şöyle tarif etmiş: “Ben öyle bir zatın hafidiyim ki Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm onun çıkmış gözünü yerine koyup birden şifa buldu. En güzel göz o olmuş.” diye nazım suretinde (Hâşiye)Hazret-i Ömer’e söylemiş; onun ile kendini tanıttırmış.

Hem nakl-i sahih ile haber verilmiş ki: Meşhur Ebî Katade’nin, Yevm-i Zîkarad denilen gazvede, bir ok mübarek yüzüne isabet etmiş. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, mübarek eliyle meshetmiş. Ebî Katade der ki: Kat’iyen ve aslâ ne acısını ve ne de cerahatini görmedim.

İkinci Misal:

Başta Buharî ve Müslim, kütüb-ü sahiha haber veriyorlar ki: Gazve-i Hayber’de, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Aliyy-i Haydarî’yi bayraktar tayin ettiği halde, Ali’nin gözleri hastalıktan çok ağrıyordu. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm tiryak gibi tükürüğünü gözüne sürdüğü dakikada, şifa bularak hiçbir şey kalmadı. Sabahleyin Hayber Kalesi’nin pek ağır demir kapısını çekip elinde kalkan gibi tutup Kale-i Hayber’i fethetti.

Hem o vakıada, Seleme İbn-i Ekva’ın bacağına kılınç vurulmuş, yarılmış. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona nefes edip birden ayağı şifa bulmuş.

Üçüncü Misal:

Başta Nesaî olarak erbab-ı siyer, Osman İbn-i Huneyf’ten haber veriyorlar ki Osman diyor ki: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanına bir âmâ geldi, dedi: “Benim gözlerimin açılması için dua et.” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona ferman etti:

فَان۟طَلِق۟ وَتَوَضَّأ۟ ثُمَّ صَلِّ رَك۟عَتَي۟نِ وَقُلِ اللّٰهُمَّ اِنّٖى اَس۟ئَلُكَ وَاَتَوَجَّهُ اِلَي۟كَ بِنَبِىِّ مُحَمَّدٍ نَبِىِّ الرَّح۟مَةِ يَا مُحَمَّدُ اِنّٖى اَتَوَجَّهُ بِكَ اِلٰى رَبِّكَ اَن۟ يَك۟شِفَ عَن۟ بَصَرٖى اَللّٰهُمَّ شَفِّع۟هُ فِىَّ

O gitti, öyle yaptı, geldi. Gözü açılmış, güzel görüyormuş, gördük.

Dördüncü Misal:

Büyük bir imam olan İbn-i Vehb haber veriyor ki: Gazve-i Bedr’in on dört şehidinden birisi olan Muavviz İbn-i Afra’, Ebucehil ile dövüşürken Ebucehil-i Laîn, o kahramanın bir elini kesmiş. O da öteki eliyle elini tutup Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanına gelmiş. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm onun elini yine yerine yapıştırdı, tükürüğünü ona sürdü; birden şifa buldu. Yine harbe gitti, şehit oluncaya kadar harp etti.

Hem yine İmam-ı Celil İbn-i Vehb haber veriyor ki: O gazvede Hubeyb İbn-i Yesaf’ın omuz başına bir kılınç vurulmuş ki bir şakkı ayrılmış gibi dehşetli bir yara açılmış. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm onun kolunu omuzuna eliyle yapıştırmış, nefes etmiş; şifa bulmuş.

İşte şu iki vakıa, çendan âhâdîdir ve haber-i vâhiddir fakat İbn-i Vehb gibi bir imam tashih etse Gazve-i Bedir gibi bir menba-ı mu’cizat olan bir gazvede olsa hem bu iki vakıayı andıracak çok misaller bulunsa elbette şu iki vakıa, kat’î ve vakidir denilebilir.

İşte ehadîs-i sahiha ile sübut bulan belki bin misal var ki Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın mübarek eli ona şifa olmuş.

Bu parça altın ve elmas ile yazılsa liyakati var

Evet sâbıkan bahsi geçmiş: Avucunda küçük taşların zikir ve tesbih etmesi وَمَا رَمَي۟تَ اِذ۟ رَمَي۟تَ sırrıyla aynı avucunda, küçücük taş ve toprak, düşmana top ve gülle hükmünde onları inhizama sevk etmesi, وَ ان۟شَقَّ ال۟قَمَرُ nassı ile aynı avucunun parmağıyla kameri iki parça etmesi ve aynı el, çeşme gibi on parmağından suyun akması ve bir orduya içirmesi ve aynı el, hastalara ve yaralılara şifa olması, elbette o mübarek el, ne kadar hârika bir mu’cize-i kudret-i İlahiye olduğunu gösterir.

Güya ahbap içinde o elin avucu küçük bir zikirhane-i Sübhanîdir ki küçücük taşlar dahi içine girse zikir ve tesbih ederler.

Ve a’daya karşı küçücük bir cephane-i Rabbanîdir ki içine taş ve toprak girse gülle ve bomba olur.

Ve yaralılar ve hastalara karşı küçücük bir eczahane-i Rahmanîdir ki hangi derde temas etse derman olur.

Ve celal ile kalktığı vakit, kameri parçalayıp kab-ı kavseyn şeklini verir.

Ve cemal ile döndüğü vakit, âb-ı kevser akıtan on musluklu bir çeşme-i rahmet hükmüne girer.

Acaba böyle bir zatın bir tek eli, böyle acib mu’cizata mazhar ve medar olsa o zatın Hâlık-ı kâinat yanında ne kadar makbul olduğu ve davasında ne kadar sadık bulunduğu ve o el ile biat edenler, ne kadar bahtiyar olacakları, bedahet derecesinde anlaşılmaz mı?

Bir Sual: Deniliyor ki: Sen çok şeylere mütevatir dersin, halbuki biz onların çoğunu yeni işitiyoruz. Mütevatir bir şey böyle gizli kalmaz?

Elcevap: Ulema-i şeriat yanında çok mütevatir ve bedihî şeyler var ki onlardan olmayana göre meçhuldür. Ehl-i hadîs yanında da çok mütevatir var, sairlerin yanında âhâdî de olmuyor ve hâkeza… Her fennin ehl-i ihtisası, o fenne göre bedihiyatı, nazariyatı beyan edilir. Umum halk ise o fennin ehl-i ihtisasına itimat eder, teslim olur veya içine girer, görür.

Şimdi haber verdiğimiz hakiki mütevatir veya manevî mütevatir veya tevatür hükmünde kat’iyeti ifade eden vakıalar hem ehl-i hadîs hem ehl-i şeriat hem ehl-i usûlü’d-din hem ekser tabakat-ı ulemada hükmünü öyle göstermiş. Gaflette bulunan avam veya gözünü kapayan nâdanlar bilmezlerse kabahat onlara aittir.

Beşinci Misal:

İmam-ı Bağavî tahrici ve tashihi ile haber veriyor ki: Ali ibni’l-Hakem’in Gazve-i Hendek’te küffarın darbesiyle ayağı kırıldı. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm meshetti. Dakikasında öyle şifa buldu ki atından inmedi.

Altıncı Misal:

Başta İmam-ı Beyhakî, ehl-i hadîs haber veriyorlar ki: İmam-ı Ali gayet hasta idi. Izdırabından kendi kendine dua edip inliyordu. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm geldi, dedi: اَللّٰهُمَّ اش۟فِهٖ Ve ayağıyla Hazret-i Ali’ye dokundu “Kalk!” dedi. Birden şifa buldu. İmam-ı Ali der ki: “Ondan sonra o hastalığı hiç görmedim.”

Yedinci Misal:

Şürehbile’l-Cuhfî’nin meşhur kıssasıdır ki: Avucunda etten bir ur vardı ki kılıncı ve atın dizginini tutamıyordu. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm eliyle avucundaki uru meshetti ve mübarek eliyle ovdu. O urdan hiçbir eser kalmadı.

Sekizinci Misal:

Altı çocuğun her biri ayrı ayrı birer mu’cize-i Ahmediyeye mazhar oldu.

Birincisi: İbn-i Ebî Şeybe –muhakkik-i kâmil ve muhaddis-i meşhur– haber veriyor ki: Bir kadın bir çocuğu, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanına getirdi. O çocukta bir bela vardı, konuşmuyordu, aptal idi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm bir su ile mazmaza etti, elini yıkadı. O suyu kadına verdi, çocuğa içirsin ferman etti. Çocuk o suyu içtikten sonra, hastalığından ve belasından bir şey kalmadı. Öyle bir akıl ve kemal sahibi oldu ki ukalâ-yı nâsın fevkine çıktı.

İkincisi: Nakl-i sahih ile Hazret-i İbn-i Abbas demiş ki: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma mecnun bir çocuk getirildi. Mübarek elini onun göğsüne koydu, birden çocuk istifra etti. İçinden küçük hıyar kadar siyah bir şey çıktı, çocuk şifa bulup gitti.

Üçüncüsü: İmam-ı Beyhakî ve Nesaî nakl-i sahih ile haber veriyorlar ki: Muhammed İbn-i Hâtib isminde bir çocuğun koluna kaynayan tencere dökülmüş, bütün kolunu yakmış. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm meshedip tükürüğünü sürdü, dakikasında şifa buldu.

Dördüncüsü: Büyümüş fakat lisanı yok, büyükçe bir çocuk Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanına geldi. Çocuğa ferman etmiş: “Ben kimim?” Hiç konuşmayan dilsiz çocuk اَن۟تَ رَسُولُ اللّٰهِ deyip tekellüme başlamış.

Beşinci çocuk: Âlem-i yakazada Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmla mükerrer surette müşerref olan Celaleddin-i Süyûtî ve asrın imamı, tahric ve tashih ile; Mübarekü’l-Yemame ismiyle meşhur bir zatı, daha yeni dünyaya geldiği vakit, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanına getirmişler. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona müteveccih olmuş. Çocuk tekellüme başlamış اَش۟هَدُ اَنَّكَ رَسُولُ اللّٰهِ demiş. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm “Bârekellah” demiş. Çocuk ondan sonra büyüyünceye kadar daha konuşmamış. O çocuk, bu mu’cize-i Ahmediyeye ve “Bârekellah” dua-yı Nebevîsine mazhar olduğundan “Mübarekü’l-Yemame” ismiyle şöhret bulmuş.

Altıncı çocuk: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm namaz kılarken hırçın bir çocuk, namazını katedip geçtiğinden Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm اَللّٰهُمَّ اق۟طَع۟ اَثَرَهُ demiş. Ondan sonra çocuk daha yürümemiş öyle kalmış, hırçınlığının cezasını bulmuş.

Yedinci çocuk: Çocuk tabiatında hayâsız bir kadın, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm yemek yerken lokma istemiş, vermiş. Demiş: “Yok, senin ağzındakini istiyorum.” Onu da vermiş. O gayet hayâsız kadın, o lokmayı yedikten sonra, en hayâlı kadın ve Medine kadınlarının fevkinde bir hayâ sahibi oldu.

İşte bu sekiz misal gibi seksen değil belki sekiz yüz misalleri var. Çoğu kütüb-ü siyer ve ehadîste beyan edilmiştir. Evet, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın mübarek eli Hakîm-i Lokman’ın bir eczahanesi gibi ve tükürüğü Hazret-i Hızır’ın âb-ı hayat çeşmesi gibi ve nefesi Hazret-i İsa aleyhisselâmın nefesi gibi mededres ve şifa-resan olsa ve nev-i beşer çok musibet ve belalara giriftar olsa elbette Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma hadsiz müracaatlar olmuş. Hastalar, çocuklar, mecnunlar pek kesretli gelmişler; cümlesi şifa bulup gitmişler.

Hattâ kırk defa hacceden ve kırk sene sabah namazını yatsı abdestiyle kılan, tabiînin azîm imamlarından ve çok sahabelerle görüşen, Tavus denilen Ebu Abdurrahmani’l-Yemanî, kat’iyen haber verir ve hükmeder ve demiş ki: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma ne kadar mecnun gelmişse Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm sinesine elini koymuş ise kat’iyen şifa bulmuştur, şifa bulmayan kalmamış.

İşte asr-ı saadete yetişmiş böyle bir imam, böyle kat’î ve küllî hükmetmişse elbette ona gelen hiçbir hasta kalmamış ki illâ şifa bulmuş. Madem şifa bulmuş elbette müracaatlar binler olacaktır.

ON DÖRDÜNCÜ İŞARET

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın enva-ı mu’cizatından bir nev-i azîmi, duasıyla zâhir olan hârikalardır. Evet, şu nevi kat’î ve hakiki mütevatirdir. Cüz’iyat ve misalleri o kadar çoktur ki hesap edilmez. Misallerin çokları var ki onlar da mütevatir derecesine çıkmışlar. Belki tevatüre yakın meşhur olmuşlar. Bir kısmını öyle imamlar nakletmiş ki meşhur mütevatir gibi kat’iyeti ifade eder. Biz şu pek çok misallerinden tevatüre yakın ve meşhur derecesinde münteşir bazı misalleri, numune olarak ve her misalinde birkaç cüz’iyatını zikredeceğiz:

Birinci Misal:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yağmur duası, tevatür derecesinde ve çok defa tekrar ile daima süratle kabul olması, başta İmam-ı Buharî ve İmam-ı Müslim, eimme-i hadîs nakletmişler. Hattâ bazı defa minber-i şerif üstünde, yağmur duası için elini kaldırıp indirmeden yağmış. Sâbıkan zikrettiğimiz gibi bir iki defa ordu susuz kaldığı vakit bulut geliyordu, yağmur veriyordu.

Hattâ nübüvvetten evvel, cedd-i Nebi Abdülmuttalib, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın küçüklük zamanında mübarek yüzüyle yağmur duasına giderdi. Onun yüzü hürmetine gelirdi ki o hâdise Abdülmuttalib’in bir şiiri ile iştihar bulmuş.

Hem vefat-ı Nebevîden sonra Hazret-i Ömer, Hazret-i Abbas’ı vesile yapıp demiş: “Yâ Rab! Bu senin habibinin amcasıdır. Onun yüzü hürmetine yağmur ver.” Yağmur gelmiş.

Hem İmam-ı Buharî ve Müslim haber veriyorlar ki: Yağmur için dua talep edildi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm dua etti. Yağmur öyle geldi ki mecbur oldular: “Aman dua et, kesilsin.” Dua etti, birden kesildi.

İkinci Misal:

Tevatüre yakın meşhurdur ki Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, sahabe ve imana gelenler daha kırka vâsıl olmadan ve gizli ibadet etmekte iken dua etti:

اَللّٰهُمَّ اَعِزَّ ال۟اِس۟لَامَ بِعُمَرِ ب۟نِ ال۟خَطَّابِ اَو۟ بِعَم۟رِ ب۟نِ ال۟هِشَامِ

Bir iki gün sonra, Hazret-i Ömer İbni’l-Hattab imana geldi ve İslâmiyet’i ilan ve i’zaz etmeye vesile oldu. “Faruk” unvan-ı âlîsini aldı.

Üçüncü Misal:

Bazı sahabe-i güzine, ayrı ayrı maksatlar için dua etmiş. Duası öyle parlak bir surette kabul olmuş ki o keramet-i duaiye, mu’cize derecesine çıkmış.

Ezcümle, başta Buharî ve Müslim haber veriyorlar ki İbn-i Abbas’a şöyle dua etmiş:

اَللّٰهُمَّ فَقِّه۟هُ فِى الدّٖينِ وَعَلِّم۟هُ التَّا۟وٖيلَ

Duası öyle makbul olmuş ki İbn-i Abbas, Tercümanü’l-Kur’an unvan-ı zîşanını ve Habrü’l-Ümme, yani allâme-i ümmet rütbe-i âlîsini kazanmış. Hattâ çok genç iken, Hazret-i Ömer, onu ulema ve kudema-yı sahabe meclisine alıyordu.

Hem başta İmam-ı Buharî, ehl-i kütüb-ü sahiha haber veriyorlar ki Enes’in validesi, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma niyaz etmiş ki: “Senin hâdimin olan Enes’in evlat ve malı hakkında bereket ile dua et.” O da dua etmiş:

اَللّٰهُمَّ اَك۟ثِر۟ مَالَهُ وَوَلَدَهُ وَبَارِك۟ لَهُ فٖيمَا اَع۟طَي۟تَهُ demiş. Hazret-i Enes âhir ömründe kasem ile ilan ediyor ki: “Ben kendi elimle yüz evladımı defnetmişim. Benim malım ve servetim itibarıyla da hiçbirisi benim gibi mesud yaşamamış. Benim malımı görüyorsunuz ki pek çoktur. Bunlar, bütün dua-yı Nebeviyenin bereketindendir.”

Hem başta İmam-ı Beyhakî, ehl-i hadîs haber veriyorlar ki: Aşere-i Mübeşşere’den Abdurrahman Bin Avf’a, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm kesret-i mal ve bereketle dua etmiş. O duanın bereketiyle o kadar servet kazanmış ki bir defa yedi yüz deveyi yükleriyle beraber “fîsebilillah” tasadduk etmiş. İşte dua-yı Nebeviyenin bereketine bakınız “Bârekellah” deyiniz.

Hem İmam-ı Buharî başta olarak râviler naklediyorlar ki: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, Urve İbn-i Ebî Ca’de’ye ticarette kâr ve kazanç için bereketle dua etmiş. Urve diyor ki: “Ben bazı Kûfe çarşısında duruyordum, bir günde kırk bin kazanıyordum, sonra evime dönüyordum.” İmam-ı Buharî der ki: “Toprağı da eline alsa onda bir kazanç bulurdu.”

Hem Abdullah İbn-i Cafer’e, kesret-i mal ve bereket için dua etmiş. Hazret-i Abdullah İbn-i Cafer, o derece servet kazanmış ki o asırda şöhretgir olmuş. O bereket-i dua-yı Nebevî ile hasıl olan serveti kadar, sehavetle de iştihar etmiş. Bu neviden çok misaller var. Numune için bu dört misalle iktifa ediyoruz.

Hem başta İmam-ı Tirmizî, haber veriyor ki Sa’d İbn-i Ebî Vakkas için Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm dua etmiş:

اَللّٰهُمَّ اَجِب۟ دَع۟وَتَهُ demiş. Sa’d’ın duasının kabulü için dua etmiş. O asırda, Sa’d’ın bedduasından herkes korkuyordu. Duasının kabulü de şöhret buldu.

Hem meşhur Ebu Katade’ye ferman etmiş:

اَف۟لَحَ اللّٰهُ وَج۟هَكَ اَللّٰهُمَّ بَارِك۟ لَهُ فٖى شَع۟رِهٖ وَ بَشَرِهٖ diye genç kalmasına dua etmiş. Ebu Katade yetmiş yaşında vefat ettiği vakit on beş yaşında bir genç gibi olduğu, nakl-i sahih ile şöhret bulmuş.

Hem meşhur şair Nâbiga’nın kıssa-i meşhuresidir ki Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanında bir şiirini okumuş. Şu fıkra:

بَلَغ۟نَا السَّمَاءَ مَج۟دُنَا وَسَنَائُنَا وَ اِنَّا نُرٖيدُ فَو۟قَ ذٰلِكَ مَظ۟هَرًا

Yani “Şerefimiz göğe çıktı, biz daha üstüne çıkmak istiyoruz!” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, mülâtafe suretinde ferman etti: اِلٰى اَي۟نَ يَا اَبَا لَي۟لَا ؟ Dedi: اِلَى ال۟جَنَّةِ يَا رَسُولَ اللّٰهِ

Yani Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm latîfe olarak dedi: “Gökten öbür tarafa nereyi istiyorsun ki şiirinde orayı niyet ediyorsun?” Nâbiga dedi: “Göklerin fevkinde cennete gitmek istiyoruz.” Sonra bir manidar şiirini daha okudu. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm dua etti:

لَا يَف۟ضُضِ اللّٰهُ فَاكَ

Yani “Senin ağzın bozulmasın.” İşte o dua-yı Nebevînin bereketiyle, o Nâbiga yüz yirmi yaşında bir dişi noksan olmadı. Hattâ bazı bir dişi düştüğü vakit, yerine bir daha geliyordu.

Hem nakl-i sahih ile İmam-ı Ali için dua etmiş ki:

اَللّٰهُمَّ اك۟فِهِ ال۟حَرَّ وَال۟قَرَّ

Yani “Yâ Rab! Soğuk ve sıcağın zahmetini ona gösterme.” İşte şu dua bereketiyle, İmam-ı Ali kışta yaz libasını giyerdi, yazda kış libasını giyerdi. Der idi ki: “O duanın bereketiyle hiçbir soğuk ve sıcağın zahmetini çekmiyorum.”

Hem Hazret-i Fatıma için dua etmiş: اَللّٰهُمَّ لَا تُجِع۟هَا Yani “Açlık elemini ona verme.” Hazret-i Fatıma der ki: “O duadan sonra açlık elemini görmedim.”

Hem Tufeyl İbn-i Amr, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdan bir mu’cize istedi ki götürüp kavmine göstersin. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm اَللّٰهُمَّ نَوِّر۟ لَهُ demiş. İki gözü ortasında bir nur zuhur etmiş. Sonra değneği ucuna naklolmuş. Bunun ile “Zinnur” diye iştihar bulmuş. İşte bu vakıalar, ehadîs-i meşhuredendir ki kat’iyet peyda etmişler.

Hem Ebu Hüreyre, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma şekva etmiş ki “Nisyan bana ârız oluyor.” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ferman etmiş, bir mendil şeklinde bir şey açmış. Sonra mübarek avucu ile gaibden bir şey alır gibi öyle avucunu oraya boşaltmış. İki üç defa öyle yaparak Ebu Hüreyre’ye demiş: “Şimdi mendili topla.” Toplamış. Bu sırr-ı manevî-i dua-yı Nebevî ile Ebu Hüreyre kasem eder ki: “Ondan sonra hiçbir şey unutmadım.” İşte bu vakıalar, ehadîs-i meşhuredendirler.

Dördüncü Misal:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın bedduasına mazhar olmuş birkaç vakıayı beyan ederiz:

Birincisi: Perviz denilen Fars padişahı, name-i Nebeviyeyi yırtmış. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma haber geldi. Şöyle beddua etti: اَللّٰهُمَّ مَزِّق۟هُ “Yâ Rab! Nasıl mektubumu paraladı, sen de onu ve onun mülkünü parça parça et.” İşte şu bedduanın tesiriyledir ki o Kisra Perviz’in oğlu Şirveyh, hançer ile onu paraladı. Sa’d İbn-i Ebî Vakkas da saltanatını parça parça etti. Sasaniye Devleti’nin hiçbir yerde şevketi kalmadı. Fakat Kayser ve sair melikler, name-i Nebeviyeye hürmet ettikleri için mahvolmadılar.

İkincisi: Tevatüre yakın meşhurdur ve âyât-ı Kur’aniye işaret ediyor ki: Bidayet-i İslâm’da Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Mescidü’l-Haram’da namaz kılarken rüesa-yı Kureyş toplandılar, ona karşı gayet bed bir muamele ettiler. O da o vakit onlara beddua etti. İbn-i Mesud der ki: Kasem ederim, o bed muameleyi yapan ve onun bedduasına mazhar olanların Gazve-i Bedir’de birer birer laşelerini gördüm.

Üçüncüsü: Mudariye denilen Arab’ın büyük bir kabilesi, Peygamber aleyhissalâtü vesselâmı tekzip ettikleri için onlara kaht ile beddua etti. Yağmur kesildi, kaht u galâ baş gösterdi. Sonra Mudariye kavminden olan kabile-i Kureyş, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma iltimas ettiler. Dua etti; yağmur geldi, kahtlık kalktı. Bu vakıa tevatür derecesinde meşhurdur.

Beşinci Misal:

Hususi adamlara bedduasının dehşetli kabulüdür. Bunun çok misalleri var. Kat’î üç misali numune olarak beyan ederiz:

Birincisi: Utbe İbn-i Ebî Leheb hakkında şöyle beddua etti:

اَللّٰهُمَّ سَلِّط۟ عَلَي۟هِ كَل۟بًا مِن۟ كِلَابِكَ

Yani “Yâ Rab! Ona bir itini musallat et.” Sonra Utbe sefere giderken, bir arslan gelip kafile içinde onu arayıp bulmuş, parçalamış. Şu vakıa meşhurdur. Eimme-i hadîs, nakil ve tashih etmişler.

İkincisi: Muhallim İbn-i Cessame’dir ki Âmir İbn-i Azbat’ı gadir ile katletmişti. Halbuki Âmir’i Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm onu cihad ve harp için kumandan edip bir bölük ile göndermişti. Muhallim de beraberdi. Bu gadrin haberi, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma yetiştiği vakit hiddet etmiş. اَللّٰهُمَّ لَا تَغ۟فِر۟ لِمُحَلِّمِ diye beddua buyurmuş. Yedi gün sonra o Muhallim öldü. Kabre koydular, kabir dışarıya attı. Kaç defa koydularsa yer kabul etmedi. Sonra mecbur oldular; iki taş ortasında muhkemce bir duvar yapılmış, o surette yer altında setredilmiş.

Üçüncüsü: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm görüyordu, bir adam sol eliyle yemek yer. Ferman etmiş: كُل۟ بِيَمٖينِكَ “Sağ elinle ye.” demiş. O adam demiş: لَا اَس۟تَطٖيعُ “Sağ elimle yapamıyorum.” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm demiş: لَا اس۟تَطَع۟تَ diye beddua etmiş. “Kaldıramayacaksın!” İşte ondan sonra o adam sağ elini hiç kaldıramamış.

Altıncı Misal:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın hem duası hem temasından zuhur eden pek çok hârikalarından, kat’iyet kesbetmiş birkaç hâdiseyi zikredeceğiz:

Birincisi: Hazret-i Hâlid İbn-i Velid’e (Seyfullah’a) birkaç saçını verip nusretine dua etmiş. Hazret-i Hâlid, o saçları külahında hıfzetmiş. İşte o saç ve duanın bereketi hürmetine, hiçbir harbe girmemiş illâ muzaffer çıkmış.

İkincisi: Selman-ı Farisî, evvelce Yahudilerin abdi imiş. Onun seyyidleri, onu âzad etmek için çok şeyler istediler. “Üç yüz hurma fidanını dikip meyve verdikten sonra, kırk okıyye altın vermekle âzad edilirsin.” dediler. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma geldi, beyan-ı hal etti. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm kendi eliyle, Medine civarında üç yüz fidanı dikti. Yalnız bir tanesini başkası dikti. O sene zarfında, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın diktiği bütün fidanlar meyve verdi. Yalnız bir tek başkası dikmişti, o tek meyve vermedi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm onu çıkardı, yeniden dikti. O da meyve verdi.

Hem tavuk yumurtası kadar bir altını, ağzının tükürüğünü ona sürdü, dua etti, Selman’a verdi. Dedi: “Git Yahudilere ver.” Selman-ı Farisî gidip o altından kırk okıyyeyi onlara verdi; o tavuk yumurtası kadar olan altın, eskisi gibi bâki kaldı. İşte şu vakıa, Hazret-i Selman-ı Pâk’in sergüzeşte-i hayatının en mühim bir hâdise-i mu’cizekâranesidir. Muteber ve mevsuk imamlar haber vermişler.

Üçüncüsü: Ümm-ü Mâlik isminde bir sahabiye “ukke” denilen küçük bir yağ tulumundan, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma yağ hediye ederdi. Bir defa Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona dua edip ukkeyi vermiş, ferman etmiş ki: “Onu boşaltıp sıkmayınız.” Ümm-ü Mâlik ukkeyi almış. Ne vakit evlatları yağ isterlerse bereket-i dua-yı Nebevî ile ukkede yağ bulurlardı. Hayli zaman devam etti. Sonra sıktılar, bereket kesildi.

Yedinci Misal:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın duasıyla ve temasıyla, suların tatlılaşması ve güzel koku vermesinin çok hâdiseleri var. İki üç taneyi, numune olarak beyan ederiz:

Birincisi: İmam-ı Beyhakî başta, ehl-i hadîs haber veriyorlar ki: Bi’r-i Kubâ denilen kuyunun suyu bazı kesiliyordu, yani bitiyordu. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm abdest suyunu içine koyup dua ettikten sonra kesretle devam etti, daha hiç kesilmedi.

İkincisi: Başta Ebu Nuaym Delail-i Nübüvvet’te, ehl-i hadîs haber veriyorlar ki: Enes’in evindeki kuyuya, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm tükürüğünü içine atıp dua etmiş, Medine-i Münevvere’de en tatlı su o olmuş.

Üçüncüsü: İbn-i Mâce haber veriyor ki: Mâ-i Zemzem’den bir kova su, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma getirdiler. Bir parça ağzına aldı, kovaya boşalttı. Kova misk gibi rayiha verdi.

Dördüncüsü: İmam-ı Ahmed İbn-i Hanbel haber veriyor ki: Bir kuyudan bir kova su çıkardılar. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm içine ağzının suyunu akıtıp kuyuya boşalttıktan sonra, misk gibi rayiha vermeye başladı.

Beşincisi: Ricalullahtan ve İmam-ı Müslim ve ulema-i Mağrib’in mutemedi ve makbulü olan Hammad İbn-i Seleme haber veriyor ki: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm deriden bir tuluğa su doldurup ağzına üflemiş, dua etmiş. Bağladı, bir kısım sahabeye verdi. “Ağzını açmayınız! Yalnız abdest aldığınız vakit açınız.” demiş. Gitmişler, abdest almak vaktinde ağzını açmışlar. Görüyorlar ki hâlis bir süt, ağzında da kaymak yağ.

İşte bu beş cüzü; bazıları meşhur, bazı da mühim imamlar naklediyorlar. Bunlar ve burada nakledilmeyenlerle mecmuu, manevî tevatür gibi bir mu’cize-i mutlakanın tahakkukunu gösteriyorlar.

Sekizinci Misal:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın mesh ve duasıyla, sütsüz ve kısır keçilerin mübarek elinin temasıyla ve duasıyla sütlü hem çok sütlü olmaları misalleri ve cüz’iyatları çoktur. Biz yalnız meşhur ve kat’î iki üç misali, numune olarak zikrediyoruz:

Birincisi: Ehl-i siyerin bütün muteber kitapları haber veriyorlar ki: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, Ebubekiri’s-Sıddık ile beraber hicret ederken Âtiket Binti’l-Huzaiye denilen Ümm-ü Mabed hanesine gelmişler. Gayet zayıf, sütsüz, kısır bir keçi orada vardı. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, Ümm-ü Mabed’e ferman etti: “Bunda süt yok mudur?” Ümm-ü Mabed demiş ki: “Bunun vücudunda kan yoktur, nereden süt verecek?”

