On Birinci Şuâ/el

Denizli Hapsinin Bir Meyvesi

Zındıka ve küfr-ü mutlaka karşı Risale-i Nur’un bir müdafaanamesidir. Ve bu hapsimizde hakiki müdafaanamemiz dahi budur. Çünkü yalnız buna çalışıyoruz.

Bu risale, Denizli Hapishanesinin bir meyvesi ve bir hatırası ve iki cuma gününün mahsulüdür.

Said Nursî

MEYVE RİSALESİ

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ

Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ

(Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου(Ραχμάν), του Οικτίρμονος(Ραχίμ))

فَلَبِثَفِىالسِّجْنِبِضْعَسِنٖينَ  

(…Και παρέμεινε στην φυλακή για κάποιο διάστημα ακόμα… Κουράν, Γιουσούφ – 12:42)

Με τη γνωστοποίηση και το μυστήριο του παραπάνω εδαφίου, ο Γιουσούφ (Ιωσήφ) (Αλέϊ-χίς Σαλάμ– Είθε η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του) είναι ο αρχηγέτης των φυλακισμένων, έτσι και η φυλακή γίνεται μια σχολή του Γιουσούφ (Medrese-i Yusufiye). Εφόσον οι μαθητές του Ρισαλέ-ι Νουρ εισέρχονται -εδώ και δύο φορές- σ’ αυτή τη σχολή, σαφώς για να λάβουν μια πλήρη ανατροφή σε αυτά τα αναμορφωτήρια, θα πρέπει να αναγνώσουν και να διδάξουν τις μικρές περιλήψεις των ζητημάτων που πραγματεύεται το Ρισαλέ-ι Νουρ και όσες σχετίζονται με τη φυλακή. Εν συνεχεία γνωστοποιούμε πέντε-έξι από τις συνόψεις αυτών των εν λόγω ζητημάτων.

Το Πρώτο (Ζήτημα)

Όπως εξηγείται στον Τέταρτο Λόγο, ο Δημιουργός(Hâlık) μας, κάθε μέρα μας προσφέρει είκοσι τέσσερις ώρες ως κεφάλαιο ζωής, έτσι ώστε, με το κεφάλαιο αυτό να προμηθευτούμε τα αναγκαία και για τις δύο ζωές μας.

Εμείς εάν ξοδεύουμε τις είκοσι τρεις ώρες για αυτόν τον σύντομο και μάταιο κόσμο, και δεν διαθέσουμε την μια ώρα -η οποία είναι αρκετή για τις πέντε υποχρεωτικές καθημερινές προσευχές (Σαλά-Ναμάζ)- για την αιώνια μας ζωή στο υπερπέραν, πόσο παράλογο λάθος θα ήταν· και ως αντίτιμο του λάθους αυτού, θα υποφέρουμε από τις δυσφορίες της καρδιάς και της ψυχής οι οποίες θα μας οδηγήσουν στην ηθική κατάπτωση, και σε έναν απελπισμένο βίο. Κατά συνέπεια όχι μόνο δεν θα ανατραφούμε αλλά ίσως θα βαδίσουμε αντιθέτως της ωφέλειας της ανατροφής και μπορεί κανείς να συγκρίνει το βαθμό της ζημιάς που θα μας πλήξει.

Εάν όμως, διαθέσουμε τη μια ώρα στις πέντε υποχρεωτικές προσευχές, τότε κάθε μια ώρα φυλακής και συμφοράς θα λειτουργεί ως προσκύνημα μιας ημέρας, και η κάθε πρόσκαιρη ώρα της θα μετατρέπεται σε ώρες αιώνιες. Οι δυσφορίες και απελπισίες της καρδιάς και της ψυχής θα βρούνε εν μέρει τέλος και ως εκπλήρωση του τιμήματος θα συγχωρεθούν τα λάθη που έγιναν αιτίες φυλάκισης και η αναμόρφωση που είναι η σοφία και ουσία της φυλάκισης θα επιτευχτεί. Όλα αυτά λοιπόν είναι άξια συλλογισμού για το πόσο κερδοφόρα μπορεί να γίνει η δοκιμασία και το μάθημα εδώ, και σε τι ευχάριστη και παρηγορητική συζήτηση -ανάμεσα σ’ αυτούς που μοιράζονται αυτό το μάθημα και αυτή τη συμφορά- μπορεί να μετατραπεί η διαμονή τους εδώ.

Όπως έχει ειπωθεί στον Τέταρτο Λόγο, σε μια κλήρωση ενός λαχείου όπου συμμετέχουν χίλιοι άνθρωποι για να κερδίσουν χίλιες λίρες, δίνουν πέντε και δέκα λίρες από τις εικοσιτέσσερις -ενώ δεν δίνουν τη μία από τις εικοσιτέσσερις για να αποκτήσουν το εισιτήριο του αιώνιου θησαυρού- παρόλο που στο επίγειο αυτό λαχείο η πιθανότητα κέρδους χιλίων λιρών είναι μια στις χίλιες, διότι υπάρχουν χίλιοι ακόμα μέτοχοι.

Και ενώ υπάρχουν απειράριθμοι πιστοί πληροφοριοδότες -οι άγιοι και οι γνώστες όσιοι που με την ανακάλυψη αυτών των αληθειών εγκρίνουν τις προκηρύξεις των εκατόν εικοσιτέσσερις χιλιάδων προφητών- οι οποίοι ειδοποιούν ότι, στην υπερπέραν κλήρωση του πεπρωμένου της ανθρωπότητας, για τους πιστούς που θα συναντήσουν ένα όμορφο τέλος, η πιθανότητα κέρδους είναι εννιακόσια ενενήντα εννιά στα χίλια· το να τρέχεις στην προηγούμενη κλήρωση και να αφήσεις τη δεύτερη, μπορεί να συγκρίνει κανείς, το πόσο αντίθετο με το συμφέρον και την ωφέλεια είναι.

Σχετικά με αυτό το θέμα, οι διευθυντές της φυλακής και οι φρουροί και ίσως οι διοικητές και διαχειριστές της χώρας και οι φύλακες της ασφάλειας θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από το μάθημα του Ρισαλέ-ι Νούρ. Διότι έχει αποδειχθεί απο πολλές εμπειρίες ότι η διαχείριση και η διαφύλαξη της δημόσιας τάξης ανάμεσα σε χίλιους ανθρώπους πιστούς οι οποίοι αναθυμούνται συνεχώς τη φυλακή της Κολάσεως, είναι πιο εύκολη σε σχέση με δέκα άπιστους και απροσκύνητους ανθρώπους, οι οποίοι υπολογίζουν μονάχα τη φυλακή αυτού του κόσμου και δεν αναγνωρίζουν το χαλάλ και το χαράμ (δηλ. το επιτρεπτό και το ανεπίτρεπτο) και έχουν συνηθίσει εν μέρει την ασυδοσία.

Η Περίληψη του Δεύτερου Ζητήματος

Όπως εξηγείται ευπαρουσίαστα στο «Οδηγός στους Νέους» του Ρισαλέ-ι Νουρ: ο θάνατος είναι τόσο σίγουρος και σαφής που, όπως θα έρθει η νύχτα αυτής της μέρας και ο χειμώνας αυτού του φθινοπώρου έτσι ακριβώς θα έρθει ο θάνατος και σε εμάς. Και όπως αυτή η φυλακή είναι ένας προσωρινός ξενώνας για αυτούς που διαρκώς έρχονται και φεύγουν, έτσι και το έδαφος αυτό, είναι σαν ένα χάνι, ένας σταθμός πάνω στο δρόμο των ταξιδιωτών που κινούνται με βιασύνη ώστε να περάσουν μια νύχτα και να αποχωρήσουν. Ο θάνατος, που αδειάζει εκατό φορές την κάθε μια πόλη στο νεκροταφείο, βεβαίως και ζητά κάτι παραπάνω από τη ζωή. Το αίνιγμα λοιπόν αυτής της τρομακτικής αλήθειας το έχει ανακαλύψει και το έχει λύσει το Ρισαλέ-ι Νουρ. Μια σύντομη περίληψή του είναι η εξής:

Εφόσον ο θάνατος δε θανατώνεται και η πύλη του τάφου δεν κλείνει· τότε φυσικά η μεγαλύτερη και η υπεράνω πάντων ανησυχία και το μεγαλύτερο ζήτημα του ανθρώπου είναι εάν υπάρχει τρόπος απαλλαγής από τα χέρια αυτού του δήμιου και από την απομονωτική φυλάκιση εκείνου του τάφου. Ναι, υπάρχει! Το Ρισαλέ-ι Νουρ με το μυστήριο του Κουράν το έχει αποδείξει οριστικά, όπως ακριβώς το δύο επί δύο ισούται με τέσσερα. Περιληπτικά έχει ως εξής:

Ο θάνατος είναι ή μια αιώνια εκτέλεση, μια αγχόνη που θα κρεμάσει εκείνον τον άνθρωπο και όλους τους φίλους και συγγενείς του ή αλλιώς είναι ένα έγγραφο απόλυσης ώστε να αποχωρήσει σε έναν άλλο μόνιμο κόσμο, και με το έγγραφο της πίστης να εισέλθει στο παλάτι της μακαριότητας.

Και ο τάφος είναι είτε μια σκοτεινή απομόνωση και ένα αβυσσαλέο βάραθρο είτε αλλιώς είναι μια πύλη που ανοίγει από το υπόγειο της γης σε ένα μόνιμο και φωτεινό μέρος συμποσίου και αμπελώνων. Την αλήθεια αυτή ο «Οδηγός στους Νέους» την έχει αποδείξει με μία παραβολή.

Για παράδειγμα:

Στην αυλή της φυλακής αυτής έχουν τοποθετηθεί αγχόνες για εκτέλεση και πίσω από τον τοίχο που στηρίζονται, έχει ιδρυθεί ένα μεγάλο γραφείο κληρώσεων στο οποίο συμμετέχει όλη η γη. Εμείς πεντακόσιοι άνθρωποι που βρισκόμαστε σ’ αυτή τη φυλακή, σε κάθε περίπτωση, αναπόφευκτα και δίχως εξαίρεση, θα μας καλέσουν έναν-έναν σ’ αυτό το μέρος. Παντού γίνονται ανακοινώσεις όπως «Έλα να πάρεις την διακήρυξη του θανάτου σου, βγες στην αγχόνη» ή «Κράτα το δελτίο της μόνιμης απομόνωσης, μπες σε αυτήν την ανοικτή πόρτα» ή αλλιώς «Συγχαρητήρια! Ένα εισιτήριο εκατομμυρίων χρυσών έχει βγει σε σένα, έλα να το πάρεις».

Και εμείς ακόμη, βλέπουμε με τα μάτια μας τον έναν μετά τον άλλον να βγαίνουν σε εκείνη την αγχόνη. Στη συνέχεια γινόμαστε μάρτυρες ότι μερικοί από αυτούς εκτελούνται. Άλλοι κάνουν την αγχόνη σκαλοπάτι και περνούν στο γραφείο κληρώσεων που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του τοίχου· εκείνη τη στιγμή δύο αντιπροσωπευτικές συνοδείες εισέρχονται στη φυλακή μας –γεγονός το οποίο γνωρίζουμε σαν αυτόπτες μάρτυρες μέσω των ρητών πληροφοριών που μας έχουν παραδώσει μεγάλοι και αξιόπιστοι υπάλληλοι.

Η μια συνοδεία με μουσικά όργανα και κρασιά, κρατώντας χαλβάδες και μπακλαβάδες στα χέρια τους που φαίνονται πολύ γλυκά, προσπαθούν να μας πείσουν να τα φάμε. Όμως τα γλυκά αυτά είναι φαρμακερά. Ανθρωπόμορφοι δαίμονες έχουν ρίξει δηλητήριο σε αυτά.

Η δεύτερη συνοδεία και αντιπροσωπεία έχοντας επιμορφωτικά δελτία, χαλάλ φαγητά και ευλογημένα ποτά στα χέρια τους, μας δίνουν δώρα και λένε ομόφωνα, με σοβαρότητα και με σιγουριά ότι: «Εάν πάρετε και φάτε τα δώρα που σας προσέφερε η προηγούμενη συνοδεία για να σας επιδοκιμάσει, θα απαγχονιστείτε σε εκείνες τις κρεμάλες σαν και αυτούς που είδατε. Εάν, αντί των προηγουμένων δεχτείτε, τα δώρα που σας φέρνουμε εκ μέρους του Διαχειριστή της χώρας αυτής και διαβάσετε τις προσευχές και τους ύμνους που βρίσκονται στα επιμορφωτικά δελτία, θα λυτρωθείτε από εκείνον τον απαγχονισμό. Και πιστέψτε όπως βλέπετε το φως της ημέρας ότι σε εκείνο το γραφείο κληρώσεων, ο καθένας από σας θα λάβει ως μια βασιλική δωρεά, από ένα εισιτήριο εκατομμυρίων χρυσών. Μαζί με αυτά τα διατάγματά Του και εμείς ομόφωνα σας το ανακοινώνουμε κατηγορηματικά ότι, εάν φάτε εκείνα τα απαγορευμένα-χαράμ και αμφίβολα, δηλητηριασμένα γλυκά, θα υποφέρεται τις ωδίνες του δηλητήριου ωσότου φτάσετε στην αγχόνη.»

Έτσι, σαν τη παραβολή αυτή, πίσω από την αγχόνη της μοιραίας ώρας του θανάτου που βλέπουμε κάθε στιγμή από την κλήρωση του πεπρωμένου της ανθρωπότητας για τους πιστούς και τους υπάκουους, -με την προϋπόθεση καλού τέλους με πίστη- υπάρχει ένα εισιτήριο ενός αιώνιου και ατελείωτου θησαυρού με πιθανότητα εκατό τοις εκατό. Ενώ αυτοί που συνεχίζουν στην ασωτία, στις απαγορευμένες πράξεις, στην απιστία και στην ανυπακοή -εάν δεν υπάρξει μετάνοια- θα παραλάβουνε την απόφαση ή ενός αιώνιου τέλος (για αυτούς που δεν πιστεύουν στη μεταθανάτιο ζωή) ή μιας μόνιμης και σκοτεινής απομονωμένης φυλάκισης (για αυτούς που πιστεύουν στην αιωνιότητα της ψυχής, αλλά συνεχίζουν στην ασωτία) με πιθανότητα ενενήντα εννιά τα εκατό, σύμφωνα με τις απόλυτες εκ των προτέρων ειδοποιήσεις των εκατόν εικοσιτεσσάρων χιλιάδων προφητών (Είθε η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί τους), οι οποίοι έχουν στα χέρια τους ατέλειωτα θαύματα ως σημάδια επιβεβαίωσης… και των περισσότερο από εκατόν εικοσιτέσσερα εκατομμύριων αγίων(Κ.Ε είθε να είναι αγνό το μυστήριό τους) οι οποίοι επιβεβαιώνουν και υπογράφουν αυτές τις ειδοποιήσεις βλέποντας και ανακαλύπτοντας με αγαλλίαση τα ίχνη των προφητών σαν σκιές του κινηματογράφου… και των δισεκατομμυρίων επαληθευτών (muhakkik) () και ερμηνευτών (muctehid) και των προσηλωμένων στο Ισλάμ και στον Προφήτη (sıddıkin) που έχουν περάσει. Και αυτοί οι οποίοι με τη σειρά τους επιβεβαιώνουν και υπογράφουν τις ειδοποιήσεις των προηγούμενων δύο διασήμων ομάδων ανθρώπων, αποδεικνύοντάς τα απόλυτα και με τρόπο αναμφισβήτητο, με ρητές αποδείξεις και ισχυρά στοιχεία του μυαλού (σκεπτικά και λογικά). Κατά την ομόψυχη συμφωνία και διακήρυξη των παραπάνω τριών μεγάλων κοινοτήτων, που είναι οι ομάδες της αλήθειας και είναι οι ήλιοι, τα φεγγάρια και τα αστέρια της ανθρωπότητας, αυτών των τριών μεγάλων και υψηλών αντιπροσωπειών που είναι ιεροί στρατηγοί της ανθρωπότητας, σαφώς και βεβαίως η κατάσταση αυτών που δεν υπακούνε στις προειδοποιήσεις μέσω διαταγμάτων και δε βαδίζουν στο δρόμο της αιώνιας ευτυχίας μέσω του ορθού δρόμου (σιράτ-ι μουστακίμ) που υποδεικνύονται, μη δίνοντας τη πρέπουσα προσοχή στην πιθανότητα ενενήντα εννιά τα εκατό τρομερού κινδύνου -ενώ με την πληροφορία έστω και ενός ατόμου θα παρατούσανε έναν δρόμο που εγκυμονεί κάποιους κινδύνους και θα διαλέγανε να κινηθούνε σε κάποιο άλλο μακρινό δρόμο- θα είναι η εξής:

Σύμφωνα με τις οριστικές πληροφορίες των ανυπολόγιστων πληροφοριοδοτών, αυτός που μεταξύ δύο δρόμων παρατάει τον πιο κοντινό και τον πιο εύκολο και αυτόν με τον οποίο εκατό τοις εκατό θα έχει ως κέρδος τον Παράδεισο και την αιώνια ευτυχία και επιλέγει το πιο ενοχλητικό, το πιο μακρινό και αβέβαιο δρόμο ο οποίος εκατό τοις εκατό καταλήγει στην φυλακή της Κολάσεως και στην αιώνια μετάνοια -ενώ σχετικά με τον εγκόσμιο βίο, θα διάλεγε να αφήσει τον πιο σύντομο δρόμο με την είδηση ενός μόνο πληροφοριοδότη που μπορεί και να είναι λανθασμένη ότι υπάρχει μια στις εκατό πιθανότητα κινδύνου και μια πιθανότητα φυλάκισης για ένα μήνα, και θα επέλεγε τον άλλο δρόμο που είναι ανώφελος και μακρύτερος μόνο και μόνο επειδή είναι ακίνδυνος- αυτός ο άθλιος λοιπόν, μοιάζει σαν τους μεθυσμένους ηλίθιους που δεν δίνουν σημασία στο τέρας που έρχεται κατά πάνω τους από μακριά αλλά ασχολούνται με τις μύγες. Έχοντας αυτή την αντίληψη ξεπέφτει σε μια τέτοια έσχατη κατάσταση σαν να έχει χάσει το μυαλό, την καρδιά, την ψυχή και την ανθρωπιά του.

Εφόσον η πραγματικότητα είναι αυτή, εμείς οι κρατούμενοι, για να πάρουμε τη πλήρη εκδίκησή μας από αυτή την συμφορά της φυλάκισης, θα πρέπει να δεχτούμε τα δώρα της ευλογημένης δεύτερης συνοδείας. Δηλαδή, όπως μια ικανοποιητική εκδίκηση ενός λεπτού και μια ευχαρίστηση ασωτίας μερικών λεπτών ή μίας-δύο ωρών, μας κόστισε δεκαπέντε και δέκα ή ένα-δύο χρόνια φυλάκισης, με αποτέλεσμα να μετατρέψουν τον κόσμο μας σε μπουντρούμι. Έτσι και εμείς, με πείσμα, παρά τη συμφορά αυτή -με τη βοήθεια των δώρων της ευλογημένης δεύτερης συνοδείας- θα μετατρέψουμε τις μια-δυο ώρες φυλάκισης σε μια-δυο ημέρες προσκυνημάτων, και τα δύο τρία χρόνια τιμωρίας σε είκοσι, τριάντα χρόνια αιώνιας ζωής και τα δέκα-είκοσι χρόνια φυλάκισης σε ένα εφόδιο για την συγχώρεση από τα εκατομμύρια χρόνια φυλακής της Κολάσεως. Ώστε, ενάντια στο κλάμα της εφήμερής μας ζωής, θα δώσουμε χαρά στην αιώνια μας ζωή. Με αυτόν τον τρόπο πρέπει να πάρουμε την εκδίκησή μας. Βλέποντας τη φυλακή ως έναν χώρο μόρφωσης, πρέπει να προσπαθήσουμε ώστε να γίνουμε καλλιεργημένοι, ασφαλείς, ωφέλιμοι άνθρωποι για την πατρίδα και την κοινωνία μας. Ακόμη, οι υπάλληλοι, οι διευθυντές και οι διαχειριστές, ας δούνε τα άτομα που νομίζουνε ότι είναι κακοποιοί, αλήτες, φονιάδες και ασώτους, ως μαθητές που μορφώνονται σε τούτο το ευλογημένο φροντιστήριο, και με υπερηφάνεια ας ευχαριστούν τον Αλλάχ γι’ αυτούς.

Το Τρίτο Ζήτημα

Μια σύνοψη ενός παραδειγματικού γεγονότος που η εξήγησή του υπάρχει στο «Οδηγός στους Νέους»

Κάποτε στη φυλακή της Εσκίσεχιρ, στη γιορτή της δημοκρατίας, είχα καθίσει δίπλα στο παράθυρο. Στο λύκειο που βρισκόταν απέναντι, τα μεγάλα κορίτσια χορεύανε γελώντας στην αυλή.

Ξαφνικά σαν ένας κινηματογράφος του πνευματικού κόσμου, η κατάσταση αυτών των κοριτσιών μετά από πενήντα χρόνια, φανερώθηκε μπροστά στα μάτια μου. Και είδα ότι οι σαράντα-πενήντα από εκείνες τις πενήντα-εξήντα μαθήτριες γίνονται χώμα στο τάφο, και βασανίζονται. Και ότι υπόλοιπες δέκα, βρίσκονται σε ηλικία εβδομήντα-ογδόντα χρονών, έχουν ασχημύνει και επειδή δεν έχουν προστατέψει την αγνότητά τους στα νεανικά τους χρόνια, εισπράττουν μίσος από τα βλέμματα που προσμένανε αγάπη… Το είδα ξεκάθαρα σαν μάρτυρας. Έκλαψα για αυτήν την αξιολύπητη κατάσταση τους. Κάποιοι φίλοι μέσα στη φυλακή άκουσαν το κλάμα μου, ήρθανε, ρωτήσανε τον λόγο. Εγώ τους είπα: «Τώρα αφήστε με μόνο, φύγετε!».

Ναι, αυτό που είδα είναι πραγματικότητα, όχι φαντασία. Όπως μετά το τέλος αυτού του καλοκαιριού και του φθινοπώρου έρχεται ο χειμώνας, έτσι και το ίδιο πίσω από το καλοκαίρι της νεότητας και το φθινόπωρο του γήρατος βρίσκεται ο χειμώνας του τάφου και του ενδιάμεσου κόσμου (berzah). Όπως προβάλλονται την παρούσα ώρα τα γεγονότα των περασμένων πενήντα χρόνων μέσω κινηματογράφου, εάν βρισκόταν ένας κινηματογράφος που να έδειχνε τα γεγονότα του άμεσου μέλλοντος, στο οποίο θα προβαλλόταν οι καταστάσεις μετά από εξήντα χρόνια αυτών που βρίσκονται τώρα στην πλάνη και στην ασωτία, θα έκλαιγαν με πόνο και με μίσος στις απαγορευμένες ευχαριστήσεις τους και σε αυτά που τώρα γελάνε.

Καθώς εγώ ήμουν απασχολημένος με αυτές τις παρατηρήσεις στη φυλακή της Εσκίσεχιρ, μια πνευματική προσωπικότητα που υποστηρίζει την ασωτία και την πλάνη, στήθηκε απέναντι μου σαν ένας ανθρωπόμορφος διάβολος, και είπε:

«Εμείς θέλουμε να δοκιμάσουμε και να μοιραστούμε την κάθε είδους απόλαυση και ευχαρίστηση της ζωής, μην ανακατεύεσαι σε εμάς.»

Και εγώ προς απάντηση είπα:

«Εφόσον για χάρη της απόλαυσης και της ευχαρίστησης δε λογαριάζοντας το θάνατο ρίχνεσαι στην πλάνη και στην ασωτία, τότε να ξέρεις απόλυτα ότι, με την κρίση της πλάνης σου, όλος ο περασμένος χρόνος του παρελθόντος είναι νεκρός και είναι ένα τίποτα, σαν ένα τρομερό νεκροταφείο γεμάτο με σαπισμένους σωρούς μέσα του. Λόγω του ότι είσαι συσχετισμένος με την ανθρωπότητα και λόγω του πλανερού σου δρόμου, η θλίψη που υφίσταται το κεφάλι σου, και -αν υπάρχει και αν δεν έχει πεθάνει- η καρδιά σου, και η οποία προέρχεται από εκείνους τους ατέλειωτους χωρισμούς και από τους αιώνιους θανάτους εκείνων των ατέλειωτων φίλων σου, κατασυντρίβει την τωρινή παροδική, μηδαμινή και μεθυστική απόλαυσή σου. Όπως και λόγω της απιστίας σου, ο μελλοντικός χρόνος επίσης είναι ένα τίποτα και ένας σκοτεινός, νεκρός κόσμος τρόμου. Και λόγω του μυαλού σου που αδιάλειπτα ασχολείται με τα κακόμοιρα -τα οποία έρχονται από εκεί (το τίποτα) και έχουν ξετρυπώσει το κεφάλι τους στην ύπαρξη επισκεπτόμενοι το παρόν- που όμως θα αποκεφαλιστούν και θα αποβληθούν στην ανυπαρξία με το δρεπάνι του δήμιου του θανάτου, αυτά λοιπόν βομβαρδίζουν το άπιστο αυτό κεφάλι σου με ατέλειωτες τραγικές ανησυχίες και εκείνη η μηδαμινή ευχαρίστηση της ασωτίας σου εξοντώνεται εντελώς.

Εάν αφήσεις την παρέκκλιση, την ασωτία και εισέλθεις στον κύκλο της πραγματικής πίστης και του ορθού δρόμου, με το φως της πίστης θα δεις ότι: εκείνος ο περασμένος χρόνος του παρελθόντος δεν είναι αφανισμένος και ένα νεκροταφείο που σαπίζει τα πάντα, αλλά ίσως είναι υπαρκτός και είναι ένας φωτεινός κόσμος που μεταβάλλεται σε μέλλον και είναι ένας χώρος αναμονής όπου οι αθάνατες ψυχές περιμένουν για να εισέλθουν στα μελλοντικά παλάτια της ευτυχίας. Και αντικρίζοντάς το με αυτά τα χαρακτηριστικά όχι μόνο δε προκαλεί θλίψη, αλλά επιπλέον, ίσως ανάλογα με τη δύναμη της πίστης σου παρέχει την πνευματική ευφροσύνη του παραδείσου, ακόμα και στη γη. Επίσης, ο μελλοντικός χρόνος, δεν είναι σκοτεινός και τρομακτικός, αλλά με το βλέμμα της πίστης αντιλαμβανόμαστε ότι: διενεργείται μια μετάθεση στα παλάτια της αιώνιας ευτυχίας όπου έχουν ετοιμαστεί τα τραπέζια και οι εστιάσεις, και έχουν εκτεθεί οι δωρεές ενός Πολυεύσπλαχνου και Οικτίρμων Κάτοχου Μεγαλείου Δύναμης και Προσφοράς(Rahman-ı Rahim-i Zülcelal-ı Vel İkram), ο Οποίος διαθέτει ατελείωτη ευσπλαχνία και καλοσύνη και μετατρέπει την κάθε άνοιξη και το κάθε καλοκαίρι σε ένα τραπέζι και το γεμίζει με αγαθά. Καθώς όλα αυτά μέσω του κινηματογράφου της πίστης μπορούν να είναι αντιληπτά, έτσι και οι ευχαριστήσεις και κατά κάποιον τρόπο οι απολαύσεις του αιώνιου κόσμου δύνανται να είναι αισθητές, ανάλογα με το επίπεδο της πίστης του καθενός.

Δηλαδή, η πραγματική και ανώδυνη απόλαυση, υφίσταται μόνο στην πίστη και μόνο με την πίστη είναι εφικτή.

Με την ευκαιρία του προαναφερόμενου μας θέματος που έχει γραφτεί σαν επεξήγηση στο «Οδηγός στους Νέους», θα δηλώσουμε με ένα παράδειγμα, ένα μόνο όφελος και μία ευχαρίστηση από τα χιλιάδες οφέλη και τους καρπούς που παρέχει η πίστη ακόμη και σε αυτή τη ζωή.

Για παράδειγμα, τη στιγμή που το μοναχοπαίδι σου που αγαπάς τόσο πολύ, είναι ετοιμοθάνατο και εσύ σκέφτεσαι απελπισμένα τον τραγικό αιώνιο αποχωρισμό, ξαφνικά, έρχεται ένας γιατρός και σοφός όπως ο Εξοχ. Χιδίρ [Ενώχ] και Λοκμάν και του δίνει να πιει ένα βάλσαμο σαν φάρμακο, έπειτα εκείνο το όμορφο παιδί σου ανοίγει τα μάτια του και γλιτώνει από το θάνατο. Καταλαβαίνεις το πόση χαρά και ανακούφιση θα σου παρείχε αυτό.

Ορίστε, σαν αυτό το παιδί, έτσι και εκατομμύρια άνθρωποι που αγαπάς και ενδιαφέρεσαι πραγματικά, σ’ εκείνο το νεκροταφείο του παρελθόντος -κατά την άποψη σου- είναι έτοιμα να σαπίσουν και να εξοντωθούν· ξαφνικά, η πραγματικότητα της πίστης -σαν τον σοφό Λοκμάν- δίνει ένα φως από το παράθυρο της καρδιάς σε εκείνο το μεγάλο νεκροταφείο που φανταζόταν σαν έναν χώρο εκτέλεσης. Και με αυτό, από άκρου εις άκρον όλοι οι νεκροί ανασταίνονται και με τη γλώσσα της κατάστασής αυτής είναι σαν να λένε «Εμείς δεν έχουμε πεθάνει και δε θα πεθάνουμε, θα συναντηθούμε ξανά μαζί σας!». Κατά αυτόν τον τρόπο, οι ατελείωτες χαρές και ανακουφίσεις που σου παρέχει η πίστη ακόμη και σ’ αυτό τον κόσμο, αποδεικνύει ότι:

«Η πραγματικότητα της πίστης είναι ένας τέτοιος σπόρος που εάν ενσαρκωθεί αναδύεται ένας ιδιαίτερος παράδεισος από αυτό, το οποίο αποτελεί το παραδεισένιο δέντρο Τούμπα εκείνου του σπόρου»

Εκείνος ο πείσμων γύρισε και είπε:

«Τουλάχιστον, μέσω της ασωτίας και των διασκεδάσεων θα περάσουμε τη ζωή μας με κέφι και ευχαρίστηση και όπως τα ζώα θα ζούμε χωρίς να έχουμε έγνοια για αυτά τα λεπτά θέματα»

Ως απάντηση είπα:

«Σαν ζώο δεν μπορείς να γίνεις. Διότι το ζώο δεν έχει παρελθόν και μέλλον. Ούτε αποκομίζει λύπες και ντροπές από το παρελθόν και ούτε έχει ανησυχίες και φόβους για το μέλλον. Η ευχαρίστηση του είναι απόλυτη. Ζει αυθόρμητα και αναπαύεται. Δοξολογεί τον Δημιουργό του. Και μάλιστα, ένα ζώο που το έχουν βάλει κάτω για να θυσιαστεί, δε νοιώθει τίποτα. Μονάχα τη στιγμή που το μαχαίρι είναι να κόψει θέλει να αισθανθεί, όμως ακόμα και η αίσθηση εκείνη καταλύεται, και γλιτώνει και από αυτόν το πόνο. Άρα λοιπόν, μια μέγιστη ευσπλαχνία, και ένας θείος οίκτος, έγκειται στη μη γνωστοποίηση του αγνώστου, και στην απόκρυψη των γεγονότων που θα μας συμβούν. Ιδίως σχετικά με τα αθώα ζώα η απόκρυψη αυτή λειτουργεί ακόμα πιο τέλεια.

Όμως ω άνθρωπε! Επειδή το δικό σου παρελθόν και μέλλον, εξαιτίας του μυαλού που έχεις, κατά κάποιο βαθμό παύει να είναι άγνωστο, στερείσαι εντελώς την άνεση που βιώνει το ζώο μέσω της απόκρυψης αυτής. Οι λύπες που πηγάζουν από το παρελθόν, οι τραγικοί αποχωρισμοί, οι φόβοι και οι ανησυχίες που προέρχονται από το μέλλον, εκμηδενίζουν τη λιγοστή σου ευχαρίστηση, ενώ από πλευράς της ευχαρίστησης που βιώνεις σε καταρρίπτουν εκατό φορές πιο χαμηλά από το ζώο. Εφόσον η πραγματικότητα είναι αυτή ή βγάλε και πέταξε το μυαλό σου και γίνε ζώο για να γλιτώσεις!... ή συμμάζεψε το μυαλό σου μέσω της πίστης, άκου το Κουράν!… και θα αξιωθείς να φτάσεις εκατό φορές περισσότερο από ότι το ζώο, σε ατόφιες απολαύσεις ακόμα και σ’ αυτό τον κόσμο!...» και με αυτά τα λόγια τον αποστόμωσα.

Πάλι εκείνη η αμετάπειστη προσωπικότητα γύρισε και είπε:

«Τουλάχιστον θα ζούμε σαν τους υπόλοιπους άθεους.»

Ως απάντηση είπα:

«Ούτε σαν τους άθεους μπορείς να γίνεις. Διότι αυτοί εάν απαρνηθούν κάποιον προφήτη, μπορεί να πιστέψουν σε κάποιον άλλο. Ακόμη και αν δε γνωρίζουν τους προφήτες, μπορεί να πιστέψουν στον Αλλάχ. Αν δε γνωρίζει ακόμα και αυτό, μπορεί να διαθέτει κάποια αξιόλογα χαρακτηριστικά που πηγάζουν από την ωριμότητα. Αλλά ένας μουσουλμάνος εάν απαρνηθεί τον τελευταίο, τον μεγαλύτερο, η θρησκεία και η πρόσκληση του Οποίου είναι οικουμενική, τον Προφήτη της τελικής εποχής Αλέϊχις-σαλάτου Ουσσελάμ (Α.Σ.Ου.- Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) και αν βγει από την αλυσίδα Του, δε είναι δυνατόν να αποδεχτεί πια κανέναν άλλο προφήτη, ακόμη και τον Αλλάχ. Διότι μέσω Αυτού έχει γνωρίσει όλους τους προφήτες, τον Αλλάχ και την αρτιότητα και τα ιδανικά. Και αυτά, δεν μπορούν να μείνουν στην καρδιά του χωρίς Αυτόν. Γι’ αυτό το λόγο από παλιά, από κάθε θρησκεία εισέρχονται στο Ισλάμ. Και κανένας μουσουλμάνος δε γίνεται πραγματικά Εβραίος ή Ζωροάστρης ή Χριστιανός. Αλλά ίσως γίνεται άθρησκος, χάνει τα όμορφα χαρακτηριστικά του, μεταβάλλετε σε μια κατάσταση επιβλαβής για την πατρίδα και το έθνος του…» Το απέδειξα. Έπειτα δεν έμεινε τίποτα ώστε αυτό το αμετάπειστο πρόσωπο να στηριχτεί, εξαφανίστηκε και πήγε στην κόλαση.

Ορίστε φίλοι και συμμαθητές μου σε αυτή τη Σχολή του Γιουσούφ (Ιωσήφ)! Εφόσον η πραγματικότητα είναι αυτή… και το Ρισαλέ-ι Νουρ το έχει αποδείξει αυτό σαφέστατα σαν το φώς του ηλίου, ώστε εδώ και είκοσι χρόνια σπάει το πείσμα των αμετάπειστων και τους οδηγεί στην πίστη. Ακόμη και εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε το δρόμο της πίστης και του ορθού δρόμου, ο οποίος είναι απολύτως ωφέλιμος και εύκολος και ασφαλής για την επίγεια ζωή μας, για το μέλλον και για τη μεταθανάτιο ζωή μας και για την πατρίδα μας και για το έθνος μας. Περνώντας τον ελεύθερο μας χρόνο με καλές πράξεις -αντί για ανησυχητικές οπτασίες- όπως διαβάζοντας εδάφια από το Κουράν και μαθαίνοντας τα νοήματά του από αυτούς που τα γνωρίζουν, και εκπληρώνοντας τις υποχρεωτικές μας προσευχές που έχουμε παραμελήσει· και επωφελούμενοι από τα όμορφα χαρακτηριστικά ο ένας του άλλου είναι ανάγκη να μετατρέψουμε τη φυλακή αυτή σε έναν ευλογημένο κήπο, όπου καλλιεργούνται δενδρύλλια με όμορφους χαρακτήρες, και να προσπαθήσουμε έτσι ώστε οι διευθυντές των φυλακών και οι σχετικοί, να μην είναι για εμάς κέρβεροι και υπάλληλοι που βασανίζουν τους εγκληματίες και δολοφόνους, αλλά ίσως να συμβάλλουμε προκειμένου να διατελέσει ο καθένας από αυτούς ως ένας ολόσωστος δάσκαλος και ένας φιλόστοργος οδηγός που είναι διορισμένος στη σχολή του Ιωσήφ ώστε να καλλιεργηθούν άτομα για τον Παράδεισο για τους οποίους είναι υπεύθυνος επίβλεψης και ανατροφής.

Το Τέταρτο Ζήτημα

Όπως επίσης έχει εξηγηθεί στο έργο «Οδηγός στους Νέους», κάποτε απευθύνθηκε σ’ εμένα η εξής ερώτηση εκ μέρους των αδερφών μου, που μου συμπαραστέκονται:

«Εδώ και πενήντα μέρες (τώρα, μετά από επτά χρόνια συνεχίζει η ίδια κατάσταση) (), δε ρωτάς και δεν νοιάζεσαι καθόλου για τον τρομερό Παγκόσμιο Πόλεμο, που κατέστρεψε ολοσχερώς την υφήλιο και η οποία σχετίζεται με τη μοίρα του Ισλάμ. Ενώ, ένα μέρος πιστών και λόγιων, αφήνοντας ακόμη την συλλογική προσευχή και το τζαμί, προστρέχουν να ακούσουν το ραδιόφωνο. Άραγε, υπάρχει κάποιο μεγαλύτερο γεγονός από αυτό; Ή μήπως είναι κακό να ασχολείται κανείς με αυτό;»

Ως απάντηση, είπα:

Το κεφάλαιο της ζωής είναι πολύ λίγο, οι αναγκαίες δουλειές πάρα πολλές. Σαν τους ομόκεντρους κύκλους, ξεκινώντας από την σφαίρα της καρδιάς και του στομαχιού και από το σώμα και την οικία του έκαστου ανθρώπου, από την σφαίρα της γειτονιάς και της πόλης, της πατρίδας και της χώρας του, του κόσμου και την σφαίρα της ανθρωπότητας, μέχρι την σφαίρα των έμβιων και της γης μέσα στην οποία ζει, υφίστανται κύκλοι ενταγμένοι ο ένας μέσα στον άλλον. Μέσα στον καθένα από αυτούς τους κύκλους πιθανότατα θα υπάρχει κάποιο καθήκον του έκαστου ανθρώπου. Ωστόσο, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο και μόνιμο καθήκον έγκειται στη μικρότερη σφαίρα. Ενώ στη μεγαλύτερη σφαίρα, ενίοτε μπορεί να υπάρξει το πιο μικρό και παροδικό καθήκον. Κατά ταύτα, οι υποχρεώσεις που ενδέχεται να υπάρχουν είναι μικρά ή μεγάλα σε αντίστροφη αναλογία.

Μόνο που, η ελκυστικότητα της μεγάλης σφαίρας, οδηγεί στην εγκατάλειψη της αναγκαίας και ουσιώδεις υποχρεώσεις της μικρότερης σφαίρας και επισύρει στην απασχόληση με αχρείαστες και ανώφελες δραστηριότητες που ανήκουν στον εξωτερικό κόσμο. Εξοντώνει μάταια, το κεφάλαιο της ζωής. Με αποτέλεσμα η πολύτιμη αυτή ζωή του κάθε ανθρώπου, κατασκοτώνεται στα άχρηστα πράγματα. Επιπλέον, μερικές φορές, αυτός που παρακολουθεί με ενδιαφέρον τους αλληλοσπαραγμούς του πολέμου, εκ βάθους της καρδιάς του, τείνει, και γίνεται οπαδός της μιας πλευράς. Ανέχεται και επικροτεί την αδικία που πράττει, και γίνεται συμμέτοχος σ’ αυτήν.

Η απάντηση στο πρώτο σημείο είναι: Ναι, υπάρχει μια μεγαλύτερη υπόθεση από αυτόν τον Παγκόσμιο Πόλεμο και την υπόθεση της ηγεμονίας πάνω σε αυτή τη γη… μια τέτοια υπόθεση και ένα τέτοιο ζήτημα έχει ανοιχτεί και διενεργείται εις τους ώμους του καθενός -και ιδιαίτερα του μουσουλμάνου- που ο έκαστος άνθρωπος, αν είχε δύναμη και περιουσία όσο οι Γερμανοί και οι Άγγλοι -και αν είναι συνετός- θα ξόδευε όλα αυτά, ανενδοίαστα ώστε να κερδίσει την προκειμένη υπόθεση.

Και, η υπόθεση αυτή, την οποία με εκατό χιλιάδες ομοφωνίες οι διασημότατοι του ανθρώπινου γένους και οι αναρίθμητοι αστέρες και ολόσωστοι καθοδηγητές της ανθρωπότητας -βασιζόμενοι στις χιλιάδες υποσχέσεις και επαγγελίες του Κατόχου και Νομέα αυτού του Σύμπαντος- έχουν ενημερώσει και μερικοί έχουν δει με τα μάτια τους, είναι ότι:

Διεξάγεται εις βάρος κάθε ανθρώπου μια δίκη για το αν θα χάσει ή θα κερδίσει -υπό τον όρο πίστης- μια ιδιοκτησία και ένα κτήμα μεγάλο όσο η επιφάνεια όλης της γης το οποίο είναι στολισμένο με μόνιμους και αιώνιους αμπελώνες και επαύλεις. Εάν δεν διασφαλίσει το δελτίο της πίστης, θα το χάσει. Και σε αυτόν τον αιώνα, με την πανδημία του ματεριαλισμού, πολλοί χάνουν τη δίκη αυτή. Και μάλιστα, ένας από τους πνευματικούς εξιχνιαστές και όσιους επαληθευτές, σε κάποιο μέρος έχει παρατηρήσει ότι τη στιγμή της αποβίωσης από τους σαράντα θανάτους, μόνο μερικοί έχουν αξιωθεί να κερδίσουν. Οι υπόλοιποι έχουν χάσει. Άραγε, είναι δυνατόν να αναπληρωθεί η θέση αυτής της χαμένης δίκης ακόμη και αν ολάκερη η ηγεμονία της υφηλίου αποδοθεί σε τούτον τον άνθρωπο;

Για αυτό λοιπόν, εμείς οι μαθητές του Ρισαλέ-ι Νουρ, θεωρούμε πλήρη ανοησία το να εγκαταλείπουμε τις υπηρεσίες που θα επιφέρουν την νίκη σε εκείνη τη δίκη, και τα καθήκοντα που θέτουν σε εργασία εκείνον τον θαυμάσιο δικηγόρο αυτής της δίκης -μέσω του οποίου οι ενενήντα από τους εκατό δεν χάνουν τη δίκη- και να ασχολούμαστε με εξωγενή ανώφελα πράγματα, λες και θα μείνουμε στη γη αιωνίως. Και εκτιμούμε ότι, ο καθένας μας ακόμα και εκατό φορές περισσότερο μυαλό αν είχαμε, είναι αναγκαίο τώρα να εξυπηρετήσει μόνο αυτό το καθήκον.

