Yedinci Şuâ/mk

Совршен знак

ВАЖНА ЗАБЕЛЕШКА И ПОЈАСНУВАЊЕ

Не секој ќе ги разбере сите делови од ова многу важно послание, но истовремено нема да остане и без својот дел. Некој што влегува во голема градина, не му се на дофат сите нејзини плодови, но сосема доволно му е тоа што му е на дофат. Таа градина не е само за него, можеби удел имаат и оние што се со подолги раце.

Постојат пет причини што го отежнуваат разбирањето на ова послание.

Првата: Јас своите забелешки ги пишував според моите согледувања и ги напишав за себе. Не ги напишав за други дела според нечии други согледувања и сфаќања.

Втората: Основниот концепт на Единството на Бога е опишан во својата најизразена форма, со излив на манифестација на најголемото Божјо име, така што темата станува многу опширна, длабока, а понекогаш и многу обемна и поради тоа не е во моќта на секој човек да го разбере од прва рака.

Третата: Секоја од темите, сама по себе е обемна и содржи многу вистини, и за да се зачува интегритетот на соодветните вистини, понекогаш една страница, или еден цел лист, претставува само една реченица. А, еден доказ бара изобилство од прелиминарни работи.

Четвртата: Секоја од повеќето теми поседува многу докази и изобилство од аргументи, така што понекогаш заради аргументацијата во една тема се собираат десет, а во некои случаи и дваесет докази, па темата станува преобемна и ограничените умови не можат да ја сфатат.

Петтата: Светлината на ова послание до мене пристигна од благословениот месец Рамазан, меѓутоа моето тело беше изнемоштено од неколку болести и доживував исцрпености, вознемирување од разни страни и поради тоа ја напишав набрзина, без ревидирање на првичниот концепт. Згора на тоа, додека ја пишував, чувствував дека се раѓа во моето срце, без моја волја и слободен избор, така што не сметав дека е соодветно да ја преструктуирам и преуредам по своја замисла. Затоа ова послание доби комплицирана и несфатлива форма. Исто така, голем дел од параграфите беа напишани на арапски јазик, а „Првото задолжение“, пак, бидејќи беше целосно напишано на арапски, беше отстрането и посебно напишано.

Сепак, и покрај овие пет причини што предизвикуваат потешкотии и недостатоци, Посланието има толку големо значење, што имамот Али (Бог да го благослови) на чудесен начин го предвидел неговиот состав и му ги дал имињата „Голем Знак“ (Ајет-и Ќубра) и „Стапот на Мојсеј“ (Аса-ји Муса). Од сите посланија на Рисале-и Нур, нејзе ѝ се припишува посебна важност. ()

Ова послание е вистинска интерпретација на ајетот „Ел-Ајет-ул-Ќубра“ и оваа книга е „Седмиот одблесок“, што имамот Али (Бог да го благослови) уште го нарекува и „Стапот на Мојсеј“.

Овој „Седми Одблесок“ се состои од две задолженија и еден вовед, кој ги појаснува четирите основни прашања. Првото задолжение го изразува значењето на „Ајет-и Ќубра“ на арапски, а второто задолжение ги изнесува, објаснува и потврдува доказите, преводот и интерпретацијата од првото задолжение.

Воведот што допрва следува можеби е малку пообемен, иако намерата не ми беше да продолжам така. Тоа што е напишано во таков обем укажува дека постоела потреба. Всушност, некои луѓе, и покрај должината, овој вовед може да го сметаат за прекраток...

Саид Нурси

ВОВЕД

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

وَمَا خَلَق۟تُ ال۟جِنَّ وَال۟اِن۟سَ اِلَّا لِيَع۟بُدُونِ

Од тајното значење на овој величествен ајет (стих) дознаваме дека целта на доаѓањето на човекот на овој свет и неговата крајна цел е реализација на Создателот на оваа вселена, Благословен е Тој, како и верувањето во Него и покорувањето кон Него. Исконската должност на човекот и неговата постојана обврска е да го спознае Аллах и да верува во Него, и да има разбирање и цврста увереност и признание за Неговото постоење и Неговото единство.

Да, за слабо човечко суштество, кое по својата природа бара вечно постоење и траен живот и кое поседува неограничена надеж, а поднесува постојани маки, неизбежно е сите работи и вредности да бидат приземни и празни, освен за она што е основниот темел и клуч на тој безвременски живот, а тоа е верување во Аллах и во Неговото спознание. Можеби многу од овие работи немаат своја важност...

Бидејќи Рисале-и Нур во полна светлина и со непобитни аргументи го потврдуваат овој факт, на нив се и повикуваме, а овде им обрнуваме внимание на два јаза што носат нестабилност во тоа длабоко и силно религиозно верување, во ова наше време тие предизвикуваат забуна и неодлучност. Овие потешкотии се содржат во четири теми.

Прв јаз

Спасот за ослободување од првиот јаз се состои од две теми.

Прва тема: Како што е докажано до детали во Триесет и првото писмо од Тринаесетти зрак, правило е дека во општите прашања одреку- вањето нема никаква вредност наспроти афирмативните констатации и неговото влијание е слабо и незначително.

На пример, ако два обични неуки сведоци го потврдат гледањето на младата месечина на почетокот на месец Рамазан, а илјадници еминентни и учени луѓе го одрекуваат со зборовите: „Ние не ја видовме младата месечина“, во тој случај, нивното одрекување би било безвредно и неважно. Бидејќи со афирмацијата дека една потврда ја поддржува и ја зајакнува другата, меѓусебно се поткрепуваат и сложуваат, додека кај одрекувањето не е важно дали тоа произлегува од една личност или илјадници луѓе; секој човек останува сам и изолиран.

Оној што тврди нешто, погледот го фокусира директно на конкретното прашање, а потоа пресудува, како што е случај во нашиот пример, дека еден од нив вели: „Ене ја младата месечина на небото“, а другиот му го потврдува тоа и го поддржува покажувајќи кон истото место и тие двајцата здружено го посочуваат погледот на тоа место и се поддр- жуваат еден со друг, а нивната пресуда добива на сила и неотповикливост.

Додека од друга страна, во одрекувањето и негирањето, одрекувачот не гледа директно во конкретното прашање, ниту пак, е во можност, затоа што добро познато правило е дека „невозможно е да се негира нешто што не е субјективно и чија локација е неодредена.“

На пример, ако јас ти тврдам дека некаде во овој свет постои одредена работа, чиешто постоење можам да го докажам со голема леснотија, едноставно движење и пружање отпор со прст на него, а ти одрекуваш дека не постои никаде на светов, значи твоја обврска е тоа да го истражиш и да го провериш на сите краеви во светот за да докажеш дека никаде не постои такво нешто. И не само тоа, туку твоја обврска е и да се нурнеш длабоко во сите минати времиња, за потоа да бидеш во можност да речеш: „Сигурно е дека тоа не постои... и никогаш не постоело!“

Со оглед на тоа дека негирачите и одрекувачите не го разгледуваат предметот во суштина, туку својата пресуда ја носат според субјективно гледиште и во согласност со нивното разбирање и видување, тогаш не може да се замисли зајакнување на еден со друг, ниту пак, меѓусебна поддршка. Тоа е така затоа што заштитата што им оневозможува набљудување, се разликува кај нив, па причините што ги спречуваат, доведуваат до различни спознавања. Бидејќи, секое лице може да изјави: „Јас тоа не го гледам, тоа го нема во моја близина и во моите верувања“, но не може категорично да тврди: „Во реалноста тоа не постои.“ Кога би изјавил едно вакво одрекување, а особено во областа на верските прашања, кои го сочинуваат целиот универзум, тоа би била огромна невистина и лага голема колку и самиот универзум, која никогаш не може да стане вистина, ниту пак, некогаш може да биде почитувана и исправена.

Резиме: Од горенаведеното можеме да извлечеме заклучок дека резултатот од афирмацијата е еден и единствен и дека во неа има меѓусебно засилување, додека кај одрекувањето резултатот не е еден, туку многуброен, бидејќи условеноста на зборовите „според мене“, „според мое мислење“, „во моето верување“ и други слични причини што го попречуваат точното мислење на многумина, во голем број се разликува од човек до човек, од кои потоа, исто така, ги следат и бројните променливи резултати и апсолутно немаат заедничко согласување.

Затоа, тргнувајќи од овие факти, очигледно многумина од неверниците и негирачите што ја отфрлуваат верата, стануваат безвредни и безначајни. Меѓутоа, сепак осудата од верниците не треба да биде подложно на влијание, ниту пак, неговата вера не треба да биде заматена со каков било вид сомнеж и колебливост, сведоци сме дека недоумиците и предизвиците со кои се дигнаа некои европски филозофи од тоа време, предизвикаа забуна кај некои што останаа фасцинирани од нив, така што ги ставија во недоумица и дилема, со што исчезна нивната цврста увереност и се уништи нивниот вечен просперитет и паднаа во баксузлак и несреќа. И умирачката и смртта што им се случува секојдневно на триесет илјади луѓе, ја менува нејзината основна смисла, а тоа е завршување на човековата мисија на земјата, во трајно отстранување на сликата – конечно исчезнување и еден ужасен и застрашувачки крај. Па, мислата на гробот, чија врата никогаш не се затвора, ги труе животните задоволства на тој одрекувач и му го загорчува животот со неподнослива болка и постојана закана од страшна ништожност преку негово трајно исчезнување. Според тоа, разбери колку е прекрасна верата и колку е убав нејзиниот благослов и до која мера таа претставува суштина на животот...

Втора тема: Не е за почит мислењето на оние што се надвор од доменот на одредена наука или професија во некое прашање од соодветната област околу која се дебатира, па дури и ако тие би биле и водечки научници, врвни професионалци во други области и професии. Нивното мислење за ова прашање не се зема како авторитетен доказ, а ниту, пак, тие учествуваат во консензус на научници во соодветната научна дисциплина.

На пример, мислењето на еден познат инженер не може да има вредност дури ни онолку колку што има мислењето на еден општ лекар кога станува збор за дијагностицирање на некоја болест или нејзин третман. Особено во доменот на духовноста безвредно и неприфатливо е мислењето и зборот на одрекувањето и негирањето што потекнува и од најистакнатиот филозоф, кој е длабоко навлезен во материјалноста, и со текот на времето потполно се оддалечил од духовноста и станал заслепен и бесчувствителен на светлина, така што умот му изветреал во поглед на духовноста и паметот му се ограничил само на очите, па не гледа ништо друго освен материја ниту, пак, сфаќа нешто различно од тоа.

Тогаш, колкава вредност има зборот на филозофот што останал изгубен пред ограничените и најситни фрагменти од материјалноста, коишто талкаат и се дават во нивните најдребни ситници во изобилство и расфрленост, и според тоа колку важи неговото мислење во поглед на Единството на Бога, верувањата и возвишената духовност во коишто се наоѓаат, од друга страна, уникатен на стотици илјади носители на знаењето и на суштината, како што е на пример шеикот Гејлани (Аллах му ја посвети неговата тајна), кој поседува благословена интелигенција и продорна визија и кој со своите очи го набљудуваше Престолот додека тој беше на земјата, кој помина деведесет години напредувајќи во духовната работа и ги претстави вистините на верата во сите три задолженија на насушната сигурност. Според тоа, нивните негирања и спротивставувања не се ли нечујни и слаби, како што е зуењето на комарците за време на громогласниот небески звук?

Суштината на невербата, која претставува непријателски став кон исламските вистини и се судира со нив, е одрекување, незнаење и негирање. Па, дури и ако однадвор изгледа како афирмативно и егзистентно, сепак смислата ѝ е ништожност и одрекување.

Од друга страна, вербата е знаење, егзистентно е, афирмативно и пресудно. Па дури и нејзините негативни прашања се само завеса на афирмативните вистини и нејзино наоѓалиште.

И ако следбениците на неверништвото, кои се соочуваат со вербата, со огромни тешкотии би се обидувале да ја потврдат својата негирачка и одрекувачка догма и да ја направат прифатлива во смисла на „прифаќање на непостоечкото“ или „признавање на непостоечкото“, тоа би било неверство, од една страна, може да се смета за погрешно учење и погрешно размислување, во спротивно, голото „неприфаќање“, „негирање“ и „непризнавање“, не може да биде ништо друго, освен апсолутно игнорирање и недостаток на пресуда.

Резиме: Неверничкото уверување се дели на два дела.

Првиот: Она што нема никаква врска со вистините на Исламот. Се работи за лажно тврдење, заблудено уверување, погрешно прифаќање и неправедна пресуда само по себе. Оваа гранка на неверба е надвор од доменот на нашето истражување. Тоа не се меша со нашата тема, и ние не се мешаме во неговата.

Вториот: Она што се соочува и се судира со вистините на иманот. Се дели на два дела.

Првиот: Недостаток на прифаќање и признавање, што е едноставно одбивање и неприфаќање на афирмацијата. Ова, пак, е незнаење и недостаток на расудување, и е леснотија. И ова е надвор од доменот на нашето истражување.

Вториот: Ова е прифаќање на непостоечкото, срцево признавање на ништожноста. Овој тип неверба е вид расудување, една пресуда со која го задолжува својот носител и тој е принуден да ги потврди своите одрекувања и негирања.

И негирањето се дели на два дела.

Првиот: Оној што ја негира изјавата „Одредено нешто не постои во определено место или во соодветната насока.“ Ваквото тврдење може да се докаже. Но, и ова е надвор од нашата тема за истражување.

Вториот дел, пак, е негирање и одрекување на иманот, на светите, општи и сеопфатни прашања што се фокусираат на овој свет, на вселената, на Задгробниот свет и сите времиња. Ова негирање, како што утврдивме во првиот дел, е апсолутно невозможно да се потврди. За да се потврди тоа, би требало да постои поглед што ја опфаќа целата вселена, и што го надгледува и Задгробниот свет, и што го гледа и набљудува неограничениот времеплов од сите можни аспекти.

Втор јаз и начин за спас од него:

Исто така се состои од две теми.

Првата: Умовите што се претесни пред грандиозноста, големината и бесконечната апсолутност, и прекратки за да можат да ја сфатат како резултат на немарност, грешење и изопаченост во материјалноста и нивно копирање, занесени од страста кон науката, тие умови прибегнуваат кон негирање и одрекување на големи и важни прашања како резултат на неспособноста на нивните сфаќања. Да, оние што останале немоќни во сфаќањето на пространите, сеопфатни и многу длабоки верски прашања во нивните тесни и изветреани умови, нивните срца се корумпирани и мртви во однос на прашањата за духовност и се фрлаат во канџите на неверништвото и заблудата и се дават.

Кога би можеле внимателно да ја разгледаат сржта на своето неверништво и суштината на своите грешки, би увиделе дека: тоа е спротивно на грандиозноста, чие постоење во верата е сосема разбирливо, прифатливо и потребно, стопати поголем апсурд, што е невозможно и недостижно во составот и содржината на ова неверништво.

Рисале-и Нур овој факт веќе го докажале со стотици критериуми и равенки, со категоричниот факт дека два по два е четири. На пример: човек што не може да го прифати верувањето во потребата за постоење на Аллах, во Неговиот беспочеток и во Неговите совршени атрибути, поради Неговата големина и грандиозност на Неговите возвишени атрибути, потребата за постоење и Неговиот беспочеток и Неговите божествени атрибути ги припишува на безбројните суштества, па дури и на безбројните честички за да може да ја одржи догмата за своето неверништво. Во спротивно, треба да се откаже од умот како наивните софисти, со тоа што ќе го негираат и сопственото постоење и постоењето на универзумот.

Така, сите верски и Исламски вистини, со својата основа во „возвишеноста“, кои се својствени за овие вистини и една од нивните нужни претпоставки, смирени и утврдени во здравите срца и бистрите умови, со целосна преданост и спокојно уверување заштитувајќи ги нивните сопственици од она што е нивна спротивност, тоа е неверништвото и неговите несфатливи апсурди, збунувачките измислици и мрачното незнаење.

Тоа е јасно и постојано е посочено од непрестајното изразување на оваа грандиозност и доминација, во составот на езанот (повикувачки ритуал за молитва), намазот (молитвата) и поголемиот дел од другите исламски обреди:

اَللّٰهُ اَك۟بَرُ اَللّٰهُ اَك۟بَرُ ۝ اَللّٰهُ اَك۟بَرُ اَللّٰهُ اَك۟بَرُ

Исто така јасно се гледа и во хадис-и кудси.

اَل۟عَظَمَةُ اِزَارٖى وَ ال۟كِب۟رِيَاءُ رِدَائٖى

Ова се наведува и во осумдесет и шестиот член во обраќањето на Ахмед, Аллах да го благослови и со мир да го дари, импресивно обраќање во Големата молитва – Џевшен-ул-Kебир. Да, грандиозноста и доминацијата се двете суштински и неизбежни завеси.

يَا مَن۟ لَا مُل۟كَ اِلَّا مُل۟كَهُ ۝ يَا مَن۟ لَا يُح۟صِى ال۟عِبَادُ ثَنَائَهُ ۝

يَا مَن۟ لَا تَصِفُ ال۟خَـلَائِقُ جَلَالَهُ ۝ يَا مَن۟ لَا تَنَالُ ال۟اَو۟هَامُ كُن۟هَهُ ۝

يَا مَن۟ لَا يُد۟رِكُ ال۟اَب۟صَارُ كَمَالَهُ ۝ يَا مَن۟ لَا يَب۟لُغُ ال۟اَف۟هَامُ صِفَاتَهُ ۝

يَا مَن۟ لَا يَنَالُ ال۟اَف۟كَارُ كِب۟رِيَائَهُ ۝ يَا مَن۟ لَا يُح۟سِنُ ال۟اِن۟سَانُ نُعُوتَهُ ۝

يَا مَن۟ لَا يَرُدُّ ال۟عِبَادُ قَضَائَهُ ۝ يَا مَن۟ ظَهَرَ فٖى كُلِّ شَى۟ءٍ اٰيَاتُهُ ۝

سُب۟حَانَكَ يَا لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اَن۟تَ ال۟اَمَانُ ال۟اَمَانُ نَجِّنَا مِنَ النَّارِ

Совршен знак

Забелешките на патникот што се распрашува за својот Создател во универзумот

تُسَبِّحُ لَهُ السَّمٰوَاتُ السَّب۟عُ وَال۟اَر۟ضُ وَمَن۟ فٖيهِنَّ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ وَلٰكِن۟ لَا تَف۟قَهُونَ تَس۟بٖيحَهُم۟ اِنَّهُ كَانَ حَلٖيمًا غَفُورًا

(овој Втор дел, давајќи интерпретација за овој прекрасен ајет, истовремено е и доказен материјал од првиот дел, што содржи и се појавува на арапски јазик и ги образложува неговите аргументи.)

Вака:

Голем број ајети од Куранот, како што е овој прекрасен ајет, во воведот на своето давање претстава за Создателот на универзумот ги наведува „небесата“, кои се најпространи страници на Единството на Бога, во смисла дека ниеден набљудувач не се загледува во нив без да го обземе чудење и без да се восхитува, му се радуваат на сладоста и наоѓаат задоволство во неговото изучување. Затоа, најсоодветно е да се започне со нив.

Да, секој што доаѓа како посетител во царството на овој свет и остане во неговата гостилница, кога ќе ги отвори очите, прогледува и увидува дека: постоењето на гостилницата е неспоредлива великодушност; и саем во екстремен вид оригиналност; и полигон за обука на врвни импресии, и атрактивно одморалиште со преубави глетки и видици, и во крајна мера рекреативност; и галерија со крајна атракција и фасцинација; и отворена книга која ја содржи смислата на врвните вредности, стилови и мудрости. И додека гостинот минувач гори од желба да се запознае и да се сретне со сопственикот на оваа елитна гостилница, авторот на ова капитално дело, владетелот на ова угледно царство, над него се појавува преубаво лице што блеска од сјајните ѕвезди довикувајќи му: „Погледни во мене! Јас ќе те известам за Она Што трагаш!“ И тој се осврнува и гледа дека:

Подигнати стотици илјади небесни тела без никакви столбови или потпирачи, од кои некои од нив се поголеми и за илјада пати од нашата земја, а некои се побрзи седумдесет пати од проектилите;

И истовремено движење и навигација на тие тела со огромна брзина, без гужви и без судири;

И континуирано снабдување на овие безброј обесени ламби, без гориво и без гасење;

И во управувањето со овие непрегледно огромни тела, без бучава и без нарушување! Неговиот одраз исто така гледа:

И потчинување на овие монументални созданија со специфични цели, како што е на пример подесувањето на Сонцето и Месечината во извршувањето на функцијата на одредени должности, без отпор и разговор;

И истовремено, истата сила и на ист начин, во истиот природен образец и идентична форма, и со истиот интегритет, без никакви недостатоци, и управување со овој страшно неопределен број во рамките на оваа непроценлива и бесконечна димензија која ги поврзува двете бескрајности;

И задржување и доведување на овие масивни вселенски летала што имаат огромна моќ и импресивност, во состојба на послушност и покорност кон Неговите закони, без никакво пречекорување и пренасочување;

И во дотерувањето на лицето на небото во однос на префинетоста и светлината, да се доведат во состојба на беспрекорна чистота, целосно ослободени од загадувањето со отпадот на тие густи масиви, така што на неа не може да се види ни трага ни прашинка;

И насочување на движењето на овие тела со координирани воени маневри и нивно претставување пред публиката од сите созданија, како да е филмско сценарио; деноноќното вртење на Земјата, освежување на видиците со вистински фасцинантни и фантастични кадри со овие прекрасни маневри, и нивното прика- жување секоја вечер и секоја година!

Значи, ова величествено и феноменално Божјо Господарство и сето она што во рамките на Својата делотворна моќ ги докажува од постоечките факти, во кои спаѓаат: „потчинување, регулирање, вртење, распоредување, рафинирање и делегирање задачи“, таа нејзина зачудувачка големина и целосна сеопфатност сведочат за потребата од постоењето на Создателот на небесата и Неговото Единство, како што е потврдено, а тоа е и очигледно, дека Неговото постоење е поочигледно и од самото постоење на овие небеса. Оваа смисла е претходно наведена во Првата тема од Првото скалило на следниве зборови:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهِ السَّمٰوَاتُ بِجَمٖيعِ مَا فٖيهَا بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ التَّس۟خٖيرِ وَ التَّد۟بٖيرِ وَ التَّد۟وٖيرِ وَ التَّن۟ظٖيمِ وَ التَّن۟ظٖيفِ وَ التَّو۟ظٖيفِ ال۟وَاسِعَةِ ال۟مُكَمَّلَةِ بِال۟مُشَاهَدَةِ

Потоа, областа позната како атмосфера, која е собир од чуда и феномени, гласно го повикува овој световен дојденец, па затоа му вели на патникот минувач: „Погледни во мене! Можам да те упатам до Оној за Кого трагаш со ентузијазам и нетрпение, и да те запознаам со Оној Кој те испрати овде.“ Тој се загледа во наоблаченото лице на небото заросено со благодат, и го слушаше Неговиот застрашувачки громоглас, кој, сепак, носи радосно навестување за човештвото! И види:

Облакот обесен меѓу небото и земјата на еден многу мудар и љубезен начин ја напојува земската градина со неопходниот пијалак, и нејзините жители ги снабдува со вода што им го придвижува телото, им ја олеснува прекумерната топлина, односно ја регулира температурата на топлината неопходна за живот, и пристигнува на помош во секое место каде што се укажува потреба. И иако овој голем облак врши уште многу други слични функции, за миг исчезнува и наеднаш се распрскува по небесниот свод и го полни; ги собира сите негови делови и честички и се оддава на одморање, и исчезнува од видното поле без да остава никакви траги, што е слично на сцената со развојот и повлекувањето на една дисциплинирана армија која следи итни наредби. Потоа, штом тој ја издал наредбата „Нека врне дожд“, во рок од еден час, а можеби и неколку минути, тој се собира, ја пополнува и ја прекрива атмосферата и се доведува во подготвителна состојба, исто како и војникот што ја чека својата наредба од претпоставениот.

Потоа, тој патник го насочува погледот кон ветрот што струи и гледа дека воздухот, со целосна великодушност и дарежливост, е задолжен за многубројни функции, па изгледа дека секој негов атом, иако не поседува живот и свест, слуша и е свесен за издадените наредби, што му доаѓаат од апсолутниот Владетел на вселената. Тој на овој начин ги врши своите задолженија, под власт и контрола на тој Заповедник, не занемарувајќи ништо и ги извршува со целосна дисциплина и прецизност, без никакви одлагања. Па, така ветрот им овозможува вдишување на сите живи суштества на земјата, спроведува звук, ги пренесува потребните состојки до живите суштества, како што се топлината, светлината и електричната енергија, посредува и во опрашувањето на растенијата, и има уште многу универзални функции. Тој е, значи, во извршувањето на сите овие операции ангажиран од некои Невидливи Раце на еден исклучително свесен, стручен и живописен начин.

Потоа патникот го гледа дождот, и сфаќа дека овие убави, енергични и вкусни капки, кои се слеваат и паѓаат од невидливата ризница на Милоста, изобилува со милостиви подароци и плодни активности, како да се излева отелотворената дарувана милост со изворите на Господаровата ризница во форма на овие атомизирани капки. Затоа, на дождот му е дадено името „благодат“.

Потоа ја гледа молњата и го слуша громот и сфаќа дека тие се наоѓаат во служба на неизмерно чудесен и неверојатен процес.

Потоа погледот од своите очи го упатува кон својот ум, велејќи си себеси: „Овој нежив облак што личи на неуреден памук, што нема свест, без сомнение, и не знае за нас, ниту пак, нè познава, и невозможно е нас да нè снабдува по своја волја, од сожалување или грижа; и невозможно е да се покаже како видлив на небото, а потоа да се изгуби и да исчезне без нечија заповед. Неизбежно е тој да ги извршува должностите во согласност со заповед издадена од Апсолутно Моќен и Апсолутно Милостив Заповедувач, и исчезнува без да остави трага, а потоа одеднаш се појавува и го прифаќа извршувањето на своите должности, а во меѓувреме ја исполнува и ја испразнува атмосферата извршувајќи ја заповедта на Величествениот, Врховниот и Делотворен Владетел. Постојано и со мудрост го испишува небесниот свод, а потоа допушта бришење на плакатот и го претвора во укинување и воспоставување на местото на Воскресението и Судниот ден. Имено, облакот се оддаде на ветрот на бродот по заповед на Добронамерниот, Добротворниот, Дарежливиот и Грижливиот Владетел и Планер, ја разнесува дождовната ризница, силна и огромна како планина, и доаѓа на помош на места на земјата што имаат потреба од тоа, и сака да се пресели и да се расплаче поради нивната состојба, ги напојува со солзи, ги расположува со цвеќиња и мирисливи билки, го ублажува бесот на топлината на сонцето, ги напојува домашните градини и ливади, ги мие нивните лица и површини, и ги штити од загадување за да можат да блескаат од чистота и шарм.“

А, љубопитниот патник се обраќа кон својот ум и вели: „Овој нежив воздух, кој е безживотен, бесчувствителен, кој не поседува свест, непостојан и неопределен, нестабилен, немирен и неуреден, подложен на струи и бури што не се смируваат, очигледно е причина за појава на стотици илјади плодоносни дејствувања, функции, благодати и испораки, спроведени со мудрост, милост и вештина, што аксиоматски докажува: дека овие неуморни ветрови, овие весели службеници никогаш не тргнуваат по своја слободна волја, туку ги придвижува заповед издадена од Апсолутно Семоќен и Сезнаен и Апсолутно Семудар и Величествен Заповедувач.

И секоја поединечна честичка од воздухот како да ги знае сите работи, и како совесен војник ја сфаќа и ја следи секоја заповед што потекнува од тој Заповедувач, ги извршува и се потчинува на заповедите на Господарот што струи во воздухот и извршува задача со која обезбедува дишење на сите живи суштества, со што придонесува за одржување на нивните животи; учествува во процесот на оплодување и растот на растенијата, и потпомага во испораката на хранливите материи потребни за нивниот опстанок; корисен е и за снабдување со вода на облакот; и за придвижување, управување со кормило и едрење бродови без гориво; и како спроводник, особено во пренос на звук, разговор и безжичен пренос на телекомуникации и радиобранови, како и за други слични универзални намени и функции. Покрај тоа, воздушните честички самите се составени од прости елементи, како што се азотот и кислородот, и имаат меѓусебна сличност. Според тоа, јас сметам дека тие се агенти на едни мудри сили, вработени под совршено хармонизиран режим, во стотици илјади видови Божествени процеси.“

Значи, од ова патникот заклучува: „Навистина, како што тоа го искажуваат зборовите во ајетите:

وَتَص۟رٖيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ ال۟مُسَخَّرِ بَي۟نَ السَّمَٓاءِ وَال۟اَر۟ضِ

Оној Кој ги издава Своите заповеди на воздухот и го користи како извршител на неизмерни Божествени задачи и функции, преку регулирање на ветрот; и безгранично дејствување на милоста, преку контролирање на облакот; и Оној Кој создава воздух на таков начин, Тој е Единствен Господар Кој им е потребен на битијата – Семоќен, Сезнаен, Величествен и Семудар.“

Потоа погледот го упатува кон дождот и гледа дека тој е преполн со добивки во износ од капки и дека содржи облик на Божествен благодат до степен на бројот на капките и разоткрива мудрост во однос на бројот на своите капки. А, се гледа дека тие фини, вкусни и благословени капки се создаваат во врвна систематичност и во неизмерна убавина и шарм, особено ледениот град, кој паѓа дури и во лето, со таква регуларност и умереност, така што ни бурите, ни раз- беснетите ветрови, од чијашто сила се судираат големи и тешки парчиња, не предизвикуваат нарушување во однос на регуларноста и единството на тие ледени дождови, ниту пак, се збиваат во смртоносните карпи, направени од згрутчувањето на тие ледени зрна. Значи водата, пак, која е една едноставна и нежива материја што не поседува чувствителност, добила примена во мудро осмислени дејствувања како што се овие, а особено во улогата на заживување и напојување, додека и самата претставува едно соединение со само две основни неоргански материи (водород и кислород) кои не поседуваат чувствителност, а сепак, се користи во стотици илјади разновидни намени и процеси исполнети со мудрости и сознанија. Значи, дождот кој е насушна објективизација, чие потекло може да дојде само од невидливата ризница од милости на Семилостивиот и Милосрдниот, со своето спуштање и слевање на земјата дава практична и јасна интерпретација на ајетот:

وَهُوَ الَّذٖى يُنَزِّلُ ال۟غَي۟ثَ مِن۟ بَع۟دِ مَا قَنَطُوا وَيَن۟شُرُ رَح۟مَتَهُ

Потоа го слуша громот и се загледува во молњата и гледа дека тие две феноменални атмосферски појави практично ги објаснуваат во целост овие два возвишени ајети,

وَيُسَبِّحُ الرَّع۟دُ بِحَم۟دِهٖ и يَكَادُ سَنَا بَر۟قِهٖ يَذ۟هَبُ بِال۟اَب۟صَارِ

кои го најавуваат доаѓањето на придобивките од дождот и со тоа ги радуваат оние што го чекаат.