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm gidip o keçinin beline elini sürmüş, memesini de meshetmiş, dua etmiş. Sonra demiş: “Kap getiriniz, sağınız!” Sağdılar. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, Ebubekiri’s-Sıddık ile içtikten sonra, o hane halkı da doyuncaya kadar içmişler. O keçi kuvvetlenmiş, öyle de mübarek kalmış.

İkincisi: Şât-ı İbn-i Mesud’un meşhur kıssasıdır ki: İbn-i Mesud İslâm olmadan evvel, bazıların çobanı idi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Ebubekiri’s-Sıddık ile beraber İbn-i Mesud’un keçileriyle bulunduğu yere gitmişler. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, İbn-i Mesud’dan süt istemiş. O da demiş: “Keçiler benim değil, başkasının malıdırlar.” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm demiş: “Kısır, sütsüz bir keçi bana getir.” O da iki senedir teke görmemiş bir keçi getirdi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm eliyle onun memesine meshedip dua etmiş. Sonra sağmışlar, hâlis bir süt almışlar, içmişler. İbn-i Mesud bu mu’cizeyi gördükten sonra iman etmiş.

Üçüncüsü: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın murdiası yani süt annesi olan Halîme-i Sa’diye’nin keçilerinin kıssa-i meşhuresidir ki o kabilede bir derece kahtlık vardı. Hayvanat zayıf ve sütsüz oluyordular ve tok oluncaya kadar yemiyorlardı. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm oraya, süt annesinin yanına gönderildiği zaman, onun bereketiyle, Halîme-i Sa’diye’nin keçileri, akşam vakti başkalarının hilafına olarak hem tok ve memeleri dolu olarak geliyorlardı.

İşte bunun gibi siyer kitaplarında daha başka cüz’iyatları var fakat bu numuneler, asıl maksada kâfidir.

Dokuzuncu Misal:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, bazı zatların başını ve yüzünü mübarek eliyle meshedip dua ettikten sonra, zâhir olan hârikaların çok cüz’iyatından iştihar bulmuş birkaçını numune olarak beyan ediyoruz:

Birincisi: Umeyr İbn-i Sa’d’ın başına elini sürmüş, dua etmiş. Seksen yaşında o adam, o duanın bereketiyle, öldüğü vakit başında beyaz yoktu.

İkincisi: Kays İbn-i Zeyd’in başına elini koyup meshedip dua etmiş. O duanın bereketiyle yüz yaşına girdiği vakit, meshin tesiriyle, bütün başı beyaz, yalnız Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın elini koyduğu yer simsiyah olarak kalmış.

Üçüncüsü: Abdurrahman İbn-i Zeyd İbni’l-Hattab hem küçük hem çirkin idi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm eli ile başını meshedip dua etmiş. O duanın bereketiyle, kametçe en bâlâ kamet ve suretçe en güzel bir surete girmiş.

Dördüncüsü: Âiz İbn-i Amr’ın Gazve-i Huneyn’de yüzü yaralanmış. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, eliyle yüzündeki kanı silmiş. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın elinin temas ettiği yer, parlak bir nuraniyet vermiş ki muhaddisler كَغُرَّةِ ال۟فَرَسِ tabir etmişler. Yani doru atın alnındaki beyaz gibi temas yeri öyle parlıyordu.

Beşincisi: Katade İbn-i Milhan’ın yüzüne elini sürmüş, dua etmiş. Katade’nin yüzü âyine gibi parlamaya başlamış.

Altıncısı: Ümmü’l-Mü’minîn Ümm-ü Seleme’nin kızı ve Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın üvey kızı Zeyneb’e, küçükken Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm onun yüzüne abdest suyu atıp taltif etmiş. O suyun temasından sonra, Zeyneb’in hüsün ve cemali acib suret almış, bedîü’l-cemal olmuş.

İşte şu cüz’iyatlar gibi daha çok misaller var. Onların çoğunu eimme-i hadîs nakletmişler. Bu cüz’iyatın her birini, haber-i vâhid ve zayıf farz etsek dahi yine mecmuu manevî bir tevatür hükmünde, mutlak bir mu’cize-i Ahmediye aleyhissalâtü vesselâmı gösterir. Çünkü bir hâdise ayrı ayrı ve çok suretlerle nakledilse asıl hâdisenin vukuu kat’î olur. Suretlerin her biri zayıf dahi olsa yine asıl hâdiseyi ispat ediyor.

Mesela: Bir gürültü işitildi. Bazılar dediler ki filan ev harap oldu, diğeri başka ev harap oldu dedi, daha başkası başka bir evi söyledi ve hâkeza… Her bir rivayet, haber-i vâhid de zayıf da hilaf-ı vaki de olabilir. Fakat asıl vakıa ki: Bir ev harap olmuş, o kat’îdir; onda bütün müttefiktirler.

Halbuki bahsettiğimiz şu altı cüz’iyat hem sahihtirler hem bazıları şöhret derecesine çıkmışlar. Faraza bunların her birini zayıf addetsek temsilde mutlak bir hane harap olması gibi yine cüz’iyatın mecmuunda, mutlak bir mu’cize-i Ahmediye aleyhissalâtü vesselâmın vücudunu kat’iyen gösterir.

İşte Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın mu’cizat-ı bâhiresi, her bir nevide kat’î olarak mevcuddur. Cüz’iyatı dahi o küllî ve mutlak mu’cizenin suretleri veyahut numuneleridir. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın nasıl ki eli, parmakları, tükürüğü, nefesi, sözü yani duası çok mu’cizatın mebdei oluyor. Aynen öyle de Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın sair letaifi ve duyguları ve cihazatı, çok hârikalara medardır. Kütüb-ü siyer ve tarih, o hârikaları beyan etmişler; sîret ve suret ve duygularında, çok delail-i nübüvvet bulunduğunu göstermişler.

ON BEŞİNCİ İŞARET

Nasıl ki taşlar, ağaçlar, kamer, güneş onu tanıyorlar; birer mu’cizesini göstermekle nübüvvetini tasdik ediyorlar. Öyle de hayvanat taifesi, ölüler taifesi, cinler taifesi, melâikeler taifesi o Zat-ı Mübarek’i tanıyorlar ve nübüvvetini tasdik ediyorlar ki onlar, onu tanıdıklarını, her bir taifesi, bazı mu’cizatını göstermekle gösteriyorlar ve nübüvvetinin tasdikini ilan ediyorlar. Şu On Beşinci İşaret’in üç şubesi var:

BİRİNCİ ŞUBESİ

Hayvanat cinsi, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı tanıyorlar ve mu’cizatını da izhar ediyorlar. Şu şubenin çok misalleri var. Biz yalnız burada, meşhur ve manevî tevatür derecesinde kat’î olmuş veya muhakkikîn-i eimmenin makbulü olmuş veya ümmet telakki-i bi’l-kabul etmiş olan bir kısım hâdiseleri, numune olarak zikredeceğiz:

Birinci Hâdise: Manevî tevatür derecesinde bir şöhretle, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Ebubekiri’s-Sıddık ile küffarın takibinden kurtulmak için tahassun ettikleri Gār-ı Hira’nın kapısında, iki nöbetçi gibi iki güvercin gelip beklemeleri ve örümcek dahi perdedar gibi hârika bir tarzda, kalın bir ağ ile mağara kapısını örtmesidir.

Hattâ rüesa-yı Kureyş’ten, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın eli ile Gazve-i Bedir’de öldürülen Übeyy İbn-i Halef mağaraya bakmış. Arkadaşları demişler: “Mağaraya girelim.” O demiş: “Nasıl girelim? Burada bir ağ görüyorum ki Hazret-i Muhammed tevellüd etmeden bu ağ yapılmış gibidir. Bu iki güvercin işte orada duruyor, adam olsa orada dururlar mı?”

İşte bunun gibi mübarek güvercin taifesi, Feth-i Mekke’de dahi Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın başı üzerinde gölge yaptıklarını, İmam-ı Celil İbn-i Vehb naklediyor.

Hem –nakl-i sahih ile– Hazret-i Âişe-i Sıddıka haber veriyor ki: Güvercin gibi “dâcin” denilen bir kuş hanemizde vardı. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm hazır olsa idi hiç debelenmezdi, sükûtla dururdu. Ne vakit Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm çıksa idi o kuş başlardı harekete; giderdi, gelirdi, hiç durmuyordu. Demek o kuş, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı dinliyordu, huzurunda temkin ile sükût ederdi.

İkinci Hâdise: Beş altı tarîkle manevî bir tevatür hükmünü almış kurt hâdisesidir ki bu kıssa-i acibe çok tarîklerle meşhur sahabelerden nakledilmiş. Ezcümle, Ebu Saidi’l-Hudrî ve Seleme İbni’l-Ekva ve İbn-i Ebî Vehb ve Ebu Hüreyre ve bir vak’a sahibi çoban Uhban gibi müteaddid tarîklerle haber veriyorlar ki: Bir kurt, keçilerden birisini tutmuş; çoban, kurdun elinden kurtarmış. Zi’b demiş: “Allah’tan korkmadın, benim rızkımı elimden aldın.” Çoban demiş: “Acayip! Zi’b konuşur mu?” Zi’b ona demiş: “Acib senin halindedir ki bu yerin arka tarafında bir zat var ki sizi cennete davet ediyor, peygamberdir, onu tanımıyorsunuz!”

Bütün tarîkler kurdun konuşmasında müttefik olmakla beraber, kuvvetli bir tarîk olan Ebu Hüreyre ihbarında diyor ki: Çoban kurda demiş: “Ben gideceğim fakat kim benim keçilerime bakacak?” Zi’b demiş: “Ben bakacağım.” Çoban ise çobanlığı kurda devredip gelmiş. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı görmüş, iman etmiş, dönüp gitmiş. Zi’bi çoban bulmuş. Zayiat yok. Bir keçi ona kesmiş, çünkü ona üstadlık etmiş.

Bir tarîkte: Rüesa-yı Kureyş’ten Ebu Süfyan ile Safvan bir kurdu gördüler, bir ceylanı takip edip Harem-i Şerif’e girdi. Kurt dönmüş, sonra taaccüb etmişler. Kurt konuşmuş, risalet-i Ahmediyeyi haber vermiş. Ebu Süfyan, Safvan’a demiş ki: “Bu kıssayı kimseye söylemeyelim, korkarım Mekke boşalıp onlara iltihak edecekler.”

Elhasıl, kurt kıssası kat’î ve manevî mütevatir gibi kanaat verir.

Üçüncü Hâdise: Beş altı tarîkle mühim sahabelerden nakledilen cemel hâdisesidir ki: Ezcümle, Ebu Hüreyre ve Sa’lebe İbn-i Mâlik ve Câbir İbn-i Abdullah ve Abdullah İbn-i Cafer ve Abdullah İbn-i Ebî Evfa gibi müteaddid tarîkler ve o tarîklerin başındaki sahabeler müttefikan haber veriyorlar ki: Deve gelmiş, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma tahiyye-i ikram nevinden secde edip konuşmuş.

Ve birkaç tarîkte haber veriliyor ki: O deve bir bağda kızmış, vahşi olmuş; yanına kimseyi sokmuyor, hücum ediyordu. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm girdi; deve geldi, ikramen secde etti, yanında ıhdı. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm yular taktı. Deve, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma dedi: “Beni çok meşakkatli şeylerde çalıştırdılar, şimdi de beni kesmek istiyorlar. Onun için kızdım.” Deve sahibine söyledi: “Böyle midir?” “Evet” dediler.

Hem Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın Adbâ ismindeki devesi, vefat-ı Nebevîden sonra kederinden ne yedi ne içti, tâ öldü.

Hem o deve, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ile mühim bir kıssayı konuştuğunu, Ebu İshak-ı İsferanî gibi bazı mühim imamlar haber vermişler.

Hem –nakl-i sahih ile– Câbir İbn-i Abdullah’ın bir seferde devesi çok yorulmuştu, daha yürüyemiyordu. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm o deveye ufak bir dürtmek ile dürttü. O deve, o iltifat-ı Ahmedîden o kadar bir çeviklik, bir sevinçlik peyda etti ki daha süratinden dizgini zapt edilmiyor, yolda yetişilmiyordu. Hazret-i Câbir haber veriyor.

Dördüncü Hâdise: Başta İmam-ı Buharî, eimme-i hadîs haber veriyorlar ki: Bir defa gecede, Medine-i Münevvere’nin haricinde, düşman hücum ediyor gibi mühim bir hâdise işaa edildi. Sonra cesur atlılar çıktılar, gittiler. Yolda görüyorlar, bir zat geliyor. Baktılar, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdır. Ferman etmiş: “Bir şey yoktur.” Meşhur Ebu Talha’nın atına binip şecaat-i kudsiyesi muktezasınca, herkesten evvel gitmiş, tahkik etmiş ve dönmüştü. Ebu Talha’ya ferman etmiş:

وَجَد۟تُ فَرَسَكَ بَح۟رًا Yani “Senin atın sarsmadan, gayet çabuktur.” Halbuki Ebu Talha’nın atı, katuf tabir edilen yürüyüşsüz kısmından idi. O geceden sonra, hiçbir at ona karşı yürüyüşte mukabele edemiyordu.

Hem –nakl-i sahih ile– bir defa, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm seferde namaz kılacak vaktinde atına dedi: “Dur!” O da durdu. Namaz bitinceye kadar hiçbir azasını kımıldatmadı.

Beşinci Hâdise: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın hizmetkârı Sefine, Yemen Valisi Muaz İbn-i Cebel’in yanına gitmek için Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdan emir alıp gitmiş. Yolda bir arslan rast gelmiş. O Sefine, ona demiş: “Ben, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın hizmetkârıyım.” Arslan ses verip ayrılmış. İlişmemiş.

Diğer bir tarîkte haber veriyorlar ki: Sefine döndüğü vakit yolu kaybetmiş, bir arslana rast gelmiş; arslan ona ilişmemekle beraber, yolu da göstermiş.

Hem Hazret-i Ömer’den haber veriyorlar ki demiş: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanına bir bedevî geldi. Arapça “dabb” denilen bir susmar, yani keler elinde idi. Dedi: “Eğer bu hayvan sana şehadet etse ben sana iman getiririm, yoksa iman getirmem.” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, o hayvandan sordu; o susmar fasih bir dille risaletine şehadet etti.

Hem Ümmü’l-Mü’minîn Ümm-ü Seleme haber veriyor ki: Bir ceylan, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ile konuşmuş ve risaletine şehadet etmiş.

İşte bunun gibi çok misaller var. Hem de kat’î şöhret bulmuş birkaç numuneyi gösterdik. Ve Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı tanımayana ve itaat etmeyene deriz:

Ey insan! İbret alınız… Kurt, arslan; Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı tanıyor, itaat ediyorlar. Sizlerin hayvandan, kurttan aşağı düşmemeye çalışmanız iktiza eder.

İKİNCİ ŞUBE

Cenazelerin ve cinlerin ve melâikelerin, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı tanımalarıdır. Bunun da çok hâdiseleri var. Numune için şöhret bulmuş ve mevsuk imamlar haber vermiş birkaç numuneyi, evvela cenazelerden göstereceğiz. Amma cin ve melâike ise o mütevatirdir; onların misalleri bir değil, bindir. İşte ölülerin konuşması misallerinden:

Birincisi şudur ki: Ulema-i zâhir ve bâtının, tabiîn zamanında en büyük reisi ve İmam-ı Ali’nin mühim ve sadık bir şakirdi olan Hasan-ı Basrî haber veriyor ki: Bir adam, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanına gelerek ağlayıp sızladı. Dedi: “Benim küçük bir kızım vardı, şu yakın derede öldü, oraya attım.” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona acıdı. Ona dedi: “Gel oraya gideceğiz.” Gittiler. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm o ölmüş kızı çağırdı: “Yâ filane!” dedi. Birden o ölmüş kız لَبَّي۟كَ وَ سَع۟دَي۟كَ dedi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ferman etti: “Tekrar peder ve validenin yanına gelmeyi arzu eder misin?” O dedi: “Yok, ben onlardan daha hayırlısını buldum.”

İkincisi: İmam-ı Beyhakî ve İmam-ı İbn-i Adiyy gibi bazı mühim imamlar, Hazret-i Enes İbn-i Mâlik’ten haber veriyorlar ki Enes demiş: Bir ihtiyare kadının bir tek oğlu vardı, birden vefat etti. O saliha kadın çok müteessir oldu, dedi: “Yâ Rab! Senin rızan için Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın biatı ve hizmeti için hicret edip buraya geldim. Benim hayatımda istirahatimi temin edecek tek evlatçığımı, o Resul’ün hürmetine bağışla.” Enes der: “O ölmüş adam kalktı, bizimle yemek yedi.”

İşte şu hâdise-i acibeye işaret ve ifade eden, İmam-ı Busayrî’nin Kaside-i Bürde’de şu fıkrasıdır:

لَو۟ نَاسَبَت۟ قَد۟رَهُ اٰيَاتُهُ عِظَمًا اَح۟يَى اس۟مُهُ حٖينَ يُد۟عٰى دَارِسَ الرِّمَمِ

Yani “Eğer alâmetleri, onun kadrine muvafık derecesinde azametini ve makbuliyetini gösterse idiler; değil yeni ölmüşler, belki onun ismiyle çürümüş kemikler de ihya edilebilirdi.”

Üçüncü Hâdise: Başta İmam-ı Beyhakî gibi râviler, Abdullah İbn-i Ubeydullahi’l-Ensarî’den haber veriyorlar ki Abdullah demiş: Sabit İbn-i Kays İbn-i Şemmas’ın Yemame Harbi’nde şehit düştüğü ve kabre koyduğumuz vakit, ben hazırdım. Kabre konurken birden ondan bir ses geldi:

مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ وَاَبُو بَك۟رٍ الصِّدّٖيقُ وَعُمَرُ الشَّهٖيدُ وَعُث۟مَانُ ال۟بَرُّ الرَّحٖيمُ dedi. Sonra açtık, baktık; ölü, cansız. İşte o vakit, daha Hazret-i Ömer hilafete geçmeden şehadetini haber veriyor.

Dördüncü Hâdise: İmam-ı Taberanî ve Ebu Nuaym Delail-i Nübüvvet’te Nu’man İbn-i Beşir’den haber veriyorlar ki: Zeyd İbn-i Harice, çarşı içinde birden düşüp vefat etti. Eve getirdik. Akşam ve yatsı arasında etrafında kadınlar ağlarken birden اَن۟صِتُوا اَن۟صِتُوا “Susunuz!” dedi. Sonra fasih bir lisanla:

مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ اَلسَّلَامُ عَلَي۟كَ يَا رَسُولَ اللّٰهِ diyerek bir miktar konuştu. Sonra baktık ki cansız vefat etmiş.

İşte cansız cenazeler onun risaletini tasdik etse, canlı olanlar tasdik etmese elbette o cani canlılar, cansızlardan daha cansız ve ölülerden daha ölüdürler.

Amma melâikelerin Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma hizmeti ve görünmesi ve cinnîlerin ona iman ve itaati, mütevatirdir. Nass-ı Kur’an ve çok âyâtla musarrahtır. Gazve-i Bedir’de beş bin melâike –nass-ı Kur’an ile– önde, sahabeler gibi ona hizmet edip asker olmuşlar. Hattâ o melekler, melâikeler içinde, Ashab-ı Bedir gibi şeref kazanmışlar. Şu meselede iki cihet var:

Birisi: Cin ve melâikenin taifeleri, hayvan ve insanın taifeleri gibi vücudları kat’î ve bizimle münasebettar olduğu, Yirmi Dokuzuncu Söz’de iki kere iki dört eder derecesinde bir kat’iyetle ispat etmişiz. Onların ispatını, o Söz’e havale ederiz.

İkinci cihet: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın şerefiyle, eser-i mu’cizesi olarak, efrad-ı ümmeti onları görmek ve konuşmaktır.

İşte başta Buharî ve İmam-ı Müslim, eimme-i hadîs müttefikan haber veriyorlar ki: Bir defa melek yani Hazret-i Cebrail, beyaz libaslı bir insan suretinde gelmiş. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm sahabeleri içinde otururken yanına gitmiş, demiş:

مَا ال۟اِس۟لَامُ وَمَا ال۟اٖيمَانُ وَمَا ال۟اِح۟سَانُ

Yani “İman, İslâm, ihsan nedir? Tarif et.” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm tarif etmiş. Oradaki cemaat-i sahabe hem ders almış hem de o zatı iyi görmüşler. O zat misafir gibi görünürken üstünde alâmet-i sefer eseri hiç yoktu. Kalktı, birden kayboldu. O vakit Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ferman etmiş ki: “Size ders vermek için Cebrail böyle yaptı.”

Hem haber-i sahih ile ve haber-i kat’î ile ve manevî tevatür derecesinde, eimme-i hadîs haber veriyorlar ki: “Hazret-i Cebrail’i çok defa, hüsün ve cemal sahibi olan Dıhye suretinde, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanında sahabeler görüyorlardı.”

Ezcümle, Hazret-i Ömer ve İbn-i Abbas ve Üsame İbn-i Zeyd ve Hâris ve Âişe-i Sıddıka ve Ümm-ü Seleme, kat’iyen sabittir ki bunlar kat’iyen haber veriyorlar ki: Biz Hazret-i Cebrail’i Dıhye suretinde, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanında çok görüyoruz.

Acaba hiç mümkün müdür ki bu zatlar, görmeden görüyoruz desinler?

Hem –nakl-i sahih-i kat’î ile– Aşere-i Mübeşşere’den, İran fatihi Sa’d İbn-i Ebî Vakkas haber veriyor ki: “Gazve-i Uhud’da, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın iki tarafında, iki beyaz libaslı, ona nöbettar gibi muhafız suretinde gördük. İkisi de anlaşıldı ki meleklerdir. Ve Hazret-i Cebrail ile Mikâil olduğunu anladık.” Acaba böyle bir kahraman-ı İslâm gördük dese görmemek mümkün müdür?

Hem Ebu Süfyan İbn-i Hâris İbn-i Abdülmuttalib (ammizâde-i Nebevî) nakl-i sahih ile haber veriyor ki: “Gazve-i Bedir’de, gök ile yer arasında, beyaz libaslı atlı zatları gördük.”

Hem Hazret-i Hamza, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdan niyaz etti ki: “Ben Cebrail’i görmek istiyorum.” Kâbe’de ona gösterdi. Dayanamadı, bîhuş oldu, yere düştü.

Bu çeşit melâikeleri görmek vukuatı çoktur. Bütün bu vukuat, bir nevi mu’cize-i Ahmediye aleyhissalâtü vesselâmı gösteriyor ve delâlet ediyor ki onun misbah-ı nübüvvetine melâikeler dahi pervanelerdir.

Cinnîler ise onlar ile görüşmek ve görmek, değil sahabeler, belki avam-ı ümmet dahi çokları ile görüşmeleri çok vuku buluyor. Fakat en kat’î en sahih haber ile eimme-i hadîs bize diyorlar ki: İbn-i Mesud “Batn-ı Nahl’de ecinnilerin ihtidası gecesinde, ecinnileri gördüm ve Sudan kabilesinden Zut denilen uzun boylu taifeye benzettim, onlara benziyordular.”

Hem meşhurdur ve hadîs imamları tahric ve kabul ettikleri Hazret-i Hâlid İbn-i Velid vak’asıdır ki: Uzza denilen sanemi tahrip ettikleri vakit, siyah bir kadın şeklinde, o sanem içinden bir cinniye çıktı. Hazret-i Hâlid, bir kılınç ile o cinniyeyi iki parça etti. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, o hâdise için ferman etmiş ki: “Uzza sanemi içinde ona ibadet ediliyordu, daha ona ibadet edilmez.”

Hem Hazret-i Ömer’den meşhur bir haberdir ki demiş: “Biz Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanında iken ihtiyar şeklinde, elinde bir asâ ‘Hâme’ isminde bir cinnî geldi, iman etti. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona kısa surelerden birkaç sureyi ders verdi. Dersini aldı, gitti.” Şu âhirki hâdiseye, çendan bazı hadîs imamları ilişmişler fakat mühim imamlar, sıhhatine hükmetmişler. Her ne ise bu nevide uzun söylemeye lüzum yok, misalleri çoktur.

Hem deriz ki:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın nuruyla, terbiyesiyle ve onun arkasında gitmesiyle binler Şeyh-i Geylanî gibi aktablar, asfiyalar; melâikeler ve cinler ile görüşmüşler ve konuşuyorlar ve bu hâdise yüz tevatür derecesinde ve çok kesrettedir. Evet, ümmet-i Muhammed’in (asm) melâike ve cinlerle temasları ve tekellümleri ise Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın terbiye ve irşad-ı i’cazkâranesinin bir eseridir.

ÜÇÜNCÜ ŞUBE

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın hıfzı ve ismeti, bir mu’cize-i bâhiredir. وَاللّٰهُ يَع۟صِمُكَ مِنَ النَّاسِ âyet-i kerîmesinin hakikat-i bâhiresi, çok mu’cizatı gösterir. Evet, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm çıktığı vakit, değil yalnız bir taifeye bir kavme bir kısım ehl-i siyasete veya bir dine; belki umum padişahlara ve umum ehl-i dine tek başıyla meydan okudu. Halbuki onun amcası en büyük düşman ve kavim ve kabilesi düşman iken yirmi üç sene nöbettarsız, tekellüfsüz, muhafazasız ve pek çok defa suikasta maruz kaldığı halde, kemal-i saadetle, rahat döşeğinde vefat edip Mele-i A’lâ’ya çıkmasına kadar hıfz ve ismeti وَاللّٰهُ يَع۟صِمُكَ مِنَ النَّاسِ ne kadar kuvvetli bir hakikati ifade ettiğini ve ne kadar metin bir nokta-i istinad olduğunu, güneş gibi gösterir. Biz yalnız numune için kat’iyet kesbetmiş birkaç hâdiseyi zikredeceğiz:

Birinci Hâdise: Ehl-i siyer ve hadîs, müttefikan haber veriyorlar ki: Kureyş kabilesi, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı öldürtmek için kat’î ittifak ettiler. Hattâ insan suretine girmiş bir şeytanın tedbiriyle, Kureyş içine fitne düşmemek için her kabileden lâekall bir adam içinde bulunup iki yüze yakın, Ebucehil ve Ebu Leheb’in taht-ı hükmünde olarak Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın hane-i saadetini bastılar. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanında Hazret-i Ali vardı. Ona dedi: “Sen bu gece benim yatağımda yat.” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm beklemiş, tâ Kureyş gelmiş, bütün hanenin etrafını tutmuşlar. O vakit çıktı, bir parça toprak başlarına attı. Hiçbirisi onu görmedi, içlerinden çıktı, gitti. Gār-ı Hira’da iki güvercin ve bir örümcek, bütün Kureyş’e karşı ona nöbettar olup muhafaza ettiler.

İkinci Hâdise: Vakıat-ı kat’iyedendir ki mağaradan çıkıp Medine tarafına gittikleri vakit, Kureyş rüesası mühim bir mal mukabilinde, Süraka isminde gayet cesur bir adamı gönderdiler; tâ takip edip onları öldürmeye çalışsın. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, Ebubekir-i Sıddık ile beraber Gār’dan çıkıp giderken gördüler ki Süraka geliyor. Ebubekir-i Sıddık telaş etti. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm mağarada dediği gibi لَا تَح۟زَن۟ اِنَّ اللّٰهَ مَعَنَا dedi. Süraka’ya bir baktı, Süraka’nın atının ayakları yere saplandı, kaldı. Tekrar kurtuldu, yine takip etti. Tekrar atının ayaklarının saplandığı yerden duman gibi bir şey çıkıyordu. O vakit anladı ki ne onun elinden ve ne de kimsenin elinden gelmez ki ona ilişsin. “El-Aman!” dedi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm aman verdi. Fakat dedi: “Git öyle yap ki başkası gelmesin!”

Şu hâdise münasebetiyle bunu da beyan ederiz ki sahih bir surette haber veriyorlar: Bir çoban, onları gördükten sonra Kureyş’e haber vermek için Mekke’ye gitmiş. Mekke’ye dâhil olduğu vakit, ne için geldiğini unutmuş. Ne kadar çalışmış ise hatırına getirememiş. Mecbur olmuş, dönmüş. Sonra anlamış ki ona unutturulmuş.

Üçüncü Hâdise: Gazve-i Gatafan ve Enmar’da müteaddid tarîklerle eimme-i hadîs haber veriyorlar ki: Gavres isminde cesur bir kabile reisi, kimse görmeden tam Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın başı üzerine gelerek, yalın kılınç elinde olduğu halde, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma dedi: “Kim seni benden kurtaracak?” Demiş: “Allah!” Sonra böyle dua etti: اَللّٰهُمَّ اك۟فِنٖيهِ بِمَا شِئ۟تَ Birden o Gavres, iki omuzu ortasına gaibden bir darbe yer; o kılınç elinden düşer, yere yuvarlanır. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm kılıncı eline alır “Şimdi seni kim kurtaracak?” der, sonra affeder. O adam gider taifesine. O pek cüretkâr, cesur adama herkes hayrette kalır. “Ne oldu sana, ne için bir şey yapamadın?” dediler. O dedi: “Hâdise böyle oldu. Ben şimdi, insanların en iyisinin yanından geliyorum.”

Hem şu hâdise gibi Gazve-i Bedir’de bir münafık, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı bir gaflet vaktinde kimse görmeden, tam arkasından kılınç kaldırıp vururken birden Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm bakmış. O titreyip kılınç elinden yere düşmüş.

Dördüncü Hâdise: Manevî tevatüre yakın bir şöhretle ve ekser ehl-i tefsirin اِنَّا جَعَل۟نَا فٖٓى اَع۟نَاقِهِم۟ اَغ۟لَالًا فَهِىَ اِلَى ال۟اَذ۟قَانِ فَهُم۟ مُق۟مَحُونَ ۝ وَجَعَل۟نَا مِن۟ بَي۟نِ اَي۟دٖيهِم۟ سَدًّا وَمِن۟ خَل۟فِهِم۟ سَدًّا فَاَغ۟شَي۟نَاهُم۟ فَهُم۟ لَا يُب۟صِرُونَ âyetinin sebeb-i nüzulü ve ehl-i tefsir allâmeleri ve ehl-i hadîs imamları haber veriyorlar ki Ebucehil yemin etmiş ki: “Ben secdede Muhammed’i görsem bu taşla onu vuracağım.” Büyük bir taş alıp gitmiş. Secdede gördüğü vakit kaldırıp vurmakta iken elleri yukarıda kalmış. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm namazı bitirdikten sonra kalkmış, Ebucehil’in eli çözülmüş. O ise ya Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın müsaadesiyle veyahut ihtiyaç kalmadığından çözülmüş.

