Yirmi İkinci Lem'a/pt

O Vigésimo Segundo Lampejo

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ Em Seu Nome, seja Ele glorificado!

Este tratado curto, altamente confidencial, que eu escrevi vinte e dois anos atrás, especificamente para os meus irmãos mais próximos e mais seletos e sinceros, enquanto na aldeia de Barla na província de Isparta, estou a dedicar apenas ao Governador, ao poder judiciário e à polícia de Isparta. Isso é por causa da preocupação demonstrada por ambas as pessoas e as autoridades de Isparta. Se esse for o caso, várias cópias devem ser escritas à máquina de escrever, em qualquer uma das antigas ou novas letras, de modo que aqueles que me têm colocado em vigilância e buscam meus segredos nestes 25 anos podem saber que eu não tenho quaisquer segredos ocultos. Eles deveriam saber que o meu segredo mais escondido é este tratado!

Said Nursî

As Três Indicações

Apesar de ser o terceiro assunto da Décima Sétima Nota do Décimo Sétimo Lampejo, por causa da dureza e abrangência das questões e a força e o brilho das respostas, este foi incorporado aos Lampejos como o Vigésimo Segundo Lampejo da Trigésima Primeira Carta. Os Lampejos tiveram que lhe dar um lugar. É confidencial e especial para os meus mais seletos, sincero e irmãos fiéis.

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ Em nome de Allah, o Clemente, o Misericordioso.

وَمَن۟ يَتَوَكَّل۟ عَلَى اللّٰهِ فَهُوَ حَس۟بُهُ اِنَّ اللّٰهَ بَالِغُ اَم۟رِهٖ قَد۟ جَعَلَ اللّٰهُ لِكُلِّ شَى۟ءٍ قَد۟رًا "Quanto àquele que confiar em Allah, saiba que Ele lhe será Suficiente, porque Allah cumpre o que promete. Certamente Allah predestinou uma proporção para cada coisa."( Alcorão Sagrado, 65:3)

Esta matéria é constituída por três indicações.

PRIMEIRA INDICAÇÃO

Uma pergunta importante sobre a minha pessoa e a Risale-i Nur:

Muitas pessoas perguntam: "Embora você não se tenha intrometido no mundo 'dos mundanos', por que eles se intrometem em sua Vida Futura em todas as oportunidades? Considerando que nenhuma legislação não governamental interfere com pessoas contemplativas e as que abandonaram o mundo?"

A Resposta: A resposta do Novo Said a essa pergunta é o silêncio. O Novo Said diz: "Que a divina determinação dê a resposta por mim." No entanto, desde que eu sou obrigado a isso, a cabeça do Velho Said, que o Novo Said tomou emprestado em confiança, diz: quem deve dar a resposta a essa pergunta são as autoridades da província de Isparta e seu povo. Pois eles estão muito mais preocupados com o significado subjacente a essa pergunta do que eu. Uma vez que a administração, composta por milhares de pessoas, e as pessoas, que somam centenas de milhares, são obrigadas a considerá-la e defendê-la em meu lugar, por que eu deveria falar com os procuradores, desnecessariamente, e defender-me? Eu estive nesta província durante nove anos, e estou gradualmente dando as costas mais e mais ao seu mundo. Nenhum aspecto da minha vida permaneceu oculto. Mesmo meus tratados mais secretos e confidenciais caíram nas mãos do governo e de alguns deputados.

Se eu tivesse me intrometido de alguma forma em assuntos mundanos, que teria causado o alarme e a ansiedade "mundanos", ou se eu tivesse feito qualquer tentativa para me intrometer, ou se eu tivesse alguma ideia de fazê-lo, esta província e o governo local nas cidades teriam sabido. Apesar de eu ter estado sob o seu controle e vigilância por nove anos, e eu também não hesitei em divulgar os meus segredos para aqueles que me visitaram, as autoridades mantiveram-se em silêncio e não me incomodaram.

