On Birinci Şuâ/mk

Denizli Hapsinin Bir Meyvesi

Zındıka ve küfr-ü mutlaka karşı Risale-i Nur’un bir müdafaanamesidir. Ve bu hapsimizde hakiki müdafaanamemiz dahi budur. Çünkü yalnız buna çalışıyoruz.

Bu risale, Denizli Hapishanesinin bir meyvesi ve bir hatırası ve iki cuma gününün mahsulüdür.

Said Nursî

Послание за плодот

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ

فَلَبِثَ فِى السِّج۟نِ بِض۟عَ سِنٖينَ

Според овој ајет, т.е. стих од Куранот, Јусуф (Јосиф), Бог да му се смили, е водач на затворениците. Следствено, затворот станува еден вид Јусуфова (Јосифова) школа. Штом по вторпат голем број ученици на Рисале-и Нур биле пратени во затвор, во оваа „школа“ тие треба заемно да учат и да подучуваат дел од суштинските прашања поврзани со верата утврдени во Рисале-и Нур за да можат да се раководат од нив и да го поправат поведението во таа школа, отворена за воспитание. Ние ќе образложиме пет-шест резимеа од споменатите прашања.

ПРВА ТЕМА

Како што е објаснето во Четврто Слово, нашиот Создател секој ден врз нас вложува капитал од дваесет и четири часа од животот, сѐ додека не ги добиеме сите неопходни нешта за нашите два живота.

Ако трошиме дваесет и три часа на овој краток минлив светски живот, а го занемаруваме остатокот од еден час, што е сосема доволно за петте задолжителни молитви за вечен задгробен живот, ние сме направиле голема неприфатлива и неразумна грешка. Како резултат на тоа, ќе страдаме од умствена и духовна нестабилност како казна за тие грешки, и поради тие грешки ќе губиме морал и животот ќе го поминеме во безнадежност и очај, наместо да го направиме спротивното, како за споредба.

Но, ако потрошиме еден час на петте молитви, секој час од времето за тестирање и проверка, понекогаш станува ден за богослужба и небаре преку благословот на овој час минливите моменти се стекнуваат со вечност и стануваат трајни и бесмртни часови. Тогаш очајот во срцето се топи и мракот на безнадежноста во душата се расејува и овој богослужбен час станува откуп за некои од извршените престапи и гревови, што сигурно биле причина за да се влезе во затвор. На овој начин, ја откриваме мудроста на тестот во занданата и таа се претвора во училиште, каде што добиваме полезни лекции и заедно со своите браќа по неволја и несреќа, наоѓаме утеха и спокој.

Како што беше споменато во Четврто Слово, еден човек дал пет-десет лири од своите вкупно дваесет и четири за да добие премија од илјада лири во една игра на среќа, и покрај тоа што можноста за добивање на тие илјада лири е еден од илјада, бидејќи во играта имало уште илјада учесници.

Истиот тој човек не потрошил ниту еден час од оние дваесет и четири часа што му се на располагање за да си купи билет за вечен задгробен живот, кога веќе се знае дека за верниците, чиишто дела завршуваат со благосостојба, веројатноста да добијат е деветстотини деведесет и девет од илјада, а како предвесници за ова служат сто дваесет и четирите илјади пророци и Божји слуги – мир над нив, чиишто зборови се кажани со искреност од многубројни свети луѓе.

За ова прашање, управниците и шефовите на затворските чувари, а можеби и државните лидери и чуварите на јавниот ред и мир, треба да бидат задоволни од часовите на Рисале-и Нур, затоа што во основа тие докажуваат дека илјада верници, коишто имаат страв од мачењето во Пеколната зандана, многу повеќе подлежат на управување, отколку десет луѓе со извртен морал и вера што си ги изоставиле молитвите мислејќи единствено на земскиот затвор, неспособни да го разграничат дозволеното од забранетото.

РЕЗИМЕ НА ВТОРАТА ТЕМА

Во посланието Младински Водич од Рисале-и Нур прекрасно беше објаснето дека смртта е апсолутно неизбежна и дури дека нејзиното доаѓање е посигурно од доаѓањето на ноќта по денот и од настапувањето на зимата по есента. Како што овој затвор е привремено засолниште за оние што влегуваат и за оние што излегуваат од него, така и земниот живот е како преноќиште, гостилница за едновечерен престој и заминување по патот на тркачките карвани. Се разбира дека смртта, којашто стотици пати го празни секој град од неговите жители праќајќи ги во гробишта, очекува нешто повеќе од животот. Рисале-и Нур ја откриле и ја решиле загатката на оваа страшна вистина, која можеме да ја резимираме на следниов начин:

Штом смртта не може да се убие и вратата на гробот не може да се затвори, најголемата грижа и тешкотија за човекот ќе биде спас од раката на џелатот за време на смртниот час и избавувањето од осамениот затвор на гробот. Да, постои решение, а преку тајната на Куранот, Рисале-и Нур ја докажува како теоремата дека два плус два се четири. Накратко, тоа можеме да го резимираме на следниов начин:

Смртта или е вечно уништување, бесилка на која ќе биде обесен човекот и сите негови пријатели и роднини, или е содржател на документите за ослободување и заминување во друго вечно царство и влез во палатата за блаженство со документот на верата.

А, гробот е или мрачна самица и јама без дно, или е врата отворена од затворот на овој земен живот кон вечна градина исполнета со светлина и место за гозба. Оваа вистина се докажува во Младински Водич.

На пример, во дворот на затворот биле поставени бесилки потпрени на ѕидот, а зад ѕидот огромна соба за лотарија со дарежливи добивки во којашто учествувале сите луѓе. Ние, петстотини затвореници, го очекуваме својот ред за да бидеме повикани на таа арена, каде што ќе нѐ викнат еден по еден, без исклучок, и нема да има избавување. Насекаде ќе има најави од типот на: „Дојди и земи си ја наредбата за погубување и качи се на бесилката“, или: „Земи си ја белешката за вечна самица и влези во неа преку оваа отворена врата“, или: „Добра вест за тебе! Победничкиот билет во вредност од милион златни лири го доби ти, дојди и земи си го.“ Со свои очи ги гледаме дека еден по друг се качуваат на бесилката. Сведоци сме на тоа дека некои од нив се бесат, додека другите ги употребуваат како стапала за да стигнат до собата за лотарија, зад ѕидот. Само што во тој момент, како што знаеме од одредени информации дадени од тамошните одговорни и високи функционери, влегуваат две групи во нашиот затвор.

Едната група во рацете држи музички инструменти, вино, и очигледно многу видови слатки и колачи со кои нѐ нудат и нас. Арно ама, тие слатки се со отров, сатаната во човечки лик ги наполнил со отров.

Втората група во рацете држи поучни текстови, алал јадења и благословени пијалаци. Ни ги подаруваат нам и во еден глас со голема сериозност и сигурност ни велат: „Ако ги земете јадењата предложени од првата група, кои се само тест и проверка за вас, ќе бидете обесени на овие бесилки што се пред нас, како што беа обесени и другите. А, ако ги прифатите нашите подароци што ги носиме од името на Владетелот на оваа земја и по Негова заповед, и ги читате молитвите и молбите во понудените книги наместо подароците од првата група, ќе бидете спасени од погубувањето. Верувајте ни, како што им верувате на своите очи и на белиот ден, дека секој од вас ќе добие неверојатна награда во вредност од милион златни лири во собата за лотарија. Но, ако ги јадете оние сомнителни, отровни и арам слатки, ве известуваме заедно со овие наредби дека ќе претрпите страшни болки од отровот сѐ до моментот додека не бидете качени на бесилка.“

Слично на овој пример, за верниците и Божјите слуги, под услов животот да го поминат во послушност, билетот за вечно и неисцрпно богатство ќе ја достигне лотаријата на човековата судбина надвор од бесилката на назначениот час, што ние секогаш ја гледаме. За оние што се упорни во пороците, во незаконските дејства, неверувањето и гревовите, сепак постои стопроцентна веројатност дека под услов ако тие не се покајат, ќе бидат свикани на суд за вечна погибел (за оние што не веруваат во задгробниот живот), или ќе бидат фрлени во вечна мрачна самица (за оние што се упорни во својата глупост и заблуда, и покрај тоа што веруваат во бесмртноста на духот). Одредени вести на оваа тема се соопштени од сто дваесет и четири илјади пророци, мир над нив, со нивните безбројни чуда што го потврдуваат тоа, и го соопштиле повеќе од сто дваесет и четири свети луѓе (Аллах да им придаде светост на нивната внатрешност), коишто оделе по стапките на пророците и им ги потврдиле известијата со откритија од лично искуство. Го соопштиле и многубројни истражувачи, вредни и праведни научници(), коишто преку разумот и мислата, со непобитни докази и категорични аргументи, со апсолутна сигурност и тие го потврдиле наведеното од претходните две групи истакнати личности. Некој што не обрнува внимание на веста што е едногласно дадена од одлуките на овие три големи и возвишени заедници и групи на луѓе од реалноста, коишто се сонца, месечини и ѕвезди на човештвото и на светите лидери на човештвото, при што не оди по вистинскиот пат посочен за него и не обрнува внимание на деведесет и девет процентната страшна опасност и го напушта тој пат поради едно лице што вели дека постои опасност на тој пат, и оди по другиот подолг пат, неговата ситуација е како следнава:

Според сигурните вести на многубројните доброинформирани набљудувачи, бедникот што го напуштил најкраткиот и најлесен од двата пата, кој со стопроцентна сигурност води кон Рајот и вечната среќа, и го избрал потешкиот и подолг пат што е полн со препреки и е со деведесет и девет процентна сигурност дека води до Пеколната зандана и вечната мизерија, и го напуштил краткиот пат затоа што според лажните информации од еден поткажувач, постои еден отсто можност за опасност и можност за затвор во времетраење од еден месец, и го избрал подолгиот пат што е без бенефиции само затоа што е безопасен, како пијаните лудаци – таквиот бедник ја изгубил својата хуманост, умот, срцето и духот до тој степен што ги игнорира страшните змејови што се гледаат оддалеку, и се бори против мувите придавајќи им значење само ним.

Штом реалната ситуација е ваква, ние затворениците, за да ѝ се одмаздиме во целост на нашата затворска несреќа, треба да ги прифатиме даровите на втората благословена група. Како што сласта на едноминутната одмазда или блаженството на неколку минути или часови неразумност беа причина за нашето затворање, и некои од нас се осудени на петнаесет години, други на десет, пет, една, две или три..., ние би требало, наспроти овдешните маки и инсистирања, а тоа не се манири на затворот, да ги примиме даровите на втората група и да ги претвориме малкуте часови во денови за богослужение, и две или три години од нашата казна – во дваесет или триесет години од вечниот живот, и да ги замениме дваесетте или триесетте години од нашиот престој во затвор со милиони години вечност, така што пресудите наши да станат средство за спас од Пеколната зандана. Кога нашиот задгробен живот ќе ни се насмевне и ќе нѐ зарадува по плачот и скрбта на нашата земна судбина, со тоа ќе бидеме во целост одмаздени за нашето тестирање и проверка, и навистина ќе ни биде разоткриено дека занданата е училиште за воспитание и поправање на манирите. Службениците и управниците на затворот нека видат дека оние што ги сметале за престапници, криминалци, бандити, арамолепци, изопачени, убијци и луѓе штетни за државата, во ова благословено место за воспитание станале ученици каде што ги изучуваат добрите обичаи и манири и се претвориле во полезни членови на државата и на Божјите слуги. Затоа нека Му бидат многу благодарни на Аллах.

ТРЕТА ТЕМА

Ова е резиме на поучна случка што е опишана во Младински Водич:

Едно време, седев до мојот прозорец во затворот „Ескишехир“ за време на празникот на Републиката. Спроти мене, повозрасните девојки на гимназијата се смееја и танцуваа во училишниот двор.

Одеднаш како на проектор од кино ми се појави нивната состојба по педесет години. И видов дека од тие пет-шеесет девојки, четириесет-педесет стануваат земја во своите гробови и се измачуваат, а останатите десет девојки достигнале до седум-осумдесет годишна возраст и веќе се грди старици, и бидејќи не ја зачувале својата чест во деновите на младоста, болно ги изживуваат погледите на одвратноста и гадењето на луѓето од кои очекувале љубов и восхит. Плачев за нивната жална состојба. Некои од моите пријатели од затворот го слушнаа мојот плач. Дојдоа и ме прашаа. Јас им кажав: „Сега оставете ме сам и одете си.“

Да, тоа што го видов беше реалност, а не фантазија. Како што по летото и есента доаѓа зимата, така и летото на младоста и есента на староста се проследени со зимата на гробот и на Преодниот свет. Да имаше проектор што ќе ги прикажуваше настаните по педесет години во иднината, исто како и оние од пред педесетина години во сегашноста, да им се прикажуваа настаните и состојбата на заблудените луѓе од нивниот живот во иднината, тие би се одвратиле, би ги заболело и горко би заплакале за она на кое сега се смеат и за забранетите блаженства на коишто се насладуваат во овој момент.

Додека бев потонал во мисла оддадена на кадрите од имагинарниот филм во затворот „Ескишехир“, наеднаш пред себе видов како се исправа имагинарен субјект, небаре човек- сатана што повикува на неразумност и пропагира заблуда. Тој ми кажа: „Ние сакаме да им се насладиме на сите блаженства во животот и да им дозволиме и на другите да им се насладуваат, а ти не мешај се.“

И јас одговорив:

Штом не престануваш да се фрлаш во прегратките на заблудата и непромисленоста за да добиеш незначителна наслада и ништожно задоволство трудејќи се да ја заборавиш смртта и да не ѝ обрнеш внимание, знај дека целото „минато“, според твојата заблуда, е мртво, исчезнато и завршено во небитие, а тоа е огромна, бесчовечна и ужасна гробница во која се распаѓаат трупови и гнијат останки. Затоа, ако имаш малку разум и срце што сѐ уште пулсира, тогаш според твојата заблуда, болките предизвикани од смртта довека и од видовите безгранична разделба со твоите многубројни блиски и сакани луѓе, би требало да ја отстранат незначителната опојна сладост што ја вкусуваш за многу краток период. И како што минатото, во однос на тебе е непостоечко, така и иднината не постои, и е бесчовечна, ужасна, мрачна, мртва територија, затоа што верата ти е уништена. Ниту едно од несреќните созданија што доаѓаат и се појавуваат во светот преминувајќи преку сегашноста, не живеело без да биде фатен од мечот на смртта и фрлен во небитието. Бидејќи според својот разум си поврзан со овие светови, иднината го прелива преку безбожната ти глава дождот на злото од мачни болки, силна тревога и жестока збрка, додека да ти ги претвори малите ништожни наслади од реалност во илузија.

Ако го изоставиш патот на заблудата и се откажеш од дрското однесување, и штом влезеш во пазувите на осознаената вера (иман) и се придржуваш кон неа, ќе проѕреш преку светлината на верата дека минатото не е непостоечко и не е гроб каде што гние сѐ, туку постоечки сјаен свет што се претвора во иднина и чекалница за бесмртните души, кои во иднина ќе влезат во палатите на блаженството. Затоа овој свет ти дозволува, во зависност од степенот на твојата вера, да го вкусиш животот додека си сѐ уште на земјата, духовната сладост на Рајот. Исто така и иднината не е ниту болно, ниту тревожно, ниту диво место, ниту пак, мрачна и страшна долина, туку под светлите очи на верата таму изникнуваат живеалишта на вечна среќа, коишто му припаѓаат на Семилостивиот, Милосрдниот, Владетелот на величието и гостољубивоста, Чијашто милост опфаќа сѐ и Чијашто великодушност се простира насекаде. Како што Сеславниот ја проширил пролетната и есенската земја, небаре е трпеза опсипана со различни дарови и продукти, така Тој и ги открил раскошните трпези на Своето гостопримство во оние високи дворци и ги растоварил таму изложени на видик Својата благотворност и универзалните дарови за коишто луѓето копнеат. Да, во зависност од своето рамниште, верникот го гледа тоа на екранот на верата и е способен да почувствува нешто од сладостите на трајното блаженство.

Значи, вистинското и безболно задоволство се содржи само во верата и единствено преку неа може да биде постигнато.

Што се однесува до гореспоменатата дискусија, по пат на споредба ќе објасниме само една од илјадниците задоволства и ползи што ги произведува верата во овој свет, вклучена во Младински Водич како фуснота:

Да речеме дека твоето единствено многусакано чедо се наоѓа на смртна постела, а ти си потонат во очајна и горчлива мисла и страдаш силно и болно од мачната разделба со него довека и дека наеднаш се појавува искусен лекар како ал-Хадир или Локман со чудесен лек. Твоето прекрасно и мило чедо ги отвора очите и се спасува од канџите на смртта. Можеш да сфатиш каква среќа и радост тоа би ти дало.

Таква е состојбата и со милионите луѓе што потонале во гробот на минатото, што ти ги сакаш многу, слично на твоето чедо. Кога речиси, според твоето согледување, исчезнале и престанале да постојат во гробот на минатото, наеднаш од срцевото прозорче блика светлина, како што постапил Локман Еким со детето, и го осветлува гробот, кој е замислен да биде огромно место за тлеење. Преку таа светлина сите мртви воскреснуваат и на нивни јазик, со гестови велат: „Ние не сме мртви и нема да умреме, повторно ќе се сретнеме со вас.“

И ти чувствуваш бескрајна радост и олеснување што верата ги распространува на овој свет аргументирајќи дека верата е таков вид семе што, кога ќе се материјализира, од него ќе проникне Дрвото на блаженството т.е. Дрвото Туба и ќе стане Рај.

Тврдоглавиот се сврте и ми рече: „Барем ќе можеме да живееме како скотови, поминувајќи ги нашите животи во задоволство и уживање, со препуштање на забави и разврати без да размислуваме за овие тешки прашања.“

И јас му одговорив: „Ти не можеш да бидеш како животните затоа што тие немаат минато и иднина. Тие не чувствуваат ниту тага и жал во минатото, ниту пак, вознемиреност и страв во иднината. Имаат совршено задоволство. Спијат и стануваат безгрижно. Му искажуваат благодарност на својот Создател. Животното, кое е легнато за колење, дури не чувствува ништо. Само кога ножот сече, тогаш сака да го почувствува тоа, но и тоа чувство исчезнува и се спасува и од таа болка. Значи, колку голема е Божјата милост искажана во сокривањето на невидливото и на она што може да се случи. Уште посовршено е кога се работи за невините животни. Но, човеку, според разумот што го носиш, нешто од твоето минато и иднина се лизнало од невидливото и ти целосно си лишен од блажениот спокој и безметежност на животните, коишто се такви заради спуштените пред нив завеси на тајниот свет. Тагата и болните разделби што доаѓаат од минатото и стравот што доаѓа од иднината, го погубуваат твоето незначително задоволство, кое ти го намалува за стопати повеќе во однос на она што го добиваат животните. Штом е ова реалноста, ти преостанува или да се лишиш од разумот, да го исфрлиш, да бидеш животно и да се спасиш, или да се вразумиш преку верата и да се заслушаш во Куранот за да добиеш стопати повеќе чисто задоволство од она на животните во овој минлив свет.“ Велејќи му го ова, го замолчив.

Сепак, тоа тврдоглаво лице се сврте и ми рече: „Ако не, барем ќе живееме како оние нерелигиознине туѓинци.“

А јас му одговорив: „Не можеш да бидеш ни како нерелигиознине туѓинци, затоа што тие ако негираат еден пророк, веруваат во други. Ако не им се познати пророците, веруваат во Господ. Ако не го познаваат Господ, можеби поседуваат одредени лични квалитети преку кои наоѓаат совршенство. Но, ако муслиман го негира последниот Пророк, кој беше најголем од сите пророци, чијашто религија и кауза се универзални, Аллах да го благослови и со мир да го дари, се одрече од единствената, вистинска и сеопфатна вера, тогаш тој нема да прифати ниту еден друг пророк, па дури ни Господ. Затоа што сите пророци, Господ и сите совршенства ги има запознаено преку Него, преку последниот Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари, и тие не можат да имаат место во неговото срце без него. Поради оваа причина, луѓето од останатите религии одамна се приклучуваат кон исламот, а ниту еден муслиман не станал вистински Евреин, Маг или Христијанин – можеби ќе стане безбожник, ќе стекне лоши навики, ќе стане штетен за државата и за нацијата.“ Тоа му го докажав на овој начин. Немаше на што да се фати. Исчезна и отиде во Пеколот.

Еве, пријатели мои, што заедно учите со мене во школата на Јусуф (Јосиф)! Реалноста е ова и Рисале-и Нур го докажува тоа многу решително и јасно како сонце, штом веќе дваесет години го крши самоволието на тврдоглавите и ги поведува во верата. Затоа и ние треба да го следиме патот на верата и вистинскиот правец, што е лесен и безбеден и корисен за нашиот свет, и за нашата иднина, и за нашиот задгробен живот, и за нашата земја и народ; и да го поминуваме нашето слободно време рецитирајќи сури (поглавја) од Куранот што веќе ги знаеме, наместо да се препуштиме на бесмислените илузии, и да го научиме нивното значење од нашите пријатели што ги учат; и да надоместиме за молитвите што не сме успеале да ги реализираме во минатото, кога требало да бидат реализирани; и да ги искористиме меѓусебните добри квалитети, да го претвориме овој затвор во блажена градина одгледувајќи корисни плодоносни дрвја. Со добри дела како што се овие, треба да се потрудиме одговорните управници на затворот да бидат учители и наставници што ќе ги подготвуваат луѓето за Рајот во оваа Јусуфова (Јосифова) школа, како и да бидат добри раководители што презеле обврска да водат добро, а не да се манифестираат како Пеколно воинство за измачување престапници и убијци.

ЧЕТВРТА ТЕМА

За ова повторно има објаснување во Младински Водич. Едно време ми беше поставено прашањево од браќата што ми помагаа:

Поминаа веќе педесет дена (сега веќе и седум години()), а ти ништо не си прашал, ниту пак, си бил љубопитен во врска со оваа страшна Светска војна, којшто го доведе целиот свет во хаос и е тесно поврзана со судбината на исламскиот свет. Истовремено гледаме дека некои религиозни и учени луѓе ги изоставуваат џамијата и групата брзајќи да слушаат радио. Дали можеби има некој проблем поголем од војната? Или ангажирањето со тоа ни носи штета на некој начин?

Јас одговорив:

Капиталот на животниот век е многу мал. Работата што треба да се направи е многу голема. Кога ќе започнеме од кругот на срцето, стомакот, телото, домот, собата, градот, државата и татковината, земјината топка и човештвото, и стигнеме до кругот на живите созданија во севкупност и светот во целост, сите тие кругови се во меѓусебен сооднос. Секој човек може да има задачи во секоја од овие области, но најважните и трајните во овие кругови се оние што се во најмалите кругови, додека најмалку важните и привремени задачи се во најголемите кругови. Според оваа аналогија, најмалите и најголемите се обратнопропорционални.

Но, привлечноста на поголемите кругови го предизвикуваат човекот да ги занемари неговите важни и неопходни задачи во помалите кругови преокупирајќи го со непотребни, тривијални и споредни нешта. Го уништува својот животен капитал за ништо. Го уништува својот скапоцен живот за безвредни работи. И понекогаш, оној што со љубопитност ги следи борбите од војната, станува симпатизер на едната страна, ја фаворизира тиранијата и ѝ станува ортак.

Одговорот на првата точка: Да, пред секој човек, а особено пред секој муслиман стои важна кауза и значаен настан поголем од конфликтот меѓу големите сили за владеење со светот. Тоа е толку големо и значајно што, ако еден човек ги поседуваше разумот, силата и богатството истовремено и на Германците и на Англичаните, не би се поколебал да пожртвува сѐ за да стигне до единствената посакувана цел.

Споменатата кауза е објавена од сто илјади врвни избраници и знамето ѝ е издигнато од безброј ѕвезди и раководители на човештвото, коишто се засноваат на договори, завети и ветувања од Господарот на световите, а дел од нив го виделе тоа и со сопствените очи. Каузата е судбинска за луѓето и таа е: Или човекот да ја придобие верата, или да изгуби без неа огромно вечно богатство и преубави живеалишта во големите градини, просторни колку небото и земјата. Ако тој не го обезбеди документот на верата, ќе изгуби. Во ова време, многумина го губат случајот поради чумата на материјализмот. Дури еден од јасновидците на реалноста и истражувачите на вистината забележал и открил дека само малкумина од секои четириесет луѓе со верата ја победуваат агонијата на смртта, а останатите губат. Се прашувам, ако на овој човек му се даде да владее со целиот свет, дали може да го пополни местото на изгубената борба?

Бидејќи ние, учениците на Рисале-и Нур, знаеме дека ќе биде чиста лудост ако се откажеме од задачите со кои би го добиле случајот и се откажеме од чудесниот бранител, кој деведесет отсто гарантира дека нема да го загуби случајот и задачите во коишто бранителот нѐ вклучува и нас, и се вклучиме со безначајни ситници, небаре ќе останеме во светот засекогаш, сигурни сме дека, ако секој од нас би имал интелигенција стопати поголема од онаа што ја имаме, ние, сепак, би ја користеле само за оваа задача.

Еј, мои нови браќа во оваа беда од затвор! Вие не сте се запознале со Рисале-и Нур како моите претходни браќа, кои дошле тука заедно со мене. Слушнете ги зборовите што сум ги кажал многукратно и сум ги потврдувал безброј пати, и нека ми бидат сведоци сите овие браќа и илјадниците како нив – Рисале-и Нур добиле деведесет отсто за овој голем случај и во изминатите дваесет години го предале документот за спасение и неговото вистинско сведоштво, осознаената вера, на дваесет илјади луѓе. Не е неверојатно, затоа што Рисале-и Нур извираат од духовното чудо на Светиот Куран и стојат на чело на оние што се бранители на големиот случај во нашето време.

Иако веќе осумнаесет години непријателите, еретиците и материјалистите плетат различни интриги и не престануваат да ги подбуцнуваат управниците против мене, користејќи ги во името на моето ликвидирање, додека не ме фрлат во самица, како што се случи овој пат, тие не направија ништо значајно и, со дозвола на Аллах, нема ни да направат затоа што не успеаја да ја нарушат челичната кула на Рисале-и Нур, ниту пак, да влијаат на нејзината опрема – посланијата кои го достигнуваат бројот сто и триесет, освен на две или три од нив. Значи, доволно е да се ангажира адвокат за оние што сакаат да добијат.

Истовремено, не плашете се, Рисале-и Нур не може да се забрани! Неговите посланија, со исклучок на две-три, циркулираат слободно во рацете на пратениците во служба на Владата на Републиката и нејзините лидери. Со Божја волја, ќе дојде време кога среќните управници и службеници, на затворениците ќе им ги раздаваат Рисале-и Нур како што се раздава лек и топол леб, и тогаш затворите ќе се претворат во вистински ефективни преуредувачки места.

ПЕТТА ТЕМА

Како што е опишано во Младински Водич, нема сомнеж дека младоста е минлива. Таа ќе се промени во старост и смрт, како што летото си го менува своето место со есента и зимата, а денот се претвора во вечер и ноќ. Ако минливата и краткотрајна младост се потроши достоинствено на добри дела и во границите на доброто однесување, сите свети книги носат радосна вест дека тој младич ќе се стекне со вечна младост.

Ако младоста е потрошена на пороци, исто како што убиството произлезено од едноминутен гнев води до милиони минути затвор. Така и младинските недозволиви задоволства и уживања му причинуваат подлабоки и поголеми болки отколку задоволства, а да не ја споменуваме и страшната казна во задгробниот живот и тешкото мачење во гробот, освен тоа предизвикуваат и тешки страдања што произлегуваат од исчезнувањето на задоволствата и казната во земниот живот како последица на гревовите. Секој млад човек со здрав разум би го потврдил тоа од лично искуство.

На пример, болната љубомора, разделбата и платонската љубов, делумното задоволство во забранетата љубов го претвораат во отровен мед. Ако сакаш да знаеш како завршуваат во болници поради болести што се резултат на нивната залудно потрошена младост, во затвори поради нивните претерувања, во барови и дувла на пороците, и на гробишта поради вознемиреност што произлегува од нивните неухранети срца и души и невршењето на нивните вистински функции, оди прашај ги болниците, затворите, баровите и гробиштата. Секако, најмногу од сѐ, ќе слушнеш плач и воздишки од каење за животните шлаканици што младите ги добиле како казна за злоупотреба на својата младост, за нивните испади и забранети задоволства.

