On Dokuzuncu Lem'a/mk

Послание за Штедливоста

(Го опфаќа прашањето за економската и непретенциозна употреба на благодатите и предупредува за можните резултати од прекумерноста и непотребноста)

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ

كُلُوا وَ اش۟رَبُوا وَ لَا تُس۟رِفُوا

Горниот ајет (стих) од Куранот дава израз на исклучително важна лекција и на красноречива мудра поука на начин што под формата на заповед продолжуваме да бидеме штедливи и директно ја забранува прекумерноста. Оваа тема вклучува седум мудрости.

Прва мудрост

Милосрдниот Творец – себлаг е Тој, изискува од човештвото да биде благодарно и да оддава похвала за благодатите со коишто го натрупува. Прекумерноста е негирање на благодарноста и занемарување што носи загуба и гибел додека, пак, штедливоста е заслужена почит и чест за добиените благодати.

Да, освен што е израз за благодарност, штед-ливоста е и благ пост пред Божјото милосрдие скриено во даровите и во добротворството. Тоа e категорична причина за постигнување благосостојба и за нејзиното намножување. Тоа e оска на телесното здравје како диетата. Тоа е пат кон моќта преку оддалечувањето од духовната молитва. Тоа е силно средство за осет на сладоста, содржана во благодатите. Тоа е стабилна причина да бидат вкусени скриените сладости во благодатите, коишто, инаку, не изгледаат сладникави. И бидејќи претерувањето им противречи на гореспоменатите мудрости, резултатите му стануваат погубни.

Втора мудрост

Семудриот Творец го создал човечкото тело по примерот на дворец со совршена градба и на град со примерен ред. Тој ги одредил сетилата за вкус што се наоѓаат во устата, да бидат како вратар, а нервите и крвните садови – како телефонски и телеграфски жици преку кои се установува врската меѓу восприемање на вкусовите и стомакот, лоциран во средината на човечкиот организам. Овие сетила известуваат какви прехранбени производи стигнуваат во устата и со зборовите “Влезот е забранет!” го запираат пристапот на штетни материи до телото и стомакот од кои организмот нема потреба и ги исфрла надвор. Понекогаш дури веднаш плука сѐ, не само што е бескорисно за телото, туку и штетно и горчливо.

Восприемањето на вкусовите во устата ја играат улогата на вратар, а стомакот е господарот, владетелот и управникот. Во таков случај, ако вредноста на дарот се служи на управителот на дворецот, се исчисти во проценти, на вратарот му се дава бакшиш во вредност од само пет проценти и не повеќе за да не биде прегорд, да не си ги заборави обврските и да не се ангажира во земање поголем бакшиш од нарушувачите на редот и законот во дворецот.

И така, на основата на оваа тајна би можеле да претпоставиме дека располагаме со два залака: Еден од некаков прехранбен производ, како на пример сирење или јајца што чини еден грош, и друга – висококвалитетни слатки што чинат десет гроша. Тие се еднакви и нема разлика меѓу нив, исто како што пред да бидат внесени во устата, така и со оглед на нивниот прехранбен ефект за телото откако ќе бидат проголтани и ќе слезат во грлото. Можно е дури сирењето, што е поевтино, да биде похранливо и да помага повеќе за растежот отколку парчето слатко. Следствено, меѓу нив нема друга разлика освен пријатното чувство во устата, што не трае повеќе од половина минута.

И така, ако за надоместок на вратарот се издвојат девет пати повеќе награди отколку за владетелот на дворецот, тоа несомнено би го навело на вообразување и алчност и би го натерало да каже: “Имено, јас сум управникот!” Тогаш ќе го допушти внатре оној што му дава поголем подарок и му причинува поголемо задоволство и ќе стане причина за уништување на постоечкиот ред и за потпалување пожар што ќе го натера да вика за помош: “Брзо, доведете го веднаш лекарот за да ми ја снижи температурата и да ми го угаси овој оган!”