Se eu tivesse apresentado qualquer falha que pudesse ser prejudicial à felicidade e ao futuro deste país e ao seu povo, ao longo de todos esses nove anos, desde o governador ao chefe de polícia da aldeia teria sido responsável. Então, para salvá-los de tal responsabilidade foram obrigados a defender-me perante aqueles que fazem tempestade em copo d'água a meu respeito. Nesse caso, faço essa pergunta a eles para responderem.

A razão pela qual as pessoas desta província são na sua maioria obrigadas a me defender mais do que eu mesmo é que, com centenas de tratados que demonstraram sua efetividade materialmente e de fato, eu trabalhei nesses nove anos pela sua vida eterna e pelo fortalecimento de sua convicção e felicidade na vida, uma vez que ambos são irmãos e amigos, e abençoados; e não sofreram qualquer perturbação ou dano de qualquer pessoa por conta dos tratados; e nenhum menor sinal de algo político ou mundano foi encontrado; e, louvado seja Allah, por meio da Risale-i Nur, esta província de Isparta ganhou em relação ao fortalecimento da crença e firmeza na religião um grau de bem-aventurança que se assemelha à bem-aventurança de Damasco, em épocas anteriores; e à de al-Azhar, no Egito. E a Risale-i Nur fez com que o poder da crença prevaleça sobre a indiferença, e o desejo de adoração prevaleça sobre o vício na província, e a tornou mais religiosa do que qualquer outra província. Uma vez que este é o caso, todo o seu povo, mesmo supondo que eles são irreligiosos, são obrigados a defender-me e a Risale-i Nur. Enquanto eles têm esses direitos importantes de defesa - o meu direito sem importância - não me compeliram a defender-me agora que eu, desprovido de todo poder, concluí o meu dever e, graças a Allah, milhares de estudantes têm trabalhado e estão trabalhando no meu lugar. Alguém com milhares de defensores não defende seu próprio caso.

SEGUNDA INDICAÇÃO

A resposta a uma pergunta crítica.

'O mundano' pergunta: "Por que você está com raiva de nós? Você nada nos solicitou, nenhuma vez, e está silencioso. Você se queixa amargamente de nós, dizendo que somos injustos com você. Mas nós temos os nossos princípios, temos as nossas regras particulares como exigido pelos tempos, e você não aceita que sejam aplicadas a você. A pessoa que aplica a lei não é um tirano, e a pessoa que não aceita a lei é rebelde.

Por exemplo, nesta era da liberdade e da nova era republicana que inauguramos, o princípio - com base na igualdade - de abolir a opressão e a subjugação dos outros é como a nossa lei fundamental. No entanto, entende-se do seu comportamento aberto e de sua vida aventurosa no período anterior que ou por assumir o cargo de sábio ou de ser um asceta, você tenta atrair o olhar do público a si mesmo e atrair a atenção, de modo a garantir um poder e posição social fora da influência do governo. Isso pode parecer desejável dentro - de acordo com a terminologia atual - da tirania despótica da burguesia. Mas desde que os princípios do socialismo puro e bolchevismo, que surgiram com o despertar e a ascensão das pessoas comuns, são mais conforme os nossos interesses, nós os aceitamos, e sua posição é desagradável para nós, porque se opõe aos nossos princípios. Por essa razão, você não tem o direito de reclamar ou ficar zangado com o sofrimento que causamos a você."

A Resposta: Se alguém que abre um novo caminho na vida da sociedade humana não agir em conformidade com as leis naturais em vigor no universo, ele não pode ser bem-sucedido em obras benéficas e no progresso. Todos os seus atos vão servir aos interesses do mal e da destruição. Desde que as ações têm de estar em conformidade com as leis naturais, a igualdade absoluta só pode ser aplicada mudando a natureza humana e removendo a sabedoria fundamental na criação da humanidade.

Sim, por nascimento e da maneira como eu vivi eu sou da classe de pessoas comuns; e eu sou um daqueles que, por temperamento e intelectualmente, aceitaram o caminho da igualdade de direitos. E devido à compaixão e à justiça procedente do Islam, eu sou uma pessoa que durante muito tempo se opôs e trabalhou contra o despotismo e a opressão da classe elite, chamada de burguesia. Por isso, apoio a justiça total, com toda a minha força, e oponho-me à tirania, à opressão, ao poder arbitrário e ao despotismo.

