Yirmi İkinci Lem'a/es

EL VIGÉSIMO SEGUNDO DESTELLO

En Su nombre, sea glorificado

Esta es la epístola pequeña que escribí hace veintidós años, cuando residía en la zona de Barla, perteneciente a la provincia de Isparta. Es una epístola privada dirigida a los más sinceros de mis hermanos y los más selectos. La escribí en el máximo secreto y ocultación, sin embargo puesto que guarda relación con las gentes de Isparta y los responsables en ella, la presento a su gobernador justo y a los responsables en ella de los departamentos de la justicia, la seguridad y el orden. Y si se considera que merece ser imprimida, que se impriman de ella unas cuantas copias con las letras antiguas o las nuevas, con una máquina de escribir, para que sepan aquéllos que acechan e investigan mis secretos desde hace más de quince años que no tenemos nada que esconder y que el más escondido de nuestros secretos es esta epístola.

Sa’id an-Nursí

Las tres indicaciones

Esta epístola era la cuestión tercera del memorándum décimo séptimo del destello décimo séptimo, excepto que la fuerza de sus preguntas y lo que abarcan y la brillantez de sus respuestas y su acierto la han hecho el destello vigésimo segundo del escrito trigésimo primero, de manera que ha entrado dentro de los destellos y se ha mezclado con ellos. Y los destellos deben dejarle sitio entre ellos, pues ella es una epístola especial para los más especiales de nuestros hermanos, los más fieles y los más sinceros.

En el nombre de Allah, el Misericordioso, el Compasivo

{Y quien se confía en Allah, Él le basta. Es cierto que Allah hace llegar Su mandato. Allah ha hecho para cada cosa una medida.} (Sura del Divorcio, 3)

Esta cuestión son tres indicaciones

La primera indicación:

Es una pregunta importante que me concierne en particular y concierne a las epístolas de la luz (rasáil an-nur).

Dicen muchos: ¿Por qué la gente de este mundo se entromete en los asuntos de tu Otra Vida siempre que encuentran oportunidad a pesar de que tú no te entrometes en los asuntos de su vida mundanal? Sabiendo que la ley de cualquier gobierno no toca los asuntos del que deja este mundo y se aparta de la gente.

La respuesta es: En verdad la respuesta de “Sa’id el nuevo” a esta pregunta es el silencio, puesto que dice: Que responda por mí el decreto divino. Y a pesar de esto dice con el intelecto de “Sa’id el viejo” que se ve forzado a su metáfora: En verdad el que responde a esta pregunta es el gobierno de la provincia de Isparta y las gentes de esa provincia, porque éstos-los responsables y la gente en general- tienen más relación que yo con el significado que encierra la pregunta. Y mientras un gobierno cuyos miembros pasan de miles y unas gentes que son más de unos cientos de miles estén necesitados de pensar y defenderse en lugar de mí, ¿por qué entonces discutir inútilmente con los que acusan defendiéndome a mí mismo? Y heme aquí desde hace nueve años en esta provincia, y conforme pasó el tiempo le di la espalda a su vida mundanal y ninguno de mis estados ha quedado escondido o velado para ellos, sino que hasta mis epístolas más privadas y las más secretas se las han pasado de mano en mano los responsables del estado y están a disposición de un número de diputados.

De manera que si yo tuviera alguna injerencia o cualquier intento de enturbiar la pureza de su vida mundanal y perturbarla o incluso pensar acerca de este asunto, los responsables de esta provincia y de las sentencias no habrían preferido callarse ante mí y no oponerse a mí, a pesar de su control sobre mí, su vigilancia hacia mí y su espiarme a lo largo de nueve años, y a pesar de que yo revelo sin vacilación mis secretos a quien me visita.

Y si tuviera alguna actividad que perturbara la felicidad de la nación y la seguridad de la patria o supusiera un perjuicio para su futuro, el responsable de ello serían todos los miembros del gobierno a lo largo de nueve años, empezando por el gobernador hasta el más pequeño empelado en el puesto de guardia de la aldea. De manera que sobre todos éstos recae la defensa de mí y a ellos les corresponde empequeñecer lo que consideraron terrible y engrandecieron los otros. Y eso para librarse de las consecuencias de la responsabilidad, y por este motivo se traslada la respuesta a esta pregunta a ellos.

