Onuncu Söz/el

HASHIR (ΧΑΣΙΡ)

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η συγγραφή των πραγματειών αυτών με τη μορφή μεταφορών, παρομοιώσεων και διηγημάτων οφείλεται στην επιθυμία να γίνει ευκολότερη η κατανόηση των αληθειών του Ισλάμ και να αποδειχθεί παραπέρα μέχρι ποιου βαθμού οι αλήθειες αυτές είναι προσιτές στην αντίληψη του μέσου ανθρώπου, ορθές, βάσιμες και μεθοδικές στη σκέψη και στο λόγο. Το νόημα των διηγημάτων περιέχεται στις αλήθειες που τα περιέχουν. Κάθε ιστορία είναι κατά κάποιο τρόπο μια σύντομη υπόμνηση της αλήθειας που περιέχει. Επομένως, δεν πρόκειται απλά για φανταστικούς μύθους, αλλά για πραγματικές αλήθειες.

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου(Ραχμάν), του Οικτίρμονος(Ραχίμ))

فَانْظُرْ اِلٰٓى آثَارِ رَحْمَتِ اللّٰهِ كَيْفَ يُحْيِي الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا

اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْيِي الْمَوْتٰى وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَد۪يرٌ

«Προσέξτε, λοιπόν, τα σημεία του ελέους του Αλλάχ -με ποιο τρόπο αποκαθιστά τη ζωή στη γη μετά το θάνατο της ֍ Πράγματι, Αυτός είναι ο Δίδον των Ζωών(Muhyi), όπως και ο Παντοδύναμος(Kantir) υπεράνω όλων των πραγμάτων.», Κουράν, Ελ-Ρουμ, 30:50.

Αδελφέ, εάν λαχταράς μια συζήτηση σχετικά με την ανάσταση και το υπερπέραν σε γλώσσα απλή και καθημερινή, σε ευθείς συγγραφικό ύφος, τότε άκουσε προσεκτικά την ακόλουθη παρομοίωση, μαζί με τη δική μου ψυχή (ναφς):

Κάποτε δύο άντρες πάνε σε μια χώρα όμορφη σαν τον Παράδεισος (με τη χώρα αυτή, εννοούμε τον κόσμο μας). Καθώς παρατηρούσαν τριγύρω τους, αντελήφθησαν ότι οι πάντες είχαν αφήσει ανοικτές τις πόρτες των σπιτιών και των καταστημάτων τους και δεν έδιναν σημασία στη φύλαξη τους. Χρήμα και περιουσία ήταν παρατημένα εδώ και εκεί, χωρίς κανείς να τα διεκδικεί. Ο ένας από τους δύο ταξιδιώτες έπαιρνε όλα όσα του έκανε όρεξη, κλέβοντας και αρπάζοντας. Ακολουθώντας τις διαθέσεις του, διέπραξε κάθε είδους αδικία και κραιπάλη. Κανένας από τους γύρω ανθρώπους δεν τον ενόχλησε.

Όμως ο φίλος του τού είπε:

«Τι κάνεις; Θα τιμωρηθείς και θα συρθώ μαζί σου στη συμφορά. Όλη αυτή η περιουσία ανήκει στο κράτος. Οι άνθρωποι αυτού του τόπου, ακόμη και τα παιδιά, είναι όλοι τους στρατιώτες ή κυβερνητικοί υπάλληλοι. Προς το παρόν είναι εντεταλμένοι πολίτες, για αυτό δεν επεμβαίνουν μαζί σου. Όμως οι νόμοι εδώ είναι αυστηροί. Ο βασιλιάς έχει εγκαταστήσει τηλέφωνα παντού και οι πράκτορες του βρίσκονται παντού. Πήγαινε γρήγορα και ζήτα για άσυλο.»

Εντούτοις ο ανόητος άντρας είπε με πείσμα:

«Όχι, δεν είναι κρατική περιουσία, ίσως είναι βακούφικο, και δεν έχει ξεκάθαρο ή προφανή ιδιοκτήτη. Ο καθένας μπορεί να επωφεληθεί όπως ο ίδιος θεωρεί σωστό. Δε βλέπω κανένα λόγο να στερήσω τον εαυτό μου από τη χρήση αυτών των υπέροχων πραγμάτων. Δε θα πιστέψω εάν δεν δω με τα ίδια μου τα μάτια.»

Εξακολούθησε να μιλά κατά τον ίδιο τρόπο, με πολλή δόση φιλοσοφικής σοφιστείας, και μια ένθερμη συζήτηση έλαβε χώρα μεταξύ τους.

Πρώτα ο ανόητος άντρας είπε:

«Ποιος είναι ο βασιλιάς; Δε τον αναγνωρίζω.»

Και στη συνέχεια ο φίλος του αποκρίθηκε: «Χωριό χωρίς κοινοτάρχη, πρόεδρο δεν γίνεται. Μια βελόνα χωρίς τον κατασκευαστή και το μάστορα της δεν γίνεται. Ένα γράμμα χωρίς τον γραφέα δεν γίνεται, το γνωρίζεις. Πως λοιπόν γίνεται, ένα τόσο εξαιρετικά εύτακτο βασίλειο να μην έχει κυβερνήτη; Και πως μπορεί τόσος πλούτος να μην έχει ιδιοκτήτη, όταν κάθε ώρα σαν να καταφθάνει και ένα τραίνο Υποσημείωση() γεμάτο με πολύτιμα και επιτηδευμένα δώρα, λες και προέρχεται από τη σφαίρα του αθέατου; Και όλες οι αναγγελίες και οι προκηρύξεις, όλες οι σφραγίδες και οι βούλες, που βρίσκονται σε όλα αυτά τα αγαθά, όλα τα νομίσματα και οι σημαίες που ανεμίζουν σε κάθε γωνιά του βασιλείου, μπορούν να υπάρχουν χωρίς κάποιο ιδιοκτήτη; Φαίνεται ότι έχεις ψιλό-μελετήσει τις φιλοσοφικές σοφιστείες και είσαι ανίκανος να διαβάσεις την Ισλαμική γραφή. Επιπλέον, αρνείσαι να ρωτήσεις αυτούς που μπορούν να τη διαβάσουν. Έλα τώρα, να σου διαβάσω το ανώτατο διάταγμα του βασιλέως.»

Ο ανόητος άντρας ανταπάντησε τότε:

«Λοιπόν, ας υποθέσουμε πως υπάρχει κάποιος βασιλιάς. Τι ζημιά μπορεί να υποστεί από την ελάχιστη χρήση που κάνω όλου (αυτού) του πλούτου του; Μήπως θα ελαττωθεί το θησαυροφυλάκιο του εξαιτίας (της χρήσης) αυτής; Όπως και να έχει, δε βλέπω τίποτα εδώ που να μοιάζει με φυλακή ή τιμωρία.»

Ο φίλος του αποκρίθηκε:

«Ο τόπος αυτός που βλέπεις είναι ένα πεδίο (στρατιωτικών) ελιγμών και ασκήσεων. Είναι, επιπρόσθετα, μια έκθεση των θαυμαστών βασιλικών του αριστοτεχνημάτων. Και, είναι πρόσκαιρα, αβάσιμα άσυλα ταξιδιωτών. Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι καθημερινά καταφθάνει κι’ ένα καραβάνι ενώ ένα άλλο αναχωρεί και χάνεται; Συνεχώς αδειάζει και γεμίζει. Σύντομα ολάκερη η γη θα εκκενωθεί, οι κάτοικοι της θα αναχωρήσουν για ένα άλλο πιο μόνιμο βασίλειο. Εκεί ο καθένας είτε θα ανταμειφθεί είτε θα τιμωρηθεί σύμφωνα με τις υπηρεσίες του.»

Πάλι ο ανόητος άπιστος, είπε με πείσμα : «Δεν το πιστεύω. Είναι ποτέ δυνατόν να αφανιστεί μια ολάκερη γη, και να μεταφερθεί σε έναν άλλο κόσμο;»

Τότε ο έμπιστος φίλος του, απάντησε:

«Αφού είσαι τόσο ισχυρογνώμων και ατίθασος, έλα θα σου παρουσιάσω Δώδεκα Μορφές με αναρίθμητες ισχύουσες αποδείξεις, ότι υφίσταται ένα Ανώτατο Δικαστήριο, ένας τόπος ανταμοιβής και αφθονίας και ένας χώρος τιμωρίας και εγκλεισμού, και ότι όπως ακριβώς ο κόσμος αυτός αδειάζει καθημερινά κατά ένα του μέρος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα έρθει μια μέρα κατά την οποία θα αδειάσει και θα καταστραφεί ολοκληρωτικά.

Η Πρώτη Μορφή:

Είναι ποτέ δυνατόν στο όποιο βασίλειο, και ειδικά σε ένα τόσο λαμπρό βασίλειο όπως αυτό, να μην υπάρχει ανταμοιβή για αυτούς που υπηρετούν υπάκουα, και τιμωρία για εκείνους που επαναστατούν; Η ανταμοιβή και η τιμωρία είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες εδώ.

Επομένως υπάρχει ένα Ανώτατο Δικαστήριο κάπου αλλού.

Η Δεύτερη Μορφή:

Πρόσεξε την οργάνωση και τη διαχείριση του βασιλείου αυτού! Παρατήρησε με ποιο τρόπο ο καθένας, συμπεριλαμβανομένων των φτωχότερων και των πιο αδυνάτων, προμηθεύεται με πλούσια και πλήρη διατροφή. Η καλύτερη φροντίδα λαμβάνεται για τους ασθενείς. Βασιλικά και εύγευστα φαγητά, εδέσματα, στολίδια με ένθετα πετράδια, κεντητά ενδύματα, λαμπρές πανηγύρεις -τα βρίσκει όλα κανείς εδώ. Παρατήρησε με ποιο τρόπο ο καθένας δίνει τη δέουσα προσοχή στα καθήκοντα του, με εξαίρεση τους ανόητους όπως η αφεντιά σου. Κανείς δεν παραβαίνει τα όρια του έστω και κατά έναν πόντο. Το μεγαλύτερο άτομο είναι απασχολημένος σε ταπεινή και πειθαρχημένη υπηρεσία, τηρώντας μια στάση φόβου και δέους.

Ο κυβερνήτης του βασιλείου αυτού πρέπει να κέκτηται, επομένως, μεγάλης γενναιοδωρίας και περιβάλλουσας τους πάντες και τα πάντα ευσπλαχνίας, καθώς και, συνάμα, μεγάλης αξιοπρέπειας, εκστατικής επιβλητικότητας και τιμής. Συνεπώς, η γενναιοδωρία χρήζει την προσφορά η ευσπλαχνία δεν μπορεί να υφίσταται χωρίς την δωρεά και η επιβολή δέους και η τιμή καθιστούν επιβεβλημένο να κολάζονται οι αγενείς. Όμως, ούτε το ένα χιλιοστό του μέρους εκείνου που η γενναιοδωρία και η επιβολή δέους αξιώνουν, δύναται να απαντηθεί στον κόσμο αυτό. Ο δυνάστης διατηρεί την ισχύ του, και ο καταπιεσμένος, τον εξευτελισμό του, καθώς και οι δύο αναχωρούν και αποδημούν από τον κόσμο αυτό.

Άρα λοιπόν, οι υποθέσεις τους, συνεπώς, αφήνονται σε ένα Ανώτατο Δικαστήριο.

Η Τρίτη Μορφή:

Παρατήρησε με πόση ανώτερη σοφία και διάταξη ρυθμίζονται οι (διάφορες) υποθέσεις, και με πόση πραγματική δικαιοσύνη και ισορροπία πραγματοποιούνται οι συναλλαγές! Λοιπόν, ένα σοφό πολίτευμα αξιώνει όπως αυτοί οι οποίοι ζητούν καταφύγιο κάτω από την προστατευτική φτερούγα του κράτους να λαμβάνουν χάρη, και η δικαιοσύνη απαιτεί όπως τα δικαιώματα των υπηκόων να διαφυλάσσονται έτσι ώστε η λαμπρότητα του κράτους να μην υστερεί. Αλλά εδώ σε αυτή τη γη, ούτε το ένα χιλιοστό του μέρους των αξιώσεων μιας τέτοιας σοφίας και δικαιοσύνης δεν εκπληρώνεται. Άνθρωποι ανόητοι σαν και σένα συνήθως εγκαταλείπουν τον κόσμο αυτό ατιμώρητοι.

Άρα τα ζητήματα (αυτά) αναβάλλονται για ένα Ανώτατο Δικαστήριο.

Η Τέταρτη Μορφή:

Πρόσεξε τα αναρίθμητα και απαράμιλλα αυτά πετράδια που παρουσιάζονται εδώ, αυτά τα ασύγκριτα εδέσματα που εκτίθενται, καταδεικνύουν ότι ο κυβερνήτης των εδαφών αυτών κέκτηται απείρου γενναιοδωρίας και ενός αστείρευτου θησαυροφυλακίου. Ενώ μια τέτοια γενναιοδωρία και ένα τέτοιο θησαυροφυλάκιο αξίζουν και αξιώνουν μια πλουσιοπάροχη έκθεση (αγαθών) που θα πρέπει να είναι αιώνια και να περιλαμβάνει όλα τα πιθανά αντικείμενα πόθου (των ανθρώπων). Επιπλέον αξιώνουν όπως όλοι όσοι καταφθάνουν ως προσκεκλημένοι για να μετάσχουν σε αυτή την έκθεση (αγαθών) να ευρίσκονται εκεί αιωνίως και να μην υπομένουν την οδύνη του θανάτου και του αποχωρισμού. Διότι όπως ακριβώς η παύση του πόνου είναι ευχάριστη, με ακριβώς τον ίδιο τρόπο η παύση της χαράς είναι οδυνηρή!

Πρόσεξε τις εκθέσεις αυτές και τις αναγγελίες που τις αφορούν! Και άκουσε προσεκτικά τους προάγγελους αυτούς που επιδεικνύουν τα εξαίρετα και εκλεπτυσμένα καλλιτεχνήματα ενός θαυματεργάτου μονάρχη, και που καταδεικνύουν τις τελειώσεις του! Διακηρύττουν το απαράμιλλο και αθέατο κάλλος του, και μιλούν για τις διακριτικές αποκαλύψεις της αιώνιας του ευμορφίας. Πρέπει, λοιπόν, να κέκτηται εξέχοντος και εκπληκτικού αθέατου κάλλους και τελειότητας.

Αυτή λοιπόν η αψεγάδιαστη και αιώνια τελειότητα αξιώνει κάποιον ο οποίος θα την εκτιμά και θα τη θαυμάζει, ο οποίος θα ατενίζει σε αυτήν αναφωνώντας, Μασαλλάχ! (Ο Αλλάχ! Τι τέλεια η πλάση Σου!) Φανερώνοντας τη με τον τρόπο αυτό και γνωστοποιώντας την. Όσο για το κεκαλυμμένο απαράμιλλο κάλλος, αξιώνει και αυτό να ιδεί και να ιδωθεί, ή να αυτοκοιταχθεί με δύο τρόπους. Ο πρώτος έγκειται στο να ενατενίσει εαυτόν σε διάφορους καθρέφτες, και ο δεύτερος να ενατενίσει εαυτόν διαμέσου της ενατένισης εκστατικών θεατών και κατάπληκτων θαυμαστών. Το αιώνιο κάλλος εκφράζει τότε την επιθυμία να ιδεί και να ιδωθεί, να ενατενίσει εαυτόν αιωνίως και να ενατενίζετε ακατάπαυστα.

Ζητεί ακόμη τη διαρκή ύπαρξη εκείνων που το ατενίζουν με δέος και έκσταση. Διότι το αιώνιο κάλλος δεν μπορεί ποτέ του να είναι ικανοποιημένο με έναν πρόσκαιρο θαυμαστή. Επιπλέον, ένας θαυμαστής προορισμένος να απολεσθεί χωρίς ελπίδα επιστροφής θα δει την αγάπη του να στρέφεται σε μίσος κάθε φορά που λογίζεται το θάνατο του, και ο θαυμασμός και το σέβας (που τρέφει) θα ενδώσουν στην περιφρόνηση. Διότι, είναι στη φύση του ανθρώπου να μισεί το άγνωστο και το ανεξοικείωτο. Όμως όλοι εγκαταλείπουν το άσυλο (του κόσμου) αυτού πολύ γρήγορα και χάνονται, έχοντας δει μονάχα ένα φως ή μια σκιά της τελειότητας και του κάλλους για όχι περισσότερο από ένα λεπτό, χωρίς με κανένα τρόπο να ικανοποιηθεί η επιθυμία τους.

Ως εκ τούτου είναι αναγκαίο (ο άνθρωπος) να πορευθεί προς έναν αιώνιο κόσμο όπου θα ενατενίζει το θείο κάλλος και την τελειότητα.

Η Πέμπτη Μορφή:

Κοίτα, είναι προφανές από όλα αυτά τα ζητήματα ότι η μοναδική αυτή Εξοχότητα είναι κάτοχος μέγιστου ελέους. Διότι γίνεται η αιτία να παρασχεθεί γρήγορα βοήθεια σε κάθε θύμα συμφοράς, απαντά στην κάθε απορία και αίτηση και φιλεύσπλαχνα εκπληρώνει ακόμη και την ευτελέστερη ανάγκη του ταπεινότερου του υπηκόου. Εάν, για παράδειγμα, το πόδι του προβάτου κάποιου βοσκού πονέσει, είτε χορηγεί κάποιο γιατρικό ή στέλνει τον κτηνίατρο.

Έλα λοιπόν, ας πηγαίνουμε. Γίνεται μια συγκέντρωση σε κείνο το νησί. Όλοι οι ευγενείς της χώρας μαζεύονται εκεί. Βλέπεις ένας εξόχως ευγενής διοικητής, που φέρει διακεκριμένα παράσημα, εκφωνεί ομιλία και αιτεί κάποια πράγματα από τον εύσπλαχνο αυτό μονάρχη. Όλοι οι παρόντες λένε: «Ναι, ναι και εμείς ζητούμε τα ίδια! (πράγματα),» και επιβεβαιώνουν και συναινούν με τους λόγους του. Τώρα άκουσε προσεκτικά τους λόγους του διοικητή εκείνου που ευνοείται από το μονάρχη του:

«Ω μονάρχη που μας τρέφεις με τον πλούτο των δωρεών σου! Δόξασε μας με τα αληθινά και την πηγή των αγαθών αυτών που μας έχεις αποκαλύψει ως δείγματα και σκιές σε αυτό τον κόσμο! Κατέταξε μας στα ύψη της εξουσίας σου. Μη μας αφήσεις να καταστραφούμε σε αυτές τις ερήμους! Φέρε μας ενώπιον της παρουσίας σου και ελέησε μας! Τάισε μας εκεί με τα απολαυστικά αγαθά που μας έχεις δώσει να δοκιμάζουμε εδώ! Μη μας τυραννήσεις με απόγνωση και με καταδίκη σε εξορία! Μην παρατήσεις αυτούς τους παθιασμένους, και ευγνώμονες και υπάκουους δούλους σου στην περιπλάνηση και απαγχονισμό!» Τον ακούς αυτά που λέει και πώς ικετεύει.

Είναι ποτέ δυνατόν ένας τόσο εύσπλαχνος και ισχυρός μονάρχης να ικανοποιεί την μικρότερη ανάγκη του μικρότερου του υπηκόου με σοβαρότητα και να μην ικανοποιήσει πλήρως τον ευγενέστερο και υψηλότερο στόχο του πλέον Ηγαπημένου και ευγενούς του διοικητού; Επιπλέον, σκοπός του διοικητού αυτού είναι ο σκοπός όλων των ανθρώπων και η ολοκλήρωση του εκ ζητείται μέσω της καλής διάθεσης, της ευσπλαχνίας και της δικαιοσύνης του βασιλέως. Και είναι για αυτόν ένα θέμα ευκολίας, όχι δυσκολίας. Του προκαλούν λιγότερη δυσκολία απ’ ότι οι πρόσκαιροι χώροι διασκέδασης που περιλαμβάνονται στο άσυλο των ταξιδιωτών του κόσμου. Έχοντας δαπανήσει τόση πολλή προσπάθεια στα μέρη αυτά της επιβεβαιώσεως (των τελειώσεων και του κάλλους του) που θα διαρκέσουν πέντε ή έξι μόνο μέρες, μα και επάνω στη θεμελίωση του βασιλείου αυτού, με σκοπό να περιγράψει παραδείγματα της ισχύος του, θα εκθέσει, αναμφίβολα, στην έδρα της εξουσίας του πραγματικούς θησαυρούς, τελειώσεις και δεξιότητες με τέτοιο τρόπο, και θα αποκαλύψει μπροστά μας τέτοια θεάματα, που οι διάνοιες μας θα μείνουν κατάπληκτες.

Αυτοί, λοιπόν, που αποστέλλονται στο πεδίο αυτό της δοκιμασίας δε θα αφεθούν να πράττουν το θέλημα τους, ανάκτορα μακαριότητας ή μπουντρούμια τους καρτερούν.

Η Έκτη Μορφή:

Έλα τώρα, κοίταξε! Όλα αυτά τα εντυπωσιακά τρένα, τα αεροσκάφη, τα μηχανήματα, οι αποθήκες εμπορευμάτων, οι εκθέσεις φανερώνουν ότι πέρα από το πέπλο της δημιουργίας υπάρχει και κυβερνά ένας επιβλητικός μονάρχης. (Υποσημείωση())

Ένας τέτοιος μονάρχης αξίζει υπηκόους αντάξιους του ιδίου. Όμως τώρα βλέπεις όλους τους υπηκόους του συγκεντρωμένους σε ένα ξενώνα. Ένας ξενώνας που γεμίζει και αδειάζει καθημερινά. Και όλοι οι υπήκοοι του είναι συγκεντρωμένοι σε ένα πεδίο δοκιμασίας, το οποίο αλλάζει κάθε ώρα. Μπορούμε να πούμε ότι, όλοι οι υπήκοοι παραμένουν σε έναν εκθεσιακό προθάλαμο για λίγα λεπτά για να θαυμάσουν δείγματα της ευεργεσίας του μονάρχη, πολύτιμα προϊόντα της θαυματουργής του αριστοτεχνίας. Όμως η ίδια η έκθεση αλλάζει κάθε λεπτό. Όποιος εισέρχεται αναχωρεί, και αυτός που αναχωρεί δεν ξανάρχεται.

Λοιπόν αυτή η κατάσταση και αυτό το γεγονός αποδεικνύουν πειστικά ότι πέρα από το ξενώνα αυτό, και αυτό το δοκιμαστικό πεδίο, και την έκθεση αυτή, υπάρχουν μόνιμα ανάκτορα, διαρκείς μονές και κήποι και θησαυροφυλάκια που βρίθουν με τα αγνά και ευγενή αρχέτυπα των δειγμάτων και των μορφών που βλέπουμε στον κόσμο αυτό.

Άρα λοιπόν, είναι χάριν αυτών που πασχίζουμε εδώ. Εδώ μοχθούμε, και εκεί λαμβάνουμε την ανταμοιβή μας. Ένα είδος και ένας βαθμός ολβιότητας που αρμόζει στο τάλαντο του καθενός μας μάς περιμένει εκεί.

Η Έβδομη Μορφή:

Έλα ας περπατήσουμε λίγο, και ας δούμε τι μπορεί να ανακαλύψουμε ανάμεσα σε αυτούς τους πολιτισμένους ανθρώπους. Βλέπεις, σε κάθε μέρος, σε κάθε γωνιά, φωτογράφοι κάθονται και βγάζουν φωτογραφίες. Κοίτα, παντού υπάρχουν γραφείς που κάθονται και σημειώνουν τα πεπραγμένα. Τα πάντα καταχωρούνται. Καταγράφουν τις πιο ασήμαντες από τις πράξεις (των ανθρώπων), τα πιο συνήθη από τα γεγονότα. Κοίταξε τώρα επάνω στο ψηλό βουνό. Εκεί βλέπεις εγκατεστημένο έναν κορυφαίο φωτογράφο, αφιερωμένο στην υπηρεσία του βασιλιά (Υποσημείωση()) βγάζει φωτογραφίες όλων όσων συμβαίνουν στην περιοχή. Πρέπει λοιπόν ο βασιλιάς να έχει εκδώσει το εξής διάταγμα: «Καταχώρησε όλες τις συναλλαγές που γίνονται και όλα τα έργα που επιτελούνται στο βασίλειο.» Με άλλα λόγια, η εξέχουσα αυτή φυσιογνωμία καταγράφει και καταχωρεί με φωτογραφικό υλικό όλα τα γεγονότα. Το ακριβές αρχείο που τηρεί πρέπει αναμφίβολα να προορίζεται προς όφελος μιας μέρας κατά την οποία θα ζητήσει από τους υπηκόους του λόγο για τις πράξεις τους.

Τώρα λοιπόν είναι ποτέ δυνατόν ένας Κατ`εξοχήν Σοφός και Διαφυλάττων, Προφυλάττων Αλλάχ(Ηâkim-i Ηafîz), Ο οποίος δεν παραβλέπει ούτε και τα πιο πεζά έργα των ταπεινότερων του υπηκόων, να μην καταχωρεί τις σημαντικότερες πράξεις των μεγαλύτερων μεταξύ των υπηκόων του, να μη ζητεί λόγο για τις πράξεις τους, να μην τους ανταμείβει και να μην τους τιμωρεί;

Και όμως, μεγάλα έργα υβριστικά ως προς τη τήμη του, ενάντια στην αξιοπρέπεια του και αποδοκιμαστέα προς την ευσπλαχνία του, και τα έργα αυτά παραμένουν ατιμώρητα στον κόσμο αυτό.

Πρέπει επομένως, η κρίση τους να αναβάλλεται για ένα Ανώτατο Δικαστήριο.

Η Όγδοη Μορφή:

Έλα άσε με να σου διαβάσω τα διατάγματα που εκδόθηκαν από το μονάρχη αυτόν. Βλέπεις, δίνει κατά επανάληψη τις εξής υποσχέσεις και τρομερές απειλές: «Θα σας βγάλω από τον τωρινό σας τόπο διαμονής και θα σας φέρω μπρος στην έδρα της εξουσίας μου. Εκεί θα παράσχω στους μεν υπάκουους ευτυχία και θα φυλακίσω τους ανυπότακτους. Καταστρέφοντας την προσωρινή αυτή κατοικία, θα ιδρύσω ένα βασίλειο διαφορετικό που θα περιλαμβάνει ανάκτορα μα και μπουντρούμια.» Του είναι πολύ εύκολο να εκπληρώσει τις τόσης σημασίας υποσχέσεις που δίνει για τους υπηκόους του. Είναι, επιπλέον, ασύμβατο με την αξιοπρέπεια και τη δύναμη του να αθετήσει την υπόσχεση του.

Για αυτό πρόσεξε, ω σαστισμένε! Συγκατατίθεσαι στους ισχυρισμούς της ψευδολόγου φαντασίας σου, της ταραγμένης σου διάνοιας, της απατηλής ψυχής σου, και αρνείσαι τους λόγους ενός εκείνου του οποίου δεν μπορεί να εξαναγκαστεί με τον οποιονδήποτε τρόπο να αθετήσει την υπόσχεση του, το ευγενές ανάστημα του οποίου δεν αποδέχεται τέτοιου είδους αφερεγγυότητα και ως προς τη φιλαλήθεια του οποίου φέρουν μαρτυρία όλα τα ορατά έργα. Ασφαλώς σου αξίζει μια μεγάλη τιμωρία. Μοιάζεις με έναν ταξιδιώτη ο οποίος κλείνει τα μάτια του στο φως του ήλιου και αντα’ αυτού προσηλώνεται στην ίδια τη φαντασία του. Η φαντασιοπληξία του επιθυμεί να φωτίσει το κατασκότεινο του μονοπάτι με το φως του μυαλού του, παρόλο που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πυγολαμπίδα. Με το που θα δώσει ο μονάρχης αυτός μια υπόσχεση, θα την εκπληρώσει στα σίγουρα. Η εκπλήρωση της είναι για αυτόν ευκολότατη, και επιπρόσθετα εξαιρετικά απαραίτητη για μας και για το κάθε τι, καθώς επίσης και για αυτόν και το βασίλειο του.

Υπάρχει επομένως, ένα Ανώτατο Δικαστήριο, και μια (κατάσταση) υψίστης ολβιότητάς.

Η Ένατη Μορφή:

Έλα λοιπόν! Πρόσεξε τους επικεφαλείς των υπηρεσιών και των ομάδων αυτών. (Υποσημείωση()) Ο καθένας έχει ένα προσωπικό τηλέφωνο για να μιλά κατά ιδίαν μαζί με το βασιλιά. Μερικές φορές ακόμη πηγαίνουν κατευθείαν ενώπιον της παρουσίας του. Παρατήρησε αυτά που λένε και που ομόφωνα αναφέρουν, ότι (δηλαδή) ο μονάρχης έχει προετοιμάσει ένα μεγαλοπρεπέστατο και μεγαλεπήβολο μέρος για ανταμοιβή και τιμωρία. Οι υποσχέσεις του είναι κατηγορηματικές και οι απειλές του άτεγκτες. Ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπεια του είναι τέτοιες που με κανένα τρόπο δε θα ξέπεφτε στην ποταπότητα που ενυπάρχει στην αθέτηση μιας υπόσχεσης.

Ωστόσο οι φορείς της αναφοράς αυτής, οι οποίοι είναι τόσο πολυπληθείς ώστε να γίνονται καθολικά αποδεκτοί, πρόσθετα αναφέρουν με την έντονη ομοφωνία της κοινής ομολογίας ότι η έδρα και το αρχηγείο του ευγενούς Μονάρχη, μερικά από τα ίχνη των οποίων είναι ορατά εδώ βρίσκονται σε κάποιον άλλο κόσμο πολύ μακριά απ’ αυτόν εδώ. Τα κτίρια που υπάρχουν στο δοκιμαστικό αυτό πεδίο δεν είναι παρά προσωρινά, και θα αντικατασταθούν αργότερα από αιώνια ανάκτορα. Τα μέρη αυτά θα αλλάξουν. Διότι η μεγαλοπρεπής και άφθαρτη αυτή μοναρχία, η λαμπρότητα της οποίας είναι έκδηλη από τα έργα της, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να θεμελιωθεί ή να βασιστεί πάνω σε τόσο πρόσκαιρες, ασταθείς, παροδικές, ασήμαντες, ευμετάβλητες, ανεπαρκείς και ατελείς υποθέσεις. Στηρίζεται μάλλον σε πράγματα που της είναι αντάξια, αιώνια, σταθερά, μόνιμα και επιφανή.

Υπάρχει, επομένως, ένα υπερπέραν βασίλειο, και πέραν πάσης αμφιβολίας θα πορευθούμε προς αυτό.

Η Δέκατη Μορφή:

Έλα, σήμερα εορτάζουμε την πρωτοχρονιά της άνοιξης. (Υποσημείωση()) Θα λάβουν χώρα ορισμένες αλλαγές και πράγματα παράδοξα θα συμβούν. Αυτήν την όμορφη ανοιξιάτικη μέρα, ας πάμε έναν περίπατο στον πράσινο κάμπο που είναι στολισμένος με υπέροχα άνθη. Να δες! Και άλλοι άνθρωποι έρχονται κατά εδώ. Κάποιου είδους μαγεία πρέπει να συντελείται, λόγω του ότι κτίρια που ήταν σκέτα ερείπια έχουν άξαφνα ξεφυτρώσει και πάλι εδώ. Κάποιο θαύμα υπάρχει. Αυτή η έρημος έχει γίνει σαν μια πολυπληθής μεγαλούπολη. Κοίτα!, κάθε ώρα και μια διαφορετική σκηνή, ένας διαφορετικός κόσμος εμφανίζεται, όπως ακριβώς μια κινηματογραφική οθόνη, και παίρνει διαφορετικό σχήμα.

Αλλά πρόσεξε ακόμη, ότι ανάμεσα σε αυτές τις πολυσύνθετες, γοργά μεταβαλλόμενες και πολυποίκιλες σκηνές υφίσταται μια τόσο απόλυτη τάξη, έτσι ώστε όλα τα πράγματα μπαίνουν στις κατάλληλες τους θέσεις. Ακόμα και οι φανταστικές σκηνές του κινηματογράφου δεν θα μπορούσαν να είναι τόσο καλά ταξιθετημένες όσο αυτές. Και εκατομμύρια έμπειρων θαυματοποιών θα είναι ανίκανοι να επιτελέσουν ένα τέτοιο καλλιτεχνικό φαινόμενο. Επομένως, ο μονάρχης αυτός τον οποίο δεν μπορούμε να δούμε, θα έχει πολύ μεγάλα θαύματα.

Ω ανόητε! Ερωτάς: «Πως μπορεί το αχανές αυτό βασίλειο να καταστραφεί και να επανεγκατασταθεί κάπου αλλού;»

Βλέπεις πως κάθε ώρα γίνονται πολυάριθμες αλλαγές και ριζοσπαστικές ανατροπές, όπως ακριβώς η μεταφορά αυτή από τον έναν κόσμο στον άλλο που το μυαλό σου δε λέει να αποδεχτεί. Από το μάζεμα και το σκόρπισμα αυτό μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι κρύβεται κάποια συγκεκριμένη σκοπιμότητα μέσα από αυτές τις ορατές και γρήγορες ενώσεις και χωρισμούς, μέσα από αυτές τις συνθέσεις και διαλύσεις. Δέκα χρόνια προσπάθειας και έξοδα αφιερώνονται για μια συνένωση που διαρκεί μόνο μια ώρα. Επομένως τα περιστασιακά αυτά γεγονότα στα οποία γινόμαστε μάρτυρες δεν μπορούν να είναι αυτοσκοποί. Είναι κάποιου είδους παραβολή και απομίμηση. Ο εξυψούμενος αυτός Δημιουργός τα προκαλεί με θαυματουργικό τρόπο, με αποτέλεσμα να παίρνουν συγκεκριμένη μορφή και έπειτα να συγχωνεύονται, και το αποτέλεσμα να διαφυλάσσεται και να καταχωρείται, -με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάθε φάση ενός στρατιωτικού ελιγμού στο πεδίο πολέμου σημειώνεται και καταχωρείται-. Το γεγονός αυτό υπαινίσσεται ότι τα πρακτικά των εργασιών και των συζητήσεων κάποιας μεγάλης (σε μέγεθος και σε σημασία) σύγκλισης και συνάντησης θα βασιστούν σε ότι συμβαίνει εδώ. Επιπλέον τα αποτελέσματα όλων όσων γίνονται εδώ θα εκτεθούν μόνιμα σε κάποια υψίστου σημασίας αποκαλυπτική παρουσίαση. Άρα όλα τα πρόσκαιρα και αμφίρροπα φαινόμενα που παρατηρούμε εδώ θα αποδώσουν καρπό αιωνίας και αναλλοίωτης μορφής.

Όλες οι παραλλαγές που παρατηρούμε στον κόσμο αυτό επομένως, υπάρχουν χάριν μιας υπέρτατης ευτυχίας, ενός ανώτατου δικαστηρίου, χάριν υψιτενών στόχων άγνωστων ακόμη σε μας.

Η Ενδέκατη Μορφή:

Έλα, ω πείσμωνα φίλε! Ας επιβιβαστούμε σε ένα τραίνο ή ένα αεροπλάνο ταξιδεύοντας ανατολικά ή δυτικά, δηλαδή, στο παρελθόν ή στο μέλλον. Ας δούμε τι είδους θαυματουργικά έργα έχει επιτελέσει Ο Δημιουργός αυτός σε άλλα μέρη.

Πρόσεξε, σε κάθε πλευρά υπάρχουν φαινόμενα θαυμαστά όπως οι εστίες διαμονής, οι ανοιχτοί χώροι και οι εκθέσεις που είδαμε. Όμως όλα διαφέρουν όσο αφορά την τέχνη και τη μορφή. Σημείωσε όμως καλά, τι είδους μαρτυρούσα τάξη έκδηλης σοφίας, ποια δείγματα εμφανούς ευσπλαχνίας, τι σημεία υψίστου δικαιοσύνης και τι είδους καρποί απειρομεγέθους ελέους δύνανται να εξευρεθούν στις παροδικές αυτές εστίες διαμονής, σε αυτές τις πρόσκαιρες απλοτοπιές, αυτές τις φευγαλέες εκθέσεις. Οποιοσδήποτε δεν είναι παντελώς στερημένος ενοράσεως θα αντιληφθεί μετά βεβαιότητας ότι ουδεμία σοφία τελειότερη από αυτή του Δημιουργού, δεν μπορεί να περάσει από τη φαντασία, καμιά πρόνοια περικαλλέστερη από τη δική του, καμιά ευσπλαχνία πιο απειρομεγέθης από τη δική του, και ουδεμία δικαιοσύνη πιο ένδοξη από τη δική του.

Εάν, για παράδειγμα, όπως εσύ φαντάζεσαι, δεν υπήρχαν διαρκείς μονές, επιβλητικοί χώροι, εδραία σκηνώματα, μόνιμοι τόποι διαμονής, ή ένδημος και ικανοποιημένος πληθυσμός στη σφαίρα επιρροής του βασιλείου του, και εάν οι αλήθειες της σοφίας, της ευσπλαχνίας, του ελέους και της δικαιοσύνης του δεν είχαν κανένα άλλο βασίλειο στο οποίο να αυτό-αποκαλυφθούν πλήρως [λόγω του ότι το πρόσκαιρο αυτό βασίλειο δεν είναι ο (κατάλληλος) χώρος για την πλήρη αποκάλυψη τους] - τότε θα ήμασταν υπόχρεοι να αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε τη σοφία που βλέπουμε, να αρνηθούμε να δεχθούμε την ευσπλαχνία που παρατηρούμε, να απαρνηθούμε το έλεος που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας και να αρνηθούμε τη δικαιοσύνη τα σημεία της οποίας είναι έκδηλα. Κάτι τέτοιο θα ήταν τόσο βλακώδες όσο το να αρνηθούμε την ύπαρξη του ήλιου, το φως του οποίου βλέπουμε ξεκάθαρα το μεσημέρι. Θα πρέπει ακόμη να θεωρήσουμε αυτόν από τον οποίο προέρχονται όλοι αυτοί οι τρόποι ενέργειας που βλέπουμε, όλες αυτές οι γενναιόδωρες πράξεις, όλες αυτές οι ελεήμονες δωρεές, ως έναν αχρείο τζογαδόρο ή έναν απατηλό τύραννο (επ’ ουδενί - Αλλάχ φυλάξει!). Κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να γυρίζαμε την αλήθεια με το κεφάλι προς τα κάτω. Και το να αντιστρέψουμε μίαν αλήθεια στο αντίθετο της είναι αδύνατο, σύμφωνα με την ομόφωνη μαρτυρία όλων των έλλογων όντων, εξαιρώντας μονάχα τους ανόητους σοφιστές οι οποίοι αρνούνται τα πάντα.