No entanto, a natureza humana e a sabedoria subjacente na humanidade são contrárias à lei de igualdade absoluta. Para demonstrar Seu poder e sabedoria perfeita, o Criador Onisciente produz muitas culturas a partir de uma única coisa, faz muitos livros serem escritos em uma única página, e faz com que muitas funções sejam desempenhadas por uma única coisa.Da mesma forma, Ele faz com que os direitos de milhares de espécies sejam colocados em prática pela humanidade.

É por causa desse grande mistério que Allah Todo-Poderoso criou o homem com uma natureza que produziria os brotos de milhares de espécies e exibiria os níveis de milhares de outras espécies de seres vivos. Nenhum limite foi colocado sobre seus poderes, faculdades sutis e sentidos como os outros animais; uma vez que Ele o deixou livre e deu-lhe capacidade pela qual seus sentidos podiam vagar por graus intermináveis, embora apenas uma espécie, a humanidade, tornou-se como milhares de espécies. Por essa razão, o homem tornou-se legatário na terra, o resultado do universo, e o monarca de seres animados.

O mais importante fermento e o mecanismo que faz surgir a variedade na humanidade é a concorrência e a verdadeira virtude resultante da crença. A virtude só pode ser removida pela mudança da natureza humana: extingue a razão, mata o coração e aniquila o espírito.

Sim, essa idade com sua tirania impressionante, sob o véu da liberdade, merece ser atingida no rosto com as seguintes linhas magistrais que, escritas por uma pessoa muito importante, foram indevidamente brandidas em seu rosto, embora ele não merecesse nenhum tapa:

Ne mümkün zulm ile bîdâd ile imha-yı hürriyet

Çalış, idraki kaldır, muktedirsen âdemiyetten.

sözünün yerine, bu asrın yüzüne çarpmak için ben de derim:

Ne mümkün zulm ile bîdâd ile imha-yı hakikat

Çalış, kalbi kaldır, muktedirsen âdemiyetten.

veyahut:

Ne mümkün zulm ile bîdâd ile imha-yı fazilet

Çalış, vicdanı kaldır, muktedirsen âdemiyetten.

Evet imanlı fazilet, medar-ı tahakküm olmadığı gibi sebeb-i istibdat da olamaz. Tahakküm ve tagallüb etmek, faziletsizliktir. Ve bilhassa ehl-i faziletin en mühim meşrebi, acz ve fakr ve tevazu ile hayat-ı içtimaiye-i beşeriyeye karışmak tarzındadır. Lillahi’l-hamd bu meşrep üstünde hayatımız gitmiş ve gidiyor. Ben kendimde fazilet var diye fahir suretinde dava etmiyorum. Fakat nimet-i İlahiyeyi tahdis suretinde, şükretmek niyetiyle diyorum ki:

Cenab-ı Hak fazl u keremiyle, ulûm-u imaniye ve Kur’aniyeye çalışmak ve fehmetmek faziletini ihsan etmiştir. Bu ihsan-ı İlahîyi bütün hayatımda lillahi’l-hamd tevfik-i İlahî ile şu millet-i İslâmiyenin menfaatine, saadetine sarf ederek; hiçbir vakit vasıta-i tahakküm ve tagallüb olmadığı gibi, ekser ehl-i gafletçe matlub olan teveccüh-ü nâs ve hüsn-ü kabul-ü halk dahi mühim bir sırra binaen benim menfurumdur; onlardan kaçıyorum. Yirmi sene eski hayatımı zayi ettiği için onları kendime muzır görüyorum. Fakat Risale-i Nur’u beğenmelerine bir emare biliyorum, onları küstürmüyorum.

