On İkinci Lem'a/en: Revizyonlar arasındaki fark

    Risale-i Nur Tercümeleri sitesinden
    ("Two important matters will be explained in connection with the second question, for the sciences of geography and astronomy have criticized the verse and foolishly even tried to deny it, because with their abbreviated laws and narrow principles and tiny scales they have been unable to ascend to the heavens of the Qur’an, and have been unable to discover the seven levels of meanings in the stars of its verses." içeriğiyle yeni sayfa oluşturdu)
     
    ("The Twelfth Flash" içeriğiyle yeni sayfa oluşturdu)
    55. satır: 55. satır:
    Two  important  matters  will  be  explained  in  connection  with  the second  question, for the sciences of geography and astronomy have criticized the verse and foolishly even tried to deny it, because with their abbreviated laws and narrow principles and tiny scales they have been unable to ascend to the heavens of the Qur’an, and have been unable to discover the seven levels  of meanings in the stars of its verses.
    Two  important  matters  will  be  explained  in  connection  with  the second  question, for the sciences of geography and astronomy have criticized the verse and foolishly even tried to deny it, because with their abbreviated laws and narrow principles and tiny scales they have been unable to ascend to the heavens of the Qur’an, and have been unable to discover the seven levels  of meanings in the stars of its verses.


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    <span id="Birinci_Mesele-i_Mühimme:"></span>
    === Birinci Mesele-i Mühimme: ===
    ===FIRST IMPORTANT MATTER===
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    This is about the earth having seven levels like the heavens. This matter appears to the philosophers of the present time to be untrue; their sciences about the earth and heavens find it unacceptable, and making it a pretext, they oppose some of the truths of the Qur’an. We shall point out concisely a few points about this.
    Semavat gibi arzın da yedi tabaka olmasına dairdir. Şu mesele, yeni zamanın feylesoflarına hakikatsiz görünüyor. Onların arza ve semavata dair olan fenleri kabul etmiyor. Bunu vasıta ederek bazı hakaik-i Kur’aniyeye itiraz ediyorlar. Buna dair muhtasaran birkaç işaret yazacağız.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    <span id="Birincisi:"></span>
    ==== Birincisi: ====
    ====The First:====
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Firstly,''' the verse’s meaning is one thing and the parts of the meaning and points confirming it, another. The meaning cannot be denied if one of the many parts of  the universal meaning is absent. Of the numerous parts of the universal meaning concerning the seven levels of the heavens and seven layers of the earth, seven points confirming it are clearly apparent.
    '''Evvela, âyetin manası ayrıdır ve o manaların efradı ve mâsadakları ayrıdır.''' İşte o küllî mananın müteaddid efradından bir ferdi bulunmazsa o mana inkâr edilmez. Semavatın yedi tabakasına ve arzın yedi katına dair mana-yı küllîsinin çok efradından yedi mâsadak zâhiren görünüyor.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    '''Secondly,''' the verse does not explicitly state that “the earth has seven layers.
    '''Sâniyen,''' âyetin sarahatinde “yedi kat arz” dememiş.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    The apparent meaning of the verse is, God is He Who created seven heavens and of the earth what is similar... [to the end of the verse]:(65:12) “He created the earth like the seven heavens, and made it a dwelling place for His creatures.” It does not say: I created it in seven levels. Its being similar is in regard to createdness and being the habitation of creatures.
    اَللّٰهُ الَّذٖى خَلَقَ سَب۟عَ سَمٰوَاتٍ وَمِنَ ال۟اَر۟ضِ مِث۟لَهُنَّ ... اِلٰى اٰخِرِ âyetin zâhiri diyor ki: “Arzı da o seb’a semavat gibi halk etmiş ve mahlukatına mesken ittihaz etmiş.” Yedi tabaka olarak halk ettim, demiyor. Misliyet ise mahlukıyet ve mahlukata meskeniyet cihetiyle bir teşbihtir.
    </div>


    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">
    <div lang="tr" dir="ltr" class="mw-content-ltr">

    12.36, 11 Eylül 2024 tarihindeki hâli

    [This explains two fine points related to the Qur’an, and was written in connection with two minor questions put by Re’fet Bey.(*[1]) ]

    In His Name, be He glorified!