Ω καινούρια μου αδέρφια στη συφορά της φυλακής! Εσείς δεν έχετε γνωρίσει το Ρισαλέ-ι Νουρ, όπως τα παλιά μου αδέρφια που ήρθαν μαζί μου. Εγώ, δείχνοντας αυτούς, και χιλιάδες άλλους μαθητές σαν αυτούς, ως μάρτυρες, λέω και αποδεικνύω και έχω αποδείξει ότι: Εκείνο που αποφέρει τη νίκη σε εκείνη τη μεγάλη δίκη στους ενενήντα από τους εκατό και που εδώ και είκοσι χρόνια δίνει στα χέρια είκοσι χιλιάδων ανθρώπων το πιστοποιητικό, το συμβόλαιο, το δελτίο αθώωσης η οποία είναι η πραγματική-επαληθευμένη πίστη (iman-ı tahkiki), και που αναβλύζει εκπορευόμενο μέσα από το πνευματικό θαύμα του Πάνσοφου Κουράν και διατελεί πρωτεύων υπερασπιστής αυτής της εποχής, είναι το Ρισαλέ-ι Νουρ.

Εδώ και δεκαοχτώ χρόνια οι εχθροί μου, οι άθρησκοι και οι ματεριαλιστές, παρόλο που με αρκετές βλοσυρές δολιότητες εις βάρος μου, εξαπατώντας κάποιες αρχές τις κυβέρνησης, με σκοπό να μας εξοντώσουνε παλιότερα -όπως και τώρα- μας ρίξανε στις φυλακές και σε απομονώσεις, δεν κατάφεραν να αγγίξουνε τα εκατόν τριάντα κομμάτια έργα από το ατσάλινο πύργο του Ρισαλέ-ι Νουρ, παρά μόνο δυο-τρία μέλη αυτού. Δηλαδή, αυτός που επιδιώκει έναν συνήγορο, του αρκεί να αποκτήσει αυτό.

Επιπλέον, μην ανησυχείτε, το Ρισαλέ-ι Νουρ δεν πρόκειται να απαγορευτεί! Τα σημαντικά του δοκίμια -εκτός από δυο τρία- κυκλοφορούσαν ελεύθερα στα χέρια βουλευτών και των στελεχών της Δημοκρατικής Κυβέρνησης.

Και με την θέληση του Αλλάχ, κάποια μέρα οι ευτυχείς διευθυντές και υπάλληλοι θα διανέμουνε εκείνα τα φώτα (τα έργα του Ρισαλέ-ι Νουρ) στους φυλακισμένους σαν ψωμί και σαν φάρμακο, για να καταστήσουν τις φυλακές σε πραγματικά αναμορφωτήρια.

Το Πέμπτο Ζήτημα

Όπως έχει αναπτυχθεί στο «Οδηγός στους Νέους»: Η νιότη αναμφίβολα θα αποχωρίσει. Όπως το καλοκαίρι αφήνει τη θέση του στο φθινόπωρο και αυτό με τη σειρά στο χειμώνα και όπως αλλάζει η ημέρα με το βράδυ και τη νύχτα, με την ίδια βεβαιότητα και η νιότη θα μεταβληθεί στο γήρας και στο θάνατο. Εάν εκείνη η μάταιη και παροδική νεότητα αναλωθεί με ηθική στο πλαίσιο του ορθού δρόμου για αγαθοεργίες, όλες οι επουράνιες διαταγές αναγγέλλουν ότι μέσω αυτού θα κερδίσει μια αιώνια νεότητα.

Εάν όμως, ξοδευτεί στην ασωτία, όπως ένα έγκλημα εξαιτίας ενός λεπτού θυμού, εκτίει μια ποινή φυλάκισης εκατομμυρίων λεπτών, έτσι και οι νεανικές ευθυμίες και οι ηδονές που ανήκουν στον παράνομο κύκλο· κάθε συνετός νέος με την εμπειρία του εγκρίνει ότι, εκτός από την ευθύνη του υπερπέραν και τα βάσανα του μνήματος και τις θλίψεις που απορρέουν από την αποχώρηση τους, τις αμαρτίες και τις εγκόσμιες ταλαιπωρίες, φέρουν ακόμα και μέσα στην ίδια την ευχαρίστηση, θλίψεις περισσότερες από εκείνο το αίσθημα της ευχαρίστησης.

Για παράδειγμα: Μέσα στην αγάπη του παράνομου υφίστανται πολλές παρεμβολές όπως η θλίψη της ζήλιας, η θλίψη του αποχωρισμού και η θλίψη της μη ανταπόκρισης ούτως ώστε η μικρή εκείνη ευχαρίστηση περνά σε ισχύ ενός δηλητηριώδους μελιού. Αν θες να μάθεις, ότι με τις αρρώστιες που προέρχονται από την κατάχρηση εκείνης της νεότητας θα καταντήσουνε στα νοσοκομεία, και με τις υπερβολές της στις φυλακές και με τις στεναχώριες που γεννιούνται από τον υποσιτισμό και την νωχέλεια της καρδιάς και της ψυχής θα καταντήσουνε σε καπηλεία και χώρους οργίων ή στον τάφο· πήγαινε και ρώτα από τα νοσοκομεία και τις φυλακές και από τα ταβερνεία και τα νεκροταφεία. Οπωσδήποτε, κατά μεγάλη πλειοψηφία θα ακούσεις σπαραγμούς, κλάματα και θρήνους των νέων, από τα χαστούκια που έχουν δεχτεί ως αντάλλαγμα των παράνομων κεφιών, και της κατάχρησης της νιότης τους.

Αντιθέτως, εάν προχωρήσει στα πλαίσια του ορθού δρόμου, τότε η νεότητα γίνεται ένα τόσο χαριτωμένο και όμορφο θείο αγαθό και ένα τόσο γλυκό και ισχυρό μέσο ευεργεσίας, που ως αποτέλεσμα φέρνει μια λαμπερή και αιώνια νεότητα στο υπερπέραν, πράγμα που με πολλά ρητά εδάφιά του πρώτα το Κουράν και όλα τα επουράνια βιβλία και τα διατάγματα διακηρύττουν και ευαγγελίζονται.

Εφόσον η πραγματικότητα είναι αυτή και εφόσον ο νόμιμος κύκλος του χαλάλ και το επιτρεπτό πλαίσιο επαρκούν για την διασκέδαση και εφόσον η μία ώρα ευχαρίστησης του παράνομου κύκλου (χαράμ), μερικές φορές ταλανίζει με ένα και δέκα χρόνια φυλάκισης· σαφώς ως μια ευγνωμοσύνη για το αγαθό της νιότης χρειάζεται και είναι απαραίτητο, εκείνο το γλυκό αγαθό να διατεθεί στην αγνότητα και στην κατεύθυνση του ορθού δρόμου.

Το Έκτο Ζήτημα

Πρόκειται για μια σύντομη αναφορά της μιας μόνο απόδειξης από τις χιλιάδες γενικές αποδείξεις της αρχής της «Πίστης στον Αλλάχ (iman-ı billah)» περί της οποίας αμέτρητα αποδεικτικά στοιχεία και εξηγήσεις υπάρχουν σε πολλά σημεία του Ρισαλέ-ι Νουρ.

Στην πόλη Καστάμονου κάποιοι μαθητές λυκείου ήρθανε κοντά μου και είπαν:

«Γνωστοποίησε μας το Δημιουργό μας. Οι δάσκαλοι μας δεν ομιλούν περί του Αλλάχ»

Και εγώ τους είπα:

«Η κάθε μία από τις επιστήμες που διαβάζετε, με τη δική της ιδιαίτερη γλώσσα συνεχώς αναφέρεται στον Αλλάχ και γνωστοποιούν το Δημιουργό. Δώστε προσοχή σε αυτές και όχι στους δασκάλους.

Για παράδειγμα: Όπως ένα ιδανικό φαρμακείο που σε κάθε δοχείο του υπάρχουν ζωτικές συνθέσεις και αντίδοτα, τα οποία έχουν φτιαχτεί με υπέροχες και ευαίσθητες μετρήσεις, δίχως αμφιβολία, μας δείχνει έναν αρκετά επιδέξιο χημικό και έναν ειδήμων φαρμακοποιό.

Έτσι και οι ζωντανές συνθέσεις και τα αντίδοτα που βρίσκονται στα δοχεία των τετρακοσίων χιλιάδων φυτών και ζώων του φαρμακείου της υφηλίου, όσο πιο έξοχες και μεγάλες είναι σε σχέση με το φαρμακείο αυτής της αγοράς, έτσι και αναλόγως -σύμφωνα με την επιστήμη της ιατρικής που διαβάζεται- τόσο περισσότερο δείχνουν και γνωστοποιούν ακόμα και στα τυφλά μάτια, το φαρμακοποιό του μέγα φαρμακείου της γης ο Οποίος είναι ο  Πάνσοφος Κάτοχος Μεγαλείου Δύναμης(Χακίμ-ι Ζουλτζελάλ).

Και επίσης για παράδειγμα: Όπως ένα υπέροχο εργοστάσιο που από μια απλή ύλη υφαίνει χιλιάδες είδη υφασμάτων, χωρίς αμφιβολία γνωστοποιεί έναν εργοστασιάρχη και έναν επιδέξιο μηχανικό.

Έτσι και αυτή η πλανόδια Θεϊκή Επιμορφωτική(Rabbani) μηχανή που ονομάζεται Γη και που έχει εκατοντάδες χιλιάδες κεφάλια και σε κάθε κεφάλι της έχει εκατοντάδες χιλιάδες υπέροχα εργοστάσια, όσο μεγαλύτερη και τελειότερη είναι από το εργοστάσιο του ανθρώπου, έτσι και αναλόγως -σύμφωνα με την επιστήμη της μηχανολογίας που σπουδάζετε- ενημερώνει και γνωστοποιεί τον Μάστορα και τον Ιδιοκτήτη της σφαίρας της Γης.

Επιπρόσθετα, όπως μια υπέροχη αποθήκη και ένα μεγάλο κελάρι, ένα μαγαζί που μέσα του έχουν στοιβαχτεί και έχουν ετοιμαστεί με τέλεια ευταξία χιλιάδες είδη τροφών τα οποία έχουν προμηθευτεί από τριγύρω, αναμφισβήτητα, γνωστοποιεί έναν εξαίσιο ιδιοκτήτη και κάτοχο και υπάλληλο σίτισης και σιτηρεσίου.

Έτσι και το Θεϊκό κελάρι του Πολυεύσπλαχνου(Rahmani), και το Θεϊκό πλοίο του Υπερτέλειου(Subhani), και η αποθήκη και το Θεϊκό μαγαζί του Επιμορφωτή(Rabbani) κουβαλά χιλιάδες είδη εργαλείων και περιουσιών και πακέτα κονσέρβας. Μέσα σε ένα χρόνο και σε ένα κύκλο είκοσι τεσσάρων χιλιάδων χρόνων ταξιδεύει αδιάκοπα και εμπεριέχει εκατοντάδες χιλιάδες ομάδες καθεμία από τις οποίες χρήζουν ξεχωριστά συσσίτια. Με το ταξίδι του διαβαίνει τις εποχές και σαν ένα μεγάλο βαγόνι γεμίζει την άνοιξη με χιλιάδες διαφορετικά είδη τροφίμων και το χειμώνα τα φέρνει στα ανήμπορα ζωντανά που οι τροφές τους έχουν τελειώσει. Αναλογιστείτε το βαθμό της μεγαλειότητας και τελειότητας εκείνου του εργοστασίου, παρόμοια -σύμφωνα με την επιστήμη της διατροφολογίας που σπουδάζετε ή θα σπουδάσετε- με εκείνη την βεβαιότητα και σ’ εκείνο το βαθμό κοινοποιεί, γνωστοποιεί και κάνει αγαπητό τον Ιδιοκτήτη, τον Κυβερνήτη(Mutasarrıf), τον Διαχειριστή(Mudebbir) της αποθήκης της υδρογείου.

Και όπως ένας θαυματουργός διοικητής ενός στρατεύματος που περιέχει τετρακόσιες χιλιάδες φυλές οι οποίες, οι σιτίσεις που θέλουν η καθεμιά είναι διαφορετικές και τα όπλα που χρησιμοποιούν είναι διαφορετικά, και οι ενδυμασίες που φορούν είναι διαφορετικές, ακόμη και οι εκπαιδεύσεις και οι αποστρατεύσεις τους είναι διαφορετικές. Εκείνος μόνος του δίνει σε καθεμία τα διαφορετικά αγαθά και τα ξεχωριστά είδη όπλων και τις ενδυμασίες και τα εργαλεία που χρειάζονται, δίχως να ξεχάσει ή να μπερδέψει κανένα από αυτά. Ένας τέτοιος θαυμάσιος στρατός και ένα τέτοιο στρατόπεδο, δίχως αμφιβολία, προφανώς, δείχνει εκείνον τον υπέροχο διοικητή. Και τον κάνει αξιοσέβαστο και αξιαγάπητο.

Ακριβώς έτσι και στο στρατόπεδο της επιφάνειας της γης και σε ένα καινούριο στράτευμα του Υπερτέλειου(Subhani) που σε κάθε άνοιξη επιστρατεύεται εκ νέου, τα άπειρα είδη ενδυμασιών, εργαλεία, όπλα, εκπαιδεύσεις και αποστρατεύσεις των τετρακόσιων χιλιάδων ειδών από τις φυλές των φυτών και των ζώων, με άκρως υπέροχο και εύτακτο τρόπο δίχως να ξεχάσει και να μπερδέψει κανένα από αυτά, χορηγούνται εκ μέρους ενός και μόνο μέγιστου διοικητή· και αυτό το στρατόπεδο της άνοιξης της υδρογείου σε πόσο βαθμό μεγάλο και υπέροχο από εκείνο το προαναφερόμενο ανθρώπινο στρατό και στρατόπεδο είναι, έτσι και αναλόγως -σύμφωνα με την στρατιωτική επιστήμη που θα σπουδάσετε- με θαυμασμούς και εγκωμιάσεις γνωστοποιεί στους προσεκτικούς και συνετούς τον Ηγεμόνα(Hakim) και τον Κύριο(Rab), τον Διαχειριστή(Mudebbir) και τον Πανάγαθο Διοικητή της υδρογείου και με ευχαριστίες και δοξολογίες τον καθιστά αγαπητό.

Και όπως σε μια θαυμάσια πόλη που εκατομμύρια κινούμενες ηλεκτρικές λάμπες, περιφέρονται παντού και των οποίων οι ουσίες καύσης τους δεν εξαντλούνται, αναμφίβολα και προφανέστατα γνωστοποιούν με θαυμασμούς και εκθειασμούς έναν θαυματουργό τεχνίτη και έναν εξαιρετικά δυνατό ηλεκτρολόγο -ο οποίος είναι διαχειριστής του ηλεκτρισμού και μάστορας των κινούμενων λαμπών και ο κτήτορας αυτού του εργοστασίου και ο χορηγός της καυστικής ουσίας τους- και με πανηγύρια τον καθιστούν αξιολάτρευτο και αγαπητό.

Έτσι ακριβώς, και σε αυτή την πόλη του σύμπαντος, οι λάμπες των αστεριών που βρίσκονται στη στέγη του παλατιού της γης, που ένα μέρος αυτών όπως μας λέει η αστρονομία είναι χίλιες φορές μεγαλύτερα από την υδρόγειο και ενώ κινούνται εβδομήντα φορές ταχύτερα από τη σφαίρα του κανονιού, δεν χαλούν την τάξη τους, δεν συγκρούονται μεταξύ τους, δε σβήνουν και η ουσία καύσης τους δεν εξαντλείται.

Και πάλι κατά τις δηλώσεις της αστρονομίας που διαβάζετε, για τη συνέχιση της καύσης του Ηλίου μας, ο οποίος είναι περισσότερο από εκατομμύρια φορές μεγαλύτερος από την υδρόγειο, και ζει πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια και είναι μια λάμπα και μια σόμπα στον ξενώνα του Πολυεύσπλαχνου, χρειάζεται καθημερινά πετρέλαιο όσο είναι οι θάλασσες της γης και κάρβουνα όσα είναι τα βουνά της ή στοιβάδες ξύλων ίσες με χίλιες φόρες περισσότερο της ξηράς της, ώστε να μη σβήσει.

Οι ηλεκτρικές αυτές λάμπες του παλατιού της γης, της θαυμάσιας πόλης αυτού του σύμπαντος και η διαχείριση αυτών, οι οποίες δείχνουν με το φωτεινό τους δάχτυλο μια ατέρμονη δύναμη και κυριαρχία που ανάβει, αυτό (τον Ήλιο) και τα εξαιρετικά αστέρια σαν και αυτό, δίχως πετρέλαιο, ξύλα και κάρβουνα χωρίς να τα σβήνει, και τα περιστρέφει μαζί και με μεγάλη ταχύτητα χωρίς να τα συγκρούει, σε πόσο βαθμό μεγάλο και άρτιο από εκείνο το προαναφερόμενο παράδειγμα είναι! Έτσι και αναλόγως -σύμφωνα με την επιστήμη της ηλεκτρολογίας που σπουδάζετε ή θα σπουδάσετε- δείχνει ως μάρτυρες εκείνα τα φωτεινά αστέρια, και γνωστοποιεί τον Μονάρχη, τον Φωτοδότη(Munevvir), τον Διαχειριστή(Mudebbir), τον Τεχνουργό(Sani) αυτής της μέγα έκθεσης του Σύμπαντος. Και με δοξολογίες και εγκώμια Τον καθιστά αξιαγάπητο και αξιολάτρευτο.

Επίσης για παράδειγμα όπως, εάν βρισκόταν ένα βιβλίο που σε κάθε του στίχο να εμπεριείχε λεπτογραμμένα ένα ολόκληρο βιβλίο και σε κάθε του λέξη να ήτανε γραμμένη με μια πολύ λεπτή πένα μια σούρα του Κουράν· ένα τέτοιο αξιοθαύμαστο βιβλίο εξαιρετικά εκφραστικό και που τα θέματά του το ένα επικυρώνει το άλλο και που επιδεικνύει το συγγραφέα του εξαιρετικά επιδέξιο και ισχυρό, αναμφίβολα, σαν το φως της ημέρας, δηλώνει και γνωστοποιεί τον γραφέα και τον συντάκτη του με την εξοχότητα και τις δεξιότητες του. Τον καθιστά αξιέπαινο με επικροτήσεις όπως Μαασαλλάχ! (δηλ. τί ωραίο που το έχει πλάσει ο Αλλάχ!) και Μπάρεκαλλαχ! (δηλ. τί ευλογημένο που το έχει πλάσει ο Αλλάχ).

Έτσι ακριβώς και αυτό το μέγα βιβλίο του σύμπαντος που στο πρόσωπο της γης η οποία είναι μονάχα ένα του φύλλο, και την άνοιξη η οποία είναι μία μόνο φόρμα του, βλέπουμε με τα μάτια μας ότι μια πένα δουλεύει και γράφει σαν τριακόσιες χιλιάδες ξεχωριστά βιβλία τις τριακόσιες χιλιάδες φυτικές και ζωικές ομάδες, ταυτόχρονα, το ένα μέσα στο άλλο, χωρίς λάθη, δίχως περιπλοκές και δίχως να μπερδευτεί· με τρόπο άρτιο και συστηματικό και μερικές φορές μέσα σε μια λέξη όπως σ’ ένα δέντρο συντάσσει μια ωδή και μέσα σε μια τελεία όπως σ’ έναν σπόρο αποτυπώνει το ευρετήριο ενός ολόκληρου βιβλίου. Τούτο λοιπόν το απέραντα εμβριθές βιβλίο του σύμπαντος, που η κάθε λέξη του εμπεριέχει πολλές σοφίες, το υλοποιημένο Μεγάλο Κουράν του Σύμπαντος, σε πόσο βαθμό μεγάλο, τέλειο και διδακτικό από εκείνο το βιβλίο του προαναφερόμενου παραδείγματος είναι, έτσι και αναλόγως -σύμφωνα με την επιστήμη της σημειολογίας και την επιστήμη της ανάγνωσης και την επιστήμη της γραφής και τυπογραφίας που ασχολείστε και εμπράκτως στο σχολείο, με τις ευρείες κλίμακες και με μάτια με διόπτρα- γνωστοποιεί τον ζωγράφο και τον συγγραφέα αυτού του βιβλίου του σύμπαντος με τις άπειρες τελειότητές Του. Τον ανακοινώνει με την φράση Αλλάχου-Άκμπαρ!(δηλ. ο Αλλάχ είναι ο μέγιστος). Τον περιγράφει με το εγκώμιο Σουμπχάν-Αλλάχ! (δηλ. Ο Αλλάχ είναι ο Υπερτέλειος). Τον καθιστά αγαπητό με τους ύμνους Ελχάμντουλιλλαχ! (δηλ. Στον Αλλάχ ανήκουν όλοι οι αίνοι και οι ευχαριστίες).

Να λοιπόν, αντίστοιχα με αυτές τις επιστήμες, κάθε επιστήμη από τις εκατοντάδες που υπάρχουν, σε ευρεία κλίμακα και με τον ιδιαίτερο της καθρέφτη, με μάτια παρατηρητικά και με βλέμμα παραδειγματικό, ανακοινώνει τον Κάτοχο Μεγαλείου Δύναμης Δημιουργό Αλλάχ(Halık-ı Zulcelal) αυτού του σύμπαντος με τους τίτλους Του. Περιγράφει τις ιδιότητες και την τελειότητα Του.

Ιδού, προκειμένου να μας διδάξει αυτό το προαναφερόμενο στοιχείο που είναι μια υπέροχη και λαμπερή απόδειξη της Ενότητας του Αλλάχ(Vahdaniyet), το Θαυματουργό Κουράν, με πολλές επαναλήψεις και περισσότερο με τα εδάφια,

رَبُّالسَّمٰوَاتِوَالْاَرْضِ και خَلَقَالسَّمٰوَاتِوَالْاَرْضَ

(δηλ. δημιούργησε τους ουρανούς και την γη (Κουράν, Ελ-Ενάμ 6:1), και, ο Κύριος των ουρανών και της γης (Κουράν Ελ-Ράαντ 13:16)) μας γνωστοποιεί το Δημιουργό(Halık) μας. Είπα σε εκείνους τους νεαρούς μαθητές. Και εκείνοι το δέχτηκαν πλήρως και εγκρίνοντας είπανε: «Είθε να είναι ατελείωτες ευχαριστίες στον Κύριο(Rab) μας, διότι πήραμε ένα μάθημα απόλυτα ιερό το οποίο είναι η ίδια η πραγματικότητα. Και ας είναι ευχαριστημένος ο Αλλάχ από εσένα.»

Και εγώ είπα:

Ο άνθρωπος είναι μια ζωντανή μηχανή που δύναται να στεναχωρηθεί με χιλιάδες ειδών θλίψεις και να χαρεί με χιλιάδες ειδών ευχαριστήσεις. Και ενώ μαζί με την άκρως αδυναμία του, έχει ατέλειωτους υλικούς και άυλους εχθρούς, και μαζί με την ατέλειωτη του φτώχια, έχει αμέτρητες εξωτερικές και εσωτερικές ανάγκες και ενώ είναι ένα τέτοιο ανήμπορο όν που δέχεται ασταμάτητα τα χαστούκια της φθοράς και του αποχωρισμού, μεμιάς με την πίστη, την υποταγή και προσκύνημά του συνδέεται με έναν τέτοιο Κάτοχο Μεγαλείου Δύναμης Βασιλιά· βρίσκει ένα σημείο στήριξης απέναντι σε όλους τους εχθρούς του, και ένα σημείο βοήθειας που είναι η πηγή για όλες του τις ανάγκες. Και όπως όλοι περηφανεύονται με το αξίωμα και την τιμή του άρχοντα με τον οποίο είναι δεμένοι, έτσι και αυτός εάν συνδεθεί με την πίστη σε έναν τέτοιο απέραντα Παντοδύναμο και Οικτίρμων βασιλιά, και με υποταγή και λατρεία ενταχθεί στην υπηρεσία Του και μετατρέψει το διάγγελμα εκτέλεσης του θανάτου σε δελτίο απολυτήριου για τον εαυτό του, μπορεί να συγκρίνει κανείς πόσο ευχαριστημένος και ευγνώμων και με τέρψη θα ένιωθε περηφάνια!

Έτσι όπως είπα σε εκείνους τους νεαρούς σπουδαστές, έτσι επαναλαμβάνοντας λέω και στους δύστυχους φυλακισμένους: Αυτός που Τον γνωρίζει και Τον υπακούει, είναι ευτυχής ακόμη και αν βρίσκεται στη φυλακή. Αυτός που Τον ξεχνά στα παλάτια και αν βρίσκεται, είναι δυστυχής.

Και μάλιστα, κάποτε ένας ευτυχής ταλαίπωρος, πριν την εκτέλεση του, έχει πει στους κακόμοιρους τύραννους: «Εγώ δεν εκτελούμαι, αλλά ίσως αποστρατεύομαι και πηγαίνω στην ευτυχία. Όμως επειδή και εγώ σας βλέπω ως καταδικασμένους με αιώνια εκτέλεση, παίρνω απολύτως την εκδίκηση μου από σας». Και εκφράζοντας το Λα ιλάχε ιλλάλλαχ لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ (δηλ. Δεν υπάρχει Θεός παρά μόνο ο Αλλάχ) με αγαλλίαση παραδίνει την ψυχή του.

سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَٓا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلٖيمُ الْحَكٖيمُ

(«Δοξασμένο το όνομά Σου! Δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο εκτός από αυτά που Εσύ μας έχεις διδάξει. Και σίγουρα η Δικιά Σου γνώση και Σοφία περικλείει τα πάντα.» Κουράν, Ελ Μπακάρα 2:32.)

Το Έβδομο Ζήτημα

Είναι ένας καρπός μιας Παρασκευής στις φυλακές της Ντενίζλη

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

وَمَٓا اَم۟رُ السَّاعَةِ اِلَّا كَلَم۟حِ ال۟بَصَرِ اَو۟ هُوَ اَق۟رَبُ ۝ مَا خَل۟قُكُم۟ وَلَا بَع۟ثُكُم۟ اِلَّا كَنَف۟سٍ وَاحِدَةٍ ۝ فَان۟ظُر۟ اِلٰٓى اٰثَارِ رَح۟مَتِ اللّٰهِ كَي۟فَ يُح۟يِى ال۟اَر۟ضَ بَع۟دَ مَو۟تِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُح۟يِى ال۟مَو۟تٰى وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَى۟ءٍ قَدٖيرٌ

…Ο ερχομός της ώρας (της Κρίσεως) είναι σαν μια ριπή οφθαλμού και ακόμα πιο σύντομος …(Κουράν, Ναχλ, 16:77)

Η ανάσταση και διάδοση του ανθρώπινου είδους είναι τόσο εύκολη για την δύναμη Του, όσο και η πλάση ενός και μόνου ανθρώπου. (Κουράν, Λοκμάν, 31:28)

Στρέψτε το βλέμμα στα σημεία του ελέους του Αλλάχ, και παρατηρήστε με ποιόν τρόπο αποκαθιστά τη ζωή στη γη μετά το θάνατο της. Αληθινά Αυτός είναι ο Οποίος θα φέρει στη ζωή τους νεκρούς, και είναι Ισχυρός υπεράνω όλων των πραγμάτων. (Κουράν, Ρουμ, 30:50)

Οι φυλακισμένοι οι οποίοι μπόρεσαν να έρθουν σε επαφή μαζί μου στις φυλακές της πόλης Ντενίζλη, διάβασαν το προαναφερόμενο μάθημα από το Έκτο Ζήτημα με το οποίο κάποτε στην πόλη της Καστάμονου είχα διδάξει τους μαθητές του λυκείου με την γλώσσα της επιστήμης, περί της «Γνωστοποίησης του Δημιουργού(Hâlık)». Έχοντας αποκτήσει μια πλήρη ικανοποίηση περί της πίστης, ένιωσαν μια επιθυμία και μου είπαν: «Δώσε μας μια ουσιώδης γνώση και για την μεταθανάτιο ζωή μας, έτσι ώστε το εγώ μας (το νέφς) και οι δαίμονες της εποχής να μην μπορέσουν να μας περιπλανήσουν, και να μην εγκλωβιστούμε ξανά σε τέτοιες φυλακές.» Και έτσι, με την επιθυμία των μαθητών του Ρισαλέ-ι Νουρ που βρίσκονται στις φυλακές της Ντενίζλη, και την επιθυμία αυτών που διάβασαν το προαναφερόμενο Έκτο Ζήτημα, προέκυψε η ανάγκη να συνοψιστεί και το ζήτημα της μεταθανάτιο ζωής ή αλλιώς του υπερπέραν. Και εγώ, με μια σύντομη περίληψη από το Ρισαλέ-ι Νουρ τους ανταποκρίθηκα ως εξής:

Όπως στο Έκτο Ζήτημα, εμείς ρωτήσαμε τον Δημιουργό(Hâlık) μας από τη γη και τον ουρανό, και αυτοί με την γλώσσα της επιστήμης μας γνωστοποίησαν τον Δημιουργό(Hâlık) λαμπρότατα σαν τον ήλιο, έτσι ακριβώς θα ρωτήσουμε για την μεταθανάτιο ζωής μας, το υπερπέραν, αρχικά από τον Κύριο Επιμορφωτή και Συντηρητή μας Αλλάχ(Rab) τον Οποίο και γνωρίσαμε από την αρχή, έπειτα από τον Απεσταλμένο Προφήτη μας [Μουχάμμεντ Σ.Α.Ου], στη συνέχεια από το Κουράν και ύστερα από όλους τους υπόλοιπους Απεσταλμένους Προφήτες και τις άγιες γραφές, ακολούθως από τους αγγέλους και τέλος από το σύμπαν.

Στο πρώτο στάδιο λοιπόν, ρωτάμε για την μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν τον Αλλάχ. Και Αυτός, με όλους τους απεσταλμένους Του προφήτες και διατάγματα και με όλα τα ονόματα και ιδιότητές Του αναγγέλλει το εξής: «Ναι! Η μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν υπάρχει! Και σας αποστέλλω εκεί!» Ο Δέκατος Λόγος, έχει αποδείξει και έχει ξεκαθαρίσει τις απορίες περί την μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν με δώδεκα λαμπερές και επιβεβαιωμένες πραγματικότητες και με κάποια από τα ονόματα Του. Για αυτό το λόγο, εδώ θα αρκεστούμε σε μια σύντομη περίληψη αυτών.

Ναι, εφόσον δεν υπάρχει καμία κυριαρχία η οποία να μην προορίζει κάποια τιμωρία για αυτούς που απειθαρχούν και κάποια επιβράβευση για αυτούς που υπακούουν την κυριαρχία αυτή, τότε βεβαίως, στο επίπεδο της απόλυτα Επιμορφωτικής και Συντηρητικής Αιώνιας Κυριαρχίας(Rububiyyet-i Mutlaka) του Αλλάχ, υπάρχει μια ανταμοιβή για αυτούς που εντάσσονται με πίστη και παραδίνονται με υπακοή στα διατάγματα Του και μια τιμωρία για αυτούς που απαρνούνται με ανυπακοή και απιστία την υπερήφανη αυτή κυριαρχία. Και ότι οι ανταμοιβές και οι τιμωρίες θα είναι άξια και ανάλογα με την Ευσπλαχνία(Rahmet), την Ωραιότητα(Cemal), την Αξιοπρέπεια(İzzet) και τη Δόξα(Celâl) Του μας ανακοινώνουν τα ονόματα Του «ο Κύριος Επιμορφωτής και Συντηρητής όλων των Κόσμων(Rabbü'l-Âlemin)» και «ο Μονάρχης του απόλυτου Δικαίου(Sultanü'd-Deyyan)»

Και εφόσον, παρατηρούμε με τα μάτια μας σαν τον ήλιο και σαν την ημέρα, την ύπαρξη μιας συνολικής ευσπλαχνίας, μιας καθολικής στοργής και γενναιοδωρίας πάνω στη γη, όπως ακριβώς, αυτή η ευσπλαχνία η οποία ενδύει και στολίζει κάθε άνοιξη όλα τα δέντρα και καρποφόρα φυτά σαν τα χουρί του Παραδείσου, και μας προσφέρει με τα χέρια τους όλα τα είδη των καρπών, και σαν να μας λέει, «Άντε, πάρτε! Φάτε!». Και καθώς μας τρέφει με το εκλεκτό, γευστικό και θεραπευτικό μέλι, με το χέρι μιας δηλητηριώδης μύγας και μας ενδύει με το πιο απαλό μετάξι, μέσω ενός εντόμου χωρίς χέρια, φυλάει για μας στους σπόρους και κόκκους μιας χούφτας, χιλιάδες τόνους τροφής και τα τοποθετεί σε μικροσκοπικές αποθήκες ως απόθεμα.

Μια τέτοια ευσπλαχνία και στοργή λοιπόν, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι δεν επρόκειτο να αφανίσει αυτούς τους πιστούς ανθρώπους τους οποίους τρέφει τόσο ευγενικά και οι οποίοι είναι τόσο χαριτωμένοι και τόσο ευγνώμων και υπάκουοι. Αντιθέτως, τους απαλλάσσει από τα καθήκοντα της επίγειας ζωής ώστε να τους προσφέρει μια λαμπρότερη ευσπλαχνία. Και με βάση τα παραπάνω, τα ονόματα ο Οικτίρμων(Rahim) και Γενναιόδωρος(Kerîm) μας απαντούν και μας ανακοινώνουν اَلْجَنَّةُ حَقٌّ «Αληθής εστίν ο Παράδεισος».

Και εφόσον βλέπουμε με τα μάτια μας ότι: Σε όλα τα όντα και τα πάντα πάνω στη γη, λειτουργεί ένα τέτοιο χέρι σοφίας, και πράττει με έναν τέτοιο δίκαιο τρόπο, που είναι πέρα από την κατανόηση του ανθρώπινου νου. Για παράδειγμα, η Αέναη Σοφία, σε ένα μόνο χαρακτηριστικό της μνήμης του ανθρώπου η οποία είναι όσο ένας μικρός σπόρος και είναι παρά μόνο μία από τις άπειρες σοφίες των χιλιάδων οργάνων του, καταγράφει όλο το ιστορικό της ζωής του ανθρώπου και τα αναρίθμητα γεγονότα που συσχετίζονται με αυτόν, κάνοντάς το σαν μια βιβλιοθήκη, το έχει δώσει στα χέρια του ανθρώπου ως ένα μικρό δείγμα και συμφωνητικό του βιβλίου των πράξεων του το οποίο θα δημοσιευτεί την ημέρα της ανάστασης ώστε να κριθεί, και για να του το υπενθυμίζει συνεχώς, το έχει τοποθετήσει στη τσέπη του νου του. Και η Αιώνια Δικαιοσύνη, η οποία, έχει τοποθετήσει με απόλυτα ευαίσθητους υπολογισμούς τα απαραίτητα όργανα όλων των έργων τέχνης, από το μικρόβιο μέχρι και τον ρινόκερο, από την μύγα μέχρι και το φοίνικα, από το ανθισμένο φυτό μέχρι και το λουλούδι της άνοιξης που ανθίζει με εκατομμύρια, δισεκατομμύρια λουλούδια· με μια αρμονία που δεν περιέχει την παραμικρή φθορά, και με μια ευταξία, οργάνωση και ομορφιά έχει μετατρέψει τα πάντα σε πανέμορφα έργα τέχνης. Και αυτός ο οποίος έχει δώσει με μια τέλεια ισορροπία το δικαίωμα ζωής του κάθε έμβιου ον, και παρέχει θετικά αποτελέσματα στις καλές τους πράξεις και αρνητικά αποτελέσματα στις κακές τους πράξεις, έχει κάνει αισθητή την δύναμη του με τα σφοδρά χαστούκια που έχουν δεχτεί οι φυλές των τυράννων και ανελέητων από την εποχή του Αντέμ [Αδάμ, είθε η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του]. Χωρίς τη παραμικρή αμφιβολία, μας αποδεικνύει ότι:

Όπως η μέρα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς ήλιο, έτσι και αυτή η αιώνια σοφία (hikmet-i Ezelîye), και αιώνια δικαιοσύνη (adâlet-i Sermediye) δεν μπορούν να υπάρχουν την μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν. Και τα ονόματα ο Κατ’ εξοχήν Σοφός(Hakîm), ο Κυβερνών(Hakem), ο Παν Δίκαιος(Adl) και Δικαίων(Âdil) Αλλάχ δίνουν μια οριστική απάντηση στην ερώτηση μας, λέγοντας ότι, σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπαν με το θάνατο οι τύραννοι και οι δεινοπαθούντες αυτού του κόσμου, να καταλήξουν  στο ίδιο άγνωστο τέλος που θα είναι μια τρομερή αδικία και παραφροσύνη.

Και εφόσον, όλες οι ανάγκες και φυσιολογικές επιθυμίες όλων των έμβιων όντων, -τις οποίες αδυνατούν και είναι εκτός των ορίων των δυνατοτήτων τους να τις αποκτήσουν- επιδιώκονται μέσω των φυσικών τους χαρακτηριστικών και απαραίτητων τους αναγκών, που είναι ένας τρόπος ικεσίας· και όλες αυτές οι ανάγκες και φυσιολογικές επιθυμίες τους που τους παρέχονται από ένα ύψιστα φιλεύσπλαχνο(Rahim), ακούον και στοργικό άυλο χέρι, και παράλληλα με αυτά, όλες οι συνειδητές δεήσεις των ανθρώπων, ειδικά οι ικεσίες των εκλεκτών και προφητών από τις οποίες οι έξι εφτά από τις δέκα γίνονται δεκτές με θαυμάσιο τρόπο, μας αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι:

Πίσω από το πέπλο αυτό υπάρχει Ένας Ακούων(Semî), Ένας Αποκρινόμενος στις ικεσίες(Mucib), Ο Οποίος ακούει την ικεσία του κάθε ενδεή, το πόνο του κάθε θλιμμένου και παρατηρεί την παραμικρή ανάγκη του παραμικρού πλάσματος, και ακούγοντας την πιο κρυφή του προσδοκία, του δείχνει τη στοργή Του, του απάντα εν πράξη, και το ικανοποιεί.

Βεβαίως και δεν παραμένει η παραμικρή αμφιβολία ότι: Η παράκληση του Ένδοξου Απόστολου (Σάλλελλαχου Αλεïχί Ουεσελλέμ, Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του), η οποία είναι οικουμενική και καλύπτει όλο το σύμπαν, τις σημαντικότερες ικεσίες και δεήσεις όλων των οντοτήτων και ιδιαίτερα του ανθρώπου, επικαλούμενος όλα τα θεία ονόματα και θείες ιδιαιτερότητες που συσχετίζονται με την αιωνιότητα του υπερπέραν, έχοντας πάρει πίσω του όλους τους απεσταλμένους προφήτες -οι οποίοι είναι οι ήλιοι, τα αστέρια και οι στρατηγοί της ανθρωπότητας- λένε «Άμιν, Άμιν» στην παράκληση Του αυτή. Παράλληλα με αμέτρητες ευχές για ειρήνη και ευλογίες το κάθε μέλος των πιστών Του (Ούμμα) καθημερινά, λένε άμιν, άμιν στην παράκληση Του αυτή, και ταυτόχρονα το σύνολο όλων των οντοτήτων συμμετέχουν στην παράκληση αυτή και λένε «Ναι! Ω Κύριε Επιμορφωτή!(Rab), Δώσε Του αυτό που ζητά! Και εμείς αυτό ζητάμε!». Κάτω από αυτές τις αδιάσειστες συνθήκες τα θεία ονόματα, ο Αποκρινόμενος των ικεσιών(Mucib), ο Ακούων εις Πάντων(Semî) και ο Οικτίρμων(Rahim), δίνουν απάντηση στην ερώτηση μας λέγοντας ότι, ακόμα και μόνο η παράκληση του Μουχάμμεντ(Σ.Α.Ου) για την αιωνιότητα και την αιώνια μακαριότητα, ως αιτία από τις αιτίες της ανάστασης, είναι αρκετός λόγος για την δημιουργία του Παραδείσου και του υπερπέραν· τα οποία για τον Αλλάχ είναι εύκολα όσο και η δημιουργία της άνοιξης.

Και εφόσον βλέπουμε ξεκάθαρα όπως η μέρα δείχνει τον ήλιο ότι: ένας διοικητής πίσω από το πέπλο των συνολικών θανάτων και αναστάσεων που εναλλάσσονται με τις εποχές πάνω στη γη, γράφει πάνω της, τις ομάδες των φυτών και ζώων -που σαν τριακόσιες χιλιάδες βιβλία, παρουσιάζουν τα τριακόσιες χιλιάδες δείγματα και πρότυπα της ανάστασης και εξάπλωσης πάνω στη σελίδα της γης- με μια τέτοια ευταξία που λες και αυτή η μέγα υδρόγειος είναι ένας κήπος, με μια ευκολία όσο ενός δέντρου, και γράφει επίσης την τέλεια και μεγαλοπρεπή άνοιξη με την ευκολία και διακόσμηση ενός λουλουδιού. Καθώς αυτή η θεία Πένα της Δύναμης του Αλλάχ τα γράφει όλα μαζί, το ένα μέσα στο άλλο, χωρίς να τα μπερδεύει, χωρίς να ανακατεύει τα τόσο πολύπλοκα, και παρόλη την ομοιότητα που κατέχουν τα γράφει χωρίς ακαταστασία, χωρίς κανένα λάθος και σφάλμα, με μια τελειότητα, ευταξία, και νόημα. Και καθώς μια απέραντη ευσπλαχνία, μια ατελείωτη σοφία που υφίσταται σε αυτή την μεγαλειότητα, έχει παραχωρήσει αυτό το μέγα σύμπαν στον άνθρωπο ως μια οικία του, το έχει στολίσει, το έχει εφοδιάσει θέτοντάς τον ως κυρίαρχο και χαλίφη αυτής της γης. Επιπλέον του έχει εμπιστευτεί την μέγα ιερή παρακαταθήκη, την οποία τα βουνά και οι ουρανοί απέφυγαν να αποδεχτούν. Επιπλέων του έχει παραχωρήσει σε κάποιο επίπεδο την επίβλεψη των υπόλοιπων έμβιων, και το ότι, τον έχει ανεβάσει στο ύψιστο αξίωμα τιμώντας τον με τον θείο Πανάγαθο Λόγο Του(Hitâbât-ı Sübhâniyye), και το ότι, σε όλα τα επ’ ουράνια διατάγματα Του έχει υποσχεθεί την μακαριότητα και την αιωνιότητα, τότε βεβαίως και δεν παραμένει η παραμικρή αμφιβολία ότι:

Τα θεία ονόματα και τίτλοι του Αλλάχ, ο Ζωογονόν, ο Αναγεννόν(Muhyî), Ο Δίδων των Θανάτων(Mümît), ο Αιωνίως Ζωντανός(Hayy), Ο Αιωνίως Υπάρχων(Kayyûm), Ο Ισχυρός, Παντοδύναμος(Kadîr) και Ο Παντογνώστης(Alîm) απαντάνε στην αρχική μας ερώτηση που απευθύναμε στον Δημιουργός μας(Hâlik) ανακοινώνοντας ότι: Ναι! θα ανοίξει και θα πλάσει για αυτούς τους εκλεκτούς και τιμημένους ανθρώπους, αυτόν τον τόπο της αιώνιας ευτυχίας το οποίο είναι τόσο εύκολο για την δύναμη του όσο και η δημιουργία της άνοιξης, και πράγματι θα φέρει το τέλος του κόσμου και την ανάσταση.

