Fjala e Njëzet e Nëntë

Kjo Fjala e Njëzet e Nëntë është rreth pavdekshmërisë së Shpirtit të Njeriut, rreth Melekëve dhe Ringjalljes.

اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّي۟طَانِ الرَّجٖيمِ

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

Me Emrin e All-llahut,i Gjithëmëshirshmi, Mëshirëploti.

تَنَزَّلُ ال۟مَلٰٓئِكَةُ وَالرُّوحُ فٖيهَا بِاِذ۟نِ رَبِّهِم۟ ۝ قُلِ الرُّوحُ مِن۟ اَم۟رِ رَبّٖى

“Gjatë saj zbresin melekët dhe Er-Ruhu (Xhibrili) me lejen e All-llahut.”() “Thuaj: Shpirti (vjen) me urdhrin e Zotit, Mbështetësit tim.”()

Kjo Trajtesë përbëhet nga një Parathënie dhe Dy Qëllime kryesore

PARATHËNIE

Mund të thuhet se ekzistenca e melekëve dhe e qënieve shpirtërore është aq e sigurt sa ajo e qënieve njerëzore dhe e kafshëve. Në të vërtetë, ashtu siç është shpjeguar në Shkelzën e Parë të Fjalës së Pesëmbëdhjetë, padyshim, realiteti e kërkon medoemos dhe urtësia e thërret me siguri se, ashtu si toka, edhe qiejt gjithashtu kanë banorë dhe se banorët e tyre janë të vetëdijshëm, me mend dhe se ato janë të përshtatshëm plotësisht për qiejt.

Në gjuhën e Sheriatit, ato banorë prej llojeve të shumta quhen melekë dhe qënie shpirtërore.

Në të vërtetë, realiteti e kërkon që të jetë kështu, sepse pavarësisht vogëlsisë së tokës dhe papërfillshmërisë në krahasim me qiejt, të qënies së saj e mbushur me krijesa të vetëdijshme, me mend, nga koha në kohë, boshatiset dhe pastaj rimbushet me krijesa të reja, tregon, madje deklaron qartë se qiejt gjithashtu me yjësitë e tyre madhështore si pallate të zbukuruara, mbushen me krijesa të vetëdijshme, të cilat janë drita e dritës së ekzistencës dhe me qënie të përgjegjshme, me mend, të cilat janë drita e gjallesave.

Ashtu si njeriu dhe xhindi, edhe ato krijesa gjithashtu janë spektatorë të pallatit të botës, janë shqyrtuesit e librit të universit, dhe lajmëtarët e kësaj mbretërie të Hyjnisë. Me adhurimin e tyre universal e gjithëpërfshirës, ato përfaqësojnë lavdërimet e fuqishme dhe universale të universit.

Po, natyra e universit sigurisht tregon ekzistencën e tyre, sepse meqenëse universi është zbukuruar dhe stolisur me një numër të pallogaritshëm të veprave të holla e të stolisura artistikisht, me dekore të qëllimshme e kuptimplota, dhe me qëndisje plot urtësi, kjo në mënyrë të vetëkuptueshme kërkon shikimet e admiruesve mendjethellë, të matur, të shqyrtuesve, si dhe dashuruesit vlerësues; kjo kërkon ekzistencën e tyre.

Po, ashtu si bukuria që kërkon një dashurues, dhe ashtu siç i jepet ushqimi të uriturit, atëherë pa dyshim, të ushqyerit e shpirtërave dhe ushqimi i zemrave në këtë bukuri të pakufishme të artit tregon ekzistencën e melekëve dhe të qënieve shpirtërore dhe i shikon ato. Sepse ndërsa kjo stolisje e pafundme kërkon një detyrë të pafundme shqyrtimi dhe adhurimi, njeriu e xhindi mund të kryejnë ve-tëm një të miliontën e asaj detyre të pafundme, të asaj mbikëqyrje të urtë dhe të atij adhurimi të shtrirë.