    And there is nothing but it glorifies Him with praise.(17:44)

    Peace be upon you, and on your brothers, and God’s mercy and blessings!

    My Dear, Loyal Brother, Re’fet Bey,

    Your questions at this difficult time put me in a difficult position. On this occasion they are both unimportant, but they did seem to me to be significant since they are related to two points of the Qur’an and your question about the globe of the earth touches on criticisms about the seven levels of the earth and the heavens made by geography and astronomy. So disregarding the unimportant nature of the questions, I shall explain two fine points about two verses of the Qur’an, in a scholarly and general way.

    FIRST TOPIC

    This consists of two points.

    First Point:

    According to the verses,How many are the creatures that carry not their own sustenance? It is God who feeds [both] them and you.(29:60) * For God is He who gives [all] sustenance – Lord of Power, Steadfast [for ever],(51:58) sustenance is supervised by the All-Powerful One of Glory and comes directly from the treasury of His mercy. Since the sustenance of all living creatures is guaranteed by the Sustainer, none should die of hunger. Whereas apparently many do die of it and of lack of food. This is a fact on the one hand and a mystery on the other, and may be solved as follows:

    The Sustainer’s guarantee is true; none die of hunger. For that All-Wise One of Glory stores up some of the food He sends to the bodies of living creatures as fat, as reserves. In fact, He stores up a part of the sustenance He sends to each cell, in the cell, like a reserve stock to be spent when no food comes from outside. The creatures die before the store is finished.

    That is to say, death in such cases is not from lack of sustenance; the creatures die from mistakenly acquired habits and due to illness resulting from the desire for the wrong things and the giving up of habit.

    Yes, the natural sustenance stored up in the bodies of living creatures in the form of fat generally lasts perfectly well for forty days. It may even last twice that long in cases of illness or certain ecstatic states. It was written in the newspapers thirteen years ago (and now it is thirty-nine) that out of extreme stubbornness, a man in prison in London managed to live quite healthily for seventy days eating nothing at all.

    Since the natural sustenance lasts from forty days to seventy or eighty; and since the manifestation of the divine name of Provider is apparent on the face of the earth truly extensively; and since foods flow forth from breasts and from wood even in completely unexpected fashion; if man so full of evil does not interfere with his mistaken choices and confuse things, that name comes to the assistance of the living creature before the natural sustenance is consumed, preventing death from starvation.

    In which case, if those who die of hunger do so in less than forty days, it is definitely not from lack of sustenance. Rather, in accordance with the saying, “the abandoning of habit is fatal,” it occurs either from a bad habit or from illness resulting from the giving up of habits. In which case it may be said that there is no death from hunger.

    Indeed, observedly, sustenance is in inverse proportion to power and will. For example, when still in the womb, young are completely deprived of power and will yet are fed to repletion.

    Then when they come into the world they still lack power and will, but since they have some sort of abilit y and potential senses, needing only to fasten their mouths to the breast, the most perfect, nutritious and easily digestible food is given to their mouths from those fountains, in the gentlest form and strangest way.

    Then as they acquire a little amount of power and will, that readily available, fine food starts to be withdrawn from them. The fountains of the breasts dry up and the infants’ food is sent from elsewhere. However, since their power and will are still insufficient to search for it, so the Munificent Provider sends their parents’ tenderness and compassion to assist them.

    Whenever their power and will are perfected, then their sustenance does not hasten to them and is not made to do so. The sustenance remains in its place, saying: “Come and search for me and take me!”

    That is to say, sustenance is in inverse proportion to power and will. We have indeed explained in many parts of the Risale-i Nur that animals most lacking in will and power are better nourished and live better than those with greater will and power.