İşte ey ehl-i dünya! Dünyanıza hiç karışmadığım ve prensiplerinizle hiçbir cihet-i temasım bulunmadığı ve dokuz sene esaretteki bu hayatımın şehadetiyle yeniden dünyaya karışmaya hiçbir niyet ve arzum yokken, bana eski bir mütegallib ve daima fırsatı bekleyen ve fikr-i istibdat ve tahakkümü taşıyan bir adam gibi yapılan bunca tarassud ve tazyikiniz, hangi kanun iledir? Hangi maslahat iledir? Dünyada hiçbir hükûmet böyle fevka’l-kanun ve hiçbir ferdin tasvibine mazhar olmayan bir muameleye müsaade etmediği halde; bana karşı yapılan bu kadar bed muamelelere, yalnız değil benim küsmem, belki eğer bilse nev-i beşer küser, belki kâinat küsüyor!..

Üçüncü İşaret

Mağlatalı divanecesine bir sual.

Bir kısım ehl-i hüküm diyorlar ki: Madem sen bu memlekette duruyorsun, şu memleketin cumhurî kanunlarına inkıyad etmek lâzım gelirken sen neden inziva perdesi altında kendini o kanunlardan kurtarıyorsun? Ezcümle: Şimdiki hükûmetin kanununda, vazife haricinde bir meziyeti, bir fazileti kendine takıp, onunla bir kısım millete tahakküm edip nüfuzunu icra etmek, müsavat esasına istinad eden cumhuriyetin bir düsturuna münafîdir. Sen neden vazifesiz olduğun halde elini öptürüyorsun? Halk beni dinlesin diye hodfüruşane bir vaziyet takınıyorsun?

Elcevap: Kanunu tatbik edenler evvela kendilerine tatbik ettikten sonra başkasına tatbik edebilirler. Siz kendinize tatbik etmediğiniz bir düsturu başkasına tatbik etmekle, herkesten evvel siz düsturunuzu, kanununuzu kırıyorsunuz ve karşı geliyorsunuz. Çünkü bu müsavat-ı mutlaka kanununun bana tatbikini istiyorsunuz. Ben de derim:

Ne vakit bir nefer, bir müşirin makam-ı içtimaîsine çıkarsa ve milletin o müşire karşı gösterdikleri hürmet ve teveccühe iştirak ederse ve onun gibi o teveccüh ve hürmete mazhar olursa veyahut o müşir, o nefer gibi âdileşirse ve o neferin sönük vaziyetini alırsa ve o müşirin vazife haricinde hiçbir ehemmiyeti kalmazsa hem eğer, en zeki ve bir ordunun muzafferiyetine sebebiyet veren bir erkân-ı harp reisi, en aptal bir neferle teveccüh-ü âmmede ve hürmet ve muhabbette müsavata girerse; o vakit sizin bu müsavat kanununuz hükmünce bana şöyle diyebilirsiniz: “Kendine hoca deme! Hürmeti kabul etme! Faziletini inkâr et! Hizmetçine hizmet et! Dilencilere arkadaş ol!”

Eğer deseniz: Bu hürmet ve makam ve teveccüh, vazife başında olduğu vakte mahsustur ve vazifedarlara hastır. Sen vazifesiz bir adamsın, vazifedarlar gibi milletin hürmetini kabul edemezsin!

Elcevap: Eğer insan yalnız bir cesetten ibaret olsa ve insan dünyada lâyemutane daimî kalsa ve kabir kapısı kapansa ve ölüm öldürülse, o vakit vazife yalnız askerlik ve idare memurlarına mahsus kalırsa sözünüzde dahi bir mana olurdu. Fakat madem insan yalnız cesetten ibaret değil. Cesedi beslemek için kalp, dil, akıl, dimağ koparılıp o cesede yedirilmez, onlar imha edilmez. Onlar da idare ister.

Ve madem kabir kapısı kapanmıyor ve madem kabrin öbür tarafındaki endişe-i istikbal her ferdin en mühim meselesidir. Elbette milletin itaat ve hürmetine istinad eden vazifeler, yalnız milletin hayat-ı dünyeviyesine ait içtimaî ve siyasî ve askerî vazifelere münhasır değildir.