Ναι, μια δύναμη η οποία πλάθει τα δείγματα ανάστασης και εξάπλωσης τριακοσίων χιλιάδων ειδών ζώων και φυτών κάθε άνοιξη, αναδημιουργώντας όλα τα δέντρα και τις ρίζες των φυτών, και εάν φέρναμε αντιμέτωπα στη φαντασία μας και παρατηρούσαμε την κάθε χιλιετία που έζησε η κάθε κοινότητα του Μουχάμμεντ και του Μουσά(Είθε να έχουν την ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ), θα βλέπαμε ότι μας επιδεικνύουν τα χίλια δείγματα και στοιχεία της ανάστασης και εξάπλωσης σε δύο χιλιάδες εποχές της άνοιξης(). Και το να αμφισβητεί κανείς την υλική ανάσταση από μια τέτοια δύναμη, είναι χίλιες φορές τύφλωση και ανοησία.

Και εφόσον οι είκοσι τέσσερις χιλιάδες απεσταλμένοι προφήτες, οι οποίοι είναι οι πιο περίφημοι της ανθρωπότητας, βασιζόμενοι στις χιλιάδες υποσχέσεις περί της αιώνιας ευτυχίας και την αιωνιότητα του υπερπέραν, και τις επαγγελίες του Αληθές και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk), ομόφωνα έχουν ανακοινώσει και επικυρώσει την αλήθεια αυτή και με τα θαύματα τους έχοντας αποδείξει την ορθότητα τους, υπογράφουν την ίδια πραγματικότητα μαζί με τους άπειρους άγιους, ενάρετους και ευσεβείς. Ασφαλώς μια τέτοια πραγματικότητα γίνεται αυταπόδεικτη σαν τον ήλιο και οι αμφισβητούντες καταλήγουν να είναι παράφρονες.

Ναι, όπως για παράδειγμα, το πόρισμα και οι γνώμες δύο ειδημόνων περί κάποιας επιστήμης ή τέχνης, αναιρεί τις αντίθετες γνώμες και πορίσματα χιλιάδων ατόμων που δεν είναι ειδικοί σε αυτό το θέμα, ακόμα και αν είναι επιστήμονες ή και ειδήμονες πάνω σε κάποια άλλη επιστήμη ή τέχνη. Επίσης, το ίδιο ισχύει όταν δύο μάρτυρες ισχυρίζονται για παράδειγμα, ότι έχουν δει την ημισέληνο την παραμονή του μήνα Ραμαζάν, ή ότι «Πάνω στην επιφάνια της γης υφίσταται ένας κήπος με καρπούς που μοιάζουν με κονσέρβα γάλακτος και ονομάζεται Ινδοκάρυδο». Οι δυο αυτοί μάρτυρες με την απόδειξη των ισχυρισμών τους υπερισχύουν σε χίλιους απαρνητές οι οποίοι μόνο διαψεύδουν. Διότι, ο ισχυριζόμενος μόνο με το που θα δείξει ένα ινδοκάρυδο ή το μέρος όπου βρίσκεται, πανεύκολα θα αποδείξει τον ισχυρισμό του.

Ενώ ο αρνητής που τον διαψεύδει παρά μόνο εάν πραγματοποιήσει μια εξιχνιαστική έρευνα και ψάξει όλη την υδρόγειο και δείξει ότι δεν υπάρχει πουθενά, μόνο τότε είναι δυνατόν να αποδείξει τον ισχυρισμό του. Έτσι λοιπόν και αυτός ο οποίος προ-αναγγέλλει και αποδεικνύει τον τόπο της αιώνιας ευτυχίας, με την παρουσίαση ενός μόνο του ίχνους, μιας σκιάς του όπως το σινεμά, ή ένα στοιχείο του τόπου αυτού, κερδίζει τον ισχυρισμό του.

Ενώ αυτός που το αρνείται και το διαψεύδει μόνο με την όραση και επίδειξη ολόκληρου του σύμπαντος και όλων των χρόνων από την προ αιωνιότητα μέχρι και το άπειρον, θα είναι σε θέση να αποδείξει τον δικό του ισχυρισμό και άρνηση. Γι αυτό το σημαντικό μυστήριο οι εξερευνητές επιστήμονες έχουν ομόφωνα αποδεχτεί ως βασική αρχή ότι «όταν κάποιο θέμα δεν αφορά κάποιο συγκεκριμένο σημείο, αλλά αφορά όλο το σύμπαν, όπως οι πραγματικότητες της πίστης, τότε οι αρνήσεις και οι διαψεύσεις δεν μπορούν να αποδειχτούν- εκτός εάν κάτι είναι εντελώς παράλογο.»

Με βάση αυτήν την οριστική πραγματικότητα λοιπόν, καθώς οι αντίθετες ιδέες των χιλιάδων φιλόσοφων θα έπρεπε να μην προκαλούν την παραμικρή αμφισβήτηση και αμφιβολία σε θέματα της πίστης απέναντι σε έναν έμπιστο αγγελιοφόρο, σύγκρινε σε τι βαθμό ανοησίας και παράνοιας βρίσκεται κανείς όταν πέφτει σε αμφιβολίες με τις διαψεύσεις μερικών τυφλών φιλόσοφων που η διανόηση τους έχει ξεπέσει στα μάτια τους, και άσχετων προς την πνευματικότητα, άκαρδων, αφιλότιμων οι οποίοι τολμούν να διαψεύσουν τους είκοσι τέσσερις χιλιάδες μάρτυρες (απεσταλμένους προφήτες) τους φερέγγυους αγγελιοφόρους, τους αμέτρητους ειδήμονες και άπειρους εμπειρογνώμονες και αξιόπιστους ανθρώπους που εξερευνούν και επαληθεύουν και ομόψυχα συμφωνούν και μεταβιβάζουν τις αρχές της πίστης.

Και εφόσον μαρτυρούμε με τα μάτια μας σαν τη μέρα, πως περικλείει εμάς και το περιβάλλον μας μια οικουμενική ευσπλαχνία και μια ζωτική ευεργεσία και μια αδιάλειπτη περιποίηση. Βλέπουμε επίσης τα έργα και τις εκδηλώσεις μιας τρομερής επιμορφωτικής ηγεμονίας, μιας λεπτής ύψιστης δικαιοσύνης και τις πράξεις μιας ένδοξης και αυστηρής Μεγαλειότητας. Επιπροσθέτως, παρατηρούμε μια σοφία η οποία τοποθετεί σε ένα μόνο δέντρο τόσα ευεργετήματα όσο το σύνολο των φύλλων και καρπών του, και μια ευσπλαχνία η οποία παραχωρεί σε κάθε άνθρωπο τόσα αγαθά και οφέλη όσα και τα αναρίθμητα όργανα, τα αισθήματα και οι ικανότητες του, και ταυτόχρονα μια ένδοξη και ευεργετική δικαιοσύνη η οποία από την μια προστατεύει το δίκαιο ακόμα και της παραμικρής ύπαρξης, από την άλλη δίνει σφοδρά χαστούκια στους ανυπάκουους λαούς του Νουχ (Νώε), του Χουντ, του Σαλίχ(Είθε η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί τους), όπως και στα έθνη του Άντ, Σεμούντ και Φιραβούν (Φαραώ), όπου με την ύψιστη ευγλωττία του ακόλουθου εδαφίου μας ανακοινώνει:

وَمِنْ اٰيَاتِهٖٓ اَنْ تَقُومَالسَّمَٓاءُوَالْاَرْضُبِاَمْرِهٖ ثُمَّاِذَادَعَاكُمْدَعْوَةًمِنَالْاَرْضِاِذَٓا اَنْتُمْ تَخْرُجُون

(«Και ομοίως είναι από τα εδάφιά Του ότι ο ουρανός και η γη στέκονται με την εντολή Του. Έπειτα Αυτός όταν θα σας καλέσει με μια εντολή αυτοστιγμή θα βγείτε από τους τάφους σας.» Κουράν, Ρουμ, 30.25)

Ναι, όπως για παράδειγμα, οι υπάκουοι φαντάροι οι οποίοι βρίσκονται μέσα σε δύο στρατώνες σε κατάσταση ανάπαυσης με το κάλεσμα ενός αξιωματικού προσέρχονται στον ήχο της σάλπιγγας ένοπλοι και έτυμοι για να λάβουν τα καθήκοντα τους, έτσι ομοίως όποτε ο Εξοχότατος Αρχάγγελος Ισραφίλ,(Είθε η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του), με τη σάλπιγγα του καλέσει τους κοιμηθέντες με θάνατο μέσα στους τεράστιους στρατώνες του Προ-Αιώνιου Μονάρχη(Sultan-ı Ezelî) που είναι οι ουρανοί και η γη, τότε μονομιάς υπακούοντας αυτοί θα πετάγονται αμέσως έξω και θα φορούν τις υλικές στολές των σωμάτων τους. Και αυτή η πραγματικότητα αποδεικνύεται και μας αναπαρίσταται κάθε άνοιξη πάνω στον στρατώνα της γης, όπου με τη σάλπιγγα του αγγέλου της βροντής με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τα υπάρχοντα μέσα στον στρατώνα αυτόν εκφύονται προς τα έξω.

Όλα αυτά λοιπόν καθώς μας περιγράφουν τη μεγαλειότητα της Κυριαρχίας του Κύριου Επιμορφωτή και Συντηρητή Αλλάχ(Saltanat-ı Rubûbiyet), βεβαίως, και εξάπαντα, πέραν πάσης αμφιβολίας, (όπως έχει αποδειχτεί και στον Δέκατο Λόγο) μας δείχνει ότι αυτή η ευσπλαχνία, αυτή η σοφία, αυτή η χάρη, αυτή η δικαιοσύνη και αυτή η Αιώνια Κυριαρχία Του(Saltanat-ı Sermediye), βεβαίως και χρίζει και επιθυμεί την κτίση του τόπου του υπερπέραν, την ανάσταση και εξάπλωση. Η αντίθετη περίπτωση θα μετέτρεπε αυτό το απέραντο Κάλλος της Ευσπλαχνίας(Cemâl-i Rahmet) σε μια απέραντη ασχήμια και ασπλαχνία, και αυτήν την απέραντη σοφία, σε απέραντα ατελή, παράλογη και ανώφελη σπατάλη, αυτήν την τόσο ευγενή χάρη, σε οδυνηρή προδοσία, αυτήν την τόσο ισορροπημένη και δίκαιη δικαιοσύνη σε τρομερή τυραννία. Άρα λοιπόν δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση, κανένας νους δεν θα έδινε την παραμικρή πιθανότητα, ότι θα επέτρεπε αυτή η απόλυτη Κυριαρχία του Κύριου Επιμορφωτή και Συντηρητή Αλλάχ(Rubûbiyet), να καταρρεύσει η τόσο ισχυρή και μεγαλειώδης Αιώνια Κυριαρχία Του, να εξαφανιστεί αυτή η δόξα της μεγαλειότητας Του λερώνοντας την με αδυναμία, ατέλεια και απερισκεψία με το να μην πραγματοποιήσει την ανάσταση. Αυτό είναι εκατό φορές παράλογο, και είναι μια παράνοια απίθανη εκτός κάθε ορίου πιθανότητας.

Διότι, το πόσο ανελέητη ασπλαχνία είναι, να αφανίσει αιωνίως τον άνθρωπο τον οποίο τρέφει τόσο λεπτά και στοργικά, και του οποίου στα χαρακτηριστικά του νου και της καρδιάς του έχει ενθέσει τον πόθο για μια παντοτινή ευτυχία, για μια αιωνιότητα του υπερπέραν και πόσο παράλογο είναι, να σπαταλήσει ολοσχερώς, χωρίς καμία ευεργεσία, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ανώφελα με έναν απροσδιόριστο θάνατο δίχως ανάσταση, τα χιλιάδες ωφέλιμα χαρακτηριστικά και όλες του τις ιδιαιτερότητες και εκατοντάδες σοφίες και ευεργεσίες που έχουν τοποθετηθεί μόνο στο μυαλό του· και να δείξει -επ’ ουδενί- την αδυναμία και άγνοια Του μην τηρώντας τις χιλιάδες υποσχέσεις και εκφοβισμούς Του, πόσο αντίθετα λοιπόν είναι όλα αυτά για τη μεγαλειότητα της κυριαρχίας Του, και την τελειότητα της επιμόρφωσης Του(Rubûbiyet). Είναι πλέον ευνόητο από κάθε ευσυνείδητο ον. Παρομοίως μπορείς να συγκρίνεις εσύ σύμφωνα με τα παραπάνω πώς θα άρμοζε αυτό με την θεία χάρη και δικαιοσύνη Του…

Να λοιπόν, στην ερώτηση μας περί την μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν, που κάναμε στον Δημιουργό(Hâlık) μας, τα ονόματα ο Πολυεύσπλαχνος(Rahman), ο Κατεξοχήν Σοφός(Hakîm), ο Δικαίων(Âdil), ο Γενναιόδωρος(Kerîm) και ο Απόλυτος Κυρίαρχος(Hâkim) μας δίνουν την προαναφερόμενη απάντηση, και μας αποδεικνύουν την μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν τόσο ξεκάθαρα σαν το φώς του ήλιου και χωρίς καμία αμφιβολία.

Και εφόσον βλέπουμε με τα μάτια μας ότι: Υπάρχει και κυριαρχεί μια τέτοια περιεκτική και ύψιστη διαφύλαξη(Hafîziyyet) η οποία παίρνει υπό διαφύλαξη όλες τις μορφές, τα συμβάντα του κάθε έμβιου ον και πράγματος, το βιβλιάριο των φυσικών τους καθηκόντων, τα φυλλάδια των πράξεων τους περί ψαλμών που εκφωνούν με τη γλώσσα της φύσης τους προς τα θεία πανέμορφα ονόματα, και τα καταγράφει και τα αποθηκεύει πάνω σε άυλες πλάκες, στους κόκκους και στους σπόρους, στις δυνάμεις της μνήμης τους -που συνιστούν μικρά δείγματα της κύριας επουράνιας πλάκας του πεπρωμένου (levh-i mahfuz)- και ιδίως στη μνήμη του ανθρώπινου νου η οποία είναι μια πολύ μικρή μα και πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη, και σε όλους τους υλικούς και άυλους καθρέπτες. Έπειτα, όταν έρχεται η κατάλληλη εποχή φανερώνει και με υλικό τρόπο στα μάτια μας όλες αυτές τις άυλες γραφές, και με τη δύναμη εκατομμύριων στοιχείων, δειγμάτων και ειδών, κάθε άνοιξη -η οποία είναι μονάχα ένα λουλούδι της δύναμής Του- με τις δισεκατομμύρια γλώσσες των λουλουδιών της, αναγγέλλει τη μέγα άνοιξη και ανακοινώνει σε όλο το σύμπαν την εκπληκτική πραγματικότητα της ανάστασης που έγκειται μέσα στο μυστήριο του εδαφίου وَاِذَاالصُّحُفُنُشِرَتْ (…τότε που θα αποκαλυφθούν και θα εκδοθούν τα βιβλία των πράξεων. Κουράν, Τεκβίρ, 81.10)

Και με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει πανίσχυρα ότι, όλα τα πράγματα και πρωτίστως το ανθρώπινο είδος δεν έχουν δημιουργηθεί ώστε να αφανιστούν, να εκμηδενιστούν και να καταστραφούν στο «τίποτα», και ιδιαίτερα η ανθρωπότητα και όλα τα έμβια όντα δεν προορίζονται για εκτέλεση, αλλά για να προβιβαστούν στην αιωνιότητα και έχοντας εξαγνίσει τους εαυτούς τους, να εισέλθουν με τις έμφυτες ικανότητες τους στο μόνιμο και αιώνιο καθήκον τους.

Ναι, κάθε άνοιξη παρατηρούμε τα άπειρα φυτά που έχουν πεθάνει στη συντέλεια της εποχής του φθινοπώρου, ότι στην ανάσταση της άνοιξης το κάθε δέντρο, η κάθε ρίζα, ο κάθε σπόρος, ο κάθε κόκκος, εκφράζοντας το συγκεκριμένο εδάφιο وَاِذَاالصُّحُفُنُشِرَتْ (…όταν εκδοθούν οι σελίδες. Κουράν, Τεκβίρ, 81.10) ερμηνεύει ένα νόημα του· και με την ιδιαίτερή του γλώσσα παρουσιάζει ένα μέλος παρόμοιο με τα δείγματα των υπηρεσιών που τέλεσε τα προηγούμενα χρόνια, μαρτυρώντας με αυτόν τον τρόπο αυτή τη μεγαλειότητα της θείας Διαφύλαξης(Hafîziyyet).

Παράλληλα δείχνοντας τις τέσσερις σπουδαιότατες πραγματικότητες του ακόλουθου εδαφίου هُوَالْاَوَّلُوَالْاٰخِرُوَالظَّاهِرُوَالْبَاطِنُ, (Κουράν, Ελ-Χαντίντ, 57.03), απανταχού μας διδάσκει αυτήν τη διαφύλαξη παντελώς και την ανάσταση ευαπόδεικτη και αδιαμφισβήτητη σαν την άνοιξη.

Οι εκδηλώσεις αυτών των τεσσάρων ονομάτων λαμβάνουν χώρα πάνω στη μικρότερη μέχρι και την ευρύτατη ύπαρξη. Για παράδειγμα, όπως ένας σπόρος ο οποίος είναι η προέλευση ενός δέντρου, αποτελεί την έκφανση του ονόματος اَلْاَوَّلُ (Ελ-Έββελου: Ο Πρώτος-η Αρχή όλων των υπάρξεων Αλλάχ), είναι σαν ένα περιεκτικό κουτάκι το οποίο εμπεριέχει το απόλυτα τελειοποιημένο πρόγραμμα, τους άρτιους εξοπλισμούς για την κατασκευή και όλους τους όρους για την διαμόρφωσή αυτού του δέντρου. Και με αυτό τον τρόπο μαρτυρεί και αποδεικνύει την μεγαλειότητα της θείας Διαφύλαξης(Hafîziyyet).

Ενώ ο καρπός του δέντρου, ο οποίος αποτελεί την έκφανση του ονόματος وَالْاٰخِرُ (Βελ-Άχιρου: Ο Τελευταίος- το Τέλος όλων των υπάρξεων Αλλάχ) είναι ένα σεντούκι το οποίο περιέχει τον κατάλογο όλων των έμφυτων προγραμματισμένων υπηρεσιών που έχει πραγματοποιήσει το δέντρο με τους σπόρους του, την λίστα των ενεργειών του και τις αρχές της επόμενης ζωής τους. Και με αυτό τον τρόπο μαρτυρεί την θεία Διαφύλαξη(Hafîziyyet) στον ύψιστο βαθμό.

Ενώ η εξωτερική υλική μορφή του δέντρου, η οποία αποτελεί την έκφανση του ονόματος وَالظَّاهِرُ (Βεζ-Ζάχιρου: Η εξωτερική, φανερές ιδιότητες του Αλλάχ), έχει διακοσμηθεί με μια τόσο ομοιόμορφη, αριστοτεχνική και πλουμιστή παραδεισένια ενδυμασία, με ποικίλα κοσμήματα και λαμπερά κεντήματα που λες και είναι ένα φόρεμα εβδομήντα χρωμάτων των χουροί του παραδείσου. Και έτσι εκδηλώνει τη μεγαλειότητα της θείας Δύναμης(azamet-i Kudret), την τελειότητα της θείας Σοφίας(Kemâl-i Hikmet) και την ομορφιά της θείας Ευσπλαχνίας(Cemâl-i Rahmet) που ενυπάρχει μέσα στην θεία Διαφύλαξη(Hafîziyyet) του Αλλάχ.

Ενώ ο εσωτερικός μηχανισμός του δέντρου ο οποίος αποτελεί την έκφανση του ονόματος وَالْبَاطِنُ (Βελ-Μπάτηνου: Η εσωτερική, καλυμμένη ή άγνωστη ιδιότητα του Αλλάχ) είναι ένα τέτοιο εύτακτο, τέλειο και θαυματουργό εργοστάσιο, ένας πάγκος εργασίας, ένα χημείο, ένα οργανωμένο καζάνι αποθεμάτων που δεν αφήνει κανένα κλαδί, καρπό και φύλλο δίχως τροφή, και μας παρουσιάζει σαν τον ήλιο, την Απόλυτη θεία Δύναμη(Kudret), την Δικαιοσύνη(Adâlet), την Ομορφιά της θείας Ευσπλαχνίας(Cemâl-i Rahmet) και θείας Σοφίας(Hikmet) που ενυπάρχει μέσα στη θεία Διαφύλαξη(Hafîziyyet) του Αλλάχ.

Έτσι ακριβώς λοιπόν, η υδρόγειος από την άποψη των εποχών ενός χρόνου, είναι ένα δέντρο. Με την εκδήλωση του ονόματος Ελ-Έββελου (Ο Πρώτος των υπάρξεων Αλλάχ), όλοι οι σπόροι και τα άνθη τα οποία έχουν κατατεθεί το φθινόπωρο στη θεία Διαφύλαξη(Hafîziyyet) του Αλλάχ, αποτελούν ένα τετράδιο των υπηρεσιών, μικροσκοπικές σελίδες των πράξεων που είχαν εκτελέσει το προηγούμενο καλοκαίρι, κατάλογοι των αρχών που προέρχονται από το θείο πεπρωμένο, τα εγχειρίδια των θείων διαταγμάτων περί οργάνωσης των εκατομμυρίων κλαδιών, κλωναριών, καρπών και ανθισμένων δέντρων που φοράει σαν ένα σεντόνι της άνοιξης η πρόσοψη της γης. Αυτό λοιπόν μας εκδηλώνει ξεκάθαρα ότι, ο Διαφυλάττων και Κάτοχος κάθε Δύναμης και Γενναιοδωρίας(Hafîz-i Zülcelâl-i Vel'ikrâm), ενεργεί με μια άπειρη δύναμη, δικαιοσύνη, σοφία και ευσπλαχνία.

Η τελική ευθεία αυτού του δέντρου της Γης, σε ένα χρόνο, είναι ότι, το δεύτερο φθινόπωρο τοποθετώντας σε μικροσκοπικά κουτάκια και σωματίδια όλα τα καθήκοντα που έχει τελέσει αυτό το δέντρο, όλους τους έμφυτους ψαλμούς που έχουν ψάλει προς τα θεία πανέμορφα ονόματα, όλες τις σελίδες των πράξεων που μπορούν να εκδοθούν στην ανάσταση της ερχόμενης άνοιξης, τα παραδίδει στο χέρι της σοφίας του Διαφυλάττων και Κάτοχου κάθε Δύναμης Αλλάχ(Hafîz-i Zülcelâl). Με αυτόν τον τρόπο διαβάζει το όνομα του هُوَالْاٰخِرُ (χούβελ-Άχιρου: Αυτός είναι ο Τελευταίος των υπάρξεων) στην πρόσοψη του σύμπαντος με άπειρες γλώσσες.

Και η υλική μορφή του δέντρου της Γης, στρώνει τα τραπέζια της θείας Ευσπλαχνίας(Rahmâniyet), της θείας Σίτισης(Rezzakıyyet), της θείας Ελεημοσύνης(Rahîmiyyet), και θείας Γενναιοδωρίας(Kerîmiyyet) στα έμβια όντα, με τα τριακόσια χιλιάδες δείγματα και στοιχεία της ανάστασης, που είναι τα τριακόσια χιλιάδες διάφορα είδη ανθών και μαζί με όλα αυτά ψέλνει και υμνεί το όνομα هُوَالظَّاهِرُ (χούβεζ-Ζάχιρου: Αυτός είναι ο Καταφανής!) τόσες φόρες, όσες είναι και οι αριθμοί των καρπών, των ανθών και τροφών του έκαστου δέντρου, και στο σύνολο τους επιδεικνύουν έτσι την πραγματικότητα του εδαφίου وَاِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ σαν τη μέρα.

Η εσωτερική όψη αυτού του μεγαλοπρεπούς δέντρου της Γης είναι επίσης ένα τέτοιο καζάνι και ένας πάγκος εργασίας όπου αμέτρητοι, άπειροι εύτακτοι μηχανισμοί και οργανωμένα εργοστάσια λειτουργούν με απόλυτη προσοχή και τάξη: μαγειρεύουν χίλιους τόνους από ένα γραμμάριο, και σιτίζουν τους πεινασμένους. Και λειτουργεί με μια τέτοια απόλυτη ευταξία και προσοχή ώστε δεν αφήνει την παραμικρή πρόσβαση της όποιας σύμπτωσης. Όπως κάποιοι άγγελοι ψέλνουν με εκατό χιλιάδες γλώσσες, παρόμοια στη λειτουργία της εσωτερική όψη της Γης, το όνομα هُوَالْبَاطِنُ (χούβελ-Μπάτηνου: Αυτός λειτουργεί την κάθε εσωτερική, καλυμμένη ή άγνωστη ιδιότητα του κάθε τι.), έτσι και παρόμοια ανακοινώνει και επιδεικνύει αυτήν την πραγματικότητα με χίλιους τρόπους.

Επίσης, όπως η Γη είναι σαν ένα δέντρο που σε διάστημα ενός χρόνου έχει κάνει τα τέσσερα αυτά ονόματα ένα κλειδί για το όνομα ο Διαφυλάττων(Hafîziyyet), και αυτό με τη σειρά του ένα κλειδί για την πύλη της ανάστασης, έτσι ακριβώς, από την άποψη της συνολικής ζωής της Γης, είναι σαν ένα άψογο δέντρο του οποίου οι καρποί στέλνονται στο παζάρι του υπερπέραν. Και αποκαλύπτει μια τέτοια εκδήλωση, έναν τέτοιο καθρέπτη, έναν τέτοιο δρόμο της ανάστασης μέσω αυτών των τεσσάρων ονομάτων τα οποία το μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει και να περιγράψει το πλάτος αυτής της οδού. Θα πούμε ωστόσο μόνο το εξής:

Λόγου χάρη οι δείκτες ενός ρολογιού μιας εβδομάδας, μοιάζουν μεταξύ τους, καθώς τα δευτερόλεπτα αποδεικνύουν τα λεπτά, και τα λεπτά τις ώρες, και οι ώρες τις ημέρες. Αυτός που βλέπει την κίνηση των δευτερολέπτων, είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί και την κίνηση των υπόλοιπων γραναζιών.

Ακριβώς έτσι, οι μέρες οι οποίες μετρούν τα δευτερόλεπτα της Γης τα οποία είναι ένα μέγα ρολόι του Παντοδύναμου Δημιουργού(Hâlık-ı Zülcelâl), τα λεπτά τα οποία μετρούν τα έτη, οι ώρες οι οποίες δείχνουν τους αιώνες και οι μέρες οι οποίες μας γνωστοποιούν τις εποχές, όλα συμφωνούν μεταξύ τους, και όλα επαληθεύουν ο ένας τον άλλον. Προς απάντηση στην ερώτηση μας λοιπόν, περί την μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν, που κάναμε στον Δημιουργό(Hâlık) μας, το Όνομα Του ο Διαφυλάττων(Hafîz), μαζί με τα Ονόματα Του, هُوَالْاَوَّلُوَالْاٰخِرُوَالظَّاهِرُوَالْبَاطِنُ (χούβελ –Έββελου, βελ-Άχιρου, βεζ-Ζάχιρου, βελ-Μπάτηνου) μας αποκαλύπτουν όπως προαναφέραμε, με τη βεβαιότητα της ημέρας που ακολουθεί τη νύχτα, και της άνοιξης που ακολουθεί τον χειμώνα και με άπειρα άλλα στοιχεία ότι, μετά τη σκοτεινή νύχτα του χειμώνα αυτής της πρόσκαιρης γης, θα έρθει οπωσδήποτε μια αιώνια άνοιξη και μια διαρκή αυγή.

Και εφόσον, βλέπουμε με τα μάτια μας και αντιλαμβανόμαστε με το νου μας ότι:

Ο άνθρωπος είναι,

Ο τελικός και ο πιο περιεκτικός καρπός αυτού του σύμπαντος,

Και από άποψη της ιδιότητας του Μουχάμμεντ Αλεïχί - Σαλάτου Ουεσελλάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) ο ουσιαστικός του σπόρος.

Το υπέρτατο στοιχείο της βίβλου (Κουράν) του σύμπαντος.

Το θρονικό εδάφιο (Αγιέτ αλ κιουρσί) που φέρει το Ύψιστο όνομα του Αλλάχ (Ίσμι Αζάμ).

Ο εκλεκτότερος καλεσμένος του παλατιού του σύμπαντος.

Ο δραστικότερος αξιωματικός υπέρ των υπόλοιπων κατοίκων αυτού του παλατιού.

Ο εξοπλισμένος με χιλιάδες τέχνες και επιστήμες υπεύθυνος και θορυβώδης επιθεωρητής.

Ο αρμόδιος επίβλεψης των εσόδων και εξόδων, της φύτευσης και καλλιέργειας του κήπου, του χωραφιού στη γειτονιά της Γης, της πόλης του σύμπαντος.

Ένας επιθεωρητής πάνω στον τόπο της Γης της χώρας του σύμπαντος, ο οποίος βρίσκεται υπό την αυστηρή παρακολούθηση του Προ-Αιώνιου και Αιώνιου Βασιλιά, και ίσως ένας χαλίφης της Γης.

Ένας διαχειριστής, του οποίου η παραμικρή και η μέγιστη πράξη καταγράφεται.

Ένας καθολικός δούλος, ο οποίος είναι εντεταλμένος να πραγματοποιήσει τα πολύ ευρεία καθήκοντα.

Αυτός ο οποίος έχει δεχτεί να πάρει στους ώμους του την μέγα παρακαταθήκη την οποία οι ουρανοί, η γη και τα βουνά απέφυγαν να αποδεχτούν,

Και με την οποία άνοιξαν δύο δρόμοι μπροστά του, όπου με τον έναν καταντά ο πιο άθλιος όλων των όντων και με τον άλλο ο πιο ευτυχής.

Ο τιμημένος με το να αντικατοπτρίζει το Ύψιστο όνομα Του Σουλτάνου του σύμπαντος, και ο σφαιρικός καθρέπτης όλων των ονομάτων Του.

Ο πιο διανοούμενος και ο αποκλειστικός δέκτης του λόγου Του Πανάγαθου και ο εκλεκτός Του συνομιλητής.

Ο πιο ενδεής ανάμεσα στα έμβια όντα του σύμπαντος.

Ένας απελπισμένος ο οποίος μέσα στην απέραντη φτώχια και αδυναμία που φέρει, οι άπειρες φιλοδοξίες και επιθυμίες του πλήττονται συνεχώς από τους αναρίθμητους εχθρούς και τα βλαβερά πράγματα.

Ο πιο πλούσιος από άποψης ικανοτήτων,

μα και ο πιο πικραμένος από άποψη της απόλαυσης της ζωής και που του είναι ανακατωμένες με τρομερά βάσανα.

Ο πιο ενδεής και λάτρης της αιωνιότητας, και ο πιο άξιος και αντάξιος της αιωνιότητας.

Ένας ικέτης που παρακαλεί με άπειρους τρόπους για μια αδιάλειπτη και αιώνια ευτυχία, έτσι ώστε όλες οι απολαύσεις όλου του κόσμου και να του δινόταν,

δεν θα ικανοποιούσε αυτή του την επιθυμία για την αιωνιότητα.

Ένα μυστήριο της πλάσης, ένα εξαίσιο θαύμα της Δύναμης Του Έξοχου(Kudret-i Samedaniyye), ο οποίος αγαπάει σε βαθμό αφοσίωσης Αυτόν που του προσφέρει και κάνει να Τον αγαπήσουν και γίνεται και αγαπητός.

Αυτός που εμπεριέχει όλο το σύμπαν μέσα του, και όλα τα ανθρώπινα προσόντα του μαρτυρούν ότι είναι πλασμένος για να πάει στην αιωνιότητα, και αυτός ο οποίος με όλες αυτές τις είκοσι οικουμενικές πραγματικότητες δένεται στο όνομα Ο Αληθής(Hakk), του Αληθές και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk).

Και ετούτοι οι άνθρωποι, των οποίων όλες οι πράξεις αποθηκεύονται συνεχώς και οι δραστηριότητες τους που αφορούν όλο το σύμπαν καταγράφονται με τους γραφείς αγγέλους του ονόματος Ο Διαφυλάττων(Hafîz), -του Ένδοξου Διαφυλάττων και(Hafîz-i Zülcelâl) Ο Οποίος βλέπει και ακούει τη παραμικρή επιθυμία του παραμικρού έμβιου όντος και του απαντάει εν πράξει- αφού είναι τιμημένοι με το συγκεκριμένο όνομα περισσότερο από κάθε άλλη ύπαρξη … Βεβαίως και χωρίς τη παραμικρή αμφιβολία, και με βάση τις είκοσι προαναφερόμενες αδιάψευστες πραγματικότητες, οπωσδήποτε θα υφίσταται μια μέγα ανάσταση και απόλυτη εξάπλωση στο υπερπέραν κόσμο.

Και δεόντως του ονόματος ο Δικαίων(Hakk), θα λάβει την αμοιβή των προ-υπηρεσιών του, μα και την ποινή των σφαλμάτων του. Και θα υποστεί ανάκριση και εξέταση όλων των μικρών και μεγάλων πράξεων του, που έχουν καταγραφεί στο όνομα του Διαφυλάττων(Hafîz). Και θα ανοίξουν οι πύλες της αιώνιας απόλαυσης στον τόπο της αιωνιότητας, μα και οι πύλες των φυλακών της αιώνιας δυστυχίας. Και όντας αυτός ένας αξιωματικός ο οποίος έχει διοικήσει πολλές ομάδες σε αυτόν τον κόσμο και κάποιες φορές παρεμβαίνοντας έχει ανακατέψει τα πράγματα, δεν θα μπει στο χώμα, να κρυφτεί και να κοιμηθεί χωρίς να ξανά ξυπνήσει και χωρίς να ανακριθεί για κάθε του πράξη.

Ειδάλλως, μια σοφία η οποία ακούει τη φωνή της μύγας και της απαντάει εν πράξη, δίνοντάς το δικαίωμα της ζωής της, και όπως μαρτυρεί κιόλας η ευταξία που παρατηρείται στο φτερό της, δεν επιτρέπεται η σπατάλη ούτε όσο το φτερό μιας μύγας· και η ίδια εκείνη σοφία να μην ακούει τις δεήσεις (που τελούνται κατά φύση με τη γλώσσα των προαναφερόμενων είκοσι πραγματικοτήτων) των άπειρων ανθρώπων που διεκδικούν την αιωνιότητα οι οποίες τραντάζουν την γη και τους ουρανούς σαν κεραυνούς, και να σπαταλήσει εξολοκλήρου τα εφόδια και όλες τις ανθρώπινες ικανότητες που συντελούν τις προαναφερόμενες πραγματικότητες μαζί με όλες τις επιθυμίες και προσδοκίες τους που απλώνονται στην αιωνιότητα, και όλα τα δεσμά του σύμπαντος που τροφοδοτούν αυτές τις ικανότητες και επιθυμίες, είναι μια τέτοια αδικία και μια τόσο απίθανη ανελέητη ασχήμια που: Όλη η ύπαρξη η οποία διαλαλεί τα ονόματα, ο Δικαίων(Hakk), ο Διαφυλάττων(Hafîz), ο Σοφός(Hakîm), ο Οικτίρμων(Rahîm), και ο Κάτοχος και πηγή του Κάλλους(Cemîl) το απορρίπτουν και το καταδικάζουν δηλώνοντας ότι κάτι τέτοιο είναι εκατό φορές αδύνατο και κατά χίλιες όψεις παράλογο.

Να λοιπόν στην ερώτηση μας για τη μεταθανάτιο ζωή στο υπερπέραν, που απευθύναμε στον ίδιο το Δημιουργό(Hâlık) μας, τα θεία ονόματα Του, ο Δικαίων(Hakk), ο Διαφυλάττων(Hafîz), ο Σοφός(Hakîm), ο Κάτοχος και πηγή του Κάλλους(Cemîl) και ο Οικτίρμων Αλλάχ(Rahîm) μας απαντούν λέγοντας: «Όπως εμείς είμαστε η απόλυτη πραγματικότητα και η αλήθεια, και όπως όλες οι υπάρξεις που μας εκδηλώνουν είναι πιστά και αληθινά, έτσι ακριβώς και αδιαμφισβήτητα η Ανάσταση είναι πραγματικότητα και αλήθεια.»

Και εφόσον…

Θα συνέχιζα να γράφω, αλλά λόγω του ότι είναι καταφανές σαν το φώς του ηλίου, το περιορίζω εδώ.

Ως εκ τούτου, εάν παραθέσεις τα προαναφερόμενα παραδείγματα και τις πραγματικότητες που έχουν αποτυπωθεί με τα «εφόσον», θα καταλάβεις ότι το κάθε ένα από τα εκατό ίσως χίλια πανέμορφα ονόματα του Αληθή και Δίκαιου Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk) που καθρεπτίζονται στο σύμπαν, καθώς με τις εκδηλώσεις και τους αντικατοπτρισμούς τους πάνω στις υπάρξεις επιδεικνύουν ολοφάνερα τον Κάτοχο αυτών των ονομάτων, έτσι ακριβώς δείχνουν και αποδεικνύουν καθοριστικά και την Ανάσταση και τον μεταθανάτιο τόπο του υπερπέραν.

Και όπως Ο Κύριος και Επιμορφωτής(Rab) μας, απαντάει στην ερώτησή που απευθύναμε στο Δημιουργό(Hâlık) μας, δίνοντας μια ιερή και οριστική απάντηση με όλα τα διατάγματα και τις βίβλους Του που έχει αποστείλει και με όλα τα πανέμορφα ονόματα Του, παράλληλα αφήνει και τους αγγέλους Του να μιλήσουν την δικιά τους γλώσσα και να δηλώσουν με το δικό τους τρόπο ότι:

«Σας δηλώνουμε και σας βεβαιώνουμε ότι από τον καιρό του Αντέμ (Αδάμ) έχουν λάβει χώρα εκατοντάδες μεγάλα συμβάντα που συμφωνούν και στηρίζουν την συνάντηση σας με εμάς και τα πνεύματα, μα και άπειρα στοιχεία και τεκμήρια τα οποία αποδεικνύουν την ύπαρξη και τις προσευχές των αγγέλων και των πνευμάτων. Και το γεγονός ότι εμείς ταξιδεύουμε στα σαλόνια του υπερπέραν και στα διάφορα διαμερίσματα του, ομόφωνα το έχουμε δηλώσει στους αξιωματικούς σας στη συνάντησή μας και συνέχεια το λέμε. Και σας διαβεβαιώνουμε οριστικά ότι, βεβαίως και όλα αυτά τα αιώνια και τέλεια σαλόνια που ταξιδεύουμε και οι τόποι και τα παλάτια που έχουν ετοιμαστεί και διακοσμηθεί δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι προορίζονται για να στεγάσουν σπουδαίους και σημαντικούς καλεσμένους.»

Και εφόσον ο Δημιουργός(Hâlık) μας, έχει διορίσει τον Άραβα Μουχάμμεντ Αλεïχίς Σαλάτου Ουεσελλάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) ως ο μεγαλύτερος δάσκαλος, ο απόλυτα τέλειος καθηγητής και ως ο καταλληλότερος οδηγητής που δεν μπερδεύεται και ούτε μπερδεύει, και τον έχει αποστείλει ως ο τελευταίος Του απεσταλμένος, τότε και εμείς πρέπει πρώτα από κάθε άλλο να ρωτήσουμε σε αυτόν το Δάσκαλο, την ερώτηση που κάναμε στον Δημιουργό(Hâlık) μας. Έτσι ώστε η γνώση μας (ilmelyakîn), να ανέρθει στο επίπεδο της αυτόπτης γνώσης (aynelyakîn), και ύστερα της βιωματικής γνώσης (hakkalyakîn). Διότι, Αυτός ο Ίδιος ως ένα θαύμα του Κουράν, με χιλιάδες θαύματα -το κάθε ένα από τα οποία είναι σαν ένα παράσημο που Του έχει δοθεί από τον Δημιουργό(Hâlık) μας- καθώς αποδεικνύει ότι το Κουράν είναι η αλήθεια και ο λόγος του Αλλάχ, και το Κουράν επίσης, με τις σαράντα θαυματουργές του ιδιαιτερότητες, ως ένα θαύμα αυτού του Προσώπου ταυτόχρονα δείχνει ότι Αυτός είναι ο ολόσωστος και αληθής Απεσταλμένος του Αλλάχ (Resûlullah). Kαι ύστερα οι δύο μαζί, ο ένας με την γλώσσα του υλικού κόσμου (κατά τη διάρκεια όλης Του της ζωής και υπό την επιβεβαίωση όλων των απεσταλμένων προφητών και αγίων) και ο άλλος με την γλώσσα του άυλου κόσμου (υπό την επιβεβαίωση όλων των επ’ ουράνιων διαταγμάτων και πραγματικοτήτων του σύμπαντος) ισχυρίζονται και αποδεικνύουν με χίλια εδάφια την αλήθεια της Ανάστασης. Και επομένως, ασφαλώς και γίνεται αντιληπτή και κατανοητή η αλήθεια αυτή όπως ο ήλιος και η μέρα.

Μάλιστα, ένα ζήτημα τόσο παράξενο, τόσο τρομερό και εκτός των ορίων του νου όπως η Ανάσταση, λύνεται και γίνεται κατανοητό παρά μόνον με τα μαθήματα αυτών των δύο θαυμάσιων δασκάλων.

Ο λόγος που στις προηγούμενες κοινότητες των προφητών δεν υπήρχαν ανάλογες εξηγήσεις όπως του Κουράν είναι διότι, εκείνες τις εποχές η ανθρωπότητα βρισκόταν σε νομαδικό και πρωτόγονο επίπεδο. Μαθήματα αναλυτικών εξηγήσεων δεν γίνονται σε αυτό το στάδιο.

Ως αποτέλεσμα: Εφόσον τα πανέμορφα ονόματα του Αληθές και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk), χρίζουν και απαιτούν την ύπαρξη του υπερπέραν, τότε βεβαίως και όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν αυτά τα ονόματα, αποδεικνύουν επίσης κατά κάποιο τρόπο και την ύπαρξη του υπερπέραν.

Και εφόσον, οι άγγελοι ειδοποιούν ότι έχουν δει το υπερπέραν και τα διαμερίσματα του αιώνιου κόσμου, τότε βεβαίως και όλα τα στοιχεία που μαρτυρούν την ύπαρξη και τα προσκυνήματα των αγγέλων, πνευμάτων και ψυχών, αναγκαστικά μαρτυρούν και την ύπαρξη του υπερπέραν.