    Second Point:

    There are different sorts of possibility, like reasonable possibility, customary possibilit y, and ordinary possibility. If an event is not within the bounds of reasonable possibility, it is rejected, and if it is not within the bounds of customary possibility, it is a miracle but may not easily be wonder-working. If there is nothing similar to it, either according to common usage or in principle, it can only be accepted through a categorical proof as clear as witnessing.

    In consequence of this, the extraordinary states of Sayyid Ahmad Badawi,(*[2]) who for forty days refrained from eating bread even, are within the bounds of customary possibility. It may have been both wonder-working and an habitual practice out of the ordinary. Yes, there are numerous unanimous reports concerning Sayyid Ahmad Badawi’s (May his mystery be sanctified) wondrous states and absorption in ecstasy. On occasion, he ate only once in forty days, but he did not do that all the time; he achieved it sometimes as an instance of wonder-working. It possibly became a habit for him because he did not feel the need to eat while in a state of ecstasy. Wonders of this sort have been reliably narrated about many saints of his kind.

    As we proved in the first Point, stored-up sustenance remains undepleted for more than forty days, and it is possible not to eat for that length of time through habit, and such a state has been reliably reported about people who were out of the ordinary. It therefore cannot be denied.

    Two important matters will be explained in connection with the second question, for the sciences of geography and astronomy have criticized the verse and foolishly even tried to deny it, because with their abbreviated laws and narrow principles and tiny scales they have been unable to ascend to the heavens of the Qur’an, and have been unable to discover the seven levels of meanings in the stars of its verses.

    FIRST IMPORTANT MATTER

    This is about the earth having seven levels like the heavens. This matter appears to the philosophers of the present time to be untrue; their sciences about the earth and heavens find it unacceptable, and making it a pretext, they oppose some of the truths of the Qur’an. We shall point out concisely a few points about this.

    The First:

    Firstly, the verse’s meaning is one thing and the parts of the meaning and points confirming it, another. The meaning cannot be denied if one of the many parts of the universal meaning is absent. Of the numerous parts of the universal meaning concerning the seven levels of the heavens and seven layers of the earth, seven points confirming it are clearly apparent.

    Secondly, the verse does not explicitly state that “the earth has seven layers.”

    The apparent meaning of the verse is, God is He Who created seven heavens and of the earth what is similar... [to the end of the verse]:(65:12) “He created the earth like the seven heavens, and made it a dwelling place for His creatures.” It does not say: I created it in seven levels. Its being similar is in regard to createdness and being the habitation of creatures.

    İkincisi:

    Küre-i arz her ne kadar semavata nisbeten çok küçüktür fakat hadsiz masnuat-ı İlahiyenin meşheri, mazharı, mahşeri, merkezi hükmünde olduğundan kalp, cesede mukabil geldiği gibi küre-i arz dahi koca hadsiz semavata karşı bir kalp ve manevî bir merkez hükmünde olarak mukabil gelir. Onun için:

    Zeminin küçük mikyasta eskiden beri yedi (*[3]) iklimi

    hem Avrupa, Afrika, Okyanusya, iki Asya, iki Amerika namlarıyla maruf yedi kıtası

    hem denizle beraber şark, garp, şimal, cenup, bu yüzdeki ve Yeni Dünya yüzündeki malûm yedi kıtası

    hem merkezinden tâ kışr-ı zâhirîye kadar hikmeten, fennen sabit olan muttasıl ve mütenevvi yedi tabakası

    hem zîhayat için medar-ı hayat olmuş yetmiş basit ve cüz’î unsurları tazammun edip ve “yedi kat” tabir edilen meşhur yedi nevi küllî unsuru

    hem dört unsur denilen su, hava, nâr, toprak (türab) ile beraber “mevalid-i selâse” denilen maadin, nebatat ve hayvanatın yedi tabakaları ve yedi kat âlemleri

    hem cin ve ifrit ve sair muhtelif zîşuur ve zîhayat mahlukların âlemleri ve meskenleri olduğu, çok kesretli ehl-i keşif ve ashab-ı şuhudun şehadetiyle sabit yedi kat arzın âlemleri

    hem küre-i arzımıza benzeyen yedi küre-i uhra dahi bulunmasına, zîhayata makarr ve mesken olmasına işareten yedi tabaka yani yedi küre-i arziye bulunmasına işareten küre-i arz dahi yedi tabaka âyât-ı Kur’aniyeden fehmedilmiştir.

