The Twenty-Seventh Word
TREATISE ON INDEPENDENT JUDGEMENTS OF THE LAW (Ijtihad)
[Five or six years ago in an Arabic treatise, I wrote concerning a matter to do with independent judgements on points of the Shari’a. Now, at the request of two of my brothers, this Word was written about that matter in order to put in his place someone who had overstepped the mark in his attacks on it.]
In the Name of God, the Merciful, the Compassionate.
If they had only referred it to the Prophet, or to those charged with authority among them, the proper investigators would have tested it from them [direct].(*[1])
The door of independent judgements on the law is open, but at the present time there are six ‘Obstacles’ to entering it.
THE FIRST:
In winter when the storms are fierce even small holes are blocked up, and it is in no way reasonable to open up new doors. Under the onslaught of a mighty flood, to make openings in the wall in order to repair it leads to being drowned. In just the same way, at this time of denial and the assault of the customs of Europe and the legion of innovations and the destruction of misguidance, to open up new doors in the citadel of Islam in the name of ijtihad, and make openings that will be the means of those bent on destruction scaling the walls and entering it, is a crime against Islam.
THE SECOND:
Independent judgements may not be made about the essential teachings of religion, for they are specified and definite. Moreover, they are like basic food and sustenance. Although at this time all effort and endeavour should be expended on their being upheld and raised to life, they are being abandoned and degraded. So to give them up, despite their being among the theoretical matters of Islam and due to being the pure and sincere interpretations of the first generations of Islam are not inadequate for the needs of all times, and to make new interpretations of the law in arbitrary fashion, is an innovation and betrayal of Islam.
THE THIRD:
Just as varying goods in the market are sought after according to the season; they are in demand one after the other, so in the exhibition of the world and market of human society and civilization, every century different goods are sought after and are in demand; they are displayed in the market, demand attracts them, gazes are turned on them, minds are drawn by them. Like at the present time the goods of politics and securing the life of this world and the demand of philosophy are sought after, for example. And at the time of the first generations of Islam and in the market of that age, deducing from the Word of the Creator of the Heavens and the Earth His wishes and what He wants of us were the most sought-after goods, and obtaining the means to gain through the light of prophethood and the Qur’an eternal happiness in the world of the hereafter, which had been revealed to such a degree it could not be concealed.
At that time, since people’s minds, hearts and spirits were directed with all their strength towards understanding the wishes of the Sustainer of the Heavens and the Earth, the discussions, conversations, events, and circumstances of social life all looked to that. Since they occurred in accordance with those wishes, whoever had high ability, his heart and nature unconsciously received instruction in knowledge of God from everything. He received knowledge from the circumstances, events, and discussions which took place at that time. As though everything became a teacher for such a person, and inculcated in his nature and disposition the preparatory knowledge for independent judgements. That natural instruction illuminated him to such a degree that he was almost capable of interpreting the law without acquiring the knowledge, to be illuminated without fire... Thus, when someone capable who received such natural instruction in this way began to work at interpreting the law, his capacity which had become like a match manifested the mystery of Light upon Light; he became qualified to interpret it (mujtahid) swiftly and in a brief time.
At this time, however, due to the domination of European civilization and the supremacy of natural philosophy and the preponderance of the conditions of worldly life, minds and hearts have become scattered, and endeavour and favour divided. Minds have become strangers to non-material matters.
Thus, it is because of this that if someone now was to memorize the Qur’an at the age of four and have the intelligence of a mujtahid like Sufyan ibn Uyayna, who held discussions with religious scholars at an early age, he would need ten times longer than Sufyan to become qualified to interpret the law. If Sufyan acquired the learning in ten years, this man would need one hundred years. Because the period of Sufyan’s natural study began at the age of reason. His disposition and abilities were slowly prepared and illuminated; they took lessons from everything and became like a match.
But his counterpart at the present time, since his thought is submerged in philosophy, his mind plunged in politics, and his heart is giddy at the life of this world, his disposition and abilities have grown distant from interpretation of the law. For sure, they have become distant from interpretation of the Shari’a to the degree they have been preoccupied with the modern sciences, and have remained backward in regard to it to the extent he has become learned in the physical sciences. Therefore, he may not say: “I am as intelligent as him. Why can’t I on a level with him?” He does not have the right to say this, and he cannot be on a level with him.
THE FOURTH:
Just as within a body is the inclination to expand, for its growth and development. And, since it is from within, the inclination to expand is a being perfected for the body. Whereas if it is an inclination for expansion from outside it, it is to rip the body’s skin; to destroy it; it is not expansion. In the same way, when the inclination to expand and will to interpret the law were present in those within the sphere of Islam through the door of perfect taqwa and the way of conforming to the essential teachings of Islam, like the righteous early generations, that was a perfection and a being perfected. But if such an inclination and desire come from those who give up the essentials, prefer the life of this world to that of the hereafter, and are tainted with materialist philosophy, it is the means of destroying the body of Islam and casting off the chain of the Shari’a from the neck.
THE FIFTH:
Three points of view make interpretation of the law earthly at this time, and prevent it being heavenly. Whereas the Shari’a is heavenly, revealed, and since interpretations of it make known its hidden ordinances, they also are heavenly.
The First:The wisdom of an ordinance is one thing, while the reason for it is something different. Wisdom and benefit are the cause of its choice, not the means of its being necessitated and created. And the reason is the means for its existence. For example, the obligatory prayers are shortened while travelling; two rak’ats are performed. The reason for this permission of the Shari’a is the journey, while its wisdom is the hardship. If there is the journey but no hardship, the prayers are still shortened. For there is the reason. But if there is no journey yet hardship, it may not be the reason for shortening the prayers. Thus, contrary to this fact, the view at this time is to set up the benefit and wisdom in place of the reason, and to make its judgement in accordance with that. Such an interpretation is certainly earthly, not heavenly.