На прво место Куранот, со голем број негови ајети (стихови), а потоа и сите свети писма и книги, ја носат радосната вест дека ако младоста поминала во рамките на умереноста, таа е во согласност со слаткиот Божји благодат и моќно средство за добри дела што резултираат со блескава и бесмртна младост на оној свет.

Штом е ова реалноста, а сферата на дозволеното е доволна за уживање, и штом еден час забрането задоволство понекогаш води до казна од една или десет години, секако дека апсолутно е неопходно и потребно да се потроши слатката сфера на младинската чистота и достоинство, на вистинскиот пат, како благодарност за овој дар.

ШЕСТА ТЕМА

Ова прашање е кратко резиме само на еден од илјадниците аргументи на столбот на верата, верувањето во Аллах, за што постојат многубројни одлучувачки докази и објаснувања на многу места во Рисале-и Нур.

Во град Кастамону група од средношколци дојдоа до мене и ми рекоа: „Запознај нѐ со нашиот Творец. Нашите наставници не зборуваат за Аллах.“

Јас реков: Секоја наука што ја усвојувате, постојано зборува за Аллах и секоја со свој посебен јазик нѐ запознава со Творецот. Не слушајте ги вашите наставници, слушајте ја науката.

На пример, добро опремената аптека со животворни напивки и лекови во шишенца измерени со неверојатна прецизност и сооднос, несомнено ни покажува дека зад сето ова се крие исклучително вешт, добро обучен и мудар фармацевт.

На ист начин и аптеката на Земјината топка содржи повеќе од четиристотини илјади растенија и животни, од кои секое од нив во реалноста е слично на стаклен сад со прецизни хемиски препарати и на шишенце со неверојатни витални мешавини, и во неа дури и за слепите е видливо присуството на семудриот и голем Аптекар, и таа дава идеја за својот великодушен и сеславен Творец според степенот на своето совршенство, ред и големина во споредба со споменатата аптека на пазарот во согласност со критериумите на медицината што ја учите.

На пример и чудесната фабрика што произведува илјадници видови ткаенина од едноставен материјал, несомнено ни покажува дека зад сето ова се крие вешт механичар и фабрикант.

На ист начин и Господаровата движечка машина наречена Земјина топка, и Божјата фабрика во којашто има стотици илјади главни фабрики, и во секоја од нив стотици илјади раководители, несомнено ни го покажуваат својот Создател и Сопственик во согласност со критериумите на механиката што ја учите и во зависност од степенот на совршенството и големината на Божјата фабрика наспроти човековата.

На пример и магацинот, просторијата за чување прехранбени производи или продавницата во која се насобрани и се чуваат илјадници видови продукти наместени на уреден и правилен начин, ни покажуваат дека тука има неверојатен сопственик, поседник и чувар на прехранбените производи и резерви.

На ист начин и Господаровото складиште за производи секоја година странствува и минува растојание од дваесет и четири илјади години во беспрекорен и прецизен ред. Тоа содржи стотици илјади творби, од кои секое од нив има потреба од посебен вид храна, минува низ четирите сезони и за време на пролетта доаѓа како камион натоварен со илјадници видови храна за да ги однесе до бедните созданија чиишто сили се исцрпени за време на зимата. Тоа е Земјината топка – бродот на Сеславниот, којшто содржи илјадници видови стока, алатки и конзервирана храна. Во согласност со критериумите на науката за угостителство и трговија што вие ја изучувате, Сопственикот, Владетелот и Распоредувачот на Господаровата продавница и склад е видлив според величината на тоа складиште во споредба со складиштето создадено од човекот. Тој нѐ запознава со Себеси и нѐ насочува да го засакаме.

Исто како и една армија што се состои од четиристотини илјади народи, и секој народ бара различни одредби, користи различни оружја, носи различни униформи, се подложува на различни вежби и има различен рок на активност и време на демобилизација. Ако оваа армија и кампот имаат чудотворен командант, кој по своја волја ги обезбедува сите оние различни нации со сите нивни различни одредби, оружје, униформи и опрема без да заборави или збуни кој било од нив, тогаш сигурно армијата и кампот укажуваат на овој чудотворен командант и нѐ насочуваат да го засакаме со целосна почит и восхит.

Исто така и со секоја пролет тука одново се мобилизира армијата на Сеславниот составена од четиристотини илјади народи – видовите животни и растенија, на секој од нив, едниот и единствен голем Командант – сеславен и севишен е Тој, им осигурува различна униформа, оброци, оружје, обука и демобилизација, без да заборави некого, без да се дозволи некоја забуна или грешка, со исклучително совршенство и одреден редослед. Безграничниот камп на пролетта што се простира по целата Земјина топка, им го сугерира на паметните и остроумни луѓе присуството на Владетелот на Земјата – според законите на воените науки и на нејзиниот Господар и Распоредувач, на најсветиот и најголемиот Командант и ни даваат спознание за Него според степенот на совршенството на овој импресивен камп и границите на неговото величество во споредба со гореспоменатиот, луѓето добиваат знаење за неговиот Владетел, сеславен е Тој, и Го засакуваат величејќи Го, Му ја негуваат светоста и Го слават.

Исто како и милиони електрични светилки што се движат и што патуваат низ чудесен град, нивното гориво и изворот на енергија никогаш не се исцрпуваат, што очигледно само по себе ни го покажува чудотворниот занаетчија и извонредно талентираниот електричар, создавач на фабриката што раководи со електрична енергија, прави подвижни светилки, поставува извор на енергија и носи гориво; тие ги предизвикуваат другите да му честитаат, да му аплаудираат и да го сакаат.

Исто така и светилките на ѕвездите висат од таванот на дворецот Земја, илјадапати поголеми од Земјината топка според науката астрономија, и се движат седумдесет пати побрзо од истрелан проектил без да си го нарушат редоследот или да се судрат, без да изгаснат и без да им се потроши горивото.

Според астрономијата што ја изучувате, за да не угасне нашето сонце, што е милион пати поголемо и постаро од Земјата, а воедно е и светилка и печка во гостилницата на Семилостивиот, секој ден е потребно онолку течен гас колку што се морињата на Земјата, и онолку јаглен колку што има планини на Земјината топка или илјада пати повеќе дрва од големината на Земјата.

И она што го пали и без дрва, јаглен и гас, го одржува горењето на сонцето и на сите други слични ѕвезди, не дозволува да изгаснат и ги движи истовремено со огромна брзина, е само врвна моќ и голема безгранична власт. Огромната вселена со нејзините сјајни светилки и висечки фенери го открива јасно, според критериумите на она што сте го прочитале или ќе го прочитате од електротехниката, Владетелот на оваа грандиозна изложба и на овој огромен празник, ни дава информации за нивниот Осветлувач, за мудриот им Организатор и великиот Создател, преку сведоштвото на сјајните ѕвезди. Вселената ги насочува сите да Го сакаат со празнување, и величењето на својата љубов и своето обожување да го искажат со поклонение пред Него.

На пример и, кога би имало книга, во која, во секој ред со префинет ракопис е напишана друга книга, и во секое од нејзините зборови е напишана сура од Куранот, и поставените прашања во неа носат длабока содржина и смисла, и секое од нив го поддржува другото – таква неверојатна книга без сомнеж би го открило врвното мајсторство на писателот и неговата генијалност. Слична книга би дала знаење јасно како ден за авторот, би го покажала неговото совршенство и талент и би предизвикала таков восхит и признание меѓу читателите, што не би биле способни за нешто друго, освен да ги повторуваат зборовите на одобрување и воодушевување: „Божјата волја е исполнета! Бог да е благословен!“

Исто така и огромната книга на универзумот: Само на една нејзина страница – Земјината површина, и само во еден пасус – пролетта, се напишани триста илјади вида различни книги – видовите животни и растенија. Сето тоа е напишано истовремено и неговите елементи меѓусебно се мешаат без да се допушти грешка или збрка, без да се заборави нешто, со максимален ред и совршенство, и понекогаш во секој збор – како дрвото, на пример, е напишана ода, и во секоја точка – како семето, се состои содржината на целата книга. Тоа е видливо и догледно пред нас и со сигурност ни покажува дека зад него се крие перо што работело и го напишало. Проценете сами колку е голема книгата на универзумот, од секој нејзин збор извира богата смисла и различни мудрости, и колку овој голем отелотворен Куран – светот, укажуваат на својот Создател – сеславен е Тој, и на својот Автор – Семожен и врховен е Тој, во споредба со споменатата книга во примерот и според усвоеното од вас во областа на природните науки, науката за мудроста на нештата, и на искуството да се чита и да се пишува. Горепосоченото прифатете го во поширока смисла и со широк поглед кон огромниот универзум. Така ќе разберете како преку изразот „Аллах е Велик!“ се дефинира великиот Творец , како преку изразот „Слава Му на Бога!“ се дава до знаење за Неговата светост и како преку величењето „Фала Му на Бога!“ во нас се раѓа љубов кон Него.

Така по аналогија со кажаното дотука, секоја од многуте науки, користејќи ги своите широки и својствени критериуми, специфични огледала, остроумни очи и длабоки погледи, го посочува Творецот на универзумот, Великиот Владетел, ни го посочува Сеславниот заедно со Неговите Најубави имиња и нѐ информира за Него заедно со Неговите велики атрибути и совршенства.

Така тоа е со цел да се дадат инструкции за ова прашање, што е брилијантен и прекрасен доказ за Божественото единство дека Куранот на Чудесното Толкување нѐ учи за нашиот Создател најчесто со ајетите (стиховите) رَبُّ السَّمٰوَاتِ وَ ال۟اَر۟ضِ и خَلَقَ السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضَ Ова им го кажав на младите ученици, а тие го прифатија тоа целосно потврдувајќи го со зборовите: „Бескрајна благодарност на нашиот Господар што ни одржа час, што е апсолутна и врвна вистина. Аллах нека биде задоволен од тебе!“ И јас реков:

Човекот е жива машина која може да страда од илјадници разновидни болки и да се насладува со илјадници разновидни задоволства, и иако е исклучително бессилен, има безброј непријатели – и материјални и духовни, и иако е крајно сиромашен, има безброј надворешни и внатрешни желби. Тој е бедно создание што постојано ги вкусува болките од ударите на загубата и разделбата. И покрај сето тоа, преку својата припадност кон Семожниот Владетел, преку верата и богослужението човекот наоѓа силна и голема потпора, до којашто прибегнува при оддалечувањето на сите непријатели и во неа, исто така, открива извор на поддршка со којашто се моли за задоволување на своите потреби и на сите свои желби и надежи. Секој се гордее со учтивоста и ситуацијата на својот господар, а преку верата човек се присоединува кон Семоќниот, Чија моќ е безгранична, и кон Милосрдниот Владетел, Чија милост е сеопфатна. Тој во потчинување стапува со покорност и благодарност пред Него и тогаш животниот век и смртта засекогаш се претвораат од погубување во виза и дозвола за преминување во вечниот свет. Проценете сами колку човек се насладува од поклонувањето пред својот Господар и се чувствува задолжен за верата во своето срце и е среќен за просветеноста на исламот, и е горд со својот Семожен и Милостив Господар, и е благодарен за дарот на верата и својата религија.

Како што им кажав на младите ученици, така им повторив и на несреќните затвореници: Оној што Го признава и Му се покорува, е среќен дури и да е во затвор. А, оној што Го заборавил, е несреќник и затвореник, дури и да живее во палата.

Дури еден угнетен кога одел на погубување, со радост им рекол на своите очајни угнетувачи: „Јас нема да бидам погубен, туку можеби ќе бидам демобилизиран и ќе заминам онаму каде што ќе најдам среќа. Но, гледам дека вие сте осудени на вечна погуба и јас совршено ви се одмаздувам.“ Велејќи لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ , тој среќно го предаде својот дух.

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

СЕДМА ТЕМА

(Плод на еден петочен ден во затворот Денизли)

وَمَٓا اَم۟رُ السَّاعَةِ اِلَّا كَلَم۟حِ ال۟بَصَرِ اَو۟ هُوَ اَق۟رَبُ ۝ مَا خَل۟قُكُم۟ وَلَا بَع۟ثُكُم۟ اِلَّا كَنَف۟سٍ وَاحِدَةٍ ۝ فَان۟ظُر۟ اِلٰٓى اٰثَارِ رَح۟مَتِ اللّٰهِ كَي۟فَ يُح۟يِى ال۟اَر۟ضَ بَع۟دَ مَو۟تِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُح۟يِى ال۟مَو۟تٰى وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَى۟ءٍ قَدٖيرٌ

Во затворот Денизли затворениците што имаа можност да контактираат со мене, ја прочитаа лекцијата што беше спомената во Шеста тема, лекцијата што едно време јас, со јазикот на научната дисциплина, им ја држев на средношколците во Кастамону, коишто ми велеа „Запознај нѐ со нашиот Творец.“ Во нив се роди цврста верба што ги насочи да почувствуваат копнеж и за задгробниот живот, па ми рекоа: „Запознај нѐ во целост исто така и со задгробниот живот, така што да не бидеме заблудени од нашите души и сатаните на оваа епоха и да не влеземе повторно во вакви зандани.“ Во затворот Денизли, со волјата на учениците на Рисале-и Нур и оние што ја имаат читано Шеста тема, се јави потреба за објаснување на резимето на столбот на верата во задгробниот живот. Ќе одговорам со краток исказ од Рисале-и Нур.

Во Шеста тема ги прашавме земјата и небото за нашиот Творец, и тие јасно како сонце ни Го опишаа со јазикот на научната дисциплина. На ист начин и, како прво, ќе го прашаме нашиот Господар за задгробниот живот, кој веќе сме Го запознале, потоа ќе го прашаме нашиот пророк, па Куранот, па другите пророци и свети книги, ангелите и универзумот.

Така, во првата фаза ќе Го прашаме Аллах за задгробниот живот: „Да, задгробниот живот постои и ќе ве испратам таму“ – одговара Тој преку сите Негови гласници што ги има испратено, преку заповедите и сите Негови имиња и атрибути. Десеттото Слово ја докажува вистинитоста на задгробниот живот преку дванаесет неспорни и светли вистини и го разјаснува преку значењето на дел од Најубавите имиња. Овде ќе се задоволиме со ова разјаснување и накратко ќе ги посочиме споменатите аргументи.

Да, штом нема таква власт, а да нема награда за оние што му се лојални и казна за оние што му се непокорни и престапници, следува дека Бесмртниот Владетел, кој е врв на апсолутното господарување, треба да ги награди оние што Му припаѓаат преку верата и оние што покорно Му се потчинети на Неговите заповеди, и да ги казни оние што ја отфрлуваат Неговата големина и моќ преку невербата и непотчинувањето.

Исто така, би требало наградата да соодветствува на Неговата милосрдност и убавина, а казната да одговара на Неговата големина и моќ. Со тоа, божествените Имиња Господар на световите (Раббул-алемин) и Справедливиот владетел (Султануд-дејјан) ни одговараат на прашањето за задгробниот живот.

И штом со сопствените очи гледаме јасно како сонце, како бел ден дека општото милосрдие, општото сочувство и великодушноста го прегрнуваат лицето на земјата, на пример, ќе дојде цветната пролет, согледуваш како милосрдието ги раскрасува дрвјата и плодоносните растенија, ги облекува во зелени алишта, небаре се рајски девици, им става во рацете различни плодови и ни ги послужува: „Ајде, берете, јадете!“ И забележуваш дека таа нѐ храни со чист лековит сладок мед од отровен инсект, нѐ облекува во најнежна свила исплетена од гасеница без рака, собира грст семе и зрнца од илјадници тонови храна и ги претвора во богатство од резерви за нас.

Секако нема сомнеж дека Оној на кој Му припаѓа целото пространствено милосрдие, општото сочувство и целосна великодушност, нема да ги уништи и нема да ги ликвидира Своите сакани Божји верници – оние што ги одгледал и им вршел добродетелства, и до тој степен ги почестил со доброта, сочувство и грижа, но ќе им стави крај на нивната услуга во земниот живот за да ги удостои со поопфатни и големи милости. Со тоа, едни од Најубавите Божји имиња – Семилостивиот (Рахим) и Највеликодушниот (Керим) ни одговараат на прашањето за задгробниот живот, велејќи ни: اَل۟جَنَّةُ حَقٌّ

И штом пред нашите очи гледаме дека раката на мудроста работи во сите суштества на Земјината топка и правдата стапува во сила со своите прецизни мерки – толку супериорно нешто во однос на човечкиот ум, што човек не може ни да го замисли. На пример, вечната мудрост го дарила човекот со силата на сеќавањето, што е еден пример на мудрост од илјадниците човекови капацитети и физички системи, и е мала како синапово зрно, целата негова животна приказна и многубројните настани сместени во неа, небаре е мала библиотека. Тој потоа тие настани ги сместува во џебот на својот ум како белешки од биографијата на неговите постапки што ќе бидат објавени за неговата пресуда на Големиот собир, со цел постојано да го потсетува на тоа. И согледуваш дека вечната правда секој орган во живиот организам го сместува на неговото соодветно место и го координира со прецизни мерки, почнувајќи од најситниот микроб и стигнувајќи до огромниот носорог, од мувата до птицата грабливка (Симург), од едно цветно растение до пролетта, од кое се расцветуваат илјадници милиони цветови со убавината на уметноста, со хармонија без претераност, со одмереност без недостаток, со неповторлив ред, и сето тоа во рамките на сјајната убавина од која творбите се претвораат во отелотворени примероци на оригиналната уметност, мајсторство и убавина. Таа секое живо суштество го дарува со правото на живот со совршена рамнотежа, и придонесува добрите работи да даваат добри резултати, а лошите работи – лоши резултати. Истовремено, таа дозволува нејзината сила и вечност да биде почувствувана преку ударите на бунтовните луѓе и тираните уште од времето на Адам.

Несомнено, како што нема сонце без ден, така и оваа вечна мудрост и бесмртна правда не можат да се реализираат без задгробниот живот. Едни од Најубавите имиња – Семудриот (Хаким) и Судијата (Хакем), Справедливоста (Адл) и Справедливиот (Адил), никогаш нема да дозволат да има ужасна неправда, нееднаквост и лишење од мудроста каде што и угнетениот и угнетувачот се во еднаква смрт, а со тоа ни даваат категоричен одговор на нашето прашање во однос на задгробниот живот.

И штом живите суштества отсекогаш си ги задоволуваат нивните природни желби, коишто се надвор од нивната моќ, преку јазикот на своите вродени способности и основни потреби, што е еден вид молитва, сите нивни потреби им се дадени од најмилосрдната, еден вид невидлива рака што има апсолутен слух за сѐ; и шест-седум од десетте човекови молитви, кои се доброволни, особено оние на пророците и избраниците, се прифатени на начин спротивен на нормалниот тек на нештата:

Сечујниот и Одговарачот на молитвите подразбира дека зад превезот на Невидливиот стои оној што ги слуша воздишките на сите страдалници и молитвите на сиромашните, и им одговара; ги гледа најмалите потреби на најситните суштества и милосрдно одговара задоволувајќи ги со дејствување.

Секако и веројатно не постои можност за сомневање дека оној што во својата молитва ги вклучува најважните општи молитви за човекот, најважниот од сите суштества, коишто се поврзани со сите божествени имиња и атрибути, а служат за бесмртност, и зад него стојат сите други пророци, коишто се сонца, ѕвезди и лидери на човештвото, и ги насочува по молитвата да кажуваат „Амин, амин!“, всушност во чија молитва учествуваат сите живи суштества, велејќи: „О, да, Господару! Дај им го она што го сакаат, и ние го сакаме истото!“ На сите причини наложува воскресение под овие неодоливи услови, само една молитва на Мухаммед, Аллах да го благослови и со мир да го дари, за бесмртноста во задгробниот живот и вечната среќа ќе беше доволна причина за постоење на Рајот и создавање на задгробниот живот, коишто се лесни за Божествената сила толку колку што е создавањето на пролетта. Што се однесува до одговорот на нашето прашање за задгробниот живот, така ни наведуваат и другите Најубави имиња – Одговарачот на молитвите (Муџиб), Сечујниот (Семи) и Семилостивиот (Рахим).

И штом сите манифестации на смртта и слики на воскресението при промената на сезоните покажуваат јасно, како што денот зборува за постоењето на сонцето, дека зад завесата има еден Господар, Којшто ја управува огромната земја со одреден редослед и исклучителна леснотија, небаре таа е само мала градина и дури единствено дрво, и исто така, ја управува пространата пролет и ѝ дарува убавина толку лесно и со таква одмерена убавина, небаре е единствено цветче, и по свитокот на земјата испишува триста илјади вида книги – видовите растенија и животни, покажувачки обрасци на Воскресението и примери за Судниот ден. Семожниот Господар ги пишува овие меѓусебно широкораспространети примери без никакви забуни и превирања, без грешка и пропуст, со мајсторство и организираност, и со елоквентна смисла и покрај нивното заплеткување, адекватност и сличност, и во рамките на сеславното величество манифестира активна, милосрдна и мудра моќ. Тој го вклучил битието во Своето милосрдие и мудрост и го дарил човекот со висока положба, му ја потчинил огромната вселена и ја претворил во негово живеалиште и лулка, го назначил за намесник на земјата, го натоварил со најголемата одговорност што небесата, земјата и планините одбиле да ја прифатат, го претпочитал пред сите други созданија и му покажал почит преку Своето Господарово Слово, сеславното обраќање и Својата поддршка. Исто така, Тој му дал чесен збор на човекот и му ветил во сите Свои обелоденувачки писанија дека ќе го овековечи со бескрајна среќа и спиритуална вечност.

Нема сомнеж дека Тој ќе ги отвори пред него вратите на вечното блаженство и безусловно ќе го создаде Воскресението и Судниот ден, коешто за него е полесно и од раѓањето на пролетта. Со ова ни одговараат на прашањето за задгробниот живот и другите Најубави имиња на Аллах – Воскреснувачот (Мухји), Умртвувачот (Мумит), Вечноживиот (Хај), Сеприсутниот (Кајјум), Сесилниот (Кадир) и Сезнајниот (Алим).

Да, секоја пролет Божјата моќ ги оживува корените на сите дрвја и треви и создава триста илјади животински и растителни обрасци на Воскресението и Судниот ден и дури ако се проследат мисловно и се спореди илјадагодишното постоење на секоја од заедниците на Мухаммед и Муса (Мојсеј), мир над нив, ќе се види дека за илјада пролети() се покажани илјадници примери и аргументи за Воскресението и Судниот ден. Како тогаш може да се смета за неостварливо слична апсолутна моќ да го оствари оживувањето на телата и материјалното воскреснување? Не е ли тоа слепило и безумие?

И штом сто дваесет и четирите илјади меѓу најдобрите претставници од човечкиот род – пророците, едногласно ја објавиле бесмртната среќа и вечноста на задгробниот живот потпирајќи се на илјада ветувања недвосмислено дадени од Сеславниот и Севишниот Аллах, и со своите сјајни чуда потврдиле дека ја зборуваат правдата и безброј пречисти светци ја потврдиле истата вистина со своите откритија и набљудувања. Секако таа би требало да биде очигледна како сонцето попладне, а оној што се сомнева во неа е лишен од разум.

Да, мислењето на еден или двајца специјалисти во дадена наука или професија за проблем во нивната сфера ја поништува вредноста на ставовите и расудувањата на илјада нивни противници неспецијалисти, дури и ако се надлежни во други науки, потврдата од двајца сведоци за одредено прашање е подобро од мислењата на илјада негирачи, на пример, сведочењето во ден на сомнение дека е видена новата полумесечина, којашто го означува почетокот на месец Рамазан, или тврдењето дека „на земјата постојат кокосови палми со индиски ореви слични на конзерви со млеко“. А тоа е така затоа што оној што го тврди тоа, едноставно убедува посочувајќи го соодветниот плод, или, пак, објаснувајќи каде виреат слични насади.

А оној што го одрекува нивното постоење, може да го докаже своето тврдење само ако ги обиколи сите нишки на земјата, и е во потрага и истражува насекаде. Така и оној што известува за Рајот, за Домот на среќата и вечноста, убедува и ја стекнува својата кауза, едноставно пројавувајќи и откривајќи некоја негова трага, признак или сенка. А оној што го одрекува и го отфрлува неговото постоење, не би можел, колку и да се труди, да го докаже своето тврдење поинаку, освен ако сам ја види и ја покаже на другите целата вселена и сите времиња од почетокот до крајот на вечноста, го открие отсуството на Рајот и го оправда своето негирање.

И поради оваа мудрост, научниците истражувачи го прифатиле основното правило дека невозможно е докажувањето на неодредено негирање, како на пример, вистината на верата, којашто го опфаќа сето она што постои, доволно е само тоа да не е апсурдно по самото себе.

Така врз основа на оваа категорична вистина би требало негирањето и борбата на илјадниците филозофи да не предизвика никаков сомнеж, ниту пак, колебање кон ниеден праведен гласник за слични прашања за верата. Каква глупост би било некој да се оскверни со сомнеж, каков и да е, во врска со столбовите на верата само затоа што се вслушал во негирањето на грст филозофи материјалисти, чијшто разум се сведува на виденото со очите, кои не гледаат друго освен материја, а притоа срцата им се мртви и не ги чувствуваат духовните работи.

И штом овие столбови на верата едногласно се потврдени од сто дваесет и четири илјади праведни познавачи пророци и од безброј специјалисти – светци, заштитници на вистината и научници истражувачи. Освен тоа, ние забележуваме и во себеси и околу нас сеопшто милосрдие, сеопфатна мудрост и постојана грижа што зрачи светлина како ден, а истовремено гледаме и импресивни траги на Господарење, сјај на прониклива правда, пројавувања на големи и моќни дејства. Гледаме и Мудрост што го облекува секое дрво со толку многу мудрости, колку што се и неговите цветови и плодови. Гледаме и Милосрдност што го удостојува секој човек со онолку добротворства и дарови, колку што се и неговите сетила, сили и органи. Гледаме и моќна Правда што со мечот на својата казна погубува бурни народи, како што се оние на Нух, Худ и Салих, а исто така и народите на Ад, Семуд и Фараонот. Но, таа е и грижлива и ги чува правата дури и на најмалото и најслабо создание. Следниот ајет (стих) од Куранот со неверојатна прецизност и красноречивост ја разјаснува оваа голема Господарова природа (Рубубија) и нејзината апсолутна моќ:

وَمِن۟ اٰيَاتِهٖٓ اَن۟ تَقُومَ السَّمَٓاءُ وَال۟اَر۟ضُ بِاَم۟رِهٖ ثُمَّ اِذَا دَعَاكُم۟ دَع۟وَةً مِنَ ال۟اَر۟ضِ اِذَٓا اَن۟تُم۟ تَخ۟رُجُونَ

Станува јасно дека земјата и небото ја исполнуваат Божјата заповед како војници што отседнале и спијат во логор и веднаш штом командирот ги повика и штом го слушнат гласот на трубата, тие го грабнуваат оружјето и брзаат да си ги заземат своите позиции. Исто така, земјата и небото се како два логора во коишто спијат мртвите и штом тие бидат повикани со трубата на свети Исрафил, мир нему, веднаш излегуваат од гробовите и си ја облекуваат телесната облека. Оваа големина и оваа послушност се видливи секоја пролет кога во логорот на земјата се собираат војниците што се наоѓаат таму и штом затруби ангелот на громот, бројот почнува да им се зголемува.

Врз основа на претходните истражувања и како што беше докажано во Десетто Слово, би требало милосрдието, мудроста, грижата, справедливоста и вековечната власт да ги реализираат своите перспективи и цели во еден Задгробен дом, односно тие задолжително изискуваат да се случи Воскресението, затоа што Часот на задгробниот живот несомнено ќе настапи и обратното е сосема невозможно. А, ако сепак тој не настапи, тоа би значело дека исклучителното убаво Милосрдие се претвора во најгрозната жестокост, совршената Мудрост во маѓепсана ограничена игра и во ограничена крајност, исклучително добрата и милосрдна Грижа во тотално непријатно и горчливо понижување, целосно точната и беспристрасна Справедливост во најсвирепо угнетување и посегнување. Но, ако не настапи Часот на задгробниот живот, тоа, исто така, би значело пад на моќната вековечна власт и рушење на нејзината сила и моќ, односно сомневање дека Господаровото совршенство е бессилно и неспособно. Сето тоа е лага и бесмислица и ниеден човечки разум не би го прифатил, а тоа е и целосно исклучено и неверојатно.