    İşte yedi nevi ile yedi tarzda, arzın yedi tabakası mevcud olduğu tahakkuk ediyor. Sekizincisi olan âhirki mana, başka nokta-i nazarda ehemmiyetlidir; o yedide dâhil değildir.

    Üçüncüsü:

    Madem Hakîm-i Mutlak israf etmiyor, abes şeyleri yaratmıyor. Ve madem mahlukatın vücudları, zîşuur içindir ve zîşuurla kemalini bulur ve zîşuurla şenlenir ve zîşuurla abesiyetten kurtulur. Ve madem bilmüşahede o Hakîm-i Mutlak, o Kadîr-i Zülcelal, hava unsurunu, su âlemini, toprak tabakasını hadsiz zîhayatlarla şenlendiriyor. Ve madem hava ve su, hayvanatın cevelanına mani olmadığı gibi toprak, taş gibi kesif maddeler, elektrik ve röntgen gibi maddelerin seyrine mani olmuyorlar.

    Elbette o Hakîm-i Zülkemal, o Sâni’-i Bîzeval, küre-i arzımızın merkezinden tut tâ meskenimiz ve merkezimiz olan bu kışr-ı zâhirîye kadar birbirine muttasıl yedi küllî tabakayı ve geniş meydanlarını ve âlemlerini ve mağaralarını boş ve hâlî bırakmaz. Elbette onları şenlendirmiş. O âlemlerin şenlenmesine münasip ve muvafık zîşuur mahlukları halk edip orada iskân etmiştir. O zîşuur mahluklar, mademki melâike ecnasından ve ruhanî envalarından olmak lâzım gelir. Elbette en kesif ve en sert tabaka, onlara nisbeten, balığa nisbeten deniz ve kuşa nisbeten hava gibidir. Hattâ zeminin merkezindeki müthiş ateş dahi o zîşuur mahluklara nisbeti, bizlere nisbeten güneşin harareti gibi olmak iktiza eder. O zîşuur ruhanîler nurdan oldukları için nâr onlara nur gibi olur.

    Dördüncüsü:

    On Sekizinci Mektup’ta tabakat-ı arzın acayibine dair ehl-i keşfin tavr-ı akıl haricinde beyan ettikleri tasvirata dair bir temsil zikredilmiştir. Hülâsası şudur ki: Küre-i arz, âlem-i şehadette bir çekirdektir; âlem-i misaliye ve berzahiyede bir büyük ağaç gibi semavata omuz omuza vuracak bir azamettedir. Ehl-i keşfin küre-i arzda ifritlere mahsus tabakasını bin senelik bir mesafe görmeleri, âlem-i şehadete ait küre-i arzın çekirdeğinde değil belki âlem-i misalîdeki dallarının ve tabakalarının tezahürüdür.

    Madem küre-i arzın zâhiren ehemmiyetsiz bir tabakasının böyle başka âlemde azametli tezahüratı var; elbette yedi kat semavata mukabil yedi kat denilebilir ve mezkûr noktaları ihtar için îcaz ile i’cazkârane bir tarzda âyât-ı Kur’aniye, semavatın yedi tabakasına karşı bu küçücük arzı mukabil göstermekle işaret ediyor.

    İkinci Mesele-i Mühimme’dir:

    تُسَبِّحُ لَهُ السَّمٰوَاتُ السَّب۟عُ وَال۟اَر۟ضُ وَمَن۟ فٖيهِنَّ ... اِلٰى اٰخِرِ

    ثُمَّ اس۟تَوٰٓى اِلَى السَّمَٓاءِ فَسَوّٰيهُنَّ سَب۟عَ سَمٰوَاتٍ وَهُوَ بِكُلِّ شَى۟ءٍ عَلٖيمٌ