The Second: The view at the present time looks primarily to worldly happiness, whereas the view of the Shari’a looks primarily to happiness in the hereafter, and to happiness in this world in second place and indirectly as the means to the hereafter. That is to say, the view of this time is a stranger to the spirit of the Shari’a; in which case, it may not make interpretations in its name.
The Third There is a rule: “Necessity makes permissible what is forbidden.” This rule is not universal. So long as it is not by way of what is forbidden, necessity makes licit what is forbidden. But if something has become a necessity due to abuse and for illicit reasons, this necessity may not be the basis of ordinances permitting it, nor form an excuse.
For example, if, through ill choice someone makes himself drunk in an unlawful way, according to scholars of the Shari’a, his actions act against him and he may not be counted as excused. If he divorces his wife, the divorce is in force. And if he commits a crime, he receives the punishment. But if it is not through ill choice, the divorce is not in force, neither does he receive punishment. And, for example, even if an alcoholic is addicted to alcohol to the degree of necessity, he may not say: “It is a necessity, and lawful for me.”
Thus, at this time there are many matters which have reached the degree of necessity and have taken on the form of a general calamity afflicting people, and which, since they have arisen from ill choice, illicit desires, and forbidden acts, may not be the basis of ordinances permitting them and making what is unlawful lawful. However, since those who make interpretations at the present time make those necessities the basis of ordinances of the Shari’a, their interpretations are earthly, the products of their own fancies, tainted by philosophy, and cannot be heavenly or revealed, or in accordance with the Shari’a. However, if exercise of authority concerning the Divine ordinances of the Creator of the Heavens and the Earth and interference in the worship of His servants is without the Creator’s permission, that exercise of authority and interference are rejected.
For example, a number of the heedless and neglectful approve the changing of some of the marks of Islam like the Friday Sermon, and substituting the language of each country for Arabic, for two reasons:
The First: “So that in that way the mass of Muslims will understand current politics.”
But current politics has become so intermixed with lies and trickery and evil that it has become like the very whisperings of Satan. However, the pulpit is the seat of delivering Divine revelation, so political rumours do not have the right to rise to that high position.
The Second: “The Friday Sermon is for understanding the admonitions of certain Suras of the Qur’an.”
Yes, if the majority of the Islamic nation conformed to the essential teachings and incontestable matters of Islam and the ordinances which are well-known and carried them out, then the reading of the Sermon in the known language and the translation of the Qur’an,(*[2]) if it was possible, might have been desirable, in order to understand the theoretical matters of the Shari’a and its subtle matters and abstruse teachings.
But the well-known, incontrovertible ordinances of Islam like the five daily prayers, fasting in Ramadan, and zakat, and the unlawfulness of murder, fornication, and wine are neglected. The ordinary people are not in need of learning their necessity or unlawfulness, but through encouragement and warning, to be reminded of those sacred decrees, and, through their sense of belief and feelings for Islam being stirred, to be prompted, encouraged, and reminded to conform to them.
However lowly and ignorant they may be, they understand the following brief meaning from the Qur’an and Arabic Sermon: “The preacher and the reciter of the Qur’an are recalling the pillars of belief and Islam, which are known by me and everyone, and teaching us, and reciting them.” A longing for them is born in their hearts. What words are there in the universe which can be compared with the miraculous, instructive reminders, warnings, and encouragement of the All-Wise Qur’an, which comes from the Sublime Throne?
THE SIXTH:
Since the great interpreters of the law among the righteous early generations of Islam lived close to the time of the Companions of the Prophet, the age of light and age of truth, they were able to receive a pure light and make pure interpretations. But the interpreters of the law at this time look at the book of reality from behind so many veils and from such a long distance that they can see even its clearest letters only with difficulty.
If you say: The Companions also were human beings and not free of error and differences, while the means of interpretation of the law and the ordinances of the Shari’a is the justice and truthfulness of the Companions, on which the Islamic community have agreed, saying: “All the Companions were just and all spoke the truth.”
The Answer: Yes, the absolute majority of the Companions of the Prophet were lovers of the truth, truthfulness, and justice. For in that age, the ugliness of lies and falsehood was shown in all its ugliness and the beauty of right and truthfulness was shown in all its beauty in such a way that the distance between them stretched from the ground to the Divine Throne. There was a clear separation between them, from the depths of Musaylima the Liar at the lowest of the low to the degree of truthfulness of the Prophet Muhammad (Peace and blessings be upon him) at the highest of the high.
Indeed, just as it was lying that brought Musaylima to the lowest of the low, so it was truthfulness and right which raised Muhammad the Trustworthy to the highest of the high.
Thus, the Companions, who held elevated sentiments and worshipped good morals and were illuminated with the light of the conversation of the Sun of Prophethood, did not stretch out their hands to the buffoonery and filth of the lying in Musaylima’s shop, which was so ugly and the cause of descent, and they shrank from unbelief. So too they shrank from lying, the companion of unbelief, and sought as far as they were able – especially in relating the ordinances of the Shari’a and propagating them– truth, truthfulness, and right, which are so fine and the cause of pride and glory, ascent and progress, and were the thing most in demand from the elevated treasury of the Glory of Messengership, and which illuminate man’s social life with their beauteous splendour; the Companions acted in conformity with them and were desirous of them; this is certain, definite, and necessary.