Штедливоста и непретенциозноста целосно се во хармонија со Божјата мудрост, затоа што восприемањето на вкусовите ги третираат како вратари, се ограничуваат во нив и ги вознесуваат со нивната функција. А прекумерноста се изразува во однесување што му противречи на Божјата мудрост, и затоа оној што претерува, наскоро добива болни шлаканици зашто храната во желудникот непријатно се меша, што води до загуба на вистинскиот апетит. Тогаш човекот јаде со лажен и вештачки апетит кога голта разновидна храна, а тоа го отежнува варењето.

Трета мудрост

Во Втора мудрост споменавме дека восприемањето на вкусовите ја играат улогата на вратар. Да, така е за немарните што се немаат возвишено духовно, и за оние што немаат напреднато во дејноста на благодарноста и што се немаат издигнато по нејзините патишта. Да, не би требало да се прибегнува до прекумерност, како на пример, да се троши десеткратно повисока сума за уживање во овие сетила одговорни за заштита.

За вистински благодарните, за оние што се држат до реалноста, за срдечните и остроумните, восприемањето на вкусовите е сличен на набљудувач и инспектор во кујната на Божјото милосрдие (како што беше објаснето во споредбата направена во Шесто Слово). Овие восприемања ја оценуваат вредноста на Божјите благодати и им ги запознаваат различните видови преку вклучените во нив точни и чувствителни ваги, многубројни, колку што е бројот на храната и со секое слично дејство им праќаат сигнали на телото и на желудникот во вид на благодарност.Тогаш функцијата за восприемањето на вкусовите не се ограничува само во материјал-ната грижа за телото, туку се грижи и за срцето, духот и разумот, тие се повисоко поставени и поизвишени по функција во споредба со желуд-никот.

Тие можат да продолжат да чувствуваат наслада, под услов да не се претерува, ако ја исполнуваат својата предодредена задача да оддаваат искрена благодарност со намера да ги запознаат разновидните Божји дарови на начин што ќе ги вкусат и пробаат, под услов да се легални и да не водат до понижување и просење.

Односно, можеме да ја претпочитаме вкусната храна за да си го употребиме јазикот, којшто е носител на чувството за вкус, да изрази благодарност за нив.

Сега ќе раскажам една случка што ја посочува оваа вистина и претставува едно од чудотворствата на шеик Гејлани (да му е света грижливоста).

Една кревка и мила старица имала син што бил воспитан од шеикот. Еднаш таа влегла кај синот и видела дека јаде парче сув црн леб – практикувал духовни вежби додека да ослабне и да му се изнемошти телото. Неговата состојба родило жал кај неговата сакана мајка и ја натерало да сочувствува со него и затоа отишла кај шеик Гејлани да му се пожали. И тогаш го затекнала како јаде печена кокошка.

При таа сочувствителност и нежност таа рекла: “Синот мој речиси умира од глад, а ти јадеш кокошка!”

Тогаш шеикот ѝ се обратил на кокошката со зборовите: “Стани, со дозвола на Аллах!” Откако ѝ се соединиле коските на зготвената кокошка, таа оживеала и скокнала надвор од чинијата. Оваа информација е пренесена без прекин во верига од многу авторитети како факт за едно од чудата на познатиот во цел свет чудотворец, шеик Гејлани (да му е света грижливоста).

Меѓу другото, шеикот ѝ кажал на старицата: “Кога твојот син ќе го достигне тој степен, нека јаде и тој кокошка!”

Овие зборови, кажани од шеик Гејлани, означуваат: “Кога духот на твојот син ќе започне да управува со неговото тело и кога срцето ќе владее над душата негова, и разумот му да господарува со желудникот, и да ја бара насладата заради благодарноста, тогаш може да ја консумира вкусната и пријатна храна.”

Четврта мудрост

“Штедливиот не страда од семејни лишувања и беда”, како што е познато од пророчкиот хадис: لَا يَعُولُ مَنِ اق۟تَصَدَ Односно, штедливиот не трпи многу и не пати при издржувањето на семејството.” Да, има определени и неизбројливи аргументи како поддршка на тоа дека скромноста е решавачка причина за добивање вишок благодат и е солидна основа за подобро суштествување.