Hem yine Ebucehil kabilesinden –bir tarîkte– Velid İbn-i Mugire, yine Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı vurmak için büyük bir taşı alıp secdede iken vurmaya gitmiş; gözü kapanmış. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı Mescid-i Haram’da görmedi, geldi. Onu gönderenleri de görmüyordu, yalnız seslerini işitiyordu. Tâ Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm namazdan çıktı, ihtiyaç kalmadığından onun gözü de açıldı.

Hem –nakl-i sahih ile– Ebubekir-i Sıddık’tan haber veriyorlar ki: Sure-i تَبَّت۟ يَدَٓا اَبٖى لَهَبٍ nâzil olduktan sonra, Ebu Leheb’in karısı Ümm-ü Cemil denilen “Hammalete’l-Hatab” bir taş alıp Mescid-i Haram’a gelmiş. Ebubekir ile Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm orada oturuyorlarmış. Gözü Ebubekir-i Sıddık’ı görüyor, soruyor: “Yâ Ebâ Bekir! Senin arkadaşın nerede? Ben işitmişim ki beni hicvetmiş. Ben görsem bu taşı ağzına vuracağım.” Yanında iken Hazret-i Peygamber aleyhissalâtü vesselâmı görmemiş. Elbette hıfz-ı İlahîde olan bir Sultan-ı Levlâk’i, böyle bir cehennem oduncusu, onun huzuruna girip göremez. Ağzına mı düşmüş!

Beşinci Hâdise: Haber-i sahih ile haber veriliyor ki: Âmir İbn-i Tufeyl ve Erbed İbn-i Kays ikisi ittifak ederek Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanına gitmişler. Âmir demiş: “Ben onu meşgul edeceğim, sen onu vuracaksın!” Sonra bakıyor ki bir şey yapmıyor. Gittikten sonra arkadaşına dedi: “Neden vurmadın?” Dedi: “Nasıl vuracağım, ne kadar niyet ettim, bakıyorum ki ikimizin ortasına sen geçiyorsun. Seni nasıl vuracağım?”

Altıncı Hâdise: Nakl-i sahih ile haber veriliyor ki: Gazve-i Uhud’da veya Huneyn’de Şeybe İbn-i Osmane’l-Hacebî –ki Hazret-i Hamza, onun hem amcasını hem pederini öldürmüştü– intikamını almak için gizli geldi. Tâ Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın arkasından yalın kılınç kaldırdı. Birden kılınç elinden düştü. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona baktı, elini göğsüne koydu. Şeybe der ki: “O dakikada dünyada ondan daha sevgili adam bana olmazdı.” İmana geldi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ferman etti: “Haydi git, harp et!” Şeybe dedi: “Ben gittim, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm önünde harp ettim. Eğer o vakit pederim de rast gelseydi vuracaktım.”

Hem Feth-i Mekke gününde Fedale namında birisi, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın yanına vurmak niyetiyle geldi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ona bakıp tebessüm etti “Nefsinle ne konuştun?” dedi ve Fedale için taleb-i mağfiret etti. Fedale imana geldi ve dedi ki: “O vakit ondan daha ziyade dünyada sevgilim olmazdı.”

Yedinci Hâdise: Nakl-i sahih ile Yahudiler suikast niyetiyle Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın oturduğu yere üstünden büyük bir taş atmak anında, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm o dakikada hıfz-ı İlahî ile kalkmış; o suikast da akîm kalmış.

Bu yedi misal gibi çok hâdiseler vardır. Başta İmam-ı Buharî ve İmam-ı Müslim ve eimme-i hadîs, Hazret-i Âişe’den naklediyorlar ki:

وَاللّٰهُ يَع۟صِمُكَ مِنَ النَّاسِ âyeti nâzil olduktan sonra, ara sıra Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı muhafaza eden zatlara ferman etti:

يَا اَيُّهَا النَّاسُ ان۟صَرِفُوا فَقَد۟ عَصَمَنٖى رَبّٖى عَزَّ وَجَلَّ

Yani “Nöbettarlığa lüzum yok, benim Rabb’im beni hıfzediyor.”

İşte şu risale de baştan buraya kadar gösteriyor ki: Şu kâinatın her nev’i her âlemi; Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı tanır, alâkadardır. Her bir nev-i kâinatta, onun mu’cizatı görünüyor. Demek, o Zat-ı Ahmediye (asm) Cenab-ı Hakk’ın –fakat kâinatın Hâlık’ı itibarıyla ve bütün mahlukatın Rabb’i unvanıyla– memurudur ve resulüdür.

Evet, nasıl ki bir padişahın büyük ve müfettiş bir memurunu her bir daire bilir ve tanır; hangi daireye girse onunla münasebettar olur. Çünkü umumun padişahı namına bir memuriyeti var. Eğer mesela, yalnız adliye müfettişi olsa o vakit adliye dairesiyle münasebettar olur. Başka daireler onu pek tanımaz. Ve askeriye müfettişi olsa mülkiye dairesi onu bilmez.

Öyle de anlaşılıyor ki bütün devair-i saltanat-ı İlahiyede, melekten tut tâ sineğe ve örümceğe kadar her bir taife onu tanır ve bilir veya bildirilir. Demek, Hâtemü’l-enbiya ve Resul-ü Rabbi’l-âlemîn’dir. Ve umum enbiyanın fevkinde risaletinin şümulü var.

ON ALTINCI İŞARET

İrhasat denilen, bi’set-i nübüvvetten evvel fakat nübüvvetle alâkadar olarak vücuda gelen hârikalar dahi delail-i nübüvvettir. Şu da üç kısımdır:

BİRİNCİ KISIM

Nass-ı Kur’an’la; Tevrat, İncil, Zebur ve suhuf-u enbiyanın, nübüvvet-i Ahmediye aleyhissalâtü vesselâma dair verdikleri haberdir.

Evet, madem o kitaplar semavîdirler ve madem o kitap sahipleri enbiyadırlar; elbette ve herhalde onların dinlerini nesheden ve kâinatın şeklini değiştiren ve yerin yarısını getirdiği bir nur ile ışıklandıran bir zattan bahsetmeleri, zarurî ve kat’îdir.

Evet, küçük hâdiseleri haber veren o kitaplar, nev-i beşerin en büyük hâdisesi olan hâdise-i Muhammediye aleyhissalâtü vesselâmı haber vermemek kabil midir?

İşte madem bilbedahe haber verecekler, herhalde ya tekzip edecekler tâ ki dinlerini tahripten ve kitaplarını neshten kurtarsınlar veya tasdik edecekler tâ ki o hakikatli zat ile dinleri hurafattan ve tahrifattan kurtulsun. Halbuki dost ve düşmanın ittifakıyla, tekzip emaresi hiçbir kitapta yoktur. Öyle ise tasdik vardır.

Madem mutlak bir surette tasdik vardır ve madem şu tasdikin vücudunu iktiza eden kat’î bir illet ve esaslı bir sebep vardır, biz dahi o tasdikin vücuduna delâlet eden üç hüccet-i kātıa ile ispat edeceğiz:

Birinci Hüccet:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Kur’an’ın lisanıyla onlara der ki: “Kitaplarınızda, benim tasdikim ve evsafım vardır. Benim beyan ettiğim şeylerde, kitaplarınız beni tasdik ediyor.”

قُل۟ فَا۟تُوا بِالتَّو۟رٰيةِ فَات۟لُوهَٓا اِن۟ كُن۟تُم۟ صَادِقٖينَ ۝ قُل۟ تَعَالَو۟ا نَد۟عُ اَب۟نَٓاءَنَا وَاَب۟نَٓاءَكُم۟ وَنِسَٓاءَنَا وَنِسَٓاءَكُم۟ وَاَن۟فُسَنَا وَاَن۟فُسَكُم۟ ثُمَّ نَب۟تَهِل۟ فَنَج۟عَل۟ لَع۟نَةَ اللّٰهِ عَلَى ال۟كَاذِبٖينَ gibi âyetlerle, onlara meydan okuyor. “Tevratınızı getiriniz, okuyunuz ve geliniz; biz çoluk ve çocuğumuzu alıp Cenab-ı Hakk’ın dergâhına el açıp yalancılar aleyhinde lanetle dua edeceğiz!” diye mütemadiyen onların başına vurduğu halde, hiç Yahudi bir âlim veya Nasrani bir kıssîs, onun bir yanlışını gösteremedi. Eğer gösterseydi, pek çok kesrette bulunan ve pek çok inatlı ve hasedli olan kâfirler ve münafık Yahudiler ve bütün âlem-i küfür, her tarafta ilan edeceklerdi.

Hem demiş: “Ya yanlışımı bulunuz veyahut sizinle mahvoluncaya kadar cihad edeceğim!” Halbuki bunlar, harbi ve perişaniyeti ve hicreti ihtiyar ettiler. Demek yanlışını bulamadılar. Bir yanlış bulunsaydı onlar kurtulurlardı.

İkinci Hüccet:

Tevrat, İncil ve Zebur’un ibareleri; Kur’an gibi i’cazları olmadığından hem mütemadiyen tercüme tercüme üstüne olduğundan, pek çok yabani kelimeler içlerine karıştı. Hem müfessirlerin sözleri ve yanlış tevilleri, onların âyetleriyle iltibas edildi. Hem bazı nâdanların ve bazı ehl-i garazın tahrifatı da ilâve edildi. Şu surette o kitaplarda tahrifat, tağyirat çoğaldı. Hattâ Şeyh Rahmetullah-i Hindî (allâme-i meşhur) kütüb-ü sâbıkanın binler yerde tahrifatını, keşişlerine ve Yahudi ve Nasâra ulemasına ispat ederek iskât etmiş.

İşte bu kadar tahrifatla beraber, şu zamanda dahi meşhur Hüseyin-i Cisrî rahmetullahi aleyh o kitaplardan yüz on dört delil nübüvvet-i Ahmediyeye dair çıkarmıştır. “Risale-i Hamîdiye”de yazmış. O risaleyi de Manastırlı merhum İsmail Hakkı tercüme etmiş. Kim arzu ederse ona müracaat eder, görür.

Hem pek çok Yahudi uleması ve Nasâra uleması, ikrar ve itiraf etmişler ki: “Kitaplarımızda Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmın evsafı yazılıdır.” Evet, gayr-ı müslim olarak başta meşhur Rum meliklerinden Hirakl itiraf etmiş, demiş ki: “Evet İsa aleyhisselâm, Muhammed aleyhissalâtü vesselâmdan haber veriyor.”

Hem Rum meliki Mukavkis namında Mısır hâkimi ve ulema-i Yehud’un en meşhurlarından İbn-i Suriya ve İbn-i Ahtab ve onun kardeşi Kâ’b Bin Esed ve Zübeyr Bin Bâtıya gibi meşhur ulema ve reisler, gayr-ı müslim kaldıkları halde ikrar etmişler ki: “Evet, kitaplarımızda onun evsafı vardır, ondan bahsediyorlar.”

Hem Yehud’un meşhur ulemasından ve Nasâra’nın meşhur kıssîslerinden, kütüb-ü sâbıkada evsaf-ı Muhammediyeyi (asm) gördükten sonra inadı terk edip imana gelenler, evsafını Tevrat ve İncil’de göstermişler ve sair Yahudi ve Nasrani ulemasını onunla ilzam etmişler.

Ezcümle, meşhur Abdullah İbn-i Selâm ve Vehb İbn-i Münebbih ve Ebî Yâsir ve Şâmul (ki bu zat, Melik-i Yemen Tübba’ zamanında idi. Tübba’ nasıl gıyaben ve bi’setten evvel iman getirmiş, Şâmul de öyle.) ve Sa’ye’nin iki oğlu olan Esid ve Sa’lebe ki İbn-i Heyban denilen bir ârif-i billah bi’setten evvel Benî-Nadîr kabilesine misafir olmuş.

قَرٖيبٌ ظُهُورُ نَبِىٍّ هٰذَا دَارُ هِج۟رَتِهٖ demiş, orada vefat etmiş. Sonra o kabile Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ile harp ettikleri zaman Esid ve Sa’lebe meydana çıktılar, o kabileye bağırdılar:

وَاللّٰهِ هُوَ الَّذٖى عَهَدَ اِلَي۟كُم۟ فٖيهِ اب۟نُ هَي۟بَان۟

Yani “İbn-i Heyban’ın haber verdiği zat budur, onunla harp etmeyiniz!” Fakat onlar onları dinlemediler, belalarını buldular.

Hem ulema-i Yehud’dan İbn-i Bünyamin ve Muhayrık ve Kâ’bü’l-Ahbar gibi çok ulema-i Yehud, evsaf-ı Nebeviyeyi kitaplarında gördüklerinden imana gelmişler; sair imana gelmeyenleri de ilzam etmişler.

Hem ulema-i Nasâra’dan, bahsi geçen meşhur Buheyra-i Rahip ki Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Şam tarafına amcasıyla gittiği vakit on iki yaşında idi. Buheyra-i Rahip onun hatırı için Kureyşîleri davet etmiş. Baktı ki kafileye gölge eden bir parça bulut, daha kafile yerinde gölge ediyor. “Demek, aradığım adam orada kalmış!” Sonra adam göndermiş, onu da getirtmiş. Ebu Talib’e demiş: “Sen dön, Mekke’ye git! Yahudiler hasûddurlar, bunun evsafı Tevrat’ta mezkûrdur, hıyanet ederler.”

Hem Nasturu’l-Habeşe ve Habeş reisi olan Necaşî, evsaf-ı Muhammediyeyi (asm) kitaplarında gördükleri için beraber iman etmişler.

Hem Dağatır isminde meşhur bir Nasrani âlimi; evsafını görmüş, iman etmiş; Rumlar içinde ilan etmiş, şehit edilmiş.

Hem Nasrani rüesasından Hâris İbn-i Ebî Şümeri’l-Gasanî ve Şam’ın büyük dinî reisleri ve melikleri, yani Sahib-i İlya ve Hirakl ve İbn-i Natur ve Cârud gibi meşhur zatlar, kitaplarında evsafını görmüşler ve iman etmişler. Yalnız Hirakl, dünya saltanatı için imanını izhar etmemiş.

Hem bunlar gibi Selmanü’l-Farisî, o da evvel Nasrani idi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın evsafını gördükten sonra, onu arıyordu.

Hem Temim namında mühim bir âlim hem meşhur Habeş reisi Necaşî hem Habeş Nasâra’sı hem Necran papazları, bütün müttefikan haber veriyorlar ki: “Biz, evsaf-ı Nebeviyeyi kitaplarımızda gördük, onun için imana geldik.”

Üçüncü Hüccet:

İşte bir numune olarak Tevrat, İncil, Zebur’un Peygamberimiz aleyhissalâtü vesselâma ait âyetlerinin birkaç numunesini göstereceğiz:

Birincisi, Zebur’da şöyle bir âyet var:

اَللّٰهُمَّ اب۟عَث۟ لَنَا مُقٖيمَ السُّنَّةِ بَع۟دَ ال۟فَت۟رَةِ

“Mukîmü’s-Sünne” ise ism-i Ahmedîdir.

İncil’in âyeti:

قَالَ ال۟مَسٖيحُ اِنّٖى ذَاهِبٌ اِلٰى اَبٖى وَ اَبٖيكُم۟ لِيَب۟عَثَ لَكُمُ ال۟فَارَق۟لٖيطَا

Yani “Ben gidiyorum tâ size Faraklit gelsin!” Yani, Ahmed gelsin.

İncil’in ikinci bir âyeti:

اِنّٖى اَط۟لُبُ مِن۟ رَبّٖى فَارَق۟لٖيطًا يَكُونُ مَعَكُم۟ اِلَى ال۟اَبَدِ

Yani “Ben Rabb’imden, hakkı bâtıldan fark eden bir peygamberi istiyorum ki ebede kadar beraberinizde bulunsun.”

Faraklit اَل۟فَارِقُ بَي۟نَ ال۟حَقِّ وَ ال۟بَاطِلِ manasında Peygamber’in o kitaplarda ismidir.

Tevrat’ın âyeti:

اِنَّ اللّٰهَ قَالَ لِاِب۟رَاهٖيمَ اِنَّ هَاجَرَ تَلِدُ وَيَكُونُ مِن۟ وَلَدِهَا مَن۟ يَدُهُ فَو۟قَ ال۟جَمٖيعِ وَيَدُ ال۟جَمٖيعِ مَب۟سُوطَةٌ اِلَي۟هِ بِال۟خُشُوعِ

Yani “Hazret-i İsmail’in validesi olan Hacer, evlat sahibesi olacak ve onun evladından öyle birisi çıkacak ki o veledin eli, umumun fevkinde olacak ve umumun eli huşû ve itaatle ona açılacak.”

Tevrat’ın ikinci bir âyeti:

وَقَالَ يَا مُوسٰى اِنّٖى مُقٖيمٌ لَهُم۟ نَبِيًّا مِن۟ بَنٖى اِخ۟وَتِهِم۟ مِث۟لَكَ وَاُج۟رٖى قَو۟لٖى فٖى فَمِهٖ وَالرَّجُلُ الَّذٖى لَايَق۟بَلُ قَو۟لَ النَّبِىِّ الَّذٖى يَتَكَلَّمُ بِاِس۟مٖى فَاَنَا اَن۟تَقِمُ مِن۟هُ

Yani “Benî-İsrail’in kardeşleri olan Benî-İsmail’den senin gibi birini göndereceğim. Ben sözümü onun ağzına koyacağım, benim vahyimle konuşacak. Onu kabul etmeyene azap vereceğim.”

Tevrat’ın üçüncü bir âyeti:

قَالَ مُوسٰى رَبِّ اِنّٖى اَجِدُ فِى التَّو۟رٰيةِ اُمَّةً هُم۟ خَي۟رُ اُمَّةٍ اُخ۟رِجَت۟ لِلنَّاسِ يَا۟مُرُونَ بِال۟مَع۟رُوفِ وَيَن۟هَو۟نَ عَنِ ال۟مُن۟كَرِ وَيُؤ۟مِنُونَ بِاللّٰهِ فَاج۟عَل۟هُم۟ اُمَّتٖى قَالَ تِل۟كَ اُمَّةُ مُحَمَّدٍ

İhtar:

Muhammed ismi, o kitaplarda “Müşeffah” ve “El-Münhamenna” ve “Hımyata” gibi Süryanî isimler suretinde “Muhammed” manasındaki İbranî isimleriyle gelmiş. Yoksa sarîh Muhammed ismi az vardı. Sarîh miktarını dahi hasûd Yahudiler tahrif etmişler.

Zebur’un âyeti:

يَا دَاوُدُ يَا۟تٖى بَع۟دَكَ نَبِىٌّ يُسَمّٰى اَح۟مَدَ وَمُحَمَّدًا صَادِقًا سَيِّدًا اُمَّتُهُ مَر۟حُومَةٌ

Hem Abâdile-i Seb’adan ve kütüb-ü sâbıkada çok tetkikat yapan Abdullah İbn-i Amr İbni’l-Âs ve meşhur ulema-i Yehud’dan en evvel İslâm’a gelen Abdullah İbn-i Selâm ve meşhur Kâ’bü’l-Ahbar denilen Benî-İsrail’in allâmelerinden, o zamanda daha çok tahrifata uğramayan Tevrat’ta aynen şu gelecek âyeti ilan ederek göstermişler. Âyetin bir parçası şudur ki: Hz. Musa ile hitaptan sonra, gelecek peygambere hitaben şöyle diyor:

يَا اَيُّهَا النَّبِىُّ اِنَّا اَر۟سَل۟نَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذٖيرًا وَحِر۟زًا لِل۟اُمِّيّٖينَ اَن۟تَ عَب۟دٖى سَمَّي۟تُكَ ال۟مُتَوَكِّلَ لَي۟سَ بِفَظٍّ وَلَا غَلٖيظٍ وَلَا صَخَّابٍ فِى ال۟اَس۟وَاقِ وَلَا يَد۟فَعُ بِالسَّيِّئَةِ السَّيِّئَةَ بَل۟ يَع۟فُو وَيَغ۟فِرُ وَلَن۟ يَق۟بِضَهُ اللّٰهُ حَتّٰى يُقٖيمَ بِهِ ال۟مِلَّةَ ال۟عَو۟جَاءَ بِاَن۟ يَقُولُوا لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ

Tevrat’ın bir âyeti daha:

مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ مَو۟لِدُهُ بِمَكَّةَ وَهِج۟رَتُهُ بِطَي۟بَةَ وَمُل۟كُهُ بِالشَّامِ وَاُمَّتُهُ ال۟حَمَّادُونَ

İşte şu âyette “Muhammed” lafzı, Muhammed manasında Süryanî bir isimde gelmiştir.

Tevrat’ın diğer bir âyeti daha:

اَن۟تَ عَب۟دٖى وَرَسُولٖى سَمَّي۟تُكَ ال۟مُتَوَكِّلَ

İşte şu âyette, Benî-İshak’ın kardeşleri olan Benî-İsmail’den ve Hazret-i Musa’dan sonra gelen peygambere hitap ediyor.

Tevrat’ın diğer bir âyeti daha:

عَب۟دِىَ ال۟مُخ۟تَارُ لَي۟سَ بِفَظٍّ وَلَا غَلٖيظٍ

İşte “Muhtar”ın manası, “Mustafa”dır hem ism-i Nebevîdir.

İncil’de, İsa’dan sonra gelen ve İncil’in birkaç âyetinde “Âlem Reisi” unvanıyla müjde verdiği Nebi’nin tarifine dair:

مَعَهُ قَضٖيبٌ مِن۟ حَدٖيدٍ يُقَاتِلُ بِهٖ وَاُمَّتُهُ كَذٰلِكَ

İşte şu âyet gösteriyor ki: “Sahibü’s-seyf ve cihada memur bir peygamber gelecektir.” Kadîb-i hadîd, kılınç demektir.

Hem ümmeti de onun gibi sahibü’s-seyf, yani cihada memur olacağını, Sure-i Feth’in âhirinde وَ مَثَلُهُم۟ فِى ال۟اِن۟جٖيلِ كَزَر۟عٍ اَخ۟رَجَ شَط۟ئَهُ فَاٰزَرَهُ فَاس۟تَغ۟لَظَ فَاس۟تَوٰى عَلٰى سُوقِهٖ يُع۟جِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغٖيظَ بِهِمُ ال۟كُفَّارَ âyeti, İncil’in şu âyeti gibi başka âyetlerine işaret edip Muhammed aleyhissalâtü vesselâm sahibü’s-seyf ve cihada memur olduğunu İncil ile beraber ilan ediyor.

Tevrat’ın Beşinci Kitabının Otuz Üçüncü Babında şu âyet var: “Hak Teâlâ, Tûr-i Sina’dan ikbal edip bize Sâîr’den tulû etti ve Fâran Dağlarında zâhir oldu.”

İşte şu âyet nasıl ki “Tûr-i Sina’da ikbal-i Hak” fıkrasıyla nübüvvet-i Museviyeyi ve Şam Dağlarından ibaret olan “Sâîr’den tulû-u Hak” fıkrasıyla, nübüvvet-i İseviyeyi ihbar eder. Öyle de bi’l-ittifak Hicaz Dağlarından ibaret olan “Fâran Dağlarından zuhur-u Hak” fıkrasıyla, bizzarure risalet-i Ahmediyeyi (asm) haber veriyor.

Hem Sure-i Feth’in âhirinde ذٰلِكَ مَثَلُهُم۟ فِى التَّو۟رٰيةِ hükmünü tasdiken, Tevrat’ta Fâran Dağlarından zuhur eden peygamberin sahabeleri hakkında şu âyet var: “Kudsîlerin bayrakları beraberindedir ve onun sağındadır.” “Kudsîler” namıyla tavsif eder. Yani “Onun sahabeleri kud­­sî, salih evliyalardır.”

Eş’iya Peygamber’in kitabında, Kırk İkinci Babında şu âyet vardır: “Hak Sübhanehu âhir zamanda, kendinin ıstıfa-gerde ve bergüzidesi kulunu ba’s edecek ve ona Ruhu’l-Emin Hazret-i Cibril’i yollayıp din-i İlahîsini ona talim ettirecek. Ve o dahi Ruhu’l-Emin’in talimi vechile nâsa talim eyleyecek ve beyne’n-nâs hak ile hükmedecektir. O bir nurdur, halkı zulümattan çıkaracaktır. Rabb’in bana kable’l-vuku bildirdiği şeyi, ben de size bildiriyorum.”

İşte şu âyet gayet sarîh bir surette, Âhir Zaman Peygamberi olan Muhammed aleyhissalâtü vesselâmın evsafını beyan ediyor.

Mişail namıyla müsemma Mihail Peygamber’in kitabının Dördüncü Babında şu âyet var: “Âhir zamanda bir ümmet-i merhume kaim olup orada Hakk’a ibadet etmek üzere, mübarek dağı ihtiyar ederler. Ve her iklimden orada birçok halk toplanıp Rabb-i Vâhid’e ibadet ederler. Ona şirk etmezler.”

İşte şu âyet, zâhir bir surette dünyanın en mübarek dağı olan Cebel-i Arafat ve orada her iklimden gelen hacıların tekbir ve ibadetlerini ve ümmet-i merhume namıyla şöhret-şiar olan ümmet-i Muhammediyeyi tarif ediyor.

Zebur’da Yetmiş İkinci Babında şu âyet var: “Bahirden bahre mâlik ve nehirlerden, arzın makta’ ve müntehasına kadar mâlik ola... ve kendisine Yemen ve Cezayir mülûkü hediyeler götüreler… Ve padişahlar ona secde ve inkıyad edeler… Ve her vakit ona salât ve her gün kendisine bereketle dua oluna… Ve envarı, Medine’den mütenevvir ola… Ve zikri, ebedü’l-âbâd devam ede… Onun ismi, şemsin vücudundan evvel mevcuddur. Onun adı, güneş durdukça münteşir ola…”

İşte şu âyet, pek aşikâr bir tarzda Fahr-i Âlem aleyhissalâtü vesselâmı tavsif eder. Acaba Hazret-i Davud aleyhisselâmdan sonra Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmdan başka hangi nebi gelmiş ki şarktan garba kadar dinini neşretmiş ve mülûkü cizyeye bağlamış ve padişahları kendine secde eder gibi bir inkıyad altına almış ve her gün nev-i beşerin humsunun salavat ve dualarını kendine kazanmış ve envarı Medine’den parlamış kim var? Kim gösterilebilir?

Hem Türkçe Yuhanna İncili’nin On Dördüncü Bab ve otuzuncu âyeti şudur: “Artık sizinle çok söyleşmem, zira bu âlemin reisi geliyor. Ve bende, onun nesnesi aslâ yoktur!” İşte “Âlemin Reisi” tabiri “Fahr-i Âlem” demektir. Fahr-i Âlem unvanı ise Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmın en meşhur unvanıdır.

Yine İncil-i Yuhanna, On Altıncı Bab ve yedinci âyeti şudur: “Amma ben, size hakkı söylüyorum. Benim gittiğim, size faydalıdır. Zira ben gitmeyince tesellici size gelmez.” İşte bakınız! Reis-i âlem ve insanlara hakiki teselli veren, Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmdan başka kimdir? Evet, Fahr-i Âlem odur ve fâni insanları idam-ı ebedîden kurtarıp teselli veren odur.

Hem İncil-i Yuhanna, On Altıncı Bab, sekizinci âyeti: “O dahi geldikte; dünyayı günaha dair, salaha dair ve hükme dair ilzam edecektir.” İşte dünyanın fesadını salaha çeviren ve günahlardan ve şirkten kurtaran ve siyaset ve hâkimiyet-i dünyayı tebdil eden Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmdan başka kim gelmiş?

Hem İncil-i Yuhanna, On Altıncı Bab, on birinci âyet: “Zira bu âlemin reisinin gelmesinin hükmü gelmiştir.” İşte “Âlemin Reisi” (Hâşiye) elbette Seyyidü’l-beşer olan Ahmed-i Muhammed aleyhissalâtü vesselâmdır.

Hem İncil-i Yuhanna, On Altıncı Bab ve on üçüncü âyet: “Amma o Hak ruhu geldiği zaman, sizi bi’l-cümle hakikate irşad edecektir. Zira kendisinden söylemiyor. Bi’l-cümle işittiğini söyleyerek gelecek nesnelerden size haber verecek.” İşte bu âyet sarîhtir. Acaba umum insanları birden hakikate davet eden ve her haberini vahiyden veren ve Cebrail’den işittiğini söyleyen ve kıyamet ve âhiretten tafsilen haber veren, Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmdan başka kimdir ve kim olabilir?

Hem kütüb-ü enbiyada, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın Muhammed, Ahmed, Muhtar manasında Süryanî ve İbranî isimleri var.

İşte Hazret-i Şuayb’ın suhufunda ismi, Muhammed manasında “Müşeffah”tır. Hem Tevrat’ta yine Muhammed manasında “Münhamenna” hem Nebiyyü’l-Harem manasında “Hımyata” Zebur’da “El-Muhtar” ismiyle müsemmadır. Yine Tevrat’ta “El-Hâtemü’l-Hâtem” hem Tevrat’ta ve Zebur’da “Mukîmü’s-Sünne” hem Suhuf-u İbrahim ve Tevrat’ta “Mazmaz”dır. Hem Tevrat’ta “Ahyed”dir.

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm demiş:

اِس۟مٖى فِى ال۟قُر۟اٰنِ مُحَمَّدٌ وَ فِى ال۟اِن۟جٖيلِ اَح۟مَدُ وَ فِى التَّو۟رٰيةِ اَح۟يَدُ buyurmuştur.

Hem İncil’de, esma-i Nebevîden صَاحِبُ ال۟قَضٖيبِ وَ ال۟هَرَاوَةِ yani seyf ve asâ sahibi. Evet, sahibü’s-seyf enbiyalar içinde en büyüğü; ümmetiyle cihada memur, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdır.

Yine İncil’de “Sahibü’t-taç”tır. Evet “Sahibü’t-taç” unvanı, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâma mahsustur. Taç, amâme yani sarık demektir. Eski zamanda milletler içinde, milletçe umumiyet itibarıyla sarık ve agel saran, kavm-i Arap’tır. İncil’de “Sahibü’t-taç” kat’î olarak “Resul-i Ekrem” aleyhissalâtü vesselâm demektir.

