On Yedinci Mektup/mk

Yirmi Beşinci Lem’a’nın Zeyli

Сочувство со оние чиишто деца починале

بِاس۟مِهٖ

وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

Почитуван брату во ахирет, Хафиз Халид Ефендија!

وَبَشِّرِ الصَّابِرٖينَ ۝ اَلَّذٖينَ اِذَٓا اَصَابَت۟هُم۟ مُصٖيبَةٌ قَالُٓوا اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّٓا اِلَي۟هِ رَاجِعُونَ

Брате! Смртта на твоето дете ме потресе. Но, Елхукмулиллах (одлуката е на Аллах), прими ја несреќата, да ѝ се предадеш на судбината е особеност на исламот. Нека Џенаб’и Хак (Возвишениот Праведник) ви подари убава стрпливост. А починатиот нека ви го подари како посредник и ахиретски капитал.

Ќе обелодениме „Пет точки“ што вам и на оние како вас, побожни мумини, ќе ви покажат една многу радосна вест и утеха.

ПРВА ТОЧКА:

Тајната и значењето на долунаведениот ајет وِل۟دَانٌ مُخَلَّدُونَ во Мудриот Куран е следната:

Децата на мумините што ќе починат пред времето на зрелост, ќе останат како вечни деца во Џеннет и ќе бидат со мил изглед својствен на Џеннетот... и ќе бидат извор на вечна радост која ќе биде дадена во рацете на таткото и мајката, кои ќе одат во Џеннет... и ќе бидат причина што на родителите ќе им осигура уживање во сакањето и милувањето на детето... дека во Џеннетот се наоѓаат сите видови уживања... Оние што велат дека „Џеннетот не е место за размножување и место за грижа на децата и нивно милување...“ и дека е најголем извор на среќа за оние што својот живот го проживеале во иман... а вечната радост на сакањето и милувањето на детето со милиони години, наспроти десетгодишното кратко милување и сакање на детето помешано со тага на овој свет, донесувајќи радосни вести, ја докажува следната реченица на ајет-и керим: وِل۟دَانٌ مُخَلَّدُونَ

ВТОРА ТОЧКА:

Едно време некој се наоѓал во заробеништво. Му пратиле едно мило дете. Тој недолжен заробеник покрај тоа што ја поднесувал својата мака, бил загрижен што на сета своја мака, мора и на детето да му ги осигура сите потреби. Подоцна владетелот се зажалил и испратил човек со порака:

„Навистина, ова дете е твое чедо, меѓутоа тој е и мој државјанин, а со тоа е и мој народ. Јас ќе го земам и ќе го дадам да се воспитува во еден дворец.“

Човекот плачејќи рекол: „Не го давам моето дете, кое ми е единствен извор на утеха!“

На тоа пријателите му рекле: „Твоето огорчување е нелогично. Зарем ти е жал за детето што од овој непријатен, смрдлив и тегобен затвор ќе замине во многу убав двор каде што ќе биде среќно? Ако си загрижен заради својот нефс, и за него бараш полза и сакаш детето да остане овде, покрај тоа што тоа е една минлива и сомнителна корист, воедно со сите детски тегоби, постојат многу повеќе тешкотии и болки. Ако детето оди таму каде што го бараат, тогаш ти ќе имаш илјада добивки. Прво, ќе ја добиеш милоста на владетелот, кој и тебе ќе те заштитува. Владетелот сигурно на детето ќе му дозволи да се гледа со тебе. Сигурно е дека поради тоа нема да го прати во затвор. Можеби и тебе ќе те извади од затвор, ќе те прими во дворецот и ќе ви овозможи средба, сето тоа под услов да си сигурен и да имаш верба во владетелот...“

Ете, драги мој брате, како во оваа приказна, ако почине дете на верник, муслиман како што си ти, треба да се размислува вака: Ова дете е недолжно. Неговиот Создател е Рахим’и Керим (Милостив и Великодушен). Наместо моето недоволно воспитување и милост, го зеде Совршениот под своја заштита и милост спасувајќи го од болниот, лошиот, тегобниот овоземен затвор и го прати во Џеннет-ул Фирдевс. Колкава среќа за тоа дете. Да останеше на овој свет, којзнае што ќе беше со него... И затоа не жалам за него, знам дека е среќник.

Останува уште да не се жалам поради себе и поради интересите на сопствениот нефс и да не бидам болно огорчен.