Kjo do të thotë se shumëllojshmëria e pafundme e melekëve dhe e qënieve shpirtërore janë të domosdoshëm për t’i kryer ato detyra, dhe për ta mbushur e populluar këtë xhami të madhe – këtë botë, këtë univers, me radhet e tyre.

Po, një grup i qënieve shpirtërore dhe i melekëve është i pranishëm në çdo aspekt, në çdo sferë të universit, secili i ngarkuar me detyrën e adhurimit. Mund të thuhet, duke u mbështetur në një numër rrëfenjash të haditheve profetike dhe në përputhje me urtësinë në rregullin e botës se, duke filluar nga disa trupa të pajetë, nga planetët e yjet dhe duke përfunduar me pikat e shiut, secila është si një anije ose bartëse -mjet transporti- për një lloj melekësh. Ata melekë ngjiten në këto mjete, me lejen Hyjnore, dhe udhëtojnë duke vëzhguar Botën e Dukshme; Ato përfaqësojnë tesbihatet dhe lavdërimet e atyre bartësve.

Gjithashtu mund të thuhet se disa lloje të trupave të gjallë veprojnë si aeroplanë për lloje të ndryshme shpirtërash. Duke filluar nga zogjt e Parajsës, të quajtur ‘Zogjtë jeshilë’ në një hadith i cili tregon se: “Shpirtërat e banorëve të Parajsës futen tek zogjtë jeshilë në Botën e ndërmjetme dhe udhëtojnë përreth Parajsës në to”, dhe duke përfunduar tek bletët e mizat tek trupat e gjallë, secili është një bartës, një mjet transporti, pët një lloj shpirti, me një urdhër Hyjnor, dhe nëpërmjet aftësive dhe shqisave të atyre trupave të gjallë si sytë dhe veshët, vështrojnë mrekullitë e krijimit në botën fizike; me këtë ato kryejnë tesbihatin e veçantë të secilit.

Atëherë, ashtu siç e kërkon medoemos realiteti ekzistencën e melekëve dhe atë të qënieve shpirtërore, po ashtu atë e kërkon edhe urtësia, sepse me një aktivitet të fortë, krijuesi i Gjithurtë në mënyrë të vazhdueshme krijon jetë të holla dhe qënie të ndritshme, të vetëdijshme e me mend nga dheu i dendur i cili ka pak lidhje me shpirtin dhe nga uji i turbullt, i cili ka një lidhje të pjesshme me dritën e jetës. Ai atëherë, sigurisht krijon disa lloje të qënieve të vetëdijshme nga detërat e dritës dhe madje nga oqeanet e errësirës, nga ajri, elektriciteti dhe nga lëndë të tjera të holla, të cilat janë më të përshtatshmet për shpirtin dhe më me vend e me të përshtatshme për jetën. Dhe sigurisht këto krijesa janë të shumta në numër.

QËLLIMI I PARË

Të besuarit në melekë është njëra nga shtyllat e imanit.

Ndodhen katër Pika themelore në këtë qëllim.

PIKA E PARË THEMELORE

Plotësimi i ekzistencës është nëpërmjet jetës. Madje, ekzistenca e vërtetë e ekzistencës është nëpërmjet jetës. Jeta është drita e ekzistencës, dhe vetëdija është drita e jetës. Jeta është kulmi dhe themeli i çdo gjëje. Jeta është ajo që e bën çdo gjë pronë për çdo qënie të gjallë; është sikur ajo e bën gjënë e vetme të gjallë pronaren e gjithçkaje. Nëpërmjet jetës, një gjë e gjallë mund të thotë: “Të gjitha këto gjëra më përkasin mua. Bota është shtëpia ime. Universi është prona ime, që më është dhënë nga Pronari im.”

