On Altıncı Söz/es

LA DÉCIMO SEXTA PALABRA

En el nombre de Allah, el Misericordioso, el Compasivo

{Su orden, cuando quiere algo, no es sino decir: Es, y es. Así pues, gloria a Aquel en Cuya mano está el dominio de toda cosa y a Él habéis de volver.} (Azora Yasin, 82-83)

Escribí esta palabra para que le confiriera a mi alma ciega visión interna, disipara las tinieblas de su alrededor y fuera un motivo para su tranquilidad; y ello por medio de mostrarle cuatro rayos de la luz de esta noble aleya.

PRIMER RAYO

¡Oh alma mía ignorante! Dices: En verdad la unicidad de la esencia de Allah, sea glorificado y ensalzado junto con la universalidad de Sus actos, la unidad de Su esencia junto con la generalidad de Su señorío sin asistente, Su individualidad junto con la inclusión de Sus disposiciones sin asociado, Su presencia en todo lugar junto con Su estar más allá de todo lugar, Su absoluto estar más allá (de toda cosa creada) con Su cercanía a cada cosa y Su ser Uno junto con que cada cosa está en Su puño por esencia, todo ello forma parte de las verdades coránicas. Y dices: En verdad el Corán es sabio, y el sabio no carga a la razón con lo que no puede aceptar mientras que la razón ve una contradicción aparente en estos asuntos. Por ello busco una aclaración que conduzca a la razón a someterse.

La respuesta: Mientras el asunto sea así y pidas eso para alcanzar la tranquilidad, nosotros decimos recurriendo a lo que emana del noble Corán: El nombre “la Luz”, que forma parte de los Nombres Más Hermosos, ha resuelto muchos de nuestros problemas y resolverá, si Allah quiere, esta cuestión también. Decimos, como dijo el imam rabbaní Aḥmad al-Faruqi as-Sirhindí eligiendo el camino de la comparación, claro para la razón e iluminador para el corazón:

No soy noche ni siervo de ninguna noche / yo soy el sirviente del Sol y de él os traigo noticias

Y puesto que la comparación es el espejo más brillante que refleja el carácter prodigioso e inimitable del Corán, nosotros también vamos a mirar este secreto a través de la comparación:

Una persona obtiene una cualidad universal por medio de espejos distintos y siendo realmente parcial, se convierte en algo universal poseedor de asuntos generales y universales. Así pues, por ejemplo: El sol que es particular y concreto, sin embargo, por mediación de las cosas translúcidas, se convierte en algo universal, hasta el punto de que llena la superficie de la Tierra con sus imágenes y reflejos, incluso tiene manifestaciones en el número de las gotas y partículas brillantes. Y el calor del sol, su luminosidad y los siete colores que contiene, cada uno de los cuales abarca las cosas que tiene enfrente, incluye y comprende y a la vez cada cosa translúcida esconde en la pupila de su ojo-junto con la imagen del sol-el calor, la luminosidad y los siete colores también, haciendo de su corazón puro un trono para ellos;

lo que quiere decir que el sol, al igual que abarca con la cualidad de su unidad todas las cosas que tiene delante, desde el punto de vista de su unicidad existe con un tipo de manifestación de su esencia en cada cosa junto con su exclusividad y sus muchos atributos.

Y ya que nos hemos trasladado de la comparación a la representación vamos a señalar tres tipos de representación para que sea este el eje de nuestra cuestión.

La primera de ellas: Las imágenes reflejadas de las cosas materiales densas son “otro” y no son “en sí” y son inanimadas y no son poseedoras de ninguna característica que no sea su identidad formal externa. Así pues, por ejemplo: Si entras, oh Sa’id, en el almacén de los espejos, Sa’id será uno de mil Sa’ids, pero el que posee la vida de estos miles serás únicamente tú y no otro, y el resto están muertos y carecen de las características de la vida.