Да, одеднаш неверојатното и громогласно проговарање на воздухот со порив и експлозија, и исполнување на мрачната атмосфера со прекрасната светлина од молњата и пламенот, и осветлување на огромна планина, како и немирните облаци како пумпа полна со вода, снег и мраз, и други определени и чудесни состојби и појави слични на овие, силно го предупредуваат и отрезнуваат немарниот човек, и жестоко го удираат по неговата ограничена глава, велејќи му:

„Подигни ја главата и погледни ги неверојатните постапки и процеси на Влијателниот Моќник, Кој сака да им се претстави на Своите робови! И како што ти во твоето постоење не си независен и оставен сам на себе, така и овие настани не можат да се случат сами по себе, залудни и бесмислени. Секој од нив е доведен да изврши одредена функција, со послушност и посветеност, и секој од нив е ангажиран во служба на Мудриот Господар и Владетел.“

Ете, овој радознал патник слушајќи го возвишеното небесно сведоштво на вистината, која се состои од управување на облаците, регулирање на ветровите, спуштање на благодатниот дожд и режирање на атмосферските појави, рече: „Јас верувам во Аллах.“

Вториот степен од Првото ниво () е забелешка на патникот во однос на атмосферата, кој ја изразил на следниот начин:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهِ ال۟جَوُّ بِجَمٖيعِ مَا فٖيهِ بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ التَّس۟خٖيرِ وَ التَّص۟رٖيفِ وَ التَّن۟زٖيلِ وَ التَّد۟بٖيرِ ال۟وَاسِعَةِ ال۟مُكَمَّلَةِ بِال۟مُشَاهَدَةِ

Потоа, овој имагинарен патник, веќе навикнат на замислени патувања, Земјината топка со јазикот на неговата состојба му шепоти: „Зошто се движиш во воздухот, на небесата и вселенското пространство? Дојди ваму да те запознаам со Оној по Кој трагаш. Внимавај на должностите што ти ги праќам и прочитај го тоа што е напишано на моите страници!“

И тој разгледува и согледува: како Земјата, слично на занесениот мевљана, со своето движење околу двете оски опишува циклус по кој се одредуваат деновите, годините и сезоните, и како резултат на тоа, ги зацртува рабовите на кругот на Големиот собир; и таа е како една од колосалните покорни Божествени бродови натоварени со повеќе од сто илјади видови и родови живи суштества, со сета нивна храна и животни потреби, намалувајќи ги длабоките бразди што пловат во вселенскиот простор, поворки и посети околу Сонцето на својот аџилак, во целосна хармонија и совршена регуларност.

Потоа ги разгледува нејзините листови и согледува дека секоја страница од сите поглавја зборува за нејзиниот Господар преку илјадници докази; Меѓутоа, бидејќи не располага со доволно време за да може да го прочита секој лист, одбрал да прегледа само една единствена нејзина страница, а тоа е страницата за истражување и управување на живите суштества во пролетната сезона.

Согледува дека формите на неопределен број единки од стотици илјади видови се раствораат и се развиваат од едноставни елементи во совршен ред, а потоа се одгледуваат со голема благодат; Семето на дел од нив на крајно чудесен начин добива нежни крилја за летање, а тоа се шири на сите страни во екстремно изобилство; Таа се разнесува со целосна осмисленост, служат и се хранат со целосно внимание и нежност, и им се обезбедуваат различни, луксузни, вкусни и пријатни животни намирници со голема благодат и великодушност, која се подмирува од ништо, или од сува земја, и од тврдите како коска корења, од меѓусебни слични семиња, и од идентични капки вода. Секоја пролет на живите суштества, како преполн вагон, од невидливата ризница им се доставуваат сто илјади видови прехранбени продукти и потреби, со целосна регуларност и хармоничност.

Особено, снабдувањето на вкусното млеко од милостивите гради на родилката, како еден подарок за младите и децата, грижливо спакуван со милост и мудрост – тоа е еден неспоредлив пример, кој сам по себе се наметнува како доказ и одраз на совршено одгледување и грижа, кои се едни од манифестациите на милоста на Семилостивиот и Милосрдниот, како и Негови општи добротворни цели.

Резиме: Нашиот патник, набљудувајќи ја оваа живописна страница на убавата пролет, согледал дека таа е како една од сцените на воскресението и собир во стотици илјади видови и модели, како и дека таа практично го појаснува и дава прекрасна и конкретна разработка на ајетот:

فَان۟ظُر۟ اِلٰٓى اٰثَارِ رَح۟مَتِ اللّٰهِ كَي۟فَ يُح۟يِى ال۟اَر۟ضَ بَع۟دَ مَو۟تِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُح۟يِى ال۟مَو۟تٰى وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَى۟ءٍ قَدٖيرٌ

Од друга страна, овој ист ајет со една натприродна убавина ја искажува смислата наведена на таа страница. Го сфати фактот, што постојано и во однос на нивната огромна масовност и сила, Земјината топка им го повторува на сите свои страници со:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ

Ете, во прилог на објаснување на едно единствено скратено сведоштво во однос на само едно од дваесетте гледишта, само една од пространите страници на Земјината топка, чија бројка надминува дваесет, и во прилог на истакнување на смислата од забелешките на патникот со други ставови и страници, во Третиот степен од Првото ниво се наведува:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهِ ال۟اَر۟ضُ بِجَمٖيعِ مَا فٖيهَا وَ مَا عَلَي۟هَا بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ التَّس۟خٖيرِ وَ التَّد۟بٖيرِ وَ التَّر۟بِيَةِ وَ ال۟فَتَّاحِيَّةِ وَ تَو۟زٖيعِ ال۟بُذُورِ وَ ال۟مُحَافَظَةِ وَ ال۟اِدَارَةِ وَ ال۟اِعَاشَةِ لِجَمٖيعِ ذَوِى ال۟حَيَاةِ وَ الرَّح۟مَانِيَّةِ وَ الرَّحٖيمِيَّةِ ال۟عَامَّةِ الشَّامِلَةِ ال۟مُكَمَّلَةِ بِال۟مُشَاهَدَةِ

Потоа, тој работлив патник со изучување на секоја страница ја зајакнува верата, која е клуч за среќа и благосостојба, и растежот на спознанието за Аллах, што е клуч за напредокот во духовната сфера, и му се разоткрива уште еден степен за суштината на верувањето во Аллах, степен кој е одржлив темел на сите совршенства и нивен извор, и на тој начин му се обезбедуваат голем број духовни задоволства и наслади, што во него предизвикува и буди уште поголема љубопитност. И покрај тоа што веќе доби и совлада јасна и смислена лекција од небото, атмосферата и Земјата, тој постојано повторува هَل۟ مِن۟ مَزٖيدٍ , па го слуша одекот на зикирот од морето и моќните реки, кои се прелеваат од покајување и желба и ги слуша нивните умилни и носталгични шумови, додека со јазикот зборува за состојбите и звукот: „Погледни нè и нас, прочитај нè и нас!“ И тој погледнува и вели:

Морињата што се брануваат весело и што заплискуваат жестоко во континуитет, и во чијашто природа е исполнување, излевање и исфрлање, и што ја опкружиле Земјината топка, заедно со земјата се движат многу брзо, и за една година преминуваат низ циклус чијшто износ е дваесет и пет илјади години. И покрај тоа, тие никогаш не се раздвојуваат, ниту некогаш ќе се излеат, а ниту, пак, ќе преовладуваат над блиските и соседни копна. Значи, мора да следува дека нив ги смирува, упатува и задржува Заповедта на Оној Кој поседува апсолутна моќ и големина.

Потоа погледнува во длабочините на морињата, и освен тоа што воочува продорни бисери на врвна убавина, естетика и правилност, увидува дека и одржувањето, распоредувањето и раѓањето и умирањето на илјадници различни животински видови тече по правилен и хармоничен ред и уметност. И пристигнувањето на нивните набавки и храна од обичен песок и од горка вода е толку совршена и целосна, што само по себе обезбедува доказ дека се случува само под раководство на Семоќниот, Владетелот на големината, и под старателство на Милостивиот, Сопственикот на совршената убавина.

Потоа, тој патник погледнува во реките, и во нив забележува цели и бенефиции, и увидува дека примените и задачите што ги имаат тие, приносите што ги даваат и трошоците што произлегуваат се пресметани со неопислива мудрост и неизмерна милост, така што аксиоматски го докажуваат фактот дека струи, потоци, извори, текови и џиновски реки извираат и истекуваат од резервоарот на Милостивиот, Носителот на големината и почестите. Згора на тоа, водата може да се собере и да се слива на сосема несфатлив и невообичаен начин, што дури и во еден хадис е изречена смислата како: „􏰊етири реки истекуваат од Рајот.“ Со други зборови, речните текови значително го надминуваат опсегот на дејствување на причините што се јавуваат, така што тие не се сливаат никаде на друго место, туку од богатството на невидливиот Рај, чијашто вода не се намалува, и од еден невидлив слив кој е неисцрпен.

На пример, светата река Нил, којашто неродната египетска пустина ја претворила во световен рај, непрестајно тече како едно мало море, а извира од јужниот дел на планината која се вика Месечева планина. Кога всушност би се акумулирал и замрзнал нејзиниот шестмесечен проток на вода, би настанала маса поголема и од самиот планински масив. Сепак, факт е дека водениот базен во кој се собира вода зафаќа дури помалку од една шестина од обемот на оваа планина. А, што се однесува до приливот на водата во тој топол регион, тоа е слабо и незначително, бидејќи сувата и жедна земја веднаш го впива недоволниот дожд и не обезбедува некоја значајна можност за акумулација. Според тоа, не постојат услови за одржување на приливот и одливот на водата, и затоа во традицијата се вели дека таа истекува од невидливиот рај, кој ги надминува природните земски закони. На овој начин, оваа традиција соопштува еден убав и длабоко поучен факт.

Така нашиот патник видел само една од илјадниците вистини и сведоштва на реките и морињата, безгранични како и самите мориња. И сфатил дека сите тие заедно во еден глас и со нескротлива сила, голема колку морињата, постојано изјавуваат: لَٓا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ сите морски суштества се јавуваат како сведоци што ја потврдуваат автентичноста на ова сведоштво. Во прилог, вадењето на колективните морски и речни сведоштва на виделина, Четвртиот степен од Првото ниво ја носи следната смисла:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ جَمٖيعُ ال۟بِحَارِ وَ ال۟اَن۟هَارِ بِجَمٖيعِ مَا فٖيهَا بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ التَّس۟خٖيرِ وَ ال۟مُحَافَظَةِ وَ ال۟اِدِّخَارِ وَ ال۟اِدَارَةِ ال۟وَاسِعَةِ ال۟مُن۟تَظَمَةِ بِال۟مُشَاهَدَةِ

Потоа, планините и пустините го повикуваат патникот кој се предал на своите замислени патувања, и велат: „Проучи ни ги и страниците!“ И тој погледнува и увидува дека универзалната должност на планините и нивните сестрани улоги откриваат големина и мудрост што ги фасцинираат умовите.

На пример, истакнатата позиција на ридовите и нивната појава од почвата по наредба на Господарот, ја стишуваат бурата на земјата и го олеснуваат нејзиниот гнев и бес предизвикани од тектонските нарушувања и ѝ овозможуваат да дише и да се опушти преку ерупции и пукнатини. Со тоа се избегнува нејзиното катастрофално тресење и експлодирање, па удобноста на нејзините безбедни жители останува ненарушен.

И како што на бродовите се работи на одржување рамнотежа и спречување нестабилност и евентуалното потопување на вградените јарболи и столбови, така и планините се столбови полни со скапоцености на палубата на земскиот брод, ја штитат од потресувања, ја стабилизираат и ѝ одржуваат рамнотежа. Куранот ова значење го истакнува во многу ајети, меѓу кои се:

وَ ال۟جِبَالَ اَو۟تَادًا ۝ وَاَل۟قَي۟نَا فٖيهَا رَوَاسِىَ ۝ وَال۟جِبَالَ اَر۟سٰيهَا

И пример: Според тоа, нашиот патник сфаќа дека во планинската утроба има многубројни извори, вода, минерали, материјали и лековити супстанции од кои зависат живите суштества, зачувани мудро, дарежливо и плански до тој степен што аксиоматски го потврдуваат фактот дека овие планини се стоваришта и складишта за стока во власт на Семоќниот, Чија моќ е неограничена, и Семудриот, чија мудрост е бескрајна.

И од овие две брилијантни значења изведува аналогни заклучоци за другите работи, како големите планини и самата пустина со огромни функции и целисходноста на планините и пустините, и увидува дека планините и пустините на јазикот на целата нивна целисходност и функции, а особено нивното задржување на резервните материјали, изјавуваат сведоштво и изразуваат верба во Единството на Бога, велејќи لَٓا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ и дека ова сведоштво и верување во Единството поседува сила и цврстина колку и гордите планински масиви и пространоста и непрегледноста, како што се пустините и песочните дупки, па и тој изговара: „Верувам во Аллах!“

Со цел да се истакне ова значење, во Петтиот степен од Првото ниво се споменува како што следува:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ جَمٖيعُ ال۟جِبَالِ وَ الصَّحَارٰى بِجَمٖيعِ مَا فٖيهَا وَ مَا عَلَي۟هَا بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ ال۟اِدِّخَارِ وَ ال۟اِدَارَةِ وَ نَش۟رِ ال۟بُذُورِ وَ ال۟مُحَافَظَةِ وَ التَّد۟بٖيرِ ال۟اِح۟تِيَاطِيَّةِ الرَّبَّانِيَّةِ ال۟وَاسِعَةِ ال۟عَامَّةِ ال۟مُن۟تَظَمَةِ ال۟مُكَمَّلَةِ بِال۟مُشَاهَدَةِ

Потоа, тој патник размислуваше шетајќи низ планините и пустините, и пред неговите мисли се отвори широка врата на дрвјата и растенијата. Го повикаа внатре и му рекоа: „Дојди прошетај ги и нашите градини и прочитај ги и нашите редови.“ Тој влезе и виде:

Огромно и прекрасно седиште на учењето на Единството на Бога и техлилот (повторување на лаилахеиллалах), дека дрвјата и растенијата свикале и оформиле прекрасен круг на зикир за да искажат благодарност кон Него. Тој од нивната состојба сфаќа дека сите дрвја и сите видови билки се скапоцени и во хор повторуваат لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ . И тој ги виде трите големи универзални вистини, кои докажуваат и сведочат дека сите овошни дрвја и сите расцветани билки, заедно правејќи зикир го искажуваат своето сведоштво за Единството на Бога, и одлично познавање на јазикот на неговите правилно распоредени лисја, живописниот говор на неговите прекрасни цвеќиња, и јасниот речник на неговите убаво уредени плодови, искажуваат لَٓا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ.

Првата: Точки што посочуваат на значењето и вистините на придобивките и признанијата, и намерно посочување на благонаклоноста и услужливоста, што е јасно забележлива кај секое дрво и стебленце, јасно е како сончева светлина, видлива во својата целина.

Втората: Значењето и вистината за намерната и мудра класификација и разлика, и благодатта и обмисленото разубавување и дизајн е толку јасна, што не остава можност за никаква случајност, во овие безброј видови и единки се јасно видливи како бел ден. И очигледно се покажува дека тоа се оригинални дела, везови и отпечатоци на Семудриот Создател.

Третата: Вистината за отворање и растворање на неопределен број форми и креации, во стотици илјади различни видови и различни форми, од семиња ограничени на одреден број, приближна сличност, едноставни и неживи и меѓусебно идентични или малку различни и меѓусебно измешани срцевини, и нивно садење во совршена распореденост и умереност и во екстремен спектар на украсеност и убавина. Според тоа, развојот на формата на секоја поединечна единка од тие нееднакви видови, чиј број е над двесте илјади, и секој од нив да живее одвоено, во совршена хармонија и во целосна еднаквост, и мудро и без каква било грешка, е една вистина посветла и повоочлива од сонцето. Тој сфатил дека постојат сведоци што ја докажуваат оваа вистина во однос на бројот на цвеќињата и количината на плодовите, и во мноштвото на лисјата и созданијата во пролетта, и чесни сетила што извираат од неговото срце, велејќи اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ عَلٰى نِع۟مَةِ ال۟اٖيمَانِ

За нагласување на овие вистини и сведоштва, во Шестиот степен од Првото ниво се наведува следното:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِج۟مَاعُ جَمٖيعِ اَن۟وَاعِ ال۟اَش۟جَارِ وَ النَّبَاتَاتِ ال۟مُسَبِّحَاتِ النَّاطِقَاتِ بِكَلِمَاتِ اَو۟رَاقِهَا ال۟مَو۟زُونَاتِ ال۟فَصٖيحَاتِ وَ اَز۟هَارِهَا ال۟مُزَيَّنَاتِ ال۟جَزٖيلَاتِ وَ اَث۟مَارِهَا ال۟مُن۟تَظَمَاتِ ال۟بَلٖيغَاتِ بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ ال۟اِن۟عَامِ وَ ال۟اِك۟رَامِ وَ ال۟اِح۟سَانِ بِقَص۟دٍ وَ رَح۟مَةٍ وَ حَقٖيقَةِ التَّم۟يٖيزِ وَ التَّز۟يٖينِ وَ التَّص۟وٖيرِ بِاِرَادَةٍ وَ حِك۟مَةٍ مَعَ قَط۟عِيَّةِ دَلَالَةِ حَقٖيقَةِ فَت۟حِ جَمٖيعِ صُوَرِهَا ال۟مَو۟زُونَاتِ ال۟مُزَيَّنَاتِ ال۟مُتَبَايِنَةِ ال۟مُتَنَوِّعَةِ ال۟غَي۟رِ ال۟مَح۟دُودَةِ مِن۟ نُوَاتَاتٍ وَ حَبَّاتٍ مُتَمَاثِلَةٍ مُتَشَابِهَةٍ مَح۟صُورَةٍ مَع۟دُودَةٍ

Потоа, враќајќи се од ова медитативно патување, воодушевениот патник, чиј ентузијазам и задоволство се зголемуваше со неговото напредување, развеселен од своето достигнување до вистината, излегуваше од пролетната градина и во рацете носеше букет составен од цветовите на знаењето и верата, огромен и раскошен како и самата пролет, виде како пред неговиот ум се отвораше вратата од светот на птиците и животните, кој ја сфаќа вистината и мислите му се однесуваат на спознавање. Стотици илјади различни гласови и различни јазици го повикуваат да влезе во нивниот живописен свет, и му посакуваат „добредојде“ во тој свет. Тој влезе и го виде следното:

Сите птици и сите животни, со сите свои видови, заедници и семејства едногласно му прават зикир: لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ со јазикот на својата состојба и говор, и земјината површина како да ја направиле како едно огромно седиште за правење зикир и голем собир за учење техлил, па секое од нив за себе претставува една божествена духовна песна, што мелодично ги опева Господаревите благодати; и славата на зборот што говори за посветеноста на својот Автор; и словото на милосрдноста, која ја разгласува Божјата милост. Значи, сите извикуваат пофалби за нашиот Творец, опишувајќи Го со благодарност и признание, и се чини дека тие сетила, органи, помагала и организација на способностите на сите овие птици и животни, всушност се правилно формулирани и избалансирани зборови и артикулиран и впечатлив говор. Минувачот беше сведок на три важни и далекосежни вистини, што автентично докажуваат дека птиците и животните со тие зборови искажуваат благодарност до нивниот Создател и Управител, и со тој говор сведочат за Неговото Единство.

Првата: Вистината утврдена од ништо, која се случува со целисходноста, откривањето на уметноста, создавањето со волја и знаење, и вистинско остварување и распределба на духот, која со дваесет гледишта манифестира знаење, мудрост и волја, никако не може да се припише на чиста случајност, слепа сила или природа што не поседува свест. Значи, оваа вистина во однос на бројноста на сите живи созданија, впечатливо е јасен доказ и автентичен сведок на потребата од постоењето на Живиот и Сеодржливиот, и Неговите седум возвишени атрибути и Неговото Единство.

Втората: Вистината за класификацијата, украсувањето и обликувањето, која јасно се манифестира преку тие безбројни креации што меѓусебно се различни по изглед, особено по убавите и раскошни форми, по меѓусебната сразмерно утврдена бројност, и по правилните и симетрични форми. Значи, од сите, ова очи- гледно е една непобитна и моќна вистина, дека невозможно е овие обемни акти, кои од сите аспекти нагласуваат илјадници мудрости и натприродности, да се во состојба да бидат располагани од некој друг, освен од Семожниот и Сезнајниот. Во тоа апсолутно не постои некоја друга можност и веројатност.

Третата: Вистината за распаѓањето на овие безброј видови животни од капки вода, таканаречени сперматозоиди, и од слични и исти или идентични јајца и јајценца, со минимални разлики, опкружени и ограничени во стотици илјади видови и форми, кои сите за себе се по едно натприродно дело на мудроста, со совршена правилност и целосен баланс, без грешки, без вишок и недостаток, е една светла и сјајна вистина која својот сјај го црпи од доказите и засолништата во однос на целокупниот број на животните.

Така, нашиот патник разгледувајќи го светот на птиците и животните, беше сведок и слушател на совршени лекции во горенаведените три вистини, кои заедно укажуваат на вистината дека сите животински видови искажуваат сведоштво, велејќи لَٓا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ, па како и самата Земја да стана едно огромно човечко суштество и во степенот на нејзиниот капацитет и големина, повторувајќи لَٓا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ , неговото дивјаштво и акустика го исполнуваат небесниот свод, и е чујна за жителите на небесата.

Оваа вистина е искажана во Седмиот степен од Првото ниво, како што следува:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِتِّفَاقُ جَمٖيعِ اَن۟وَاعِ ال۟حَيَوَانَاتِ وَ الطُّيُورِ ال۟حَامِدَاتِ الشَّاهِدَاتِ بِكَلِمَاتِ حَوَاسِّهَا وَ قُوَاهَا وَ حِسِّيَّاتِهَا وَ لَطَائِفِهَا ال۟مَو۟زُونَاتِ ال۟مُن۟تَظَمَاتِ ال۟فَصٖيحَاتِ وَ بِكَلِمَاتِ جِهَازَاتِهَا وَ جَوَارِحِهَا وَ اَع۟ضَائِهَا وَاٰلَاتِهَا ال۟مُكَمَّلَةِ ال۟بَلٖيغَاتِ بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ ال۟اٖيجَادِ وَ الصُّن۟عِ وَ ال۟اِب۟دَاعِ بِال۟اِرَادَةِ وَ حَقٖيقَةِ التَّم۟يٖيزِ وَ التَّز۟يٖينِ بِال۟قَص۟دِ وَ حَقٖيقَةِ التَّق۟دٖيرِ وَ التَّص۟وٖيرِ بِال۟حِك۟مَةِ مَعَ قَط۟عِيَّةِ دَلَالَةِ حَقٖيقَةِ فَت۟حِ جَمٖيعِ صُوَرِهَا ال۟مُن۟تَظَمَةِ ال۟مُتَخَالِفَةِ ال۟مُتَنَوِّعَةِ ال۟غَي۟رِ ال۟مَح۟صُورَةِ مِن۟ بَي۟ضَاتٍ وَ قَطَرَاتٍ مُتَمَاثِلَةٍ مُتَشَابِهَةٍ مَح۟صُورَةٍ مَح۟دُودَةٍ

Потоа, овој патник кој размислува, посака да влезе во светот на човечкото битие и човековиот свет, за да напредува во качувањето на неограничените степени на Божественото спознавање, и да напредува во фазите на неговите задоволства, и да освои што повеќе нивоа од нејзината бескрајна илуминација. Најпрво, пророците, мир над нив, го повикале да влезе. И тој влегол и почнал да истражува од најминатите времиња и видел дека:

Сите пророци, мир над нив, а тие се елитата на човечкиот род и негов најсовршен слој, едногласно прават зикир и сложно повторуваат لَٓا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ . Сите тие повикуваат на чиста вера во Единството на Бога, моќта на безбројните прекрасни чуда што ја потврдуваат вистинитоста во нивните тврдења. Видел дека и сите тие учат и го повикуваат човештвото на верба во Аллах, за да го извлечат од нивото на животно до нивото на ангелите, и тој со неизмерлива учтивост и огромна почит клекнува на колена за да ја слуша лекцијата во тоа сјајно медресе.

И погледнува во рацете на секој од овие познати лидери и му препорачува чудесни и натприродни дела на човештвото, кои се знак за потврда и автентичност на Господарот на световите. И воочува дека пораките дадени од секој од нив, во човештвото формираше голема заедница и голем уммет од луѓе, кои стекнале доверба и влегле под чадорот на верата. Затоа, патникот може да изведе заклучок во однос на цврстината на верата во Единството на Бога, значи, вистините што сложно и едногласно ги потврдуваат и носат овие искрени духовни управители, чија бројност надминува сто илјади. Тој ја сфатил и далекосежноста на последиците од кардиналните грешки и најтешките неправди извршени од следбениците на заблудите и негирачите на неоспорната вистина, што поседува толку многу моќ, што ја признале и поддржале голем број на компетентни и чесни експерти, и ја потврдиле со своите потписи и чудата, чии број е невозможно да се утврди. Исто така, научил и колку болна и постојана казна заслужуваат соодветните сторители. Сфатил и до кој степен се во право и праведни оние што искрено ја признале својата чесност, и поверувале во нив и влегле под чадорот на верата. Според тоа, пред него јасно се заповеда уште еден висок степен на неприкосновеноста на верата и возвишеноста на верата во Единството на Бога.

Всушност, безбројните чуда, кои се конкрет- на потврда за искреноста на Возвишениот Хак, пророците, мир над нив, како и небесните шла- каници во лицето на нивните оспорувачи и противници даваат докази за нивната исправ- ност. Нивното лично совршенство и исправноста на нивните барања, кои докажуваат дека тие се на патот на правата вистина; потоа, силата на нивната вера, крајната сериозност и посветеност, што ја сведочи нивната искреност; и небесните Книги и светите Страници во нивните раце и нивните безбројни ученици, кои, ориентирајќи се според нив, дошле до вистината, се подигнале до совршенство и го пронашле патот до светлината, значи сето ова ја докажува автен- тичноста на нивниот пат и непогрешливоста на нивниот правец. Згора на тоа, спогодбата, одо- брувањето и заедништвото на овие искрени доставувачи на пораки во афирмативните прашања и појавувањето и согласувањето во нивните тврдења е еден таков доказ за вистината на верата и непобедливата сила, што ниту една сила на светот не може да се справи со неа. Тоа е една непобитна вистина пред која се пониш- тува секој сомнеж и двоумење.

Така нашиот патник ја дозна целта на Божествената одредба дека признавањето на сите пророци е еден од столбовите на верата, бидејќи тоа е еден извор од кој жестоко произлегува силата на верата и така од нивните предавања напредува на уште повозвишено ниво на верата.

Во Осмиот степен на Првото ниво е прикажано значењето на горенаведената лекција на патникот:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِج۟مَاعُ جَمٖيعِ ال۟اَن۟بِيَاءِ بِقُوَّةِ مُع۟جِزَاتِهِمُ ال۟بَاهِرَةِ ال۟مُصَدِّقَةِ ال۟مُصَدَّقَةِ

Потоа, нашиот патник и трагач, кој од силата на верата ја вкусил возвишената сладост на вистината, кога се вратил од друштвото на пророците, мир над нив, бил повикан од оние што со веродостојно знаење ги потврдиле повиците на пророците и што донеле неоспорни докази за нивната вистинитост, од редот на научниците, истражувачите и независните шеријатски авторитети, кои со едно име се нарекуваат избраници и праведници (асфија).