Hem İncil’de “El-Baraklit” veyahut “El-Faraklit” ki İncil tefsirlerinde “Hak ve bâtılı birbirinden tefrik eden hakperest” manası verilmiş ki sonra gelecek insanları, hakka sevk edecek zatın ismidir.

İncil’in bir yerinde, İsa aleyhisselâm demiş: “Ben gideceğim tâ dünyanın reisi gelsin.” Acaba Hazret-i İsa aleyhisselâmdan sonra dünyanın reisi olacak ve hak ve bâtılı fark ve temyiz edip Hazret-i İsa aleyhisselâmın yerinde insanları irşad edecek, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdan başka kim gelmiştir? Demek, Hazret-i İsa aleyhisselâm ümmetine daima müjde ediyor ve haber veriyor ki: “Birisi gelecek, bana ihtiyaç kalmayacak. Ben, onun bir mukaddimesiyim ve müjdecisiyim.” Nasıl ki şu âyet-i kerîme:

وَاِذ۟ قَالَ عٖيسَى اب۟نُ مَر۟يَمَ يَا بَنٖٓى اِس۟رَٓائٖيلَ اِنّٖى رَسُولُ اللّٰهِ اِلَي۟كُم۟ مُصَدِّقًا لِمَا بَي۟نَ يَدَىَّ مِنَ التَّو۟رٰيةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأ۟تٖى مِن۟ بَع۟دِى اس۟مُهُٓ اَح۟مَدُ (Hâşiye)

Evet, İncil’de Hazret-i İsa aleyhisselâm, çok defalar ümmetine müjde veriyor. İnsanların en mühim bir reisi geleceğini ve o zatı da bazı isimler ile yâd ediyor. O isimler elbette Süryanî ve İbranîdirler. Ehl-i tahkik görmüşler. O isimler “Ahmed, Muhammed, Farikun beyne’l-hakk-ı ve’l-bâtıl” manasındadırlar. Demek İsa aleyhisselâm, çok defa Ahmed aleyhissalâtü vesselâmdan beşaret veriyor.

Sual: Eğer desen: “Neden Hazret-i İsa aleyhisselâm, her nebiden ziyade müjde veriyor; başkalar yalnız haber veriyorlar, müjde sureti azdır.”

Elcevap: Çünkü Ahmed aleyhissalâtü vesselâm, İsa aleyhisselâmı Yahudilerin müthiş tekzibinden ve müthiş iftiralarından ve dinini müthiş tahrifattan kurtarmakla beraber; İsa aleyhisselâmı tanımayan Benî-İsrail’in suubetli şeriatına mukabil, suhuletli ve câmi’ ve ahkâmca şeriat-ı İseviyenin noksanını ikmal edecek bir şeriat-ı âliyeye sahiptir. İşte onun için çok defa “Âlemin Reisi geliyor!” diye müjde veriyor.

İşte Tevrat, İncil, Zebur’da ve sair suhuf-u enbiyada çok ehemmiyetle, âhirde gelecek bir peygamberden bahisler var, çok âyetler var. Nasıl bir kısım numunelerini gösterdik. Hem çok namlar ile o kitaplarda mezkûrdur.

Acaba bütün bu kütüb-ü enbiyada bu kadar ehemmiyetle, mükerrer âyetlerde bahsettikleri, Âhir Zaman Peygamberi Hazret-i Muhammed aleyhissalâtü vesselâmdan başka kim olabilir?

İKİNCİ KISIM

İrhasattan ve delail-i nübüvvetten maksat şudur ki: Bi’set-i Ahmediyeden evvel, zaman-ı fetrette kâhinler hem o zamanın bir derece evliya ve ârif-i billah olan bir kısım insanları; Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın geleceğini haber vermişler ve ihbarlarını da neşretmişler, şiirleriyle gelecek asırlara bırakmışlar. Onlar çoktur; biz, ehl-i siyer ve tarihin nakil ve kabul ettikleri meşhur ve münteşir olan bir kısmını zikredeceğiz. Ezcümle:

Yemen padişahlarından Tübba’ isminde bir melik, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın evsafını eski kitaplarda görmüş, iman etmiş. Şöyle bir şiirini ilan etmiş:

شَهِد۟تُ عَلٰى اَح۟مَدَ اَنَّهُ رَسُولٌ مِنَ اللّٰهِ بَارِى النَّسَمِ فَلَو۟ مُدَّ عُم۟رٖى اِلٰى عُم۟رِهٖ لَكُن۟تُ وَزٖيرًا لَهُ وَاب۟نَ عَمٍّ

Yani “Ben Ahmed’in (asm) risaletini tasdik ediyorum. Ben onun zamanına yetişseydim ona vezir ve ammizade olurdum.” Yani Ali gibi ona fedai bir hâdim olurdum.

İkincisi: Meşhur Kuss İbn-i Sâide ki kavm-i Arab’ın en meşhur ve mühim hatibi ve muvahhid bir zat-ı ruşen-zamirdir. İşte şu zat da bi’set-i Nebevîden evvel risalet-i Ahmediyeyi şu şiirle ilan ediyor:

اَر۟سَلَ فٖينَا اَح۟مَدَ خَي۟رَ نَبِىٍّ قَد۟ بُعِثَ صَلّٰى عَلَي۟هِ اللّٰهُ مَا عَجَّ لَهُ رَك۟بٌ وَ حُثَّ

Üçüncüsü: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın ecdadından olan Kâ’b İbn-i Lüeyy, nübüvvet-i Ahmediyeyi (asm) ilham eseri olarak şöyle ilan etmiş:

عَلٰى غَف۟لَةٍ يَأ۟تِى النَّبِىُّ مُحَمَّدٌ فَيُخ۟بِرُ اَخ۟بَارًا صَدُوقًا خَبٖيرُهَا

Yani “Füc’eten, Muhammedü’n-Nebi gelecek, doğru haberleri verecek.”

Dördüncüsü: Yemen padişahlarından Seyf İbn-i Zîyezen, kütüb-ü sâbıkada Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın evsafını görmüş; iman etmiş, müştak olmuş idi. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın ceddi Abdülmuttalib, Yemen’e kafile-i Kureyş ile gittiği zaman, Seyf İbn-i Zîyezen onları çağırmış. Onlara demiş ki:

اِذَا وُلِدَ بِتِهَامَةَ وَلَدٌ بَي۟نَ كَت۟فَي۟هِ شَامَةٌ كَانَت۟ لَهُ ال۟اِمَامَةُ وَاِنَّكَ يَا عَب۟دَ ال۟مُطَّلِبِ لَجَدُّهُ

Yani “Hicaz’da bir çocuk dünyaya gelir. Onun iki omuzu arasında hâtem gibi bir nişan var. İşte o çocuk umum insanlara imam olacak!” Sonra gizli Abdülmuttalib’i çağırmış “O çocuğun ceddi de sensin.” diye kerametkârane, bi’setten evvel haber vermiş.

Beşincisi: Varaka İbn-i Nevfel (Hatice-i Kübra’nın ammizadelerinden) bidayet-i vahiyde Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm telaş etmiş. Hatice-i Kübra o hâdiseyi, meşhur Varaka İbn-i Nevfel’e hikâye etmiş. Varaka demiş: “Onu bana gönder.” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Varaka’nın yanına gitmiş, mebde-i vahiydeki vaziyeti hikâye etmiş. Varaka demiş:

بَشِّر۟ يَا مُحَمَّدُ اِنّٖى اَش۟هَدُ اَنَّكَ اَن۟تَ النَّبِىُّ ال۟مُن۟تَظَرُ وَبَشَّرَ بِكَ عٖيسٰى

Yani “Telaş etme, o halet vahiydir. Sana müjde! İntizar edilen Nebi sensin! İsa seninle müjde vermiş.”

Altıncısı: Askelânu’l-Hımyerî nam ârif-i billah, bi’setten evvel Kureyşîleri gördüğü vakit “İçinizde dava-yı nübüvvet eden var mı?” “Yok.” derlerdi. Sonra bi’set vaktinde yine sormuş; “Evet” demişler “Biri dava-yı nübüvvet ediyor.” Demiş: “İşte âlem onu bekliyor.”

Yedincisi: Nasâra ulema-yı be-namından İbnü’l-Alâ, bi’setten ve Peygamber’i görmeden evvel haber vermiş. Sonra gelmiş. Hazret-i Peygamber aleyhissalâtü vesselâmı görmüş, demiş:

وَالَّذٖى بَعَثَكَ بِال۟حَقِّ لَقَد۟ وَجَد۟تُ صِفَتَكَ فِى ال۟اِن۟جٖيلِ وَبَشَّرَ بِكَ اب۟نُ ال۟بَتُولِ

Yani “Ben senin sıfatını İncil’de gördüm, iman ettim. İbn-i Meryem, İncil’de senin geleceğini müjde etmiş.”

Sekizincisi: Bahsi geçen Habeş padişahı Necaşî demiş:

لَي۟تَ لٖى خِد۟مَتَهُ بَدَلًا عَن۟ هٰذِهِ السَّل۟طَنَةِ

Yani “Keşke şu saltanata bedel Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmın hizmetkârı olsaydım. O hizmetkârlık, saltanatın pek fevkindedir.”

Şimdi ilham-ı Rabbanî ile gaibden haber veren bu âriflerden sonra; gaibden ruh ve cin vasıtasıyla haber veren kâhinler, pek sarîh bir surette Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın geleceğini ve nübüvvetini haber vermişler. Onlar çoktur; biz, onlardan meşhurları ve manevî tevatür hükmüne geçmiş ve ekser tarih ve siyerde nakledilmiş birkaçını zikredeceğiz. Onların uzun kıssalarını ve sözlerini siyer kitaplarına havale edip yalnız icmalen bahsedeceğiz.

Birincisi: Şıkk isminde meşhur bir kâhindir ki bir gözü, bir eli, bir ayağı varmış. Âdeta yarım insan… İşte o kâhin, manevî tevatür derecesinde kat’î bir surette tarihlere geçmiş ki risalet-i Ahmediye aleyhissalâtü vesselâmı haber verip mükerreren söylemiştir.

İkincisi: Meşhur Şam kâhini Satih’tir ki kemiksiz, âdeta azasız bir vücud, yüzü göğsü içinde bir acube-i hilkat ve çok da yaşamış bir kâhindir. Gaibden verdiği doğru haberler, o zaman insanlarda şöhret bulmuş. Hattâ Kisra yani Fars padişahı gördüğü acib rüyayı ve veladet-i Ahmediye (asm) zamanında sarayın on dört şerefesinin düşmesinin sırrını Satih’ten sormak için Muyzan denilen âlim bir elçisini göndermiş. Satih demiş: “On dört zat sizlerde hâkimiyet edecek, sonra saltanatınız mahvolacak. Hem birisi gelecek, bir din izhar edecek. İşte o, sizin din ve devletinizi kaldıracak!” mealinde Kisra’ya haber göndermiş. İşte o Satih, sarîh bir surette, Âhir Zaman Peygamberinin gelmesini haber vermiş.

Hem kâhinlerden Sevad İbn-i Karibi’d-Devsî ve Hunafir ve Ef’asiye Necran ve Cizl İbn-i Cizli’l-Kindî ve İbn-i Halasate’d-Devsî ve Fatıma Bint-i Nu’man-ı Neccariye gibi meşhur kâhinler, siyer ve tarih kitaplarında tafsilen beyan ettikleri vecih üzere; Âhir Zaman Peygamberinin geleceğini, o peygamber de Muhammed aleyhissalâtü vesselâm olduğunu haber vermişler.

Hem Hazret-i Osman’ın akrabasından Sa’d İbn-i Bint-i Küreyz kâhinlik vasıtasıyla, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın nübüvvetini gaibden haber almış. Bidayet-i İslâmiyet’te Hazret-i Osman-ı Zinnureyn’e demiş ki: “Sen git iman et.” Osman bidayette gelmiş, iman etmiş. İşte o Sa’d, o vakıayı böyle bir şiir ile söylüyor:

هَدَى اللّٰهُ عُث۟مَانًا بِقَو۟لٖى اِلَى الَّتٖى بِهَا رُش۟دُهُ وَ اللّٰهُ يَه۟دٖى اِلَى ال۟حَقِّ

Hem kâhinler gibi; hâtif denilen, şahsı görünmeyen ve sesi işitilen cinnîler, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın geleceğini mükerreren haber vermişler.

Ezcümle, Zeyyab İbnü’l-Hâris’e hâtif-i cinnî böyle bağırmış, onun ve başkasının sebeb-i İslâm’ı olmuş:

يَا ذَيَابُ يَا ذَيَابُ اِس۟مَعِ ال۟عَجَبَ ال۟عُجَابَ بُعِثَ مُحَمَّدٌ بِال۟كِتَابِ يَد۟عُو بِمَكَّةَ فَلَا يُجَابُ

Yine bir hâtif-i cinnî, Sâmia İbn-i Karreti’l-Gatafanî’ye böyle bağırmış, bazılarını imana getirmiştir:

جَاءَ ال۟حَقُّ فَسَطَعَ وَ دُمِّرَ بَاطِلٌ فَان۟قَمَعَ

Bu hâtiflerin beşaretleri ve haber vermeleri pek meşhurdur ve çoktur.

Hem nasıl kâhinler, hâtifler haber vermişler, öyle de sanemler dahi ve sanemlere kesilen kurbanlar dahi Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın risaletini haber vermişler.

Ezcümle, kıssa-i meşhuredendir ki Mâzen kabilesinin sanemi bağırıp demiş:

هٰذَا النَّبِىُّ ال۟مُر۟سَلُ جَاءَ بِال۟حَقِّ ال۟مُن۟زَلِ diyerek risalet-i Ahmediyeyi (asm) haber vermiş.

Hem Abbas İbn-i Mirdas’ın sebeb-i İslâmiyet’i olan meşhur vakıa şudur ki: Dımar namında bir sanemi varmış; o sanem, bir gün böyle bir ses vermiş:

اَو۟دٰى ضِمَارُ وَكَانَ يُع۟بَدُ مُدَّةً قَب۟لَ ال۟بَيَانِ مِنَ النَّبِىِّ مُحَمَّدٍ

Yani “Muhammed gelmeden evvel bana ibadet ediliyordu, şimdi Muhammed’in beyanı gelmiş; daha o dalalet olamaz.”

Hazret-i Ömer, İslâmiyet’ten evvel saneme kesilen bir kurbandan böyle işitmiş:

يَا اٰلَ الذَّبٖيحِ اَم۟رٌ نَجٖيحٌ رَجُلٌ فَصٖيحٌ يَقُولُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ

İşte bu numuneler gibi çok vakıalar var, mevsuk kitaplar kabul edip nakletmişler.

Nasıl ki kâhinler, ârif-i billahlar, hâtifler, hattâ sanemler ve kurbanlar, risalet-i Ahmediyeyi (asm) haber vermişler; her bir hâdise dahi bir kısım insanların imanına sebep olmuş.

Öyle de bazı taşlar üstünde ve kabirlerde ve kabirlerin mezar taşlarında hatt-ı kadîm ile مُحَمَّدٌ مُص۟لِحٌ اَمٖينٌ gibi ibareler bulunmuş, onunla bir kısım insanlar imana gelmişler.

Evet, hatt-ı kadîm ile bazı taşlarda bulunan مُحَمَّدٌ مُص۟لِحٌ اَمٖينٌ Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdan ibarettir. Çünkü ondan evvel, zamanına pek yakın, yalnız yedi Muhammed ismi var, başka yoktur. O yedi adamın hiçbir cihetle “Muslih-i Emin” tabirine liyakatleri yoktur.

ÜÇÜNCÜ KISIM

İrhasattan Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın veladeti hengâmında vücuda gelen hârikalardır ve hâdiselerdir. O hâdiseler, onun veladetiyle alâkadar bir surette vücuda gelmiş. Hem bi’setten evvel bazı hâdiseler var ki doğrudan doğruya birer mu’cizesidir. Bunlar çoktur. Numune olarak meşhur olmuş ve eimme-i hadîs kabul etmiş ve sıhhatleri tahakkuk etmiş birkaç numuneyi zikredeceğiz:

Birincisi: Veladet-i Nebevî gecesinde hem annesi hem annesinin yanında bulunan Osman İbni’l-Âs’ın annesi hem Abdurrahman İbn-i Avf’ın annesinin gördükleri azîm bir nurdur ki üçü de demişler: “Veladeti anında biz öyle bir nur gördük ki o nur, maşrık ve mağribi bize aydınlattırdı.”

İkincisi: O gece Kâbe’deki sanemlerin çoğu başı aşağı düşmüş.

Üçüncüsü: Meşhur Kisra’nın eyvanı yani saray-ı meşhuresi o gece sallanıp inşikak etmesi ve on dört şerefesinin düşmesidir.

Dördüncüsü: Sava’nın takdis edilen küçük denizinin o gecede yere batması ve İstahr-Âbad’da bin senedir daima iş’al edilen, yanan ve sönmeyen, Mecusilerin mabud ittihaz ettikleri ateşin veladet gecesinde sönmesi.

İşte şu üç dört hâdise işarettir ki o yeni dünyaya gelen zat; ateş-perestliği kaldıracak, Fars saltanatının sarayını parçalayacak, izn-i İlahî ile olmayan şeylerin takdisini men’edecektir.

Beşincisi: Çendan veladet gecesinde değil fakat veladete pek yakın olduğu cihetle, o hâdiseler de irhasat-ı Ahmediyedir ki (asm) Sure-i اَلَم۟ تَرَ كَي۟فَ de nass-ı kat’î ile beyan edilen “Vak’a-i Fil”dir ki Kâbe’yi tahrip etmek için Ebrehe namında Habeş meliki gelip Fil-i Mahmudî namında cesîm bir fili öne sürüp gelmiş. Mekke’ye yakın olduğu vakit fil yürümemiş. Çare bulamamış, dönmüşler. Ebabil kuşları onları mağlup etmiş ve perişan etmiş, kaçmışlar. Bu kıssa-i acibe, tarih kitaplarında tafsilen meşhurdur.

İşte şu hâdise Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın delail-i nübüvvetindendir. Çünkü veladete pek yakın bir zamanda, kıblesi ve mevlidi ve sevgili vatanı olan Kâbe-i Mükerreme, gaybî ve hârika bir surette Ebrehe’nin tahribinden kurtulmuştur.

Altıncısı: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm küçüklüğünde Halîme-i Sa’diye’nin yanında iken, Halîme ve Halîme’nin zevcinin şehadetleriyle; güneşten rahatsız olmamak için çok defa üstünde bir bulut parçasının ona gölge ettiğini görmüşler ve halka söylemişler ve o vakıa sıhhatle şöhret bulmuş.

Hem Şam tarafına on iki yaşında iken gittiği vakit, Buheyra-yı Rahip’in şehadetiyle, bir parça bulut, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın başına gölge ettiğini görmüş ve göstermiş.

Hem yine bi’setten evvel Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, bir defa Hatice-i Kübra’nın Meysere ismindeki hizmetkârıyla ticaretten geldiği zaman, Hatice-i Kübra, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın başında iki meleğin bulut tarzında gölge ettiklerini görmüş. Kendi hizmetkârı olan Meysere’ye demiş. Meysere dahi Hatice-i Kübra’ya demiş: “Bütün seferimizde ben öyle görüyordum.”

Yedincisi: Nakl-i sahih ile sabittir ki: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, bi’setten evvel bir ağacın altında oturdu; o yer kuru idi, birden yeşillendi. Ağacın dalları, onun başı üzerine eğilip kıvrılarak gölge yapmıştır.

Sekizincisi: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ufak iken, Ebu Talib’in evinde kalıyordu. Ebu Talib, çoluk ve çocuğu ile onunla beraber yerlerse karınları doyardı. Ne vakit o zat yemekte bulunmazsa tok olmuyorlardı. Şu hâdise hem meşhurdur hem kat’îdir.

Hem Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın küçüklüğünde ona bakan ve hizmet eden Ümm-ü Eymen demiş: “Hiçbir vakit Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm açlık ve susuzluktan şikâyet etmedi, ne küçüklüğünde ve ne de büyüklüğünde.”

Dokuzuncusu: Murdiası olan Halîme-i Sa’diye’nin malında ve keçilerinin sütünde, kabilesinin hilafına olarak çok bereketi ve ziyade olmasıdır. Bu vakıa hem meşhurdur hem kat’îdir.

Hem sinek onu taciz etmezdi, onun cesed-i mübareğine ve libasına konmazdı. Nasıl ki evladından olan Seyyid Abdülkadir-i Geylanî (ks) dahi ceddinden o hali irsiyet almıştı, sinek ona da konmazdı.

Onuncusu: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm dünyaya geldikten sonra, bâhusus veladet gecesinde, yıldızların düşmesinin çoğalmasıdır ki şu hâdise On Beşinci Söz’de kat’iyen bürhanlarıyla ispat ettiğimiz üzere; şu yıldızların sukutu, şeyatîn ve cinlerin gaybî haberlerden kesilmesine alâmet ve işarettir.

İşte madem Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm vahiy ile dünyaya çıktı; elbette yarım yamalak ve yalanlar ile karışık, kâhinlerin ve gaibden haber verenlerin ve cinlerin ihbaratına set çekmek lâzımdır ki vahye bir şüphe îras etmesinler ve vahye benzemesin.

Evet, bi’setten evvel kâhinlik çoktu. Kur’an nâzil olduktan sonra onlara hâtime çekti. Hattâ çok kâhinler imana geldiler. Çünkü daha cinler taifesinden olan muhbirlerini bulamadılar. Demek Kur’an hâtime çekmişti.

İşte eski zaman kâhinleri gibi şimdi de medyumlar suretinde yine bir nevi kâhinlik Avrupa’da ispirtizmacıların içlerinde baş göstermiş. Her ne ise…

Elhasıl: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın nübüvvetinden evvel nübüvvetini tasdik ettiren ve tasdik eden pek çok vakıalar, pek çok zatlar zâhir olmuşlar.

Evet, dünyaya manen reis olacak (Hâşiye) ve dünyanın manevî şeklini değiştirecek ve dünyayı âhirete mezraa yapacak ve dünyanın mahlukatının kıymetlerini ilan edecek ve cin ve inse saadet-i ebediyeye yol gösterecek ve fâni cin ve insi idam-ı ebedîden kurtaracak ve dünyanın hikmet-i hilkatini ve tılsım-ı muğlakını ve muammasını açacak ve Hâlık-ı kâinat’ın makasıdını bilecek ve bildirecek ve o Hâlık’ı tanıyıp umuma tanıttıracak bir zat; elbette o daha gelmeden her şey her nevi her taife onun geleceğini sevecek ve bekleyecek ve hüsn-ü istikbal edecek ve alkışlayacak ve Hâlık’ı tarafından bildirilirse o da bildirecek. Nasıl ki sâbık işaretlerde ve misallerde gördük ki her bir nev-i mahlukat, onu hüsn-ü istikbal ediyor gibi mu’cizatını gösteriyorlar; mu’cize lisanıyla nübüvvetini tasdik ediyorlar.

ON YEDİNCİ İŞARET

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın Kur’an’dan sonra en büyük mu’cizesi, kendi zatıdır. Yani onda içtima etmiş ahlâk-ı âliyedir ki her bir haslette en yüksek tabakada olduğuna, dost ve düşman ittifak ediyorlar. Hattâ şecaat kahramanı Hazret-i Ali, mükerreren diyordu: “Harbin dehşetlendiği vakit, biz Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın arkasına iltica edip tahassun ediyorduk.” Ve hâkeza… Bütün ahlâk-ı hamîdede en yüksek ve yetişilmeyecek bir dereceye mâlik idi. Şu mu’cize-i ekberi, Allâme-i Mağrib Kadı İyaz’ın Şifa-i Şerif’ine havale ediyoruz. Elhak o zat, o mu’cize-i ahlâk-ı hamîdeyi pek güzel beyan edip ispat etmiştir.

Hem pek büyük ve dost ve düşmanla musaddak bir mu’cize-i Ahmediye (asm) şeriat-ı kübrasıdır ki ne misli gelmiş ve ne de gelecek. Şu mu’cize-i a’zamın bir derece beyanını, bütün yazdığımız otuz üç Söz ve otuz üç Mektup’a ve otuz bir Lem’a’ya ve on üç Şuâ’ya havale ediyoruz.

Hem Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın mütevatir ve kat’î bir mu’cize-i kübrası, şakk-ı kamerdir. Evet şu inşikak-ı kamer; çok tarîklerle mütevatir bir surette, İbn-i Mesud, İbn-i Abbas, İbn-i Ömer, İmam-ı Ali, Enes, Huzeyfe gibi pek çok eâzım-ı sahabeden müteaddid tarîklerle haber verilmekle beraber, nass-ı Kur’an’la اِق۟تَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ ان۟شَقَّ ال۟قَمَرُ âyeti, o mu’cize-i kübrayı âleme ilan etmiştir. O zamanın inatçı Kureyş müşrikleri, şu âyetin verdiği habere karşı inkâr ile mukabele etmemişler; belki yalnız “Sihirdir.” demişler. Demek, kâfirlerce dahi kamerin inşikakı kat’îdir. Şu mu’cize-i kübrayı, şakk-ı kamere dair yazdığımız Otuz Birinci Söz’e zeyl olan Şakk-ı Kamer Risalesi’ne havale ederiz.

Hem Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, nasıl ki arz ahalisine inşikak-ı kamer mu’cizesini göstermiş; öyle de semavat ahalisine mi’rac mu’cize-i ekberini göstermiştir. İşte mi’rac denilen şu mu’cize-i a’zamı, Otuz Birinci Söz olan Mi’rac Risalesi’ne havale ederiz. Çünkü o risale, o mu’cize-i kübrayı, ne kadar nurani ve âlî ve doğru olduğunu kat’î bürhanlarla, hattâ mülhidlere karşı da ispat etmiştir.

Yalnız mu’cize-i mi’racın mukaddimesi olan Beytü’l-Makdis seyahati ve sabahleyin Kureyş kavmi, ondan Beytü’l-Makdis’in tarifatını istemesi üzerine hasıl olan bir mu’cizeyi bahsedeceğiz. Şöyle ki:

Mi’rac Gecesinin sabahında, mi’racını Kureyş’e haber verdi. Kureyş tekzip etti. Dediler: “Eğer Beytü’l-Makdis’e gitmiş isen Beytü’l-Makdis’in kapılarını ve duvarlarını ve ahvalini bize tarif et!” Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ferman ediyor ki:

فَكَرَب۟تُ كَر۟بًا لَم۟ اَك۟رُب۟ مِث۟لَهُ قَطُّ فَجَلَّى اللّٰهُ لٖى بَي۟تَ ال۟مَق۟دِسِ وَكَشَفَ ال۟حُجُبَ بَي۟نٖى وَبَي۟نَهُ حَتّٰى رَاَي۟تُهُ فَنَعَتُّهُ وَ اَنَا اَن۟ظُرُ اِلَي۟هِ

Yani “Onların tekziplerinden ve suallerinden pek çok sıkıldım. Hattâ öyle bir sıkıntı hiç çekmemiştim. Birden Cenab-ı Hak, Beytü’l-Makdis’i bana gösterdi; ben de Beytü’l-Makdis’e bakıyorum, birer birer her şeyi tarif ediyordum.” İşte o vakit Kureyş baktılar ki Beytü’l-Makdis’ten doğru ve tam haber veriyor.

Hem Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Kureyş’e demiş ki: “Yolda giderken sizin bir kafilenizi gördüm, kafileniz yarın filan vakitte gelecek.” Sonra o vakit, kafileye muntazır kaldılar. Kafile bir saat teehhür etmiş. Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın ihbarı doğru çıkmak için ehl-i tahkikin tasdikiyle, güneş bir saat tevakkuf etmiş. Yani arz, onun sözünü doğru çıkarmak için vazifesini, seyahatini bir saat tatil etmiştir ve o tatili, güneşin sükûnetiyle göstermiştir.

İşte Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmın bir tek sözünün tasdiki için koca arz vazifesini terk eder, koca güneş şahit olur. Böyle bir zatı tasdik etmeyen ve emrini tutmayanın ne derece bedbaht olduğunu ve onu tasdik edip emrine سَمِع۟نَا وَ اَطَع۟نَا diyenlerin ne kadar bahtiyar olduklarını anla اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ عَلَى ال۟اٖيمَانِ وَ ال۟اِس۟لَامِ de.

ON SEKİZİNCİ İŞARET

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın en büyük ve ebedî ve yüzer delail-i nübüvveti câmi’ ve kırk vecihle i’cazı ispat edilmiş bir mu’cizesi dahi Kur’an-ı Hakîm’dir.

İşte şu mu’cize-i ekberin beyanına dair Yirmi Beşinci Söz takriben yüz elli sahifede, kırk vech-i i’cazını icmalen beyan ve ispat etmiştir. Öyle ise şu mahzen-i mu’cizat olan mu’cize-i a’zamı o Söz’e havale ederek yalnız iki üç nükteyi beyan edeceğiz:

BİRİNCİ NÜKTE

Eğer denilse: İ’caz-ı Kur’an belâgattadır. Halbuki umum tabakatın hakları var ki i’cazında hisseleri bulunsun. Halbuki belâgattaki i’cazı, binde ancak bir muhakkik âlim anlayabilir?

Elcevap: Kur’an-ı Hakîm’in her tabakaya karşı bir nevi i’cazı vardır. Ve bir tarzda, i’cazının vücudunu ihsas eder.

Mesela, ehl-i belâgat ve fesahat tabakasına karşı, hârikulâde belâgattaki i’cazını gösterir.

Ve ehl-i şiir ve hitabet tabakasına karşı; garib, güzel, yüksek üslub-u bedî’in i’cazını gösterir. O üslup herkesin hoşuna gittiği halde, kimse taklit edemiyor. Mürur-u zaman o üslubu ihtiyarlatmıyor, daima genç ve tazedir. Öyle muntazam bir nesir ve mensur bir nazımdır ki hem âlî hem tatlıdır.

Hem kâhinler ve gaibden haber verenler tabakasına karşı, hârikulâde ihbarat-ı gaybiyedeki i’cazını gösterir.

Ve ehl-i tarih ve hâdisat-ı âlem uleması tabakasına karşı, Kur’an’daki ihbarat ve hâdisat-ı ümem-i sâlife ve ahval ve vakıat-ı istikbaliye ve berzahiye ve uhreviyedeki i’cazını gösterir.