La segunda de ellas: Las imágenes reflejadas de los objetos luminosos materiales, estas imágenes reflejadas no son la cosa en sí y al mismo tiempo no son otra cosa, puesto que la esencia de lo luminoso no contiene la esencia material de lo luminoso, si bien posee la mayoría de las características de ese luminoso, de manera que se considera dotada de vida como ello. Así pues, por ejemplo: Cuando el sol despliega sus rayos sobre el globo terráqueo aparece su imagen en cada espejo, de manera que cada imagen reflejada de él conlleva lo que se asemeja a las características del sol, en cuanto a luz y los siete colores. Y si se considerara al sol provisto de conciencia y su calor se convirtiera en la esencia de su poder y su luz en la esencia de su conocimiento y sus siete colores sus siete atributos, ese sol uno y único existiría en cada espejo al mismo tiempo y tomaría de cada uno de ellos un trono para él especial suyo y de cada uno de ellos un tipo de teléfono, de manera que nada impidiera nada y le permitiría ponerse frente a cada uno de nosotros con el espejo que hay en nuestras manos y a pesar de que nosotros estamos lejos de él, él está más cerca de nosotros que nosotros mismos.

La tercera de ellas: Las imágenes reflejadas de los espíritus luminosos, son imágenes que están vivas y son el objeto en sí al mismo tiempo; sin embargo, puesto que su manifestación va en función de la receptividad de los espejos, el espejo no comprende la esencia del espíritu en esencia. Así pues, por ejemplo: En el momento que nuestro señor Ỹibril, sea con él la paz, estaba presente junto al Profeta, al que Allah le dé Su gracia y paz, habiendo tomado la forma del compañero Diḥya al-Kalbí, se postraba en la presencia divina con sus alas imponentes frente al Trono Supremo y en el mismo instante estaba en lugares innumerables e incontables puesto que transmitía las órdenes divinas; y un acto no impedía otro.

Y por este secreto entendemos cómo el Mensajero de Allah, al que Allah le dé Su gracia y paz, escuchaba las oraciones de toda su umma en cada confín al mismo tiempo puesto que su esencia y su identidad es luminosa; y así mismo podemos entender que él, que Allah le dé Su gracia y paz, estará frente a los puros el día del Levantamiento en un mismo tiempo sin que uno impida al otro. Incluso los amigos de Allah que han adquirido un incremento de la luminosidad y son conocidos con el nombre de “abdal”, de los que se dice que pueden ser vistos en distintos sitios a la vez, se cuenta de ellos que una misma persona lleva a cabo muchas acciones muy diferenciadas;

puesto que al igual que el cristal y el agua, y materias similares, se convierten en espejos de los cuerpos materiales, del mismo modo el aire y el éter y las cosas existentes en el mundo del arquetipo se convierten en algo como espejos para los seres espirituales y medios de camino y andadura para ellos en la velocidad del relámpago y la imaginación; de manera que esos seres espirituales viajan y recorren esas moradas sutiles y espejos limpios con la velocidad de la imaginación y entran en miles de lugares en un único instante.

De manera que cosas creadas incapaces y sometidas, como el sol, y creaciones semi-luminosas limitadas por la materia, como lo espiritual, es posible que existan en un solo lugar en numerosos sitios al mismo tiempo por el secreto de la luminosidad; puesto que aun siendo parcial y limitado adquiere un criterio total y absoluto haciendo por una elección parcial muchas acciones en un mismo instante.

¿Cómo no será entonces con Quien está libre de la materia y por encima de ella en Su pureza y Quien está más allá de la limitación y la oscuridad de la densidad y está exento de ello? Y aún más estas luces y luminosidades todas no son sino una sombra densa de las luces de Sus nombres más hermosos, y aún más toda la existencia y la vida, así como el mundo de los espíritus y el mundo del arquetipo no son sino espejos casi transparentes de la manifestación de la belleza de ese Purísimo Sublime, Aquel Cuyos atributos rodean cada cosa y Cuyos asuntos abarcan cada cosa. ¿Qué cosa puede velarse de la dirección de la unicidad que está dentro de la manifestación de Sus atributos que todo lo rodean y la manifestación de Sus actos con Su voluntad total, Su poder absoluto y Su conocimiento que todo lo abarca? ¿Qué asunto puede ser difícil para Él? ¿Qué cosa se le puede ocultar? ¿Qué individuo puede estar distante de Él? ¿Qué personalidad puede acercarse a Él sin adquirir la universalidad?