Значи, тие го повикуваат во нивното училиште, и тој влегува и гледа еден масовен собир составен од илјадници извонредни генијалци и стотици илјади способни научници и истражувачи, како ги утврдуваат доказите за да се зацврстат аргументите и прецизноста во нивните истражувања, што не оставаат ни трага од сомнеж во потврдувањето на докажаната вистина на верата, пред сè потребата од постоење на Создателот и Неговото Единство.

Да, спогодбата меѓу оние познати научници, и покрај меѓусебните разлики во нивниот талент и пристап, за основата и столбот на верата и потпирањето на секоја од нив на своите моќни и сигурни аргументи е еден непобитен доказ, кој може да противречи само ако постои можност некој да најде поцврст доказ од сите нивни докази и авторитет помоќен од сите нивни авторитети. Во спротивно, сите оние што го негираат, може да се соочат само преку неукост, огромно незнаење, игнорирање и негирање, негативни пресудувања што се невозможни за потврдување; или тврдоглавост и затворање очи пред таа светлина. А, факт е дека оној што ги затвора очите, едноставно својот ден го претвора во ноќ.

Патникот дошол до сознание дека светлината која ги осветлува овие почитувани и длабокоумни учители во ова возвишено и огромно училиште, повеќе од илјада години осветлува половина од Земјината површина, во тоа пронашол таква духовна сила што го надминува целото негово битие и му ги полни градите, така што, и кога би се собрале сите оние што го негираат, не би можеле да занишаат ниту една трошка од неа.

Едно кратко навестување во Деветтиот степен од Прво ниво се однесува на материјали и лекции кои овој случаен минувач ги совладал во тоа училиште:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِتِّفَاقُ جَمٖيعِ ال۟اَص۟فِيَاءِ بِقُوَّةِ بَرَاهٖينِهِمُ الظَّاهِرَةِ ال۟مُحَقَّقَةِ ال۟مُتَّفِقَةِ

Потоа, на враќањето од училиштето за научници, длабоко замислениот патник доби силна волја за уште поголемо зацврстување и напредување во верата и го совлада силна желба за видување на светлината и задоволствата кои се на пат да се качат од степен на веродостојно знаење до ниво на засведочено верување, а во тоа илјадници и милиони продуховени управители, кои се заложиле на патот на суштината, стигнале до вистината и го достигнале нивото на засведочено верување, и издигнувањето и возвишувањето (мираџот) на Мухаммед, мир над него, совршената патека Пофалена од стапките на Мухаммед, мир над него, го повикуваат до ниво на исправно и чесно духовно управителство, сливот на огромниот и зашеметувачки зикир, кој сјае со изливот и светлината што го исполнува целиот простор, и произлегува од изворот што е составен од безброј низи од нивните теќиња, верски гостилници и простории што ја покажуваат вистината и вистинскиот пат.

Тој влезе и виде дека муршидите (духовните водачи), носители на духовни откровенија и натприродни почести, потпирајќи се на своите откровенија, натприродни почести и визии, сложно и во еден глас повторуваат لَٓا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ , а со тоа на целиот универзум ја огласуваат потребата од постоење на Господарот и Неговото Единство. Како што светлината на сонцето ја препознаваме во неговите седум бои, така исто и вистината за Единството на Бога сведочи и едногласно и сложно го потврдуваат тие ненадминливи носители на знаење и просветни великани, кои се претставници на различни веродостојни духовни училишта (тарикати) и следбеници на различни соодветни патишта, како и сопственици на многу автентични насоки, различни светли бои и шарени блесоци во седумдесет нијанси, па дури и бројот на Најубавите имиња на Аллах, кои се манифестираат преку Беспочетното и Бескрајно Сонце. Колку е јасна и очигледна таа вистина, се засведочи до ниво на засведочено верување. Одразот на оваа фасцинантна вистина патникот лично ја забележал и така сфатил дека вистината, во која едногласните пророци, мир над нив, и спогодбата постигната меѓу одбраните научници и добрите меѓусебно согласни светци, сите овие заедно навистина формираат една вистина што е поблескава и од дневната светлина, што ја открива присуството на сонцето.

Така и благодатите што патникот ги стекнал од теќето се прецизно најавување во Десеттиот степен на Првото ниво:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِج۟مَاعُ ال۟اَو۟لِيَاءِ بِكَش۟فِيَّاتِهِم۟ وَ كَرَامَاتِهِمُ الظَّاهِرَةِ ال۟مُحَقَّقَةِ ال۟مُصَدَّقَةِ

Потоа, тој патник со сите негови сетила и сили посака да унапредува и да се извиши во зајакнувањето на неговата вера и во откривањето на спознанието за Аллах, знаејќи дека љубовта кон Аллах, која произлегува од верувањето во Аллах и извира од Неговото спознавање, е најголемото, најитното и најопфатното човечко совршенство; всушност, таа е извор и основа на сите совршенства на човекот. Поради тоа, ја крена главата гледајќи во небото и му се обрати на сопствениот ум:

Штом животот е нешто најскапоцено во универзумот и штом сите суштества се подложни на влијание во животот; и штом најскапоцени живи суштества се оние што поседуваат дух, и штом најнапредни од сите живи суштества што поседуваат дух се оние што поседуваат свест; и штом Земјината топка токму поради овие скапоцености постојано, во секој период и секоја година се полни и празни за целите на континуираното проширување на живите суштества; значи, неизбежно и од суштинско значење е дека овие возвишени и украсени небеса исто така имаат свое население и жители што им доликуваат, суштества што поседуваат живот, дух и свест. Дури и многу предавања уште од одамна ги потврдуваат случаите со видување на ангелите и разговорите со нив, како што е, на пример, случајот со доаѓањето на Џебраил во човечки облик, мир над него, пред очите на другарите во друштво на Мухаммед, Аллах да го благослови и со мир да го дари.

Патникот размислувајќи се замисли: „Ех, да можам да се видам со жителите на небесата и да можам да дознаам за што зборуваат! Бидејќи најзначајното сведоштво во однос на Создателот е нивното сведоштво!“ И додека така размислуваше, наеднаш се слушна нешто како небесен глас:

„Штом сакаш да се сретнеш со нас и да ги чуеш нашите излагања, тогаш знај: во прашањата за верата, кои со наше посредство се испратени до сите пророци, на чело со Мухаммед, Аллах да го благослови и со мир да го дари, во Светиот Куран ние сме првите што поверуваа во нив! Знај дека меѓу нас се и добрите духови, кои се имаат појавувано и пред луѓето, сите, без исклучок, и едногласно засведочија за потребата од постоењето на Создателот на вселената, Неговото Единство и Неговите неприкосновени Атрибути. Сите бројни знаења што ги прими, како да се меѓусебно доследни и целосно усогласени. Кореспонденцијата и кохерентноста на овие неограничени знаења ти се докази јасни како сонце.“ Патникот добива свест за она што тие настојуваат да му го кажат, а светлината на неговата вера заблескува и од земјата се качува на небото.

Едно кратко најавување во Единаесеттиот и Дванаесеттиот степен на Првото ниво ја наведува смислата што нашиот патник ја има стекнато од излагањето на ангелите, со зборовите:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِتِّفَاقُ ال۟مَلٰئِكَةِ ال۟مُتَمَثِّلٖينَ لِاَن۟ظَارِ النَّاسِ وَ ال۟مُتَكَلِّمٖينَ مَعَ خَوَاصِّ ال۟بَشَرِ بِاِخ۟بَارَاتِهِمُ ال۟مُتَطَابِقَةِ ال۟مُتَوَافِقَةِ

Потоа, нестрпливиот и копнежлив патник откако ја слушна лекцијата со јазикот и состојбата на секоја поединечна група од совршениот свет, од аспект на телесноста и материјалноста, посака да продолжи со својата турнеја, патување, испитување и потрага по вистината, која се наоѓа во невидливиот свет и во привремениот посмртен престој. Пред него се отвора врата со исправни и просветлени умови и здрави прозрачни срца, без кои не опстојува ниту една човечка заедница, затоа што умот и срцето се како јадро и срж на човекот, кој е плод на оваа вселена, и покрај своите скромни димензии, поседува способност да се шири и распространува, што му овозможува да ја прекрие целата вселена.

Патникот виде дека срцата и умовите се човечки меѓупростори кои поврзуваат два света, невидливиот и совршен свет, како и комуникацијата и контактот во тие два света, во однос на човекот, се удел во овие ставки. Поради тоа, тој им се обрати на сопствениот ум и срце и рече:

„Дојдете! Најкраткиот пат од сите патишта што водат до вистината оди низ портата како вашата. Ова не се часови како оние што сме ги слушале досега, со јазиците од другите насоки. Сигурно треба да се збогатиме од читањето и изучувањето на чистотата на квалитетот и бојата во однос на нивната вера.“ И зеде да ги прелистува страниците на умот и да ги развива листовите на срцата, задржувајќи го погледот длабоко и размислувајќи долго, па виде:

Сите исправни и просветлени умови се сложни во цврстото и јасно верување во однос на верата и на Единството на Бога и одговараат на решително и упорно мислење и мирно верување, и покрај големите разлики во способностите и меѓусебното растојание и нееднаквостите во насоките. Значи, се поврзале потпирајќи се на фактот кој е непроменлив, а корените се длабоко навлезени во цврстата вистина, што не можат да се повлечат. Од тоа следува дека спогодбата на овие умови во врска со верата, потребата од постоењето и Единството на Бога е еден континуиран осветлувачки синџир, и простран и светол прозорец кој гледа во вистината.

Тој, исто така, видел дека и сите здрави и осветлени срца во своите единствени, релевантни откритија и визии полни со ентузијазам за прашања од столбот на верата, се во согласност и се исти со верата во Единството на Бога, и покрај разликите во методите и разновидноста на појдовните точки, односно секој од тие осветлени срца е еден минијатурен престол што поседува божествено знаење, и огледало што ги собира одразите на сеопштата светлина, што стои наспроти вистината и води кон неа, и укажува на неа.

Тие се, значи, прозорци отворени наспроти Вистината на Сонцето, подобро речено, сите тие срца заедно сочинуваат едно огромно и непрегледно огледало како море свртено кон сонцето.

Составот на овие срца и умови, нивната спогодба во врска со прашањето за потребата од Неговото Постоење и на прашањето на Неговото Единство е најсовршениот водич, и врвен и духовен водач, кој не прави грешки, и не лаже.

Бидејќи не постојат никакви шанси, ниту какви било можности, од секоја гледна точка, дека една идеја која нема никаква врска со вистината, нереалните претпоставки или неоснованите својства одеднаш ги измамуваат сите проник- ливи, продорни и остроумни очи на таа огромна толпа на визионери со бистри срца и смирени умови и дека оваа измама целосно ја стабилизираа и продолжија! Дури и лудите софисти, кои го негираат универзумот, не можат да прифатат таков лош и поган ум, такво нешто не прифаќаат и не се задоволуваат со тоа!

Сето тоа нашиот патник го сфати и заедно со својот разум и срце рече: „Јас верувам во Аллах.“

Како кратко најавување за придобивките што овој патник ги стекнал од исправни умови и просветлени срца, во насока на спознавањето на верата, во Тринаесеттиот степен на Првото ниво стои следното:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِج۟مَاعُ ال۟عُقُولِ ال۟مُس۟تَقٖيمَةِ ال۟مُنَوَّرَةِ بِاِع۟تِقَادَاتِهَا ال۟مُتَوَافِقَةِ وَ بِقَنَاعَاتِهَا وَ يَقٖينِيَّاتِهَا ال۟مُتَطَابِقَةِ مَعَ تَخَالُفِ ال۟اِس۟تِع۟دَادَاتِ وَ ال۟مَذَاهِبِ وَ كَذَا دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِتِّفَاقُ ال۟قُلُوبِ السَّلٖيمَةِ النُّورَانِيَّةِ بِكَش۟فِيَّاتِهَا ال۟مُتَطَابِقَةِ وَ بِمُشَاهَدَاتِهَا ال۟مُتَوَافِقَةِ مَعَ تَبَايُنِ ال۟مَسَالِكِ وَ ال۟مَشَارِبِ

Потоа патникот, видувајќи го одблиску невидливиот свет, и повлекувајќи се во светот на умот и срцето, тропнал на вратата на овој свет, размислувајќи на следниот начин: „Што има да каже невидливиот свет?“ Всушност, Оној Кој во овој материјален свет ни претставува толку многу бескрајни изобилства од Своите раскошни и величествени созданија, и неизмерно изобилство од Своите вкусни и угодни благодати, што чини да го засакаме, а за Неговите скриени совршенства нè известува со толку многу изобилства од Неговите натприродни и оригинални дела, што очигледно е јасно дека Оној Кој со делата и постапките сака да се себепромовира, и да се открие Себеси на јазици што се појасни и поекспресивни од зборовите и говорот, да се наоѓа зад завесата на невидливиот, се разбира, неизбежно е дека ќе зборува за постапките и условите онака како што зборува со зборови и искази, и Себеси и Своето Битие ќе го претстави онака како што сака.

Затоа, патникот се обраќа кон себеси, велејќи: „Мораме да Го спознаеме, Славен е Тој, од Неговите Божествени и рубубијетски манифестации од невидливиот свет.“ Нуркајќи длабоко во своето срце, со окото на својот разум виде дека суштината на Божественото откровение во секој временски интервал, со исклучителна силна и јасна манифестација, доминира во сите делови на невидливиот свет. Таквото Негово сведоштво, Славен е Тој, Постоење и Единство, доаѓа од непознат Зналец.

Ова сведоштво е откровение и вдахновение што е многу помоќно од сведочењето на универзумот и созданијата, бидејќи Тој, Славен е Тој, за Неговото Битие претставува докази за Своето Постоење, и Единството не го ограничува само на сведочењето на Своите созданија, туку Тој и зборува со исконски говор, што доликува на Неговото Битие. Значи, не постои ни ограничување ни крај на говорот на Оној Кој е сеприсутен со Својата снага и знаење и Кој се наоѓа на секое место, и како што тоа ја претставува смислата на Неговиот говор, така и Неговиот говор претставува Негово својство.

Да, астрономскиот број сведоштва на стотици илјади пророци, мир над нив, и нивното согласување во тоа дека сите нивни извештаи доаѓаат од Божествените откровенија; и доказите и чудата на Светата Книга, и небесните Страници кои се евидентни откровенија и нејзините плодови и чија автентичност е призната, следена и преку нивните упатства го пронашла апсолутното мнозинство од човечкиот род, го доведоа патникот директно и јасно да сфати дека Божественото откровение е една цврсто втемелена вистина на која не можеш да ѝ приговориш. Сфатил дека фактот за откровенијата ги зачнува, потврдува и ги расветлува следните пет неоспорни вистини:

Првата: Аллаховото удостојување на човештвото со Својот говор и соодветното разбирање на луѓето и нивото на нивниот интелект, за кој се вели дека е اَلتَّنَزُّلَاتُ ال۟اِلٰهِيَّةُ اِلٰى عُقُولِ ال۟بَشَرِ Да, Оној Кој им овозможил говор на сите созданија што поседуваат дух, и Кој знае сè што зборуваат тие, значи Неговата Божествена позиција ја наметнува како потреба дека Својот Божествен говор Тој го вметнува во нивниот говор.

Втората: Оној Кој го создал универзумот, придавајќи му неограничена значајност и вредност, и целосно го исполнил со прекрасни натприродни дела за да може таа да го отсликува Него, Оној Кој направил на илјадници јазици да се изрекуваат Неговите совршенства, неизбежно е дека и Самиот Себеси ќе се претстави со Свој личен говор.

Третата: Оној Кој со Своите постапки им излегува во пресрет на молбите и признанијата на доверливите луѓе, кои тие меѓу сите суштества се оние одбраните и најголемите поданици, и најнежните и најжелните од сите; значи, Неговото излегување, Славен е Тој, во пресрет на зборовите од молбите и признанијата, исто така е својствен на Неговата творечка положба.

Четвртата: Својството на говорна комуникација, која е неопходна и неизбежна и која е една појава што ги нагласува карактеристиките на знаењето и животот, секако дека кај Оној Кој поседува сеопфатно знаење и вечен живот ќе бидат сеопфатни и вечни.

Петтата: Оној Кој Своите созданија ги создал со природна немоќ, желба, сиромаштија, потреба и плашливост, и ги обдарил со љубов и потчинување кон Него, така што тие да чувствуваат страсна љубов и сите суштества да посакаат да го спознаат својот Вистински Господар и Поседник, и да чувствуваат и итна потреба за сила што ќе им обезбеди поддршка и ќе ги земе под закрила, додека се претворат во сиромаштија, немоќ и страв од последиците; значи, една од потребните предуслови за Неговата Божествена положба е со Својот говор да направи тие да бидат свесни за Неговото битисување и присуство, Славен е Тој.

Така патникот сфатил дека доказите едногласно го потврдуваат постоењето на Потребното Битие и Неговото Единство, Славен е Тој, во општите небесни Откровенија кои содржат факти: удостојување на човекот со Божествен говор. Божественото давање претстава за Себе, реципроцитетот на Милостивиот, разговорот со Славниот и соопштувањето на Вечниот се докази помоќни од дневната сончева светлина, што укажува на Сонцето.

Потоа погледот го свртува накај вдахновените и гледа дека вистинското вдахновение е исто така еден вид Господарово обраќање, и на некој начин наликува на Откровенијата, но, сепак се разликува во две особености.

Прва разлика: Откровението, кое е над сè и е полно со возвишености од вдахновените, главно се случува во посредство со ангелите, додека вдахновеноста главно се случува без посредници.

На пример, како што постојат два начина за обраќање и издавање наредби на владарот.

Првиот: Во функција на државата и нејзината моќ, суверенитет и општата власт. Во оваа смисла, тој протоколарно го испраќа неговиот пратеник на еден од неговите управители. Понекогаш, за да ја истакне моќта и големината на владата и важноста на издадената прокламација, преку пратеникот свикува седница, а потоа издава наредба.

Вториот: Значи, во свое име, а не во име на Владата, ниту пак, под кралска титула, во овој случај тој разговара за лични работи, со приватен телефон, за приватни работи, за секундарни работи, со својот личен послужител или со некои од своите поданици.

Така е и со говорот на Беспочетниот Владар, Славен е Тој, и Возвишен. Како што се обраќа со говорот на откровенијата и сеопфатните вдахновенија, кои ја вршат функцијата на Открове- нијата, и зборува во својство на Господарот на световите, под титулата Создателот на вселената, исто така се обраќа и како Господар и Создател на секоја единка од сите живи суштества поединечно, во приватниот говор со тон приспособен на нивните способности, но зад превезот и завесата.

Втора разлика: Откровението е чисто и ослободено од сенки и својствено за најодбраните, додека во вдахновението има сенки, не е сосема јасно и е универзално. Постојат разновидни и меѓусебно многу различни видови, како што е вдахновението на ангелите, вдахновението на луѓето, вдахновението на животните. Тоа во својата разновидност и богата разноликост ги презентира сите широчини и многубројни Божествени зборови, кои се побројни од капките во морињата.

Од ова, патникот разбрал еден аспект од интерпретацијата на стиховите од Куранот:

لَو۟ كَانَ ال۟بَح۟رُ مِدَادًا لِكَلِمَاتِ رَبّٖى لَنَفِدَ ال۟بَح۟رُ قَب۟لَ اَن۟ تَن۟فَدَ كَلِمَاتُ رَبّٖى

Потоа погледна во суштината на вдахновението, неговата цел и сведоштво, и виде дека нејзината суштина, целта и исходот се состои од четири светлини.

Прва светлина: Како што Аллах, Славен е Тој, се стекнува со љубовта на Своите созданија преку Своите постапки кон нив, исто така ја изискува и нивната љубов преку речта, присуството и разговорот, што е неопходен предуслов за таа наклоност и попустливост.

Втора светлина: Како што Тој, Славен е Тој, ги прифаќа молитвите на Своите слуги, така и на Неговата Милосрдност му доликува зад завесата да им возвраќа и на зборот.

Трета светлина: Како што Тој со Своите постапки им излегува во пресрет на барањата за помош, за припомош и преколнување на Своите созданија, на кои им се случиле тешки искушенија и неподносливи маки, една од задолжителните услови за Неговото Господарување е да им излезе во пресрет и да пристигне помош и вдахновена реч, што е еден вид Негов Говор.

Четврта светлина: Како што Тој, Славен е Тој, на Своите свесни созданија, кои се исклучи- телно немоќни и слаби, значително сиромашни и со големи потреби, а и во потреба и копнеж да го спознаат својот Господар, Заштитник, Управител и Чувар, со делата им го покажува Своето постоење, присутност и заштита, неопходна им е исто така и Божјата Милосрдност и Господаровата Милост, а и нивната неизбежна неопходност. Своето присуство и постоење, лично му го става до знаење на одредено создание, според неговата способност, преку одреден пат на вистинското вдахновение, со зборови вметнати директно во срце, што е еден вид Божји Говор.

Тогаш патникот погледна во сведоштвото на вдахновението и виде дека, доколку Сонцето би поседувало живот и свест, а неговите седум бои на светлината би биле седум од неговите атрибути, и тоа би поседувало некој вид говор на зраците и рефлексиите на светлината. Во овој случај, во целосна јасност ќе биде видливо присуството на неговиот карактер и одраз во проѕирните работи; разговор со секое огледало и со секој сјаен предмет, со кристали од стакло и морска пена, и капки, како и со проѕирни атоми, во однос на капацитетот на секој од нив; и угодување на потребите на секоја од нив. Сето ова е вистинска потврда за постоењето на сонцето, и отсуството на каков било конфликт на еден негов акт со друг или оневозможување на разговорот на еден со друг.

И како што тоа може да се види со целосна јасност, тоа е исто и со говорот на Вечното Сонце, кое е Величествен Владетел на вечноста и праисконството. Прекрасен Создател на сè што постои. Исто така, јасно видлива е манифестацијата на Неговиот Говор, која е универзална и сеопфатна, како и своето знаење и моќ, сразмерен со можностите на сите нешта; без оневозможување на едните прашања со другите, без спречување на едниот дел со другиот, и без мешање на еден говор со друг.

Значи, патникот со сигурност дознал, што е блиску до веродостојната визија, дека сите овие одрази, обраќања и вдахновенија, поединечно или заедно, едногласно го докажуваат и сведочат за неопходноста од ова Вечно Сонце, Неговото присуство, Неговото Единство и Неговата Единственост.

Во едно концизно најавување од лекциите за спознавање, што нашиот патник ги слушал од невидливиот свет, во Четиринаесеттиот и Петнаесеттиот степен на Првото ниво, се наведува:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ ال۟وَاحِدُ ال۟اَحَدُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِج۟مَاعُ جَمٖيعِ ال۟وَح۟يَاتِ ال۟حَقَّةِ ال۟مُتَضَمِّنَةِ لِلتَّنَزُّلَاتِ ال۟اِلٰهِيَّةِ وَ لِل۟مُكَالَمَاتِ السُّب۟حَانِيَّةِ وَ لِلتَّعَرُّفَاتِ الرَّبَّانِيَّةِ وَ لِل۟مُقَابَلَاتِ الرَّح۟مَانِيَّةِ عِن۟دَ مُنَاجَاةِ عِبَادِهٖ وَلِل۟اِش۟عَارَاتِ الصَّمَدَانِيَّةِ لِوُجُودِهٖ لِمَخ۟لُوقَاتِهٖ وَ كَذَا دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اِتِّفَاقُ ال۟اِل۟هَامَاتِ الصَّادِقَةِ ال۟مُتَضَمِّنَةِ لِلتَّوَدُّدَاتِ ال۟اِلٰهِيَّةِ وَ لِل۟اِجَابَاتِ الرَّح۟مَانِيَّةِ لِدَعَوَاتِ مَخ۟لُوقَاتِهٖ وَ لِل۟اِم۟دَادَاتِ الرَّبَّانِيَّةِ لِاِس۟تِغَاثَاتِ عِبَادِهٖ وَ لِل۟اِح۟سَاسَاتِ السُّب۟حَانِيَّةِ لِوُجُودِهٖ لِمَص۟نُوعَاتِهٖ

Потоа, патникот му се обрати на сопствениот ум, велејќи: „Штом јас сум во потрага по мојот Владетел и Создател, распрашувајќи се кај созданијата во овој универзум, секако дека најпрво треба со оној кој е најпознат, и како што потврдуваат дури и непријателите, најсовршениот од сите созданија, и најголем водач, најпочесен владетел, оној чиј збор има најголема вредност и најмногу се почитува, оној со најпросветлен ум. Секако дека тоа е Мухаммед, Аллах да го благослови и со мир да го дари, кој со својата доблест четиринаесет века го осветлувал и Куранот. А, да ја искористев почеста на неговата посета и да го прашав она за што сум заинтересиран, требаше да одиме во најдобрата епоха, во средна доба, во времето на пророштвото.“

Тогаш, во мислите патува во таа доба и гледа дека таа епоха е со него, Аллах да го благослови и со мир да го дари, навистина станала среќна епоха за човештвото. Затоа што тој, Аллах да го благослови и со мир да го дари, за кратко време, со светлината со која дошол, го претворил народот, кој се давел во жестоко незнаење и непоправлив примитивизам, во светски учители и владетели.

И потоа се обрати кон својот ум: „Пред сè, мораме да дознаеме нешто во врска со големината на оваа феноменална личност, неговите најверодостојни говори и вистинитоста на неговите изјави. Потоа ќе го прашаме за нашиот Творец“, и се оддаде на истражување. За вистинитоста на неговото пророштво тој открил безбројно и неизмерно мноштво неспорни и потврдени докази, но од тие тука се издвоени само девет.

Прв: Неговото (Аллах да го благослови и со мир да го дари) поседување на сите позитивни карактерни црти и пофалбени особини, , што ќе го потврдат дури и неговите непријатели, и неговиот приказ на стотици чуда, како што е расцепувањето на Месечината, која се разделила на две парчиња на негов знак со прстот, како што покажува Куранот:

وَ ان۟شَقَّ ال۟قَمَرُ ۝ وَمَا رَمَي۟تَ اِذ۟ رَمَي۟تَ وَلٰكِنَّ اللّٰهَ رَمٰى

и поразот и принуденото бегство на непријателската армија со малку прашина која ја фрлиле на неколкумина и која на сите им влегла во очи, како што се опишува и во ајетот од Куранот; неговото напојување на придружниците – кога ја зазела жестока жед неговата војска, од неговите пет благословени прсти извирала вода како од кевсер (света вода од рајот); и други чуда кои ги има повеќе од триста и кои се прикажани со неговата рака, а до нас пренесени со непобитна, веродостојна или астрономска прецизност потврдена со мутеватир традицијата. За нив нашиот патник се распрашал во Деветнаесеттото писмо, односно Посланија за чудата на Мухаммед, Аллах да го благослови и со мир да го дари, ова феноменално дело што поседува натприроден квалитет и содржи повеќе од триста чуда на Пророкот, Аллах да го благослови и со мир да го дари, со неговите непобитни докази и тестирани синџири на пренесувачот.

Потоа се обрати кон самиот себе:

„Оној што е сопственик на убави доблести и совршенство до тие граници, и чуда во олкав број, секако дека го поседува и највистинитиот говор, и според тоа, воопшто не е можно, не дај Боже, да се прибегне кон измама, лаги и расипништво, кои се карактеристични за расипниците.“

Втор: Фактот дека во рацете на Пророкот (Аллах да го благослови и со мир да го дари), се наоѓа потеклото на уредбата од Владетелот на вселената, кој прифаќа и признава повеќе од триста милиони луѓе во секој век, и дека оваа уредба, Светиот Куран, е со седум натприродни аспекти, и дека овој Свет Куран е чудо со четириесет гледишта, и дека тој е говорот на Господарот на световите, кој со силни аргументи го докажал Дваесет и петтото Слово, односно Послание за чудата на Куранот, кое е сонцето на Рисале-и Нур. Така, патникот деталната разработка и феноменалност ја препушти на ова познато послание, потоа рече:

„Од Повереникот на Аллаховите Слова и нејзините вистински интерпретатори, и доставувачот на тие величествени пораки со сите луѓе, кои се чиста вистина и суштинска реалност, никогаш не може да излезе невистина ниту, пак, тој некогаш ќе биде предмет на сомневање!“

Трет: Тој, Аллах да го благослови и со мир да го дари, е прераспределен со таков шеријат во исламот, со таква побожност, молитвеност, повик и вера, што нема, а нема ни да има поклоник за тоа што тој е испратен, и не постоел, нема и нема ни да има посовршен од него.

Бидејќи шеријатот, кој се јавил со „неукиот“, Аллах да го благослови и со мир да го дари, се потпирал врз темелите на вистината и правдата содржани во прецизни закони во текот на четиринаесет века и една петтина од човештвото, на начин што е неспоредлив.

Исто така, и од аспект на исламот, кој произлегол од делата, зборовите и состојбите на „неукиот“, Аллах да го благослови и со мир да го дари, кој е водич и авторитет на триста милиони луѓе, и нивен извор на знаење во секое столетие; и кој е муршид и раководител на нивните умови, просветител и воспитувач на нивните срца, воспитувач и прочистувач на нивните души, средиште за развивање на нивните души и лежиште на нивното напредување; нема и немало таков поклоник.