    Şu âyet-i kerîme gibi müteaddid âyetler, semavatı yedi sema olarak beyan ediyor. İşaratü’l-İ’caz tefsirinde Eski Harb-i Umumî’nin birinci senesinde cephe-i harpte ihtisar mecburiyetiyle gayet mücmel beyan ettiğimiz o meselenin yalnız bir hülâsasını yazmak münasiptir. Şöyle ki:

    Eski hikmet, semavatı dokuz tasavvur edip lisan-ı şer’îde, arş ve Kürsî yedi semavat ile beraber kabul edip acib bir suretle semavatı tasvir etmiştiler. O eski hikmetin dâhî hükemasının şaşaalı ifadeleri, nev-i beşeri çok asırlar müddetince tahakkümleri altında tutmuşlar. Hattâ çok ehl-i tefsir, âyâtın zâhirlerini onların mezhebine göre tevfik etmeye mecbur kalmışlar. O suretle Kur’an-ı Hakîm’in i’cazına bir derece perde çekilmişti.

    Ve hikmet-i cedide namı verilen yeni felsefe ise eski felsefenin mürur ve ubûra ve hark ve iltiyama kabil olmayan semavat hakkındaki ifratına mukabil tefrit edip, semavatın vücudunu âdeta inkâr ediyorlar. Evvelkiler ifrat, sonrakiler tefrit edip hakikati tamamıyla gösterememişler.

    Kur’an-ı Hakîm’in hikmet-i kudsiyesi ise o ifrat ve tefriti bırakıp hadd-i vasatı ihtiyar edip der ki Sâni’-i Zülcelal, yedi kat semavatı halk etmiştir. Hareket eden yıldızlar ise balıklar gibi sema içinde gezerler ve tesbih ederler. Hadîste اَلسَّمَاءُ مَو۟جٌ مَك۟فُوفٌ denilmiş. Yani “Sema, emvacı karar-dâde olmuş bir denizdir.”

    İşte bu hakikat-i Kur’aniyeyi yedi kaide ve yedi vecih mana ile gayet muhtasar bir surette ispat edeceğiz.

    Birinci Kaide:

    Fennen ve hikmeten sabittir ki bu haddi yok feza-yı âlem, nihayetsiz bir boşluk değil belki “esîr” dedikleri madde ile doludur.

    İkincisi:

    Fennen ve aklen, belki müşahedeten sabittir ki ecram-ı ulviyenin cazibe ve dâfia gibi kanunlarının rabıtası ve ziya ve hararet ve elektrik gibi maddelerdeki kuvvetlerin nâşiri ve nâkili, o fezayı dolduran bir madde mevcuddur.

    Üçüncüsü:

    Madde-i esîriye, esîr kalmakla beraber, sair maddeler gibi muhtelif teşekkülata ve ayrı ayrı suretlerde bulunduğu tecrübeten sabittir. Evet nasıl ki buhar, su, buz gibi havaî, mayi, camid üç nevi eşya, aynı maddeden oluyor. Öyle de madde-i esîriyeden dahi yedi nevi tabakat olmasına hiçbir mani-i aklî olmadığı gibi hiçbir itiraza medar olmaz.

    Dördüncüsü:

    Ecram-ı ulviyeye dikkat edilse görünüyor ki o ulvi âlemlerin tabakatında muhalefet var. Mesela, Nehrü’s-Sema ve Kehkeşan namıyla maruf, Türkçe “Samanyolu” tabir olunan bulut şeklindeki daire-i azîmenin bulunduğu tabaka, elbette sevabit yıldızların tabakasına benzemiyor. Güya tabaka-i sevabit yıldızları, yaz meyveleri gibi yetişmiş, ermişler. Ve o Kehkeşan’daki bulut şeklinde görülen hadsiz yıldızlar ise yeniden yeniye çıkıp ermeye başlıyorlar. Tabaka-i sevabit dahi sadık bir hads ile manzume-i şemsiyenin tabakasına muhalefeti görünüyor. Ve hâkeza yedi manzumat ve yedi tabaka, birbirine muhalif bulunması, his ve hads ile derk olunur.