En efecto, el sol por mediación de su luz libre y no restringida y por mediación de su imagen reflejada no material está más cerca de ti que la pupila de tu ojo y a pesar de esto, tú estás lejos de él con una lejanía absoluta, porque tú estás limitado; de manera que es preciso despojarse de muchas de las ataduras y cruzar muchos niveles universales y atravesarlos para acercarse a él y esto requiere que te hagas grande como el globo terráqueo y te eleves a la altura de la luna y después de eso es posible que te acerques al nivel original del sol, hasta un determinado límite, y encontrarse frente a frente con él sin velo. Y al igual que es así en el caso del sol, del mismo modo es en el caso del Sublime, Dueño de la belleza, y el Bello, Dueño de la perfección, y a Allah pertenece el ejemplo más elevado, pues Él está más cerca de ti que toda cosa y tú estás lejos de Él, sea glorificado, con una lejanía que no tiene límite.

De manera que, si tienes fuerza en el corazón y altura en el intelecto, intenta aplicar a la realidad los puntos que aparecen en el ejemplo.

El segundo rayo

¡Oh alma mía inadvertida! Dices que estas

Las palabras de Allah, sea ensalzado: {Su orden, cuando quiere algo, no es sino decir: Es, y es.} (Azora de Yasin, 82). Y Sus palabras, sea ensalzado: {No será sino un solo grito y entonces todos ellos se presentarán ante Nosotros.} (Azora de Yasin, 53). nobles aleyas, y otras como ellas, nos dicen que las cosas han sido creadas por la mera orden divina y han aparecido a la existencia de una sola vez; mientras que las nobles aleyas siguientes: {La obra de Allah, Aquel que ha hecho a la perfección toda cosa}(Azora de las Hormigas, 88) y {Y ha hecho bien cada cosa que ha creado}(Azora de la Postración, 7), y otras aleyas como ellas, explican que las cosas han llegado a existir progresivamente por medio de un poder inmenso y un conocimiento que todo lo abarca y una perfección en la hechura dentro de una sabiduría profunda; de manera que ¿en qué sentido existe la concordancia entre ellas?

La respuesta es: Decimos basándonos en lo que emana del Corán:

En primer lugar: No hay contradicción entre las aleyas, puesto que una parte de las cosas existentes son creadas como en las aleyas mencionadas, como creación desde el principio, y otra parte son como en las otras aleyas mencionadas, como la repetición del modelo.

Sâniyen: Mevcudatta meşhud olan suhulet ve sürat ve kesret ve vüs’at içinde nihayet intizam, gayet itkan ve hüsn-ü sanat ve kemal-i hilkat, şu iki kısım âyetlerin vücud-u hakikatlerine kat’iyen şehadet eder. Öyle ise şunların hariçte tahakkukları medar-ı bahis olması lüzumsuzdur. Belki yalnız “Sırr-ı hikmeti nedir?” denilebilir. Öyle ise biz dahi bir kıyas-ı temsilî ile şu hikmete işaret ederiz.

Mesela, nasıl ki terzi gibi bir sanatçı; birçok külfetler, maharetlerle musanna bir şeyi icad eder ve ona bir model yapar. Sonra onun emsalini külfetsiz çabuk yapabilir. Hattâ bazen öyle bir derece suhulet peyda eder ki güya emreder, yapılır ve öyle kuvvetli bir intizam kesbeder, saat gibi güya bir emrin dokunmasıyla işlenir ve işler.

Öyle de Sâni’-i Hakîm ve Nakkaş-ı Alîm, şu âlem sarayını müştemilatıyla beraber bedî’ bir surette yaptıktan sonra cüz’î ve küllî, cüz ve küll her şeye bir model hükmünde bir nizam-ı kaderî ile bir miktar-ı muayyen vermiştir.