Çünkü dünyada kalsaydı on senelik, muvakkat, elemle karışık bir evlat muhabbeti temin edecekti. Eğer salih olsaydı, dünya işinde muktedir olsaydı belki bana yardım edecekti. Fakat vefatıyla, ebedî cennette on milyon sene bana evlat muhabbetine medar ve saadet-i ebediyeye vesile bir şefaatçi hükmüne geçer. Elbette ve elbette meşkuk, muaccel bir menfaati kaybeden, muhakkak ve müeccel bin menfaati kazanan; elîm teessürat göstermez, meyusane feryat etmez.

ÜÇÜNCÜ NOKTA

Vefat eden çocuk, bir Hâlık-ı Rahîm’in mahluku, memlûkü, abdi ve bütün heyetiyle onun masnûu ve ona ait olarak ebeveyninin bir arkadaşı idi ki muvakkaten ebeveyninin nezaretine verilmiş. Peder ve valideyi ona hizmetkâr etmiş. Ebeveyninin o hizmetlerine mukabil, muaccel bir ücret olarak lezzetli bir şefkat vermiş. Şimdi binden dokuz yüz doksan dokuz hisse sahibi olan o Hâlık-ı Rahîm, mukteza-yı rahmet ve hikmet olarak o çocuğu senin elinden alsa, hizmetine hâtime verse surî bir hisse ile hakiki bin hisse sahibine karşı şekvayı andıracak bir tarzda meyusane hüzün ve feryat etmek ehl-i imana yakışmaz, belki ehl-i gaflet ve dalalete yakışıyor.

DÖRDÜNCÜ NOKTA

Eğer dünya ebedî olsaydı, insan içinde ebedî kalsaydı ve firak ebedî olsaydı elîmane teessürat ve meyusane teellümatın bir manası olurdu. Fakat madem dünya bir misafirhanedir, vefat eden çocuk nereye gitmişse siz de biz de oraya gideceğiz. Ve hem bu vefat ona mahsus değil, umumî bir caddedir. Hem madem müfarakat dahi ebedî değil; ileride hem berzahta hem cennette görüşülecektir. اَل۟حُك۟مُ لِلّٰهِ demeli. O verdi, o aldı. اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ عَلٰى كُلِّ حَالٍ sabır ile şükretmeli.

BEŞİNCİ NOKTA

Rahmet-i İlahiyenin en latîf, en güzel, en hoş, en şirin cilvelerinden olan şefkat; bir iksir-i nuranidir. Aşktan çok keskindir. Çabuk Cenab-ı Hakk’a vusule vesile olur. Nasıl aşk-ı mecazî ve aşk-ı dünyevî pek çok müşkülatla aşk-ı hakikiye inkılab eder, Cenab-ı Hakk’ı bulur. Öyle de şefkat –fakat müşkülatsız– daha kısa, daha safi bir tarzda kalbi Cenab-ı Hakk’a rabteder.

Gerek peder ve gerek valide, veledini bütün dünya gibi severler. Veledi elinden alındığı vakit, eğer bahtiyar ise hakiki ehl-i iman ise dünyadan yüzünü çevirir, Mün’im-i Hakiki’yi bulur. Der ki: “Dünya madem fânidir, değmiyor alâka-i kalbe.” Veledi nereye gitmişse oraya karşı bir alâka peyda eder, büyük manevî bir hal kazanır.

Ehl-i gaflet ve dalalet, şu beş hakikatteki saadet ve müjdeden mahrumdurlar. Onların hali ne kadar elîm olduğunu şununla kıyas ediniz ki bir ihtiyar hanım, gayet sevdiği sevimli tek bir çocuğunu sekeratta görüp –dünyada tevehhüm-ü ebediyet hükmünce gaflet veya dalalet neticesinde; mevti, adem ve firak-ı ebedî tasavvur ettiğinden– yumuşak döşeğine bedel kabrin toprağını düşünüp gaflet veya dalalet cihetiyle, Erhamü’r-Râhimîn’in cennet-i rahmetini, firdevs-i nimetini düşünmediğinden ne kadar meyusane bir hüzün ve elem çektiğini kıyas edebilirsin.

Fakat vesile-i saadet-i dâreyn olan iman ve İslâmiyet, mü’mine der ki: Şu sekeratta olan çocuğun Hâlık-ı Rahîm’i, onu bu fâni dünyadan çıkarıp cennetine götürecek. Hem sana şefaatçi hem ebedî bir evlat yapacak. Müfarakat muvakkattır, merak etme اَل۟حُك۟مُ لِلّٰهِ ۝ اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّٓا اِلَي۟هِ رَاجِعُونَ de, sabret.

اَل۟بَاقٖى هُوَ ال۟بَاقٖى

Said Nursî

---

On Altıncı Mektup ⇐ | Mektubat | ⇒ On Sekizinci Mektup

---