On Altıncı Lem'a/es

EL DÉCIMO SEXTO DESTELLO

En Su nombre, sea glorificado: {Y no hay nada que no glorifique con Su alabanza}

La Paz sea con vosotros así como la misericordia de Allah y Su bendición

Queridos hermanos sinceros: El shaij Ṣabri, el ḥafiḍh ‘Alí, Mas’ud, los dos Muṣṭafas, Jusrai, Ráfat, Bakr el noble, Rushdí, los Luṭfís, el ḥafiḍh Aḥmad, el shaij Muṣṭafa y los demás.

Me ha venido al corazón aclararos cuatro pequeñas cuestiones, aunque importantes, que han sido objeto de preguntas y os la explico resumidamente a modo de aportaros datos.

La primera pregunta:

Algunos de nuestros hermanos como el señor Chapraẓade ‘Abdullah informaron de una transmisión de la gente de develamiento en el sentido de que el pasado Ramaḍán tendría lugar un alivio y aperturas para la gente de la sunna y la comunidad a pesar de que el alivio no se manifestó. Y me preguntaron: ¿Por qué la gente de cercanía con Allah y develamiento informaron contrariamente a lo que ocurrió?

Y mi respuesta resumida con la que le respondí de pronto tal y como me vino al corazón es que hay un ḥadiz profético que dice que la aflicción sobreviene a veces y si al ocurrir es confrontada por una dádiva, ésta la aparta. Y el secreto de este ḥadiz indica que las cosas decretadas ocurren ligadas a algunas condiciones y se retrasan si éstas se retrasan, de manera que las cosas decretadas a las que tienen acceso la gente de develamiento no son absolutas, sino que están sujetas a algunas condiciones y en la medida en que dejan de acontecer esas condiciones deja de ocurrir ese incidente, sin embargo ese incidente ha sido escrito y está decretado como el plazo de la vida colgado en la Tabla de lo que se borra y se confirma que es como un cuaderno de la Tabla Preservada y es poco frecuente que el develamiento tenga acceso a saber lo que hay en la Tabla Preservada y la mayor parte de él no tiene acceso a ella.

Y en base a este secreto no sucedió en el noble Ramaḍán pasado ni en la Fiesta del Sacrificio ni en los demás momentos lo que se dijo que ocurriría en base a la deducción o a modo de develamiento, debido a la ausencia de las condiciones a las que estaba sujeto. Y esas informaciones no desmienten a los que informaron que ocurrirían porque estaban decretadas bajo condiciones y no sucedieron por que no sucedieron sus condiciones.

En efecto: La oración de petición sincera de la mayoría de la gente de la sunna y la comunidad en el noble mes de Ramaḍán para eliminar las innovaciones era una condición y un causa importante para ello, sin embargo las innovaciones entraron en las mezquitas en el noble mes de Ramaḍán e impidieron la aceptación (de la súplica) y no llegó el alivio, lamentablemente. De manera que al igual que la dádiva elimina la aflicción por el secreto del ḥadiz precedente, del mismo modo la súplica sincera de la mayoría atrae el alivio general también, pero la fuerza de atracción no llegó a existir y no se concedieron las aperturas.

La interesante segunda pregunta:

Era preciso intentar y acometer una diligencia que produjera el alivio, con una gran posibilidad, para mí y muchos de mis hermanos cercanos frente a una situación política agitada en estos dos meses, sin embargo no me preocupé por esa situación en absoluto sino todo lo contrario caí en una idea beneficiosa para aquellos de la gente mundanal que me perjudicaban. Y algunos se quedaron perplejos y dijeron: ¿Cómo ves la política que siguen estos dirigentes que incurren en innovaciones, algunos de los cuales son hipócritas, que te perjudican, cómo es que no intervienes en ella?

Y el resumen de lo que contesté es: El mayor peligro al que se enfrentan los musulmanes en este tiempo es la corrupción de los corazones y la convulsión de la fe por el extravío surgido de la ciencia y la filosofía, y la única solución para esta situación es la luz y hacer ver la luz para que se arreglen los corazones y se salve la fe.

Y si se actuara con el club de la política y se obtuviera la victoria, ésos incrédulos descenderían al grado de los hipócritas y el hipócrita es más dañino que el incrédulo. Así pues el club no puede arreglar los corazones en un tiempo como este pues en ese momento entraría la incredulidad en el corazón, se ocultaría en él y se transformaría en hipocresía.