İşte bak o Nakkaş-ı Ezelî, her bir asrı bir model yaparak mu’cizat-ı kudreti ile murassa, taze bir âlemi ona giydiriyor. Her bir seneyi bir mikyas ederek havârık-ı rahmetiyle musanna, taze bir kâinatı o kamete göre dikiyor. Her bir günü bir satır yaparak dekaik-i hikmetiyle müzeyyen, mücedded mevcudatı onda yazıyor.

Hem o Kadîr-i Mutlak, her bir asrı her bir seneyi her bir günü bir model yaptığı gibi rûy-i zemini, her bir dağ ve sahrayı, bağ ve bostanı, her bir ağacı birer model yapmıştır. Vakit be-vakit, taze taze birer kâinatı zeminde kuruyor, birer yeni dünyayı icad ediyor. Birer âlemi alıp da diğer muntazam bir âlemi getiriyor. Mevsim be-mevsim her bağ ve bostanda taze taze mu’cizat-ı kudretini ve hedâyâ-yı rahmetini gösterir. Yeni birer kitab-ı hikmet-nüma yazıyor. Taze taze birer matbaha-i rahmetini kuruyor. Mücedded bir hulle-i sanat-nüma giydiriyor. Her baharda, her bir ağaca sündüs-misal taze bir çarşaf giydiriyor. Lü’lü-misal yeni bir murassaatla süslendiriyor. Yıldız-misal rahmet hediyeleriyle ellerini dolduruyor.

İşte şu işleri nihayet hüsn-ü sanat ve kemal-i intizam ile yapan ve şu birbiri arkasında gelen ve zaman ipine takılan seyyar âlemleri, nihayet hikmet ve inayet ve kemal-i kudret ve sanat ile değiştiren zat, elbette gayet Kadîr ve Hakîm’dir. Nihayet derecede Basîr ve Alîm’dir. Tesadüf onun işine karışamaz. İşte o Zat-ı Zülcelal’dir ki şöyle ferman ediyor:

اِنَّمَٓا اَم۟رُهُٓ اِذَٓا اَرَادَ شَي۟ئًا اَن۟ يَقُولَ لَهُ كُن۟ فَيَكُونُ ۝ وَمَٓا اَم۟رُ السَّاعَةِ اِلَّا كَلَم۟حِ ال۟بَصَرِ اَو۟ هُوَ اَق۟رَبُ deyip hem kemal-i kudretini ilan hem kudretine nisbeten haşir ve kıyamet gayet sehil ve külfetsiz olduğunu beyan ediyor. Emr-i tekvinîsi, kudret ve iradeyi tazammun ettiğini ve bütün eşya, evamirine gayet musahhar ve münkad olduklarını ve mübaşeretsiz, mualecesiz halk ettiği için icadındaki suhulet-i mutlakayı ifade için sırf bir emirle işler yaptığını Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan ile ferman ediyor.

Hasıl-ı kelâm: Bir kısım âyetler, eşyada hususan bidayet-i icadında gayet derecede hüsn-ü sanatı ve nihayet derecede kemal-i hikmeti ilan ediyor. Diğer kısmı, eşyada hususan tekrar icadında ve iadesinde gayet derecede suhulet ve süratini, nihayet derecede inkıyad ve külfetsizliğini beyan eder.

Üçüncü Şuâ

Ey haddinden tecavüz etmiş nefs-i pür-vesvas! Diyorsun ki:

بِيَدِهٖ مَلَكُوتُ كُلِّ شَى۟ءٍ ۝ مَا مِن۟ دَٓابَّةٍ اِلَّا هُوَ اٰخِذٌ بِنَاصِيَتِهَا ۝ وَ نَح۟نُ اَق۟رَبُ اِلَي۟هِ مِن۟ حَب۟لِ ال۟وَرٖيدِ gibi âyetler, nihayet derecede kurbiyet-i İlahiyeyi gösteriyor.