En cuanto a lo que empuja a los ciudadanos de esta provincia en general a defenderme más que yo mismo, es que estos nueve años y los cientos de epístolas que nos hemos esforzado en publicar han demostrado su influencia en este joven, hermano sincero, bendito y bueno, y han manifestado su resultado efectivo y material en su vida eterna y en el refuerzo de su creencia y la felicidad de su vida, y sin tocar a nadie con mal o engendrar ninguna agitación o turbación, ya que no apuntan hacia un propósito político y un beneficio mundanal, sea el que fuera. Incluso esta provincia Isparta ha adquirido, y a Allah pertenece la alabanza, por medio de las epístolas de la luz una posición de baraka en cuanto a la fuerza de la creencia y la firmeza en el Din, del tipo de la baraka que obtuvo el buen Sham en el pasado y del tipo de la baraka de la universidad de al-Aẓhar, que es la escuela del mundo islámico en general. Así pues esta provincia tiene una superioridad y una distinción sobre las demás provincias puesto que ha obtenido de las epístolas de la luz el aferrarse a los faldones del Din, de manera que impera en ella la fuerza de la creencia ante la dejadez y domina en ella el deseo por la adoración frente a la necedad y el descarrío. Y por todo esto, la gente toda en esta provincia, incuso si hubiera en ella un ateo-supongamos-se ven precisados a defenderme a mí y a las epístolas de la luz. Y así no me lleva mi derecho particular, que carece de importancia dentro de los derechos de la defensa que tienen importancia, al extremo de defenderme a mí mismo, especialmente porque yo he terminado mis servicios, y de Allah es la alabanza, y se afanan por ellos miles de estudiantes en lugar de este incapaz. Así pues quien tiene procuradores de demanda y abogados que llegan a miles, no defiende su demanda por sí mismo.

La segunda indicación:

La respuesta a una pregunta que se caracteriza por la crítica.

Se dice por la parte de la gente de este mundo: ¿Por qué estás descontento de nosotros y te has callado sin consultarnos ni una sola vez? Luego te quejas de nosotros fuertemente diciendo: Habéis sido injustos conmigo. Y nosotros somos gente de principios, tenemos leyes específicas a cuya luz caminamos en concordancia con lo que requiere nuestro tiempo, mientras que tú no cumples estas leyes en ti mismo y las rechazas a sabiendas de que quien cumple la ley no es injusto mientras que el que la rechaza es desobediente.

De  manera que en nuestra época, la época de la libertad-por ejemplo-y en la época de las repúblicas que acabamos de comenzar está en curso la regla de suprimir la coacción y la imposición sobre los demás. Puesto que la igualdad de la ley es un principio para nosotros, mientras que tú obtienes la aprobación de la gente hacia ti y que vuelvan a ti sus miradas, unas veces por la apariencia del conocimiento y otras por el desapego, de manera que intentas formar una fuerza y obtener una posición fuera del círculo de influencia del estado.

Así se entiende por lo externo de tu situación y así nos indica el recorrido de tu vida anterior. Y esta situación quizás es aprobada en el círculo del despotismo de los burgueses-según la expresión moderna-excepto que el despertar de la clase de la gente común y su pujanza ha hecho todas las leyes socialistas y bolcheviques dominar y prevalecer y ellas son las que convienen a nuestros asuntos más que las demás. De manera que nosotros en el momento en el que hemos aceptado complacidos las leyes de los socialistas hemos sentido aversión de tus posiciones, ya que ellas son contrarias a nuestros principios. Por eso no tienes derecho a estar descontento con nosotros ni a quejarte de nuestras molestias.

La respuesta es: Quien atraviesa un camino en la vida social y funda un movimiento, sus esfuerzos no fructifican ni el éxito es su aliado en los asuntos del bien y el progreso mientras el movimiento no esté en consonancia con las leyes naturales que rigen el universo, por el contrario, todas sus acciones estarán en el camino de la ruina y el mal. Y mientras la consonancia con la ley naturaleza primordial sea necesaria, la ejecución de la ley de la igualdad absoluta no es posible sino cambiando la naturaleza primordial del ser humano y suprimiendo la sabiduría fundamental en la creación de la especie humana.