Затоа што секое воодушевено создание знае дека Сеславниот Аллах го создал човекот во најубавиот лик, го одгледал на најубавиот начин, го снабдил со систем и органи, како што се разумот и срцето, преку кои ќе може да се издига кон вечното блаженство и да биде воден кон него, а потоа сфаќа колкава неправда би било кога судбината на овој почитуван човек би била засекогаш да го снема и да осознава каков недостаток на мудрост е отсуството на воскресение – така сите органи и природни способности, коишто носат илјадници придобивки и добротворства, се осудени да се растурат без корист и без вредност. А, истовремено Сеславниот само во човечкиот мозок вложил илјадници мудрости и функции. Човекот сфаќа колку очигледна е неспособноста и потполното незнаење на оние што во целост ја негираат Божјата власт и Господаровото совршенство, со тоа што не веруваат во илјадниците ветувања и дадени зборови. Аллах е превисоко над тоа. По аналогија би можел да размислиш исто и за Грижата и Справедливоста.

Така, преку споменатата вистина, едни од Најубавите имиња на Аллах - Семилостивиот (Рахман), Семудриот (Хаким), Справедливиот (Адил), Највеликодушниот (Керим), Семоќниот (Хàким) – ни одговараат на прашањето за задгробниот живот и без никаков сомнеж, со јаснотата и сјајноста на сонцето, ни докажуваат дека тоа е вистина.

И штом забележуваме дека над секој жив организам, над секоја случка владее една импресивна меморија, сеопфатно и очигледно складиште што им ги чува многубројните форми, ги регистрира делата поврзани со нивната природна функција, им ги запишува молитвите, секоја на својот јазик, пред Најубавите имиња – ги запишува на идеални плочи, во нивните семиња и зрна, во нивниот ум – мини-верзија на Лехви-Махфуз, Зачуваната плоча, особено во човековата памет, којашто е голема библиотека во минијатурна верзија внесена во мозокот, ги запишува во сите материјални и духовни огледала. Потоа штом стигне пролетта – овој цвет што ја отелотворува Божјата моќ – складиштето, ги манифестира нематеријалните писма и ги прави видливи, достапни и реални. Преку овој голем цвет се образложува вистината за Воскресението, којашто се содржи во следниот ајет (стих) од Куранот: وَ اِذَا الصُّحُفُ نُشِرَت۟

Таа се објавува на милијарда јазици со примери и аргументи, пред нас се потврдува стонастотно дека сите работи, живите битија, а особено човекот, не се создадени за да се стопат во празнотијата, да паднат во небитието, да се избришат и да се претворат во ништо, особено човекот, туку се создадени за да продолжат да се издигнат кон бесмртноста, преку прочистување на својата душа да влезат во светот на вечниот живот, преку своите природни способности да стапат во своите вечни функции, коишто ги очекуваат во Домот на вечноста.

Да, штом настапи воскресението на пролетта – секое дрво, секој корен, секое зрно и семе од безбројните растенија што умираат наесен, небаре дошол крајот на светот, на својот специфичен јазик искажуваат и толкуваат некои мисли на ајетот (стихот) од Куранот: وَ اِذَا الصُّحُفُ نُشِرَت۟

Тоа се случува кога секој елемент на растението се враќа на природните функции што ги вршело во претходните години и истовремено ја разјаснува големината на складиштето во најширока смисла.

هُوَ ال۟اَوَّلُ وَال۟اٰخِرُ وَالظَّاهِرُ وَال۟بَاطِنُ

Во ајетов од Куранот ни се посочени четири големи вистини, валидни за секоја работа, и се дава неоспорен доказ за неизбежноста на Воскресението што задолжително претстои да се случи, која е иста со неизбежноста и леснотијата на доаѓањето на пролетта.

Да, сјајноста и пројавувањата на горните четири Најубави имиња – дејствуваат и продираат насекаде, од најмалото и делумното, до најголемото и целосното. Да го разјасниме тоа со пример:

Иако семето, што е зачеток на дрвото, е многу минијатурно по обем, под светлоста на Божјото име اَل۟اَوَّلُ , тоа ја открива големината на складиштето преку точната и совршена програма на дрвото што се содржи во него и присуството на беспрекорни материјали и на сите неопходни услови за формирање и ‘ртење на стебло.

И плодот, иако е многу мало сместувалиште, под светлоста на Божјото име وَال۟اٰخِرُ , дава праведно сведоштво за складиштето преку покажувачот на сите природни функции на дрвото кои се содржани во него и присуството на непишани свитоци на неговите дејствувања и закони на вториот живот.

И надворешната форма на дрвото под светлоста на Божјото име وَال۟بَاطِنُ , ја открива и ја прави видлива за очите неизмерната моќ, совршенството на мудроста и убавината на милосрдието во рамките на апсолутното складиште. Дрвото се кити со блескави украси, разновидни преубави накити и инкрустирани медалјони, небаре ја облекува облеката на рајските деви, обоена во седумдесет бои.

И внатрешната структура на дрвото, којашто е чиниш огледало што ја одразува светлината на Божјото име وَال۟بَاطِنُ , исто така го потврдува со аргументи светли како сонцето, совршенството на моќта и справедливоста и убавината на милосрдието и мудроста. Оваа структура е како чудотворна и совршено организирана фабрика, голема хемиска лабораторија и складиште на благосостојбата во коешто ниту една гранка, плод или лист не останува без потребната исхрана.

Како што секое семе, секој плод, секоја надворешна форма и внатрешна структура на дрвото ги открива пројавувањата на споменатите четири Најубави имиња, така и Земјината топка открива и красноречиво изјаснува дека моќниот и највеликодушниот Пазител (Хафиз) дејствува со апсолутна моќ, справедливост, мудрост и милосрдност. И Земјината топка, гледано од аспект на смената на годишните времиња, е како дрвото, и преку пројавувањето на Божјото име Првиот сите семиња и зрна, проверени на складиштето преку есента, формираат безброј преубави цветови и развиваат слатки плодови. Земјата ја облекува прекрасната облека на пролетта. Секое од овие работи содржи минизаписи на Господаровите заповеди и во себе крие минијатурни белешки што ги регистрираат делата извршени преку изминатата година. И понатаму, секое од нив ги носи сеопфатните кодови на формирањето на големото дрво Земја.

Последен во годишниот циклус на тоа дрво е периодот кога во бескрајно мали кутии се сместуваат сите функции извршени од него за време на есента, сите природни прослави и молитви отслужени пред Најубавите имиња, сите свитоци на дејствувања што можат да бидат воскресени за време на следната пролет. Сето тоа ѝ се поверува на семудрата Рака на моќниот Пазител (Хафиз), и така на безброј јазици пред целата вселена се најавува Божјото име هُوَ ال۟اٰخِرُ

Надворешноста на дрвото Земја се разновидните цветови, коишто преку триста илјади вида откриваат примери и знаци на Воскресението. Тоа се трпезите на Семилостивиот, Милосрдниот и на Највеликодушниот дарител на благосостојба. Тоа се гозби достапни за сите живи суштества. Секое нешто по површината на дрвото го споменува и го изговара Божјото име هُوَ الظَّاهِرُ со јазиците на своите плодови, цветови и хранливи продукти откривајќи ја вистината со блесокот на сонцето во неговиот зенит: وَ اِذَا الصُّحُفُ نُشِرَت۟

Внатрешноста на тоа величествено дрво е фабрика и комбинат во коишто се управуваат безброј складни механизми и прецизни работилници, и од суровина за еден грош зреат и се произведуваат тонови хранливи продукти доставувани на гладните. Процесите се одвиваат со ограничена точност, којашто не остава никаква можност за игра на случајноста. Внатрешната природа на Земјата го споменува, утврдува и објавува со сто илјади видови и форми Божјото име هُوَ ال۟بَاطِنُ , како што го објавуваат ангели прославувани на сто илјади јазици. Од гледна точка на нејзиниот годишен циклус, слично на дрвото, земјата јасно го открива складиштето сместено во овие четири Најубави имиња и го претвора во клуч за вратата на Воскресението.

На истиот начин, таа е слична на многу хармонично дрво и од гледна точка на животот преку вековите и епохите, во чијшто тек ги испраќа своите плодови на пазарот на Задгробниот свет.

Така целата земја се претвора во толку опширно огледало на пројавувањата на четирите Имиња и открива толку просторен пат кон Задгробниот свет, што покажува дека нашите умови и јазици се неспособни и бессилни да го опфатат сето тоа. Поради оваа причина ќе се задоволиме само со следните белешки.

Стрелките на часовникот што ги одбројуваат секундите, минутите, часовите и деновите, си личат меѓу себе. Едната укажува на другата и потсетува на неа. Оној што го гледа движењето на стрелката за секундите, принуден е да поверува во движењето и на останатите стрелки.

Така и земниот живот е како голем часовник на Творецот на небесата и на земјата: си личат деновите што ги одмеруваат секундите на овој свет, годините – минутите, епохите – часовите, ерите – деновите. Освен тоа што си личат, секое од нив укажува на другото и го потврдува. Од овој агол согледуваме дека Земјата известува со безброј знаци за доаѓањето на вечната пролет и на бескрајното утро по зимата на смртниот и мрачен земски живот. Таа известува дека нејзиното доаѓање е неизбежно и сосема сигурно, како што е и настапувањето на утрото по ноќта и на пролетта по зимата. Со оваа вистина името Пазителот заедно со другите четири Најубави имиња هُوَ ال۟اَوَّلُ وَال۟اٰخِرُ وَالظَّاهِرُ وَال۟بَاطِنُ ни одговараат на нашето поставено прашање за Воскресението.

И штом гледаме со сопствените очи и разбираме со својот ум дека

човекот

е последниот и најзначаен плод од дрвото на вселената,

и од гледна точка на вистината на Мухаммед, мир нему, тој е семето зародок на тоа дрво;

и тој е најголемиот ајет (стих) од Куранот на вселената;

и тој е знакот што ги носи пројавувањата на Најголемото име во овој вселенски Куран, како што е ајетот (стихот) за Престолот (Ал-Курси) во Светиот Куран;

и тој е најпочитуваниот гостин во дворецот на вселената;

и тој е најактивниот служител на кој му е дозволено да управува со жителите на овој дворец;

и вооружен со стотици науки и илјадници способности, тој е задолжен да се грижи за обработката на земјата и надзорник кој е одговорен за приходите и расходите;

и тој е намесникот на Земјата, инспекторот во нејзиното царство, испратениот од Владетелот на бесмртноста и вечноста, работникот под Негов надзор;

и тој располага со земните дела откако во целост и во детали му се запишуваат постапките;

и тој е исклучиво Божји слуга натоварен со опширно и сеопфатно богослужение;

и тој ја понел големата одговорност којашто небесата, земјата и планините се откажале да ја носат;

и пред него се отвориле два пата: едниот е на несреќните, а другиот е на блажените;

и тој ги одразува како огледало сите пројавувања на Најубавите имиња и кај него се открива најголемото Божјо име;

и тој е собеседникот кон кого е упатена речта на Сеславниот и тој најдобро го разбира Господаровото Слово;

и тој е оној што има потреба и најбессилниот меѓу живите суштества во вселената;

и тој е безгранично слабо и бедно создание иако има безброј непријатели и мачители, безброј цели и надежи,

и тој е најбогатиот во однос на способности меѓу живите суштества;

и во врска со сладоста на животот, тој е најчувствителниот кон болката и неговите блаженства се мешаат со горки страдања;

и тој е оној што најмногу копнее за вечност и има најголема потреба од бесмртност, но и најдостојниот за тоа;

и тој е оној што се стреми со безброј молитви

да придобие вечност и бесмртност, и дури да ги добие сите наслади на земјата, тие не би му ја изгасиле жедта за вечноста;

и тој е оној што го обожава својот Дарител до степен на богослужение, ги насочува и другите да го обожаваат и тој сам да биде сакан;

и тој е најголемото чудо на Божјата моќ и највосхитувачкото создание доколку го содржи во себе огромниот свет и доколку сите негови помагала сведочат дека е создаден за да чекори кон вечноста и бесмртноста.

Со такви дваесет целокупни вистини, човекот се поврзува со Божјото име Вистината (Хак) и е во тесна врска со Божјото име Пазителот (Хафиз), од Којшто не се измолкнува ништо на небесата и на земјата. Тој ја гледа и најситната потреба на најмалото суштество, ја ислушува неговата молитва, му потпомага и Неговите благородни писари ги регистрираат сите дела и постапки на луѓето кон другите созданија. Според споменатите дваесет вистини за човекот, би требало да има Воскресение и Суден ден, и во името на Аллах Вистината, несомнено ќе му се додели награда за извршените заслуги и дела, и казна за обвиненијата. Без колебање, тој ќе биде поведен за израмнување на сметката, и во името на Пазителот ќе одговара за своите запишани дела: и за ситните, и за значајните, и пред него ќе се отворат вратите на вечната среќа и бескрајното гостопримство, или, пак, вратите на ужасните зандани и вечната несреќа. Невозможно е да не се побара израмнување на сметката и да се скрие од погледите раководителот што стои на чело на поголемиот дел од созданијата во овој свет и да не се меша во нивните дела, невозможно е тој да не биде пробуден од својот сон.

Нелогично е да се забележи најтивкиот повик во зуењето на мувата и да се покаже вистинска помош со потребните средства за суштествување, а да не бидат слушнати силни молитви од коишто се тресе земјата и коишто доаѓаат од дваесетте вистини и просат вечност и бесмртност. Нелогично и дури невозможно е овие многубројни права целосно да потонат во заборав и да пропаднат. Недопустливо е за мудроста, што ништо не троши напразно, дури тоа да е со размер на крило од мува, според сведочењето на неговата хармонија и совршенство, целосно да ги потроши човековите способности поврзани со споменатите вистини, да ги потроши сите надежи и желби што се простираат до вечноста, да ги потроши сите овие многубројни врски и реалности на вселената што ги развиваат способностите и ги засилуваат желбите на луѓето. Слична можност би била ужасна неправедност и непријатен срам отфрлен од сите суштества со зборовите: Тоа е сто пати невозможно и илјада пати апсурдно.

Тие го негираат сведочејќи за Најубавите имиња: Вистината (Хак), Пазителот (Хафиз), Семудриот (Хаким), Прекрасниот (Џемил), Милосрдниот (Рахим). Овие имиња на прашањето за задгробниот живот ни одговараат на следниот начин: „Воскресението е несомнена вистина и неоспорна и непоколеблива реалност, како што и самите ние сме вистина и како што сведочи за нас реалноста на сето она што постои.“

И штом...

Ако прашањето не беше појасно од сонцето, би додал повеќе појаснувања, но ќе се ограничам и ќе се задоволам со споменатите примери.

По аналогија со кажаното од претходните параграфи, секое од стоте и дури илјадите Најубави имиња што се насочени кон свеста на созданијата, красноречиво го докажува присуството на својот сеславен Носител преку Неговите пројавувања и огледала – созданијата, а исто така го открива и категорично го аргументира и доаѓањето на Воскресението и на задгробниот живот.

Преку сите Свои заповеди во сите Свои објавени писанија и преку сите Свои Имиња со кои се именувал, сеславниот и севишниот ни Господар одговара на нашето прашање за задгробниот живот, како што ни дава одговор и дефиниција под друга форма со јазикот на Своите ангели, коишто велат:

„Постојат безброј знаци и докази за нашето постоење и за духовниот свет. Уште од времето на Адам, мир нему, имало средби, беседи и запознавања меѓу нас и со духовните созданија. Тоа се сосема точни и доследни случаи што не подлежат на сомнение. Веќе споменавме за време на нашите средби со вашите пророци и секогаш ќе споменуваме што сме виделе при скитањето низ куќите и салите на Задгробниот свет. Ве благословуваме со неоспорна вест дека нерушливите портали и вековечните дворци и куќи што се наоѓаат зад нив се подготвени за пречек на почесните гости и го очекуваат вашето доаѓање.“ На овој начин благородните ангели одговараат на нашето прашање за Задгробниот свет.

И штом нашиот највеликодушен Творец ни го испратил најголемиот учител, најсовршениот наставник, најправедниот образец, најзначајниот предводник – Мухаммед, од родот на Бени Хашим, Аллах да му дари најдобар благослов и мир, Тој го испратил да биде последниот од благородните пратеници на Аллах. Затоа, пред сѐ, би требало да го прашаме својот Учител за она што го прашавме и семоќниот и најголем Творец во однос на Задгробниот свет, за да го усовршиме своето знаење и да се издигнеме од степенот на научната веродостојност до степенот на очигледната и апсолутна категоричност. А тоа е така, затоа што омилениот праведен Пророк, чијашто вистинитост е потврдена од сезнајниот Творец со илјадници чуда, и самиот тој е едно од чудата на Светиот Куран, кој на целиот свет му докажал дека тоа е Книга од Господарот на световите и од која и да било страна не може да ѝ пријде лага. На ист начин и Светиот Куран е едно од чудата на оваа личност и е доказ дека тој ја зборува вистината и справедливоста му е потврдена, како и тоа дека е Пратеник на Господарот на световите. Овие две чуда, едното – јазик на видливиот свет со потврда од сите пророци и од сите светци, а другото – јазик на тајниот свет што ги содржи сите небесни писанија и сите вселенски вистини, даваат аргументи за вистината на Воскресението и Судниот ден, непоколеблива и јасна како сонце и ден. Тоа се прави преку целиот животен пат на првото чудо и преку илјадниците ајети на второто чудо.

Да, прашањето за Воскресението и за Задгробниот свет е од оние проблеми што ги надминуваат можностите и границите на човечкиот разум. Тој не може да биде разбран поинаку, освен преку упатствата и насоките на двајцата необични учители – Светиот Куран и омилениот Пратеник, Аллах да го благослови и со мир да го дари.

Зошто претходните пророци, мир над нив, не им го разјасниле на своите народи прашањето за Воскресението со јаснотата со којашто тој е изложен во Светиот Куран? Затоа што нивните епохи ја претставуваат детската и чергарска фаза од животот на човештвото, а како што е познато, при почетната обука објаснувањата се кратки.

Заклучок: Доколку поголемиот дел од Најубавите имиња го изискуваат присуството на Задгробниот свет и укажуваат на него, за возврат би требало аргументите и доказите што ги потврдуваат да се однесуваат и за неговото настапување и непоколебливост.

И штом ангелите известуваат за видените од нив задгробни куќи и за долговечниот свет, за возврат би требало аргументите што сведочат за присуството и богослужението на ангелите и на духовите да го докажат постоењето и на Задгробниот свет.

И штом во текот на пречистиот благословен живот на Мухаммед, Аллах да го благослови и со мир да го дари, најважното известие и неговиот основен повик по оној за еднобожието се поврзани со Задгробниот свет, за возврат би требало сите чуда и аргументи што го докажуваат неговото пророштво и справедливост да сведочат за настапувањето и реалноста на Задгробниот свет.

И штом една четвртина од Светиот Куран е посветена на Воскресението и на Задгробниот живот и илјадници негови ајети го докажуваат и известуваат за тоа, би требало сите сведоштва, аргументи и докази за овластувањата на Светиот Куран да се однесуваат и за исполнување на веста за Задгробниот свет и да го потврдуваат.

И така, размислете за овој голем столб на верата за да процените колку убеденоста е категорична, цврста и непоколеблива во задгробниот живот.

РЕЗИМЕ НА ОСМА ТЕМА

Во Седма тема преку многу примери побаравме објаснување на прашањето за Воскресението, но одговорот на нашиот Творец преку Неговите Најубави имиња целосно нѐ задоволи. Тој беше толку убедлив и исцрпен и во нас остави толкава стонастотна сигурност, што понатамошните прашања се непотребни. Затоа тука се задоволуваме само со тоа да го потврдиме кажаното.

На овој проблем накратко ќе резимираме една стотинка од плодовите, придобивките и резултатите што се реализираат од верата во задгробниот живот – некои од нив произлегуваат од среќата на човекот во Задгробниот свет, а други – од неговата среќа на земјата. Што се однесува до задгробното блаженство, објаснувањето на Светиот Куран е сосема доволно и нема потреба од дополнително толкување, а она што е поврзано со земската среќа го објаснуваат Рисале-и Нур и тука накратко ќе разгледаме само неколку меѓу стотиците резултати што се реализираат од верата во задгробниот живот, усреќување на човекот во неговиот личен и општествен живот.

Првиот плод:

Како што човекот е поврзан со својот дом, за разлика од животните, така тој е поврзан и со земниот свет; како што се наоѓа во тесна врска со неговите блиски, така по природа е поврзан и со целиот човечки род; како што сака да го живее земниот живот, така и копнее да остане засекогаш во Вечниот дом; како што постојано се труди да си ја обезбеди потребната благосостојба за својот стомак, така по природа е принуден и се стреми да обезбеди храна за умот, срцето, духот и својата човечност, и неа ја добива на трпези што се простираат по целата земја, всушност распространети до вечноста, затоа што тој има надежи и желби што можат да бидат задоволени само со постоење на вечното блаженство.

Како што беше посочено во посланието за Воскресението, еднаш во моето детство ѝ се обратив на мојата имагинација со зборовите: „Што претпочиташ: да живееш илјада години во среќа како владетел на светот и на неговата убавина, но потоа да завршиш во небитие, или вечен живот на обичен човек исполнет со тешкотии?“ Видов дека мојата имагинација го посакува второто и доживува навреденост од првото. Таа ми одговори: „Не го сакам небитието, туку вечноста, па дури и да е во Пеколот!“

Доколку сите земни сладости не ја задоволуваат имагинацијата, која е една од слугите на човековата природа, тогаш вистината за неа при нејзината сеопфатност и комплексност по природа би требало да е поврзана со вечноста и бесмртноста. Тогаш, какво големо, обилно и доволно богатство е верата во задгробниот живот за човекот кој е тесно поврзан со бескрајни надежи и желби, а воедно поседува незначителна слобода на волјата и страда од апсолутна бедност! И колку оваа вера е оска на сонуваната среќа и одржаната наслада! И колку таа е извор на поддршка и средство за утеха пред безбројните земни грижи! Дури и ако човек си го жртвува целиот земски живот за да ги добие овие плодови и придобивки, тоа пак би било незначително.

Вториот плод на верата во задгробниот живот, којшто го засегнува личниот живот:

Ова е многу важен резултат што се состои во Посланието за младите објаснето во Третата тема.

Да, она што постојано го тревожи секој човек и му го огорчува животот е постојаната мисла за неговата судбина и за неговото одење во гроб, како завршил животниот пат на неговите најсакани и неговите роднини. Беспомошниот човек си го жртвувал духот само поради еден драг пријател откако си замислувал дека илјадници, дури и милиони, милијарди негови собраќа умираат и нивниот живот по смртта потонува во небитието – оваа разделба е засекогаш без надеж за идна средба. Слична претстава и самозаблуда го тераат човека да почувствува силна болка, којашто навестува за маките во Пеколот. Кога тој се свиткувал од болни страдања што произлегуваат од неговото мислење, дошла верата во задгробниот живот, ја кренала завесата, му ги отворила очите и рекла: „Погледни!“ Погледнал со светлината на верата и видел дека сите што тој ги сака, се спасиле и се избавиле од конечната смрт, од распаѓањето и исчезнувањето, стануваат бесмртни во сјајниот вечен свет и го очекуваат неговото доаѓање. Од ова добил длабока духовна наслада што навестува за блаженството во Рајот. Ќе се ограничиме на сегашниот исказ бидејќи Рисале-и Нур го објаснија споменатиот резултат со соодветните аргументи.

Третата придобивка поврзана со однесувањето на човекот:

Издигнатата положба на човекот, неговата супериорност и привилегија над сите живи суштества произлегува од неговите високи природни квалитети, од севкупните природни способности, целосното богослужение и широките сфери на неговото битие. Затоа човекот, ограничен единствено во сегашноста, одделен од минатото и лишен од врската со иднината (две непостоечки, и за него мртви и темни отсечоци од времето), ги придобива моралните квалитети на човечноста, љубовта, братството и хуманизмот врз основа на ограничената сегашност.

На пример, тие се определуваат во зависност од нивните тесни мерки и критериуми, и во согласност со нив таквиот човек ги сака и им служи на своите татко, браќа, сопруга или роднина, како да не ги познавал од претходно и нема да ги види во иднината, па затоа никогаш не се издига до степен на искрена преданост, верно пријателство, чиста љубов и несебична почит во служењето. Овие квалитети и совршенства се намалуваат и тогаш човекот паѓа до рамниште на животно лишено од разум. Но штом се појави верата во задгробниот живот за да спаси и да му даде поддршка на овој човек, ограниченото време, слично на гроб, се претвора во многу опширна долготрајна ера што ги опфаќа и минатото и иднината, и му покажува просторна широчина како целата земја, односно таква широчина која се протега од беспочетокот до бесконечноста.

Тогаш човек го почитува татка си со врвно синовско чувство што се простира до Блажениот дом и Духовниот свет, со истата мисла го поддржува и му потпомага на својот брат со чувство што се простира до вечноста, ја љуби својата сопруга, доживува сочувство кон неа, ѝ помага бидејќи таа е неговата најубава сопатничка во животот, па дури и во Рајот. Оваа обемна и пространа животна сфера со важните меѓусебни односи и функции што се содржат во неа, не се претвора во средство за реализирање на ситни земски дела, на нивните ништожни цели и незначителни придобивки. Човекот го постигнува совршеното пријателство, чистата преданост и целосната искреност во своите односи и функции, неговото достоинство и моралните квалитети почнуваат да се развиваат и извишуваат, неговата човечност расте и се издигнува во зависност од индивидуалното ниво.

Овој човек, кој порано низ своето животно искуство не успеал да стигне дури ни до степенот на едно врапче, благодарение на својата вера во задгробниот живот веќе станува почесен гостин во земниот живот и среќно суштество, и супериорно создание, се издигнува над сите животни и дури се претвора во најомиленото создание, во најпочитуваниот раб пред Господарот и Владетелот на вселената.

Ќе се задоволиме со ова објаснување на споменатиот резултат од верата во задгробниот живот, бидејќи Рисале-и Нур веќе го коментирале со соодветните аргументи и докази.

Четвртата придобивка го опфаќа социјалниот живот на човекот:

Таа е изложена во Деветтата мудрост од Рисале-и Нур и нејзината суштина накратко се сведува на следното:

Без верата во задгробниот живот не е возможно децата, кои сочинуваат една четвртина од човештвото, да живеат како вистински луѓе со човечки стремежи. Без оваа вера, тие би биле принудени да водат бескорисен живот, со болки и грижи, прибегнувајќи кон детските играчки. Смртта на некое дете, околу него би предизвикала исклучително влијание врз секое мало создание, врз неговата изострена и нежна чувствителност, врз неговото срце што во иднина ќе таи многу надежи и желби, врз неговиот дух неспособен да издржи и затоа го снаоѓа беспокојство и измачување. Тогаш животот и разумот на такво дете би се претвориле во средство за мачење и не би имало полза од игрите и забавите зад коишто се крие тој додека не се најде одговор на неговите прашања и дилеми. А поучувањето на верата во задгробниот живот го упатува да вели:

“Bu kardeşim veya arkadaşım öldü, cennetin bir kuşu oldu. Bizden daha iyi keyfeder, gezer. Ve validem öldü fakat rahmet-i İlahiyeye gitti, yine beni cennette kucağına alıp sevecek ve ben de o şefkatli anneciğimi göreceğim.” diye insaniyete lâyık bir tarzda yaşayabilir.

Hem insanın bir rub’unu teşkil eden ihtiyarlar; yakında hayatlarının sönmesine ve toprağa girmelerine ve güzel ve sevimli dünyalarının kapanmasına karşı teselliyi ancak ve ancak âhiret imanında bulabilirler. Yoksa o merhametli, muhterem babalar ve fedakâr, şefkatli analar; öyle bir vaveylâ-yı ruhî ve bir dağdağa-i kalbî çekeceklerdi ki dünya onlara meyusane bir zindan ve hayat işkenceli bir azap olurdu.

Fakat âhiret imanı onlara der: “Merak etmeyiniz. Sizin ebedî bir gençliğiniz var, gelecek. Ve parlak bir hayat ve nihayetsiz bir ömür sizi bekliyor. Ve zayi ettiğiniz evlat ve akrabalarınızla sevinçlerle görüşeceksiniz. Ve ettiğiniz bütün iyilikleriniz muhafaza edilmiş, mükâfatlarını göreceksiniz.” diye iman-ı âhiret onlara öyle bir teselli ve inşirah verir ki her birinin yüz ihtiyarlık birden başlarına toplansa onları meyus etmez.