Овде ќе ги споменам и своите искуства, посведочени од оние што ми потпомогнаа во моето служење и се однесуваа кон мене со целосно искрено пријателство. И јас и моите другари, понекогаш се здобивавме со десетици благодати поради штедливоста. Пред девет години водачите на племињата, прогонети со мене во Бурдур, дури настојуваа да ја прифатам нивната милостина за да ме избават од мизеријата и потребата во којашто бев паднат поради беспарицата. На овие богати водачи им го кажав следното: “И покрај тоа што располагам со многу малку средства, јас поседувам штедливост и сум навикнат да се задоволувам со малку и затоа сум многу побогат од вас.” И им ги отфрлив повторливите и упорни предлози да ми потпомогнат. Заслужува да се напомене дека по две години, дел од оние што ми предлагаа милостина, потонаа во долгови затоа што не се придржуваа кон штедливоста. Му благодарам на Аллах, по седум години, преку благодатот на скромното суштествување, овие ништожни пари ми беа доволни и не се лееше пот од мене и не бев принуден да си ги изложувам потребите пред луѓето, и не се оштети усвоениот закон од мене на мојот живот: “Немај потреба од луѓето!”

Да, оној што не е штедлив, ризикува да пропадне во бездната на понижението и е изложен на опасност да се лизне кон просење и презирна положба. Парите, прекумерно и непотребно употребувани во нашето време, се скапо и обременето богатство. Понекогаш човек плаќа за нив со цената и митото на својата чест и достоинство и дури е можно да му бидат одземени религиозните светињи. А, потоа добива некакви си несреќни и трагични пари – зема неколку материјални гроша наместо стотиците лири духовен вознес.

A ако се ограничи во насушните потреби и си ги стесни грижите единствено во нив, ќе открие благосостојба што ќе му обезбеди живот и ќе доаѓа кај него по неочекувани патишта. Тоа произлегува од содржината на следниот ајет (стих) од Куранот:

اِنَّ اللّٰهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو ال۟قُوَّةِ ال۟مَتٖينُ

Друг ајет од Куранот јасно го посочува овој определен завет:

وَمَا مِن۟ دَٓابَّةٍ فِى ال۟اَر۟ضِ اِلَّا عَلَى اللّٰهِ رِز۟قُهَا

Да, благосостојбата е составена од два дела.

Прв дел: вистинска благосостојба што го чува човековиот живот. За него е даден завет од Господ да биде осигурено со силата на горниот ајет од Куранот. Човекот е способен да си ја набави таа насушна благосостојба при какви било услови (доволно е да не интервенира по сопствениот лош избор), без да е принуден да ја жртвува својата вера и без да се лишува од честа и своето достоинство.

Втор дел: Метафорична благосостојба. Оној што ја употребува лошо, е неспособен да се ослободи од непостоечките потреби, претворени за него во неопходна потреба како резултат на тоа дека бил подложен на испробување на традициите. Цената на сличната благосостојба, особено во нашето време, е многу несреќна, затоа што тоа не влегува во заветот на Господ. Можно е тоа да е добиено ако човек си ја пожртвувал претходната чест и се задоволил со тоа да го понижуваат. Можно е дури да стигнал до раб на просење и да паднал дотаму што е принуден да бакнува нозе на долни и подли луѓе. Згора на сè, можно е да се здобил со таа трагична и погубна состојба на начин што си ги пожртвувал религиозните светињи, а тие се блесок на неговиот вечен живот.

И потоа, човечка болка ги обзема чувстви-телните луѓе кога ги согледуваат страдањата на несреќните во потреба преку епохата каде што царува бедноста и немаштијата. Ова ја пом-рачува сладоста што ја доживуваат благо-дарение на незаконската сопственост и нивната горчина расте ако имаат совест.

Böyle acib bir zamanda, şüpheli mallarda, zaruret derecesinde iktifa etmek lâzımdır. Çünkü اِنَّ الضَّرُورَةَ تُقَدَّرُ بِقَد۟رِهَا sırrıyla: Haram maldan mecburiyetle zaruret derecesini alabilir, fazlasını alamaz. Evet muztar adam, murdar etten tok oluncaya kadar yiyemez. Belki ölmeyecek kadar yiyebilir. Hem yüz aç adamın huzurunda, kemal-i lezzet ile fazla yenilmez.