    Beşincisi:

    Hadsen ve hissen ve istikraen ve tecrübeten sabit olmuştur ki bir maddede tanzim ve teşkil düşse ve o maddeden başka masnuat yapılsa elbette muhtelif tabaka ve şekillerde olur.

    Mesela, elmas madeninde teşkilat başladığı vakit, o maddeden hem ramad yani hem kül hem kömür hem elmas nevileri tevellüd ediyor. Hem mesela ateş, teşekküle başladığı vakit hem alev hem duman hem kor tabakalarına ayrılıyor. Hem mesela müvellidü’l-mâ, müvellidü’l-humuza ile mezcedildiği vakit, o mezcden hem su hem buz hem buhar gibi tabakalar teşekkül ediyor.

    Demek anlaşılıyor ki bir madde-i vâhidde teşkilat düşse tabakata ayrılıyor. Öyle ise madde-i esîriyede kudret-i Fâtıra teşkilata başladığı için elbette ayrı ayrı tabaka olarak فَسَوّٰيهُنَّ سَب۟عَ سَمٰوَاتٍ sırrıyla yedi nevi semavatı ondan halk etmiştir.

    Altıncısı:

    Şu mezkûr emareler, bizzarure semavatın hem vücuduna hem taaddüdüne delâlet ederler. Madem kat’iyen semavat müteaddiddir ve Muhbir-i Sadık, Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın lisanıyla yedidir der; elbette yedidir.

    Yedincisi:

    Yedi, yetmiş, yedi yüz gibi tabirat, üslub-u Arabîde kesreti ifade ettiği için o küllî yedi tabaka çok kesretli tabakaları hâvi olabilir.

    Elhasıl: Kadîr-i Zülcelal, esîr maddesinden yedi kat semavatı halk edip tesviye ederek, gayet dakik ve acib bir nizam ile tanzim etmiş ve yıldızları içinde zer’edip ekmiştir. Madem Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan, umum ins ve cinnin umum tabakalarına karşı konuşan bir hutbe-i ezeliyedir. Elbette nev-i beşerin her bir tabakası, her bir âyât-ı Kur’aniyeden hissesini alacak ve âyât-ı Kur’aniye, her tabakanın fehmini tatmin edecek surette ayrı ayrı ve müteaddid manaları zımnen ve işareten bulunacaktır. Evet, hitabat-ı Kur’aniyenin vüs’ati ve maânî ve işaratındaki genişliği ve en âmî bir avamdan en has bir havassa kadar derecat-ı fehimlerini müraat ve mümaşat etmesi gösterir ki her bir âyetin her bir tabakaya bir vechi var, bakıyor.

    İşte bu sırra binaen “yedi semavat” mana-yı küllîsinde yedi tabaka-i beşeriye, muhtelif yedi kat manayı fehmetmişler. Şöyle ki:

    فَسَوّٰيهُنَّ سَب۟عَ سَمٰوَاتٍ âyetinde, kısa nazarlı ve dar fikirli bir tabaka-i insaniye, hava-yı nesîmînin tabakatını fehmeder.

    Ve kozmoğrafya ile sersemleşmiş diğer bir tabaka-i insaniye dahi elsine-i enamda seb’a-i seyyare ile meşhur yıldızları ve medarlarını fehmeder.

    Daha bir kısım insanlar küremize benzer zevi’l-hayatın makarrı olmuş semavî yedi küre-i âheri fehmeder.

    Diğer bir taife-i beşeriye, manzume-i şemsiyenin yedi tabakaya ayrılmasını hem manzume-i şemsiyemizle beraber yedi manzumat-ı şümusiyeyi fehmeder.

    Daha diğer bir taife-i beşeriye, madde-i esîriyenin teşekkülatı yedi tabakaya ayrılmasını fehmeder.

    Daha geniş fikirli bir tabaka-i beşeriye, yıldızlarla yaldızlanıp bütün görünen gökleri bir sema sayıp, onu bu dünyanın semasıdır diyerek, bundan başka altı tabaka-i semavat var olduğunu fehmeder.