Nev-i insanın üçten birisini teşkil eden gençler; hevesatları galeyanda, hissiyata mağlup, cüretkâr, akıllarını her vakit başına almayan o gençler, âhiret imanını kaybetseler ve cehennem azabını tahattur etmezlerse; hayat-ı içtimaiyede ehl-i namusun malı ve ırzı ve zayıf ve ihtiyarların rahatı ve haysiyeti tehlikede kalır. Bazı bir dakika lezzeti için bir mesud hanenin saadetini mahveder ve bu gibi hapiste dört beş sene azap çeker, canavar bir hayvan hükmüne geçer.

Eğer iman-ı âhiret onun imdadına gelse çabuk aklını başına alır. “Gerçi hükûmet hafiyeleri beni görmüyorlar ve ben onlardan saklanabilirim fakat cehennem gibi bir zindanı bulunan bir Padişah-ı Zülcelal’in melâikeleri beni görüyorlar ve fenalıklarımı kaydediyorlar. Ben başıboş değilim ve vazifedar bir yolcuyum. Ben de onlar gibi ihtiyar ve zayıf olacağım.” diye birden, zulmen tecavüz etmek istediği adamlara karşı bir şefkat, bir hürmet hissetmeye başlar. Bu mananın dahi Risale-i Nur’da bürhanlarıyla izahına iktifaen kısa kesiyoruz.

Hem nev-i beşerin ehemmiyetli bir kısmı, hastalar ve mazlumlar ve bizim gibi musibetzedeler ve fakirler ve ağır ceza alan mahpuslar; eğer iman-ı âhiret onların imdadına yetişmezse, her vakit hastalığın ihtarıyla gözü önüne gelen ölüm ve intikamını alamadığı ve namusunu elinden kurtaramadığı zalimin mağrurane ihaneti ve büyük musibetlerde boşu boşuna malını, evladını kaybetmekle gelen elîm meyusiyeti ve bir iki dakika veya bir iki saat keyif yüzünden beş on sene böyle bir hapis azabını çekmekten gelen kederli sıkıntı, elbette o bîçarelere dünyayı zindan ve hayatı bir işkenceli azaba çevirir.

Eğer âhirete iman imdatlarına yetişse birden onlar nefes alırlar; sıkıntıları, meyusiyetleri ve endişeleri ve intikam hiddetleri derece-i imanına göre kısmen ve bazen tamamen zâil olur.

Hattâ diyebilirim ki benim ve bir kısım kardeşlerimin bu sebepsiz hapsimizde ve dehşetli musibetimizde, eğer iman-ı âhiret yardım etmese idi, bir gün dayanmak ölüm kadar tesir edip bizi hayattan istifa etmeye sevk edecekti. Fakat hadsiz şükür olsun, benim canım kadar sevdiğim pek çok kardeşlerimin bu musibetten gelen elemlerini de çektiğim ve gözüm kadar sevdiğim binler Risale-i Nur risaleleri ve benim yaldızlı ve süslü ve çok kıymettar kitaplarımın ziya’ları ve ağlamalarından teessüflerini çektiğim ve eskiden beri az bir ihaneti ve tahakkümü kaldıramadığım halde, sizi kasemle temin ederim ki:

İman-ı bi’l-âhiret nuru ve kuvveti bana öyle bir sabır ve tahammül ve teselli ve metanet, belki mücahidane, kârlı bir imtihan dersinde daha büyük mükâfatı kazanmak için bir şevk verdi ki ben bu risalenin başında dediğim gibi kendimi Medrese-i Yusufiye unvanına lâyık bir güzel ve hayırlı medresede biliyorum. Ara sıra gelen hastalıklar ve ihtiyarlıktan neş’et eden titizlikler olmasa idi, mükemmel ve rahat-ı kalp ile derslerime daha ziyade çalışacaktım. Her ne ise… Bu makam münasebetiyle saded harici girdi, kusura bakılmasın.

Hem her insanın küçük bir dünyası, belki küçük bir cenneti dahi kendi hanesidir. Eğer iman-ı âhiret o hanenin saadetinde hükmetmezse o aile efradı, her biri şefkat ve muhabbet ve alâkadarlığı derecesinde elîm endişeler ve azaplar çeker. O cenneti, cehenneme döner. Veyahut muvakkat eğlenceler ve sefahetlerle aklını tenvim edip uyutur. Deve kuşu gibi avcıyı görür, kaçamıyor, uçamıyor. Başını kuma sokar, tâ görünmesin. Başını gaflete sokar, tâ ölüm ve zeval ve firak onu görmesin. Divanece, muvakkat, iptal-i his nevinden bir çare bulur.

Çünkü mesela, valide ruhunu feda ettiği evladını daima tehlikelere maruz gördükçe titrer. Ve pederini ve kardeşini eksik olmayan belalardan kurtaramayan evlatlar, daim bir keder, bir korkaklık hisseder. Buna kıyasen bu dağdağalı, kararsız hayat-ı dünyeviyede o mesud zannedilen aile hayatı çok cihetlerle saadetini kaybeder ve kısacık bir hayattaki münasebet ve karabet dahi hakiki sadakati ve samimi ihlası ve garazsız bir hizmeti ve muhabbeti vermez. Ahlâk o nisbette küçülür, belki sukut eder.

Eğer âhirete iman o haneye girse birden ışıklandıracak, ortalarındaki münasebet ve şefkat ve karabet ve muhabbet kısacık bir zaman ölçüsüyle değil belki dâr-ı âhirette, saadet-i ebediyede dahi o münasebetlerin devamı ölçüsüyle samimi hürmet eder, sever, şefkat eder, sadakat eder, kusurlarına bakmaz gibi ahlâk yükseklenir. Hakiki insaniyet saadeti o hanede başlar inkişafa. Bu mana dahi hüccetlerle Risale-i Nur’da beyanına binaen kısa kesildi.

Hem her bir şehir kendi ahalisine geniş bir hanedir. Eğer iman-ı âhiret o büyük aile efradında hükmetmezse güzel ahlâkın esasları olan ihlas, samimiyet, fazilet, hamiyet, fedakârlık, rıza-yı İlahî, sevab-ı uhrevî yerine garaz, menfaat, sahtekârlık, hodgâmlık, tasannu, riya, rüşvet, aldatmak gibi haller meydan alır. Zâhirî asayiş ve insaniyet altında, anarşistlik ve vahşet manaları hükmeder; o hayat-ı şehriye zehirlenir. Çocuklar haylazlığa, gençler sarhoşluğa, kavîler zulme, ihtiyarlar ağlamaya başlarlar.

Buna kıyasen, memleket dahi bir hanedir ve vatan dahi bir millî ailenin hanesidir. Eğer iman-ı âhiret bu geniş hanelerde hükmetse birden samimi hürmet ve ciddi merhamet ve rüşvetsiz muhabbet ve muavenet ve hilesiz hizmet ve muaşeret ve riyasız ihsan ve fazilet ve enaniyetsiz büyüklük ve meziyet o hayatta inkişafa başlarlar.

Çocuklara der: “Cennet var, haylazlığı bırak.” Kur’an dersiyle temkin verir.

Gençlere der: “Cehennem var, sarhoşluğu bırak.” Aklı başlarına getirir.

Zalime der: “Şiddetli azap var, tokat yiyeceksin.” Adalete başını eğdirir.

İhtiyarlara der: “Senin elinden çıkmış bütün saadetlerinden çok yüksek ve daimî bir uhrevî saadet ve taze, bâki bir gençlik seni bekliyorlar. Onları kazanmaya çalış.” Ağlamasını gülmeye çevirir.

Bunlara kıyasen cüz’î ve küllî her bir taifede hüsn-ü tesirini gösterir, ışıklandırır. Nev-i beşerin hayat-ı içtimaiyesiyle alâkadar olan içtimaiyyun ve ahlâkiyyunların kulakları çınlasın!

İşte iman-ı âhiretin binler faydalarından işaret ettiğimiz beş altı numunelerine sairleri kıyas edilse kat’î anlaşılır ki iki cihanın ve iki hayatın medar-ı saadeti yalnız imandır.

Risale-i Nur’da Yirmi Sekizinci Söz’de ve başka risalelerinde, haşrin cismaniyeti cihetinde gelen zayıf şüphelere kuvvetli cevaplarına iktifaen burada yalnız bir kısa işaretle deriz ki:

Esma-i İlahiyenin en cem’iyetli âyinesi cismaniyettedir. Ve hilkat-i kâinattaki makasıd-ı İlahiyenin en zengini ve faal merkezi cismaniyettedir. Ve ihsanat-ı Rabbaniyenin en çok çeşitleri ve rengârenkleri cismaniyettedir. Ve beşerin ihtiyacat dilleriyle Hâlık’ına karşı dualarının ve teşekküratının en kesretli tohumları yine cismaniyettedir. Maneviyat ve ruhaniyat âlemlerinin en mütenevvi çekirdekleri yine cismaniyettedir.

Bunlara kıyasen, yüzer küllî hakikatler cismaniyette temerküz ettiğinden Hâlık-ı Hakîm, zemin yüzünde cismaniyeti çoğaltmak ve mezkûr hakikatlere mazhar eylemek için öyle süratli ve dehşetli bir faaliyetle kafile kafile arkasına mevcudata vücud giydirir, o meşhere gönderir. Sonra onları terhis eder, başkalarını gönderir. Mütemadiyen kâinat fabrikasını işlettirir. Cismanî mahsulatı dokuyup zemini âhirete ve cennete bir fidanlık bahçesi hükmüne getirir.

Hattâ insanın cismanî midesini memnun etmek için o midenin hal diliyle bekasına dair duasını kemal-i ehemmiyetle dinleyip kabul ederek fiilen cevap vermek için hadsiz ve hesapsız ve yüz binler tarzlarda ve binler çeşit çeşit lezzetlerde gayet sanatlı taamları ve gayet kıymetli nimetleri cismaniyete ihzar etmek, bedahetle ve şeksiz gösterir ki dâr-ı âhirette cennetin en çok ve en mütenevvi lezzetleri cismanîdir. Ve saadet-i ebediyenin en ehemmiyetli ve herkesin istediği ve ünsiyet ettiği nimetleri cismanîdir.

Acaba hiçbir cihet-i ihtimali ve imkânı var mı ki bu âdi midenin hal diliyle beka duasını kabul edip nihayetsiz mu’cizatlı maddî taamlar ile onu minnettar ederek her vakit tesadüfsüz, kasdî olarak fiilen cevap veren bir Kadîr-i Rahîm, bir Alîm-i Kerîm, kâinatın en ehemmiyetli neticesi ve arzın halifesi ve o Hâlık’ın güzidesi ve perestişkârı olan nev-i insanın insaniyet mide-i kübrası ile küllî ve yüksek ve daima arzu ettiği ve ünsiyet ettiği ve fıtraten istediği cismanî lezzetleri, dâr-ı bekada verilmesine dair hadsiz umumî duaları kabul olmasın ve haşr-i cismanî ile fiilen cevap verilmesin; onu ebedî minnettar etmesin; âdeta sineğin sesini işitsin, gök gürültüsünü işitmesin ve âdi bir neferin kemal-i ehemmiyetle teçhizatına baksın; orduya hiç bakmasın, ehemmiyet vermesin? Bu yüz derece muhal ve bâtıldır.

Evet وَ فٖيهَا مَا تَش۟تَهٖيهِ ال۟اَن۟فُسُ وَ تَلَذُّ ال۟اَع۟يُنُ âyetinin sarahat-i kat’iyesiyle insan, en ziyade ünsiyet ettiği ve dünyada numunesini tatmış olduğu cismanî lezzetleri cennete lâyık bir tarzda görecek, tadacak. Ve lisan, göz ve kulak gibi azaların ettikleri hâlis şükürler ve hususi ibadetlerin mükâfatları, o uzuvlara mahsus cismanî lezzetler ile verilecektir. Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan o derece cismanî lezzetleri sarîh bir surette beyan eder ki başka teviller ile mana-yı zâhirîyi kabul etmemek, imkân haricindedir.

İşte iman-ı âhiretin meyveleri ve neticeleri gösteriyorlar ki nasıl ki aza-yı insanîden midenin hakikati ve ihtiyacatı, taamların vücuduna kat’î delâlet eder. Öyle de insanın hakikati ve kemalâtı ve fıtrî ihtiyacatı ve ebedî arzuları ve iman-ı âhiretin mezkûr netice ve faydalarını isteyen hakikatleri ve istidatları daha kat’î olarak âhirete ve cennete ve cismanî bâki lezzetlere delâlet ve tahakkuklarına şehadet ettiği gibi bu kâinatın hakikat-i kemalâtı ve manidar tekvinî âyâtı ve insaniyetin mezkûr hakikatler ile alâkadar bütün hakikatleri, dâr-ı âhiretin vücuduna ve tahakkukuna ve haşrin gelmesine ve cennet ve cehennemin açılmasına delâlet ve şehadet ettiklerini, Risale-i Nur eczaları ve bilhassa Onuncu ve Yirmi Sekizinci (İki Makamı), Yirmi Dokuzuncu Sözler ve Dokuzuncu Şuâ ve Münâcat Risaleleri hüccetlerle, parlak ve şüphe bırakmaz bir tarzda ispat etmişler. Onlara havale ederek bu uzun kıssayı kısa kesiyoruz.

Cehenneme dair beyanat-ı Kur’aniye o kadar vâzıh ve zâhirdir ki başka izahata ihtiyaç bırakmamış. Yalnız bir iki zayıf şüpheyi izale edecek iki üç nükteyi, tafsilini Risale-i Nur’a havale edip gayet kısa bir hülâsasını beyan edeceğiz.

Birinci Nükte: Cehennem fikri, geçmiş iman meyvelerinin lezzetlerini korkusuyla kaçırmıyor. Çünkü hadsiz rahmet-i Rabbaniye o korkan adama der: Bana gel, tövbe kapısıyla gir. Tâ cehennemin vücudu değil korkutmak, belki sana cennetin lezzetlerini tam bildirsin ve senin ve hukuklarına tecavüz edilen hadsiz mahlukatın intikamlarını alsın, sizi keyiflendirsin.

Eğer sen dalalette boğulup çıkamıyorsan yine cehennemin vücudu, bin derece idam-ı ebedîden hayırlıdır ve kâfirlere de bir nevi merhamettir. Çünkü insan hattâ yavrulu hayvanat dahi akrabasının ve evladının ve ahbabının lezzetleriyle ve saadetleriyle lezzetlenir, bir cihette mesud olur.

Şu halde sen ey mülhid, dalaletin itibarıyla ya idam-ı ebedî ile ademe düşeceksin veya cehenneme gireceksin! Şerr-i mahz olan adem ise senin bütün sevdiklerin ve saadetleriyle memnun ve bir derece mesud olduğun umum akraba ve asıl ve neslin seninle beraber idam olmasından, binler derece cehennemden ziyade senin ruhunu ve kalbini ve mahiyet-i insaniyeni yandırır. Çünkü cehennem olmazsa cennet de olmaz. Her şey senin küfrün ile ademe düşer.

Eğer sen cehenneme girsen, vücud dairesinde kalsan senin sevdiklerin ve akrabaların ya cennette mesud veya vücud dairelerinde bir cihette merhametlere mazhar olurlar. Demek, herhalde cehennemin vücuduna taraftar olmak sana lâzımdır. Cehennem aleyhinde bulunmak, ademe taraftar olmaktır ki hadsiz dostlarının saadetlerinin hiç olmasına taraftarlıktır.

Evet, cehennem ise hayr-ı mahz olan daire-i vücudun Hâkim-i Zülcelal’inin hakîmane ve âdilane bir hapishane vazifesini gören dehşetli ve celalli bir mevcud ülkesidir. Hapishane vazifesini de görmekle beraber, başka pek çok vazifeleri var. Ve pek çok hikmetleri ve âlem-i bekaya ait hizmetleri var. Ve zebani gibi pek çok zîhayatın celaldarane meskenleridir.

İkinci Nükte: Cehennemin vücudu ve şiddetli azabı, hadsiz rahmete ve hakiki adalete ve israfsız, mizanlı hikmete zıddiyeti yoktur. Belki rahmet ve adalet ve hikmet, onun vücudunu isterler. Çünkü nasıl bin masumların hukukunu çiğneyen bir zalimi cezalandırmak ve yüz mazlum hayvanları parçalayan bir canavarı öldürmek, adalet içinde mazlumlara bin rahmettir. Ve o zalimi affetmek ve canavarı serbest bırakmak, bir tek yolsuz merhamete mukabil yüzer bîçarelere yüzer merhametsizliktir.

Aynen öyle de cehennem hapsine girenlerden olan kâfir-i mutlak, küfrüyle hem esma-i İlahiyenin hukukuna inkâr ile tecavüz hem o esmaya şehadet eden mevcudatın şehadetlerini tekzip ile hukuklarına tecavüz ve mahlukatın o esmaya karşı tesbihkârane yüksek vazifelerini inkâr etmekle hukuklarına tecavüz ve kâinatın gaye-i hilkati ve bir sebeb-i vücudu ve bekası olan tezahür-ü rububiyet-i İlahiyeye karşı ubudiyetlerle mukabelelerini ve âyinedarlıklarını tekzip ile hukukuna bir nevi tecavüz ettiği haysiyetiyle öyle azîm bir cinayet, bir zulümdür ki affa kabiliyeti kalmaz. اِنَّ اللّٰهَ لَا يَغ۟فِرُ اَن۟ يُش۟رَكَ بِهٖ âyetinin tehdidine müstahak olur.

Onu cehenneme atmamak, bir yersiz merhamete mukabil, hukuklarına taarruz edilen hadsiz davacılara hadsiz merhametsizlikler olur. İşte o davacılar, cehennemin vücudunu istedikleri gibi izzet-i celal ve azamet-i kemal dahi kat’î isterler.

Evet, nasıl bir serseri, âsi ve raiyete tecavüz eden bir adam, oranın izzetli hâkimine dese: “Beni hapse atamazsın ve yapamazsın.” diye izzetine dokunsa elbette o şehirde hapis olmasa da o edepsiz için bir hapis yapacak, onu içine atacak.

Aynen öyle de kâfir-i mutlak, küfrüyle izzet-i celaline şiddetle dokunuyor. Ve azamet-i kudretine inkâr ile dokunduruyor. Ve kemal-i rububiyetine tecavüzüyle ilişiyor. Elbette cehennemin pek çok vazifeler için pek çok esbab-ı mûcibesi ve vücudunun hikmetleri olmasa da öyle kâfirler için bir cehennemi halk etmek ve onları içine atmak, o izzet ve celalin şe’nidir.

Hem mahiyet-i küfür dahi cehennemi bildirir. Evet, nasıl ki imanın mahiyeti eğer tecessüm etse lezzetleriyle bir cennet-i hususiye şekline girebilir ve cennetten bu noktadan gizli haber verir.

Aynen öyle de Risale-i Nur’da delilleriyle ispat ve baştaki meselelerde dahi işaret edilmiş ki küfrün ve bilhassa küfr-ü mutlakın ve nifakın ve irtidadın öyle karanlıklı ve dehşetli elemleri ve manevî azapları var. Eğer tecessüm etse o mürted adama bir hususi cehennem olur. Ve büyük cehennemden bu cihette gizli haber verir. Ve bu fidanlık dünya mezraasındaki hakikatçikler âhirette sümbüller vermesi noktasından bu zehirli çekirdek, o zakkum ağacına işaret eder. “Ben onun bir mâyesiyim.” der. “Ve beni kalbinde taşıyan bedbaht için o zakkum ağacının bir hususi numunesi, benim meyvem olur.”

Madem küfür hadsiz hukuka bir tecavüzdür, elbette hadsiz bir cinayettir. Öyle ise hadsiz bir azaba müstahak eder. Madem bir dakika katl, on beş sene cezada (sekiz milyona yakın dakikada) hapis azabını çekmesini adalet-i beşeriye kabul edip maslahata ve hukuk-u âmmeye muvafık görür. Elbette bir küfür, bin katl kadar olması cihetiyle bir dakika küfr-ü mutlak, sekiz milyara yakın dakikalarda azap çekmesi, o kanun-u adalete muvafık geliyor. Bir sene ömrünü o küfürde geçiren, iki trilyon sekiz yüz seksen milyara yakın dakikada azaba müstahak ve خَالِدٖينَ فٖيهَٓا اَبَدًا sırrına mazhar olur. Her ne ise…

Kur’an-ı Hakîm’in cennet ve cehennem hakkındaki mu’cizane izahatı ve Kur’an’ın tefsiri ve ondan gelen Risale-i Nur’un cennet ve cehennemin vücudlarına dair hüccetleri, daha başka beyana ihtiyaç bırakmamışlar.

وَيَتَفَكَّرُونَ فٖى خَل۟قِ السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضِ رَبَّنَا مَا خَلَق۟تَ هٰذَا بَاطِلًا سُب۟حَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ۝ رَبَّنَا اص۟رِف۟ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ اِنَّ عَذَابَهَا كَانَ غَرَامًا ۝ اِنَّهَا سَٓاءَت۟ مُس۟تَقَرًّا وَمُقَامًا gibi pek çok âyetlerin ve başta Resul-i Ekrem (asm) ve umum peygamberler ve ehl-i hakikatin her vakit dualarında, en ziyade اَجِر۟نَا مِنَ النَّارِ ۝ نَجِّنَا مِنَ النَّارِ ۝ خَلِّص۟نَا مِنَ النَّارِ ve vahiy ve şuhuda binaen onlarca kat’iyet kesbeden cehennemden bizi hıfzeyle, demeleri gösteriyor ki nev-i beşerin en büyük meselesi, cehennemden kurtulmaktır. Ve kâinatın pek çok ehemmiyetli ve muazzam ve dehşetli bir hakikati cehennemdir ki bir kısım o ehl-i şuhud ve keşif ve tahkik onu müşahede eder. Ve bir kısmı tereşşuhatını ve gölgelerini görür, dehşetinden feryat ederler. “Bizi ondan kurtar!” derler.

Evet, bu kâinatta hayır şer, lezzet elem, ziya zulmet, hararet bürudet, güzellik çirkinlik, hidayet dalalet birbirine karşı gelmesi ve içine girmesi, pek büyük bir hikmet içindir. Çünkü şer olmazsa hayır bilinmez. Elem olmazsa lezzet anlaşılmaz. Zulmetsiz ziya, ehemmiyeti olmaz. Soğukla, hararetin dereceleri tahakkuk eder. Çirkinlik ile, hüsnün tek bir hakikati bin hakikat ve binler çeşit hüsün mertebeleri vücud bulur. Cehennemsiz cennetin pek çok lezzetleri gizli kalır. Bunlara kıyasen her şey bir cihette zıddıyla bilinebilir. Ve bir tek hakikati, sümbül verip çok hakikatler olur.

Madem bu karışık mevcudat dâr-ı fâniden dâr-ı bekaya akıp gidiyor; elbette nasıl ki hayır, lezzet, ışık, güzellik, iman gibi şeyler cennete akar. Öyle de şer, elem, karanlık, çirkinlik, küfür gibi zararlı maddeler cehenneme yağar. Ve bu mütemadiyen çalkanan kâinatın selleri o iki havuza girer, durur. Kerametli Yirmi Dokuzuncu Söz’ün âhirindeki remizli nüktelerine havale ederek kısa kesiyoruz.

Ey bu Medrese-i Yusufiyede benim ders arkadaşlarım! Bu dehşetli haps-i ebedîden kurtulmanın kolayı, çaresi; bu dünyevî hapsimizden istifade ederek elimiz mecburiyetle yetişmeyen çok günahlardan kurtulduğumuzla beraber, eski günahlardan tövbe edip farzlarımızı eda ederek her bir saat bu hapisteki ömrümüzü bir gün ibadet hükmüne getirmekle o ebedî hapisten necatımız ve o nurani cennete girmemiz için en iyi bir fırsattır. Bu fırsatı kaçırırsak dünyamız ağladığı gibi âhiretimiz dahi ağlayacak. خَسِرَ الدُّن۟يَا وَ ال۟اٰخِرَةَ tokadını yiyeceğiz.

Bu makam yazıldığı zaman Kurban Bayramı geldi.

اَللّٰهُ اَك۟بَرُ ۝ اَللّٰهُ اَك۟بَرُ ۝ اَللّٰهُ اَك۟بَرُ ler ile nev-i beşerin beşten birisine, üç yüz milyon insanlara birden اَللّٰهُ اَك۟بَرُ dedirmesi; koca küre-i arz, büyüklüğü nisbetinde o اَللّٰهُ اَك۟بَرُ kelime-i kudsiyesini semavattaki seyyarat arkadaşlarına işittiriyor gibi yirmi binden ziyade hacıların Arafat’ta ve iyd’de beraber, birden اَللّٰهُ اَك۟بَرُ demeleri, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın bin üç yüz sene evvel âl ve sahabeleriyle söylediği ve emrettiği اَللّٰهُ اَك۟بَرُ kelâmının bir nevi aks-i sadâsı olarak rububiyet-i İlahiyenin رَبُّ ال۟اَر۟ضِ وَ رَبُّ ال۟عَالَمٖينَ azamet-i unvanıyla küllî tecellisine karşı geniş ve küllî bir ubudiyetle bir mukabeledir, diye tahayyül ve his ve kanaat ettim.

Sonra, acaba bu kelâm-ı kudsînin bizim meselemizle dahi münasebeti var mı, diye tahattur ettim. Birden hatıra geldi ki başta bu kelâm olarak sair bâkiyat-ı salihat unvanını taşıyan سُب۟حَانَ اللّٰهِ ve اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ ve لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ gibi şeairden çok kelâmlar, cüz’î ve küllî meselemizi ihtar ve tahakkukuna işaret ederler.

Mesela اَللّٰهُ اَك۟بَرُ in bir vech-i manası, Cenab-ı Hakk’ın kudreti ve ilmi her şeyin fevkinde büyüktür, hiçbir şey daire-i ilminden çıkamaz, tasarruf-u kudretinden kaçamaz ve kurtulamaz. Ve korktuğumuz en büyük şeylerden daha büyüktür. Demek haşri getirmekten ve bizi ademden kurtarmaktan ve saadet-i ebediyeyi vermekten daha büyüktür. Her acib ve tavr-ı aklın haricindeki her şeyden daha büyüktür ki مَا خَل۟قُكُم۟ وَلَا بَع۟ثُكُم۟ اِلَّا كَنَف۟سٍ وَاحِدَةٍ âyetinin sarahat-i kat’iyesi ile nev-i beşerin haşri ve neşri, bir tek nefsin icadı kadar o kudrete kolay gelir. Bu mana itibarıyladır ki darb-ı mesel hükmünde, büyük musibetlere ve büyük maksatlara karşı herkes “Allah büyüktür, Allah büyüktür.” der, kendine teselli ve kuvvet ve nokta-i istinad yapar.

Evet, nasıl ki Dokuzuncu Söz’de, bu kelime iki arkadaşıyla bütün ibadatın fihristesi olan namazın çekirdekleri ve hülâsaları ve içinde ve tesbihatında tekrar ile namazın manasını takviye için سُب۟حَانَ اللّٰهِ ۝ اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ ۝ اَللّٰهُ اَك۟بَرُ üç muazzam hakikatlere ve insanın kâinatta gördüğü medar-ı hayret, medar-ı şükran ve medar-ı azamet ve kibriya, acib ve güzel ve büyük, pek çok fevkalâde şeylerden aldığı hayret ve lezzet ve heybetten neş’et eden suallerine pek kuvvetli cevap verdiği gibi On Altıncı Söz’ün âhirinde izah edilen şu:

Nasıl bir nefer, bayramda bir müşir ile beraber huzur-u padişaha girer; sair vakitte zabitinin makamı ile onu tanır. Aynen öyle de her adam hacda bir derece veliler gibi Cenab-ı Hakk’ı رَبُّ ال۟اَرَضِ وَ رَبُّ ال۟عَالَمٖينَ unvanı ile tanımaya başlar. Ve o kibriya mertebeleri kalbine açıldıkça ruhunu istila eden mükerrer ve hararetli hayret suallerine yine اَللّٰهُ اَك۟بَرُ tekrarıyla umumuna cevap verdiği misillü; On Üçüncü Lem’a’nın âhirinde izahı bulunan ki şeytanların en ehemmiyetli desiselerini köküyle kesip cevab-ı kat’î veren yine اَللّٰهُ اَك۟بَرُ olduğu gibi bizim âhiret hakkındaki sualimize de kısa fakat kuvvetli cevap verdiği misillü اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ cümlesi dahi haşri ihtar edip ister.