İktisat, sebeb-i izzet ve kemal olduğuna delâlet eden bir vakıa:

Bir zaman, dünyaca sehavetle meşhur Hâtem-i Tâî, mühim bir ziyafet veriyor. Misafirlerine gayet fazla hediyeler verdiği vakit, çölde gezmeye çıkıyor. Bakar ki bir ihtiyar fakir adam, bir yük dikenli çalı ve gevenleri beline yüklemiş; cesedine batıyor, kanatıyor.

Hâtem ona dedi: “Hâtem-i Tâî, hediyelerle beraber mühim bir ziyafet veriyor. Sen de oraya git; beş kuruşluk bu çalı yüküne bedel, beş yüz kuruş alırsın.”

O muktesid ihtiyar demiş ki: “Ben, bu dikenli yükümü izzetimle çekerim, kaldırırım. Hâtem-i Tâî’nin minnetini almam.”

Sonra, Hâtem-i Tâî’den sormuşlar: “Sen kendinden daha civanmert, aziz, kimi bulmuşsun?”

Demiş: “İşte o sahrada rast geldiğim o muktesid ihtiyarı benden daha aziz, daha yüksek, daha civanmert gördüm.”

Beşinci Nükte

Cenab-ı Hak kemal-i kereminden, en fakir adama en zengin adam gibi ve gedaya (yani fakire) padişah gibi lezzet-i nimetini ihsas ettiriyor. Evet bir fakirin, kuru bir parça siyah ekmekten açlık ve iktisat vasıtasıyla aldığı lezzet, bir padişahın ve bir zenginin israftan gelen usanç ve iştahsızlık ile yediği en a’lâ baklavadan aldığı lezzetten daha ziyade lezzetlidir.

Cây-ı hayrettir ki bazı müsrif ve mübezzir insanlar, böyle iktisatçıları “hısset” ile ittiham ediyorlar. Hâşâ… İktisat, izzet ve cömertliktir. Hısset ve zillet, ehl-i israf ve tebzirin zâhirî merdane keyfiyetlerinin içyüzüdür. Bu hakikati teyid eden, bu risalenin telifi senesinde Isparta’da hücremde cereyan eden bir vakıa var. Şöyle ki:

Kaideme ve düstur-u hayatıma muhalif bir surette, bir talebem iki buçuk okkaya yakın bir balı, bana hediye kabul ettirmeye ısrar etti. Ne kadar kaidemi ileri sürdüm, kanmadı. Bilmecburiye, yanımdaki üç kardeşime yedirmek ve şaban-ı şerif ve ramazanda o baldan iktisat ile otuz kırk gün üç adam yesin ve getiren de sevap kazansın ve kendileri de tatlısız kalmasın diyerek “Alınız!” dedim. Bir okka bal da benim vardı. O üç arkadaşım, gerçi müstakim ve iktisadı takdir edenlerdendi. Fakat her ne ise birbirine ikram etmek ve her biri ötekinin nefsini okşamak ve kendi nefsine tercih etmek olan bir cihette ulvi bir haslet ile iktisadı unuttular. Üç gecede iki buçuk okka balı bitirdiler. Ben gülerek dedim:

“Sizi, otuz kırk gün o bal ile tatlandıracaktım. Siz, otuz günü üçe indirdiniz. Âfiyet olsun.” dedim. Fakat, ben kendi o bir okka balımı iktisat ile sarf ettim. Bütün şaban ve ramazanda hem ben yedim hem lillahi’l-hamd o kardeşlerimin her birisine iftar vaktinde birer kaşık (Hâşiye) verip mühim sevaba medar oldu.

Benim halimi görenler, o vaziyetimi belki hısset telakki etmişlerdir. Öteki kardeşlerimin üç gecelik vaziyetlerini bir civanmertlik telakki edebilirler. Fakat hakikat noktasında, o zâhirî hısset altında ulvi bir izzet ve büyük bir bereket ve yüksek bir sevap gizlendiğini gördük. Ve o civanmertlik ve israf altında, eğer vazgeçilmese idi, bir dilencilik ve gayrın eline tama’kârane ve muntazırane bakmak gibi hıssetten çok aşağı bir haleti netice verir idi.