Και εφόσον, μετά από την ενάδα και μοναδικότητα του Αλλάχ, ο κυριότερος και συνεχής αγώνας και ισχυρισμός του Μουχάμμεντ Αλεïχίς-Σαλάτου Ουεσελλάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) είναι η Ανάσταση, τότε βεβαίως και όλα τα θαύματα και τα στοιχεία που αποδεικνύουν την προφητεία και ορθότητά Του, συνεπώς μαρτυρούν με έναν τρόπο και τον ερχομό και την ύπαρξη της Ανάστασης.

Και εφόσον το εν τέταρτο του Κουράν είναι περί της ανάστασης και το υπερπέραν, και το αποδεικνύει με χίλια εδάφια, και το προειδοποιεί, τότε βεβαίως και όλα τα τεκμήρια οι αποδείξεις και τα στοιχεία που αποδεικνύουν και μαρτυρούν την πραγματικότητα και ορθότητα του Κουράν, αποδεικνύουν και μαρτυρούν επίσης την επαλήθευση, έναρξη και ύπαρξη του υπερπέραν.

Να δες λοιπόν, το πόσο ισχυρή και οριστική είναι αυτή η αρχή της πίστης (στο υπερπέραν)…

Μία Περίληψη του Όγδοου Ζητήματος

Στο Έβδομο Ζήτημα σκοπεύαμε να ρωτήσουμε σε πολλά σημεία την ανάσταση. Αλλά επειδή η απάντηση που λάβαμε από τα ονόματα του Δημιουργού μας(Hâlık), είναι τόσο ισχυρή που μας έδωσε μια ικανοποιητική και πειστική πεποίθηση ώστε δεν έμεινε ανάγκη για περαιτέρω ανάκριση, και το συντομέψαμε.

Τώρα σε αυτό το ζήτημα θα συνοψίσουμε μόνο το ένα από τα εκατό οφέλη της πίστης στο υπερπέραν, και τα απανθίσματά του στην μεταθανάτιο αλλά και στην επίγεια ζωή μας. Λόγω του ότι, το τμήμα περί της αιώνιας ευτυχίας στο υπερπέραν το έχει διασαφήσει το Θαυματουργό Κήρυγμα του Κουράν, με έναν τρόπο που δεν έχει αφήσει καμία ανάγκη για περαιτέρω επεξηγήσεις, το παραπέμπουμε σε Αυτό. Και παραπέμποντας επίσης την ανάλυση περί την ευτυχία στην επίγεια ζωή στην Συλλογή Του Ρισαλέ-ι Νουρ, εδώ απλά θα συνοψίσουμε κάνοντας αναφορά στις τρείς-τέσσερεις από τις εκατοντάδες επιρροές της [πίστης στο υπερπέραν] που σχετίζονται με την προσωπική και κοινωνική ζωή του ανθρώπου.

Το Πρώτο

Ο άνθρωπος, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα, όπως συσχετίζεται με την οικογένεια του έτσι συσχετίζεται και με τον κόσμο, και όπως συσχετίζεται με τους συγγενής του, έτσι και φέρει μια ουσιώδης και φυσική σύνδεση με όλη την ανθρωπότητα. Και όπως επιθυμεί την συνέχεια αυτής της πρόσκαιρης ζωής του, έτσι και προσδοκεί σε βαθμό λατρείας την αιωνιότητά του σε έναν αιώνιο τόπο. Και όπως προσπαθεί να προμηθευτεί την τροφή που το βιολογικό στομάχι του χρειάζεται έτσι το ίδιο, εξ ανάγκης, επιδιώκει να εξασφαλίσει τις ανάγκες των άυλων «στομαχιών» της ανθρώπινής του οντότητας δηλαδή του νου, της καρδιάς και της ψυχής του, των οποίων οι τροφές και τα γεύματα μπορεί να επεκτείνονται καθ όλη την υφήλιο και ακόμη μέχρι την αιωνιότητα. Και διαθέτει τέτοιες επιθυμίες και πάθη, που οτιδήποτε άλλο εκτός της αιώνιας ευτυχίας, δεν τα ικανοποιεί και τα εφησυχάζει.

Και όπως ακόμα αναφέρεται και στον Δέκατο Λόγο, κάποτε μικρός είχα ρωτήσει τον εαυτό μου στη φαντασία μου: «Θα ήθελες να σου δοθεί μια ζωή ενός εκατομμυρίων χρόνων με βασιλεία και έπειτα να καταλήξεις στον αφανισμό και στον εκμηδενισμό; Ή θα ήθελες μια απλή, ταλαίπωρη αλλά αιώνια υπόσταση;» Κοίταξα, και είδα τον εαυτό μου να επιθυμεί το δεύτερο και αναστενάζοντας με «ααχ!» για το πρώτο, να λέει: «Ακόμα και Κόλαση να ήταν, θα ήθελα την αιωνιότητα!»

Να λοιπόν, εφόσον οι επίγειες απολαύσεις αδυνατούν να ικανοποιήσουν τα χαρακτηριστικά της φαντασίας που είναι ένας υπηρέτης της ουσίας του ανθρώπου, τότε βεβαίως και η τόσο περιεκτική, σφαιρική ουσία του ανθρώπου, έμφυτα είναι συνδεδεμένη με την αιωνιότητα. Να λοιπόν, για έναν άνθρωπο του οποίου το μόνο κεφάλαιο που κατέχει είναι μια ασήμαντη βούληση και μια απόλυτη ένδεια, και καθώς είναι εξαρτημένος από άπειρες επιθυμίες και φιλοδοξίες, η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή είναι ένας τόσο ισχυρός και αρκετός θησαυρός, μια τέτοια αιτία ευτυχίας και απόλαυσης, μια τέτοια βάση στηρίγματος, μια τέτοια παρηγοριά προς τις άπειρες συμφορές του κόσμου αυτού και ένας τέτοιος καρπός και ωφέλεια, που όλη τη ζωή του και να θυσίαζε για να την κερδίσει, θα ήταν λίγη.

Ο δεύτερος καρπός και το ωφέλημα ως προς την ιδιωτική ζωή του ανθρώπου:

Είναι ένα σπουδαιότατο αποτέλεσμα το οποίο εξηγείται στο Τρίτο Ζήτημα και βρίσκεται ως μια υποσημείωση στο «Οδηγός στους Νέους».

Ναι, η σημαντικότερη ανησυχία που ο κάθε άνθρωπος συλλογίζεται συνεχώς είναι ο τρόπος με τον οποίο θα εισέλθει στο κοιμητήριο, όπου οι φίλοι και οι συγγενείς του έχουν ήδη εκτελεστεί. Τη στιγμή που εκείνος ο απεγνωσμένος, ο οποίος θυσιάζει την ζωή του για έναν και μόνο αγαπημένο του φίλο, αντικρίζει την ιδέα ότι χιλιάδες, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια φίλοι του εκτελούνται με έναν αιώνιο αποχωρισμό, διακατέχεται από μια τρομερή οδύνη χειρότερη και από αυτή της Κολάσεως· τότες η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή, παρουσιάζεται και ανοίγει τα μάτια του ξεσκεπάζοντας το πέπλο και του λέει: «Κοίτα!» Και αυτός κοιτάζει με πίστη. Παίρνει μια πνευματική τέρψη σαν αυτή του παραδείσου καθώς παρατηρεί ότι όλοι αυτοί οι φίλοι του είχαν γλιτώσει από τους αιώνιους θανάτους και τις φθορές και ότι βρίσκονται ευτυχισμένοι σε ένα φωτεινό κόσμο, όπου περιμένουν και τον ίδιο. Λόγω του ότι αυτό το αποτέλεσμα έχει εξηγηθεί με πολλά τεκμήρια και στο Ρισαλέ-ι Νουρ, το συντομεύω εδώ.

Ένα τρίτο ωφέλημα στην ιδιωτική ζωή:

Η ανωτερότητα και το αξίωμα του ανθρώπου πάνω στα υπόλοιπα έμβια όντα έχει ως βάση τα υψηλά χαρακτηριστικά, τις πολλαπλές ικανότητες, τα γενικευμένα του καθήκοντα, και τις ευρείες σφαίρες της οντότητάς του. Ωστόσο ο άνθρωπος αυτός, στριμωγμένος ανάμεσα στο ανύπαρκτο, νεκρό, σκοτεινό παρελθόν και μέλλον, αποκτά αρετές σε αυτόν το σύντομο υφιστάμενο χρόνο όπως, η μέριμνα, η αγάπη, η αδελφοσύνη, η ανθρωπιά.

Για παράδειγμά: Αγαπά και υπηρετεί τον πατέρα του, τον αδερφό του, την γυναίκα του, το έθνος του, την πατρίδα του, τα οποία παλαιότερα δεν γνώριζε και ούτε πρόκειται να ξαναδεί μετά τον αποχωρισμό. Και επειδή πολύ σπάνια μπορεί να τηρήσει μια ιδανική αφοσίωση και ειλικρίνεια προς αυτούς, κατά συνέπεια οι προκείμενες αρετές και οι χάρες του αφομοιώνονται αναλόγως. Και τη στιγμή που είναι να ξεπέσει στο επίπεδο όχι μόνο του πλεονεκτικότερου των ζώων, αλλά του υποδεέστερου και του πιο απελπισμένου όλων των ζώων από άποψη των πνευματικών χαρισμάτων που κατέχει, τότε σπεύδει η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή για βοήθεια. Μετατρέπει την υφιστάμενη στενή στιγμή του, που είναι σαν ένα στενό μνήμα, σε έναν τέτοιο ευρύ χρόνο που καλύπτει όλους τους χρόνους του παρελθόντος και του μέλλοντος, δείχνοντάς του μία εκτενέστατη σφαίρα ύπαρξης από τη γη και ίσως από την προ-αιωνιότητα μέχρι και την αιωνιότητα.

Και έτσι, έχοντας υπόψη ότι θα έχει τον πατέρα του και στο τόπο της μακαριότητας και το τόπο των πνευμάτων, και νοιάζοντας για την αιώνια αδερφοσύνη του αδερφού του, και γνωρίζοντας ότι η σύζυγος του θα είναι η πανέμορφη αιώνια σύντροφος της αληθινής ζωής του, τους αγαπά, τους εκτιμά, τους φέρεται με στοργή και τους βοηθά με ειλικρίνεια και αφοσίωση. Και δεν θα εμπορευθεί αυτές τις σπουδαίες υπηρεσίες του που σχετίζονται με εκείνο το αρκετά μεγάλο και ευρύ πεδίο ζωής και υπόστασης για τα ασήμαντα πράγματα, τις ασήμαντες δυσαρέσκειες και συμφέροντα αυτού του πρόσκαιρου κόσμου. Αποκτώντας μια σοβαρή πιστότητα και ειλικρίνεια, οι αρετές και τα χαρίσματά του απανθίζουν ανάλογα και η ανθρωπότητα του διαλάμπει.

Ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος από άποψη απόλαυσης δεν μπορεί να φτάσει ούτε ένα σπουργίτι, διακρίνεται υπέρ όλων των ζώων, καθώς γίνεται ο πιο εκλεκτός και ο πιο ευτυχής καλεσμένος αυτού του σύμπαντος, και ο πολυαγάπητος και ευπρόσδεκτος δούλος του Ιδιοκτήτη του Σύμπαντος(Sâhib-i Kâinat). Και επειδή οι τεκμηριωμένες εξηγήσεις που υπάρχουν στη Συλλογή του Ρισαλέ-ι Νουρ περί αυτού του αποτελέσματος είναι αρκετές, δεν το επεκτείνουμε άλλο.

Ένα τέταρτο ωφέλημα, το οποίο, έχει σχέση με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου:

Μια περίληψη αυτού του καρπού και του αποτελέσματος, το οποίο έχει δηλωθεί στην Ένατη Ακτίνα του Ρισαλέ-ι Νουρ, είναι η εξής:

Τα παιδιά τα οποία αποτελούν το εν τέταρτο της ανθρωπότητας, παρά μόνο με την πίστη στην μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν μπορούν να ζήσουν ανθρώπινα και να είναι φορείς ανθρώπινων χαρισμάτων. Ειδάλλως, θα βιώσουν μια νωχελική ζωή, μέσα στις λυπηρές τους ανησυχίες, προσπαθώντας να χαυνώσουν τον εαυτό τους και να παρηγορηθούν με τα παιδικά τους παιχνίδια. Διότι οι θάνατοι των παιδιών σαν τον ίδιο, γύρο του κάθε στιγμή, επηρεάζουν αυτήν την τόσο ευαίσθητη αντίληψη του, την αδύναμη καρδούλα του η οποία φέρει τόσες μακροπρόθεσμες φιλοδοξίες και επιθυμίες, και την ανίσχυρη και εκτεθειμένη ψυχούλα του με έναν τέτοιο τρόπο που η ζωή και η λογική του τείνουν να δρουν βασανιστικά για αυτό. Μέσου του διδάγματος όμως της μεταθανάτιου ζωής στο υπερπέραν, βρίσκει μια απόλυτη ανακούφιση και ευτυχία αντί των ανησυχιών που προσπαθούσε να κρύψει κάτω από τα παιχνίδια του, και λέει:

«Αυτός ο αδερφός μου πέθανε. Έγινε ένα πουλί του Παραδείσου. Περνάει καλύτερα από εμάς, και ταξιδεύει. Η μαμά μου πέθανε, αλλά βρίσκεται στην ευσπλαχνία του Θεού και θα με πάρει πάλι στην αγκαλιά της στον Παράδεισο και θα με χαϊδεύει και εγώ θα ξανανταμώσω με την στοργική μου μητέρα». Και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να βιώσει μια άξια του ανθρώπου , τη ζωή.

Και οι ηλικιωμένοι, που αποτελούν το εν τέταρτο της ανθρωπότητας, μόνο και μόνο με την πίστη στη μεταθανάτια ζωή μπορούν να βρουν την παρηγοριά για τη ζωή τους η οποία σύντομα θα σβήσει και εισερχόμενοι στο χώμα θα κλείσει αυτός ο όμορφος και γλυκός τους κόσμος. Διαφορετικά, αυτοί οι τόσο φιλεύσπλαχνοι και αξιοσέβαστοι πατέρες, οι φιλότιμες και στοργικές μητέρες, θα υπέφεραν με ένα τέτοιο ψυχικό πόνο και μαράζι καρδιάς, που ο κόσμος τους θα μετατρεπόταν σε μια καταθλιπτική φυλακή, και η ζωή τους σε ένα άθλιο βασανιστήριο.

Ωστόσο, η πίστη στη μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν τους ενθυμίζει:

«Μην ανησυχείτε! Έχετε μια αιώνια νεότητα, ένας μελλοντικός λαμπερός βίος και μια ατελείωτη ζωή σας περιμένει! Και θα ξανασυναντηθείτε με αγαλλίαση με όλα τα παιδιά και τους συγγενείς που έχετε χάσει. Όλες οι καλές πράξεις που έχετε κάνει έχουν διαφυλαχτεί και θα λάβετε τις αμοιβές σας». Έτσι λοιπόν, η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή στο υπερπέραν τους δίνει μια τέτοια παρηγοριά και ανακούφιση που έστω και εκατό φορές γήρατα να είχαν, δεν θα τους ανησυχούσε.

Οι νέοι, οι οποίοι αποτελούν το εν τρίτο του ανθρώπινου είδους και οι οποίοι διακατέχονται από έναν αναβράζον πάθος και με τολμηρά μυαλά ηττημένα στις αισθήσεις τους δεν σκέφτονται λογικά, εάν χάσουν την πίστη τους στη μεταθανάτιο ζωή και δεν συλλογιστούν το μαρτύριο της Κολάσεως, τότε οι ιδιοκτησίες και οι υπολήψεις των τίμιων, η άνεση και σεβασμός των αδύναμων και ηλικιωμένων στην κοινωνική ζωή, θα πέσει σε κίνδυνο. Και μερικές φορές για ενός λεπτού απόλαυσης, καταστρέφουν την ευτυχία μιας οικογένειας, υποφέρουν τέσσερα-πέντε χρόνια στη φυλακή και γίνονται σαν ένα κτηνώδης ζώο.

Εάν η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν σπεύσει στη βοήθεια του, τότε θα συμμορφωθεί πολύ σύντομα. «Μπορεί οι κατάσκοποι του κράτους να μη με βλέπουν, και εγώ μπορώ να κρυφτώ από αυτούς, άλλα, οι άγγελοι ενός Παντοδύναμου Βασιλιά, Ο οποίος κατέχει μια φυλακή όπως η Κόλαση, με βλέπουν και καταγράφουν τις κακίες μου. Εγώ δεν είμαι κάποιος αδέσποτος, είμαι ένας ταξιδιώτης με καθήκον. Κάποια στιγμή θα περιπέσω και εγώ αδύνατος και γέρος σαν και αυτούς.» Με αυτή την αντίληψη αμέσως, αρχίζει να νιώθει μια στοργή, ένα σεβασμό προς τους ανθρώπους που σκόπευε να πληγώσει. Έχοντας εξηγήσει και αυτό το νόημα με τα στοιχεία του στην Συλλογή του Ρισαλέ-ι Νουρ, αρκούμαστε με αυτήν την σύντομη αναφορά.

Και ένα σημαντικό τμήμα της ανθρωπότητας είναι, οι άρρωστοι, οι ταλαίπωροι, οι δεινοπαθούντες όπως και εμείς, οι φτωχοί και οι βαριά καταδικασμένοι, οι οποίοι εάν δεν έχουν τη βοήθεια της πίστης στη μεταθανάτιο ζωή, τότε ο θάνατος που του υπενθυμίζει συνέχεια η αρρώστια, ή η αλαζονική προδοσία του τύραννου που εξευτέλισε τη τιμή του και έμεινε χωρίς εκδίκηση, ή η τραγική απελπισία που απορρέει από τις μεγάλες συμφορές όπου έχει χάσει τα υπάρχοντα και τα παιδιά του, ή η οδυνηρή δυστυχία που επιφέρει η πέντε-δέκα χρόνια φυλάκισης έναντι ενός λεπτού ή μίας ώρας απόλαυσης, βεβαίως και μετατρέπουν τον κόσμο αυτού του κακόμοιρου σε ένα σκότος και τη ζωή του σε ένα τρομερό μαρτύριο.

Εάν η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν σπεύσει προς βοήθεια τους, τότε, θα πάρουν μια ανάσα και οι δυστυχίες, οι απελπισίες, οι ανησυχίες και ο θυμός της εκδίκησής τους θα εξαφανιστεί σε μεγάλο βαθμό ή και εντελώς, ανάλογα με το βαθμό της πίστης που κατέχουν.

Θα μπορούσα να πω ακόμα ότι: Εάν η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν δε μας βοηθούσε, ακόμα και η μία μόνο μέρα αυτής της άδικης φυλάκισης μου και των αδερφών μου και αυτής της τρομερής συμφοράς, θα ήταν τόσο αβάστακτη που θα μας επηρέαζε όσο και ίδιος ο θάνατος, οδηγώντας μας ίσως και στην αυτοκτονία. Κι όμως, ευχαριστώ αμέτρητες φορές τον Αλλάχ διότι, παρόλο που συναισθάνομαι και συμπονώ τα δεινά που υφίστανται και τα αδέρφια μου τους οποίους αγαπώ όσο και η ίδια μου η ψυχή, και ανέχομαι το σπαραγμό που έρχεται από τα κλάματα των χιλιάδων έργων μου του Ρισαλέ-ι Νουρ και τα τόσα λαμπερά και πολύτιμα βιβλία μου που αγαπώ σαν τα μάτια μου, και επιπλέων παρόλο που δεν μπορώ να ανεχτώ την παραμικρή καταπίεση και προδοσία από παλιά, σας διαβεβαιώνω με όρκο ότι:

Η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν μου χάρισε ένα τέτοιο φως, μια τέτοια δύναμη, μια τέτοια υπομονή και αντοχή, μια τέτοια παρηγοριά και στήριξη, ένα τέτοιο θάρρος και θέληση ενός μαχητή, ώστε να κερδίσω μεγαλύτερη αμοιβή μέσω μιας ωφέλιμης δοκιμασίας και όπως είχα πει στην αρχή αυτής της επιστολής θεωρώ τον εαυτό μου σε μια όμορφη και ευεργετική σχολή του Γιουσούφ (Ιωσήφ). Εάν δεν υπήρχαν οι αρρώστιες μου που εμφανίζονται που και που, και οι ευαισθησίες των γηρατειών, θα εργαζόμουνα τέλεια και με πιο άνετη καρδιά ακόμα περισσότερο με τα μαθήματα μου. Τέλος πάντων, τούτο, λόγο της αξίας του εισήλθε εδώ εκτός θέματος, μην με παρεξηγείται…

Επίσης, ένας μικρός κόσμος του κάθε ανθρώπου, ίσως και ένας μικρός του Παράδεισος, είναι η ίδια του η οικογένεια. Εάν η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή δεν κυριαρχήσει στην ευτυχία αυτής της οικογένειας, τότε τα μέλη της, ανάλογα με το βαθμό στοργής, αγάπης και σχέσης που έχει ο κάθε ένας, θα υποστεί θλιβερές ανησυχίες και βάσανα. Αυτός ο Παράδεισος του θα μετατραπεί σε Κόλαση ή θα αποχαυνώσει το μυαλό του με διάφορες και πρόσκαιρες διασκεδάσεις και ξεφαντώματα. Σαν τον στρουθοκάμηλο, που βλέπει τον κυνηγό αλλά δεν μπορεί να πετάξει, να φύγει και έτσι χώνει το κεφάλι του στην άμμο για να μην το δει, ομοίως κι αυτός χώνει το κεφάλι του στην απερισκεψία, έτσι ώστε ο θάνατος, ο αποχωρισμός και ο χαμός να μη τον βρει. Και σαν ένας παράφρων, βρίσκει μια πρόσκαιρη λύση αναισθησίας.

Διότι, για παράδειγμα μια μητέρα, η οποία είναι έτοιμη να θυσιάσει την ψυχή της για το παιδί της, όσο βλέπει τους κινδύνους στους οποίους το παιδί της εκτίθεται συνέχεια, τρέμει από το φόβο της. Και τα παιδιά, τα οποία αδυνατούν να προστατέψουν τους γονείς και τα αδέρφια τους από τις συμφορές που δεν λένε να τελειώσουν, νιώθουν διαρκώς μια λύπη και μια δειλία. Με αυτά τα δεδομένα και μέσα στον απρόβλεπτο και αναστατωμένο τούτο κόσμο, η υποθετικά ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, χάνει την ευτυχία της από πολλές απόψεις. Και ακόμη οι σχέσεις και οι συγγένειες που έχουν ως βάση μια σύντομη και πρόσκαιρη ζωή, αδυνατούν να παρέχουν μια πραγματική προσήλωση, μια ενάρετη ειλικρίνεια και μια αμερόληπτη προσφορά και αγάπη, ως αποτέλεσμα διαφθείρεται αναλόγως η ηθική, ίσως και εξαθλιώνεται εντελώς.

Εάν όμως, η πίστη στην μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν καθιερώνεται σε αυτήν την οικογένεια, τότε μονομιάς την φωτίζει και δείχνει ότι, η σχέση που βρίσκεται μεταξύ τους, η στοργή, η συγγένεια και η αγάπη δεν βασίζεται ένα σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά συνεχίζεται στο μεταθανάτιο τόπο του υπερπέραν όπου και απλώνονται στον αιώνιο τόπο της ευτυχίας. Κατά αυτή την πραγματικότητα, ο καθένας προσφέρει έναν ειλικρινή σεβασμό, μια ειλικρινή αγάπη, στοργή και αφοσίωση, δίχως να βλέπει τα ελαττώματα των άλλων, και υψώνεται και ανθίζει το ηθικό του. Η πραγματική ευτυχία την οποία ο άνθρωπος αξίζει, αρχίζει να απαυγάζει σε αυτήν την οικογένεια. Έχοντας εξηγήσει και αυτό το νόημα με τα στοιχεία του στην Συλλογή του Ρισαλέ-ι Νουρ, το αφήνουμε εδώ.

Επίσης, κάθε πόλη είναι μια μεγάλη οικογένεια για τους κατοίκους της. Εάν η πίστη στη μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν δεν κυριαρχήσει ανάμεσα στα μέλη αυτής της μεγάλης οικογένειας, τότε στη θέση της ειλικρίνειας, φιλοφρόνησης, αρετής, αλληλοπάθειας, αυτοθυσίας και της ευαρέσκειας του Θεού και της μεταθανάτιου αμοιβής τα οποία χαρακτηρίζουν την καλή ηθική, θα επικρατήσουν αισθήματα όπως το μίσος, το συμφέρον, η ατιμία, ο εγωισμός, η υποκρισία, η δωροδοκία και απάτη. Πίσω από τη φαινομενική δημόσια τάξη και τον ανθρωπισμό θα δεσπόζει η έννοια της αναρχίας και της βίας και θα δηλητηριάζει την ζωή αυτής της πόλης. Τα παιδιά θα συνηθίσουν την οκνηρία, οι νέοι το μεθύσι, οι ισχυροί την τυραννία και οι ηλικιωμένοι το κλάμα.

Όπως η πόλη, εξίσου και η χώρα είναι μια οικογένεια. Και η πατρίδα είναι η εστία μιας εθνικής οικογένειας. Εάν λοιπόν καθιερωθεί η πίστη της μεταθανάτιας ζωής σε αυτές τις μεγάλες εστίες, τότε άμεσα ένας ειλικρινείς σεβασμός, μια σοβαρή συμπόνια, μια αγάπη και συμπαράσταση χωρίς καμία δωροδοκία, μια υπηρεσία και ευπρέπεια χωρίς καμία απάτη, μια χάρη και αρετή χωρίς υποκρισία και μια μεγαλειότητα δίχως κανένα εγωισμό αρχίζει να αναπτύσσεται μέσα στα πλαίσια εκείνης της κοινωνικής ζωής.

Λέει στα παιδιά: «Υπάρχει ο Παράδεισος, άσε την τεμπελιά» Τους περιμαζεύει με τη διδαχή του Κουράν.

Λέει στους νέους: «Υπάρχει η Κόλαση, άσε το μεθύσι» και τους συνεφέρει.

Λέει στους τύραννους: «Υπάρχει τρομερό μαρτύριο, θα φας χαστούκι» και γείρει το κεφάλι τους στη δικαιοσύνη.

Λέει στους ηλικιωμένους: «Υπάρχει μια ατέλειωτη μεταθανάτια ευτυχία, μια φρέσκια και αιώνια νεότητα που σε περιμένουν και είναι πολύ πιο ανώτερες από τις ευτυχίες που έχεις χάσει σε αυτόν τον κόσμο» και μετατρέπει τα κλάματα τους σε χαμόγελα.

Παρόμοια με τις παραπάνω αναφορές η πίστη στη μεταθανάτια ζωή, δείχνει τις ευεργετικές τους επιρροές σε όλες τις μικρές και γενικές ομάδες της κοινωνίας και τις διαφωτίζει. Ας τρίξουν τα αυτιά των κοινωνιολόγων και ηθικολόγων οι οποίοι ασχολούνται με την κοινωνική ζωή της ανθρωπότητας!

Να λοιπόν, εάν παραθέσουμε τα παραπάνω πέντε-έξι παραδείγματα των ωφελειών της πίστης στην μεταθανάτιο ζωή με τα υπόλοιπα χιλιάδες οφέλη, θα είναι ξεκάθαρα κατανοητό ότι, η πηγή της ευτυχίας και για τους δύο κόσμους βρίσκεται μόνο στην πίστη.

Για τον λόγο ότι, κάποιες αδύναμες αμφιβολίες περί της υλικής ανάστασης έχουν απαντηθεί με ισχυρές απαντήσεις στον Εικοστό Όγδοο Λόγο του Ρισαλέ-ι Νουρ και σε άλλες επιστολές, εδώ απλά θα σημειώσουμε το εξής:

Ο πιο καθολικός καθρέπτης των Θείων Ονομάτων βρίσκεται στην υλική υπόσταση. Επίσης, το πιο πλούσιο και δραστήριο κέντρο ως προς το θεϊκό σκοπό της δημιουργίας του σύμπαντος βρίσκεται στην υλική υπόσταση. Επίσης, τα περισσότερα είδη και χρώματα της θεϊκής προσφοράς του Κύριου(Rab) είναι υλικά. Ακόμη, το πλήθος των σπόρων που είναι οι έμφυτες ανάγκες και μέσω αυτών οι άνθρωποι ικετεύουν και ευχαριστούν το Δημιουργό(Hâlik) βρίσκονται στην ύλη. Και η μεγαλύτερη ποικιλομορφία των σπόρων των πνευματικών και άυλων κόσμων επίσης βρίσκονται στον υλικό κόσμο.

Με βάση όλα αυτά λοιπόν, για το λόγο ότι εκατοντάδες ολιστικές πραγματικότητες συγκεντρώνονται στην υλική οντότητα, ο Πάνσοφος Δημιουργός(Hâlık-ı Hakîm), για να πολλαπλασιάσει τις υλικές υποστάσεις πάνω στη γη και να εκδηλώσει τις προαναφερόμενες πραγματικότητες μέσω αυτών, με έναν ταχύτατο ρυθμό και με μια τρομερή δραστηριότητα, ενδύει τις ομάδες των υπάρξεων, τη μία μετά την άλλη, με υλική ενδυμασία. Τις στέλνει σε αυτόν τον τόπο τον εκθέσεων. Έπειτα, τις απαλλάσσει, και στέλνει άλλες ομάδες. Με έναν ασταμάτητο ρυθμό λειτουργεί αυτό το εργοστάσιο του σύμπαντος. Υφαίνοντας την υλική παραγωγή, μετατρέπει τη γη σε ένα φυτώριο του υπερπέραν και του Παραδείσου.

Και μάλιστα, το γεγονός ότι προετοιμάζει, με εκατοντάδες τρόπους και χιλιάδες είδη γεύσεων, τα τόσο καλλιτεχνικά και πανάξια αμέτρητα αγαθά προκειμένου να ικανοποιήσει το στομάχι του ανθρώπου και να απαντήσει έμπρακτα στη δέηση του στομαχιού -που εκφράζει με τη γλώσσα της φύσης του για την συνέχεια της ύπαρξης του- ακούγοντάς την με απόλυτη προσοχή, αναμφισβήτητα και ξεκάθαρα μας δείχνει ότι: Στο μεταθανάτιο τόπο του υπερπέραν, οι πιο ποικίλες απολαύσεις του Παραδείσου είναι υλικές. Και τα σημαντικότερα αγαθά της αιώνιας ευτυχίας τα οποία όλοι επιθυμούν και έχουν συνηθίσει, είναι υλικά.

Υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα και περίπτωση Αυτός ο Πολυεύσπλαχνος Παντοδύναμος(Kadîr-i Rahîm), Αυτός ο Γενναιόδωρος Παντογνώστης(Alîm-i Kerîm), ο οποίος σκόπιμα και με βούληση κάθε φορά δέχεται και απαντά έμπρακτα στην παράκληση ενός απλού στομαχιού -που εκφράζει με τη γλώσσα της φύσης του για την συνέχεια της ύπαρξης του- και το αφήνει υπόχρεο και ευγνώμων, για τα άπειρα θαυμάσια υλικά γεύματα τα οποία του προσφέρει συνέχεια χωρίς καμία σύμπτωση… είναι ουδέποτε δυνατόν να μη δεχτεί τις αμέτρητες και καθολικές ικεσίες της ανθρωπότητας -ο οποίος άνθρωπος είναι ο σημαντικότερος καρπός του σύμπαντος, ο χαλίφης της γης, ο εκλεκτός και μυριάκριβος λάτρης του Δημιουργού(Hâlık)- όπως τις ικεσίες της περί υλικών απολαύσεων στον τόπο της αιωνιότητας, στις οποίες από τη φύση του (ο άνθρωπος) είναι οικείος και οι οποίες αποτελούν τις αμετάβλητες ύψιστες και συνολικές επιθυμίες του άυλου στομαχιού όλης της ανθρωπότητας; Και να μην του απαντήσει εν πράξη με την υλική ανάσταση; Να μην τον κάνει αιωνίως ευγνώμων; Να ακούσει δηλαδή, τη φωνή του κουνουπιού, αλλά να μην ακούσει τον κρότο του κεραυνού; Να προσέξει τα εξαρτήματα ενός απλού φαντάρου με απόλυτη προσοχή, και να μη δώσει καμία σημασία στο στρατό; Αυτό λοιπόν είναι εκατό φορές αδύνατον και παράλογο.

Ναι με την κατηγορηματική δήλωση του εδαφίου, وَفٖيهَامَاتَشْتَهٖيهِالْاَنْفُسُوَتَلَذُّالْاَعْيُنُ (‘Εκεί υπάρχουν όλα όσα οι ψυχές ποθούν και τα μάτια απολαμβάνουν. Κουράν, Εζ-Ζουχρούφ, 43:71) ο άνθρωπος θα δει και θα απολαύσει όλες τις υλικές απολαύσεις που έχει δοκιμάσει ως δείγματα και έχει συνηθίσει περισσότερο από κάθε τι άλλο, με έναν τρόπο άξιο του Παραδείσου. Και οι αμοιβές των ειλικρινών ευχαριστιών και προσευχών που έχουν πραγματοποιήσει τα μέλη του σώματος όπως η γλώσσα, τα μάτια και τα αυτιά θα τους αποδοθούν χαρίζοντάς τους ιδιαίτερες και αποκλειστικές υλικές απολαύσεις του Παραδείσου. Το Θαυματουργό Κήρυγμα του Κουράν, αναγγέλλει αυτές τις υλικές απολαύσεις με έναν τόσο καταφανή τρόπο ώστε η απόρριψη αυτής της σαφής δήλωσης με διάφορες άλλες ερμηνείες είναι αδύνατη.

Έτσι λοιπόν, οι καρποί και τα αποτελέσματα της πίστης στην μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν μας δείχνουν ότι: Όπως από τα μέλη του σώματος μας, η υπόσταση και η ανάγκη του στομαχιού αποδεικνύει οριστικά την ύπαρξη των τροφίμων, έτσι και η ουσία και τα προτερήματα του ανθρώπου, οι έμφυτες ανάγκες του, οι αιώνιες επιθυμίες του, τα προαναφερόμενα αποτελέσματα και τα οφέλη τα οποία ενισχύουν την πίστη στη μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν, οι πραγματικότητες και οι ικανότητες του, αποδεικνύουν επίσης αναμφισβήτητα την ύπαρξη της μεταθανάτιο ζωής του υπερπέραν, την ύπαρξη του Παραδείσου και την ύπαρξη των υλικών αιώνιων απολαύσεων. Το νόημα της τελειότητας του σύμπαντος, τα πολυσήμαντα κοσμικά του εδάφια και ο συσχετισμός της ανθρωπότητας με όλες τις προαναφερόμενες πραγματικότητες, μαρτυρούν και αποδεικνύουν την ύπαρξη και την αλήθεια του υπερπέραν, τον ερχομό της ανάστασης και την έναρξη του Παραδείσου και της Κόλασης. Όλα αυτά έχουν αποδειχτεί με λαμπρά στοιχεία, με έναν τρόπο που δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία, στα ελιξίρια του Ρισαλέ-ι Νουρ, ιδιαιτέρα στο Δέκατο στον Εικοστό Όγδοο (και στα δύο Μέρη του) και Εικοστό Ένατο Λόγο, στην Ένατη Ακτίνα και στο Δοκίμιο της Ικεσίας. Παραπέμποντας αυτό το εκτενές θέμα σε αυτά, το διακόπτουμε εδώ.

Οι δηλώσεις του Κουράν περί της Κόλασης είναι τόσο ξεκάθαρες και φανερές που δεν αφήνουν την ανάγκη για περαιτέρω εξηγήσεις. Απλά θα επισημάνουμε μια σύντομη περίληψη δύο τριών σημείων που θα εξαλείψει μερικές αδύναμες αμφιβολίες, και θα παραπέμψουμε τις λεπτομέρειες στο Ρισαλέ-ι Νουρ.

Το Πρώτο Σημείο: Η ιδέα της Κόλασης δεν απομακρύνει τις προαναφερόμενες τέρψεις της πίστης λόγου του φόβου που εκπέμπει. Διότι, η άπειρη ευσπλαχνία του Κύριου Επιμορφωτή Αλλάχ(Rab) λέει στον άνθρωπο: «Έλα σε μένα! Μπες από την πύλη της μετάνοιας! έτσι ώστε η ύπαρξη της Κόλασης όχι να σε τρομάξει αλλά αντιθέτως, να σου γνωστοποιήσει απολύτως τις απολαύσεις του Παραδείσου, να εκδικηθεί τα δικά σου παραβιασμένα δικαιώματα μα και των αμέτρητων πλασμάτων, και να σου δώσει χαρά.»

Εάν εσύ πνίγεσαι και δεν μπορείς να βγεις από την πλάνη, και πάλι η ύπαρξη της Κόλασης είναι πιο ευεργετική από τον αιώνιο αφανισμό. Και είναι ένα είδος ευσπλαχνίας για τους άπιστους. Διότι ο άνθρωπος, ακόμα και το κάθε θηλαστικό ζώο, απολαμβάνει ένα είδος ευτυχίας από τις απολαύσεις και ευτυχίες που λαμβάνουν οι συγγενείς του, τα παιδιά του και οι φίλοι του. Γίνεται και αυτός ευτυχισμένος κατά κάποιο τρόπο.

Τότε βάση αυτού, εσύ ω άθεε, κατά την άποψη της δικιάς σου πλάνης, ή θα ξεπέσεις στην ανυπαρξία μέσου του αιώνιου αφανισμού, ή θα μπεις στην Κόλαση! Ενώ η ανυπαρξία η οποία είναι η απόλυτη συμφορά, η οποία αφανίζει όλους τους αγαπημένους σου μαζί με εσένα, όλους τους συγγενείς, τους προγόνους και απογόνους σου, των οποίων οι χαρές και ευτυχίες είναι κατά κάποιο βαθμό αιτία και για τη δικιά σου ευτυχία, καίει την ψυχή σου, την καρδιά σου και την ουσία της ανθρωπότητας σου χίλιες φορές περισσότερο από την Κόλαση. Διότι, εάν δεν υπάρξει η Κόλαση δεν υπάρχει και ο Παράδεισος! Μέσω της δικιάς σου απάρνησης, τα πάντα καταπέφτουν στην ανυπαρξία…

Εάν εσύ μπεις στην Κόλαση και μείνεις στη σφαίρα της ύπαρξης, τα αγαπημένα σου άτομα και οι συγγενείς σου, ή θα βρίσκονται ευτυχισμένοι στον Παράδεισο, ή θα υφίστανται κάποιου είδους ευσπλαχνίας σε κάποια σφαίρα της ύπαρξης. Άρα λοιπόν, σε κάθε περίπτωση είναι πιο ωφέλιμο για σένα να είσαι υπέρ της ύπαρξης της Κόλασης. Το να είσαι ενάντια στην ύπαρξη της Κόλασης, σημαίνει ότι είσαι υπέρ του αφανισμού, το οποίο σημαίνει ότι είσαι υπέρ του αφανισμού και των ευτυχιών των ανθρώπων που αγαπάς.

Ναι, η Κόλαση όντως, είναι μια φρικιαστική και τρομερή χώρα υπάρξεως και εκτελεί το καθήκον μιας σοφής και δίκαιης φυλακής του Παντοδύναμου Σοφού(Hâkim-i Zülcelâl), μέσα στη σφαίρα της ύπαρξης η οποία είναι η ίδια η ευεργεσία. Μαζί με το καθήκον της φυλακής που εκτελεί, έχει και άλλα πολλά καθήκοντα. Και πολλές υπηρεσίες και ευεργετικότητες ως προς τον αιώνιο τόπο. Και ο αποτροπιαστικός τόπος κατοικίας πολλών φοβερών όντων όπως οι άγγελοι της κολάσεως (ζεμπανί).

Το Δεύτερο Σημείο: Δεν υφίσταται οποιαδήποτε αντίθεση μεταξύ της ύπαρξης της Κολάσεως και τα φοβερά της μαρτύρια με την απέραντη ευσπλαχνία, την πραγματική δικαιοσύνη και την τόσο ισορροπημένη σοφία δίχως την παραμικρή σπατάλη. Αλλά είναι η ευσπλαχνία, η δικαιοσύνη και η σοφία που απαιτούν την ύπαρξη της Κόλασης. Διότι, όπως ακριβώς η τιμωρία ενός τυράννου, ο οποίος έχει παραβιάσει τα δικαιώματα χιλίων αθώων ανθρώπων, και η εκτέλεση ενός θηρίου το οποίο έχει κομματιάσει εκατό αθώα ζώα, είναι χιλιάδες φορές φιλευσπλαχνία μέσα στην δικαιοσύνη για τους εκατοντάδες αδικηθέντες. Και το να συγχωρεθεί αυτός ο τύραννος, ή να αφεθεί ελεύθερο αυτό το θηρίο, για χάρη μιας μόνο παράνομης φιλευσπλαχνίας είναι εκατό φορές ασπλαχνία προς τους εκατοντάδες αδικημένους.

Έτσι ακριβώς, οι απόλυτοι απαρνητές θα μπουν στην Κόλαση εξαιτίας της απάρνησης και διάψευσης που έχουν διαπράξει. Καθόσον έχουν παραβιάσει τα δικαιώματα των πανέμορφων θεϊκών τίτλων διαψεύδοντας τις μαρτυρίες της πλάσης που εκδηλώνουν αυτούς τους τίτλους, παραβιάζουν επίσης και τα δικαιώματα της εν λόγο πλάσης, διαψεύδοντας τα υψηλά καθήκοντα των πλασμάτων που υμνούν αυτούς τους τίτλους, εξευτελίζουν εν συνεπεία τα δικαιώματα αυτών των πλασμάτων, και διαψεύδοντας τις λατρείες τους που ανταποδίδουν και επιτελούν προς τις θεϊκές δράσεις και έργα του Κύριου Επιμορφωτή(Rab) -οι οποίες είναι ο σκοπός της δημιουργίας και ο λόγος της υπόστασης του σύμπαντος- καταπατούν τα δικαιώματα αυτών, με το οποίο διαπράττουν ένα τέτοιο έγκλημα, μια τέτοια ανελέητη κακουργία που είναι ανάξια συγχώρεσης. Και αξίζει την απειλή του εδαφίου, اِنَّاللّٰهَ لَا يَغْفِرُاَنْيُشْرَكَبِهٖ (Βεβαίως ο Αλλάχ δεν συγχωρεί την απόδοση συνεταίρου στη Δόξα Του. Κουράν, Ελ-Νισά, 4:48).

Το να μη ριχτεί στην Κόλαση ένας τέτοιος απαρνητής καθώς είναι μια άσχετη ευσπλαχνία, την ίδια στιγμή είναι μια απέραντη ασπλαχνία προς τους αναρίθμητους κατήγορους των οποίων τα δικαιώματα έχουν παραβιαστεί. Και όπως, λοιπόν, αυτοί οι κατήγοροι απαιτούν την ύπαρξη της κόλασης, το ίδιο επίσης απαιτούν ρητά η τιμή της μεγαλειότητας και η υπερηφάνεια της τελειότητας.