Υπάρχει, επομένως, ένα βασίλειο χώρια από το τωρινό. Σε αυτό, υπάρχει ένα ανώτατο δικαστήριο, ένας επιβλητικός χώρος δικαιοσύνης, ένας υψηλά ιστάμενος τόπος ανταμοιβής όπου όλη αυτή η ευσπλαχνία, η σοφία, το έλεος και η δικαιοσύνη θα καταστούν πλήρως έκδηλα.

Η Δωδέκατη Μορφή:

Έλα, ας γυρίσουμε τώρα πίσω. Θα μιλήσουμε με τους αρχηγούς και τους αξιωματούχους των διαφόρων αυτών ομάδων, και εξετάζοντας τον εξοπλισμό τους θα προσπαθήσουμε να μάθουμε κατά πόσο ο εξοπλισμός αυτός, τους έχει δοθεί χάριν χορηγίας για κάποια σύντομη περίοδο στο βασίλειο αυτό, ή κατά πόσο τους έχει παραχωρηθεί χάριν της απόκτησης μιας μακραίωνης ζωής μακαριότητας σε ένα άλλο βασίλειο; Για να δούμε. Δεν μπορούμε να εξετάσουμε τον καθένα και τον εξοπλισμό του. Αλλά ας εξετάσουμε ως δείγμα, την ταυτότητα και το μητρώο του αξιωματικού αυτού.

Επάνω στην ταυτότητα του καταγράφονται το αξίωμα, ο μισθός, τα καθήκοντα, οι προμήθειες και οι οδηγίες (που του έχουν δοθεί). Βλέπεις, το αξίωμα αυτό δεν μπορεί να του έχει απονεμηθεί μονάχα για λίγες μέρες αλλά μπορεί να παραχωρηθεί για μια παρατεταμένη περίοδο. Γράφει επάνω στην ταυτότητα του: «Θα λάβεις τόσο μισθό σε ετούτη και ετούτη τη μέρα από το θησαυροφυλάκιο.» Όμως η ημερομηνία για την οποία γίνεται λόγος θα έρθει για αρκετό διάστημα μετά που το βασίλειο αυτό θα έχει εκκενωθεί. Κατά παρόμοιο τρόπο, τα καθήκοντα που αναφέρονται επάνω στην ταυτότητα του δεν έχουν παραχωρηθεί για το πρόσκαιρο αυτό βασίλειο, αλλά μάλλον χάριν της κατάκτησης μιας μόνιμης κατάστασης ολβιότητος πλησίον του βασιλιά. Επομένως, ακόμη, οι απονεμημένες εις αυτόν προμήθειες δεν μπορούν να είναι απλά και μόνο χάριν χορηγίας σε αυτόν τον ξενώνα, διαρκείας λίγων ημερών. Μπορούν μονάχα να είναι προς χάριν μιας μακραίωνης και ευτυχισμένης ζωής. Οι οδηγίες τον καθιστούν παντελώς ξεκάθαρα ότι είναι προορισμένος για κάποιο μέρος διαφορετικό, ότι εργάζεται για ένα άλλο βασίλειο.

Τώρα κοίταξε στα μητρώα αυτά. Περιέχουν οδηγίες για τη χρήση και διάθεση του εξοπλισμού. Εάν δεν υπήρχε άλλο βασίλειο εκτός από αυτό εδώ, ένα βασίλειο πολυτίμητο και αιώνιο, το μητρώο ετούτο με τις ρητές του οδηγίες και η ταυτότητα αυτή με τις σαφείς της πληροφορίες, θα ήταν και τα δύο παντελώς δίχως νόημα. Επιπλέον, ο ευυπόληπτος αυτός αξιωματούχος, ο ευγενής αυτός διοικητής, ο αγαπημένος αυτός αρχηγός, θα ξέπεφτε σε ένα επίπεδο χαμηλότερο από εκείνο όλων των ανθρώπων. Θα γινόταν πιο αξιοθρήνητος, πιο δυστυχής, πιο εξευτελισμένος, πιο καταβασανισμένος, πιο στερημένος και αδύναμος από τον καθένα. Εφαρμόστε την ίδια αρχή στο καθετί. Οτιδήποτε και αν περιεργαστείς φέρει μαρτυρία πως ύστερα από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο υφίσταται ένας άλλος και αιώνιος κόσμος.

Ω φίλε!

Επομένως ο πρόσκαιρος αυτός κόσμος είναι σαν ένα χωράφι. Είναι ένας τόπος διδασκαλίας, μια αγορά. Χωρίς αμφιβολία ένα ανώτατο δικαστήριο και μια κατάσταση απόλυτης ευτυχίας θα το διαδεχτούν. Εάν δεν αναγνωρίσεις το γεγονός αυτό, θα είσαι ωσαύτως υποχρεωμένος να διαψεύσεις τις ταυτότητες όλων των αξιωματούχων, τον εξοπλισμό και τις εντολές (που έχουν λάβει). Στην πραγματικότητα, θα πρέπει επίσης να αποκηρύξεις όλη την τάξη που υπάρχει στη χώρα, την ύπαρξη σε αυτή μιας κυβέρνησης και όλα τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση (αυτή). Συνεπώς δε θα αξίζεις πια το χαρακτηρισμό ως άνθρωπος ή την επωνυμία ενσυνείδητος. Θα είσαι πιο άφρονας από τους σοφιστές.

Πρόσεξε, μη φανταστείς πως οι αποδείξεις της μεταφοράς της δημιουργίας από τον έναν κόσμο στον άλλο περιορίζονται σε αυτές τις δώδεκα. Υπάρχουν απεριόριστες και αμέτρητες ενδείξεις και αποδείξεις, που όλες αποδεικνύουν ότι αυτό το πρόσκαιρο, μεταβαλλόμενο βασίλειο θα μεταμορφωθεί σε ένα μόνιμο και αμετάβλητο κόσμο. Υπάρχουν ακόμη αναρίθμητα σημεία και αποδεικτικά στοιχεία ότι οι άνθρωποι θα αρπαχθούν από το προσωρινό αυτό άσυλο και θα μεταφερθούν στην αιώνια έδρα της εξουσίας ολάκερης της δημιουργίας.

Θα εκθέσω συγκεκριμένα μίαν απόδειξη που είναι πιο πειστική από όλες μαζί τις δώδεκα μορφές.

Έλα λοιπόν, κοίταξε, στη μέση της μεγάλης συνάθροισης, ορατός στο βάθος, ο ίδιος ευγενής διοικητής τον οποίο είδαμε προηγουμένως επάνω στο νησί, στολισμένος με πολυάριθμα παράσημα, προβαίνει σε κάποια εξαγγελία. Ας πάμε και να τον ακούσομε. Βλέπεις, αυτός ο λαμπρός και εξόχως ευγενής διοικητής κομίζει ένα ανώτατο διάταγμα, επιγραμμένο με υπέροχο τρόπο. Λέει:

«Ετοιμαστείτε! Θα πάτε σε έναν κόσμο άλλο και μόνιμο! Σε έναν κόσμο τέτοιο που αυτός εδώ θα δείχνει συγκριτικά σαν φυλακή. Θα πάτε στην έδρα της εξουσίας του βασιλέως μας, και εκεί θα δεχθείτε την ευσπλαχνία και τη δωρεά του ελέους του. Εάν προσέξετε καλά το διάταγμα αυτό και το υπακούσετε... Εάν όμως στασιάσετε και το παρακούσετε, θα ριχτείτε σε φοβερές φυλακές.» Τέτοιο είναι το μήνυμα που κομίζει.

Σαν το εξετάσεις θέσπισμα, θα αντιληφθείς ότι το μήνυμα αυτό φέρει μίαν τέτοια θαυματουργική σφραγίδα που με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να πλαστογραφηθεί. Οι πάντες, εκτός από τους ανόητους όπως και συ, γνωρίζει μετά βεβαιότητας ότι το θέσπισμα είναι από το βασιλιά. Επιπρόσθετα, ο ευγενής διοικητής φέρει τέτοια λαμπρά παράσημα ώστε οι πάντες εκτός από τους τυφλούς όπως και συ, αντιλαμβάνονται για τα καλά ότι είναι ο αληθής κομιστής των διαταγών του βασιλιά.

Είναι ποτέ δυνατόν η διδασκαλία της μεταφοράς από τον έναν κόσμο στον άλλο, που με τρόπο απαιτητικό κομίζεται από τον ευγενή αυτό διοικητή, να επιδέχεται την ελάχιστη αντίρρηση; Όχι, δεν είναι δυνατόν, εκτός εάν αρνηθείς όλα όσα έχουμε δει...

Λοιπόν φίλε, τώρα ο λόγος είναι δικός σου. Πες ότι έχεις να πεις!

«Τι θα μπορούσα να πω; Τι μπορεί να ειπωθεί για να τα αντικρούσω όλα αυτά; Ποιος μπορεί να εκφραστεί ενάντια στον ήλιο το καταμεσήμερο; Μόνο αυτό έχω να πω: «Δόξα τον Αλλάχ. Εκατό χιλιάδες ευχαριστώ που έχω σωθεί από την κυριαρχία της ρεμβώδους και μάταιες φαντασίες και έχω απελευθερωθεί από μια φυλακή αιωνία. Έχω καταλήξει να πιστεύω ότι υπάρχει μια μονή ολβιότητος κοντά στο μονάρχη, χώρια από τον ανάστατο και πρόσκαιρο αυτόν ξενώνα.»

Η παρομοίωση μας που υποδηλώνει τη γνησιότητα της αναστάσεως και της μετά θάνατον ζωής είναι τώρα πλήρης.

Τώρα με τη χάρη του Αλλάχ, θα περάσουμε στην πιο εξαίρετη αλήθεια. Θα αναπτύξουμε δώδεκα αλλήλο-εξαρτώμενες Αλήθειες, που ανταποκρίνονται στις Δώδεκα Μορφές που συζητήσαμε πιο πάνω, καθώς επίσης και μίαν Εισαγωγή.

* * *

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

[Με τη βοήθεια μερικών ενδείξεων, παραπέμπουμε εδώ σε διάφορα ζητήματα που επεξηγούνται αλλού, δηλαδή, στον Εικοστό-Δεύτερο, Δέκατο-Ένατο και Εικοστό-Έκτο Λόγο]

Πρώτη Ένδειξη

Ο ανόητος άντρας στην προηγούμενη ιστορία και ο έντιμος σύντροφος του αντιστοιχούν σε τρεις πραγματικότητες:

Τo “νέφσι εμμάρε”() μου και την “καρδιά”.

Τους “μαθητές της φιλοσοφίας” και τους “σπουδαστές του Πάνσοφου Ιερού Κουράν”.

Τους “ανθρώπους της απιστίας” και την “Κοινότητα του Ισλάμ”.

Το χείριστο σφάλμα και πλάνη των μαθητών της φιλοσοφίας, των ανθρώπων της απιστίας και του “νέφσι εμμάρε” (ενστικτώδους ψυχής), έγκειται στη μη αναγνώριση του Αλλάχ. Όπως ακριβώς στην προηγούμενη ιστορία ο έντιμος άντρας είπε, «Ένα γράμμα χωρίς τον γραφέα δεν γίνεται, νόμος χωρίς κάποιο νομοθέτη δεν γίνεται,» έτσι και εμείς λέμε τα εξής:

Ένα βιβλίο, ιδιαίτερα δε ένα βιβλίο στην κάθε λέξη του οποίου μια μικροσκοπική γραφίδα έχει επιγράψει ένα ακόμη πλήρες βιβλίο, και στο κάθε γράμμα του οποίου μια λεπτή γραφίδα έχει ιχνογραφήσει μια ωδή, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να έχει κάποιο συγγραφέα, κάτι τέτοιο θα ήταν παντελώς αδύνατο.

Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο το σύμπαν αυτό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον καταγραφέα του. Αυτό είναι αδύνατο στον έσχατο βαθμό. Διότι το σύμπαν αυτό είναι επακριβώς ένα τέτοιο βιβλίο ώστε καθεμιά από τις σελίδες του περιλαμβάνει πολλά άλλα βιβλία, καθεμιά από τις λέξεις του περιέχει ένα βιβλίο και καθένα από τα γράμματα του περιέχει μια ωδή. Το πρόσωπο της γης είναι μία σελίδα στη βίβλο του κόσμου. Παρατηρήστε πόσα πολλά βιβλία περιέχει. Ένα δέντρο είναι μια λέξη, παρατήρησε πόσες σελίδες υπάρχουν. Κάθε καρπός είναι ένα γράμμα και κάθε σπόρος είναι μια τελεία. Στην τελεία αυτή περιέχεται το ευρετήριο και το πρόγραμμα ενός ολάκερου δέντρου. Ένα τέτοιο βιβλίο όπως αυτό μπορεί να έχει επιγραφεί μονάχα από την κραταιά γραφίδα ενός Κατόχου Παντοδύναμης(Zât-ı Zülcelâl), Ο οποίος απολαμβάνει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της απόλυτης δύναμης και εντελής Ωραιότης Του και, Ο οποίος είναι ο φέρων άπειρης σοφίας και ισχύς. Η πίστη, επομένως, επακολουθεί αναπόφευκτα γύρω από την παρατήρηση του κόσμου, εκτός εάν κάποιος είναι μεθυσμένος με την πλάνη.

Κατά παρόμοιο τρόπο όπως μία οικία δεν μπορεί να ανεγερθεί χωρίς κάποιον οικοδόμο, ιδιαίτερα μια οικία διακοσμημένη με θαυματουργικά έργα τέχνης, θαυμάσιους σχεδιασμούς και εκπληκτικά ποικίλματα και να έχει επενδυθεί τόση πολλή τέχνη σε ένα της λιθάρι όση σε ένα ολάκερο παλάτι, κανένας νους δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι θα μπορούσε να ανεγερθεί χωρίς κάποιον οικοδόμο. Αναμφίβολα χρειάζεται ένα δεξιοτέχνη αρχιτέκτονα. Επιπλέον, μέσα στο κτίριο, πραγματικές οικίες παίρνουν κάθε ώρα συγκεκριμένη μορφή και μεταβάλλονται με τον ανώτατο βαθμό τάξης και ευκολίας, ακριβώς έτσι που λες και αλλάζονταν ρούχα ή σα σκηνές που περνούσαν μέσα από μια κινηματογραφική οθόνη. Μπορούμε να πούμε ακόμη ότι πολυάριθμες μικρότερες οικίες δημιουργούνται διαρκώς σε καθεμιά από τις σκηνές αυτές.

Κατά παρόμοιο τρόπο, και το σύμπαν αυτό χρειάζεται έναν Κατ`εξοχήν Σοφό (Hakîm), Παντογνώστη(Alîm) και Παντοδύναμο(Kadîr) Έντεχνο Πλάστη(Sâni). Διότι το μεγαλοπρεπές αυτό σύμπαν είναι ένα παλάτι που έχει τη σελήνη και τον ήλιο για λυχνίες του και τα άστρα για κεριά του. Ο χρόνος μοιάζει με ένα σχοινί ή με μια κορδέλα πάνω στο οποίο ο Παντοδύναμoς Αλλάχ(Zât-ı Zülcelâl) τοποθετεί κάθε χρόνο ένα νέο κόσμου και μας τον παρουσιάζει. Και μέσα στον κόσμο αυτόν, ανανεώνει με τριακόσια εξήντα τρόπους τα τέλεια διαμορφωμένα είδη. Τα αλλάζει με τη μέγιστη δυνατή μεθοδικότητα και σοφία. Έφτιαξε το πρόσωπο της γης ένα πλουσιοπάροχο συμπόσιο αγαθών που κοσμεί κάθε άνοιξη με τριακόσιες χιλιάδες μορφές δημιουργίας, τα οποία φορτώνει με αναρίθμητα είδη πλουσίων δωρεών. Το πράττει αυτό με τέτοιο τρόπο που όλα τους ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο, παντελώς ανεξάρτητα και διαφορετικά, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται ταυτόχρονα τόσο κοντά και αναμεμιγμένα μεταξύ τους. Σύγκρινε και άλλες απόψεις με αυτό… Πώς είναι δυνατόν να παραβλέψουμε την ύπαρξη ενός τέτοιου Έντεχνου Πλάστη(Sâni) ενός τέτοιου παλατιού;

Επίσης όπως το να αρνηθούμε την ύπαρξη του ήλιου, σε μια ανέφελη μέρα το μεσημέρι, όταν τα ίχνη του γίνονται ευδιάκριτα και η αντανάκλαση του ορατή σε κάθε φυσαλίδα επάνω στην επιφάνεια του ωκεανού, σε κάθε αστραφτερό αντικείμενο επάνω στη στεριά και σε κάθε μόριο χιονιού θα ήταν μεγάλη ανοησία και παραφροσύνη. Διότι εάν κάποιος δεν αναγνώριζε και αρνιόταν να αποδεχτεί την ύπαρξη ενός μόνου, μοναδικού ήλιου, θα ήταν εξαναγκασμένος να αποδεχτεί την ύπαρξη τόσων αυτό-υπαρκτών, πραγματικών ηλίων όσων και οι σταγόνες και οι φυσαλίδες του ωκεανού, αμέτρητοι όσο τα μόρια του χιονιού.

Θα ήταν απαραίτητο να παραδεχτούμε ότι κάθε μικροσκοπικό μόριο εμπεριέχει έναν μεγάλο αληθινό ήλιο, παρόλο που το μόριο είναι μεγάλο αρκετά για να χωρέσει μέσα του μονάχα το ίδιο. Θα ήταν ένα ακόμη μεγαλύτερο σημείο παράνοιας, ανοησίας και πλάνης, να αρνηθεί κανείς να συγκατατεθεί ως προς (την ύπαρξη) των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της τελειότητας του Παντοδύναμου Δημιουργού(Hâlık-ı Zülcelâl), ακόμη και όταν κοιτάζει με θαυμασμό το εύρυθμο σύμπαν που διαρκώς μεταβάλλεται με τρόπο σοφό και συστηματικό και ανανεώνεται αδιάκοπα με πειθαρχημένη μέθοδο. Άρα θα ήταν επομένως απαραίτητο να αποδεχτούμε ότι αυθύπαρκτος μια τέλια Θεία δύναμη είναι παρούσα σε όλα τα πράγματα, ακόμη και σε κάθε μόριο. Διότι κάθε μόριο της ατμόσφαιρας είναι κατά κάποιον τρόπο ικανό να εισχωρήσει και να επενεργήσει αποτελεσματικά επάνω σε κάθε λουλούδι, καρπό και φύλλο, και εάν το μόριο δεν έχει επιφορτιστεί με το καθήκον αυτό από κάποιον Δημιουργό, πρέπει να γνωρίζει από τον ίδιο του τον εαυτό τη δομή και τη μορφή όλων των αντικειμένων που διαπερνά και προσβάλλει. Με άλλα λόγια, πρέπει να κέκτηται ισχύ και γνώση που περικλείει τους πάντες και τα πάντα.

Κάθε μόριο της γης είναι ικανό να επιφέρει την προέλευση και το στήριγμα σε όλα τα διαφορετικά είδη σπόρων που υπάρχουν. Εάν δεν ενεργεί ως υπάλληλος (κάποιου), πρέπει να περιέχει εν εαυτό αόρατο εξοπλισμό και όργανα που αντιστοιχούν σε όλα τα πολυειδή δέντρα και φυτά στον κόσμο. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, πρέπει κανείς να αποδώσει στο μόριο τέτοια δεξιοτεχνία και δύναμη που να έχει επίγνωση της δομής του καθενός απ’ αυτά, να γνωρίζει και να διαπλάθει τις μορφές αυτές.

Σύγκρινε και τα υπόλοιπα υπάρχοντα. Έτσι θα αντιληφθείς ότι σε όλα τα πράγματα υπάρχουν πολυάριθμες και έκδηλες αποδείξεις της αδιαιρέτου του Αλλάχ. Το να δημιουργήσει κάποιος όλα τα πράγματα από ένα πράγμα, και να μετατρέψει τα πάντα σε ένα πράγμα, είναι ένα έργο εφικτό μονάχα από το Δημιουργό(Hâlık) όλων των πραγμάτων.

Δώστε προσοχή στη μεγαλειώδη διακήρυξη:

وَ اِنْ مِنْ شَيْءٍ اِلاّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ

«Δεν υπάρχει τίποτα που να μην κηρύττει τη Δόξα Του με αίνο.» (Κουράν, Ελ-Ισρά, 17:44)

Διότι εάν κάποιος δεν αποδέχεται τον Έναν και Μοναδικό Αλλάχ, πρέπει να δεχτεί την ύπαρξη τόσο πολυάριθμων θεών όσο τα δημιουργημένα όντα.

Δεύτερη Ένδειξη

Στην ιστορία μας μνημονεύσαμε έναν Εξόχως Ευγενή Διοικητή και είπαμε πως όποιος δεν είναι τυφλός και βλέπει τα παράσημα και τα μετάλλια του θα αντιληφθεί ότι ενεργεί σύμφωνα με τα προστάγματα κάποιου μονάρχη και ότι είναι ο ευνοούμενος του υπηρέτης. Λοιπόν ο Εξόχως αυτός Ευγενής Διοικητής είναι ο Πλέον Ευγενής Αγγελιοφόρος o Μουχάμμαντ, (Σ. Α. Ου.)().

Ένας τέτοιος ιερός Πλάστη(Sâni) -που πλάση με άριστη τέχνη- ενός τόσο στολισμένου σύμπαντος πρέπει αναπόφευκτα να έχει κάποιον Ευγενή Αγγελιοφόρο, όπως ακριβώς ο ήλιος πρέπει αναγκαστικά να έχει φως. Διότι ο ήλιος δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να δίνει φως, και η θεότητα δεν μπορεί να υφίσταται χωρίς να αυτό-φανερώνεται μέσα από την αποστολή προφητών.

Και είναι ποτέ δυνατόν ένα κάλλος απόλυτης τελειότητας να μην επιθυμεί να αυτό-εκδηλωθεί μέσω κάποιου ο οποίος θα το καταδείξει και θα το εκθέσει;

Και είναι ποτέ δυνατόν μια τελειότης εύμορφης καλλιτεχνίας να μην επιθυμεί να καταστήσει τον εαυτό της εγνωσμένο διαμέσου ενός προάγγελου που θα επισύρει τα επίμονα βλέμματα των ανθρώπων επάνω της;

Είναι επίσης ποτέ δυνατόν η θεία παγκόσμια ολοκληρωτική μοναρχία της περιβάλλουσας τους πάντες και τα πάντα κυριότητος(rububiyet-i âmme) να μην επιθυμεί να εξαγγείλει την θεία ενότητα και μοναδικότητα(vahdâniyet) και έναν απολύτου Αλλάχ προς δέηση παντού σε όλα τα διαφορετικά επίπεδα πολλαπλότητας και ιδιαιτερότητας(Samedâniye) διαμέσου ενός απεσταλμένου που κέκτηται δύο όψεις; Με το που λέμε δύο όψεις, εννοούμε ότι είναι τόσο ο απεσταλμένος του βασιλείου της πολλαπλότητας στη Άγια Αυλή, λόγω της οικουμενικής λατρείας που προσφέρει, όσο επίσης και ο αγγελιοφόρος της Άγιας Αυλής στο βασίλειο της πολλαπλότητας, δυνάμει της εγγύτητας του στον Αλλάχ και όντας επιφορτισμένος με τη διδασκαλία του μηνύματος Του.

Είναι επίσης ποτέ δυνατόν ένας κάτοχος απείρου έμφυτου κάλλους να μην επιθυμεί να δει και να εκθέσει, σε καθρέφτες, τη σαγήνη του κάλλους του και τις χαρές της ευμορφίας του; Δηλαδή, διαμέσου ενός αγαπημένου αγγελιοφόρου, - αγαπημένος Του καθώς καθιστά τον εαυτό του ηγαπημένο απ’ Αυτόν διαμέσου της λατρείας του και διαμέσου της υψηλής θέσης που κατέχει ως ένας καθρέφτης προς Αυτόν, και αγγελιοφόρος Του καθώς καθιστά τον ηγαπημένο Του αγαπητό σε όλα τα όντα και καταδεικνύοντας σε αυτά το κάλλος των Ονομάτων Του.

Είναι επίσης ποτέ δυνατόν ο ιδιοκτήτης θησαυροφυλακίων γεμάτων από παράδοξα θαύματα, σπάνια και πολύτιμα αντικείμενα, να μην επιθυμεί και να μην επιποθεί να τα εκθέσει στο ατενές βλέμμα των ανθρώπων διαμέσου ενός εμπειρογνώμονα κοσμηματοπώλη και εύγλωττου περιγραφέα, αποκαλύπτοντας με τον τρόπο αυτό τις κεκρυμμένες του τελειότητες;

Είναι επίσης ποτέ δυνατόν να αποκαλύπτει την τελειότητα όλων Του των Ονομάτων στο σύμπαν μέσα από επιτήδειο διάκοσμο για αγνάντεμα, έτσι που το σύμπαν να μοιάσει ενός παλατιού στολισμένου με εκλεπτυσμένης τέχνης, και να μην υποδείξει ένα διδάσκαλο και έναν οδηγό στα παράδοξα της δημιουργίας του;

Είναι επίσης ποτέ δυνατόν ο Κύριος του σύμπαντος να μην επιλύσει διαμέσου ενός αγγελιοφόρου, το περίπλοκο φυλαχτό του στόχου και του σκοπού όλων των αλλαγών που λαμβάνουν χώρα στο σύμπαν, μα και το γρίφο που περιέχεται στα τρία δύσκολα ερωτήματα που διατυπώνονται από όλα τα όντα: «Ποια είναι η προέλευση μας; Ποιος είναι ο προορισμός μας; Ποιος είναι ο σκοπός μας;»

Είναι επίσης ποτέ δυνατόν Ο Παντοδύναμος Πλάστης(Sâni-i Zülcelâl), Ο οποίος καθιστά τον Εαυτό του εγνωσμένο σε συνειδητά όντα μέσα από την ωραία του δημιουργία, και ο Οποίος καθιστά τον εαυτό του αγαπητό διαμέσου των πολύτιμων δωρεών του, να μη μεταδώσει ακόμη, σε συνειδητά όντα, διαμέσου ενός αγγελιοφόρου, αυτό που επιζητεί ως ευχαρίστηση σε αντάλλαγμα απ’ αυτούς;

Είναι επίσης ποτέ δυνατόν ο Αλλάχ να δημιουργήσει την ανθρωπότητα με μια μορφή που να την προδιαθέτει να υπομένει την επίγνωση της πολλαπλότητας μα και που να περιλαμβάνει την ικανότητα να συμμετέχει σε οικουμενική λατρεία, χωρίς την ίδια ώρα να θέλει να τη στρέψει από την πολλαπλότητα στην ενότητα, διάμεσο ενός διδασκάλου και οδηγού;

Υπάρχουν πολυάριθμα άλλα προφητικά καθήκοντα από τα οποία το κάθε ένα είναι μια καθοριστική απόδειξη ότι η θεότητα προϋποθέτει απαραιτήτως την αγγελιοφορία…

Φάνηκε ποτέ στον κόσμο κανείς πιο άξιος μα και που να κέκτηται πιο πολλές ιδιότητες και αρμοδιότητες από αυτές που αναφέρθηκαν πιο πάνω από το τον Άραβα Μουχάμμαντ (Αλεϊχισσαλάτου ουεσσελάμ – Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του ); Και μήπως μας έδειξε ποτέ ο χρόνος κάποιον πιο κατάλληλο και αντάξιο στο αξίωμα της αγγελιοφορίας και στο έργο της μεταβίβασης του μηνύματος του Αλλάχ; Όχι, ουδέ ποτέ, με κανέναν τρόπο! Αυτός είναι ο ηγέτης όλων των αγγελιοφόρων, ο επικεφαλής όλων των προφητών, ο αρχηγός όλων των εξαγνισμένων, ο πλησιέστερος στο Αλλάχ από όλους αυτούς που έχουν φερθεί κοντά σε Αυτόν, ο τελειότερος όλων των δημιουργημάτων, ο μονάρχης όλων των οδηγών.

Ναι, εκτός από τα αμέτρητα σημεία της προφητικής του ιδιότητας που προέρχονται περισσότερα από χίλια θαύματα, όπως η διχοτόμηση της σελήνης και η ροή του νερού από τα δάχτυλα του, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνουν ομόφωνα όλοι οι λόγιοι, το υπέρτατο θαύμα του Ένδοξου Ιερού Κουράν -ένας ωκεανός αλήθειας και ένα βιβλίο θαυματουργικό από σαράντα διαφορετικές απόψεις - είναι από μόνο του αρκετό για να καταδείξει την προφητική του ιδιότητα ξεκάθαρα όσο ο ήλιος. Μια που εξετάσαμε τις σαράντα διαφορετικές όψεις της θαυματουργικότητας του Ιερού Κουράν σε άλλες πραγματείες ιδιαίτερα στον Εικοστό-Πέμπτο Λόγο, περικόπτουμε τη συζήτηση του θέματος μας εδώ.

Τρίτη Ένδειξη

Μην έρθει στο νου το, τι σημασία έχει αυτός ο μικρός άνθρωπος έτσι ώστε ο μεγάλος αυτός κόσμος να τερματιστεί και ένα άλλο βασίλειο να ξεδιπλωθεί απλά και μόνο χάριν του απολογισμού για τις πράξεις του; Διότι προφανώς, ο μικρός άνθρωπος χαίρει μεγάλης σημασίας ως ο εξουσιαστής όλων των δημιουργημάτων, λόγω της ευρύτητας της εξουσίας διάθεσης (που του έχει δοθεί), ως ο προάγγελος της μοναρχίας του Αλλάχ, και το όργανο εκδήλωσης οικουμενικής λατρείας.

Και μην έρθει στο νου, πως γίνεται να υποστεί κάποιος αιώνιο μαρτύριο στην πορεία μιας πολύ σύντομης ζωής; Διότι η απιστία επιζητεί να σύρει τη δημιουργία, κάτι τόσο πολύτιμο και μεγάλο σε αξία όσο μια επιστολή γραμμένη από το Αλλάχ, χαμηλά στα βάθη μιας κατάστασης δίχως νόημα και σκοπό. Είναι μια προσβολή σε κάθε ον, αφού αρνείται και απορρίπτει τις αποκαλύψεις και τα αποτυπώματα των Ιερών Ονομάτων του Αλλάχ που είναι ορατά σε κάθε ον, και επιζητεί να αναιρέσει όλες τις αναρίθμητες αποδείξεις που καταδεικνύουν στη φιλαλήθεια και την ειλικρίνεια του ενός και Ύψιστου και Δικαίον Αλλάχ(Cenâb-ı Hak). Ως εκ τούτου, η απιστία είναι ένα έγκλημα απείρων διαστάσεων, που αξίζει ατελείωτης τιμωρίας.

Τέταρτη Ένδειξη

Στην ιστορία, είδαμε μέσα από δώδεκα μορφές ότι ένας βασιλιάς ο οποίος διατηρούσε ένα βασίλειο που έμοιαζε με έναν πρόσκαιρο ξενώνα πρέπει να έχει απαραίτητα ακόμη ένα βασίλειο, ένα βασίλειο αιώνιο και μόνιμο, που να φανερώνει τη λαμπρότητα και το μεγαλείο της δύναμης του.

Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν είναι ποτέ δυνατόν ο Αιώνιος Δημιουργός(Hâlık) του πρόσκαιρου κόσμου να μη δημιουργήσει και ένα βασίλειο αιώνιο. Δεν είναι δυνατόν ο Παντοτινός Επιδέξιος Πλάστης(Sâni) αυτού του εκλεπτυσμένου αλλά ασταθούς σύμπαντος, να μη δημιουργήσει ακόμη ένα σύμπαν, μόνιμο και διαρκές.

Δεν είναι δυνατόν Ο Κατ`εξοχήν Πάνσοφός(Hakîm), Παντοδύναμος(Kadîr), Πανοικτίρμονας(Rahîm) Αμίμητος(Fâtır) Αλλάχ, να δημιουργήσει τον κόσμο αυτό, ο οποίος είναι όμοιος με μίαν έκθεση, ή ένα πεδίο δοκιμασίας, ή ένα πεδίο δράσης και να μη δημιουργήσει έναν πέραν του παρόντος κόσμο, στον οποίο οι επιδιώξεις του κόσμου αυτού θα καταστούν έκδηλες.

Η είσοδος στην αλήθεια αυτή γίνεται εφικτή μέσα από δώδεκα πύλες και οι δώδεκα πύλες μπορούν να ξεκλειδωθούν διαμέσου δώδεκα αληθειών. Θα ξεκινήσουμε με τη συντομότερη και πιο απλή από αυτές.

ΠΡΩΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Συντήρησης και Ηγεμονίας, και η εκδήλωση του ονόματος του Ραμπ().

Είναι ποτέ δυνατόν η διεκδίκηση της Κυριότητας και η ηγεμονία της Θεότητας να δημιούργησαν ένα τέτοιο σύμπαν, με σκοπό να εκθέσουν τις τελειότητες Του, με τέτοιους υψηλούς στόχους και ευγενείς επιδιώξεις, και να μην καθιερώσουν μίαν ανταμοιβή για εκείνους τους πιστούς οι οποίοι μέσα από την πίστη και τη λατρεία ανταποκρίνονται στους στόχους και τις επιδιώξεις αυτές; και να μην τιμωρήσει εκείνους τους παραστρατισμένους οι οποίοι μεταχειρίζονται τις επιδιώξεις Του (αυτές) με απόρριψη και χλευασμό;

ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Γενναιοδωρίας και του Ελέους, και η εκδήλωση των ονομάτων του Κερίμ() και του Ραχίμ().

Είναι ποτέ δυνατόν ο Κύριος Συντηρητής(Rab) του κόσμου αυτού, ο οποίος μέσα από τα έργα του επιδεικνύει μίαν απέραντη γενναιοδωρία, ένα αμέτρητο έλεος, μία άπειρη λαμπρότητα και μια ατέλειωτη δόξα, να μην παρέχει ανταμοιβή με τρόπο που να αξιώνει στη γενναιοδωρία και το έλεος Του, και να μην τιμωρεί με τρόπο που αρμόζει στη λαμπρότητα και τη δόξα του;

Εάν κάποιος εξετάσει τη διαχείριση αυτού του κόσμου, αντιλαμβάνεται ότι όλα τα έμψυχα όντα -από τα πιο αδύναμα μέχρι τα πιο ισχυρά -λαμβάνουν κάποιου είδους κατάλληλη μορφή διατροφής.(Υποσημείωση()) Τα πιο αδύναμα και τα πιο ανίσχυρα λαμβάνουν το καλύτερο είδος συντήρησης. Στον κάθε δυστυχή και ταλαίπωρο καταφθάνουν λύσεις από απρόβλεπτα σημεία. Αυτή η απλοχεριά και η αφθονία διανέμονται με τέτοια μεγαλοπρεπή γενναιοδωρία που μας αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι ένα χέρι απέραντης γενναιοδωρίας βρίσκεται σε λειτουργία.

Για παράδειγμα την άνοιξη, όλα τα δέντρα στολίζονται με περιβολές τόσο λεπτές όσο το μετάξι, ακριβώς όπως τα ουροί στον Παράδεισο, σκεπάζονται με λουλούδια και καρπούς λες και είναι πολύτιμα πετράδια, καθίστανται οι αίτιοι να μας προσφέρουν πολυάριθμες ποικιλίες των εκλεκτότερων φρούτων επάνω σε κλαδιά προτεταμένα με τρόπο διακριτικό σαν τα χέρια ενός υπηρέτη... Κατά παρόμοιο τρόπο, μας παρέχεται γλυκύτατο και θρεπτικό μέλι για να φάμε, μέσου το χέρι μιας μέλισσας με δηλητηριώδη κεντρί... Ντυνόμαστε με το πιο εκλεκτό και μαλακό ρούχο (μετάξι) με τη βοήθεια ενός εντόμου που δεν έχει χέρια… Και μέσα σε ένα μικρό σπόρο διαφυλάττεται για χάρη μας ένας μεγάλος θησαυρός ελέους. Είναι αυτονόητο ότι όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα μιας εξόχου κάλλους γενναιοδωρίας, μιας εξαιρετικά διακριτικής αίσθησης ελέους.

Συνεπώς, άλλωστε, το γεγονός ότι, με εξαίρεση τον άνθρωπο και ορισμένα άγρια ζώα, τα πάντα, από τον ήλιο μέχρι τη σελήνη και τη γη, μέχρι τα μικρότερα από τα όντα εκτελούν τα καθήκοντα τους με τη μέγιστη ακρίβεια, δεν υπερβαίνουν τα όρια τους ούτε κατά έναν πόντο, και υπακούν σε μια παγκόσμια τάξη υποταγής με ένα πνεύμα εκστατικού δέους - το γεγονός αυτό φανερώνει ότι ενεργούν σύμφωνα με το πρόσταγμα ενός Κατόχου μεγάλης δόξας και επιβλητικότητας.

Είναι επίσης προφανές ότι ο τρόπος με τον οποίο όλες οι μητέρες, στο φυτικό, ζωικό και ανθρώπινο βασίλειο, συντρέχουν τα αδύναμα και ανίσχυρα τους βρέφη με μια εκλεπτυσμένη τροφή όπως το γάλα, με στοργική συμπόνια, είναι μια καταφανή εκδήλωση του μεγέθους της ευσπλαχνίας που λειτουργεί.(Υποσημείωση ())

Αφού λοιπόν, Ο Διαχειριστής(Mutasarrıf) του κόσμου αυτού κατέχει μια τέτοια άπειρη γενναιοδωρία, μια τέτοια άπειρη ευσπλαχνία, έτσι λοιπόν κατέχει και μια λαμπρότητα και δόξα. Και η ατέλειωτη Του αυτή δόξα και λαμπρότητα αξιώνουν την τιμωρία των αγενών. Η απέραντη Του γενναιοδωρία χρήζει ατελεύτητης δωρεάς, και το αμέτρητο του έλεος αξιώνει απονομή χάριτος επάξιας του ιδίου. Και όμως, στον μεταβατικό αυτό κόσμο και σύντομη αυτή ζωή, μονάχα το ένα εκατομμυριοστό από όλα αυτά, σαν μια σταγόνα από τον ωκεανό, αυτό-επιβεβαιώνονται και αυτό-εκδηλώνονται. Επομένως θα υπάρξει ένα βασίλειο μακαριότητας ανάλογο προς τη γενναιοδωρία αυτή και επάξιο του ελέους αυτού. Στην αντίθετη περίπτωση θα πρέπει κανείς να αρνηθεί την ύπαρξη του ελέους που μας είναι ορατή, και κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να αρνιόμασταν την ύπαρξη του ήλιου που γεμίζει την κάθε μέρα με το φως του. Διότι ο αμετάκλητος θάνατος θα μετέτρεπε την ευσπλαχνία σε συμφορά, την αγάπη σε οδύνη, την ευλογία σε μαρτύριο, τη διάνοια σε ένα εργαλείο αθλιότητας και την ευχαρίστηση σε πόνο, έτσι που η καθ’ αυτόν ουσία του ελέους αυτού θα αφανιζόταν.