Altıncı Nükte

İktisat ve hıssetin çok farkı var. Tevazu, nasıl ki ahlâk-ı seyyieden olan tezellülden manen ayrı ve sureten benzer bir haslet-i memduhadır. Ve vakar, nasıl ki kötü hasletlerden olan tekebbürden manen ayrı ve sureten benzer bir haslet-i memduhadır.

Öyle de ahlâk-ı âliye-i Peygamberiyeden olan ve belki kâinattaki nizam-ı hikmet-i İlahiyenin medarlarından olan iktisat ise sefillik ve bahillik ve tama’kârlık ve hırsın bir halitası olan hısset ile hiç münasebeti yok. Yalnız, sureten bir benzeyiş var. Bu hakikati teyid eden bir vakıa:

Sahabenin Abâdile-i Seb’a-yı Meşhure’sinden olan Abdullah İbn-i Ömer Hazretleri ki halife-i Resulullah olan Faruk-u A’zam Hazret-i Ömer’in (ra) en mühim ve büyük mahdumu ve sahabe âlimlerinin içinde en mümtazlarından olan o zat-ı mübarek çarşı içinde, alışverişte, kırk paralık bir meseleden, iktisat için ve ticaretin medarı olan emniyet ve istikameti muhafaza için şiddetli münakaşa etmiş. Bir sahabe ona bakmış. Rûy-i zeminin halife-i zîşanı olan Hazret-i Ömer’in mahdumunun kırk para için münakaşasını acib bir hısset tevehhüm ederek o imamın arkasına düşüp ahvalini anlamak ister. Baktı ki Hazret-i Abdullah hane-i mübareğine girdi. Kapıda bir fakir adam gördü. Bir parça eğlendi; ayrıldı, gitti. Sonra hanesinin ikinci kapısından çıktı, diğer bir fakiri orada da gördü. Onun yanında da bir parça eğlendi; ayrıldı, gitti. Uzaktan bakan o sahabe merak etti.

Gitti o fakirlere sordu: “İmam sizin yanınızda durdu, ne yaptı?”

Her birisi dedi: “Bana bir altın verdi.”

O sahabe dedi: “Fesübhanallah! Çarşı içinde kırk para için böyle münakaşa etsin de sonra hanesinde iki yüz kuruşu kimseye sezdirmeden kemal-i rıza-yı nefisle versin!” diye düşündü, gitti, Hazret-i Abdullah İbn-i Ömer’i gördü.

Dedi: “Yâ İmam! Bu müşkülümü hallet. Sen çarşıda böyle yaptın, hanende de şöyle yapmışsın.”

Ona cevaben dedi ki: “Çarşıdaki vaziyet iktisattan ve kemal-i akıldan ve alışverişin esası ve ruhu olan emniyetin, sadakatin muhafazasından gelmiş bir halettir; hısset değildir. Hanemdeki vaziyet, kalbin şefkatinden ve ruhun kemalinden gelmiş bir halettir. Ne o hıssettir ve ne de bu israftır.”

İmam-ı A’zam, bu sırra işaret olarak لَا اِس۟رَافَ فِى ال۟خَي۟رِ كَمَا لَا خَي۟رَ فِى ال۟اِس۟رَافِ demiş. Yani “Hayırda ve ihsanda (fakat müstahak olanlara) israf olmadığı gibi israfta da hiçbir hayır yoktur.”

Yedinci Nükte

İsraf, hırsı intac eder. Hırs, üç neticeyi verir:

Birincisi: Kanaatsizliktir. Kanaatsizlik ise sa’ye, çalışmaya şevki kırar. Şükür yerine şekva ettirir, tembelliğe atar. Ve meşru, helâl, az malı (Hâşiye) terk edip; gayr-ı meşru, külfetsiz bir malı arar. Ve o yolda izzetini, belki haysiyetini feda eder.