    Ve nev-i beşerin yedinci tabakası ve en yüksek taifesi ise semavat-ı seb’ayı, âlem-i şehadete münhasır görmüyor. Belki avâlim-i uhreviye ve gaybiye ve dünyeviye ve misaliyenin birer muhit zarfı ve ihatalı birer sakfı olan yedi semavatın var olduğunu fehmeder.

    Ve hâkeza bu âyetin külliyetinde mezkûr yedi kat tabakanın yedi kat manaları gibi daha çok cüz’î manaları vardır. Herkes fehmine göre hissesini alır ve o maide-i semaviyeden herkes rızkını bulur.

    Madem o âyetin böyle pek çok sadık mâsadakları var. Şimdiki akılsız feylesofların ve serseri kozmoğrafyalarının, inkâr-ı semavat bahanesiyle böyle âyete taarruz etmesi, haylaz ahmak çocukların semavattaki yıldızlara bir yıldızı düşürmek niyetiyle taş atmasına benzer. Çünkü âyetin mana-yı küllîsinden bir tek mâsadak sadıksa, o küllî mana sadık ve hak olur. Hattâ vakide bulunmayan fakat umumun lisanında mütedavil bulunan bir ferdi, umumun efkârını müraat için o küllîde dâhil olabilir. Halbuki, hak ve hakiki çok efradını gördük.

    Ve şimdi bu insafsız ve haksız coğrafyaya ve sersem ve sermest ve sarhoş kozmoğrafyaya bak! Nasıl bu iki fen hata ederek, hak ve hakikat ve sadık olan küllî manadan gözlerini yumup ve çok sadık olan mâsadakları görmeyerek; hayalî bir acib ferdi, mana-yı âyet tevehhüm ederek âyete taş attılar; kendi başlarını kırdılar, imanlarını uçurdular!

    Elhasıl: Kıraât-ı seb’a, vücuh-u seb’a ve mu’cizat-ı seb’a ve hakaik-i seb’a ve erkân-ı seb’a üzerine nâzil olan Kur’an semasının o yedişer tabakalarına, cin ve şeyatîn hükmündeki itikadsız maddî fikirler çıkamadıklarından âyâtın nücumunda ne var ne yok bilmeyip yalan ve yanlış haber verirler. Ve onların başlarına o âyâtın nücumundan mezkûr tahkikat gibi şahaplar inerler ve onları yakarlar.

    Evet, cin fikirli feylesofların felsefesiyle o semavat-ı Kur’aniyeye çıkılmaz. Belki âyâtın yıldızlarına, hikmet-i hakikiyenin mi’racıyla ve iman ve İslâmiyet’in kanatlarıyla çıkılabilir.

    اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى شَم۟سِ سَمَاءِ الرِّسَالَةِ وَ قَمَرِ فَلَكِ النُّبُوَّةِ وَ عَلٰى اٰلِهٖ وَ صَح۟بِهٖ نُجُومِ ال۟هُدٰى لِمَنِ اه۟تَدٰى

    سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

    اَللّٰهُمَّ يَا رَبَّ السَّمٰوَاتِ وَ ال۟اَر۟ضِ زَيِّن۟ قُلُوبَ كَاتِبِ هٰذِهِ الرِّسَالَةِ وَ رُفَقَائِهٖ بِنُجُومِ حَقَائِقِ ال۟قُر۟اٰنِ وَ ال۟اٖيمَانِ اٰمٖينَ


    1. *Re’fet Barutçu, 1886-1975. He first visited Bediuzzaman in Barla in 1931 and thereafter became one of his close students, serving prison sentences together with him in Eskişehir and Denizli. He was a retired yüzbaşı (captain) in the army.
    2. *Sayyid Ahmad Badawi (d. 675/1276). He was born in Morocco and eventually settled in Tanta in Egypt. He is famous as one of the four Spiritual Poles whose saintly powers persisted after their deaths.
    3. (*) Seb’a ile beraber yedi kelimesi yedi kere tevafuku pek güzel düşmüş.