Πρέπει επιπρόσθετα να υπάρχει ένας χώρος τιμωρίας ταιριαστός προς την τιμή και την αξιοπρέπεια του Αλλάχ. Διότι σε γενικές γραμμές ο καταπιεστής αποχωρεί από τον κόσμο αυτό με υπερηφάνεια, και ο καταπιεσμένος με ταπείνωση και εξευτελισμό. Τα ζητήματα αυτά επομένως αναβάλλονται προς παρακολούθηση ενός ανώτατου δικαστηρίου και όχι ότι παραμελούνται. Συμβαίνει ακόμη μερικές φορές να ορίζεται η ποινή στον κόσμο αυτό. Τα μαρτύρια που υπέστησαν απείθαρχες και ανυπότακτες εθνότητες σε περασμένους αιώνες αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι αδέσποτος, και ότι είναι πάντοτε εκτεθειμένος στα χαστούκια μιας υψηλότατης μεγαλοπρέπειας.

Ναι, είναι ποτέ δυνατόν ο άνθρωπος να έχει το πλέον σημαντικό καθήκον σε ολάκερη τη δημιουργία και να προικιστεί με τις πιο σπουδαίες πνευματικές ικανότητες, και Ο Κύριος Συντηρητής(Rab) του ανθρώπου να έχει καταστήσει τον Εαυτό του εγνωσμένο σε αυτόν με όλα του τα λειτουργικά έργα, και ο άνθρωπος να αδυνατεί να Τον αναγνωρίσει εν είδει λατρείας… -ή να έχει καταστήσει τον Εαυτό του ως τον ηγαπημένο των ανθρώπων μέσα από τους πολυάριθμους καρπούς του ελέους Του, και ο άνθρωπος να αδυνατίσει να καταστήσει τον εαυτό του τον ηγαπημένο Του μέσα από τη λατρεία… -ή να έχει εκδηλώσει την αγάπη και το έλεος Του στον άνθρωπο μέσα από πολυειδείς δωρεές, και ο άνθρωπος να παραλείψει να Τον σεβαστεί με ευχαριστίες και αίνο… -είναι ποτέ δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να παραμείνει ατιμώρητος, να αφεθεί αδέσποτος, ή Ο Κάτοχος Μεγαλείου Δύναμης(Zât-ı Zülcelâl), Αλλάχ της λαμπρότητας και της δόξας να μην ετοιμάσει γι’αυτόν ένα χώρο ανταπόδοσης;

Και είναι ποτέ δυνατόν, από την άλλη, ως αντιστοιχία στο γεγονός ότι Ο Πολυεύσπλαχνος(Rahmân) και Οικτίρμον(Rahîm) Αλλάχ καθιστά τον Εαυτό του εγνωσμένο, να μην ετοιμάσει ένα βασίλειο ανταμοιβής και αιώνιας μακαριότητας για εκείνους τους πιστούς οι οποίοι ανταποκρίνονται αναγνωρίζοντας Τον μέσα από την πίστη, και στο ότι καθιστά τον Εαυτό του ηγαπημένο, προσφέροντας Του αγάπη μέσα από τη λατρεία, και στο έλεος Του προσδίδοντας Του τιμή και ευχαριστίες;

ΤΡΙΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Σοφίας και της Δικαιοσύνης, και η αποκάλυψη των ονομάτων του Χακίμ() και του Άντιλ().

Είναι ποτέ δυνατόν(Υποσημείωση ()) ο Κάτοχος Μεγαλείου Δύναμης, Αλλάχ(Zât-ı Zülcelâl), ο Οποίος καταδεικνύει την Κυριαρχική εξουσία της Συντήρησης Του μέσα από τη σοφία και την τάξη, τη δικαιοσύνη και την αίσθηση ισορροπίας που διαπερνούν τα πάντα, από το άτομο μέχρι τους ήλιους, να μην απονέμει χάρη και ανταμοιβή σε εκείνους τους πιστούς που ζητούν καταφύγιο κάτω από την Συντηρητική και προστατευτική φτερούγα της Κυριότητας Του, οι οποίοι πιστεύουν στη Σοφία και τη Δικαιοσύνη Του, και των οποίων οι πράξεις έχουν ως αντικειμενικό σκοπό να Τον λατρεύουν; Και να μην τιμωρήσει τους απότομους και αγενείς εκείνους ανθρώπους, οι οποίοι δυσπιστούν στη σοφία και τη δικαιοσύνη Του και εξεγείρονται εναντίον Του με αυθάδεια; Ενώ ούτε το ένα χιλιοστό της σοφίας και της δικαιοσύνης αυτής δεν ασκείται όσον αφορά τον άνθρωπο, στον παροδικό αυτό κόσμο, αναβάλλονται. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους της πλάνης εγκαταλείπουν τον κόσμο αυτό ατιμώρητοι, και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους της πνευματικής καθοδήγησης τον εγκαταλείπουν χωρίς καμία χάρη και ανταμοιβή. Όλα τα πράγματα επομένως, αναβάλλονται για ένα ανώτατο δικαστήριο, μίαν κατάσταση απώτατης μακαριότητας.

Ναι, είναι προφανές ότι Αυτός ο οποίος ελέγχει τον κόσμο αυτό το πράττει, σύμφωνα με μίαν άπειρη σοφία. Χρειάζεσαι απόδειξη; Είναι η τήρηση τον σκοπών και της ωφέλειας σε όλα τα πράγματα. Δε βλέπετε ότι πολυάριθμα οφέλη και σοφίες κατευθύνονται σε όλα τα μέλη, τα οστά και τις φλέβες του ανθρώπου, και σε κάθε μόριο του σώματος του; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το να αποκτηθούν τόσα οφέλη και σοφίες, πολυάριθμα όσο οι καρποί ενός δέντρου, φανερώνουν ότι οι υποθέσεις πραγματοποιούνται σύμφωνα με μίαν άπειρη σοφία.

Και η ύπαρξη της απώτατης τάξης σε όλα τα έργα τέχνης όλων των πραγμάτων φανερώνουν ότι οι υποθέσεις πραγματοποιούνται σύμφωνα με μίαν άπειρη σοφία. Ναι, η σύμπτυξη του επακριβούς προγράμματος ανάπτυξης ενός ωραίου λουλουδιού μέσα σε ένα μικροσκοπικό σπόρο, η επιγραφή σε ένα μικρό σπόρο με τη γραφίδα του Πεπρωμένου του ειληταρίου των έργων ενός δέντρου, η ιστορία της ζωής του και ο κατάλογος του εξοπλισμού του, φανερώνουν ότι η γραφίδα της υπέρτατης σοφίας βρίσκεται σε λειτουργία.

Η ύπαρξη μιας μεγάλου βαθμού περίτεχνης καλλιτεχνικής επιδεξιότητας σε όλα τα πράγματα αποδεικνύει ακόμη ότι υφίσταται το αποτύπωμα ενός απείρως, Πάνσοφού Αλλάχ,(Hakîm) και Πάν-επιδέξιου Πλάστη(Sâni). Ναι, η συμπερίληψη ενός ευρετηρίου όλου του σύμπαντος, των κλειδιών προς όλα τα θησαυροφυλάκια της ευσπλαχνίας, και των καθρεφτών όλων των Άγιων Ονομάτων μέσα στο μικροσκοπικό σώμα του ανθρώπου, καταδεικνύει την ύπαρξη σοφίας μέσα στα όρια της άπειρης αυτής καλλιτεχνικής επιδεξιότητας.

Τώρα είναι ποτέ δυνατόν ο κάτοχος μιας τέτοιας σοφίας που κατά αυτόν τον τρόπο διαποτίζει τους τρόπους λειτουργίας της συντηρητικότητας να μην επιθυμεί να ευνοεί αιώνια εκείνους οι οποίοι ζητούν καταφύγιο κάτω από την προστατευτική φτερούγα της συντηρητικότητας του και οι οποίοι είναι υπάκουοι μέσα από την πίστη;

Θέλεις μίαν απόδειξη ότι όλα τα πράγματα γίνονται με δικαιοσύνη και ισορροπία; Το γεγονός ότι όλα τα πράγματα προικίζονται με μοναδικές υπάρξεις, λαμβάνουν σχήμα και τοποθετούνται στο κατάλληλο τους μέρος σε συμφωνία με μίαν αίσθηση επακριβούς ισορροπίας και με κατάλληλο μέτρο, φανερώνει ότι όλες οι υποθέσεις πραγματοποιούνται συμφώνα με την άπειρη δικαιοσύνη και ισορροπία.

Κατά παρόμοιο τρόπο, το γεγονός ότι όλα τα πράγματα αποκτούν τα δικαιώματα τους σύμφωνα με τη φυσική τους κλίση, ότι λαμβάνουν όλες τις αναγκαιότητες της ύπαρξης τους και όλες τις απαιτήσεις της ζωής στην πιο κατάλληλη μορφή, φανερώνει ένα χέρι μιας άπειρης δικαιοσύνης.

Πάλι, το γεγονός ότι δίνεται απάντηση σε κάθε αίτημα και δέηση που διενεργούνται μέσα από τη γλώσσα της έμφυτης κλίσης, και από φυσική ανάγκη ή αναγκαιότητα, καταδεικνύει την ύπαρξη άπειρης δικαιοσύνης και σοφίας.

Λοιπόν είναι ποτέ δυνατόν η δικαιοσύνη και η σοφία που σπεύδει να ανακουφίσει την ευτελέστερη ανάγκη του μικρότερου της δημιουργίας να παραλείψει να παράσχει αιωνιότητα, η οποία είναι η μέγιστη ανάγκη του ανθρώπου, ο οποίος είναι ο σημαντικότερος των δημιουργημάτων; Να μην ανταποκριθεί στην πιο έντονη έκκληση για βοήθεια και στο πιο μεγάλο ερώτημα του ανθρώπου; Ή ότι δε θα διαφύλατταν την αξιοπρέπεια της συντηρητικότητας του, προστατεύοντας τα δικαιώματα των υπηρετών Του;

Όμως ο άνθρωπος, η ζωή του οποίου είναι τόσο σύντομη, δεν μπορεί να φτάσει την πραγματική ουσία της δικαιοσύνης στον μεταβατικό αυτόν κόσμο. Επομένως, αναβάλλονται για ένα ανώτατο δικαστήριο. Διότι η αληθινή δικαιοσύνη αξιώνει ότι αυτός ο μικρός άνθρωπος, πρέπει να ανταμειφθεί και να τιμωρηθεί, όχι σύμφωνα με την ευτέλεια του, αλλά σύμφωνα με το μέγεθος του εγκλήματος του, τη σπουδαιότητα της φύσης του και το μεγαλείο της αποστολής του.

Μια που ο περαστικός και μεταβατικός αυτός κόσμος απέχει πολύ από του να επιδείξει μίαν τέτοια σοφία και δικαιοσύνη υπέρ του ανθρώπου, ο οποίος είναι δημιουργημένος για την αιωνιότητα, εξ’ ανάγκης θα υπάρξει μια αιώνια Κόλαση και ένας παντοτινός Παράδεισος του Απόλυτου Παν-Δίκαιου Αλλάχ(Âdil) ο οποίος είναι ο Ένδοξος Κάτοχος Μεγαλείου Κάλλους και Ωραιότης(Zât-ı Celîl-i Zülcemâl) και του Κατ`εξοχήν Παν-Σοφού Αλλάχ(Hakîm), ο οποίος είναι ο Ένδοξος Κάτοχος Μεγαλείου Δύναμης(Zât-ı Cemîl-i Zülcelâl).

ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Γενναιοδωρίας και του Κάλλους, και η αποκάλυψη των ονομάτων του Τζεββάντ()και του Τζεμίλ().

Είναι ποτέ δυνατόν η άπειρη γενναιοδωρία και προσφορά, τα ανεξάντλητα πλούτη, οι ατέλειωτοι θησαυροί, το απαράμιλλο και αιώνιο κάλλος, η άσπιλη και παντοτινή τελειότητα, να μην αξιώνουν την ύπαρξη ευγνωμόνων ικετών, επιθυμητικών θεατών και κατάπληκτων παρατηρητών, όλα προορισμένα να παραμείνουν σε μίαν αιωνιότητα σε μια μονή μακαριότητας, έναν τόπο ανάπαυσης;

Ναι, Ο στολισμός του προσώπου του κόσμου αυτού με όλα τα αντικείμενα του κάλλους, όπως δημιουργώντας τη σελήνη και τον ήλιο ως τις λυχνίες του, γεμίζοντας το πρόσωπο της γης με τις εκλεκτότερες ποικιλίες μέσων συντήρησης, μετατρέποντας τα δέντρα με καρπούς σε πιατέλες, και ανανεώνοντας τα αρκετές φορές την κάθε εποχή, φανερώνουν την ύπαρξη άπειρης γενναιοδωρίας και προσφοράς.

Τέτοια ατέλειωτη προσφορά και γενναιοδωρία, τέτοιοι ανεξάντλητοι θησαυροί και τέτοια ευσπλαχνία, αξιώνουν την ύπαρξη ενός τόπου ανάπαυσης, ενός τόπου προσφοράς, που θα είναι παντοτινά και θα περιλαμβάνουν όλα τα ποθεινά αντικείμενα μέσα σε αυτά. Αξιώνουν ακόμη εκείνους τους οποίους χαίρονται τέτοια μακαριότητα να παραμένουν σε εκείνον τον τόπο ανάπαυσης αιώνια, χωρίς να υπομένουν τον πόνο της λήξης και του χωρισμού. Διότι όπως ακριβώς η παύση του πόνου είναι μια μορφή ευχαρίστησης, έτσι ακριβώς η παύση της χαράς είναι μια μορφή πόνου, μια μορφή, που τόση άπειρη γενναιοδωρία δεν είναι πρόθυμη να ανεχθεί.

Αξιώνει, επομένως, την ύπαρξη και ενός αιώνιου παραδείσου και ικετών για να διαμένουν σε αυτήν αιώνια. Διότι, η άπειρη γενναιοδωρία και προσφορά επιθυμούν να παράσχουν απέραντη αφθονία αγαθών και άπειρη καλοσύνη. Η παροχή απέραντης αφθονίας και άπειρης καλοσύνης αξιώνουν με τη σειρά τους απέραντη ευγνωμοσύνη. Κάτι τέτοιο καθιστά αναγκαία τη διηνεκή ύπαρξη εκείνων που δέχονται την όλη καλοσύνη έτσι που να μπορούν να εκδηλώνουν τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη τους για αυτήν την αδιάκοπη παροχή χάριτος και διαρκή παροχή αγαθών. Μια ασήμαντη ευχαρίστηση, που γίνεται πικρή με τη λήξη, και που διαρκεί για ένα σύντομο μόνο διάστημα, δεν είναι συμβατή με τις αξιώσεις μιας τέτοιας ατελείωτης γενναιοδωρίας και της προσφοράς.

Ρίξτε ακόμη μια ματιά στις διάφορες περιοχές του κόσμου, κάθε μια σαν μια έκθεση όπου εκτίθενται οι θείες δεξιοτεχνίες. Δώστε προσοχή στις προκηρύξεις της Συντηρητικότητας(ilânât-ı Rabbâniye) στα χέρια όλων των φυτών και των ζώων επάνω στο πρόσωπο της γης(Υποσημείωση()) και ακούστε προσεκτικά τους προφήτες και τους αγίους, τους προάγγελους των καλλονών της Συντηρητικότητας(Mehâsin-i rububiyet). Δες πως φανερώνουν ομόφωνα τις άψογες τελειώσεις του Πάν-επιδέξιου Πλάστη(Sâni) και Κατόχου Μεγαλείου Δύναμης(Zülcelâl) καταδεικνύοντας τις υπερφυσικές Του τέχνες, και κατά τον τρόπον αυτό προσελκύουν τα ατενή βλέμματα των ανθρώπων.

Ο Πάν-επιδέξιος Πλάστης(Sâni) του κόσμου αυτού κατέχει επομένως, εξαιρετικά σημαντικές, εκπληκτικές και κρυφές τελειώσεις. Αυτές είναι που θέλει να εκθέσει μέσα από τις υπερφυσικές Του τέχνες. Διότι η κεκρυμμένη, αψεγάδιαστη τελειότητα επιθυμεί να αποκαλυφθεί σε εκείνους οι οποίοι θα αναγνωρίζουν την αξία της, θα τη θαυμάζουν και θα την ατενίζουν με θαυμασμό λέγοντας «Μασαλλάχ» (τι όμορφο το έχει δημιουργήσει ο Αλλάχ!). Η αιώνια τελειότητα αξιώνει αιώνια αποκάλυψη. Τέτοιου είδους αιώνια αποκάλυψη με τη σειρά της αξιώνει την αιώνια ύπαρξη εκείνων που θα την αναγνωρίζουν και θα τη θαυμάζουν. Η αξία της τελειότητας πάντοτε θα παρακμάζει στο βλέμμα ενός θαυμαστή χωρίς αιωνιότητα.(Υποσημείωση ())

Εξάλλου, όλη αυτή η όμορφη, λαμπρή και κεκοσμημένη ύπαρξη που απλώνονται σε όλο το πρόσωπο του σύμπαντος, φέρουν μαρτυρία ως προς την ομορφιά ενός απαράμιλλου, υπερβατικού κάλλους, και υποδηλώνουν τα εκλεπτυσμένα θέλγητρα μιας ασύγκριτης, κεκρυμμένης ομορφιάς, όπως ακριβώς το φως του ηλίου φέρει μαρτυρία ως προς τον ήλιο. (Υποσημείωση()) Η κάθε αποκάλυψη αυτού του ιερού, υπερβατικού κάλλους, υποδηλώνει την ύπαρξη αμέτρητων κρυφών θησαυρών σε καθένα από τα Ονόματα του Αλλάχ.

Λοιπόν ένα τόσο εκστατικό απαράμιλλο και απόκρυφο κάλλος, με τον τρόπο ακριβώς που επιθυμεί να θεάται τη δική του ομορφιά σε έναν καθρέφτη και να θαυμάζει τους βαθμούς και τα μεγέθη του κάλλους του σε ένα συνειδητό και παθιασμένο καθρέφτη, επιθυμεί επιπλέον να αποκαλυφθεί, με σκοπό να παρακολουθεί το ίδιο το κάλλος του μέσα από τα μάτια των άλλων.

Δηλαδή, θέλει να κοιτάζει το ίδιο του το κάλλος κατά δύο τρόπους. Πρώτον, βλέποντας τον εαυτό του σε καθρέφτες πολυποίκιλων χρωμάτων. Κατά δεύτερον τρόπο, μέσα από το ατενές βλέμμα επιθυμητικών μαρτύρων προς αυτό, παθιασμένων θαυμαστών του κάλλους του.

Επομένως, το κάλλος και η ωραιότητα επιθυμούν να ιδούν και να ιδωθούν. Και τα δύο αξιώνουν την ύπαρξη επιθυμητικών μαρτύρων και παθιασμένων θαυμαστών. Και αφού το κάλλος και η ωραιότητα είναι αιώνια και παντοτινά, οι μάρτυρες και οι θαυμαστές τους πρέπει να έχουν αέναη ζωή.

Ένα αιώνιο κάλλος δεν μπορεί ποτέ να είναι ικανοποιημένο με πρόσκαιρους θαυμαστές. Ένας θαυμαστής καταδικασμένος σε αμετάκλητο χωρισμό, μόλις διανοηθεί το χωρισμό, η αγάπη του θα μετατραπεί σε μίσος, ο θαυμασμός του θα ενδώσει στον εμπαιγμό, το σέβας του στην περιφρόνηση. Διότι ο εγωιστής άνθρωπος είναι εχθρός σε ότι του είναι άγνωστο, και αντιτίθεται σε όλα όσα βρίσκονται πέρα από τη δύναμη του να τα φτάσει. Και όμως μια απέραντη αγάπη και κάλλος που αξιώνει έναν άπειρο ενθουσιασμό και θαυμασμό αντιθέτως αντιμετωπίζει μια κρυφή έχθρα, μίσος και απόρριψη. Από αυτό καταλαβαίνουμε το βαθύτερο λόγο για την έχθρα του άπιστου προς το Αλλάχ.

Γι’ αυτό η ατέλειωτη γενναιοδωρία και προσφορά, η απαράμιλλη ομορφιά και το κάλλος, η άψογη τελειότητα - όλα αυτά αξιώνουν την ύπαρξη αιώνια ευγνωμόνων και νοσταλγικών ικετών και θαυμαστών. Όμως παρατηρούμε ότι στο άσυλο του κόσμου αυτού οι πάντες φεύγουν και χάνονται πολύ γρήγορα, έχοντας δοκιμάσει μονάχα ένα δείγμα γεύσης από τη γενναιοδωρία αυτή, αρκετή για να τους ανοίξει την όρεξη όχι όμως αρκετή να τους ικανοποιήσει πλήρως, και έχοντας δει μονάχα ένα ισχνό φως να ξεπροβάλλει από την τελειότητα, ή καλύτερα μια αμυδρή σκιά του φωτός της, χωρίς με κανένα τρόπο να ικανοποιούνται πλήρως.

Επομένως, οι άνθρωποι πορεύονται προς ένα μέρος αιωνίας χαράς όπου θα τους παρασχεθούν τα πάντα σε πλήρες μέτρο.

Εν συντομία, όπως ακριβώς ο κόσμος αυτός, με όλα του τα δημιουργήματα, καταδεικνύει αποφασιστικά στην ύπαρξη ενός Πάν-επιδέξιου Πλάστη(Sâni) και Κατόχου Μεγαλείου Δύναμης(Zülcelâl), έτσι ακριβώς τα ιερά Του χαρακτηριστικά γνωρίσματα και Ονόματα αυτού του Πάν-επιδέξιου Πλάστη(Sâni) και Κατόχου Μεγαλείου Δύναμης(Zülcelâl) εν δεικνύουν, επεξηγούν και εύλογα αξιώνουν την ύπαρξη του τόπου του υπερπέραν κόσμου.

ΠΕΜΠΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Στοργής και της η Λατρεία του Μουχάμμαντ (Σ. Α. Ου.)(),

και η αποκάλυψη των ονομάτων του Μουδζίμπ() και του Ραχίμ().

Είναι ποτέ δυνατόν ο ένας Απόλυτος και Κύριος Συντηρητής όλων των δημιουργημάτων Αλλάχ(Rab) που κέκτηται άπειρης στοργής και ελέους, ο Οποίος εκπληρώνει με έναν τέλειο στοργικό τρόπο τη μικρότερη ανάγκη των ευτελέστερων Του δημιουργημάτων από απρόβλεπτα μέρει, ο Οποίος ακούει ακόμα και την πιο κρυφή έκκληση για βοήθεια του πλέον άσημου Του δημιουργήματος, και ο Οποίος ανταποκρίνεται σε όλες τις δεήσεις που ακούει, είτε λεκτικές είτε περιστασιακές- να μη δει την μεγαλύτερη ανάγκη του επί κεφαλή ανάμεσα στους υπηρέτες Του και να μην την ικανοποιήσει, να μην σπεύσει σε βοήθεια, να μην ανταποκριθεί στην πιο υψηλή και σημαντική δέηση, του πλέον ηγαπημένου(Υποσημείωση()) ανάμεσα στα δημιουργήματα Του!

Για παράδειγμα, η καλοσύνη και η ευκολία που εκδηλώνονται στη σίτιση και στην ανατροφή των αδύναμων και νεογέννητων ζώων φανερώνουν ότι ο Μοναδικός Ιδιοκτήτης του σύμπαντος αυτού και Μονάρχης, Αλλάχ(Mâlik) συντηρεί με άπειρη ελεημοσύνη. Είναι ποτέ δυνατόν μια στοργή στο βαθμό μιας τέτοιας συντηρητικής ελεημοσύνης, να μη δεχθεί την υψηλότερη δέηση του πλέον υπέροχου της δημιουργίας ολάκερης; Η αλήθεια αυτή επεξηγείτε στον Δέκατο Ένατο Λόγο, όμως ας επαναλάβουμε τη διαπίστωση του ζητήματος μας εδώ:

Ω φίλε που ακούς τους λόγους αυτούς μαζί με το δικό μου εαυτό (ναφς)! Είχαμε πει στην παρομοίωση ότι μια συνάντηση έλαβε χώρα σε ένα συγκεκριμένο νησί, και ότι ένας εξόχως ευγενής διοικητής εκφώνησε εκεί μια ομιλία. Προκειμένου να ανακαλύψουμε την αλήθεια που εννοείται στην παρομοίωση, έλα, ας αναχωρήσουμε από τον αιώνα αυτόν, και με το νου και τη φαντασία μας ας ταξιδέψουμε στην Αραβική Χερσόνησο την ευλογημένη εποχή του Ένδοξου Απεσταλμένου (Σ. Α. Ου.)(), με σκοπό να τον επισκεφτούμε και να τον παρακολουθήσουμε καθώς εκτελεί τα καθήκοντα του και συμμετέχει στη λατρεία.

Κοίτα! πως διαμέσου της αγγελιοφορίας και πνευματικής του καθοδήγησης, είναι ο αίτιος για την επίτευξη της αιωνίου μακαριότητας, έτσι ακριβώς μέσα από τη λατρεία του και την δέηση του είναι ο αίτιος για την ύπαρξη της μακαριότητάς αυτής και για τη δημιουργία του Παραδείσου.

Πρόσεξε τώρα! Αυτός ο άνθρωπος προσεύχεται για μια αιώνια μακαριότητα με τέτοια ανυπέρβλητη δύναμη παράκλησης, με τέτοια μεγαλοπρεπή λατρεία, που είναι σαν, αυτή η χερσόνησος, ή ακόμη ο κόσμος ολάκερος, να προσεύχονται και να παρακαλούν μαζί με αυτόν. Διότι η λατρεία που τελεί εμπεριέχει όχι μόνο τη λατρεία της κοινότητας που τον συνοδεύει, (Ούμμα, Oumma) αλλά ακόμη εκείνη όλων των άλλων προφητών, στην τέλεια της μορφή, λόγω της σχέσεως που υφίσταται μεταξύ αυτού και των προφητών.

Επιπλέον, τελεί αυτό το υψίστου σημασίας Σαλά-Ναμάζ (προσευχή) του και προσφέρει τις παρακλήσεις του σε ένα τέτοιο απέραντο πλήρωμα πιστών που είναι σαν όλοι οι πεφωτισμένοι και τέλειοι άνθρωποι, από τον καιρό του Εξοχότατου Άντεμ (Αδάμ) μέχρι και σήμερα, και μέχρι την συντέλεια του κόσμου, να τον συνοδεύουν στην προσευχή και να λένε «αμήν» στις παρακλήσεις του(Υποσημείωση())!

Προσεύχεται για μια ανάγκη οικουμενική σε τέτοιο βαθμό -την αθανασία- που όχι απλά οι άνθρωποι αυτής της γης, αλλά και οι κάτοικοι των ουρανών και το σύνολο της δημιουργίας συμμετέχουν στις παρακλήσεις του και δηλώνουν με την δικιά τους έμφυτη κλίση: «Ναι, Κύριε(Rab) μας! Εισάκουσε την προσευχή του! και εμείς αυτό επιθυμούμε!» Δέεται για παντοτινή μακαριότητα με τέτοια συγκινητική θλίψη, με έναν τόσο συμπονετικό, έναν τόσο νοσταλγικό, έναν τόσο ικετευτικό τρόπο, που γίνεται η αιτία να θρηνήσει ολάκερο το σύμπαν και κατά αυτόν τον τρόπο να συμμετάσχει στην προσευχή του.

Και δες πως επιποθεί και προσεύχεται για μακαριότητα, για έναν τέτοιο στόχο και επιδίωξη που εξυψώνει τον άνθρωπο και όλα τα δημιουργήματα από τα έσχατα των ταπεινών τα οποία είναι η αιχμαλωσία, η αβυσσαλέα κατάσταση της πλήρους εκμηδένισης, η αναξιότητα, η αχρηστία, η ασχήμια στα υπέρτατα των υψηλών τα οποία είναι η κορωνίδα της πολυτιμότητας, η αιωνιότητα, η υψίστου αποστολή, και το αξίωμα της ύπαρξης ως ένα θείο χειρόγραφο καταγραμμένο από το Αλλάχ.

Κοίτα! κάνει τη δέηση του με τέτοια ευγενική δέηση για αρωγή, κάνει την παράκληση του με ένα τόσο διακριτικό αίτημα για έλεος, που είναι σαν να έχει εξαναγκάσει τα όντα όλα, τους ουρανούς και στα υψηλότερα σημεία του Αλλάχ να ακούσουν προσεκτικά, και να αντιλαλήσουν την προσευχή του εκστατικά με κραυγές από «αμήν, ω Αλλάχ αμήν!» (Υποσημείωση ())

Δες, αιτεί μακαριότητα και αιωνιότητα από Έναν τέτοιο Παν Ακούων(Semî), τόσο Γενναιόδωρο(Kerîm), Παντοδύναμο(Kadîr), που βλέπει τα πάντα(Basîr), Παν-οικτίρμον(Rahîm) και Παντογνώστη(Alîm) Αλλάχ που είναι ολοφάνερο ότι βλέπει, ακούει, αποδέχεται και οικτίρει την πιο κρυφή επιθυμία, τον παραμικρότερο πόθο του πιο άσημου των δημιουργημάτων Του, απαντά όλες τις εκκλήσεις ακόμη και αν προσφέρονται σε έμφυτη κλίση. Παρέχει όλα τα πράγματα και απαντά όλες τις εκκλήσεις με έναν τόσο σοφό, διορατικό και ελεήμονα τρόπο που καμιά αμφιβολία δεν απομένει ότι όλη αυτή η περιποίηση και διευθέτηση μπορούν να προέλθουν μονάχα από Έναν Παν Ακούων(Semî), που βλέπει τα πάντα(Basîr) Έναν τόσο Γενναιόδωρο(Kerîm) και Παν-οικτίρμον(Rahîm) Αλλάχ.

Ας ακούσουμε προσεκτικά σε αυτά που αιτεί το Καύχημα του Σύμπαντος, αυτή η πηγή της τιμής για ολάκερη την ανθρωπότητα, ο μοναδικός εκείνος όλων των δημιουργημάτων και όλων των εποχών, ο οποίος κουβαλά στην πλάτη του την ουσία όλων των προσευχών της ανθρωπότητας, ο οποίος στέκοντας επάνω στη γη υψώνει τα χέρια του προς τον Ύψιστο Ουρανό και αναπέμπει μια προσευχή, η οποία, όσον αφορά στη γνησιότητα της δέησης του Άχμεντ (Σ.Α.Ου.) περιέχει την πεμπτουσία της λατρείας ολάκερης της ανθρωπότητας.

Δες, παρακαλεί για αιώνια μακαριότητα για τον ίδιο και για την κοινότητα των πιστών του (Ούμμα, Oumma). Ζητεί την αιωνιότητα και τον Παράδεισο. Απευθύνει την έκκληση του μαζί με όλα τα Ιερά Ονόματα που εκθέτουν το κάλλος τους στους καθρέφτες κάθε ύπαρξης. Μπορείς πράγματι, να αντιληφθείς, ότι επιζητεί μεσολάβηση για έλεος από τα Ονόματα αυτά.

Εάν δεν υπήρχαν οι αμέτρητοι λόγοι και αιτίες για την ύπαρξη του υπερπέραν, μία και μόνη προσευχή του εξυψωμένου αυτού Προσώπου (Σ.Α.Ου.) θα ήταν αρκετή για τη δημιουργία του Παραδείσου, ένα έργο τόσο εύκολο για τη δύναμη του Παν-οικτίρμονα(Rahîm) Δημιουργού(Hâlık) όσο η δημιουργία της άνοιξης. (Υποσημείωση ())

Πράγματι, πως θα μπορούσε η δημιουργία του Παραδείσου να είναι δύσκολη για τον Απόλυτο Παντοδύναμο(Kadîr) Αλλάχ, ο Οποίος κάθε άνοιξη καθιστά το πρόσωπο του κόσμου έναν κάμπο ανάστασης, και παράγει εκεί εκατό χιλιάδες παραδείγματα αναστάσεως; Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που η αγγελιοφορία του Προφήτου (Σ.Α.Ου.) υπήρξε ο λόγος για την οικοδόμηση του κόσμου αυτού της δοκιμασίας -το λεχθέν

لَوْلاَكَ لَوْلاَكَ لَمَا خَلَقْتُ اْلاَفْلاَكَ

«εάν δεν ήταν για σένα, αν δεν ήταν για σένα, δε θα είχα δημιουργήσει τις σφαίρες των υπάρξεων»()

όντας ένα δηλωτικό σημείο του γεγονότος αυτού -έτσι ακριβώς η λατρεία που τέλεσε υπήρξε η αιτία για την οικοδόμηση της μονής της μακαριότητας.

Είναι ποτέ δυνατόν η άσπιλη τελειότητα της καλλιτεχνικής επιδεξιότητας, το απαράμιλλο κάλλος της συντήρησης που εκφράζονται στην τάξη του κόσμου και η εκτεταμένη ελεημοσύνη που φέρουν τους πάντες σε αμηχανία, να μην απαντήσει στην προσευχή του, και κατ’ αυτόν τον τρόπο να ανεχθεί μίαν ακραία μορφή ασχήμιας, σκληρότητας και σύγχυσης; Είναι ποτέ δυνατόν να ακούει προσεκτικά στις πιο ευτελείς και ασήμαντες επιθυμίες και να τις ικανοποιεί, εντούτοις να απορρίπτει αξιόλογες και σημαντικές επιθυμίες ως άχρηστες και να παραλείπει να τις εκπληρώσει; Όχι, χίλιες φορές όχι! Τέτοιος Κάτοχος Εντελής Ωραιότης(Cemâl), Αλλάχ δεν μπορεί ποτέ του να αποδεχθεί τέτοια ασχήμια και να καταλήξει το ίδιο αποκρουστικό. (Υποσημείωση ())

Έτσι όπως ακριβώς ο Προφήτης (Σ.Α.Ου.) άνοιξε τις πύλες αυτού του κόσμου με την αγγελιοφορία του, ανοίγει επίσης τις πύλες της μέλλουσας ζωής με τη λατρεία του.

عَلَيْهِ صَلَوَاتُ الرَّحْمٰنِ مِلْءَ الدُّنْيَا وَدَارِ الْجِنَانِ

اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلٰى عَبْدِكَ وَرَسُولِكَ ذٰلِكَ الْحَبِيبِ الَّذِي هُوَ سَيِّدُ الْكَوْنَيْنِ وَفَخْرُ الْعَالَمَيْنِ وَحَيَاةُ الدّٰارَيْنِ

وَوَسِيلَةُ السَّعَادَتَيْنِ وَذُو الْجَنَاحَيْنِ وَرَسُولُ الثَّقَلَيْنِ وَعَلٰى آلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ

وَعَلٰى اِخْوٰانِهِ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالْمُرْسَلِينَ آمِينَ

Είθε οι ευλογίες του Πολυεύσπλαχνου να είναι μαζί του, στο βαθμό όλων όσων χωρούν αυτός ο κόσμος και ο Παράδεισος.

Ω Αλλάχ, να παρέχεις ευλογίες και ειρήνη στον υπηρέτη και Αγγελιοφόρο σου, τον Έναν εκείνο Αγαπημένο ο οποίος είναι ο Αφέντης και των δύο βασιλείων, το Καμάρι όλων των Κόσμων, την πηγή της ζωής και στις δύο σφαίρες της ύπαρξης, το όργανο για την επίτευξη της ευτυχίας εδώ και στον υπερπέραν, αυτόν που πετά επάνω σε δύο φτερούγες(Ζουλτζεναχέїν), ο οποίος είναι ο αγγελιοφόρος τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα τζιν -σε αυτόν και στην Οικογένεια του, και όλους του τους Συντρόφους, καθώς και στους αδελφούς του τους προφήτες και τους αγγελιοφόρους.

Αμήν.

ΕΚΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Λαμπρότητας και της Μονιμότητας, και η αποκάλυψη των ονομάτων του Τζελίλ() και του Μπακή().

Είναι ποτέ δυνατόν μια τέτοια λαμπρή Κυριότητα συντήρησης(Rububiyet) που καθυποτάσσει και προστάζει όλα τα όντα, από τους ήλιους και τα δέντρα μέχρι τα μικρότερα σωματίδια, σαν υπάκουους στρατιώτες, να συγκεντρώσει ολόκληρη την προσοχή της σε πρόσκαιρα και άθλια όντα που περνούν μια ζωή προσωρινή στο άσυλο του κόσμου αυτού, και να μη δημιουργήσει έναν μόνιμο χώρο λαμπρότητας, μια αιώνια αποκάλυψη της συντηρητικότητας και Κυριότητας;

Ναι, η εκδήλωση αυτών των μεγαλειωδών πράξεων μέσα στο σύμπαν όπως η αλλαγή των εποχών, οι μεγαλοπρεπείς κινήσεις των πλανητών στους ουρανούς λες και είναι αεροπλάνα, η καθυπόταξη όλων των πραγμάτων και η δημιουργία της γης ως λίκνο του ανθρώπου και του ήλιου ως λυχνία της, τεράστιες μεταβολές όπως η ανάσταση και ο στολισμός της νεκρής και ξηρής γήινης σφαίρας -όλα αυτά φανερώνουν ότι πίσω από το πέπλο της δημιουργίας υφίσταται μια ανυπέρβλητη συντηρητικότητα, και ότι μια ένδοξη μοναρχία βρίσκεται σε λειτουργία και κυριαρχεί. Λοιπόν ένα τέτοιο βασίλειο συντηρήσεις αξιώνει υπηκόους αντάξιους του ιδίου, καθώς και έναν ανάλογο τρόπο εκδήλωσης.

Προσέξτε όμως το άσυλο αυτό του κόσμου και θα αντιληφθείς ότι η πιο αξιόλογη τάξη των υπηκόων του, προικισμένοι με τις πιο ευρείες αποστολές, συγκεντρώνονται μαζί, προσωρινά μόνο, μέσα στις πιο άθλιες καταστάσεις. Το άσυλο γεμίζει και αδειάζει καθημερινά.

Όλοι οι υπήκοοι παραμένουν μονάχα προσωρινά σε αυτήν τη μονή της δοκιμασίας χάριν εξέτασης εν (καιρώ) υπηρεσίας. Η ίδια η μονή μεταβάλλεται κάθε ώρα.

Επίσης, όλοι οι υπήκοοι παραμένουν για λίγα μόνον σύντομα λεπτά σε αυτήν την έκθεση με σκοπό να θαυμάσουν τα δείγματα του πολύτιμου πλούτου δωρεών του Απόλυτου Καλλιτεχνικού Πλάστη(Sâni-i Zülcelâl), για να παρατηρούν τα υπερφυσικά έργα της καλλιτεχνίας Του στην έκθεση του κόσμου με εμπορικό βλέμμα. Έπειτα εξαφανίζονται. Η ίδια η έκθεση όμως, ανά λεπτό. Όσοι αναχωρούν, δεν επιστρέφουν, και όσοι εισέρχονται, αναχωρούν.