Y además alguien incapaz como yo no puede usar la luz y el club a la vez en este tiempo y por ello me vi forzado a aferrarme a la luz con todas mis fuerzas. Y en consecuencia es preciso no prestar atención al club de la política de la forma que sea.

En cuanto al requerimiento de la lucha (en el camino de Allah) no tenemos esa tarea ahora. En efecto: El club es preciso, según sus partidarios, para impedir el desmán del incrédulo o el apóstata, sin embargo tenemos dos manos y aunque tuviéramos cien manos éstas no bastarían sino para la luz, de manera que no tenemos otra mano para adherirnos al club de la política.

La tercera pregunta interesante:

El celo islámico que es el punto de apoyo verdadero del gobierno de este país y la fuente de su fuerza espiritual desde antiguo, se convierte en un medio para vivificar los ritos del Islam y para repeler las innovaciones de alguna manera, con el ardor de ese celo por la oposición de los extranjeros a este gobierno, como la oposición de Gran Bretaña e Italia en este periodo reciente, a pesar de que tú te opusiste a la guerra con fuerza y le pediste a Allah que resolviera esta cuestión con la seguridad y respaldaste el gobierno de los innovadores y esto es por consiguiente un respaldo a las innovaciones.

La respuesta: Nosotros buscamos el alivio, la alegría y las victorias, pero no con las espadas de los incrédulos, ¡Fuera con ellos y sus espadas! No necesitamos el beneficio que pueda venir de sus espadas pues esos extranjeros rebeldes son los que han dado poder a los hipócritas sobre la gente de la fe y han hecho salir a los herejes; y además la calamidad de la guerra es un daño importante para nuestro servicio del Corán, y nuestros hermanos más abnegados y valiosos, la mayoría de ellos están por debajo de la edad de cuarenta y cinco años y se ven forzados a ir al servicio militar dejando la tarea sagrada coránica a causa de la guerra.

Y si yo tuviera dinero pagaría la compensación económica con plena satisfacción aunque fueran mil liras para salvar del servicio militar a cada uno de estos hermanos valiosos. Y yo siento nuestro perjuicio al haber sido retenidos cientos de nuestros hermanos valiosos por parte del club de la lucha material dejando el servicio luminoso del Corán como si fueran cien mil liras. Incluso en el caso del reclutamiento de Dhakái durante este año o esto dos años cabe que se hayan perdido la medida de mil liras de su utilidad inmaterial.

Y sea como fuere el Poderoso sobre todas las cosas, al igual que barre el aire del cielo lleno de nubes y lo limpia en un solo minuto y hace aparecer el sol luminoso sobre la faz del cielo brillante, puede disipar estas nubes oscuras sin lluvia y hacer aparecer las verdades de la sharía como el sol con toda facilidad y sin pérdida. Esperamos de Su inmensa misericordia y Le pedimos, sea glorificado, que no tengamos que pagar un precio muy caro y que conceda el intelecto a las cabezas de los dirigentes y otorgue la fe a sus corazones y esto nos basta, y en ese momento el asunto se enderezará por sí mismo.

La cuarta pregunta interesante:

Ellos dicen: Si lo que hay en vuestras manos es luz y no es un club, y la luz no puede ser objetada ni se huye de ella y no viene ningún perjuicio por mostrar la luz ¿por qué entonces protegéis a vuestros compañeros con la precaución e impedís manifestar muchas epístolas luminosas (de Risale-i Nur)?

Y el resumen del contenido de la respuesta a esta pregunta es: Que muchos de los dirigentes están ebrios y no leen la luz, y aunque la leyeran no la entenderían y la interpretarían erróneamente y se opondrían a ella, Así pues es necesario que no se les muestre hasta que no despierten para que no la difamen.

Y así mismo hay muchos de los que no tienen conciencia que niegan la luz o cierran sus ojos por algún interés, ambición o miedo; y por ello les encomiendo a mis hermanos que no pongan las verdades en manos de los que no sean su gente y que no caigan*(*) en asuntos que provoquen las imaginaciones de la gente mundanal.