Ve içtimaiyat-ı beşeriye uleması ve ehl-i siyaset tabakasına karşı, Kur’an’ın desatir-i kudsiyesindeki i’cazını gösterir. Evet, o Kur’an’dan çıkan şeriat-ı kübra, o sırr-ı i’cazı gösterir.

Hem maarif-i İlahiye ve hakaik-i kevniyede tevaggul eden tabakaya karşı, Kur’an’daki hakaik-i kudsiye-i İlahiyedeki i’cazı gösterir veya i’cazın vücudunu ihsas eder.

Ve ehl-i tarîkat ve velayete karşı, Kur’an bir deniz gibi daima temevvücde olan âyâtının esrarındaki i’cazını gösterir ve hâkeza… Kırk tabakadan her tabakaya karşı bir pencere açar, i’cazını gösterir.

Hattâ yalnız kulağı bulunan ve bir derece mana fehmeden avam tabakasına karşı, Kur’an’ın okunmasıyla başka kitaplara benzemediğini, kulak sahibi tasdik eder. Ve o âmî der ki: “Ya bu Kur’an bütün dinlediğimiz kitapların aşağısındadır. Bu ise hiçbir düşman dahi diyemez ve hem yüz derece muhaldir. Öyle ise bütün işitilen kitapların fevkindedir. Öyle ise mu’cizedir.” İşte bu kulaklı âmînin fehmettiği i’cazı, ona yardım için bir derece izah edeceğiz. Şöyle ki:

Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan meydana çıktığı vakit bütün âleme meydan okudu ve insanlarda iki şiddetli his uyandırdı:

Birisi: Dostlarında hiss-i taklidi, yani sevgili Kur’an’ın üslubuna karşı benzemeklik arzusu ve onun gibi konuşmak hissi…

İkincisi: Düşmanlarda bir hiss-i tenkit ve muaraza, yani Kur’an üslubuna mukabele etmekle dava-yı i’cazı kırmak hissi…

İşte bu iki hiss-i şedit ile milyonlar Arabî kitaplar yazılmışlar, meydandadır. Şimdi bütün bu kitapların en beliğleri, en fasihleri Kur’an’la beraber okunduğu vakit, her kim dinlese kat’iyen diyecek ki Kur’an bunların hiçbirisine benzemiyor. Demek Kur’an, umum bu kitapların derecesinde değildir. Öyle ise herhalde, ya Kur’an umumunun altında olacak; o ise yüz derece muhal olmakla beraber, hiç kimse hattâ şeytan bile olsa diyemez. (Hâşiye) Öyle ise Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan, yazılan umum kitapların fevkindedir.

Hattâ manayı da fehmetmeyen cahil, âmî tabakaya karşı da Kur’an-ı Hakîm, usandırmamak suretiyle i’cazını gösterir. Evet o âmî, cahil adam der ki: “En güzel, en meşhur bir beyti iki üç defa işitsem bana usanç veriyor. Şu Kur’an ise hiç usandırmıyor, gittikçe daha ziyade dinlemesi hoşuma gidiyor. Öyle ise bu, insan sözü değildir.”

Hem hıfza çalışan çocukların tabakasına karşı dahi Kur’an-ı Hakîm o nazik, zayıf, basit ve bir sahife kitabı hıfzında tutamayan o çocukların küçük kafalarında, o büyük Kur’an ve çok yerlerinde iltibas ve müşevveşiyete sebebiyet veren birbirine benzeyen âyetlerin ve cümlelerin teşabühüyle beraber; kemal-i suhuletle, kolaylıkla o çocukların hâfızalarında yerleşmesi suretinde, i’cazını onlara dahi gösterir.

Hattâ az sözden ve gürültüden müteessir olan hastalara ve sekeratta olanlara karşı Kur’an’ın zemzemesi ve sadâsı; zemzem suyu gibi onlara hoş ve tatlı geldiği cihetle, bir nevi i’cazını onlara da ihsas eder.

Elhasıl: Kırk muhtelif tabakata ve ayrı ayrı insanlara, kırk vecihle Kur’an-ı Hakîm i’cazını gösterir veya i’cazının vücudunu ihsas eder. Kimseyi mahrum bırakmaz.

Hattâ yalnız gözü bulunan (Hâşiye)kulaksız, kalpsiz, ilimsiz tabakasına karşı da Kur’an’ın bir nevi alâmet-i i’cazı vardır. Şöyle ki:

Hâfız Osman hattıyla ve basmasıyla olan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın yazılan kelimeleri birbirine bakıyor.

Mesela, Sure-i Kehf’de وَثَامِنُهُم۟ كَل۟بُهُم۟ kelimesi altında yapraklar delinse Sure-i Fâtır’daki قِط۟مٖيرٍ kelimesi, az bir inhirafla görünecek ve o kelbin ismi de anlaşılacak.

Ve Sure-i Yâsin’de iki defa مُح۟ضَرُونَ birbiri üstüne, Ve’s-sâffat’taki مُح۟ضَرٖينَ ve مُح۟ضَرُونَ hem birbirine hem onlara bakıyor, biri delinse ötekiler az bir inhirafla görünecek.

Mesela, Sure-i Sebe’nin âhirinde, Sure-i Fâtır’ın evvelindeki iki مَث۟نٰى birbirine bakar. Bütün Kur’an’da yalnız üç مَث۟نٰى dan ikisi birbirine bakmaları tesadüfî olamaz.

Ve bunların emsali pek çoktur. Hattâ bir kelime, beş altı yerde yapraklar arkasında, az bir inhirafla birbirine bakıyorlar.

Ve Kur’an’ın birbirine bakan iki sahifesinde, birbirine bakan cümleleri kırmızı kalemle yazılan bir Kur’an’ı ben gördüm. “Şu vaziyet dahi bir nevi mu’cizenin emaresidir.” o vakit dedim. Daha sonra baktım ki Kur’an’ın müteaddid yapraklar arkasında birbirine bakar çok cümleleri var ki manidar bir surette birbirine bakar.

İşte tertib-i Kur’an irşad-ı Nebevî ile, münteşir ve matbu Kur’anlar da ilham-ı İlahî ile olduğundan Kur’an-ı Hakîm’in nakşında ve o hattında, bir nevi alâmet-i i’caz işareti var. Çünkü o vaziyet, ne tesadüfün işi ve ne de fikr-i beşerin düşünüşüdür. Fakat bazı inhiraf var ki o da tabın noksanıdır ki tam muntazam olsaydı kelimeler tam birbiri üzerine düşecekti.

Hem Kur’an’ın Medine’de nâzil olan mutavassıt ve uzun surelerinin her bir sahifesinde “lafzullah” pek bedî’ bir tarzda tekrar edilmiş. Ağleben ya beş ya altı ya yedi ya sekiz ya dokuz ya on bir adet tekrar ile beraber bir yaprağın iki yüzünde ve karşı karşıya gelen sahifede güzel ve manidar bir münasebet-i adediye gösterir. (Hâşiye)

İKİNCİ NÜKTE

Hazret-i Musa aleyhisselâmın zamanında sihrin revacı olduğundan mühim mu’cizatı, ona benzer bir tarzda geldiği ve Hazret-i İsa aleyhisselâmın zamanında ilm-i tıp revaçta olduğundan mu’cizatının galibi, o cinsten geldiği gibi Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın dahi zamanında Ceziretü’l-Arap’ta en ziyade revaçta dört şey idi:

Birincisi: Belâgat ve fesahat.

İkincisi: Şiir ve hitabet.

Üçüncüsü: Kâhinlik ve gaibden haber vermek.

Dördüncüsü: Hâdisat-ı maziyeyi ve vakıat-ı kevniyeyi bilmek idi.

İşte Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan geldiği zaman, bu dört nevi malûmat sahiplerine karşı meydan okudu:

Başta ehl-i belâgata birden diz çöktürdü. Hayretle Kur’an’ı dinlediler.

İkincisi, ehl-i şiir ve hitabet yani muntazam nutuk okuyan ve güzel şiir söyleyenlere karşı öyle bir hayret verdi ki parmaklarını ısırttı. Altın ile yazılan en güzel şiirlerini ve Kâbe duvarlarına medar-ı iftihar için asılan meşhur “Muallakat-ı Seb’a”larını indirtti, kıymetten düşürdü.

Hem gaibden haber veren kâhinleri ve sahirleri susturdu. Onların gaybî haberlerini onlara unutturdu. Cinnîlerini tard ettirdi. Kâhinliğe hâtime çektirdi.

Hem ümem-i sâlifenin vekayiine ve hâdisat-ı âlemin ahvaline vâkıf olanları hurafattan ve yalandan kurtarıp hakiki hâdisat-ı maziyeyi ve nurlu olan vekayi-i âlemi onlara ders verdi.

İşte bu dört tabaka, Kur’an’a karşı kemal-i hayret ve hürmetle onun önüne diz çökerek şakird oldular. Hiçbirisi, hiçbir vakit bir tek sureyle muarazaya kalkışamadılar.

Eğer denilse: Nasıl biliyoruz ki kimse muaraza edemedi ve muaraza kabil değil?

Elcevap: Eğer muaraza mümkün olsaydı herhalde teşebbüs edilecekti. Çünkü muarazaya ihtiyaç şedit idi. Zira dinleri, malları, canları, iyalleri tehlikeye düşüyor. Muaraza edilseydi kurtulurlardı. Eğer muaraza mümkün olsaydı herhalde muaraza edecektiler. Eğer muaraza edilseydi muaraza taraftarları kâfirler, münafıklar çok hem pek çok olduğundan herhalde muarazaya taraftar çıkıp iltizam ederek herkese neşredeceklerdi. (Nasıl ki İslâmiyet’in aleyhinde her şeyi neşretmişler.) Eğer neşretseydiler ve muaraza olsaydı herhalde tarihlere, kitaplara şaşaalı bir surette geçecekti.

İşte meydanda bütün tarihler, kitaplar; hiçbirisinde Müseylime-i Kezzab’ın birkaç fıkrasından başka yoktur. Halbuki Kur’an-ı Hakîm, yirmi üç sene mütemadiyen damarlara dokunduracak ve inadı tahrik edecek bir tarzda meydan okudu. Ve der idi ki:

Şu Kur’an’ın Muhammedü’l-Emin gibi bir ümmiden nazirini yapınız ve gösteriniz.

Haydi bunu yapamıyorsunuz; o zat ümmi olmasın, gayet âlim ve kâtip olsun.

Haydi bunu da getiremiyorsunuz; bir tek zat olmasın, bütün âlimleriniz, beliğleriniz toplansın, birbirine yardım etsin hattâ güvendiğiniz âliheleriniz size yardım etsin.

Haydi bununla da yapamayacaksınız; eskiden yazılmış beliğ eserlerden de istifade edip hattâ gelecekleri de yardıma çağırıp Kur’an’ın nazirini gösteriniz, yapınız.

Haydi bunu da yapamıyorsunuz; Kur’an’ın mecmuuna olmasın da yalnız on suresinin nazirini getiriniz.

Haydi on suresine mukabil hakiki doğru olarak bir nazire getiremiyorsunuz; haydi hikâyelerden, asılsız kıssalardan terkip ediniz. Yalnız nazmına ve belâgatına nazire olsun getiriniz.

Haydi bunu da yapamıyorsunuz, bir tek suresinin nazirini getiriniz.

Haydi sure uzun olmasın, kısa bir sure olsun nazirini getiriniz. Yoksa din, can, mal, iyalleriniz; dünyada da âhirette de tehlikeye düşecektir!

İşte sekiz tabakada, ilzam suretinde, Kur’an-ı Hakîm yirmi üç senede değil belki bin üç yüz senede bütün ins ve cinne karşı bu meydanı okumuş ve okuyor. Halbuki evvelki zamanda o kâfirler can, mal ve iyalini tehlikeye atıp en dehşetli yol olan harp yolunu ihtiyar ederek en kolay ve en kısa olan muaraza yolunu terk ettiler. Demek, muaraza yolu mümkün değildi.

İşte hiçbir âkıl, hususan o zamanda Ceziretü’l-Arap’taki adamlar, hususan Kureyşîler gibi zeki adamlar; bir tek edibleri, Kur’an’ın bir tek suresine nazire yapıp Kur’an’ın hücumundan kurtulmasını temin ederek kısa ve kolay yolu terk edip can, mal, iyalini tehlikeye atıp en müşkülatlı yola sülûk eder mi?

Elhasıl, meşhur Cahız’ın dediği gibi: “Muaraza-i bi’l-huruf mümkün olmadı, muharebe-i bi’s-süyufa mecbur oldular.”

Eğer denilse: Bazı muhakkik ulema demişler ki: “Kur’an’ın bir suresine değil, bir tek âyetine hattâ bir tek cümlesine hattâ bir tek kelimesine muaraza edilmez ve edilmemiş.” Bu sözler mübalağa görünüyor ve akıl kabul etmiyor. Çünkü beşerin sözlerinde Kur’an cümlelerine benzeyen çok cümleler var. Bu sözün sırr-ı hikmeti nedir?

Elcevap: İ’caz-ı Kur’an’da iki mezhep var.

Mezheb-i ekser ve râcih odur ki Kur’an’daki letaif-i belâgat ve mezaya-yı maânî, kudret-i beşerin fevkindedir.

İkinci mercuh mezhep odur ki Kur’an’ın bir suresine muaraza, kudret-i beşer dâhilindedir. Fakat Cenab-ı Hak, mu’cize-i Ahmediye (asm) olarak men’etmiş. Nasıl ki bir adam ayağa kalkabilir fakat eser-i mu’cize olarak bir nebi dese ki: “Sen kalkamayacaksın!” O da kalkamazsa mu’cize olur. Şu mezheb-i mercuha, Sarfe mezhebi denilir. Yani Cenab-ı Hak cin ve insi men’etmiş ki Kur’an’ın bir suresine mukabele edebilsinler. Eğer men’etmeseydi cin ve ins bir suresine mukabele ederdi.

İşte şu mezhebe göre “Bir kelimesine de muaraza edilmez.” diyen ulemanın sözleri hakikattir. Çünkü madem Cenab-ı Hak, i’caz için onları men’etmiş; muarazaya ağızlarını açamazlar. Ağızlarını açsalar da izn-i İlahî olmazsa kelimeyi çıkaramazlar.

Amma mezheb-i râcih ve ekser olan mezheb-i evvele göre dahi o ulemanın beyan ettiği fikrin şöyle bir ince vechi vardır ki:

Kur’an-ı Hakîm’in cümleleri, kelimeleri birbirine bakar. Bazı olur bir kelime, on yere bakar; onda, on nükte-i belâgat, on münasebet bulunuyor. Nasıl ki İşaratü’l-İ’caz namındaki tefsirde, Fatiha’nın bazı cümleleri içinde ve الٓمٓ ۝ ذٰلِكَ ال۟كِتَابُ لَا رَي۟بَ فٖيهِ cümleleri içinde, şu nüktelerden bazı numuneleri göstermişiz.

Mesela, nasıl ki münakkaş bir sarayda, müteaddid, muhtelif nakışların düğümü hükmünde bir taşı, bütün nakışlara bakacak bir yerde yerleştirmek; bütün o duvarı nukuşuyla bilmeye mütevakkıftır.

Hem nasıl ki insanın başındaki göz bebeğini yerinde yerleştirmek, bütün cesedin münasebatını ve vezaif-i acibesini ve gözün o vezaife karşı vaziyetini bilmekle oluyor.

Öyle de ehl-i hakikatin çok ileri giden bir kısmı, Kur’an’ın kelimatında pek çok münasebatı ve sair âyetlerdeki cümlelere bakan vücuhları, alâkaları göstermişler. Hususan ulema-i ilm-i huruf daha ileri gidip bir harf-i Kur’an’da, bir sahife kadar esrarı, ehline beyan ederek ispat etmişler. Hem madem Hâlık-ı külli şey’in kelâmıdır; her bir kelimesi, kalp ve çekirdek hükmüne geçebilir. Etrafında, esrardan müteşekkil bir cesed-i manevîye kalp ve bir şecere-i maneviyeye çekirdek hükmüne geçebilir.

İşte insanın sözlerinde, Kur’an’ın kelimeleri gibi kelimeler, belki cümleler, âyetler bulunabilir. Fakat Kur’an’da, çok münasebat gözetilerek bir tarz ile yerleştirildiği yerde; bir ilm-i muhit lâzım ki öyle yerli yerine yerleşsin.

ÜÇÜNCÜ NÜKTE

Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın hülâsatü’l-hülâsa bir icmal-i mahiyeti için bir vakit Arabî ibare ile bir tefekkür-ü hakikiyi, Cenab-ı Hak benim kalbime ihsan etmişti. Şimdi aynen o tefekkürü, Arabî olarak yazacağız, sonra manasını beyan edeceğiz. İşte:

سُب۟حَانَ مَن۟ شَهِدَ عَلٰى وَح۟دَانِيَّتِهٖ وَصَرَّحَ بِاَو۟صَافِ جَمَالِهٖ وَجَلَالِهٖ وَكَمَالِهٖ اَل۟قُر۟اٰنُ ال۟حَكٖيمُ ال۟مُنَوَّرُ جِهَاتُهُ السِّتُّ اَل۟حَاوٖى لِسِرِّ اِج۟مَاعِ كُلِّ كُتُبِ ال۟اَن۟بِيَاءِ وَال۟اَو۟لِيَاءِ وَال۟مُوَحِّدٖينَ ال۟مُخ۟تَلِفٖينَ فِى ال۟اَع۟صَارِ وَال۟مَشَارِبِ وَال۟مَسَالِكِ ال۟مُتَّفِقٖينَ بِقُلُوبِهِم۟ وَعُقُولِهِم۟ عَلٰى تَص۟دٖيقِ اَسَاسَاتِ ال۟قُر۟اٰنِ وَكُلِّيَّاتِ اَح۟كَامِهٖ عَلٰى وَج۟هِ ال۟اِج۟مَالِ وَهُوَ مَح۟ضُ ال۟وَح۟ىِ بِاِج۟مَاعِ ال۟مُن۟زِلِ وَال۟مُن۟زَلِ وَال۟مُن۟زَلِ عَلَي۟هِ وَعَي۟نُ ال۟هِدَايَةِ بِال۟بَدَاهَةِ وَمَع۟دَنُ اَن۟وَارِ ال۟اٖيمَانِ بِالضَّرُورَةِ وَمَج۟مَعُ ال۟حَقَائِقِ بِال۟يَقٖينِ وَمُوصِلٌ اِلَى السَّعَادَةِ بِال۟عِيَانِ وَذُو ال۟اَث۟مَارِ ال۟كَامِلٖينَ بِال۟مُشَاهَدَةِ وَمَق۟بُولُ ال۟مَلَكِ وَال۟اِن۟سِ وَال۟جَانِّ بِال۟حَد۟سِ الصَّادِقِ مِن۟ تَفَارٖيقِ ال۟اَمَارَاتِ وَال۟مُؤَيَّدُ بِالدَّلَائِلِ ال۟عَق۟لِيَّةِ بِاِتِّفَاقِ ال۟عُقَلَاءِ ال۟كَامِلٖينَ وَال۟مُصَدَّقُ مِن۟ جِهَةِ ال۟فِط۟رَةِ السَّلٖيمَةِ بِشَهَادَةِ اِط۟مِئ۟نَانِ ال۟وِج۟دَانِ وَال۟مُع۟جِزَةُ ال۟اَبَدِيَّةُ ال۟بَاقٖى وَج۟هُ اِع۟جَازِهٖ عَلٰى مَرِّ الزَّمَانِ بِال۟مُشَاهَدَةِ وَال۟مُن۟بَسِطُ دَائِرَةُ اِر۟شَادِهٖ مِنَ ال۟مَلَأِ ال۟اَع۟لٰى اِلٰى مَك۟تَبِ الصِّب۟يَانِ يَس۟تَفٖيدُ مِن۟ عَي۟نِ دَر۟سٍ اَل۟مَلٰئِكَةُ مَعَ الصَّبِيّٖينَ وَ كَذَا هُوَ ذُو ال۟بَصَرِ ال۟مُط۟لَقِ يَرَى ال۟اَش۟يَاءَ بِكَمَالِ ال۟وُضُوحِ وَالظُّهُورِ وَيُحٖيطُ بِهَا وَيُقَلِّبُ ال۟عَالَمَ فٖى يَدِهٖ وَيُعَرِّفُهُ لَنَا كَمَا يُقَلِّبُ صَانِعُ السَّاعَةِ السَّاعَةَ فٖى كَفِّهٖ وَيُعَرِّفُهَا لِلنَّاسِ فَهٰذَا ال۟قُر۟اٰنُ ال۟عَظٖيمُ الشَّانِ هُوَ الَّذٖى يَقُولُ مُكَرَّرًا اَللّٰهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ فَاع۟لَم۟ اَنَّهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ

İşte şu tefekkür-ü Arabînin tercümesi ve meali şudur ki:

Yani Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın altı ciheti parlaktır ve nurludur. Evham ve şübehat içine giremez. Çünkü arkası arşa dayanıyor, o cihette nur-u vahiy var. Önünde ve hedefinde saadet-i dâreyn var. Ebede, âhirete el atmış; cennet ve saadet nuru var. Üstünde sikke-i i’caz parlıyor. Altında bürhan ve delil direkleri var. İçi hâlis hidayet. Sağı اَفَلَا يَع۟قِلُونَ ler ile ukûlü istintakla “Sadakte” dedirtiyor. Solunda; kalplere ezvak-ı ruhanî vermekle, vicdanları istişhad ederek “Bârekellah” dediren Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’a hangi köşeden, hangi cihetten evham ve şübehatın hırsızları girebilir?

Evet, Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan asırları, meşrepleri, meslekleri muhtelif olan enbiyanın, evliyanın, muvahhidînin kitaplarının sırr-ı icmaını câmi’dir. Yani bütün o ehl-i kalp ve akıl, Kur’an-ı Hakîm’in mücmel ahkâmını ve esasatını tasdik eder bir surette, o esasatı kitaplarında zikredip kabul etmişler. Demek onlar, Kur’an şecere-i semavîsinin kökleri hükmündedirler.

Hem Kur’an-ı Hakîm, vahye istinad ediyor ve vahiydir. Çünkü Kur’an’ı nâzil eden Zat-ı Zülcelal, mu’cizat-ı Ahmediye (asm) ile Kur’an vahiy olduğunu gösterir, ispat eder. Ve nâzil olan Kur’an dahi üstündeki i’caz ile gösterir ki arştan geliyor. Ve münzel-i aleyh olan Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın bidayet-i vahiydeki telaşı ve nüzul-ü vahiy vaktindeki vaziyet-i bîhuşu ve herkesten ziyade Kur’an’a karşı ihlas ve hürmeti gösteriyor ki: Vahiy olup ezelden geliyor, ona misafir oluyor.

Hem o Kur’an bilbedahe mahz-ı hidayettir. Çünkü onun muhalifi, bilmüşahede küfrün dalaletidir. Hem bizzarure Kur’an envar-ı imaniyenin madenidir. Elbette envar-ı imaniyenin aksi zulümattır. Çok Sözlerde bunu kat’î olarak ispat etmişiz.

Hem Kur’an bi’l-yakîn hakaikin mecmaıdır. Hayalat ve hurafat, içine giremez. Teşkil ettiği hakikatli âlem-i İslâmiyet, izhar ettiği esaslı şeriat ve gösterdiği âlî kemalâtın şehadetiyle, âlem-i gayba ait olan bahislerinde dahi âlem-i şehadetteki bahisleri gibi ayn-ı hakaik olduğunu ve içinde hilaf bulunmadığını ispat eder.

Hem Kur’an bi’l-ayân ve şüphesiz, saadet-i dâreyne îsal eder, beşeri ona sevk eder. Kimin şüphesi varsa bir defa Kur’an’ı okusun ve dinlesin, ne diyor? Hem Kur’an’ın verdiği meyveler hem mükemmeldir hem hayattardır. Öyle ise Kur’an ağacının kökü hakikattedir, hayattardır. Çünkü meyvenin hayatı, ağacın hayatına delâlet eder. İşte bak, her asırda ne kadar asfiya ve evliya gibi mükemmel ve kâmil, zîhayat ve zînur meyveler vermiş.

Hem hadsiz müteferrik emarelerden neş’et eden bir hads ve kanaatle, Kur’an hem ins hem cin hem meleğin makbulü ve mergubudur ki okunduğu vakit onlar, iştiyakla pervane gibi etrafına toplanıyorlar.

Hem Kur’an vahiy olmakla beraber, delail-i akliye ile teyid ve tahkim edilmiş. Evet, kâmil ukalânın ittifakı buna şahittir. Başta ulema-i ilm-i kelâmın allâmeleri ve İbn-i Sina, İbn-i Rüşd gibi felsefenin dâhîleri müttefikan esasat-ı Kur’aniyeyi usûlleriyle, delilleriyle ispat etmişler.

Hem Kur’an, fıtrat-ı selime cihetiyle musaddaktır. Eğer bir arıza ve bir maraz olmazsa her bir fıtrat-ı selime onu tasdik eder. Çünkü itminan-ı vicdan ve istirahat-i kalp, onun envarıyla olur. Demek fıtrat-ı selime, vicdanın itminanı şehadetiyle, onu tasdik ediyor. Evet fıtrat, lisan-ı haliyle Kur’an’a der: “Fıtratımızın kemali sensiz olamaz!” Şu hakikati çok yerlerde ispat etmişiz.

Hem Kur’an bilmüşahede ve bilbedahe, ebedî ve daimî bir mu’cizedir. Her vakit i’cazını gösterir. Sair mu’cizat gibi sönmez, vakti bitmez, ebedîdir.

Hem Kur’an’ın mertebe-i irşadında öyle bir genişlik var ki bir tek dersinde, Hazret-i Cibril (as) bir tıfl-ı nevresîde ile omuz omuza o dersi dinler, hisselerini alırlar. Ve İbn-i Sina gibi en dâhî feylesof, en âmî bir ehl-i kıraatla diz dize aynı dersi okurlar, derslerini alırlar. Hattâ bazen olur ki o âmî adam, kuvvet ve safvet-i iman cihetiyle, İbn-i Sina’dan daha ziyade istifade eder.

Hem Kur’an’ın içinde öyle bir göz var ki bütün kâinatı görür, ihata eder ve bir kitabın sahifeleri gibi kâinatı göz önünde tutar, tabakatını ve âlemlerini beyan eder. Bir saatin sanatkârı nasıl saatini çevirir, açar, gösterir, tarif eder; Kur’an dahi elinde kâinatı tutmuş, öyle yapıyor. İşte şöyle bir Kur’an-ı Azîmüşşan’dır ki فَاع۟لَم۟ اَنَّهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ der, vahdaniyeti ilan eder.

اَللّٰهُمَّ اج۟عَلِ ال۟قُر۟اٰنَ لَنَا فِى الدُّن۟يَا قَرٖينًا وَ فِى ال۟قَب۟رِ مُونِسًا وَ فِى ال۟قِيَامَةِ شَفٖيعًا وَ عَلَى الصِّرَاطِ نُورًا وَ مِنَ النَّارِ سِت۟رًا وَ حِجَابًا وَ فِى ال۟جَنَّةِ رَفٖيقًا وَ اِلَى ال۟خَي۟رَاتِ كُلِّهَا دَلٖيلًا وَ اِمَامًا اَللّٰهُمَّ نَوِّر۟ قُلُوبَنَا وَ قُبُورَنَا بِنُورِ ال۟اٖيمَانِ وَ ال۟قُر۟اٰنِ وَ نَوِّر۟ بُر۟هَانَ ال۟قُر۟اٰنِ بِحَقِّ وَ بِحُر۟مَةِ مَن۟ اُن۟زِلَ عَلَي۟هِ ال۟قُر۟اٰنُ عَلَي۟هِ وَ عَلٰى اٰلِهِ الصَّلَاةُ وَ السَّلَامُ مِنَ الرَّح۟مٰنِ ال۟حَنَّانِ اٰمٖينَ

ON DOKUZUNCU NÜKTELİ İŞARET

Sâbık işaretlerde, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Cenab-ı Hakk’ın resulü olduğu gayet kat’î ve şüphesiz bir surette ispat edildi. İşte risaleti binler delail-i kat’iye ile sabit olan Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâm, vahdaniyet-i İlahiyenin ve saadet-i ebediyenin en parlak bir delili ve en kat’î bir bürhanıdır.

Biz şu işarette; o muşrık, parlak delile ve nâtık-ı sadık bürhana, hülâsatü’l-hülâsa bir icmal ile küçük bir tarif yapacağız. Çünkü madem o delildir ve neticesi marifet-i İlahiyedir elbette delili tanımak ve vech-i delâletini bilmek lâzımdır. Öyle ise biz de gayet muhtasar bir hülâsa ile vech-i delâletini ve sıhhatini beyan edeceğiz. Şöyle ki:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, şu kâinatın mevcudatı gibi Hâlık-ı kâinat’ın vücuduna ve vahdetine kendi zatı delâlet ettiği gibi o, kendi delâlet-i zatiyesini bütün mevcudatın delâletiyle beraber, lisanıyla ilan etmiştir. Madem delildir; biz o delilin hüccet ve istikametine ve sıdk ve hakkaniyetine, on beş esasta işaret ederiz:

Birinci Esas:

Hem zatıyla hem lisanıyla hem delâlet-i haliyle hem kāliyle kâinatın Sâni’ine delâlet eden şu delil hem hakikat-i kâinatça musaddak hem sadıktır. Çünkü bütün mevcudatın vahdaniyete delâletleri, elbette vahdaniyeti söyleyen zatı tasdik hükmündedir. Demek, söylediği dava da umum kâinatça musaddaktır.

Hem beyan ettiği kemal-i mutlak olan vahdaniyet-i İlahiye ve hayr-ı mutlak olan saadet-i ebediye, bütün hakaik-i âlemin hüsün ve kemaline muvafık ve mutabık olduğundan o, davasında elbette sadıktır.

Demek Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, vahdaniyet-i İlahiyeye ve saadet-i ebediyeye bir bürhan-ı nâtık-ı sadık ve musaddaktır.

İkinci Esas:

Hem o delil-i sadık ve musaddak, madem umum enbiyanın fevkinde binler mu’cizat ve neshedilmeyen bir şeriat ve umum cin ve inse şâmil bir davet sahibi olduğundan elbette umum enbiyanın reisidir. Öyle ise umum enbiyanın mu’cizatlarının sırrını ve ittifaklarını câmi’dir. Demek, bütün enbiyanın kuvvet-i icmaı ve mu’cizatlarının şehadeti, onun sıdk ve hakkaniyetine bir nokta-i istinad teşkil eder.