Исто така, и неговото (Аллах да го благослови и со мир да го дари) нагласување во секоја форма на обожување, содржана во неговата вера,; неговата побожност и страв од Аллах, пред сè, во крајна внимателност во молитвите, до најситните тајни на потчинетост кон Аллах, дури и во постојаните борби и најжестоки услови и околности; неговото одржување во таа суштинска состојба на потчинетост, и во сите оригинални значења, во целосна форма, спојувајќи го почетокот со крајот, без сомнеж, нема и нема да има рамен на него, Аллах да го благослови и со мир да го дари.

Исто така, тој само во Ел-Џевшен-ил-Кебир, која е една од неговите илјадници молитви и ибадети, дава опис на својот Господар со возвишено знаење на ниво и степен што дотогаш не успеале да го достигнат ни сите мистици и духовници заедно, и покрај сличните размислувања. Сето тоа покажува дека нема еднаков на него и во однос на обожувањето. Тој што се задржува на прецизно објаснување на еден од деведесет и деветте пасуси на Ел-Џевшен-ил-Кебир, што се наоѓа на почетокот на Посланието за молитва, не може а да не каже дека ѝ нема рамна на оваа прекрасна молитва, која претставува кулминација во спознавањето на Господарот.

Исто така, неговото нагласување во однос на преданоста на Откровенијата и повикувањето на луѓето, навистина е цврстина, непоколебливост и храброст, нешто недостижно за кој било друг. Всушност, во него нема ниту трошка сомнеж, ниту пак, каква било трага на сомнеж, ниту пак, некогаш го обзел загриженост, ниту пак, му влијаел стравот, и покрај непријателствата кон него од најмоќните држави и најголемите религии, па дури и неговиот сопствен народ, племе и роден вујко изразувале жестоко непријателство. Тој така сам се спротивставил на целиот свет, и зборовите ги преточил во практика, и светот го довел под круната на исламот. Сето тоа докажува дека никој не е и никој нема да биде рамен на Мухаммед, Аллах да го благослови и со мир да го дари, во неговиот повик и преданост на Откровенијата на Аллах.

Исто така, неговата вера носи исклучителна сила, прекрасна доверба и искреност, натприроден развој и возвишено верување што го осветлува целиот свет. Ни мудроста на мудреците, ниту пак, водечката доктрина на духовните водачи од тоа време, не успеале да извршат притисок на неговите идеи и верувања, ни барем еден сомнеж, недоумица, слабост или говор. Да, не успеале да влијаат врз неговото уверение, ниту пак, на неговото верување во Аллах, ниту на неговата смиреност и доверба во Него, и покрај нивните противречности во однос на Него, разликување од Него и Негово негирање. Па и вдахновението на сите оние што се возвишиле духовно и што напредувале на скалата на верата, од редот на светците (евлија) и добрите, предводени од чесни придружници, и нивното постојано снабдување од величината на неговата вера, и нивното видување со него на највозвишен степен и ниво, сето ова очигледно покажува дека ѝ нема рамна на Неговата вера, Аллах да го благослови и со мир да го дари.

Така нашиот патник сфатил и неговиот разум прифатил дека оној што е носител на овој великодушен шеријат, кој е незаменлив, чистоверен ислам, на кој му нема сличен, суштинска побожност на која ѝ нема рамна, со оригинални и убави молитви, сеопфатни космички мисии и чудесна вера, никогаш нема да каже лага и никогаш нема да дојде со измама.

Четврти: Единствен став на сите пророци, мир над нив, и сложно мислење за исти верски вистини, претставува силен доказ за Аллах, Славен е Тој, за Неговото постоење и Единство, а воедно е вистински непобитен доказ за исправноста на Пророкот, Аллах да го благослови и со мир да го дари, и неговите повици. Бидејќи сите докази за пророштвата на овие пророци, мир над нив, и сето она врз кое се базира нивното пророштво, како што се неприкосновените својства, чуда и функции што ги извршувале, во најсовршената форма се присутни и кај Пророкот, Аллах да го благослови и со мир да го дари, што е историски потврдено.

Имено, тоа се пророците, мир над нив, кои со говор преку воведувањата во Тората, Библијата и Псалтирите, известуваат за доаѓањето на ова благословено битие, и на луѓето им носат радосна вест за тоа доаѓање. Така, повеќе од дваесет видливи и јасни најавувања кои тоа го навестуваат во светите книги, веќе разработено и потврдено во Деветнаесеттото Писмо. И како што го најавуваа Неговото доаѓање, Аллах да го благослови и со мир да го дари, тие и нивната состојба, односно пророштвата и чудата, го потврдуваат и му ставаат печат на потврдата и вистинитоста на неговиот повик, бидејќи тој е апсолутен првак во извршувањето на пророчките должности. Оттука патникот сфати дека тие, односно пророците, мир над нив, како што со говорот и спогодбата го докажуваат Божјото Единство, така и со јазикот на состојбата и единствениот став истовремено сведочат за вистината на овој свет Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари.

Петти: Достигнувањето на илјадници светци (евлија) до вистината и суштината, одликите и натприродните почести кои се стекнати со откровенија и визии постигнати со резултат на нивното ставање под водство на основните упатства и едукацијата на светиот Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари, неговото следење и движење на неговите стапки, на начин што ги обединува сите, го докажуваат Единството на Бога, подеднакво едногласно и хармонично сведочат за искреноста на светиот Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари, за своите учители и имами, и за неспорната веродостојност на неговата мисија. Така нашиот патник сфатил дека нивното сведоштво, со светлината на светците, се дела на она што Тој, Аллах да го благослови и со мир да го дари, ги известил од невидливиот свет, и нивната визија, верување и признавање на секој негов извештај, со светлината на верата, било преку веродостојно знаење или доверлива визија, или суштинска сигурност, јасно како сонце открива до кој степен е искрен нивниот најголем духовен водач и до кој степен е исправен нивниот највисок лидер Мухаммед, Аллах да го благослови и со мир да го дари.

Шести: Милиони прецизни и остроумни ученици, искрени истражувачи и способни учени верници, коишто достигнаа највисоко ниво во науката благодарение на тоа што се научени и воспитани во духот на она што се, иако „неуки“, му донеле на преподобниот Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари, од благословена вистина и високоразвиена наука, која ја пронашол, и Божествено спознавање што е откриено; сите тие, како што потврдува Единството на Бога, што е основа на Неговиот повик, Аллах да го благослови и со мир да го дари, и како што едногласно ја признаваат неговата вистинитост врз основа на непобитните докази, подеднакво се сложни и ја потврдуваат искреноста на овој врвен учител и исправноста на овој пат, и автентичноста на Неговиот убав говор, Аллах да го благослови и со мир да го дари. Тоа нивно заедничко сведоштво е јасен доказ како ден за неговата мисија и исправност. И Рисале-и Нур, на пример, со сите негови делови кои се над сто, се само една од вистинитоста на доказите и исправноста на овој Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари.

Седми: Голема група, која ја нарекуваме „Семејството на Пророкот и придружниците“, кои по пророкот се луѓе со најостар увид, најдобри способности и знаења, со највозвишени вредности, најугледни, најпознати, најсилни во усогласеноста на верата, со најжестоки визии. Патникот сфатил дека нивното изучување, истражување и анализирање на сите скриени и појавни состојби на чесниот Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари, неговите мисли и дела, со полн ентузијазам и нестрпливост, совршена прецизност и крајна сериозност, потоа и нивното сложно и едногласно признавање дека тој, Аллах да го благослови и со мир да го дари, во целиот свет е најискрениот во говорот, во највозвишена позиција и најприврзан за вистината и реалноста; значи, ова нивно непоколебливо признание и длабока вера што ја поседуваат, навистина е извонреден доказ, како што белиот ден укажува на сончевата светлина.

Осми: Како што оваа вселена укажува на Својот Создател, Автор и Дизајнер, Кој го измислил и управува со него, го уредува и располага со него обликувајќи го, го надградува и го распоредува како раскошен дворец или како огромна книга, или како неповторлив излог, или како голем спектакл, тоа исто така неизбежно бара постоење на некој што ќе ја искажува смислата на содржината во ова капитално дело, кој знае и ги става и другите на увид за Божествената цел на создавањето на вселената, и поучување на господарските мудрости во неговите процеси и промени, одржување лекции за последиците од неговите функционални движења и откривање на вредноста на неговиот состав и совршеноста на сето она што го содржи. Со други зборови, ја наметнува потребата за постоење на еден голем повикувач, искрен гласник, вистински патешественик и истражувач и брилијантен учител. Така, нашиот патник сфатил дека вселената, од гледна точка на потребата, докажува и сведочи во полза на вистината на светиот Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари, и неговата непогрешливост, бидејќи тој најдобро ги извршил сите тие задачи и обврски; како и фактот дека тој е најзаслужниот и најточен пратеник на Господарот на световите, воопшто.

Деветти: Штом некаде зад завесата постои Оној Кој огласува совршенство на Својот изум и вештини преку суштества што ја спојуваат уметноста и мудроста; Се претставува и се стекнува со наклоноста на Своите неограничени креации, што се украсени со убавина и естетика; им бара благодарност и пофалби на Своите безбројни благодати, што поседуваат задоволство и драгоценост; внимателно и изразено сеопфатно воспитување и одржување, згора на тоа, благодатите и гозбите, што се пријатни и за префинетите вкусови и што ги заситува сите видови апетити, во созданијата буди желба за потчинување, што е олицетворена љубов, чувство на задолженост и благодарност наспроти Неговото господарување; созданијата ги воведува во вера, посветеност, следбеништво и послушност кон Неговата Божествена позиција, која ја претставува преку смената на годишните времиња, прикривањето на денот со ноќта и нивно менување, и преку други слични и значајни, огромни и возвишени интервенции и управувања, неверојатна делотворност и целни процеси; и секогаш Својата праведност и правичност ја демонстрира со постојана заштита на добрината и доброчинителот, и со отстранување на злото и злочинителот, и поразување на насилниците, истребувачите на лагата и уништување на небесните удари,

секако и сигурно дека најдрагото создание е Тој Обвитканиот во сандак, и неговиот најлојален роб и оној што е сесрден извршител на Неговите горенаведени планови, кои ја разрешуваат најголемата мистерија во создавањето на вселената и разоткривањето на неговата загатка, и кој непрестајно, во името на Својот Создател, само од Него црпи сила и бара помош за сè, и добива охрабрување и помош од Него, Славен е Тој, да биде Мухаммед ел-Курејш, нему нека му биде благослов и селам.

Нашиот патник повторно му се обраќа на умот: Штом овие девет докази сведочат како потврда за искреноста на светиот Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари, не може да има сомнеж дека тој е причина за честа на човековото благородништво и центар на светот на гордоста, и дека е доличен и достоен за титулата „Чест од родот на Адам“ и „Гордоста на световите“. Светиот Куран, односно заповедта на Милостивиот, која му е во рацете, чијашто величествена духовна сила владее со половина Земја, а со тоа и возвишените лични карактеристики и квалитети што тој ги поседува, покажуваат дека највозвишеното човечко битие што постои е овој голем Пророк. Последниот збор во однос на нашиот Создател е неговиот збор, Аллах да го благослови и со мир да го дари.

Еве, дојди и увери се: темелот на сите тврдења на овој свет Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари, и целта на целиот негов живот е сведоштвото за постоењето на Потребното Битие, доказ за Неговото Единство, Неговите возвишени квалитети, Неговите убави имиња, и докажувањето, објавувањето и огласувањето на Потребното Битие, потпирајќи се на илјадници длабоко потврдени факти содржани во неговата вера, и на силата на стотици јасни и недвосмислени чуда кои Аллах ги прикажа на неговите раце.

Значи, духовното сонце на оваа вселена и најсветиот доказ за нашиот Создател е токму овој достоинствен Пророк (Аллах да го благослови и со мир да го дари), наречен „Миленик на Аллах“,. И три важни категории на единственото мислење, спогодба, кои не лажат и не грешат, и го поддржуваат и потврдуваат неговото сведоштво и му ја признаваат вистинитоста.

Прва спогодба: Единствено мислење на пресветлите групи, односно оние што се прославиле и во светот на препознатливите под називот Али Мухаммед, односно Мухаммедово семејство, мир над него. Имамот Али, мир над него, кој рекол: „Кога би била крената и невидливата завеса, тоа не би ми го зголемило уверението“; зад него следуваат илјадници продорни визии на угледните светци, и изострените способности за видувањето на невидливото, како што е шеикот Гејлани (посветена била неговата тајна), кој со окото на својата остроумна визија го набљудувал Најголемиот Арш (Престол) и Исрафил во сите негови големини, а самиот тој сè уште се наоѓал на Земјата.

Втора спогодба: Примитивен и неук народ, опкружен со незнаење, лишен од какви било форми на општествениот живот и политичката мисла, без упатства и просветлување на книгите, киснат во мракот на временскиот период во кој го немаше Пророкот, за да можеа за кратко време да станат учители, инструктори, дипломати и праведни владетели од најнапредните народи во областа на културата, науката, општеството и политиката. Под своја власт го држеа светот од исток до запад и владееја на начин што го одобруваше целиот свет. Значи, единствено мислење на оваа славна група во светот, позната под називот „придружници“, и нивното сложно признание на овој чесен Пророк, Аллах да го благослови и со мир да го дари, е поткрепена со нивната цврста вера до таа мера што се жртвувале и самите, и својот имот, и своите родители и племиња.

Трета спогодба: Тоа е единствено признание за неговата вистина на ниво на сигурно знаење од страна на огромна група на елитни научници, што не може ни да се брои, ни да се согледа, произлезена од неговиот уммет и наредени во различни правци, длабоко навлезени во својата наука, истражувачи и аналитичари, во секоја епоха меѓу нив е на илјадници носители на победнички трофеи за заслуги во сите области на науката.

Значи, нашиот патник заклучил дека сведоштвото на оваа личност во прилог на Единството на Бога не е лична и релативна, туку општа и универзална природа, длабоко втемелена и непоколеблива. Дури и сите ѓаволски групи да ги здружат силите, немоќни се да му се спротивстават од кој било аспект.

Следува преглед на материјалот што во тоа просветлено медресе го слушал нашиот патник на патувањето на својот ум низ животните сфери на среќната пророчка доба, како што е наведено во Шеснаесеттиот степен на Првото ниво:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ ال۟وَاحِدُ ال۟اَحَدُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ فَخ۟رُ ال۟عَالَمِ وَ شَرَفُ نَو۟عِ بَنٖى اٰدَمَ بِعَظَمَةِ سَل۟طَنَةِ قُر۟اٰنِهٖ وَ حَش۟مَةِ وُس۟عَةِ دٖينِهٖ وَ كَث۟رَةِ كَمَالَاتِهٖ وَ عُل۟وِيَّةِ اَخ۟لَاقِهٖ حَتّٰى بِتَص۟دٖيقِ اَع۟دَائِهٖ وَ كَذَا شَهِدَ وَ بَر۟هَنَ بِقُوَّةِ مِاٰتِ مُع۟جِزَاتِهِ الظَّاهِرَةِ ال۟بَاهِرَةِ ال۟مُصَدِّقَةِ ال۟مُصَدَّقَةِ وَ بِقُوَّةِ اٰلَافِ حَقَائِقِ دٖينِهِ السَّاطِعَةِ ال۟قَاطِعَةِ بِاِج۟مَاعِ اٰلِهٖ ذَوِى ال۟اَن۟وَارِ وَ بِاِتِّفَاقِ اَص۟حَابِهٖ ذَوِى ال۟اَب۟صَارِ وَ بِتَوَافُقِ مُحَقِّقٖى اُمَّتِهٖ ذَوِى ال۟بَرَاهٖينِ وَ ال۟بَصَائِرِ النَّوَّارَةِ

Sonra bu dünyada hayatın gayesi ve hayatın hayatı iman olduğunu bilen bu yorulmaz ve tok olmaz yolcu, kendi kalbine dedi ki: “Aradığımız zatın sözü ve kelâmı denilen bu dünyada en meşhur ve en parlak ve en hâkim ve ona teslim olmayan herkese her asırda meydan okuyan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan namındaki kitaba müracaat edip o ne diyor, bilelim. Fakat en evvel, bu kitap bizim Hâlık’ımızın kitabı olduğunu ispat etmek lâzımdır.” diye taharriye başladı.

Bu seyyah bu zamanda bulunduğu münasebetiyle en evvel manevî i’caz-ı Kur’anînin lem’aları olan Resaili’n-Nur’a baktı ve onun yüz otuz risaleleri, âyât-ı Furkaniyenin nükteleri ve ışıkları ve esaslı tefsirleri olduğunu gördü. Ve Risaletü’n-Nur, bu kadar muannid ve mülhid bir asırda her tarafa hakaik-i Kur’aniyeyi mücahidane neşrettiği halde, karşısına kimse çıkamadığından ispat eder ki onun üstadı ve menbaı ve mercii ve güneşi olan Kur’an semavîdir, beşer kelâmı değildir.

Hattâ Resaili’n-Nur’un yüzer hüccetlerinden bir tek hüccet-i Kur’aniyesi olan Yirmi Beşinci Söz ile On Dokuzuncu Mektup’un âhiri, Kur’an’ın kırk vecihle mu’cize olduğunu öyle ispat etmiş ki kim görmüş ise değil tenkit ve itiraz etmek, belki ispatlarına hayran olmuş, takdir ederek çok sena etmiş.

Kur’an’ın vech-i i’cazını ve hak kelâmullah olduğunu ispat etmek cihetini Risaletü’n-Nur’a havale ederek yalnız bir kısa işaretle büyüklüğünü gösteren birkaç noktaya dikkat etti:

Birinci Nokta: Nasıl ki Kur’an, bütün mu’cizatıyla ve hakkaniyetine delil olan bütün hakaikiyle, Muhammed aleyhissalâtü vesselâmın bir mu’cizesidir. Öyle de Muhammed aleyhissalâtü vesselâm da bütün mu’cizatıyla ve delail-i nübüvvetiyle ve kemalât-ı ilmiyesiyle Kur’an’ın bir mu’cizesidir ve Kur’an kelâmullah olduğuna bir hüccet-i kātıasıdır.

İkinci Nokta: Kur’an, bu dünyada öyle nurani ve saadetli ve hakikatli bir surette bir tebdil-i hayat-ı içtimaiye ile beraber, insanların hem nefislerinde hem kalplerinde hem ruhlarında hem akıllarında hem hayat-ı şahsiyelerinde hem hayat-ı içtimaiyelerinde hem hayat-ı siyasiyelerinde öyle bir inkılab yapmış ve idame etmiş ve idare etmiş ki on dört asır müddetinde, her dakikada, altı bin altı yüz altmış altı âyetleri, kemal-i ihtiramla, hiç olmazsa yüz milyondan ziyade insanların dilleriyle okunuyor ve insanları terbiye ve nefislerini tezkiye ve kalplerini tasfiye ediyor. Ruhlara inkişaf ve terakki ve akıllara istikamet ve nur ve hayata hayat ve saadet veriyor. Elbette böyle bir kitabın misli yoktur, hârikadır, fevkalâdedir, mu’cizedir.

Üçüncü Nokta: Kur’an, o asırdan tâ şimdiye kadar öyle bir belâgat göstermiş ki Kâbe’nin duvarında altın ile yazılan en meşhur ediblerin “Muallakat-ı Seb’a” namıyla şöhret-şiar kasidelerini o dereceye indirdi ki Lebid’in kızı, babasının kasidesini Kâbe’den indirirken demiş: “Âyâta karşı bunun kıymeti kalmadı.”

Hem bedevî bir edib فَاص۟دَع۟ بِمَا تُؤ۟مَرُ âyeti okunurken işittiği vakit secdeye kapanmış. Ona demişler: “Sen Müslüman mı oldun?” O demiş: “Hayır, ben bu âyetin belâgatına secde ettim.”

Hem ilm-i belâgatın dâhîlerinden Abdülkahir-i Cürcanî ve Sekkakî ve Zemahşerî gibi binlerle dâhî imamlar ve mütefennin edibler, icma ve ittifakla karar vermişler ki: “Kur’an’ın belâgatı, tâkat-i beşerin fevkindedir, yetişilmez.”

Hem o zamandan beri mütemadiyen meydan-ı muarazaya davet edip mağrur ve enaniyetli ediblerin ve beliğlerin damarlarına dokundurup gururlarını kıracak bir tarzda der: “Ya bir tek surenin mislini getiriniz veyahut dünyada ve âhirette helâket ve zilleti kabul ediniz.” diye ilan ettiği halde; o asrın muannid beliğleri bir tek surenin mislini getirmekle kısa bir yol olan muarazayı bırakıp uzun olan, can ve mallarını tehlikeye atan muharebe yolunu ihtiyar etmeleri ispat eder ki o kısa yolda gitmek mümkün değildir.

Hem Kur’an’ın dostları, Kur’an’a benzemek ve taklit etmek şevkiyle ve düşmanları dahi Kur’an’a mukabele ve tenkit etmek sevkiyle o vakitten beri yazdıkları ve yazılan ve telahuk-u efkâr ile terakki eden milyonlarla Arabî kitaplar ortada geziyor. Hiçbirisinin ona yetişemediğini, hattâ en âdi adam dahi dinlese elbette diyecek: “Bu Kur’an, bunlara benzemez ve onların mertebesinde değil.” Ya onların altında veya umumunun fevkinde olacak. Umumunun altında olduğunu dünyada hiçbir fert, hiçbir kâfir, hattâ hiçbir ahmak diyemez. Demek mertebe-i belâgatı umumun fevkindedir.

Hattâ bir adam سَبَّحَ لِلّٰهِ مَا فِى السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضِ âyetini okudu. Dedi ki: “Bu âyetin hârika telakki edilen belâgatını göremiyorum.” Ona denildi: “Sen dahi bu seyyah gibi o zamana git, orada dinle.” O da kendini Kur’an’dan evvel orada tahayyül ederken gördü ki:

Mevcudat-ı âlem perişan, karanlık, camid ve şuursuz ve vazifesiz olarak hâlî, hadsiz, hudutsuz bir fezada; kararsız, fâni bir dünyada bulunuyorlar. Birden Kur’an’ın lisanından bu âyeti dinlerken gördü:

Bu âyet, kâinat üstünde, dünyanın yüzünde öyle bir perde açtı ve ışıklandırdı ki bu ezelî nutuk ve bu sermedî ferman asırlar sıralarında dizilen zîşuurlara ders verip gösteriyor ki bu kâinat, bir cami-i kebir hükmünde, başta semavat ve arz olarak umum mahlukatı hayattarane zikir ve tesbihte ve vazife başında cûş u hurûşla mesudane ve memnunane bir vaziyette bulunduruyor diye müşahede etti. Ve bu âyetin derece-i belâgatını zevk ederek sair âyetleri buna kıyasla Kur’an’ın zemzeme-i belâgatı arzın nısfını ve nev-i beşerin humsunu istila ederek haşmet-i saltanatı kemal-i ihtiramla on dört asır bilâ-fâsıla idame ettiğinin binler hikmetlerinden bir hikmetini anladı.

Dördüncü Nokta: Kur’an, öyle hakikatli bir halâvet göstermiş ki en tatlı bir şeyden dahi usandıran çok tekrar, Kur’an’ı tilavet edenler için değil usandırmak, belki kalbi çürümemiş ve zevki bozulmamış adamlara tekrar-ı tilaveti halâvetini ziyadeleştirdiği, eski zamandan beri herkesçe müsellem olup darb-ı mesel hükmüne geçmiş.

Hem öyle bir tazelik ve gençlik ve şebabet ve garabet göstermiş ki on dört asır yaşadığı ve herkesin eline kolayca girdiği halde, şimdi nâzil olmuş gibi tazeliğini muhafaza ediyor. Her asır, kendine hitap ediyor gibi bir gençlikte görmüş. Her taife-i ilmiye, ondan her vakit istifade etmek için kesretle ve mebzuliyetle yanlarında bulundurdukları ve üslub-u ifadesine ittiba ve iktida ettikleri halde o, üslubundaki ve tarz-ı beyanındaki garabetini aynen muhafaza ediyor.

Beşincisi: Kur’an’ın bir cenahı mazide, bir cenahı müstakbelde. Kökü ve bir kanadı eski peygamberlerin ittifaklı hakikatleri olduğu ve bu onları tasdik ve teyid ettiği ve onlar dahi tevafukun lisan-ı haliyle bunu tasdik ettikleri gibi; öyle de evliya ve asfiya gibi ondan hayat alan semereleri ve hayattar tekemmülleriyle, şecere-i mübarekelerinin hayattar, feyizdar ve hakikat-medar olduğuna delâlet eden ve ikinci kanadının himayesi altında yetişen ve yaşayan velayetin bütün hak tarîkatları ve İslâmiyet’in bütün hakikatli ilimleri, Kur’an’ın ayn-ı hak ve mecma-ı hakaik ve câmiiyette misilsiz bir hârika olduğuna şehadet eder.

Altıncısı: Kur’an’ın altı ciheti nuranidir, sıdk ve hakkaniyetini gösterir. Evet, altında hüccet ve bürhan direkleri, üstünde sikke-i i’caz lem’aları, önünde ve hedefinde saadet-i dâreyn hediyeleri, arkasında nokta-i istinadı vahy-i semavî hakikatleri, sağında hadsiz ukûl-ü müstakimenin delillerle tasdikleri, solunda selim kalplerin ve temiz vicdanların ciddi itminanları ve samimi incizabları ve teslimleri; Kur’an’ın fevkalâde, hârika, metin ve hücum edilmez bir kale-i semaviye-i arziye olduğunu ispat ettikleri gibi…

Altı makamdan dahi onun ayn-ı hak ve sadık olduğuna ve beşerin kelâmı olmadığına hem yanlış olmadığına imza eden:

Başta bu kâinatta daima güzelliği izhar, iyiliği ve doğruluğu himaye ve sahtekârları ve müfterileri imha ve izale etmek âdetini bir düstur-u faaliyet ittihaz eden bu kâinatın mutasarrıfı, o Kur’an’a âlemde en makbul en yüksek en hâkimane bir makam-ı hürmet ve bir mertebe-i muvaffakiyet vermesiyle onu tasdik ve imza ettiği gibi…

İslâmiyet’in menbaı ve Kur’an’ın tercümanı olan zatın aleyhissalâtü vesselâm herkesten ziyade ona itikad ve ihtiramı ve nüzulü zamanında uyku gibi bir vaziyet-i nâimanede bulunması ve sair kelâmları ona yetişememesi ve bir derece benzememesi ve ümmiyetiyle beraber gitmiş ve gelecek hakiki hâdisat-ı kevniyeyi gaybiyane, Kur’an ile tereddütsüz ve itminan ile beyan etmesi ve çok dikkatli gözlerin nazarı altında hiçbir hile, hiçbir yanlış vaziyeti görülmeyen o tercümanın, bütün kuvvetiyle Kur’an’ın her bir hükmüne iman edip tasdik etmesi ve hiçbir şey onu sarsmaması; Kur’an semavî, hakkaniyetli ve kendi Hâlık-ı Rahîm’inin mübarek kelâmı olduğunu imza ediyor.

Hem nev-i insanın humsu, belki kısm-ı a’zamı, göz önünde ona müncezibane ve dindarane irtibatı ve hakikat-perestane ve müştakane kulak vermesi; ve çok emarelerin ve vakıaların ve keşfiyatın şehadetiyle, cin ve melek ve ruhanîlerin dahi tilaveti vaktinde pervane gibi hakperestane etrafında toplanması, Kur’an’ın kâinatça makbuliyetine ve en yüksek bir makamda bulunduğuna bir imzadır.

Hem nev-i beşerin umum tabakaları, en gabi ve âmîden tut tâ en zeki ve âlime kadar her birisi, Kur’an’ın dersinden tam hisse almaları ve en derin hakikatleri fehmetmeleri ve yüzlerle fen ve ulûm-u İslâmiyenin ve bilhassa şeriat-ı kübranın büyük müçtehidleri ve usûlü’d-din ve ilm-i kelâmın dâhî muhakkikleri gibi her taife kendi ilimlerine ait bütün hâcatını ve cevaplarını Kur’an’dan istihraç etmeleri, Kur’an menba-ı hak ve maden-i hakikat olduğuna bir imzadır.

Hem edebiyatça en ileri bulunan Arap edibleri –İslâmiyet’e girmeyenler– şimdiye kadar muarazaya pek çok muhtaç oldukları halde Kur’an’ın i’cazından yedi büyük vechi varken, yalnız bir tek vechi olan belâgatının (tek bir surenin) mislini getirmekten istinkâfları ve şimdiye kadar gelen ve muaraza ile şöhret kazanmak isteyen meşhur beliğlerin ve dâhî âlimlerin onun hiçbir vech-i i’cazına karşı çıkamamaları ve âcizane sükût etmeleri; Kur’an, mu’cize ve tâkat-i beşerin fevkinde olduğuna bir imzadır.

Evet, bir kelâm “Kimden gelmiş ve kime gelmiş ve ne için?” denilmesiyle kıymeti ve ulviyeti ve belâgatı tezahür etmesi noktasından Kur’an’ın misli olamaz ve ona yetişilemez.