Μάλιστα, για παράδειγμα εάν κάποιος αναρχικός αλήτης που παραβιάζει τα δικαιώματα των υπηκόων, πει στον τίμιο κυβερνήτη αυτού του τόπου: «Δεν μπορείς και δεν είσαι ικανός να με βάλεις στη φυλακή» και προσβάλει την τιμή του, τότε βεβαίως, ακόμα και εάν δεν υπάρχει φυλακή σε αυτή την πόλη, θα τη χτίσει αποκλειστικά για αυτόν και θα τον ρίξει μέσα.

Έτσι ακριβώς, ένας απόλυτος απαρνητής, μέσω της απάρνησης του προσβάλει έντονα την τιμή και υπερηφάνεια του Αλλάχ. Με την διάψευση του προσβάλει την μεγαλειότητα της δύναμης Του, και υποτιμά με την παραβίαση του την απόλυτη κυριαρχία Του. Ακόμα και αν δεν υπήρχαν τα τόσα καθήκοντα και οι σοφίες που απαιτούν την ύπαρξη της Κόλασης, το να δημιουργηθεί μια Κόλαση για τέτοιους άπιστους και να ριχτούν μέσα βεβαίως και είναι δεόντως εκείνης της αξιοπρέπειας, υπερηφάνειας και δόξας Του.

Εξάλλου, η ουσία της απιστίας αναγγέλλει την Κόλαση. Ναι, όπως εάν η ουσία της πίστης ενσαρκωνόταν με τις απολαύσεις που χαρίζει, θα μπορούσε να μετατραπεί σε έναν προσωπικό παράδεισο και από αυτήν την όψη, αποκαλύπτει ένα σημείο ως προς την υπόσταση του Παραδείσου.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, έχουμε αναφέρει με τις αποδείξεις στο Ρισαλέ-ι Νουρ και έχουμε αποδείξει και με τα προαναφερόμενα ζητήματα ότι, η απιστία, ιδιαίτερα η αδιάλλακτη απιστία, η υποκρισία και η αποστασία περιέχουν τέτοια σκοτεινά, τρομερά δεινά και ψυχικά βάσανα, που εάν ενσαρκωνόταν θα μετατρεπόταν σε μια προσωπική κόλαση για αυτόν τον αποστάτη. Από αυτήν την όψη εκφράζει συγκαλυμμένα την υπόσταση της μεγάλης Κόλασης. Και με βάση ότι αυτές οι μικρές πραγματικότητες του φυτωρίου αυτής της γης, θα βλαστήσουν στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν, οι δηλητηριώδεις αυτοί σπόροι αποτελούν τις ενδείξεις του δέντρου Ζακκούμ της Κόλασης που μαρτυρούν και λένε: «Εγώ είμαι η μαγιά του. Και για αυτούς τους άθλιους που φέρουν στην καρδιά τους εμένα, ο καρπός μου θα είναι ένα ιδιαίτερο πρότυπο του δέντρου Ζακκούμ».

Εφόσον λοιπόν, η απιστία είναι μια παραβίαση άπειρων δικαιωμάτων, βεβαίως και είναι ένα άπειρο κακούργημα. Τότε αξίζει μια άπειρη τιμωρία. Εφόσον η επίγεια δικαιοσύνη της ανθρωπότητας δέχεται ως τιμωρία ενός φόνου που διαπράττεται σε ένα λεπτό, την φυλάκιση δεκαπέντε χρόνων (σχεδόν οχτώ εκατομμύρια λεπτά), και την θεωρεί απαραίτητη για την κοινωνική δικαιοσύνη και σκοπό, τότε ασφαλώς και η ενός λεπτού αμετανόητης απιστίας -η οποία ισχύει όσο και χίλιους φόνους- που αντιστοιχεί σχεδόν σε οχτώ δισεκατομμύρια λεπτά πόνου, είναι κατάλληλη σε αυτούς τους κανόνες της δικαιοσύνης. Κάποιος ο οποίος περνά ένα χρόνο στην απιστία είναι άξιος τιμωρίας σχεδόν δύο τρισεκατομμύρια οχτακόσια ογδόντα δισεκατομμύρια λεπτών και επαληθεύει το μυστήριο του εδαφίου خَالِدٖينَفٖيهَٓااَبَدًا (``Αυτοί θα μείνουν εκεί αιωνίως. Κουράν, Ελ-Νισά, 4:169) . Τέλος πάντων…

Οι θαυματουργές εξηγήσεις του Πάνσοφου Κουράν περί του Παραδείσου και της Κόλασης, οι ερμηνείες Του, και τα τεκμήρια περί της ύπαρξης του Παραδείσου και της Κόλασης στο Ρισαλέ-ι Νουρ που απορρέουν και πάλι από το Κουράν, δεν έχουν αφήσει την ανάγκη για περαιτέρω εξηγήσεις.

وَيَتَفَكَّرُونَفٖى خَلْقِالسَّمٰوَاتِوَالْاَرْضِرَبَّنَامَاخَلَقْتَهٰذَابَاطِلًا سُبْحَانَكَفَقِنَاعَذَابَالنَّارِ۞ رَبَّنَااصْرِفْعَنَّاعَذَابَجَهَنَّمَاِنَّعَذَابَهَاكَانَغَرَامًا۞ اِنَّهَاسَٓاءَتْمُسْتَقَرًّاوَمُقَامًا

(…εκείνοι που σκέπτονται ατενίζοντας τα θαύματα της δημιουργίας στους ουρανούς και τη Γη λένε: «Ώ ! Κύριέ μας, δεν έφτιαξες όλα αυτά για το τίποτε! Δοξασμένε Θεέ! Προφύλαξέ μας από την τιμωρία της φωτιάς!» Κουράν, Αλι-Ιμραν, 3:191), (…Εκείνοι που λένε: « Κύριέ μας! Απομάκρυνε από μας την τιμωρία της Κόλασης, γιατί η τιμωρία της είναι μόνιμη, και πολύ κακός είναι σαν τόπος διαμονής και ανάπαυσης.» Κουράν, Ελ-Φουρκάν, 25:65 -66.)

Σύμφωνα με εδάφια όπως και αυτά και το γεγονός ότι πρωτίστως ο Ένδοξος Απεσταλμένος(Σ.Α.Ου), όλοι οι απεσταλμένοι προφήτες, και οι άνθρωποι της αλήθειας πάντα στις προσευχές τους λένε (προστάτεψέ μας από τη φωτιά) اَجِرْنَامِنَالنَّارِ۞نَجِّنَامِنَالنَّارِ۞خَلِّصْنَامِنَالنَّار περισσότερο από κάθε άλλη προσευχή, και ότι βασιζόμενοι στην αποκάλυψη και σε βιωματικές μαρτυρίες η συγκεκριμένη δέηση «Προστάτεψε μας από την Κόλαση!» έχει καταξιωθεί στη πεποίθησή τους, μας δείχνει ότι: Το κυριότερο ζήτημα της ανθρωπότητας είναι η λύτρωση από την Κόλαση. Και μια από τις βαρυσήμαντες, εντυπωσιακές και τρομερές πραγματικότητες του σύμπαντος είναι η Κόλαση, την οποία κάποιοι από τους πεφωτισμένους ειδήμονες την παρατηρούν. Και κάποιοι βλέποντας απλά κάποια σημάδια και τις σκιές της, τρομοκρατημένοι σπαράζουν «Σώσε μας από την Κόλαση!».

Ναι, η αντιπαράθεση και σύμμειξη του καλού με το κακό, της ηδονής με την οδύνη, του φωτός με το σκότος, της θέρμης με το κρύο, της ομορφιάς με την ασχήμια και της σωτηρίας με την πλάνη, είναι για έναν μέγιστο σκοπό και σοφία. Διότι, εάν δεν υπάρξει το κακό, το καλό δεν θα είναι γνωστό. Εάν δεν υπάρξει ο πόνος, η απόλαυση δεν θα είναι κατανοητή. Το φως χωρίς το σκοτάδι δεν θα ήταν σημαντικό. Οι βαθμοί της ζέστης γίνονται αισθητοί με το κρύο. Μέσω της ασχήμιας, από τη μια μόνο πραγματικότητα της ομορφιάς, προκύπτουν χίλια επίπεδα και χίλιες αντιλήψεις κάλλους και ομορφιάς. Χωρίς την Κόλαση πολλές από τις απολαύσεις του Παραδείσου θα έμεναν κρυφές. Με βάση όλα αυτά, κατά κάποιο τρόπο το κάθε τι γίνεται γνωστό με το αντίθετο του. Και η μία και μόνο πραγματικότητα εκείνου, απανθίζει και δίνει πολλές άλλες πραγματικότητες.

Εφόσον λοιπόν αυτές οι σύνθετες υπάρξεις ρέουν από τον πρόσκαιρο τόπο στον αιώνιο, σαφώς και το κάλλος, η ηδονή, το φως, η ομορφιά, η πίστη ρέουν στον Παράδεισο. Παρομοίως, και οι βλαβερές ουσίες όπως το κακό, ο πόνος, το σκότος, η ασχήμια, και η ύβρις ρέουν προς την Κόλαση. Και αυτοί οι διαρκώς ταραγμένοι χείμαρροι, ασταμάτητα ρέουν και χύνονται σε αυτές τις δύο στέρνες. Περιορίζουμε το ζήτημα μας εδώ, αναθέτοντάς το στις σημειωτικές λεπτολογίες στο τέλος του θαυματουργού Εικοστού Ένατου Λόγου.

Ω εσείς, συμμαθητές μου σε αυτή τη σχολή του Γιουσούφ! (Ιωσήφ). Ο εύκολος τρόπος για να λυτρωθούμε από αυτήν την φοβερή αιώνια φυλακή, είναι να επωφεληθούμε από τούτη την επίγεια φυλακή. Και καθώς δεν μας ευνοεί να απλώσουμε τα χέρια μας σε αμαρτίες, μετανοιωμένοι για τις παλαιές μας αμαρτίες και επιτελούμενοι τα υποχρεωτικά μας προσκυνήματα (Farz), να μετατρέψουμε την κάθε ώρα της ζωής μας μέσα σε αυτή τη φυλακή σε μια μέρα λατρείας. Αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρία για μας ώστε να σωθούμε από την αιώνια φυλακή, και να εισέλθουμε στον φωτεινό Παράδεισο. Εάν χάσουμε αυτήν την ευκαιρία, τότε όπως θρηνεί η ζωή μας σε αυτόν τον κόσμο, έτσι θα θρηνήσει και η ζωή μας στο υπερπέραν, και θα λάβουμε το χαστούκι του εδαφίου خَسِرَالدُّنْيَاوَالْاٰخِرَةَ. (...αυτός έχει χάσει και τη γη και το υπερπέραν. Κουράν, Ελ-Χατζ, 22:11). 

Όταν Γράφτηκε Αυτό Το Σημείο Έφτασε η Γιορτή του Κουρμπάν.

Τα اَللّٰهُ اَكْبَرُاَللّٰهُ اَكْبَرُاَللّٰهُ اَكْبَرُ (Αλλάχου-Άκμπαρ) τα οποία το εν-πέμπτο της ανθρωπότητας και τριακόσια εκατομμύρια άνθρωποι επαναλαμβάνουν όλοι μαζί, και αυτή η ιερή λέξη اَللّٰهُ اَكْبَرُ που λες και μεγαλώνει ίσα με το μέγεθος της Γης και ακούγεται από τους άλλους φίλους πλανήτες, και οι πάνω από είκοσι χιλιάδες προσκυνητές χατζήδες στον όρο Αραφάτ και την ημέρα του Ίντ (εορτής) που εκφωνούν όλοι μαζί اَللّٰهُ اَكْبَرُ λες και είναι η αντήχηση της λέξης Αλλάχου-Άκμπαρ την οποία ο Ένδοξος Απεσταλμένος Αλεïχί - Σαλάτου Ουεσελλάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) έχει εκφωνήσει με την οικογένεια και τους ακόλουθους (Σαχάμπε) Του, και την έχει διατάξει πριν χίλια τριακόσια () χρόνια… και οραματίστηκα, ένιωσα και πείστηκα ότι, όλα αυτά σαν να είναι μια ανταπάντηση με μια συνολική και καθολική λατρεία προς την ολική έκφανση του μέγα τίτλου رَبُّ الْاَرْضِ وَ رَبُّ الْعَالَمٖينَ (Ο Κύριος της Γης και όλων των Κόσμων Αλλάχ) της Θείας Επιμόρφωσης(Rubûbiyyet-i İlâhiyye).

Έπειτα, συλλογίστηκα εάν υπάρχει κάποιος συσχετισμός μεταξύ αυτού του θείου λόγου με το ζήτημα μας. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι, όπως προπάντων αυτή η φράση έτσι και όλες οι συμβολικές θεάρεστες φράσεις όπως το سُبْحَانَ اللّٰهِ το اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ και το لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ προαναγγέλλουν, μερικώς, μα και ολικώς το ζήτημα μας, και υποδεικνύουν την εξακρίβωσή του.

Για παράδειγμα: Μία ερμηνεία της φράσης اَللّٰهُ اَكْبَرُ είναι: Η δύναμη και γνώση του Αληθές και Δίκαιου Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk) είναι υπεράνω των πάντων, τίποτα δεν μπορεί να είναι εκτός της γνώσης του. Τίποτα δεν μπορεί να διαφύγει και να αποδεσμευτεί από την διαχείριση της δύναμης του. Είναι επίσης μεγαλύτερος και από τα μεγαλύτερα πράγματα που φοβόμαστε. Άρα λοιπόν, είναι μεγαλύτερος ακόμη και από την δημιουργία της ανάστασης, από την διάσωση μας από τον αφανισμό και από την παροχή της αιώνιας μακαριότητας. Είναι τόσο μεγαλύτερος από κάθε παράξενο και ασύλληπτο πράγμα όπως ξεκάθαρα και ρητά δηλώνει το εδάφιο مَاخَلْقُكُمْوَلَا بَعْثُكُمْاِلَّا كَنَفْسٍوَاحِدَةٍ (Κουρά, Ελ-Λουκμάν, 31:28) η ανάσταση και διάδοση του ανθρώπινου είδους είναι τόσο εύκολη για την δύναμη Του, όσο και η πλάση ενός και μόνου ανθρώπου. Για αυτήν την έννοια του, έχει συνηθιστεί να λέγεται «Αλλάχου-Άκμπαρ, Ο Αλλάχ είναι ο Μέγας!» σε περιπτώσεις μεγάλων συμφορών και μεγάλων προσδοκιών, βρίσκοντας σε αυτή τη φράση ένα σημείο παρηγοριάς, δύναμης και στήριξης.

Ναι, όπως στον Ένατο Λόγο, αυτή η φράση μαζί με άλλες δυο που αποτελούν το ευρετήριο όλων των προσκυνημάτων και είναι οι σπόροι, η σύνοψη του σαλά (ναμάζ), -και επαναλαμβάνονται κατά τη διάρκεια του αλλά και στις εξυμνήσεις (τεσμπιχάτ) που το ακολουθούν έτσι ώστε να ενισχύσουν το σκοπό του- δηλαδή αυτές οι τρείς μεγάλες πραγματικότητες που είναι οι سُبْحَانَ اللّٰهِ۞اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ۞اَللّٰهُ اَكْبَر παρέχουν επίσης μια λαμπερή απάντηση στις απορίες του ανθρώπου που προκύπτουν από την κατάπληξη, τη χαρά και το δέος καθώς αντικρίζει στο σύμπαν, τα πολλαπλά τεράστια, πανέμορφα και θαυμάσια έργα που του προκαλούν απίστευτη κατάπληξη, και τον εξωθούν να εκφράσει ευχαριστίες με έντονο θαυμασμό και να αισθάνεται δέος απέναντι στο μεγαλείο τους. Και όπως έχει εξηγηθεί στο τέλος του Δέκατου Έκτου Λόγου,

για παράδειγμα, έτσι όπως ένας φαντάρος σε μια ημέρα εορτής βγαίνει άμεσα στην παρουσία του βασιλιά μαζί με την ακολουθία ενός τελετάρχη, ενώ στις υπόλοιπες μέρες τον γνώριζε έμμεσα μόνο μέσω του διοικητή του· έτσι και παρόμοια, ο κάθε απλός άνθρωπος, στο Χατζ ευδοκιμεί να γνωρίσει κατά κάποιον τρόπο σαν τους διακεκριμένους και χαρισματικούς, τον Αληθή και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk) με το πλέον ανώτερο τίτλο Του رَبُّ الْاَرْضِ وَ رَبُّ الْعَالَمٖينَ (Ο Κύριος της Γης και όλων των Κόσμων). Και καθώς αποκαλύπτονται τα επίπεδα της μεγαλειότητας στην καρδιά του, οι επαναλαμβανόμενες και εκρηκτικές ερωτήσεις που έχουν εισβάλει την ψυχή του, βρίσκουν απαντήσεις με την επανάληψη της φράσης اَللّٰهُ اَكْبَرُ . Και όπως εξηγείται στο τέλος της Δέκατης Τρίτης Αναλαμπής, αυτό που ξεριζώνει κυριολεκτικά και εξοντώνει οριστικά τις σημαντικότερες δολιότητες του σατανά είναι πάλι η φράση اَللّٰهُ اَكْبَرُ. Επίσης δίνει μια σύντομη αλλά ισχυρή απάντηση και στην δικιά μας ερώτηση περί της μεταθανάτια ζωής του υπερπέραν.

Εξίσου και η φράση اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ Ελ-χάμντου λιλ-λαχ, μας προειδοποιεί, μας υπενθυμίζει και απαιτεί την ανάσταση λέγοντάς μας:

«Το νόημα μου δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν διότι: Εφόσον το νόημα μου σημαίνει ότι, όλοι οι δοξασμοί και ευχαριστίες από την προ-αιωνιότητα μέχρι την αιωνιότητα, από όποιον και αν είναι και σε όποιον και να είναι, ανήκουν αποκλειστικά μόνο σε Αυτόν, τότε η αρχή όλων των ευεργετημάτων και αυτό που κάνει τα αγαθά πράγματι ευεργετήματα και προφυλάσσει τα ενσυνείδητα όντα από τις άπειρες συμφορές του αφανισμού, μπορεί να είναι μόνο και μόνο η αιώνια μακαριότητα. Και μόνο αυτό αρμόζει και αυτό ολοκληρώνει το νόημα μου.»

Μάλιστα, το νόημα που ο κάθε πιστός έπειτα από κάθε προσευχή-σαλά επαναλαμβάνει σύμφωνα με τα καθιερωμένα του Ισλάμ τη φράση اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ Ελ-χάμντου λιλ-λαχ, τουλάχιστον εκατόν πενήντα φορές κάθε μέρα, είναι ότι, αυτή η φράση εκφράζει μια απέραντη εκτεταμένη δοξολογία και ευχαριστία από την προ-αιωνιότητα μέχρι την αιωνιότητα, και αποτελεί παρά μόνο μια ελλιπή και μυριοστή προκαταβολική ευγνωμοσύνη απέναντι στην προσφορά της αιώνιας ευτυχίας του Παραδείσου. Και δεν εκφράζεται επανειλημμένα μόνο για τα σύντομα και πρόσκαιρα αγαθά της γης που είναι στιγματισμένα με βάσανα, αλλά παράλληλα ευχαριστεί ακόμα και για αυτά, για το λόγο ότι μεσολαβούν στα αιώνια αγαθά.

Ωστόσο η ιερή φράση سُبْحَانَ اللّٰهِ Σουμπχάν Αλλάχ, καθώς καθαγιάζει και αποκαθαίρει τον Αληθές και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk) από κάθε είδους αντίθεση ως προς την τελειότητα, το κάλλος και μεγαλειότητα Του, -όπως την ύπαρξη ετέρου, την ατέλεια, τα ελαττώματα, την τυραννία, την αδυναμία, την ασπλαχνία, την ανάγκη, την απάτη- υπενθυμίζει, αποδεικνύει και υποσημειώνει επίσης τον τόπο της μεταθανάτιο ζωής και τον Παράδεισό Του τα οποία είναι η βάση της μεγαλειότητας της απόλυτης ηγεμονίας Του, της αιώνιας ευτυχίας, του κάλλους, και της οργής Του. Ειδάλλως, όπως έχει αποδειχτεί πρωτύτερα, εάν δεν υπάρξει η αιώνια ευτυχία, τότε, η ηγεμονία Του, η τελειότητα Του, η οργή Του, το κάλλος Του, και η ευσπλαχνία Του, θα ρυπαίνονταν με τους λεκέδες της ατέλειας και έλλειψης.

Όπως οι παραπάνω τρείς ιερές φράσεις, το ίδιο και οι φράσεις بِسْمِ اللّٰهِ και لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ μαζί με όλες τις υπόλοιπες που η κάθε μία τους είναι ένας πυρήνας των αρχών τις πίστης, (σαν το ζωμό κρέατος και ζάχαρης που ανακαλύφθηκαν στην εποχή μας) είναι και οι πεμπτουσίες των αρχών τις πίστης όπως και οι πεμπτουσίες των αληθειών του Κουράν. Και όπως αυτές οι φράσεις είναι οι πυρήνες της προσευχής-σαλά, είναι και οι πυρήνες του Κουράν. Και καθώς λάμπουν στις αφετηρίες των σούρα σαν διαμάντια, έχουν γίνει οι αφετηρίες και οι πυρήνες των πραγματικών βάσεων των ζητημάτων που πραγματεύεται και επαληθεύει το Ρισαλέ-ι Νουρ ·οι περισσότερες επιφοιτήσεις του οποίου έχουν προκύψει κατά τη διάρκεια των εξυμνήσεων αυτών των φράσεων.

Και σε σχέση με την απαράμιλλη αγιότητα του Άχμεντ και της ανυπέρβλητης λατρείας του Μουχάμμεντ Αλεïχίς - Σαλάτου Ουεσελλάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) οι προκείμενες φράσεις συνιστούν τους συνθηματικούς ύμνους μιας τόσο μεγάλης σφαίρας εξυμνήσεων του ύψιστου τάγματος του Μουχάμμεντ(Α.Σ.Ου). Καθώς στις εξυμνήσεις αυτές (τεσμπιχάτ) στο τέλος των κάθε σαλά, πάνω από εκατό εκατομμύρια πιστοί, όλοι μαζί, μέσα σε έναν ευρύτατο κύκλο, με τα κομπολόγια στα χέρια τους, επαναλαμβάνουν το سُبْحَانَ اللّٰهِ Σουμπχάν Αλλάχ τριάντα τρείς φορές, το اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ Ελ-χάμντου λιλ-λαχ τριάντα τρείς φορές και το اَللّٰهُ اَكْبَرُ Αλλάχου-Άκμπαρ τριάντα τρείς φορές…

Ασφαλώς και είναι κατανοητό το τι μεγάλη ανταμοιβή (sevab) υπάρχει και το πόσο πολύτιμο είναι, συμμετέχοντας σε ένα τέτοιο πλέον εξαίσιο κύκλο εξυμνήσεων να επαναλαμβάνονται αυτές οι τρείς φράσεις από τριάντα τρείς φορές μετά από κάθε καθιερωμένη προσευχή, οι οποίες όπως προαναφέραμε, είναι οι σπόροι του Κουράν, της πίστης μα και η πεμπτουσία της ίδιας της προσευχής.

Καθώς το Πρώτο Ζήτημα στην αρχή αυτού του δοκιμίου είναι ένα πανέμορφο μάθημα περί της προσευχής -σαλά, χωρίς καν να το έχω σκεφτεί, εντελώς αυθόρμητα, το τέλος αυτού του δοκιμίου επίσης αποτέλεσε ένα σημαντικό μάθημα περί του τεσμπιχάτ δηλαδή των επαναλαμβανόμενων εξυμνήσεων μετά το σαλά.

اَلْحَمْدُلِلّٰهِعَلٰى اِنْعَامِهٖ (Ευχαριστούμε και δοξάζουμε τον Αλλάχ για τα αγαθά που μας έχει δώσει..!)

سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَٓا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلٖيمُ الْحَكٖيمُ (Κουράν, Μπακάρα, 2:32.)

Το Ένατο Ζήτημα

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ

اٰمَنَ الرَّسُولُ بِمَٓا اُن۟زِلَ اِلَي۟هِ مِن۟ رَبِّهٖ وَال۟مُؤ۟مِنُونَ كُلٌّ اٰمَنَ بِاللّٰهِ وَمَلٰٓئِكَتِهٖ وَكُتُبِهٖ وَرُسُلِهٖ لَا نُفَرِّقُ بَي۟نَ اَحَدٍ مِن۟ رُسُلِهٖ ... اِلٰى اٰخِرِ ال۟اٰيَة

Ο Απόστολος πιστεύει σε ότι του αποκάλυψε ο Κύριος (Rab) του, από τον ουρανό (Κουράν). Και όλοι οι πιστοί μαζί του. Και όλοι πίστεψαν στον Αλλάχ, στους Αγγέλους Του, στα Βιβλία Του, στους Απόστολους Του, χωρίς να αποδεχτούν καμία διάκριση μεταξύ τους… (έως και το τέλος του εδαφίου.) Κουράν, Μπακάρα 2:285

Μια τρομερή πνευματική ερώτηση, και μια κατάσταση που προέκυψε από την αποκάλυψη μιας μεγαλειώδης και θεϊκής γενναιοδωρίας, είναι οι λόγοι που με οδήγησαν να γράψω την καθολική και εκτενέστατη βαθύνοια αυτού του τόσο περιεκτικού, ύψιστου και μεγαλοπρεπές εδαφίου. Και έχει ως εξής:

Πνευματικά ερωτήθηκα το εξής: Γιατί κάποιος ο οποίος απαρνείται ένα μέρος των πραγματικοτήτων της πίστης γίνεται άπιστος και όποιος δεν το δέχεται δεν θεωρείται μουσουλμάνος; Ενώ θα έπρεπε η πίστη στον Αλλάχ και τη μεταθανάτια ζωή σαν τον ήλιο να διαλύσουν αυτό το σκότος. Και γιατί κάποιος που αρνείται ένα σκέλος και μια πραγματικότητα της πίστης γίνεται αποστάτης, ξεπέφτει στην απόλυτη απιστία, και αυτός που δεν την δέχεται βγαίνει έξω από το Ισλάμ; Ενώ εάν έχει πίστη στα υπόλοιπα σκέλη της πίστης, δεν θα έπρεπε να τον σώσουν από την απόλυτη απιστία;

Απάντηση: Η πίστη είναι μια τέτοια ολοκληρωμένη πραγματικότητα που αποτελείται από έξι πυλώνες, και δεν δέχεται καμία διάσπαση. Είναι μια τέτοια πληρότητα που δε σηκώνει κανένα διαμελισμό. Και επίσης είναι τόσο ενιαία που ο τεμαχισμός της είναι αδύνατος. Διότι τα αποδεικτικά στοιχεία που δείχνουν τον κάθε πυλώνα της πίστης, αποδεικνύουν επίσης και τους υπόλοιπους πυλώνες. Ο έκαστος πυλώνας συναποτελεί ένα εξαιρετικά ισχυρό στοιχείο και για τον κάθε ένα. Άρα λοιπόν, η οποιαδήποτε πλανερή αντίληψη η οποία δεν μπορεί να βλάψει όλους τους πυλώνες με όλα τους τα στοιχεία, δεν μπορεί στην πραγματικότητα να ακυρώσει και να αρνηθεί ούτε έναν πυλώνα, μα ούτε και καμία από τις πραγματικότητες του. Μπορεί ίσως, κλίνοντας τα μάτια πίσω από το πέπλο της μη αποδοχής να επιμένει με πείσμα στην απιστία. Και να παρασύρεται στην απόλυτη απιστία καταστρέφοντας την ανθρωπότητά του, με αποτέλεσμα να καταλήξει στην υλική μα και στην πνευματική κόλαση.

Σε αυτό εδώ το σημείο λοιπόν, όπως και στην απόδειξη της ανάστασης στο Δοκίμιο των Καρπών, όπου με εξαιρετικά σύντομες αναφορές έχει δηλωθεί το πώς αυτές οι σύντομες αποδείξεις της ανάστασης αποδεικνύουν παραλλήλως και τις υπόλοιπες αρχές της πίστης, έτσι και εδώ, με τη βοήθεια του Αληθές και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk), θα γνωστοποιηθεί αυτό το υπέρτατο θέμα με σύντομες και περιληπτικές αναφορές σε «Έξι Σημεία».

Πρώτο Σημείο:

Το Έβδομο Ζήτημα στο Δοκίμιο των Καρπών, έχει ομορφότατα εξηγήσει ότι, τα στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν την πίστη στον Αλλάχ, αποδεικνύουν επίσης και τους υπόλοιπους πυλώνες της πίστης μέσα στις οποίες βρίσκεται και η πίστη στη μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν.

Ναι, είναι ποτέ δυνατόν, είναι ποτέ συνετό, υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα, ένα προ-αιώνιο και αιώνιο βασίλειο Κυριότητας, και μια αιώνια και συνεχής ηγεμονία θεότητας, η οποία διαχειρίζεται αυτό το απέραντο σύμπαν σαν ένα παλάτι, μια πόλη, μια χώρα με όλα του τα εφόδια, το περιστρέφει και το μεταβάλει με σοφία στα πλαίσια της ευταξίας και ισοζυγίου, εξοπλίζει και διαχειρίζεται ταυτόχρονα σαν ένας τέλεια οργανωμένος στρατός όλα τα σωματίδια, τους πλανήτες, τις μύγες και τα αστέρια· και στα πλαίσια του διατάγματος και βούλησης Του με μια διαρκής και μεγαλοπρεπή δραστηριότητα τα εξασκεί, τα διορίζει σε καθήκοντα και τα δραστηριοποιεί, τα οδηγεί σε ένα ταξίδι, άκρως υποταγμένα σε μια θεία παρέλαση … να μην κατέχει έναν υπερπέραν τόπο ο οποίος είναι η αιώνια, η παντοτινή, η συνεχόμενη, η αέναη και διαρκής ηγεμονία Του, το αιώνιο Του βασίλειο, ο παντοτινός Του άξονας, και ο αέναος τόπος έκφανσής Του; Χίλιες φορές επ’ ουδενί!

Άρα λοιπόν, η ηγεμονία και η κυριότητα Του Αληθές και Δίκαιου Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk), -όπως έχει εξηγηθεί στο Έβδομο Ζήτημα- τα περισσότερα ονόματα Του και τα ακράδαντα στοιχεία της απαραίτητης ύπαρξης Του, μαρτυρούν και επιδιώκουν το μεταθανάτιο τόπο του υπερπέραν. Δες και κατάλαβε το πόσο ισχυρό σημείο στήριξης κατέχει αυτός ο πόλος της πίστης και πίστεψε το σαν να το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια.

Όπως λοιπόν η πίστη στον Αλλάχ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την πίστη στον μεταθανάτιο τόπο του υπερπέραν -όπως έχει εξηγηθεί με σύντομες αναφορές στο Δέκατο Λόγο- είναι ποτέ δυνατόν, είναι ποτέ συνετό, ένας Αλλάχ, ένας αξιολάτρευτος θεός, Ο Οποίος έχει δημιουργήσει αυτό το σύμπαν ως έναν τόπο της έκφανσης της θεότητας Του και της υποταγής προς αυτόν, με έναν τέτοιο τρόπο που λες και όλο το σύμπαν είναι μια ενσαρκωμένη υπερτέλεια βίβλος -στην οποία η κάθε της σελίδα περιέχει νοήματα όσο και ένα βιβλίο και η κάθε της φράση όσο και μια σελίδα- και είναι επίσης ένα τέτοιο ενσαρκωμένο Πανάγαθο Κουράν, -του οποίουτο κάθε κοσμικό εδάφιο της δημιουργίας, η κάθε του λέξη ακόμα και η κάθε του τελεία, το κάθε του γράμμα είναι ένα θαύμα- και ένα τέμενος Του Πολυεύσπλαχνου(Rahmânî) το οποίο έχει διαμορφώσει και στολίσει με τέτοια θαυμάσια, μοναδικά άπειρα στοιχεία, όπου στην κάθε γωνιά του μια εντεταλμένη ομάδα ασχολείται με ένα είδος έμφυτης λατρείας προς Αυτόν… να μη στείλει τους δασκάλους και ερμηνευτές ως πρέσβεις, οι οποίοι θα  διδάξουν τα νοήματα αυτής της μέγα βίβλου, θα ερμηνεύσουν τα εδάφια αυτού του Απειροτέλειου Κουράν, και να μη διορίσει τους οδηγούς στις αμέτρητες διαφορετικές ομάδες που προσεύχονται σε αυτό το μέγα τέμενος, και να μη δώσει τα διατάγματά Του σε αυτούς τους δασκάλους, ερμηνευτές και οδηγούς; Επ’ ουδενί! Είναι χιλιάδες φορές των αδυνάτων αδύνατον!...

Είναι ποτέ δυνατόν, και είναι ποτέ συνετό, ένας Οικτίρμων(Rahîm) και Γενναιόδωρος(Kerîm) Πλαστουργός(Sâni), να έχει δημιουργήσει αυτό το σύμπαν με σκοπό να δείξει στα συνειδητά όντα, το κάλλος της ευσπλαχνίας Του, την ωραιότητα της στοργής Του ώστε να τα οδηγήσει με αυτόν τον τρόπο στην ευχαριστία και ευγνωμοσύνη· από τη μια να το έχει μετατρέψει σε έναν τόπο συμποσίου, σε έναν τόπο εκδηλώσεων και σε έναν τόπο αναψυχής, γεμάτο και διαμορφωμένο με άπειρα και διάφορα απολαυστικά αγαθά, με ανεκτίμητα αμέτρητα έργα τέχνης, και από την άλλη να μη μιλήσει με τα συνειδητά όντα που εισέρχονται σε αυτό το συμπόσιο, και να μην τους γνωστοποιήσει μέσω των απεσταλμένων του, τους όρους της ευχαριστίας για αυτά τα αγαθά, και τα καθήκοντα της λατρείας τους προς αυτήν την προσφορά της ευσπλαχνίας και αγάπης Του; Αδύνατον! Χιλιάδες φορές αδύνατον!...

Και είναι ποτέ δυνατόν: Ένας Πλαστουργός(Sâni), ο οποίος να έχει διακοσμήσει με έναν τέτοιο τρόπο όλο το σύμπαν με ανεκτίμητα έργα και αριστουργήματα, τα οποία αγαπά, και επιθυμεί να αγαπηθούν και να εκτιμηθούν με επαίνους -καθώς μας επιδεικνύει το γεγονός ότι έχει φροντίσει ακόμα και τις χίλιες διαφορετικές γεύσεις στα στόματα- και επιθυμεί να γνωστοποιήσει τον Εαυτό Του με κάθε Του έργο τέχνης, και να αγαπηθεί, και να επιθυμεί να παρουσιάσει κατά κάποιον τρόπο την πνευματική Του ωραιότητα… να μη στείλει ως πρεσβευτές και να μη μιλήσει με μερικούς από τους σημαντικότερους των ανθρώπων οι οποίοι είναι οι στρατηγοί των έμβιων όντων του σύμπαντος; Ως αποτέλεσμα να μείνουν όλες οι ιδιαιτερότητες Του ανεκτίμητες, όλοι οι πανέμορφοι τίτλοι Του χωρίς δοξασμούς και εγκώμια, και όλη η αγάπη Του ανανταπόδοτη; Ουδέποτε αδύνατον! Εκατοντάδες και χιλιάδες φορές αδύνατον!...

Επίσης, είναι ποτέ δυνατόν και συνετό, ένας Παντογνώστης Ομιλών, Ο Οποίος μιλά με έναν ολοφάνερο δραστήριο τρόπο, με απειράριθμες ενέργειες και ατελείωτες προσφορές στην πιο κατάλληλη στιγμή, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο τη βούληση, επιθυμία και πρόθεση Του προς όλες τις επιθυμίες και παρακλήσεις -οι οποίες γίνονται με τις έμφυτες γλώσσες των δραστηριοτήτων όλων των έμβιων όντων και μέσω των φυσικών τους αναγκών- να μιλά με τις πράξεις και στάση Του με το μικρότερο έμβιο ον, να γνωρίζει, να βλέπει τις ανάγκες του, να ακούει τα παράπονα του, να προσφέρει μια άμεση και πλήρη λύση στο πρόβλημα του… αλλά να μη συναντηθεί με τους πνευματικούς ηγέτες του ανθρώπινου είδους οι οποίοι είναι οι πιο περίφημο καρποί του σύμπαντος, οι χαλίφηδες της γης, και οι διοικητές των περισσότερων όντων της γης αυτής; Και όπως ομιλεί μέσω των ενεργειών και εφαρμογών Του με το έκαστο έμβιο ον, να μην ομιλεί εξίσου με αυτούς τους ανθρώπους με τη γλώσσα του λόγου και λέξεων, και να μην τους αποκαλύπτει τα διατάγματα, σελίδες και τα βιβλία Του; Αδύνατον! Άπειρες φορές αδύνατον!...

Άρα λοιπόν, η πίστη στον Αλλάχ, αποδεικνύει οριστικά και με άπειρα στοιχεία το وَبِكُتُبِهٖ وَرُسُلِهٖ δηλαδή, την πίστη στους απεσταλμένους προφήτες και στα ιερά απεσταλμένα βιβλία.

Επίσης, είναι ποτέ δυνατόν και είναι ποτέ συνετό, ως ανταπόδοση στην πραγματικότητα εκείνου του Μεγαλειώδη(Zülcelâl) Τεχνουργού, -ο οποίος γνωστοποιεί τον Εαυτό Του με τα έργα τέχνης Του, κάνει τον Εαυτό Του αγαπητό και απαιτεί ευχαριστίες με πράξεις και συμπεριφορές- ο Μουχάμμεντ Αλεïχίς-Σαλάτου Ουεσσελάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί Του), (μέσω των αληθειών του Κουράν που ξεσηκώνει όλο το σύμπαν), να γνωρίζει σε απόλυτο βαθμό Αυτόν και παράλληλα να Τον γνωστοποιεί, να Τον αγαπάει και να κάνει να Τον αγαπήσουν, να Τον ευχαριστεί και να κάνει να Τον ευχαριστήσουν… και με έναν τρόπο που κινεί όλη την υδρόγειο να προσφωνεί τις εκφράσεις سُبْحَانَ اللّٰهِ۞اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ۞اَللّٰهُ اَكْبَرُ ώστε να ακουστούν από τους ουρανούς φέρνοντας σε έκσταση τη γη και τις θάλασσες· και επί χίλια τριακόσια χρόνια παίρνοντας από πίσω Του το εν’ πέμπτο της ανθρωπότητας ως πληθυσμό, και τον ήμισυ ως αρετές, να απαντά με μια ευρεία και ολιστική λατρεία προς την εκδήλωση της κυριαρχίας Του Δημιουργού(Hâlik)… και να είναι ο Ίδιος, ο Μουχάμμεντ Αλεïχίς-Σαλάτου Ουεσσελάμ που προσκαλεί, διδάσκει, και διαλαλεί στο κόσμο και στους αιώνες το θεϊκό σκοπό με τα Σούρα [κεφάλαια] του Κουράν, ακόμη να είναι Αυτός που δείχνει την τιμή, την αξία και το καθήκον του ανθρώπινου είδους και Αυτός που Τον επαληθεύουν τα χιλιάδες θαύματα… αλλά να μην είναι ο Ίδιος το πιο επίλεκτο πλάσμα Αυτού του εν λόγω Δημιουργού, ο πιο τέλειος εκπρόσωπος Του, ο μεγαλύτερος Του απεσταλμένος; Επ’ ουδενί και εν ουδεμία περιπτώσει! Εκατοντάδες Χιλιάδες φορές είναι αδύνατον !...

Άρα λοιπόν η πραγματικότητα του اَشْهَدُ اَنْ لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ (Ομολογώ και αποδέχομαι ότι δεν υπάρχει θεός παρά μόνο ο Ένας και Μοναδικός Αλλάχ.) με όλα τα στοιχεία του αποδεικνύει την πραγματικότητα του اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللّٰهِ (Ομολογώ και αποδέχομαι ότι ο Μουχάμμεντ είναι ο απόστολος του Αλλάχ.).

Επίσης, υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα, ο Πλαστουργός(Sâni) αυτού του σύμπαντος, να κάνει τα δημιουργήματα Του να επικοινωνούν μεταξύ τους με χιλιάδες γλώσσες, να ακούει τις ομιλίες τους, να τις γνωρίζει αλλά Ο Ίδιος να μη μιλάει; Αδύνατον! …

Επίσης, είναι ποτέ λογικά δεκτό, να μη γνωστοποιήσει με ένα διάταγμα το θεϊκό σκοπό της υπόστασης του σύμπαντος; Να μην επιλύσει το αίνιγμα της πλάσης αποστέλλοντας ένα βιβλίο όπως το Κουράν, μέσω του οποίο θα δώσει τις πραγματικές απαντήσεις για τις τρείς φοβερές και καθολικές ερωτήσεις όπως «Από πού προέρχονται; Για πού προορίζονται; Και για ποιό λόγο καταφθάνουν σε τούτο τον κόσμο έτσι κατά ομάδες και έπειτα από μια σύντομη διαμονή αποχωρούν;» Αδύνατον! …

Και είναι επίσης ποτέ δυνατόν, αυτό το Θαυματουργό Κήρυγμα του Κουράν το οποίο έχει φωτίσει τους δεκατρείς αιώνες, και κάθε ώρα αντηχεί σε εκατό εκατομμύρια γλώσσες με μέγιστη ευλάβεια, και έχει ιερό-γραφτεί στις καρδιές εκατομμυρίων χάφιζ, και έχει επικρατήσει με τα διατάγματα του στο ήθος της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας τους οποίους καλλιεργεί και εξαγνίζει, εκπαιδεύει και καθαίρει τα νεφς (το εγώ), τις ψυχές, τις καρδιές και τα μυαλά τους με τις σαράντα πτυχές τις θαυματουργικότητας του (οι οποίες έχουν εξηγηθεί στο Ρισαλέ-ι Νουρ και έχουν αναπτυχθεί οι κατά κάποιο τρόπο θαυματουργικές Του υποδείξεις προς τις σαράντα διαφορετικές ομάδες και επίπεδα ανθρώπων, στην εξίσου θαυματουργική και εξαίσια Δέκατη Ένατη Επιστολή και μέσα στην οποία έχει επίσης ακράδαντα αποδειχτεί ότι το Ίδιο το Κουράν είναι ένα από τα χίλια θαύματα Του Μουχάμμεντ Αλεïχίς-Σαλάτου Ουεσσελάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) και ο Δίκαιος Λόγος Του Αλλάχ)… αλλά να μην είναι το διάταγμα του Προ-Αιώνιου Ομιλούντο(Mütekellim-i Ezelî) και ο Λόγος του Αέναου Πλάστη(Sâni-i Sermedî); Με τίποτα! Είναι εκατοντάδες χιλιάδες φορές αδύνατον!

Άρα λοιπόν, η Πίστη στον Αλλάχ, με όλα του τα τεκμήρια στοιχειοθετεί και καθιστά πασιφανές ότι το Κουράν είναι ο Λόγος του Αλλάχ.