Hem onun terbiyesi ve irşadı ve nur-u şeriatıyla kemal bulan bütün evliya ve asfiyanın sultanı ve üstadıdır. Öyle ise onların sırr-ı kerametlerini ve icmakârane tasdiklerini ve tahkiklerinin kuvvetini câmi’dir. Çünkü onlar üstadlarının açtığı ve kapıyı açık bıraktığı yolda gitmişler, hakikati bulmuşlar. Öyle ise onların bütün kerametleri ve tahkikatları ve icmaları, o mukaddes üstadlarının sıdk ve hakkaniyeti için bir nokta-i istinad temin eder.

Hem o bürhan-ı vahdaniyet, sâbık işaretlerde görüldüğü gibi o kadar kat’î, yakînî ve bâhir mu’cizeleri ve hârika irhasatları ve şüphesiz delail-i nübüvveti var ve o zatı öyle bir tasdik ediyor ki kâinat toplansa onların tasdikini iptal edemez!

Üçüncü Esas:

Hem o mu’cizat-ı bâhire sahibi olan vahdaniyet dellâlı ve saadet-i ebediye müjdecisi, kendi zat-ı mübareğinde öyle ahlâk-ı âliye ve vazife-i risaletinde öyle secaya-yı sâmiye ve tebliğ ettiği şeriat ve dininde öyle hasail-i gâliye vardır ki en şedit düşman dahi onu tasdik ediyor, inkâra mecal bulamıyor. Madem zatında ve vazifesinde ve dininde, en yüksek ve güzel ahlâkları ve en ulvi ve mükemmel seciyeleri ve en kıymettar ve makbul hasletleri bulunuyor; elbette o zat, mevcudattaki kemalâtın ve ahlâk-ı âliyenin misali ve mümessili ve timsali ve üstadıdır.

Öyle ise zatında ve vazifesinde ve dininde şu kemalât ise hakkaniyetine ve sıdkına o kadar kuvvetli bir nokta-i istinaddır ki hiçbir cihette sarsılmaz.

Dördüncü Esas:

Hem maden-i kemalât ve muallim-i ahlâk-ı âliye olan o dellâl-ı vahdaniyet ve saadet, kendi kendine söylemiyor belki söylettiriliyor. Evet, Hâlık-ı kâinat tarafından söylettiriliyor. Üstad-ı Ezelîsinden ders alır, sonra ders verir. Çünkü sâbık işaretlerde kısmen beyan edilen binler delail-i nübüvvetle Hâlık-ı kâinat, bütün o mu’cizatı onun elinde halk etmekle gösterdi ki o, onun hesabına konuşuyor, onun kelâmını tebliğ ediyor.

Hem ona gelen Kur’an ise içinde, dışında kırk vech-i i’caz ile gösterir ki o, Cenab-ı Hakk’ın tercümanıdır.

Hem o kendi zatında bütün ihlasıyla ve takvasıyla ve ciddiyetiyle ve emanetiyle ve sair bütün ahval ve etvarıyla gösterir ki o, kendi namına kendi fikriyle demiyor belki Hâlık’ı namına konuşuyor.

Hem onu dinleyen bütün ehl-i hakikat, keşif ve tahkik ile tasdik etmişler ve ilmelyakîn iman etmişler ki o, kendi kendine konuşmuyor, belki Hâlık-ı kâinat onu konuşturuyor, ders veriyor, onunla ders verdiriyor.

Öyle ise onun sıdk ve hakkaniyeti, bu dört gayet kuvvetli esasların icmaına istinad eder.

Beşinci Esas:

Hem o Tercüman-ı Kelâm-ı Ezelî ervahları görüyor, melâikelerle sohbet ediyor, cin ve insi de irşad ediyor. Değil ins ve cin âlemi, belki âlem-i ervah ve âlem-i melâike fevkinde ders alıyor. Ve maverasında münasebeti var ve ıttılaı vardır. Sâbık mu’cizatı ve tevatürle kat’î macera-yı hayatı şu hakikati ispat etmiştir.

Öyle ise kâhinler ve sair gaibden haber verenler gibi onun haberlerine değil cin, değil ervah, değil melâike, belki Cibril’den başka Melâike-i Mukarrebîn dahi karışamıyor. Hattâ ekser evkatta onun arkadaşı olan Hazret-i Cebrail’i dahi bazı geri bırakıyor.

Altıncı Esas:

Hem o melek, cin ve beşerin seyyidi olan zat, şu kâinat ağacının en münevver ve mükemmel meyvesi ve rahmet-i İlahiyenin timsali ve muhabbet-i Rabbaniyenin misali ve Hakk’ın en münevver bürhanı ve hakikatin en parlak siracı ve tılsım-ı kâinatın miftahı ve muamma-yı hilkatin keşşafı ve hikmet-i âlemin şârihi ve saltanat-ı İlahiyenin dellâlı ve mehasin-i sanat-ı Rabbaniyenin vassafı ve câmiiyet-i istidat cihetiyle o zat, mevcudattaki kemalâtın en mükemmel enmuzecidir.

Öyle ise o zatın şu evsafı ve şahsiyet-i maneviyesi işaret eder, belki gösterir ki o zat, kâinatın illet-i gayesidir. Yani o zata şu kâinatın Hâlık’ı bakmış, kâinatı halk etmiştir. Eğer onu icad etmeseydi kâinatı dahi icad etmezdi denilebilir. Evet, cin ve inse getirdiği hakaik-i Kur’aniye ve envar-ı imaniye ve zatında görünen ahlâk-ı âliye ve kemalât-ı sâmiye, şu hakikate şahid-i kātı’dır.

Yedinci Esas:

Hem o bürhan-ı Hak ve sirac-ı hakikat, öyle bir din ve şeriat göstermiştir ki iki cihanın saadetini temin edecek desatiri câmi’dir. Ve câmi’ olmakla beraber, kâinatın hakaikini ve vezaifini ve Hâlık-ı kâinat’ın esmasını ve sıfâtını, kemal-i hakkaniyetle beyan etmiştir.

İşte o İslâmiyet ve şeriat, öyle bir tarzda muhit ve mükemmeldir ve öyle bir surette kâinatı kendiyle beraber tarif eder ki onun mahiyetine dikkat eden elbette anlar ki o din, bu güzel kâinatı yapan zatın o kâinatı kendiyle beraber tarif edecek bir beyannamesidir ve bir tarifesidir.

Nasıl ki bir sarayın ustası, o saraya münasip bir tarife yapar. Kendini vasıflarıyla göstermek için bir tarife kaleme alır; öyle de din ve şeriat-ı Muhammediyede (asm) öyle bir ihata, bir ulviyet, bir hakkaniyet görünüyor ki kâinatı halk ve tedbir edenin kaleminden çıktığını gösterir. Ve o kâinatı güzelce tanzim eden kim ise şu dini güzelce tanzim eden yine odur. Evet, o nizam-ı ekmel, elbette bu nazm-ı ecmeli ister.

Sekizinci Esas:

İşte mezkûr sıfatlarla muttasıf ve her cihet ile sarsılmaz kuvvetli istinad noktalarına dayanan Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâm, âlem-i şehadete müteveccih olarak âlem-i gayb namına, cin ve insin başları üzerine ilan ederek; istikbalde gelecek asırlar arkasında duran akvama ve milletlere hitap edip öyle bir nida eder ki umum cin ve inse, umum yerlere, umum asırlara işittiriyor. Evet işitiyoruz!

Dokuzuncu Esas:

Hem öyle yüksek, kuvvetli hitap ediyor ki bütün asırlar onu dinler. Evet, aks-i sadâsını her bir asır işitiyor.

Onuncu Esas:

Hem o zatın gidişatında görünüyor ki görüyor, öyle haber veriyor. Çünkü en tehlikeli vakitlerde, kemal-i metanetle tereddütsüz, telaşsız söylüyor. Bazı olur tek başıyla dünyaya meydan okuyor.

On Birinci Esas:

Hem bütün kuvvetiyle öyle kuvvetli davet edip çağırır ki yarı yeri ve nev-i beşerin beşte birini sesine karşı “Lebbeyk” dedirtti سَمِع۟نَا وَ اَطَع۟نَا söylettirdi.

On İkinci Esas:

Hem öyle bir ciddiyetle davet ve öyle esaslı bir surette terbiye eder ki düsturlarını asırların cephesinde ve aktarın taşlarında nakşediyor ve dehirlerin yüzlerinde pâyidar ediyor.

On Üçüncü Esas:

Hem tebliğ ettiği ahkâmın sağlamlığına öyle bir vüsuk ve güvenmekle söylüyor ve davet ediyor ki dünya toplansa onu bir hükmünden geri çevirip pişman edemez. Buna şahit, bütün tarih-i hayatı ve siyer-i seniyesidir.

On Dördüncü Esas:

Hem öyle bir itminan ile, bir itimat ile davet eder, tebliğ eder ki kimseden minnet almaz, hiçbir müşkülata karşı telaş etmez, tereddütsüz, kemal-i samimiyetle ve safvetle ve herkesten evvel kendisi amel edip kabul ederek getirdiği ahkâmı ilan eder. Buna şahit ise herkesçe, dost ve düşmanca malûm olan meşhur zühdü ve istiğnası ve dünyanın fâni müzeyyenatına adem-i tenezzülüdür.

On Beşinci Esas:

Hem getirdiği dine herkesten ziyade itaati ve Hâlık’ına karşı herkesten ziyade ubudiyeti ve menhiyata karşı herkesten ziyade takvası, kat’iyen gösterir ki o, Sultan-ı ezel ve ebed’in mübelliğidir, elçisidir ve o, Mabud-u Bi’l-hakk’ın en hâlis abdidir ve kelâm-ı ezelînin tercümanıdır.

Şu on beş adet esasların neticesi şudur ki: Mezkûr evsaf ile muttasıf şu zat; bütün kuvvetiyle, bütün hayatında mükerreren ve mütemadiyen فَاع۟لَم۟ اَنَّهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ der, vahdaniyeti ilan eder.

اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّم۟ عَلَي۟هِ وَ عَلٰى اٰلِهٖ عَدَدَ حَسَنَاتِ اُمَّتِهٖ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

BİR İKRAM-I İLAHÎ VE BİR ESER-İ İNAYET-İ RABBANİYE

وَ اَمَّا بِنِع۟مَةِ رَبِّكَ فَحَدِّث۟ mazmununa mâsadak olmak emeliyle deriz: Şu risalenin telifinde, Cenab-ı Hakk’ın bir eser-i inayetini ve rahmetini zikredeceğim. Tâ şu risaleyi okuyanlar, ehemmiyetle baksınlar.

İşte şu risalenin telifi hiç kalbimde yoktu. Çünkü risalet-i Ahmediyeye (asm) dair Otuz Birinci ve On Dokuzuncu Sözler yazılmıştı. Birdenbire, şu risaleyi yazmak için mücbir bir hatıra kalbe geldi. Hem kuvve-i hâfızam, musibetler neticesi olarak sönmüştü. Hem meşrebimde, yazdığım eserlerde, nakil suretiyle –“Kāle-Kıyle” suretiyle– gitmemiştim. Hem yanımda kütüb-ü hadîsiye ve siyer kitapları yoktur. Bununla beraber “Tevekkeltü alallah” diyerek başladım.

Öyle bir muvaffakiyet oldu ki Eski Said’in kuvve-i hâfızasından ziyade hâfızam yardım etti. Her iki üç saatte, süratle otuz kırk sahife yazıldı. Bir tek saatte, on beş sahife yazılıyordu. Ekser Buharî, Müslim, Beyhakî, Tirmizî, Şifa-i Şerif, Ebu Nuaym, Taberî gibi kitaplardan naklediliyor. Halbuki bu nakilde hata olsa –hadîs olduğu için– günah olması lâzım geldiğinden kalbim titriyordu. Fakat anlaşıldı ki inayet var ve şu risaleye ihtiyaç var. İnşâallah sahih bir surette yazılmıştır. Şayet bazı elfaz-ı hadîsiyede veya râvilerin isminde bir yanlış bulunsa tashih edilerek müsamaha ile bakmalarını ihvanlarımdan rica ediyorum.

Said Nursî

Evet, biz müsveddeyi yazıyorduk, Üstadımız da söylüyordu. Yanında hiç kitap yoktu, hiç müracaat da etmiyordu. Birdenbire gayet süratli söylüyordu, biz de yazıyorduk. İki üç saatte, otuz kırk, daha fazla sahife yazıyorduk. Bizim de kanaatimiz geldi ki bu muvaffakiyet, mu’cizat-ı Nebeviyenin bir kerametidir.

Daimî hizmetkârı: Abdullah Çavuş Hizmetkârı ve müsvedde kâtibi: Süleyman Sami Müsvedde kâtibi ve âhiret kardeşi: Hâfız Hâlid Müsvedde ve tebyiz kâtibi: Hâfız Tevfik

MU’CİZAT-I AHMEDİYE’NİN BİRİNCİ ZEYLİ

On Dokuzuncu Söz, risalet-i Ahmediyeye (asm) ve zeyli, şakk-ı kamer mu’cizesine dair olduğundan makam münasebetiyle buraya alınmıştır.

On dört reşehatı tazammun eden On Dördüncü Lem’a’nın

BİRİNCİ REŞHASI

Rabb’imizi bize tarif eden üç büyük, küllî muarrif var.

Birisi: Şu kitab-ı kâinattır ki bir nebze şehadetini on üç lem’a ile Nur risalesinden On Üçüncü Ders’ten işittik.

Birisi: Şu kitab-ı kebirin âyet-i kübrası olan Hâtemü’l-enbiya aleyhissalâtü vesselâmdır.

Birisi de Kur’an-ı Azîmüşşan’dır.

Şimdi şu ikinci bürhan-ı nâtıkî olan Hâtemü’l-enbiya aleyhissalâtü vesselâmı tanımalıyız, dinlemeliyiz.

Evet, o bürhanın şahs-ı manevîsine bak: Sath-ı arz bir mescid, Mekke bir mihrab, Medine bir minber… O bürhan-ı bâhir olan Peygamberimiz aleyhissalâtü vesselâm; bütün ehl-i imana imam, bütün insanlara hatip, bütün enbiyaya reis, bütün evliyaya seyyid, bütün enbiya ve evliyadan mürekkeb bir halka-i zikrin serzâkiri… Bütün enbiya hayattar kökleri, bütün evliya taravettar semereleri bir şecere-i nuraniyedir ki her bir davasını, mu’cizatlarına istinad eden bütün enbiya ve kerametlerine itimat eden bütün evliya tasdik edip imza ediyorlar.

Zira o لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ der, dava eder. Bütün sağ ve sol, yani mazi ve müstakbel taraflarında saf tutan o nurani zâkirler aynı kelimeyi tekrar ederek, icma ederek manen صَدَق۟تَ وَ بِال۟حَقِّ نَطَق۟تَ derler. Hangi vehmin haddi var ki böyle hesapsız imzalarla teyid edilen bir müddeaya parmak karıştırsın?

İKİNCİ REŞHA

O nurani bürhan-ı tevhid, nasıl ki iki cenahın icma ve tevatürüyle teyid ediliyor. Öyle de Tevrat ve İncil gibi kütüb-ü semaviyenin (Hâşiye)yüzler işaratı ve irhasatın binler rumuzatı ve hâtiflerin meşhur beşaratı ve kâhinlerin mütevatir şehadatı ve şakk-ı kamer gibi binler mu’cizatının delâlatı ve şeriatın hakkaniyeti ile teyid ve tasdik ettikleri gibi; zatında gayet kemaldeki ahlâk-ı hamîdesi ve vazifesinde nihayet hüsnündeki secaya-yı gâliyesi ve kemal-i emniyeti ve kuvvet-i imanını ve gayet itminanını ve nihayet vüsukunu gösteren fevkalâde takvası, fevkalâde ubudiyeti, fevkalâde ciddiyeti, fevkalâde metaneti; davasında nihayet derecede sadık olduğunu güneş gibi aşikâre gösteriyor.

ÜÇÜNCÜ REŞHA

Eğer istersen gel, asr-ı saadete, Ceziretü’l-Arab’a gideriz. Hayalen olsun onu vazife başında görüp ziyaret ederiz. İşte bak, hüsn-ü sîret ve cemal-i suret ile mümtaz bir zatı görüyoruz ki elinde mu’ciz-nüma bir kitap, lisanında hakaik-aşina bir hitap, bütün benî-Âdem’e, belki cin ve inse ve meleğe, belki bütün mevcudata karşı bir hutbe-i ezeliyeyi tebliğ ediyor. Sırr-ı hilkat-i âlem olan muamma-i acibanesini hall ve şerh edip ve sırr-ı kâinat olan tılsım-ı muğlakını fetih ve keşfederek bütün mevcudattan sorulan, bütün ukûlü hayret içinde meşgul eden üç müşkül ve müthiş sual-i azîm olan “Necisin? Nereden geliyorsun? Nereye gidiyorsun?” suallerine mukni, makbul cevap verir.

DÖRDÜNCÜ REŞHA

Bak! Öyle bir ziya-yı hakikat neşreder ki eğer onun o nurani daire-i hakikat-i irşadından hariç bir surette kâinata baksan elbette kâinatın şeklini bir matemhane-i umumî hükmünde ve mevcudatı birbirine ecnebi, belki düşman ve camidatı dehşetli cenazeler ve bütün zevi’l-hayatı zeval ve firakın sillesiyle ağlayan yetimler hükmünde görürsün.

Şimdi bak, onun neşrettiği nur ile o matemhane-i umumî, şevk u cezbe içinde bir zikirhaneye inkılab etti. O ecnebi, düşman mevcudat, birer dost ve kardeş şekline girdi. O camidat-ı meyyite-i sâmite; birer munis memur, birer musahhar hizmetkâr vaziyetini aldı ve o ağlayıcı ve şekva edici kimsesiz yetimler, birer tesbih içinde zâkir veya vazife paydosundan şâkir suretine girdi.

BEŞİNCİ REŞHA

Hem o nur ile kâinattaki harekât, tenevvüat, tebeddülat, tagayyürat; manasızlıktan ve abesiyetten ve tesadüf oyuncaklığından çıkıp birer mektubat-ı Rabbaniye, birer sahife-i âyât-ı tekviniye, birer meraya-yı esma-i İlahiye ve âlem dahi bir kitab-ı hikmet-i Samedaniye mertebesine çıktılar.

Hem insanı bütün hayvanatın mâdûnuna düşüren hadsiz zaaf ve aczi, fakr u ihtiyacatı ve bütün hayvanlardan daha bedbaht eden, vasıta-i nakl-i hüzün ve elem ve gam olan aklı, o nur ile nurlandığı vakit, insan; bütün hayvanat, bütün mahlukat üstüne çıkar. O nurlanmış acz, fakr, akıl ile niyaz ile nâzenin bir sultan ve fîzar ile nazdar bir halife-i zemin olur.

Demek, o nur olmazsa kâinat da insan da hattâ her şey dahi hiçe iner. Evet, elbette böyle bedî’ bir kâinatta, böyle bir zat lâzımdır. Yoksa kâinat ve eflâk olmamalıdır.

ALTINCI REŞHA

İşte o zat, bir saadet-i ebediyenin muhbiri, müjdecisi ve rahmet-i bînihayenin kâşifi ve ilancısı ve saltanat-ı rububiyetin mehasininin dellâlı, seyircisi ve künuz-u esma-i İlahiyenin keşşafı, göstericisi olduğundan; böyle baksan –yani ubudiyeti cihetiyle– onu bir misal-i muhabbet, bir timsal-i rahmet, bir şeref-i insaniyet, en nurani bir semere-i şecere-i hilkat göreceksin. Şöyle baksan –yani risaleti cihetiyle– bir bürhan-ı Hak, bir sirac-ı hakikat, bir şems-i hidayet, bir vesile-i saadet görürsün.

İşte bak, nasıl berk-i hâtıf gibi onun nuru, şarktan garbı tuttu ve nısf-ı arz ve hums-u beşer, onun hediye-i hidayetini kabul edip hırz-ı can etti. Bizim nefis ve şeytanımıza ne oluyor ki böyle bir zatın bütün davalarının esası olan لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ı, bütün meratibiyle beraber kabul etmesin?

YEDİNCİ REŞHA

İşte bak, şu cezire-i vâsiada vahşi ve âdetlerine mutaassıp ve inatçı muhtelif akvamı, ne çabuk âdât ve ahlâk-ı seyyie-i vahşiyanelerini def’aten kal’ u ref’ ederek bütün ahlâk-ı hasene ile teçhiz edip bütün âleme muallim ve medeni ümeme üstad eyledi. Bak! Değil zâhirî bir tasallut, belki akılları, ruhları, kalpleri, nefisleri fetih ve teshir ediyor. Mahbub-u kulûb, muallim-i ukûl, mürebbi-i nüfus, sultan-ı ervah oldu.

SEKİZİNCİ REŞHA

Bilirsin ki sigara gibi küçük bir âdeti, küçük bir kavimde büyük bir hâkim, büyük bir himmetle ancak daimî kaldırabilir. Halbuki bak bu zat; büyük ve çok âdetleri hem inatçı, mutaassıp büyük kavimlerden, zâhirî küçük bir kuvvetle, küçük bir himmetle, az bir zamanda ref’edip yerlerine öyle secaya-yı âliyeyi ki dem ve damarlarına karışmış derecede sabit olarak vaz’ ve tesbit eyliyor. Bunun gibi daha pek çok hârika icraatı yapıyor.

İşte şu asr-ı saadeti görmeyenlere Ceziretü’l-Arab’ı gözlerine sokuyoruz. Haydi yüzer feylesofu alsınlar, oraya gitsinler, yüz sene çalışsınlar. O zatın, o zamana nisbeten bir senede yaptığının yüzden birisini acaba yapabilirler mi?

DOKUZUNCU REŞHA

Hem bilirsin, küçük bir adam, küçük bir haysiyetle, küçük bir cemaatte, küçük bir meselede, münazaralı bir davada hicabsız, pervasız; küçük fakat hacalet-âver bir yalanı, düşmanları yanında hilesini hissettirmeyecek derecede teessür ve telaş göstermeden söyleyemez. Şimdi bak bu zata; pek büyük bir vazifede, pek büyük bir vazifedar, pek büyük bir haysiyetle, pek büyük emniyete muhtaç bir halde, pek büyük bir cemaatte, pek büyük husumet karşısında, pek büyük meselelerde, pek büyük davada, pek büyük bir serbestiyetle, bilâ-perva, bilâ-tereddüt, bilâ-hicab, telaşsız, samimi bir safvetle, büyük bir ciddiyetle, hasımlarının damarlarına dokunduracak şedit, ulvi bir surette söylediği sözlerinde hiç hilaf bulunabilir mi? Hiç hile karışması mümkün müdür? Kellâ! اِن۟ هُوَ اِلَّا وَح۟ىٌ يُوحٰى

Evet hak aldatmaz, hakikatbîn aldanmaz. Hak olan mesleği hileden müstağnidir; hakikatbîn gözüne hayalin ne haddi var ki hakikat görünsün, aldatsın?

ONUNCU REŞHA

İşte bak, ne kadar merak-âver, ne kadar cazibedar, ne kadar lüzumlu, ne kadar dehşetli hakaiki gösterir ve mesaili ispat eder.

Bilirsin ki en ziyade insanı tahrik eden meraktır. Hattâ eğer sana denilse: “Yarı ömrünü, yarı malını versen; Kamer’den ve Müşteri’den biri gelir, Kamer’de ve Müşteri’de ne var ne yok, ahvalini sana haber verecek. Hem doğru olarak senin istikbalini ve başına ne geleceğini doğru olarak haber verecek.” Merakın varsa vereceksin.

Halbuki şu zat, öyle bir Sultan’ın ahbarını söylüyor ki memleketinde kamer bir sinek gibi bir pervane etrafında döner. O arz olan o pervane ise bir lamba etrafında pervaz eder ve o güneş olan lamba ise o Sultan’ın binler menzillerinden bir misafirhanesinde binler misbahlar içinde bir lambasıdır.

Hem öyle acayip bir âlemden hakiki olarak bahsediyor ve öyle bir inkılabdan haber veriyor ki binler küre-i arz bomba olsa patlasalar o kadar acib olmaz. Bak, onun lisanında اِذَا الشَّم۟سُ كُوِّرَت۟ ۝ اِذَا السَّمَٓاءُ ان۟فَطَرَت۟ ۝ اَل۟قَارِعَةُ gibi sureleri işit.

Hem öyle bir istikbalden doğru olarak haber veriyor ki, şu dünyevî istikbal, ona nisbeten bir katre serap hükmündedir. Hem öyle bir saadetten pek ciddi olarak haber veriyor ki bütün saadet-i dünyeviye, ona nisbeten bir berk-i zâilin bir şems-i sermede nisbeti gibidir.

ON BİRİNCİ REŞHA

Böyle acib ve muamma-âlûd şu kâinatın perde-i zâhiriyesi altında elbette ve elbette böyle acayip bizi bekliyor. Böyle acayibi haber verecek, böyle hârika ve fevkalâde mu’ciz-nüma bir zat lâzımdır. Hem bu zatın gidişatından görünüyor ki: O, görmüş ve görüyor ve gördüğünü söylüyor. Hem bizi nimetleriyle perverde eden şu semavat ve arzın İlahı bizden ne istiyor, marziyatı nedir, pek sağlam olarak bize ders veriyor.

Hem bunlar gibi daha pek çok merak-âver, lüzumlu hakaiki ders veren bu zata karşı her şeyi bırakıp ona koşmak, onu dinlemek lâzım gelirken; ekser insanlara ne olmuş ki sağır olup kör olmuşlar, belki divane olmuşlar ki bu hakkı görmüyorlar, bu hakikati işitmiyorlar, anlamıyorlar?

ON İKİNCİ REŞHA

İşte şu zat, şu mevcudat Hâlık’ının vahdaniyetine, hakkaniyeti derecesinde hak bir bürhan-ı nâtık, bir delil-i sadık olduğu gibi; haşrin ve saadet-i ebediyenin dahi bir bürhan-ı kātı’ı, bir delil-i sâtııdır. Belki nasıl ki o zat, hidayetiyle saadet-i ebediyenin sebeb-i husulü ve vesile-i vusulüdür. Öyle de duasıyla, niyazıyla o saadetin sebeb-i vücudu ve vesile-i icadıdır. Haşir meselesinde geçen şu sırrı, makam münasebetiyle tekrar ederiz:

İşte bak, o zat öyle bir salât-ı kübrada dua ediyor ki güya şu cezire, belki arz, onun azametli namazıyla namaz kılar, niyaz eder. Bak hem öyle bir cemaat-i uzmada niyaz ediyor ki güya benî-Âdem’in zaman-ı Âdem’den asrımıza, kıyamete kadar bütün nurani kâmil insanlar, ona ittiba ile iktida edip duasına âmin diyorlar.

Hem bak, öyle bir hâcet-i âmme için dua ediyor ki değil ehl-i arz, belki ehl-i semavat, belki bütün mevcudat, niyazına: “Evet, yâ Rabbenâ ver, biz dahi istiyoruz.” deyip iştirak ediyorlar. Hem öyle fakirane, öyle hazînane, öyle mahbubane, öyle müştakane, öyle tazarrukârane niyaz ediyor ki bütün kâinatı ağlattırıyor, duasına iştirak ettiriyor.

Bak, hem öyle bir maksat, öyle bir gaye için dua ediyor ki insanı ve âlemi, belki bütün mahlukatı esfel-i safilînden, sukuttan, kıymetsizlikten, faydasızlıktan a’lâ-yı illiyyîne yani kıymete, bekaya, ulvi vazifeye çıkarıyor.

Bak, hem öyle yüksek bir fîzar-ı istimdadkârane ve öyle tatlı bir niyaz-ı istirhamkârane ile istiyor, yalvarıyor ki güya bütün mevcudata ve semavata ve arşa işittirip vecde getirip duasına “Âmin Allahümme âmin” dedirtiyor.

Bak, hem öyle Semî’, Kerîm bir Kadîr’den, öyle Basîr, Rahîm bir Alîm’den hâcetini istiyor ki bilmüşahede en hafî bir zîhayatın en hafî bir hâcetini, bir niyazını görür, işitir, kabul eder, merhamet eder. Çünkü istediğini –velev lisan-ı hal ile olsun– verir ve öyle bir suret-i hakîmane, basîrane, rahîmanede verir ki şüphe bırakmaz bu terbiye ve tedbir öyle bir Semî’ ve Basîr ve öyle bir Kerîm ve Rahîm’e hastır.

ON ÜÇÜNCÜ REŞHA

Acaba bütün efazıl-ı benî-Âdem’i arkasına alıp arz üstünde durup arş-ı a’zama müteveccihen el kaldırıp dua eden şu şeref-i nev-i insan ve ferîd-i kevn ü zaman ve bihakkın fahr-i kâinat ne istiyor? Bak dinle:

Saadet-i ebediye istiyor, beka istiyor, lika istiyor, cennet istiyor. Hem meraya-yı mevcudatta ahkâmını ve cemallerini gösteren bütün esma-i kudsiye-i İlahiye ile beraber istiyor.

Hattâ eğer rahmet, inayet, hikmet, adalet gibi hesapsız o matlubun esbab-ı mûcibesi olmasa idi, şu zatın tek duası, baharımızın icadı kadar kudretine hafif gelen şu cennetin binasına sebebiyet verecekti. Evet, nasıl ki onun risaleti şu dâr-ı imtihanın açılmasına sebebiyet verdi. Öyle de onun ubudiyeti dahi öteki dârın açılmasına sebeptir.

Acaba ehl-i akıl ve tahkike لَي۟سَ فِى ال۟اِم۟كَانِ اَب۟دَعُ مِمَّا كَانَ dediren şu meşhud intizam-ı faik, şu rahmet içinde kusursuz hüsn-ü sanat ve misilsiz cemal-i rububiyet; hiç böyle bir çirkinliği, böyle bir merhametsizliği, böyle bir intizamsızlığı kabul eder mi ki en cüz’î, en ehemmiyetsiz arzuları, sesleri ehemmiyetle işitip îfa etsin; en ehemmiyetli, en lüzumlu arzuları ehemmiyetsiz görüp işitmesin, anlamasın, yapmasın? Hâşâ ve kellâ, yüz bin defa hâşâ! Böyle bir cemal, böyle bir çirkinliği kabul etmez, çirkin olmaz.

Yahu ey hayalî arkadaşım! Şimdilik kâfidir, geri gitmeliyiz. Yoksa yüz sene şu zamanda, şu cezirede kalsak yine o zatın garaib-i icraatını ve acayib-i vezaifini, yüzden birisine tamamen ihata edip temaşasında doyamayız.