Conclusión

Hoy he recibido una carta del señor Ráfat y a propósito de su pregunta acerca de la noble barba del Profeta, al que Allah le dé Su gracia y paz, digo: Está establecido en el noble ḥadiz que los pelos que cayeron de su bendita barba, que Allah le dé Su gracia y paz, eran un número limitado, unos pocos oscilando entre treinta y cuarenta o entre cincuenta y sesenta;

sin embargo el hecho de que existan pelos en miles de lugares me hizo pensar mucho y entonces me vino a la mente que los pelos de la barba bendita no eran necesariamente los pelos de la barba simplemente sino que los Compañeros que no dejaban que se perdiera uno solo pelo de su bendita cabeza cada vez que se cortaba el pelo guardaron esos cabellos luminosos y benditos que viven siempre y son miles y equivalen a los pelos existentes ahora.

Y así mismo me vino a la mente en ese momento: ¿Acaso está demostrado por una cadena de transmisión auténtica que ese pelo que existe en cada mezquita, es un pelo suyo, que Allah le dé Su gracia y paz, de manera que sea aceptable hacer la visita?

Y me vino a la mente de repente que la visita a esos pelos es un medio y un motivo para hacer oraciones por el más noble Mensajero, al que Allah le dé Su gracia y paz, y un eje para honrarlo y amarlo. Y no se mira el medio en sí sino el hecho que sea un medio. Y por ello si un determinado pelo no es realmente de su bendita barba, que Allah le dé Su gracia y paz, pero se tiene como tal es suficiente con la apariencia pues cumple con el cometido de ser y convertirse en un medio para honrarlo, amarlo y hacer oración por él. 

De manera que no es preciso especificar la autenticidad concreta de ese pelo con una cadena de transmisión auténtica y basta con que no haya una evidencia categórica en sentido contrario, porque la admisión y la aceptación de la generalidad, se convierte en algo equivalente a un tipo de prueba. Y algunos de la gente de temor de Allah aunque se opongan a asuntos como éste en el sentido del temor de Allah o la precaución o la determinación, se oponen en casos particulares; y si lo califican de innovación, estaría dentro del tipo de la buena innovación, puesto que es un medio para hacer oraciones por él, que Allah le dé Su gracia y paz.

Y dice el señor Ráfat: Esta cuestión se ha convertido en un eje de discusión entre los hermanos, aconseja pues a mis hermanos que no discutan sobre lo que ocasiona división y separación y que aprendan a debatir sin discutir a modo de intercambio de ideas simplemente.

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَي۟كُم۟ وَ رَح۟مَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ

Aziz, sıddık Senirkentli kardeşlerim İbrahim, Şükrü, Hâfız Bekir, Hâfız Hüseyin, Hâfız Receb Efendiler!

Hâfız Tevfik ile gönderdiğiniz üç meseleye mülhidler eskiden beri ilişiyorlar.

Birincisi:

حَتّٰٓى اِذَا بَلَغَ مَغ۟رِبَ الشَّم۟سِ وَجَدَهَا تَغ۟رُبُ فٖى عَي۟نٍ حَمِئَةٍ âyetinin ifade ettiği zâhir manasına göre: Güneşin, hararetli ve çamurlu bir çeşme suyunda gurûb ettiğini görmüş, diyor.

İkincisi:

Sedd-i Zülkarneyn nerededir?

Üçüncüsü:

Âhir zamanda Hazret-i İsa’nın (as) geleceğine ve Deccal’ı öldüreceğine dairdir.

Bu suallerin cevapları uzundur. Yalnız muhtasar bir işaretle deriz ki:

Âyât-ı Kur’aniye, üslub-u Arabiye üzerine ve zâhir nazara göre umumun anlayacağı bir tarzda ifade ettiği için çok defa teşbih ve temsil suretinde beyan ediyor.

İşte تَغ۟رُبُ فٖى عَي۟نٍ حَمِئَةٍ yani güneşin, hararetli ve çamurlu bir çeşme gibi görünen Bahr-i Muhit-i Garbî’nin sahilinde veya volkanlı, alevli, dumanlı dağın gözünde gurûb ettiğini Zülkarneyn görmüş. Yani zâhir nazarda Bahr-i Muhit-i Garbî’nin sevahilinde, yazın şiddet-i hararetiyle etrafındaki bataklık hararetlenmiş, tebahhur ettiği bir zamanda o buhar arkasında büyük bir çeşme havzası suretinde uzaktan Zülkarneyn’e görünen Bahr-i Muhit’in bir kısmında güneşin zâhirî gurûbunu görmüş. Veya volkanlı, taş ve toprak ve maden sularını karıştırarak fışkıran bir dağın başında yeni açılmış ateşli gözünde, semavatın gözü olan güneşin gizlendiğini görmüş.