Evet ben, neseben ve hayatça avam tabakasındanım. Ve meşreben ve fikren “müsavat-ı hukuk” mesleğini kabul edenlerdenim. Ve şefkaten ve İslâmiyet’ten gelen sırr-ı adalet ile burjuva denilen tabaka-i havassın istibdat ve tahakkümlerine karşı eskiden beri muhalefetle çalışanlardanım. Onun için bütün kuvvetimle adalet-i tamme lehinde, zulüm ve tagallübün ve tahakküm ve istibdadın aleyhindeyim.

Fakat nev-i beşerin fıtratı ve sırr-ı hikmeti, müsavat-ı mutlaka kanununa zıttır. Çünkü Fâtır-ı Hakîm, kemal-i kudret ve hikmetini göstermek için az bir şeyden çok mahsulat aldırır ve bir sahifede çok kitapları yazdırır ve bir şey ile çok vazifeleri yaptırdığı gibi beşer nev’i ile de binler nev’in vazifelerini gördürür.

İşte o sırr-ı azîmdendir ki Cenab-ı Hak, insan nevini binler nevileri sümbül verecek ve hayvanatın sair binler nevileri kadar tabakat gösterecek bir fıtratta yaratmıştır. Sair hayvanat gibi kuvalarına, latîfelerine, duygularına had konulmamış; serbest bırakıp hadsiz makamatta gezecek istidat verdiğinden, bir nevi iken binler nevi hükmüne geçtiği içindir ki arzın halifesi ve kâinatın neticesi ve zîhayatın sultanı hükmüne geçmiştir.

İşte nev-i insanın tenevvüünün en mühim mâyesi ve zembereği, müsabaka ile hakiki imanlı fazilettir. Fazileti kaldırmak, mahiyet-i beşeriyenin tebdiliyle, aklın söndürülmesiyle, kalbin öldürülmesiyle, ruhun mahvedilmesiyle olabilir.

Evet, şu hürriyet perdesi altında müthiş bir istibdadı taşıyan şu asrın gaddar yüzüne çarpılmaya lâyık iken ve halbuki o tokada müstahak olmayan gayet mühim bir zatın yanlış olarak yüzüne savrulan kâmilane şu sözün:

Ne mümkün zulm ile bîdâd ile imha-yı hürriyet

Çalış, idraki kaldır, muktedirsen âdemiyetten.

sözünün yerine, bu asrın yüzüne çarpmak için ben de derim:

Ne mümkün zulm ile bîdâd ile imha-yı hakikat

Çalış, kalbi kaldır, muktedirsen âdemiyetten.

veyahut:

Ne mümkün zulm ile bîdâd ile imha-yı fazilet

Çalış, vicdanı kaldır, muktedirsen âdemiyetten.

Evet imanlı fazilet, medar-ı tahakküm olmadığı gibi sebeb-i istibdat da olamaz. Tahakküm ve tagallüb etmek, faziletsizliktir. Ve bilhassa ehl-i faziletin en mühim meşrebi, acz ve fakr ve tevazu ile hayat-ı içtimaiye-i beşeriyeye karışmak tarzındadır. Lillahi’l-hamd bu meşrep üstünde hayatımız gitmiş ve gidiyor. Ben kendimde fazilet var diye fahir suretinde dava etmiyorum. Fakat nimet-i İlahiyeyi tahdis suretinde, şükretmek niyetiyle diyorum ki:

Cenab-ı Hak fazl u keremiyle, ulûm-u imaniye ve Kur’aniyeye çalışmak ve fehmetmek faziletini ihsan etmiştir. Bu ihsan-ı İlahîyi bütün hayatımda lillahi’l-hamd tevfik-i İlahî ile şu millet-i İslâmiyenin menfaatine, saadetine sarf ederek; hiçbir vakit vasıta-i tahakküm ve tagallüb olmadığı gibi, ekser ehl-i gafletçe matlub olan teveccüh-ü nâs ve hüsn-ü kabul-ü halk dahi mühim bir sırra binaen benim menfurumdur; onlardan kaçıyorum. Yirmi sene eski hayatımı zayi ettiği için onları kendime muzır görüyorum. Fakat Risale-i Nur’u beğenmelerine bir emare biliyorum, onları küstürmüyorum.