Çünkü Kur’an, bütün âlemlerin Rabb’i ve Hâlık’ının hitabı ve konuşması ve hiçbir cihette taklidi ve tasannuu ihsas edecek bir emare bulunmayan bir mükâlemesi ve bütün insanların belki bütün mahlukatın namına mebus ve nev-i beşerin en meşhur ve namdar muhatabı bulunan ve o muhatabın kuvvet ve vüs’at-i imanı, koca İslâmiyet’i tereşşuh edip sahibini Kab-ı Kavseyn makamına çıkararak muhatab-ı Samedaniyeye mazhariyetle nüzul eden ve saadet-i dâreyne dair ve hilkat-i kâinatın neticelerine ve ondaki Rabbanî maksatlara ait mesaili ve o muhatabın bütün hakaik-i İslâmiyeyi taşıyan en yüksek ve en geniş olan imanını beyan ve izah eden ve koca kâinatın bir harita, bir saat, bir hane gibi her tarafını gösterip, çevirip onları yapan sanatkârı tavrıyla ifade ve talim eden Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın elbette mislini getirmek mümkün değildir ve derece-i i’cazına yetişilmez.

Hem Kur’an’ı tefsir eden ve bir kısmı otuz kırk hattâ yetmiş cilt olarak birer tefsir yazan yüksek zekâlı, müdakkik, binlerle mütefennin ulemanın, senetleri ve delilleriyle beyan ettikleri Kur’an’daki hadsiz meziyetleri ve nükteleri ve hâsiyetleri ve sırları ve âlî manaları ve umûr-u gaybiyenin her nevinden kesretli gaybî ihbarları izhar ve ispat etmeleri ve bilhassa Risale-i Nur’un yüz otuz kitabının her biri Kur’an’ın bir meziyetini, bir nüktesini kat’î bürhanlarla ispat etmesi ve bilhassa Mu’cizat-ı Kur’aniye Risalesi; şimendifer ve tayyare gibi medeniyetin hârikalarından çok şeyleri Kur’an’dan istihraç eden Yirminci Söz’ün İkinci Makamı ve Risale-i Nur’a ve elektriğe işaret eden âyetlerin işaratını bildiren İşarat-ı Kur’aniye namındaki Birinci Şuâ ve huruf-u Kur’aniye ne kadar muntazam, esrarlı ve manalı olduğunu gösteren Rumuzat-ı Semaniye namındaki sekiz küçük risaleler ve Sure-i Feth’in âhirki âyeti beş vecihle ihbar-ı gaybî cihetinde mu’cizeliğini ispat eden küçük bir risale gibi Risale-i Nur’un her bir cüzü, Kur’an’ın bir hakikatini, bir nurunu izhar etmesi; Kur’an’ın misli olmadığına ve mu’cize ve hârika olduğuna ve bu âlem-i şehadette âlem-i gaybın lisanı ve bir Allâmü’l-guyub’un kelâmı bulunduğuna bir imzadır.

İşte altı noktada ve altı cihette ve altı makamda işaret edilen, Kur’an’ın mezkûr meziyetleri ve hâsiyetleri içindir ki haşmetli hâkimiyet-i nuraniyesi ve azametli saltanat-ı kudsiyesi, asırların yüzlerini ışıklandırarak zemin yüzünü dahi bin üç yüz sene tenvir ederek kemal-i ihtiramla devam etmesi hem o hâsiyetleri içindir ki Kur’an’ın her bir harfi, hiç olmazsa on sevabı ve on hasenesi olması ve on meyve-i bâki vermesi, hattâ bir kısım âyâtın ve surelerin her bir harfi, yüz ve bin ve daha ziyade meyve vermesi ve mübarek vakitlerde her harfin nuru ve sevabı ve kıymeti ondan yüzlere çıkması gibi kudsî imtiyazları kazanmış diye dünya seyyahı anladı ve kalbine dedi:

İşte böyle her cihetle mu’cizatlı bu Kur’an; surelerinin icmaıyla ve âyâtının ittifakıyla ve esrar ve envarının tevafukuyla ve semerat ve âsârının tetabukuyla bir tek Vâcibü’l-vücud’un vücuduna ve vahdetine ve sıfât ve esmasına deliller ile ispat suretinde öyle şehadet etmiş ki bütün ehl-i imanın hadsiz şehadetleri, onun şehadetinden tereşşuh etmişler.

İşte bu yolcunun Kur’an’dan aldığı ders-i tevhid ve imana kısa bir işaret olarak Birinci Makam’ın on yedinci mertebesinde böyle لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ ال۟وَاحِدُ ال۟اَحَدُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهِ ال۟قُر۟اٰنُ ال۟مُع۟جِزُ ال۟بَيَانِ اَل۟مَق۟بُولُ ال۟مَر۟غُوبُ لِاَج۟نَاسِ ال۟مَلَكِ وَ ال۟اِن۟سِ وَ ال۟جَانِّ اَل۟مَق۟رُوءُ كُلُّ اٰيَاتِهٖ فٖى كُلِّ دَقٖيقَةٍ بِكَمَالِ ال۟اِح۟تِرَامِ بِاَل۟سِنَةِ مِأٰتِ مِل۟يُونٍ مِن۟ نَو۟عِ ال۟اِن۟سَانِ اَلدَّائِمُ سَل۟طَنَتُهُ ال۟قُد۟سِيَّةُ عَلٰى اَق۟طَارِ ال۟اَر۟ضِ وَ ال۟اَك۟وَانِ وَ عَلٰى وُجُوهِ ال۟اَع۟صَارِ وَ الزَّمَانِ وَ ال۟جَارٖى حَاكِمِيَّتُهُ ال۟مَع۟نَوِيَّةُ النُّورَانِيَّةُ عَلٰى نِص۟فِ ال۟اَر۟ضِ وَ خُم۟سِ ال۟بَشَرِ فٖى اَر۟بَعَةَ عَشَرَ عَص۟رًا بِكَمَالِ ال۟اِح۟تِشَامِ . وَ كَذَا : شَهِدَ وَ بَر۟هَنَ بِاِج۟مَاعِ سُوَرِهِ ال۟قُد۟سِيَّةِ السَّمَاوِيَّةِ وَ بِاِتِّفَاقِ اٰيَاتِهِ النُّورَانِيَّةِ ال۟اِلٰهِيَّةِ وَ بِتَوَافُقِ اَس۟رَارِهٖ وَ اَن۟وَارِهٖ وَ بِتَطَابُقِ حَقَائِقِهٖ وَ ثَمَرَاتِهٖ وَ اٰثَارِهٖ بِال۟مُشَاهَدَةِ وَ ال۟عِيَانِ denilmiştir.

Sonra bir fakir insana değil fâni ve muvakkat bir tarlayı, bir haneyi, belki koca kâinatı ve dünya kadar bir mülk-ü bâkiyi kazandıran ve bir fâni adama ebedî bir hayatın levazımatını bulduran ve ecelin darağacını bekleyen bir bîçareyi idam-ı ebedîden kurtaran ve saadet-i sermediyenin hazinesini açan en kıymettar sermaye-i insaniyenin iman olduğunu bilen mezkûr misafir ve hayat yolcusu, kendi nefsine dedi ki:

“Haydi, ileri! İmanın hadsiz mertebelerinden bir mertebe daha kazanmak için kâinatın heyet-i mecmuasına müracaat edip o da ne diyor, dinlemeliyiz; erkânından ve eczasından aldığımız dersleri tekmil ve tenvir etmeliyiz.” diye Kur’an’dan aldığı geniş ve ihatalı bir dürbün ile baktı, gördü:

Bu kâinat, o kadar manidar ve muntazamdır ki mücessem bir kitab-ı Sübhanî ve cismanî bir Kur’an-ı Rabbanî ve müzeyyen bir saray-ı Samedanî ve muntazam bir şehr-i Rahmanî suretinde görünüyor. O kitabın bütün sureleri, âyetleri ve kelimatları, hattâ harfleri ve babları ve fasılları ve sayfaları ve satırları, umumunun her vakit manidarane mahv ve ispatları ve hakîmane tağyir ve tahvilleri; icma ile bir Alîm-i külli şey’in ve bir Kadîr-i külli şey’in ve bir musannifin, her şeyde her şeyi gören ve her şeyin her şeyi ile münasebetini bilen, riayet eden bir Nakkaş-ı Zülcelal’in ve bir Kâtib-i Zülkemal’in vücudunu ve mevcudiyetini bilbedahe ifade ettikleri gibi bütün erkân ve envaıyla ve ecza ve cüz’iyatıyla ve sekeneleri ve müştemilatıyla ve vâridat ve masarifatıyla ve onlarda maslahatkârane tebdilleriyle ve hikmet-perverane tecdidleriyle, bi’l-ittifak hadsiz bir kudret ve nihayetsiz bir hikmetle iş gören âlî bir ustanın ve misilsiz bir Sâni’in mevcudiyetini ve vahdetini bildiriyorlar. Ve kâinatın azametine münasip iki büyük ve geniş hakikatin şehadetleri, kâinatın bu büyük şehadetini ispat ediyorlar.

Birinci Hakikat: Usûlü’d-din ve ilm-i kelâmın dâhî ulemasının ve hükema-i İslâmiyenin gördükleri ve hadsiz bürhanlarla ispat ettikleri “hudûs” ve “imkân” hakikatleridir. Onlar demişler ki:

“Madem âlemde ve her şeyde tagayyür ve tebeddül var; elbette fânidir, hâdistir, kadîm olamaz. Madem hâdistir, elbette onu ihdas eden bir Sâni’ var. Ve madem her şeyin zatında vücudu ve ademi, bir sebep bulunmazsa müsavidir; elbette vâcib ve ezelî olamaz. Ve madem muhal ve bâtıl olan devir ve teselsül ile birbirini icad etmek mümkün olmadığı kat’î bürhanlarla ispat edilmiş. Elbette öyle bir Vâcibü’l-vücud’un mevcudiyeti lâzımdır ki naziri mümteni, misli muhal ve bütün maadası mümkün ve mâsivası mahluku olacak.”

Evet, hudûs hakikati kâinatı istila etmiş. Çoğunu göz görüyor, diğer kısmını akıl görüyor. Çünkü gözümüzün önünde her sene güz mevsiminde öyle bir âlem vefat eder ki her birisinin hadsiz efradı bulunan ve her biri zîhayat bir kâinat hükmünde olan yüz bin nevi nebatat ve küçücük hayvanat, o âlem ile beraber vefat ederler. Fakat o kadar intizam ile bir vefattır ki haşir ve neşirlerine medar olan ve rahmet ve hikmetin mu’cizeleri, kudret ve ilmin hârikaları bulunan çekirdekleri ve tohumları ve yumurtacıkları baharda yerlerinde bırakıp defter-i a’mallerini ve gördükleri vazifelerin programlarını onların ellerine vererek Hafîz-i Zülcelal’in himayesi altında, hikmetine emanet eder; sonra vefat ederler.

Ve bahar mevsiminde, haşr-i a’zamın yüz bin misali ve numune ve delilleri hükmünde olarak o vefat eden ağaçlar ve kökler ve bir kısım hayvancıklar, aynen ihya ve diriliyorlar. Ve bir kısmının dahi kendi yerlerinde emsalleri ve aynen onlara benzeyenleri icad ve ihya olunuyor. Ve geçen baharın mevcudatı, işledikleri amellerin ve vazifelerin sahifelerini ilanat gibi neşredip وَاِذَا الصُّحُفُ نُشِرَت۟ âyetinin bir misalini gösteriyorlar.

Hem heyet-i mecmua cihetinde, her güzde ve her baharda büyük bir âlem vefat eder ve taze bir âlem vücuda gelir. Ve o vefat ve hudûs, o kadar muntazam cereyan ediyor ve o vefat ve hudûsta, gayet intizam ve mizanla o kadar nevilerin vefiyatları ve hudûsları oluyor ki güya dünya öyle bir misafirhanedir ki zîhayat kâinatlar ona misafir olurlar ve seyyah âlemler ve seyyar dünyalar ona gelirler, vazifelerini görürler, giderler.

İşte, bu dünyada böyle hayattar dünyaları ve vazifedar kâinatları kemal-i ilim ve hikmet ve mizanla ve muvazene ve intizam ve nizamla ihdas ve icad edip Rabbanî maksatlarda ve İlahî gayelerde ve Rahmanî hizmetlerde kadîrane istimal ve rahîmane istihdam eden bir Zat-ı Zülcelal’in vücub-u vücudu ve hadsiz kudreti ve nihayetsiz hikmeti, bilbedahe güneş gibi akıllara görünüyor. “Hudûs” mesailini Risale-i Nur’a ve muhakkikîn-i kelâmiyenin kitaplarına havale ile o bahsi kapıyoruz.

Amma imkân ciheti ise o da kâinatı istila ve ihata etmiş. Çünkü görüyoruz ki her şey, küllî ve cüz’î bulunsun, büyük ve küçük olsun arştan ferşe, zerrattan seyyarata kadar her mevcud; mahsus bir zat ve muayyen bir suret ve mümtaz bir şahsiyet ve has sıfatlar ve hikmetli keyfiyetler ve maslahatlı cihazlar ile dünyaya gönderiliyor. Halbuki o mahsus zata ve o mahiyete, hadsiz imkânat içinde o hususiyeti vermek... Hem suretler adedince imkânlar ve ihtimaller içinde o nakışlı ve farikalı ve münasip o muayyen sureti giydirmek... Hem hemcinsinden olan eşhasın miktarınca imkânlar içinde çalkanan o mevcuda, o lâyık şahsiyeti imtiyazla tahsis etmek... Hem sıfatların nevileri ve mertebeleri sayısınca imkânlar ve ihtimaller içinde şekilsiz ve mütereddid bulunan o masnua, o has ve muvafık, maslahatlı sıfatları yerleştirmek… Hem hadsiz yollar ve tarzlarda bulunması mümkün olması noktasında hadsiz imkânat ve ihtimalat içinde mütehayyir, sergerdan, hedefsiz o mahluka, o hikmetli keyfiyetleri ve inayetli cihazları takmak ve teçhiz etmek…

Elbette küllî ve cüz’î bütün mümkinat adedince ve her mümkünün mezkûr mahiyet ve hüviyet, heyet ve suret, sıfat ve vaziyetinin imkânatı adedince tahsis edici, tercih edici, tayin edici, ihdas edici bir Vâcibü’l-vücud’un vücub-u vücuduna ve hadsiz kudretine ve nihayetsiz hikmetine ve hiçbir şey ve hiçbir şe’n ondan gizlenmediğine ve hiçbir şey ona ağır gelmediğine ve en büyük bir şey en küçük bir şey gibi ona kolay geldiğine ve bir baharı bir ağaç kadar ve bir ağacı bir çekirdek kadar suhuletle icad edebildiğine işaretler ve delâletler ve şehadetler, imkân hakikatinden çıkıp kâinatın bu büyük şehadetinin bir kanadını teşkil ederler.

Kâinatın şehadetini, her iki kanadı ve iki hakikatiyle Risale-i Nur eczaları ve bilhassa Yirmi İkinci ve Otuz İkinci Sözler ve Yirminci ve Otuz Üçüncü Mektuplar tamamıyla ispat ve izah ettiklerinden onlara havale ederek bu pek uzun kıssayı kısa kestik.

Kâinatın heyet-i mecmuasından gelen büyük ve küllî şehadetin ikinci kanadını ispat eden:

İkinci Hakikat: Bu mütemadiyen çalkanan inkılablar ve tahavvülatlar içinde vücudunu ve hizmetini ve zîhayat ise hayatını muhafazaya ve vazifesini yerine getirmeye çalışan mahlukatta, kuvvetlerinin bütün bütün haricinde bir teavün hakikati görünüyor.

Mesela, unsurları zîhayatın imdadına, hususan bulutları nebatatın mededine ve nebatatı dahi hayvanatın yardımına ve hayvanat ise insanların muavenetine ve memelerin kevser gibi sütleri, yavruların beslenmelerine ve zîhayatların iktidarları haricindeki pek çok hâcetleri ve erzakları, umulmadık yerlerden onların ellerine verilmesi, hattâ zerrat-ı taamiye dahi hüceyrat-ı bedeniyenin tamirine koşmaları gibi teshir-i Rabbanî ile ve istihdam-ı Rahmanî ile hakikat-i teavünün pek çok misalleri doğrudan doğruya, bütün kâinatı bir saray gibi idare eden bir Rabbü’l-âlemîn’in umumî ve rahîmane rububiyetini gösteriyorlar.

Evet, camid ve şuursuz ve şefkatsiz olan ve birbirine şefkatkârane, şuurdarane vaziyet gösteren muavenetçiler, elbette gayet Rahîm ve Hakîm bir Rabb-i Zülcelal’in kuvvetiyle, rahmetiyle, emriyle yardıma koşturuluyorlar.

İşte kâinatta cari olan teavün-ü umumî, seyyarattan tâ zîhayatın aza ve cihazat ve zerrat-ı bedeniyesine kadar kemal-i intizamla cereyan eden muvazene-i âmme ve muhafaza-i şâmile ve semavatın yaldızlı yüzünden ve zeminin ziynetli yüzünden tâ çiçeklerin süslü yüzlerine kadar kalem gezdiren tezyin ve Kehkeşan’dan ve manzume-i şemsiyeden tâ mısır ve nar gibi meyvelere kadar hükmeden tanzim ve güneş ve kamerden ve unsurlardan ve bulutlardan tâ bal arılarına kadar memuriyet veren tavzif gibi pek büyük hakikatlerin büyüklükleri nisbetindeki şehadetleri, kâinatın şehadetinin ikinci kanadını ispat ve teşkil ederler. Madem Risale-i Nur bu büyük şehadeti ispat ve izah etmiş, biz burada bu kısacık işaretle iktifa ederiz.

İşte dünya seyyahının kâinattan aldığı ders-i imanîye kısa bir işaret olarak Birinci Makam’ın on sekizinci mertebesinde böyle لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ ال۟مُم۟تَنِعُ نَظٖيرُهُ اَل۟مُم۟كِنُ كُلُّ مَاسِوَاهُ ال۟وَاحِدُ ال۟اَحَدُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ هٰذِهِ ال۟كَائِنَاتُ ال۟كِتَابُ ال۟كَبٖيرُ ال۟مُجَسَّمُ وَ ال۟قُر۟اٰنُ ال۟جِس۟مَانِىُّ ال۟مُعَظَّمُ وَ ال۟قَص۟رُ ال۟مُزَيَّنُ ال۟مُنَظَّمُ وَ ال۟بَلَدُ ال۟مُح۟تَشَمُ ال۟مُن۟تَظَمُ بِاِج۟مَاعِ سُوَرِهٖ وَ اٰيَاتِهٖ وَ كَلِمَاتِهٖ وَ حُرُوفِهٖ وَ اَب۟وَابِهٖ وَ فُصُولِهٖ وَ صُحُفِهٖ وَ سُطُورِهٖ وَ اِتِّفَاقِ اَر۟كَانِهٖ وَ اَن۟وَاعِهٖ وَ اَج۟زَائِهٖ وَ جُز۟ئِيَّاتِهٖ وَ سَكَنَتِهٖ وَ مُش۟تَمِلَاتِهٖ وَ وَارِدَاتِهٖ وَ مَصَارِفِهٖ بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ ال۟حُدُوثِ وَ التَّغَيُّرِ وَ ال۟اِم۟كَانِ بِاِج۟مَاعِ جَمٖيعِ عُلَمَاءِ عِل۟مِ ال۟كَلَامِ وَ بِشَهَادَةِ حَقٖيقَةِ تَب۟دٖيلِ صُورَتِهٖ وَ مُش۟تَمِلَاتِهٖ بِال۟حِك۟مَةِ وَ ال۟اِن۟تِظَامِ وَ تَج۟دٖيدِ حُرُوفِهٖ وَ كَلِمَاتِهٖ بِالنِّظَامِ وَ ال۟مٖيزَانِ وَ بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ التَّعَاوُنِ وَ التَّجَاوُبِ وَ التَّسَانُدِ وَ التَّدَاخُلِ وَ ال۟مُوَازَنَةِ وَ ال۟مُحَافَظَةِ فٖى مَو۟جُودَاتِهٖ بِال۟مُشَاهَدَةِ وَ ال۟عِيَانِ denilmiştir.

Sonra, dünyaya gelen ve dünyanın yaratanını arayan ve on sekiz adet mertebelerden çıkan ve arş-ı hakikate yetişen bir mi’rac-ı imanî ile gaibane marifetten hazırane ve muhatabane bir makama terakki eden meraklı ve müştak yolcu adam, kendi ruhuna dedi ki:

Fatiha-i Şerife’de başından tâ اِيَّاكَ kelimesine kadar gaibane medh ü sena ile bir huzur gelip اِيَّاكَ hitabına çıkılması gibi biz dahi doğrudan doğruya gaibane aramayı bırakıp aradığımızı aradığımızdan sormalıyız; her şeyi gösteren güneşi, güneşten sormak gerektir. Evet her şeyi gösteren, kendini her şeyden ziyade gösterir. Öyle ise şemsin şuâatı ile onu görmek ve tanımak gibi Hâlık’ımızın esma-i hüsnasıyla ve sıfât-ı kudsiyesiyle onu kabiliyetimizin nisbetinde tanımaya çalışabiliriz.

Bu maksadın hadsiz yollarından iki yolu ve o iki yolun hadsiz mertebelerinden iki mertebeyi ve o iki mertebenin pek çok hakikatlerinden ve pek çok uzun tafsilatından yalnız iki hakikati icmal ve ihtisar ile bu risalede beyan edeceğiz.

Birinci Hakikat: Bilmüşahede gözümüzle görünen ve muhit ve daimî ve muntazam ve dehşetli ve semavî ve arzî olan bütün mevcudatı çeviren ve tebdil ve tecdid eden ve kâinatı kaplayan faaliyet-i müstevliye hakikati görünmesi ve o her cihetle hikmet-medar faaliyet hakikatinin içinde tezahür-ü rububiyet hakikatinin bilbedahe hissedilmesi ve o her cihetle rahmet-feşan tezahür-ü rububiyet hakikatinin içinde, tebarüz-ü uluhiyet hakikati bizzarure bilinmiş olmasıdır.

İşte bu hâkimane ve hakîmane faaliyet-i daimeden ve perdesinin arkasında bir Fâil-i Kadîr ve Alîm’in ef’ali, görünür gibi hissedilir.

Ve bu mürebbiyane ve müdebbirane ef’al-i Rabbaniyeden ve perdesinin arkasından, her şeyde cilveleri bulunan esma-i İlahiye, hissedilir derecesinde bedahetle bilinir.

Ve bu celaldarane ve cemal-perverane cilvelenen esma-i hüsnadan ve perdesinin arkasında sıfât-ı seb’a-i kudsiyenin ilmelyakîn, belki aynelyakîn, belki hakkalyakîn derecesinde vücudları ve tahakkukları anlaşılır.

Ve bu yedi kudsî sıfâtın dahi bütün masnuatın şehadetiyle hem hayattarane hem kadîrane hem alîmane hem semîane hem basîrane hem mürîdane hem mütekellimane nihayetsiz bir surette tecellileri ile bilbedahe ve bizzarure ve biilmelyakîn bir Mevsuf-u Vâcibü’l-vücud’un ve bir Müsemma-i Vâhid-i Ehad’in ve bir Fâil-i Ferd-i Samed’in mevcudiyeti, güneşten daha zâhir, daha parlak bir tarzda kalpteki iman gözüne görünür gibi kat’î bilinir.

Çünkü güzel ve manidar bir kitap ve muntazam bir hane, bedahetle yazmak ve yapmak fiillerini ve güzel yazmak ve intizamlı yapmak fiilleri dahi bedahetle yazıcı ve dülger namlarını, yazıcı ve dülger unvanları ise bedahetle kitabet ve dülgerlik sanatlarını ve sıfatlarını ve bu sanat ve sıfatlar bedahetle herhalde bir zatı istilzam eder ki mevsuf ve sâni’ ve müsemma ve fâil olsun. Fâilsiz bir fiil ve müsemmasız bir isim mümkün olmadığı gibi; mevsufsuz bir sıfat, sanatkârsız bir sanat dahi mümkün değildir.

İşte bu hakikat ve kaideye binaen, bu kâinat bütün mevcudatıyla beraber kaderin kalemiyle yazılmış, kudretin çekiciyle yapılmış manidar hadsiz kitaplar, mektuplar, nihayetsiz binalar ve saraylar hükmünde –her biri binler vecihle ve beraber hadsiz vücuh ile– Rabbanî ve Rahmanî nihayetsiz fiilleri ve o fiillerin menşeleri olan bin bir esma-i İlahiyenin hadsiz cilveleriyle ve o güzel isimlerin menbaı olan yedi sıfât-ı Sübhaniyenin nihayetsiz tecellileriyle, o yedi muhit ve kudsî sıfatların madeni ve mevsufu olan ezelî ve ebedî bir Zat-ı Zülcelal’in vücub-u vücuduna ve vahdetine hadsiz işaretler ve nihayetsiz şehadetler ettikleri gibi; bütün o mevcudatta bulunan bütün hüsünler, cemaller, kıymetler, kemaller dahi ef’al-i Rabbaniyenin ve esma-i İlahiyenin ve sıfât-ı Samedaniyenin ve şuunat-ı Sübhaniyenin kendilerine lâyık ve muvafık kudsî cemallerine ve kemallerine ve hepsi birden Zat-ı Akdes’in kudsî cemaline ve kemaline bedahetle şehadet ederler.

İşte faaliyet hakikati içinde tezahür eden rububiyet hakikati; ilim ve hikmetle halk ve icad ve sun’ ve ibda, nizam ve mizan ile takdir ve tasvir ve tedbir ve tedvir, kasd ve irade ile tahvil ve tebdil ve tenzil ve tekmil, şefkat ve rahmetle it’am ve in’am ve ikram ve ihsan gibi şuunatıyla ve tasarrufatıyla kendini gösterir ve tanıttırır.

Ve tezahür-ü rububiyet hakikati içinde bedahetle hissedilen ve bulunan uluhiyetin tebarüz hakikati dahi esma-i hüsnanın rahîmane ve kerîmane cilveleriyle ve yedi sıfât-ı sübutiye olan Hayat, İlim, Kudret, İrade, Sem’, Basar ve Kelâm sıfatlarının celalli ve cemalli tecellileriyle kendini tanıttırır, bildirir.

Evet nasıl ki kelâm sıfatı, vahiyler ve ilhamlar ile Zat-ı Akdes’i tanıttırır, öyle de kudret sıfatı dahi mücessem kelimeleri hükmünde olan sanatlı eserleriyle o Zat-ı Akdes’i bildirir ve kâinatı baştan başa bir Furkan-ı cismanî mahiyetinde gösterip bir Kadîr-i Zülcelal’i tavsif ve tarif eder.

Ve ilim sıfatı dahi hikmetli, intizamlı, mizanlı olan bütün masnuat miktarınca ve ilim ile idare ve tedbir ve tezyin ve temyiz edilen bütün mahlukat adedince, mevsufları olan bir tek Zat-ı Akdes’i bildirir.

Ve hayat sıfatı ise kudreti bildiren bütün eserler ve ilmin vücudunu bildiren bütün intizamlı ve hikmetli ve mizanlı ve ziynetli suretler, haller ve sair sıfatları bildiren bütün deliller, sıfat-ı hayatın delilleriyle beraber, hayat sıfatının tahakkukuna delâlet ettikleri gibi; hayat dahi bütün o delilleriyle, âyineleri olan bütün zîhayatları şahit göstererek Zat-ı Hayy-ı Kayyum’u bildirir.

Ve kâinatı, serbeser her vakit taze taze ve ayrı ayrı cilveleri ve nakışları göstermek için daima değişen ve tazelenen ve hadsiz âyinelerden terekküp eden bir âyine-i ekber suretine çevirir. Ve bu kıyasla görmek ve işitmek, ihtiyar etmek ve konuşmak sıfatları dahi her biri birer kâinat kadar Zat-ı Akdes’i bildirir, tanıttırır.

Hem o sıfatlar, Zat-ı Zülcelal’in vücuduna delâlet ettikleri gibi hayatın vücuduna ve tahakkukuna ve o zatın hayattar ve diri olduğuna dahi bedahetle delâlet ederler. Çünkü bilmek hayatın alâmeti, işitmek dirilik emaresi, görmek dirilere mahsus, irade hayat ile olabilir, ihtiyarî iktidar zîhayatlarda bulunur, tekellüm ise bilen dirilerin işidir.

İşte bu noktalardan anlaşılır ki hayat sıfatının yedi defa kâinat kadar delilleri ve kendi vücudunu ve mevsufun vücudunu bildiren bürhanları vardır ki bütün sıfatların esası ve menbaı ve ism-i a’zamın masdarı ve medarı olmuştur. Risale-i Nur, bu birinci hakikati kuvvetli bürhanlar ile ispat ve bir derece izah ettiğinden, bu denizden bu mezkûr katre ile şimdilik iktifa ediyoruz.

İkinci Hakikat: Sıfat-ı kelâmdan gelen tekellüm-ü İlahîdir.

لَو۟ كَانَ ال۟بَح۟رُ مِدَادًا لِكَلِمَاتِ رَبّٖى âyetinin sırrıyla: Kelâm-ı İlahî, nihayetsizdir. Bir zatın vücudunu bildiren en zâhir alâmet, konuşmasıdır. Demek bu hakikat, nihayetsiz bir surette Mütekellim-i Ezelî’nin mevcudiyetine ve vahdetine şehadet eder.