Bize der: “Manam âhiretsiz olmaz. Çünkü ezelden ebede kadar her kimden ve her kime karşı bütün hamd ve şükür ona mahsustur, ifade ettiğimden bütün nimetlerin başı ve nimetleri hakiki nimet yapan ve bütün zîşuuru ademin hadsiz musibetlerinden kurtaran, yalnız saadet-i ebediye olabilir. Ve benim o küllî manama mukabele eder.”

Evet, her mü’min namazlardan sonra, her gün hiç olmazsa yüz elliden ziyade اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ ۝ اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ şer’an demesi ve manası da ezelden ebede kadar bir hadsiz geniş hamd ve şükrü ifade etmesi ancak ve ancak saadet-i ebediyenin ve cennetin peşin bir fiyatı ve muaccel bir pahasıdır. Ve dünyanın kısa ve fâni elemlerle âlûde olan nimetlerine münhasır olmaz ve mahsus değil ve onlara da ebedî nimetlere vesile olmaları cihetiyle bakar, şükreder.

سُب۟حَانَ اللّٰهِ kelime-i kudsiyesi ise Cenab-ı Hakk’ı şerikten, kusurdan, noksaniyetten, zulümden, aczden, merhametsizlikten, ihtiyaçtan ve aldatmaktan ve kemal ve cemal ve celaline muhalif olan bütün kusurattan takdis ve tenzih etmek manasıyla, saadet-i ebediyeyi ve celal ve cemal ve kemal-i saltanatının haşmetine medar olan dâr-ı âhireti ve ondaki cenneti ihtar edip delâlet ve işaret eder. Yoksa sâbıkan ispat edildiği gibi saadet-i ebediye olmazsa hem saltanatı hem kemali hem celal hem cemal hem rahmeti, kusur ve noksan lekeleriyle lekedar olurlar.

İşte bu üç kudsî kelimeler gibi بِس۟مِ اللّٰهِ ve لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ve sair kelimat-ı mübareke, her biri erkân-ı imaniyenin birer çekirdeği ve bu zamanda keşfedilen et hülâsası ve şeker hülâsası gibi hem erkân-ı imaniyenin hem Kur’an hakikatlerinin hülâsaları ve bu üçü namazın çekirdekleri oldukları gibi Kur’an’ın dahi çekirdekleri ve parlak bir kısım surelerin başlarında pırlanta gibi görünmeleri ve çok sünuhatı tesbihatta başlayan Risale-i Nur’un dahi hakiki madenleri ve esasları ve hakikatlerinin çekirdekleridirler.

Ve velayet-i Ahmediye ve ubudiyet-i Muhammediye aleyhissalâtü vesselâm cihetinde, öyle bir daire-i zikirde, namazdan sonraki tesbihatta bir tarîkat-ı Muhammediyenin (asm) virdidirler ki her namaz vaktinde yüz milyondan ziyade mü’minler beraber, o halka-i kübra-yı zikirde, ellerinde tesbihler سُب۟حَانَ اللّٰهِ otuz üç, اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ otuz üç, اَللّٰهُ اَك۟بَرُ otuz üç defa tekrar ederler.

İşte böyle gayet muhteşem bir halka-i zikirde, sâbıkan beyan ettiğimiz gibi hem Kur’an’ın hem imanın hem namazın hülâsaları ve çekirdekleri olan o üç kelime-i mübarekeyi namazdan sonra otuz üçer defa okumak ne kadar kıymettar ve sevaplı olduğunu elbette anladınız.

Bu risalenin başında Birinci Meselesi namaza dair güzel bir ders olduğu gibi hiç düşünmediğim halde, âdeta ihtiyarsız olarak onun âhiri de namaz tesbihatına dair ehemmiyetli bir ders oldu.

اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ عَلٰى اِن۟عَامِهٖ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

DOKUZUNCU MESELE

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ

اٰمَنَ الرَّسُولُ بِمَٓا اُن۟زِلَ اِلَي۟هِ مِن۟ رَبِّهٖ وَال۟مُؤ۟مِنُونَ كُلٌّ اٰمَنَ بِاللّٰهِ وَمَلٰٓئِكَتِهٖ وَكُتُبِهٖ وَرُسُلِهٖ لَا نُفَرِّقُ بَي۟نَ اَحَدٍ مِن۟ رُسُلِهٖ ... اِلٰى اٰخِرِ ال۟اٰيَة

Bu âyet-i ecma ve a’lâ ve ekber’in bir küllî ve uzun nüktesini beyan etmeye, bir dehşetli manevî sual ve bir azametli ve İlahî bir nimetin inkişafından neş’et eden bir hal sebebiyet verdiler. Şöyle ki manen ruha geldi:

Neden bir cüz’î hakikat-i imaniyeyi inkâr eden kâfir olur ve kabul etmeyen Müslüman olmaz? Halbuki Allah ve âhirete iman, birer güneş gibi o karanlığı izale etmek lâzım geliyor. Hem neden bir rükün ve hakikat-i imaniyeyi inkâr eden mürted olur, küfr-ü mutlaka düşer ve kabul etmeyen İslâmiyet’ten çıkar? Halbuki sair erkân-ı imaniyeye imanı varsa onu küfr-ü mutlaktan kurtarmak lâzım geliyor.

Elcevap: İman, altı rüknünden çıkan öyle bir vahdanî hakikattir ki tefrik kabul etmez. Ve öyle bir küllîdir ki tecezzi kaldırmaz. Ve öyle bir külldür ki kabil-i inkısam olmazlar. Çünkü her bir rükn-ü imanî, kendini ispat eden hüccetleriyle sair erkân-ı imaniyeyi ispat eder. Her biri, her birisine gayet kuvvetli bir hüccet-i a’zam olur. Öyle ise bütün erkânı, bütün delilleriyle sarsmayan bir fikr-i bâtıl, hakikat nazarında bir tek rüknü, belki bir hakikati iptal edip inkâr edemez. Belki adem-i kabul perdesi altında gözünü kapamakla bir küfr-ü inadî yapabilir. Gitgide küfr-ü mutlaka düşer, insaniyeti mahvolur. Hem maddî hem manevî cehenneme gider.

İşte biz bu makamda, gayet muhtasar işaretlerle ve Meyve Risalesi’nde haşrin ispatında sair erkân-ı imaniye, haşri de ispat ettiklerini kısacık hülâsalarla beyanı gibi bu makamda dahi mücmel fezleke ve muhtasar hülâsalarla Cenab-ı Hakk’ın inayetiyle bu nükte-i a’zam altı noktada beyan edilecek.

BİRİNCİ NOKTA

İman-ı Billah, kendi hüccetleriyle hem sair rükünlerini hem iman-ı bi’l-âhireti ispat eder ki Meyve Risalesi’nin Yedinci Mesele’sinde güzelce göstermiş. Evet, bu hadsiz kâinatı bir saray, bir şehir, bir memleket gibi bütün levazımı ile idare eden ve mizan ve intizam dairesinde çeviren ve hikmetlerle değiştiren ve zerratı ve seyyaratı ve sinekleri ve yıldızları birer muntazam ordu gibi beraber teçhiz ve idare eden ve emir ve iradesi dairesinde mütemadiyen bir ulvi manevra içinde talim ve tavzifatla faaliyete ve seyr ü cevelana ve ubudiyetkârane bir resm-i küşada ve seyahate getiren ezelî ve bâki bir saltanat-ı rububiyet ve ebedî ve daimî bir hâkimiyet-i uluhiyet, hiç mümkün müdür ve hiç akıl kabul eder mi ve hiçbir ihtimal var mı ki o ebedî ve sermedî ve bâki ve daimî saltanatın bâki bir makarrı ve daimî bir medarı ve sermedî bir mazharı olan dâr-ı âhiret olmasın? Bin defa hâşâ!

Demek, Cenab-ı Hakk’ın saltanat-ı rububiyeti ve –Yedinci Mesele’de beyan edildiği gibi– ekser isimleri ve vücub-u vücudunun hüccetleri, âhirete şehadet ederler ve isterler. Ve bu kutb-u imanî ne kadar kuvvetli bir nokta-i istinadı var; gör, bil, görür gibi inan.

Hem nasıl iman-ı billah âhiretsiz olmaz, öyle de Onuncu Söz’de kısa işaretlerle beyan edildiği gibi hiçbir cihette mümkün müdür ve hiç akıl kabul eder mi ki uluhiyet ve mabudiyetin tezahürü için bu kâinatı öyle bir mücessem kitab-ı Samedanî ki her sahifesi bir kitap kadar ve her satırı bir sahife kadar manaları ifade eder. Ve öyle cismanî bir Kur’an-ı Sübhanî ki her bir âyet-i tekviniyesi ve her bir kelimesi, hattâ her bir noktası, her bir harfi birer mu’cize hükmündedir. Ve öyle muhteşem ve içi hadsiz âyâtla ve manidar nakışlarla tezyin edilmiş bir mescid-i Rahmanîdir ki her bir köşesinde bir taife, bir nevi ibadet-i fıtriye ile iştigal eder bir şekilde halk eden bir Allah, bir Mabud-u Bi’l-hak, o kitab-ı kebirin manalarını ders verecek üstadları ve o Kur’an-ı Samedanî’nin âyetlerini tefsir edecek müfessirleri elçi olarak göndermesin ve o mescid-i ekberde hadsiz tarzlarda ibadet edenlere imamları tayin etmesin ve o üstadlara ve müfessirlere ve imamlara fermanları vermesin? Hâşâ, yüz bin hâşâ!

Hem cemal-i rahmetini ve hüsn-ü şefkatini ve kemal-i rububiyetini zîşuurlara göstermek ve onları şükre ve hamde sevk etmek için bu kâinatı öyle bir ziyafetgâh ve bir teşhirgâh ve öyle bir seyrangâh ki hadsiz çeşit çeşit, leziz nimetler ve gayet antika, hadsiz hârika sanatlar içinde dizilmiş bir tarzda halk eden bir Sâni’-i Rahîm ve Kerîm hiç mümkün müdür ve hiç akıl kabul eder mi ki o ziyafetgâhtaki zîşuur mahluklar ile konuşmasın ve onlara o nimetlere mukabil elçileri vasıtasıyla vazife-i teşekküriyeyi ve tezahür-ü rahmetine ve sevdirmesine karşı vazife-i ubudiyeti bildirmesin? Hâşâ, binler hâşâ!

Hem hiç mümkün müdür bir sâni’ sanatını sever, beğendirmek ister; hattâ ağızların bin çeşit zevklerini nazara alması delâletiyle, takdir ve tahsinlerle karşılanmak arzu eder ve her bir sanatıyla kendini hem tanıttırmak hem sevdirmek hem bir çeşit manevî cemalini göstermek ister bir tarzda bu kâinatı antika sanatlarla süslendirdiği halde, kâinattaki zîhayatın kumandanları olan insanlara onların büyüklerinden bir kısmı ile konuşup elçi olarak göndermesin; güzel sanatları takdirsiz ve fevkalâde hüsn-ü esması tahsinsiz ve tanıttırması ve sevdirmesi mukabelesiz kalsın? Hâşâ, yüz bin hâşâ!

Hem bütün zîhayatın ihtiyacat-ı fıtriyeleri için dualarına ve hal dili ile edilen bütün ilticalara ve arzulara, vakti vaktine, kasd ve ihtiyar ve iradeyi gösterir bir tarzda hadsiz in’amlarıyla ve nihayetsiz ihsanatıyla fiilen ve halen sarîh bir surette konuşan bir Mütekellim-i Alîm; hiç mümkün müdür, hiç akıl kabul eder mi, en cüz’î bir zîhayat ile fiilen ve halen konuşsun ve tam derdine derman yetiştiren ihsanıyla derdini dinlesin ve ihtiyacını görsün ve bilsin ve bütün kâinatın en müntehab neticesi ve arzın halifesi ve ekser mahlukat-ı arziyenin kumandanları olan insanların manevî reisleri ile görüşmesin; onlarla, belki her zîhayat ile fiilen ve halen konuştuğu gibi onlar ile kavlen ve kelâmen konuşmasın ve onlara fermanları ve suhuf ve kitapları göndermesin? Hâşâ, hadsiz hâşâ!

Demek iman-ı billah, kat’iyetiyle ve hadsiz hüccetleriyle وَ بِكُتُبِهٖ وَ رُسُلِهٖ yani peygamberlere ve mukaddes kitaplara imanı ispat eder.

Hem hiçbir cihet-i imkânı var mı ve hiç akıl kabul eder mi ki bütün masnuatıyla kendini tanıttırana ve sevdirene ve teşekküratı fiilen ve halen isteyene mukabil; kâinatı velveleye veren hakikat-i Kur’aniye ile zülcelal o sanatkârı, ekmel bir tarzda tanıyıp ve tanıttırıp ve sevip ve sevdirip ve teşekkür edip ve ettirip ve سُب۟حَانَ اللّٰهِ ۝ اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ ۝ اَللّٰهُ اَك۟بَرُ ler ile küre-i arzı semavata işittirecek derecede konuşturup ve kara ve denizleri cezbeye getirecek bir vaziyetle, bin üç yüz sene zarfında nev-i beşerin kemiyeten beşten birisini ve keyfiyeten ve insaniyeten yarısını arkasına alıp o Hâlık’ın bütün tezahürat-ı rububiyetine, geniş ve küllî bir ubudiyetle mukabele eden ve bütün makasıd-ı İlahiyesine karşı Kur’an’ın sureleriyle kâinata ve asırlara bağıran, ders veren, dellâllık eden ve nev-i insanın şerefini ve kıymetini ve vazifesini gösteren ve bin mu’cizatıyla tasdik edilen Muhammed aleyhissalâtü vesselâm, en müntehab mahluku ve en mükemmel elçisi ve en büyük resulü olmasın? Hâşâ ve kellâ! Yüz bin defa hâşâ!

Demek اَش۟هَدُ اَن۟ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ hakikati, bütün hüccetleriyle اَش۟هَدُ اَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللّٰهِ hakikatini ispat eder.

Hem hiç imkân var mı ki bu kâinatın Sâni’i, mahlukatını yüz bin diller ile birbiriyle konuştursun ve onların konuşmalarını işitsin ve bilsin ve kendisi konuşmasın? Hâşâ!

Hem hiç akıl kabul eder mi ki kâinattaki makasıd-ı İlahiyesini bir ferman ile bildirmesin ve muammasını açacak ve mahlukat ne yerden geliyorlar ve ne yere gidecekler ve ne için böyle kafile kafile arkasında buraya gelip bir parça durup geçiyorlar, diye üç dehşetli sual-i umumîye hakiki cevap verecek Kur’an gibi bir kitabı göndermesin? Hâşâ!

Hem hiç mümkün müdür ki on üç asrı ışıklandıran ve her saatte yüz milyon lisanlarda kemal-i hürmetle gezen ve milyonlar hâfızların kalplerinde kudsiyetiyle yazılan ve nev-i beşerin keyfiyeten kısm-ı a’zamını kanunlarıyla idare eden ve nefislerini ve ruhlarını ve kalplerini ve akıllarını terbiye ve tezkiye ve tasfiye ve talim eden ve Risale-i Nur’da kırk vech-i i’cazı ispat edilen ve kırk taife ve tabaka-i nâsa ve her bir tabakaya karşı bir nevi i’cazını gösterdiği kerametli ve hârikalı On Dokuzuncu Mektup’ta beyan olunan ve Muhammed aleyhissalâtü vesselâm bin mu’cizatıyla onun bir mu’cizesi olarak hak kelâmullah olduğu kat’î ispat edilen Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan, hiçbir cihette imkânı var mı ki o Mütekellim-i Ezelî ve o Sâni’-i Sermedî’nin kelâmı ve fermanı olmasın? Hâşâ, yüz bin defa hâşâ ve kellâ!

Demek, iman-ı billah bütün hüccetleriyle Kur’an’ın kelâmullah olduğunu ispat ediyor.

Hem hiç mümkün müdür ki zeminin yüzünü mütemadiyen zîhayatlarla doldurup boşaltan ve kendini tanıttırmak ve ibadet ve tesbihat ettirmek için bu dünyamızı zîşuurlarla şenlendiren bir Sultan-ı Zülcelal, semavatı ve yıldızları boş ve hâlî bıraksın; onlara münasip ahaliyi yaratıp o semavî saraylarda iskân etmesin ve saltanat-ı rububiyetini en büyük memleketinde hademesiz, haşmetsiz, memursuz, elçisiz, yaversiz, nâzırsız, seyircisiz, âbidsiz, raiyetsiz bıraksın? Hâşâ, melekler sayısınca hâşâ!

Hem hiçbir cihette imkânı var mı ki bu kâinatı öyle bir kitap tarzında yazar ki her bir ağacın bütün tarihçe-i hayatını bütün çekirdeklerinde kaydeden ve her bir otun ve çiçeğin bütün vazife-i hayatiyesini bütün tohumlarında yazan ve her bir zîşuurun bütün sergüzeşte-i hayatiyesini hardal gibi küçük kuvve-i hâfızasında gayet mükemmel yazdıran ve bütün mülkünde ve devair-i saltanatında her ameli ve her hâdiseyi müteaddid fotoğraflarla alarak muhafaza eden ve rububiyetin en ehemmiyetli bir esası olan adalet, hikmet ve rahmetin tecellileri ve tahakkukları için koca cennet ve cehennemi ve sırat ve mizan-ı ekberi yaratan bir Hâkim-i Hakîm ve bir Alîm-i Rahîm, insanların kâinatı alâkadar eden amellerini yazdırmasın ve mücazat ve mükâfat için fiillerini kaydettirmesin ve seyyiat ve hasenatlarını kaderin levhalarında yazmasın? Hâşâ, kaderin levh-i mahfuzunda yazılan harfleri adedince hâşâ!

Demek, iman-ı billah hakikati, hüccetleriyle hem melâikeye iman hem kadere iman hakikatlerini dahi kat’î ispat eder. Güneş gündüzü ve gündüz güneşi gösterdiği gibi imanın rükünleri birbirini ispat ederler.

İKİNCİ NOKTA

Başta Kur’an, bütün semavî kitaplar ve suhuflar ve başta Muhammed aleyhissalâtü vesselâm olarak bütün peygamberler aleyhimüsselâm, bütün davaları beş altı esas üzerine dönüyorlar. Mütemadiyen o esasları ders vermeye ve ispat etmeye çalışıyorlar. Onların peygamberliklerine ve doğruluklarına şehadet eden bütün hüccetler ve deliller, o esaslara bakıyorlar. Onların hakkaniyetlerine kuvvet veriyorlar. O esaslar ise iman-ı billah ve iman-ı bi’l-âhiret ve sair rükünlere imandır.

Demek, imanın altı rüknü birbirlerinden ayrılmaları mümkün değildir. Her birisi umumunu ispat eder, ister, iktiza eder. O altı, öyle bir küll ve küllîdir ki tecezzi kabul etmez ve inkısamı imkân haricindedir. Nasıl ki kökü göklerde Tûba ağacı gibi her bir dalı her bir meyvesi her bir yaprağı; o koca ağacın küllî, tükenmez hayatına dayanıyor. O kuvvetli ve güneş gibi zâhir o hayatı inkâr edemeyen, bir tek muttasıl yaprağın hayatını inkâr edemez. Eğer etse o ağaç, dalları ve meyveleri ve yaprakları sayısınca o münkiri tekzip edecek, susturacak. Öyle de iman, altı rükünleriyle aynı vaziyettedir.

Bu makamın başında, altı nokta ve her bir nokta dahi beş nükte olarak altı erkân-ı imaniyeyi otuz altı nüktede beyan etmek niyet edilmişti. Ve baştaki dehşetli suale izahat ile cevap vermek murad etmiştim. Fakat bazı arızalar meydan vermediler. Tahmin ederim ki Birinci Nokta kâfi bir mikyas olmasından daha zekilere ziyade izaha ihtiyaç kalmadı. Ve tam anlaşıldı ki bir Müslüman, bir hakikat-i imaniyeyi inkâr etse küfr-ü mutlaka düşer.

Çünkü başka dinlerin icmallerine mukabil, İslâmiyet’te tam izahat verilmiş, rükünler birbiriyle zincirlenmiş. Muhammed aleyhissalâtü vesselâmı tanımayan, tasdik etmeyen bir Müslüman, Allah’ı da (sıfâtıyla) daha tanımaz ve âhireti bilmez. Bir Müslüman’ın imanı, o kadar kuvvetli ve sarsılmaz hadsiz hüccetlere dayanıyor ki inkârda hiçbir özür kalmıyor. Âdeta akıl, kabulde mecbur oluyor.

ÜÇÜNCÜ NOKTA

Bir zaman اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ dedim. Onun hadsiz geniş manasına mukabil gelecek bir nimet aradım. Birden bu cümle hatıra geldi:

اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ عَلَى ال۟اٖيمَانِ بِاللّٰهِ وَعَلٰى وَح۟دَانِيَّتِهٖ وَعَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ وَعَلٰى صِفَاتِهٖ وَاَس۟مَائِهٖ حَم۟دًا بِعَدَدِ تَجَلِّيَاتِ اَس۟مَائِهٖ مِنَ ال۟اَزَلِ اِلَى ال۟اَبَدِ

Ben de baktım, tam mutabıktır. Şöyle ki:…

ONUNCU MESELE EMİRDAĞI ÇİÇEĞİ

Kur’an’da olan tekrarata gelen itirazlara karşı gayet kuvvetli bir cevaptır.

Aziz, sıddık kardeşlerim!

Gerçi bu mesele, perişan vaziyetimden müşevveş ve letafetsiz olmuş. Fakat o müşevveş ibare altında çok kıymetli bir nevi i’cazı kat’î bildim. Maatteessüf ifadeye muktedir olamadım. Her ne kadar ibaresi sönük olsa da Kur’an’a ait olmak cihetiyle hem ibadet-i tefekküriye hem kudsî, yüksek, parlak bir cevherin sadefidir. Yırtık libasına değil, elindeki elmasa bakılsın.

Hem bunu gayet hasta ve perişan ve gıdasız, bir iki gün ramazanda, mecburiyetle gayet mücmel ve kısa ve bir cümlede pek çok hakikatleri ve müteaddid hüccetleri dercederek yazdım. Kusura bakılmasın. (*)

Aziz, sıddık kardeşlerim!

Ramazan-ı şerifte Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ı okurken Risale-i Nur’a işaretleri Birinci Şuâ’da beyan olunan otuz üç âyetten hangisi gelse bakıyordum ki o âyetin sahifesi ve yaprağı ve kıssası dahi Risale-i Nur’a ve şakirdlerine kıssadan hisse almak noktasında bir derece bakıyor. Hususan Sure-i Nur’dan Âyetü’n-Nur, on parmakla Risale-i Nur’a baktığı gibi arkasındaki Âyet-i Zulümat dahi muarızlarına tam bakıyor ve ziyade hisse veriyor. Âdeta o makam, cüz’iyetten çıkıp külliyet kesbeder ve bu asırda o küllînin tam bir ferdi Risale-i Nur ve şakirdleridir diye hissettim.

Evet, Kur’an’ın hitabı, evvela Mütekellim-i Ezelî’nin rububiyet-i âmmesinin geniş makamından hem nev-i beşer, belki kâinat namına muhatap olan zatın geniş makamından hem umum nev-i benî-Âdem’in bütün asırlarda irşadlarının gayet vüs’atli makamından hem dünya ve âhiretin ve arz ve semavatın ve ezel ve ebedin ve Hâlık-ı kâinat’ın rububiyetine ve bütün mahlukatın tedbirine dair kavanin-i İlahiyenin gayet yüksek ve ihatalı beyanatının geniş makamından aldığı vüs’at ve ulviyet ve ihata cihetiyle o hitap, öyle bir yüksek i’caz ve şümul gösterir ki ders-i Kur’an’ın muhataplarından en kesretli taife olan tabaka-i avamın basit fehimlerini okşayan zâhirî ve basit mertebesi dahi en ulvi tabakayı da tam hissedar eder.

Güya kıssadan yalnız bir hisse ve bir hikâye-i tarihiyeden bir ibret değil belki bir küllî düsturun efradı olarak her asra ve her tabakaya hitap ederek taze nâzil oluyor ve bilhassa çok tekrarla اَلظَّالِمٖينَ ، اَلظَّالِمٖينَ deyip tehditleri ve zulümlerinin cezası olan musibet-i semaviye ve arziyeyi şiddetle beyanı, bu asrın emsalsiz zulümlerine kavm-i Âd ve Semud ve Firavun’un başlarına gelen azaplar ile baktırıyor ve mazlum ehl-i imana İbrahim (as) ve Musa (as) gibi enbiyanın necatlarıyla teselli veriyor.

Evet, nazar-ı gaflet ve dalalette, vahşetli ve dehşetli bir ademistan ve elîm ve mahvolmuş bir mezaristan olan bütün geçmiş zaman ve ölmüş karnlar ve asırlar; canlı birer sahife-i ibret ve baştan başa ruhlu, hayattar bir acib âlem ve mevcud ve bizimle münasebettar bir memleket-i Rabbaniye suretinde sinema perdeleri gibi kâh bizi o zamanlara kâh o zamanları yanımıza getirerek her asra ve her tabakaya gösterip yüksek bir i’caz ile ders veren Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan, aynı i’cazla nazar-ı dalalette camid, perişan, ölü, hadsiz bir vahşetgâh olan ve firak ve zevalde yuvarlanan bu kâinatı bir kitab-ı Samedanî, bir şehr-i Rahmanî, bir meşher-i sun’-u Rabbanî olarak o camidatı canlandırarak, birer vazifedar suretinde birbiriyle konuşturup ve birbirinin imdadına koşturup nev-i beşere ve cin ve meleğe hakiki ve nurlu ve zevkli hikmet dersleri veren bu Kur’an-ı Azîmüşşan, elbette her harfinde on ve yüz ve bazen bin ve binler sevap bulunması ve bütün cin ve ins toplansa onun mislini getirememesi ve bütün benî-Âdem’le ve kâinatla tam yerinde konuşması ve her zaman milyonlar hâfızların kalplerinde zevkle yazılması ve çok tekrarla ve kesretli tekraratıyla usandırmaması ve çok iltibas yerleri ve cümleleriyle beraber çocukların nazik ve basit kafalarında mükemmel yerleşmesi ve hastaların ve az sözden müteessir olan ve sekeratta olanların kulağında mâ-i zemzem misillü hoş gelmesi gibi kudsî imtiyazları kazanır ve iki cihanın saadetlerini kendi şakirdlerine kazandırır.

Ve tercümanının ümmiyet mertebesini tam riayet etmek sırrıyla hiçbir tekellüf ve hiçbir tasannu ve hiçbir gösterişe meydan vermeden selaset-i fıtriyesini ve doğrudan doğruya semadan gelmesini ve en kesretli olan tabaka-i avamın basit fehimlerini tenezzülat-ı kelâmiye ile okşamak hikmetiyle en ziyade sema ve arz gibi en zâhir ve bedihî sahifeleri açıp o âdiyat altındaki hârikulâde mu’cizat-ı kudretini ve manidar sutûr-u hikmetini ders vermekle lütf-u irşadda güzel bir i’caz gösterir.

Tekrarı iktiza eden dua ve davet ve zikir ve tevhid kitabı dahi olduğunu bildirmek sırrıyla güzel, tatlı tekraratıyla bir tek cümlede ve bir tek kıssada ayrı ayrı çok manaları, ayrı ayrı muhatap tabakalarına tefhim etmekte ve cüz’î ve âdi bir hâdisede en cüz’î ve ehemmiyetsiz şeyler dahi nazar-ı merhametinde ve daire-i tedbir ve iradesinde bulunmasını bildirmek sırrıyla tesis-i İslâmiyette ve tedvin-i şeriatta sahabelerin cüz’î hâdiselerini dahi nazar-ı ehemmiyete almasında hem küllî düsturların bulunması hem umumî olan İslâmiyet’in ve şeriatın tesisinde o cüz’î hâdiseler, çekirdekler hükmünde çok ehemmiyetli meyveleri verdikleri cihetinde de bir nev-i i’cazını gösterir.