Whereas at this time, the distance between truth and lying has become so narrow that they are now quite simply shoulder to shoulder. It is extremely easy to pass from truthfulness to lying. Lying is even preferred to truthfulness due to the propaganda of politics and diplomacy. And so, if the most ugly and the finest things are sold in the same shop for the same price, certainly the jewel of truthfulness and right, which is most elevated and penetrates to the essence of reality, will not be obtained blindly, relying on the word and skill of the shopkeeper.
Conclusion
Sacred laws change according to the ages. Indeed, in one age different prophets may come, and they have come. Since subsequent to the Seal of the Prophets, his Greater Shari’a is sufficient for all peoples in every age, no need has remained for different laws. However, in secondary matters, the need for different schools has persisted to a degree.
Just as clothes change with the change of the seasons and medicines change according to dispositions, so sacred laws change according to the ages, and their ordinances change according to the capacities of peoples. Because the secondary matters of the ordinances of the Shari’a look to human circumstances; they come according to them, and are like medicine.
At the time of the early prophets, since social classes were far apart and men’s characters were both somewhat coarse and violent, and their minds, primitive and close to nomadism, the laws at that time came all in different forms, appropriate to their conditions. There were even different prophets and laws in the same continent in the same century.
Then, since with the coming of the Prophet of the end of time, man as though advanced from the primary to the secondary stage, and through numerous revolutions and upheavals reached a position at which all the human peoples could receive a single lesson and listen to a single teacher and act in accordance with a single law, no need remained for different laws, neither was there necessity for different teachers.
But because they were not all at completely the same level and did not proceed in the same sort of social life, the schools of law became numerous.
If, like students of a school of higher education, the vast majority of mankind were clothed in the same sort of social life and attained the same level, then all the schools could be united. But just as the state of the world does not permit that, so the schools of law cannot be the same.
If you say: The truth is one; how can the different ordinances of the four and twelve schools be true?
The Answer: The same water governs in five different ways in five ill people of different disposition, thus: for one, the water is a cure for his illness, and according to medicine, necessary. For another, it is like poison for his sickness and harmful, and medically prohibited. For another, it causes a small amount of harm, and is reprehensible medically. For another the water is beneficial and without harm; according to medicine that is sunna for him. And for yet another it is neither harmful nor beneficial; he can drink it with good health, and for him it is medically permissible. Thus, here the truth has become numerous; all five are true. Are you able to say: “The water is only a cure, only necessary, and it governs in no other way?”
Similarly, impelled by Divine wisdom, the Divine ordinances change according to the schools of law and those who follow them, and they change as truth, and all are true and right.
For example, since, in accordance with Divine wisdom and determining, the majority of those who follow Imam Shafi’i are closer to village life and nomadism than the Hanafis, and are lacking in social life, which makes the community like a single body, each person recites the Fatiha behind the prayer-leader so as to himself express his pains at the Court of the Dispenser of Needs and utter his private wishes. And this is absolutely right and pure wisdom.
However, since most Islamic governments favoured the school of Imam-i A’zam, the great majority of those who follow that school are closer to civilization and town life and more fitted for social life. Thus, the community becomes like a single individual and one man speaks in the name of all; all affirm him with their hearts and bind their hearts to his and his word becomes the word of all; according to the Hanafi school, the Fatiha is not recited behind the prayer-leader. And its not being recited is absolutely right and pure wisdom.
And, for example, since through forming a barrier against the assaults of nature, the Shari’a modifies it and trains the evil-commanding soul, according to the Shafi’i school, most of whose followers are villagers, semi-nomadic, and occupied in manual labour: “Ablutions are spoilt by touching a woman; the slightest uncleanliness is harmful.” While according to the Hanafi School, since the great majority of it followers have entered social life and become ‘semi-civilized:’ “Touching women does not spoil the ablutions; there is licence for a small amount of uncleanliness.”
Now we shall consider a manual worker and a gentleman. Due to his craft and the manner of his livelihood, a worker is afflicted with mixing with and being in contact with women who are canonically strangers to him. Since he sits at the same hearth as them and is involved with unclean things, nature and his evil-commanding soul find the field empty and may attack him. Therefore, in order to form a barrier against such attacks, the Shari’a states concerning them: “Your ablutions will be spoilt; do not touch the women. Your prayers will be invalid; do not be tainted.” A heavenly voice rings in his spiritual ears. Whereas, in accordance with social custom and in the name of common morality, the gentleman –on condition he is honourable– is not afflicted with being in contact with women who are canonically strangers to him, and in the name of cleanliness of civilization, he is not tainted to any degree with unclean things. Therefore, in the Hanafi school, the Shari’a has not shown him harshness and censure; it has shown its permissive side, and lightened it. “If your hand has been touched, your ablutions are not spoilt. If you are ashamed and do not perform the istinja in public, there is no harm in it. A small amount of uncleanliness is permitted.” It saves him from scruples.
Thus, two drops from the ocean as examples for you. Make analogies with them, and if you can, balance them on the scales of the Shari’a in this way, with the balance of Sha’rani’s Mizan.(*[3])
Glory be unto You, we have no knowledge save that which You have taught us; indeed You are All-Knowing, All-Wise.(*[4])
O God! Grant blessings and peace to the one in whom were embodied the lights of Your love through the beauty of Your attributes; the comprehensive mirror to the manifestations of Your Most Beautiful Names; in whom was focussed the rays of Your love for the art which is in Your creatures;
the most perfect and wonderful of Your artefacts, who was a sample of the perfections of Your art and an index of the beauties of Your inscriptions; and who reflected the subtleties of Your love and Your desire that Your art be appreciated; the most elevated herald of Your fine art, who proclaimed in resounding voice admiration for the beauty of Your inscriptions, the most wonderful praiser of the perfections of Your art; who reflected together in his being the varieties of Your love and Your appreciation for the good morals of your creatures and the subtleties of Your artefacts’ qualities, comprehending all fine conduct and good morality through Your favour and the subtleties of commendable attributes through Your grace; who was the most excellent criterion and measure of everything You mention in Your Criterion of Truth and Falsehood, the Qur’an, those whom You love from among the righteous, the patient, the believers, those who fear You, who turn to You, and who repent, and all the classes of those whom You infuse with life and honour through Your love in Your Criterion of Truth and Falsehood, until they become as the leader of those whom You love; the master of those beloved by You and chief of Your beloveds; and grant blessings and peace to all his Family and Companions and brothers. Amen. Through Your mercy, O Most Merciful of the Merciful!