Evet, Kur’an-ı Hakîm’in mu’cizane belâgat-ı ifadesi bu cümle ile çok mesaili ders veriyor. Evvela: Zülkarneyn’in mağrib tarafına seyahati, şiddet-i hararet zamanında ve bataklık tarafına ve güneşin gurûb âvânına ve volkanlı bir dağın fışkırması vaktine tesadüf ettiğini beyan etmekle, Afrika’nın tamam istilası gibi çok ibretli meselelere işaret eder.

Malûmdur ki görünen hareket-i şems, zâhirîdir ve küre-i arzın mahfî hareketine delildir; onu haber veriyor. Hakikat-i gurûb murad değildir. Hem çeşme, teşbihtir. Uzaktan büyük bir deniz, küçük bir havuz gibi görünür. Hararetten çıkan sis ve buharlar ve bataklıklar arkasında görünen bir denizi, çamur içinde bir çeşmeye teşbihi ve Arapça hem çeşme hem güneş hem göz manasında olan عَي۟نٍ kelimesi, esrar-ı belâgatça gayet manidar ve münasiptir. (Hâşiye)

Zülkarneyn’in nazarında uzaklık cihetiyle öyle göründüğü gibi arş-ı a’zamdan gelen ve ecram-ı semaviyeye kumanda eden semavî hitab-ı Kur’anî, bir misafirhane-i Rahmaniyede sirac vazifesini gören musahhar güneşi Bahr-i Muhit-i Garbî gibi bir çeşme-i Rabbanîde gizleniyor demesi, azametine ve ulviyetine yakışıyor ve mu’cizane üslubu ile denizi hararetli bir çeşme ve dumanlı bir göz gösterir. Ve semavî gözlere öyle görünür.

Elhasıl: Bahr-i Muhit-i Garbî’yi çamurlu bir çeşme tabiri, Zülkarneyn’e nisbeten uzaklık noktasında o büyük denizi bir çeşme gibi görmüş. Kur’an’ın nazarı ise her şeye yakın olduğu cihetle, Zülkarneyn’in galat-ı his nevindeki nazarına göre bakamaz, belki Kur’an semavata bakarak geldiğinden küre-i arzı kâh bir meydan kâh bir saray bazen bir beşik bazen bir sahife gibi gördüğünden; sisli, buharlı koca Bahr-i Muhit-i Atlas-ı Garbî’yi bir çeşme tabir etmesi, azamet-i ulviyetini gösteriyor.

İkinci Sualiniz

Sedd-i Zülkarneyn nerededir? Ye’cüc, Me’cüc kimlerdir?

Elcevap: Eskiden bu meseleye dair bir risale yazmıştım. O vaktin mülhidleri onunla mülzem olmuşlardı. Şimdilik hem o risale yanımda yoktur hem kuvve-i hâfızam tatil-i eşgal etmiş, yardım etmiyor. Hem Yirmi Dördüncü Söz’ün Üçüncü Dal’ında bir nebze bu meseleden bahsedilmiş. Onun için bu meselenin yalnız iki üç nüktesine gayet muhtasar bir işaret edeceğiz. Şöyle ki:

Ehl-i tahkikin beyanına göre hem Zülkarneyn unvanının işaretiyle, Yemen padişahlarından Zülyezen gibi “zü” kelimesiyle başlayan isimleri bulunduğundan bu Zülkarneyn, İskender-i Rumî değildir. Belki Yemen padişahlarından birisidir ki Hazret-i İbrahim’in zamanında bulunmuş ve Hazret-i Hızır’dan ders almış. İskender-i Rumî ise miladdan takriben üç yüz sene evvel gelmiş, Aristo’dan ders almış.