Evet, ihtiyacın tekerrürüyle, tekrarın lüzumu haysiyetiyle yirmi sene zarfında pek çok mükerrer suallere cevap olarak ayrı ayrı çok tabakalara ders veren ve koca kâinatı parça parça edip kıyamette şeklini değiştirerek dünyayı kaldırıp onun yerine azametli âhireti kuracak ve zerrattan yıldızlara kadar bütün cüz’iyat ve külliyatı, tek bir zatın elinde ve tasarrufunda bulunduğunu ispat edecek ve kâinatı ve arz ve semavatı ve anâsırı kızdıran ve hiddete getiren nev-i beşerin zulümlerine, kâinatın netice-i hilkati hesabına gazab-ı İlahî ve hiddet-i Rabbaniyeyi gösterecek hadsiz hârika ve nihayetsiz dehşetli ve geniş bir inkılabın tesisinde binler netice kuvvetinde bazı cümleleri ve hadsiz delillerin neticesi olan bir kısım âyetleri tekrar etmek; değil bir kusur, belki gayet kuvvetli bir i’caz ve gayet yüksek bir belâgat ve mukteza-yı hale gayet mutabık bir cezalettir ve fesahattir.

Mesela, bir tek âyet iken yüz on dört defa tekerrür eden بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ cümlesi, Risale-i Nur’un On Dördüncü Lem’a’sında beyan edildiği gibi arşı ferşle bağlayan ve kâinatı ışıklandıran ve her dakika herkes ona muhtaç olan öyle bir hakikattir ki milyonlar defa tekrar edilse yine ihtiyaç var. Değil yalnız ekmek gibi her gün, belki hava ve ziya gibi her dakika ona ihtiyaç ve iştiyak vardır.

Hem mesela, Sure-i طٰسٓمٓ de sekiz defa tekrar edilen şu اِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ال۟عَزٖيزُ الرَّحٖيمُ âyeti, o surede hikâye edilen peygamberlerin necatlarını ve kavimlerinin azaplarını, kâinatın netice-i hilkati hesabına ve rububiyet-i âmmenin namına o binler hakikat kuvvetinde olan âyeti tekrar ederek, izzet-i Rabbaniye o zalim kavimlerin azabını ve rahîmiyet-i İlahiye dahi enbiyanın necatlarını iktiza ettiğini ders vermek için binler defa tekrar olsa yine ihtiyaç ve iştiyak var ve i’cazlı, îcazlı bir ulvi belâgattır.

Hem mesela, Sure-i Rahman’da tekrar edilen فَبِاَىِّ اٰلَٓاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ âyeti ile Sure-i Mürselât’ta وَي۟لٌ يَو۟مَئِذٍ لِل۟مُكَذِّبٖينَ âyeti, cin ve nev-i beşerin, kâinatı kızdıran ve arz ve semavatı hiddete getiren ve hilkat-i âlemin neticelerini bozan ve haşmet-i saltanat-ı İlahiyeye karşı inkâr ve istihfafla mukabele eden küfür ve küfranlarını ve zulümlerini ve bütün mahlukatın hukuklarına tecavüzlerini, asırlara ve arz ve semavata tehditkârane haykıran bu iki âyet, böyle binler hakikatlerle alâkadar ve binler mesele kuvvetinde olan bir ders-i umumîde binler defa tekrar edilse yine lüzum var ve celalli bir i’caz ve cemalli bir îcaz-ı belâgattır.

Hem mesela, Kur’an’ın hakiki ve tam bir nevi münâcatı ve Kur’an’dan çıkan bir çeşit hülâsası olan Cevşenü’l-Kebir namındaki münâcat-ı Peygamberîde yüz defa سُب۟حَانَكَ يَا لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اَن۟تَ ال۟اَمَانُ ال۟اَمَانُ خَلِّص۟نَا وَ اَجِر۟نَا وَ نَجِّنَا مِنَ النَّارِ cümlesi tekrarında tevhid gibi kâinatça en büyük hakikat ve tesbih ve takdis gibi mahlukatın rububiyete karşı üç muazzam vazifesinden en ehemmiyetli vazifesi ve şakavet-i ebediyeden kurtulmak gibi nev-i insanın en dehşetli meselesi ve ubudiyet ve acz-i beşerînin en lüzumlu neticesi bulunması cihetiyle binler defa tekrar edilse yine azdır.

İşte –namaz tesbihatı gibi ibadetlerden bir kısmının tekrarı sünnet bulunan maddeler gibi– tekrarat-ı Kur’aniye, bu gibi metin esaslara bakıyor. Hattâ bazen bir sahifede iktiza-yı makam ve ihtiyac-ı ifham ve belâgat-ı beyan cihetiyle yirmi defa sarîhan ve zımnen tevhid hakikatini ifade eder. Değil usanç, belki kuvvet ve şevk ve halâvet verir. Risale-i Nur’da, tekrarat-ı Kur’aniye ne kadar yerinde ve münasip ve belâgatça makbul olduğu hüccetleriyle beyan edilmiş.

Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın Mekkiye sureleriyle Medeniye sureleri belâgat noktasında ve i’caz cihetinde ve tafsil ve icmal vechinde birbirinden ayrı olmasının sırr-ı hikmeti şudur ki:

Mekke’de birinci safta muhatap ve muarızları, Kureyş müşrikleri ve ümmileri olduğundan belâgatça kuvvetli bir üslub-u âlî ve îcazlı, mukni, kanaat verici bir icmal ve tesbit için tekrar lâzım geldiğinden ekseriyetçe Mekkî sureleri erkân-ı imaniyeyi ve tevhidin mertebelerini gayet kuvvetli ve yüksek ve i’cazlı bir îcaz ile ifade ve tekrar ederek mebde ve meâdi, Allah’ı ve âhireti, değil yalnız bir sahifede, bir âyette, bir cümlede, bir kelimede belki bazen bir harfte ve takdim-tehir, tarif-tenkir ve hazf-zikir gibi heyetlerde öyle kuvvetli ispat eder ki ilm-i belâgatın dâhî imamları hayretle karşılamışlar.

Risale-i Nur ve bilhassa Kur’an’ın kırk vech-i i’cazını icmalen ispat eden Yirmi Beşinci Söz, zeylleriyle beraber ve nazımdaki vech-i i’cazı hârika bir tarzda beyan ve ispat eden Arabî Risale-i Nur’dan İşaratü’l-İ’caz tefsiri bilfiil göstermişler ki Mekkî sure ve âyetlerde en âlî bir üslub-u belâgat ve en yüksek bir i’caz-ı îcazî vardır.

Amma Medine sure ve âyetlerinin birinci safta muhatap ve muarızları ise Allah’ı tasdik eden Yahudi ve Nasâra gibi ehl-i kitap olduğundan mukteza-yı belâgat ve irşad ve mutabık-ı makam ve halin lüzumundan, sade ve vâzıh ve tafsilli bir üslupla ehl-i kitaba karşı dinin yüksek usûlünü ve imanın rükünlerini değil belki medar-ı ihtilaf olan şeriatın ve ahkâmın ve teferruatın ve küllî kanunların menşeleri ve sebepleri olan cüz’iyatın beyanı lâzım geldiğinden, o sure ve âyetlerde ekseriyetçe tafsil ve izah ve sade üslupla beyanat içinde Kur’an’a mahsus emsalsiz bir tarz-ı beyanla, birden o cüz’î teferruat hâdisesi içinde yüksek, kuvvetli bir fezleke, bir hâtime, bir hüccet ve o cüz’î hâdise-i şer’iyeyi küllîleştiren ve imtisalini iman-ı billah ile temin eden bir cümle-i tevhidiye ve esmaiye ve uhreviyeyi zikreder. O makamı nurlandırır, ulvileştirir, küllîleştirir.

Risale-i Nur, âyetlerin âhirlerinde ekseriyetle gelen اِنَّ اللّٰهَ عَلٰى كُلِّ شَى۟ءٍ قَدٖيرٌ ۝ اِنَّ اللّٰهَ بِكُلِّ شَى۟ءٍ عَلٖيمٌ ۝ وَهُوَ ال۟عَزٖيزُ الرَّحٖيمُ ۝ وَهُوَ ال۟عَزٖيزُ ال۟حَكٖيمُ gibi tevhidi veya âhireti ifade eden fezlekeler ve hâtimelerde ne kadar yüksek bir belâgat ve meziyetler ve cezaletler ve nükteler bulunduğunu Yirmi Beşinci Söz’ün İkinci Şule’sinin İkinci Nur’unda o fezleke ve hâtimelerin pek çok nüktelerinden ve meziyetlerinden on tanesini beyan ederek o hülâsalarda bir mu’cize-i kübra bulunduğunu muannidlere de ispat etmiş.

Evet Kur’an, o teferruat-ı şer’iye ve kavanin-i içtimaiyenin beyanı içinde birden muhatabın nazarını en yüksek ve küllî noktalara kaldırıp, sade üslubu bir ulvi üsluba ve şeriat dersinden tevhid dersine çevirerek Kur’an’ı hem bir kitab-ı şeriat ve ahkâm ve hikmet hem bir kitab-ı akide ve iman ve zikir ve fikir ve dua ve davet olduğunu gösterip her makamda çok makasıd-ı irşadiye ve Kur’aniyeyi ders vermesiyle Mekkiye âyetlerin tarz-ı belâgatlarından ayrı ve parlak, mu’cizane bir cezalet izhar eder.

Bazen iki kelimede mesela رَبُّ ال۟عَالَمٖينَ ve رَبُّكَ de رَبُّكَ tabiriyle ehadiyeti ve رَبُّ ال۟عَالَمٖينَ ile vâhidiyeti bildirir. Ehadiyet içinde vâhidiyeti ifade eder. Hattâ bir cümlede, bir zerreyi bir göz bebeğinde gördüğü ve yerleştirdiği gibi güneşi dahi aynı âyetle, aynı çekiçle göğün göz bebeğinde yerleştirir ve göğe bir göz yapar.

Mesela خَلَقَ السَّمٰوَاتِ وَ ال۟اَر۟ضَ âyetinden sonra يُولِجُ الَّي۟لَ فِى النَّهَارِ وَ يُولِجُ النَّهَارَ فِى الَّي۟لِ âyetinin akabinde وَ هُوَ عَلٖيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ der. “Zemin ve göklerin haşmet-i hilkatinde kalbin dahi hatıratını bilir, idare eder.” der, tarzında bir beyanat cihetiyle o sade ve ümmiyet mertebesini ve avamın fehmini nazara alan o basit ve cüz’î muhavere, o tarz ile ulvi ve cazibedar ve umumî ve irşadkâr bir mükâlemeye döner.

Ehemmiyetli Bir Sual: Bazen bir hakikat, sathî nazarlara görünmediğinden ve bazı makamlarda cüz’î ve âdi bir hâdiseden yüksek bir fezleke-i tevhidi veya küllî bir düsturu beyan etmekte münasebet bilinmediğinden bir kusur tevehhüm edilir. Mesela “Hazret-i Yusuf aleyhisselâm, kardeşini bir hile ile alması” içinde وَفَو۟قَ كُلِّ ذٖى عِل۟مٍ عَلٖيمٌ diye gayet yüksek bir düsturun zikri, belâgatça münasebeti görünmüyor. Bunun sırrı ve hikmeti nedir?

Elcevap: Her biri birer küçük Kur’an olan ekser uzun sure ve mutavassıtlarda ve çok sahife ve makamlarda yalnız iki üç maksat değil belki Kur’an mahiyeti hem bir kitab-ı zikir ve iman ve fikir hem bir kitab-ı şeriat ve hikmet ve irşad gibi çok kitapları ve ayrı ayrı dersleri tazammun ederek rububiyet-i İlahiyenin her şeye ihatasını ve haşmetli tecelliyatını ifade etmek cihetiyle, kâinat kitab-ı kebirinin bir nevi kıraatı olan Kur’an, elbette her makamda, hattâ bazen bir sahifede çok maksatları takiben marifetullahtan ve tevhidin mertebelerinden ve iman hakikatlerinden ders verdiği haysiyetiyle, öbür makamda mesela, zâhirce zayıf bir münasebetle başka bir ders açar ve o zayıf münasebete çok kuvvetli münasebetler iltihak ederler. O makama gayet mutabık olur, mertebe-i belâgatı yükseklenir.

İkinci Bir Sual: Kur’an’da sarîhan ve zımnen ve işareten, âhiret ve tevhidi ve beşerin mükâfat ve mücazatını binler defa ispat edip nazara vermenin ve her surede her sahifede her makamda ders vermenin hikmeti nedir?

Elcevap: Daire-i imkânda ve kâinatın sergüzeştine ait inkılablarda ve emanet-i kübrayı ve hilafet-i arziyeyi omuzuna alan nev-i beşerin şakavet ve saadet-i ebediyeye medar olan vazifesine dair en ehemmiyetli en büyük en dehşetli meselelerinden en azametlilerini ders vermek ve hadsiz şüpheleri izale etmek ve gayet şiddetli inkârları ve inatları kırmak cihetinde elbette o dehşetli inkılabları tasdik ettirmek ve o inkılablar azametinde büyük ve beşere en elzem ve en zarurî meseleleri teslim ettirmek için Kur’an, binler defa değil belki milyonlar defa onlara baktırsa yine israf değil ki milyonlar kere tekrar ile o bahisler Kur’an’da okunur, usanç vermez, ihtiyaç kesilmez.

Mesela اِنَّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُم۟ جَنَّاتٌ تَج۟رٖى مِن۟ تَح۟تِهَا ال۟اَن۟هَارُ ۝ ... خَالِدٖينَ فٖيهَٓا اَبَدًا âyetinin gösterdiği müjde-i saadet-i ebediye hakikati, bîçare beşere her dakika kendini gösteren hakikat-i mevtin hem insanı hem dünyasını hem bütün ahbabını idam-ı ebedîsinden kurtarıp ebedî bir saltanatı kazandırdığından, milyarlar defa tekrar edilse ve kâinat kadar ehemmiyet verilse yine israf olmaz, kıymetten düşmez.

İşte bu çeşit hadsiz kıymettar meseleleri ders veren ve kâinatı bir hane gibi değiştiren ve şeklini bozan dehşetli inkılabları tesis etmekte iknaya ve inandırmaya ve ispata çalışan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan elbette sarîhan ve zımnen ve işareten binler defa o meselelere nazar-ı dikkati celbetmek; değil israf belki ekmek, ilaç, hava, ziya gibi birer hâcet-i zaruriye hükmünde ihsanını tazelendirir.

Hem mesela اِنَّ ال۟كَافِرٖينَ فٖى نَارِ جَهَنَّمَ ve اَلظَّالِمٖينَ لَهُم۟ عَذَابٌ اَلٖيمٌ gibi tehdit âyetlerini Kur’an gayet şiddetle ve hiddetle ve gayet kuvvet ve tekrarla zikretmesinin hikmeti ise –Risale-i Nur’da kat’î ispat edildiği gibi– beşerin küfrü, kâinatın ve ekser mahlukatın hukukuna öyle bir tecavüzdür ki semavatı ve arzı kızdırıyor ve anâsırı hiddete getirip tufanlar ile o zalimleri tokatlıyor. Ve اِذَٓا اُل۟قُوا فٖيهَا سَمِعُوا لَهَا شَهٖيقًا وَهِىَ تَفُورُ ۝ تَكَادُ تَمَيَّزُ مِنَ ال۟غَي۟ظِ âyetinin sarahatiyle o zalim münkirlere cehennem, öyle öfkeleniyor ki hiddetinden parçalanmak derecesine geliyor.

İşte böyle bir cinayet-i âmmeye ve hadsiz bir tecavüze karşı beşerin küçüklük ve ehemmiyetsizliği noktasına değil belki zalimane cinayetinin azametine ve kâfirane tecavüzünün dehşetine karşı Sultan-ı Kâinat, kendi raiyetinin hukuklarının ehemmiyetini ve o münkirlerin küfür ve zulmündeki nihayetsiz çirkinliğini göstermek hikmetiyle fermanında gayet hiddet ve şiddetle o cinayeti ve cezasını değil bin defa, belki milyonlar ve milyarlar ile tekrar etse yine israf ve kusur değil ki bin seneden beri yüzer milyon insanlar her gün usanmadan kemal-i iştiyakla ve ihtiyaçla okurlar.

Evet, her gün her zaman, herkes için bir âlem gider, taze bir âlemin kapısı kendine açılmasından, o geçici her bir âlemini nurlandırmak için ihtiyaç ve iştiyakla لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ cümlesini binler defa tekrar ile o değişen perdelere ve âlemlere her birisine bir لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ı lamba yaptığı gibi öyle de o kesretli, geçici perdeleri ve tazelenen seyyar kâinatları karanlıklandırmamak ve âyine-i hayatında in’ikas eden suretlerini çirkinleştirmemek ve lehinde şahit olabilen o misafir vaziyetleri aleyhine çevirmemek için o cinayetlerin cezalarını ve Padişah-ı Ezelî’nin şiddetli ve inatları kıran tehditlerini, her vakit Kur’an’ı okumakla tahattur edip nefsin tuğyanından kurtulmaya çalışmak hikmetiyle Kur’an, gayet mu’cizane tekrar eder ve bu derece kuvvet ve şiddet ve tekrarla tehdidat-ı Kur’aniyeyi hakikatsiz tevehhüm etmekten şeytan bile kaçar. Ve onları dinlemeyen münkirlere cehennem azabı ayn-ı adalettir, diye gösterir.

Hem mesela, asâ-yı Musa gibi çok hikmetleri ve faydaları bulunan kıssa-i Musa’nın (as) ve sair enbiyanın kıssalarını çok tekrarında, risalet-i Ahmediyenin hakkaniyetine bütün enbiyanın nübüvvetlerini hüccet gösterip onların umumunu inkâr edemeyen, bu zatın risaletini hakikat noktasında inkâr edemez hikmetiyle ve herkes, her vakit bütün Kur’an’ı okumaya muktedir ve muvaffak olamadığından her bir uzun ve mutavassıt sureyi birer küçük Kur’an hükmüne getirmek için ehemmiyetli erkân-ı imaniye gibi o kıssaları tekrar etmesi; değil israf belki mu’cizane bir belâgattır ve hâdise-i Muhammediye bütün benî-Âdem’in en büyük hâdisesi ve kâinatın en azametli meselesi olduğunu ders vermektir.

Evet, Kur’an’da Zat-ı Ahmediye’ye en büyük makam vermek ve dört erkân-ı imaniyeyi içine almakla لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ rüknüne denk tutulan مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ ve risalet-i Muhammediye kâinatın en büyük hakikati ve Zat-ı Ahmediye, bütün mahlukatın en eşrefi ve hakikat-i Muhammediye tabir edilen küllî şahsiyet-i maneviyesi ve makam-ı kudsîsi, iki cihanın en parlak bir güneşi olduğuna ve bu hârika makama liyakatine pek çok hüccetleri ve emareleri, kat’î bir surette Risale-i Nur’da ispat edilmiş. Binden birisi şudur ki:

اَلسَّبَبُ كَال۟فَاعِلِ düsturuyla, bütün ümmetinin bütün zamanlarda işlediği hasenatın bir misli onun defter-i hasenatına girmesi ve bütün kâinatın hakikatlerini, getirdiği nur ile nurlandırması, değil yalnız cin, ins, melek ve zîhayatı, belki kâinatı, semavat ve arzı minnettar eylemesi ve istidat lisanıyla nebatatın duaları ve ihtiyac-ı fıtrî diliyle hayvanatın duaları, gözümüz önünde bilfiil kabul olmasının şehadetiyle milyonlar, belki milyarlar fıtrî ve reddedilmez duaları makbul olan suleha-yı ümmeti her gün o zata salât ü selâm unvanıyla rahmet duaları ve manevî kazançlarını en evvel o zata bağışlamaları ve bütün ümmetçe okunan Kur’an’ın üç yüz bin harfinin her birisinde on sevaptan tâ yüz, tâ bin hasene ve meyve vermesinden yalnız kıraat-ı Kur’an cihetiyle defter-i a’maline hadsiz nurlar girmesi haysiyetiyle o zatın şahsiyet-i maneviyesi olan hakikat-i Muhammediye, istikbalde bir şecere-i tûba-i cennet hükmünde olacağını Allâmü’l-guyub bilmiş ve görmüş, o makama göre Kur’an’ında o azîm ehemmiyeti vermiş ve fermanında ona tebaiyetle ve sünnetine ittiba ile şefaatine mazhariyeti en ehemmiyetli bir mesele-i insaniye göstermiş ve o haşmetli şecere-i tûbanın bir çekirdeği olan şahsiyet-i beşeriyetini ve bidayetteki vaziyet-i insaniyesini ara sıra nazara almasıdır.

İşte Kur’an’ın tekrar edilen hakikatleri bu kıymette olduğundan tekraratında kuvvetli ve geniş bir mu’cize-i maneviye bulunmasına fıtrat-ı selime şehadet eder. Meğer maddiyyunluk taunuyla maraz-ı kalbe ve vicdan hastalığına müptela ola.

قَد۟ يُن۟كِرُ ال۟مَر۟ءُ ضَو۟ءَ الشَّم۟سِ مِن۟ رَمَدٍ وَ يُن۟كِرُ ال۟فَمُ طَع۟مَ ال۟مَاءِ مِن۟ سَقَمٍ kaidesine dâhil olur.

BU ONUNCU MESELE’YE BİR HÂTİME OLARAK İKİ HÂŞİYEDİR

Birincisi: Bundan (*) on iki sene evvel işittim ki en dehşetli ve muannid bir zındık, Kur’an’a karşı suikastını tercümesiyle yapmaya başlamış ve demiş ki: “Kur’an tercüme edilsin, tâ ne mal olduğu bilinsin.” Yani, lüzumsuz tekraratı herkes görsün ve tercümesi onun yerinde okunsun diye dehşetli bir plan çevirmiş.

Fakat Risale-i Nur’un cerh edilmez hüccetleri kat’î ispat etmiş ki Kur’an’ın hakiki tercümesi kabil değil ve lisan-ı nahvî olan lisan-ı Arabî yerinde Kur’an’ın meziyetlerini ve nüktelerini başka lisan muhafaza edemez ve her bir harfi, on adetten bine kadar sevap veren kelimat-ı Kur’aniyenin mu’cizane ve cem’iyetli tabirleri yerinde, beşerin âdi ve cüz’î tercümeleri tutamaz, onun yerinde camilerde okunmaz diye Risale-i Nur, her tarafta intişarıyla o dehşetli planı akîm bıraktı. Fakat o zındıktan ders alan münafıklar, yine şeytan hesabına Kur’an güneşini üflemekle söndürmeye, aptal çocuklar gibi ahmakane ve divanecesine çalışmaları hikmetiyle, bana gayet sıkı ve sıkıcı ve sıkıntılı bir halette bu Onuncu Mesele yazdırıldı tahmin ediyorum. Başkalarla görüşemediğim için hakikat-i hali bilemiyorum.

İkinci Hâşiye: Denizli hapsinden tahliyemizden sonra meşhur Şehir Otelinin yüksek katında oturmuştum. Karşımda güzel bahçelerde kesretli kavak ağaçları birer halka-i zikir tarzında gayet latîf, tatlı bir surette hem kendileri hem dalları hem yaprakları, havanın dokunmasıyla cezbekârane ve cazibedarane hareketle raksları, kardeşlerimin müfarakatlarından ve yalnız kaldığımdan hüzünlü ve gamlı kalbime ilişti. Birden güz ve kış mevsimi hatıra geldi ve bana bir gaflet bastı. Ben, o kemal-i neşe ile cilvelenen o nâzenin kavaklara ve zîhayatlara o kadar acıdım ki gözlerim yaşla doldu. Kâinatın süslü perdesi altındaki ademleri, firakları ihtar ve ihsasıyla kâinat dolusu firakların, zevallerin hüzünleri başıma toplandı.

Birden hakikat-i Muhammediyenin (asm) getirdiği nur, imdada yetişti. O hadsiz hüzünleri ve gamları, sürurlara çevirdi. Hattâ o nurun, herkes ve her ehl-i iman gibi benim hakkımda milyon feyzinden yalnız o vakitte, o vaziyete temas eden imdat ve tesellisi için Zat-ı Muhammediye’ye (asm) karşı ebediyen minnettar oldum. Şöyle ki:

Ol nazar-ı gaflet, o mübarek nâzeninleri; vazifesiz, neticesiz, bir mevsimde görünüp, hareketleri neşeden değil belki güya ademden ve firaktan titreyerek hiçliğe düştüklerini göstermekle, herkes gibi bendeki aşk-ı beka ve hubb-u mehasin ve muhabbet-i vücud ve şefkat-i cinsiye ve alâka-i hayatiyeye medar olan damarlarıma o derece dokundu ki böyle dünyayı bir manevî cehenneme ve aklı bir tazip âletine çevirdiği sırada, Muhammed aleyhissalâtü vesselâmın beşere hediye getirdiği nur perdeyi kaldırdı; idam, adem, hiçlik, vazifesizlik, abes, firak, fânilik yerinde o kavakların her birinin yaprakları adedince hikmetleri, manaları ve Risale-i Nur’da ispat edildiği gibi üç kısma ayrılan neticeleri ve vazifeleri var, diye gösterdi:

Birinci kısım neticeleri: Sâni’-i Zülcelal’in esmasına bakar. Mesela, nasıl ki bir usta hârika bir makineyi yapsa onu takdir eden herkes o zata “Mâşâallah, bârekellah” deyip alkışlar. Öyle de o makine dahi ondan maksud neticeleri tam tamına göstermesiyle, lisan-ı haliyle ustasını tebrik eder, alkışlar. Her zîhayat ve her şey böyle bir makinedir, ustasını tebriklerle alkışlar.

İkinci kısım hikmetleri ise: Zîhayatın ve zîşuurun nazarlarına bakar. Onlara şirin bir mütalaagâh, birer kitab-ı marifet olur. Manalarını zîşuurun zihinlerinde ve suretlerini kuvve-i hâfızalarında ve elvah-ı misaliyede ve âlem-i gaybın defterlerinde daire-i vücudda bırakıp sonra âlem-i şehadeti terk eder, âlem-i gayba çekilir. Demek, surî bir vücudu bırakır, manevî ve gaybî ve ilmî çok vücudları kazanır.

Evet, madem Allah var ve ilmi ihata eder. Elbette adem, idam, hiçlik, mahv, fena; hakikat noktasında ehl-i imanın dünyasında yoktur ve kâfir münkirlerin dünyaları ademle, firakla, hiçlikle, fânilikle doludur. İşte bu hakikati, umumun lisanında gezen bu gelen darb-ı mesel ders verip der: “Kimin için Allah var, ona her şey var ve kimin için yoksa her şey ona yoktur, hiçtir.”

Elhasıl: Nasıl ki iman, ölüm vaktinde insanı idam-ı ebedîden kurtarıyor; öyle de herkesin hususi dünyasını dahi idamdan ve hiçlik karanlıklarından kurtarıyor. Ve küfür ise hususan küfr-ü mutlak olsa hem o insanı hem hususi dünyasını ölümle idam edip manevî cehennem zulmetlerine atar. Hayatının lezzetlerini acı zehirlere çevirir. Hayat-ı dünyeviyeyi âhiretine tercih edenlerin kulakları çınlasın. Gelsinler, buna ya bir çare bulsunlar veya imana girsinler. Bu dehşetli hasarattan kurtulsunlar.

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

Duanıza çok muhtaç ve size çok müştak kardeşiniz

Said Nursî

Onuncu Mesele Münasebetiyle Hüsrev’in Üstadına Yazdığı Mektup

Çok sevgili üstadım efendim!

Cenab-ı Hakk’a hadsiz şükürler olsun, iki aylık iftirak üzüntülerini ve muhaberesizlik ızdıraplarını hafifleştiren ve kalplerimize taze hayat bahşeden ve ruhlarımıza yeni, safi bir nesîm ihda eden Kur’an’ın celalli ve izzetli, rahmetli ve şefkatli âyetlerindeki tekraratın mehasinini ta’dad eden, hikmet-i tekrarının lüzum ve ehemmiyetini izah eden ve Risale-i Nur’un bir hârika müdafaası olan Denizli Meyvesinin Onuncu Meselesi namını alan “Emirdağı Çiçeği”ni aldık. Elhak, takdir ve tahsine çok lâyık olan bu çiçeği kokladıkça ruhumuzdaki iştiyak yükseldi. Dokuz aylık hapis sıkıntısına mukabil, Meyve’nin Dokuz Meselesi nasıl beraetimize büyük bir vesile olmakla güzelliğini göstermiş ise Onuncu Meselesi olan çiçeği de Kur’an’ın îcazlı i’cazındaki hârikaları göstermekle o nisbette güzelliğini göstermektedir.