Επιπροσθέτως, είναι ποτέ δυνατόν, ένας Μεγαλειώδης Βασιλεύς(Sultan-ı Zülcelal), Ο Οποίος γεμίζει και αδειάζει ακατάπαυστα την επιφάνεια της γης με έμβια όντα, και την πλημμυρίζει με ενσυνείδητα όντα για να γνωστοποιήσει Τον Εαυτό Του ώστε να δοξάζεται με τις προσευχές τους… να αφήσει τους ουρανούς και τα άστρα άδεια και έρημα, και να μην πλάσσει τους κατάλληλους κατοίκους και να μην τους τοποθετήσει σε αυτά τα ουράνια παλάτια… και να αφήσει έτσι το απέραντο τόπο της ηγεμονικής Του κυριότητας δίχως υπηρέτες, υπαλλήλους, πρεσβευτές, υπασπιστές, και δίχως επιτηρητές, θεατές, προσκυνητές και δίχως πολίτες; Αποκλείεται! Είναι τόσες φορές αδύνατον όσο και ο άπειρος αριθμός των αγγέλων!...

Και υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα, ένας Πάνσοφος Κυρίαρχος(Hâkim-ι Hakîm), ένας Οικτίρμων Παντογνώστης(Alîm-i Rahîm), Ο Οποίος συντάσσει αυτό το σύμπαν σαν ένα τέτοιο βιβλίο μέσα στο οποίο καταγράφει την βιογραφία του κάθε δέντρου σε όλα του τα κουκούτσια, και γράφει τα καθήκοντα της ζωής του κάθε φυτού και λουλουδιού στους σπόρους του, και καταγράφει με έναν πλέον άρτιο τρόπο το βίο της κάθε ενσυνείδητης ύπαρξης σε μια μικροσκοπική μνήμη μεγέθους ενός σιναπόσπορου, και διαφυλάσσει φωτογραφίζοντας με ποικίλους τρόπους την κάθε πράξη και το γεγονός που διαδραματίζεται σε όλη Του την ιδιοκτησία και πεδία της ηγεμονίας Του… και Ο Οποίος έχει δημιουργήσει το μεγάλο Παράδεισο και την Κόλαση, την γέφυρα του Σιράτ και την Ημέρα της Κρίσεως για την εκπλήρωση και πραγματοποίηση του δικαίου, της σοφίας και της ευσπλαχνίας Του τα οποία συνιστούν τη σπουδαιότερη βάση της κυριαρχίας Του… αλλά να μην καταγράψει τις ενέργειες του ανθρώπου οι οποίες συσχετίζονται με όλο το σύμπαν, και να μην τις διαφυλάξει έτσι ώστε να τους τιμωρήσει και να τους ανταμείψει αναλόγως, και να μην καταγράψει τις καλές και κακές πράξεις τους στους ύψιστους πίνακες του πεπρωμένου; Αδύνατον! Είναι τόσες φορές αδύνατον, όσο αμέτρητες είναι και οι γραφές που βρίσκονται στους επουράνιους πίνακες του πεπρωμένου (Levh-i Mahfuz).

Άρα λοιπόν, η ουσία της πίστης στον Αλλάχ, αδιαμφισβήτητα αποδεικνύει με ακλόνητα στοιχεία, και την πίστη στους αγγέλους, και την πίστη στο πεπρωμένο (kader). Και όπως ο ήλιος δείχνει την μέρα, και η μέρα τον ήλιο, έτσι ακριβώς και οι στοιχειώδης αρχές και πυλώνες της πίστης (που αναφέρονται στην αρχή του ζητήματος) στηρίζουν, επαληθεύουν και αποδεικνύουν η μία την άλλη.

Δεύτερο Σημείο:

Όλοι οι αγώνες, κατεξοχήν του Κουράν και όλων των υπόλοιπων επουράνιων βιβλίων και σελίδων, και πρωτίστως του Μουχάμμεντ Αλεïχις-Σαλάτου Ουεσσελάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί Του) και όλων των απεσταλμένων προφητών (Αλεïχίμους-σελλάμ, Είθε οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί Τους), περιφέρονται γύρω από πέντε-έξι θεμελιώδεις προϋποθέσεις και μοχθούν ασταμάτητα, για να τις διδάξουν και να τις καθιερώσουν. Όλες οι αποδείξεις και τα στοιχεία που μαρτυρούν την προφητεία και ορθότητά Τους, τροφοδοτούν αυτές τις προϋποθέσεις καθώς και ενδυναμώνουν την αλήθεια τους. Και αυτές οι θεμελιώδεις προϋποθέσεις λοιπόν είναι, η πίστη στον Αλλάχ, η πίστη στη μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν, και οι υπόλοιπες αρχές της πίστης. (η πίστη στους απεσταλμένους προφήτες, η πίστη στις αποκαλυμμένες βίβλους, η πίστη στους αγγέλους, η πίστη στο πεπρωμένο kader, και ότι όλα τα ευεργετήματα αλλά και τα δεινά είναι από τον Αλλάχ)

Ως εκ τούτου, οι εν λόγω έξι αρχές και πυλώνες της πίστης, είναι αδύνατον να διαχωριστούν. Η κάθε μια συνυφαίνεται με όλες τις υπόλοιπες, τις απαιτεί και τις ενισχύει. Αυτές οι έξι αρχές, είναι ένα τέτοιο ενωμένο σύνολο που δεν επιδέχεται καμία διαίρεση και ο διαχωρισμός τους είναι εκτός κάθε πιθανότητας. Όπως στο παραδεισένιο δέντρο Τούμπα του οποίου οι ρίζες είναι στους ουρανούς, το κάθε του κλαδί, ο κάθε του καρπός, και το κάθε του φύλλο βασίζεται στην ολότητα της αιώνιας ζωής αυτού του δέντρου. Αυτός που δεν μπορεί να απαρνηθεί αυτήν την τόσο ισχυρή και καταφανή σαν τον ήλιο ζωή του, δεν μπορεί να αρνηθεί διόλου το ένα ενσωματωμένο φύλλο του. Εάν το αρνηθεί, τότε αυτό το δέντρο, όλα τα κλαδιά του, οι καρποί, και όλα τα φύλλα του θα διαψεύσουν αυτόν τον απαρνητή και θα τον αποστομώσουν. Έτσι το ίδιο λοιπόν και η πίστη, με τις έξι ενιαίες και ενωμένες αρχές της φέρει τα ίδια χαρακτηριστικά.

Στην αρχή αυτού του ζητήματος, είχα την πρόθεση να δηλώσω τις Έξι Αρχές της Πίστης με Έξι Σημεία το κάθε ένα από τα οποία θα συντίθεται από Πέντε Ευφυολογήματα στο σύνολο με Τριάντα έξι Ευφυολογήματα. Και με αυτόν τον τρόπο επιθυμούσα να παραθέσω μια εξήγηση και μια απάντηση σε εκείνη την φοβερή ερώτηση που επισημαίνεται στην αρχή αυτού του ζητήματος. Όμως κάποια εμπόδια που προκύψαν, δεν το επέτρεψαν. Εκτιμώ όμως ότι «Το Πρώτο Σημείο» είναι αρκετό ως σημείο αναφοράς, και δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις για τους σώφρονες. Και είναι σαφέστατα κατανοητό ότι: Εάν κάποιος Μουσουλμάνος αρνηθεί τη μία από τις έξι προαναφερόμενες πυλώνες και πραγματικότητες της πίστης, θα πέσει στην απόλυτη απιστία.

Διότι, σε σύγκριση με τις συνοπτικές πληροφορίες που έχουν δώσει οι άλλες θρησκείες, το Ισλάμ έχει εξηγήσει διεξοδικά και έχει διαφωτίσει εντελώς τις πραγματικότητες αυτές, οι οποίες αρχές έχουν συνυφανθεί και αλυσοδεθεί μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο ώστε κάποιος μουσουλμάνος που δεν εγκρίνει και δεν αναγνωρίζει τον Μουχάμμεντ Αλεïχίς-Σαλάτου Ουεσσελάμ,(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί Του), δεν μπορεί να γνωρίζει αληθινά ούτε τον Αλλάχ (με τις ιδιαιτερότητες Του), κι ούτε τη μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν. Η πίστη ενός μουσουλμάνου λοιπόν έχει ως βάση τα τόσο ισχυρά και ακράδαντα άπειρα στοιχεία που του παρατίθενται, με αποτέλεσμα να μην του αφήνει την παραμικρή δικαιολογία για διάψευση. Το μυαλό κατά φύση και αναντίρρητα έρχεται σε θέση να τη δεχτεί.

Τρίτο Σημείο:

Κάποια στιγμή είπα اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ «Ελχάμντου-λιλ-λαχ» (Η Ευχαριστίες Ανήκουν μόνο στον Αλλάχ). Στη συνέχεια συλλογίστηκα ένα αγαθό, άξιο στο απέραντα ευρύ νόημα αυτής της φράσης. Και ξαφνικά ενθυμήθηκε η καρδιά μου την ακόλουθη πρόταση:

اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ عَلَى ال۟اٖيمَانِ بِاللّٰهِ وَعَلٰى وَح۟دَانِيَّتِهٖ وَعَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ وَعَلٰى صِفَاتِهٖ وَاَس۟مَائِهٖ حَم۟دًا بِعَدَدِ تَجَلِّيَاتِ اَس۟مَائِهٖ مِنَ ال۟اَزَلِ اِلَى ال۟اَبَدِ

«Είθε να είναι όλες οι ευχαριστίες σε Αυτόν -όσο απειράριθμες είναι οι εκφάνσεις όλων των τίτλων Του από την προ-αιωνιότητα ως την αιωνιότητα- για το αγαθό της πίστης στον Αλλάχ, για το αγαθό της Ενότητάς Του, για το αγαθό της Απαραίτητης Υπόστασής Του, για τους τίτλους και τα ονόματά Του!»

Και παρατήρησα ότι ήταν ακριβώς αντάξια. Δηλαδή:…………

Το Δέκατο Ζήτημα

Ένα Λουλούδι της Πόλης Εμίρνταγ

Μια εξαιρετικά ισχυρή απάντηση στις αντιρρήσεις που προβλήθηκαν ενάντια στις επαναλήψεις των εδαφίων στο Κουράν.

Πανάξια και πιστά μου αδέρφια,

Βεβαία αυτό το ζήτημα έχει συνταχθεί κάπως περίπλοκα και άκομψα λόγω της ταλαιπωρημένης μου κατάστασης. Ωστόσο πίσω από αυτές τις περίπλοκες εκφράσεις διαπίστωσα με βεβαιότητα την ύπαρξη μιας πολύτιμης θαυματουργικότητας την οποία δυστυχώς δεν κατάφερα να διατυπώσω. Όσο και αν οι εκφράσεις μου είναι κάπως θολές, επειδή όμως ανήκουν στο Κουράν, είναι μια ιερουργία στοχασμού, και το κοράλλι ενός ιερού, υπερυψωμένου, λαμπρού μαργαριταριού. Άρα ας δοθεί η προσοχή στο διαμάντι που κρατάει στο χέρι, και όχι στα αποφόρια.

Επιπροσθέτως, αυτό το ζήτημα γράφτηκε υπό συνθήκες αρρώστιας, ταλαιπωρίας και πείνας, αναγκαστικά σε δύο-τρείς ημέρες του μήνα Ραμαζάν, αρκετά περιληπτικά και συνοπτικά, περιλαμβάνοντας πολλές αλήθειες και διάφορες αποδείξεις μέσα σε μια πρόταση. Για αυτό λοιπόν, ας αγνοηθούν οι ελλείψεις του! ()

Πανάξια και πιστά μου αδέρφια!

Καθώς διάβαζα το θαυματουργό κήρυγμα του Κουράν στον Ένδοξο μήνα του Ραμαζάν, όποιο από τα τριάντα τρία εδάφια -η σχέση των οποίων με το Ρισαλέ-ι Νουρ έχει επισημανθεί στη Πρώτη Λάμψη- αντίκριζα, παρατηρούσα ότι ακόμα και η σελίδα, το φύλλο και η ιστορία στο οποίο βρισκότανε το εδάφιο αφορούν σε ένα βαθμό τους μαθητές του Ρισαλέ-ι Νουρ με έναν τρόπο διδακτικό. Και όπως το εδάφιο περί του φωτός «Νουρ» στην Σούρα «Αλ-Νουρ» υποδεικνύει το Ρισαλέ-ι Νουρ με δέκα δάχτυλα, έτσι και τα εδάφια που το ακολουθούν περί του ερέβους αφορούν επίσης σε αρκετά υψηλό βαθμό αυτούς που είναι εναντίον του. Ένιωσα θαρρείς πως αυτό το αξίωμα, βγαίνει από το ιδιαίτερο νόημα και αποκτά ένα γενικότερο χαρακτήρα, και ότι σε αυτόν τον αιώνα το Ρισαλέ-ι Νουρ και οι μαθητές του διακρίνονται ως ένα επακριβώς μέλος αυτού του γενικότερου νοήματος.

Ναι, ο λόγος του Κουράν παρουσιάζει μια τόσο θαυματουργικότητα και καθολικότητα, και φέρει μια ευρύτητα, ένα ύψιστο επίπεδο και περιεκτικότητα, τα οποία προέρχονται: πρωτίστως από το τέλειο αξίωμα της Κυριότητας του Προ-Αιώνιου και Αιώνιου Ομιλητή Αλλάχ(Mütekellim-i Ezelî)· και ύστερα από το εκτεταμένο αξίωμα του Ατόμου (Προφήτη Μουχάμμεντ(Σ.Α.Ου)), ο οποίος είναι ο συνομιλητής που εκπροσωπεί την ανθρώπινη ύπαρξη αλλά και όλο το σύμπαν· έπειτα από το ευρύτατο αξίωμα των ύψιστων κηρυγμάτων προς το ανθρώπινο είδος που έχουν διεξαχθεί σε κάθε αιώνα· και βεβαίως από το πλέον ύψιστο και περιεκτικό αξίωμα του διαγγέλματος που κηρύσσει τον Κύριο αυτού του κόσμου και του υπερπέραν, της γης και των ουρανών, της προ-αιωνιότητας και της αιωνιότητας, τον Δημιουργό του Σύμπαντος(Hâlik-ı Kâinat) και όλους τους θείους κανόνες περί της διαχείρισης και προστασίας όλων των πλασμάτων. Ώστε λοιπόν ο λόγος αυτός του Κουράν συνιστά μια τέτοια διδασκαλία, η οποία καθώς ακόμη και το απλό και επιφανειακό επίπεδό του χαϊδεύει τις απλές αντιλήψεις των απλών ανθρώπων που αποτελούν τη πλειοψηφία, ταυτόχρονα δίνει μια απόλυτη ικανοποίηση και στους πιο υψηλούς διαλεγόμενους του.

Συνεπώς αυτές οι αφηγήσεις δεν είναι απλά κάποιες ιστορικές αφηγήσεις για να λάβουμε κάποιο μάθημα ή μια διδαχή, αλλά η κάθε μία σαν να καθιερώνει ένα διαχρονικό νόμο που απευθύνεται στον έκαστο αιώνα και σε κάθε επίπεδο σαν να αποστέλλεται εκείνη τη στιγμή, εκ νέου. Και ιδίως με τις πολλαπλές επαναλήψεις των απειλών όπως اَلظَّالِمٖينَاَلظَّالِمٖينَ οι οποίες ανακοινώνουν με σφοδρότητα τις ουράνιες και γήινες συμφορές που είναι οι τιμωρίες των τυραννιών, στρέφει τα βλέμματα των ανήκουστων τυραννιών τούτης της εποχής στις συμφορές που υπέστησαν οι λαοί του Άντ, Σεμούντ και Φαραώ, και δίνει παρηγοριά στους θλιμμένους πιστούς με τη σωτηρία των Προφητών όπως ο Ιμπραχίμ (Αβραάμ) και Μουσά (Μωυσή)(Αλεïχίμους-σελλάμ, Είθε οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί τους).

Πράγματι, αυτό το Θαυματουργό Κήρυγμα του Κουράν, το οποίο με μια ύψιστη ευγλωττία εκθέτει και διδάσκει -σε κάθε επίπεδο, σε κάθε εποχή και αιώνα, είτε πηγαίνοντας εμάς προς αυτούς είτε φέρνοντας αυτές τις εποχές κοντά μας σαν τις σκηνές του σινεμά- ότι όλο το παρελθόν οι νεκρές εποχές και οι αιώνες, οι οποίες κατά την άποψη των απερίσκεπτων και παρεκκλινόντων είναι δήθεν ένας τρομερός και άγριος μηδενικός τόπος ή μια θλιβερή και καταστραμμένη νεκρόπολη, είναι στην πραγματικότητα η κάθε μια ένα ζωντανό παράδειγμα, ένας απίστευτος ζωντανός και εξολοκλήρου έμψυχος και υπαρκτός κόσμος, και μια χώρα του Απόλυτου Επιμορφωτή, συσχετιζόμενη με εμάς. Με την ίδια ευγλωττία και θαυματουργική διδαχή το Κουράν, ανασταίνοντας όλα τα άψυχα και κάνοντας τα να ομιλούν και να σπεύδουν σαν υπεύθυνοι υπάλληλοι σε αλληλοβοήθεια δίνει αληθινά, διαφωτιστικά, ευφρόσυνα μαθήματα στους ανθρώπους, τα τζίν και στους αγγέλους· και διδάσκει ότι αυτό το σύμπαν το οποίο οι παρεκκλίνοντες το θεωρούν άψυχο, άθλιο, νεκρό, μια απέραντη άβυσσο που κατρακυλά στον αποχωρισμό και ματαιότητα, είναι στην πραγματικότητα, μια βίβλος του Υπερτέλειου και Αυτοτελή Μονάρχη(Samedânî), μια πόλη του Πολυεύσπλαχνου(Rahmâni), μια έκθεση των έργων του Κυρίου και Επιμορφωτή(Rabbânî). Συνεπώς και αυτό το Κουράν, θα απολάβει και θα κατέχει άξια την εύνοια και τις άγιες ιδιότητες όπως: το να αποφέρει δέκα ή μερικές φορές χίλια ή και χιλιάδες σαβάμπ (αμοιβές) σε κάθε του γράμμα, το να μην μπορεί ούτε το σύνολο των ανθρώπων και των τζιν να παρουσιάσει ένα παρόμοιο του, το να απευθύνεται και να συνδιαλέγεται με όλη την ανθρωπότητα και την πλάση δεόντως, το να αντιγράφεται συνέχεια και με ευχαρίστηση στις καρδιές εκατομμυρίων χάφιζ που το αποστηθίζουν, το να μη γίνεται πληχτικό παρόλες τις πολλαπλές και συνεχής επαναλήψεις, το να εγκαθίσταται με έναν τέλειο τρόπο στα ευαίσθητα μυαλά των παιδιών παρόλο που υπάρχουν κάποια περίπλοκα σημεία, και το να ακούγεται με αγαλλίαση από αρρώστους, ευπαθείς και ετοιμοθάνατους, θαρρείς και απολαμβάνουν το ύδωρ του Ζαμ-Ζαμ. Και συνεπώς αυτό το Κουράν θα αποφέρει την ευτυχία στους μαθητές του και στους δύο κόσμους.

Και σε συνάφεια με το μυστήριο ότι ο διαβιβαστής του (Μουχάμμεντ Σ.Α.Ου) φέρει μια αδίδαχτη παρθένα μόρφωση, χωρίς να του προκαλεί την οποιαδήποτε υποκρισία και μεγαληγορία σύμφωνα με τη σοφία της φυσιολογικής ροής που εκπηγάζει απευθείας από τον ουρανό, και με τον τρόπο του λόγου του που χαϊδεύει τις απλές αντιλήψεις των κοινών ανθρώπων που είναι η πλειονότητα, και ανοίγοντας τις πιο εμφανείς σελίδες όπως ο ουρανός και η γη, και παρουσιάζοντας πίσω από αυτές τις συνηθισμένες σελίδες τα απίθανα θαύματα της θείας δύναμης και διδάσκοντας τα νοήματα που εκφέρουν εκείνοι οι στίχοι της σοφίας του, παρουσιάζει μια όμορφη θαυματουργικότητα της θεϊκής εύνοιας μέσα στο κάλεσμά του.

Επιπλέον, με το μυστήριο της γνωστοποίησης ότι είναι μια βίβλος ικεσίας, κατήχησης, εξύμνησης και μονοθεϊστικής λατρείας (ταβχίντ) τα οποία καθιστούν απαραίτητη την επανάληψη, και ότι μέσου αυτών των όμορφων και ευχάριστων επαναλήψεων αποκαλύπτονται διαφορετικές έννοιες και βαθύνοιες σε μια και μόνο πρόταση ή μια ιστορία σε διάφορα επίπεδα αντίληψης· και με το μυστήριο που γνωστοποιεί ότι ακόμα και τα πιο μικρά και απλά γεγονότα και τα πιο ασήμαντα πράγματα βρίσκονται υπό την παρατήρηση της ευσπλαχνίας Του, και υπό τον έλεγχο της προφύλαξης και βούλησης Του· και συνάμα με το μυστήριο ότι επισημαίνει και εστιάζει στα μικρά γεγονότα των Σαχάμπε (οι ακόλουθοι του Προφήτη Σ.Α.Ου) ως προς την ίδρυση του Ισλάμ και την καθιέρωση της Σαρία, και ότι διαμέσου αυτών των πρόσκαιρων γεγονότων που λειτουργούν ως σπόροι, καθιερώνει και εγκαθιστά τις οικουμενικές αρχές και τους διαχρονικούς πολύ σημαντικούς καρπούς που θα αποδοθούν σε ολόκληρο το Ισλάμ και την Σαρία, παρουσιάζει μια ασυναγώνιστη λογοτεχνία και μια θαυματουργή ρητορική.

Ναι, δεδομένου ότι η επανάληψη της ανάγκης κάνει αναγκαία την επανάληψη, τότε η επανάληψη κάποιων εδαφίων τα οποία αποτελούν το πόρισμα αμέτρητων στοιχείων και έχουν την ισχύ χιλιάδων πορισμάτων και τα οποία σε μια περίοδο είκοσι χρόνων έχουν διδάξει πολλές διαφορετικές τάξεις απαντώντας ένα σωρό επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις. Επίσης είναι οι στοίχοι που θα αποδείξουν ότι η συντέλεια αυτού του μέγα σύμπαντος στη Δευτέρα Παρουσία και η μετατροπή της παρούσας γης στο μεγαλείο του υπερπέραν, και η διοίκηση ενός μόνο μέλους μέχρι και του ολόκληρου συνόλου, ενός μηδαμινού σωματιδίου αλλά και των τεράστιων αστέρων βρίσκονται στο χέρι αποκλειστικά του Αλλάχ… και είναι οι ίδιοι στίχοι που, στο όνομα του ύψιστου θεϊκού σκοπού της δημιουργίας του κόσμου δείχνοντας τη θεία οργή και θυμό του Κυρίαρχου Επιμορφωτή προς τις τυραννίες των ανθρώπων -οι οποίες εκνευρίζουν και εξοργίζουν ολόκληρη την πλάση, τους ουρανούς, τη γη και τα στοιχεία του- θα υπηρετήσουν στη σύσταση μιας ατελείωτης, άπειρης, τρομερής και καθολικής αλλαγής. Με βάση όλα τα παραπάνω η επανάληψη αυτών των εδαφίων λοιπόν, όχι μόνο δεν είναι ελάττωμα, αντιθέτως είναι ένα πολύ ισχυρό θαυματουργό λεκτικό ύφος μια ύψιστη ρητορική και μια ευπρεπή ευφράδεια, πλέον κατάλληλη και απαραίτητη.

Για παράδειγμα: Η πρόταση بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ («Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ» Στο Όνομα Του Αλλάχ του Πολυεύσπλαχνου του Οικτίρμονος.) η οποία είναι μόνο ένα εδάφιο και επαναλαμβάνεται εκατόν δέκα τέσσερις φορές, όπως έχει εξηγηθεί στη «Δέκατη Τέταρτη Αναλαμπή» του Ρισαλέ-ι Νουρ είναι μια τέτοια πραγματικότητα που συνδέει τη γη με τους ουρανούς, και διαφωτίζει όλο το σύμπαν και ο καθένας κάθε λεπτό, το έχει ανάγκη. Αυτή η πρόταση λοιπόν και εκατομμύρια φορές να επαναλαμβάνεται η ανάγκη θα εξακολουθεί να υπάρχει αμετάλλακτη. Είναι μια ανάγκη τόσο απαραίτητη που είναι όχι σαν το ψωμί που τρώγεται κάθε μέρα, αλλά σαν τον αέρα και το φώς του ήλιου που χρειαζόμαστε και θέλουμε κάθε λεπτό.

Και για παράδειγμα: Στη Σούρα طٰسٓمٓ το εδάφιο اِنَّرَبَّكَلَهُوَالْعَزٖيزُالرَّحٖيمُ (Και, βέβαια, Ο Κύριός σου είναι Εκείνος, ο Παντοδύναμος, ο Πολυέλεος. 26:9) επαναλαμβάνεται οχτώ φορές, και ανακοινώνει τη λύτρωση των απεσταλμένων προφητών και τις τιμωρίες των λαών τους. Είναι ένα εδάφιο που έχει την ισχύ χιλιάδων πραγματικοτήτων και διαθρυλεί στο όνομα του σκοπού της δημιουργίας του κόσμου και στο όνομα της απόλυτης κυριαρχίας του Αλλάχ. Η επανάληψη αυτού του εδαφίου που διδάσκει και εμπεδώνει ότι η αξιοπρέπεια του Κυρίαρχου Επιμορφωτή απαιτεί την τιμωρία των τυραννικών λαών, και η Θεία Ευσπλαχνία Του απαιτεί τη λύτρωση των απεσταλμένων Του, χιλιάδες φορές και να διεξάγεται, πάλι η ανάγκη και η θέληση προς αυτό, είναι ακέραιη και άφθαρτη, έτσι που το γεγονός αυτό παρουσιάζει μια θαυματουργή ευγλωττία και μια θεϊκή ασυναγώνιστη ηδυλογία.

Και για παράδειγμα: Στη Σούρα Ερ-Ραχμάν το εδάφιο فَبِاَىِّ اٰلَٓاءِ رَبِّكُمَاتُكَذِّبَانِ (Τότε, ποια από τις ευεργεσίες του Κυρίου σας θα αρνηθείτε;) και το εδάφιο وَيْلٌيَوْمَئِذٍلِلْمُكَذِّبٖينَ (Συμφορά αυτή την ημέρα για όσους διέψευδαν την αλήθεια.) στην Σούρα Ελ-Μουρσελάτ, τα οποία εκφωνούν απειλητικά στα τζίν και στην ανθρωπότητα, την απιστία και αχαριστία, την τυραννία και αδικία προς όλη την πλάση που εξοργίζουν το σύμπαν, εκνευρίζουν τη γη και τον ουρανό, βλάπτουν τους καρπούς της δημιουργίας του κόσμου, διαβάλλουν το μεγαλείο της Θείας ηγεμονίας διαψεύδοντας και υποτιμώντας το. Τα ίδια εδάφια συνιστούν ένα ολοκληρωτικό μάθημα και συνδέονται με χιλιάδες παρόμοιες πραγματικότητες και έχουν την ισχύ χιλιάδων ζητημάτων, ώστε χιλιάδες φορές και να επαναλαμβάνονται και πάλι η ανάγκη παραμένει φλέγουσα και είναι μια μεγαλειότητα ευγλωττίας και μια πανέμορφη λογοτεχνική θαυματουργικότητα.

Και για παράδειγμα: Λαμβάνοντας υπόψη ότι μέσα στην ικεσία του Προφήτη(Α.Σ.Ου.- Η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ μαζί του), γνωστή ως Τζεβσέν-ουλ Κεμπίρ, -η οποία είναι μια πραγματική ικεσία που αναβλύζει από το Κουράν, και κατά κάποιο τρόπο ένα απόσταγμα Του- επαναλαμβάνεται εκατό φορές η φράση سُبْحَانَكَ يَا لآ اِلَهَ اِلآّ اَنْتَ اْلاَمَانُ اْلاَمَانُ خَلِّصْنَا وَاَجِرْنَا وَنَجِّنَا مِنَ النَّار (Σε αποκαθαίρουμε από οποιαδήποτε ατέλεια Ω Εσύ που δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός Εσένα, Έλεος! Έλεος! Απελευθέρωσε, προστάτεψε, λύτρωσέ μας από τη φωτιά!) η οποία εκφωνεί τις μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου, την οντότητα Ενός Μοναδικού Θεού, και τα τρία σπουδαία καθήκοντα των πλασμάτων προς τη Θεία Επιμόρφωση του Αλλάχ(Rubûbiyyet), (την εξύμνηση, τον εγκωμιασμό και τον καθαγιασμό). Δηλώνει το σημαντικότερό τους σκοπό ο οποίος είναι η σωτηρία από την αιώνια απελπισία που είναι και το πιο τρομερό ζήτημα της ανθρωπότητας και το πολυπόθητο αποτέλεσμα της δέησης και της ανθρώπινης ανικανότητας. Η επανάληψη λοιπόν αυτής της φράσης, και χιλιάδες φορές να γινότανε πάλι δεν θα αρκούσε.

Έτσι λοιπόν, οι επαναλήψεις του Κουράν ανάγονται σε αυτές τις αρχές. Ακόμα, μερικές φορές για λόγους που το απαιτούν -όπως η σπουδαιότητα της θέσης που βρίσκεται, η ανάγκη για την κατανόηση και το ιδιάζον ύφος της καλλιέπειας του- η πραγματικότητα του ταβχίντ (μονοθεϊσμού) εκφράζεται φανερά είτε υπαινικτικά είκοσι φορές σε μια και μόνο σελίδα, ωστόσο δεν προκαλεί πλήξη, αντιθέτως ενθαρρύνει και προκαλεί ενθουσιασμό. Στο Ρισαλέ-ι Νουρ έχει στοιχειοθετηθεί εντελώς το πόσο απαραίτητες, κατάλληλες, γλαφυρές και θαυμάσιες είναι αυτές οι επαναλήψεις του Κουράν.

Το μυστήριο και η σοφία των διαφορών που υφίστανται μεταξύ των Σούρα που αποκαλύφθηκαν στη Μέκκα και των Σούρα που αποκαλύφθηκαν στη Μαντίνα από άποψη ευγλωττίας και θαυματουργικότητας, και από πλευράς λεπτομερειών και συνοψίσεων μέσα στο Θαυματουργικό Κήρυγμα του Κουράν είναι το εξής:

Στην Μέκκα, οι πρώτοι διαλεγόμενοι και οι υπενάντιοι, ήταν οι ειδωλολάτρες των Κουρεḯσιδων και οι αγράμματοι. Για αυτό το λόγο, χρειαζόταν ένα ισχυρό και ύψιστο ύφος καλλιεπείας, μια θαυματουργή, πειστική σύνοψη για αφομοίωση και επανάληψη για την καθιέρωση, έτσι και οι περισσότερες Σούρα της Μέκκα εστιάζουν στις αδιάσειστες και καταφανές αποδείξεις των πυλώνων της πίστης, τα αξιώματα του μονοθεϊσμού. Παράλληλα με μια πάρα πολύ ισχυρή, υψηλή, θαυματουργή και μοναδική ευγλωττία με τις ουσιώδεις επαναλήψεις και ανακοινώσεις αποκαλύπτουν την αρχή και το τέλος της δημιουργίας, τον Αλλάχ και το υπερπέραν, όχι μόνο σε μια σελίδα, ένα εδάφιο, μια πρόταση, μια λέξη, άλλα μερικές φορές ακόμα και μέσω ενός μόνο γράμματος αλλάζοντας τη σύνταξη, φέρνοντας το ρήμα μπροστά το υποκείμενο στο τέλος, προσδιορίζοντας κάποιο ουσιαστικό ή αφήνοντας το αόριστο. Και με αυτό το ασυναγώνιστο τρόπο και αξιοθαύμαστο ύφος, έχει αφήσει τους επιστήμονες της λογοτεχνίας και τους ειδήμονες του λόγου έκπληκτους.

Όσο για τις Σούρα και εδάφια της Μαντίνα, επειδή οι πρώτοι συνομιλητές και οι αντιτιθέμενοι, ήταν οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί, οι οποίοι ενστερνίζονται την ύπαρξη του Αλλάχ και είναι λαοί της βίβλου, ο αξιότερος τρόπος της ευγλωττίας και καθοδήγησης, ο ευπρεπής λόγος και οι ανάγκες σε αυτήν την περίσταση δεν είναι η δήλωση των υψηλών αρχών και πυλώνων της θρησκείας προς τον λαό της βίβλου με τον απλό, ξεκάθαρο και λεπτομερή τρόπο, αλλά η ανάγκη ήταν η διαλεύκανση των θεμάτων περί των θείων διαταγμάτων και κανόνων τα οποία ήταν θέματα διαμάχης και οι μικρές λεπτομέρειες και οι προελεύσεις και λόγοι αυτών των καθολικών κανόνων. Για αυτό το λόγο, οι Σούρα και τα εδάφια που αποκαλύφθηκαν στη Μαντίνα γενικότερα με ένα μοναδικό ύφος λόγου του Κουράν, μέσα από λεπτομερείς, διευκρινιστικές μα και απλές εξηγήσεις ταυτόχρονα αποτυπώνοντας τις αλήθειες περί του μονοθεϊσμού ταβχίντ, της πίστης και του υπερπέραν, ανακοινώνουν και αποδεικνύουν μια ύψιστη και ισχυρή πεμπτουσία, ένα αποτέλεσμα, ένα τεκμήριο οι οποίες συνάδουν της πίστης στον Αλλάχ και καθιστά τα εν λόγω μικρά και συγκεκριμένα γεγονότα της θρησκείας οικουμενικές και διαχρονικές αρχές. Με αποτέλεσμα εκτίνει, δοξάζει και ευλογεί το επίπεδο του λόγου που τις μεταφέρει.

Το Ρισαλέ-ι Νουρ έχει αποδείξει ακόμα και στους πείσμωνες -στο Δεύτερο Φως της Δεύτερης Φλόγας του Εικοστού Πέμπτου Λόγου- πως οι εκφράσεις όπως

اِنَّ اللّٰهَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ ۞ اِنَّ اللّٰهَ بِكُلِّ شَىْءٍ عَلٖيمٌ ۞ وَهُوَ الْعَزٖيزُ الرَّحٖيمُ ۞ وَهُوَ الْعَزٖيزُ الْحَكٖيمُ

(Και ο Αλλάχ είναι ο Παντοδύναμος. Κουράν Ελ Μπάκαρα 2:20.)

(Και ο Αλλάχ είναι ο Παντογνώστης. Κουράν Ελ Ανκεμπούτ 29:62)

(Και Αυτός είναι Επιεικής και Πάνσοφος. Κουράν Ελ Ρουμ 30:27)

(Και Αυτός είναι Παντοδύναμος και Πολυεύσπλαχνος. Κουράν Ελ Ρουμ 30:5)

οι οποίες ως συνήθως βρίσκονται στο τέλος των εδαφίων και εκφράζουν την Ενάδα του Αλλάχ και το υπερπέραν, είναι οι πεμπτουσίες ενός ενάρετου ύψιστου λόγου, και ότι εμπεριέχουν χαρίσματα, ευφυολογήματα και πάνσοφα αποτελέσματα, εξηγώντας στο εν λόγω σημείο τις δέκα από τις αμέτρητες εκείνες αρετές αυτών των αποφθεγμάτων, και το ανεπιτήδευτο θαυματουργό ύφος που κατέχουν.

Ναι, το Κουράν καθώς εξηγεί τα δευτερεύοντα θέματα της Σαρία και τους νόμους της κοινωνικής ζωής, ξαφνικά ανυψώνει την όραση του διαλογιζόμενου στα ανώτατα οικουμενικά σημεία, μετατρέποντας έτσι το λιτό ύφος του σε ένα θείο ύφος, και τα μαθήματα της Σαρία σε μαθήματα μονοθεϊσμού. Δείχνει με αυτόν τον τρόπο ότι το Κουράν είναι μια βίβλος ιδεολογίας και διαταγμάτων και σοφίας, και συνάμα μια βίβλος πίστης και εξύμνησης, αλλά και συλλογισμού και προσευχής και κατήχησης και καλέσματος. Και με το να διδάσκει και να υπαγορεύει σε όλα σχεδόν τα σημεία, τους πολλαπλούς σκοπούς της καθοδήγησης του, παρουσιάζει μια διαφορετική, λαμπρή και θαυματουργή ευγλωττία από αυτή που υπάρχει στο λογοτεχνικό ύφος των εδαφίων της Μέκκα.

Μερικές φορές μέσα σε δύο λέξεις, όπως رَبُّ الْعَالَمِينَ και رَبُّكَ και στην έκφραση رَبُّكَ η λέξει رَبُّ δηλώνει τη θεία Μοναδικότητα(Ehadiyyet), και με τη λέξει الْعَالَمِينَ τη θεία Ενάδα(Vâhidiyyet), και έτσι γνωστοποιεί τη θεία Ενάδα μέσα στη θεία Μοναδικότητα. Επιπλέων έτσι όπως βλέπει ένα σωματίδιο και το διορίζει στην κόρη του οφθαλμού έτσι και με το σφυρί του ίδιου εδαφίου, διορίζει και τάσσει τον Ήλιο στην κόρη του ουρανού σαν ένα μάτι.

Για παράδειγμα, μετά το εδάφιο خَلَقَ السَّمَوَاتِ وَاْلاَرْضَ (Αυτός έχει δημιουργήσει τους ουρανούς και τη γη. Κουράν, Ελ-Χαντιντ, 57:4) το επόμενο εδάφιοيُولِجُ الَّيْلَ فِى النَّهَارِ وَيُولِجُ النَّهَارَ فِى الَّيْلِ (Αυτός βάζει τη νύχτα μέσα στη μέρα και τη μέρα μέσα στη νύχτα. Κουράν, Ελ-Χαντιντ, 57:6) και το ερχόμενο το οποίο είναι το εξής, وَهُوَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (Και Αυτός γνωρίζει αληθινά αυτά που κρύβονται μέσα στα σπλάχνα. Κουράν, Ελ-Χαντιντ, 57:7) λέει: «Μαζί με την τεράστια μεγαλοπρέπεια της δημιουργίας της γης και των ουρανών, ξέρει και διαχειρίζεται ακόμα και τις σκέψεις της καρδιάς». Και με έναν τέτοιο τρόπο έκφρασης, ο απλός και συνοπτικός αυτός διάλογος μετατρέπεται σε έναν έξοχο, ελκυστικό, ευνόητο και καθοδηγητικό διάλογο για τις αντιλήψεις των απλών, αγράμματων και κοινών ανθρώπων.

Μία Ερώτηση: «Επειδή μερικές φορές, μια σημαντική πραγματικότητα δεν μπορεί να διακριθεί με μια επιφανειακή ματιά και σε κάποια σημεία δεν αντιλαμβάνεται η σχέση μιας αναφοράς ενός μικρού και απλού γεγονότος με τις αρετές μιας καθολικής αρχής του μονοθεϊσμού-ταβχίντ, αυτό θεωρείται ως ελάττωμα. Για παράδειγμα, ανάμεσα στην αφήγηση του γεγονότος όπου ο προφήτης Γιουσούφ(Ιωσήφ- Είθε οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) με ένα τέχνασμα κατάσχει το μικρό του αδερφό, αποτυπώνεται μια ύψιστη αρχή όπωςوَفَوْقَ كُلِّ ذِى عِلْمٍ عَلِيمٍ (Υπάρχει ένας καλύτερος γνώστης πάνω από όλους τους γνώστες. Κουράν, Ελ-Γιουσούφ, 12:7) που όμως δεν φαίνεται να αρμόζει από άποψη λογοτεχνίας. Ποιά είναι η σοφία αυτού του μυστηρίου;»

Απάντηση: Στις περισσότερες εκτενείς Σούρα και τις πιο μέτριες -από τις οποίες η κάθε μια είναι σαν ένα μικρό Κουράν- ακόμη και σε πολλές σελίδες και θέσεις, το Κουράν δεν ακολουθεί μόνο δύο-τρείς λόγους αλλά επειδή κατέχει τις ιδιότητες να είναι και μια βίβλος εξύμνησης και πίστης και συλλογισμού και ένα βιβλίο κανόνων και σοφίας και καθοδήγησης, συμπεριλαμβάνοντας πολλά βιβλία και ποικιλία διδαχών, ο σκοπός του Κουράν είναι να εκφράζει την οικουμενική περιεκτικότητα της Θείας Επιμόρφωσης του Αλλάχ(Rubûbiyyet), και την μεγαλειότητα της εκδήλωσης αυτού. Και επειδή το Κουράν αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την ανάγνωση της μέγα βίβλου του σύμπαντος, σαφώς και σε όλες τις θέσεις, μερικές φορές ακόμα και σε μια μόνο σελίδα ακολουθώντας πολλαπλούς σκοπούς καθώς παρουσιάζει την ιδιότητα διδασκαλίας των πραγματικοτήτων της πίστης και των επιπέδων του μονοθεϊσμού και της θείας γνώσης, από την άλλη για παράδειγμα, ανοίγει ένα κεφάλαιο σχετικά ασήμαντο επιφανειακά, και μέσα σε αυτό το μικρό κεφάλαιο διδαχής, τοποθετεί πάρα πολύ ισχυρούς συσχετισμούς με τους σκοπούς του, που αποκτούν έτσι μια αξιόλογη θέση μέσα στο συγκεκριμένο αυτό σημείο, και με αυτόν τον τρόπο επίσης ανεβάζει το επίπεδο της ευγλωττίας του.

Μια Δεύτερη Ερώτηση: «Ποιά είναι η σοφία που το Κουράν επαναλαμβανόμενα διδάσκει στην κάθε μία Σούρα, στην κάθε σελίδα και στο κάθε αξίωμα, και με αποδείξεις παρουσιάζει χιλιάδες φορές το μεταθανάτιο κόσμο του υπερπέραν, το μονοθεϊσμό και τα οφέλη και τις τιμωρίες της ανθρωπότητας, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, είτε υπαινικτικά;»

Απάντηση: Για να επιτευχθεί η διδασκαλία των σημαντικότερων, μεγαλύτερων και πιο τρομερών ζητημάτων της σφαίρας των δυνατοτήτων και των μεταλλαγών και περιπετειών του σύμπαντος και ιδίως η εμπέδωση του μείζονος σημασίας από αυτών -η οποία είναι και το καθήκον του ανθρώπου που είναι ο εκπρόσωπος της γης και έχει πάρει στους ώμους του τη μέγα αυτή παρακαταθήκη- και παράλληλα για την εξάλειψη των αμφιβολιών και την καταπολέμηση των ανήλεων διαψεύσεων και επίμονων αντιθέσεων περί αυτών των μεγάλων ζητημάτων που θα επιφέρουν είτε διαμαρτυρία είτε αιώνια ευτυχία, το Κουράν όχι χιλιάδες αλλά και εκατομμύρια φορές κι αν χρειαζόταν να τα επαναλάβει για να αποσπάσει την προσοχή του ανθρώπου, να τα μεταδώσει και να τα κατοχυρώσει δεν θα ήταν περιττολογία. Και ήδη τα θέματα αυτά διαβάζονται και εκφωνούνται εκατομμύρια φορές από το Κουράν χωρίς ποτέ να προκαλεί ανία μα ούτε και τελειώνει ποτέ η ανάγκη προς αυτά.