Λοιπόν αυτό το περιστατικό και η κατάσταση αυτή αναμφίβολα φανερώνουν ότι πίσω και πέρα από το άσυλο αυτό, το δοκιμαστικό αυτό πεδίο, την έκθεση αυτή, υπάρχουν μόνιμα ανάκτορα και αιώνιες μονές που στηρίζουν και αποκαλύπτουν πλήρως αυτήν την παντοτινή κυριαρχική εξουσία. Υπάρχουν κήποι και θησαυρό-οικίες γεμάτες από τα αγνά και ευγενή πρότυπα των μορφών και αντιγράφων που βλέπουμε στον κόσμο αυτόν. Άρα ο κόπος που γίνεται εδώ είναι για αυτά. Εδώ δίνει την εργασία, εκεί (στο υπερπέραν) την αμοιβή. Μια μακαριότητα αναμένει τον καθένα εκεί, σύμφωνα με το δεξιότητα του, (εάν δεν την χάσει). Ναι, είναι αδύνατον μια τέτοια αιώνια βασιλεία να επικεντρώνεται αποκλειστικά επάνω σε αυτά τα άθλια και μεταβατικά όντα.

Εξετάστε την αλήθεια αυτή με τα κιάλια της ακόλουθης παρομοίωσης. Ταξιδεύεις για παράδειγμα, κατά μήκος ενός δρόμου. Βλέπεις στο δρόμο μπροστά σου ένα χάνι, έναν ξενώνα κτισμένο από μια μεγάλη προσωπικότητα για ανθρώπους που έρχονται να τον επισκεφθούν. Εκατομμύρια ξοδεύονται στη διακόσμηση του ξενώνα αυτού έτσι ώστε οι επισκέπτες να απολαύσουν μια νύκτα παραμονής και διδασκαλίας. Όμως οι φιλοξενούμενοι βλέπουν πολύ λίγα από τις διακοσμήσεις αυτές, τις κοιτάνε για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα δοκιμάζοντας στα σύντομα τις χαρές αυτού που τους προσφέρεται, και συνεχίζουν το δρόμο τους χωρίς να ικανοποιηθούν πλήρως. Όμως ο κάθε προσκεκλημένος βγάζει φωτογραφία των αντικειμένων στον ξενώνα μέσω της προσωπικής του φωτογραφικής μηχανής. Ακόμη, οι υπηρέτες της μεγάλης αυτής προσωπικότητας καταχωρούν με μεγάλη φροντίδα τη διαγωγή όλων των φιλοξενούμενων και διαφυλάττουν το αρχείο. Παρατήρησε, άλλωστε, ότι κάθε μέρα καταστρέφει τις περισσότερες από τις πολύτιμες διακοσμήσεις και τις αντικαθιστά με καινούργιες διακοσμήσεις για τους νεόφερτους φιλοξενούμενους. Έχοντας δει όλα αυτά, θα παραμείνει η όποια αμφιβολία ότι η προσωπικότητα η οποία έχει κατασκευάσει τον ξενώνα στο δρόμο, κατέχει μόνιμες και επιφανείς κατοικίες, ανεξάντλητους και πολύτιμους θησαυρούς, μίαν αδιάλειπτη παροχή εξέχουσας γενναιοδωρίας; Μέσω της γενναιοδωρίας που εκτίθεται στον ξενώνα, σκοπεύει απλά να ακονίσει την όρεξη των φιλοξενούμενων του για τα πράγματα εκείνα που φυλάει στην άμεση παρουσία του, να τους αφυπνίσει τον πόθο για τις δωρεές που έχει προετοιμάσει για αυτούς.

Έτσι ακριβώς, εάν παρατηρήσεις νηφάλιος, την κατάσταση αυτού του κόσμου ξενάγησης, θα κατανοήσεις τις εξής Εννέα Αρχές:

Πρώτη Αρχή: Θα καταλάβεις πως όπως το χάνι έτσι και ο κόσμος αυτός δεν υπάρχει χάριν αυτού του ιδίου. Και είναι αδύνατον να έχει προσλάβει το σχήμα αυτό από μόνος του. Μάλλον, είναι ένας καλά κατασκευασμένος ξενώνας ταξιδιωτών, σοφά σχεδιασμένος για να υποδέχεται τα καραβάνια των όντων που καταφθάνουν διαρκώς για να ξεπεζέψουν, προτού αναχωρήσουν πάλι.

Δεύτερη Αρχή: Θα αντιληφθείς επίσης, πως αυτοί που ζουν μέσα στο χάνι αυτό είναι φιλοξενούμενοι. Ο απεριόριστα Γενναιόδωρος Κύριος Συντηρητής(Rabb-i Kerîm) τους προσκαλεί στη Μονή της Ειρήνης.

Τρίτη Αρχή: Θα αντιληφθείς επιπρόσθετα, ότι οι στολισμοί του κόσμου αυτού δεν υπάρχουν απλά χάριν απόλαυσης ή θαυμασμού. Διότι εάν παρέχουν ευχαρίστηση για κάποιον καιρό, με την παύση τους προκαλούν θλίψη για περισσότερο χρονικό διάστημα. Σου δίνει ένα δείγμα γεύσης και ακονίζουν την όρεξη σου, όμως δε σου ικανοποιεί ποτέ πλήρως. Διότι είτε ο χρόνος της ευχαρίστησης είναι μικρός, είτε η ζωή σου είναι μικρή, πολύ σύντομη ώστε να ικανοποιηθείς πλήρως. Οι στολισμοί αυτοί της μεγάλης αξίας και της σύντομης διάρκειας πρέπει, επομένως, να υπάρχουν χάριν διδασκαλίας από απόψεως σοφίας, (Υποσημείωση()) για να προκαλέσουν την ευγνωμοσύνη, και να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να αναζητήσουν τα αιώνια αρχέτυπα των οποίων είναι αντίγραφα. Υπάρχουν, επομένως, για διαφορετικούς υψηλούς θείους στόχους.

Τέταρτη Αρχή: Θα καταλάβετε ακόμη ότι οι στολισμοί του κόσμου αυτού(Υποσημείωση()) είναι όμοιοι με δείγματα και μορφές των ευλογιών που είναι εναποθηκευμένα στον Παράδεισο από το έλεος του Ενός Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν Αλλάχ, για τους ανθρώπους της πίστης.

Πέμπτη Αρχή: Θα αντιληφθείς ακόμη, πως όλα αυτά τα πρόσκαιρα αντικείμενα δεν έχουν δημιουργηθεί χάριν εκμηδένισης, με σκοπό να εμφανιστούν στα σύντομα και μετά να χαθούν. Σκοπός για τη δημιουργία τους είναι ακριβέστερα να συναρμολογηθούν για σύντομο διάστημα στη ζωή και να αποκτήσουν την επιθυμητή μορφή, έτσι ώστε τα αντικείμενα αυτά να καταγραφούν, οι εικόνες τους να διαφυλαχθούν, οι έννοιες τους να γίνουν γνωστές και τα αποτελέσματα τους να καταχωρηθούν. Για παράδειγμα, θεάματα αιώνια να τύχουν επεξεργασίας χάριν αυτών που προορίζονται για την αιώνια ζωή και να εξυπηρετήσουν άλλους σκοπούς στη σφαίρα της αιωνιότητας.

Είναι κατανοητό ότι τα πράγματα έχουν δημιουργηθεί για την αιωνιότητα, και όχι για την εκμηδένιση. Και όσο για τη φαινομενική εκμηδένιση έχει την έννοια μιας ολοκλήρωσης του καθήκοντος και μιας απαλλαγής από την υπηρεσία, διότι κάθε πράγμα πρόσκαιρο προχωρεί από μια άποψη προς τον εκμηδενισμό, παραμένει όμως αιωνίως από πολυάριθμες άλλες απόψεις.

Προσέξτε για παράδειγμα, το λουλούδι αυτό, το οποίο είναι μια λέξη της θείας δύναμης, για κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα μας χαμογελά και μας κοιτάζει, και μετά αμέσως κρύβεται πίσω από το πέπλο του εκμηδενισμού. Αναχωρεί όπως ακριβώς μια λέξη που φεύγει από το στόμα σου, όμως χιλιάδες όμοια δείγματα της λέξης αυτής εκχωρούνται στα ευήκοα ώτα των ανθρώπων. Αφήνει πίσω στα μυαλά των ανθρώπων νοήματα τόσο πολυάριθμα όσο τα μυαλά αυτά. Το λουλούδι, επιπλέον, εξωτερικεύοντας την έννοια του και εκπληρώνοντας με τον τρόπο αυτό την αποστολή του, φεύγει και αναχωρεί. Όμως φεύγει αφήνοντας τη φαινομενική του μορφή στη μνήμη κάθε πράγματος που το βλέπει, την εσωτερική ουσία της φύσης του σε κάθε σπόρο. Λες και η κάθε μνήμη και ο κάθε σπόρος είναι μια φωτογραφική μηχανή για να καταγράφει τον εξωραϊσμό του λουλουδιού, ή ένα μέσο για τη διαιώνιση του.

Εφόσον με ένα έργο στο πιο απλό επίπεδο ζωής είναι έτσι, τότε μπορεί άμεσα να γίνει αντιληπτό πόσο στενά δεμένος με την αιωνιότητα είναι ο άνθρωπος, η ανώτερη μορφή ζωής και ο κάτοχος μιας αιώνιας ψυχής. Πάλι, το γεγονός ότι οι νόμοι -που ο καθένας έχει κοινά γνωρίσματα με ένα (ανθρώπινο) πνεύμα - σύμφωνα με τους οποίους μορφοποιούνται μεγάλα ανθοφόρα και καρποφόρα φυτά και οι αναπαραστάσεις των μορφών τους διαφυλάττονται και διαιωνίζονται με εξαιρετικά φυσιολογικό τρόπο μέσα σε μικροσκοπικούς σπόρους κατά τη διάρκεια θυελλωδών αλλαγών -από το γεγονός αυτό μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό πόσο στενά δεμένο και συνδεδεμένο με την αιωνιότητα είναι το πνεύμα του ανθρώπου, το οποίο κέκτηται μιας άκρως εξυψούμενης και εκτενούς φύσεως, και το οποίο παρότι περιβάλλεται από ένα σώμα, είναι ένας νόμος συνειδητός και ακτινοβόλος που απορρέει από το πρόσταγμα Του.

Έκτη Αρχή: Θα καταλάβεις ακόμη πως ο άνθρωπος δεν έχει αφεθεί να βόσκει κατά βούληση του, με ένα χαλινάρι δεμένο χαλαρά γύρω από το λαιμό του, απεναντίας οι αντικατοπτρισμοί της ποιότητας όλων του των έργων είναι καταχωρημένοι και καταγεγραμμένοι, και οι συνέπειες όλων του των πράξεων διαφυλάττονται για την ημέρα που θα κληθεί να δώσει απολογισμό για τις πράξεις του.

Έβδομη Αρχή: Θα αντιληφθείς, περαιτέρω, ότι η καταστροφή που κάνει την επίσκεψη της επάνω στα υπέροχα πλάσματα του καλοκαιριού και της άνοιξης, το φθινόπωρο, δεν είναι χάριν εκμηδενισμού. Αντ’ αυτού, είναι ένα είδος απόλυσης έπειτα από την αποπεράτωση υπηρεσίας.(Υποσημείωση ()) Είναι ακόμη ένα είδος αδειάσματος με σκοπό να κάνουν χώρο για τη νέα δημιουργία που πρόκειται να έρθει την επερχόμενη άνοιξη, ένα είδος προετοιμασίας του εδάφους και προπαρασκευής για τα όντα που πρόκειται να έλθουν και να αναλάβουν τις αποστολές τους. Τέλος, είναι ένα είδος Άγιας προειδοποίησης του Υπερτέλειου Σουμπχάν Αλλάχ, στα συνειδητά όντα για να αφυπνιστούν από την αμέλεια που γίνεται η αιτία να ξεχάσουν τα καθήκοντα τους, από τη νάρκη της μέθης που γίνεται η αιτία να ξεχάσουν την υποχρέωση τους για προσφορά ευχαριστιών.

Όγδοη Αρχή: Θα αντιληφθείς επίσης, ότι ο αιώνιος Πλάστης Σανί Αλλάχ αυτού του μεταβατικού κόσμου έχει κάποιον άλλο, παντοτινό κόσμο. Είναι προς αυτόν που προτρέπει και παρακινεί τους υπηρέτες Του.

Ένατη Αρχή: Θα καταλάβεις ακόμη, ότι Ένας τόσο Πολυεύσπλαχνος Ραχμάν Αλλάχ, θα απονέμει στους εκλεκτούς Του υπηρέτες στον κόσμο εκείνο τέτοιες δωρεές που κανένας οφθαλμός δεν έχει ποτέ δει, κανένα ους δεν έχει ποτέ ακούσει, ούτε η ιδέα τους καν δεν έχει περάσει ποτέ από το νου του οποιουδήποτε ανθρώπου. Σε αυτό είναι που πιστεύουμε.

ΕΒΔΟΜΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Προστασίας και της Διαφύλαξης, και η αποκάλυψη των ονομάτων του Χαφίζ() και του Ρακήμπ().

Είναι ποτέ δυνατόν το χαρακτηριστικό γνώρισμα της διαφύλαξης, το οποίο διαφυλάττει όλα τα πράγματα με τη μέγιστη τάξη και ισορροπία- πράγματα στους ουρανούς και επάνω στη γη, στη στεριά και στην θάλασσα, ξηρά και υγρά, μεγάλα και μικρά, συνηθισμένα, μεγάλης αξίας, εξονυχίζει τα αποτελέσματα τους εν είδει απόδοσης απολογισμού - είναι ποτέ δυνατόν το χαρακτηριστικό αυτό γνώρισμα να επιτρέψει όπως τα έργα και οι πράξεις του ανθρώπου ο οποίος έχει λάβει την ευγενή εξουσία διάθεσης της ανθρωπότητας, το αξίωμα της υπάτης αντιπροσώπευσης Του, και το καθήκον να κομίζει τη Μέγιστη Παρακαταθήκη, να μην καταχωρούνται, να μην ζυγιάζονται στην πλάστιγγα της δικαιοσύνης, να μην περνούν μέσα από το κόσκινο της απόδοσης απολογισμού, να μην τιμωρούνται ή να μην επιβραβεύονται δεόντως, παρά το γεγονός ότι οι πράξεις και τα έργα του έχουν στενή σχέση με την συνολική ηγεμονία ενός Αλλάχ που η θεїκότητα και η συντήρηση του καλύπτει ολοκληρωτικά το σύμπαν (Ρουμπουμπιέτ-ι άμμε); Όχι, δεν είναι με κανέναν τρόπο δυνατό!

Ναι, Αυτός που διευθύνει το σύμπαν αυτό διαφυλάττει όλα τα πράγματα με τάξη και ισορροπία. Τάξη και ισορροπία είναι η αποκάλυψη της γνώσης και της σοφίας, της θελήσεως και της ισχύος. Διότι παρατηρούμε ότι η ουσία εκάστου έργου τέχνης διαπλάθεται με συστηματικό και συμμετρικό τρόπο. Όχι μόνο κάθε μια από τις μορφές που αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής του είναι συστηματική, αλλά και το συνόλω των μορφών αυτών χαρακτηρίζεται επιπλέον από την ίδια διάταξη.

Παρατηρούμε, ακόμη, ότι Ο κάτοχος της κάθε Μεγαλειότης Διαφυλάττον Αλλάχ(Hafîz-i Zülcelâl) διαφυλάττει πολλές μορφές από όλα τα αντικείμενα, η ζωή των οποίων φθάνει σε ένα τέλος όταν έχουν επιτελέσει την αποστολή τους και τα οποία αναχωρούν από το φανερό κόσμο, στις μνήμες των ανθρώπων, που είναι σαν κάποιο είδος προστατευμένης πλάκας του νόμου (Λέβχ-ι Μαχφούζ)(Υποσημείωση ()) ή σε κάποια μορφή αρχέτυπου καθρέφτη. Καταγράφει ακόμη και επιγράφει μια σύντομη ιστορία της ζωής τους μέσα σε ένα σπόρο, που είναι όμοια με το αποτέλεσμα και την έκβαση του συνόλου. Κατά τον τρόπο Αυτός γίνεται η αιτία να διαφυλάττονται όλα τα πράγματα σε καθρέφτες που έχουν σχέση τόσο με τους εξώτερους όσο και τους εσώτερους κόσμους. Η μνήμη του ανθρώπου, ο καρπός του δέντρου, ο πυρήνας του καρπού, ο σπόρος του λουλουδιού- όλα αυτά καταδεικνύουν την οικουμενικότητα και ευρύτητα του νόμου της Διαφύλαξης.

Δεν βλέπεις ότι όλα τα λουλούδια και οι καρποί της αχανούς άνοιξης, τα αρχεία των έργων τους σε μορφή ταιριαστή, οι νόμοι της δημιουργίας τους, και οι εικόνες των μορφών τους, είναι όλα επιγεγραμμένα μέσα στον πεπερασμένο χώρο ενός μικροσκοπικού σπόρου και διαφυλάττονται εκεί; Την επερχόμενη άνοιξη, το αρχείο των έργων τους διατυπώνεται με μορφή απόδοσης απολογισμού ταιριαστής προς αυτά, και άλλος ένας αχανής κόσμος της άνοιξης γεννάται, με τη μέγιστη τάξη και σοφία. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει με πόση εκτενή ευρύτητα το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Διαφύλαξης ασκεί την επίδραση του.

Λαμβάνοντας υπόψιν ότι τα αποβησόμενα τόσο πρόσκαιρων, συνήθων, προσωρινών και ασήμαντων πραγμάτων διαφυλάττονται, είναι ποτέ δυνατόν τα έργα των ανθρώπων, που αποδίδουν πολύτιμο καρπό στον κόσμο του αθέατου, στον κόσμο του υπερπέραν και στον κόσμο των πνευμάτων, από απόψεως οικουμενικής κυριότητας, είναι ποτέ δυνατόν να μη φρουρούνται και να μη διαφυλάττονται, να μην καταγράφονται ως μια υπόθεση με σπουδαιότητα; Όχι, με κανέναν τρόπο!

Ναι, από την εκδήλωση του χαρακτηριστικού γνωρίσματος της Διαφύλαξης μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι Ο Κύριος, O Ιδιοκτήτης των Κτισμάτων Αλλάχ(Mâlik) διαθέτει μεγάλη φροντίδα και προσοχή στη διάταξη όλων των πραγμάτων που συμβαίνουν στο βασίλειο Του. Δίνει μεγάλη σημασία στη λειτουργία της επικρατείας της κυριαρχίας και προσφέρει αφειδώς άκρα φροντίδα στην συντήρηση του βασιλικού αξιώματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο καταχωρεί, ή γίνεται η αιτία να καταχωρηθούν, τα πιο μηδαμινά από τα συμβάντα, οι μικρότερες των υπηρεσιών, και διαφυλάττει σε πολυάριθμα πράγματα τη μορφή του κάθε τι που συμβαίνει στο βασίλειο Του.

Το χαρακτηριστικό αυτό γνώρισμα της Διαφύλαξης υποδηλώνει ότι ένα σημαντικό αρχείο έργων και πράξεων, ειδικότερα του ανθρώπου που κατέχει την μέγιστη ιδιαιτερότητα, την μέγιστη προσφορά και εκτίμηση και που είναι ο πιο δοξασμένος θα υποβληθεί σε επακριβή εξέταση και στάθμιση και όλα τα μεγάλα του έργα και πράξεις θα γίνουν φανερά.

Λοιπόν είναι ποτέ δυνατόν ο άνθρωπος να έχει λάβει τον τίτλο ευγενείας της αντιπροσώπευσης του Αλλάχ (Χαλίφης) και της Παρακαταθήκης Του, ότι ως μάρτυρας στην οικουμενικότητα της κυριότητας και συντηρητικότητας, να έχει κηρύξει δημοσίως την ενότητα του Αλλάχ (vahdâniyet) στον κόσμο της πολλαπλότητας, και με τον τρόπο αυτό να ενεργεί ως διαχειριστής και μάρτυρας αποκτώντας κάποιο αξίωμα συμμετοχής στο δοξασμό του Αλλάχ και της λατρείας των περισσότερων όντων -είναι ποτέ δυνατόν να τα κάνει όλα αυτά και έπειτα να πορευθεί προς το μνήμα του και να κοιμηθεί ειρηνικά χωρίς ποτέ να ξυπνήσει; Χωρίς ποτέ να ερωτηθεί αναφορικά με τα έργα του, μικρά και μεγάλα; Να μην πάει ποτέ στο πεδίο της ανάστασης και να δικαστεί στο Ανώτατο Δικαστήριο; Όχι, με κανέναν τρόπο!

Ή είναι ποτέ δυνατόν για τον άνθρωπο να καταφύγει και να κρυφτεί στον εκμηδενισμό, να μπει στο χώμα και να αποκρυφτεί από τον κάτοχο της κάθε Μεγαλειότης Παντοδύναμο Αλλάχ(Kadîr-i Zülcelâl) ως προς τη δύναμη του Οποίου επάνω στην κάθε απροβλεψία για τα συμβαίνοντα στο μέλλον, (Υποσημείωση ()) τα περιστατικά του παρελθόντος χρόνου -καθένα και ένα θαύμα της δύναμης Του -φέρει μαρτυρία, και ο Οποίος δημιουργεί καταφανώς το χειμώνα και την άνοιξη, που συγχρόνως και τα δύο μαζί, προσομοιάζουν την ανάσταση;

Μια που ο άνθρωπος δεν καλείται να δώσει απολογισμό για τις πράξεις του και να κριθεί με τον πρέποντα τρόπο ενόσω βρίσκεται στον κόσμο αυτό, έπεται ότι επιβάλλεται να μεταβεί σε ένα Ανώτατο Δικαστήριο και μία τελειωτική κατάσταση ολβιότητος.

ΟΓΔΟΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Υπόσχεσης και του Εκφοβισμού, και η αποκάλυψη των ονομάτων του Τζεμίλ() και του Τζελίλ().

Είναι ποτέ δυνατόν Ο Απόλυτος Καλλιτεχνικός Πλάστης(Sâni) του κόσμου αυτού, Ο οποίος είναι Ο απόλυτος Παντογνώστης(Alîm-i Mutlak) και Ο Μοναδικός Παντοδύναμος(Kadîr-i Mutlak) να μην εκπληρώσει την πολλάκις επαναλαμβανόμενη υπόσχεση και απειλή που έχει ομόφωνα διακηρυχθεί από όλους τους προφήτες και που έχει γίνει αντικείμενο μαρτυρίας σε πλήρη συμφωνία από όλους τους φιλαλήθεις ανθρώπους και αγίους, και με τον τρόπο αυτό να επιδείξει αδυναμία και άγνοια; Επ’ ουδενί! Όλο εκείνο που αφήνεται να εννοηθεί από την υπόσχεση και την απειλή Του δεν είναι καθόλου δύσκολο για τη δύναμη Του να το εκπληρώσει, είναι εξαιρετικά εύκολο και απλό. Είναι για Αυτόν τόσο εύκολο όσο είναι το να ξαναφέρει την προσεχή άνοιξη τα αμέτρητα όντα της παρελθούσης άνοιξης, εν μέρει ως έχουν(Υποσημείωση ()) εν μέρει εν είδει παρομοιώσεως. (Υποσημείωση ()) Είναι ανάγκη δική μας, η ανάγκη κάθε πράγματος, ανάγκη δική Του και η ανάγκη της συντήρησης της ανώτατης Του εξουσίας, να εκπληρώσει την υπόσχεση Του.

Γι’ Αυτόν το να αθετήσει την υπόσχεση Του θα ήταν ενάντιο στην μεγαλοπρέπεια της δύναμης Του και θα ερχόταν σε αντίφαση με την ευρύτητα της γνώσης Του. Διότι η αθέτηση μιας υπόσχεσης μπορεί να προέλθει μονάχα από άγνοια ή ανικανότητα.

Ω αρνητή! Γνωρίζεις τι είδους ανόητο έγκλημα διαπράττεις με την απιστία και την άρνηση σου; Δίνοντας προσοχή στην ίδια τη ψευδολόγο σου φαντασιοπληξία, στην παραληρητική σου διάνοια, την απατηλή σου ψυχή (ναφς), απορρίπτεις ως ψεύτη Αυτόν Ο Οποίος με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να εξαναγκαστεί στην αθέτηση της υπόσχεσης Του, η δόξα και το ανάστημα του Οποίου με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να επιτρέψουν την αθέτηση του λόγου Του, και του Οποίου η φιλαλήθεια και η ειλικρίνεια επιβεβαιώνονται από όλα τα εμφανή έργα και ορατά αντικείμενα! Παρόλη την άπειρη σου ευτέλεια, διαπράττεις ένα έγκλημα απείρως μεγάλων διαστάσεων. Χωρίς αμφιβολία σου αξίζει μεγάλη και αιώνια τιμωρία. Σύμφωνα με το χαντίθ, το γεγονός ότι «τα δόντια μερικών εκ των ανθρώπων της Κόλασης θα είναι μεγάλα σαν ένα βουνό»() είναι ένα δείγμα για την έκταση του εγκλήματος τους. Είσαι όμοιος με έναν ταξιδιώτη ο οποίος κλείνει τα μάτια του στο φως του ήλιου και αντ’ αυτού προσηλώνει το βλέμμα στη φαντασίωση του ίδιου του μυαλού του. Η φαντασία του θέλει να φωτίσει το μυστηριώδες μονοπάτι εμπρός του με το φως που βγαίνει από το λαμπτήρα του νου του, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι πιο δυνατός από μια πυγολαμπίδα.

Ότι κι’ αν έχει δοθεί ως υπόσχεση από τον Αληθές και Δίκαιον Χακκ Αλλάχ του οποίου αληθείς λόγοι είναι τα όντα αυτά που βλέπουμε και του οποίου υπαρκτά και εύγλωττα σημεία είναι τα εδάφια του σύμπαντος, ο Αλλάχ θα την εκπληρώσει μετά σιγουριάς. Θα συστήσει ένα Ανώτατο Δικαστήριο και θα παράσχει απόλυτη μακαριότητα.

Η Ένατη Αλήθεια

Είναι η πύλη της Αναγέννησης και της Θανάτωσης

και η αποκάλυψη των ονομάτων του Χάϊγιου- Καϊγιούμ() και του Μουχγί() και Μουμίτ().

Είναι ποτέ δυνατόν Αυτός ο Οποίος δίνει ζωή σε αυτήν την αχανή νεκρή και ξηρή γη, και μέσα σε αυτήν την ζωοποίηση επιδεικνύει τη δύναμη Του παρατάσσοντας πέραν των τριακοσίων χιλιάδων διαφορετικών μορφών δημιουργίας αναστήνοντας και εξαπλώνοντάς την καθεμιά τόσο εκπληκτικά σαν την ανάσταση της ανθρωπότητας… και ο Οποίος μέσα σε αυτήν την ανάσταση και εξάπλωση επιδεικνύει την περιβάλλουσα τους πάντες και τα πάντα γνώση Του πραγματοποιώντας άπειρους διαχωρισμούς και διαφοροποιήσεις μέσα στην απείρως περιπλοκότατη σύμμειξη όλων αυτών των μορφών… και ο Οποίος κατευθύνει το ατενές βλέμμα όλων Του των δούλων προς την παντοτινή μακαριότητα υποσχόμενος σ’ αυτούς την ανάσταση σε όλους Του τους ουράνιους νόμους… ο Οποίος ακόμη, εκδηλώνει τη λαμπρότητα της κυριότητος Του εξαναγκάζοντας όλη Του τη δημιουργία σε συνεργασία, χέρι με χέρι και ώμο με ώμο να αλληλοβοηθείται καθώς θα περιδινείται μέσα στα όρια του κύκλου επιρροής του προστάγματος και του θελήματος Του απόλυτα υποταγμένη σε Αυτόν. Ένας τόσο Ισχυρός, Παντοδύναμος(Kadîr) και Οικτίρμων Αλλάχ(Rahîm), Ένας τόσο Παντογνώστης(Alîm) και Κατ` εξοχήν Σοφός Αλλάχ(Hakîm) ο Οποίος φανερώνει τη σπουδαιότητα που έχει δώσει στον άνθρωπο δημιουργώντας τον ως τον πληρέστερο, τον πιο ακριβό και ευγενή, τον πιο αγαπητό και πολύτιμο καρπό επάνω στο δέντρο της δημιουργίας με το γεγονός ότι τον έχει καταστήσει άμεσο συνδιαλεγόμενο Του και με το ότι έχει καθυποτάσσει όλα τα πράγματα σε αυτόν. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν να μη φέρει τη συντέλεια του κόσμου και την ανάσταση ή να μην είναι σε θέση να το πραγματοποιήσει, να μην αναζωογονήσει την ανθρωπότητα ή να μην μπορέσει να το πράξει, να μην δύναται να ανοίξει το Υπέρτατό Του Δικαστήριο, να μην μπορέσει να δημιουργήσει τον Παράδεισο και την Κόλαση; Επ’ ουδενί! Και σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν.

Πράγματι, ο Ένδοξος Παν-διαχειριστής (Mutasarrıf-ı Zîşân) των υποθέσεων του κόσμου αυτού, δημιουργεί κάθε αιώνα, κάθε χρόνο και κάθε ημέρα, επάνω στο στενάχωρο και πρόσκαιρο αυτό πρόσωπο της γήινης σφαίρας, πολυάριθμα σημεία, παραδείγματα και ενδείξεις της ύστατης συνάθροισης και της μέγιστης αναστάσεως.

Για παράδειγμα στη συνάθροιση που λαμβάνει χώρα κάθε άνοιξη παρατηρούμε ότι στο πέρασμα πέντε ή έξι ημερών πέραν των τριακοσίων χιλιάδων ειδών ζώων και φυτών ανασταίνονται και έπειτα εκθέτονται. Οι ρίζες όλων των δέντρων και των φυτών, καθώς και κάποια ζώα, ξαναζωντανεύουν και αποκαθίστανται όπως ήταν. Ενώ κάποια άλλα ζώα αναπαράγονται με μια μορφή τόσο ομοιότυπη σαν να είναι σχεδόν απαράλλαχτα. Επιπλέον, οι σπόροι οι οποίοι διαφέρουν ελάχιστα κατά την υλική τους μορφή, παρόλα αυτά, στην πορεία έξι ημερών ή έξι εβδομάδων μέσω μιας ακριβής διαλογής και διαφοροποίησης ο ένας από τον άλλο, και με μια υπερβολική ταχύτητα, ευκολία και άνεση, έρχονται στη ζωή με τη μέγιστη τάξη και ισορροπία. Όντως είναι ποτέ δυνατόν για Αυτόν που πραγματοποιεί όλα αυτά, να είναι το όποιο πράγμα δύσκολο, και κάθε άλλο, να μη δημιουργήσει τους ουρανούς και τη γη σε έξι μέρες, να μην αναστήσει τους ανθρώπους με ένα και μόνο κάλεσμα; Επ’ ουδενί!

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος χαρισματικός θαυμάσιος συγγραφέας ο οποίος μπορεί να γράψει σε μία και μόνη ώρα τα συγκεχυμένα και απαλειμμένα γράμματα τριακοσίων χιλιάδων βιβλίων σε ένα μόνο φύλλο χαρτιού χωρίς λάθος, παράλειψη ή ατέλεια, και όλα μαζί με πληρότητα και στην καλύτερη μορφή. Εάν τώρα κάποιος επρόκειτο να σου πει «Ο συγγραφέας αυτός, θα γράψει ξανά από μνήμης, μέσα σε ένα λεπτό, το βιβλίο σου που έχει πέσει στο νερό και έχει καταστραφεί και του οποίου ο συγγραφέας είναι ο ίδιος!». Εσύ θα έλεγες ότι δεν μπορεί και δε το πιστεύεις;

Ή από τη στιγμή που εσύ βλέπεις κάποιον ταλαντούχο θαυμάσιο βασιλιά ο οποίος, -με σκοπό να κάνει επίδειξη της δύναμης του ή προς γνώση και συμμόρφωση ή και για αναψυχή-μετακινεί ολόκληρα βουνά με ένα του και μόνο πρόσταγμα, κάνει το βασίλειο του άνω-κάτω και ακόμη μεταμορφώνει τη θάλασσα σε ξηρά· και κατόπιν διαπιστώνεις πως ένας μεγάλος βράχος έχει κατρακυλήσει πάνω στο δρόμο έτσι που αποκόπτει το μονοπάτι για τους προσκεκλημένους που ταξιδεύουν για να παραστούν στην υποδοχή εκείνου του βασιλιά και δεν μπορούν να περάσουν. Εάν κάποιος σου έλεγε: «Ο επιφανής τούτος βασιλιάς θα μετακινήσει ή θα διαλύσει το λίθο, όσο μεγάλος και αν είναι, με ένα και μόνο πρόσταγμα και δε θα αφήσει τους προσκεκλημένους του στο δρόμο» μήπως θα έλεγες εσύ πως δε θα το κάνει, ή ότι δεν είναι σε θέση να το κάνει;

Ή αλλιώς, ενώ κάποιος ο οποίος έχει ανασχηματίσει σε μια μέρα ένα μεγάλο στράτευμα, ειπωθεί σχετικά με αυτόν: «Αυτό το άτομο με ένα σάλπισμα της τρομπέτας θα συγκαλέσει τα τάγματα που έχουν σκορπιστεί για να ξεκουραστούν, και τα τάγματα θα ανασυγκροτηθούν μπαίνοντας υπό τη διαταγή του.» Εάν εσύ θα απαντούσες λέγοντας «Δεν το πιστεύω!», θα κατανοείς βεβαία ότι η συμπεριφορά σου θα ήταν όντως μεγάλη απερισκεψία.

Εάν έχεις κατανοήσει τις τρεις αυτές παραβολές, κοίτα τώρα και δες με ποιό τρόπο Ο Προ-Αιώνιος Σχεδιαστής(Nakkâş-ı Ezelî) γυρνά μπροστά στα μάτια μας τη λευκή σελίδα του χειμώνα και ανοίγει τις πράσινες σελίδες της άνοιξης και του καλοκαιριού. Έπειτα επιγράφει επάνω στη σελίδα της επιφάνειας της γης, με τη γραφίδα της δύναμης και του πεπρωμένου, περισσότερα από τριακόσιες χιλιάδες είδη δημιουργίας στην πιο εξαίσια μορφή. Θέτει τη μία μέσα στην άλλη κι όμως ούτε μία να παραβιάζει τα όρια της άλλης. Τις συντάσσει ταυτόχρονα, και ουδόλως παρεμποδίζει η μία την άλλη. Και ενώ διαφέρουν στη διάπλαση και το σχήμα, η καθεμιά δημιουργία κρατιέται ξεχωριστή χωρίς να επιτρέπει καμία σύγχυση και την σύσταση ουδέν λάθους στη συγγραφή Του.

Ναι, για Έναν Προστάτη και Διαφυλάττων Πάνσοφο Αλλάχ(Zât-ı Hakîm-i Hafîz), ο Οποίος ενθέτει και διατηρεί το πρόγραμμα της ζωής του πιο μεγάλου δέντρου σαν μια τελεία, μέσα σε έναν μικρότατο σπόρο, είναι καν εύλογο να ερωτηθεί πως μπορεί να διατηρεί τα πνεύματα αυτών που πεθαίνουν;

Επίσης, για Έναν τόσο Παντοδύναμο Αλλάχ (Kadîr), ο Οποίος περιστρέφει την υδρόγειο σφαίρα σαν βότσαλο σε μια σφενδόνη, είναι ποτέ εύλογο να ερωτηθεί πώς μπορεί να μετακινήσει ή να διασκορπίσει τη σφαίρα αυτή από το δρόμο των προσκεκλημένων Του οι οποίοι ταξιδεύουν για να Τον συναντήσουν στο Υπερπέραν;

Επίσης, για Έναν Κάτοχο Μεγαλείου Δύναμης (Zât-ı Zülcelâl), ο Οποίος από την ανυπαρξία, από το τίποτα επιστρατεύει τις στρατιές όλων των ζωντανών πραγμάτων και κατατάσσοντας και καταγράφοντας στα τάγματα όλων των σωμάτων τους τα συγκεκριμένα μόρια-άτομα με απόλυτη ευταξία, μέσω της εντολής كُنْ فَيَكُونُ «Γίνε! και ιδού υπάρχει», και κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργεί εξαιρετικά πειθαρχημένα στρατεύματα… είναι όντως ευσταθές να ρωτήσουμε πώς μπορεί να ξανασυγκεντρώσει με ένα σάλπισμα τα πρωτογενή τους μόρια και βασικά τους μέλη τα οποία έχουν ήδη αλληλο-γνωριστεί έχοντας υποταχθεί στα συγκεκριμένα σώματα σαν τάγματα, και πώς μπορεί να υποχρεώσει υλικά σώματα να υποταχθούν στη δική Του πειθαρχία;

Μπορείς, επιπρόσθετα, να κοιτάξεις με τα ίδια σου τα μάτια, τα πολυάριθμα σχέδια φτιαγμένα ως σημεία, παρομοιώσεις και ενδείξεις της αναστάσεως· σχέδια τοποθετημένα σε κάθε αιώνα και εποχή της ανθρωπότητας, στην εναλλαγή της μέρας και της νύχτας, ακόμη και στην εμφάνιση και την εξαφάνιση των σύννεφων στον ουρανό. Σαν φανταστείς τον εαυτό σου να έχει ζήσει πριν χίλια χρόνια και έπειτα συγκρίνεις μεταξύ τους τις δύο φτερούγες του χρόνου που είναι το παρελθόν και το μέλλον, τότε θα διαπιστώσεις πολυάριθμες παρομοιώσεις της συντέλειας και ενδείξεις της μέγιστης ανάστασης όσο είναι οι αιώνες και οι μέρες. Διακρίνεις και κατανοείς και εσύ πλέον, το πόσο μεγάλη παράνοια θα διαπράξεις, εάν κατόπιν που θα έχεις παραστεί ως μάρτυρας τόσων πολλών παρομοιώσεων και ενδείξεων, θεωρήσεις τη σωματική ανάσταση ως απίθανη και λογικά απαράδεκτη και την αρνηθείς. Δες και συλλογίσου τί λέει το Ύψιστο Διάταγμα (Κουράν) αναφορικά με την αλήθεια που συζητάμε:

فَانْظُرْ اِلٰٓى اٰثَارِ رَحْمَتِاللّٰهِ كَيْفَيُحْيِى الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْيِىالْمَوْتٰى وَهُوَعَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ

(Στρέψτε το βλέμμα στα σημεία του ελέους του Αλλάχ, και παρατηρήστε με ποιόν τρόπο αποκαθιστά τη ζωή στη γη μετά το θάνατο της. Αληθινά Αυτός είναι ο Οποίος θα φέρει στη ζωή τους νεκρούς, και είναι Ισχυρός υπεράνω όλων των πραγμάτων. Κουράν, Ερ-Ρουμ, 30:50)

Εν Συντομία: Δεν υπάρχει τίποτα που να καθιστά αδύνατη την πραγμάτωση της αναστάσεως. Αντιθέτως, τα πάντα την καθιστούν αναγκαία.

