Beşinci Söz/es

LA PALABRA QUINTA

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

اِنَّ اللّٰهَ مَعَ الَّذ۪ينَ اتَّقَوْا وَالَّذ۪ينَ هُمْ مُحْسِنُونَ

Si quieres ver que cumplir con la oración y abandonar las faltas graves es una tarea humana verdadera y un resultado natural apropiado para la naturaleza humana, mira y presta atención a este relato en forma de parábola:

Dos soldados estaban juntos en un batallón en un momento de movilización general (durante la primera guerra mundial), uno de ellos estaba entrenado y conocía su cometido mientras que el otro era insensato y vanidoso.

El primer soldado, el experto, estaba preocupado por el entrenamiento y la lucha y no pensaba en su sustento ni su manutención en absoluto porque había entendido que su manutención, su equipamiento y su cura en caso de enfermar, incluso ponerle el bocado en la boca en caso de necesidad, era el cometido del estado y que su cometido original era la instrucción y la lucha. Sin embargo a veces trabajaba en los asuntos de las provisiones y los equipamientos, de manera que cocinaba y lavaba los cacharros y si

le preguntaban: ¿Qué haces?

Decía: Cumplo voluntariamente con algunas obligaciones del estado. Y no decía: Trabajo para mi manutención.

En cuanto al otro soldado insensato y servidor de su estómago no se preocupaba por entrenar y luchar y decía: Eso es el trabajo del estado y no es mi obligación. Y siempre pensaba en su manutención y se esforzaba por buscarla y dejaba el batallón, se marchaba al mercado y se dedicaba a la compraventa.

Y un día su avezado compañero le dijo:

¡Oh hermano! Tu cometido original es el entrenamiento y la lucha y es para eso para lo que se te ha traído aquí, así pues confía en el Sultán, pues él no va a dejarte hambriento, ya que eso es su cometido. Y además tú eres incapaz y pobre y no puedes mantenerte a ti mismo en todo lugar, y el momento es el tiempo de lucha y movilización y ellos te considerarán desobediente y te harán pagar por ello. En efecto: Se muestran ante nosotros dos cometidos: Uno de ellos es el cometido del Sultán, y a veces cargamos con su obligación que es mantenernos, el otro, que consiste en el entrenamiento y la guerra, es nuestro cometido, y el Sultán nos ayuda con facilidades.

Acaba o serseri nefer, o mücahid mualleme kulak vermezse ne kadar tehlikede kalır, anlarsın.

İşte ey tembel nefsim! O dalgalı meydan-ı harp, bu dağdağalı dünya hayatıdır. O taburlara taksim edilen ordu ise cemiyet-i beşeriyedir. Ve o tabur ise şu asrın cemaat-i İslâmiyesidir. O iki nefer ise biri feraiz-i diniyesini bilen ve işleyen ve kebairi terk ve günahları işlememek için nefis ve şeytanla mücahede eden müttaki Müslüman’dır. Diğeri, Rezzak-ı Hakiki’yi ittiham etmek derecesinde derd-i maişete dalıp, feraizi terk ve maişet yolunda rastgele günahları işleyen fâsık-ı hâsirdir. Ve o talim ve talimat ise –başta namaz– ibadettir. Ve o harp ise nefis ve heva, cin ve ins şeytanlarına karşı mücahede edip günahlardan ve ahlâk-ı rezileden kalp ve ruhunu helâket-i ebediyeden kurtarmaktır. Ve o iki vazife ise birisi, hayatı verip beslemektir. Diğeri, hayatı verene ve besleyene perestiş edip yalvarmaktır, ona tevekkül edip emniyet etmektir.

Evet, en parlak bir mu’cize-i sanat-ı Samedaniye ve bir hârika-i hikmet-i Rabbaniye olan hayatı kim vermiş, yapmış ise rızıkla o hayatı besleyen ve idame eden de odur. Ondan başka olmaz. Delil mi istersin? En zayıf, en aptal hayvan en iyi beslenir (meyve kurtları ve balıklar gibi). En âciz, en nazik mahluk en iyi rızkı o yer (çocuklar ve yavrular gibi).

Evet, vasıta-i rızk-ı helâl, iktidar ve ihtiyar ile olmadığını; belki acz ve zaaf ile olduğunu anlamak için balıklar ile tilkileri, yavrular ile canavarları, ağaçlar ile hayvanları muvazene etmek kâfidir.

Demek derd-i maişet için namazını terk eden, o nefere benzer ki talimi ve siperini bırakıp çarşıda dilencilik eder. Fakat namazını kıldıktan sonra Cenab-ı Rezzak-ı Kerîm’in matbaha-i rahmetinden tayinatını aramak, başkalara bâr olmamak için kendisi bizzat gitmek; güzeldir, mertliktir, o dahi bir ibadettir.

Hem insan ibadet için halk olunduğunu, fıtratı ve cihazat-ı maneviyesi gösteriyor. Zira hayat-ı dünyeviyesine lâzım olan amel ve iktidar cihetinde en edna bir serçe kuşuna yetişmez. Fakat hayat-ı maneviye ve uhreviyesine lâzım olan ilim ve iftikar ile tazarru ve ibadet cihetinde hayvanatın sultanı ve kumandanı hükmündedir.

Demek ey nefsim! Eğer hayat-ı dünyeviyeyi gaye-i maksat yapsan ve ona daim çalışsan en edna bir serçe kuşunun bir neferi hükmünde olursun. Eğer hayat-ı uhreviyeyi gaye-i maksat yapsan ve şu hayatı dahi ona vesile ve mezraa etsen ve ona göre çalışsan; o vakit hayvanatın büyük bir kumandanı hükmünde ve şu dünyada Cenab-ı Hakk’ın nazlı ve niyazdar bir abdi, mükerrem ve muhterem bir misafiri olursun.

İşte sana iki yol, istediğini intihab edebilirsin. Hidayet ve tevfiki Erhamü’r-Râhimîn’den iste.

---

Dördüncü Söz ⇐ | Sözler | ⇒ Altıncı Söz

---