Tarih-i beşerî, muntazam surette üç bin seneye kadar gidiyor. Bu nâkıs ve kısa tarih nazarı, Hazret-i İbrahim’in zamanından evvel doğru olarak hükmedemiyor. Ya hurafevari ya münkirane ya gayet muhtasar gidiyor. Bu Yemenî Zülkarneyn, tefsirlerde eskiden beri İskender namıyla iştiharının sebebi, ya o Zülkarneyn’in bir ismi İskender’dir ki İskender-i Kebir ve Eski İskender’dir. Veyahut âyât-ı Kur’aniyenin zikrettiği hâdisat-ı cüz’iyeler, küllî hâdisatın uçları olduğu cihetle:

Zülkarneyn olan İskender-i Kebir’in nübüvvetkârane irşadatıyla akvam-ı zalime ile milel-i mazlume ortasında hâil ve gaddarların garetlerine mani olacak meşhur Sedd-i Çin’in binasını kurduğu gibi; İskender-i Rumî misillü müteaddid cihangirler ve kuvvetli padişahlar, maddî cihetinde ve manevî âlem-i insaniyetin padişahları olan bir kısım enbiya ve bazı aktab dahi manevî ve irşadî cihetinde o Zülkarneyn’in arkasında gidip iktida edip, mazlumları zalimlerden kurtaracak çarelerin mühimlerinden olan dağlar ortalarında setleri (Hâşiye) sonra dağlar başlarında kaleleri kurmuşlar. Ya bizzat maddî kuvvetleriyle veyahut irşad ve tedbirleriyle tesis etmişler. Sonra şehirlerin etrafında surları ve ortalarında kaleleri, tâ son çare olan kırk ikilik topları ve kale-i seyyar gibi dritnotları yapmışlar.

Hattâ rûy-i zeminin en meşhur seddi ve kaç günlük uzak bir mesafe tutan Sedd-i Çinî, Kur’an lisanıyla Ye’cüc ve Me’cüc’ün ve tabir-i diğerle tarih lisanında Mançur ve Moğol denilen ve âlem-i beşeriyeti kaç defa zîr ü zeber eden ve Himalaya Dağlarının arkasından çıkan ve şarktan garba kadar harap eden akvam-ı vahşiye ve garetkâr milletlerin Hint ve Çin’deki akvam-ı mazlumeye tecavüzlerini durdurmak için o Himalaya silsilelerine yakın iki dağ ortasında uzun bir set yaptığı ve o akvam-ı vahşiyenin kesretle hücumlarına çok zaman mani olduğu gibi Kafkas Dağlarında Derbent cihetinde yine çapulcu garetgir akvam-ı Tatariyenin hücumunu durdurmak için Zülkarneyn-misal eski İran padişahlarının himmetiyle setler yapılmıştır. Bu neviden çok setler var. Kur’an-ı Hakîm umum nev-i beşer ile konuştuğu için zâhiren bir hâdise-i cüz’iyeyi zikredip, umum o hâdiseye benzer hâdisatı ihtar ederek konuşuyor.

İşte bu nokta-i nazardandır ki Sedd’e ve Ye’cüc ve Me’cüc’e dair rivayetler ve akval-i müfessirîn, ayrı ayrı gidiyor.

Hem Kur’an-ı Hakîm, münasebat-ı kelâmiye cihetinde bir hâdiseden uzak bir hâdiseye intikal eder. Bu münasebatı düşünmeyen zanneder ki iki hâdisenin zamanları birbirine yakındır. İşte Sedd’in harabiyetinden kıyametin kopmasını Kur’an’ın haber vermesi, kurbiyet-i zaman cihetiyle değil belki münasebat-ı kelâmiye cihetinde iki nükte içindir:

Yani bu set nasıl harap olacak, öyle de dünya harap olacaktır. Hem nasıl ki fıtrî ve İlahî setler olan dağlar metindir ancak kıyametin kopmasıyla harap olurlar, öyle de bu set dahi dağ gibi metindir ancak dünyanın harap olmasıyla hâk ile yeksan olabilir. İnkılabat-ı zaman tahribat yapsa da çoğu sağlam kalır demektir. Evet, Sedd-i Zülkarneyn’in külliyetinden bir ferdi olan Sedd-i Çinî binler sene yaşadığı halde daha meydanda duruyor. İnsanın eliyle zemin sahifesinde yazılan, mücessem, mütehaccir, manidar tarih-i kadîmden uzun bir satır olarak okunuyor.

Üçüncü Sualiniz

Hazret-i İsa aleyhisselâmın Deccal’ı öldürmesi hem Birinci Mektup’ta ve hem On Beşinci Mektup’ta gayet muhtasar ve size kâfi bir cevap vardır.