Evet, yolculara seyahat için vesika vermek bir vazife olduğu gibi ebed tarafına giden yolculara da hem vesika hem o zulümatlı yolda nur vermek öyle bir vazifedir ki hiçbir vazife, o vazife kadar ehemmiyetli değildir. Böyle bir vazifenin inkârı, ölümün inkârıyla ve her gün اَل۟مَو۟تُ حَقٌّ davasını, cenazelerinin mührüyle imza edip tasdik eden otuz bin şahidin şehadetini tekzip ve inkâr etmekle olur.

Madem manevî hâcat-ı zaruriyeye istinad eden manevî vazifeler var. Ve o vazifelerin en mühimmi, ebed yolunda seyahat için pasaport varakası ve berzah zulümatında kalbin cep feneri ve saadet-i ebediyenin anahtarı olan imandır ve imanın ders ve takviyesidir. Elbette o vazifeyi gören ehl-i marifet, herhalde küfran-ı nimet suretinde kendine edilen nimet-i İlahiyeyi ve fazilet-i imaniyeyi hiçe sayıp sefihler ve fâsıkların makamına sukut etmeyecektir. Kendini, aşağıların bid’alarıyla, sefahetleriyle bulaştırmayacaktır! İşte beğenmediğiniz ve müsavatsızlık zannettiğiniz inziva bunun içindir.

İşte bu hakikatle beraber, beni işkence ile taciz eden sizin gibi enaniyette ve bu kanun-u müsavatı kırmakta firavunluk derecesinde ileri giden mütekebbirlere karşı demiyorum. Çünkü mütekebbirlere karşı tevazu, tezellül zannedildiğinden, tevazu etmemek gerektir. Belki ehl-i insaf ve mütevazi ve âdil kısmına derim ki:

Ben felillahi’l-hamd kendi kusurumu, aczimi biliyorum. Değil Müslümanlar üstünde mütekebbirane bir makam-ı ihtiram istemek, belki her vakit nihayetsiz kusurlarımı, hiçliğimi görüp, istiğfar ile teselli bulup halklardan ihtiram değil, dua istiyorum. Hem zannederim benim bu mesleğimi, benim bütün arkadaşlarım biliyorlar.

Yalnız bu kadar var ki Kur’an-ı Hakîm’in hizmeti esnasında ve hakaik-i imaniyenin dersi vaktinde o hakaik hesabına ve Kur’an şerefine o makamın iktiza ettiği izzet ve vakar-ı ilmiyeyi ders vaktinde muhafaza edip, başımı ehl-i dalalete eğmemek için o izzetli vaziyeti muvakkaten takınıyorum. Zannederim, ehl-i dünyanın kanunlarının haddi yoktur ki bu noktalara karşı çıkabilsin!

Cây-ı hayret bir tarz-ı muamele: Malûmdur ki her yerde ehl-i maarif, marifet ve ilim noktasında muhakeme eder. Nerede ve kimde marifet ve ilmi görse meslek itibarıyla ona karşı bir dostluk ve bir hürmet besler. Hattâ düşman bir hükûmetin bir profesörü bu memlekete gelse ehl-i maarif, onun ilim ve marifetine hürmeten onu ziyaret ederler ve ona hürmet ederler.

Halbuki İngiliz’in en yüksek meclis-i ilmiyesinin, Meşihat-ı İslâmiye’den sorduğu altı sualin cevabını, altı yüz kelime ile Meşihat-ı İslâmiye’den istedikleri zaman, bura maarifinin hürmetsizliğine uğrayan bir ehl-i marifet, o altı suale altı kelime ile mazhar-ı takdir olmuş bir cevap veren ve ecnebilerin en mühim ve hükemaların en esaslı düsturlarına hakiki ilim ve marifetle muaraza edip galebe çalan ve Kur’an’dan aldığı kuvvet-i marifet ve ilme istinaden Avrupa feylesoflarına meydan okuyan ve Hürriyet’ten altı ay evvel İstanbul’da hem ulemayı ve hem de mekteplileri münazaraya davet edip kendisi hiç sual sormadan suallerine noksansız olarak doğru cevap veren (Hâşiye) ve bütün hayatını bu milletin saadetine hasreden ve yüzer risale, o milletin Türkçe olan lisanıyla neşredip o milleti tenvir eden hem vatandaş hem dindaş hem dost hem kardeş bir ehl-i marifete karşı en ziyade sıkıntı veren ve hakkında adâvet besleyen ve belki hürmetsizlik eden; bir kısım Maarif Dairesine mensup olanlarla az bir kısım resmî hocalardır.