Şimdi gel, üstünde döneceğimiz her asra birer birer bakacağız. Bak, nasıl her asır, o Şems-i Hidayet’ten aldıkları feyiz ile çiçek açmışlar. Ebu Hanife, Şafiî, Bayezid-i Bistamî, Şah-ı Geylanî, Şah-ı Nakşibend, İmam-ı Gazalî, İmam-ı Rabbanî gibi milyonlar münevver meyveler veriyor.

Meşhudatımızın tafsilatını başka vakte ta’lik edip o mu’ciz-nüma ve hidayet-edaya bir kısım kat’î mu’cizatına işaret eden bir salavat getirmeliyiz:

عَلٰى مَن۟ اُن۟زِلَ عَلَي۟هِ ال۟فُر۟قَانُ ال۟حَكٖيمُ مِنَ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ مِنَ ال۟عَر۟شِ ال۟عَظٖيمِ سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ اَل۟فُ اَل۟فِ صَلَاةٍ وَ اَل۟فُ اَل۟فِ سَلَامٍ بِعَدَدِ حَسَنَاتِ اُمَّتِهٖ ٠ عَلٰى مَن۟ بَشَّرَ بِرِسَالَتِهِ التَّو۟رٰيةُ وَ ال۟اِن۟جٖيلُ وَ الزَّبُورُ ٠ وَ بَشَّرَ بِنُبُوَّتِهِ ال۟اِر۟هَاصَاتُ وَ هَوَاتِفُ ال۟جِنِّ وَ اَو۟لِيَاءُ ال۟اِن۟سِ وَ كَوَاهِنُ ال۟بَشَرِ ٠ وَ ان۟شَقَّ بِاِشَارَتِهِ ال۟قَمَرُ ٠ سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ اَل۟فُ اَل۟فِ صَلَاةٍ وَ سَلَامٍ بِعَدَدِ اَن۟فَاسِ اُمَّتِهٖ ٠ عَلٰى مَن۟ جَائَت۟ لِدَع۟وَتِهِ الشَّجَرُ وَ نَزَلَ سُر۟عَةً بِدُعَائِهِ ال۟مَطَرُ وَ اَظَلَّت۟هُ ال۟غَمَامَةُ مِنَ ال۟حَرِّ وَ شَبَعَ مِن۟ صَاعٍ مِن۟ طَعَامِهٖ مِأَتٌ مِنَ ال۟بَشَرِ وَ نَبَعَ ال۟مَاءُ مِن۟ بَي۟نِ اَصَابِعِهٖ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ كَال۟كَو۟ثَرِ وَ اَن۟طَقَ اللّٰهُ لَهُ الضَّبَّ وَ الظَّب۟ىَ وَ ال۟جِذ۟عَ وَ الذِّرَاعَ وَ ال۟جَمَلَ وَ ال۟جَبَلَ وَ ال۟حَجَرَ وَ ال۟مَدَرَ صَاحِبِ ال۟مِع۟رَاجِ وَ مَازَاغَ ال۟بَصَرُ ٠ سَيِّدِنَا وَ شَفٖيعِنَا مُحَمَّدٍ اَل۟فُ اَل۟فِ صَلَاةٍ وَ سَلَامٍ بِعَدَدِ كُلِّ ال۟حُرُوفِ ال۟مُتَشَكِّلَةِ فِى ال۟كَلِمَاتِ ال۟مُتَمَثِّلَةِ بِاِذ۟نِ الرَّح۟مٰنِ فٖى مَرَايَا تَمَوُّجَاتِ ال۟هَوَاءِ عِن۟دَ قِرَائَةِ كُلِّ كَلِمَةٍ مِنَ ال۟قُر۟اٰنِ مِن۟ كُلِّ قَارِءٍ مِن۟ اَوَّلِ النُّزُولِ اِلٰى اٰخِرِ الزَّمَانِ وَ اغ۟فِر۟لَنَا وَ ار۟حَم۟نَا يَا اِلٰهَنَا بِكُلِّ صَلَاةٍ مِن۟هَا اٰمٖينَ

Şuâat-ı Marifeti’n-Nebi namındaki Türkçe bir risalede ve On Dokuzuncu Mektup’ta ve şu Söz’de icmalen işaret ettiğimiz delail-i nübüvvet-i Ahmediyeyi (asm) beyan etmişim. Hem onda Kur’an-ı Hakîm’in vücuh-u i’cazı icmalen zikredilmiş. Yine “Lemaat” namında Türkçe bir risalede ve Yirmi Beşinci Söz’de Kur’an’ın kırk vecihle mu’cize olduğunu icmalen beyan ve kırk vücuh-u i’cazına işaret etmişim. O kırk vecihte, yalnız nazımda olan belâgatı “İşaratü’l-İ’caz” namındaki bir tefsir-i Arabîde kırk sahife içinde yazmışım. Eğer ihtiyacın varsa şu üç kitaba müracaat edebilirsin.

ON DÖRDÜNCÜ REŞHA

Mahzen-i mu’cizat ve mu’cize-i kübra olan Kur’an-ı Hakîm; nübüvvet-i Ahmediye ile vahdaniyet-i İlahiyeyi o derece kat’î ispat ediyor ki başka bürhana hâcet bırakmıyor. Biz de onun tarifine ve medar-ı tenkit olmuş bir iki lem’a-i i’cazına işaret ederiz.

İşte Rabb’imizi bize tarif eden Kur’an-ı Hakîm; şu kitab-ı kebir-i kâinatın bir tercüme-i ezeliyesi.

Şu sahaif-i arz ve semada müstetir künuz-u esma-i İlahiyenin keşşafı.

Şu sutûr-u hâdisatın altında muzmer hakaikin miftahı.

Şu âlem-i şehadet perdesi arkasındaki âlem-i gayb cihetinden gelen iltifatat-ı Rahmaniye ve hitabat-ı ezeliyenin hazinesi.

Şu âlem-i maneviye-i İslâmiyenin güneşi, temeli, hendesesi.

Avâlim-i uhreviyenin haritası.

Zat ve sıfât ve şuun-u İlahiyenin kavl-i şârihi, tefsir-i vâzıhı, bürhan-ı nâtıkı, tercüman-ı sâtıı.

Şu âlem-i insaniyetin mürebbisi, hikmet-i hakikisi, mürşid ve hâdîsi.

Hem bir kitab-ı hikmet ve şeriat hem bir kitab-ı dua ve ubudiyet hem bir kitab-ı emir ve davet hem bir kitab-ı zikir ve marifet gibi; beşerin bütün hâcat-ı maneviyesine karşı birer kitap ve bütün muhtelif ehl-i mesalik ve meşarib olan evliya ve sıddıkînin, asfiya ve muhakkikînin her birinin meşreplerine lâyık birer risale ibraz eden bir “Kütüphane-i Mukaddese”dir.

Sebeb-i kusur tevehhüm edilen tekraratındaki lem’a-i i’caza bak ki Kur’an, hem bir kitab-ı zikir hem bir kitab-ı dua hem bir kitab-ı davet olduğundan içinde tekrar müstahsendir, belki elzem ve eblağdır. Ehl-i kusurun zannı gibi değil. Zira zikrin şe’ni, tekrar ile tenvirdir; duanın şe’ni, terdad ile takrirdir; emir ve davetin şe’ni, tekrar ile tekiddir.

Hem herkes her vakit bütün Kur’an’ı okumaya muktedir olamaz. Fakat bir sureye galiben muktedir olur. Onun için en mühim makasıd-ı Kur’aniye ekser uzun surelerde derc edilerek her bir sure bir küçük Kur’an hükmüne geçmiş. Demek, hiç kimseyi mahrum etmemek için tevhid ve haşir ve Kıssa-i Musa gibi bazı maksatlar tekrar edilmiş.

Hem cismanî ihtiyaç gibi manevî hâcat dahi muhteliftir. Bazısına insan her nefes muhtaç olur; cisme hava, ruha Hû gibi. Bazısına her saat, Bismillah gibi ve hâkeza… Demek tekrar-ı âyet, tekerrür-ü ihtiyaçtan ileri gelmiş. O ihtiyaca işaret ederek ve uyandırıp teşvik etmek hem iştiyakı ve iştihayı tahrik etmek için tekrar eder.

Hem Kur’an müessistir. Bir din-i mübinin esasatıdır ve şu âlem-i İslâmiyet’in temelleridir ve hayat-ı içtimaiye-i beşeriyeyi değiştirip muhtelif tabakatın mükerrer suallerine cevaptır. Müessise tesbit etmek için tekrar lâzımdır. Tekid için terdad lâzımdır. Teyid için takrir, tahkik, tekrir lâzımdır.

Hem öyle mesail-i azîme ve hakaik-i dakikadan bahsediyor ki umumun kalplerinde yerleştirmek için çok defa muhtelif suretlerde tekrar lâzımdır. Bununla beraber sureten tekrardır. Fakat manen her bir âyetin çok manaları, çok faydaları, çok vücuh ve tabakatı vardır. Her bir makamda ayrı bir mana ve fayda ve maksatlar için zikrediliyor.

Hem Kur’an’ın mesail-i kevniyenin bazısında ibham ve icmali ise irşadî bir lem’a-i i’cazdır. Ehl-i ilhadın tevehhüm ettikleri gibi medar-ı tenkit olamaz ve sebeb-i kusur değildir.

Eğer desen: Acaba neden Kur’an-ı Hakîm, felsefenin mevcudattan bahsettiği gibi etmiyor? Bazı mesaili mücmel bırakır, bazısını nazar-ı umumîyi okşayacak, hiss-i âmmeyi rencide etmeyecek, fikr-i avamı taciz edip yormayacak bir suret-i basitane-i zâhiranede söylüyor.

Cevaben deriz ki: Felsefe, hakikatin yolunu şaşırmış, onun için. Hem geçmiş derslerden ve Sözlerden elbette anlamışsın ki Kur’an-ı Hakîm, şu kâinattan bahsediyor; tâ zat ve sıfât ve esma-i İlahiyeyi bildirsin. Yani bu kitab-ı kâinatın maânîsini anlattırıp tâ Hâlık’ını tanıttırsın. Demek, mevcudata kendileri için değil belki mûcidleri için bakıyor. Hem umuma hitap ediyor. İlm-i hikmet ise mevcudata mevcudat için bakıyor. Hem hususan ehl-i fenne hitap ediyor.

Öyle ise mademki Kur’an-ı Hakîm, mevcudatı delil yapıyor, bürhan yapıyor. Delil zâhir olmak, nazar-ı umuma çabuk anlaşılmak gerektir. Hem mademki Kur’an-ı Mürşid, bütün tabakat-ı beşere hitap eder. Kesretli tabaka ise tabaka-i avamdır. Elbette irşad ister ki lüzumsuz şeyleri ibham ile icmal etsin ve dakik şeyleri temsil ile takrib etsin ve mağlatalara düşürmemek için zâhirî nazarlarında bedihî olan şeyleri, lüzumsuz belki zararlı bir surette tağyir etmemektir.

Mesela, güneşe der: “Döner bir siracdır, bir lambadır.” Zira güneşten güneş için, mahiyeti için bahsetmiyor. Belki bir nevi intizamın zembereği ve nizamın merkezi olduğundan, intizam ve nizam ise Sâni’in âyine-i marifeti olduğundan bahsediyor. Evet, der: وَ الشَّم۟سُ تَج۟رٖى “Güneş döner.” Bu döner tabiriyle; kış, yaz, gece, gündüzün deveranındaki muntazam tasarrufat-ı kudreti ihtar ile azamet-i Sâni’i ifham eder. İşte bu dönmek hakikati ne olursa olsun, maksud olan ve hem mensuc hem meşhud olan intizama tesir etmez.

Hem der: وَ جَعَلَ الشَّم۟سَ سِرَاجًا Şu sirac tabiriyle, âlemi bir kasır suretinde, içinde olan eşya ise insana ve zîhayata ihzar edilmiş müzeyyenat ve mat’umat ve levazımat olduğunu ve güneş dahi musahhar bir mumdar olduğunu ihtar ile rahmet ve ihsan-ı Hâlık’ı ifham eder.

Şimdi bak, şu sersem ve geveze felsefe ne der? Bak, diyor ki:

“Güneş, bir kitle-i azîme-i mayia-i nâriyedir. Ondan fırlamış olan seyyaratı etrafında döndürüp cesameti bu kadar, mahiyeti böyledir şöyledir.” Mûhiş bir dehşetten, müthiş bir hayretten başka ruha bir kemal-i ilmî vermiyor, bahs-i Kur’an gibi etmiyor. Buna kıyasen bâtınen kof, zâhiren mutantan felsefî meselelerin ne kıymette olduğunu anlarsın. Onun şaşaa-i surîsine aldanıp Kur’an’ın gayet mu’ciz-nüma beyanına karşı hürmetsizlik etme!

İhtar:

Arabî Risaletü’n-Nur’da On Dördüncü Reşha’nın altı katresi var. Bâhusus Dördüncü Katre’nin altı nüktesi var. Kur’an-ı Hakîm’in kırk kadar enva-ı i’cazından on beşini beyan eder. Ona iktifaen burada ihtisar ettik. İstersen ona müracaat et, bir hazine-i mu’cizat bulursun.

اَللّٰهُمَّ اج۟عَلِ ال۟قُر۟اٰنَ شِفَاءً لَنَا مِن۟ كُلِّ دَاءٍ وَ مُونِسًا لَنَا فٖى حَيَاتِنَا وَ بَع۟دَ مَمَاتِنَا وَ فِى الدُّن۟يَا قَرٖينًا وَ فِى ال۟قَب۟رِ مُونِسًا وَ فِى ال۟قِيَامَةِ شَفٖيعًا وَ عَلَى الصِّرَاطِ نُورًا وَ مِنَ النَّارِ سِت۟رًا وَ حِجَابًا وَ فِى ال۟جَنَّةِ رَفٖيقًا وَ اِلَى ال۟خَي۟رَاتِ كُلِّهَا دَلٖيلًا وَ اِمَامًا بِفَض۟لِكَ وَ جُودِكَ وَ كَرَمِكَ وَ رَح۟مَتِكَ يَا اَك۟رَمَ ال۟اَك۟رَمٖينَ وَ يَا اَر۟حَمَ الرَّاحِمٖينَ اٰمٖينَ

اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّم۟ عَلٰى مَن۟ اُن۟زِلَ عَلَي۟هِ ال۟فُر۟قَانُ ال۟حَكٖيمُ

وَ عَلٰى اٰلِهٖ وَ صَح۟بِهٖ اَج۟مَعٖينَ اٰمٖينَ اٰمٖينَ

اَل۟بَاقٖى هُوَ ال۟بَاقٖى

Said Nursî

ŞAKK-I KAMER  MU’CİZESİNE DAİRDİR

On Dokuzuncu ve Otuz Birinci Sözlerin Zeyli

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ

اِق۟تَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ ان۟شَقَّ ال۟قَمَرُ ۝ وَاِن۟ يَرَو۟ا اٰيَةً يُع۟رِضُوا وَ يَقُولُوا سِح۟رٌ مُس۟تَمِرٌّ

Kamer gibi parlak bir mu’cize-i Ahmediye (asm) olan inşikak-ı kameri, evham-ı fâside ile inhisafa uğratmak isteyen feylesoflar ve onların muhakemesiz mukallidleri diyorlar ki: “Eğer inşikak-ı kamer vuku bulsa idi umum âleme malûm olurdu. Bütün tarih-i beşerin nakletmesi lâzım gelirdi.”

Elcevap: İnşikak-ı kamer; dava-yı nübüvvete delil olmak için o davayı işiten ve inkâr eden hazır bir cemaate, gecede, vakt-i gaflette âni olarak gösterildiğinden hem ihtilaf-ı metali’ ve sis ve bulut gibi rü’yete mani esbabın vücudu ile beraber, o zamanda medeniyet taammüm etmediğinden ve hususi kaldığından ve tarassudat-ı semaviye pek az olduğundan bütün etraf-ı âlemde görülmek, umum tarihlere geçmek, elbette lâzım değildir.

Şakk-ı kamer yüzünden bu evham bulutlarını dağıtacak çok noktalardan şimdilik beş noktayı dinle:

Birinci Nokta:

O zaman, o zemindeki küffarın gayet şedit derecede inatları tarihen malûm ve meşhur olduğu halde, Kur’an-ı Hakîm’in وَ ان۟شَقَّ ال۟قَمَرُ demesiyle şu vak’ayı umum âleme ihbar ettiği halde, Kur’an’ı inkâr eden o küffardan hiçbir kimse şu âyetin tekzibine, yani ihbar ettiği şu vakıanın inkârına ağız açmamışlar. Eğer o zamanda o hâdise o küffarca kat’î ve vaki bir hâdise olmasa idi, şu sözü serrişte ederek gayet dehşetli bir tekzibe ve Peygamber’in iptal-i davasına hücum göstereceklerdi.

Halbuki şu vak’aya dair siyer ve tarih, o vak’a ile münasebettar küffarın adem-i vukuuna dair hiçbir şeyini nakletmemişlerdir. Yalnız وَ يَقُولُوا سِح۟رٌ مُس۟تَمِرٌّ âyetinin beyan ettiği gibi tarihçe menkul olan şudur ki: O hâdiseyi gören küffar “Sihirdir.” demişler ve “Bize sihir gösterdi. Eğer sair taraflardaki kervan ve kafileler görmüşlerse hakikattir. Yoksa bize sihir etmiş.” demişler. Sonra sabahleyin Yemen ve başka taraflardan gelen kafileler ihbar ettiler ki: “Böyle bir hâdiseyi gördük.” Sonra küffar, Fahr-i Âlem (asm) hakkında –hâşâ– “Yetim-i Ebu Talib’in sihri, semaya da tesir etti.” dediler.

İkinci Nokta:

Sa’d-ı Taftazanî gibi eâzım-ı muhakkikînin ekseri demişler ki: İnşikak-ı kamer; parmaklarından su akması umum bir orduya su içirmesi, camide hutbe okurken dayandığı kuru direğin müfarakat-ı Ahmediyeden (asm) ağlaması umum cemaatin işitmesi gibi mütevatirdir. Yani öyle tabakadan tabakaya bir cemaat-i kesîre nakletmiştir ki kizbe ittifakları muhaldir. Hâle gibi meşhur bir kuyruklu yıldızın bin sene evvel çıkması gibi mütevatirdir. Görmediğimiz Serendip Adası’nın vücudu gibi tevatürle vücudu kat’îdir, demişler. İşte böyle gayet kat’î ve şuhudî mesailde teşkikat-ı vehmiye yapmak, akılsızlıktır. Yalnız muhal olmamak kâfidir. Halbuki şakk-ı kamer, bir volkanla inşikak eden bir dağ gibi mümkündür.

Üçüncü Nokta:

Mu’cize; dava-yı nübüvvetin ispatı için münkirleri ikna etmek içindir, icbar etmek için değildir. Öyle ise dava-yı nübüvveti işitenler için ikna edecek bir derecede mu’cize göstermek lâzımdır. Sair taraflara göstermek veyahut icbar derecesinde bir bedahetle izhar etmek, Hakîm-i Zülcelal’in hikmetine münafî olduğu gibi sırr-ı teklife dahi muhaliftir. Çünkü “Akla kapı açmak, ihtiyarı elinden almamak” sırr-ı teklif iktiza ediyor.

Eğer Fâtır-ı Hakîm, inşikak-ı kameri, feylesofların hevesatına göre bütün âleme göstermek için bir iki saat öyle bıraksa idi ve beşerin umum tarihlerine geçse idi, o vakit sair hâdisat-ı semaviye gibi ya dava-yı nübüvvete delil olmazdı ve risalet-i Ahmediyeye (asm) hususiyeti kalmazdı veyahut bedahet derecesinde öyle bir mu’cize olacaktı ki aklı icbar edecek, aklın ihtiyarını elinden alacak, ister istemez nübüvveti tasdik edecek. Ebucehil gibi kömür ruhlu, Ebubekir-i Sıddık gibi elmas ruhlu adamlar bir seviyede kalıp sırr-ı teklif zayi olacaktı.

İşte bu sır içindir ki hem âni hem gece hem vakt-i gaflet hem ihtilaf-ı metali’ ve sis ve bulut gibi sair mevanii perde ederek umum âleme gösterilmedi veyahut tarihlere geçirilmedi.

Dördüncü Nokta:

Şu hâdise, gece vakti herkes gaflette iken âni bir surette vuku bulduğundan etraf-ı âlemde elbette görülmeyecek. Bazı efrada görünse de gözüne inanmayacak. İnandırsa da elbette böyle mühim bir hâdise, haber-i vâhid ile tarihlere bâki bir sermaye olmayacak.

Bazı kitaplarda “Kamer iki parça olduktan sonra yere inmiş.” ilâvesi ise ehl-i tahkik reddetmişler. “Şu mu’cize-i bâhireyi kıymetten düşürmek niyetiyle, belki bir münafık ilhak etmiş.” demişler.

Hem mesela o vakit, cehalet sisiyle muhat İngiltere, İspanya’da yeni gurûb; Amerika’da gündüz; Çin’de, Japonya’da sabah olduğu gibi başka yerlerde başka esbab-ı maniaya binaen elbette görülmeyecek. Şimdi bu akılsız muterize bak, diyor ki: “İngiltere, Çin, Japon, Amerika gibi akvamın tarihleri bundan bahsetmiyor. Öyle ise vuku bulmamış.” Bin nefrin onun gibi Avrupa kâselislerinin başına!

Beşinci Nokta:

İnşikak-ı kamer, kendi kendine bazı esbaba binaen vuku bulmuş, tesadüfî, tabiî bir hâdise değil ki âdi ve tabiî kanunlarına tatbik edilsin. Belki şems ve kamerin Hâlık-ı Hakîm’i, Resulünün risaletini tasdik ve davasını tenvir için hârikulâde olarak o hâdiseyi îka etmiştir. Sırr-ı irşad ve sırr-ı teklif ve hikmet-i risaletin iktizasıyla, hikmet-i rububiyetin istediği insanlara ilzam-ı hüccet için gösterilmiştir.

O sırr-ı hikmetin iktiza etmedikleri, istemedikleri ve dava-yı nübüvveti henüz işitmedikleri aktar-ı zemindeki insanlara göstermemek için sis ve bulut ve ihtilaf-ı metali’ haysiyetiyle; bazı memleketin kameri daha çıkmaması ve bazıların güneşleri çıkması ve bir kısmının sabahı olması ve bir kısmının güneşi yeni gurûb etmesi gibi o hâdiseyi görmeye mani pek çok esbaba binaen gösterilmemiş.

Eğer umum onlara dahi gösterilse idi, o halde ya işaret-i Ahmediyenin (asm) neticesi ve mu’cize-i nübüvvet olarak gösterilecekti; o vakit risaleti bedahet derecesine çıkacaktı. Herkes tasdike mecbur olurdu, aklın ihtiyarı kalmazdı. İman ise aklın ihtiyarıyladır. Sırr-ı teklif zayi olurdu. Eğer sırf bir hâdise-i semaviye olarak gösterilse idi, risalet-i Ahmediye (asm) ile münasebeti kesilirdi ve onunla hususiyeti kalmazdı.

Elhasıl: Şakk-ı kamerin imkânında şüphe kalmadı, kat’î ispat edildi. Şimdi vukuuna delâlet eden çok bürhanlarından altısına (Hâşiye) işaret ederiz. Şöyle ki:

Ehl-i adalet olan sahabelerin vukuuna icmaı.

Ve ehl-i tahkik umum müfessirlerin وَ ان۟شَقَّ ال۟قَمَرُ tefsirinde onun vukuuna ittifakı.

Ve ehl-i rivayet-i sadıka bütün muhaddisînin pek çok senetlerle ve muhtelif tarîklerle vukuunu nakletmesi.

Ve ehl-i keşif ve ilham bütün evliya ve sıddıkînin şehadeti.

Ve ilm-i kelâmın meslekçe birbirinden çok uzak olan imamlarının ve mütebahhir ulemanın tasdiki.

Ve nass-ı kat’î ile dalalet üzerine icmaları vaki olmayan ümmet-i Muhammediyenin (asm) o vak’ayı telakki-i bi’l-kabul etmesi, güneş gibi inşikak-ı kameri ispat eder.

Elhasıl: Buraya kadar tahkik namına ve hasmı ilzam hesabına idi. Bundan sonraki cümleler, hakikat namına ve iman hesabınadır. Evet tahkik öyle dedi, hakikat ise diyor ki:

Sema-yı risaletin kamer-i müniri olan Hâtem-i Divan-ı Nübüvvet, nasıl ki mahbubiyet derecesine çıkan ubudiyetindeki velayetin keramet-i uzması ve mu’cize-i kübrası olan mi’rac ile yani bir cism-i arzı semavatta gezdirmekle semavatın sekenesine ve âlem-i ulvi ehline rüçhaniyeti ve mahbubiyeti gösterildi ve velayetini ispat etti.

Öyle de arza bağlı, semaya asılı olan kameri, bir arzlının işaretiyle iki parça ederek arzın sekenesine, o arzlının risaletine öyle bir mu’cize gösterildi ki Zat-ı Ahmediye (asm) kamerin açılmış iki nurani kanadı gibi risalet ve velayet gibi iki nurani kanadıyla, iki ziyadar cenah ile evc-i kemalâta uçmuş; tâ Kab-ı Kavseyn’e çıkmış hem ehl-i semavat hem ehl-i arza medar-ı fahir olmuştur.

عَلَي۟هِ وَ عَلٰى اٰلِهِ الصَّلَاةُ وَ التَّس۟لٖيمَاتُ مِل۟أَ ال۟اَر۟ضِ وَ السَّمٰوَاتِ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

MU’CİZAT-I AHMEDİYE (asm)  ZEYLİNİN BİR PARÇASIDIR

Risalet-i Ahmediye (asm) delaili hakkında olup Mi’rac Risalesi’nin Üçüncü Esası’nın nihayetindeki üç mühim müşkülden birinci müşküle ait suale, muhtasar bir fihriste suretinde verilen cevaptır.

Sual: Şu mi’rac-ı azîm, ne için Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâma mahsustur?

Elcevap: Şu birinci müşkülünüz otuz üç adet Sözlerde tafsilen halledilmiştir. Yalnız şurada Zat-ı Ahmediye’nin (asm) kemalâtına ve delail-i nübüvvetine ve o mi’rac-ı a’zama en elyak o olduğuna icmalî işaretler nevinde, bir muhtasar fihriste gösteriyoruz. Şöyle ki:

Evvela: Tevrat, İncil, Zebur gibi kütüb-ü mukaddese pek çok tahrifata maruz oldukları halde, şu zamanda dahi Hüseyin-i Cisrî gibi bir muhakkik, nübüvvet-i Ahmediyeye (asm) dair o kitaplardan yüz on dört işarî beşaretleri çıkarıp “Risale-i Hamîdiye”de göstermiştir.

Sâniyen: Tarihçe müsbettir ki Şıkk ve Satih gibi meşhur iki kâhinin, nübüvvet-i Ahmediyeden (asm) biraz evvel, nübüvvetine ve Âhir Zaman Peygamberi olduğuna beyanatları gibi çok beşaretler, sahih bir surette tarihen nakledilmiştir.

Sâlisen: Veladet-i Ahmediye (asm) gecesinde Kâbe’deki sanemlerin sukutu ile Kisra-yı Faris’in saray-ı meşhuresi olan Eyvan’ı inşikak etmesi gibi irhasat denilen yüzer hârikalar tarihçe meşhurdur.

Râbian: Bir orduya parmağından gelen suyu içirmesi ve camide bir cemaat-i azîmenin huzurunda, kuru direğin, minberin naklinden dolayı müfarakat-ı Ahmediyeden (asm) deve gibi enîn ederek ağlaması وَ ان۟شَقَّ ال۟قَمَرُ nassı ile şakk-ı kamer gibi muhakkiklerin tahkikatıyla bine bâliğ olan mu’cizatıyla serfiraz olduğunu tarih ve siyer gösteriyor.

Hâmisen: Dost ve düşmanın ittifakıyla ahlâk-ı hasenenin şahsında en yüksek derecede ve bütün muamelatının şehadetiyle secaya-yı sâmiye, vazifesinde ve tebliğatında en âlî bir derecede ve din-i İslâm’daki mehasin-i ahlâkın şehadetiyle, şeriatında en âlî hisal-i hamîde en mükemmel derecede bulunduğunu ehl-i insaf ve dikkat tereddüt etmez.

Sâdisen: Onuncu Söz’ün İkinci İşaret’inde işaret edildiği gibi uluhiyet, mukteza-yı hikmet olarak tezahür istemesine mukabil, en a’zamî bir derecede Zat-ı Ahmediye (asm) dinindeki a’zamî ubudiyetle en parlak bir derecede göstermiştir.

Hem Hâlık-ı âlem’in nihayet kemaldeki cemalini bir vasıta ile mukteza-yı hikmet ve hakikat olarak göstermek istemesine mukabil; en güzel bir surette gösterici ve tarif edici, bilbedahe yine o zattır.

Hem Sâni’-i âlem’in nihayet cemalde olan kemal-i sanatı üzerine enzar-ı dikkati celbetmek, teşhir etmek istemesine mukabil; en yüksek bir sadâ ile dellâllık eden, yine bilmüşahede o zattır.

Hem bütün âlemlerin Rabb’i, kesret tabakatında vahdaniyeti ilan etmek istemesine mukabil, en a’zamî bir derecede bütün meratib-i tevhidi ilan eden, yine bizzarure o zattır.

Hem Sahib-i âlem’in nihayet derecede âsârındaki cemalin işaretiyle, nihayetsiz hüsn-ü zatîsini ve cemalinin mehasinini ve hüsnünün letaifini âyinelerde mukteza-yı hakikat ve hikmet olarak görmek ve göstermek istemesine mukabil; en şaşaalı bir surette âyinedarlık eden ve gösteren ve sevip başkasına sevdiren, yine bilbedahe o zattır.

Hem şu saray-ı âlemin Sâni’i, gayet hârika mu’cizeler ile ve gayet kıymettar cevherler ile dolu hazine-i gaybiyelerini izhar ve teşhir istemesi ve onlarla kemalâtını tarif etmek ve bildirmek istemesine mukabil, en a’zamî bir surette teşhir edici, tavsif edici ve tarif edici, yine bilbedahe o zattır.