İşte ey ehl-i dünya! Dünyanıza hiç karışmadığım ve prensiplerinizle hiçbir cihet-i temasım bulunmadığı ve dokuz sene esaretteki bu hayatımın şehadetiyle yeniden dünyaya karışmaya hiçbir niyet ve arzum yokken, bana eski bir mütegallib ve daima fırsatı bekleyen ve fikr-i istibdat ve tahakkümü taşıyan bir adam gibi yapılan bunca tarassud ve tazyikiniz, hangi kanun iledir? Hangi maslahat iledir? Dünyada hiçbir hükûmet böyle fevka’l-kanun ve hiçbir ferdin tasvibine mazhar olmayan bir muameleye müsaade etmediği halde; bana karşı yapılan bu kadar bed muamelelere, yalnız değil benim küsmem, belki eğer bilse nev-i beşer küser, belki kâinat küsüyor!..

Üçüncü İşaret

Mağlatalı divanecesine bir sual.

Bir kısım ehl-i hüküm diyorlar ki: Madem sen bu memlekette duruyorsun, şu memleketin cumhurî kanunlarına inkıyad etmek lâzım gelirken sen neden inziva perdesi altında kendini o kanunlardan kurtarıyorsun? Ezcümle: Şimdiki hükûmetin kanununda, vazife haricinde bir meziyeti, bir fazileti kendine takıp, onunla bir kısım millete tahakküm edip nüfuzunu icra etmek, müsavat esasına istinad eden cumhuriyetin bir düsturuna münafîdir. Sen neden vazifesiz olduğun halde elini öptürüyorsun? Halk beni dinlesin diye hodfüruşane bir vaziyet takınıyorsun?

Elcevap: Kanunu tatbik edenler evvela kendilerine tatbik ettikten sonra başkasına tatbik edebilirler. Siz kendinize tatbik etmediğiniz bir düsturu başkasına tatbik etmekle, herkesten evvel siz düsturunuzu, kanununuzu kırıyorsunuz ve karşı geliyorsunuz. Çünkü bu müsavat-ı mutlaka kanununun bana tatbikini istiyorsunuz. Ben de derim:

Ne vakit bir nefer, bir müşirin makam-ı içtimaîsine çıkarsa ve milletin o müşire karşı gösterdikleri hürmet ve teveccühe iştirak ederse ve onun gibi o teveccüh ve hürmete mazhar olursa veyahut o müşir, o nefer gibi âdileşirse ve o neferin sönük vaziyetini alırsa ve o müşirin vazife haricinde hiçbir ehemmiyeti kalmazsa hem eğer, en zeki ve bir ordunun muzafferiyetine sebebiyet veren bir erkân-ı harp reisi, en aptal bir neferle teveccüh-ü âmmede ve hürmet ve muhabbette müsavata girerse; o vakit sizin bu müsavat kanununuz hükmünce bana şöyle diyebilirsiniz: “Kendine hoca deme! Hürmeti kabul etme! Faziletini inkâr et! Hizmetçine hizmet et! Dilencilere arkadaş ol!”

Eğer deseniz: Bu hürmet ve makam ve teveccüh, vazife başında olduğu vakte mahsustur ve vazifedarlara hastır. Sen vazifesiz bir adamsın, vazifedarlar gibi milletin hürmetini kabul edemezsin!

Elcevap: Eğer insan yalnız bir cesetten ibaret olsa ve insan dünyada lâyemutane daimî kalsa ve kabir kapısı kapansa ve ölüm öldürülse, o vakit vazife yalnız askerlik ve idare memurlarına mahsus kalırsa sözünüzde dahi bir mana olurdu. Fakat madem insan yalnız cesetten ibaret değil. Cesedi beslemek için kalp, dil, akıl, dimağ koparılıp o cesede yedirilmez, onlar imha edilmez. Onlar da idare ister.

Ve madem kabir kapısı kapanmıyor ve madem kabrin öbür tarafındaki endişe-i istikbal her ferdin en mühim meselesidir. Elbette milletin itaat ve hürmetine istinad eden vazifeler, yalnız milletin hayat-ı dünyeviyesine ait içtimaî ve siyasî ve askerî vazifelere münhasır değildir.