İşte gel bu hale ne diyeceksin? Medeniyet midir? Maarif-perverlik midir? Vatan-perverlik midir? Milliyet-perverlik midir? Cumhuriyet-perverlik midir? Hâşâ! Hâşâ! Hiç, hiçbir şey değil. Belki bir kader-i İlahîdir ki o kader-i İlahî, o ehl-i marifet adamın dostluk ümit ettiği yerden adâvet gösterdi ki hürmet yüzünden ilmi riyaya girmesin ve ihlası kazansın.

Hâtime

Kendimce cây-ı hayret ve medar-ı şükran bir taarruz:

Bu fevkalâde enaniyetli ehl-i dünyanın enaniyet işinde o kadar hassasiyet var ki eğer şuuren olsa idi, keramet derecesinde veyahut büyük bir deha derecesinde bir muamele olurdu. O muamele de şudur:

Kendi nefsim ve aklım bende hissetmedikleri bir parça riyakârane enaniyet vaziyetini, onlar enaniyetlerinin hassasiyet mizanıyla hissediyorlar gibi şiddetli bir surette ben hissetmediğim enaniyetimin karşısına çıkıyorlar. Bu sekiz dokuz senede, sekiz dokuz defa tecrübem var ki onların zalimane bana karşı muamelelerinin vukuundan sonra, kader-i İlahîyi düşünüp “Ne için bunları bana musallat etti?” diye nefsimin desiselerini arıyordum. Her defada, ya nefsim şuursuz olarak enaniyete fıtrî meyletmiş veyahut bilerek beni aldatmış, anlıyorum. O vakit kader-i İlahî, o zalimlerin zulmü içerisinde hakkımda adalet etmiş, derdim.

Ezcümle: Bu yazın arkadaşlarım güzel bir ata beni bindirdiler. Bir seyrangâha gittim. Şuursuz olarak nefsimde hodfüruşane bir keyif arzusu uyanmakla ehl-i dünya öyle şiddetli o arzumun karşısına çıktılar ki yalnız o gizli arzuyu değil belki çok iştihalarımı kestiler.

Hattâ ezcümle, bu defa ramazandan sonra, eski zamanda gayet büyük, kudsî bir imamın bize karşı gaybî kerametiyle iltifatından sonra kardeşlerimin takva ve ihlasları ve ziyaretçilerin hürmet ve hüsn-ü zanları içinde –ben bilmeyerek– nefsim müftehirane, güya müteşekkirane perdesi altında riyakârane bir enaniyet vaziyetini almak istedi. Birden bu ehl-i dünyanın hadsiz hassasiyetle ve hattâ riyakârlığın zerrelerini de hissedebilir bir tarzda, birden bana iliştiler. Ben Cenab-ı Hakk’a şükrediyorum ki bunların zulmü bana bir vasıta-i ihlas oldu.

رَبِّ اَعُوذُ بِكَ مِن۟ هَمَزَاتِ الشَّيَاطٖينِ ۝ وَاَعُوذُ بِكَ رَبِّ اَن۟ يَح۟ضُرُونِ

اَللّٰهُمَّ يَا حَافِظُ يَا حَفٖيظُ يَا خَي۟رَ ال۟حَافِظٖينَ اِح۟فَظ۟نٖى وَ اح۟فَظ۟ رُفَقَائٖى مِن۟ شَرِّ النَّف۟سِ وَ الشَّي۟طَانِ وَ مِن۟ شَرِّ ال۟جِنِّ وَ ال۟اِن۟سَانِ وَ مِن۟ شَرِّ اَه۟لِ الضَّلَالَةِ وَ اَه۟لِ الطُّغ۟يَانِ اٰمٖينَ اٰمٖينَ اٰمٖينَ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

---

Yirmi Birinci Lem'a ⇐ Lem'alar | ⇒ Yirmi Üçüncü Lem'a

---