Hırsın ikinci neticesi: Haybet ve hasarettir. Maksudunu kaçırmak ve istiskale maruz kalıp, teshilat ve muavenetten mahrum kalmaktır. Hattâ اَل۟حَرٖيصُ خَائِبٌ خَاسِرٌ yani “Hırs, hasaret ve muvaffakiyetsizliğin sebebidir.” olan darb-ı mesele mâsadak olur.

Hırs ve kanaatin tesiratı, zîhayat âleminde gayet geniş bir düstur ile cereyan ediyor.

Ezcümle, rızka muhtaç ağaçların fıtrî kanaatleri, onların rızkını onlara koşturduğu gibi hayvanatın hırs ile meşakkat ve noksaniyet içinde rızka koşmaları, hırsın büyük zararını ve kanaatin azîm menfaatini gösterir.

Hem zayıf umum yavruların lisan-ı halleriyle kanaatleri, süt gibi latîf bir gıdanın ummadığı bir yerden onlara akması ve canavarların hırs ile noksan ve mülevves rızıklarına saldırması; davamızı parlak bir surette ispat ediyor.

Hem semiz balıkların vaziyet-i kanaatkâranesi, mükemmel rızıklarına medar olması; ve tilki ve maymun gibi zeki hayvanların hırs ile rızıkları peşinde dolaşmakla beraber kâfi derecede bulmamalarından cılız ve zayıf kalmaları, yine hırs ne derece sebeb-i meşakkat ve kanaat ne derece medar-ı rahat olduğunu gösterir.

Hem Yahudi milleti hırs ile riba ile hile dolabı ile rızıklarını zilletli ve sefaletli, gayr-ı meşru ve ancak yaşayacak kadar rızıklarını bulması ve sahra-nişinlerin (yani bedevîlerin) kanaatkârane vaziyetleri, izzetle yaşaması ve kâfi rızkı bulması; yine mezkûr davamızı kat’î ispat eder.

Hem çok âlimlerin (Hâşiye) ve ediblerin (Hâşiye) zekâvetlerinin verdiği bir hırs sebebiyle fakr-ı hale düşmeleri ve çok aptal ve iktidarsızların fıtrî, kanaatkârane vaziyetleri ile zenginleşmeleri kat’î bir surette ispat eder ki: Rızk-ı helâl, acz ve iftikara göre gelir; iktidar ve ihtiyar ile değil. Belki o rızk-ı helâl, iktidar ve ihtiyar ile makûsen mütenasiptir. Çünkü çocukların iktidar ve ihtiyarı geldikçe rızkı azalır, uzaklaşır, sakîlleşir. اَل۟قَنَاعَةُ كَن۟زٌ لَا يَف۟نٰى hadîsinin sırrıyla kanaat, bir define-i hüsn-ü maişet ve rahat-ı hayattır. Hırs ise bir maden-i hasaret ve sefalettir.

Üçüncü Netice: Hırs ihlası kırar, amel-i uhreviyeyi zedeler. Çünkü bir ehl-i takvanın hırsı varsa teveccüh-ü nâsı ister. Teveccüh-ü nâsı müraat eden, ihlas-ı tammı bulamaz. Bu netice çok ehemmiyetli, çok cây-ı dikkattir.

Elhasıl: İsraf, kanaatsizliği intac eder. Kanaatsizlik ise çalışmanın şevkini kırar, tembelliğe atar; hayatından şekva kapısını açar, mütemadiyen şekva ettirir. (Hâşiye) Hem ihlası kırar, riya kapısını açar. Hem izzetini kırar, dilencilik yolunu gösterir. İktisat ise kanaati intac eder.

عَزَّ مَن۟ قَنَعَ ذَلَّ مَن۟ طَمَعَ hadîsin sırrıyla kanaat, izzeti intac eder. Hem sa’ye ve çalışmaya teşci eder. Şevkini ziyadeleştirir, çalıştırır.

Çünkü mesela, bir gün çalıştı. Akşamda aldığı cüz’î bir ücrete kanaat sırrıyla, ikinci gün yine çalışır. Müsrif ise kanaat etmediği için ikinci gün daha çalışmaz. Çalışsa da şevksiz çalışır. Hem iktisattan gelen kanaat; şükür kapısını açar, şekva kapısını kapatır. Hayatında daima şâkir olur. Hem kanaat vasıtasıyla insanlardan istiğna etmek cihetinde teveccühlerini aramaz. İhlas kapısı açılır, riya kapısı kapanır.