بِاس۟مِهٖ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَي۟كُم۟ وَ رَح۟مَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ

Aziz, fedakâr, sıddık, vefadar kardeşlerim Hoca Sabri (rh) ve Hâfız Ali (rh)

Mugayyebat-ı Hamseye dair

Sure-i Lokman’ın âhirindeki âyetin hakkında mühim sualiniz gayet mühim bir cevap isterken, maatteessüf şimdiki halet-i ruhiyem ve ahval-i maddiyem o cevaba müsait değildir. Yalnız sualinizin temas ettiği bir iki noktaya gayet mücmel işaret edeceğiz.

Şu sualinizin meali gösteriyor ki ehl-i ilhad tarafından tenkit suretinde mugayyebat-ı hamseden yağmurun gelmek vaktine ve rahm-ı maderdeki ceninin keyfiyetine itiraz edilmiş.

Demişler ki: “Rasathanelerde bir âletle yağmurun vakt-i nüzulü keşfediliyor. Onu da Allah’tan başkası da biliyor. Hem röntgen şuâıyla rahm-ı maderdeki ceninin müzekker, müennes olduğu anlaşılıyor. Demek, mugayyebat-ı hamseye ıttıla kabildir?”

Elcevap: Yağmurun vakt-i nüzulü bir kaideye merbut olmadığı için doğrudan doğruya meşiet-i hâssa-i İlahiye ile bağlı ve hazine-i rahmetten hususi iradeye tabi olduğunun bir sırr-ı hikmeti şudur ki:

Kâinatta en mühim hakikat ve en kıymettar mahiyet; nur, vücud ve hayat ve rahmettir ki bu dört şey perdesiz, vasıtasız, doğrudan doğruya kudret-i İlahiye ve meşiet-i hâssa-i İlahiyeye bakar. Sair masnuatta zâhirî esbab, kudretin tasarrufuna perde oluyorlar. Ve muttarid kanunlar ve kaideler, bir derece irade ve meşiete hicab oluyor. Fakat vücud, hayat ve nur ve rahmette o perdeler konulmamış. Çünkü perdelerin sırr-ı hikmeti o işte cereyan etmiyor.

Madem vücudda en mühim hakikat, rahmet ve hayattır; yağmur, hayata menşe ve medar-ı rahmet, belki ayn-ı rahmettir. Elbette vesait perde olmayacak. Kaide ve yeknesaklık dahi meşiet-i hâssa-i İlahiyeyi setretmeyecek; tâ ki her vakit, herkes, her şeyde şükür ve ubudiyete ve sual ve duaya mecbur olsun. Eğer bir kaide dâhilinde olsaydı o kaideye güvenip şükür ve rica kapısı kapanırdı. Güneşin tulûunda ne kadar menfaatler olduğu malûmdur. Halbuki muttarid bir kaideye tabi olduğundan güneşin çıkması için dua edilmiyor ve çıkmasına dair şükür yapılmıyor. Ve ilm-i beşerî o kaidenin yoluyla yarın güneşin çıkacağını bildiği için gaibden sayılmıyor.

Fakat yağmurun cüz’iyatı bir kaideye tabi olmadığı için her vakit insanlar rica ve dua ile dergâh-ı İlahiyeye ilticaya mecbur oluyorlar. Ve ilm-i beşerî, vakt-i nüzulünü tayin edemediği için sırf hazine-i rahmetten bir nimet-i hâssa telakki edip hakiki şükrediyorlar.

İşte bu âyet, bu nokta-i nazardan yağmurun vakt-i nüzulünü, mugayyebat-ı hamseye idhal ediyor.

Rasathanelerdeki âletle, bir yağmurun mukaddimatını hissedip vaktini tayin etmek, gaibi bilmek değil belki gaibden çıkıp âlem-i şehadete takarrubu vaktinde bazı mukaddimatına ıttıla suretinde bilmektir. Nasıl, en hafî umûr-u gaybiye vukua geldikte veyahut vukua yakın olduktan sonra hiss-i kable’l-vukuun bir neviyle bilinir. O, gaybı bilmek değil belki o, mevcudu veya mukarrebü’l-vücudu bilmektir. Hattâ ben kendi âsabımda bir hassasiyet cihetiyle yirmi dört saat evvel, gelecek yağmuru bazen hissediyorum. Demek yağmurun mukaddimatı, mebâdileri var. O mebâdiler, rutubet nevinden kendini gösteriyor, arkasından yağmurun geldiğini bildiriyor. Bu hal, aynen kaide gibi ilm-i beşerin gaibden çıkıp daha şehadete girmeyen umûra vusule bir vesile olur.