وَ اِلَي۟هِ تُر۟جَعُونَ ۝ تَع۟رُجُ ال۟مَلٰٓئِكَةُ وَالرُّوحُ اِلَي۟هِ فٖى يَو۟مٍ كَانَ مِق۟دَارُهُ خَم۟سٖينَ اَل۟فَ سَنَةٍ ve hadîste vârid olan “Cenab-ı Hak, yetmiş bin hicab arkasındadır.” ve mi’rac gibi hakikatler, nihayet derecede bu’diyetimizi gösteriyor. Şu sırr-ı gamızı fehme takrib edecek bir izah isterim.

Elcevap: Öyle ise dinle:

Evvela, Birinci Şuâ’nın âhirinde demiştik: Nasıl ki güneş, kayıtsız nuruyla ve maddesiz aksi cihetiyle sana, senin ruhun penceresi ve onun âyinesi olan göz bebeğinden daha yakın olduğu halde; sen, mukayyed ve maddede mahpus olduğun için ondan gayet uzaksın. Onun yalnız bir kısım akisleriyle, gölgeleriyle temas edebilirsin ve bir nevi cilveleriyle ve cüz’î tecellileriyle görüşebilirsin ve bir sınıf sıfatları hükmünde olan elvanlarına ve bir taife isimleri hükmünde olan şuâlarına ve mazharlarına yanaşabilirsin.

Eğer, güneşin mertebe-i aslîsine yanaşmak ve bizzat doğrudan doğruya güneşin zatı ile görüşmek istersen o vakit pek çok kayıtlardan tecerrüd etmekliğin ve pek çok meratib-i külliyetten geçmekliğin lâzım gelir. Âdeta sen, manen tecerrüd cihetiyle küre-i arz kadar büyüyüp, hava gibi ruhen inbisat edip ve kamer kadar yükselip, bedir gibi mukabil geldikten sonra bizzat perdesiz onunla görüşüp bir derece yanaşmak dava edebilirsin.

Öyle de o Celil-i pür-kemal, o Cemil-i bîmisal, o Vâcibü’l-vücud, o Mûcid-i külli mevcud, o Şems-i sermed, o Sultan-ı ezel ve ebed, sana senden yakındır. Sen, ondan nihayetsiz uzaksın. Kuvvetin varsa temsildeki dekaikı tatbik et.

Sâniyen: Mesela وَ لِلّٰهِ ال۟مَثَلُ ال۟اَع۟لٰى bir padişahın çok isimleri içinde “kumandan” ismi çok mütedâhil dairelerde tezahür eder. Serasker daire-i külliyesinden tut, müşiriyet ve ferikiyet, tâ yüzbaşı tâ onbaşıya kadar geniş ve dar, küllî ve cüz’î dairelerde de zuhur ve tecellisi vardır. Şimdi bir nefer, hizmet-i askeriyesinde onbaşı makamında tezahür eden cüz’î kumandanlık noktasını merci tutar, kumandan-ı a’zamına şu cüz’î cilve-i ismiyle temas eder ve münasebettar olur. Eğer asıl ismiyle temas etmek, ona o unvan ile görüşmek istese onbaşılıktan tâ serasker mertebe-i külliyesine çıkmak lâzım gelir.

Demek padişah, o nefere ismiyle, hükmüyle, kanunuyla ve ilmiyle, telefonuyla ve tedbiriyle ve eğer o padişah, evliya-i ebdaliyeden nurani olsa bizzat huzuruyla gayet yakındır. Hiçbir şey mani olup hâil olamaz. Halbuki o nefer gayet uzaktır. Binler mertebeler hâil, binler hicablar fâsıldır. Fakat bazen merhamet eder, hilaf-ı âdet bir neferi huzuruna alır, lütfuna mazhar eder.

Öyle de “Emr-i kün feyekûn”e mâlik, güneşler ve yıldızlar emirber neferi hükmünde olan Zat-ı Zülcelal, her şeye her şeyden daha ziyade yakın olduğu halde, her şey ondan nihayetsiz uzaktır. Onun huzur-u kibriyasına perdesiz girmek istenilse zulmanî ve nurani, yani maddî ve ekvanî ve esmaî ve sıfâtî yetmiş binler hicabdan geçmek, her ismin binler hususi ve küllî derecat-ı tecellisinden çıkmak, gayet yüksek tabakat-ı sıfâtında mürur edip tâ ism-i a’zamına mazhar olan arş-ı a’zamına urûc etmek; eğer cezb ve lütuf olmazsa binler seneler çalışmak ve sülûk etmek lâzım gelir.