Hem şu kâinatın Sâni’i, şu kâinatı enva-ı acayip ve ziynetlerle süslendirmek suretinde yapması ve zîşuur mahlukatını seyir ve tenezzüh ve ibret ve tefekkür için ona idhal etmesi ve mukteza-yı hikmet olarak onlara o âsâr ve sanayiin manalarını, kıymetlerini ehl-i temaşa ve tefekküre bildirmek istemesine mukabil; en a’zamî bir surette cin ve inse, belki ruhanîlere ve melâikelere de Kur’an-ı Hakîm vasıtasıyla rehberlik eden, yine bilbedahe o zattır.

Hem şu kâinatın Hâkim-i Hakîm’i, şu kâinatın tahavvülatındaki maksat ve gayeyi tazammun eden tılsım-ı muğlakını ve mevcudatın “Nereden? Nereye? Ve ne oldukları?” olan şu üç sual-i müşkülün muammasını bir elçi vasıtasıyla umum zîşuurlara açtırmak istemesine mukabil, en vâzıh bir surette ve en a’zamî bir derecede hakaik-i Kur’aniye vasıtasıyla o tılsımı açan ve o muammayı halleden, yine bilbedahe o zattır.

Hem şu âlemin Sâni’-i Zülcelal’i, bütün güzel masnuatıyla kendini zîşuur olanlara tanıttırması ve kıymetli nimetler ile kendini onlara sevdirmesi, bizzarure onun mukabilinde zîşuur olanlara marziyatı ve arzu-yu İlahiyelerini bir elçi vasıtasıyla bildirmesini istemesine mukabil, en a’lâ ve ekmel bir surette, Kur’an vasıtasıyla o marziyat ve arzuları beyan eden ve getiren, yine bilbedahe o zattır.

Hem Rabbü’l-âlemîn, meyve-i âlem olan insana, âlemi içine alacak bir vüs’at-i istidat verdiğinden ve bir ubudiyet-i külliyeye müheyya ettiğinden ve hissiyatça kesrete, dünyaya müptela olduğundan bir rehber vasıtasıyla, yüzlerini kesretten vahdete, fâniden bâkiye çevirmek istemesine mukabil; en a’zam bir derecede, en eblağ bir surette, Kur’an vasıtasıyla en ahsen bir tarzda rehberlik eden ve risaletin vazifesini en ekmel bir tarzda îfa eden, yine bilbedahe o zattır.

İşte mevcudatın en eşrefi olan zîhayat ve zîhayat içinde en eşref olan zîşuur ve zîşuur içinde en eşref olan hakiki insan ve hakiki insan içinde geçmiş vezaifi en a’zamî bir derecede, en ekmel bir surette îfa eden zat; elbette bir mi’rac-ı a’zam ile Kab-ı Kavseyn’e çıkacak, saadet-i ebediye kapısını çalacak, hazine-i rahmeti açacak, imanın hakaik-i gaybiyesini görecek, yine o olacaktır.

Sâbian: Bilmüşahede şu masnuatta gayet güzel tahsinat, nihayet derecede süslü tezyinat vardır. Ve bilbedahe şöyle tahsinat ve tezyinat, onların Sâni’inde gayet şiddetli bir irade-i tahsin ve kasd-ı tezyin var olduğunu gösterir. Ve irade-i tahsin ve tezyin ise bizzarure o Sâni’de sanatına karşı kuvvetli bir rağbet ve kudsî bir muhabbet olduğunu gösterir. Ve masnuat içinde en câmi’ ve letaif-i sanatı birden kendinde gösteren ve bilen ve bildiren ve kendini sevdiren ve başka masnuattaki güzellikleri “Mâşâallah” deyip istihsan eden, bilbedahe o sanat-perver ve sanatını çok seven Sâni’in nazarında en ziyade mahbub, o olacaktır.

İşte masnuatı yaldızlayan mezaya ve mehasine ve mevcudatı ışıklandıran letaif ve kemalâta karşı “Sübhanallah, Mâşâallah, Allahu ekber” diyerek semavatı çınlattıran ve Kur’an’ın nağamatıyla kâinatı velveleye verdiren, istihsan ve takdir ile tefekkür ve teşhir ile zikir ve tevhid ile berr ve bahri cezbeye getiren, yine bilmüşahede o zattır.

İşte böyle bir zat ki اَلسَّبَبُ كَال۟فَاعِلِ sırrınca bütün ümmetinin işlediği hasenatın bir misli, onun kefe-i mizanında bulunan ve umum ümmetinin salavatı, onun manevî kemalâtına imdat veren ve risaletinde gördüğü vezaifin netaicini ve manevî ücretleriyle beraber rahmet ve muhabbet-i İlahiyenin nihayetsiz feyzine mazhar olan bir zat, elbette mi’rac merdiveniyle cennete, Sidretü’l-münteha’ya, arşa, Kab-ı Kavseyn’e kadar gitmek; ayn-ı hak, nefs-i hakikat, mahz-ı hikmettir.

اَل۟بَاقٖى هُوَ ال۟بَاقٖى

Said Nursî

Hâşiye: En mühim bir ceride-i İslâmiyede, umum âlem-i İslâm’a taalluk eden ve gayet ehemmiyetli siyasîlerden ve hayat-ı içtimaiye ile çok alâkadar olan umum hukukçulardan 1927 senesinde Avrupa’da toplanan bir kongrede mühim ecnebi feylesoflar, şeriat-ı Muhammediyeye (asm) dair bu aşağıda yazılan Arabî fıkranın aynını kendi lisanlarıyla söylemişler. O Arabî ceridenin naklettiği Arabî ifadeyi aynen yazıyoruz ve tercümesini de Arabî ifadenin altına ilâve ediyoruz. Nur Çeşmesi’nin âhirinde yazılan ecnebi feylesoflardan kırk üç tanesinin beyanatı, bu iki kahraman feylesofun beyanatıyla kırk beş tane şahid-i sadık oluyor. اَل۟فَض۟لُ مَا شَهِدَت۟ بِهِ ال۟اَع۟دَاءُ “Fazilet odur ki düşmanlar dahi onu tasdik etsin.”

Arabî ceridenin beyanatı:

وَقَد۟ اِع۟تَرَفَ حَتّٰى عُلَمَاءُ ال۟غَر۟بِ بِسُمُوِّ مَبَادِى ال۟اِس۟لَامِ وَصَلَاحِهَا لِل۟عَالَمِ …

قَالَ عَمٖيدُ كُلِّيَّةِ ال۟حُقُوقِ بِجَامِعَةِ فِيَنَا اَل۟اُس۟تَاذُ شَبُول۟ فٖى مُؤ۟تَمَرِ ال۟حُقُوقِيّٖينَ ال۟مُن۟عَقَدِ فٖى سَنَةِ (٧٢٩١):

اِنَّ ال۟بَشَرِيَّةَ لَتَف۟تَخِرُ بِاِن۟تِسَابِ رَجُلٍ كَمُحَمَّدٍ (ع ص م) اِلَي۟هَا اِذ۟ اِنَّهُ رَغ۟مَ اُمِّيَّتِهٖ اِس۟تَطَاعَ قَب۟لَ بِض۟عَةِ عَشَرَ قَر۟نًا اَن۟ يَأ۟تٖى بِتَش۟رٖيعٍ سَنَكُونُ نَح۟نُ ال۟اَو۟رُوبَائِيّٖينَ اَس۟عَدَ مَا نَكُونُ لَو۟ وَصَل۟نَا اِلٰى قِي۟مَتِهٖ بَع۟دَ اَل۟فَى۟ عَامٍ

وَ قَالَ بَر۟نَار۟د شَو۟ : لَقَد۟ كَانَ دٖينُ مُحَمَّدٍ (ع ص م) مَو۟ضِعَ التَّق۟دٖيرِ السَّامٖى دَائِمًا لِمَا يَن۟طَوٖى عَلَي۟هِ مِن۟ حَيَوِيَّةٍ مُد۟هِشَةٍ لِاَنَّهُ عَلٰى مَا يَلُوحُ لٖى هُوَ الدّٖينُ ال۟وَحٖيدُ الَّذٖى لَهُ مَلَكَةُ ال۟هَض۟مِ لِاَط۟وَارِ ال۟حَيَاةِ ال۟مُخ۟تَلِفَةِ وَالَّذٖى يَس۟تَطٖيعُ لِذٰلِكَ اَن۟ يَج۟ذِبَ اِلَي۟هِ كُلَّ جَي۟لٍ مِنَ النَّاسِ وَ اَرٰى وَاجِبًا اَن۟ يُد۟عٰى مُحَمَّدٌ (ع ص م) مُن۟قِذَ ال۟اِن۟سَانِيَّةِ وَ اَع۟تَقِدُ اَنَّ رَجُلًا مِث۟لَهُ اِذَا تَوَلّٰى زَعَامَةَ ال۟عَالَمِ ال۟حَدٖيثِ نَجَحَ فٖى حَلِّ مُش۟كِلَاتِهٖ وَاَحَلَّ فِى ال۟عَالَمِ السَّلَامَةَ وَالسَّعَادَةَ ( يَع۟نِى ال۟مُسَالَمَةَ وَالصُّل۟حَ ال۟عُمُومِىَّ) وَمَا اَشَدَّ حَاجَةَ ال۟عَالَمِ اَل۟يَو۟مَ اِلَي۟هَا …

Tercümesinin bir hülâsası:

Evet, Garp uleması ve feylesofları itiraf ve ikrar etmişler ki: “İslâmiyet’in kanunları, yüksek bir tarzda âlemin ıslahına kâfidir.”

Hem Külliyetü’l-Hukuk Kongresi’nin cemiyetinde, bütün hukukiyyunun toplandığı o kongrede 1927 senesinde onun reisi feylesof üstad Shebol demiş ki: “Muhammed’in (asm) beşeriyete intisabıyla bütün beşeriyet muhakkak iftihar eder. Çünkü o zat ümmi olmasıyla beraber, on üç asır evvel öyle bir şeriat getirmiş ki biz Avrupalılar iki bin sene sonra onun kıymetine ve hakikatine yetişsek en mesud en saadetli oluruz.”

İkincisi veyahut Nur Çeşmesi’nin âhirine ilâve edilenlerle kırk beşincisi olan Bernard Shaw demiş: “Din-i Muhammedî’nin (asm) en yüksek makam-ı takdire çıkmasının sebebi, gayet acib ve sağlam bir hayatı temin etmesidir. Bana açılan budur ki o din; tek, yekta, emsalsiz bir din-i ferîd olup bütün muhtelif ayrı ayrı hayatın etvarlarını ve çeşitlerini hazmettiriyor. Yani ıslah ve istihale tarzında tasfiye ve terakki ettiriyor. Hem Muhammed’in (asm) dini öyle bir dindir ki insanın ayrı ayrı bütün milletlerini kendine celbedebilir. Ben görüyorum ve itikad ediyorum ki beşere vâcibdir ki desin: “Muhammed (asm) insaniyetin halâskârıdır. Ve halâskârlık namı, ona verilmek lâzımdır.”

Hem diyor: “Ben itikad ediyorum ki Muhammed’in misli, yani sîretinde, tarzında bir adam şimdiki yeni âleme reis olsa hükmetse; bu yeni âlemin müşkülatını halledip bu yeni karmakarışık âlemde müsalemet-i umumiyeye ve saadet-i hayatın husulüne sebep olacak. Evet, bu yeni âlemin müsalemet ve saadet-i hayatiyeye ne kadar şedit ihtiyacı var olduğunu herkes anlar.”

ÂYETÜ’L-KÜBRA RİSALESİ’NİN  RİSALET-İ AHMEDİYEDEN BAHSEDEN ON ALTINCI MERTEBESİ

(Makam münasebetiyle buraya ilhak edilmiştir.)

Sonra o dünya seyyahı, kendi aklına dedi ki: Madem bu kâinatın mevcudatıyla Mâlik’imi ve Hâlık’ımı arıyorum. Elbette her şeyden evvel bu mevcudatın en meşhuru ve a’dasının tasdikiyle dahi en mükemmeli ve en büyük kumandanı ve en namdar hâkimi ve sözce en yükseği ve akılca en parlağı ve on dört asrı faziletiyle ve Kur’an’ıyla ışıklandıran Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmı ziyaret etmek ve aradığımı ondan sormak için asr-ı saadete gitmeliyiz, diyerek aklıyla beraber o asra girdi. Gördü ki:

O asır, hakikaten o zat ile bir saadet-i beşeriye asrı olmuş. Çünkü en bedevî ve en ümmi bir kavmi, getirdiği nur vasıtasıyla, kısa bir zamanda dünyaya üstad ve hâkim eylemiş.

Hem kendi aklına dedi: Biz, en evvel bu fevkalâde zatın bir derece kıymetini ve sözlerinin hakkaniyetini ve ihbaratının doğruluğunu bilmeliyiz, sonra Hâlık’ımızı ondan sormalıyız, diyerek taharriye başladı. Bulduğu hadsiz kat’î delillerden burada yalnız dokuz küllîlerine birer kısa işaret edilecek.

Birincisi: Bu zatta –hattâ düşmanlarının tasdikiyle dahi– bütün güzel huyların ve hasletlerin bulunması وَ ان۟شَقَّ ال۟قَمَرُ ۝ وَمَا رَمَي۟تَ اِذ۟ رَمَي۟تَ وَلٰكِنَّ اللّٰهَ رَمٰى âyetlerinin sarahatiyle, bir parmağının işaretiyle kamer iki parça olması ve bir avucu ile a’dasının ordusuna attığı az bir toprak, umum o ordunun gözlerine girmesiyle kaçmaları ve susuz kalmış kendi ordusuna, beş parmağından akan kevser gibi suyu kifayet derecesinde içirmesi gibi; nass-ı kat’î ile ve bir kısmı tevatür ile yüzer mu’cizatın onun elinde zâhir olmasıdır. Bu mu’cizatın üç yüzden ziyade bir kısmı, On Dokuzuncu Mektup Mu’cizat-ı Ahmediye (asm) namındaki hârika ve kerametli bir risalede kat’î delilleriyle beraber beyan edildiğinden onları ona havale ederek dedi ki:

Bu kadar ahlâk-ı hasene ve kemalâtla beraber bu kadar mu’cizat-ı bâhiresi bulunan bir zat, elbette en doğru sözlüdür. Ahlâksızların işi olan hileye, yalana, yanlışa tenezzül etmesi kabil değil.

İkincisi: Elinde bu kâinat sahibinin bir fermanı bulunduğu ve o fermanı, her asırda üç yüz milyondan ziyade insanların onu kabul ve tasdik ettikleri ve o ferman olan Kur’an-ı Azîmüşşan’ın yedi vecihle hârika olmasıdır. Ve bu Kur’an’ın kırk vecihle mu’cize olduğunu ve kâinat Hâlık’ının sözü bulunduğunu kuvvetli delilleriyle beraber Yirmi Beşinci Söz Mu’cizat-ı Kur’aniye namında ve Risale-i Nur’un bir güneşi olan meşhur bir risalede tafsilen beyan edilmesinden onu, ona havale ederek dedi:

Böyle ayn-ı hak ve hakikat bir fermanın tercümanı ve tebliğ edicisi bir zatta (asm) fermana cinayet ve ferman sahibine hıyanet hükmünde olan yalan olamaz ve bulunamaz.

Üçüncüsü: O zat (asm) öyle bir şeriat, bir İslâmiyet, bir ubudiyet, bir dua, bir davet, bir iman ile meydana çıkmış ki onların ne misli var ne de olur. Ve onlardan daha mükemmel ne bulunmuş ve ne de bulunur.

Çünkü ümmi bir zatta zuhur eden o şeriat; on dört asrı ve nev-i beşerin humsunu, âdilane hakkaniyet üzere, müdakkikane, hadsiz kanunlarıyla idare etmesi emsal kabul etmez.

Hem ümmi bir zatın ef’al ve akval ve ahvalinden çıkan İslâmiyet, her asırda üç yüz milyon insanın rehberi ve mercii ve akıllarının muallimi ve mürşidi ve kalplerinin münevviri ve musaffisi ve nefislerinin mürebbisi ve müzekkîsi ve ruhlarının medar-ı inkişafatı ve maden-i terakkiyatı olması cihetiyle misli olamaz ve olamamış.

Hem dininde bulunan bütün ibadatın bütün envaında en ileri olması ve herkesten ziyade takvada bulunması ve Allah’tan korkması ve fevkalâde daimî mücahedat ve dağdağalar içinde, tam tamına ubudiyetin en ince esrarına kadar müraatı ve hiç kimseyi taklit etmeyerek tam manasıyla müptediyane fakat mükemmel olarak iptida ve intihayı birleştirerek yapması, elbette misli görülmez ve görülmemiş.

Hem binler dua ve münâcatlarından yalnız Cevşenü’l-Kebir ile öyle bir marifet-i Rabbaniye ile öyle bir derecede Rabb’ini tavsif ediyor ki o zamandan beri gelen ehl-i marifet ve ehl-i velayet, telahuk-u efkâr ile beraber, ne o mertebe-i marifete ve ne de o derece-i tavsife yetişememeleri gösteriyor ki duada dahi onun misli yoktur. Risale-i Münâcat’ın başında, Cevşenü’l-Kebir’in doksan dokuz fıkrasından bir fıkranın kısacık bir mealinin beyan edildiği yere bakan adam “Cevşen’in dahi misli yoktur.” diyecek.

Hem tebliğ-i risalette ve nâsı hakka davette o derece metanet ve sebat ve cesaret göstermiş ki büyük devletler, büyük dinler, hattâ kavim ve kabilesi ve amcası ona şiddetli adâvet ettikleri halde, zerre miktar bir eser-i tereddüt, bir telaş, bir korkaklık göstermemesi ve tek başıyla bütün dünyaya meydan okuması ve başa da çıkarması ve İslâmiyet’i dünyanın başına geçirmesi ispat eder ki tebliğ ve davette dahi misli olmamış ve olamaz.

Hem imanda öyle fevkalâde bir kuvvet ve hârika bir yakîn ve mu’cizane bir inkişaf ve cihanı ışıklandıran bir ulvi itikad taşımış ki o zamanın hükümranı olan bütün efkârı ve akideleri ve hükemanın hikmetleri ve ruhanî reislerin ilimleri ona muarız ve muhalif ve münkir oldukları halde; onun ne yakînine ne itikadına ne itimadına ne itminanına hiçbir şüphe, hiçbir tereddüt, hiçbir zaaf, hiçbir vesvese vermemesi ve maneviyatta ve meratib-i imaniyede terakki eden başta sahabeler, bütün ehl-i velayet her vakit onun mertebe-i imanından feyz almaları ve onu en yüksek derecede bulmaları bilbedahe gösterir ki imanı dahi emsalsizdir.

İşte böyle emsalsiz bir şeriat ve misilsiz bir İslâmiyet ve hârika bir ubudiyet ve fevkalâde bir dua ve cihan-pesendane bir davet ve mu’cizane bir iman sahibinde, elbette hiçbir cihetle yalan olamaz ve aldatmaz diye anladı ve aklı dahi tasdik etti.

Dördüncüsü: Enbiyaların icmaı nasıl ki vücud ve vahdaniyet-i İlahiyeye gayet kuvvetli bir delildir. Öyle de bu zatın doğruluğuna ve risaletine gayet sağlam bir şehadettir. Çünkü enbiya aleyhimüsselâmın doğruluklarına ve peygamber olmalarına medar olan ne kadar kudsî sıfatlar, mu’cizeler ve vazifeler varsa; o zatta en ileride olduğu tarihçe musaddaktır.

Demek, onlar nasıl ki lisan-ı kāl ile Tevrat, İncil ve Zebur ve suhuflarında bu zatın geleceğini haber verip insanlara beşaret vermişler ki kütüb-ü mukaddesenin o beşaretli işaratından yirmiden fazla ve pek zâhir bir kısmı, On Dokuzuncu Mektup’ta güzelce beyan ve ispat edilmiş. Öyle de lisan-ı halleriyle, yani nübüvvetleriyle ve mu’cizeleriyle; kendi mesleklerinde ve vazifelerinde en ileri, en mükemmel olan bu zatı tasdik edip davasını imza ediyorlar. Ve lisan-ı kāl ve icma ile vahdaniyete delâlet ettikleri gibi lisan-ı hal ve ittifakla bu zatın sadıkıyetine şehadet ediyorlar, diye anladı.

Beşincisi: Bu zatın düsturlarıyla ve terbiyeti ve tebaiyetiyle ve arkasında gitmeleriyle hakka, hakikate, kemalâta, keramata, keşfiyata, müşahedata yetişen binler evliya vahdaniyete delâlet ettikleri gibi; üstadları olan bu zatın sadıkıyetine ve risaletine icma ve ittifak ile şehadet ediyorlar. Ve âlem-i gaybdan verdiği haberlerin bir kısmını nur-u velayetle müşahede etmeleri ve umumunu nur-u imanla ya ilmelyakîn veya aynelyakîn veya hakkalyakîn suretinde itikad ve tasdik etmeleri, üstadları olan bu zatın derece-i hakkaniyet ve sadıkıyetini güneş gibi gösterdiğini gördü.

Altıncısı: Bu zatın ümmiliğiyle beraber getirdiği hakaik-i kudsiye ve ihtira ettiği ulûm-u âliye ve keşfettiği marifet-i İlahiyenin dersiyle ve talimiyle, mertebe-i ilmiyede en yüksek makama yetişen milyonlar asfiya-i müdakkikîn ve sıddıkîn-i muhakkikîn ve dâhî hükema-i mü’minîn, bu zatın üssü’l-esas davası olan vahdaniyeti, kuvvetli bürhanlarıyla bi’l-ittifak ispat ve tasdik ettikleri gibi; bu muallim-i ekberin ve bu üstad-ı a’zamın hakkaniyetine ve sözlerinin hakikat olduğuna ittifakla şehadetleri, gündüz gibi bir hüccet-i risaleti ve sadıkıyetidir. Mesela, Risale-i Nur yüz parçasıyla, sadakatinin bir tek bürhanıdır.

Yedincisi: Âl ü ashab namında nev-i beşerin enbiyadan sonra feraset ve dirayet ve kemalâtla en meşhur, en muhterem, en namdarı, en dindar, en keskin nazarlı taife-i azîmesi; kemal-i merak ile ve gayet dikkat ve nihayet ciddiyetle, bu zatın bütün gizli ve aşikâr hallerini ve fikirlerini ve vaziyetlerini taharri ve teftiş ve tetkik etmeleri neticesinde, bu zatın dünyada en sadık ve en yüksek ve en haklı ve hakikatli olduğuna ittifakla, icma ile sarsılmaz tasdikleri ve kuvvetli imanları, güneşin ziyasına delâlet eden gündüz gibi bir delildir diye anladı.

Sekizincisi: Bu kâinat nasıl ki kendini icad ve idare ve tertip eden ve tasvir ve takdir ve tedbir ile bir saray gibi bir kitap gibi bir sergi gibi bir temaşagâh gibi tasarruf eden sâni’ine ve kâtibine ve nakkaşına delâlet eder. Öyle de kâinatın hilkatindeki makasıd-ı İlahiyeyi bilecek ve bildirecek ve tahavvülatındaki Rabbanî hikmetleri talim edecek ve vazifedarane harekâtındaki neticeleri ders verecek ve mahiyetindeki kıymetini ve içindeki mevcudatın kemalâtını ilan edecek ve o kitab-ı kebirin manalarını ifade edecek bir yüksek dellâl, bir doğru keşşaf, bir muhakkik üstad ve bir sadık muallim istediği ve iktiza ettiği ve herhalde bulunmasına delâlet ettiği cihetle, elbette bu vazifeleri herkesten ziyade yapan bu zatın hakkaniyetine ve bu kâinat Hâlık’ının en yüksek ve sadık bir memuru olduğuna şehadet ettiğini bildi.

Dokuzuncusu: Madem bu sanatlı ve hikmetli masnuatıyla kendi hünerlerini ve sanatkârlığının kemalâtını teşhir etmek ve bu süslü ve ziynetli nihayetsiz mahlukatıyla kendini tanıttırmak ve sevdirmek ve bu lezzetli ve kıymetli hesapsız nimetleriyle kendine teşekkür ve hamdettirmek ve bu şefkatli ve himayetli umumî terbiye ve iaşe ile hattâ ağızların en ince zevklerini ve iştihaların her nevini tatmin edecek bir surette ihzar edilen Rabbanî it’amlar ve ziyafetlerle, kendi rububiyetine karşı minnettarane, müteşekkirane ve perestişkârane ibadet ettirmek ve mevsimlerin tebdili ve gece ve gündüzün tahvili ve ihtilafı gibi azametli ve haşmetli tasarrufat ve icraat ve dehşetli ve hikmetli faaliyet ve hallakıyet ile kendi uluhiyetini izhar ederek, o uluhiyete karşı iman ve teslim ve inkıyad ve itaat ettirmek ve her vakit iyiliği ve iyileri himaye ve fenalığı ve fenaları izale ve semavî tokatlarla zalimleri ve yalancıları imha etmek cihetiyle, hakkaniyet ve adaletini göstermek isteyen perde arkasında birisi var.

Elbette ve herhalde o gaybî zatın yanında en sevgili mahluku ve en doğru abdi, onun mezkûr maksatlarına tam hizmet ederek, hilkat-i kâinatın tılsımını ve muammasını hall ve keşfeden ve daima o Hâlık’ının namına hareket eden ve ondan istimdad eden ve muvaffakiyet isteyen ve onun tarafından imdada ve tevfike mazhar olan Muhammed-i Kureyşî (asm) denilen bu zat olacak.

Hem aklına dedi: Madem bu mezkûr dokuz hakikatler bu zatın sıdkına şehadet ederler; elbette bu âdem, benî-Âdem’in medar-ı şerefi ve bu âlemin medar-ı iftiharıdır. Ve ona Fahr-i Âlem ve Şeref-i benî-Âdem denilmesi pek lâyıktır. Ve onun elinde bulunan ferman-ı Rahmanî olan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın haşmet-i saltanat-ı maneviyesinin nısf-ı arzı istilası ve şahsî kemalâtı ve yüksek hasletleri gösteriyor ki bu âlemde en mühim zat budur, Hâlık’ımız hakkında en mühim söz onundur.

İşte gel bak! Bu hârika zatın yüzer zâhir ve bâhir kat’î mu’cizelerinin kuvvetine ve dinindeki binler âlî ve esaslı hakikatlerine istinaden bütün davalarının esası ve bütün hayatının gayesi, Vâcibü’l-vücud’un vücuduna ve vahdetine ve sıfâtına ve esmasına delâlet ve şehadet ve o Vâcibü’l-vücud’u ispat ve ilan ve i’lam etmektir.

Demek, bu kâinatın bir manevî güneşi ve Hâlık’ımızın en parlak bürhanı, bu Habibullah denilen zattır ki onun şehadetini teyid ve tasdik ve imza eden, aldanmaz ve aldatmaz üç büyük icma var:

Birincisi: “Eğer perde-i gayb açılsa yakînim ziyadeleşmeyecek.” diyen İmam-ı Ali (ra) ve yerde iken arş-ı a’zamı ve İsrafil’in azamet-i heykelini temaşa eden Gavs-ı A’zam (ks) gibi keskin nazar ve gaybbîn gözleri bulunan binler aktab ve evliya-i azîmeyi câmi’ ve Âl-i Muhammed aleyhissalâtü vesselâm namıyla şöhret-şiar-ı âlem olan cemaat-i nuraniyenin icma ile tasdikleridir.

İkincisi: Bedevî bir kavim ve ümmi bir muhitte, hayat-ı içtimaiyeden ve efkâr-ı siyasiyeden hâlî ve kitapsız ve fetret asrının karanlıklarında bulunan ve pek az bir zamanda en medeni ve malûmatlı ve hayat-ı içtimaiyede ve siyasiyede en ileri olan milletlere ve hükûmetlere üstad ve rehber ve diplomat ve hâkim-i âdil olarak, şarktan garba kadar cihan-pesendane idare eden ve sahabe namıyla dünyada namdar olan cemaat-i meşhurenin ittifak ile; can ve mallarını, peder ve aşiretlerini feda ettiren bir kuvvetli iman ile tasdikleridir.

Üçüncüsü: Her asırda binlerle efradı bulunan ve her fende dâhiyane ileri giden ve muhtelif mesleklerde çalışan ve ümmetinde yetişen hadsiz muhakkik ve mütebahhir ulemasının cemaat-i uzmasının tevafuk ile ve ilmelyakîn derecesinde tasdikleridir.

Demek, bu zatın vahdaniyete şehadeti şahsî ve cüz’î değil belki umumî ve küllî ve sarsılmaz ve bütün şeytanlar toplansa karşısına hiçbir cihetle çıkamaz bir şehadettir, diye hükmetti.

İşte asr-ı saadette aklıyla beraber seyahat eden dünya misafiri ve hayat yolcusunun o medrese-i nuraniyeden aldığı derse kısa bir işaret olarak Birinci Makamın On Altıncı Mertebesi’nde böyle:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ ال۟وَاحِدُ ال۟اَحَدُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ فَخ۟رُ ال۟عَالَمِ وَ شَرَفُ نَو۟عِ بَنٖى اٰدَمَ بِعَظَمَةِ سَل۟طَنَةِ قُر۟اٰنِهٖ وَ حِش۟مَةِ وُس۟عَةِ دٖينِهٖ وَ كَث۟رَةِ كَمَالَاتِهٖ وَ عُل۟وِيَّةِ اَخ۟لَاقِهٖ حَتّٰى بِتَص۟دٖيقِ اَع۟دَائِهٖ وَ كَذَا شَهِدَ وَ بَر۟هَنَ بِقُوَّةِ مِاٰتِ ال۟مُع۟جِزَاتِ الظَّاهِرَاتِ ال۟بَاهِرَاتِ ال۟مُصَدِّقَةِ ال۟مُصَدَّقَةِ وَ بِقُوَّةِ اٰلَافِ حَقَائِقِ دٖينِهِ السَّاطِعَةِ ال۟قَاطِعَةِ بِاِج۟مَاعِ اٰلِهٖ ذَوِى ال۟اَن۟وَارِ وَ بِاِتِّفَاقِ اَص۟حَابِهٖ ذَوِى ال۟اَب۟صَارِ وَ بِتَوَافُقِ مُحَقِّقٖى اُمَّتِهٖ ذَوِى ال۟بَرَاهٖينِ وَ ال۟بَصَائِرِ النَّوَّارَةِ denilmiştir.

اَل۟بَاقٖى هُوَ ال۟بَاقٖى

Said Nursî

---

On Sekizinci Mektup ⇐ | Mektubat | ⇒ Yirminci Mektup

---