Addendum to the Twenty-Seventh Word
On the Companions of the Prophet (PBUH)
Like Mawlana Jami, I say,
O Messenger of God! If only like the dog of the Companions of the Cave,
I could be in Paradise among your Companions.
Is it right that their dog is in Paradise while I am in Hell?
He was the dog of those Companions; I am the dog of yours!
In His Name, be He glorified! And there is nothing but it glorifies Him with praise.
In the Name of God, the Merciful, the Compassionate.
Muhammad is the Messenger of God, and those who are with him are strong against the unbelievers, [but] compassionate amongst each other.(*[5])
You Ask: There are some narrations which say: “At a time when innovations are rife, some of the righteous from among the believers and those who fear God will be on a level with the Companions, or of even greater virtue.” Are these narrations sound? And if so, what is their true meaning?
Elcevap: Enbiyadan sonra nev-i beşerin en efdali sahabe olduğu, Ehl-i Sünnet ve Cemaat’in icmaı bir hüccet-i kātıadır ki o rivayetlerin sahih kısmı, fazilet-i cüz’iye hakkındadır. Çünkü cüz’î fazilette ve hususi bir kemalde, mercuh râcihe tereccuh edebilir. Yoksa Sure-i Feth’in âhirinde sitayişkârane tavsifat-ı Rabbaniyeye mazhar ve Tevrat ve İncil ve Kur’an’ın medh ü senasına mazhar olan sahabelere, fazilet-i külliye nokta-i nazarında yetişilemez.
Şu hakikatin pek çok esbab ve hikmetlerinden, şimdilik üç sebebi tazammun eden üç hikmeti beyan edeceğiz:
BİRİNCİ HİKMET
Sohbet-i Nebeviye öyle bir iksirdir ki bir dakikada ona mazhar bir zat, senelerle seyr ü sülûka mukabil, hakikatin envarına mazhar olur. Çünkü sohbette insibağ ve in’ikas vardır. Malûmdur ki in’ikas ve tebaiyetle, o nur-u a’zam-ı nübüvvetle beraber en azîm bir mertebeye çıkabilir. Nasıl ki bir sultanın hizmetkârı ve onun tebaiyetiyle öyle bir mevkiye çıkar ki bir şah çıkamaz. İşte şu sırdandır ki en büyük veliler sahabe derecesine çıkamıyorlar.
Hattâ Celaleddin-i Süyûtî gibi uyanık iken çok defa sohbet-i Nebeviyeye mazhar olan veliler, Resul-i Ekrem (asm) ile yakazaten görüşseler ve şu âlemde sohbetine müşerref olsalar, yine sahabeye yetişemiyorlar. Çünkü sahabelerin sohbeti, nübüvvet-i Ahmediye (asm) nuruyla, yani Nebi olarak onunla sohbet ediyorlar. Evliyalar ise vefat-ı Nebevîden sonra Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı görmeleri, velayet-i Ahmediye (asm) nuruyla sohbettir. Demek, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın onların nazarlarına temessül ve tezahür etmesi, velayet-i Ahmediye (asm) cihetindedir; nübüvvet itibarıyla değil. Madem öyledir; nübüvvet derecesi, velayet derecesinden ne kadar yüksek ise o iki sohbet de o derece tefavüt etmek lâzım gelir.
Sohbet-i Nebeviye ne derece bir iksir-i nurani olduğu bununla anlaşılır ki: Bir bedevî adam, kızını sağ olarak defnedecek derecede bir kasavet-i vahşiyanede bulunduğu halde, gelip bir saat sohbet-i Nebeviyeye müşerref olur, daha karıncaya ayağını basamaz derecede bir şefkat-i rahîmaneyi kesbederdi. Hem cahil, vahşi bir adam, bir gün sohbet-i Nebeviyeye mazhar olur; sonra Çin ve Hint gibi memleketlere giderdi, o mütemeddin kavimlere muallim-i hakaik ve rehber-i kemalât olurdu.
İKİNCİ SEBEP
Yirmi Yedinci Söz’deki içtihad bahsinde beyan ve ispat edildiği gibi sahabeler, ekseriyet-i mutlaka itibarıyla kemalât-ı insaniyenin en a’lâ derecesindedirler. Çünkü o zamanda, o inkılab-ı azîm-i İslâmîde hayır ve hak bütün güzelliğiyle, şer ve bâtıl bütün çirkinliğiyle görülmüş ve maddeten hissedilmiş. Şer ve hayır ortasında öyle bir ayrılık ve kizb ve sıdk mabeyninde öyle bir mesafe açılmıştı ki küfür ve iman kadar, belki cehennem ve cennet kadar beynleri uzaklaştı.
Kizb ve şer ve bâtılın dellâlı ve numunesi olan Müseylime-i Kezzab ve maskaraca kelimeleri olduğundan, fıtraten hissiyat-ı ulviye sahibi ve maâlî-i ahlâka meftun ve izzet ve mübahata meyyal olan sahabeler, elbette ihtiyarlarıyla, kizb ve şerre ellerini uzatıp Müseylime derekesine düşmemişler.