Bu hakikatin iki kuvvetli şehadeti, bu risalenin on dördüncü ve on beşinci mertebelerinde beyan edilen vahiyler ve ilhamlar cihetiyle ve geniş bir şehadeti dahi onuncu mertebesinde işaret edilen kütüb-ü mukaddese-i semaviye cihetiyle ve çok parlak ve câmi’ bir diğer şehadeti dahi on yedinci mertebesinde Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan cihetiyle geldiğinden, bu hakikatin beyan ve şehadetini o mertebelere havale edip o hakikati mu’cizane ilan eden ve şehadetini sair hakikatlerin şehadetleriyle beraber ifade eden شَهِدَ اللّٰهُ اَنَّهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ وَال۟مَلٰٓئِكَةُ وَ اُولُوا ال۟عِل۟مِ قَٓائِمًا بِال۟قِس۟طِ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ ال۟عَزٖيزُ ال۟حَكٖيمُ âyet-i muazzamanın envarı ve esrarı, bizim bu yolcuya kâfi ve vâfi gelmiş ki daha ileri gidememiş.

İşte bu yolcunun bu makam-ı kudsîden aldığı dersin kısa bir mealine bir işaret olarak Birinci Makam’ın on dokuzuncu mertebesinde لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ ال۟وَاحِدُ ال۟اَحَدُ لَهُ ال۟اَس۟مَاءُ ال۟حُس۟نٰى وَ لَهُ الصِّفَاتُ ال۟عُل۟يَا وَ لَهُ ال۟مَثَلُ ال۟اَع۟لٰى اَلَّذٖى دَلَّ عَلٰى وُجُوبِ وُجُودِهٖ فٖى وَح۟دَتِهٖ اَلذَّاتُ ال۟وَاجِبُ ال۟وُجُودِ بِاِج۟مَاعِ جَمٖيعِ صِفَاتِهِ ال۟قُد۟سِيَّةِ ال۟مُحٖيطَةِ وَ جَمٖيعِ اَس۟مَائِهِ ال۟حُس۟نٰى اَل۟مُتَجَلِّيَّةِ بِاِتِّفَاقِ جَمٖيعِ شُؤُنَاتِهٖ وَ اَف۟عَالِهِ ال۟مُتَصَرِّفَةِ بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ حَقٖيقَةِ تَبَارُزِ ال۟اُلُوهِيَّةِ فٖى تَظَاهُرِ الرُّبُوبِيَّةِ فٖى دَوَامِ ال۟فَعَّالِيَّةِ ال۟مُس۟تَو۟لِيَةِ بِفِع۟لِ ال۟اٖيجَادِ وَ ال۟خَل۟قِ وَ الصُّن۟عِ وَ ال۟اِب۟دَاعِ بِاِرَادَةٍ وَ قُد۟رَةٍ وَ بِفِع۟لِ التَّق۟دٖيرِ وَ التَّص۟وٖيرِ وَ التَّد۟بٖيرِ وَ التَّد۟وٖيرِ بِاِخ۟تِيَارٍ وَ حِك۟مَةٍ وَ بِفِع۟لِ التَّص۟رٖيفِ وَ التَّن۟ظٖيمِ وَ ال۟مُحَافَظَةِ وَ ال۟اِدَارَةِ وَ ال۟اِعَاشَةِ بِقَص۟دٍ وَ رَح۟مَةٍ وَ بِكَمَالِ ال۟اِن۟تِظَامِ وَ ال۟مُوَازَنَةِ وَ بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ اَس۟رَارِ - شَهِدَ اللّٰهُ اَنَّهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ وَ ال۟مَلٰٓئِكَةُ وَ اُولُوا ال۟عِل۟مِ قَٓائِمًا بِال۟قِس۟طِ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ ال۟عَزٖيزُ ال۟حَكٖيمُ denilmiştir.

İHTAR

Geçen İkinci Makam’ın Birinci Bab’ındaki on dokuz adet mertebelerin şehadet eden hakikatlerinin her birisi, tahakkuklarıyla ve vücudlarıyla vücub-u vücuda delâlet ettikleri gibi; ihataları ile dahi vahdete ve ehadiyete delâlet ederler. Fakat başta sarîhan vücudu ispat ettikleri cihetle, vücub-u vücudun delilleri sayılmış.

İkinci Makam’ın İkinci Bab’ı ise başta ve sarahatle vahdeti ve içinde vücudu ispat ettiği haysiyetiyle, tevhid bürhanları denilir. Yoksa her ikisi, her ikisini ispat eder. Farklarına işaret için Birinci Bab’da بِشَهَادَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ

İkinci Bab’da vahdet görünür gibi zuhuruna işareten بِمُشَاهَدَةِ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ fıkraları tekrar ediliyor.

Gelecek İkinci Bab’ın mertebelerini Birinci Bab gibi izah etmeye niyet etmiştim. Fakat bazı hallerin mümanaatıyla ihtisara ve icmale mecburum. Hakkıyla beyan etmeyi Risale-i Nur’a havale ediyoruz.

İKİNCİ BAB

Berahin-i Tevhidiyeye Dairdir

Dünyaya iman için gönderilen ve bütün kâinatta fikren seyahat eden ve her şeyden Hâlık’ını soran ve her yerde Rabb’ini arayan ve hakkalyakîn derecesinde İlah’ını vücub-u vücud noktasında bulan dünya misafiri, kendi aklına dedi ki: Gel, Vâcibü’l-vücud Hâlık’ımızın vahdet bürhanlarını temaşa için yine beraber bir seyahate gideceğiz.

Beraber gittiler. Birinci menzilde gördüler ki kâinatı istila eden dört hakikat-i kudsiye, vahdeti bedahet derecesinde istilzam edip isterler.

BİRİNCİ HAKİKAT: “Uluhiyet-i mutlaka”dır.

Evet, nev-i beşerin her taifesi birer nevi ibadet ile fıtrî gibi meşgul olması ve sair zîhayatın belki cemadatın dahi fıtrî hizmetleri, birer nevi ibadet hükmünde bulunması ve kâinatta maddî ve manevî bütün nimetlerin ve ihsanların her biri, bir mabudiyet tarafından, hamd ve ibadeti yaptıran perestişe ve şükre birer vesile olmaları ve vahiy ve ilhamlar gibi bütün tereşşuhat-ı gaybiye ve tezahürat-ı maneviyenin bir tek İlah’ın mabudiyetini ilan etmeleri; elbette ve bedahetle bir uluhiyet-i mutlakanın tahakkukunu ve hüküm-ferma olduğunu ispat ederler.

Madem böyle bir uluhiyet hakikati var, elbette iştiraki kabul edemez. Çünkü uluhiyete yani mabudiyete karşı şükür ve ibadetle mukabele edenler, kâinat ağacının en nihayetlerinde bulunan zîşuur meyveleridir. Ve başkaların o zîşuurları memnun ve minnettar edip yüzlerini kendilerine çevirmesi ve görünmediğinden çabuk unutturulabilen hakiki mabudlarını onlara unutturması, uluhiyetin mahiyetine ve kudsî maksatlarına öyle bir zıddiyettir ki hiçbir cihetle müsaade etmez.

Kur’an’ın çok tekrar ile ve şiddetle şirki red ve müşrikleri cehennem ile tehdit etmesi, bu cihettendir.

İKİNCİ HAKİKAT: “Rububiyet-i mutlaka”dır.

Evet, bütün kâinatta hususan zîhayatlarda ve bilhassa terbiye ve iaşelerinde her tarafta aynı tarzda ve umulmadık bir surette beraber ve birbiri içinde hakîmane, rahîmane bir dest-i gaybî tarafından olan bir tasarruf-u âmm elbette bir rububiyet-i mutlakanın tereşşuhudur ve ziyasıdır ve tahakkukuna bir bürhan-ı kat’îdir.

Madem bir rububiyet-i mutlaka vardır, elbette şirk ve iştiraki kabul etmez. Çünkü o rububiyetin kendi cemalini izhar ve kemalâtını ilan ve kıymetli sanatlarını teşhir ve gizli hünerlerini göstermek gibi en mühim maksat ve gayeleri cüz’iyatta ve zîhayatta temerküz ve içtima ettiğinden, en cüz’î bir şeye ve en küçük bir zîhayata kendi başıyla müdahale eden bir şirk, o gayeleri bozar ve o maksatları harap eder. Ve zîşuurun yüzlerini o gayelerden ve o gayeleri irade edenden çevirip esbaba saldığından ve bu vaziyet rububiyetin mahiyetine bütün bütün muhalif ve adâvet olduğundan, elbette böyle bir rububiyet-i mutlaka, hiçbir cihetle şirke müsaade etmez.

Kur’an’ın kesretli takdisatı ve tesbihatı ve âyâtı ve kelimatı, belki hurufatı ve hey’atıyla mütemadiyen tevhide irşadatı bu büyük sırdan ileri gelmiştir.

ÜÇÜNCÜ HAKİKAT: “Kemalât”tır.

Evet, bu kâinatın bütün ulvi hikmetleri, hârika güzellikleri, âdilane kanunları, hakîmane gayeleri, hakikat-i kemalâtın vücuduna bedahetle delâlet ve bilhassa bu kâinatı hiçten icad edip her cihetle mu’cizatlı ve cemalli bir surette idare eden Hâlık’ın kemalâtına ve o Hâlık’ın âyine-i zîşuuru olan insanın kemalâtına şehadeti pek zâhirdir.

Madem kemalât hakikati vardır. Ve madem kâinatı kemalât içinde icad eden Hâlık’ın kemalâtı muhakkaktır. Ve madem kâinatın en mühim meyvesi ve arzın halifesi ve Hâlık’ın en ehemmiyetli masnuu ve sevgilisi olan insanın kemalâtı haktır ve hakikatlidir.

Elbette bu gözümüz ile gördüğümüz kemalli ve hikmetli kâinatı; fena ve zevalde yuvarlanan ve neticesiz olarak tesadüfün oyuncağı, tabiatın mel’abegâhı, zîhayatın zalimane mezbahası, zîşuurun dehşetli hüzüngâhı suretine çeviren ve âsârı ile kemalâtı görünen insanı, en bîçare ve en perişan ve en aşağı bir hayvan derekesine indiren ve Hâlık’ın âyine-i kemalâtı olan bütün mevcudatın şehadetiyle nihayetsiz kemalât-ı kudsiyesi bulunan o Hâlık’ın kemalâtını setredip perde çekerek netice-i faaliyetini ve hallakıyetini iptal eden şirk, elbette olamaz ve hakikatsizdir.

Şirkin bu kemalât-ı İlahiyeye ve insaniye ve kevniyeye karşı zıddiyeti ve o kemalâtları bozduğu İkinci Şuâ Risalesi’nin üç meyve-i tevhide dair Birinci Makam’ında kuvvetli ve kat’î deliller ile ispat ve izah edildiğinden ona havale edip burada kısa kesiyoruz.

DÖRDÜNCÜ HAKİKAT: “Hâkimiyet”tir.

Evet, bu kâinata geniş bir dikkat ile bakan; kâinatı gayet haşmetli ve gayet faaliyetli bir memleket, belki idaresi gayet hikmetli ve hâkimiyeti gayet kuvvetli bir şehir hükmünde görür, her şeyi ve her nev’i birer vazife ile musahharane meşgul bulur. وَ لِلّٰهِ جُنُودُ السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضِ âyetinin askerlik manasını ihsas eden temsiline göre: Zerrat ordusundan ve nebatat fırkalarından ve hayvanat taburlarından tâ yıldızlar ordusuna kadar olan cünud-u Rabbaniyeden, o küçücük memurlarda ve bu pek büyük askerlerde hâkimane tekvinî emirlerin, âmirane hükümlerin, şahane kanunların cereyanları, bedahetle bir hâkimiyet-i mutlakanın ve bir âmiriyet-i külliyenin vücuduna delâlet ederler.

Madem bir hâkimiyet-i mutlaka hakikati vardır, elbette şirkin hakikati olamaz. Çünkü لَو۟ كَانَ فٖيهِمَٓا اٰلِهَةٌ اِلَّا اللّٰهُ لَفَسَدَتَا âyetinin hakikat-i kātıasıyla, müteaddid eller müstebidane bir işe karışsalar karıştırırlar. Bir memlekette iki padişah, hattâ bir nahiyede iki müdür bulunsa intizam bozulur ve idare herc ü merc olur. Halbuki sinek kanadından tâ semavat kandillerine kadar ve hüceyrat-ı bedeniyeden tâ seyyaratın burçlarına kadar öyle bir intizam var ki zerre kadar şirkin müdahalesi olamaz.

Hem hâkimiyet bir makam-ı izzettir; rakip kabul etmek, o hâkimiyetin izzetini kırar. Evet, aczi için çok yardımcılara muhtaç olan insanın, cüz’î ve zâhirî ve muvakkat bir hâkimiyeti için kardeşini ve evladını zalimane öldürmesi gösteriyor ki hâkimiyet rakip kabul etmez. Böyle bir âciz, böyle cüz’î bir hâkimiyet için böyle yaparsa; elbette bütün kâinatın mâliki olan bir Kadîr-i Mutlak’ın hakiki ve küllî rububiyetine ve uluhiyetine medar olan kendi hâkimiyet-i kudsiyesine başkasını teşrik etmesi ve şerike müsaade etmesi hiçbir cihetle mümkün olamaz.

Bu hakikat, İkinci Şuâ’nın İkinci Makam’ında ve Risale-i Nur’un birçok yerlerinde kuvvetli deliller ile ispat edildiğinden onlara havale ediyoruz.

İşte yolcumuz bu dört hakikati müşahede etmekle, vahdaniyet-i İlahiyeyi şuhud derecesinde bildi, imanı parladı. Bütün kuvvetiyle

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ وَح۟دَهُ لَا شَرٖيكَ لَهُ dedi. Ve bu menzilden aldığı derse bir kısa işaret olarak Birinci Makam’ın ikinci babında لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاحِدُ ال۟اَحَدُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وَح۟دَانِيَّتِهٖ وَ وُجُوبِ وُجُودِهٖ مُشَاهَدَةُ عَظَمَةِ حَقٖيقَةِ تَبَارُزِ ال۟اُلُوهِيَّةِ ال۟مُط۟لَقَةِ وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ تَظَاهُرِ الرُّبُوبِيَّةِ ال۟مُط۟لَقَةِ ال۟مُق۟تَضِيَّةِ لِل۟وَح۟دَةِ وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ ال۟كَمَالَاتِ النَّاشِئَةِ مِنَ ال۟وَح۟دَةِ وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ ال۟حَاكِمِيَّةِ ال۟مُط۟لَقَةِ ال۟مَانِعَةِ وَ ال۟مُنَافِيَةِ لِلشِّر۟كَةِ denilmiştir.

Sonra o sükûnetsiz misafir kendi kalbine dedi: Ehl-i imanın, hususan ehl-i tarîkatın her vakit tekrarla لَٓا اِلٰهَ اِلَّاهُوَ demeleri, tevhidi yâd ve ilan etmeleri gösterir ki tevhidin pek çok mertebeleri bulunuyor. Hem tevhid, en ehemmiyetli ve en halâvetli ve en yüksek bir vazife-i kudsiye ve bir farîza-i fıtriye ve bir ibadet-i imaniyedir. Öyle ise gel bir mertebeyi daha bulmak için bu ibrethanenin diğer bir menzilinin kapısını daha açmalıyız.

Çünkü aradığımız hakiki tevhid, yalnız tasavvurdan ibaret bir marifet değildir. Belki ilm-i mantıkta tasavvura mukabil ve marifet-i tasavvuriyeden çok kıymettar ve bürhanın neticesi olan ve ilim denilen tasdiktir.

Ve tevhid-i hakiki öyle bir hüküm ve tasdik ve iz’an ve kabuldür ki her bir şeyle Rabb’ini bulabilir ve her şeyde Hâlık’ına giden bir yolu görür ve hiçbir şey huzuruna mani olmaz. Yoksa Rabb’ini bulmak için her vakit kâinat perdesini yırtmak, açmak lâzım gelir. “Öyle ise haydi ileri!” diyerek, kibriya ve azamet kapısını çaldı. Ef’al ve âsâr menziline ve icad ve ibda âlemine girdi, gördü ki: Kâinatı istila etmiş beş hakikat-i muhita hükmediyorlar, bedahetle tevhidi ispat ederler.

BİRİNCİSİ

Kibriya ve azamet hakikatidir. Bu hakikat, İkinci Şuâ’nın İkinci Makam’ında ve Risale-i Nur’un müteaddid yerlerinde bürhanlarla izah edildiğinden burada bu kadar deriz ki:

Binlerle sene birbirlerinden uzak bir mesafede bulunan yıldızları, aynı anda aynı tarzda icad edip tasarruf eden ve zeminin şark ve garp ve cenup ve şimalinde bulunan aynı çiçeğin hadsiz efradını, bir zamanda ve bir surette halk edip tasvir eden...

Hem هُوَ الَّذٖى خَلَقَ السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضَ فٖى سِتَّةِ اَيَّامٍ yani gökleri ve zemini altı günde yaratmak gibi geçmiş ve gaybî ve çok acib bir hâdiseyi, hazır ve göz önünde bir hâdise ile ispat etmek ve onun gibi acib bir tanzir olarak zeminin yüzünde bahar mevsiminde haşr-i a’zamın yüz binden ziyade misallerini gösterir gibi iki yüz binden ziyade nebatat taifelerini ve hayvanat kabilelerini beş altı haftada inşa edip kemal-i intizam ve mizan ile iltibassız, noksansız, yanlışsız, beraber, birbiri içinde idare, terbiye, iaşe, temyiz ve tezyin eden...

Hem يُولِجُ الَّي۟لَ فِى النَّهَارِ وَ يُولِجُ النَّهَارَ فِى الَّي۟لِ âyetinin sarahatiyle zemini döndürüp gece gündüz sahifelerini yapan ve çeviren ve yevmiye hâdisatıyla yazan değiştiren aynı zat, aynı anda, en gizli, en cüz’î olan kalplerin hatıratlarını dahi bilir ve iradesiyle idare eder.

Ve mezkûr fiillerin her biri bir tek fiil olduğundan, zarurî olarak, onların fâili dahi bir tek, vâhid ve kādir olan fâil-i zülcelallerinin, bedahetle öyle bir kibriya ve azameti var ki: Hiçbir yerde, hiçbir şeyde, hiçbir cihetle, hiçbir şirkin hiçbir imkânını, hiçbir ihtimalini bırakmıyor, köküyle kesiyor.

Madem böyle bir kibriya ve azamet-i kudret var ve madem o kibriya nihayet kemaldedir ve ihata ediyor. Elbette o kudrete acz veya ihtiyaç ve o kibriyaya kusur ve o kemale noksaniyet ve o ihataya kayıt ve o nihayetsizliğe nihayet veren bir şirke meydan vermesi ve müsaade etmesi, hiçbir vecihle mümkün değildir. Fıtratını bozmayan hiçbir akıl kabul etmez.

İşte şirk, kibriyaya dokunması ve celalin izzetine dokundurması ve azametine ilişmesi cihetiyle öyle bir cinayettir ki hiç kabil-i af olmadığını, Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan azîm tehdit ile اِنَّ اللّٰهَ لَا يَغ۟فِرُ اَن۟ يُش۟رَكَ بِهٖ وَيَغ۟فِرُ مَا دُونَ ذٰلِكَ ferman ediyor.

İKİNCİ HAKİKAT

Kâinatta tasarrufları görünen ef’al-i Rabbaniyenin ıtlak ve ihata ve nihayetsiz bir surette zuhurlarıdır. Ve o fiilleri takyid ve tahdid eden, yalnız hikmet ve iradedir ve mazharların kabiliyetleridir. Ve serseri tesadüf ve şuursuz tabiat ve kör kuvvet ve camid esbab ve kayıtsız ve her yere dağılan ve karıştıran unsurlar, o gayet mizanlı ve hikmetli ve basîrane ve hayattarane ve muntazam ve muhkem olan fiillere karışamazlar, belki Fâil-i Zülcelal’in emriyle ve iradesiyle ve kuvvetiyle zâhirî bir perde-i kudret olarak istimal olunuyorlar.

Hadsiz misallerinden üç misali, Sure-i Nahl’in bir sahifesinde birbirine muttasıl üç âyetin işaret ettikleri üç fiilin hadsiz nüktelerinden üç nüktesini beyan ederiz.

Birincisi: وَ اَو۟حٰى رَبُّكَ اِلَى النَّح۟لِ اَنِ اتَّخِذٖى مِنَ ال۟جِبَالِ بُيُوتًا ... اِلٰى اٰخِره

Evet, bal arısı fıtratça ve vazifece öyle bir mu’cize-i kudrettir ki koca Sure-i Nahl, onun ismiyle tesmiye edilmiş. Çünkü o küçücük bal makinesinin zerrecik başında, onun ehemmiyetli vazifesinin mükemmel programını yazmak ve küçücük karnında taamların en tatlısını koymak ve pişirmek ve süngücüğünde zîhayat azaları tahrip etmek ve öldürmek hâsiyetinde bulunan zehiri o uzuvcuğuna ve cismine zarar vermeden yerleştirmek; nihayet dikkat ve ilim ile ve gayet hikmet ve irade ile ve tam bir intizam ve muvazene ile olduğundan şuursuz, intizamsız, mizansız olan tabiat ve tesadüf gibi şeyler elbette müdahale edemezler ve karışamazlar.

İşte bu üç cihetle mu’cizeli bu sanat-ı İlahiyenin ve bu fiil-i Rabbanînin, bütün zemin yüzünde hadsiz arılarda, aynı hikmetle, aynı dikkatle, aynı mizanda, aynı anda, aynı tarzda zuhuru ve ihatası, bedahetle vahdeti ispat eder.

İkinci âyet: وَ اِنَّ لَكُم۟ فِى ال۟اَن۟عَامِ لَعِب۟رَةً نُس۟قٖيكُم۟ مِمَّا فٖى بُطُونِهٖ مِن۟ بَي۟نِ فَر۟ثٍوَ دَمٍ لَبَنًا خَالِصًا سَٓائِغًا لِلشَّارِبٖينَ âyeti, ibret-feşan bir fermandır. Evet, başta inek ve deve ve keçi ve koyun olarak süt fabrikaları olan validelerin memelerinde, kan ve fışkı içinde bulaştırmadan ve bulandırmadan ve onlara bütün bütün muhalif olarak hâlis, temiz, safi, mugaddi, hoş, beyaz bir sütü koymak; ve yavrularına karşı o sütten daha ziyade hoş, şirin, tatlı, kıymetli ve fedakârane bir şefkati kalplerine bırakmak; elbette o derece bir rahmet, bir hikmet, bir ilim, bir kudret ve bir ihtiyar ve dikkat ister ki fırtınalı tesadüflerin ve karıştırıcı unsurların ve kör kuvvetlerin hiçbir cihetle işleri olamaz.

İşte böyle gayet mu’cizeli ve hikmetli bu sanat-ı Rabbaniyenin ve bu fiil-i İlahînin, umum rûy-i zeminde, yüz binlerle nevilerin, hadsiz validelerinin kalplerinde ve memelerinde aynı anda, aynı tarzda, aynı hikmet ve aynı dikkat ile tecellisi ve tasarrufu ve yapması ve ihatası, bedahetle vahdeti ispat eder.

Üçüncü âyet: وَمِن۟ ثَمَرَاتِ النَّخٖيلِ وَال۟اَع۟نَابِ تَتَّخِذُونَ مِن۟هُ سَكَرًا وَرِز۟قًا حَسَنًااِنَّ فٖى ذٰلِكَ لَاٰيَةً لِقَو۟مٍ يَع۟قِلُونَ

Bu âyet, nazar-ı dikkati hurma ve üzüme celbedip der ki: “Aklı bulunanlara, bu iki meyvede tevhid için büyük bir âyet, bir delil ve bir hüccet vardır.” Evet, bu iki meyve hem gıda ve kut hem fakihe ve yemiş hem çok lezzetli taamların menşeleri olmakla beraber, susuz bir kumda ve kuru bir toprakta duran bu ağaçlar, o derece bir mu’cize-i kudret ve bir hârika-i hikmettir ve öyle bir helvalı şeker fabrikası ve ballı bir şurup makinesi ve o kadar hassas bir mizan ve mükemmel bir intizam ve hikmetli ve dikkatli bir sanattırlar ki zerre kadar aklı bulunan bir adam “Bunları böyle yapan, elbette bu kâinatı yaratan zat olabilir.” demeye mecburdur.

Çünkü mesela, bu gözümüz önünde bir parmak kadar asmanın üzüm çubuğunda yirmi salkım var ve her salkımda şekerli şurup tulumbacıklarından yüzer tane var. Ve her tanenin yüzüne incecik ve güzel ve latîf ve renkli bir mahfazayı giydirmek ve nazik ve yumuşak kalbinde, kuvve-i hâfızası ve programı ve tarihçe-i hayatı hükmünde olan sert kabuklu, ceviz içli çekirdekleri koymak ve karnında cennet helvası gibi bir tatlıyı ve âb-ı kevser gibi bir balı yapmak ve bütün zemin yüzünde, hadsiz emsalinde aynı dikkat, aynı hikmet, aynı hârika-i sanatı, aynı zamanda, aynı tarzda yaratmak, elbette bedahetle gösterir ki bu işi yapan; bütün kâinatın Hâlık’ıdır ve nihayetsiz bir kudreti ve hadsiz bir hikmeti iktiza eden şu fiil ancak onun fiilidir.

Evet, bu çok hassas mizana ve çok maharetli sanata ve çok hikmetli intizama, kör ve serseri ve intizamsız ve şuursuz ve hedefsiz ve istilacı ve karıştırıcı olan kuvvetler ve tabiatlar ve sebepler karışamazlar, ellerini uzatamazlar. Yalnız, mef’uliyette ve kabulde ve perdedarlıkta, emr-i Rabbanî ile istihdam olunuyorlar.

İşte bu üç âyetin işaret ettikleri üç hakikatin tevhide delâlet eden üç nüktesi gibi hadsiz ef’al-i Rabbaniyenin hadsiz cilveleri ve tasarrufları, ittifakla bir tek vâhid-i ehad, bir Zat-ı Zülcelal’in vahdetine şehadet ederler.

ÜÇÜNCÜ HAKİKAT

Mevcudatın ve bilhassa nebatat ve hayvanatın, sürat-i mutlaka içinde kesret-i mutlaka ve intizam-ı mutlak ile ve suhulet-i mutlaka içinde gayet hüsn-ü sanat ve maharet ve itkan ve intizam ile ve mebzuliyet-i mutlaka ve ihtilat-ı mutlak içinde gayet kıymettarlık ve tam imtiyaz ile icadlarıdır.

Evet, gayet çokluk ile gayet çabukluk hem gayet sanatkârane ve mahirane ve dikkat ve intizam ile gayet kolay ve rahatça hem gayet mebzuliyet ve karışıklık içinde gayet kıymetli ve farikalı olarak bulaşmadan ve bulaştırmadan ve bulandırmadan yapmak ancak ve ancak bir tek vâhid zatın öyle bir kudretiyle olabilir ki o kudrete hiçbir şey ağır gelmez. Ve o kudrete nisbeten, yıldızlar zerreler kadar ve en büyük en küçük kadar ve efradı hadsiz bir nevi, bir tek fert kadar ve azametli ve muhit bir küll, has ve az bir cüz kadar ve koca zeminin ihyası ve diriltilmesi, bir ağaç kadar ve dağ gibi bir ağacın inşası, tırnak gibi bir çekirdek kadar kolay ve rahatça ve suhuletli olmak gerektir. Tâ ki gözümüzün önünde yapılan bu işleri yapabilsin.

İşte bu mertebe-i tevhidin ve bu üçüncü hakikatin ve kelime-i tevhidin bu ehemmiyetli sırrını, yani en büyük bir küll, en küçük bir cüz’î gibi olması ve en çok ve en az farkı bulunmaması hem bu hayretli hikmetini ve bu azametli tılsımını ve tavr-ı aklın haricindeki bu muammasını ve İslâmiyet’in en mühim esasını ve imanın en derin bir medarını ve tevhidin en büyük bir temelini beyan ve hall ve keşif ve ispat etmekle Kur’an’ın tılsımı açılır ve hilkat-i kâinatın en gizli ve bilinmez ve felsefeyi idrakinden âciz bırakan muamması bilinir.

Hâlık-ı Rahîm’ime yüz bin defa Risaletü’n-Nur’un hurufatı adedince şükür ve hamdolsun ki Risaletü’n-Nur bu acib tılsımı ve bu garib muammayı hall ve keşif ve ispat etmiş. Ve bilhassa Yirminci Mektup’un âhirlerinde وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَى۟ءٍ قَدٖيرٌ bahsinde ve haşre dair Yirmi Dokuzuncu Söz’ün “Fâil muktedirdir.” bahsinde, Yirmi Dokuzuncu Lem’a-i Arabiye’nin “Allahu ekber” mertebelerinden kudret-i İlahiyenin ispatında, kat’î bürhanlarla, iki kere iki dört eder derecesinde ispat edilmiş.

Onun için izahı onlara havale etmekle beraber, bir fihriste hükmünde bu sırrı açan esasları ve delilleri icmalen beyan ve on üç basamak olarak on üç sırra işaret etmek istedim. Birinci ve ikinci sırları yazdım. Fakat maatteessüf hem maddî hem manevî iki kuvvetli mani, beni şimdilik mütebâkisinden vazgeçirdiler.