Evet, sevgili üstadım, gülün çiçeğindeki fevkalâde letafet ve güzellik, ağacındaki dikenleri nazara hiç göstermediği gibi; bu nurani çiçek de bize dokuz aylık hapis sıkıntısını unutturacak bir şekilde o sıkıntılarımızı da hiçe indirmiştir.

Mütalaasına doyulmayacak şekilde kaleme alınan ve akılları hayrete sevk eden bu nurani çiçek, muhtevi olduğu çok güzelliklerinden bilhassa Kur’an’ın tercümesi suretiyle nazar-ı beşerde âdileştirilmek ihanetine mukabil; o tekraratın kıymetini tam göstermekle, Kur’an’ın cihan-değer ulviyetini meydana koymuştur.

Sâliklerinin her asırda fevkalâde bir metanetle sarılmaları ile ve emir ve nehyine tamamen inkıyad etmeleriyle, güya yeni nâzil olmuş gibi tazeliği ispat edilmiş olan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın, bütün asırlarda, zalimlerine karşı şiddetli ve dehşetli ve tekrarlı tehditleri ve mazlumlarına karşı şefkatli ve rahmetli mükerrer taltifleri, hususuyla bu asrımıza bakan tehdidatı içinde zalimlerine misli görülmemiş bir halette, sanki feze’-i ekberden bir numuneyi andıran semavî bir cehennemle altı yedi seneden beri mütemadiyen feryad u figan ettirmesi ve keza mazlumlarının bu asırdaki küllî fertleri başında Risale-i Nur talebelerinin bulunması ve hakikaten bu talebeleri de ümem-i sâlifenin enbiyalarına verilen necatlar gibi pek büyük umumî ve hususi necatlara mazhar etmesi ve muarızları olan dinsizlerin cehennemî azapla tokatlanmalarını göstermesi hem iki güzel ve latîf hâşiyelerle hâtime verilmek suretiyle çiçeğin tamam edilmesi, bu fakir talebeniz Hüsrev’i o kadar büyük bir sürurla sonsuz bir şükre sevk etti ki bu güzel çiçeğin verdiği sevinç ve süruru, müddet-i ömrümde hissetmediğimi sevgili üstadıma arz ettiğim gibi kardeşlerime de kerratla söylemişim.

Cenab-ı Hak, zayıf ve tahammülsüz omuzlarına pek azametli bâr-ı sakîl tahmil edilen siz sevgili üstadımızdan ebediyen razı olsun. Ve yüklerinizi tahfif etmekle yüzlerinizi ebede kadar güldürsün, âmin!

Evet, sevgili üstadım, biz; Allah’tan, Kur’an’dan, Habib-i Zîşan’dan ve Risale-i Nur’dan ve Kur’an dellâlı siz sevgili üstadımızdan ebediyen razıyız. Ve intisabımızdan hiçbir cihetle pişmanlığımız yok. Hem kalbimizde zerre kadar kötülük etmek için niyet yok. Biz ancak Allah’ı ve rızasını istiyoruz. Gün geçtikçe, rızası içinde, Cenab-ı Hakk’a vuslat iştiyaklarını kalbimizde teksif ediyoruz. Bilâ-istisna bize fenalık edenleri Cenab-ı Hakk’a terk etmekle affetmek ve bilakis bize zulmeden o zalimler de dâhil olduğu halde, herkese iyilik etmek, Risale-i Nur talebelerinin kalplerine yerleşen bir şiar-ı İslâm olduğunu, biz istemeyerek ilan eden Hazret-i Allah’a hadsiz hudutsuz şükürler ediyoruz.

Çok kusurlu talebeniz

Hüsrev

ON BİRİNCİ MESELE

Meyve’nin On Birinci Mesele’sinin başı, bir meyvesi cennet ve biri saadet-i ebediye ve biri rü’yetullah olan iman şecere-i kudsiyesinin hadsiz, küllî ve cüz’î meyvelerinden yüzer numuneleri Risale-i Nur’da beyan ve hüccetlerle ispat edildiğinden, izahını Siracünnur’a havale edip küllî erkânının değil belki cüz’î ve cüzlerin, cüz’î ve hususi meyvelerinden birkaç numune beyan edilecek.

Birisi: Bir gün bir duada “Yâ Rabbî! Cebrail, Mikâil, İsrafil, Azrail hürmetlerine ve şefaatlerine, beni cin ve insin şerlerinden muhafaza eyle!” mealinde duayı dediğim zaman, herkesi titreten ve dehşet veren Azrail namını zikrettiğim vakit gayet tatlı ve tesellidar ve sevimli bir halet hissettim. Elhamdülillah, dedim. Azrail’i cidden sevmeye başladım. Melâikeye iman rüknünün bu cüz’î ferdinin pek çok meyvelerinden yalnız bir cüz’î meyvesine gayet kısa bir işaret ederiz.

Birisi: İnsanın en kıymetli ve üstünde titrediği malı, onun ruhudur. Onu zayi olmaktan ve fenadan ve başıboşluktan muhafaza etmek için kuvvetli ve emin bir ele teslimin derin bir sevinç verdiğini kat’î hissettim. Ve insanın amelini yazan melekler hatırıma geldi. Baktım, aynen bu meyve gibi çok tatlı meyveleri var.

Birisi: Her insan kıymetli bir sözünü ve fiilini bâkileştirmek için iştiyakla kitabet ve şiir hattâ sinema ile hıfzına çalışır. Hususan o fiillerin cennette bâki meyveleri bulunsa daha ziyade merak eder. “Kiramen Kâtibîn” insanın omuzlarında durup onları ebedî manzaralarda göstermek ve sahiplerine daimî mükâfat kazandırmak, o kadar bana şirin geldi ki tarif edemem.

Sonra ehl-i dünyanın, beni hayat-ı içtimaiyedeki her şeyden tecrit etmek içinde bütün kitaplarımdan ve dostlarımdan ve hizmetçilerimden ve teselli verici işlerden ayrı düşürmeleriyle beraber, gurbet vahşeti beni sıkarken ve boş dünya başıma yıkılırken melâikeye imanın pek çok meyvelerinden birisi imdadıma geldi. Kâinatımı ve dünyamı şenlendirdi, melekler ve ruhanîlerle doldurdu, âlemimi sevinçle güldürdü. Ve ehl-i dalaletin dünyaları vahşet ve boşluk ve karanlıkla ağladıklarını gösterdi.

Hayalim bu meyvenin lezzetiyle mesrur iken umum peygamberlere imanın pek çok meyvelerinden buna benzer bir tek meyvesini aldı, tattı. Birden, bütün geçmiş zamanlardaki enbiyalarla yaşamış gibi onlara imanım ve tasdikim, o zamanları ışıklandırdı ve imanımı küllî yapıp genişlendirdi. Ve Âhir Zaman Peygamberimizin imana ait olan davalarına binler imza bastırdı, şeytanları susturdu.

Birden Hikmetü’l-İstiaze Lem’ası’nda kat’î cevabı bulunan bir sual kalbime geldi ki:

“Bu meyveler gibi hadsiz tatlı semereler ve faydalar ve hasenatın gayet güzel neticeleri ve menfaatleri ve Erhamü’r-Râhimîn’in gayet merhametkârane tevfikleri ve inayetleri ehl-i hidayete yardım edip kuvvet verdikleri halde, ehl-i dalalet neden çok defa galebe eder ve bazen yirmisi, yüz tane ehl-i hidayeti perişan eder?” diye manen benden soruldu. Ve bu tefekkür içinde, şeytanın gayet zayıf desiselerine karşı Kur’an’ın büyük tahşidatı ve melâikeleri ve Cenab-ı Hakk’ın yardımını ehl-i imana göndermesi hatıra geldi. Risale-i Nur’un onun hikmetini kat’î hüccetlerle izahına binaen, o sualin cevabına gayet kısa bir işaret ederiz:

Evet, bazen serseri ve gizli, muzır bir adamın bir saraya ateş atmaya çalışması yüzünden –yüzer adamın yapması gibi– yüzer adamın muhafazası ile ve bazen devlete ve padişaha iltica ile o sarayın vücudu devam edebilir. Çünkü onun vücudu, bütün şeraitin ve erkânın ve esbabın vücuduyla olabilir. Fakat onun ademi ve harap olması bir tek şartın ademiyle vaki ve bir serserinin bir kibritiyle yanıp mahvolduğu gibi, ins ve cin şeytanları az bir fiil ile büyük tahribat ve dehşetli manevî yangınlar yaparlar.

Evet, bütün fenalıklar ve günahlar ve şerlerin mâyesi ve esasları ademdir, tahriptir. Sureten vücudun altında, adem ve bozmak saklıdır.

İşte cinnî ve insî şeytanlar ve şerirler, bu noktaya istinaden gayet zayıf bir kuvvetle hadsiz bir kuvvete karşı dayanıp, ehl-i hak ve hakikati Cenab-ı Hakk’ın dergâhına ilticaya ve kaçmaya her vakit mecbur ettiğinden, Kur’an onları himaye için büyük tahşidat yapar. Doksan dokuz esma-i İlahiyeyi onların ellerine verir. O düşmanlara karşı sebat etmelerine çok şiddetli emirler verir.

Bu cevaptan, birden pek büyük bir hakikatin ucu ve azametli, dehşetli bir meselenin esası göründü. Şöyle ki:

Nasıl ki cennet, bütün vücud âlemlerinin mahsulatını taşıyor ve dünyanın yetiştirdiği tohumları bâkiyane sümbüllendiriyor, öyle de cehennem dahi hadsiz dehşetli adem ve hiçlik âlemlerinin çok elîm neticelerini göstermek için o adem mahsulatlarını kavuruyor ve o dehşetli cehennem fabrikası, sair vazifeleri içinde, âlem-i vücud kâinatını âlem-i adem pisliklerinden temizlettiriyor. Bu dehşetli meselenin şimdilik kapısını açmayacağız. İnşâallah sonra izah edilecek.

Hem meleklere iman meyvesinden bir cüzü ve Münker ve Nekir’e ait bir numunesi şudur:

Herkes gibi ben dahi muhakkak gireceğim, diye mezarıma hayalen girdim. Ve kabirde yalnız, kimsesiz, karanlık, soğuk, dar bir haps-i münferidde bir tecrid-i mutlak içindeki tevahhuş ve meyusiyetten tedehhüş ederken, birden Münker ve Nekir taifesinden iki mübarek arkadaş çıkıp geldiler. Benimle münazaraya başladılar. Kalbim ve kabrim genişlediler, nurlandılar, hararetlendiler; âlem-i ervaha pencereler açıldı. Ben de şimdi hayalen ve istikbalde hakikaten göreceğim o vaziyete bütün canımla sevindim ve şükrettim.

Sarf ve nahiv ilmini okuyan bir medrese talebesinin vefat edip, kabirde Münker ve Nekir’in مَن رَبُّكَ “Senin Rabb’in kimdir?” diye suallerine karşı, kendini medresede zannedip nahiv ilmi ile cevap vererek: “مَن ۟ mübtedadır, رَبُّكَ onun haberidir; müşkül bir meseleyi benden sorunuz, bu kolaydır.” diyerek hem o melâikeleri hem hazır ruhları hem o vakıayı müşahede eden orada bulunan bir keşfe’l-kubur velisini güldürdü ve rahmet-i İlahiyeyi tebessüme getirdi, azaptan kurtulduğu gibi; Risale-i Nur’un bir şehit kahramanı olan merhum Hâfız Ali, hapiste Meyve Risalesi’ni kemal-i aşkla yazarken ve okurken vefat edip kabirde melâike-i suale mahkemedeki gibi Meyve hakikatleri ile cevap verdiği misillü; ben de ve Risale-i Nur şakirdleri de o suallere karşı Risale-i Nur’un parlak ve kuvvetli hüccetleriyle istikbalde hakikaten ve şimdi manen cevap verip onları tasdike ve tahsine ve tebrike sevk edecekler, inşâallah.

Hem meleklere imanın saadet-i dünyeviyeye medar cüz’î bir numunesi şudur ki:

İlmihalden iman dersini alan bir masum çocuğun, yanında ağlayan ve masum bir kardeşinin vefatı için vaveylâ eden diğer bir çocuğa: “Ağlama, şükreyle. Senin kardeşin meleklerle beraber cennete gitti; orada gezer, bizden daha iyi keyfedecek, melekler gibi uçacak, her yeri seyredebilir.” deyip feryat edenin ağlamasını tebessüme ve sevince çevirmesidir.

Ben de aynen bu ağlayan çocuk gibi bu hazîn kışta ve elîm bir vaziyetimde gayet elîm iki vefat haberini aldım. Biri, hem âlî mekteplerde birinciliği kazanan hem Risale-i Nur’un hakikatlerini neşreden biraderzadem merhum Fuad; ikincisi, hacca gidip sekerat içinde tavaf ederken tavaf içinde vefat eden âlime Hanım namındaki merhume hemşirem. Bu iki akrabamın ölümleri, İhtiyar Risalesi’nde yazılan merhum Abdurrahman’ın vefatı gibi beni ağlatırken; imanın nuruyla o masum Fuad, o saliha Hanım, insanlar yerinde meleklere, hurilere arkadaş olduklarını ve bu dünyanın tehlike ve günahlarından kurtulduklarını manen, kalben gördüm. O şiddetli hüzün yerinde büyük bir sevinç hissedip hem onları hem Fuad’ın pederi kardeşim Abdülmecid’i hem kendimi tebrik ederek Erhamü’r-Râhimîn’e şükrettim. Bu iki merhumeye rahmet duası niyetiyle buraya yazıldı, kaydedildi.

Risale-i Nur’daki bütün mizanlar ve muvazeneler, imanın saadet-i dünyeviyeye ve uhreviyeye medar meyvelerini beyan ederler. Ve o küllî ve büyük meyveler, bu dünyada gösterdikleri saadet-i hayatiye ve lezzet-i ömür cihetiyle her mü’minin imanı ona bir saadet-i ebediyeyi kazandıracak belki sümbül verecek ve o surette inkişaf edecek, diye haber verirler.

Ve o küllî ve pek çok meyvelerinden beş meyvesi, meyve-i mi’rac olarak Otuz Birinci Söz’ün âhirinde ve beş meyvesi Yirmi Dördüncü Söz’ün Beşinci Dal’ında numune olarak yazılmış. Erkân-ı imaniyenin her birinin ayrı ayrı pek çok belki hadsiz meyveleri olduğu gibi mecmuunun birden çok meyvelerinden bir meyvesi, koca cennet ve biri de saadet-i ebediye ve biri de belki en tatlısı da rü’yet-i İlahiyedir, diye başta demiştik. Ve Otuz İkinci Söz’ün âhirindeki muvazenede, imanın saadet-i dâreyne medar bir kısım semereleri güzel izah edilmiş.

İman-ı bi’l-kader rüknünün kıymettar meyveleri bu dünyada bulunduğuna bir delil, umum lisanında مَن۟ اٰمَنَ بِال۟قَدَرِ اَمِنَ مِنَ ال۟كَدَرِ darb-ı mesel olmuştur. Yani “Kadere iman eden, gamlardan kurtulur.” Risale-i Kader’in âhirinde güzel bir temsil ile iki adamın şahane bir sarayın bahçesine girmesiyle, bir küllî meyvesi beyan edilmiş. Hattâ ben kendi hayatımda binler tecrübelerimle gördüm ve bildim ki kadere iman olmazsa hayat-ı dünyeviye saadeti mahvolur. Elîm musibetlerde ne vakit kadere iman cihetine bakardım; musibet gayet hafifleşiyor, görüyordum. Ve kadere iman etmeyen nasıl yaşayabilir, diye hayret ederdim.

Melâikeye iman rüknünün küllî meyvelerinden birisine, Yirmi İkinci Söz’ün İkinci Makam’ında şöyle işaret edilmiş ki:

Azrail aleyhisselâm Cenab-ı Hakk’a münâcat edip demiş: “Kabz-ı ervah vazifesinde senin ibadın benden küsecekler, şekva edecekler.” Ona cevaben denilmiş: “Senin vazifene hastalıkları ve musibetleri perde yapacağım. Tâ ibadımın şekvaları onlara gitsin, sana gelmesin.”

Aynen bu perdeler gibi Azrail aleyhisselâmın vazifesi de bir perdedir. Tâ haksız şekvalar Cenab-ı Hakk’a gitmesin. Çünkü ölümdeki hikmet ve rahmet ve güzellik ve maslahat cihetini herkes göremez. Zâhire bakıp itiraz eder, şekvaya başlar. İşte bu haksız şekvalar Rahîm-i Mutlak’a gitmemek hikmetiyle Azrail aleyhisselâm perde olmuş.

Aynen bunun gibi bütün meleklerin, belki bütün esbab-ı zâhiriyenin vazifeleri, izzet-i rububiyetin perdeleridir. Tâ güzellikleri görünmeyen ve hikmetleri bilinmeyen şeylerde kudret-i İlahiyenin izzeti ve kudsiyeti ve rahmetinin ihatası muhafaza edilsin, itiraza hedef olmasın ve hasis ve ehemmiyetsiz ve merhametsiz şeyler ile kudretin mübaşereti nazar-ı zâhirîde görünmesin. Yoksa hiçbir sebebin hakiki tesiri ve icada hiç kabiliyeti olmadığını, her şeyde tevhid sikkeleri kat’î gösterdiğini, Risale-i Nur hadsiz delilleriyle ispat etmiş.

Halk etmek, icad etmek ona mahsustur. Esbab, yalnız bir perdedir. Melâike gibi zîşuur olanların, yalnız cüz-i ihtiyarıyla cüz’î, icadsız, kesb denilen bir nevi hizmet-i fıtriye ve amelî bir nevi ubudiyetten başka ellerinde yoktur.

Evet, izzet ve azamet isterler ki esbab, perdedar-ı dest-i kudret ola aklın nazarında.

Tevhid ve ehadiyet isterler ki esbab, ellerini çeksinler tesir-i hakikiden.

İşte nasıl ki melekler ve umûr-u hayriyede ve vücudiyede istihdam edilen zâhirî sebepler, güzellikleri görünmeyen ve bilinmeyen şeylerde kudret-i Rabbaniyeyi kusurdan, zulümden muhafaza edip takdis ve tesbih-i İlahîde birer vesiledirler.

Aynen öyle de cinnî ve insî şeytanlar ve muzır maddelerin umûr-u şerriyede ve ademiyede istimalleri dahi yine kudret-i Sübhaniyeyi gadirden ve haksız itirazlardan ve şekvalara hedef olmaktan kurtarmak ile takdis ve tesbihat-ı Rabbaniyeye ve kâinattaki bütün kusurattan müberra ve münezzehiyetine hizmet ediyorlar. Çünkü bütün kusurlar ademden ve kabiliyetsizlikten ve tahripten ve vazife yapmamaktan –ki birer ademdirler– ve vücudî olmayan ademî fiillerden geliyor.

Bu şeytanî ve şerli perdeler, o kusurata merci olup itiraz ve şekvaları bi’l-istihkak kendilerine alarak Cenab-ı Hakk’ın takdisine vesile oluyorlar. Zaten şerli ve ademî ve tahripçi işlerde kuvvet ve iktidar lâzım değil; az bir fiil ve cüz’î bir kuvvet, belki vazifesini yapmamak ile bazen büyük ademler ve bozmaklar oluyor. O şerir fâiller, muktedir zannedilirler. Halbuki ademden başka hiç tesirleri ve cüz’î bir kesbden hariç bir kuvvetleri yoktur. Fakat o şerler ademden geldiklerinden o şerirler hakiki fâildirler. Bi’l-istihkak, eğer zîşuur ise cezayı çekerler. Demek, seyyiatta o fenalar fâildirler.

Fakat haseneler ve hayırlarda ve amel-i salihte vücud olmasından, o iyiler hakiki fâil ve müessir değiller. Belki kabildirler, feyz-i İlahîyi kabul ederler ve mükâfatları dahi sırf bir fazl-ı İlahîdir, diye Kur’an-ı Hakîm مَٓا اَصَابَكَ مِن۟ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّٰهِ وَمَٓا اَصَابَكَ مِن۟ سَيِّئَةٍ فَمِن۟ نَف۟سِكَ ferman eder.

Elhasıl: Vücud kâinatları ve hadsiz adem âlemleri birbirleriyle çarpışırken ve cennet ve cehennem gibi meyveler verirken ve bütün vücud âlemleri اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ ۝ اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ ve bütün adem âlemleri سُب۟حَانَ اللّٰهِ ۝ سُب۟حَانَ اللّٰهِ derken ve ihatalı bir kanun-u mübareze ile melekler şeytanlarla ve hayırlar şerlerle tâ kalbin etrafındaki ilham, vesvese ile mücadele ederken birden meleklere imanın bu meyvesi tecelli eder, meseleyi halledip karanlık kâinatı ışıklandırır. اَللّٰهُ نُورُ السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضِ âyetinin envarından bir nurunu bize gösterir ve bu meyve ne kadar tatlı olduğunu tattırır.

İkinci bir küllî meyvesine Yirmi Dördüncü ve elifler kerametini gösteren Yirmi Dokuzuncu Sözler işaret edip parlak bir surette meleklerin vücudunu ve vazifesini ispat etmişler.

Evet, kâinatın her tarafında, cüz’î ve küllî her şeyde, her nevide, kendini tanıttırmak ve sevdirmek içinde merhametkârane bir haşmet-i rububiyet, elbette o haşmete, o merhamete, o tanıttırmaya, o sevdirmeye karşı şükür ve takdis içinde bir geniş ve ihatalı ve şuurkârane bir ubudiyetle mukabele etmesi lâzım ve kat’îdir. Ve şuursuz cemadat ve erkân-ı azîme-i kâinat hesabına o vazifeyi ancak hadsiz melekler görebilir ve o saltanat-ı rububiyetin her tarafta, serâda süreyyada, zeminin temelinde, dışında hakîmane ve haşmetkârane icraatını onlar temsil edebilirler.

Mesela, felsefenin ruhsuz kanunları pek karanlık ve vahşetli gösterdikleri hilkat-i arziye ve vaziyet-i fıtriyesini, bu meyve ile nurlu, ünsiyetli bir tarzda Sevr ve Hut namlarındaki iki meleğin omuzlarında, yani nezaretlerinde ve cennetten getirilen ve fâni küre-i arzın bâki bir temel taşı olmak, yani ileride bâki cennete bir kısmını devretmeye bir işaret için Sahret namında uhrevî bir madde, bir hakikat gönderilip Sevr ve Hut meleklerine bir nokta-i istinad edilmiş diye Benî-İsrail’in eski peygamberlerinden rivayet var ve İbn-i Abbas’tan dahi mervîdir. Maatteessüf bu kudsî mana, mürur-u zamanla bu teşbih, avamın nazarında hakikat telakki edilmekle, aklın haricinde bir suret almış.

Madem melekler havada gezdikleri gibi toprakta ve taşta ve yerin merkezinde de gezerler; elbette onların ve küre-i arzın, üstünde duracak cismanî taş ve balığa ve öküze ihtiyaçları yoktur.

Hem mesela, küre-i arz, küre-i arzın nevileri adedince başlar ve o nevilerin fertleri sayısınca diller ve o fertlerin aza ve yaprak ve meyveleri miktarınca tesbihatlar yaptığı için elbette o haşmetli ve şuursuz ubudiyet-i fıtriyeyi bilerek, şuurdarane temsil edip dergâh-ı İlahiyeye takdim etmek için kırk bin başlı ve her başı kırk bin dil ile ve her bir dil ile kırk bin tesbihat yapan bir melek-i müekkeli bulunacak ki ayn-ı hakikat olarak Muhbir-i Sadık haber vermiş.

Ve hilkat-i kâinatın en ehemmiyetli neticesi olan insanlarla münasebat-ı Rabbaniyeyi tebliğ ve izhar eden Cebrail (as) ve zîhayat âleminde en haşmetli ve en dehşetli olan diriltmek ve hayat vermek ve ölümle terhis etmekteki Hâlık’a mahsus olan icraat-ı İlahiyeyi yalnız temsil edip ubudiyetkârane nezaret eden İsrafil (as) ve Azrail (as) ve hayat dairesinde rahmetin en cem’iyetli, en geniş, en zevkli olan rızıktaki ihsanat-ı Rahmaniyeye nezaretle beraber, şuursuz şükürleri şuur ile temsil eden Mikâil (as) gibi meleklerin pek acib mahiyette olarak bulunmaları ve vücudları ve ruhların bekaları, saltanat ve haşmet-i rububiyetin muktezasıdır. Onların ve her birinin mahsus taifelerinin vücudları, kâinatta güneş gibi görünen saltanat ve haşmetin vücudu derecesinde kat’îdir ve şüphesizdir. Melâikeye ait başka maddeler bunlara kıyas edilsin.

Evet, küre-i arzda dört yüz bin nevileri zîhayattan halk eden, hattâ en âdi ve müteaffin maddelerden zîruhları çoklukla yaratan ve her tarafı onlarla şenlendiren ve mu’cizat-ı sanatına karşı, onlara dilleriyle “Mâşâallah, Bârekellah, Sübhanallah” dedirten ve ihsanat-ı rahmetine mukabil “Elhamdülillah, Ve’ş-şükrü lillah, Allahu ekber” o hayvancıklara söylettiren bir Kadîr-i Zülcelali ve’l-cemal, elbette bilâ-şek velâ-şüphe, koca semavata münasip, isyansız ve daima ubudiyette olan sekeneleri ve ruhanîleri yaratmış, semavatı şenlendirmiş, boş bırakmamış. Ve hayvanatın taifelerinden pek çok ziyade ayrı ayrı nevileri meleklerden icad etmiş ki bir kısmı küçücük olarak yağmur ve kar katrelerine binip sanat ve rahmet-i İlahiyeyi kendi dilleriyle alkışlıyorlar; bir kısmı, birer seyyar yıldızlara binip feza-yı kâinatta seyahat içinde azamet ve izzet ve haşmet-i rububiyete karşı tekbir ve tehlil ile ubudiyetlerini âleme ilan ediyorlar.

Evet, zaman-ı Âdem’den beri bütün semavî kitaplar ve dinler, meleklerin vücudlarına ve ubudiyetlerine ittifakları ve bütün asırlarda melekler ile konuşmalar ve muhavereler, kesretli tevatür ile insanlar içinde vuku bulduğunu nakil ve rivayetleri ise görmediğimiz Amerika insanlarının vücudları gibi meleklerin vücudlarını ve bizimle alâkadar olduklarını kat’î ispat eder.

İşte şimdi gel, iman nuruyla bu küllî ikinci meyveye bak ve tat; nasıl kâinatı baştan başa şenlendirip, güzelleştirip bir mescid-i ekbere ve büyük bir ibadethaneye çeviriyor. Ve fen ve felsefenin soğuk, hayatsız, zulmetli, dehşetli göstermelerine mukabil; hayatlı, şuurlu, ışıklı, ünsiyetli, tatlı bir kâinat göstererek bâki hayatın bir cilve-i lezzetini ehl-i imana derecesine göre dünyada dahi tattırır.

Tetimme: Nasıl ki vahdet ve ehadiyet sırrıyla kâinatın her tarafında aynı kudret, aynı isim, aynı hikmet, aynı sanat bulunmasıyla Hâlık’ın vahdet ve tasarrufu ve icad ve rububiyeti ve hallakıyet ve kudsiyeti, cüz’î küllî her bir masnûun hal dili ile ilan ediliyor. Aynen öyle de her tarafta melekleri halk edip her mahlukun lisan-ı hal ile şuursuz yaptıkları tesbihatı, meleklerin ubudiyetkârane dilleriyle yaptırıyor.

Meleklerin hiçbir cihette hilaf-ı emir hareketleri yoktur. Hâlis bir ubudiyetten başka hiçbir icad ve emirsiz hiçbir müdahale, hattâ izinsiz şefaatleri dahi olmaz. Tam عِبَادٌ مُك۟رَمُونَ ۝ يَف۟عَلُونَ مَا يُؤ۟مَرُونَ sırrına mazhardırlar.

HÂTİME

Gayet ehemmiyetli bir nükte-i i’caziyeye dair, birden, ihtiyarsız, mağribden sonra kalbe ihtar edilen ve Sure-i قُل۟ اَعُوذُ بِرَبِّ ال۟فَلَقِ ın zâhir bir mu’cize-i gaybiyesini gösteren uzun bir hakikate kısa bir işarettir.