Sıdk ve hayır ve hakkın dellâlı ve numunesi olan Habibullah’ın (asm) a’lâ-yı illiyyîn-i kemalâtındaki makamına bakarak, bütün kuvvet ve himmetleriyle o tarafa koşmak, mukteza-yı seciyeleridir.
Mesela, nasıl ki zaman oluyor; medeniyet-i beşeriye çarşısında ve hayat-ı içtimaiye-i insaniye dükkânında, bazı şeylerin verdiği müthiş neticeleri ve çirkin eserleri zehr-i kātil gibi herkes onu satın almak değil, bütün kuvvetiyle ondan nefret edip kaçar. Ve bazı şeylerin ve manevî metaların verdikleri güzel neticeler ve kıymettar eserler, bir tiryak-ı nâfi’ ve bir pırlanta gibi herkesin nazar-ı rağbetini kendine celbeder. Herkes elinden geldiği kadar onları satın almaya çalışır.
Öyle de asr-ı saadette hayat-ı içtimaiye-i insaniyenin çarşısında, kizb ve şer ve küfür gibi maddeler, şakavet-i ebediye gibi neticeleri ve Müseylime-i Kezzab gibi süflî maskaraları tevlid ettiğinden, secaya-yı âliye ve hubb-u maâlîye meftun olan sahabelerin zehr-i kātilden kaçar gibi ondan kaçmaları ve nefret etmeleri bedihîdir. Ve saadet-i ebediye gibi netice veren ve Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm gibi nurani meyveler gösteren sıdk ve hakka ve imana en nâfi’ bir tiryak, en kıymettar bir elmas gibi o fıtratları safiye ve seciyeleri sâmiye olan sahabeler, bütün kuvvetleriyle ve hissiyat ve letaifleriyle, onlara müşteri ve müştak olması zarurîdir.
Halbuki o zamandan sonra, gitgide ve gele gele sıdk ve kizb ortasındaki mesafe azala azala, omuz omuza geldi. Bir dükkânda, ikisi beraber satılmaya başladığı gibi ahlâk-ı içtimaiye bozuldu. Propaganda-i siyaset, yalana fazla revaç verdi. Yalanın müthiş çirkinliği gizlenip doğruluğun parlak güzelliği görünmemeye başladığı zamanda, kimin haddi var ki sahabenin adalet ve sıdk ve ulviyet ve hakkaniyet hususundaki kuvvetlerine, metanetlerine, takvalarına yetişebilsin veya derecelerinden geçsin.
Geçen meseleyi bir derece tenvir edecek, başıma gelmiş bir halimi beyan ediyorum. Şöyle ki:
Bir zaman kalbime geldi “Niçin Muhyiddin-i Arabî gibi hârika zatlar sahabelere yetişemiyorlar?” Sonra namaz içinde سُب۟حَانَ رَبِّىَ ال۟اَع۟لٰى derken, şu kelimenin manası inkişaf etti. Tam manasıyla değil fakat bir parça hakikati göründü. Kalben dedim: “Keşke bir tek namaza bu kelime gibi muvaffak olsaydım bir sene ibadetten daha iyi idi.” Namazdan sonra anladım ki o hatıra ve o hal, sahabelerin ibadetteki derecelerine yetişilmediğine bir irşaddır.
Evet, Kur’an-ı Hakîm’in envarıyla hasıl olan o inkılab-ı azîm-i içtimaîde, ezdad birbirinden çıkıp ayrılırken; şerler bütün tevabiiyle, zulümatıyla ve teferruatıyla ve hayır ve kemalât bütün envarıyla ve netaiciyle karşı karşıya gelip, bir vaziyette ve müheyyic bir zamanda, her zikir ve tesbih, bütün manasının tabakatını turfanda ve taravetli ve taze ve genç bir surette ifade ettiği gibi; o inkılab-ı azîmin tarrakası altında olan insanların bütün hissiyatını, letaif-i maneviyesini uyandırmış; hattâ vehm ü hayal ve sır gibi duygular hüşyar ve müteyakkız bir surette o zikir, o tesbihlerdeki müteaddid manaları kendi zevklerine göre alır, emer. İşte şu hikmete binaen bütün hissiyatları uyanık ve letaifleri hüşyar olan sahabeler, envar-ı imaniye ve tesbihiyeyi câmi’ olan kelimat-ı mübarekeyi dedikleri vakit, kelimenin bütün manasıyla söyler ve bütün letaifiyle hisse alırlardı.
Halbuki o infilak ve inkılabdan sonra, gitgide letaif uykuya ve havas o hakaik noktasında gaflete düşüp o kelimat-ı mübareke, meyveler gibi gitgide, ülfet perdesiyle letafetini ve taravetini kaybeder. Âdeta sathîlik havasıyla kuruyor gibi az bir yaşlık kalıyor ki kuvvetli, tefekkürî bir ameliyatla ancak evvelki hali iade edilebilir. İşte bundandır ki kırk dakikada bir sahabenin kazandığı fazilete ve makama, kırk günde, hattâ kırk senede başkası ancak yetişebilir.