Για παράδειγμα, η διακήρυξη της πραγματικότητας της αιώνιας ευτυχίας που ευαγγελίζονται τα εδάφια, لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِى مِنْ تَحْتِهَا اْلاَنْهَارُ خَالِدِينَ فَيهَآ اَبَدًا اِنَّ الَّذِينَ اَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ (Για αυτούς που πιστεύουν και κάνουν καλά έργα, υπάρχουν Παράδεισοι με ποτάμια που τρέχουν από κάτω τους όπου και μείνουν αιωνίως. Κουράν, Ελ-Μπουρούτζ, 85:11) για το λόγο και μόνο που εξαγγέλλουν ότι «σώζουν τον άνθρωπο και τον κόσμο του αλλά και όλους τους αγαπημένους του από την αιώνια ανυπαρξία που η πραγματικότητα του θανάτου θυμίζει κάθε λεπτό στον απεγνωσμένο, προσφέροντάς του την αιώνια ευτυχία» εκατομμύρια φορές και να επαναληφθούν, και μια σημασία όσο και το σύμπαν να τους δοθεί, και πάλι δεν είναι σε καμία περίπτωση ούτε σπατάλη, ούτε μειονέκτημα.

Για αυτό λοιπόν, το Θαυματουργικό Κήρυγμα του Κουράν το οποίο διδάσκει τέτοιου είδους ανεκτίμητης σημασίας ζητήματα, και διαμορφώνει το σύμπαν σαν μια οικία, και προσπαθεί να αποδείξει, να πείσει και να διαβεβαιώσει τις τρομερές ανατροπές που θα γίνουν στη μορφή του, βεβαίως και η προσήλωση των βλεμμάτων σε αυτά τα ζητήματα ακόμα και χιλιάδες φορές, είτε φανερά, είτε κρυφά είτε αναφορικά είναι, όχι μόνο δεν είναι σπατάλη, αλλά αντιθέτως, αναζωογονεί με την προσφορά του σαν τις ύλες πρώτης ανάγκης όπως το ψωμί, ο αέρας και το φως.

Και για παράδειγμα, η σοφία στα απειλητικά εδάφια όπως, اِنَّ الْكَافِرِينَ فِى نَارِ جَهَنَّمَ وَالظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ اَلِيمٌ (σίγουρα οι άπιστοι βρίσκονται στη φωτιά. Και οι τύραννοι, γι’ αυτούς υπάρχει σφοδρή τιμωρία. Κουράν, Ελ-Νισά, 4:111, Ετ-Τεβμπά 9:35,109, Ελ-Ινσάν, 76:31, Ιμπραχίμ 14:22) τα οποία το Κουράν επαναλαμβάνει με τρομερή σφοδρότητα και δύναμη, είναι ότι -όπως έχει αποδειχτεί ρητά και στο Ρισαλέ-ι Νουρ- η διάψευση των ανθρώπων είναι μια τέτοια παραβίαση ενάντια στα δικαιώματα του σύμπαντος και τα περισσότερα όντα που βρίσκονται σε αυτό, ώστε εκνευρίζει τον ουρανό και τη γη και φέρνοντας σε οργή τα στοιχεία τους, χαστουκίζει αυτούς τους τυράννους με τους τυφώνες. Και με την ξεκάθαρη αποκάλυψη των εδαφίων اِذَٓااُلْقُوافٖيهَاسَمِعُوالَهَاشَهٖيقًاوَهِىَتَفُورُ۞تَكَادُتَمَيَّزُمِنَالْغَيْظِ (Όταν ρίχνονται σε αυτήν (Κόλαση) θα την ακούν να βρυχάται, διότι βράζει. ‘Ώσπου θα εκραγεί. Κουράν, Ελ-Μουλκ, 67:7-8.) η Κόλαση εκνευρίζεται τόσο πολύ σε αυτούς τους άπιστους τυράννους, που από την οργή της φτάνει σε σημείο έκρηξης.

Προς ένα τόσο ευρύ έγκλημα και παραβίαση λοιπόν, ο Μονάρχης του σύμπαντος βλέποντας όχι τη μικρότητα και ασημαντότητα του ανθρώπου, αλλά προς την ευρύτητα της τυραννίας του εγκλήματος, τον τρόμο που προέρχεται από την άπιστη αυτή παραβίαση του, για να παρουσιάσει τη σπουδαιότητα των δικαιωμάτων των υπηκόων Του, και την απέραντη ασχήμια της απιστίας και παραβίασης των άπιστων προς το διάταγμα Του, όχι χίλιες φόρες, αλλά και εκατομμύρια, ακόμα και δισεκατομμύρια φορές, με σφοδρότητα και οργή να επαναλάμβανε αυτές τις τιμωρίες αυτών των εγκλημάτων, και πάλι δεν θα ήταν σπατάλη ούτε και ελάττωμα. Για αυτό, εδώ και χίλια χρόνια εκατομμύρια άνθρωποι, χωρίς ανία τα διαβάζουν με μεγάλο πάθος και ανάγκη.

Ναι, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, για κάθε άνθρωπο, ένας κόσμος φεύγει και ένας νέος κόσμος ανοίγει τις πύλες του. Και όπως η φράση لآاِلَهَ اِلاَّ اللَّهُ «Δεν υπάρχει άλλος θεός παρά μόνο ο Αλλάχ», επαναλαμβανόμενη με πάθος χίλιες φορές, φωτίζει την εκάστη μεταβαλλόμενη στιγμή και η ίδια η φράση لآاِلَهَ اِلاَّ اللَّهُ είναι αναγκαία για τον καθένα ώστε να φωτίσει αυτούς τους παροδικούς του κόσμους. Έτσι το ίδιο ακριβώς, το Κουράν με μια απόλυτη σοφία επαναλαμβάνει αυτά τα εδάφια, για να μην αφήσει να μαυρίσουν αυτές οι ποικίλες παροδικές σκηνές και αυτοί οι διαρκώς ανανεωνόμενοι και κινούμενοι κόσμοι, και για να μην αφήσει να παραμορφωθούν οι εικόνες που αντικατοπτρίζονται στον καθρέπτη της ζωής, και για να μην φέρει σε αντίθετη θέση τους καλεσμένους του οι οποίοι το επαληθεύουν με μαρτυρία. Και με αυτόν τον τρόπο, με την ανάγνωση των εδαφίων περί των τιμωριών αυτών των εγκλημάτων, και των αυστηρών απειλών του Προ-Αιώνιου Βασιλιά που συντρίβουν το πείσμα τους, να εκτιμήσουν αξίως τα εδάφια του, και να προσπαθούν να γλιτώσουν από την πλάνη του νέφς (τα πάθη του εαυτού) κατανοώντας ότι ακόμα και ο σατανάς δε πλησιάζει στη φαντασίωση ότι αυτή η τόσο ισχυρή και επίμονη επανάληψη των απειλών του Κουράν θα μπορούσε να είναι ψευδής! Και έτσι δείχνει ότι, η οδύνη της κόλασης είναι η ίδια η δικαιοσύνη για αυτούς που διαψεύδουν τα εδάφια αυτά.

Και για παράδειγμα: Με βάση της σοφίας που βρίσκεται στις πολλαπλές επαναλήψεις των ιστοριών, όπως της Ράβδου του Μούσα (Μωυσή) και την πολύ-σοφή και ωφέλιμη ιστορία του Μούσα (Αλέϊ-χίς Σαλάμ – Είθε η ειρήνη του Αλλάχ να είναι μαζί του), και των υπολοίπων απεσταλμένων προφητών(Η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί τους), -των οποίων οι προφητείες όλων τεκμηριώνουν και επαληθεύουν την ορθότητα της Αποστολής του Αγγελιοφόρου Άχμεντ (Μουχάμμεντ Αλεïχί - Σαλάτου Ουεσελλάμ, Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του)- και το ότι ο οποιοσδήποτε ο οποίος δεν μπορεί να διαψεύσει το σύνολο τούτων των αγγελιαφόρων δεν μπορεί στα πλαίσια της πραγματικότητας να διαψεύσει ούτε Αυτόν· και επίσης δεδομένου ότι, ο κάθε άνθρωπος δεν δύναται να διαβάσει όλο το Κουράν κάθε στιγμή, η επανάληψη αυτών των ιστοριών που αποτελούν τις σημαντικές βάσεις της πίστης σε εκτεταμένες και μέτριες Σούρα καθιστώντας τες ως ένα μικρό Κουράν, διαπιστώνεται ότι δεν είναι σπατάλη, αλλά αντιθέτως κατέχει την πιο άξια ευγλωττία με το σκοπό της διδασκαλίας, ο οποίος είναι να διδάξει ότι το ζήτημα του Μουχάμμεντ (Αλεïχί - Σαλάτου Ουεσελλάμ, Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) είναι το σημαντικότερο γεγονός της ανθρωπότητας και το μεγαλύτερο ζήτημα του σύμπαντος.

Ναι, η καταλληλότητα Του (Μουχάμμεντ) για αυτό το ύψιστο θαυμάσιο αξίωμα έχει αποδειχτεί στο Ρισαλέ-ι Νουρ με έναν αδιαμφισβήτητο τρόπο, και με πάρα πολλά στοιχεία και τεκμήρια. Και με το ότι, το Κουράν δίνει το υψηλότερο αξίωμα στην Προσωπικότητα του Άχμεντ, και συμπεριλαμβάνοντας τους τέσσερις πυλώνες της πίστης παρουσιάζει τη φράση مَحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ισάξια με τη βάση لآاِلَهَ اِلاَّ اللَّهُ , δηλώνεται πως η Αποστολή του Μουχάμμεντ (Αλεïχί - Σαλάτου Ουεσελλάμ, Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) είναι η μεγαλύτερη πραγματικότητα του σύμπαντος, και η Προσωπικότητα του Άχμεντ(Α.Σ.Ου), είναι η πιο ένδοξη όλων των δημιουργημάτων, και η γενικότερη πνευματική Του προσωπικότητα και το ιερό Του αξίωμα το οποίο ονομάζεται η πεμπτουσία ή αλήθεια του Μουχάμμεντ(Α.Σ.Ου), είναι ο λαμπρότερος ήλιος και των δύο κόσμων. Και ένα από τα χιλιάδες τεκμήρια είναι ότι:

Με βάση την αρχή: اَلسَّبَبُكَالْفَاعِلِ «ο αίτιος είναι σαν τον πράτων.» είναι σαφές ότι οι καλές πράξεις που έχουν διεξαχθεί από όλη την κοινότητα-ούμμα Του σε κάθε εποχή, καταγράφονται παρομοίως και στο δικό Του μέρισμα. Και το ότι έχει διαφωτίσει όλες τις αλήθειες του σύμπαντος με το φως που έχει φέρει και έχει αφήσει ευγνώμων όχι μόνο τα τζίν, τους ανθρώπους, τους αγγέλους και τα έμβια όντα αλλά και ολόκληρο το σύμπαν τους ουρανούς και τη γη… και το ότι, βάση της μαρτυρίας που παρατηρούμε μπροστά στα μάτια μας ότι δηλαδή οι ικεσίες που πραγματοποιούν τα φυτά μέσω της γλώσσας της φύσης τους, και οι ικεσίες των ζωών που εκτελούν μέσω της έμφυτης ανάγκης που έχουν, βρίσκουν αποδοχή και απαντώνται εν πράξη… έτσι κατά τον ίδιο τρόπο οι εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια (λογιάζοντας και τα αόρατα), φυσικές και αναπότρεπτες αποδεκτές ικεσίες αυτής της αφοσιωμένης κοινότητας-ούμμα προς Αυτό το Άτομο(Α.Σ.Ου), και όλες οι προσευχές, ευλογίες παρακλήσεις και τα πνευματικά οφέλη που λαμβάνουν, αφιερώνονται πρωταρχικά σε Αυτόν(Α.Σ.Ου). Παράλληλα έχοντας υπόψη ότι, οι προκείμενες ιδιαιτερότητες θα μεταβάλλουν στο μέλλον την πνευματική προσωπικότητα Αυτού του Ατόμου(Α.Σ.Ου) -η οποία είναι η πεμπτουσία του Μουχάμμεντ(Α.Σ.Ου)- σαν το δέντρο Τούμπα του παραδείσου, ήταν κατεξοχήν γνωστό και φανερό στον Παντογνώστη του Αγνώστου Αλλάχ(Allâm-ül Guyub)· όλα αυτά καθιστούν χωρίς δισταγμό δίκαια και άξια το γεγονός ότι στη βίβλο Του (Ο Αλλάχ) Κουράν έχει δώσει την πλέον διακεκριμένη σημασία σε Αυτόν (Μουχάμμεντ Σ.Α.Ου.) και γι’ αυτό το λόγο έχει ανακοινώσει στα διατάγματα Του την υπαγωγή και υποταγή στις αρχές της Σούννας Αυτού Του Προσώπου, και την προσέλκυση της εύνοιάς Του (Μουχάμμεντ Σ.Α.Ου.) ως το σημαντικότερο ζήτημα της ανθρωπότητας. Βασιζόμενο και δεόντως όλων των παραπάνω αληθειών το Κουράν κάνει αναφορές πού και πού στην ανθρώπινη Του προσωπικότητα και την πρώιμη του ανθρώπινη κατάσταση τα οποία συνιστούν το σπόρο εκείνου του μεγαλοπρεπές δέντρου Τούμπα του παραδείσου.

Για το λόγο αυτό λοιπόν, το ότι οι πραγματικότητες που επαναλαμβάνονται στο Κουράν κατέχουν μια τέτοια αξία και σοφία, η εκάστοτε αγνή συνείδηση ομολογεί την ύπαρξη μιας ισχυρής και ευρύτατης πνευματικής θαυματουργίας σε αυτές τις επαναλήψεις. Εκτός εάν έχει εθιστεί με την επιδημία του υλισμού και έχει νοσήσει η καρδιά του και η συνείδηση του έχει αρρωστήσει, και φέρει τα γνωρίσματα του παρακάτω ιδιώματος:

قَد۟ يُن۟كِرُ ال۟مَر۟ءُ ضَو۟ءَ الشَّم۟سِ مِن۟ رَمَدٍ وَ يُن۟كِرُ ال۟فَمُ طَع۟مَ ال۟مَاءِ مِن۟ سَقَمٍ

(καμιά φορά ο άνθρωπος αρνείται το φως του ήλιου λόγο του άρρωστου ματιού του, και λόγο της αρρώστιας του στόματός του δεν εκτιμά τη νοστιμιά του νερού!)

ΔΥΟ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΩΣ ΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΖΗΤΗΜΑ

Η πρώτη: Πριν δώδεκα χρόνια άκουσα ότι κάποιος από τους πιο τρομερούς και επίμονους αθεϊστές έχει αρχίσει να εξυφαίνει μια συνομωσία εναντίον του Κουράν ξεκινώντας τη μετάφραση του λέγοντας: «Ας μεταφραστεί το Κουράν, έτσι ώστε να φανερωθεί το τι είναι». Δηλαδή, έχει ετοιμάσει μια σκευωρία για να παρουσιάσει τις επαναλήψεις που περιέχει ως περιττές και στη θέση Του να διαβάζεται η μετάφραση αυτή.

Όμως τα αναμφισβήτητα στοιχεία του Ρισαλέ-ι Νουρ έχουν ακράδαντα αποδείξει ότι: «Η πραγματική μετάφραση του Κουράν δεν είναι εφικτή, και καμία άλλη γλώσσα δεν μπορεί να διατηρήσει τις ιδιαιτερότητες και λεπτομέρειες του Κουράν όπως η μορφή της Αραβικής γλώσσας, και ότι δεν μπορούν οι απλές και σύντομες μεταφράσεις των απλών ανθρώπων να πάρουν τη θέση των περιεκτικών και θαυματουργών λέξεων του Κουράν οι οποίες παρέχουν από δέκα μέχρι και χίλιες αμοιβές (σαβάμπ) το κάθε γράμμα τους. Δεν μπορεί να απαγγέλλεται στα τζαμιά στη θέση του Κουράν.» Και με την ευρεία διάδοση του Ρισαλέ-ι Νουρ παντού, τα σχέδια τους έμειναν χωρίς αποτέλεσμα. Ωστόσο, κάποιοι υποκριτές όμως, που έχουν διδαχτεί από αυτόν τον άθεο, συνέχισαν να προσπαθούν σαν τα ανόητα χαζά παιδιά φυσώντας να σβήσουν τον ήλιο προς όφελος του σατανά. Και πιστεύω πως αυτό ήταν η αιτία που μου προκάλεσε μια βαριά διαταραχή και στενοχώρια και αιτία για να γραφτεί αυτό το Δέκατο Ζήτημα. Επειδή δεν μπορώ να συναντηθώ με άλλους, δεν ξέρω την πραγματικότητα των συγκυριών.

Η δεύτερη υποσημείωση του συμπεράσματος: Έπειτα από την αποφυλάκιση μας από τις φυλακές της πόλης Ντενίζλη, είχα καθίσει στον υψηλό όροφο του δημοφιλές ξενοδοχείου της πόλης. Τα όμορφα και πολυάριθμα καβάκια στους απέναντι κήπους τα οποία λες και είχαν σχηματίσει έναν κύκλο εξύμνησης με τα τόσα λεπτά φύλλα τους, και οι τόσο χαριτωμένες, ελκυστικές και γοητευτικές κινήσεις του χορού που κάνουν μαζί με τα φύλλα, τα κλαδιά και τα ίδια τα δέντρα μέσου του αέρα που τα ακουμπάει, έπειτα ο αποχωρισμός μου από τα αδέρφια μου και η μοναξιά μου, μου προκάλεσαν μια μελαγχολία και στενοχώρια στην καρδιά μου. Ξαφνικά θυμήθηκα το φθινόπωρο και το χειμώνα και με περιτύλιξε μια αφροσύνη. Λυπήθηκα τόσο πολύ αυτά τα ευαίσθητα καβάκια και έμβια όντα τα οποία ταλαντεύονται με μια απόλυτη χαρά, έτσι ώστε τα μάτια μου γέμισαν με δάκρια. Για το λόγο ότι με προειδοποιούσαν και με ευαισθητοποιούσαν για την ανυπαρξία και τον αποχωρισμό που κρύβεται πίσω από το στολισμένο τούτο πέπλο του σύμπαντος, το κεφάλι μου γέμισε με τη θλίψη των αποχωρισμών και των εκπνοών όλων των όντων του σύμπαντος.

Και τότε, το φως που έφερε η πραγματικότητα του Μουχάμμεντ (Α.Σ.Ου), έσπευσε σε βοήθεια. Μετέτρεψε αυτές τις θλίψεις και τα βάσανά μου σε χαρά. Ένα τέτοιο φως που μόνο η μία από τις εκατομμύρια αφθονίες που χαρίζει σε όλους και σε κάθε πιστό και μόνο η βοήθεια και η παρηγοριά που προσέφερε σε εμένα στη συγκεκριμένη στιγμή και κατάσταση, με έκανε αιωνίως ευγνώμων προς αυτή την Προσωπικότητα του Μουχάμμεντ(Α.Σ.Ου). Δηλαδή:

Καθώς αυτός ο αστόχαστος στοχασμός, μου παρουσίαζε αυτές τις ευλαβείς, ευαίσθητες υπάρξεις σαν άσκοπα και άεργα που πλανούνται μέσα σε μια μάταιη και άκαρπη εποχή, και η δραστηριότητά τους εκείνη σαν να μην προέρχονταν από χαρά αλλά ότι δήθεν έτρεμαν από το φόβο της εξαφάνισης, του αποχωρισμού και της ανυπαρξίας, και τη στιγμή που αυτή η αντίληψη μου, άγγιξε και αντιτάχθηκε στα συναισθήματα μου περί την αιώνια λατρεία, την αγάπη του κάλλους, τη συμπόνια περί των συνανθρώπων και της ζωής, όπως σε κάθε άνθρωπο, και μετέτρεψε αυτή τη γη σε μια κόλαση και το μυαλό μου σε ένα εργαλείο βασανιστηρίου, το φως που χάρισε ο Μουχάμμεντ(Α.Σ.Ου.) στην ανθρωπότητα, σήκωσε αυτό το πέπλο, και έδειξε ότι στη θέση αυτού του αφανισμού, της ανυπαρξίας, της εκπνοής, της ματαιότητας, της ασχήμιας και του αποχωρισμού, υπάρχουν τόσες σοφίες και ευλαβικές σημασίες όσες και τα φύλλα του κάθε καβακιού. Επιπλέον, όπως έχει τεκμηριωθεί και στο Ρισαλέ-ι Νουρ, ο σκοπός και η υπηρεσία που πραγματοποιούν ενέχει τρείς όψεις.

Η πρώτη όψη: Συσχετίζεται με τα ονόματα και τις ιδιαιτερότητες του Πανίσχυρου Καλλιτέχνη(Sâni-i Zülcelâl). Όπως για παράδειγμα όλοι θα χειροκροτήσουν και θα πουν «Mâşâallah» (Τι όμορφα το έχει Πλάσει ο Αλλάχ) «Bârekâllah» (Πόσο ιερό το έχει Πλάσει ο Αλλάχ) σε κάποιον μηχανικό ο οποίος θα έφτιαχνε μια θαυμάσια μηχανή, έτσι και η ίδια η μηχανή ακόμα δείχνοντας το προσδοκώμενο ακριβώς αποτέλεσμα, επαινεί και χειροκροτεί το μάστορα της με την γλώσσα της δραστηριότητάς του. Το κάθε έμβιο όν και το κάθε πράγμα εξίσου, διατελεί μια τέτοια μηχανή, η οποία παρομοίως χειροκροτεί το μάστορα της και τον επαινεί.

Η δεύτερη όψη σοφίας: Συσχετίζεται με την αντίληψη των έμβιων και των εννόων όντων. Για τους συγκεκριμένους όλες οι υπάρξεις διατελούν ένα ευχάριστο αντικείμενο μελέτης, ένα βιβλίο γνώσης. Αφήνουν τα νοήματα τους στο νου των διαλογιζόμενων, τις εικόνες τους στο πυρήνα της μνήμης, στις πλάκες της φαντασίας, στον κύκλο της ύπαρξης και στα πρακτικά του αόρατου κόσμου, και έπειτα αποχωρούν από αυτόν τον κόσμο της μαρτυρίας και επαλήθευσης, και ξαναμπαίνουν στον αόρατο κόσμο. Δηλαδή, αφήνουν μια πρόσκαιρη οντότητα και αποκτούν πολλαπλές πνευματικές, αόρατες, γνωστικές υπάρξεις.

Ναι, εφόσον ο Αλλάχ υπάρχει και η γνώση του περιτυλίγει τα πάντα, τότε βεβαίως και ο αφανισμός, η ανυπαρξία, ο εκμηδενισμός, ο όλεθρος, η παροδικότητα δεν υφίσταται πραγματικά στον κόσμο των πιστών, ενώ ο κόσμος των άπιστων είναι γεμάτος με αφανισμό, αποχωρισμό, εκμηδενισμό και παροδικότητα. Αυτή η πραγματικότητα λοιπόν διδάσκει την εξής ρήση η οποία κυκλοφορεί στις γλώσσες των πάντων. «Για όποιον υπάρχει ο Αλλάχ, τα πάντα υπάρχουν για αυτόν. Και για όποιον δεν υπάρχει, τα πάντα για αυτόν είναι ανύπαρκτα, ένα τίποτα.»

Εν συντομία: Όπως η πίστη σώζει τον άνθρωπο από τον αιώνιο αφανισμό την ώρα του θανάτου, έτσι ακριβώς σώζει τον προσωπικό κόσμο του κάθε ανθρώπου από τον αφανισμό και το φρικαλέο σκότος του μηδενισμού. Ενώ η διάψευση από την άλλη, ειδικά εάν είναι απόλυτη απιστία, τότε με το θάνατο, προωθεί και τον άνθρωπο και τον προσωπικό του κόσμο στον αφανισμό και σε μια πνευματική κόλαση σκότους. Μετατρέπει τις ευχαριστήσεις της ζωής σε δηλητήρια. Σε αυτό το σημείο απευθύνομαι και ας βουίξουν τα αυτιά αυτών που προτιμούν τη ζωή αυτού του πρόσκαιρου κόσμου στη θέση της αιώνιας μεταθανάτιας ζωής. Ας έρθουν ή ας βρουν μια λύση σε αυτό, ή ας φέρουν πίστη. Και έτσι να γλυτώσουν από αυτήν την τρομερή ζημιά.

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

(Κουράν, Μπακάρα, 2:32.)

Ο αδερφός σας, ο οποίος έχει μεγάλη ανάγκη τις προσευχές σας και σας αγαπάει με πάθος.

Σαḯντ Νουρσί

(Μια επιστολή που έγραψε ο Χουσρέβ στο Δάσκαλο του σχετικά με το Δέκατο Ζητήμα)

Πολύ αγαπητέ μου δάσκαλε!

Είθε να είναι ατελείωτες οι ευχαριστίες στον Αληθές και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk) που λάβαμε το «Δέκατο Ζήτημα του Καρπού της Πόλης Ντενίζλη» γνωστό ως «Το Λουλούδι της Πόλης Εμίρντα» το οποίο ελάττωσε τον πόνο του αποχωρισμού μια που εδώ και δύο μήνες δεν είχαμε επικοινωνία με εσάς. Συνάμα πρόσφερε μια νέα ζωή στις καρδιές μας, δώρισε μια αγνή και δροσερή ανάσα στις ψυχές μας, μας καταμέτρησε τις ομορφιές των επαναλήψεων των εδαφίων περί της μεγαλειότητας, αξιοπρέπειας, ευσπλαχνίας και στοργής στο Κουράν. Μας γνωστοποίησε τη σπουδαιότητα και αναγκαιότητα της σοφίας των επαναλήψεων, και αναδείχτηκε ότι είναι μια υπέροχη υπεράσπιση του Ρισαλέ-ι Νουρ κατά των δόλιων σκευωριών εις βάρος του Κουράν. Πράγματι, όσο μυρίζουμε αυτό το λουλούδι -άξιο κάθε επαίνου και εκτίμησης- ο ενθουσιασμός της ψυχής μας αυξάνεται συνεχώς. Όπως το Ένατο Ζήτημα των Καρπών έδειξε την ομορφιά του συμβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό στην αθώωση μας, ως αμοιβή, από την εννεάμηνη φυλάκιση μας, έτσι και αυτό το λουλούδι, το Δέκατο Ζήτημα με τη χάρη της παρουσίασης της θαυματουργής ευγλωττίας του Κουράν μας έδειξε τις ομορφιές του στον ίδιο βαθμό.

Ναι, αγαπητέ μου δάσκαλε, όπως η υπέροχη ομορφιά και λεπτότητα ενός τριαντάφυλλου αποκρύπτει τα αγκάθια του, έτσι και αυτό το λαμπρό λουλούδι έχει αποσβήσει τις ταλαιπωρίες μας σε τέτοιο βαθμό, που μας έκανε να ξεχάσουμε εντελώς την εννεάμηνη φυλάκιση μας.

Αυτό το λουλούδι, το οποίο αφήνει τα μυαλά έκπληκτα, έχει γραφτεί με έναν τέτοιο τρόπο που δεν χορταίνεις ποτέ τη μελέτη του. Και ειδικά μία από αυτές τις θαυμάσιες ιδιαιτερότητες που περιέχει είναι το ότι έχει αναδείξει την απόλυτη αξία των επαναλήψεων, απέναντι στην προδοσία που τόλμησαν μέσω της μετάφρασης του Κουράν, με τον οποίο τρόπο προσδοκούσαν την απαξίωση του στα μάτια των πιστών και της ανθρωπότητας, και προς απάντησή τους έχει καθιερώσει την εγγενής αξία Του καθολικά και παγκοσμίως.

Καθώς οι ένθερμοι ακόλουθοι Του στον έκαστο αιώνα προσδένονται με θαυμασμό και ασπάζονται τις αλήθειες Του επικροτώντας, και υποτάσσονται απόλυτα στα διατάγματα και απαγορεύσεις του Θαυματουργού Λόγου του Κουράν αποδεικνύουν τη νεότητα και τη θαλερότητα του Κουράν, λες και έχει μόλις αποσταλεί… και το γεγονός ότι, οι επαναλαμβανόμενες ισχυρές και τρομακτικές απειλές προς τους τύραννους και οι στοργικοί και ευσπλαχνικοί επαναληπτικοί έπαινοι προς τους θλιμμένους των απάντων αιώνων, ιδιαιτέρα με έναν πρωτοφανές τρόπο οι απειλές προς τους τύραννους αυτού του αιώνα που εδώ και έξι-εφτά χρόνια προκαλώντας τους αδιάπαυστες κατακραυγές με το να τους βιώνει μια ουράνια κόλαση σαν ένα δείγμα τους θυμίζει τη μέγα Κόλαση… και επίσης το ότι οι μαθητές του Ρισαλέ-ι Νουρ αναδεικνύονται με το να πρωταγωνιστούν ανάμεσα στα γενικότερα θύματα και τους θλιμμένους δεινοπαθούντες αυτού του αιώνα και πράγματι το ότι λαμβάνουν πολύ μεγάλες συνολικές και ατομικές βοήθειες όπως είχαν λάβει οι πιστοί και οι λαοί των προηγούμενων απεσταλμένων προφητών… μα και ότι χαστουκίζονται με χαστούκια της κολάσεως αυτοί οι άθρησκοι πολέμιοι τους… και επιπλέον η ολοκλήρωση αυτού του λουλουδιού με τις δύο όμορφες και λεπτές υποσημειώσεις προκάλεσε σε αυτόν τον ταπεινό μαθητή σας Χουσρέβ, μια τόσο μεγάλη ευτυχία και μια απέραντη ευχαριστία που, -όπως έχω αναφέρει στον Δάσκαλο μου και το έχω πει επανειλημμένες φορές και στα αδέρφια μου- τη χαρά και την ευτυχία που μου έχει δώσει αυτό το λουλούδι δεν την έχω νοιώσει σε όλη μου τη ζωή.

Είθε ο Αληθές και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk) να είναι αιώνιος ευαρεστημένος από εσάς, τον αγαπημένο μας Δάσκαλο, ο οποίος έχει φορτωθεί στους αδύναμους του ώμους αυτό το τεράστιο και βαρύτατο φορτίο. Και ευχόμαστε ελαφρύνοντας τούτο το φορτίο σας να σας χαρίσει αιωνίως χαμόγελο. Αμήν.

Ναι αγαπητέ μου Δάσκαλε, εμείς από τον Αλλάχ, από το Κουράν, από τον Ένδοξο Πολυαγαπημένο Του(Σ.Α.Ου), από το Ρισαλέ-ι Νουρ και από τον Δάσκαλο μας τον διαλαλητή του Κουράν είμαστε αιωνίως ευχαριστημένοι. Και δεν έχουμε την παραμικρή μετάνοια που είμαστε μαθητές σας. Και δεν υπάρχει η παραμικρή πρόθεση εκδίκησης μέσα μας. Εμείς, το μόνο που επιθυμούμε, είναι ο Αλλάχ και η ευαρέσκεια Του. Όσο περνάνε οι μέρες, η επιθυμία μας για να συναντήσουμε τον Αληθές και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk) όλο και επαυξάνεται στις καρδιές μας. Ευχαριστούμε άπειρες φορές τον Ένδοξο Αλλάχ, Ο Οποίος εκτός της θέλησης μας, έχει εγκαταστήσει στις καρδιές των μαθητών του Ρισαλέ-ι Νουρ την σπουδαία αρχή του Ισλάμ: το να κάνεις το καλό στους πάντες, χωρίς καμία εξαίρεση, συγχωρώντας και αφήνοντας στον Αληθές και Δικαίων Αλλάχ(Cenâb-ı Hakk) όλους αυτούς που μας έχουν βλάψει, ακόμα και αν αυτοί είναι τύραννοι.

Ο πολύ-ταπεινός μαθητής σας

Χουσρέβ

Το Ενδέκατο Ζήτημα

Είναι η αρχή του Ενδέκατου Ζητήματος από τους Καρπούς. Από τους αμέτρητους καθολικούς και μικρούς καρπούς του ιερού δέντρου της πίστης, του οποίου ένας από τους καρπούς του είναι ο Παράδεισος, ένας καρπός είναι η αιώνια ευτυχία, και ένας καρπός του είναι η θεοπτία του Αλλάχ, τους οποίους το Ρισαλέ-ι Νουρ έχει εξηγήσει και αποδείξει με στοιχεία, με εκατοντάδες από τα δείγματα τους. Αφήνοντας την λεπτομερή εξήγησή τους λοιπόν στο «Σιράτζουν-Νουρ», εδώ δεν θα μπούμε στις καθολικές ωφέλειες, αλλά θα εξηγήσουμε μερικούς ιδιαίτερους και μικρούς καρπούς του εν λόγω δέντρου της πίστης, από κάποια μικρά τμήματα ως δείγματα.

Ο πρώτος είναι: Μια μέρα σε μια από τις προσευχές μου, καθώς έλεγα «Ω Κύριε Επιμορφωτή και Σιτιστή μου! (Ya Rabb!), προς χάρη και πρέσβευση του Τζεμπραήλ (Γαβριήλ), του Μικαήλ (Μιχαήλ), του Ισραφήλ και του Αζραήλ (Ο Άγγελος του Θανάτου), προστάτεψε με από το κακό των τζιν και των ανθρώπων!», όταν ανέφερα το όνομα Αζραήλ το οποίο προκαλεί έναν τρόμο και φόβο σε όλους, ένιωσα μια εξαιρετικά γλυκιά, καταπραϋντική και ευχάριστη κατάσταση. Είπα Ελχάμντουλιλλαχ! (Όλες οι ευχαριστίες και οι δοξασμοί ανήκουν στον Αλλάχ). Και άρχισα πράγματι να αγαπώ τον Αζραήλ. Θα κάνουμε μια πολύ σύντομη αναφορά μόνο σε ένα μικρό καρπό από τους πάρα πολλούς που προσφέρει, ένα μόνο τμήμα της αρχής της πίστης στους Αγγέλους.

Ο ένας είναι: Η πιο πολύτιμη κτήση την οποία ο άνθρωπος περιφρουρεί, είναι η ψυχή του. Ένιωσα ότι η παράδοσή της σε ένα ισχυρό και έμπιστο χέρι που θα την προστατέψει από το χαμό, τον αφανισμό και την περιπλάνηση, δίνει μια βαθιά αγαλλίαση στον άνθρωπο. Και θυμήθηκα τους αγγέλους που καταγράφουν τις δράσεις των ανθρώπων. Κοίταξα και είδα ότι και σε αυτό εμπεριέχονται οι ίδιοι αναρίθμητοι γευστικοί καρποί .

Ένα από τα οποία είναι: Ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί με πάθος να αποθανατίσει κάποιο πολύτιμο του λόγο ή πράξη, με βιβλία, ποιήματα ή ακόμα και με τον κινηματογράφο. Ειδικά εάν αυτές οι πράξεις αποφέρουν τους αιώνιους καρπούς του Παραδείσου, τότε το ενδιαφέρον του επαυξάνεται ακόμα περισσότερο. Η ύπαρξη των αγγέλων Κιράμεν Κιατιμπίν στους ώμους των ανθρώπων, με σκοπό τη διαφύλαξη των δράσεων και η έκθεση και παράστασή τους στα αιώνια τοπία με αποτέλεσμα να αποφέρουν αιώνια οφέλη στους κατόχους τους, μου ήρθε τόσο ευχάριστο και ευφρόσυνο που δεν μπορώ να περιγράψω.

Έπειτα, οι ματαιόδοξοι άνθρωποι, οπαδοί τούτου του μάταιου κόσμου για να με απομονώσουν από τα πάντα της καθημερινής ζωής, με απομάκρυναν από όλα τα βιβλία μου, τους φίλους μου, τους βοηθούς μου και από κάθε παρηγορητική ενέργεια. Μαζί με όλα αυτά καθώς τα βάσανα της εξορίας με καταπίεζαν και αυτός ο μάταιος κόσμος κατέρρεε πάνω μου, ένας καρπός από τους πάρα πολλούς περί της πίστης στους Αγγέλους έσπευσε να με ενισχύσει . Χαροποίησε το σύμπαν και τον κόσμο μου, πλουμίζοντάς τους με αγγέλους και πνεύματα, και εύφραινε τον κόσμο μου με χαμόγελα. Και μου έδειξε τον κόσμο των άπιστων να θρηνεί μέσα στην αγριότητα, την άβυσσο και το σκότος.

Καθώς η φαντασία μου απολάμβανε τη γεύση αυτού του καρπού, πήρε και δοκίμασε έναν από τους αναρίθμητους παρόμοιους καρπούς που προσφέρει η πίστη στους απεσταλμένους προφήτες. Ξαφνικά, η πίστη μου και η ανεπιφύλακτη αποδοχή μου, λες και είχα ζήσει με όλους τους απεσταλμένους όλων των προηγούμενων εποχών, φώτισε όλες εκείνες τις εποχές και η πίστη μου διευρύνθηκε καθολικά. Και μαζί επικροτώντας υποστήριξαν με χιλιάδες υπογραφές τα διαγγέλματα του απόστολου προφήτη της τελευταίας εποχής περί της πίστης, με αποτέλεσμα να αποστομώσουν τους σατανάδες.

Birden Hikmetü’l-İstiaze Lem’ası’nda kat’î cevabı bulunan bir sual kalbime geldi ki:

“Bu meyveler gibi hadsiz tatlı semereler ve faydalar ve hasenatın gayet güzel neticeleri ve menfaatleri ve Erhamü’r-Râhimîn’in gayet merhametkârane tevfikleri ve inayetleri ehl-i hidayete yardım edip kuvvet verdikleri halde, ehl-i dalalet neden çok defa galebe eder ve bazen yirmisi, yüz tane ehl-i hidayeti perişan eder?” diye manen benden soruldu. Ve bu tefekkür içinde, şeytanın gayet zayıf desiselerine karşı Kur’an’ın büyük tahşidatı ve melâikeleri ve Cenab-ı Hakk’ın yardımını ehl-i imana göndermesi hatıra geldi. Risale-i Nur’un onun hikmetini kat’î hüccetlerle izahına binaen, o sualin cevabına gayet kısa bir işaret ederiz:

Evet, bazen serseri ve gizli, muzır bir adamın bir saraya ateş atmaya çalışması yüzünden –yüzer adamın yapması gibi– yüzer adamın muhafazası ile ve bazen devlete ve padişaha iltica ile o sarayın vücudu devam edebilir. Çünkü onun vücudu, bütün şeraitin ve erkânın ve esbabın vücuduyla olabilir. Fakat onun ademi ve harap olması bir tek şartın ademiyle vaki ve bir serserinin bir kibritiyle yanıp mahvolduğu gibi, ins ve cin şeytanları az bir fiil ile büyük tahribat ve dehşetli manevî yangınlar yaparlar.

Evet, bütün fenalıklar ve günahlar ve şerlerin mâyesi ve esasları ademdir, tahriptir. Sureten vücudun altında, adem ve bozmak saklıdır.

İşte cinnî ve insî şeytanlar ve şerirler, bu noktaya istinaden gayet zayıf bir kuvvetle hadsiz bir kuvvete karşı dayanıp, ehl-i hak ve hakikati Cenab-ı Hakk’ın dergâhına ilticaya ve kaçmaya her vakit mecbur ettiğinden, Kur’an onları himaye için büyük tahşidat yapar. Doksan dokuz esma-i İlahiyeyi onların ellerine verir. O düşmanlara karşı sebat etmelerine çok şiddetli emirler verir.

Bu cevaptan, birden pek büyük bir hakikatin ucu ve azametli, dehşetli bir meselenin esası göründü. Şöyle ki:

Nasıl ki cennet, bütün vücud âlemlerinin mahsulatını taşıyor ve dünyanın yetiştirdiği tohumları bâkiyane sümbüllendiriyor, öyle de cehennem dahi hadsiz dehşetli adem ve hiçlik âlemlerinin çok elîm neticelerini göstermek için o adem mahsulatlarını kavuruyor ve o dehşetli cehennem fabrikası, sair vazifeleri içinde, âlem-i vücud kâinatını âlem-i adem pisliklerinden temizlettiriyor. Bu dehşetli meselenin şimdilik kapısını açmayacağız. İnşâallah sonra izah edilecek.

Hem meleklere iman meyvesinden bir cüzü ve Münker ve Nekir’e ait bir numunesi şudur:

Herkes gibi ben dahi muhakkak gireceğim, diye mezarıma hayalen girdim. Ve kabirde yalnız, kimsesiz, karanlık, soğuk, dar bir haps-i münferidde bir tecrid-i mutlak içindeki tevahhuş ve meyusiyetten tedehhüş ederken, birden Münker ve Nekir taifesinden iki mübarek arkadaş çıkıp geldiler. Benimle münazaraya başladılar. Kalbim ve kabrim genişlediler, nurlandılar, hararetlendiler; âlem-i ervaha pencereler açıldı. Ben de şimdi hayalen ve istikbalde hakikaten göreceğim o vaziyete bütün canımla sevindim ve şükrettim.

Sarf ve nahiv ilmini okuyan bir medrese talebesinin vefat edip, kabirde Münker ve Nekir’in مَن رَبُّكَ “Senin Rabb’in kimdir?” diye suallerine karşı, kendini medresede zannedip nahiv ilmi ile cevap vererek: “مَن ۟ mübtedadır, رَبُّكَ onun haberidir; müşkül bir meseleyi benden sorunuz, bu kolaydır.” diyerek hem o melâikeleri hem hazır ruhları hem o vakıayı müşahede eden orada bulunan bir keşfe’l-kubur velisini güldürdü ve rahmet-i İlahiyeyi tebessüme getirdi, azaptan kurtulduğu gibi; Risale-i Nur’un bir şehit kahramanı olan merhum Hâfız Ali, hapiste Meyve Risalesi’ni kemal-i aşkla yazarken ve okurken vefat edip kabirde melâike-i suale mahkemedeki gibi Meyve hakikatleri ile cevap verdiği misillü; ben de ve Risale-i Nur şakirdleri de o suallere karşı Risale-i Nur’un parlak ve kuvvetli hüccetleriyle istikbalde hakikaten ve şimdi manen cevap verip onları tasdike ve tahsine ve tebrike sevk edecekler, inşâallah.

Hem meleklere imanın saadet-i dünyeviyeye medar cüz’î bir numunesi şudur ki:

İlmihalden iman dersini alan bir masum çocuğun, yanında ağlayan ve masum bir kardeşinin vefatı için vaveylâ eden diğer bir çocuğa: “Ağlama, şükreyle. Senin kardeşin meleklerle beraber cennete gitti; orada gezer, bizden daha iyi keyfedecek, melekler gibi uçacak, her yeri seyredebilir.” deyip feryat edenin ağlamasını tebessüme ve sevince çevirmesidir.

Ben de aynen bu ağlayan çocuk gibi bu hazîn kışta ve elîm bir vaziyetimde gayet elîm iki vefat haberini aldım. Biri, hem âlî mekteplerde birinciliği kazanan hem Risale-i Nur’un hakikatlerini neşreden biraderzadem merhum Fuad; ikincisi, hacca gidip sekerat içinde tavaf ederken tavaf içinde vefat eden âlime Hanım namındaki merhume hemşirem. Bu iki akrabamın ölümleri, İhtiyar Risalesi’nde yazılan merhum Abdurrahman’ın vefatı gibi beni ağlatırken; imanın nuruyla o masum Fuad, o saliha Hanım, insanlar yerinde meleklere, hurilere arkadaş olduklarını ve bu dünyanın tehlike ve günahlarından kurtulduklarını manen, kalben gördüm. O şiddetli hüzün yerinde büyük bir sevinç hissedip hem onları hem Fuad’ın pederi kardeşim Abdülmecid’i hem kendimi tebrik ederek Erhamü’r-Râhimîn’e şükrettim. Bu iki merhumeye rahmet duası niyetiyle buraya yazıldı, kaydedildi.