Fakat daha âlem-i şehadete ayak basmayan ve meşiet-i hâssa ile rahmet-i hâssadan çıkmayan yağmurun vakt-i nüzulünü bilmek, ilm-i Allâmü’l-guyub’a mahsustur.

Kaldı ikinci mesele

Röntgen şuâıyla rahm-ı maderdeki çocuğun erkek ve dişisini bilmek ile وَ يَع۟لَمُ مَا فِى ال۟اَر۟حَامِ âyetinin meal-i gaybîsine münafî olamaz. Çünkü âyet yalnız zükûret ve ünûset keyfiyetine değil belki o çocuğun acib istidad-ı hususisi ve istikbalde kesbedeceği vaziyetine medar olan mukadderat-ı hayatiyesinin mebâdileri, hattâ simasındaki gayet acib olan sikke-i samediyet muraddır ki çocuğun o tarzda bilinmesi, ilm-i Allâmü’l-guyub’a mahsustur. Yüz bin röntgen-misal fikr-i beşerî birleşse yine o çocuğun umum efrad-ı beşeriyeye karşı birer alâmet-i farikası bulunan yalnız hakiki sima-yı vechiyesini keşfedemez. Nerede kaldı ki sima-yı vechî sikkesinden yüz defa daha hârika olan istidadındaki sima-yı manevîyi keşfedebilsin.

Başta dedik ki vücud ve hayat ve rahmet, bu kâinatta en mühim hakikatlerdir ve en mühim makam onlarındır. İşte onun için o câmi’ hakikat-i hayatiye, bütün incelikleriyle ve dekaikiyle irade-i hâssaya ve rahmet-i hâssaya ve meşiet-i hâssaya bakmalarının bir sırrı şudur ki: Hayat, bütün cihazatıyla ve cihatıyla şükür ve ubudiyet ve tesbihin menşe ve medarı olduğundandır ki irade-i hâssaya hicab olan yeknesaklık ve kaidelik ve rahmet-i hâssaya perde olan vesait-i zâhiriye konulmamıştır.

Cenab-ı Hakk’ın rahm-ı maderdeki çocukların sima-yı maddî ve manevîlerinde iki cilvesi var:

Birisi: Vahdetini ve ehadiyetini ve samediyetini gösterir ki o çocuk, aza-yı esasîde ve cihazat-ı insaniyenin envaında sair insanlarla muvafık ve mutabık olduğu cihetle, Hâlık ve Sâni’inin vahdetine şehadet ediyor. O cenin bu lisan ile bağırıyor ki: “Bana bu sima ve azayı veren kim ise bütün esasat-ı azada bana benzeyen bütün insanların sâni’i dahi odur. Ve hem bütün zîhayatın sâni’i odur.”

İşte rahm-ı maderdeki ceninin bu lisanı, gaybî değil, kaideye ve ıttırada ve nevine tabi olduğu için malûmdur, bilinebilir. Âlem-i şehadetten âlem-i gayba girmiş bir daldır ve bir dildir.

İkinci cihet: Sima-yı istidadiye-i hususiyesi ve sima-yı vechiye-i şahsiyesi lisanıyla Sâni’inin ihtiyarını, iradesini ve meşietini ve rahmet-i hâssasını ve hiçbir kayıt altında olmadığını, bağırıp gösteriyor. Fakat bu lisan, gaybü’l-gaybdan geliyor. İlm-i ezelîden başkası, kable’l-vücud bunu göremiyor ve ihata edemiyor. Rahm-ı maderde iken bu simanın binde bir cihazatı görünmekle bilinmiyor!

Elhasıl, ceninin sima-yı istidadîsinde ve sima-yı vechiyesinde hem delil-i vahdaniyet var hem ihtiyar ve irade-i İlahiyenin hücceti vardır.

Eğer Cenab-ı Hak muvaffak etse mugayyebat-ı hamseye dair bazı nükteler yazılacaktır. Şimdilik bundan fazla vaktim ve halim müsaade etmedi, hâtime veriyorum.

اَل۟بَاقٖى هُوَ ال۟بَاقٖى

Said Nursî

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

---

On Beşinci Lem'a ⇐ Lem'alar | ⇒ On Yedinci Lem'a

---