ÜÇÜNCÜ SEBEP
On İkinci ve Yirmi Dördüncü ve Yirmi Beşinci Sözlerde ispat edildiği gibi nübüvvetin velayete nisbeti, güneşin ayn-ı zatıyla, âyinelerde görülen güneşin misali gibidir. İşte daire-i nübüvvet, daire-i velayetten ne kadar yüksek ise daire-i nübüvvetin hademeleri ve o güneşin yıldızları olan sahabeler dahi daire-i velayetteki sulehaya o derece tefevvuku olmak lâzım geliyor. Hattâ velayet-i kübra olan veraset-i nübüvvet ve sıddıkıyet ki sahabelerin velayetidir, bir veli kazansa yine saff-ı evvel olan sahabelerin makamına yetişmez. Şu üçüncü sebebin müteaddid vücuhundan üç vechini beyan ederiz:
Birinci Vecih: İçtihadda yani istinbat-ı ahkâmda, yani Cenab-ı Hakk’ın marziyatını kelâmından anlamakta sahabelere yetişilmez.
Çünkü o zamandaki o büyük inkılab-ı İlahî, marziyat-ı Rabbaniyeyi ve ahkâm-ı İlahiyeyi anlamak üzere dönerdi. Bütün ezhan, istinbat-ı ahkâma müteveccih idi. Bütün kalpler “Rabb’imizin bizden istediği nedir?” diye merak ederdi. Ahval-i zaman, bu hali işmam ve ihsas edecek bir tarzda cereyan ediyordu. Muhaverat, bu manaları tazammun ederek vuku buluyordu. İşte bunun için her şey ve her hal ve muhavereler ve sohbetler ve hikâyeler, bütün o manaları bir derece ders verecek bir tarzda cereyan ettiğinden, sahabenin istidadını tekmil ve fikirlerini tenvir ettiğinden, içtihad ve istinbatta istidadı kibrit derecesinde nurlanmaya hazır olduğundan bir günde veya bir ayda kazandığı mertebe-i istinbat ve içtihadı, o sahabenin derece-i zekâvetinde ve istidadında olan bir adam, şu zamanda on senede, belki yüz senede kazanmayacaktır.
Çünkü şimdi saadet-i ebediyeye bedel, saadet-i dünyeviye medar-ı nazardır. Beşerin nazar-ı dikkati, başka maksatlara müteveccihtir. Tevekkülsüzlük içinde derd-i maişet, ruha sersemlik ve felsefe-i tabiiye ve maddiye akla körlük verdiğinden beşerin muhit-i içtimaîsi, o şahsın zihnine ve istidadına, içtihad hususunda kuvvet vermediği gibi teşettüt veriyor, dağıtıyor. Yirmi Yedinci Söz’ün içtihad bahsinde, Süfyan İbn-i Uyeyne ile onun zekâveti derecesinde birinin muvazenesinde ispat etmişiz ki Süfyan’ın on senede kazandığını, öteki yüz senede kazanamıyor.
İkinci Vecih: Sahabelerin kurbiyet-i İlahiye noktasındaki makamlarına velayet ayağıyla yetişilmez.
Çünkü Cenab-ı Hak bize akrebdir ve her şeyden daha ziyade yakındır. Biz ise ondan nihayetsiz uzağız. Onun kurbiyetini kazanmak iki suretle olur.
Birisi: Akrebiyetin inkişafıyladır ki nübüvvetteki kurbiyet ona bakar ve nübüvvet veraseti ve sohbeti cihetiyle sahabeler o sırra mazhardırlar.
İkinci suret: Bu’diyetimiz noktasında kat’-ı meratib edip bir derece kurbiyete müşerref olmaktır ki ekser seyr ü sülûk-u velayet ona göre ve seyr-i enfüsî ve seyr-i âfakî bu suretle cereyan ediyor.
İşte birinci suret sırf vehbîdir, kesbî değil; incizabdır, cezb-i Rahmanîdir ve mahbubiyettir. Yol kısadır fakat çok metin ve çok yüksektir ve çok hâlistir ve gölgesizdir. Diğeri; kesbîdir, uzundur, gölgelidir. Acayip hârikaları çok ise de kıymetçe, kurbiyetçe evvelkisine yetişemez.
Mesela, nasıl ki dünkü güne, bugün yetişmek için iki yol var:
Birincisi: Zamanın cereyanına tabi olmayarak, bir kuvvet-i kudsiye ile fevka’z-zaman çıkıp dünü, bugün gibi hazır görmektir.
İkincisi: Bir sene kat’-ı mesafe edip, dönüp dolaşıp düne gelmektir. Fakat yine dünü elde tutamıyor, onu bırakıp gidiyor.
Öyle de zâhirden hakikate geçmek iki suretledir:
Biri: Doğrudan doğruya hakikatin incizabına kapılıp, tarîkat berzahına girmeden hakikati ayn-ı zâhir içinde bulmaktır.
İkincisi: Çok meratibden seyr ü sülûk suretiyle geçmektir. Ehl-i velayet, çendan fena-i nefse muvaffak olurlar, nefs-i emmareyi öldürürler. Yine sahabeye yetişemiyorlar. Çünkü sahabelerin nefisleri tezkiye ve tathir edildiğinden; nefsin mahiyetindeki cihazat-ı kesîre ile ubudiyetin envaına ve şükür ve hamdin aksamına daha ziyade mazhardırlar. Fena-i nefisten sonra, ubudiyet-i evliya besatet peyda eder.
Üçüncü Vecih: Fazilet-i a’mal ve sevab-ı ef’al ve fazilet-i uhreviye cihetinde sahabelere yetişilmez.
Çünkü nasıl bir asker bazı şerait dâhilinde, mühim ve mahuf bir mevkide, bir saat nöbette, bir sene ibadet kadar bir fazilet kazanabilir ve bir dakikada bir kurşunu yemekle, en ekall kırk günde ancak kazanılacak velayet derecesi gibi bir makama çıkıyor.