Evet, yolculara seyahat için vesika vermek bir vazife olduğu gibi ebed tarafına giden yolculara da hem vesika hem o zulümatlı yolda nur vermek öyle bir vazifedir ki hiçbir vazife, o vazife kadar ehemmiyetli değildir. Böyle bir vazifenin inkârı, ölümün inkârıyla ve her gün اَل۟مَو۟تُ حَقٌّ davasını, cenazelerinin mührüyle imza edip tasdik eden otuz bin şahidin şehadetini tekzip ve inkâr etmekle olur.

Madem manevî hâcat-ı zaruriyeye istinad eden manevî vazifeler var. Ve o vazifelerin en mühimmi, ebed yolunda seyahat için pasaport varakası ve berzah zulümatında kalbin cep feneri ve saadet-i ebediyenin anahtarı olan imandır ve imanın ders ve takviyesidir. Elbette o vazifeyi gören ehl-i marifet, herhalde küfran-ı nimet suretinde kendine edilen nimet-i İlahiyeyi ve fazilet-i imaniyeyi hiçe sayıp sefihler ve fâsıkların makamına sukut etmeyecektir. Kendini, aşağıların bid’alarıyla, sefahetleriyle bulaştırmayacaktır! İşte beğenmediğiniz ve müsavatsızlık zannettiğiniz inziva bunun içindir.

İşte bu hakikatle beraber, beni işkence ile taciz eden sizin gibi enaniyette ve bu kanun-u müsavatı kırmakta firavunluk derecesinde ileri giden mütekebbirlere karşı demiyorum. Çünkü mütekebbirlere karşı tevazu, tezellül zannedildiğinden, tevazu etmemek gerektir. Belki ehl-i insaf ve mütevazi ve âdil kısmına derim ki:

Ben felillahi’l-hamd kendi kusurumu, aczimi biliyorum. Değil Müslümanlar üstünde mütekebbirane bir makam-ı ihtiram istemek, belki her vakit nihayetsiz kusurlarımı, hiçliğimi görüp, istiğfar ile teselli bulup halklardan ihtiram değil, dua istiyorum. Hem zannederim benim bu mesleğimi, benim bütün arkadaşlarım biliyorlar.

Yalnız bu kadar var ki Kur’an-ı Hakîm’in hizmeti esnasında ve hakaik-i imaniyenin dersi vaktinde o hakaik hesabına ve Kur’an şerefine o makamın iktiza ettiği izzet ve vakar-ı ilmiyeyi ders vaktinde muhafaza edip, başımı ehl-i dalalete eğmemek için o izzetli vaziyeti muvakkaten takınıyorum. Zannederim, ehl-i dünyanın kanunlarının haddi yoktur ki bu noktalara karşı çıkabilsin!

Cây-ı hayret bir tarz-ı muamele: Malûmdur ki her yerde ehl-i maarif, marifet ve ilim noktasında muhakeme eder. Nerede ve kimde marifet ve ilmi görse meslek itibarıyla ona karşı bir dostluk ve bir hürmet besler. Hattâ düşman bir hükûmetin bir profesörü bu memlekete gelse ehl-i maarif, onun ilim ve marifetine hürmeten onu ziyaret ederler ve ona hürmet ederler.

Halbuki İngiliz’in en yüksek meclis-i ilmiyesinin, Meşihat-ı İslâmiye’den sorduğu altı sualin cevabını, altı yüz kelime ile Meşihat-ı İslâmiye’den istedikleri zaman, bura maarifinin hürmetsizliğine uğrayan bir ehl-i marifet, o altı suale altı kelime ile mazhar-ı takdir olmuş bir cevap veren ve ecnebilerin en mühim ve hükemaların en esaslı düsturlarına hakiki ilim ve marifetle muaraza edip galebe çalan ve Kur’an’dan aldığı kuvvet-i marifet ve ilme istinaden Avrupa feylesoflarına meydan okuyan ve Hürriyet’ten altı ay evvel İstanbul’da hem ulemayı ve hem de mekteplileri münazaraya davet edip kendisi hiç sual sormadan suallerine noksansız olarak doğru cevap veren (Hâşiye) ve bütün hayatını bu milletin saadetine hasreden ve yüzer risale, o milletin Türkçe olan lisanıyla neşredip o milleti tenvir eden hem vatandaş hem dindaş hem dost hem kardeş bir ehl-i marifete karşı en ziyade sıkıntı veren ve hakkında adâvet besleyen ve belki hürmetsizlik eden; bir kısım Maarif Dairesine mensup olanlarla az bir kısım resmî hocalardır.