Birinci Sır: Bir şey zatî olsa onun zıddı o zata ârız olamaz. Çünkü içtimaü’z-zıddeyn olur, o da muhaldir. İşte bu sırra binaen, madem kudret-i İlahiye zatiyedir ve Zat-ı Akdes’in lâzım-ı zarurîsidir. Elbette o kudretin zıddı olan acz, o Zat-ı Kadîr’e ârız olması mümkün olmaz.

Ve madem bir şeyde mertebelerin bulunması, o şeyin içinde zıddının tedahülü iledir. Mesela, ziyanın kavî ve zayıf gibi mertebeleri, zulmetin müdahalesi ile ve hararetin ziyade ve aşağı dereceleri, soğuğun karışması ile ve kuvvetin şiddet ve noksan miktarları, mukavemetin karşılaması ve mümanaatıyladır. Elbette o kudret-i zatiyede mertebeler bulunmaz. Bütün eşyayı, bir tek şey gibi icad eder.

Ve madem o kudret-i zatiyede mertebeler bulunmaz ve zaaf ve noksan olamaz, elbette hiçbir mani onu karşılayamaz ve hiçbir icad ona ağır gelmez.

Ve madem hiçbir şey ona ağır gelmez, elbette haşr-i a’zamı bir bahar kadar kolay ve bir baharı bir ağaç kadar suhuletli ve bir ağacı bir çiçek kadar zahmetsiz icad ettiği gibi; bir çiçeği bir ağaç kadar sanatlı, bir ağacı bir bahar kadar mu’cizatlı ve bir baharı bir haşir gibi cem’iyetli ve hârikalı halk eder ve gözümüzün önünde halk ediyor.

Risale-i Nur’da kat’î ve kuvvetli çok bürhanlar ile ispat edilmiş ki: Eğer vahdet ve tevhid olmazsa bir çiçek, bir ağaç kadar belki daha müşkülatlı ve bir ağaç, bir bahar kadar belki daha suubetli olmakla beraber; kıymet ve sanatça bütün bütün sukut edeceklerdi. Ve şimdi bir dakikada yapılan bir zîhayat, bir senede ancak yapılacaktı, belki de hiç yapılmayacaktı.

İşte bu mezkûr sırra binaendir ki: Gayet mebzuliyet ve çoklukla beraber gayet kıymettar ve gayet çabuk ve kolaylıkla beraber gayet sanatlı olan bu meyveler, bu çiçekler, bu ağaçlar ve hayvancıklar muntazaman meydana çıkıyorlar ve vazife başına geçiyorlar ve tesbihatlarını yapıp, bitirip, tohumlarını yerlerinde tevkil ederek gidiyorlar.

İkinci Sır: Nasıl ki nuraniyet ve şeffafiyet ve itaat sırrıyla ve kudret-i zatiyenin bir cilvesiyle bir tek güneş, bir tek âyineye ziyalı akis verdiği gibi; hadsiz âyinelere ve parlak şeylere ve katrelere o kayıtsız kudretinin geniş faaliyetinden ziyalı ve hararetli olan ayn-ı aksini emr-i İlahî ile kolayca verebilir. Az ve çok birdir, farkı yoktur.

Hem bir tek kelime söylense nihayetsiz hallakıyetin nihayetsiz vüs’atinden, o bir tek kelime bir tek adamın kulağına zahmetsiz girdiği gibi bir milyon kulakların kafalarına da izn-i Rabbanî ile zahmetsiz girer. Binlerle dinleyen ile bir tek dinleyen müsavidir, fark etmez.

Hem göz gibi bir tek nur veya Cebrail gibi nurani bir tek ruhanî; tecelli-i rahmet içinde olan faaliyet-i Rabbaniyenin kemal-i vüs’atinden bir tek yere suhuletle baktığı ve gittiği ve bir tek yerde suhuletle bulunduğu gibi binler yerlerde de kudret-i İlahiye ile suhuletle bulunur, bakar, girer; az, çok farkı yoktur.

Aynen öyle de kudret-i zatiye-i ezeliye, en latîf, en has bir nur ve bütün nurların nuru olduğundan ve eşyanın mahiyetleri ve hakikatleri ve melekûtiyet vecihleri şeffaf ve âyine gibi parlak olduğundan ve zerrattan ve nebatattan ve zîhayattan tâ yıldızlara ve güneşlere ve aylara kadar her şey, o kudret-i zatiyenin hükmüne gayet derecede itaatli, inkıyadlı ve o kudret-i ezelînin emirlerine nihayet derecede mutî ve musahhar bulunduğundan, elbette hadsiz eşyayı bir tek şey gibi icad eder ve yanlarında bulunur. Bir iş bir işe mani olmaz. Büyük ve küçük, çok ve az, cüz’î ve küllî birdir. Hiçbiri ona ağır gelmez.

Hem nasıl ki Onuncu ve Yirmi Dokuzuncu Sözlerde denildiği gibi; intizam ve muvazene ve hükme itaat ve emirleri imtisal sırlarıyla, yüz hane kadar bir büyük sefineyi bir çocuğun parmağıyla oyuncağını çevirdiği gibi döndürür, gezdirir.

Hem bir âmir, bir “Arş!” emriyle bir tek neferi hücum ettirdiği gibi muntazam ve mutî bir orduyu dahi o tek emriyle hücuma sevk eder.

Hem pek büyük bir hassas mizanın iki gözünde, iki dağ muvazene vaziyetinde bulunsalar iki kefesinde iki yumurta bulunan diğer mizanın, bir tek ceviz, bir kefesini yukarıya kaldırması, birini aşağı indirmesi gibi; o tek ceviz, bir kanun-u hikmetle öteki büyük mizanın bir gözünü dağ ile beraber dağın başına ve öbür dağı, derelerin dibine indirebilir.

Aynen öyle de kayıtsız, nihayetsiz, nurani, zatî, sermedî olan kudret-i Rabbaniyede ve beraberinde bütün intizamatın ve nizamların ve muvazenelerin menşei, menbaı, medarı, masdarı olan nihayetsiz bir hikmet ve gayet hassas bir adalet-i İlahiye bulunduğundan ve cüz’î ve küllî ve büyük ve küçük her şey ve bütün eşya, o kudretin hükmüne musahhar ve tasarrufuna münkad olduğundan, elbette zerreleri kolayca tedvir ve tahrik ettiği gibi yıldızları dahi nizam-ı hikmet sırrıyla kolayca döndürür, çevirir.

Ve baharda, bir emir ile suhuletle bir sineği ihya ettiği gibi; bütün sineklerin taifelerini ve bütün nebatatı ve hayvancıkların ordularını, kudretindeki hikmet ve mizanın sırrıyla, aynı emirle, aynı kolaylıkla diriltip meydan-ı hayata sevk eder.

Ve bir ağacı baharda çabuk diriltmek ve kemiklerine hayat vermek gibi o hikmetli, adaletli kudret-i mutlaka ile koca arzı ve zemin cenazesini, baharda o ağaç gibi kolayca ihya edip yüz bin çeşit haşirlerin misallerini icad eder.

Ve bir emr-i tekvinî ile arzı dirilttiği gibi اِن۟ كَانَت۟ اِلَّا صَي۟حَةً وَاحِدَةً فَاِذَاهُم۟ جَمٖيعٌ لَدَي۟نَا مُح۟ضَرُونَ fermanıyla yani “Bütün ins ve cin, bir tek sayha ve emir ile yanımızda meydan-ı haşre hazır olurlar.”

Hem وَمَٓا اَم۟رُ السَّاعَةِ اِلَّا كَلَم۟حِ ال۟بَصَرِ اَو۟ هُوَ اَق۟رَبُ ferman etmesiyle yani “Kıyamet ve haşrin işi ve yapılması gözünü kapayıp hemen açmak kadardır belki daha yakındır.” der.

Hem مَا خَل۟قُكُم۟ وَلَا بَع۟ثُكُم۟ اِلَّا كَنَف۟سٍ وَاحِدَةٍ âyetiyle yani “Ey insanlar! Sizin icad ve ihyanız ve haşir ve neşriniz, bir tek nefsin ihyası gibi kolaydır. Kudretime ağır gelmez.” mealinde bulunan şu üç âyetin sırrıyla, aynı emir ile aynı kolaylıkla bütün ins ve cinleri ve hayvanı ve ruhanî ve melekleri haşr-i ekberin meydanına ve mizan-ı a’zamın önüne getirir. Bir iş bir işe mani olmaz.

Üçüncü ve dördüncüden tâ on üçüncü sırra kadar, arzuma muhalif olarak başka vakte ta’lik edildi.

DÖRDÜNCÜ HAKİKAT

Mevcudatın vücudları ve zuhurları, beraberlik ve birbiri içinde birlik ve birbirine benzemeklik ve birbirinin misal-i musağğarı ve numune-i ekberi ve bir kısım küll ve küllî ve diğer kısım onun cüzleri ve fertleri ve birbirine sikke-i fıtratta müşabehet ve nakş-ı sanatta münasebet ve birbirine yardım etmek ve birbirinin vazife-i fıtriyesini tekmil etmek gibi çok cihetü’l-vahdet noktalarında; bedahet derecesinde tevhidi ilan ve Sâni’lerinin vâhid olduğunu ispat etmek ve kâinatın rububiyet cihetinde, tecezzi ve inkısam kabul etmez bir küll ve küllî hükmünde bulunduğunu izhar etmektir.

Evet mesela, her baharda nebatattan ve hayvanattan dört yüz bin nev’in hadsiz efradlarını, beraber ve birbiri içinde, bir anda ve bir tarzda, yanlışsız, hatasız, kemal-i hikmet ve hüsn-ü sanatla icad etmek ve idare ve iaşe etmek...

Hem kuşların misal-i musağğarları olan sineklerden tâ numune-i ekberleri olan kartallara kadar hadsiz efradlarını yaratmak ve hava âleminde, seyahat ve yaşamalarına yardım eden cihazatı verip gezdirmek ve havayı şenlendirmekle beraber, yüzlerinde mu’cizane birer sikke-i sanat ve cisimlerinde müdebbirane birer hâtem-i hikmet ve mahiyetlerinde mürebbiyane birer turra-i ehadiyet koymak...

Hem zerrat-ı taamiyeyi hüceyrat-ı bedeniyenin imdadına ve nebatatı hayvanatın imdadına ve hayvanatı insanların yardımına ve umum valideleri iktidarsız yavruların muavenetine hakîmane, rahîmane koşturmak, göndermek…

Hem daire-i Kehkeşan’dan ve manzume-i şemsiyeden ve anâsır-ı arziyeden tâ göz hadekasının perdelerine ve gül goncasının yapraklarına ve mısır sümbülünün gömleklerine ve kavunun çekirdeklerine kadar mütedâhil daireler gibi cüz’î ve küllî hükmünde aynı intizam ve hüsn-ü sanat ve aynı fiil ve kemal-i hikmetle tasarruf etmek, elbette bedahet derecesinde ispat eder ki:

Bu işleri yapan hem vâhiddir, birdir, her şeyde sikkesi var.

Hem de hiçbir mekânda olmadığı gibi her mekânda hazırdır.

Hem güneş gibi; her şey ondan uzak, o ise her şeye yakındır.

Hem daire-i Kehkeşan ve manzume-i şemsiye gibi en büyük şeyler ona ağır gelmediği gibi kandaki küreyvat, kalpteki hatırat ondan gizlenmez; tasarrufundan hariç kalmaz.

Hem her şey ne kadar büyük ve çok olursa olsun, en küçük, en az bir şey gibi ona kolaydır ki sineği kartal sisteminde ve çekirdeği ağacın mahiyetinde ve bir ağacı bir bahçe suretinde ve bir bahçeyi bir bahar sanatında ve bir baharı bir haşir vaziyetinde suhuletle icad eder.

Ve sanatça çok kıymettar şeyleri, bize çok ucuz verir, ihsan eder. İstediği fiyat ise bir “Bismillah” ve bir “Elhamdülillah”tır. Yani, o çok kıymettar nimetlerin makbul fiyatları, başta “Bismillahirrahmanirrahîm” ve âhirinde “Elhamdülillah” demektir.

Bu Dördüncü Hakikat dahi Risale-i Nur’da izah ve ispat edildiğinden bu kısacık işaretle iktifa ediyoruz.

Bizim seyyahın ikinci menzilde gördüğü

BEŞİNCİ HAKİKAT

Kâinatın mecmuunda ve erkânında ve eczasında ve her mevcudunda bir intizam-ı ekmelin bulunması ve o memleket-i vâsianın tedvir ve idaresine medar olan ve heyet-i umumiyesine taalluk eden maddeler ve vazifedarlar birer vâhid olması ve o haşmetli şehir ve meşherde tasarruf eden isimler ve fiiller, birbiri içinde ve birer ve bir mahiyet ve vâhid ve her yerde aynı isim ve aynı fiil olmakla beraber, her şeyi veya ekser eşyayı ihataları ve şümulleri ve o ziynetli sarayın tedbirine ve şenlenmesine ve binasına medar olan unsurlar ve neviler, birbiri içinde ve birer ve bir mahiyet-i vâhide ve her yerde aynı unsur ve aynı nevi bulunmakla beraber zeminin yüzünü ve ekserisini intişar ile ihata etmeleri elbette bedahetle ve zaruretle iktiza eder ve delâlet eder ve şehadet eder ve gösterir ki:

Bu kâinatın sâni’i ve müdebbiri ve bu memleketin sultanı ve mürebbisi ve bu sarayın sahibi ve bânisi birdir, tektir, vâhiddir, ehaddir. Misli ve naziri olamaz ve veziri ve muîni yoktur. Şeriki ve zıddı olamaz, aczi ve kusuru yoktur.

Evet, intizam tam bir vahdettir, bir tek nazzamı ister. Münakaşaya medar olan şirki kaldırmaz.

Madem bu kâinatın heyet-i mecmuasından, arzın yevmî ve senevî deveranından tâ insanın simasına ve başının duygular manzumesine ve kandaki beyaz ve kırmızı küreyvatın deveranına ve cereyanına kadar, küllî olsun cüz’î olsun her bir şeyde hikmetli ve dikkatli bir intizam var. Elbette bir Kadîr-i Mutlak’tan ve bir Hakîm-i Mutlak’tan başka hiçbir şey, kasd ve icad suretiyle elini hiçbir şeye uzatamaz ve karışamazlar. Belki yalnız kabul ederler, mazhar ve münfail olurlar.

Ve madem tanzim etmek ve bilhassa gayeleri takip etmek ve maslahatları gözeterek bir intizam vermek, yalnız ilim ve hikmetle olur ve irade ve ihtiyar ile yapılır. Elbette ve herhalde, bu hikmet-perverane intizam ve bu gözümüz önündeki maslahatkârane, çeşit çeşit, hadsiz intizamat-ı mahlukat, bedahet derecesinde delâlet ve şehadet eder ki bu mevcudatın hâlıkı ve müdebbiri birdir, fâildir, muhtardır. Her şey onun kudretiyle vücuda gelir, onun iradesiyle birer vaziyet-i mahsusa alır ve onun ihtiyarıyla bir suret-i muntazama giyer.

Hem madem bu misafirhane-i dünyanın sobalı lambası birdir ve rûznameli kandili birdir ve rahmetli süngeri birdir ve ateşli aşçısı birdir ve hayatlı şurubu birdir ve himayetli tarlası birdir… Bir, bir, bir… Tâ bin bir birler kadar... Elbette bu bir birler bedahetle şehadet eder ki bu misafirhanenin sâni’i ve sahibi birdir. Hem gayet kerîm ve misafirperverdir ki bu yüksek ve büyük memurlarını, zîhayat yolcularına hizmetkâr edip istirahatlerine çalıştırıyor.

Hem madem dünyanın her tarafında tasarruf eden ve nakışları ve cilveleri görünen “Hakîm, Rahîm, Musavvir, Müdebbir, Muhyî, Mürebbi” gibi isimler ve “hikmet ve rahmet ve inayet” gibi şe’nler ve “tasvir ve tedvir ve terbiye” gibi fiiller birdirler. Her yerde aynı isim, aynı fiil birbiri içinde hem nihayet mertebede hem ihatalıdırlar. Hem birbirinin nakşını öyle tekmil ederler ki güya o isimler ve o fiiller ittihat edip kudret ayn-ı hikmet ve rahmet ve hikmet ayn-ı inayet ve hayat oluyor.

Mesela, hayat verici ismin bir şeyde tasarrufu göründüğü anda, yaratıcı ve tasvir edici ve rızık verici gibi çok isimlerin aynı anda, her yerde, aynı sistemde tasarrufatları görünüyor. Elbette ve elbette ve bedahetle şehadet eder ki o ihatalı isimlerin müsemması ve her yerde aynı tarzda görünen şümullü fiillerin fâili birdir, tektir, vâhiddir, ehaddir. Âmennâ ve saddaknâ!

Hem madem masnuatın maddeleri ve mâyeleri olan unsurlar zemini ihata ederler. Ve mahlukattan, vahdeti gösteren çeşit çeşit sikkeleri taşıyan nevilerin her biri bir iken rûy-i zeminde intişar edip istila ederler. Elbette bedahetle ispat eder ki o unsurlar müştemilatıyla ve o neviler efradıyla bir tek zatın malıdır, mülküdür. Ve öyle bir Vâhid-i Kadîr’in masnuları ve hizmetkârlarıdır ki o koca istilacı unsurları, gayet itaatli bir hizmetçi ve o zeminin her tarafına dağılan nevileri gayet intizamlı bir nefer hükmünde istihdam eder.

Bu hakikat dahi Risaletü’n-Nur’da ispat ve izah edildiğinden burada bu kısa işaretle iktifa ediyoruz. Bizim yolcu, bu beş hakikatten aldığı feyz-i imanî ve zevk-i tevhidî neşesiyle müşahedatını hülâsa ve hissiyatını tercüme ederek kalbine diyor:

Bak kitab-ı kâinatın safha-i rengînine

Hâme-i zerrîn-i kudret, gör ne tasvir eylemiş

Kalmamış bir nokta-i muzlim çeşm-i dil erbabına

Sanki âyâtın Hudâ, nur ile tahrir eylemiş.

Hem bil ki:

Kitab-ı âlemin evrakıdır eb’ad-ı nâmahdud

Sutûr-u hâdisat-ı dehirdir âsâr-ı nâma’dud

Yazılmış destgâh-ı levh-i mahfuz-u hakikatte

Mücessem lafz-ı manidardır, âlemde her mevcud.

Hem dinle:

چُو لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ بَرَابَر۟ مٖيزَنَن۟د۟ هَر۟ شَى۟

دَمَادَم۟ جُويَدَن۟د۟ يَا حَق۟ سَرَاسَر۟ گُويَدَن۟د۟ يَا حَى۟

نَعَم۟ وَ فٖى كُلِّ شَى۟ءٍ لَهُ اٰيَةٌ تَدُلُّ عَلٰى اَنَّهُ وَاحِدٌ diyerek, kalbiyle beraber nefsi dahi tasdik ederek “Evet, evet” dediler.

İşte dünya misafiri ve kâinat seyyahının ikinci menzilde müşahede ettiği beş hakikat-i tevhidiyeye kısa bir işaret olarak Birinci Makam’ın ikinci babında ikinci menzile ait böyle denilmiş:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاحِدُ ال۟اَحَدُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وَح۟دَتِهٖ فٖى وُجُوبِ وُجُودِهٖ مُشَاهَدَةُ حَقٖيقَةِ ال۟كِب۟رِيَاءِ وَ ال۟عَظَمَةِ فِى ال۟كَمَالِ وَ ال۟اِحَاطَةِ . وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ حَقٖيقَةِ ظُهُورِ ال۟اَف۟عَالِ بِال۟اِط۟لَاقِ وَ عَدَمُ النِّهَايَةِ لَا تُقَيِّدُهَا اِلَّا ال۟اِرَادَةُ وَ ال۟حِك۟مَةُ . وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ حَقٖيقَةِ اٖيجَادِ ال۟مَو۟جُودَاتِ بِال۟كَث۟رَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ فِى السُّر۟عَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ وَ خَل۟قُ ال۟مَخ۟لُوقَاتِ بِالسُّهُولَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ فِى ال۟اِت۟قَانِ ال۟مُط۟لَقِ وَ اِب۟دَاعُ ال۟مَص۟نُوعَاتِ بِال۟مَب۟ذُولِيَّةِ ال۟مُط۟لَقَةِ فٖى غَايَةِ حُس۟نِ الصَّن۟عَةِ وَ غُلُوِّ ال۟قِي۟مَةِ . وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ حَقٖيقَةِ وُجُودِ ال۟مَو۟جُودَاتِ عَلٰى وَج۟هِ ال۟كُلِّ وَ ال۟كُلِّيَّةِ وَ ال۟مَعِيَّةِ وَ ال۟جَامِعِيَّةِ وَ التَّدَاخُلِ وَ ال۟مُنَاسَبَةِ . وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ حَقٖيقَةِ ال۟اِن۟تِظَامَاتِ ال۟عَامَّةِ ال۟مُنَافِيَةِ لِلشِّر۟كَةِ . وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ وَح۟دَةِ مَدَارَاتِ تَدَابٖيرِ ال۟كَائِنَاتِ الدَّالَّةِ عَلٰى وَح۟دَةِ صَانِعِهَا بِال۟بَدَاهَةِ وَ كَذَا وَح۟دَةُ ال۟اَس۟مَاءِ وَ ال۟اَف۟عَالِ ال۟مُتَصَرِّفَةِ ال۟مُحٖيطَةِ . وَ كَذَا وَح۟دَةُ ال۟عَنَاصِرِ وَ ال۟اَن۟وَاعِ ال۟مُن۟تَشِرَةِ ال۟مُس۟تَو۟لِيَةِ عَلٰى وَج۟هِ ال۟اَر۟ضِ

Sonra o seyyah-ı âlem asırlarda gezerken müceddid-i elf-i sânî, İmam-ı Rabbanî Ahmed-i Farukî’nin medresesine rast geldi, girdi; onu dinledi. O İmam, ders verirken diyordu:

“Bütün tarîkatların en mühim neticesi, hakaik-i imaniyenin inkişafıdır.” ve “Bir tek mesele-i imaniyenin vuzuh ile inkişafı, bin keramata ve ezvaka müreccahtır.” Hem diyordu:

Eski zamanda, büyük zatlar demişler ki: “Mütekellimînden ve ilm-i kelâm ulemasından birisi gelecek, bütün hakaik-i imaniye ve İslâmiyeyi delail-i akliye ile kemal-i vuzuh ile ispat edecek.” Ben istiyorum ki ben o olsam belki (Hâşiye) o adamım, diye iman ve tevhid bütün kemalât-ı insaniyenin esası, mâyesi, nuru, hayatı olduğunu ve تَفَكُّرُ سَاعَةٍ خَي۟رٌ مِن۟ عِبَادَةِ سَنَةٍ düsturu, tefekkürat-ı imaniyeye ait bulunması ve Nakşî tarîkatında hafî zikrin ehemmiyeti ise bu çok kıymettar tefekkürün bir nevi olmasıdır, diye talim ederdi.

Seyyah tamamıyla işitti. Döndü, nefsine dedi ki: Madem bu kahraman imam böyle diyor ve madem bir zerre kuvvet-i imaniyenin ziyadeleşmesi, bir batman marifet ve kemalâttan daha kıymetlidir ve yüz ezvakın balından daha tatlıdır. Ve madem bin seneden beri iman ve Kur’an aleyhinde teraküm eden Avrupa feylesoflarının itirazları ve şüpheleri yol bulup ehl-i imana hücum ediyor. Ve bir saadet-i ebediyenin ve bir hayat-ı bâkiyenin ve bir cennet-i daimenin anahtarı, medarı, esası olan erkân-ı imaniyeyi sarsmak istiyorlar. Elbette her şeyden evvel imanımızı taklitten tahkike çevirip kuvvetlendirmeliyiz.

Öyle ise haydi ileri! Gel, bulduğumuz birer dağ kuvvetindeki bu yirmi dokuz mertebe-i imaniyeyi namazın mübarek tesbihatının mübarek adedi olan otuz üç mertebesine iblağ etmek fikriyle, bu ibretgâhın bir üçüncü menzilini daha görmek için Bismillahirrahmanirrahîm’in anahtarı ile zîhayat âlemindeki idare ve iaşe-i rabbaniyenin kapısını çalmalıyız ve açmalıyız, diyerek mahşer-i acayip ve mecma-ı garaib olan bu üçüncü menzilin kapısını istirhamla çaldı, Bismillahilfettah ile açtı. Üçüncü menzil göründü. Girdi, gördü ki dört hakikat-i muazzama ve muhita o menzili ışıklandırıyorlar ve güneş gibi tevhidi gösteriyorlar.

BİRİNCİ HAKİKAT: “Fettahiyet” hakikatidir.

Yani Fettah isminin tecellisiyle basit bir maddeden ayrı ayrı, çeşit çeşit, hadsiz, muntazam suretlerin, beraber, her tarafta, bir anda, bir fiil ile açılmasıdır. Evet, nasıl ki umum kâinatın bağistanında ayrı ayrı hadsiz mevcudatı; çiçekler misillü, Fettah ismiyle her birisine münasip bir tarz-ı muntazam ve bir şahsiyet-i mümtaze kudret-i Fâtıra açmış, vermiş. Aynen öyle de fakat daha mu’cizatlı olarak; zemin bahçesinde dört yüz bin enva-ı zîhayata dahi her birisine gayet sanatlı ve hikmetli bir suret-i mevzune ve müzeyyene ve mümtaze vermiş.

يَخ۟لُقُكُم۟ فٖى بُطُونِ اُمَّهَاتِكُم۟ خَل۟قًا مِن۟ بَع۟دِ خَل۟قٍ فٖى ظُلُمَاتٍ ثَلَاثٍ ذٰلِكُمُ اللّٰهُ رَبُّكُم۟ لَهُ ال۟مُل۟كُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ فَاَنّٰى تُص۟رَفُونَ ۝اِ نَّ اللّٰهَ لَا يَخ۟فٰى عَلَي۟هِ شَى۟ءٌ فِى ال۟اَر۟ضِ وَلَا فِى السَّمَٓاءِ ۝ هُوَ الَّذٖى يُصَوِّرُكُم۟ فِى ال۟اَر۟حَامِ كَي۟فَ يَشَٓاءُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ ال۟عَزٖيزُ ال۟حَكٖيمُ

âyetlerin ifadesiyle tevhidin en kuvvetli delili ve kudretin en hayretli mu’cizesi, suretleri açmasıdır. Bu hikmete binaen, feth-i suver hakikati tekrar ile –birkaç suretlerde– Risaletü’n-Nur’da ve bilhassa bu risalenin İkinci Makamı’nın Birinci Bab’ında altıncı ve yedinci mertebelerinde ispat ve beyan edilmesinden onlara havale edip burada bu kadar deriz ki:

Fenn-i nebatat ve fenn-i hayvanatın şehadetiyle ve tetkikat-ı amîkasıyla, bu feth-i suverde öyle bir ihata ve şümul ve sanat var ki bir tek Vâhid-i Ehad’den ve her şeyde her şeyi görebilecek ve yapabilecek bir Kadîr-i Mutlak’tan başka hiçbir şey bu cem’iyetli ve ihatalı fiile sahip olamaz. Çünkü bu feth-i suver fiili ise her yerde ve her anda bulunan nihayetsiz bir kudretin içinde nihayet derecede bir hikmet, bir dikkat, bir ihata ister. Ve böyle bir kudret ise ancak bütün kâinatı idare eden bir tek zatta bulunabilir.

Evet mesela, mezkûr âyetlerin ferman ettikleri gibi; üç karanlık içinde bütün validelerin erhamında insanların suretlerini ayrı ayrı, mizanlı, imtiyazlı, ziynetli ve intizamlı olarak hem şaşırmadan, yanlış etmeden, karıştırmadan basit bir maddeden açmak ve yaratmak olan fettahiyet ve umum rûy-i zeminde aynı kudret, aynı hikmet, aynı sanatla umum insanları ve hayvanları ve nebatları ihata eden bu feth-i suver hakikati; vahdaniyetin en kuvvetli bir bürhanıdır. Çünkü ihata etmek bir vahdettir, şirke yer bırakmaz.

Ve Birinci Bab’da vücub-u vücuda şehadet eden on dokuz hakikat nasıl ki vücudlarıyla Hâlık’ın vücuduna delâlet ederler, öyle de ihatalarıyla da vahdete şehadet ederler.

Bizim yolcunun üçüncü menzilde gördüğü

İKİNCİ HAKİKAT: “Rahmaniyet” hakikatidir.

Yani gözümüzle görüyoruz, birisi var ki bize zemin yüzünü rahmetin binlerle hediyeleri ile doldurmuş, bir ziyafetgâh yapmış ve rahmaniyetin yüz binlerle ayrı ayrı lezzetli taamları içinde dizilmiş bir sofra etmiş ve zemin içini rahîmiyet ve hakîmiyetin binlerle kıymettar ihsanlarını câmi’ bir mahzen yapmış.

Ve zemini devr-i senevîsinde bir ticaret gemisi hükmünde her sene âlem-i gaybdan levazımat-ı insaniye ve hayatiyenin yüz bin çeşitlerinden en güzellerini içine alarak yüklenmiş bir nevi sefine veya şimendifer gibi ve her baharı ise erzak ve elbisemizi taşıyan bir vagon hükmünde olarak bizlere gönderir. Bizi gayet rahîmane beslettirir. Ve bütün o hediyelerden, o nimetlerden istifade etmemiz için bize de yüzlerle ve binlerle iştihalar, ihtiyaçlar, duygular, hissiyatlar, hisler vermiş.