Öyle de sahabelerin tesis-i İslâmiyet’te ve neşr-i ahkâm-ı Kur’aniyede hizmetleri ve İslâmiyet için bütün dünyaya ilan-ı harp etmeleri, o kadar yüksektir ki bir dakikasına başkaları bir senede yetişemez. Hattâ denilebilir ki bütün dakikaları –o hizmet-i kudsiyede– o şehit olan neferin dakikası gibidir. Bütün saatleri, müthiş bir makamda bir saat nöbet tutan fedakâr bir neferin nöbeti gibidir ki amel az, ücreti çok, kıymeti yüksektir.
Evet, sahabeler madem İslâmiyet’in tesisinde ve envar-ı Kur’aniyenin neşrinde, saff-ı evvel teşkil ediyorlar. اَلسَّبَبُ كَال۟فَاعِلِ sırrınca bütün ümmetin hasenatından onlara hisse çıkar. Ümmetin اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَعَلٰى اٰلِهٖ وَاَص۟حَابِهٖ demesiyle sahabelerin, bütün ümmetin hasenatından hissedarlıklarını gösteriyor. Hem nasıl ki bir ağacın kökündeki küçük bir meziyet; ağacın dallarında büyük bir suret alır, büyük bir daldan daha büyüktür. Hem nasıl ki mebdede küçük bir irtifa, gittikçe bir yekûn teşkil eder. Hem nasıl ki nokta-i merkeziyeye yakın bir iğne ucu kadar bir ziyadelik; daire-i muhitada, bazen bir metre kadar ziyadeye mukabil geliyor.
Aynen şu dört misal gibi sahabeler, İslâmiyet’in şecere-i nuraniyesinin köklerinden, esaslarından oldukları hem bina-yı İslâmiyet’in hutut-u nuraniyesinin mebdeinde hem cemaat-i İslâmiyenin imamlarından ve adetlerinin evvellerinde hem Şems-i Nübüvvet ve Sirac-ı Hakikat’in merkezine yakın olduklarından; az amelleri çoktur, küçük hizmetleri büyüktür. Onlara yetişmek için hakiki sahabe olmak lâzım geliyor.
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ نِ الَّذٖى قَالَ :
اَص۟حَابٖى كَالنُّجُومِ بِاَيِّهِم۟ اِق۟تَدَي۟تُم۟ اِه۟تَدَي۟تُم۟ وَ خَي۟رُ ال۟قُرُونِ قَر۟نٖى وَ عَلٰى اٰلِهٖ وَ صَح۟بِهٖ وَ سَلِّم۟
سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ
Sual: Deniliyor ki: Sahabeler Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı gördüler, sonra iman ettiler. Biz ise görmeden iman ettik. Öyle ise imanımız daha kavîdir. Hem kuvvet-i imanımıza delâlet eden rivayet var?
Elcevap: Sahabeler o zamanda, efkâr-ı âmme-i âlem hakaik-i İslâmiyeye muarız ve muhalif iken –sahabeler– yalnız suret-i insaniyede Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmı görüp, bazen mu’cizesiz olarak öyle bir iman getirmişler ki bütün efkâr-ı âmme-i âlem, onların imanlarını sarsmıyordu. Şüphe değil, bazısına vesvese de vermezdi.
Sizler iseniz kendi imanınızı, sahabelerin imanlarıyla muvazene ediyorsunuz. Bütün efkâr-ı âmme-i İslâmiye, imanınıza kuvvet ve senet olduğu halde; Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın şecere-i tûba-i nübüvvetinin çekirdeği olan beşeriyeti ve suret-i cismaniyesini değil belki umum envar-ı İslâmiye ve hakaik-i Kur’aniye ile nurani muhteşem şahs-ı manevîsini bin mu’cizat ile muhat olarak akıl gözüyle gördüğünüz halde, bir Avrupa feylesofunun sözüyle vesveseye ve şüpheye düşen imanınız nerede? Bütün âlem-i küfrün ve Nasâra ve Yehud’un ve feylesofların hücumlarına karşı sarsılmayan sahabelerin imanları nerede? Hem sahabelerin kuvvet-i imanlarını gösteren ve imanlarının tereşşuhatı olan şiddet-i takvaları ve kemal-i salahatleri nerede? Ey müddeî! Senin şiddet-i zaafından, feraizi tamamıyla senden göstermeyen sönük imanın nerede?
Amma hadîste vârid olan ki “Âhir zamanda beni görmeyen ve iman getiren, daha ziyade makbuldür.” mealindeki rivayet, hususi fazilete dairdir. Has bazı eşhas hakkındadır. Bahsimiz ise fazilet-i külliye ve ekseriyet itibarıyladır.
İkinci Sual: Diyorlar ki: Ehl-i velayet ve ashab-ı kemalât, dünyayı terk etmişler. Hattâ hadîste var ki: “Dünya muhabbeti bütün hataların başıdır.” Halbuki sahabeler dünyaya pek çok girmişler; terk-i dünya değil belki bir kısım sahabe, o zamanın ehl-i medeniyetinden daha ileri gitmişler. Nasıl oluyor ki böyle sahabelerin en ednasına, en büyük bir veli kadar kıymeti var, diyorsunuz?
Elcevap: Otuz İkinci Söz’ün İkinci ve Üçüncü Mevkıflarında gayet kat’î ispat edilmiştir ki: Dünyanın âhirete bakan yüzüyle, esma-i İlahiyeye mukabil olan yüzünü sevmek; sebeb-i noksaniyet değil belki medar-ı kemaldir ve o iki yüzde ne kadar ileri gitse daha ziyade ibadet ve marifetullahta ileri gider. Sahabelerin dünyası ise işte o iki yüzdedir. Dünyayı âhiret mezraası görüp ekip biçmişler. Mevcudatı, esma-i İlahiyenin âyinesi görüp müştakane temaşa edip bakmışlar. Fena-i dünya ise fâni yüzüdür ki insanın hevesatına bakar.