İşte gel bu hale ne diyeceksin? Medeniyet midir? Maarif-perverlik midir? Vatan-perverlik midir? Milliyet-perverlik midir? Cumhuriyet-perverlik midir? Hâşâ! Hâşâ! Hiç, hiçbir şey değil. Belki bir kader-i İlahîdir ki o kader-i İlahî, o ehl-i marifet adamın dostluk ümit ettiği yerden adâvet gösterdi ki hürmet yüzünden ilmi riyaya girmesin ve ihlası kazansın.

Hâtime

Kendimce cây-ı hayret ve medar-ı şükran bir taarruz:

Bu fevkalâde enaniyetli ehl-i dünyanın enaniyet işinde o kadar hassasiyet var ki eğer şuuren olsa idi, keramet derecesinde veyahut büyük bir deha derecesinde bir muamele olurdu. O muamele de şudur:

Kendi nefsim ve aklım bende hissetmedikleri bir parça riyakârane enaniyet vaziyetini, onlar enaniyetlerinin hassasiyet mizanıyla hissediyorlar gibi şiddetli bir surette ben hissetmediğim enaniyetimin karşısına çıkıyorlar. Bu sekiz dokuz senede, sekiz dokuz defa tecrübem var ki onların zalimane bana karşı muamelelerinin vukuundan sonra, kader-i İlahîyi düşünüp “Ne için bunları bana musallat etti?” diye nefsimin desiselerini arıyordum. Her defada, ya nefsim şuursuz olarak enaniyete fıtrî meyletmiş veyahut bilerek beni aldatmış, anlıyorum. O vakit kader-i İlahî, o zalimlerin zulmü içerisinde hakkımda adalet etmiş, derdim.

Ezcümle: Bu yazın arkadaşlarım güzel bir ata beni bindirdiler. Bir seyrangâha gittim. Şuursuz olarak nefsimde hodfüruşane bir keyif arzusu uyanmakla ehl-i dünya öyle şiddetli o arzumun karşısına çıktılar ki yalnız o gizli arzuyu değil belki çok iştihalarımı kestiler.

Hattâ ezcümle, bu defa ramazandan sonra, eski zamanda gayet büyük, kudsî bir imamın bize karşı gaybî kerametiyle iltifatından sonra kardeşlerimin takva ve ihlasları ve ziyaretçilerin hürmet ve hüsn-ü zanları içinde –ben bilmeyerek– nefsim müftehirane, güya müteşekkirane perdesi altında riyakârane bir enaniyet vaziyetini almak istedi. Birden bu ehl-i dünyanın hadsiz hassasiyetle ve hattâ riyakârlığın zerrelerini de hissedebilir bir tarzda, birden bana iliştiler. Ben Cenab-ı Hakk’a şükrediyorum ki bunların zulmü bana bir vasıta-i ihlas oldu.

رَبِّ اَعُوذُ بِكَ مِن۟ هَمَزَاتِ الشَّيَاطٖينِ ۝ وَاَعُوذُ بِكَ رَبِّ اَن۟ يَح۟ضُرُونِ

اَللّٰهُمَّ يَا حَافِظُ يَا حَفٖيظُ يَا خَي۟رَ ال۟حَافِظٖينَ اِح۟فَظ۟نٖى وَ اح۟فَظ۟ رُفَقَائٖى مِن۟ شَرِّ النَّف۟سِ وَ الشَّي۟طَانِ وَ مِن۟ شَرِّ ال۟جِنِّ وَ ال۟اِن۟سَانِ وَ مِن۟ شَرِّ

اَه۟لِ الضَّلَالَةِ وَ اَه۟لِ الطُّغ۟يَانِ اٰمٖينَ اٰمٖينَ اٰمٖينَ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

---

Yirmi Birinci Lem'a ⇐ Lem'alar | ⇒ Yirmi Üçüncü Lem'a

---