Η ένδοξη και αιώνια κυριότητα και συντήρηση, η παντοκράτειρα και περιβάλλουσα τους πάντες και τα πάντα κυριαρχική εξουσία του Ενός (Αλλάχ), ο Οποίος δίνει τη ζωή και το θάνατο σε αυτό το εκπληκτικό μέρος και την αχανή γη λες και είναι ένα απλό ζώο, και χάριν του ανθρώπου και των ζώων έχει πλάσει αυτή τη γη ως ένα λίκνο ευχάριστο, ένα καράβι εκλεκτό, και τον ήλιο μια λυχνία που παρέχει φως και ζεστασιά σε τούτο το πανδοχείο της ανθρωπότητας, και ακόμη έχει κάνει τους πλανήτες οχήματα για την περιήγηση των αγγέλων Του… βεβαίως και η κυριότητα και η κυριαρχική εξουσία (Rubûbiyyet) Αυτού, δεν μπορούν να στηριχθούν και να περιοριστούν στις παροδικές, πρόσκαιρες, ασταθείς, ασήμαντες, μεταβλητές, περαστικές, ελλιπείς και ατελείς υποθέσεις του κόσμου αυτού.

Πρέπει, επομένως, να υπάρχει ένας άλλος τόπος αντάξιος του Ιδίου, μόνιμος, σταθερός, αμετάβλητος, αδιάπαυστος και ένδοξος. Πράγματι, διαθέτει μια άλλη αιώνια χώρα, και για αυτήν μας υποβάλλει σε μόχθους και προς αυτήν είναι που μας καλεί! Και ότι θα μας μεταφέρει σε αυτήν καταθέτουν και μαρτυρούν ομόψυχα όλοι εκείνοι με το φωτισμένο πνεύμα οι οποίοι έχουν εισδύσει από τα εξωτερικά φαινόμενα στην πραγματικότητα και έχουν χαριτωθεί με το ευγενές αξίωμα της εγγύτητας Του, και όλοι οι πνευματικοί πόλοι που έχουν προικιστεί με φωτεινές καρδιές, και όλοι οι κάτοχοι διαυγούς διάνοιας. Όπως και μας πληροφορούν με συμφωνία ότι έχει προετοιμάσει εκεί για μας ανταμοιβές αλλά και κυρώσεις και παράλληλα μας ιστορούν επανειλημμένα τις ακλόνητες υποσχέσεις και αυστηρές προειδοποιήσεις Του.

Όσο για την αθέτηση μιας υπόσχεσης, είναι και απαξία και εξευτελισμός, ώστε δε μπορεί με κανέναν τρόπο να συμβιβαστεί με το μεγαλείο της αγιότητας Του. Ενώ η μη πραγματοποίηση μιας απειλής προέρχεται είτε από συγχωρητικότητα ή από αδυναμία. Όμως, η απιστία, η άρνηση είναι ένα ακραίο έγκλημα το οποίο δεν μπορεί να συγχωρηθεί (). Και ο Απόλυτα Παντοδύναμος Αλλάχ (Kadîr) είναι απαλλαγμένος και ίσταται υπεράνω κάθε αδυναμίας.

Αυτοί οι οποίοι μας δίνουν τη μαρτυρία τους και την αναφορά τους, παρ’ όλες τις διαφορές στις μεθόδους «meslek», στις τάσεις «meshrep» και στους δρόμους «mezhep» τους που ακολουθούν, είναι εξολοκλήρου ομόθυμοι και σύμφωνοι στο θεμελιώδης αυτό ζήτημα. Οι οποίοι από άποψη ποσότητας κατέχουν το κύρος της παμψηφίας, με αποτέλεσμα να ανέρχονται σε ισχύ «tevatur» δηλαδή της κατοχυρωμένης αδιαμφισβήτητης γνώσης. Από άποψη ποιότητας, χάρη της προσωπικής τους αρετής κατέχουν το κύρος και την ισχύ της καλά κατηρτισμένης κοινής συναινέσεως που είναι το «icma». Επίσης από άποψη αξιώματος, ο καθένας από αυτούς είναι από ένα καθοδηγητικό άστρο της ανθρωπότητας, οι οφθαλμοί μιας παράταξης και οι όσιοι ενός έθνους. Και από άποψη σημασίας, ο καθένας τους είναι ένας εμπειρογνώμονας και μια αυθεντία και συνάμα ισχύει ως ένας επαληθευτής στο ζήτημα αυτό. Ως γνωστών, στην οποιαδήποτε τέχνη ή επιστήμη, δύο ειδήμονες είναι προτιμότεροι από χιλιάδες ανειδίκευτους και εξίσου στη διαβίβαση μιας αναφοράς δύο σίγουροι πιστοποιούντες μάρτυρες προτιμώνται σε χιλιάδες αρνητές. Όπως επίσης για παράδειγμα, η μαρτυρία δύο αντρών που επιβεβαιώνουν τη θέαση της ημισελήνου που σημαίνει την έναρξη του Ραμαζανίου, ανατρέπει συνολικά τη διάψευση χιλιάδων απαρνητών περί αυτού.

Εν συντομία: Στον κόσμο ολάκερο δεν υπάρχει αληθέστερη αναφορά, πιο ακλόνητος ισχυρισμός καμία πραγματικότητα πιο έκδηλη από αυτήν.

Πράγματι, ο κόσμος είναι αναμφίβολα ένας αγρός. Η ανάσταση είναι μια σφεντόνα, ένα αλώνισμα. Και ο Παράδεισος και η Κόλαση αποτελούν το καθένα μια αποθήκη.

ΔΕΚΑΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Σοφίας, του Χάριτος, του Ελέους και της Δικαιοσύνης,

και η αποκάλυψη των ονομάτων του Χακίμ(), Κερίμ(), Άντιλ (), και Ραχίμ.()

Είναι ποτέ δυνατόν ο Μοναδικός ιδιοκτήτης όλων των Κτισμάτων και Κάτοχος Μεγαλείου Δύναμης, Ζουλτζελάλ Αλλάχ, στον προσωρινό αυτό ξενώνα του κόσμου, στο πρόσκαιρο αυτό μέρος της δοκιμασίας, στο ασταθές αυτό αξιοθέατο της γης, μια σοφία τόσο έκδηλη, μια χάρις τόσο φανερή, μια δικαιοσύνη τόσο συντριπτική, ένα έλεος τόσο περιεκτικό -είναι ποτέ δυνατόν στη σφαίρα της επιρροής Του, στους κόσμους των εξώτερων και των εσώτερων διαστάσεων των πραγμάτων, να μην υπάρχουν διαρκείς μονές με αιωνίους ενοίκους, παντοτινά σκηνώματα με αθάνατους κατοίκους, και ως αποτέλεσμα όλες οι αλήθειες της σοφίας, της χάριτος, του ελέους και της δικαιοσύνης που τώρα βλέπουμε να πέσουν στην ανυπαρξία;

Για άλλη μια φορά, είναι ποτέ δυνατόν αυτός Ο Κατ`εξοχήν Σοφός, Χακίμ Αλλάχ να επιλέξει τον άνθρωπο, ανάμεσα από όλη Του τη δημιουργία, για να λάβει εξ’ Αυτού λόγο άμεσο και οικουμενικό, να τον καταστήσει έναν καθρέφτη περιεκτικό ως προς τον Ίδιο, να του επιτρέψει να γευθεί, να ζυγιάσει και να εξοικειωθεί με όλα τα περιεχόμενα των θησαυροφυλακίων του ελέους Του, να καταστήσει τον Εαυτό του γνωστό προς αυτόν με όλα Του τα Ονόματα, να τον αγαπήσει και να καταστήσει τον Εαυτό του ηγαπημένο απ’ αυτόν -να τα κάνει όλα αυτά και έπειτα να παραλείψει να αποστείλει τον ταλαίπωρο άνθρωπο στο αιώνιο εκείνο βασίλειο, να μην τον προσκαλέσει στην μονή εκείνη της διαρκούς μακαριότητάς και να τον κάνει ευτυχισμένο εκεί;

Είναι ποτέ λογικό να φορτώσει σε κάθε ον, ακόμη και στο σπόρο, μια αποστολή τόσο κουραστική όσο ένα δέντρο, να τοποθετήσει σε αυτό παραδείγματα της σοφίας Του τόσο πολυάριθμα όσο τα άνθη, και ευεργετικές όψεις πολυάριθμες όσο οι καρποί, αλλά να αναθέσει στην αποστολή αυτή, σε αυτά τα παραδείγματα της σοφίας Του και αυτές τις ευεργετικές όψεις, έναν αντικειμενικό σκοπό που να έχει σχέση μονάχα με τον κόσμο αυτό, ένα σκοπό τόσο ασήμαντο όσο ένας σπόρος; Να κάνει τον σκοπό του αυτό να μην είναι τίποτα περισσότερο από τη ζωή του κόσμου αυτού, κάτι τι που να είναι λιγότερο πολύτιμο από μια κουκκίδα; Να μην αναδείξει από τα όντα σπόρους για τον κόσμο των εννοιών και της καλλιέργειας (των υπάρξεων) χάριν του βασιλείου της μέλλουσας ζωής, για να παράγουν εκεί τα άξια και αληθινά τους αποτελέσματα; Να επιτρέψει τόσες βαρυσήμαντες μεταβολές να παραμένουν χωρίς σκοπό, να είναι κενές και μάταιες; Να μην στρέψει τα πρόσωπα τους προς τον κόσμο των εννοιών (των υπάρξεων) και της μέλλουσας ζωής, έτσι που εκεί να φανερώσουν τους αληθινούς αντικειμενικούς τους σκοπούς και πρέποντα αποτελέσματα;

Πάλι, είναι ποτέ δυνατό γινόμενος με τον τρόπο αυτό η αιτία ώστε τα πράγματα να θέσουν υπό αμφισβήτηση την ίδια τους τη φύση να παρουσιάσει τα δικά Του αληθινά Ονόματα, όπως Ο Κατ`εξοχήν Σοφός Χακίμ, Ο απέραντα Γενναιόδωρος, και κάτοχος κάθε προσφοράς Κερίμ, Ο Απονέμειν Εκάστω του Δίκαιον Δικαιοσύνη Άντιλ, και ο Παν-Οικτίρμον Ραχίμ Αλλάχ, να χαρακτηρίζονται από τα αντίθετα τους; - Επ` ουδενί! - να αποκηρύξει τις πραγματικές φύσεις όλων αυτών των όντων που υποδεικνύουν στη σοφία και στη γενναιοδωρία Του, τη δικαιοσύνη και το έλεος Του, να απορρίψει τη μαρτυρία όλων των δημιουργημάτων, να αρνηθεί τα δηλωτικά σημεία που γίνονται απ’όλα τα πράγματα;

Μπορεί καθόλου να δεχτεί η νοημοσύνη πως θα φορτώσει στον άνθρωπο και στις αισθήσεις του καθήκοντα τόσο πολυάριθμα όσο οι τρίχες επάνω στο κεφάλι του, αλλά να μην του δώσει τίποτα περισσότερο από μια επίγεια ανταμοιβή, κάτι που δεν είναι πιο πολύτιμο από μια τρίχα; Να φερθεί χωρίς νόημα, με τρόπο αντίθετο στην πραγματική Του δικαιοσύνη και ενάντιο στην αληθινή Του σοφία;

Ξανά, είναι ποτέ δυνατόν να αποδεικνύει και φανερώνει τον Εαυτό του πως είναι ο Κατ`εξοχήν Σοφός Χακίμ, προσδίδοντας σε κάθε έμψυχο ον, ή ακόμη σε κάθε μέλος του σώματος όπως η γλώσσα, σε κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα, παραδείγματα της σοφίας Του και πηγές οφέλους πολυάριθμα όσο τα αποτελέσματα και οι καρποί που έχει προσδώσει σε ένα δέντρο -είναι ποτέ δυνατόν να παραλείψει να παράσχει από τον Εαυτό του το μεγαλύτερο από όλα τα παραδείγματα της σοφίας Του, τη σημαντικότερη από όλες τις πηγές οφέλους, το πιο απαραίτητο από όλα τα αποτελέσματα, αυτό το οποίο μετατρέπει τη σοφία Του σε σοφία, τις ευλογίες Του σε ευλογίες, το έλεος Του σε έλεος, την πηγή και το στόχο όλης Του της σοφίας, της δωρεάς χάριτος, του ελέους και της ευεργεσίας -την αιωνιότητα, τη συνάντηση μαζί Του στον υπερπέραν και την παντοτινή μακαριότητα; Να εγκαταλείψει όλα αυτά, να βύθιζε όλα Του τα έργα στην απόλυτη αστοχία και να γίνει η αιτία να μοιάσει ο Ίδιος με έναν που κατασκεύασε ένα παλάτι, η κάθε πέτρα του οποίου περιείχε χιλιάδες σχέδια, στην κάθε γωνιά του οποίου μπορούσαν να απαντηθούν χιλιάδες διακοσμήσεις, και στο κάθε μέρος του οποίου χιλιάδες πολύτιμα οικιακά σύνεργα και εργαλεία παρέχονταν ως εφόδια, αλλά να παραλείψει να κτίσει μια στέγη πάνω από αυτό, έτσι που τα πάντα να αποσαρθρωθούν και να καταστραφούν ανώφελα. Όχι, επ` ουδενί! Με κανένα τρόπο δε μπορεί αυτό να είναι αλήθεια!

Από την απόλυτη καλοσύνη προκύπτει η καλοσύνη, και από τον Κάτοχο της Απόλυτης Ομορφιάς(Cemîl-i Mutlak) προκύπτει η ομορφιά. Έτσι επίσης τίποτα το υστερημένο αντικειμενικού σκοπού δε δύναται να παρουσιαστεί από τον Κατ`εξοχήν Σοφό Χακίμ Αλλάχ.

Όποιος με τη φαντασία του επιβιβαστεί επάνω στο καράβι της ιστορίας και κάνει πανιά για το παρελθόν, θα ανταμώσει νεκρές περιόδους, μέρη, συναθροίσεις και κόσμους, τόσο πολυάριθμα όσο και τα χρόνια (της ιστορίας), και καθένα όμοιο με το σταθμό-χώρο που είναι ο κόσμος, το πεδίο της δοκιμασίας, η σύναξη της δημιουργίας, που τώρα συναντούμε. Στη μορφή και στις ιδιότητες είναι διαφορετικά το ένα από το άλλο, όμως μοιάζουν μεταξύ τους σε ότι αφορά τη διάταξη τους, την εκπληκτικότητα τους και τον τρόπο με τον οποίο εκθέτουν τη δύναμη και τη σοφία του Απόλυτου Καλλιτεχνικού Πλάστη Σανί Αλλάχ.

Στους προσωρινούς αυτούς σταθμό-χώρους, στα πρόσκαιρα αυτά πεδία δράσης, στις φευγαλέες αυτές συναθροίσεις, θα παρατηρήσει ακόμη τους συστηματικούς τρόπους λειτουργίας μιας σοφίας τόσο έκδηλης, τις ενδείξεις μιας ευεργεσίας τόσο φανερής, τα σημεία μιας δικαιοσύνης τόσο επιτακτικής, τους καρπούς ενός ελέους τόσο περιεκτικού, που θα γνωρίσει μετά βεβαιότητας. Κάποιος που δεν είναι παντελώς στερημένος αντιλήψεως θα αντιληφθεί με σιγουριά ότι κάποια σοφία τελειότερη από αυτήν που παρατηρεί είναι αδιανόητη, ότι κάποια ευεργεσία περικαλλέστερη απ’ αυτήν τα σημεία της οποίας διακρίνει είναι αδύνατη, ότι κάποια δικαιοσύνη ποιο ένδοξη απ’ αυτήν τις ενδείξεις της οποίας βλέπει δε μπορεί να υπάρξει και ότι κάποιο έλεος ποιο περιεκτικό από αυτό τους καρπούς του οποίου θεάται είναι αδιανόητο.

Εάν, για να υποθέσουμε τα αδύνατα, ότι δεν υπάρχουν μόνιμες κατοικίες, επιβλητικά μέγαρα, παντοτινά σκηνώματα και αιώνιες μονές, με τους αιώνιους τους κατοίκους, φαιδροί Του υπηρέτες, στο βασίλειο του Αιωνίου Μονάρχη(Sultan-ı Sermedî) ο Οποίος ρυθμίζει όλες τις υποθέσεις και ο Οποίος μεταβάλλει διαρκώς το άσυλο και τους τρόφιμους του, τότε θα ήταν απαραίτητο να απορρίψουμε τις αληθείς φύσεις της σοφίας, της δικαιοσύνης, της ευεργεσίας και της ευσπλαχνίας, τα τέσσερα αυτά δραστικά και οικουμενικά πνευματικά στοιχεία όμοια με φως, αέρα, ύδωρ και γη, και να αρνηθούμε την ύπαρξη τους, παρόλο που είναι τόσο φανερά όσο εκείνα των ορατών στοιχείων της φύσης. Διότι είναι ξεκάθαρο πως ο πρόσκαιρος αυτός κόσμος και τα περιεχόμενα του δεν μπορούν να είναι μια ολοκληρωμένη αποκάλυψη της αληθινής τους φύσης.

Εάν δεν υπάρχει άλλο μέρος, κάπου αλλού, όπου να μπορέσουν να αποκαλυφθούν πλήρως, τότε καθίσταται απαραίτητο, με μια παράνοια σαν εκείνη του ανθρώπου ο οποίος αρνείται την ύπαρξη του ήλιου μολονότι βλέπει το φως του που γεμίζει τη μέρα, να αρνηθούμε τη σοφία που μπορούμε να συναντήσουμε σε κάθε πράγμα μπροστά στα μάτια μας, να αρνηθούμε την ευεργεσία που μπορούμε να παρατηρήσουμε στην ίδια τη ψυχή μας και στα περισσότερα άλλα πράγματα, να αρνηθούμε τη δικαιοσύνη τα σημεία της οποίας διακρίνουμε τόσο έντονα, (Υποσημείωση ()) και να αρνηθούμε την ευσπλαχνία που παρατηρούμε απανταχού σε λειτουργία. Έπεται με τη σειρά του ότι πρέπει να θεωρήσουμε (αλίμονο!) σαν έναν ανόητο ξεφτίλα, ένα δόλιο τύραννο, αυτόν από τον οποίο προέρχονται όλες οι σοφές διεργασίες, τα γενναιόδωρα έργα και οι ελεήμονες δωρεές που διακρίνουμε στο σύμπαν. Επ` ουδενί!, να ήταν έτσι. Είναι μια καθ’ ολοκληρίαν αδύνατη ανατροπή της αλήθειας. Ακόμη και οι ανόητοι σοφιστές, οι οποίοι αρνούνταν την ύπαρξη κάθε πράγματος, ακόμη κι’ αυτήν των ίδιων τους των εαυτών, δε θα στοχάζονταν προθύμως μίαν τέτοια εισήγηση.

Εν συντομία: Λαμβάνοντας υπόψη την πλήρη ανομοιομορφία ανάμεσα -από τη μια πλευρά- στην κατάσταση αυτή των πραγμάτων που παρατηρούμε μαζί με τις καθολικές συγχωνεύσεις της ζωής και τους αιφνίδιους χωρισμούς του θανάτου, τις επιβλητικές συναθροίσεις και τους απότομους διασκορπισμούς, τις μεγαλειώδεις ριζοσπαστικές αλλαγές και τις σημαίνουσες αποκαλύψεις, και -από την άλλη- τους ευκαταφρόνητους καρπούς που παρατηρούμε να αποκτώνται στα σύντομα στον μεταβατικό αυτό κόσμο, τις πρόσκαιρες και ασήμαντες επιδιώξεις των όντων που έχουν σχέση με τον κόσμο αυτό, θα σήμαινε να προσαρτούσαμε σε ένα λιθαράκι σοφές επιδιώξεις, μεγάλες σαν ένα βουνό, και σε ένα βουνό, μίαν επιδίωξη τόσο ευτελή όσο ένα πετραδάκι. Κανείς νους ή σοφία δε δύναται αν το κρίνει αυτό αποδεκτό.

Με άλλα λόγια, αυτή η έλλειψη μέτρου μεταξύ των όντων και των υποθέσεων αυτών από τη μια, και οι επιδιώξεις τους, που έχουν σχέση με τον κόσμο αυτό από την άλλη, καταδεικνύει μετά βεβαιότητας ότι όλα τα όντα έχουν τα πρόσωπα τους στραμμένα στον κόσμο των εννοιών (τον πνευματικό κόσμο). Εκεί είναι που θα αποδώσουν τους πρέποντες τους καρπούς, και τα βλέμματα τους είναι καρφωμένα επάνω στα Ιερά Ονόματα. Οι απώτεροι στόχοι τους αφορούν μονάχα στον κόσμο εκείνο. Ενώ η υλική τους ουσία είναι σκεπασμένη κάτω από το χώμα του κόσμου αυτού, τα λουλούδια τους θα ανοίξουν στον Κόσμο των Παρομοιώσεων. Ο άνθρωπος σπείρει και σπέρνεται στον κόσμο αυτό, σύμφωνα με το τάλαντο του, η σοδειά συλλέγεται στη μεταθανάτιόν ζωή.

Εάν προσέξετε την όψη των πραγμάτων που είναι στραμμένη προς τα Θεία Ονόματα και το υπερπέραν θα αντιληφθείτε πως κάθε σπόρος, ένα θαύμα δυνάμεως, έχει ένα στόχο τόσο τεράστιο όσο ένα δέντρο. Κάθε λουλούδι(Υποσημείωση ()), το οποίο είναι σαν ένας λόγος της Θείας σοφίας, έχει έννοιες τόσο πολυάριθμες όσες τα λουλούδια επάνω σε ένα δέντρο, και κάθε καρπός, ένα θαύμα επεξεργασίας τέχνης κι’μια ωδή που υπαγορεύεται από το έλεος Του, έχει σοφές επιδιώξεις τόσο πολυάριθμες όσο οι καρποί ενός δέντρου. Όσο για τον καρπό που μας υπηρετεί σαν μέσο συντήρησης, είναι απλά μία εξ’αυτών των πολλών χιλιάδων σοφών επιδιώξεων. Εκπληρώνει το στόχο του, εξωτερικεύει τις έννοιες του, και πεθαίνει, ενταφιαζόμενος μέσα στο στομάχι μας.

Μια που τα πρόσκαιρα αυτά όντα αποδίδουν αιώνιους καρπούς σε ένα άλλο μέρος, αφήνουν εκεί την κληρονομιά των αμετάβλητων μορφών του εαυτού τους, και εξωτερικεύουν στο μέρος εκείνο τις άφθαρτες τους έννοιες, μιας και μετέχουν σε ακατάπαυτο δοξασμό Του. Και μια που ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος κατανοώντας αυτές τις όψεις των πραγμάτων που είναι προσανατολισμένες στο μέλλοντα κόσμο, βρίσκοντας με τον τρόπο αυτό το δρόμο του διάμεσο (της έννοιας) του πρόσκαιρου -αφού αυτά όλα είναι αλήθεια, τότε υπάρχει κάποιος άλλος σκοπός για όλα αυτά τα όντα που είναι παραπεταμένα ολόγυρα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο,

που αρχικά μαζεύονται και έπειτα σκορπίζουν. Χωρίς να παρεξηγηθεί η παρακάτω παρομοίωση μπορούμε να πούμε ότι, η πάρα πάνω μνημονευθείσα κατάσταση πραγμάτων προσομοιάζει με συμβάντα διαμορφωμένα και ρυθμισμένα εν είδει απομίμησης και αναπαράστασης. Βραχυχρόνιες συναθροίσεις και διασκορπισμοί προσχεδιάζονται με μεγάλη δαπάνη μόνο και μόνο για να τραβηχτούν φωτογραφίες που μετέπειτα θα παρουσιαστούν στον κινηματογράφο. Έτσι επίσης ένας από τους λόγους για τη μετάβαση μας μέσα από τον προσωπικό και κοινωνικό βίο στη ζωή αυτή, για κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα, είναι για να παρασχεθεί η δυνατότητα να βγουν φωτογραφίες και να σχηματιστούν εικόνες, ώστε να καταγραφεί και να καταχωρηθεί το αποτέλεσμα των έργων μας, χάριν έκθεσης σε μια μέρα απόδοσης απολογισμού, έτσι ώστε να προβληθούν σε μια αχανή συνάθροιση, και να αποδώσουν τον καρπό της υπέρτατης ευτυχίας. Το ευγενές χαντίθ «Ο κόσμος αυτός είναι το μέρος της καλλιέργειας για τη μεταθανάτιο ζωή,»() υποδηλώνει το νόημα αυτό.

Αφού υπάρχει ο κόσμος, και μέσα στον κόσμο αυτόν η σοφία, η ευεργεσία, η ευσπλαχνία και η δικαιοσύνη υπάρχουν επίσης, με τα πολυάριθμα αποδεικτικά τους στοιχεία, πέραν πάσης αμφιβολίας και το υπερπέραν υπάρχει, εξίσου στα σίγουρα όσο και ο κόσμος αυτός. Αφού μία όψη από το κάθε πράγμα στον κόσμο αυτό στρέφεται προς τον κόσμο εκείνο άρα κατευθύνεται προς αυτόν. Το να αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε τον κόσμο εκείνο θα ήταν σαν να αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τον κόσμο αυτό με όλα όσα περιλαμβάνει.

Επομένως, όπως ακριβώς η προδιαγεγραμμένη ώρα και το μνήμα περιμένουν τον άνθρωπο, έτσι ακριβώς τον περιμένουν ο Παράδεισος και η Κόλαση, καρτερώντας αγωνιωδώς την άφιξη του.

ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Ανθρωπότητας και η αποκάλυψη του ονόματος του Χακκ.()

Είναι ποτέ δυνατόν ο Αληθής και Δικαίον Χακκ Αλλάχ, ο Παντοκράτορας, Αυτός ο Οποίος λατρεύεται αντάξια, να έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο μέσα στα όρια της δημιουργίας ως τον πιο σημαντικό από όλους Του τους υπηρέτες σε σχέση με την απόλυτη και συνολική Του ηγεμονία και κυριότητα και σε αναφορά προς την οικουμενική Του συντήρηση σε όλους Του τους κόσμους, να τον έχει πλάσει ως τον πλέον βαθυστόχαστο αποδέκτη του ένδοξου Του λόγου, τον περιεκτικότερο καθρέφτη ως προς την αποκάλυψη των Ονομάτων Του, να τον έχει δημιουργήσει ως το περικαλλέστερο πλάσμα της δύναμης Του με την ωραιότερη από τις μορφές, με σκοπό να λάβει την αποκάλυψη του Σπουδαιότερου Ονόματος(İsm-i Âzam), καθώς επίσης και την ιδιότητα εκείνη του Σπουδαιότερου Ονόματος εγγενή στα άλλα Ονόματα, ούτως ώστε αυτός (ο άνθρωπος) να αξιολογήσει και να κατανοήσει το περιεχόμενο των θησαυροφυλακίων του ελέους Του. Να τον έχει καταστήσει έναν ερευνητή μυστηρίων εξοπλισμένο περισσότερο από κάθε άλλο δημιούργημα με όργανα και ισορροπίες, να τον έχει καταστήσει τον ενδεέστερο απ’όλα τα δημιουργήματα σε αναφορά προς τις άπειρες δωρεές Του, αυτόν που υποφέρει περισσότερο από την εκμηδένιση και τον πιο επιθυμητικό αθανασίας, να τον έχει καταστήσει τον πιο εύθραυστο, τον πιο αδύναμο και τον πιο ευτελή από τα έμβια όντα, λίαν δυστυχισμένο και εκτεθειμένο στη θλίψη στην επίγεια του ζωή αλλά ανυπέρβλητο σε κλίση ως προς τη φύση του με την ευγενέστερη από τις μορφές και τον χαρακτήρα -είναι ποτέ δυνατόν αυτός ο Αληθής και Δικαίον Χακκ Αλλάχ, να τα έχει κάνει όλα αυτά για τον άνθρωπο και να μην τον αποστείλει στο Αιώνιο Βασίλειο για το οποίο είναι προορισμένος και προετοιμασμένος και για το οποίο διακατέχεται από μεγάλη λαχτάρα; να καταργήσει με τον τρόπο αυτό ολόκληρη την ουσία (ύπαρξης) της ανθρωπότητας, να ενεργήσει με έναν τρόπο καθ’ολοκληρίαν αντίθετο προς τη δική Του εντιμότητα, και να πραγματοποιήσει μίαν πράξη αδικίας που ο οφθαλμός της αλήθειας είναι υποχρεωμένος να κρίνει ως αποτρόπαια;

Πάλι είναι ποτέ δυνατόν Αυτός ο Αληθής και Δικαίον Χακκ Αλλάχ που κυβερνά με απόλυτο Δίκαιο τρόπο(Hâkim-i Bilhak), του απόλυτου Οικτίρμον Αλλάχ(Rahîm-i Mutlak), να έχει απονέμει στον άνθρωπο μίαν τέτοια εξουσία που να έχει αναλάβει υπό την προστασία του τη Μέγιστη Παρακαταθήκη, κάτι από το οποίο τόσο οι ουρανοί όσο και τα βουνά ζάρωσαν από φόβο, με σκοπό να μετρά και να κρίνει, με τα αδύναμα και ευτελή του κριτήρια και ικανότητες, τις περικλείουσες τους πάντες και τα πάντα ιδιότητες, τις οικουμενικές λειτουργίες και τις άπειρες αποκαλύψεις του Δημιουργού Χάλικ, να τον έχει δημιουργήσει ως τον πιο ευπαθή, ευπρόσβλητο, αδύναμο και ανίσχυρο των όντων, ενώ την ίδια στιγμή τον επιφορτίζει με τη ρύθμιση της κάθε φυτικής και ζωικής ύπαρξης επάνω στη γη, και γίνεται η αιτία να παρεμβαίνει (ο άνθρωπος) στους τρόπους λατρείας τους και δοξασμού Του. Να έχει γίνει η αιτία να είναι μια αναπαράσταση σε μικρογραφία του κοσμικού Του τρόπου ενεργειών, να έχει γίνει η αιτία να διακηρύξει την ένδοξη Του συντήρηση σε όλα τα όντα, με λόγο και με έργο, να τον έχει προτιμήσει σε σύγκριση με τους αγγέλους και να του δώσει το αξίωμα του αντιπροσώπου (του Αλλάχ) -είναι ποτέ δυνατόν να τα έχει απονέμει όλα αυτά στον άνθρωπο και να μην του παράσχει την αιώνια μακαριότητα, τον αντικειμενικό σκοπό, το αποτέλεσμα και τον καρπό όλων αυτών των καθηκόντων; Να τον έχει κατεβάσει σε επίπεδο χαμηλό, ως τον πιο άθλιο, κακότυχο, ταπεινωμένο και ταλαιπωρημένο όλων Του των δημιουργημάτων, ή να έχει φτιάξει τη νοημοσύνη, μια δωρεά από τη δική Του σοφία και ένα παντευλόγητο και λαμπρό όργανο για την επίτευξη της ευτυχίας, ένα ελαττωματικό και καταθλιπτικό όργανο βασανιστηρίου για εκείνον τον κακομοίρη, ενεργώντας έτσι σε πλήρη αντίθεση προς την απόλυτη Του σοφία και ενάντια στο απόλυτο Του έλεος; Όχι, Επ`ουδενί!, αλίμονο! Με κανένα τρόπο δεν είναι δυνατόν!

Εν συντομία: Όπως ακριβώς είδαμε, κοιτάζοντας στα χαρτιά της ταυτότητας ενός αξιωματούχου στην παρομοίωση μας, πως το αξίωμα, το καθήκον, ο μισθός, οι εντολές και ο εξοπλισμός του αποδεικνύουν ότι υπάρχει όχι προς χάριν κάποιου προσωρινού πεδίου μάχης, αλλά ακριβέστερα, ότι κατευθύνεται σε κάποιο μόνιμο βασίλειο, για χάρη του οποίου κοπιάζει -έτσι ακριβώς εκείνοι στους οποίους το αληθές και το βέβαιο έχουν αποκαλυφθεί, είναι ομόφωνα σύμφωνοι πως οι λεπτές δυνάμεις διάκρισης που είναι καταχωρημένες στη βίβλο της καρδιάς του ανθρώπου, οι αισθήσεις που έχουν καταγραφεί στο σημειωματάριο της διάνοιας του, ο εξοπλισμός που περιέχεται στην ουσιώδη φύση του χαρακτήρα του, είναι όλα στραμμένα προς την Αιώνια Μακαριότητα. Έχουν δοθεί στον άνθρωπο και έχουν πλαστεί σύμφωνα με τον τελικό του προορισμό.

Για παράδειγμα, εάν σε κάποιον υπηρέτη και εικονογράφο της διάνοιας που αποκαλείται «η ευφάνταστος δύναμη,» ειπωθεί ότι «μπορείς να’χεις ένα εκατομμύριο χρόνια ζωής και να κυβερνάς τον κόσμο, αλλά στο τέλος θα καταντήσεις ένα τίποτα» θα αντιδράσει με λύπη αντί με χαρά, εκτός και αν εξαπατηθεί από τη μάταια φαντασιοπληξία και την επέμβαση του εγωισμού ναφς. Το πιο σπουδαίο από τα πρόσκαιρα πράγματα δεν μπορεί, επομένως, να ικανοποιήσει την πιο ασήμαντη διανοητική ροπή του ανθρώπου.

Είναι επομένως, αυτή η φυσική κλίση του ανθρώπου -οι πόθοι του που εκτείνονται στην αιωνιότητα, οι σκέψεις του που αγκαλιάζουν όλη τη δημιουργία και οι επιθυμίες του που περιβάλλουν τις διάφορες ποικιλομορφίες αιωνίου μακαριότητας- που καταδεικνύει πως έχει δημιουργηθεί για την αιωνιότητα και θα μεταβεί στην αιωνιότητα. Αυτός ο κόσμος είναι γι’αυτόν σαν ένας ξενώνας, μια αίθουσα αναμονής για το υπερπέραν.

ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι η πύλη της Αγγελιοφορίας και της Αποκάλυψης,

και η αποκάλυψη του «Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ» (Στο Όνομα του Αλλάχ του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν του Οικτίρμον Ραχίμ)

Είναι ποτέ δυνατόν πεπλανημένες αμφιβολίες, καθόλου πιο δυνατές από το φτερό μιας μύγας, να κλείσουν το δρόμο προς το υπερπέραν και την πύλη του παραδείσου που έχουν ανοιχθεί οριστικά από τον Πλέον Ευγενή Αγγελιοφόρο (Σ. Α. Ου. Σάλλελλαχου Αλεïχί Ουεσελλέμ . Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του), με όλη του την ισχύ, στηριζόμενα επάνω στη δύναμη των χιλιάδων βεβαιωθέντων του θαυμάτων καθώς και των χιλιάδων κατηγορηματικών εδαφίων του Πάνσοφου Ιερού Κουράν, ένα βιβλίο θαυματουργικό από σαράντα διαφορετικές απόψεις, οι λόγοι του οποίου είναι επιβεβαιωμένοι από όλους τους άλλους προφήτες, στηριζόμενοι επάνω στα δικά τους θαύματα, οι ισχυρισμοί του οποίου είναι επιβεβαιωμένοι από όλους τους αγίους, βασιζόμενοι στους οραματισμούς και τις χαρισματικές τους εμπειρίες, και στην ακρίβεια των λεγομένων του οποίου όλοι οι εξαγνισμένοι λόγιοι φέρουν μαρτυρία, βασιζόμενοι επάνω σε έρευνες της αλήθειας;

* * *

Από τις προηγηθείσες αλήθειες έχει καταστεί προφανές ότι η ανάσταση είναι μια αλήθεια τόσο στέρεα ριζωμένη που ούτε και κάποια δύναμη ικανή να σηκώσει τη σφαίρα της γης ψηλά, να την καταστρέψει και να την πετάξει κατά μέρος, δε θα μπορούσε να την κλονίσει. Διότι ο ίδιος ο Αληθής και Δικαίον Χακκ Αλλάχ επιβεβαιώνει την αλήθεια αυτή συμφώνως προς το νόημα όλων Του των Ονομάτων και χαρακτηριστικών γνωρισμάτων. Ο Ευγενής Του Αγγελιοφόρος (Σ. Α. Ου. Σάλλελλαχου Αλεïχί Ουεσελλέμ . Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) την επαληθεύει με όλα του τα θαύματα και αποδεικτικά στοιχεία. Το Πάνσοφο Ιερό Κουράν την εδραιώνει με όλες του τις αλήθειες και τα εδάφια, και το ίδιο το σύμπαν φέρει μαρτυρία ως προς αυτή με όλα τα δημιουργικά σημεία που περιέχει και όλες τις σοφές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτό.

Είναι ποτέ δυνατόν η Ύπαρξής του οποίου έστιν Αναγκαία, ο Βάτζιμπουλ Βουτζούτ Αλλάχ να ενωθεί με όλη Του τη δημιουργία (εξαιρώντας μονάχα τους απίστους) γύρω από το θέμα αυτό της ανάστασης, και αμφιβολίες πιο αδύναμες ακόμα και από μια τρίχα και σατανικές επιθέσεις λογισμών να δυνηθούν να κλονίσουν και να ξεριζώσουν εκείνη την εξαίρετη και στέρεα ριζωμένη αλήθεια η οποία μοιάζει ενός βουνού; Όχι, Επ`ουδενί! με κανέναν τρόπο!

Μη φανταστείς πως οι αλήθειες της αναστάσεως είναι περιορισμένες στις Δώδεκα Αλήθειες που έχουμε αναφέρει. Μόνον το Πάνσοφο Ιερό Κουράν, που μας καθοδήγησε στις Δώδεκα αυτές Αλήθειες, υποδεικνύει εξίσου καλά χιλιάδες άλλες όψεις του ζητήματος, με την κάθε όψη να είναι ένα σημείο ότι ο Δημιουργός Χαλίκ Αλλάχ, θα μας μεταφέρει από τον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο σε έναν αιώνιο.

Για άλλη μια φορά, μη φανταστείς πως τα Θεία Ονόματα που εύλογα αξιούν την ύπαρξη της αναστάσεως είναι μονάχα αυτά που έχουμε συζητήσει, ο Πάνσοφος Χακίμ, ο Απέραντα Γενναιόδωρος Κερίμ, ο Πανοικτίρμονας Ραχίμ, ο Παν-Δίκαιος Άντιλ, και ο Διαφυλάττον Χαφίζ Αλλάχ. Απεναντίας, όλα τα Θεία Ονόματα που είναι έκδηλα στη διάταξη του σύμπαντος εύλογα αξιούν την ύπαρξη της αναστάσεως, και την καθιστούν επιτακτική.