Mesela sen, ona Hâlık ismiyle yanaşmak istersen; senin hâlıkın hususiyetiyle, sonra bütün insanların hâlıkı cihetiyle, sonra bütün zîhayatların hâlıkı unvanıyla, sonra bütün mevcudatın hâlıkı ismiyle münasebettarlık lâzım gelir. Yoksa zıllde kalırsın, yalnız cüz’î bir cilveyi bulursun.

Bir ihtar: Temsildeki padişah, aczi için kumandanlık isminin meratibinde müşir ve ferik gibi vasıtalar koymuştur. Fakat بِيَدِهٖ مَلَكُوتُ كُلِّ شَى۟ءٍ olan Kadîr-i Mutlak, vasıtalardan müstağnidir. Vasıtalar, sırf zâhirîdirler; perde-i izzet ve azamettirler. Ubudiyet ve hayret ve acz ve iftikar içinde saltanat-ı rububiyetine dellâldırlar, temaşagerdirler. Muîni değiller, şerik-i saltanat-ı rububiyet olamazlar.

Dördüncü Şuâ

İşte ey tembel nefsim! Bir nevi mi’rac hükmünde olan namazın hakikati; sâbık temsilde bir nefer, mahz-ı lütuf olarak huzur-u şahaneye kabulü gibi; mahz-ı rahmet olarak Zat-ı Celil-i Zülcemal ve Mabud-u Cemil-i Zülcelal’in huzuruna kabulündür. “Allahu ekber” deyip, manen ve hayalen veya niyeten iki cihandan geçip, kayd-ı maddiyattan tecerrüd edip bir mertebe-i külliye-i ubudiyete veya küllînin bir gölgesine veya bir suretine çıkıp, bir nevi huzura müşerref olup اِيَّاكَ نَع۟بُدُ hitabına, herkesin kabiliyeti nisbetinde bir mazhariyet-i azîmedir.

Âdeta, harekât-ı salâtiyede tekrarla “Allahu ekber, Allahu ekber” demekle kat’-ı meratibe ve terakkiyat-ı maneviyeye ve cüz’iyattan devair-i külliyeye çıkmasına bir işarettir ve marifetimiz haricindeki kemalât-ı kibriyasının mücmel bir unvanıdır. Güya her bir “Allahu ekber” bir basamak-ı mi’raciyeyi kat’ına işarettir.

İşte şu hakikat-i salâttan manen veya niyeten veya tasavvuren veya hayalen bir gölgesine, bir şuâına mazhariyet dahi büyük bir saadettir.

İşte hacda pek kesretli “Allahu ekber” denilmesi, şu sırdandır. Çünkü hacc-ı şerif bi’l-asale herkes için bir mertebe-i külliyede bir ubudiyettir. Nasıl ki bir nefer, bayram gibi bir yevm-i mahsusta ferik dairesinde bir ferik gibi padişahın bayramına gider ve lütfuna mazhar olur. Öyle de bir hacı, ne kadar âmî de olsa kat’-ı meratib etmiş bir veli gibi umum aktar-ı arzın Rabb-i Azîm’i unvanıyla Rabb’ine müteveccihtir. Bir ubudiyet-i külliye ile müşerreftir.

Elbette hac miftahıyla açılan meratib-i külliye-i rububiyet ve dürbünüyle nazarına görünen âfak-ı azamet-i uluhiyet ve şeairiyle kalbine ve hayaline gittikçe genişlenen devair-i ubudiyet ve meratib-i kibriya ve ufk-u tecelliyatın verdiği hararet, hayret ve dehşet ve heybet-i rububiyet “Allahu ekber, Allahu ekber” ile teskin edilebilir ve onunla o meratib-i münkeşife-i meşhude veya mutasavvire ilan edilebilir.