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ

قُل۟ اَعُوذُ بِرَبِّ ال۟فَلَقِ ۝ مِن۟ شَرِّ مَا خَلَقَ ۝ وَمِن۟ شَرِّ غَاسِقٍ اِذَا وَقَبَ ۝ وَمِن۟ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ ۝ وَمِن۟ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ

İşte yalnız mana-yı işarî cihetinde bu sure-i azîme-i hârika “Kâinatta adem âlemleri hesabına çalışan şerirlerden ve insî ve cinnî şeytanlardan kendinizi muhafaza ediniz.” Peygamberimize ve ümmetine emrederek, her asra baktığı gibi mana-yı işarîsiyle bu acib asrımıza daha ziyade, belki zâhir bir tarzda bakar; Kur’an’ın hizmetkârlarını istiazeye davet eder. Bu mu’cize-i gaybiye, beş işaretle kısaca beyan edilecek. Şöyle ki:

Bu surenin her bir âyetinin manaları çoktur. Yalnız mana-yı işarî ile beş cümlesinde dört defa “şer” kelimesini tekrar etmek ve kuvvetli münasebet-i maneviye ile beraber dört tarzda bu asrın emsalsiz dört dehşetli ve fırtınalı maddî ve manevî şerlerine ve inkılablarına ve mübarezelerine aynı tarihiyle parmak basmak ve manen “Bunlardan çekininiz!” emretmek, elbette Kur’an’ın i’cazına yakışır bir irşad-ı gaybîdir.

Mesela, başta قُل۟ اَعُوذُ بِرَبِّ ال۟فَلَقِ cümlesi, bin üç yüz elli iki veya dört (1352-1354) tarihine hesab-ı ebcedî ve cifriyle tevafuk edip nev-i beşerde en geniş hırs ve hasedle ve Birinci Harb’in sebebiyle vukua gelmeye hazırlanan İkinci Harb-i Umumî’ye işaret eder. Ve ümmet-i Muhammediyeye (asm) manen der: “Bu harbe girmeyiniz ve Rabb’inize iltica ediniz!” Ve bir mana-yı remziyle, Kur’an’ın hizmetkârlarından olan Risale-i Nur şakirdlerine hususi bir iltifat ile onların Eskişehir hapsinden, dehşetli bir şerden aynı tarihiyle kurtulmalarına ve haklarındaki imha planının akîm bırakılmasına remzen haber verir; manen “İstiaze ediniz!” emreder gibi bir remiz verir.

Hem mesela مِن۟ شَرِّ مَا خَلَقَ cümlesi –şedde sayılmaz– bin üç yüz altmış bir (1361) ederek bu emsalsiz harbin merhametsiz ve zalimane tahribatına Rumî ve hicrî tarihiyle parmak bastığı gibi; aynı zamanda bütün kuvvetleriyle Kur’an’ın hizmetine çalışan Nur şakirdlerinin geniş bir imha planından ve elîm ve dehşetli bir beladan ve Denizli hapsinden kurtulmalarına tevafukla, bir mana-yı remzî ile onlara da bakar. “Halk’ın şerrinden kendinizi koruyunuz!” gizli bir îma ile der.

Hem mesela اَلنَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ cümlesi –şeddeler sayılmaz– bin üç yüz yirmi sekiz (1328) eğer şeddedeki (lâm) sayılsa bin üç yüz elli sekiz (1358) adediyle bu umumî harpleri yapan ecnebi gaddarların hırs ve hasedle bizdeki Hürriyet İnkılabı’nın Kur’an lehindeki neticelerini bozmak fikriyle tebeddül-ü saltanat ve Balkan ve İtalyan Harpleri ve Birinci Harb-i Umumî’nin patlamasıyla maddî ve manevî şerlerini, siyasî diplomatların radyo diliyle herkesin kafalarına sihirbaz ve zehirli üflemeleriyle ve mukadderat-ı beşerin düğme ve ukdelerine gizli planlarını telkin etmeleriyle bin senelik medeniyet terakkiyatını vahşiyane mahveden şerlerin vücuda gelmeye hazırlanmaları tarihine tevafuk ederek اَلنَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ in tam manasına tetabuk eder.

Hem mesela وَمِن۟ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ cümlesi –şedde ve tenvin sayılmaz– yine bin üç yüz kırk yedi (1347) edip aynı tarihte, ecnebi muahedelerin icbarıyla bu vatanda ehemmiyetli sarsıntılar ve felsefenin tahakkümüyle bu dindar millette ehemmiyetli tahavvüller vücuda gelmesine ve aynı tarihte, devletlerde İkinci Harb-i Umumî’yi ihzar eden dehşetli hasedler ve rekabetlerin çarpışmaları tarihine bu mana-yı işarî ile tam tamına tevafuku ve manen tetabuku, elbette bu kudsî surenin bir lem’a-i i’caz-ı gaybîsidir.

Bir İhtar:

Her bir âyetin müteaddid manaları vardır. Hem her bir mana küllîdir. Her asırda efradı bulunur. Bahsimizde bu asrımıza bakan yalnız mana-yı işarî tabakasıdır. Hem o küllî manada, asrımız bir ferttir. Fakat hususiyet kesbetmiş ki ona tarihiyle bakar. Ben dört senedir, bu harbin ne safahatını ve ne de neticelerini ve ne de sulh olmuş olmamış bilmediğimden ve sormadığımdan, bu kudsî surenin daha ne kadar bu asra ve bu harbe işareti var, diye daha onun kapısını çalmadım. Yoksa bu hazinede daha çok esrar var olduğu, Risale-i Nur’un eczalarında hususan Rumuzat-ı Semaniye Risalelerinde beyan ve ispat edildiğinden onlara havale edip kısa kesiyorum.

Hatıra gelebilen bir sualin cevabıdır

Bu lem’a-i i’caziyede, baştaki مِن۟ شَرِّ مَا خَلَقَ da hem مِن۟ hem شَرِّ kelimeleri hesaba girmesi ve âhirde وَمِن۟ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ yalnız شَرِّ kelimesi girmesi وَمِن۟ girmemesi ve وَمِن۟ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ ikisi de hesap edilmemesi gayet ince ve latîf bir münasebete îma ve remiz içindir. Çünkü halklarda, şerden başka hayırlar da var. Hem bütün şer herkese gelmez. Buna remzen, bazıyeti ifade eden مِن۟ ve شَرِّ girmişler. Hâsid, hased ettiği zaman bütün şerdir, bazıyete lüzum yoktur. Ve اَلنَّفَّاثَاتِ فِى ال۟عُقَدِ remziyle, kendi menfaatleri için küre-i arza ateş atan üfleyicilerin ve sihirbaz o diplomatların tahribata ait bütün işleri ayn-ı şerdir, diye daha شَرِّ kelimesine lüzum kalmadı.

Bu Sureye Ait Bir Nükte-i İ’caziyenin Hâşiyesidir

Nasıl bu sure, beş cümlesinden dört cümlesi ile bu asrımızın dört büyük şerli inkılablarına ve fırtınalarına mana-yı işarî ile bakar; aynen öyle de dört defa tekraren مِن۟ شَرِّ –şedde sayılmaz– kelimesiyle âlem-i İslâm’ca en dehşetli olan Cengiz ve Hülâgu fitnesinin ve Abbasî Devleti’nin inkıraz zamanının asrına, dört defa mana-yı işarî ile ve makam-ı cifrî ile bakar ve parmak basar.

Evet –şeddesiz– شَرِّ beş yüz (500) eder; مِن۟ doksandır (90). İstikbale bakan çok âyetler hem bu asrımıza hem o asırlara işaret etmeleri cihetinde, istikbalden haber veren İmam-ı Ali (ra) ve Gavs-ı A’zam (ks) dahi aynen hem bu asrımıza hem o asra bakıp haber vermişler.

غَاسِقٍ اِذَا وَقَبَ kelimeleri bu zamana değil belki غَاسِقٍ bin yüz altmış bir (1161) ve اِذَا وَقَبَ sekiz yüz on (810) ederek, o zamanlarda ehemmiyetli maddî manevî şerlere işaret eder. Eğer beraber olsa miladî bin dokuz yüz yetmiş bir (1971) olur. O tarihte dehşetli bir şerden haber verir. Yirmi sene sonra, şimdiki tohumların mahsulü ıslah olmazsa elbette tokatları dehşetli olacak.

On Birinci Mesele’nin Hâşiyesinin Bir Lâhikasıdır

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ

Âyetü’l-Kürsî’nin tetimmesi olan 1928 veya 1929 1350 لَٓا اِك۟رَاهَ فِى {الدّٖينِ قَد۟ تَبَيَّنَ الرُّش۟دُ} مِنَ ال۟غَىِّ {فَمَن۟ يَك۟فُر۟ بِالطَّاغُوتِ} 1347 946 (Risale-i Nur ismine muvafık) {وَيُؤ۟مِن۟ بِاللّٰهِ فَقَدِ اس۟تَم۟سَكَ} {بِال۟عُر۟وَةِ ال۟وُث۟قٰى} لَا ان۟فِصَامَ لَهَا وَاللّٰهُ 1372 eğer beraber olsa 1012; -şeddesiz- eğer beraber olmazsa 945 -bir şedde sayılmaz- سَمٖيعٌ عَلٖيمٌ ۝ {اَللّٰهُ}{وَلِىُّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا} يُخ۟رِجُهُم۟ مِنَ {الظُّلُمَاتِ} 1417 اِلَى النُّورِ وَالَّذٖينَ كَفَـرُٓوا اَو۟لِيَٓاؤُهُمُ {الطَّاغُوتُ} 1338 -şedde sayılmaz- {يُخ۟رِجُونَهُم۟ مِنَ النُّورِ اِلَى} الظُّلُمَاتِ 1295 -şedde sayılır- {اُولٰٓئِكَ اَص۟حَابُ النَّارِ هُم۟ فٖيهَا خَالِدُونَ} de Risaletü’n-Nur’un hem iki kere ismine hem suret-i mücahedesine hem tahakkukuna ve telif ve tekemmül zamanına tam tamına tevafukuyla beraber ehl-i küfrün bin iki yüz doksan üç (1293) harbiyle âlem-i İslâm’ın nurunu söndürmeye çalışması tarihine ve Birinci Harb-i Umumî’den istifade ile bin üç yüz otuz sekizde (1338) bilfiil nurdan zulümata atmak için yapılan dehşetli muahedeler tarihine tam tamına tevafuku ve içinde mükerreren nur ve zulümat karşılaştırılması ve bu mücahede-i maneviyede Kur’an’ın nurundan gelen bir nur, ehl-i imana bir nokta-i istinad olacağını mana-yı işarî ile haber veriyor, diye kalbime ihtar edildi. Ben de mecbur oldum, yazdım. Sonra baktım ki manasının münasebeti bu asrımıza o kadar kuvvetlidir ki hiç tevafuk emaresi olmasa da yine bu âyetler her asra baktığı gibi mana-yı işarî ile bizimle de konuşuyor, kanaatim geldi. Evet,

Evvela: Başta لَٓا اِك۟رَاهَ فِى الدّٖينِ قَد۟ تَبَيَّنَ الرُّش۟دُ cümlesi, makam-ı cifrî ve ebcedî ile bin üç yüz elli (1350) tarihine parmak basar ve mana-yı işarî ile der: Gerçi o tarihte, dini dünyadan tefrik ile dinde ikraha ve icbara ve mücahede-i diniyeye ve din için silahla cihada muarız olan hürriyet-i vicdan, hükûmetlerde bir kanun-u esasî, bir düstur-u siyasî oluyor ve hükûmet laik cumhuriyete döner. Fakat ona mukabil manevî bir cihad-ı dinî, iman-ı tahkikî kılıncıyla olacak. Çünkü dindeki rüşd ü irşad ve hak ve hakikati gözlere gösterecek derecede kuvvetli bürhanları izhar edip tebyin ve tebeyyün eden bir nur Kur’an’dan çıkacak, diye haber verip bir lem’a-i i’caz gösterir.

Hem tâ خَالِدُونَ kelimesine kadar Risale-i Nur’daki bütün muvazenelerin aslı, menbaı olarak aynen o muvazeneler gibi mükerreren nur ve zulümat ve iman ve karanlıkları karşılaştırmasıyla gizli bir emaredir ki o tarihte bulunan cihad-ı manevî mübarezesinde büyük bir kahraman; Nur namında Risale-i Nur’dur ki dinde bulunan yüzer tılsımları keşfeden onun manevî elmas kılıncı, maddî kılınçlara ihtiyaç bırakmıyor.

Evet, hadsiz şükürler olsun ki yirmi senedir Risale-i Nur bu ihbar-ı gaybı ve lem’a-i i’cazı bilfiil göstermiştir. Ve bu sırr-ı azîm içindir ki Risale-i Nur şakirdleri dünya siyasetine ve cereyanlarına ve maddî mücadelelerine karışmıyorlar ve ehemmiyet vermiyorlar ve tenezzül etmiyorlar ve hakiki şakirdleri en dehşetli bir hasmına ve hakaretli tecavüzüne karşı ona der:

“Ey bedbaht! Ben seni idam-ı ebedîden kurtarmaya ve fâni hayvaniyetin en süflî ve elîm derecesinden bir bâki insaniyet saadetine çıkarmaya çalışıyorum. Sen benim ölümüme ve idamıma çalışıyorsun. Senin bu dünyada lezzetin pek az, pek kısa ve âhirette ceza ve belaların pek çok ve pek uzundur. Ve benim ölümüm bir terhistir. Haydi def’ol; senin ile uğraşmam, ne yaparsan yap!” der. O zalim düşmanına hiddet değil belki acıyor, şefkat ediyor, keşke kurtulsa idi diyerek ıslahına çalışır.

Sâniyen:

{ وَيُؤ۟مِن۟ بِاللّٰهِ فَقَدِ اس۟تَم۟سَكَ }{ بِال۟عُر۟وَةِ ال۟وُث۟قٰى }

Bu iki kudsî cümleler, kuvvetli münasebet-i maneviye ile beraber makam-ı cifrî ve ebcedî hesabıyla birincisi Risaletü’n-Nur’un ismine, ikincisi onun tahakkukuna ve tekemmülüne ve parlak fütuhatına manen ve cifren tam tamına tetabukları bir emaredir ki Risaletü’n-Nur bu asırda, bu tarihte bir “urvetü’l-vüska”dır. Yani çok muhkem, kopmaz bir zincir ve bir “hablullah”tır. Ona elini atan yapışan necat bulur, diye mana-yı remziyle haber verir.

Sâlisen: اَللّٰهُ وَلِىُّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا cümlesi hem mana hem cifir ile Risaletü’n-Nur’a bir remzi var. Şöyle ki: …

Hâşiye: Bu nüktenin bâki kısmı şimdilik yazdırılmadığının sebebi, bir derece dünyaya, siyasete temasıdır. Biz de bakmaktan memnûuz. Evet اِنَّ ال۟اِن۟سَانَ لَيَط۟غٰى bu tağuta bakar ve baktırır.

Said Nursî

Risale-i Nur kahramanı Hüsrev’in “Meyve’nin On Birinci Mesele’si” münasebetiyle yazdığı mektubun bir parçasıdır.

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَي۟كُم۟ وَ رَح۟مَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ

Çok mübarek, çok kıymettar, çok sevgili üstadımız efendimiz!

Millet ve memleket için çok büyük güzellikleri ihtiva eden “Meyve” dokuz meselesiyle dehşetli bir zamanda, müthiş âsiler içinde, en büyük düşmanlar arasında, hayret-feza bir surette şakirdlerine necat vermeye vesile olmakla kalmamış, Onuncu ve On Birinci Meseleleri ile hususuyla Nur’un şakirdlerini hakikat yollarında alkışlamış. Ve gidecekleri hakiki mekânları olan kabirdeki ahvallerinden ve herkesi titreten ve bilhassa ehl-i gaflet için çok korkunç, çok elemli, çok acıklı bir menzil olan toprak altında göreceği ve konuşacağı melâikelerle konuşmayı ve refakati sevdirerek bu mekâna daha çok ünsiyet izhar etmekle bu korkulu ilk menzil hakkındaki fevka’l-had korkularımızı ta’dil etmiş, nefes aldırmış. Hususuyla o âlemin nurani hayatını benim gibi göremeyenlerin ellerinde şuâatı, yüz binlerle senelik mesafelere uzanan bir elektrik lambası hükmüne geçmiş. Hem de daima koklanılacak numunelik bir çiçek bahçesi olmuştur.

Evet, biz sevgili üstadımıza arz ediyoruz ki her gün dersini hocasına okuyan bir talebe gibi Nur’dan aldığımız feyizlerimizi, her vakit için sevgili üstadımıza arz edelim. Fakat sevgili üstadımız şimdilik konuşmalarını tatil buyurdular.

Ey aziz üstadım! Risale-i Nur’un hakikati ve Meyve’nin güzelliği ve çiçeğinin feyzi, beni minnettarane bir parça memleketim namına konuşturmuş ve benim gibi konuşan çok kalplere hayat vermiş. Şimdi muhitimizde Risale-i Nur’a karşı atılan adımlar ve uzatılan eller, Meyve’nin On Birinci çiçeği ile daha çok metanet kesbetmiş, inkişaf etmiş, faaliyete başlamıştır.

Çok hakir talebeniz

Hüsrev

Isparta’daki umum Risale-i Nur talebeleri namına ramazan tebriği münasebetiyle yazılmış ve on üç fıkra ile ta’dil edilmiş bir mektuptur.

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

Ey âlem-i İslâm’ın dünya ve âhirette selâmeti için Kur’an’ın feyziyle ve Risale-i Nur’un hakikatiyle ve sadık şakirdlerin himmetiyle mübarek gözlerinden yaş yerine kan akıtan;

Ve ey fitne-i âhir zamanın şu dağdağalı ve fırtınalı zamanında Hazret-i Eyyüb aleyhisselâmdan ziyade hastalıklara, dertlere giriftar olan;

Ve Kur’an’ın nuruyla ve Risale-i Nur’un bürhanlarıyla ve şakirdlerin gayretiyle âlem-i İslâm’ın maddî ve manevî hastalıklarını Hekîm-i Lokman gibi tedaviye çalışan;

Ve ey mübarek ellerinde mevcud olan Nur parçalarının hak ve hakikat olduğunu Kur’an’ın otuz üç âyetiyle ve keramet-i Aleviye ve Gavsiye ile ispat eden;

Ve ey kendisi hasta ve ihtiyar ve zayıf ve gayet acınacak bir halde olduğuna göre herkesten ziyade âlem-i İslâm’a can feda eder derecesinde acıyarak kendine fenalık etmek isteyenlere Kur’an’ın hakikatiyle ve Risale-i Nur’un hüccetleriyle, Nur talebelerinin sadakatleriyle hayırlı dualar ve iyilik etmek ile karşılayan;

Ve yazdığı mühim eserlerinden Âyetü’l-Kübra’nın tabıyla kendi zatına ve talebelerine gelen musibette hapishanelere düşen;

Ve o zindanları Kur’an’ın irşadıyla ve Risale-i Nur’un dersiyle ve şakirdlerin iştiyakı ile bir medrese-i Yusufiyeye çeviren ve bir dershane yapan;

Ve içimizde bulunan cahil olanların hepsini Kur’an’ı o dershanede hatmettirerek çıkaran;

Ve o musibette Kur’an’ın kuvve-i kudsiyesiyle ve Risale-i Nur’un tesellisiyle ve kardeşlerin tahammülleriyle ihtiyar ve zayıf olduğu halde bütün ağırlıklarımızı ve yüklerimizi üzerine alan;

Ve yazdığı Meyve ve Müdafaaname risaleleriyle Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın i’cazıyla ve Risale-i Nur’un kuvvetli bürhanlarıyla ve şakirdlerin ihlası ile izn-i İlahî ile o zindan kapılarını açtırıp beraet kazandıran;

Ve o günde bize ve âlem-i İslâm’a bayram yaptıran;

Ve hakikaten Risale-i Nurları “Nurun alâ nur” olduğunu ispat ederek kıyamete kadar serbest okunup ve yazılmasına hak kazandıran;

Ve âlem-i İslâm’ın Kur’an-ı Azîmüşşan’ın gıda-i kudsîsiyle ve Nur’un uhrevî taamıyla ve şakirdlerinin iştihasıyla ekmek, su ve hava gibi bu Nurlara pek çok ihtiyacı olduğunu ve bu Nurları okuyup yazanlardan binler kişi imanla kabre girdiğini ispat eden;

Ve kendisine mensup talebelerini hiçbir yerde mağlup ve mahcup etmeyen;

Ve elyevm Kur’an’ın semavî dersleriyle ve Risale-i Nur’un esasatıyla ve şakirdlerinin zekâvetleriyle ve Meyve’nin Onuncu ve On Birinci Mesele ve çiçekleriyle firak ateşiyle gece gündüz yanan kalplerimizi âb-ı hayat ve şarab-ı kevser gibi o mübarek “Mesele” ve “Çiçekler” ile kalplerimizin ateşini söndürüp sürur ve feraha sevk eden;

Ve ey âlemin (Kur’an-ı Azîmüşşan’ın kat’î vaadiyle ve tehdidi ile ve Risale-i Nur’un keşf-i kat’îsiyle ve merhum şakirdlerinin müşahedesiyle ve onlardaki keşfe’l-kubur sahiplerinin görmesiyle) en çok korktuğu ölümü ehl-i iman için idam-ı ebedîden kurtarıp bir terhis tezkeresine çeviren;

Ve âlem-i Nur’a gitmek için güzel bir yolculuk olduğunu ispat eden;

Ve kâfir ve münafıklar için idam-ı ebedî olduğunu bildiren;

Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın, bin mu’cizat-ı Ahmediye aleyhissalâtü vesselâm ve kırk vech-i i’cazının tasdiki altında ihbarat-ı kat’iyesiyle, ondan çıkan Risale-i Nur’un en muannid düşmanlarını mağlup eden hüccetleriyle ve Nur şakirdlerinin çok emarelerin ve tecrübelerin ve kanaatlerinin teslimi ile o korkunç, karanlık, soğuk ve dar kabri, ehl-i iman için cennet çukurundan bir çukur ve cennet bahçesinin bir kapısı olduğunu ispat eden;

Ve kâfir ve münafık zındıklar için cehennem çukurundan yılan ve akreplerle dolu bir çukur olduğunu ispat eden ve oraya gelecek olan Münker Nekir isminde melâikeleri ehl-i hak ve hakikat yolunda gidenler için birer munis arkadaş yapan;

Ve Risale-i Nur’un şakirdlerini talebe-i ulûm sınıfına dâhil edip Münker Nekir suallerine Risale-i Nur ile cevap verdiklerini merhum kahraman şehit Hâfız Ali’nin vefatıyla keşfeden;

Ve hayatta bulunanlarımızın da yine Risale-i Nur’la cevap vermemizi rahmet-i İlahiyeden dua ve niyaz eden;

Ve Hazret-i Kur’an’ı, Kur’an-ı Azîmüşşan’ın kırk tabakadan her tabakaya göre bir nevi i’caz-ı manevîsini göstermesiyle ve umum kâinata bakan kelâm-ı ezelî olmasıyla ve tefsiri olan Risale-i Nur’un Mu’cizat-ı Kur’aniye ve Rumuzat-ı Semaniye risaleleriyle ve Risale-i Nur Gül Fabrikasının serkâtibi gibi kahraman kardeşlerin ve şakirdlerin fevkalâde gayretleriyle asr-ı saadetten beri böyle hârika bir surette mu’cizeli olarak yazılmasına hiç kimse kādir olmadığı halde Risale-i Nur’un kahraman bir kâtibi olan Hüsrev’e “Yaz!” emir buyurulmasıyla, Levh-i Mahfuz’daki yazılan Kur’an gibi yazılması ve Kur’an-ı Azîmüşşan’ın hak kelâmullah olduğunu ve bütün semavî kitapların en büyüğü ve en efdali ve bir Fatiha içinde binler Fatiha ve bir İhlas içinde binler İhlas ve hurufatının birden on ve yüz ve bin ve binler sevap ve hasene verdiklerini hiç görülmedik ve işitilmedik pek güzel ve hârika bir surette tarif ve ispat eden;

Ve Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın bin üç yüz seneden beri i’cazını göstermesiyle ve muarızlarını durdurmasıyla ve Nur’un gözlere gösterir derecede zâhir delilleri ile ve Nur şakirdlerinin elmas kalemleriyle bu zamana kadar misli görülmedik Risale-i Nur’un dünyaya ferman okuyan ve en mütemerrid ve muannidleri susturan Yirmi Beşinci Söz ve zeylleri kırk vecihle i’caz-ı Kur’anî olduğunu ispat eden;

Ve ey Hazret-i Peygamber aleyhissalâtü vesselâmın hak peygamber olduğuna ve umum yüz yirmi dört bin peygamberlerin efdali ve seyyidi olduğuna dair binler mu’cizelerini “Mu’cizat-ı Ahmediye” (asm) namındaki Risale-i Nur’u ile güzel bir surette ispat eden ve Kur’an-ı Azîmüşşan’ın Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın rahmeten li’l-âlemîn olduğunu kâinatta ilan etmesiyle ve Nur’un baştan nihayete kadar onun rahmeten li’l-âlemîn olduğunu bürhanlarla ispat etmesiyle ve o resulün ef’al ve ahvali, kâinatta numune-i iktida olacak en sağlam, en güzel rehber olduğunu hattâ körlere de göstermesiyle ve Anadolu ve hususi memleketlerde Nur’un intişarı zamanında belaların ref’i ve susturulmasıyla musibetlerin gelmesi şehadetiyle ve Nur şakirdlerinin gayet ağır müşkülatlar içinde kemal-i metanetle hizmet ve irtibatlarıyla o zatın (asm) sünnet-i seniyesine ittiba etmek, ne kadar kârlı olduğunu ve bir sünnete bu zamanda ittibada yüz şehidin ecrini kazandığını bildiren;

Ve sadaka, kaza ve belayı nasıl def’ediyorsa Risale-i Nur’un da Anadolu’ya gelecek kazayı, belayı, yirmi senedir def’ettiğini aynelyakîn ispat eden üstad-ı ekremimiz efendimiz hazretleri!

Şimdi şu Risale-i Nur’un beraeti, başta siz sevgili üstadımızı, sonra biz âciz, kusurlu talebelerinizi, sonra âlem-i İslâm’ı sürura sevk ederek ikinci büyük bir bayram yaptırdığından siz mübarek üstadımızın bu büyük bayram-ı şerifinizi tebrik ile ve yine üçüncü bayram olan ramazan-ı şerifinizi ve Leyle-i Kadrinizi tebrik, emsal-i kesîresiyle müşerref olmaklığımızı niyaz ve biz kusurluların kusurlarımızın affını rica ederek umumen selâm ile mübarek ellerinizden öper ve dualarınızı temenni ederiz, efendimiz hazretleri.

Isparta ve havalisinde bulunan Nur talebeleri

Haddimden yüz derece ziyade olan bu mektup muhteviyatını tevazu ile reddetmek bir küfran-ı nimet ve umum şakirdlerin hüsn-ü zanlarına karşı bir ihanet olması ve aynen kabul etmek bir gurur, bir enaniyet ve benlik bulunması cihetiyle, umum namına Risale-i Nur kâtibinin yazdığı bu uzun mektubu –on üç fıkraları ilâve edip– hem bir şükr-ü manevî hem gururdan hem küfran-ı nimetten kurtulmak için size bir suretini gönderiyorum ki Meyve’nin On Birinci Mesele’sinin âhirinde “Risale-i Nur’un Isparta ve civarı talebelerinin bir mektubudur” diye ilhak edilsin.

Ben bu mektubu, bu tadilat ile yazdığımız halde iki defa bir güvercin yanımızdaki pencereye geldi. İçeriye girecekti, Ceylan’ın başını gördü, girmedi. Birkaç dakika sonra başkası aynen geldi. Yine yazanı gördü, girmedi. Ben dedim: Herhalde evvelki serçe ve kuddüs kuşu gibi müjdecilerdir. Veyahut bu mektup gibi müteaddid mektupları yazdığımızdan, mübarek mektubun ta’dili ile mübarekiyetini tebrik için gelmişler, kanaatimiz geldi.

Said Nursî

---

Dokuzuncu Şuâ ⇐ | Şualar | ⇒ On İkinci Şuâ

---