Ούτε να φανταστείς, πως τα δημιουργικά σημεία που δηλώνουν έμμεσα την ανάσταση είναι περιορισμένα σε αυτά που έχουμε αναφέρει. Απεναντίας, στην πλειοψηφία των όντων, υφίστανται διαφορετικές όψεις και ιδιότητες που είναι όμοιες με κουρτίνες που ανοίγουν προς τα δεξιά και προς τα αριστερά: καθώς η μία όψη φέρει μαρτυρία στον Πλάστη Σανί Αλλάχ, η άλλη όψη δηλώνει έμμεσα την ανάσταση. Για παράδειγμα, το κάλλος της ύπαρξης του ανθρώπου, πλασμένος όπως είναι με την ωραιότερη των μορφών, καταδεικνύει την ύπαρξη του Πλάστη Σανί Αλλάχ, ενώ ταυτόχρονα, το γεγονός ότι κοντά στις εκτενείς ικανότητες του που φιλοξενούνται στην ωραιότερη αυτή των μορφών, παρακμάζει και πεθαίνει ενωρίς, καταδεικνύει στην ύπαρξη της ανάστασης.

Μερικές φορές δυο ματιές στην ίδια όψη μπορούν να δείξουν και τις δυο όψεις ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, εάν κανείς προσέξει τη σοφή διάταξη, την ακριβή ισορροπία, τον κομψό διάκοσμο και την ελεήμονα χάρη εγγενή στα περισσότερα πράγματα, δείχνουν να εξηγούν ότι προέρχονται από το δυνατό χέρι ενός Πάνσοφου Πλάστη Σανί-ι Χακίμ, ενός Απέραντα Γενναιόδωρου Κερίμ, ενός Παν-Δίκαιου Άντιλ, και ενός Παν-οικτίρμονα Ραχίμ Αλλάχ. Έτσι επίσης, εάν κανείς προσέξει τη σύντομη και μηδαμινή ζωή των πρόσκαιρων όντων που είναι οι εκδηλώσεις των ιδιοτήτων αυτών, παρόλη τους την ισχύ και απεραντοσύνη, το υπερπέραν εμφανίζεται εμπρός τους.

Με άλλα λόγια, όλα τα πράγματα απαγγέλλουν και γίνονται η αιτία να απαγγείλουν άλλοι το:

آمَنْتُ بِاللّٰهِ وبِاليَوْمِ الْآخِرِ

«Πιστεύω στο Αλλάχ και στην ημέρα του Υπερπέραν.»

[Αμέντου μπιλλάχ βε μπιλ γιόβμηλ άχιρι]

* * *

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Οι Δώδεκα Αλήθειες που προηγήθηκαν επιβεβαιώνουν, συμπληρώνουν και στηρίζουν η μια την άλλη. Συγκεντρωμένες μαζί σε μια ενότητα, καταδεικνύουν το απαιτούμενο αποτέλεσμα. Μήπως έγκειται στη δυνατότητα της όποιας αμφιβολίας να διαπεράσει αυτούς τους δώδεκα συμπαγείς τοίχους, καθένας όμοιος με ατσάλι ή διαμάντια, με σκοπό να κλονίσει την πίστη στην ανάσταση που στεγάζεται εντός των ορίων της κεκλεισμένης τους ακρόπολης;

Το εδάφιο,

مَا خَلْقُكُمْ وَلاَ بَعْثُكُمْ اِلاَّ كَنَفْسٍ وَاحِدَةٍ

[Κουράν, Ελ-Λοκμάν, 31:28]

υποσημαίνει το εξής νόημα: «Η δημιουργία και η ανάσταση όλων των ανθρώπων είναι τόσο εύκολη για τη δύναμη του Αλλάχ όσο η δημιουργία και η ανάσταση ενός και μόνου ανθρώπου.» Ναι, πράγματι. Σε ένα από τα δοκίμια με τίτλο «Nokta» (Το Σημείο), ερμήνευσα με λεπτομέρεια την αλήθεια που εκφράζεται από το εδάφιο αυτό. Εδώ θα κάνουμε νύξη σε μια περίληψη μόνο με τη βοήθεια μερικών συγκρίσεων. Εάν χρειάζεστε περισσότερη λεπτομέρεια, τότε να ανατρέξετε στο «Nokta».

Για παράδειγμα,

وَلِلّهِ اْلمَثَلُ اْلاَعْلَى

«Στον Αλλάχ ανήκουν οι ύψιστες παραβολές», [Κουράν, Εν – Ναχλ, 16:60]

-χωρίς παρεξήγηση του παραδείγματος- όπως ακριβώς με το «μυστήριο της φωτεινότητος» εάν η φανέρωση του ήλιου βρισκόταν στη βούληση του ίδιου ηλίου, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο ήλιος παραχωρεί το μυστήριο της φανέρωσης του σε πολυάριθμα διάφανα αντικείμενα με την ίδια ευκολία όπως επάνω σε ένα και μόνο μόριο.

Συμφώνως προς το «μυστήριο της διαφάνειας», η μικρή κόρη οφθαλμού ενός διαφανούς μορίου είναι η ίδια προς την τεράστια επιφάνεια του ωκεανού στο ότι δέχεται την αντανάκλαση του ήλιου.

Σύμφωνα με το «μυστήριο της τάξης» όπως ένα παιδάκι γυρίζει τη ψεύτικη του βαρκούλα με το δάκτυλο του, με την ίδια ευκολία γυρίζει και μια τεράστια φρεγάτα.

Σύμφωνα με το «μυστήριο της υπακοής», όπως το παράγγελμα ενός διοικητή αναγκάσει έναν πεζικάριο να μετακινηθεί έτσι το ίδιο παράγγελμα γίνεται η αιτία να τεθεί σε κίνηση ένας τεράστιος στρατός.

Σύμφωνα με το «μυστήριο του ισοζυγισμού», ας υποθέσουμε πως υπήρχε στο κενό του διαστήματος μια ζυγαριά τόσο πραγματική, ευαίσθητη και ταυτόχρονα τόσο μεγάλη που εάν επρόκειτο να τοποθετηθούν δύο καρύδια στους δίσκους της ζυγαριάς της θα τα αισθανόταν, και πως θα ήταν εξίσου σε θέση να συγκρατήσει και να ζυγίσει δύο ήλιους. Εάν δύο ήλιοι ίσου βάρους, τοποθετούνταν στις πλάστιγγες της ζυγαριάς, η ίδια δύναμη, η οποία γίνεται η αιτία το ένα από τα καρύδια να σηκωθεί ψηλά στους ουρανούς και το άλλο καρύδι να κατέβει στη γη, θα μετατοπίσει τα ουράνια αυτά σώματα με την ίδια ευκολία.

Μια που σε αυτόν τον ασήμαντο, ανεπαρκή και πρόσκαιρο κόσμο της απροβλεψίας των συμβαινόντων, τα μεγαλύτερα και τα μικρότερα πράγματα ισοδυναμούν, και πολυάριθμα, άπειρα πράγματα δείχνουν ότι ισοδυναμούν με ένα και μόνο πράγμα, μέσα από το μυστήριο της φωτεινότητας, της διαφάνειας, της τάξης, της υπακοής και του ισοζυγισμού. Τότε μετά βεβαιότητας, το λίγο και το πολύ, το μικρό και το μεγάλο θα είναι ίδια ενώπιον του Κατόχου του Απόλυτου Παντοδύναμου Καντίρ Αλλάχ, και θα είναι σε θέση να καλέσει όλους τους ανθρώπους στην ανάσταση με ένα και μόνο σάλπισμα της τρομπέτας, ακριβώς έτσι που λες κι’ ήταν ένας άνθρωπος, λόγω των μυστηρίων των φωτεινών εκδηλώσεων της άπειρης και πέρα για πέρα τέλειας δύναμης της Άγιας Του Ουσίας, της διαφάνειας της εσωτερικής διάστασης των πραγμάτων, της τάξης που θεσπίζεται από τη σοφία και το Πεπρωμένο, της πλήρους υπακοής όλων των πραγμάτων στις δημιουργικές Του εντολές, και του ισοζυγισμού που υπάρχει στην απρόβλεπτη ύπαρξη, που συνίσταται στην ισοδυναμία της ύπαρξης και της μη-ύπαρξης του απρόβλεπτου.

Επιπρόσθετα, οι βαθμοί της δύναμης και της αδυναμίας που κατέχει ένα πράγμα καθορίζονται από την παρεμβολή στο πράγμα αυτό από το αντίθετο του. Για παράδειγμα, οι βαθμοί της θερμότητας καθορίζονται από την παρεμβολή του κρύου. Οι βαθμοί του κάλλους, από την παρεμβολή της ασχήμιας. Τα στάδια του φωτός, από την παρεμβολή του σκότους. Εάν όμως κάτι υφίσταται αφ’ εαυτού, και δεν είναι συμπτωματικό, τότε το αντίθετο του δεν μπορεί να επέμβει σε αυτό, διότι τότε ένα σύνολο δυο αντιθέτων θα έπρεπε λογικά να παρουσιαστούν μαζί, και αυτό είναι κάτι το αδύνατον. Σε κάποιο πράγμα που υπάρχει αφ’ εαυτού, δεν μπορεί επομένως να υπάρχει βαθμοθέτηση. Η δύναμη (δημιουργίας) λοιπόν του Κατόχου του Απόλυτου Παντοδύναμου Καντίρ Αλλάχ, αφορά στην ουσία Του, χαίρει απόλυτης τελειότητας και δεν είναι συμπωματική όπως η απρόβλεπτη ύπαρξη. Είναι επομένως αδύνατον το αντίθετο της, η ανικανότητα να δυνηθεί να επέμβει σε αυτή.

Ως εκ τούτου είναι τόσο εύκολο για τον Κύριο Κάτοχο Μεγαλείου Δύναμις Ζουλτζελάλ, Αλλάχ να δημιουργήσει μίαν άνοιξη όσο το να δημιουργήσει ένα λουλούδι. Εάν όμως η δημιουργία επρόκειτο να αποδοθεί στην αιτιοκρατία, τότε η δημιουργία ενός και μόνου λουλουδιού θα ήταν τόσο δύσκολη όσο εκείνη μιας ολάκερης άνοιξης. Είναι εξίσου εύκολο να αναστήσει και να συγκεντρώσει όλους τους ανθρώπους όσο το να αναστήσει και να καλέσει κοντά του έναν άνθρωπο.

Όλα αυτά που έχουμε επεξηγήσει μέχρι τώρα αναφορικά με την ανάσταση, τις συγκρίσεις που ενδεικνύουν σε αυτήν και τις αλήθειες της, απορρέουν από τη φωτοβολία του Πάνσοφου Ιερού Κουράν. Μοναδική του επιδίωξη υπήρξε να φέρει τον εαυτό ναφς σε κατάσταση υποταγής και την καρδιά σε κατάσταση αποδοχής. Στο Ιερό Κουράν είναι που ανήκει το κύριο δικαίωμα να απευθύνει λόγο. Είναι λόγος αληθινός, και κάθε λόγος είναι υποδεέστερος προς αυτό. Ας ακούσομε προσεκτικά, λοιπόν, το Ιερό Κουράν:

فَلِلّٰهِ الْحُجَّةُ الْبَالِغَةُ

«Στον Αλλάχ ανήκουν τα απόλυτα στοιχεία»

[Έν`Αμ, 6:149]

فَانْظُرْ اِلَى آثَارِ رَحْمَةِ اللّهِ كَيْفَ يُحْيِى اْلاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ذلِكَ َلمُحْيِى اْلمَوْتَى وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ

«Στρέψτε το βλέμμα σου στα σημεία του ελέους του Αλλάχ, και παρατηρήστε με ποιόν τρόπο αποκαθιστά τη ζωή στη γη μετά το θάνατο της. Αληθινά Αυτός είναι ο Οποίος θα φέρει στη ζωή τους νεκρούς, και είναι Ισχυρός υπεράνω όλων των πραγμάτων» [ Ερ-Ρουμ, 30:50]

.قَالَ مَنْ يُحْيِى اْلعِظَامَ وَهِىَ رَمِيم ∗قُلْ يُحْيِيهَا الّذِى اَنْشَاَهَا اَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَلِيمٌ

«…(ο άνθρωπος)… λέει, «Ποιος μπορεί να δώσει ζωή σε [απεξηραμένα] οστά μα και αποσυνθεμένα [συν τοις άλλοις]; Πες τους: Θα τους ξαναδώσει τη ζωή Εκείνος που τα έπλασε για πρώτη φορά, και που είναι Γνώστης για κάθε δημιούργημα!»

[Γία- Σίν 36:78,79]

يَآ اَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ اِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَيْءٌ عَظِيم

يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا اَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكِنَّ عَذَابَ اللّهِ شَدِيدٌ

Ω ανθρωπότης! Φοβού τον Κύριο Ραμπ σου! Διότι το τράνταγμα της Ώρας [της Κρίσεως] θα είναι ένα γεγονός φοβερό!

Η Ημέρα θα το ιδεί, η κάθε μάνα που θηλάζει θα ξεχάσει το γαλαθηνό της βρέφος, και κάθε έγκυο θηλυκό θα αποβάλει το φορτίο του [ασχημάτιστο]: συ θα ιδείς την ανθρωπότητα σαν σε εξέγερση μέθης, εν τούτοις δε θα είναι μεθυσμένη: φρικτή θα’ ναι όμως του Αλλάχ η οργή.

[Ελ-Χατζ, 22:1-2]

اَللّهُ لآَ اِلهَ اِلاَّ هُوَ لَيَجْمَعَنَّكُمْ اِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ لاَ رَيْبَ فِيهِ وَمَنْ اَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ حَدِيثًا

Ο ΑΛΛΑΧ. Δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από Εκείνον, που θα σας συγκεντρώσει όλους μαζί κατά την Ημέρα της Αναγέννησης και που γι`αυτήν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Και ποιανού ο λόγος μπορεί να είναι πιο αληθινός, ειμή μόνο (του λόγου) του ΑΛΛΑΧ.

[Εν-Νισά, 4:87]

اِنَّ اْلاَبْرَارِ لَفِى نَعِيمٍ ∗ وَاِنَّ الْفُجَّارَ لَفِى جَحِيمٍ

Όσο για τους δίκαιους, αυτοί θα βρίσκονται στη μακαριότητα. Και οι αμαρτωλοί -αυτοί θα βρίσκονται μέσα στη φωτιά.

[Ελ-Ινφιτάρ 82:13,14]

اِذَا زُلْزِلَتِ اْلاَرْضُ زِلْزَالَهَا ∗ وَاَخْرَجَتِ اْلاَرْضُ اَثْقَالَهَا∗ وَ قَالَ اْلاِنْسَانُ مَالَهَا∗ يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ اَخْبَارَهَا∗ بِاَنَّ رَبَّكَ اَوْحَى لَهَا∗ يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ اَشْتَاتًا لِيُرَوْا اَعْمَالَهُمْ∗ فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرّةٍ خَيْرًا يَرَهُ∗ وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ

Όταν η γη σειστεί ως το [τελευταίο] της τράνταγμα, ∗ Και η Γη εξεμέσει τα βαριά της φορτία [από μέσα της] ∗ Και ο άνθρωπος κραυγάζει [απελπισμένα]: «Τι να συμβαίνει μαζί της!» ∗ Τη μέρα εκείνη είναι που θα διακηρύξει τα μαντάτα της: ∗ Προς τούτο την έχει εμπνεύσει ο Κύριος Συντηρητής Ραμπ σου. ∗ Την ημέρα εκείνη είναι που οι άνθρωποι θα πορεύονται σε ομηγύρεις διαλεγμένες, για να τους φανερωθούν τα έργα που [είχαν πράξει]. ∗ Τότε είναι που ο καθένας ο οποίος έχει κάνει κάποιο καλό ίσο με το βάρος ενός ατόμου θα το ιδεί. ∗ Και καθένας ο οποίος έχει κάνει κάποιο κακό ίσο με το βάρος ενός ατόμου θα το δει.

[Ελ-Ζιλζάλ 99:1-8]

اَلْقَارِعَةُ∗ مَا الْقَارِعَةُ ∗وَمَآ َدْرَيكَ مَا الْقَارِعَةُ∗ يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ∗ وَ تَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ∗ فَاَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ∗ فَهُوَ فِى عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ ∗وَ اَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ∗فَامُّهُ هَاوِيَةٌ∗ وَمَا اَدْرَيكَ مَاهِيَهْ∗ نَارٌ حَامِيَةٌ

Η [Μέρα] της Βοής και της Οχλαγωγίας: ∗ Τι να’ναι η [Μέρα] της Βοής και της Οχλαγωγίας; ∗ Και τι θα εξηγήσει προς σε αυτό που η [Μέρα] της Βοής και της Οχλαγωγίας είναι; ∗ [Είναι] μια Μέρα κατά την οποία οι άνθρωποι θα’ναι σα σκώροι σκορπισμένοι εδώ και κει, ∗ Και τα όρη θα είναι σα μαλλί λαναρισμένο. ∗ Τότε, εκείνου του οποίου ο ζυγός [των καλών πράξεων] θα [ευρεθεί] να’ναι βαρύς, ∗ Θα βρίσκεται σε μια ζωή μεγάλης χαράς και ικανοποίησης. ∗ Αλλά εκείνου του οποίου ο ζυγός [των καλών πράξεων] θα [βρεθεί] να’ναι ελαφρύς, ∗ H κατοικία του θα είναι η Χάβιε ∗ Και τι μπορεί να εξηγήσει εις σε τι να’ναι αυτό; ∗ [Είναι] μια φωτιά που καίει με μανία!

[Ελ-Κάρια 101:1-11]

وَلِلّهِ غَيْبُ السَّموَاتِ وَاْلاَرْضِ وَمَا اَمْرُ السَّاعَةِ اِلاَّ كَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ اِنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ

Στο Αλλάχ ανήκει το μυστήριο των ουρανών και της γης. Και η απόφαση της Ώρας είναι όμοια με το βλεφάρισμα ενός ματιού ή ακόμη γρηγορότερη: διότι ο Αλλάχ έχει δύναμη πάνω απ’όλα τα πράγματα.

[Εν-Ναχλ, 16:77]

Ακούστε προσεκτικά σε αυτά και σε άλλα ξεκάθαρα εδάφια του Ιερού Κουράν, ας πούμε, «Ναι, πιστεύουμε και δίνουμε τη συγκατάθεση μας.»

آمَنْتُ بِاللّٰهِ وَمَلٰئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَبِالْقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ مِنَ اللّٰهِ تَعَالٰى وَالْبَعْثُ بَعْدَ الْمَوْتِ حَقٌّ وَاَنَّ الْجَنَّةَ حَقٌّ وَالنَّارَ حَقٌّ وَاَنَّ الشَّفَاعَةَ حَقٌّ وَاَنَّ مُنْكَرًا وَنَكِيرًا حَقٌّ وَاَنَّ اللّٰهَ يَبْعَثُ مَنْ فِي الْقُبُورِ

Πιστεύω στον Αλλάχ, στους Αγγέλους Του, στα ιερά βιβλία Του, στους Αγγελιοφόρους Του και στην Ημέρα του Υπερπέραν. Πιστεύω ότι τόσο τα καλά όσο και τα κακά του Πεπρωμένου είναι από το Αλλάχ τον Παντοκράτορα, ότι η ανάσταση μετά θάνατον είναι μια πραγματικότητα, ότι ο Παράδεισος είναι μια πραγματικότητα, ότι το Πυρ της Κολάσεως είναι μια πραγματικότητα, ότι η μεσιτεία (του Προφήτου) είναι μια πραγματικότητα, ότι οι (άγγελοι) Μουνκάρ (Munkar) και Νακίρ (Nakir) είναι πραγματικότητα, και ότι ο Αλλάχ θα αναστήσει αυτούς οι οποίοι βρίσκονται στους τάφους.

اَشْهَدُ اَنْ لَااِلٰهَ اِلَّااللّٰهُ وَاَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللّٰهِ

Φέρω μαρτυρία ότι δεν υπάρχει θεός παρά μόνον ο Αλλάχ, και φέρω μαρτυρία ότι ο Μουχάμμεντ (Σ. Α. Ου.) είναι ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ.

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى اَلْطَفِ وَاَشْرَفِ وَاَكْمَلِ وَاَجْمَلِ ثَمَرَاتِ طُوبَاءِ رَحْمَتِكَ الَّذِي اَرْسَلْتَهُ رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ وَوَسِيلَةً لِوُصُولِنَا اِلٰى اَزْيَنِ وَاَحْسَنِ وَاَجْلٰى وَاَعْلٰى ثَمَرَاتِ تِلْكَ الطُّوبَاءِ الْمُتَدَلِّيَةِ عَلٰى دَارِ الْآخِرَةِ اَىِ الْجَنَّةِ ❀ اَللّٰهُمَّ اَجِرْنَا وَاَجِرْ وَالِدَيْنَا مِنَ النَّارِ وَاَدْخِلْنَا وَاَدْخِلْ وَالِدَيْنَا الْجَنَّةَ مَعَ الْاَبْرَارِ بِجَاهِ نَبِيِّكَ الْمُخْتَارِ آمِينَ

Ω Αλλάχ, να παρέχεις ευλογίες και ειρήνη στον πιο εκλεπτυσμένο, τον πιο ευγενή, τον πιο τέλειο, τον πιο υπέροχο καρπό του (δέντρου) Τούμπα (Tuba) του ελέους Σου, αυτόν τον οποίο Εσύ έστειλες ως ένα έλεος προς όλους τους κόσμους, και ως ένα μέσο για να αποκτήσουμε τους πιο ωραίους, τους ομορφότερους, αγνότερους και πλέον εξαίρετους καρπούς του δέντρου εκείνου Τούμπα, του οποίου οι κλώνοι είναι απλωμένοι επάνω στη μέλλουσα ζωή και τον παράδεισο. Ω Αλλάχ, προφύλαξε εμάς και τους γονείς μας ενάντια στο πυρ, και γίνε η αιτία εμείς και οι γονείς μας να μπούμε στον Παράδεισο με τους σεβόμενους Σου, για χάρη του εκλεκτού Σου Προφήτου. Αμήν.

Ω αδελφέ που μελετάς την πραγματεία ετούτη με ένα ανοικτό μυαλό!

Μην πεις, «γιατί εγώ δεν μπορώ να καταλάβω αμέσως αυτόν τον Δέκατο Λόγο σε όλες του τις λεπτομέρειες;» Και μη θλίβεσαι από την αδυναμία σου να τον κατανοήσεις πλήρως. Διότι ακόμη και ένας διδάσκαλος της φιλοσοφίας όπως ο Ιμπν Σινά (Ibn-ί Sina) είπε πως اَلْحَشْرُ لَيْسَ عَلَى مَقَايِيسَ عَقْلِيَّةٍ «Η ανάσταση δε μπορεί να γίνει κατανοητή με ορθολογικά κριτήρια.» Γνώμη του ήταν πως πρέπει να πιστεύουμε στην ανάσταση, αλλά η λογική δε δύναται να υποβοηθήσει την πίστη μας. Κατά παρόμοιο τρόπο, όλοι οι λόγιοι του Ισλάμ έχουν ομόφωνα υποστηρίξει πως η ανάσταση στηρίζεται ολοσχερώς σε αποδεικτικά στοιχεία της παράδοσης, δεν μπορεί να διερευνηθεί ορθολογικά. Από τη φύση της, σε τέτοιο βαθμό ανεξιχνίαστη, και ταυτόχρονα, μια τρίβος τόσο μεταρσιωτική δεν μπορεί ξαφνικά να γίνει μία δημόσια λεωφόρος για την ενάσκηση της λογικής.

Θα προσφέραμε όμως χιλιάδες ευχαριστίες για το ότι ο Παν-Οικτίρμον Δημιουργός Χαλίκ-ι Ραχίμ μας έχει παραχωρήσει το δρόμο αυτό, μέσα από τη φωτοβολία του Πάνσοφου Κουράν και του δικού Του ελέους, σε μια εποχή όπου η πίστη μέσα από την απομίμηση είναι παρωχημένη και η πειθήνια συναίνεση έχει εξαφανιστεί. Διότι η ποσότητα (προς κατανόηση) που έχει παραχωρηθεί συγκαταβατικά στον καθένα μας είναι αρκετή για τη σωτηρία της πίστης μας. Όντας ικανοποιημένοι με την ποσότητα που είμαστε σε θέση να καταλάβουμε, θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε την πραγματεία και να επιδιώξουμε να αυξήσουμε το βαθμό κατανόησης μας.

Ένα από τα μυστήρια που είναι αδύνατο να καταπιαστούμε με έναν ορθολογικό τρόπο κατανόησης της αναστάσεως είναι ότι, αφού η ύστατη συνάθροιση, η ανάσταση, γίνεται μέσο της αποκάλυψης του Σπουδαιότερου Ονόματος (İsm-i Âzam), μονάχα παρακολουθώντας και περιγράφοντας τα μεγάλα έργα έκδηλα στη μέγιστη αποκάλυψη του Σπουδαιότερου Ονόματος του Αλλάχ καθώς και των άλλων Του Ονομάτων, είναι δυνατόν να την αποδείξουμε ως βέβαια, και απαρασάλευτα να πιστέψουμε ότι η ανάσταση είναι τόσο απλή όσο και η άνοιξη. Έτσι παρουσιάζονται τα πράγματα και έτσι εξηγούνται σε αυτόν τον «Δέκατο Λόγο», διαμέσου της φωτοβολίας του Ιερού Κουράν. Σαν δεν ήταν για την φωτοβολία αυτή, και εάν επρόκειτο να αφεθεί η νοημοσύνη μας να πράττει τα ευτελή της θελήματα, θα ήταν ανίσχυρη και καταδικασμένη να πιστεύει στην ανάσταση εν είδει απομίμησης.

* *  *

== Το Πρώτο Μέρος Μιας Σημαντικής Προσθήκης και Παραρτήματος Του Δέκατου Λόγου ==

بِسْمِ اللّهِ الرّحْمنِ الرّحِيمِ

فَسُبْحَانَ اللّٰهِ ح۪ينَ تُمْسُونَ وَح۪ينَ تُصْبِحُونَ وَلَهُ الْحَمْدُ فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَعَشِيًّا وَح۪ينَ تُظْهِرُونَ ❀ يُخْرِجُ الْحَىَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَيُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَىِّ وَيُحْيِي الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَكَذٰلِكَ تُخْرَجُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ٓ أَنْ خَلَقَكُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ اِذَٓا أَنْتُمْ بَشَرٌ تَنْتَشِرُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ٓ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُٓوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ خَلْقُ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَاخْتِلَافُ أَلْسِنَتِكُمْ وَأَلْوَانِكُمْ اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَاتٍ لِلْعَالِم۪ينَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ مَنَامُكُمْ بِالَّيْلِ وَالنَّـهَارِ وَابْتِغَٓاؤُكُمْ مِنْ فَضْلِـه۪ اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَاتٍ لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ يُر۪يكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَٓاءِ مَٓاءً فَيُحْيِي بِهِ الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ❀ وَمِنْ آيَاتِـه۪ٓ اَنْ تَقُومَ السَّمَٓاءُ وَالْاَرْضُ بِأَمْرِه۪ ثُمَّ اِذَا دَعَاكُمْ دَعْوَةً مِنَ الْاَرْضِ اِذَٓا أَنْتُمْ تَخْرُجُونَ ❀ وَلَهُ مَنْ فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ كُلٌّ لَهُ قَانِتُونَ ❀ وَهُوَ الَّذ۪ي يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُع۪يدُهُ وَهُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ وَلَهُ الْمَثَلُ الْاَعْلٰى فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَهُوَ الْعَز۪يزُ الْحَك۪يمُ

Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του Οικτίρμονος Ραχίμ)

Γι’ αυτό [δώσε] δόξα στο Αλλάχ όταν φτάνετε την εσπέρα και όταν εγείρεστε το πρωινό. Ναι, προς Αυτόν μόνο είναι ο αίνος, στους ουρανούς και επάνω στη γη. Και αργά το απόγευμα και όταν η μέρα αρχίζει να πέφτει το μεσημέρι [δοξάστε Τον Αλλάχ].

Είναι Αυτός ο Oποίος βγάζει τους ζώντες από τους νεκρούς και που βγάζει τους νεκρούς από τους ζωντανούς, και ο Οποίος δίνει ζωή στη γη μετά το θάνατο της: και με τον τρόπο αυτό είναι που θα βγείτε [κι εσείς από τα μνήματα σας].

Ανάμεσα στα σημεία [της δύναμής] Του είναι αυτό, ότι σας δημιούργησε [τον πρόγονό σας Αδάμ] απ’ το χώμα· και κατόπιν, να, είστε οι άνθρωποι [που πολλαπλασιάστηκαν πάνω στη γη] σκορπισμένοι [παντού] εδώ και κει!

Και ανάμεσα στα σημεία Του είναι ετούτο, ότι δημιούργησε για σας ταίρια αναμεταξύ από τους ίδιους σας τους εαυτούς, έτσι που [τείνοντας σε αυτά] να είστε οικείοι, με γαλήνη μαζί τους, και έχει εμβάλει έλεος και αγάπη ανάμεσα στις [καρδιές] σας· αληθινά σε αυτά υπάρχουν αρκετά σημεία για κείνους [τους λαούς] που συλλογίζονται.

Και ανάμεσα στα σημεία Του είναι η δημιουργία των ουρανών και της γης, και οι παραλλαγές στις γλώσσες και στα χρώματα σας· ασφαλώς σε αυτό υπάρχουν σημεία για αυτούς που γνωρίζουν.

Και ανάμεσα στα σημεία Του είναι ο ύπνος που παίρνετε κατά τη διάρκεια της νύχτας και κατά τη διάρκεια της μέρας, και η αναζήτηση που [κάνετε για τους πόρους συντήρησης] από τον Πλούτο των Δωρεών Του· αναμφίβολα σ’ αυτό υπάρχουν σημεία για αυτούς [τους λαούς] που ακροώνται.

Και ανάμεσα στα σημεία Του είναι ότι, σας δείχνει την αστραπή εντός φόβου όσο και ελπίδας, και στέλνει προς τα κάτω μια βροχή από τον ουρανό και μ’ αυτήν δίνει ζωή στη γη μετά το θάνατό της· αληθινά σε αυτά (που λέμε) υπάρχουν ακράδαντα σημεία για εκείνους τους λαούς που θα διαλογιστούνε με σοφία.

Και ανάμεσα στα σημεία Του είναι ότι, ο ουρανός και η γη στέκονται [σε αυτήν την κατάσταση] με το πρόσταγμα Του· κατόπιν όταν [ο Αλλάχ] σας προσκαλεί με ένα και μόνο κάλεσμα [να βγείτε από τα μνήματα σας για την ανάσταση] ιδού εσείς αμέσως καταφθάνετε [από εκεί].

Διότι Σε Αυτόν ανήκει το κάθε τι που βρίσκεται στους ουρανούς και επάνω στη γη· οι πάντες είναι ευλαβώς υπάκουοι προς Αυτόν.

Και είναι Αυτός ο Οποίος ξεκινά [τη διαδικασία της] δημιουργίας [της πλάσης], κατόπιν την αποκαθιστά [το επαναλαμβάνει στο υπερπέραν κόσμο]. Που γι’ Αυτόν είναι κάτι εξαιρετικά εύκολο. Σε Αυτόν ανήκει η ανώτατη ιδιότητα [που μπορούμε να σκεφτούμε] στους ουρανούς και στη γη. Διότι Αυτός [ο Αλλάχ] είναι Πανάγιος(Aziz) και Πάνσοφος(Hakim) .(Κουράν, Ερ-Ρουμ 30:17-27).

Σε αυτήν την Ένατη Ακτίνα θα γίνει η ανάπτυξη ενός ουσιώδους σημείου υψίστου σημασίας αυτών των μεγαλειωδών, θεσπέσιων επουράνιων εδαφίων, τα οποία αποδεικνύουν με απόλυτα στοιχεία την ανάσταση, καταδεικνύουν έναν από τους «πόλους» της πίστεως.

Είναι ένα διακριτικό παράδειγμα της χάριτος της Κυριότητας (inayet-i Rabbâni) , το γεγονός ότι πριν από τριάντα χρόνια με το πέρας της εργασίας του που τιτλοφορήθηκε ως Συλλογισμοί (Muhakemat), η οποία ήταν μια εισαγωγή στην ερμηνεία του Κουράν, ο «Παλαιός Σαΐντ» έγραψε:

«Δεύτερος Στόχος: Δύο εδάφια του Κουράν που αναφέρονται στην ανάσταση των νεκρών θα αναπτυχθούν και θα ερμηνευτούν. نَحُوبِسْماللَّهِالرَّحْمَنِالرَّحِيمِ [Επομένως, Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου (Ραχμάν), του Οικτίρμονος(Ραχίμ) ]» Εκεί σταμάτησε και δεν μπόρεσε να γράψει περισσότερο.

Λοιπόν δόξα και είθε τόσες ευχαριστίες στον Οικτίρμων Δημιουργό Αλλάχ(Hâlık-ı Rahîm), όσα είναι και τα σημεία και οι ενδείξεις της ανάστασης, που μετά από τριάντα χρόνια μου έχει δώσει αυτό το τέλειο αποτέλεσμα.

Ναι, το πρώτο από τα δύο εδάφια το οποίο ο Αλλάχ πριν από εννέα ή δέκα χρόνια, χορήγησε ως ο Δέκατος και Εικοστός-Ένατος Λόγος και είναι δύο λαμπρές και δυνατές αποδείξεις που επεξηγούν την προσταγή Του ήταν,

فَانْظُرْ اِلَى آثَارِ رَحْمَةِ اللّهِ كَيْفَ يُحْيِى اْلاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ذلِكَ َلمُحْيِى اْلمَوْتَى وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(Κουράν, Ρουμ, 30:50 ) το οποίο φίμωσε τους αρνητές της ανάστασης.

Επίσης, εννέα ή δέκα χρόνια μετά από τους δύο απόρθητους αυτούς προμαχώνες της πίστης στην ανάσταση των νεκρών, ο Αλλάχ χορήγησε με την παρούσα πραγματεία ένα ερμηνευτικό σχόλιο για το δεύτερο από τα πιο πάνω υπέροχα εδάφια. Αυτή η Ένατη Ακτίνα, επομένως, αποτελείται από Εννέα Ανυπέρβλητες Εξέχουσες Θέσεις, που υποδηλώνονται από τα ως-άνω μνημονευθέντα εδάφια, και μία σημαντική Εισαγωγή.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Αποτελείται από δύο Σημεία που εμπεριέχουν μια λακωνική επεξήγηση ενός περιεκτικού συμπεράσματος των πολυάριθμων πνευματικών οφελών της πίστεως στην ανάσταση και των ζωτικών της συνεπειών, μια υποδειγματική διδασκαλία του πόσο ουσιώδης είναι για την ανθρώπινη ζωή και ιδιαίτερα για την κοινωνική του ζωή, μια περίληψη μίας οικουμενικής απόδειξης από τις πολυάριθμες αποδείξεις του δόγματος της πίστης στην ανάσταση, και έναν απολογισμό του βαθμού στον οποίο είναι αναντίρρητο και αυτονόητο η αρχή αυτή της πίστεως.

ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

Θα υποδείξουμε, ως ένα μέτρο σύγκρισης, τέσσερις μονάχα από τις χιλιάδες αποδείξεις, ότι η πίστη στο υπερπέραν κόσμο είναι θεμελιώδης στη ζωή της κοινωνίας και στην προσωπική ζωή του ανθρώπου, και ότι είναι η βάση για την ευτυχία, την ευημερία και την πραγμάτωση του.

Η Πρώτη: Είναι με τη σκέψη του Παραδείσου μόνο, που τα παιδιά, τα οποία αποτελούν το ήμισυ της ανθρωπότητας, μπορούν να υπομένουν όλους τους θανάτους ολόγυρα τους, οι οποίοι παρουσιάζονται σε αυτά ως φρικτοί και οδυνηροί, και ενισχύουν το ηθικό των τρυφερών και αδύναμων τους υπάρξεων. Με τη βοήθεια του Παραδείσου βρίσκουν ελπίδα στις ευαίσθητες τους ψυχές, επιρρεπή όπως είναι στο κλάμα, και δύνανται να ζήσουν ευτυχισμένα. Για παράδειγμα με τη σκέψη του Παραδείσου μπορεί να πει: «Ο μικρός μου αδελφός ή ο φίλος μου έχει πεθάνει και έχει γίνει ένα πουλί στον Παράδεισο. Πετάει γύρω από τον Παράδεισο και ζει πιο ευτυχισμένα από εμάς.»

Στην αντίθετη περίπτωση, οι συχνοί θάνατοι μπροστά στα δύστυχα μάτια άλλων παιδιών, σαν κι’ αυτά τα ίδια, ή των μεγάλων, θα εξολοθρεύσουν όλη τους την αντίσταση και το ηθικό, εξαναγκάζοντας τις οξυδερκείς τους πνευματικές δυνάμεις όπως είναι οι ψυχές, οι καρδιές και ο νους τους να κλαίνε μαζί με τα μάτια τους. Είτε που θα εξασθενήσουν εντελώς ή που θα καταντήσουν γελοία, αξιοθρήνητα τετράποδα…

Δεύτερη Απόδειξη: Είναι μονάχα με τη βοήθεια της ζωής στο υπερπέραν που οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι αποτελούν το ήμισυ της ανθρωπότητας, δύνανται να εγκαρτερήσουν την εγγύτητα του μνήματος, και να παρηγορηθούν με τη σκέψη ότι οι ζωές τους, στις οποίες είναι τόσο στενά προσκολλημένοι, σύντομα θα αφανιστούν και ο ωραίος τους κόσμος θα φτάσει σε ένα τέλος. Είναι μονάχα με την ελπίδα της αιωνίου ζωής που μπορούν να αντιδράσουν ευνοϊκά στη θλιβερή απόγνωση που αισθάνονται στις συναισθηματικά παιδιάστικες ψυχές τους με τη σκέψη του θανάτου.

Στην αντίθετη περίπτωση οι άξιοι εκείνοι, αδημονούντες πατέρες και μητέρες, που τόσο αξίζουν ευσπλαχνίας και έχουν ανάγκη γαλήνης και ηρεμίας του νου, θα νοιώσουν μια πνευματική αναταραχή και αγωνία στην καρδιά τους, και ο κόσμος αυτός θα καταντήσει γι’ αυτούς μια σκοτεινή φυλακή, και η ζωή ακόμη, μαρτύριο θλιβερό.

Τρίτη Απόδειξη: Είναι μονάχα η σκέψη του πυρός της Κολάσεως που ελέγχει τα θυελλώδη πάθη των νέων, το πιο δραστήριο στοιχείο στη ζωή της κοινωνίας, και τις βίαιες τους υπερβάσεις, συγκρατώντας τους από την επιθετικότητα, την καταδυνάστευση και την καταστροφή, και που διασφαλίζει πως η ζωή της κοινωνίας συνεχίζεται με γαλήνη.

Εάν δεν ήταν ο φόβος της Κολάσεως, σύμφωνα με το νόμο «το δίκαιο είναι με το μέρος του ισχυρότερου,» επιζητώντας να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους, οι νέοι αυτοί σαν μεθυσμένοι θα μετέτρεπαν τον κόσμο των ανίσχυρων και αδύναμων φουκαράδων σε Κόλαση, και θα υποβίβαζαν την υψηλή ανθρωπότητα σε ποταπή ζωικότητα.