Risale-i Nur’daki bütün mizanlar ve muvazeneler, imanın saadet-i dünyeviyeye ve uhreviyeye medar meyvelerini beyan ederler. Ve o küllî ve büyük meyveler, bu dünyada gösterdikleri saadet-i hayatiye ve lezzet-i ömür cihetiyle her mü’minin imanı ona bir saadet-i ebediyeyi kazandıracak belki sümbül verecek ve o surette inkişaf edecek, diye haber verirler.

Ve o küllî ve pek çok meyvelerinden beş meyvesi, meyve-i mi’rac olarak Otuz Birinci Söz’ün âhirinde ve beş meyvesi Yirmi Dördüncü Söz’ün Beşinci Dal’ında numune olarak yazılmış. Erkân-ı imaniyenin her birinin ayrı ayrı pek çok belki hadsiz meyveleri olduğu gibi mecmuunun birden çok meyvelerinden bir meyvesi, koca cennet ve biri de saadet-i ebediye ve biri de belki en tatlısı da rü’yet-i İlahiyedir, diye başta demiştik. Ve Otuz İkinci Söz’ün âhirindeki muvazenede, imanın saadet-i dâreyne medar bir kısım semereleri güzel izah edilmiş.

İman-ı bi’l-kader rüknünün kıymettar meyveleri bu dünyada bulunduğuna bir delil, umum lisanında مَن۟ اٰمَنَ بِال۟قَدَرِ اَمِنَ مِنَ ال۟كَدَرِ darb-ı mesel olmuştur. Yani “Kadere iman eden, gamlardan kurtulur.” Risale-i Kader’in âhirinde güzel bir temsil ile iki adamın şahane bir sarayın bahçesine girmesiyle, bir küllî meyvesi beyan edilmiş. Hattâ ben kendi hayatımda binler tecrübelerimle gördüm ve bildim ki kadere iman olmazsa hayat-ı dünyeviye saadeti mahvolur. Elîm musibetlerde ne vakit kadere iman cihetine bakardım; musibet gayet hafifleşiyor, görüyordum. Ve kadere iman etmeyen nasıl yaşayabilir, diye hayret ederdim.

Melâikeye iman rüknünün küllî meyvelerinden birisine, Yirmi İkinci Söz’ün İkinci Makam’ında şöyle işaret edilmiş ki:

Azrail aleyhisselâm Cenab-ı Hakk’a münâcat edip demiş: “Kabz-ı ervah vazifesinde senin ibadın benden küsecekler, şekva edecekler.” Ona cevaben denilmiş: “Senin vazifene hastalıkları ve musibetleri perde yapacağım. Tâ ibadımın şekvaları onlara gitsin, sana gelmesin.”

Aynen bu perdeler gibi Azrail aleyhisselâmın vazifesi de bir perdedir. Tâ haksız şekvalar Cenab-ı Hakk’a gitmesin. Çünkü ölümdeki hikmet ve rahmet ve güzellik ve maslahat cihetini herkes göremez. Zâhire bakıp itiraz eder, şekvaya başlar. İşte bu haksız şekvalar Rahîm-i Mutlak’a gitmemek hikmetiyle Azrail aleyhisselâm perde olmuş.

Aynen bunun gibi bütün meleklerin, belki bütün esbab-ı zâhiriyenin vazifeleri, izzet-i rububiyetin perdeleridir. Tâ güzellikleri görünmeyen ve hikmetleri bilinmeyen şeylerde kudret-i İlahiyenin izzeti ve kudsiyeti ve rahmetinin ihatası muhafaza edilsin, itiraza hedef olmasın ve hasis ve ehemmiyetsiz ve merhametsiz şeyler ile kudretin mübaşereti nazar-ı zâhirîde görünmesin. Yoksa hiçbir sebebin hakiki tesiri ve icada hiç kabiliyeti olmadığını, her şeyde tevhid sikkeleri kat’î gösterdiğini, Risale-i Nur hadsiz delilleriyle ispat etmiş.

Halk etmek, icad etmek ona mahsustur. Esbab, yalnız bir perdedir. Melâike gibi zîşuur olanların, yalnız cüz-i ihtiyarıyla cüz’î, icadsız, kesb denilen bir nevi hizmet-i fıtriye ve amelî bir nevi ubudiyetten başka ellerinde yoktur.

Evet, izzet ve azamet isterler ki esbab, perdedar-ı dest-i kudret ola aklın nazarında.

Tevhid ve ehadiyet isterler ki esbab, ellerini çeksinler tesir-i hakikiden.

İşte nasıl ki melekler ve umûr-u hayriyede ve vücudiyede istihdam edilen zâhirî sebepler, güzellikleri görünmeyen ve bilinmeyen şeylerde kudret-i Rabbaniyeyi kusurdan, zulümden muhafaza edip takdis ve tesbih-i İlahîde birer vesiledirler.

Aynen öyle de cinnî ve insî şeytanlar ve muzır maddelerin umûr-u şerriyede ve ademiyede istimalleri dahi yine kudret-i Sübhaniyeyi gadirden ve haksız itirazlardan ve şekvalara hedef olmaktan kurtarmak ile takdis ve tesbihat-ı Rabbaniyeye ve kâinattaki bütün kusurattan müberra ve münezzehiyetine hizmet ediyorlar. Çünkü bütün kusurlar ademden ve kabiliyetsizlikten ve tahripten ve vazife yapmamaktan –ki birer ademdirler– ve vücudî olmayan ademî fiillerden geliyor.

Bu şeytanî ve şerli perdeler, o kusurata merci olup itiraz ve şekvaları bi’l-istihkak kendilerine alarak Cenab-ı Hakk’ın takdisine vesile oluyorlar. Zaten şerli ve ademî ve tahripçi işlerde kuvvet ve iktidar lâzım değil; az bir fiil ve cüz’î bir kuvvet, belki vazifesini yapmamak ile bazen büyük ademler ve bozmaklar oluyor. O şerir fâiller, muktedir zannedilirler. Halbuki ademden başka hiç tesirleri ve cüz’î bir kesbden hariç bir kuvvetleri yoktur. Fakat o şerler ademden geldiklerinden o şerirler hakiki fâildirler. Bi’l-istihkak, eğer zîşuur ise cezayı çekerler. Demek, seyyiatta o fenalar fâildirler.

Fakat haseneler ve hayırlarda ve amel-i salihte vücud olmasından, o iyiler hakiki fâil ve müessir değiller. Belki kabildirler, feyz-i İlahîyi kabul ederler ve mükâfatları dahi sırf bir fazl-ı İlahîdir, diye Kur’an-ı Hakîm مَٓا اَصَابَكَ مِن۟ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّٰهِ وَمَٓا اَصَابَكَ مِن۟ سَيِّئَةٍ فَمِن۟ نَف۟سِكَ ferman eder.

Elhasıl: Vücud kâinatları ve hadsiz adem âlemleri birbirleriyle çarpışırken ve cennet ve cehennem gibi meyveler verirken ve bütün vücud âlemleri اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ ۝ اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ ve bütün adem âlemleri سُب۟حَانَ اللّٰهِ ۝ سُب۟حَانَ اللّٰهِ derken ve ihatalı bir kanun-u mübareze ile melekler şeytanlarla ve hayırlar şerlerle tâ kalbin etrafındaki ilham, vesvese ile mücadele ederken birden meleklere imanın bu meyvesi tecelli eder, meseleyi halledip karanlık kâinatı ışıklandırır. اَللّٰهُ نُورُ السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضِ âyetinin envarından bir nurunu bize gösterir ve bu meyve ne kadar tatlı olduğunu tattırır.

İkinci bir küllî meyvesine Yirmi Dördüncü ve elifler kerametini gösteren Yirmi Dokuzuncu Sözler işaret edip parlak bir surette meleklerin vücudunu ve vazifesini ispat etmişler.

Evet, kâinatın her tarafında, cüz’î ve küllî her şeyde, her nevide, kendini tanıttırmak ve sevdirmek içinde merhametkârane bir haşmet-i rububiyet, elbette o haşmete, o merhamete, o tanıttırmaya, o sevdirmeye karşı şükür ve takdis içinde bir geniş ve ihatalı ve şuurkârane bir ubudiyetle mukabele etmesi lâzım ve kat’îdir. Ve şuursuz cemadat ve erkân-ı azîme-i kâinat hesabına o vazifeyi ancak hadsiz melekler görebilir ve o saltanat-ı rububiyetin her tarafta, serâda süreyyada, zeminin temelinde, dışında hakîmane ve haşmetkârane icraatını onlar temsil edebilirler.

Mesela, felsefenin ruhsuz kanunları pek karanlık ve vahşetli gösterdikleri hilkat-i arziye ve vaziyet-i fıtriyesini, bu meyve ile nurlu, ünsiyetli bir tarzda Sevr ve Hut namlarındaki iki meleğin omuzlarında, yani nezaretlerinde ve cennetten getirilen ve fâni küre-i arzın bâki bir temel taşı olmak, yani ileride bâki cennete bir kısmını devretmeye bir işaret için Sahret namında uhrevî bir madde, bir hakikat gönderilip Sevr ve Hut meleklerine bir nokta-i istinad edilmiş diye Benî-İsrail’in eski peygamberlerinden rivayet var ve İbn-i Abbas’tan dahi mervîdir. Maatteessüf bu kudsî mana, mürur-u zamanla bu teşbih, avamın nazarında hakikat telakki edilmekle, aklın haricinde bir suret almış.

Madem melekler havada gezdikleri gibi toprakta ve taşta ve yerin merkezinde de gezerler; elbette onların ve küre-i arzın, üstünde duracak cismanî taş ve balığa ve öküze ihtiyaçları yoktur.

Hem mesela, küre-i arz, küre-i arzın nevileri adedince başlar ve o nevilerin fertleri sayısınca diller ve o fertlerin aza ve yaprak ve meyveleri miktarınca tesbihatlar yaptığı için elbette o haşmetli ve şuursuz ubudiyet-i fıtriyeyi bilerek, şuurdarane temsil edip dergâh-ı İlahiyeye takdim etmek için kırk bin başlı ve her başı kırk bin dil ile ve her bir dil ile kırk bin tesbihat yapan bir melek-i müekkeli bulunacak ki ayn-ı hakikat olarak Muhbir-i Sadık haber vermiş.

Ve hilkat-i kâinatın en ehemmiyetli neticesi olan insanlarla münasebat-ı Rabbaniyeyi tebliğ ve izhar eden Cebrail (as) ve zîhayat âleminde en haşmetli ve en dehşetli olan diriltmek ve hayat vermek ve ölümle terhis etmekteki Hâlık’a mahsus olan icraat-ı İlahiyeyi yalnız temsil edip ubudiyetkârane nezaret eden İsrafil (as) ve Azrail (as) ve hayat dairesinde rahmetin en cem’iyetli, en geniş, en zevkli olan rızıktaki ihsanat-ı Rahmaniyeye nezaretle beraber, şuursuz şükürleri şuur ile temsil eden Mikâil (as) gibi meleklerin pek acib mahiyette olarak bulunmaları ve vücudları ve ruhların bekaları, saltanat ve haşmet-i rububiyetin muktezasıdır. Onların ve her birinin mahsus taifelerinin vücudları, kâinatta güneş gibi görünen saltanat ve haşmetin vücudu derecesinde kat’îdir ve şüphesizdir. Melâikeye ait başka maddeler bunlara kıyas edilsin.

Evet, küre-i arzda dört yüz bin nevileri zîhayattan halk eden, hattâ en âdi ve müteaffin maddelerden zîruhları çoklukla yaratan ve her tarafı onlarla şenlendiren ve mu’cizat-ı sanatına karşı, onlara dilleriyle “Mâşâallah, Bârekellah, Sübhanallah” dedirten ve ihsanat-ı rahmetine mukabil “Elhamdülillah, Ve’ş-şükrü lillah, Allahu ekber” o hayvancıklara söylettiren bir Kadîr-i Zülcelali ve’l-cemal, elbette bilâ-şek velâ-şüphe, koca semavata münasip, isyansız ve daima ubudiyette olan sekeneleri ve ruhanîleri yaratmış, semavatı şenlendirmiş, boş bırakmamış. Ve hayvanatın taifelerinden pek çok ziyade ayrı ayrı nevileri meleklerden icad etmiş ki bir kısmı küçücük olarak yağmur ve kar katrelerine binip sanat ve rahmet-i İlahiyeyi kendi dilleriyle alkışlıyorlar; bir kısmı, birer seyyar yıldızlara binip feza-yı kâinatta seyahat içinde azamet ve izzet ve haşmet-i rububiyete karşı tekbir ve tehlil ile ubudiyetlerini âleme ilan ediyorlar.

Evet, zaman-ı Âdem’den beri bütün semavî kitaplar ve dinler, meleklerin vücudlarına ve ubudiyetlerine ittifakları ve bütün asırlarda melekler ile konuşmalar ve muhavereler, kesretli tevatür ile insanlar içinde vuku bulduğunu nakil ve rivayetleri ise görmediğimiz Amerika insanlarının vücudları gibi meleklerin vücudlarını ve bizimle alâkadar olduklarını kat’î ispat eder.

İşte şimdi gel, iman nuruyla bu küllî ikinci meyveye bak ve tat; nasıl kâinatı baştan başa şenlendirip, güzelleştirip bir mescid-i ekbere ve büyük bir ibadethaneye çeviriyor. Ve fen ve felsefenin soğuk, hayatsız, zulmetli, dehşetli göstermelerine mukabil; hayatlı, şuurlu, ışıklı, ünsiyetli, tatlı bir kâinat göstererek bâki hayatın bir cilve-i lezzetini ehl-i imana derecesine göre dünyada dahi tattırır.

Tetimme: Nasıl ki vahdet ve ehadiyet sırrıyla kâinatın her tarafında aynı kudret, aynı isim, aynı hikmet, aynı sanat bulunmasıyla Hâlık’ın vahdet ve tasarrufu ve icad ve rububiyeti ve hallakıyet ve kudsiyeti, cüz’î küllî her bir masnûun hal dili ile ilan ediliyor. Aynen öyle de her tarafta melekleri halk edip her mahlukun lisan-ı hal ile şuursuz yaptıkları tesbihatı, meleklerin ubudiyetkârane dilleriyle yaptırıyor.

Meleklerin hiçbir cihette hilaf-ı emir hareketleri yoktur. Hâlis bir ubudiyetten başka hiçbir icad ve emirsiz hiçbir müdahale, hattâ izinsiz şefaatleri dahi olmaz. Tam عِبَادٌ مُك۟رَمُونَ ۝ يَف۟عَلُونَ مَا يُؤ۟مَرُونَ sırrına mazhardırlar.

HÂTİME

Gayet ehemmiyetli bir nükte-i i’caziyeye dair, birden, ihtiyarsız, mağribden sonra kalbe ihtar edilen ve Sure-i قُل۟ اَعُوذُ بِرَبِّ ال۟فَلَقِ ın zâhir bir mu’cize-i gaybiyesini gösteren uzun bir hakikate kısa bir işarettir.

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ

قُل۟ اَعُوذُ بِرَبِّ ال۟فَلَقِ ۝ مِن۟ شَرِّ مَا خَلَقَ ۝ وَمِن۟ شَرِّ غَاسِقٍ اِذَا وَقَبَ ۝ وَمِن۟ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ ۝ وَمِن۟ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ

İşte yalnız mana-yı işarî cihetinde bu sure-i azîme-i hârika “Kâinatta adem âlemleri hesabına çalışan şerirlerden ve insî ve cinnî şeytanlardan kendinizi muhafaza ediniz.” Peygamberimize ve ümmetine emrederek, her asra baktığı gibi mana-yı işarîsiyle bu acib asrımıza daha ziyade, belki zâhir bir tarzda bakar; Kur’an’ın hizmetkârlarını istiazeye davet eder. Bu mu’cize-i gaybiye, beş işaretle kısaca beyan edilecek. Şöyle ki:

Bu surenin her bir âyetinin manaları çoktur. Yalnız mana-yı işarî ile beş cümlesinde dört defa “şer” kelimesini tekrar etmek ve kuvvetli münasebet-i maneviye ile beraber dört tarzda bu asrın emsalsiz dört dehşetli ve fırtınalı maddî ve manevî şerlerine ve inkılablarına ve mübarezelerine aynı tarihiyle parmak basmak ve manen “Bunlardan çekininiz!” emretmek, elbette Kur’an’ın i’cazına yakışır bir irşad-ı gaybîdir.

Mesela, başta قُل۟ اَعُوذُ بِرَبِّ ال۟فَلَقِ cümlesi, bin üç yüz elli iki veya dört (1352-1354) tarihine hesab-ı ebcedî ve cifriyle tevafuk edip nev-i beşerde en geniş hırs ve hasedle ve Birinci Harb’in sebebiyle vukua gelmeye hazırlanan İkinci Harb-i Umumî’ye işaret eder. Ve ümmet-i Muhammediyeye (asm) manen der: “Bu harbe girmeyiniz ve Rabb’inize iltica ediniz!” Ve bir mana-yı remziyle, Kur’an’ın hizmetkârlarından olan Risale-i Nur şakirdlerine hususi bir iltifat ile onların Eskişehir hapsinden, dehşetli bir şerden aynı tarihiyle kurtulmalarına ve haklarındaki imha planının akîm bırakılmasına remzen haber verir; manen “İstiaze ediniz!” emreder gibi bir remiz verir.

Hem mesela مِن۟ شَرِّ مَا خَلَقَ cümlesi –şedde sayılmaz– bin üç yüz altmış bir (1361) ederek bu emsalsiz harbin merhametsiz ve zalimane tahribatına Rumî ve hicrî tarihiyle parmak bastığı gibi; aynı zamanda bütün kuvvetleriyle Kur’an’ın hizmetine çalışan Nur şakirdlerinin geniş bir imha planından ve elîm ve dehşetli bir beladan ve Denizli hapsinden kurtulmalarına tevafukla, bir mana-yı remzî ile onlara da bakar. “Halk’ın şerrinden kendinizi koruyunuz!” gizli bir îma ile der.

Hem mesela اَلنَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ cümlesi –şeddeler sayılmaz– bin üç yüz yirmi sekiz (1328) eğer şeddedeki (lâm) sayılsa bin üç yüz elli sekiz (1358) adediyle bu umumî harpleri yapan ecnebi gaddarların hırs ve hasedle bizdeki Hürriyet İnkılabı’nın Kur’an lehindeki neticelerini bozmak fikriyle tebeddül-ü saltanat ve Balkan ve İtalyan Harpleri ve Birinci Harb-i Umumî’nin patlamasıyla maddî ve manevî şerlerini, siyasî diplomatların radyo diliyle herkesin kafalarına sihirbaz ve zehirli üflemeleriyle ve mukadderat-ı beşerin düğme ve ukdelerine gizli planlarını telkin etmeleriyle bin senelik medeniyet terakkiyatını vahşiyane mahveden şerlerin vücuda gelmeye hazırlanmaları tarihine tevafuk ederek اَلنَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ in tam manasına tetabuk eder.

Hem mesela وَمِن۟ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ cümlesi –şedde ve tenvin sayılmaz– yine bin üç yüz kırk yedi (1347) edip aynı tarihte, ecnebi muahedelerin icbarıyla bu vatanda ehemmiyetli sarsıntılar ve felsefenin tahakkümüyle bu dindar millette ehemmiyetli tahavvüller vücuda gelmesine ve aynı tarihte, devletlerde İkinci Harb-i Umumî’yi ihzar eden dehşetli hasedler ve rekabetlerin çarpışmaları tarihine bu mana-yı işarî ile tam tamına tevafuku ve manen tetabuku, elbette bu kudsî surenin bir lem’a-i i’caz-ı gaybîsidir.

Bir İhtar:

Her bir âyetin müteaddid manaları vardır. Hem her bir mana küllîdir. Her asırda efradı bulunur. Bahsimizde bu asrımıza bakan yalnız mana-yı işarî tabakasıdır. Hem o küllî manada, asrımız bir ferttir. Fakat hususiyet kesbetmiş ki ona tarihiyle bakar. Ben dört senedir, bu harbin ne safahatını ve ne de neticelerini ve ne de sulh olmuş olmamış bilmediğimden ve sormadığımdan, bu kudsî surenin daha ne kadar bu asra ve bu harbe işareti var, diye daha onun kapısını çalmadım. Yoksa bu hazinede daha çok esrar var olduğu, Risale-i Nur’un eczalarında hususan Rumuzat-ı Semaniye Risalelerinde beyan ve ispat edildiğinden onlara havale edip kısa kesiyorum.

Hatıra gelebilen bir sualin cevabıdır

Bu lem’a-i i’caziyede, baştaki مِن۟ شَرِّ مَا خَلَقَ da hem مِن۟ hem شَرِّ kelimeleri hesaba girmesi ve âhirde وَمِن۟ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ yalnız شَرِّ kelimesi girmesi وَمِن۟ girmemesi ve وَمِن۟ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ ikisi de hesap edilmemesi gayet ince ve latîf bir münasebete îma ve remiz içindir. Çünkü halklarda, şerden başka hayırlar da var. Hem bütün şer herkese gelmez. Buna remzen, bazıyeti ifade eden مِن۟ ve شَرِّ girmişler. Hâsid, hased ettiği zaman bütün şerdir, bazıyete lüzum yoktur. Ve اَلنَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ remziyle, kendi menfaatleri için küre-i arza ateş atan üfleyicilerin ve sihirbaz o diplomatların tahribata ait bütün işleri ayn-ı şerdir, diye daha شَرِّ kelimesine lüzum kalmadı.

Bu Sureye Ait Bir Nükte-i İ’caziyenin Hâşiyesidir

Nasıl bu sure, beş cümlesinden dört cümlesi ile bu asrımızın dört büyük şerli inkılablarına ve fırtınalarına mana-yı işarî ile bakar; aynen öyle de dört defa tekraren مِن۟ شَرِّ –şedde sayılmaz– kelimesiyle âlem-i İslâm’ca en dehşetli olan Cengiz ve Hülâgu fitnesinin ve Abbasî Devleti’nin inkıraz zamanının asrına, dört defa mana-yı işarî ile ve makam-ı cifrî ile bakar ve parmak basar.

Evet –şeddesiz– شَرِّ beş yüz (500) eder; مِن۟ doksandır (90). İstikbale bakan çok âyetler hem bu asrımıza hem o asırlara işaret etmeleri cihetinde, istikbalden haber veren İmam-ı Ali (ra) ve Gavs-ı A’zam (ks) dahi aynen hem bu asrımıza hem o asra bakıp haber vermişler.

غَاسِقٍ اِذَا وَقَبَ kelimeleri bu zamana değil belki غَاسِقٍ bin yüz altmış bir (1161) ve اِذَا وَقَبَ sekiz yüz on (810) ederek, o zamanlarda ehemmiyetli maddî manevî şerlere işaret eder. Eğer beraber olsa miladî bin dokuz yüz yetmiş bir (1971) olur. O tarihte dehşetli bir şerden haber verir. Yirmi sene sonra, şimdiki tohumların mahsulü ıslah olmazsa elbette tokatları dehşetli olacak.

On Birinci Mesele’nin Hâşiyesinin Bir Lâhikasıdır

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ

Âyetü’l-Kürsî’nin tetimmesi olan 1928 veya 1929 1350 لَٓا اِك۟رَاهَ فِى {الدّٖينِ قَد۟ تَبَيَّنَ الرُّش۟دُ} مِنَ ال۟غَىِّ {فَمَن۟ يَك۟فُر۟ بِالطَّاغُوتِ} 1347 946 (Risale-i Nur ismine muvafık) {وَيُؤ۟مِن۟ بِاللّٰهِ فَقَدِ اس۟تَم۟سَكَ} {بِال۟عُر۟وَةِ ال۟وُث۟قٰى} لَا ان۟فِصَامَ لَهَا وَاللّٰهُ 1372 eğer beraber olsa 1012; -şeddesiz- eğer beraber olmazsa 945 -bir şedde sayılmaz- سَمٖيعٌ عَلٖيمٌ ۝ {اَللّٰهُ}{وَلِىُّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا} يُخ۟رِجُهُم۟ مِنَ {الظُّلُمَاتِ} 1417 اِلَى النُّورِ وَالَّذٖينَ كَفَـرُٓوا اَو۟لِيَٓاؤُهُمُ {الطَّاغُوتُ} 1338 -şedde sayılmaz- {يُخ۟رِجُونَهُم۟ مِنَ النُّورِ اِلَى} الظُّلُمَاتِ 1295 -şedde sayılır- {اُولٰٓئِكَ اَص۟حَابُ النَّارِ هُم۟ فٖيهَا خَالِدُونَ} de Risaletü’n-Nur’un hem iki kere ismine hem suret-i mücahedesine hem tahakkukuna ve telif ve tekemmül zamanına tam tamına tevafukuyla beraber ehl-i küfrün bin iki yüz doksan üç (1293) harbiyle âlem-i İslâm’ın nurunu söndürmeye çalışması tarihine ve Birinci Harb-i Umumî’den istifade ile bin üç yüz otuz sekizde (1338) bilfiil nurdan zulümata atmak için yapılan dehşetli muahedeler tarihine tam tamına tevafuku ve içinde mükerreren nur ve zulümat karşılaştırılması ve bu mücahede-i maneviyede Kur’an’ın nurundan gelen bir nur, ehl-i imana bir nokta-i istinad olacağını mana-yı işarî ile haber veriyor, diye kalbime ihtar edildi. Ben de mecbur oldum, yazdım. Sonra baktım ki manasının münasebeti bu asrımıza o kadar kuvvetlidir ki hiç tevafuk emaresi olmasa da yine bu âyetler her asra baktığı gibi mana-yı işarî ile bizimle de konuşuyor, kanaatim geldi. Evet,

Evvela: Başta لَٓا اِك۟رَاهَ فِى الدّٖينِ قَد۟ تَبَيَّنَ الرُّش۟دُ cümlesi, makam-ı cifrî ve ebcedî ile bin üç yüz elli (1350) tarihine parmak basar ve mana-yı işarî ile der: Gerçi o tarihte, dini dünyadan tefrik ile dinde ikraha ve icbara ve mücahede-i diniyeye ve din için silahla cihada muarız olan hürriyet-i vicdan, hükûmetlerde bir kanun-u esasî, bir düstur-u siyasî oluyor ve hükûmet laik cumhuriyete döner. Fakat ona mukabil manevî bir cihad-ı dinî, iman-ı tahkikî kılıncıyla olacak. Çünkü dindeki rüşd ü irşad ve hak ve hakikati gözlere gösterecek derecede kuvvetli bürhanları izhar edip tebyin ve tebeyyün eden bir nur Kur’an’dan çıkacak, diye haber verip bir lem’a-i i’caz gösterir.

Hem tâ خَالِدُونَ kelimesine kadar Risale-i Nur’daki bütün muvazenelerin aslı, menbaı olarak aynen o muvazeneler gibi mükerreren nur ve zulümat ve iman ve karanlıkları karşılaştırmasıyla gizli bir emaredir ki o tarihte bulunan cihad-ı manevî mübarezesinde büyük bir kahraman; Nur namında Risale-i Nur’dur ki dinde bulunan yüzer tılsımları keşfeden onun manevî elmas kılıncı, maddî kılınçlara ihtiyaç bırakmıyor.

Evet, hadsiz şükürler olsun ki yirmi senedir Risale-i Nur bu ihbar-ı gaybı ve lem’a-i i’cazı bilfiil göstermiştir. Ve bu sırr-ı azîm içindir ki Risale-i Nur şakirdleri dünya siyasetine ve cereyanlarına ve maddî mücadelelerine karışmıyorlar ve ehemmiyet vermiyorlar ve tenezzül etmiyorlar ve hakiki şakirdleri en dehşetli bir hasmına ve hakaretli tecavüzüne karşı ona der:

“Ey bedbaht! Ben seni idam-ı ebedîden kurtarmaya ve fâni hayvaniyetin en süflî ve elîm derecesinden bir bâki insaniyet saadetine çıkarmaya çalışıyorum. Sen benim ölümüme ve idamıma çalışıyorsun. Senin bu dünyada lezzetin pek az, pek kısa ve âhirette ceza ve belaların pek çok ve pek uzundur. Ve benim ölümüm bir terhistir. Haydi def’ol; senin ile uğraşmam, ne yaparsan yap!” der. O zalim düşmanına hiddet değil belki acıyor, şefkat ediyor, keşke kurtulsa idi diyerek ıslahına çalışır.

Sâniyen:

{ وَيُؤ۟مِن۟ بِاللّٰهِ فَقَدِ اس۟تَم۟سَكَ }{ بِال۟عُر۟وَةِ ال۟وُث۟قٰى }

Bu iki kudsî cümleler, kuvvetli münasebet-i maneviye ile beraber makam-ı cifrî ve ebcedî hesabıyla birincisi Risaletü’n-Nur’un ismine, ikincisi onun tahakkukuna ve tekemmülüne ve parlak fütuhatına manen ve cifren tam tamına tetabukları bir emaredir ki Risaletü’n-Nur bu asırda, bu tarihte bir “urvetü’l-vüska”dır. Yani çok muhkem, kopmaz bir zincir ve bir “hablullah”tır. Ona elini atan yapışan necat bulur, diye mana-yı remziyle haber verir.

Sâlisen: اَللّٰهُ وَلِىُّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا cümlesi hem mana hem cifir ile Risaletü’n-Nur’a bir remzi var. Şöyle ki: …

Hâşiye: Bu nüktenin bâki kısmı şimdilik yazdırılmadığının sebebi, bir derece dünyaya, siyasete temasıdır. Biz de bakmaktan memnûuz. Evet اِنَّ ال۟اِن۟سَانَ لَيَط۟غٰى bu tağuta bakar ve baktırır.

Said Nursî

Risale-i Nur kahramanı Hüsrev’in “Meyve’nin On Birinci Mesele’si” münasebetiyle yazdığı mektubun bir parçasıdır.

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَي۟كُم۟ وَ رَح۟مَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ

Çok mübarek, çok kıymettar, çok sevgili üstadımız efendimiz!

Millet ve memleket için çok büyük güzellikleri ihtiva eden “Meyve” dokuz meselesiyle dehşetli bir zamanda, müthiş âsiler içinde, en büyük düşmanlar arasında, hayret-feza bir surette şakirdlerine necat vermeye vesile olmakla kalmamış, Onuncu ve On Birinci Meseleleri ile hususuyla Nur’un şakirdlerini hakikat yollarında alkışlamış. Ve gidecekleri hakiki mekânları olan kabirdeki ahvallerinden ve herkesi titreten ve bilhassa ehl-i gaflet için çok korkunç, çok elemli, çok acıklı bir menzil olan toprak altında göreceği ve konuşacağı melâikelerle konuşmayı ve refakati sevdirerek bu mekâna daha çok ünsiyet izhar etmekle bu korkulu ilk menzil hakkındaki fevka’l-had korkularımızı ta’dil etmiş, nefes aldırmış. Hususuyla o âlemin nurani hayatını benim gibi göremeyenlerin ellerinde şuâatı, yüz binlerle senelik mesafelere uzanan bir elektrik lambası hükmüne geçmiş. Hem de daima koklanılacak numunelik bir çiçek bahçesi olmuştur.

Evet, biz sevgili üstadımıza arz ediyoruz ki her gün dersini hocasına okuyan bir talebe gibi Nur’dan aldığımız feyizlerimizi, her vakit için sevgili üstadımıza arz edelim. Fakat sevgili üstadımız şimdilik konuşmalarını tatil buyurdular.

Ey aziz üstadım! Risale-i Nur’un hakikati ve Meyve’nin güzelliği ve çiçeğinin feyzi, beni minnettarane bir parça memleketim namına konuşturmuş ve benim gibi konuşan çok kalplere hayat vermiş. Şimdi muhitimizde Risale-i Nur’a karşı atılan adımlar ve uzatılan eller, Meyve’nin On Birinci çiçeği ile daha çok metanet kesbetmiş, inkişaf etmiş, faaliyete başlamıştır.

Çok hakir talebeniz

Hüsrev

Isparta’daki umum Risale-i Nur talebeleri namına ramazan tebriği münasebetiyle yazılmış ve on üç fıkra ile ta’dil edilmiş bir mektuptur.

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

Ey âlem-i İslâm’ın dünya ve âhirette selâmeti için Kur’an’ın feyziyle ve Risale-i Nur’un hakikatiyle ve sadık şakirdlerin himmetiyle mübarek gözlerinden yaş yerine kan akıtan;

Ve ey fitne-i âhir zamanın şu dağdağalı ve fırtınalı zamanında Hazret-i Eyyüb aleyhisselâmdan ziyade hastalıklara, dertlere giriftar olan;

Ve Kur’an’ın nuruyla ve Risale-i Nur’un bürhanlarıyla ve şakirdlerin gayretiyle âlem-i İslâm’ın maddî ve manevî hastalıklarını Hekîm-i Lokman gibi tedaviye çalışan;

Ve ey mübarek ellerinde mevcud olan Nur parçalarının hak ve hakikat olduğunu Kur’an’ın otuz üç âyetiyle ve keramet-i Aleviye ve Gavsiye ile ispat eden;

Ve ey kendisi hasta ve ihtiyar ve zayıf ve gayet acınacak bir halde olduğuna göre herkesten ziyade âlem-i İslâm’a can feda eder derecesinde acıyarak kendine fenalık etmek isteyenlere Kur’an’ın hakikatiyle ve Risale-i Nur’un hüccetleriyle, Nur talebelerinin sadakatleriyle hayırlı dualar ve iyilik etmek ile karşılayan;

Ve yazdığı mühim eserlerinden Âyetü’l-Kübra’nın tabıyla kendi zatına ve talebelerine gelen musibette hapishanelere düşen;

Ve o zindanları Kur’an’ın irşadıyla ve Risale-i Nur’un dersiyle ve şakirdlerin iştiyakı ile bir medrese-i Yusufiyeye çeviren ve bir dershane yapan;

Ve içimizde bulunan cahil olanların hepsini Kur’an’ı o dershanede hatmettirerek çıkaran;

Ve o musibette Kur’an’ın kuvve-i kudsiyesiyle ve Risale-i Nur’un tesellisiyle ve kardeşlerin tahammülleriyle ihtiyar ve zayıf olduğu halde bütün ağırlıklarımızı ve yüklerimizi üzerine alan;

Ve yazdığı Meyve ve Müdafaaname risaleleriyle Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın i’cazıyla ve Risale-i Nur’un kuvvetli bürhanlarıyla ve şakirdlerin ihlası ile izn-i İlahî ile o zindan kapılarını açtırıp beraet kazandıran;

Ve o günde bize ve âlem-i İslâm’a bayram yaptıran;

Ve hakikaten Risale-i Nurları “Nurun alâ nur” olduğunu ispat ederek kıyamete kadar serbest okunup ve yazılmasına hak kazandıran;

Ve âlem-i İslâm’ın Kur’an-ı Azîmüşşan’ın gıda-i kudsîsiyle ve Nur’un uhrevî taamıyla ve şakirdlerinin iştihasıyla ekmek, su ve hava gibi bu Nurlara pek çok ihtiyacı olduğunu ve bu Nurları okuyup yazanlardan binler kişi imanla kabre girdiğini ispat eden;

Ve kendisine mensup talebelerini hiçbir yerde mağlup ve mahcup etmeyen;

Ve elyevm Kur’an’ın semavî dersleriyle ve Risale-i Nur’un esasatıyla ve şakirdlerinin zekâvetleriyle ve Meyve’nin Onuncu ve On Birinci Mesele ve çiçekleriyle firak ateşiyle gece gündüz yanan kalplerimizi âb-ı hayat ve şarab-ı kevser gibi o mübarek “Mesele” ve “Çiçekler” ile kalplerimizin ateşini söndürüp sürur ve feraha sevk eden;

Ve ey âlemin (Kur’an-ı Azîmüşşan’ın kat’î vaadiyle ve tehdidi ile ve Risale-i Nur’un keşf-i kat’îsiyle ve merhum şakirdlerinin müşahedesiyle ve onlardaki keşfe’l-kubur sahiplerinin görmesiyle) en çok korktuğu ölümü ehl-i iman için idam-ı ebedîden kurtarıp bir terhis tezkeresine çeviren;

Ve âlem-i Nur’a gitmek için güzel bir yolculuk olduğunu ispat eden;

Ve kâfir ve münafıklar için idam-ı ebedî olduğunu bildiren;

Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın, bin mu’cizat-ı Ahmediye aleyhissalâtü vesselâm ve kırk vech-i i’cazının tasdiki altında ihbarat-ı kat’iyesiyle, ondan çıkan Risale-i Nur’un en muannid düşmanlarını mağlup eden hüccetleriyle ve Nur şakirdlerinin çok emarelerin ve tecrübelerin ve kanaatlerinin teslimi ile o korkunç, karanlık, soğuk ve dar kabri, ehl-i iman için cennet çukurundan bir çukur ve cennet bahçesinin bir kapısı olduğunu ispat eden;

Ve kâfir ve münafık zındıklar için cehennem çukurundan yılan ve akreplerle dolu bir çukur olduğunu ispat eden ve oraya gelecek olan Münker Nekir isminde melâikeleri ehl-i hak ve hakikat yolunda gidenler için birer munis arkadaş yapan;

Ve Risale-i Nur’un şakirdlerini talebe-i ulûm sınıfına dâhil edip Münker Nekir suallerine Risale-i Nur ile cevap verdiklerini merhum kahraman şehit Hâfız Ali’nin vefatıyla keşfeden;

Ve hayatta bulunanlarımızın da yine Risale-i Nur’la cevap vermemizi rahmet-i İlahiyeden dua ve niyaz eden;

Ve Hazret-i Kur’an’ı, Kur’an-ı Azîmüşşan’ın kırk tabakadan her tabakaya göre bir nevi i’caz-ı manevîsini göstermesiyle ve umum kâinata bakan kelâm-ı ezelî olmasıyla ve tefsiri olan Risale-i Nur’un Mu’cizat-ı Kur’aniye ve Rumuzat-ı Semaniye risaleleriyle ve Risale-i Nur Gül Fabrikasının serkâtibi gibi kahraman kardeşlerin ve şakirdlerin fevkalâde gayretleriyle asr-ı saadetten beri böyle hârika bir surette mu’cizeli olarak yazılmasına hiç kimse kādir olmadığı halde Risale-i Nur’un kahraman bir kâtibi olan Hüsrev’e “Yaz!” emir buyurulmasıyla, Levh-i Mahfuz’daki yazılan Kur’an gibi yazılması ve Kur’an-ı Azîmüşşan’ın hak kelâmullah olduğunu ve bütün semavî kitapların en büyüğü ve en efdali ve bir Fatiha içinde binler Fatiha ve bir İhlas içinde binler İhlas ve hurufatının birden on ve yüz ve bin ve binler sevap ve hasene verdiklerini hiç görülmedik ve işitilmedik pek güzel ve hârika bir surette tarif ve ispat eden;

Ve Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın bin üç yüz seneden beri i’cazını göstermesiyle ve muarızlarını durdurmasıyla ve Nur’un gözlere gösterir derecede zâhir delilleri ile ve Nur şakirdlerinin elmas kalemleriyle bu zamana kadar misli görülmedik Risale-i Nur’un dünyaya ferman okuyan ve en mütemerrid ve muannidleri susturan Yirmi Beşinci Söz ve zeylleri kırk vecihle i’caz-ı Kur’anî olduğunu ispat eden;

Ve ey Hazret-i Peygamber aleyhissalâtü vesselâmın hak peygamber olduğuna ve umum yüz yirmi dört bin peygamberlerin efdali ve seyyidi olduğuna dair binler mu’cizelerini “Mu’cizat-ı Ahmediye” (asm) namındaki Risale-i Nur’u ile güzel bir surette ispat eden ve Kur’an-ı Azîmüşşan’ın Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın rahmeten li’l-âlemîn olduğunu kâinatta ilan etmesiyle ve Nur’un baştan nihayete kadar onun rahmeten li’l-âlemîn olduğunu bürhanlarla ispat etmesiyle ve o resulün ef’al ve ahvali, kâinatta numune-i iktida olacak en sağlam, en güzel rehber olduğunu hattâ körlere de göstermesiyle ve Anadolu ve hususi memleketlerde Nur’un intişarı zamanında belaların ref’i ve susturulmasıyla musibetlerin gelmesi şehadetiyle ve Nur şakirdlerinin gayet ağır müşkülatlar içinde kemal-i metanetle hizmet ve irtibatlarıyla o zatın (asm) sünnet-i seniyesine ittiba etmek, ne kadar kârlı olduğunu ve bir sünnete bu zamanda ittibada yüz şehidin ecrini kazandığını bildiren;

Ve sadaka, kaza ve belayı nasıl def’ediyorsa Risale-i Nur’un da Anadolu’ya gelecek kazayı, belayı, yirmi senedir def’ettiğini aynelyakîn ispat eden üstad-ı ekremimiz efendimiz hazretleri!

Şimdi şu Risale-i Nur’un beraeti, başta siz sevgili üstadımızı, sonra biz âciz, kusurlu talebelerinizi, sonra âlem-i İslâm’ı sürura sevk ederek ikinci büyük bir bayram yaptırdığından siz mübarek üstadımızın bu büyük bayram-ı şerifinizi tebrik ile ve yine üçüncü bayram olan ramazan-ı şerifinizi ve Leyle-i Kadrinizi tebrik, emsal-i kesîresiyle müşerref olmaklığımızı niyaz ve biz kusurluların kusurlarımızın affını rica ederek umumen selâm ile mübarek ellerinizden öper ve dualarınızı temenni ederiz, efendimiz hazretleri.

Isparta ve havalisinde bulunan Nur talebeleri

Haddimden yüz derece ziyade olan bu mektup muhteviyatını tevazu ile reddetmek bir küfran-ı nimet ve umum şakirdlerin hüsn-ü zanlarına karşı bir ihanet olması ve aynen kabul etmek bir gurur, bir enaniyet ve benlik bulunması cihetiyle, umum namına Risale-i Nur kâtibinin yazdığı bu uzun mektubu –on üç fıkraları ilâve edip– hem bir şükr-ü manevî hem gururdan hem küfran-ı nimetten kurtulmak için size bir suretini gönderiyorum ki Meyve’nin On Birinci Mesele’sinin âhirinde “Risale-i Nur’un Isparta ve civarı talebelerinin bir mektubudur” diye ilhak edilsin.

Ben bu mektubu, bu tadilat ile yazdığımız halde iki defa bir güvercin yanımızdaki pencereye geldi. İçeriye girecekti, Ceylan’ın başını gördü, girmedi. Birkaç dakika sonra başkası aynen geldi. Yine yazanı gördü, girmedi. Ben dedim: Herhalde evvelki serçe ve kuddüs kuşu gibi müjdecilerdir. Veyahut bu mektup gibi müteaddid mektupları yazdığımızdan, mübarek mektubun ta’dili ile mübarekiyetini tebrik için gelmişler, kanaatimiz geldi.

Said Nursî

---

Dokuzuncu Şuâ ⇐ | Şualar | ⇒ On İkinci Şuâ

---