Üçüncü Sual: Tarîkatlar, hakikatlerin yollarıdır. Tarîkatların içerisinde en meşhur ve en yüksek ve cadde-i kübra iddia olunan tarîk-i Nakşibendî hakkında, o tarîkatın kahramanlarından ve imamlarından bazıları esasını böyle tarif etmişler. Demişler ki:
دَر۟ طَرٖيقِ نَق۟شِبَن۟دٖى لَازِم۟ اٰمَد۟ چَار۟ تَر۟ك۟ :
تَر۟كِ دُن۟يَا تَر۟كِ عُق۟بٰى تَر۟كِ هَس۟تٖى تَر۟كِ تَر۟ك۟
Yani, tarîk-i Nakşî’de dört şeyi bırakmak lâzım. Hem dünyayı hem nefis hesabına âhireti dahi maksud-u hakiki yapmamak hem vücudunu unutmak hem ucbe, fahre girmemek için bu terkleri düşünmemektir. Demek, hakiki marifetullah ve kemalât-ı insaniye terk-i mâsiva ile olur?
Elcevap: Eğer insan yalnız bir kalpten ibaret olsaydı bütün mâsivayı terk, hattâ esma ve sıfâtı dahi bırakmak, yalnız Cenab-ı Hakk’ın zatına rabt-ı kalp etmek lâzım gelirdi. Fakat insanın akıl, ruh, sır, nefis gibi pek çok vazifedar letaifi ve hâsseleri vardır.
İnsan-ı kâmil odur ki: Bütün o letaifi; kendilerine mahsus ayrı ayrı tarîk-i ubudiyette, hakikat canibine sevk etmek ile sahabe gibi geniş bir dairede, zengin bir surette, kalp bir kumandan gibi letaif askerleriyle kahramanane maksada yürüsün. Yoksa kalp, yalnız kendini kurtarmak için askerini bırakıp tek başıyla gitmek, medar-ı iftihar değil belki netice-i ıztırardır.
Dördüncü Sual: Sahabelere karşı iddia-yı rüçhan nereden çıkıyor? Kim çıkarıyor? Şu zamanda, bu meseleyi medar-ı bahis etmek nedendir? Hem müçtehidîn-i izama karşı müsavat dava etmek neden ileri geliyor?
Elcevap: Şu meseleyi söyleyen iki kısımdır:
Bir kısmı, safi ehl-i diyanet ve ehl-i ilimdir ki bazı ehadîsi görmüşler, şu zamanda ehl-i takva ve salahati teşvik ve tergib için öyle mebhaslar açıyorlar. Bu kısma karşı sözümüz yok. Zaten onlar azdırlar, çabuk da intibaha gelirler.
Diğer kısım ise gayet müthiş mağrur insanlardır ki mezhepsizliklerini, müçtehidîn-i izama müsavat davası altında neşretmek istiyorlar ve dinsizliklerini, sahabeye karşı müsavat davası altında icra etmek istiyorlar. Çünkü:
Evvelen: O ehl-i dalalet sefahete girmiş, sefahette tiryaki olmuş; sefahete mani olan tekâlif-i Şer’iyeyi yapamıyor. Kendine bir bahane bulmak için der ki: “Şu mesail, içtihadiyedirler. O mesailde, mezhepler birbirine muhalif gidiyor. Hem onlar da bizim gibi insanlardır, hata edebilirler. Öyle ise biz de onlar gibi içtihad ederiz, istediğimiz gibi ibadetimizi yaparız. Onlara tabi olmaya ne mecburiyetimiz var?” İşte bu bedbahtlar, bu desise-i şeytaniye ile başlarını mezahibin zincirinden çıkarıyorlar. Bunların şu davaları ne kadar çürük, ne kadar esassız olduğu Yirmi Yedinci Söz’de kat’î bir surette gösterildiğinden ona havale ederiz.
Sâniyen: O kısım ehl-i dalalet baktılar ki müçtehidînlerde iş bitmiyor. Onların omuzlarındaki yalnız nazariyat-ı diniyedir. Halbuki bu kısım ehl-i dalalet, zaruriyat-ı diniyeyi terk ve tağyir etmek istiyorlar. “Onlardan daha iyiyiz.” deseler, meseleleri tamam olmuyor. Çünkü müçtehidîn, nazariyata ve kat’î olmayan teferruata karışabilirler.
Halbuki bu mezhepsiz ehl-i dalalet, zaruriyat-ı diniyede dahi fikirlerini karıştırmak ve kabil-i tebdil olmayan mesaili tebdil etmek ve kat’î erkân-ı İslâmiyeye karşı gelmek istediklerinden; elbette zaruriyat-ı diniyenin hameleleri ve direkleri olan sahabelere ilişecekler.
Heyhat! Değil bunlar gibi insan suretindeki hayvanlar, belki hakiki insanlar ve hakiki insanların en kâmilleri olan evliyanın büyükleri; sahabenin küçüklerine karşı müsavat davasını kazanamadıkları, gayet kat’î bir surette Yirmi Yedinci Söz’de ispat edilmiştir.
اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّم۟ عَلٰى رَسُولِكَ الَّذٖى قَالَ :
لَاتَسُبُّوا اَص۟حَابٖى لَو۟ اَن۟فَقَ اَحَدُكُم۟ مِث۟لَ اُحُدٍ ذَهَبًا مَا بَلَغَ نِص۟فَ مُدٍّ مِن۟ اَص۟حَابٖى
صَدَقَ رَسُولُ اللّٰهِ
سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