Evet, Âyet-i Hasbiye’ye dair olan Dördüncü Şuâ’da izah ve ispat edildiği gibi bize öyle bir mide vermiş ki hadsiz taamlardan lezzet alır.

Ve öyle bir hayat ihsan etmiş ki duyguları ile –bir sofra-i nimet gibi– koca cismanî âlemde hadsiz nimetlerinden istifade eder.

Ve öyle bir insaniyet bize lütfetmiş ki akıl ve kalp gibi çok âletleri ile hem maddî hem manevî âlemin nihayetsiz hediyelerinden zevk alır.

Ve öyle bir İslâmiyet bize bildirmiş ki âlem-i gayb ve âlem-i şehadetin nihayetsiz hazinelerinden nur alır.

Ve öyle bir iman hidayet etmiş ki dünya ve âhiret âlemlerinin hasra gelmez envarından ve hediyelerinden tenevvür edip müstefid eder.

Güya rahmet tarafından bu kâinat hadsiz antika ve acib ve kıymetli şeylerle tezyin edilmiş bir saraydır. Ve bütün o saraydaki hadsiz sandıkları ve menzilleri açacak anahtarlar insanın ellerine verilmiş ve bütün onlardan istifade ettirecek olan ihtiyaçlar, hissiyatlar insanın fıtratına verilmiş.

İşte böyle dünyayı ve âhireti ve her şeyi kaplamış bir rahmet, elbette o rahmet, vâhidiyet içinde bir ehadiyetin cilvesidir.

Yani nasıl ki güneşin ziyası, mukabilindeki umum eşyayı ihata etmesi ile vâhidiyete bir misal olduğu gibi parlak ve şeffaf her bir şey dahi kabiliyetine göre güneşin hem ziyasını hem hararetini hem ziyasındaki yedi rengini hem aks-i misalini almakla ehadiyete bir misal olduğundan elbette o ihatalı ziyayı gören adam, arzın güneşi vâhiddir, bir tektir diye hükmeder. Ve her parlak şeyde hattâ katrelerde güneşin ışıklı, hararetli aksini müşahede eden o adam, güneşin ehadiyetini, yani bizzat güneşi sıfatlarıyla her şeyin yanındadır ve her şeyin âyine-i kalbindedir diye, bilir.

Aynen öyle de Rahman-ı Zülcemal’in geniş rahmeti dahi ziya gibi umum eşyayı ihatası, o Rahman’ın vâhidiyetini ve hiçbir cihette şeriki bulunmadığını gösterdiği gibi her şeyde hususan her bir zîhayatta ve bilhassa insanda o cem’iyetli rahmetin perdesi altında o Rahman’ın ekser isimlerinin ışıkları ve bir nevi cilve-i zatiyesi bulunarak her ferde, bütün kâinata baktıracak ve münasebettarlık verecek bir cemiyet-i hayatiye vermesi dahi o Rahman’ın ehadiyetini ve her şeyin yanında hazır ve her şeyin her şeyini yapan o olduğunu ispat eder.

Evet nasıl ki o Rahman, o rahmetin vâhidiyetiyle ve ihatasıyla, kâinatın mecmuunda ve zeminin yüzünde celalinin haşmetini gösteriyor. Öyle de ehadiyetin cilvesiyle her bir zîhayatta, hususan insanda bütün nimetlerin numunelerini o fertte toplayıp o zîhayatın âlât ve cihazatına geçirip, tanzim ederek mecmu-u kâinatı parçalanmadan o tek ferde, bir cihette aynı hanesi gibi verdirmesiyle dahi cemalinin hususi şefkatini ilan eder ve insanda enva-ı ihsanatının temerküzünü bildirir.

Hem nasıl ki bir kavunun mesela her bir çekirdeğinde, o kavun temerküz ediyor. Ve o çekirdeği yapan zat elbette odur ki o kavunu yapar, sonra ilminin hususi mizanıyla ve hikmetinin ona mahsus kanunuyla o çekirdeği ondan sağar, toplar, tecessüm ettirir. Ve o tek kavunun tek ve vâhid ustasından başka hiçbir şey, o çekirdeği yapamaz ve yapması muhaldir.

Aynen öyle de rahmaniyetin tecellisiyle kâinat bir ağaç, bir bostan ve zemin bir meyve, bir kavun ve zîhayat ve insan bir çekirdek hükmünde olduğundan elbette en küçük bir zîhayatın Hâlık’ı ve Rabb’i, bütün zeminin ve kâinatın Hâlık’ı olmak lâzım gelir.

Elhasıl: Nasıl ki ihatalı olan fettahiyet hakikatiyle bütün mevcudatın muntazam suretlerini basit maddeden yapmak ve açmak, vahdeti bedahetle ispat eder. Öyle de her şeyi ihata eden rahmaniyet hakikati dahi vücuda gelen ve dünya hayatına giren bütün zîhayatları ve bilhassa yeni gelenleri kemal-i intizamla beslemesi ve levazımatını yetiştirmesi ve hiçbirini unutmaması ve aynı rahmet, her yerde, her anda ve her ferde yetişmesiyle bedahetle hem vahdeti hem vahdet içinde ehadiyeti gösterir.

Risale-i Nur, ism-i Hakîm ve ism-i Rahîm’in mazharı olduğundan Risale-i Nur’un birçok yerlerinde, hakikat-i rahmetin nükteleri ve cilveleri izah ve ispat edildiğinden, burada bu katre ile o bahre işaret edip o pek uzun kıssayı kısa kesiyoruz.

Seyyahımızın üçüncü menzilde müşahede ettiği

ÜÇÜNCÜ HAKİKAT: “Müdebbiriyet ve idare” hakikatidir.

Yani, gayet dehşetli ve süratli ecram-ı semaviyeyi ve gayet istilacı ve karıştırıcı unsurları ve gayet ihtiyaçlı, zafiyetli mahlukat-ı arziyeyi kemal-i intizam ve muvazene ile idare etmek, birbirlerine muavenettar yapmak ve imtizaçkârane idare etmek ve tedbirlerini görmek ve bu koca âlemi bir mükemmel memleket, bir muhteşem şehir, bir müzeyyen saray gibi yapmak hakikatidir.

İşte bu cebbarane ve rahmanane idarenin büyük dairelerini bırakıp yalnız baharda zemin yüzünde cereyan eden o idarenin bir tek sahife ve safhasını Risaletü’n-Nur, Onuncu Söz gibi mühim risalelerinde izah ve ispat etmesine binaen, kısa bir suretini bir temsil ile göstereceğiz. Şöyle ki:

Mesela ve faraza, hârika ve cihangir bir zat, dört yüz bin ayrı ayrı milletlerden, taifelerden bir ordu teşkil etse her milletin ve her taifenin neferlerine ait elbiselerini hem silahlarını hem yemeklerini hem talimat hem terhisatlarını hem hidematlarını, birbirinden ayrı ayrı hem çeşit çeşit olarak bütün o muhtelif cihazatı noksansız, kusursuz, yanlışsız, hatasız, vakti vaktine, gecikmeden, karıştırmadan kemal-i intizamla ve gayet mükemmel bir tarzda o mu’cizatlı kumandan verse; elbette o gayet geniş ve karışık ve ince ve muvazeneli ve kesretli ve adaletli idareye, o hârika kumandanın fevkalâde kudretinden başka hiçbir sebep elini uzatamaz. Eğer uzatsa muvazeneyi bozar ve karıştırır.

Aynen öyle de gözümüzle görüyoruz ki bir dest-i gaybî, her baharda dört yüz bin muhtelif nevilerden mürekkeb bir muhteşem orduyu icad edip idare ediyor. Kıyamete numune olan güz mevsiminde, o dört yüz binden üç yüz bin nebatî ve hayvanî nevilerini vefatlar suretinde ve mevtler namında terhis edip vazifelerinden paydos ediyor. Ve haşir ve neşre numune olan baharda haşr-i a’zamın üç yüz bin misalini birkaç hafta zarfında kemal-i intizamla inşa edip hattâ bir tek ağaçta dört küçük haşirleri, yani kendini ve yapraklarını ve çiçeklerini ve meyvelerini, gitmiş baharın aynı gibi neşirlerini gözümüze gösterdikten sonra, o dört yüz bin envaa bâliğ olan ordu-yu Sübhanînin her nev’e, her taifeye mahsus ve münasip ayrı ayrı rızıklarını ve çeşit çeşit müdafaa silahlarını ve ayrı ayrı libaslarını ve ayrı ayrı talimlerini ve terhislerini ve ayrı ayrı bütün cihazat ve levazımatlarını, kemal-i intizamla, sehivsiz, hatasız, karıştırmadan ve hiçbirini unutmadan, umulmadık yerlerden, vakti vaktine vermekle kemal-i rububiyet ve hâkimiyet ve hikmet içinde vahdaniyetini ve ehadiyetini ve ferdiyetini ve nihayetsiz iktidarını ve hadsiz rahmetini ispat ederek bu tevhid fermanını zemin yüzünde, her bahar sahifesinde, kalem-i kader ile yazar.

Bizim seyyah, yalnız bir baharda bu fermanın bir tek sahifesini okuduktan sonra, nefsine dedi ki: Böyle her baharda haşr-i ekberden daha garib binlerle haşirleri inşa eden, mükâfat ve mücazat için kudretine nisbeten bir bahardan daha kolay olan haşri yapacağını ve kıyameti getireceğini umum enbiyasına binlerle defa vaad ve ahdeden ve Kur’an’da haşrin vukuuna binlerle işaretle beraber, bin adet âyetlerinde sarahaten hükmedip tehdit ve taahhüd eden bir Kadîr-i Cebbar’ın, bir Kahhar-ı Zülcelal’in o kadar vaadlerini tekzip ve kudretini inkâr hükmünde olan inkâr-ı haşir hatasını irtikâb edenlere cehennem azabı ayn-ı adalettir diye hükmetti, nefsi dahi “Âmennâ” dedi.

Dünya yolcusunun üçüncü menzilde müşahede ettiği

DÖRDÜNCÜ HAKİKAT olan Otuz Üçüncü Mertebe: “Rahîmiyet ve rezzakıyet” hakikatidir.

Yani umum zemin yüzünde ve içinde ve havasında ve denizinde bütün zîhayatın ve bilhassa zîruhun ve bilhassa âciz ve zayıfların ve bilhassa yavruların hem maddî ve midevî hem manevî bütün rızıklarını, şefkatkârane, kuru ve basit bir topraktan ve camid ve kemik gibi kuru odun parçalarından yapılan ve bilhassa en latîfi kan ve fışkı ortasından gelen ve bir dirhem kemik gibi bir tek çekirdekten yapılan binlerle okka taamların, vakti vaktine mukannen bir surette hiçbirini unutmayarak ve şaşırmayarak gözümüz önünde bir dest-i gaybî tarafından verilmesi hakikatidir.

Evet اِنَّ اللّٰهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو ال۟قُوَّةِ ال۟مَتٖينُ âyeti, iaşeyi ve infakı Ce­nab-ı Hakk’a tahsis edip hasrettiği gibi وَمَا مِن۟ دَٓابَّةٍ فِى ال۟اَر۟ضِ اِلَّا عَلَى اللّٰهِ رِز۟قُهَا وَيَع۟لَمُ مُس۟تَقَرَّهَا وَمُس۟تَو۟دَعَهَا كُلٌّ فٖى كِتَابٍ مُبٖينٍ âyeti dahi bütün insanların ve hayvanların rızıklarını taahhüd ve tekeffül-ü Rabbanî altına aldığı hem وَكَاَيِّن۟ مِن۟ دَٓابَّةٍ لَا تَح۟مِلُ رِز۟قَهَا اَللّٰهُ يَر۟زُقُهَا وَاِيَّاكُم۟ وَ هُوَ السَّمٖيعُ ال۟عَلٖيمُ âyeti de rızkı tedarik edemeyen, âciz ve iktidarsız olan zayıf bîçarelerin rızıklarını umulmadık yerden, belki gaybdan belki hiçten –mesela, denizin dibindeki böceklere hiçten ve bütün yavrulara umulmadık yerlerden ve bütün hayvanlara her baharda âdeta sırf gaybdan– infaklarını bilfiil tekeffül ederek bilmüşahede vermekle; esbab-perest insanlara dahi esbab perdesi altında yine o veriyor diye ispat ve ilan ettiği gibi pek çok âyât-ı Kur’aniye ve hadsiz şevahid-i kevniye, bi’l-ittifak her bir zîhayatın bir tek Rezzak-ı Zülcelal’in rahîmiyeti ile beslendiklerini gösteriyorlar.

Evet, bir nevi rızık isteyen ağaçlar iktidarsız ve ihtiyarsız olduklarından onlar, yerlerinde mütevekkilane dururken rızıkları onlara koşup gelmesi ve âciz yavruların nafakaları hayret-nümun tulumbacıklardan ağızlarına akması ve o yavrulara bir parça iktidar ve azıcık bir ihtiyar gelmesiyle süt kesilmesi, hususan insan yavrularına analarının şefkatleri yardımcı verilmesi, bedahetle ispat eder ki helâl rızık, iktidar ve ihtiyar ile mütenasiben değildir belki tevekkül veren zaaf ve acze nisbeten geliyor.

Ekseriyetçe sebeb-i hüsran olan hırsı tahrik eden iktidar ve ihtiyar ve zekâvet, bir kısım büyük ediblerde o edibleri bir nevi dilenciliğe kadar sevk ettiği gibi zekâvetsiz, kaba, çok âmî adamların tevekkülvari iktidarsızlıkları dahi onları zenginliğe îsal etmesi ve كَم۟ عَالِمٍ عَالِمٍ اَع۟يَت۟ مَذَاهِبُهُ وَ جَاهِلٍ جَاهِلٍ تَل۟قَاهُ مَر۟زُوقًا darb-ı mesel olması ispat eder ki rızk-ı helâl, iktidar ve ihtiyar kuvvetiyle kazanılmaz, buldurulmaz. Belki çalışmasını ve sa’yini kabul eden bir merhamet tarafından verilir ve ihtiyacına acıyan bir şefkat canibinden ihsan edilir. Fakat rızık ikidir:

Biri: Yaşamak için hakiki ve fıtrî rızıktır ki taahhüd-ü Rabbanî altındadır. Hattâ o kadar muntazamdır ki bedende yağ vesaire suretinde iddihar olunan fıtrî rızık, hiç olmazsa yirmi günden ziyade bir şey yemeden yaşatır, hayatını idame eder. Demek, yirmi otuz günden evvel ve bedende müddehar olan fıtrî rızkı bitmeden zâhiren açlıktan vefat edenler, rızıksızlıktan değil belki sû-i itiyaddan ve terk-i âdetten neş’et eden bir hastalıktan vefat ederler.

İkinci kısım rızık: İtiyad, israf ve sû-i istimalat ile tiryaki olup zaruret hükmüne geçen mecazî ve sun’î rızıktır. Bu kısım ise taahhüd-ü Rabbanî altında değil belki ihsana tabidir. Kâh verir kâh vermez.

Bu ikinci rızıkta, bahtiyar odur ki medar-ı saadet ve lezzet olan iktisat ve kanaatle sa’y-i helâli, bir nevi ibadet ve rızık için bir fiilî dua bilerek müteşekkirane ve minnettarane o ihsanı kabul edip hayatını saadetkârane geçirir.

Ve bedbaht odur ki medar-ı şakavet ve hasaret ve elem olan israf ve hırs ile sa’y-i helâli bırakarak, her kapıya başvurup tembelkârane ve zalimane ve müştekiyane hayatını geçirir, belki öldürür.

Nasıl ki mide bir rızık ister, öyle de kalp ve ruh ve akıl ve göz ve kulak ve ağız gibi insanın latîfeleri ve duyguları dahi Rezzak-ı Rahîm’den rızıklarını isterler ve müteşekkirane alırlar. Her birisine ayrı ayrı ve onlara lâyık ve onları memnun ve mütelezziz eden rızıkları, hazine-i rahmetten ihsan edilir. Belki Rezzak-ı Rahîm, onlara daha geniş rızık vermek için göz ve kulak, kalp ve hayal ve akıl gibi o latîfelerin her birisini, hazine-i rahmetinin birer anahtarı hükmünde yaratmış.

Mesela göz, kâinat yüzündeki hüsün ve cemal gibi kıymettar cevher hazinelerinin bir anahtarı olduğu misillü ötekiler dahi her biri birer âlemin anahtarı olur, iman ile istifade eder. Yine sadedimize dönüyoruz.

Bu kâinatı yaratan Zat-ı Kadîr-i Hakîm, nasıl ki kâinattan hayatı bir hülâsa-i câmia olarak halk edip umum maksatlarını ve isimlerinin cilvelerini onda temerküz ettiriyor. Öyle de hayat âleminde dahi rızkı bir cem’iyetli merkez-i şuunat yaparak, iştiha ihtiyacını ve zevk-i rızkîyi zîhayatta halk ederek hilkat-i kâinatın en ehemmiyetli bir gayesi ve bir hikmeti olan daimî ve küllî bir teşekkür ve minnettarlık ve perestişlik ile rububiyetine ve sevdirmesine karşı mukabele ettiriyor.

Mesela, çok geniş olan memleket-i Rabbaniyenin her tarafını, hususan melâike ve ruhanîler ile semavatı ve ervah ile âlem-i gaybı şenlendirdiği gibi; maddî âlemi dahi hususan hava ve arzı, her vakit ve her tarafını zîruhun, hususan kuşların ve kuşçukların vücudlarıyla şenlendirmek ve ruhlandırmak hikmetiyle ihtiyac-ı rızkî ve rızkın zevki, pek kuvvetli bir kamçı olarak hayvanları ve insanları rızık peşinde koşturmakla tahrik ederek tembellikten ve ataletten kurtarıp gezdirmesi, şuunat-ı rububiyetin bir hikmetidir. Eğer bu hikmet gibi mühim hikmetler olmasa idi, ağaçların erzakını onlara koşturduğu gibi hayvanların da mukannen olan tayinatlarını onlara zahmetsiz bir surette fıtrî hâcetlerini koşturacaktı.

İsm-i Rahîm ve Rezzak’ın cemallerini ve vahdaniyete şehadetlerini tam görmek için zemin yüzünü birden ihata edip müşahede edecek bir göz bulunsa kış âhirinde erzakları bitmek üzere olan hayvanat kafilelerine, imdad-ı gaybî ve ihsan-ı Rahmanî olarak nebatatın ellerine verilen ve ağaçların başlarına konulan ve validelerin sinelerine takılan ve sırf hazine-i gaybiye-i rahmetten gayet leziz ve gayet çok ve gayet mütenevvi taamları ve nimetleri gönderen Rezzak-ı Rahîm’in bu cilve-i şefkatinde ne kadar şirin bir güzellik, ne kadar tatlı bir cemal bulunduğunu görecek ve ondan bilecek ki:

Bir tek elmayı yapıp bir adama hakiki bir rızık olarak mün’imane veren, yalnız öyle bir zat yapar, verir ki mevsimleri, gece ve gündüzleri çevirir ve küre-i arzı bir sefine-i tüccariye gibi gezdirerek mevsimlerin mahsulatlarını onunla zemindeki muhtaç misafirlerine getirir. Çünkü o elmanın yüzünde bulunan sikke-i fıtrat ve hâtem-i hikmet ve turra-i samediyet ve mühr-ü rahmet, bütün elmalarda ve sair meyvelerde ve bütün nebatat ve hayvanatta bulunduğundan o tek elmanın hakiki mâliki ve sâni’i, elbette ve herhalde o elmanın emsali ve hemcinsi ve kardeşleri olan bütün sekene-i arzın ve onun bahçesi olan koca zeminin ve onun fabrikası olan ağacının ve onun tezgâhı olan mevsiminin ve onun terbiyegâhı olan bahar ve yazın Mâlik-i Zülcelal’i ve Hâlık-ı Zülcemal’i olacak, başka olamaz.

Demek, her bir meyve öyle bir mühr-ü vahdettir ki onun ağacı olan arzın ve onun bahçesi olan kâinat kitabının kâtibini ve sâni’ini bildirir ve vahdetini gösterir ve meyveler adedince vahdaniyet fermanının mühürlendiğine işaret eder.

Risaletü’n-Nur ism-i Rahîm ve ism-i Hakîm’in mazharı olduğundan, bu rahîmiyet hakikatinin çok lem’alarını ve çok sırlarını Risaletü’n-Nur çok eczalarında beyan ve ispat ettiğinden ona havale ile bu pek büyük hazineden halimin müsaadesizliği cihetiyle bu kısa işaretle iktifa edildi.

İşte bizim seyyah diyor ki: Elhamdülillah her yerde aradığım ve her şeyden sorduğum Hâlık’ımın ve Mâlik’imin vücub-u vücuduna ve vahdetine şehadet eden otuz üç hakikati gördüm ve dinledim. Her bir hakikat, güneş gibi parlak, karanlık bırakmaz; dağ gibi kuvvetli ve sarsılmaz. Ve her biri tahakkukuyla vücuduna gayet kat’î şehadet eder ve ihatasıyla vahdetine gayet zâhir delâlet eder. Ve sair erkân-ı imaniyeyi dahi içinde kuvvetli ispat etmekle beraber mecmu hakikatlerin icmaı ve ittifakı, imanımızı taklitten tahkike ve tahkikten ilmelyakîne ve ilmelyakînden aynelyakîne ve aynelyakînden hakkalyakîne iblağ ediyor.

اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ هٰذَا مِن۟ فَض۟لِ رَبّٖى

اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ الَّذٖى هَدٰينَا لِهٰذَا وَمَا كُنَّا لِنَه۟تَدِىَ لَو۟لَٓا اَن۟ هَدٰينَا اللّٰهُ لَقَد۟ جَٓاءَت۟ رُسُلُ رَبِّنَا بِال۟حَقِّ

İşte bu pür-merak seyyahın bu üçüncü menzilde müşahede ettiği dört muazzam hakikatlerden aldığı envar-ı imaniyeye gayet kısa bir işaret olarak Birinci Makam’ın ikinci babında üçüncü menzilin hakikatlerine dair şöyle denilmiş:

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ ال۟وَاحِدُ ال۟اَحَدُ الَّذٖى دَلَّ عَلٰى وَح۟دَتِهٖ فٖى وُجُوبِ وُجُودِهٖ مُشَاهَدَةُ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ ال۟فَتَّاحِيَّةِ بِفَت۟حِ الصُّوَرِ لِاَر۟بَعِ مِاَةِ اَل۟فِ نَو۟عٍ مِن۟ ذَوِى ال۟حَيَاةِ ال۟مُكَمَّلَةِ بِلَا قُصُورٍ بِشَهَادَةِ فَنِّ النَّبَاتِ وَ ال۟حَيَوَانِ . وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ الرَّح۟مَانِيَّةِ ال۟وَاسِعَةِ ال۟مُن۟تَظَمَةِ بِلَا نُق۟صَانٍ بِال۟مُشَاهَدَةِ وَ ال۟عِيَانِ . وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ عَظَمَةِ حَقٖيقَةِ ال۟اِدَارَةِ ال۟مُحٖيطَةِ لِجَمٖيعِ ذَوِى ال۟حَيَاةِ وَ ال۟مُن۟تَظَمَةِ بِلَا خَطَاءٍ وَ لَا نُق۟صَانٍ . وَ كَذَا مُشَاهَدَةُ عَظَمَةِ اِحَاطَةِ حَقٖيقَةِ الرَّحٖيمِيَّةِ وَ ال۟اِعَاشَةِ الشَّامِلَةِ لِكُلِّ ال۟مُر۟تَزِقٖينَ ال۟مُقَنَّنَةِ فٖى كُلِّ وَق۟تِ ال۟حَاجَةِ بِلَا سَه۟وٍ وَ لَا نِس۟يَانٍ ۝ جَلَّ جَلَالُ رَزَّاقِهَا الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ ال۟حَنَّانِ ال۟مَنَّانِ وَ عَمَّ نَوَالُهُ وَ شَمِلَ اِح۟سَانُهُ وَ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

يَا رَبِّ بِحَقِّ بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ يَا اَللّٰهُ يَا رَح۟مٰنُ يَا رَحٖيمُ صَلِّ وَسَلِّم۟ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَعَلٰى اٰلِهٖ وَاَص۟حَابِهٖ اَج۟مَعٖينَ بِعَدَدِ جَمٖيعِ حُرُوفِ رَسَائِلِ النُّورِ ال۟مَض۟رُوبِ تِل۟كَ ال۟حُرُوفُ فٖى عَاشِرَاتِ دَقَائِقِ جَمٖيعِ عُم۟رِنَا فِى الدُّن۟يَا وَال۟اٰخِرَةِ مَعَ ضَر۟بِ مَج۟مُوعِهَا فٖى ذَرَّاتِ وُجُودٖى فٖى مُدَّةِ حَيَاتٖى وَاغ۟فِر۟لٖى وَلِمَن۟ يُعٖينُنٖى فٖى نَش۟رِ رَسَائِلِ النُّورِ وَكِتَابَتِهَا بِصَدَاقَةٍ بِكُلِّ صَلَاةٍ مِن۟هَا وَ لِاٰبَائِنَا وَلِسَادَاتِنَا وَشُيُوخِنَا وَ لِاَخَوَاتِنَا وَاِخ۟وَانِنَا وَلِطَلَبَةِ رِسَالَةِ النُّورِ الصَّادِقٖينَ وَبِال۟خَاصَّةِ لِمَن۟ يَك۟تُبُ وَيَس۟تَن۟سِخُ هٰذِهِ الرِّسَالَةَ بِرَح۟مَتِكَ يَا اَر۟حَمَ الرَّاحِمٖينَ اٰمٖينَ وَ اٰخِرُ دَع۟وٰيهُم۟ اَنِ ال۟حَم۟دُ لِلّٰهِ رَبِّ ال۟عَالَمٖينَ

İHTAR

Bu risalenin mahall-i zuhuru olan şu memleket muhitinde Risaletü’n-Nur’un sair risaleleri bulunmadığından ve ihtiyarsız olarak burada telif edildiğinden Âyetü’l-Kübra gibi risalelerde, zâhirî bir tekrar suretinde başka Sözlerin ve Lem’aların bir kısım mühim meseleleri zikredilmiş ve buralardaki şakirdlere nisbeten her biri birer küçük Risaletü’n-Nur hükmüne geçmek hikmetiyle böyle yazdırılmış.

Bu müsveddenin birinci tebyizi bir mübarek zat tarafından oldu. O zatın tevafuktan haberi yokken yazdığı nüshada, kayda lâyık şöyle latîf ve manidar bir tevafuk gördük ki: O nüshanın satırları başında “Elif”ler altı yüz altmış altı olarak yazılmıştır.

Bu hal ise Hazret-i İmam-ı Ali radıyallahu anh tarafından bu hususi risaleye verilen Âyetü’l-Kübra namının cifrî ve ebcedî makamı olan altı yüz altmış altı adedine tam tamına muvafakatı ve mutabakatı ile bu risalenin bu nama liyakatini gösterir. Hem âyât-ı Kur’aniyenin adedi olan altı bin altı yüz altmış altının dört mertebesinden üç mertebesine tevafuku dahi bu risalenin, âyâtın bir lem’ası olduğuna bir işarettir diye telakki ettik.

Said Nursî

Bugünlerde, manevî bir muhaverede bir sual ve cevabı dinledim. Size bir hülâsasını beyan edeyim:

Biri dedi: Risale-i Nur’un iman ve tevhid için büyük tahşidatları ve küllî teçhizatları gittikçe çoğalıyor. Ve en muannid bir dinsizi susturmak için yüzde birisi kâfi iken neden bu derece hararetle daha yeni tahşidat yapıyor?

Ona cevaben dediler: “Risale-i Nur, yalnız bir cüz’î tahribatı ve bir küçük haneyi tamir etmiyor. Belki küllî bir tahribatı ve İslâmiyet’i içine alan ve dağlar büyüklüğünde taşları bulunan bir muhit kaleyi tamir ediyor. Ve yalnız hususi bir kalbi ve has bir vicdanı ıslaha çalışmıyor, belki bin seneden beri tedarik ve teraküm edilen müfsid âletler ile dehşetli rahnelenen kalb-i umumîyi ve efkâr-ı âmmeyi ve umumun ve bâhusus avam-ı mü’minînin istinadgâhları olan İslâmî esasların ve cereyanların ve şeairlerin kırılması ile bozulmaya yüz tutan vicdan-ı umumîyi, Kur’an’ın i’cazıyla ve geniş yaralarını Kur’an’ın ve imanın ilaçları ile tedavi etmeye çalışıyor. Elbette böyle küllî ve dehşetli tahribata ve rahnelere ve yaralara, hakkalyakîn derecesinde, dağlar kuvvetinde hüccetler, cihazlar ve bin tiryak hâsiyetinde mücerreb ilaçlar ve hadsiz edviyeler bulunmak gerektir ki bu zamanda Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın i’caz-ı manevîsinden çıkan Risale-i Nur o vazifeyi görmekle beraber, imanın hadsiz mertebelerinde terakkiyat ve inkişafata medardır.” diye uzun bir mükâleme cereyan etti. Ben de tamamen işittim, hadsiz şükrettim. Kısa kesiyorum.

Said Nursî

---

Altıncı Şuâ ⇐ | Şualar | ⇒ Dokuzuncu Şuâ

---