Dördüncü Mektup/id

Semoga keselamatan, kasih sayang,

dan keberkahan dilimpahkan kepada kalian dan kepada saudara-saudara kalian,terutama ... dan seterusnya.

Saudara-saudaraku yang mulia!

Sekarang aku berada di sebuah tempat, di atas puncak pohon cemara yang sangat besar, yang tegak di atas salah satu puncak gunung Çam. Aku sengaja mengisolasi diri dan menikmati kesendirian. Ketika ingin berdialog dan duduk bersama, kubayangkan diri kalian dekat denganku. Akupun mulai berbicara dengan kalian dan merasa terhibur. Aku ingin selalu menyendiri di sini selama satu atau dua bulan selama tidak ada yang menghalangi. Ketika pulang ke Barla, kita berusaha mencari cara sesuai dengan keinginan kalian untuk bisa duduk bersama dan berdialog; sesuatu yang sangat kurindukan melebihi kerinduan kalian. Sekarang aku ingin menuliskan untuk kalian sejumlah lintasan pikiran yang muncul di benak ketika berada di atas pohon cemara:

Pertama: lintasan pikiran yang berisi sesuatu yang bersifat khusus.

Yaitu terkait dengan sejumlah rahasiaku, tetapi bagi kalian tidak ada yang kurahasiakan. Sebagian ahli hakikat mendapatkan bagian dari salah satu nama Allah, al-Wadûd (Yang Maha Mencintai).Mereka melihat Wajibul wujud (Allah) melalui jendela entitas lewat manifestasi paling agung dari nama tersebut. Demikian pula dengan saudaramu ini yang tidak masuk hitu ngan dan bukan siapa-siapa. Ia telah diberi kondisi yang membuat nya mendapatkan bagian dari nama Allah ar-Rahîm (Yang Maha Penyayang) dan nama al-Hakîm (Yang Mahabijaksana) saat ia menjadi pelayan al-Qur’an semata dan menjadi penyeru kepada simpanan kekayaan yang agung itu yang berbagai keajaibannya tidak terhingga. Seluruh al-Kalimât tidak lain merupakan ma nifestasi dari karunia tersebut. Kami berharap dari Allah semoga al-Kalimât meraih kandungan makna ayat yang berbunyi: “Siapa yang diberi hikmah, berarti ia diberi kebaikan yang banyak.” (QS. al-Baqarah [2]: 269).

Kedua:

secara tiba-tiba terlintas dalam benak ini untaian kalimat berikut yang menjadi bacaan dalam tarekat Naqsyabandiyah

Terk-i dünya, terk-i ukba, terk-i hestî, terk-i terk

olan fıkra-i rânâ birden hatıra geldi. O hatıra ile beraber, birden şu fıkra tulû etti:

Der tarîk-i acz-mendî lâzım âmed çâr çîz:

Fakr-ı mutlak, acz-i mutlak, şükr-ü mutlak, şevk-i mutlak ey aziz!

Sonra senin yazdığın: “Bak kitab-ı kâinatın safha-i rengînine, ilâ âhir…” olan rengîn ve zengin şiir hatırıma geldi. O şiir ile semanın yüzündeki yıldızlara baktım. “Keşke şair olsaydım, bunu tekmil etseydim.” dedim. Halbuki şiir ve nazma istidadım yokken yine başladım fakat nazım ve şiir yapamadım, nasıl hutur etti ise öyle yazdım. Benim vârisim olan sen, istersen nazma çevir, tanzim et. İşte birden hatıra gelen şu:

Dinle de yıldızları şu hutbe-i şirinine

Name-i nurîn-i hikmet, bak ne takrir eylemiş.

Hep beraber nutka gelmiş, hak lisanıyla derler:

Bir Kadîr-i Zülcelal’in haşmet-i sultanına

Birer bürhan-ı nur-efşanız biz, vücud-u Sâni’a

Hem vahdete hem kudrete şahitleriz biz.

Şu zeminin yüzünü yaldızlayan

Nâzenin mu’cizatı çün melek seyranına.

Şu semanın arza bakan, cennete dikkat eden

Binler müdakkik gözleriz biz. (Hâşiye)

Tûba-i hilkatten semavat şıkkına

Hep Kehkeşan ağsanına

Bir Cemil-i Zülcelal’in dest-i hikmetiyle takılmış

Pek güzel meyveleriz biz.

Şu semavat ehline birer mescid-i seyyar,

Birer hane-i devvar birer ulvi âşiyane

Birer misbah-ı nevvar birer gemi-i cebbar

Birer tayyareleriz biz.

Bir Kadîr-i Zülkemal’in, bir Hakîm-i Zülcelal’in

Birer mu’cize-i kudret birer hârika-i sanat-ı hâlıkane

Birer nadire-i hikmet birer dâhiye-i hilkat

Birer nur âlemiyiz biz.

Böyle yüz bin dil ile yüz bin bürhan gösteririz,

İşittiririz insan olan insana.

Kör olası dinsiz gözü, görmez oldu yüzümüzü,

Hem işitmez sözümüzü, hak söyleyen âyetleriz biz.

Sikkemiz bir, turramız bir, Rabb’imize müsebbihiz, zikrederiz abîdane.

Kehkeşan’ın halka-i kübrasına mensup birer meczuplarız biz.

اَل۟بَاقٖى هُوَ ال۟بَاقٖى

Said Nursî

---

Üçüncü Mektup ⇐ | Mektubat | ⇒ Beşinci Mektup

---