Τέταρτη Απόδειξη: Το περιεκτικότερο κέντρο του εγκόσμιου βίου του ανθρώπου, και η γενική του πορεία, και ένας παράδεισος, καταφύγιο και ένα φρούριο της επίγειας ευτυχίας, είναι η ζωή της οικογένειας. Καθενός το σπίτι είναι γι’ αυτόν ένας μικρός κόσμος. Και η ζωή και η ευτυχία του σπιτιού και της οικογένειας του είναι εφικτές μέσα από γνήσιο, ειλικρινή και έντιμο σεβασμό και άδολη, συμπονετική και ανιδιοτελή ευσπλαχνία. Αυτό το άδολο σέβας και η ειλικρινής καλοσύνη μπορούν να γίνουν κατορθωτά μέσω της αντίληψης του να έχουν τα μέλη της οικογένειας μια παντοτινή συντροφικότητα και φιλία και συναδέλφωση, και οι γονικές, υιικές, αδελφικές και φιλικές τους σχέσεις να συνεχίζουν για ολάκερη την αιωνιότητα σε μια ζωή δίχως όριο, και στην πίστη προς αυτό.

Λέει κάποιος, για παράδειγμα: «Η σύζυγος μου είναι ο πιστός μου σύντροφος σε έναν κόσμο παντοτινό και μια αιώνια ζωή. Δεν πειράζει εάν τώρα είναι γριά και άσχημη, διότι θα διατηρεί ένα κάλλος αθάνατο. Και για έναν αιώνιο και παντοτινό σύντροφο μπορώ να κάνω κάθε θυσία και ευσπλαχνία…» και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να ανταποκριθεί με αγάπη, στοργή και ευσπλαχνία σαν να είναι η σύζυγος του μια όμορφη ουρί (houri).

Ειδάλλως, μια συντροφικότητα που επρόκειτο να καταλήξει σε αιώνιο χωρισμό μετά από μία ώρα ή δύο σύντομης, φαινομενικής φιλίας, θα έφερνε κατά τα άλλα μονάχα επιπόλαια, πρόσκαιρα, προσποιητά, ζωώδη αισθήματα και μια απατηλή ευσπλαχνία και έναν επίπλαστο σεβασμό. Όπως στα ζώα, η ιδιοτέλεια και άλλα ακατάσχετα πάθη θα επικρατούσαν επάνω στο σέβας και την ευσπλαχνία, μεταμορφώνοντας τον επίγειο αυτόν Παράδεισο σε Κόλαση.

Έτσι, μία από τις εκατοντάδες των συνεπειών της πίστης στην ανάσταση είναι συνδεδεμένη με την κοινωνική ζωή. Εάν γίνει μία σύγκριση μεταξύ των τεσσάρων πιο πάνω αποδείξεων εκ των εκατοντάδων όψεων και οφελών αυτής της μίας και μόνης συνέπειας και των υπολοίπων, θα γίνει κατανοητό πως η πραγμάτωση και η εκπλήρωση της αλήθειας της αναστάσεως, είναι τόσο βέβαιες όσο η ανώτερη πραγματικότητα της ανθρωπότητας και η καθολική της ανάγκη ∙ είναι πιο ξεκάθαρη και ίσως δηλώνει και ανακοινώνει πολύ πιο περισσότερο την εκπλήρωση αυτής, ακόμη και από την μαρτυρία που παρουσιάζει η ανάγκη στο στομάχι του ανθρώπου η οποία χρήζει και εξακριβώνει την ύπαρξη της τροφής.

Και αποδεικνύει ότι εάν οι συνέπειες της αλήθειας της αναστάσεως επρόκειτο να εγκαταλείψουν την ανθρωπότητα, της οποίας οι ιδιότητες είναι εξαιρετικά σημαντικές, υψηλές και ζωτικές, θα ξέπεφτε στο να γίνει ένα μολυσμένο πτώμα που τρέφεται από μικρόβια.

Τώρα ας έρθουν οι κοινωνιολόγοι, οι πολιτικοί και οι ηθικολόγοι, οι οποίοι κυβερνούν την ανθρωπότητα και ασχολούνται με τις κοινωνικές και ηθικές της υποθέσεις και ας μας πουν, πως εισηγούνται να γεμίσουν το κενό αυτό; Με τι μπορούν να γιατρέψουν τις βαθιές αυτές πληγές;

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ

Αυτό το σημείο επεξηγεί σε μορφή περιλήψεως μια απόδειξη -από τις πολλές- που προέρχονται από τη μαρτυρία στην αλήθεια της αναστάσεως των άλλων πυλώνων της πίστεως. Έχει ως εξής:

Όλα τα θαύματα που υποδηλώνουν την Αγγελιοφορία του Εξοχότατου Προφήτου Μουχαμμέντ (Σάλλελλαχου Αλεïχί Ουεσελλέμ) .(Είθε ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ μαζί του.) και οι μαρτυρίες για την προφητική του ιδιότητα, και όλες οι αποδείξεις της αλήθειας του, μαρτυρούν ομού στην ύπαρξη της ανάστασης, και την αποδεικνύουν. Διότι μετά από την Ενάδα και Μοναδικότητα(Vahdâniyet) (του Αλλάχ), κάθε τι που πρόβαλλε ως ισχυρισμό καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του, επικεντρωνόταν στην ανάσταση στον υπερπέραν κόσμο. Ακόμη, όλα Του τα θαύματα και αποδείξεις που επικύρωναν, και καθιστούσαν έγκυρους, όλους τους προηγούμενους προφήτες, επιβεβαιώνουν την ίδια αλήθεια.

Επιπλέον, η μαρτυρία της φράσης وَبِرُسُلِه «…(πίστη) και στους Απεσταλμένους Του,» η οποία καθιστά τελείως σαφή τη μαρτυρία της φράσης وَكُتُبِهِ «…(πίστη) και στις Γραφές Του,» μαρτυρεί την ίδια αυτή αλήθεια.

Δηλαδή: Όλα τα θαύματα, οι αλήθειες και οι αποδείξεις που επαληθεύουν πάνω απ’ όλα την αλήθεια του Θαυματουργού Κηρύγματος του Κουράν, μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν την πραγματοποίηση και την ύπαρξη της αναστάσεως. Διότι σχεδόν το ένα τρίτο του Ιερού Κουράν έχει να κάνει με την ανάσταση, και στην αρχή των περισσοτέρων από τις σύντομες του σούρας, υπάρχουν δυναμικά εδάφια σχετικά με αυτήν. Εκφράζει την ίδια αλήθεια ρητά και απερίφραστα με χιλιάδες από τα εδάφια του, και την αποδεικνύει και την καταδεικνύει. Για παράδειγμα:

Όταν τυλιχτεί ο ήλιος. (Κουράν, Ετ-Τεκβίρ 81:1) اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ۞

Ω άνθρωποι, να φοβόσαστε τον Κύριο(Rab) σας. Το τράνταγμα της Ώρας είναι ένα γεγονός φοβερό. (Κουράν, Ελ-Χατζ 22:01) يَٓا اَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ اِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظٖيمٌ ۞

Όταν η γη σειστεί συθέμελα. (Κουράν, Ελ-Ζιλζάλ 99:1) اِذَا زُلْزِلَتِ الْاَرْضُ زِلْزَالَهَا ۞

Όταν οι ουρανοί σκιστούν από επάνω μέχρι κάτω. (Κουράν, Ελ-Ινφιτάρ 82:1) اِذَا السَّمَٓاءُ انْفَطَرَتْ ۞

Όταν οι ουρανοί σκιστούν στα δύο. (Κουράν, Ελ-Ινσικάκ 84:1). اِذَا السَّمَٓاءُ انْشَقَّتْ ۞ Τι είναι αυτό που ρωτούν μεταξύ τους; (Σούρα, Ελ-Νέμπε 78:1) عَمَّ يَتَسَٓاءَلُونَ ۞ هَلْ اَتٰيكَ حَدٖيثُ الْغَاشِيَةِ Έχει φτάσει στ’ αυτιά σας η εξιστόρηση, του συνταρακτικού γεγονότος; (Κουράν, Ελ-Γκάσïε 88:1)

όπως τα άνω εδάφια, εκτός του ότι αποδεικνύει με απόλυτη βεβαιότητα στην αρχή των τριάντα ή σαράντα σούρας πως η ανάσταση είναι η πιο σημαντική και απαραίτητη αλήθεια στην οικουμένη, εκθέτει διάφορα πειστικά αποδεικτικά στοιχεία της αλήθειας αυτής και στα υπόλοιπα του εδάφια.

Υπάρχει η όποια πιθανότητα η πίστη στο υπερπέραν να είναι αναληθής, η οποία ξεπροβάλλει σαν τον ήλιο μέσα από τις χιλιάδες διακηρύξεις και αναφορές ενός Βιβλίου -μία και μόνη απόδειξη ενός από τα εδάφια του οποίου έχει αποφέρει μπροστά στα μάτια μας τους καρπούς πολυάριθμων καλά κατηρτισμένων και σημαντικών αληθειών στις Ισλαμικές επιστήμες- ή μήπως υπάρχει η όποια πιθανότητα μη αναγνώρισης του ήλιου, ή της ύπαρξης του σύμπαντος; δε θα ήταν εκατό φορές αδύνατο και παράλογο;

Είναι ποτέ δυνατόν ενώ ένας στρατός ενίοτε ρίχνεται στη μάχη ώστε ένα απλό νεύμα του βασιλιά να μη διαψευστεί, να θρυμματίσει τις χιλιάδες των λόγων, των υποσχέσεων και των απειλών του σοβαρότατου αυτού, υπερήφανου μονάρχη; Είναι δυνατόν να είναι αναληθή;

Παρόλο που ένα μόνο νεύμα του Ένδοξου αυτού Πνευματικού Μονάρχη -ο Οποίος επί δεκατρείς αιώνες έχει χωρίς διακοπή κυβερνήσει σε αναρίθμητα ανθρώπινα πνεύματα, νόες, καρδιές και ψυχές εντός της σφαίρας της αλήθειας, και τα έχει εκπαιδεύσει και αναθρέψει- θα ήταν αρκετό για να αποδείξει την αλήθεια της αναστάσεως, την έχει καταδείξει με χιλιάδες ρητές αναφορές. Μήπως δεν είναι απαραίτητο λοιπόν το μαρτύριο του πυρός της Κολάσεως για τον επιβαρυμένο αμόρφωτο ο οποίος δεν αναγνωρίζει το γεγονός αυτό; Δεν είναι η ίδια η δικαιοσύνη;

Επιπρόσθετα, διαμέσου της σαφούς αποδοχής της αλήθειας της ανάστασης, την οποία το Ιερό Κουράν -που δεσπόζει επάνω στο μέλλον και όλους τους καιρούς- επανειλημμένα αποδεικνύει με λεπτομέρεια και διασαφηνίζει, όλες οι αποκεκαλυμμένες γραφές και ιερά βιβλία, καθένα από τα οποία κυριάρχησε μια συγκεκριμένη περίοδο, την απέδειξαν συμφώνως προς τους δικούς τους αιώνες και καιρούς, αλλά με αδρομερή, συγκαλυμμένο και περιληπτικό τρόπο, επιβεβαιώνοντας με χίλιες υπογραφές αυτά που το Ιερό Κουράν διδάσκει.

Συμπεριλαμβάνονται εδώ, μια που σχετίζεται με τη συζήτηση αυτή, πρόσθετα στη μαρτυρία της «πίστης στην Έσχατη Μέρα» που αναφέρεται στο τέλος του έργου «Η Ικεσία», και οι μαρτυρίες των άλλων πυλώνων της πίστεως ιδιαίτερα η πίστη «στους Προφήτες» και «στις Αγίες Γραφές» οι οποίες και συνιστούν μια πειστική απόδειξη της ανάστασης που διαλύουν όλες τις αμφιβολίες και παρουσιάζονται με τη μορφή μιας δυνατής αλλά περιεκτικής παράκλησης. Όπου στην Ικεσία λέει:

Ω Εσύ, ο Οικτίρμων Επιμορφωτής και Συντηρητής μου! (Rabb-i Rahîm)

Εγώ με τη διδαχή του Ένδοξου Απόστολου Αλεΐχι-ς Σαλλάτου Ουεσελλάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του), και τη διδασκαλία του Πάνσοφου Κουράν κατάλαβα ότι: Κατ’αρχήν ο Ένδοξος Απόστολος Αλεΐχι-ς Σαλλάτου Ουεσελλάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του), και το Πάνσοφο Κουράν, όλες οι Ιερές Γραφές και η κοινότητα των προφητών, με μια κοινή συμφωνία και ομοφωνία, μαρτυρούν, αποδεικνύουν και υποδεικνύουν ότι τα δείγματα των ισχυρών και των περικαλλών ονομάτων Σου που εκδηλώνονται σε αυτόν τον κόσμο, θα συνεχιστούν στον αιώνιο κόσμο με μια πολύ πιο λαμπερή μορφή, και ότι τα δείγματα των προσφορών που λαμβάνονται σε αυτών των μάταιο κόσμο θα συνεχίσουν να υπάρχουν αιωνίως με μια πολύ πιο φανταχτερή μορφή στο τόπο της αιώνιας ευτυχίας, και ότι θα είναι οι σύντροφοι και θα βρίσκονται μαζί και στην αιωνιότητα, με όλους αυτούς που τα έχουν παρατηρήσει και λατρέψει.

Επίσης, βασιζόμενοι στα εκατοντάδες θαύματα και οριστικά εδάφια, πρωτίστως ο Ένδοξος Απόστολος Αλεΐχι-ς Σαλλάτου Ουεσελλάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του), και το Πάνσοφο Κουράν, και όλη αυτή η κοινότητα των πεφωτισμένων ψυχών των προφητών, η κοινότητα των πεφωτισμένων καρδιών των αγίων (evliya), και η κοινότητα των πεφωτισμένων μυαλών των πανάρετων αφοσιωμένων (sıddıkin), στηριζόμενοι στις υποσχέσεις και απειλές Σου που τόσο επαναλαμβάνεις σε όλες τις άγιες σελίδες και γραφές, βασιζόμενοι στις Δικιές Σου Άγιες Ιδιαιτερότητες όπως η δύναμη, η ευσπλαχνία, η χάρη, η σοφία, η σφοδρότητα, το κάλλος και τις λειτουργίες τους, στο μεγαλείο της σφοδρότητας Σου, στην Ηγεμονία της Επιμόρφωσης και Συντήρησης(Rubûbiyyet) Σου, στις αποκαλύψεις, διαπιστώσεις και μέσω της ορατής πίστης (aynelyakîn), και επιστημονικά αποδεδειγμένης πίστης (ilmelyakîn) τους, αναγγέλλουν την αιώνια ευτυχία στην ανθρωπότητα∙ και ανακοινώνουν προειδοποιώντας τους άπιστους ότι υπάρχει η Κόλαση, και ότι υπάρχει ο Παράδεισος για τους λυτρωμένους και φέρνουν μια ακράδαντη πίστη και μαρτυρία.

Ω Εσύ ο Πάνσοφος Παντοδύναμος!(Kadîr-i Hakîm), Ω Εσύ ο Πολυεύσπλαχνος και Οικτίρμων!(Rahmânürrahîm!), Ω Εσύ ο απολύτως Έμπιστος και Φερέγγυος των Προσφορών σου!(Sâdıkul- Va'dil- Kerîm!). Ω Εσύ ο κάτοχος δόξας, υπερηφάνειας και σφοδρότητας που κατέχει το Μεγαλείο Ακατανίκητης και Εξολοθρευτικής Δύναμης!(Kahhâr-ı Zülcelâl!) Είσαι εκατοντάδες χιλιάδες φορές πανάγιος, απαλλαγμένος και υψηλός από την διάψευση αυτών των τόσο αφοσιωμένων σε Εσένα φίλων Σου, όλων των υποσχέσεων Σου, όλων αυτών των ιδιαιτεροτήτων Σου, και των λειτουργιών τους∙ από την παύση της ηγεμονίας της Επιμόρφωσης και Συντήρησης(Rubûbiyyet) Σου, από την απόρριψη των άπειρων δεήσεων και ισχυρισμών των άπειρων ορθών δούλων Σου, τους οποίους αγαπάς και σε επιβεβαιώνουν και μέσω των λατρειών τους κάνουν τους εαυτούς τους αγαπητούς, και από αυτούς που μέσω της απάρνησης και εξέγερσης διαψεύδουν την Δικιά Σου υπόσχεση, προσπαθούν να βλάψουν την μεγαλειότητα Σου και την περηφάνια της δύναμης Σου, την αξιοπρέπεια της Θεότητας Σου, και από όλους τους απαρνητές και άθεους που επιθυμούν να δυσαρεστήσουν την στοργή της Επιμόρφωσης και Συντήρησης(Rubûbiyyet) Σου, και να απαρνηθούν την ανάσταση. Καθαγιάζουμε την απόλυτη δικαιοσύνη, το κάλλος και την ευσπλαχνία Σου από ένα τέτοιο σκότος και ασχήμια!

Και πιστεύουμε με όλη μας τη δύναμη πως όλοι αυτοί οι αφοσιωμένοι, φερέγγυοι απόστολοι Σου, και όλο το βασίλειο των ορθών διαλαλητών Σου, μέσω βιωμένης «hakkalyakîn», ορατής «aynelyakîn», και γνωστικής «ilmelyakîn» πίστης μαρτυρούν, υποδεικνύουν και προαναγγέλλουν τους Δικούς Σου θησαυρούς ευσπλαχνίας στο υπερπέραν, τους θησαυρούς των προσφορών Σου στην αιωνιότητα, και τις θαυμάσιες εκδηλώσεις των όμορφων Σου ονομάτων, τα οποία θα εμφανιστούν πλήρως στον τόπο της ατέλειωτης ευτυχίας. Και διδάσκουν στους Δικούς Σου δούλους, φέρνοντας πίστη και οι ίδιοι σε αυτό, ότι η υπέρτατη ακτίνα του ονόματος Σου «Ο Αληθής, Ο Δικαίων»(Hak), που είναι η μεγαλύτερη πηγή, ο σκεπός και ο ήλιος όλων των αληθειών, είναι η μέγα αλήθεια της Ανάστασης. Και αυτή είναι η ίδια η αλήθεια την οποία ασκούν.

Ω Κύριε!(Rabb) χάριν αυτών των οποίων διδάσκουν και ασκούν αυτές τις αλήθειες και σε ένδειξη σεβασμού γι’ αυτά, πρόσφερε σε μας και όλους τους μαθητές του Ρισαλέ-ι Νουρ μια τέλεια πίστη και έναν ευτυχισμένο θάνατο. Και επίτρεψε μας να δεχτούμε τις πρεσβείες τους. Άμιν!

Επιπλέον, όπως ακριβώς όλες οι αλήθειες που καταδεικνύουν την αλήθεια των αποκεκαλυμμένων γραφών, και όλα τα θαύματα και μαρτυρίες που αποδεικνύουν την προφητική ιδιότητα του Χαμπίμπουλλαχ-Ηγαπημένου του Αλλάχ και όλων των προφητών, έμμεσα επαληθεύουν την πραγματικότητα του υπερπέραν, που είναι εκείνο το οποίο διδάσκουν πάνω απ’ όλα τα άλλα. Έτσι ακριβώς, τα περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη και ενότητα του απαραίτητου και υποχρεωτικού Αλλάχ(Vâcib’ ül Vücud) μαρτυρούν έμμεσα στην ύπαρξη και το άνοιγμα ενός αιωνίου βασιλείου μακαριότητας, που είναι η υπέρτατη εκδήλωση της συντήρησης(Rubûbiyyet) και Απόλυτης Θεότητάς(Ulûhiyyet) Του.

Διότι καθώς θα επεξηγηθεί και αποδειχθεί στις επόμενες παραγράφους, τόσο η ύπαρξη του απαραίτητου και υποχρεωτικού Αλλάχ(Vâcib’ ül Vücud), και τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά Του γνωρίσματα, τρόποι φανέρωσης και ονόματα, όπως η συντήρηση, το έλεος, η χάρη, η σοφία και η δικαιοσύνη καθιστούν απαραίτητο το υπερπέραν με τη μέγιστη βεβαιότητα, και αξιούν ένα αιώνιο βασίλειο (μα) και την ανάσταση των νεκρών και τη διάδοσή τους για την απονομή ανταμοιβής και τιμωρίας.

Ναι, εφόσον υπάρχει ένας προ-αιώνιος και μετά-αιώνιος Αλλάχ, πέραν πάσης βεβαιότητας υπάρχει το υπερπέραν του κόσμου αυτού, ο αιώνιος φορέας της ανώτατης εξουσίας της Απόλυτης Θεότητας(Ulûhiyyet). Και εφόσον υπάρχει στο σύμπαν και στα έμβια όντα μια εξαιρετικά μεγαλειώδης, σοφή και εύσπλαχνη Απόλυτη Συντήρηση(Rubûbiyyet), και είναι εμφανής, είναι βέβαιο πως υπάρχει ένα αιώνιο βασίλειο ευτυχίας το οποίο θα διαφυλάξει τη μεγαλειότητα της συντήρησης αυτής από τον εξευτελισμό, τη σοφία της από την έλλειψη σκοπού και την ευσπλαχνία της από τη σκληρότητα, και το βασίλειο αυτό θα εγκατοικηθεί.

Και εφόσον οι απεριόριστες δωρεές χάριτος, αφθονία αγαθών, εύνοιες, δώρα και παραδείγματα ευσπλαχνίας και ελέους τα οποία γίνονται αντιληπτά, και φανερώνονται στα μυαλά που δεν έχουν σβήσει και στις καρδιές που δεν έχουν πεθάνει, ότι πίσω από το πέπλο του άγνωστου υπάρχει Ένας Πολυεύσπλαχνος Οικτίρμων(Rahman-ı Rahîm), τότε σίγουρα υπάρχει μια αθάνατη ζωή σε ένα αιώνιο βασίλειο το οποίο θα διαφυλάξει τη δωρεά χάριτος από τον εμπαιγμό, την αφθονία αγαθών από την πλάνη, τις εύνοιες από την έχθρα, το έλεος από την ταλαιπωρία, τα δώρα και την ευσπλαχνία από το δόλο και θα καταστήσει όντως την αφθονία αγαθών σε πραγματική αφθονία και τη δωρεά χάριτος σε πραγματική δωρεά.

Και εφόσον την εποχή της άνοιξης επάνω στη στενή σελίδα της γης, μια γραφίδα δυνάμεως γράφει ακούραστα χωρίς λάθος εκατό χιλιάδες βιβλία μπροστά στα μάτια μας∙ και εφόσον ο κάτοχος αυτής της γραφίδας έχει υποσχεθεί εκατό χιλιάδες φορές ότι: «Θα γράψω ένα άριστο, αθάνατο βιβλίο σε ένα αχανές βασίλειο, πιο εύκολο από το βιβλίο αυτό της άνοιξης, που είναι γραμμένο σε αυτόν το στενάχωρο μπερδεμένο και ανακατεμένο κόσμο, και θα σας επιτρέψω να το διαβάσετε». όπως και αναφέρει το βιβλίο αυτό σε όλα του τα διατάγματα. Βεβαίως, το κυρίως μέρος του βιβλίου έχει γραφτεί, και με την ανάσταση και την έκδοση θα προστεθούν τα σχόλια και όλα τα σημειωματάρια των πράξεων των ανθρώπων θα καταχωρηθούν σε αυτό.

Και εφόσον αυτή η Γη, με την πλήθη των δημιουργημάτων της, και όντας το κατοικητήριο, η πηγή, το εργοστάσιο, η έκθεση και ο χώρος συνάθροισης εκατοντάδων χιλιάδων ειδών, διαρκώς μεταβαλλόμενων έμβιων και έμψυχων όντων∙ και όντας η καρδιά, το κέντρο, η σύνοψη και η έκβαση του σύμπαντος και ο λόγος για τη δημιουργία του, αποκτά μια τόση ύψιστη σημασία ώστε παρόλη της τη μικρότητα θεωρείται ισάξια με τους μεγάλους ουρανούς και στους ουράνιους νόμους καλείται πάντοτε ως: رَبُّ السَّموَاتِ وَ اْلاَرْضِ «δηλαδή ο Συντηρητής(Rabb)των Ουρανών και της Γης…» (Κουράν, Ραντ, 13:16).

Και εφόσον επάνω σε μια τέτοια Γη υπάρχει ο άνθρωπος ο απόγονος του Αδάμ που άρχει παντού επάνω στη γη, και έχει εξουσία διαχείρισης επάνω στα περισσότερα δημιουργήματα, και υπεξουσιάζει τα περισσότερα έμβια όντα μαζεύοντάς τα γύρω από τον εαυτό του, και με τον τρόπο αυτό βάζει σε τάξη, εκθέτει και συγκεντρώνει μαζί το κάθε ασυνήθιστο είδος σε ένα μέρος, σαν ένα κατάλογο, προσδίδοντας τους αξία, έτσι ώστε έλκει όχι μονάχα την προσοχή και το θαυμασμό των ανθρώπων και των τζιν, μα (ακόμη και) των κατοίκων των ουρανών και του σύμπαντος, και το πλήρες εκτίμησης βλέμμα του ιδιοκτήτου του σύμπαντος, αποκτώντας έτσι εξέχουσα σημασία και μεγάλη αξία∙ και ο οποίος αποδεικνύει μέσα από τις επιστήμες και τις τέχνες του πως είναι ο σκοπός της δημιουργίας του σύμπαντος, και το πλέον μεγάλο αποτέλεσμα, και ο πιο πολύτιμος καρπός, και ο κύριος αντιπρόσωπος στη Γη. Επίσης ο οποίος, για το λόγο ότι, έχει βάλει σε τάξη και επιδεικνύει με εξαίρετο τρόπο από επίγεια άποψη, τις υπερφυσικές τέχνες του Πλάστη(Sâni) του Κόσμου, αφήνεται στον κόσμο αυτό παρόλη την ανταρσία και την απιστία του, και του οποίου η τιμωρία αναβάλλεται, και λόγω της δουλειάς του αυτής, ο χρόνος της ζωής του επιμηκύνεται και του παρέχεται προκοπή…

Και εφόσον υφίσταται ένας εξαιρετικά δυνατός, σοφός και οικτίρμων Διαχειριστής (Mutasarrıf), ο οποίος μετατρέπει τη μεγάλη υδρόγειο σε ένα θησαυροφυλάκιο παντός είδους μετάλλου και ορυκτού που ο άνθρωπος έχει ανάγκη με έναν τρόπο ολοσχερώς πέρα από τη δύναμη και τη θέληση του, -ο οποίος παρόλο που είναι αδύναμος, ανίσχυρος και στερημένος από τη φύση και τη δημιουργία του, έχει αναρίθμητες ανάγκες και υποβάλλεται σε αναρίθμητες ταλαιπωρίες- και σε μια αποθήκη κάθε είδους τροφής, και σε ένα εργαστήριο που εφοδιάζει αγαθά παντός είδους που ευαρεστούν τον άνθρωπο, και φροντίζει με αυτό τον τρόπο για τον άνθρωπο και τον τρέφει και του δίνει ότι θέλει…

Και εφόσον υπάρχει ένας Κύριος(Rabb) με αυτές τις ιδιότητες, ο Οποίος όχι μόνο αγαπά τον άνθρωπο, αλλά και κάνει τον άνθρωπο να Τον αγαπήσει, και ο Οποίος είναι αιώνιος, και έχει αιώνιους κόσμους, και ο Οποίος εκτελεί κάθε έργο με δικαιοσύνη και πραγματοποιεί το κάθε τι με σοφία∙ και εφόσον η λαμπρότητα της εξουσίας του Προ-Αιωνίου Διοικών(Hâkim-i Ezelî) και η αιώνια Του κυριαρχία δε δύνανται να περιοριστούν σε αυτήν τη σύντομη επίγεια ζωή, και στο φευγαλέο διάστημα ζωής του ανθρώπου, και στην προσωρινή και πρόσκαιρη γη…

και αφού οι αλόγιστες παραβάσεις και ανταρσίες που παρουσιάζονται μεταξύ των ανθρώπων, οι οποίες είναι ενάντιες και αντιτιθέμενες προς την τάξη, τη δικαιοσύνη, την ισορροπία και το κάλλος του σύμπαντος, και η άρνηση, η προδοσία και η απιστία τους προς το Δωρητή τους, ο Οποίος τους ανατρέφει στοργικά, δεν τιμωρούνται στον κόσμο αυτό, και ο απάνθρωπος καταπιεστής περνά τη ζωή του με άνεση, ενόσω οι δύστυχοι καταπιεσμένοι ζουν με στερήσεις… Και αφότου τα χαρακτηριστικά της απόλυτης δικαιοσύνης τα έργα της οποίας παρατηρούνται απ’ άκρου σ’ άκρου του σύμπαντος είναι εξολοκλήρου αντίθετα (όπως) ο απάνθρωπος τύραννος και οι ανέλπιδες καταπιεσμένοι να βρίσκονται στην ίδια θέση στο θάνατο τους με το να μην αναστηθούν για κρίση, και με κανένα τρόπο δε θα το επέτρεπε…

Και εφόσον, όπως ακριβώς ο Ιδιοκτήτης του σύμπαντος έχει επιλέξει τη γη από το σύμπαν, και τον άνθρωπο από τη γη, και έχει απονέμει σε αυτόν ένα μεγάλο αξίωμα και σπουδαιότητα, έτσι και από την ανθρωπότητα έχει επιλέξει τους προφήτες, τους αγίους και άτομα εξαγνισμένα, έντιμα ανθρώπινα όντα τα οποία συμμορφώνονται στους στόχους της συντήρησης Του και μέσα από την πίστη και την υποταγή, Τον κάνουν να τους αγαπήσει. Τους έχει εκλέξει ως φίλους και αποδέκτες του λόγου Του, και έχει παραχωρήσει σε αυτούς ευδοκίμηση και θαύματα και έχει τιμωρήσει τους εχθρούς τους με συμφορές εξ’ ουρανού.

Και ανάμεσα από τους αντάξιους και αξιαγάπητους αυτούς φίλους, έχει επιλέξει τον ηγέτη και την πηγή της περηφάνιας τους τον Μουχάμμεντ Αλεïχίσσαλάτου Ουεσελλάμ .(Είθε ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ μαζί του), και επί μακρούς αιώνες έχει φωτίσει με το φως Του το ήμισυ της υδρογείου και το ένα πέμπτο της ανθρωπότητας. Λες και το σύμπαν δημιουργήθηκε για χάρη Του, όλοι οι αντικειμενικοί στόχοι του σύμπαντος καθίστανται έκδηλοι μέσω Αυτού και της θρησκευτικής του λατρείας και του Ιερού Κουράν Του.

Και μόλο που άξιζε να ζήσει για ένα ατέλειωτο χρονικό διάστημα προς επιβράβευση της απείρως βαρύτιμης του υπηρεσίας ισάξια με εκατομμύρια έτη, έζησε μοναχά εξήντα τρία σύντομα χρόνια κακουχίας και αγώνων. Υπάρχει η όποια πιθανότητα, η όποια δυνατότητα και το παραμικρό ενδεχόμενο λοιπόν πως Αυτό το πρόσωπο δεν θα αναστηθεί με όλους τους ομόθρησκους και τους φίλους του; Και πώς δε θα ζεί ακόμη και την παρούσα στιγμή εν πνεύματι; και να έχει εκτελεστεί αιωνίως; Επ` ουδενί!, εκατό χιλιάδες φορές επ’ουδενί! Μάλιστα, όλο το σύμπαν και η πραγματικότητα του κόσμου αξιώνουν πως πρέπει να αναστηθεί και εκλιπαρούν τον Ιδιοκτήτη του σύμπαντος για τη ζωή Του…

Και εφόσον στην Έβδομη Ακτίνα, το οποίο είναι «Το Υπέρτατο Στοιχείο», η κάθε μια με τη δύναμη ενός βουνού, οι τριάντα τρεις τρανταχτές κοινές ομολογίες έχουν αποδείξει ότι το σύμπαν προήλθε από ένα και μόνο χέρι και είναι η περιουσία του Ενός και Μοναδικού. Και έχουν αυταπόδεικτα καταδείξει την ενότητα και την μοναδικότητα Του, που είναι οι απαρχές των θεϊκών τελειώσεων. Και με την ενότητα και την μοναδικότητα τα όντα όλα γίνονται σαν στρατιώτες και υποταγμένοι αξιωματούχοι που υπάγονται στις διαταγές Του Μοναδικού(Zât-ı Vâhid). Και με τον ερχομό της μεταθανάτιας ζωής, διαφυλάττονται από την παρακμή, η απόλυτη δικαιοσύνη από την εμπαίζουσα σκληρότητα, η καθολική σοφία από τον απερίσκεπτο παραλογισμό, το περιβάλλον τους πάντες και τα πάντα έλεος από το σκωπτικό μαρτύριο, και η μεγαλοπρέπεια της δύναμης από την ταπεινωτική αδυναμία και απαλλάσσονται από την ευθύνη και καθαιρούνται …

Στα σίγουρα και χωρίς καμιά αμφιβολία, όπως καθίσταται αναγκαίο από τις αλήθειες των έξι αυτών «εφόσον» - από τα εκατοντάδες κύρια σημεία της πίστης στο Αλλάχ- το τέλος του κόσμου θα έρθει και η ανάσταση και η διάδοση των νεκρών θα επισυμβεί, μονές ανταμοιβής και τιμωρίας θα ανοιχτούν διάπλατα. έτσι ώστε η σημασία της γης που αναφέραμε πιο πάνω, και η κεντρικότητα της, και η σημασία και η αξία του ανθρώπου θα επαληθευτούν. Η προαναφερθείσα δικαιοσύνη, η σοφία, το έλεος και η ανώτατη εξουσία του Πάνσοφου Διαχειριστή(Mutasarrıf-ı Hakîm), ο Οποίος είναι ο Δημιουργός(Hâlık) της γης και του ανθρώπου και ο Κύριος (Rabb) τους, θα εδραιωθούν. Και οι πραγματικοί και επιθυμητικοί φίλοι αυτού του αιώνιου Κυρίου(Rabb) θα διασωθούν από τον αιώνιο αφανισμό. Και ο πιο διαπρεπής και άξιος από τους φίλους αυτούς θα λάβει την αντιμισθία των ιερών του υπηρεσιών, οι οποίες έχουν καταστήσει όλα τα όντα υπόχρεα και ικανοποιημένα. Και οι τελειώσεις του Αιώνιου Άρχοντα(Sultan-ı Sermedi) θα εξαιρεθούν, θα απαλλαχθούν και θα καθαγνιτούν από κάθε ελάττωμα και ατέλεια, και η δύναμη Του από την ανικανότητα, και η σοφία Του από την απερισκεψία, και η δικαιοσύνη Του από την τυραννία.

Εν Συντομία: Εφόσον υπάρχει ο Αλλάχ τότε σίγουρα υπάρχει και το υπερπέραν.

Εκτός αυτού, όπως ακριβώς με όλα μαζί τα αποδεικτικά στοιχεία που τους επιβεβαιώνουν, οι τρεις πιο πάνω πυλώνες της πίστης μαρτυρούν και επιδεικνύουν στην ανάσταση. Το ίδιο και οι δύο πυλώνες

وَ بِمَلئِكَتِهِ وَ بِالْقَدَرِ خَيْرِهِ وَ شَرِّهِ مِنَ اللَّهِ تَعَالَى «…(πίστη)… και στους αγγέλους, και στο πεπρωμένο, ότι τόσο τα καλά όσο και τα κακά από τον Αλλάχ συμβαίνουν»

καθιστούν ως αύτως, αναγκαία την ανάσταση και φέρουν μαρτυρία με τρόπο έντονο ως προς τον αιώνιο κόσμο. Δηλαδή:

Όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη των αγγέλων και τα καθήκοντα της λατρείας τους, και οι αναρίθμητες παρατηρήσεις σχετικά με αυτούς και συνομιλίες μαζί τους επιβεβαιώνουν έμμεσα την ύπαρξη του κόσμου των πνευμάτων (αλέμ-ι ερβάχ), του κόσμου του αόρατου (αλέμ-ι γάημπ) , του αιώνιου κόσμου (αλεμ-ι μπεκά), του κόσμου της μετά θάνατον ζωής (αλέμ-ι άχιρατ), την ύπαρξη ενός τόπου ευτυχίας που στο μέλλον θα χαροποιηθούν με ανθρώπους και τζιν, του Παραδείσου και της Κόλασης. Διότι με τη Θεία συγκατάθεση, οι άγγελοι μπορούν να δουν τους κόσμους αυτούς και να εισέλθουν σε αυτούς. Και όλοι οι υψηλόβαθμοι άγγελοι που συναντώνται με ανθρώπους, όπως ο Τζεμπραήλ [Γαβριήλ], μας πληροφορούν ομόφωνα σχετικά με την ύπαρξη των κόσμων αυτών και για τον τρόπο που ταξιδεύουν μέσα σε αυτούς. Όπως ακριβώς είμαστε σίγουροι, εξαιτίας της πληροφόρησης εκείνων που φθάνουν από εκεί, ότι η ήπειρος της Αμερικής υπάρχει, παρόλο που δεν την έχουμε δει ποτέ, έτσι και εξαιτίας της πληροφόρησης μας εκ μέρους των αγγέλων, η οποία έχει την ισχύ γενικής ομολογίας και λίαν διαδεδομένης γνώσης, θα πρέπει να πιστεύουμε στην ύπαρξη του κόσμου της αιωνιότητας, στον κόσμο της μετά θάνατον ζωής, και στον Παράδεισο και στην Κόλαση με την ίδια βεβαιότητα. Και συνεπώς αυτό πιστεύουμε ακριβώς.

Επιπρόσθετα όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που επαληθεύουν τον πυλώνα της «Πίστη στο Πεπρωμένο» που περιλαμβάνονται στην Δοκίμιο περί του Πεπρωμένου, τον Εικοστό Έκτο Λόγο, αποδεικνύουν έμμεσα την ανάσταση των νεκρών, τη ζύγιση των έργων (των ανθρώπων) επάνω στην υπέρτατη πλάστιγγα, και τη δημοσίευση των σελίδων των (εν λόγω) έργων. Διότι η καταχώρηση μπροστά στα μάτια μας της καθορισμένης πορείας όλων των πραγμάτων επάνω στις πλάκες του νόμου της τάξης και της ισορροπίας, και η εγγραφή της ιστορίας ζωής όλων των έμβιων όντων στις πνευματικές δυνάμεις της μνήμης τους, και η ολογράφηση των σημειωματάριων των έργων όλων των έμψυχων όντων, και ιδιαίτερα των ανθρώπων, επάνω στην Προστατευμένη Πλάκα του Νόμου (Levh-i Mahfuz), ένας τέτοιος περιεκτικός προκαθορισμός και σοφή κατανομή και επακριβής καταχώρηση και διαφυλάττουσα εγγραφή θα μπορούσε στα σίγουρα να είναι μοναχά το αποτέλεσμα μιας καθολικής κρίσης σε ένα ανώτατο δικαστήριο που συνήλθε για να διαμοιράσει μόνιμη επιβράβευση και τιμωρία. Ειδάλλως, η περιεκτική αυτή και επακριβής καταχώρηση και διαφύλαξη θα ήταν ολότελα δίχως νόημα και σκοπό, και ενάντια στη σοφία και την πραγματικότητα.