Hacdan sonra şu manayı, ulvi ve küllî muhtelif derecelerde bayram namazında, yağmur namazında, husuf küsuf namazında, cemaatle kılınan namazda bulunur. İşte şeair-i İslâmiyenin velev sünnet kabîlinden dahi olsa ehemmiyeti şu sırdandır.

سُب۟حَانَ مَن۟ جَعَلَ خَزَائِنُهُ بَي۟نَ ال۟كَافِ وَ النُّونِ

فَسُب۟حَانَ الَّذٖى بِيَدِهٖ مَلَكُوتُ كُلِّ شَى۟ءٍ وَاِلَي۟هِ تُر۟جَعُونَ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذ۟نَٓا اِن۟ نَسٖينَٓا اَو۟ اَخ۟طَا۟نَا

رَبَّنَا لَا تُزِغ۟ قُلُوبَنَا بَع۟دَ اِذ۟ هَدَي۟تَنَا وَهَب۟ لَنَا مِن۟ لَدُن۟كَ رَح۟مَةً اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟وَهَّابُ وَصَلِّ وَ سَلِّم۟ عَلٰى رَسُولِكَ ال۟اَك۟رَمِ مَظ۟هَرِ اِس۟مِكَ ال۟اَع۟ظَمِ وَ عَلٰى اٰلِهٖ وَ اَص۟حَابِهٖ وَ اِخ۟وَانِهٖ وَ اَت۟بَاعِهٖ

اٰمٖينَ يَا اَر۟حَمَ الرَّاحِمٖينَ

Küçük Bir Zeyl

Kadîr-i Alîm ve Sâni’-i Hakîm, kanuniyet şeklindeki âdâtının gösterdiği nizam ve intizamla, kudretini ve hikmetini ve hiçbir tesadüf işine karışmadığını izhar ettiği gibi; şüzuzat-ı kanuniye ile âdetinin hârikalarıyla, tagayyürat-ı suriye ile teşahhusatın ihtilafatıyla, zuhur ve nüzul zamanının tebeddülüyle meşietini, iradetini, fâil-i muhtar olduğunu ve ihtiyarını ve hiçbir kayıt altında olmadığını izhar edip yeknesak perdesini yırtarak ve her şey, her anda her şe’nde her şeyinde ona muhtaç ve rububiyetine münkad olduğunu i’lam etmekle gafleti dağıtıp, ins ve cinnin nazarlarını esbabdan Müsebbibü’l-esbab’a çevirir. Kur’an’ın beyanatı şu esasa bakıyor.

Mesela, ekser yerlerde bir kısım meyvedar ağaçlar bir sene meyve verir, yani rahmet hazinesinden ellerine verilir, o da verir. Öbür sene, bütün esbab-ı zâhiriye hazırken meyveyi alıp vermiyor.

Hem mesela, sair umûr-u lâzımeye muhalif olarak yağmurun evkat-ı nüzulü o kadar mütehavvildir ki mugayyebat-ı hamsede dâhil olmuştur. Çünkü vücudda en mühim mevki, hayat ve rahmetindir. Yağmur ise menşe-i hayat ve mahz-ı rahmet olduğu için elbette o âb-ı hayat, o mâ-i rahmet, gaflet veren ve hicab olan yeknesak kaidesine girmeyecek. Belki doğrudan doğruya Cenab-ı Mün’im-i Muhyî ve Rahman ve Rahîm olan Zat-ı Zülcelal perdesiz, elinde tutacak; tâ her vakit dua ve şükür kapılarını açık bırakacak.

Hem mesela, rızık vermek ve muayyen bir sima vermek, birer ihsan-ı mahsus eseri gibi ummadığı tarzda olması; ne kadar güzel bir surette meşiet ve ihtiyar-ı Rabbaniyeyi gösteriyor.

Daha tasrif-i hava ve teshir-i sehab gibi şuunat-ı İlahiyeyi bunlara kıyas et.

---

On Beşinci Söz ⇐ | Sözler | ⇒ On Yedinci Söz

---