İktisatsızlık ve israfın dehşetli zararlarını geniş bir dairede müşahede ettim. Şöyle ki: Ben, dokuz sene evvel mübarek bir şehre geldim. Kış münasebetiyle o şehrin menabi-i servetini göremedim. –Allah rahmet etsin– oranın müftüsü birkaç defa bana dedi: “Ahalimiz fakirdir.” Bu söz benim rikkatime dokundu. Beş altı sene sonraya kadar daima o şehir ahalisine acıyordum. Sekiz sene sonra yazın yine o şehre geldim. Bağlarına baktım. Merhum Müftünün sözü hatırıma geldi. Fesübhanallah dedim, bu bağların mahsulatı şehrin hâcetinin pek fevkindedir. Bu şehir ahalisi pek çok zengin olmak lâzım gelir. Hayret ettim. Beni aldatmayan ve hakikatlerin derkinde bir rehberim olan bir hatıra-i hakikatle anladım: İktisatsızlık ve israf yüzünden bereket kalkmış ki o kadar menabi-i servetle beraber o merhum Müftü “Ahalimiz fakirdir.” diyordu.

Evet, zekât vermek ve iktisat etmek, malda bi’t-tecrübe sebeb-i bereket olduğu gibi; israf etmek ile zekât vermemek, sebeb-i ref’-i bereket olduğuna hadsiz vakıat vardır.

İslâm hükemasının Eflatun’u ve hekimlerin şeyhi ve feylesofların üstadı, dâhî-i meşhur Ebu Ali İbn-i Sina, yalnız tıp noktasında كُلُوا وَ اش۟رَبُوا وَ لَا تُس۟رِفُوا âyetini şöyle tefsir etmiş. Demiş:

: جَمَع۟تُ الطِّبَّ فِى ال۟بَي۟تَي۟نِ جَم۟عًا وَ حُس۟نُ ال۟قَو۟لِ فٖى قَص۟رِ ال۟كَلَامِ

فَقَلِّل۟ اِن۟ اَكَل۟تَ وَ بَع۟دَ اَك۟لٍ تَجَنَّب۟ وَ الشِّفَاءُ فِى ال۟اِن۟هِضَامِ

وَ لَي۟سَ عَلَى النُّفُوسِ اَشَدُّ حَالًا مِن۟ اِد۟خَالِ الطَّعَامِ عَلَى الطَّعَامِ

Yani “İlm-i tıbbı iki satırla topluyorum. Sözün güzelliği kısalığındadır: Yediğin vakit az ye. Yedikten sonra dört beş saat kadar daha yeme. Şifa, hazımdadır. Yani kolayca hazmedeceğin miktarı ye. Nefse ve mideye en ağır ve yorucu hal, taam taam üstüne yemektir.” (Hâşiye)

Cây-ı hayret ve medar-ı ibret bir tevafuk

İktisat Risalesi’ni, üçü acemi olarak beş altı ayrı ayrı müstensih ayrı ayrı yerde ayrı ayrı nüshadan yazıp birbirinden uzak, hatları birbirinden ayrı, hiç elifleri düşünmeyerek yazdıkları her bir nüshanın elifleri; duasız elli bir, dua ile beraber elli üçte tevafuk etmekle beraber; İktisat Risalesi’nin tarih-i telif ve istinsahı olan Rumîce elli bir ve Arabî elli üç tarihinde tevafuku ise şüphesiz tesadüf olamaz. İktisaddaki bereketin keramet derecesine çıktığına bir işarettir. Ve bu seneye “Sene-i İktisat” tesmiyesi lâyıktır.

Evet, zaman iki sene sonra bu keramet-i iktisadiyeyi, İkinci Harb-i Umumî’de her taraftaki açlık ve tahribat ve israfatla ve nev-i beşer ve herkes iktisada mecbur olmasıyla ispat etti.

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

---

On Sekizinci Lem'a ⇐ Lem'alar | ⇒ Yirminci Lem'a

---