Ακόμη, εάν δεν υπήρχε ανάσταση, όλα τα αναμφισβήτητα νοήματα της Βίβλου του σύμπαντος, γραμμένα με τη γραφίδα του πεπρωμένου, θα αχρηστεύονταν, κάτι το οποίο είναι τελείως αδύνατο. Είναι τόσο αδύνατο όσο το να αρνηθούμε την ύπαρξη του σύμπαντος, είναι ένα παραλήρημα.

Εν Συντομία: Οι πέντε πυλώνες της πίστεως αξιούν με όλα τα αποδεικτικά τους στοιχεία το γεγονός της αναστάσεως και της Έσχατης Κρίσης, και την πραγμάτωση τους, και την ύπαρξη και το άνοιγμα του κόσμου της μετά θάνατον ζωής, και μαρτυρούν ως προς αυτά και τα καθιστούν αναγκαία.

Έτσι λοιπόν για αυτό το λόγο, το ότι υπάρχουν τέτοια κολοσσιαία και αδιάσειστα στηρίγματα και αποδείξεις της ανάστασης, εξολοκλήρου αναλόγως της απεραντοσύνης της, είναι που το ένα σχεδόν τρίτο του Ιερού Κουράν της Θαυματουργικής Αποκάλυψης συνίσταται από την ανάσταση και το υπερπέραν, και την καθιστά τη βάση και το θεμέλιο λίθο όλων του των αληθειών, και οικοδομεί τα πάντα επάνω στη βάση αυτή.

(Τέλος της εισαγωγής.)

*  *   *

Το Δεύτερο Μέρος της Προσθήκης

Με την βοήθεια του Αλλάχ, σε αυτό το Μέρος θα υπάρξει μια αναφορά και εξήγηση στα ξεκάθαρα και αναμφισβήτητα στοιχεία και ενδείξεις του εδαφίου περί της Ανάστασης το οποίο είναι,

❀ فَسُبْحَانَ اللّٰهِ ح۪ينَ تُمْسُونَ وَح۪ينَ تُصْبِحُونَ ❀ وَلَهُ الْحَمْدُ فِي السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَعَشِيًّا وَح۪ينَ تُظْهِرُونَ ❀ يُخْرِجُ الْحَىَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَيُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَىِّ وَيُحْيِي الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَكَذٰلِكَ تُخْرَجُونَ

Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του Οικτίρμονος Ραχίμ)

Γι’ αυτό [δώσε] δόξα στο Αλλάχ όταν φτάνετε την εσπέρα και όταν εγείρεστε το πρωινό. Ναι, προς Αυτόν μόνο είναι ο αίνος, στους ουρανούς και επάνω στη γη. Και αργά το απόγευμα και όταν η μέρα αρχίζει να πέφτει το μεσημέρι [δοξάστε Τον Αλλάχ].

Είναι Αυτός ο Οποίος βγάζει τους ζώντες από τους νεκρούς και που βγάζει τους νεκρούς από τους ζωντανούς, και ο Οποίος δίνει ζωή στη γη μετά το θάνατο της: και με τον τρόπο αυτό είναι που θα βγείτε [κι εσείς από τα μνήματα σας].

(Κουράν, Ερ-Ρουμ 30:17-19).

και είναι το ΄Το Πρώτο Αξίωμα΄ από τα ΄Εννέα Αξιώματα΄ που αναφέρονται στο αρχικό Εδάφιο με εξαιρετικά θαυματουργικό τρόπο σε εννέα επίπεδα. (Υποσημείωση)()

Στο εικοστό όγδοο χαρακτηριστικό της ζωής έχει γνωστοποιηθεί ότι: Η ζωή αποδεικνύει και επαληθεύει την πραγματοποίηση των έξη θεμελιωδών αρχών της πίστης.

Ναι, εφόσον η ζωή είναι το σημαντικότερο αποτέλεσμα και ο σημαντικότερος καρπός στη σοφία της δημιουργίας του σύμπαντος, τότε σίγουρα μια πραγματικότητα τέτοιου μεγέθους δεν θα ανήκει μόνο σε αυτή την σύντομη, μάταιη, ελλιπής, και βασανιστική ζωή. Ενδεχομένως, το μεγαλείο της ιδιαιτερότητας είναι προφανές με τα είκοσι εννέα χαρακτηριστικά της ζωής ότι, ο σκοπός, το αποτέλεσμα και ο άξιος καρπός του δέντρου της ζωής, είναι η αιώνια ζωή, η ζωή στο υπερπέραν, μια ευτυχής ζωή που συνυπάρχει με της πέτρες, το χώμα, και το δέντρο μαζί.

Αλλιώς, αυτό το δέντρο της ζωής που έχει εξοπλιστεί με άπειρους μηχανισμούς θα καταλήξει να είναι ανούσιο, άχρηστο, άκαρπο για τα ενσυνείδητα όντα και ιδιαίτερα για τον άνθρωπο. Και από την άποψη κατοχής κεφαλαίου και μηχανισμού εάν για παράδειγμα συγκρίναμε ένα σπουργίτη με τον άνθρωπο ο οποίος είναι είκοσι φορές ανώτερος και κατέχει το πιο υψηλό, σημαντικό, αξίωμα μέσα στο συμπάν και ανάμεσα στα ζωτικά όντα, ο άνθρωπος από την άποψη της ευτυχίας του στη ζωή θα έπεφτε είκοσι φορές πιο κάτω από το σπουργίτη και θα καταντούσε ο πιο κακόμοιρος, ο πιο απελπισμένος και περιφρονημένος.

Και το μυαλό, το πιο πολύτιμο αγαθό, η μελαγχολία που προκαλεί με τη σκέψη του παρελθόντος και ο φόβος που προκαλεί με τη σκέψη του μέλλοντος συνέχεια πληγώνουν την καρδία του ανθρώπου και λόγο του ότι μπλέκει εννέα πόνους μέσα σε μια ευχαρίστηση καταλήγει να είναι το πιο δυσοίωνο βασανιστικό όργανο. Αυτό όμως είναι εκατό φορές ανυπόστατο. Άρα λοιπόν, η ζωή αυτού του κόσμου αποδεικνύει αναμφισβήτητα την αρχή της πίστης στο υπερπέραν και κάθε άνοιξη μας αποκαλύπτει πάνω από τριακόσιες χιλιάδες δείγματα της ανάστασης.

Άραγε είναι ποτέ δυνατών, ο Παντοδύναμος Διαχειριστής Μουτασαρρίφ-ι Καντίρ Αλλάχ, ο Οποίος προετοιμάζει και διανέμει όλα τα κατάλληλα και αναγκαία εφόδια και μηχανισμούς στο σώμα σου, στον κήπο σου, στην πατρίδα σου, και στην ζωή σου ακριβός στην ώρα τους με σοφία, με απόλυτη καλοσύνη και χάρη, και ευσπλαχνία και μάλιστα να ακούει και να γνωρίζει την κάθε ιδιαίτερη και μικρή δέηση για αγαθά που γίνονται από το στομάχι σου μέσο της επιθυμίας για ζωή και αιωνιότητα και αυτός ο Παντοδύναμος Διαχειριστής Μουτασαρρίφ-ι Καντίρ Αλλάχ να δείχνει την αποδοχή αυτής της δέησης ικανοποιώντας το στομάχι, να μην σε γνωρίζει και να μην σε βλέπει; Και να μην προετοιμάσει τα εφόδια και της αιτίες για τον μέγιστο σκοπό της ανθρωπότητας που είναι η αιώνια ζωή; Και να μην αποδεχθεί να δημιουργήσει την ζωή στο υπερπέραν και τον παράδεισο το οποίο είναι η μεγαλύτερη, σημαντικότερη, και πιο άξια και οικουμενική δέηση της ανθρωπότητας για αιωνιότητα; Και ως το σημαντικότερο πλάσμα του σύμπαντος και ως ο μονάρχης και το αποτέλεσμα της γης που είναι η ανθρωπότητα να μην ακουστεί η καθολική και επίμονη δέηση της που αντηχεί στους ουρανούς και στη γη να μην καταβάλει την ίδια προσοχή, και να μην χορηγήσει την ίδια ικανοποίηση, ούτε όσο σε ένα μικρό στομάχι και να προκαλέσει να αμφισβητηθεί η απόλυτη σοφία Του και η άπειρη ευσπλαχνία του; Επ`ουδενί!, εκατό χιλιάδες φορές όχι!

Και είναι ποτέ δυνατών, να ακούει το παραμικρό και κρυφό κάλεσμα της ζωής, να ακούει τον καημό σου, να δίνει την λύση, να υπομένει τα νάζια σου, και να τρέφει με απόλυτη φροντίδα και προσοχή, να τον εξυπηρετούν με μεγάλη προσοχή και να κάνει πλάσματα μεγαλύτερα να είναι υπηρέτες του, και μετά να μην ακούσει την βροντερή κραυγή μιας ζωής που είναι η μεγαλύτερη η πιο πολύτιμη και υψηλότερη φωνή και ματιά προς την αιωνιότητα; Και να μην δώσει καν σημασία και προσοχή στην τόσο σημαντική δέηση του για αιωνιότητα; Δηλαδή σαν να δίνει την μέγιστη προσοχή στον εξοπλισμό και διοίκηση ενός φαντάρου και να παραβλέπει εντελώς ένα τεράστιο και υπάκουο στράτευμα; Να βλέπει το μικρότερο μόριο, και να μην βλέπει τον ήλιο; Να ακούει την φωνή του κουνουπιού και να μην ακούει την βροντή του ουρανού; Επ`ουδενί!, εκατό χιλιάδες φορές όχι!

Hem hiçbir cihetle akıl kabul eder mi ki: Hadsiz rahmetli, muhabbetli ve nihayet derecede şefkatli ve kendi sanatını çok sever ve kendini sevdirip ve kendini sevenleri ziyade sever bir Zat-ı Kadîr-i Hakîm, en ziyade kendini seven ve sevimli ve sevilen ve Sâni’ini fıtraten perestiş eden hayatı ve hayatın zatı ve cevheri olan ruhu, mevt-i ebedî ile idam edip kendinden o sevgili muhibbini ve habibini ebedî bir surette küstürsün, darıltsın, dehşetli rencide ederek sırr-ı rahmetini ve nur-u muhabbetini inkâr etsin ve ettirsin? Hâşâ, yüz bin defa hâşâ ve kellâ!

Bu kâinatı cilvesiyle süslendiren bir cemal-i mutlak ve umum mahlukatı sevindiren bir rahmet-i mutlaka, böyle hadsiz bir çirkinlikten ve kubh-u mutlaktan ve böyle bir zulm-ü mutlaktan, bir merhametsizlikten, elbette nihayetsiz derece münezzehtir ve mukaddestir.

Netice: Madem dünyada hayat var; elbette insanlardan hayatın sırrını anlayanlar ve hayatını sû-i istimal etmeyenler, dâr-ı bekada ve cennet-i bâkiyede hayat-ı bâkiyeye mazhar olacaklardır, âmennâ…

Ve hem nasıl ki yeryüzünde bulunan parlak şeylerin güneşin akisleriyle parlamaları ve denizlerin yüzlerinde kabarcıklar, ziyanın lem’alarıyla parlayıp sönmeleri, arkalarından gelen kabarcıklar, gidenler gibi yine hayalî güneşçiklere âyinelik etmeleri; bilbedahe gösteriyor ki o lem’alar, yüksek bir tek güneşin cilve-i in’ikasıdırlar ve güneşin vücudunu muhtelif diller ile yâd ediyorlar ve ışık parmaklarıyla ona işaret ediyorlar.

Aynen öyle de Zat-ı Hayy-ı Kayyum’un Muhyî isminin cilve-i a’zamı ile berrin yüzünde ve bahrin içindeki zîhayatların kudret-i İlahiye ile parlayıp arkalarından gelenlere yer vermek için “Yâ Hay” deyip perde-i gaybda gizlenmeleri; bir hayat-ı sermediye sahibi olan Zat-ı Hayy-ı Kayyum’un hayatına ve vücub-u vücuduna şehadetler, işaretler ettikleri gibi umum mevcudatın tanziminde eseri görünen ilm-i İlahîye şehadet eden bütün deliller ve kâinata tasarruf eden kudreti ispat eden bütün bürhanlar ve tanzim ve idare-i kâinatta hüküm-ferma olan irade ve meşieti ispat eden bütün hüccetler ve kelâm-ı Rabbanî ve vahy-i İlahînin medarı olan risaletleri ispat eden bütün alâmetler, mu’cizeler ve hâkeza yedi sıfât-ı İlahiyeye şehadet eden bütün delail, bi’l-ittifak Zat-ı Hayy-ı Kayyum’un hayatına delâlet, şehadet, işaret ediyorlar.

Çünkü nasıl bir şeyde görmek varsa hayatı da vardır. İşitmek varsa hayatın alâmetidir. Söylemek varsa hayatın vücuduna işaret eder. İhtiyar, irade varsa hayatı gösterir.

Aynen öyle de bu kâinatta âsârıyla vücudları muhakkak ve bedihî olan kudret-i mutlaka ve irade-i şâmile ve ilm-i muhit gibi sıfatlar, bütün delailleri ile Zat-ı Hayy-ı Kayyum’un hayatına ve vücub-u vücuduna şehadet ederler ve bütün kâinatı bir gölgesiyle ışıklandıran ve bir cilvesiyle bütün dâr-ı âhireti zerratıyla beraber hayatlandıran hayat-ı sermediyesine şehadet ederler.

Hem hayat, melâikeye iman rüknüne dahi bakar, remzen ispat eder. Çünkü madem kâinatta en mühim netice hayattır ve en ziyade intişar eden ve kıymettarlığı için nüshaları teksir edilen ve zemin misafirhanesini, gelip geçen kafilelerle şenlendiren zîhayatlardır ve madem küre-i arz, bu kadar zîhayatın envaıyla dolmuş ve mütemadiyen zîhayat envalarını tecdid ve teksir etmek hikmetiyle her vakit dolar boşanır ve en hasis ve çürümüş maddelerinde dahi kesretle zîhayatlar halk edilerek bir mahşer-i huveynat oluyor.

Ve madem hayatın süzülmüş en safi hülâsası olan şuur ve akıl ve latîf ve sabit cevheri olan ruh, küre-i arzda gayet kesretli bir surette halk olunuyorlar. Âdeta küre-i arz, hayat ve akıl ve şuur ve ervah ile ihya olup öyle şenlendirilmiş. Elbette küre-i arzdan daha latîf, daha nurani, daha büyük, daha ehemmiyetli olan ecram-ı semaviye ölü, camid, hayatsız, şuursuz kalması imkân haricindedir.

Demek gökleri, güneşleri, yıldızları şenlendirecek ve hayattar vaziyetini verecek ve netice-i hilkat-i semavatı gösterecek ve hitabat-ı Sübhaniyeye mazhar olacak olan zîşuur, zîhayat ve semavata münasip sekeneler, herhalde sırr-ı hayatla bulunuyorlar ki onlar da melâikelerdir.

Hem hayatın sırr-ı mahiyeti peygamberlere iman rüknüne bakıp remzen ispat eder. Evet, madem kâinat, hayat için yaratılmış ve hayat dahi Hayy-ı Kayyum-u Ezelî’nin bir cilve-i a’zamıdır, bir nakş-ı ekmelidir, bir sanat-ı ecmelidir. Madem hayat-ı sermediye, resullerin gönderilmesiyle ve kitapların indirilmesiyle kendini gösterir. Evet, eğer kitaplar ve peygamberler olmaz ise o hayat-ı ezeliye bilinmez. Nasıl ki bir adamın söylemesiyle diri ve hayattar olduğu anlaşılır. Öyle de bu kâinatın perdesi altında olan âlem-i gaybın arkasında söyleyen, konuşan, emir ve nehyedip hitap eden bir zatın kelimatını, hitabatını gösterecek peygamberler ve nâzil olan kitaplardır.

Elbette kâinattaki hayat, kat’î bir surette Hayy-ı Ezelî’nin vücub-u vücuduna kat’î şehadet ettiği gibi o hayat-ı ezeliyenin şuâatı, celevatı, münasebatı olan “irsal-i Rusül ve inzal-i Kütüb” rükünlerine bakar, remzen ispat eder ve bilhassa risalet-i Muhammediye ve vahy-i Kur’anî, hayatın ruhu ve aklı hükmünde olduğundan bu hayatın vücudu gibi hakkaniyetleri kat’îdir denilebilir.

Evet, nasıl ki hayat, bu kâinattan süzülmüş bir hülâsadır ve şuur ve his dahi hayattan süzülmüş, hayatın bir hülâsasıdır ve akıl dahi şuurdan ve histen süzülmüş, şuurun bir hülâsasıdır ve ruh dahi hayatın hâlis ve safi bir cevheri ve sabit ve müstakil zatıdır. Öyle de maddî ve manevî hayat-ı Muhammediye (asm) dahi hayattan ve ruh-u kâinattan süzülmüş hülâsatü’l-hülâsadır ve risalet-i Muhammediye (asm) dahi kâinatın his ve şuur ve aklından süzülmüş en safi hülâsasıdır. Belki maddî ve manevî hayat-ı Muhammediye (asm) âsârının şehadetiyle hayat-ı kâinatın hayatıdır ve risalet-i Muhammediye (asm) şuur-u kâinatın şuurudur ve nurudur. Ve vahy-i Kur’an dahi hayattar hakaikinin şehadetiyle hayat-ı kâinatın ruhudur ve şuur-u kâinatın aklıdır.

Evet, evet, evet! Eğer kâinattan risalet-i Muhammediyenin (asm) nuru çıksa, gitse kâinat vefat edecek. Eğer Kur’an gitse kâinat divane olacak ve küre-i arz kafasını, aklını kaybedecek. Belki şuursuz kalmış olan başını, bir seyyareye çarpacak, bir kıyameti koparacak.

Hem hayat, iman-ı bi’l-kader rüknüne bakıyor, remzen ispat eder. Çünkü madem hayat, âlem-i şehadetin ziyasıdır ve istila ediyor ve vücudun neticesi ve gayesidir ve Hâlık-ı kâinat’ın en câmi’ âyinesidir ve faaliyet-i Rabbaniyenin en mükemmel enmuzeci ve fihristesidir. Temsilde hata olmasın, bir nevi programı hükmündedir. Elbette âlem-i gayb, yani mazi müstakbel, yani geçmiş ve gelecek mahlukatın hayat-ı maneviyeleri hükmünde olan intizam ve nizam ve malûmiyet ve meşhudiyet ve taayyün ve evamir-i tekviniyeyi imtisale müheyya bir vaziyette bulunmalarını, sırr-ı hayat iktiza ediyor.

Nasıl ki bir ağacın çekirdek-i aslîsi ve kökü ve müntehasında ve meyvelerindeki çekirdekleri dahi aynen ağaç gibi bir nevi hayata mazhardırlar. Belki ağacın kavanin-i hayatiyesinden daha ince kavanin-i hayatı taşıyorlar. Hem nasıl ki bu hazır bahardan evvel geçmiş güzün bıraktığı tohumlar ve kökler, bu bahar gittikten sonra gelecek baharlarda bırakacağı çekirdekler, kökler; bu bahar gibi cilve-i hayatı taşıyorlar ve kavanin-i hayatiyeye tabidirler.

Aynen öyle de şecere-i kâinatın bütün dal ve budaklarıyla her birinin bir mazisi ve müstakbeli var. Geçmiş ve gelecek tavırlardan ve vaziyetlerinden müteşekkil bir silsilesi bulunur. Her nevi ve her cüzünün ilm-i İlahiyede muhtelif tavırlar ile müteaddid vücudları, bir silsile-i vücud-u ilmî teşkil eder ve vücud-u haricî gibi vücud-u ilmî dahi hayat-ı umumiyenin manevî bir cilvesine mazhardır ki mukadderat-ı hayatiye o manidar ve canlı elvah-ı kaderiyeden alınır.

Evet, âlem-i gaybın bir nev’i olan âlem-i ervah, ayn-ı hayat ve madde-i hayat ve hayatın cevherleri ve zatları olan ervah ile dolu olması, elbette mazi ve müstakbel denilen âlem-i gaybın bir diğer nev’i de ve ikinci kısmı dahi cilve-i hayata mazhariyeti ister ve istilzam eder. Hem bir şeyin vücud-u ilmîsindeki intizam-ı ekmel ve manidar vaziyetleri ve canlı meyveleri, tavırları, bir nevi hayat-ı maneviyeye mazhariyetini gösterir.

Evet, hayat-ı ezeliye güneşinin ziyası olan bu cilve-i hayat, elbette yalnız bu âlem-i şehadete ve bu zaman-ı hazıra ve bu vücud-u haricîye münhasır olamaz. Belki her bir âlem, kabiliyetine göre o ziyanın cilvesine mazhardır ve kâinat bütün âlemleriyle o cilve ile hayattar ve ziyadardır. Yoksa nazar-ı dalaletin gördüğü gibi muvakkat ve zâhirî bir hayat altında her bir âlem, büyük ve müthiş birer cenaze ve karanlıklı birer virane âlem olacaktı.

İşte kadere ve kazaya iman rüknünün dahi geniş bir vechi de sırr-ı hayatla anlaşılıyor ve sabit oluyor. Yani nasıl ki âlem-i şehadet ve mevcud hazır eşya intizamlarıyla ve neticeleriyle hayattarlıkları görünüyor. Öyle de âlem-i gaybdan sayılan geçmiş ve gelecek mahlukatın dahi manen hayattar bir vücud-u manevîleri ve ruhlu birer sübut-u ilmîleri vardır ki Levh-i Kaza ve Kader vasıtasıyla o manevî hayatın eseri, mukadderat namıyla görünür, tezahür eder.

Zeylin Üçüncü Parçası

Haşir münasebetiyle bir sual:

Kur’an’da mükerreren اِنْ كَانَتْ اِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً hem وَمَٓا اَمْرُ السَّاعَةِ إِلَّا كَلَمْحِ الْبَصَرِ fermanları gösteriyor ki haşr-i a’zam bir anda zamansız vücuda geliyor. Dar akıl ise bu hadsiz derece hârika ve emsalsiz olan meseleyi iz’an ile kabul etmesine medar olacak meşhud bir misal ister.

Elcevap: Haşirde, ruhların cesetlere gelmesi var. Hem cesetlerin ihyası var. Hem cesetlerin inşası var. Üç meseledir.

Birinci mesele: Ruhların cesetlerine gelmesine misal ise, gayet muntazam bir ordunun efradı istirahat için her tarafa dağılmış iken yüksek sadâlı bir boru sesiyle toplanmalarıdır. Evet, İsrafil’in borusu olan Sûr’u, ordunun borazanından geri olmadığı gibi ebedler tarafında ve zerreler âleminde iken ezel canibinden gelen  اَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ hitabını işiten ve قَالُوا بَلٰى ile cevap veren ervahlar, elbette ordunun neferatından binler derece daha musahhar ve muntazam ve mutîdirler. Hem değil yalnız ruhlar, belki bütün zerreler dahi bir ordu-yu Sübhanî ve emirber neferleri olduğunu kat’î bürhanlarla Otuzuncu Söz ispat etmiş.

İkinci mesele: Cesetlerin ihyasına misal ise, çok büyük bir şehirde, şenlik bir gecede, bir tek merkezden, yüz bin elektrik lambaları, âdeta zamansız, bir anda canlanmaları ve ışıklanmaları gibi bütün küre-i arz yüzünde dahi bir tek merkezden yüz milyon lambalara nur vermek mümkündür. Madem Cenab-ı Hakk’ın elektrik gibi bir mahluku ve bir misafirhanesinde bir hizmetkârı ve bir mumdarı, Hâlık’ından aldığı terbiye ve intizam dersiyle bu keyfiyete mazhar oluyor. Elbette elektrik gibi binler nurani hizmetkârlarının temsil ettikleri, hikmet-i İlahiyenin muntazam kanunları dairesinde, haşr-i a’zam, tarfetü’l-aynda vücuda gelebilir.

Üçüncü mesele ki ecsadın def’aten inşasının misali ise, bahar mevsiminde birkaç gün zarfında, nev-i beşerin umumundan bin derece ziyade olan umum ağaçların bütün yaprakları, evvelki baharın aynı gibi birden mükemmel bir surette inşaları; ve yine umum ağaçların umum çiçekleri ve meyveleri ve yaprakları, geçmiş baharın mahsulatı gibi berk gibi bir süratle icadları; hem o baharın mebdeleri olan hadsiz tohumcukların, çekirdeklerin, köklerin, birden beraber intibahları ve inkişafları ve ihyaları; hem kemiklerden ibaret olarak ayakta duran emvat gibi bütün ağaçların cenazeleri bir emir ile def’aten “ba’sü ba’de’l-mevt”e mazhariyetleri ve neşirleri; hem küçücük hayvan taifelerinin hadsiz efradlarının gayet derecede sanatlı bir surette ihyaları; hem bilhassa sinekler kabilelerinin haşirleri ve bilhassa daima yüzünü, gözünü, kanadını temizlemekle bize abdesti ve nezafeti ihtar eden ve yüzümüzü okşayan gözüm önündeki kabilenin bir senede neşrolan efradı, benî-Âdem’in Âdem zamanından beri gelen umum efradından fazla olduğu halde, her baharda sair kabileler ile beraber birkaç gün zarfında inşaları ve ihyaları, haşirleri; elbette kıyamette ecsad-ı insaniyenin inşasına bir misal değil, belki binler misaldirler.

Evet, dünya dârü’l-hikmet ve âhiret dârü’l-kudret olduğundan dünyada Hakîm, Mürettib, Müdebbir, Mürebbi gibi çok isimlerin iktizasıyla dünyada icad-ı eşya bir derece tedricî ve zaman ile olması; hikmet-i Rabbaniyenin muktezası olmuş. Âhirette ise hikmetten ziyade kudret ve rahmetin tezahürleri için maddeye ve müddete ve zamana ve beklemeye ihtiyaç bırakmadan birden eşya inşa ediliyor. Burada bir günde ve bir senede yapılan işler, âhirette bir anda, bir lemhada inşasına işareten Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan وَمَٓا اَمْرُ السَّاعَةِ إِلَّا كَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ أَقْرَبُ ferman eder.

Eğer haşrin gelmesini, gelecek baharın gelmesi gibi kat’î bir surette anlamak istersen haşre dair Onuncu Söz ile Yirmi Dokuzuncu Söz’e dikkat ile bak, gör. Eğer baharın gelmesi gibi inanmaz isen, gel parmağını gözüme sok.

Dördüncü mesele olan mevt-i dünya ve kıyamet kopması ise, bir anda bir seyyare veya bir kuyruklu yıldızın emr-i Rabbanî ile küremize, misafirhanemize çarpması bu hanemizi harap edebilir. On senede yapılan bir sarayın, bir dakikada harap olması gibi…

*   *   *

Zeylin Dördüncü Parçası

❀ قَالَ مَنْ يُحْيِي الْعِظَامَ وَهِىَ رَم۪يمٌ ❀ قُلْ يُحْي۪يهَا الَّذ۪ٓي اَنْشَاَهَٓا اَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَل۪يمٌ

Yani, insan der: “Çürümüş kemikleri kim diriltecek?” Sen, de: “Kim onları bidayeten inşa edip hayat vermiş ise o diriltecek.”

Onuncu Söz’ün Dokuzuncu Hakikati’nin üçüncü temsilinde tasvir edildiği gibi bir zat, göz önünde bir günde yeniden büyük bir orduyu teşkil ettiği halde biri dese: “Şu zat, efradı istirahat için dağılmış olan bir taburu bir boru ile toplar, tabur nizamı altına getirebilir.” Sen ey insan, desen: “İnanmam.” Ne kadar divanece bir inkâr olduğunu bilirsin.

Aynen onun gibi hiçlikten, yeniden ordu-misal bütün hayvanat ve sair zîhayatın tabur-misal cesetlerini kemal-i intizamla ve mizan-ı hikmetle o bedenlerin zerratını ve letaifini emr-i كُنْ فَيَكُونُ ile kaydedip yerleştiren ve her karnda, hattâ her baharda rûy-i zeminde yüz binler ordu-misal zevi’l-hayatın envalarını ve taifelerini icad eden bir Zat-ı Kadîr-i Alîm, tabur-misal bir cesedin nizamı altına girmekle birbiriyle tanışan zerrat-ı esasiye ve ecza-i asliyeyi bir sayha ile Sûr-u İsrafil’in borusuyla nasıl toplayabilir? İstib’ad suretinde denilir mi? Denilse, eblehçesine bir divaneliktir.

Hem Kur’an kâh oluyor ki Cenab-ı Hakk’ın âhirette hârika ef’allerini kalbe kabul ettirmek için ihzariye hükmünde ve zihni tasdike müheyya etmek için bir i’dadiye suretinde, dünyadaki acayip ef’alini zikreder. Veyahut istikbalî ve uhrevî olan ef’al-i acibe-i İlahiyeyi öyle bir surette zikreder ki meşhudumuz olan çok nazireleriyle onlara kanaatimiz gelir. Mesela اَوَلَمْ يَرَ الْاِنْسَانُ اَنَّاخَلَقْنَاهُ مِنْ نُطْفَةٍ فَاِذَا هُوَخَص۪يمٌ مُب۪ينٌ tâ surenin âhirine kadar… İşte şu bahiste haşir meselesinde Kur’an-ı Hakîm haşri ispat için yedi sekiz surette, muhtelif bir tarzda ispat ediyor.

Evvela, neş’e-i ûlâyı nazara verir. Der ki: Nutfeden alakaya, alakadan mudgaya, mudgadan tâ hilkat-i insaniyeye kadar olan neş’etinizi görüyorsunuz. Nasıl oluyor ki neş’e-i uhrayı inkâr ediyorsunuz? O, onun misli, belki daha ehvenidir.

Hem Cenab-ı Hak, insana karşı ettiği ihsanat-ı azîmeyi اَلَّذ۪ي جَعَلَ لَكُمْ مِنَ الشَّجَرِ الْاَخْضَرِ نَارًا kelimesiyle işaret edip der: “Size böyle nimet eden bir zat, sizi başıboş bırakmaz ki kabre girip kalkmamak üzere yatasınız.”

Hem remzen der: Ölmüş ağaçların dirilip yeşillenmesini görüyorsunuz. Odun gibi kemiklerin hayat bulmasını kıyas edemeyip istib’ad ediyorsunuz.

Hem semavat ve arzı halk eden, semavat ve arzın meyvesi olan insanın hayat ve mematından âciz kalır mı? Koca ağacı idare eden, o ağacın meyvesine ehemmiyet vermeyip başkasına mal eder mi? Bütün ağacın neticesini terk etmekle bütün eczasıyla hikmetle yoğrulmuş hilkat şeceresini abes ve beyhude yapar mı zannedersiniz?

Der: Haşirde sizi ihya edecek zat öyle bir zattır ki bütün kâinat ona emirber nefer hükmündedir. Emr-i كُنْ فَيَكُونُ e karşı kemal-i inkıyad ile serfürû eder. Bir baharı halk etmek, bir çiçek kadar ona ehven gelir. Bütün hayvanatı icad etmek, bir sinek icadı kadar kudretine kolay gelir bir zattır. Öyle bir zata karşı  مَنْ يُحْيِي الْعِظَامَ   deyip kudretine karşı taciz ile meydan okunmaz.

Sonra   فَسُبْحَانَ الَّذ۪ي بِيَدِه۪ مَلَكُوتُ كُلِّ شَىْءٍ  tabiriyle her şeyin dizgini elinde, her şeyin anahtarı yanında, gece ve gündüzü, kış ve yazı bir kitap sahifeleri gibi kolayca çevirir; dünya ve âhireti iki menzil gibi bunu kapar, onu açar bir Kadîr-i Zülcelal’dir. Madem böyledir, bütün delailin neticesi olarak  وَ اِلَيْهِ تُرْجَعُونَ  yani, kabirden sizi ihya edip haşre getirip huzur-u kibriyasında hesabınızı görecektir.

İşte şu âyetler, haşrin kabulüne zihni müheyya etti, kalbi de hazır etti. Çünkü nazairini dünyevî ef’al ile de gösterdi.

Hem kâh oluyor ki ef’al-i uhreviyesini öyle bir tarzda zikreder ki dünyevî nazairlerini ihsas etsin. Tâ istib’ad ve inkâra meydan kalmasın. Mesela   اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ve   اِذَا السَّمَٓاءُ انْفَطَرَتْ ve   اِذَا السَّمَٓاءُ انْشَقَّتْ

İşte şu surelerde, kıyamet ve haşirdeki inkılabat-ı azîmeyi ve tasarrufat-ı rububiyeti öyle bir tarzda zikreder ki insan onların nazirelerini dünyada mesela, güzde, baharda gördüğü için kalbe dehşet verip akla sığmayan o inkılabatı kolayca kabul eder. Şu üç surenin meal-i icmalîsine işaret dahi pek uzun olur. Onun için bir tek kelimeyi numune olarak göstereceğiz. Mesela    اِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ    kelimesiyle ifade eder ki haşirde herkesin bütün a’mali bir sahife içinde yazılı olarak neşrediliyor. Şu mesele kendi kendine çok acib olduğundan akıl ona yol bulamaz. Fakat surenin işaret ettiği gibi haşr-i baharîde başka noktaların naziresi olduğu gibi şu neşr-i suhuf naziresi pek zâhirdir.

Çünkü her meyvedar ağaç ve çiçekli bir otun da amelleri var, fiilleri var, vazifeleri var. Esma-i İlahiyeyi ne şekilde göstererek tesbihat etmiş ise ubudiyetleri var. İşte onun bütün bu amelleri tarih-i hayatlarıyla beraber umum çekirdeklerinde, tohumcuklarında yazılıp başka bir baharda, başka bir zeminde çıkar. Gösterdiği şekil ve suret lisanıyla gayet fasih bir surette analarının ve asıllarının a’malini zikrettiği gibi dal, budak, yaprak, çiçek ve meyveleriyle sahife-i a’malini neşreder. İşte gözümüzün önünde bu hakîmane, hafîzane, müdebbirane, mürebbiyane, latîfane şu işi yapan odur ki der:   اِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ

Başka noktaları buna kıyas eyle, kuvvetin varsa istinbat et. Sana yardım için bunu da söyleyeceğiz. İşte: اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ Şu kelâm, tekvir lafzıyla yani sarmak ve toplamak manasıyla parlak bir temsile işaret ettiği gibi nazirini dahi îma eder.

Birinci: Evet, Cenab-ı Hak tarafından adem ve esîr ve sema perdelerini açıp güneş gibi dünyayı ışıklandıran pırlanta-misal bir lambayı, hazine-i rahmetinden çıkarıp dünyaya gösterdi. Dünya kapandıktan sonra o pırlantayı perdelerine sarıp kaldıracak.

İkinci: Veya ziya metaını neşretmek ve zeminin kafasına ziyayı zulmetle münavebeten sarmakla muvazzaf bir memur olduğunu ve her akşam o memura metaını dahi toplattırıp gizlettiği gibi, kâh olur bir bulut perdesiyle alışverişini az yapar, kâh olur ay onun yüzüne karşı perde olur, muamelesini bir derece çeker. Metaını ve muamelat defterlerini topladığı gibi elbette o memur bir vakit o memuriyetten infisal edecektir. Hattâ hiçbir sebeb-i azl bulunmazsa şimdilik küçük fakat büyümeye yüz tutmuş yüzündeki iki leke büyümekle güneş yerin başına izn-i İlahî ile sardığı ziyayı, emr-i Rabbanî ile geriye alıp güneşin başına sarıp “Haydi yerde işin kalmadı.” der, “Cehenneme git, sana ibadet edip senin gibi bir memur-u musahharı sadakatsizlikle tahkir edenleri yak.” der. اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ fermanını lekeli siyah yüzüyle yüzünde okur.

* *  *

Zeylin Beşinci Parçası

Evet, nass-ı hadîs ile nev-i beşerin en mümtaz şahsiyetleri olan yüz yirmi dört bin enbiyanın icma ve tevatür ile kısmen şuhuda ve kısmen hakkalyakîne istinaden, müttefikan âhiretin vücudundan ve insanların oraya sevk edileceğinden ve bu kâinat Hâlık’ının kat’î vaad ettiği âhireti getireceğinden haber verdikleri gibi; ve onların verdikleri haberi keşif ve şuhud ile ilmelyakîn suretinde tasdik eden yüz yirmi dört milyon evliyanın o âhiretin vücuduna şehadetleriyle ve bu kâinatın Sâni’-i Hakîm’inin bütün esması bu dünyada gösterdikleri cilveleriyle bir âlem-i bekayı bilbedahe iktiza ettiklerinden yine âhiretin vücuduna delâletiyle; ve her sene baharda rûy-i zeminde ayakta duran hadd ü hesaba gelmez ölmüş ağaçların cenazelerini “Emr-i kün feyekûn” ile ihya edip ba’sü ba’de’l-mevte mazhar eden ve haşir ve neşrin yüz binler numunesi olarak nebatat taifelerinden ve hayvanat milletlerinden üç yüz bin nevleri haşir ve neşreden hadsiz bir kudret-i ezeliye ve hesapsız ve israfsız bir hikmet-i ebediye ve rızka muhtaç bütün zîruhları kemal-i şefkatle gayet hârika bir tarzda iaşe ettiren ve her baharda az bir zamanda hadd ü hesaba gelmez enva-ı ziynet ve mehasini gösteren bir rahmet-i bâkiye ve bir inayet-i daime, bilbedahe âhiretin vücudunu istilzam ile ve şu kâinatın en mükemmel meyvesi ve Hâlık-ı kâinat’ın en sevdiği masnuu ve kâinatın mevcudatıyla en ziyade alâkadar olan insandaki şedit, sarsılmaz, daimî olan “aşk-ı beka” ve “şevk-i ebediyet” ve “âmâl-i sermediyet” bilbedahe işareti ve delâletiyle, bu âlem-i fâniden sonra bir âlem-i bâki ve bir dâr-ı âhiret ve bir dâr-ı saadet bulunduğunu o derece kat’î bir surette ispat ederler ki: Dünyanın vücudu kadar, bilbedahe âhiretin vücudunu kabul etmeyi istilzam ederler (Hâşiye).

Madem Kur’an-ı Hakîm’in bize verdiği en mühim bir ders, iman-ı bi’l-âhirettir ve o iman da bu derece kuvvetlidir ve o imanda öyle bir rica ve bir teselli var ki yüz bin ihtiyarlık bir tek şahsa gelse bu imandan gelen teselli mukabil gelebilir. Biz ihtiyarlar “Elhamdülillahi alâ kemali’l-iman” deyip ihtiyarlığımıza sevinmeliyiz.

---

Dokuzuncu Söz ⇐ | Sözler | ⇒ On Birinci Söz

---