Ashtu si drita që është shkaku për shikimin e trupave -dhe sipas një rrëfenjeje- shkaku i shfaqjes së ngjyrave, po ashtu jeta është zbuluesja e qënieve, ajo është shkaku i realizimit të cilësive. Për më tepër, ajo e bën të papërfillshmen dhe të pjesshmen, të përgjithshme dhe universale. Ajo është shkaku që gjërat universale të përqëndrohen e të ngushtohen tek e pjesshmja. Ajo është shkaku për të gjitha plotë-simet e ekzistencës, si për shembull, duke i bërë gjërat e panumërta të bashkëpunojnë e të bashkohen dhe i bën ato mjetet e unitetit, duke i pajisur ato me një shpirt. Madje jeta është një lloj i shfaqjes së Unitetit Hyjnor në nivelet e shumësisë dhe një pasqyrë duke shfaqur Njësinë Hyjnore. Le ta sqarojmë këtë:

Një objekt i pajetë, madje edhe sikur të ishte një mal i madh, është një jetim, një i huaj dhe një i vetmuar. Lidhjet e tij të vetme janë me vendin në të cilin ai është vendosur, dhe me gjërat që e rrethojnë atë. Çfarëdo gjëje tjetër që ndodhet në kozmos, nuk ekziston për malin, sepse mali nuk ka as jetë nëpërmjet të cilës ai mund të lidhet -me jetën-, as vetëdije me anë të të cilës ai mund të vendosë lidhje.

Tani vështo një objekt të vockël, për shembull bletën mjaltëse. Sapo të hyjë jeta tek ajo, ajo vendos një lidhje të tillë me të gjithë universin, sikur ajo të realizonte një marrëveshje tregtare me të, në mënyrë të veçantë me lulet dhe bimët e tokës. Ajo mund të thotë: “Toka është kopshti im, ajo është vendi im i tregtisë.”

Kështu, nëpërmjet shqisave të pavetëdijshme instinktive të cilat e shtyjnë atë dhe e nxisin, përveç pesë shqisave të jashtme të njohura dhe shqisave të jashtme të gjallesave, bleta ka një ndjeshmëri, një familiaritet -njohje- dhe një lidhje të ndërsjellë me shumicën e specieve në botë, dhe ato janë në dispozicion të saj.

Atëherë, në qoftë se jeta e shfaq efektin e saj kështu tek më e vogla mes qënieve të gjalla, sigurisht jeta kur ngrihet tek niveli më i lartë, e cila është ajo e njeriut, ajo do të shfaqet, do të shtrihet e ndriçohet në një shkallë të tillë, saqë, ashtu si një njeri që është i aftë të lëvizë nëpër dhomat e shtëpisë së tij me vetëdijen e tij dhe mendjen të cilat janë drita e jetës, po ashtu ai mund të udhëtojë me to në botëra më të larta shpirtërore e fizike. Domethënë, ashtu si ajo qënie e gjallë e vetëdijshme që mund të udhëtojë në ato botëra shpirtërisht si mysafir, po ashtu ato botëra vijnë dhe janë si miq për pasqyrën e shpirtit të tij duke u reflektuar dhe duke u shfaqur e pasqyruar në të.

Jeta, është prova më e ndritshme e Unitetit të të Gjithëlavdishmit të vetëm dhe njëra nga burimet më të mëdha të mirësisë së Tij; ajo është shfaqja më e hollë e dhembshurisë së Tij dhe qëndisja më e fshehur, më e panjohur e Artit të Tij. Në të vërtetë, jeta është e fshehtë dhe e hollë, sepse madje edhe jeta e bimëve, që është më e ulëta e nivelve të jetës, dhe zgjimi i forcës jetike tek farërat, domethënë lëvizja e tyre, hapja dhe rritja, të cilat janë fazat e para tek jeta e bimëve, ka mbetur e pakuptuar dhe e mistershme nga shkenca njerëzore qysh nga koha e Ademit a.s., pavarësisht qënies së saj aq të dukshme, aq e zakonshme, të njohur, dhe aq të kudondodhshme brenda asaj që njihet. Mendja e njeriut nuk ka mundur ta zbulojë realitetin e vërtetë të saj.

Për më tepër, jeta është aq e pastër dhe e panjollosur sa që në të dyja aspektet e saja, domethënë në fytyrat e saj të brendshme e të jashtme, ajo është e pastër, e tejndritshme dhe e tejdukshme, sepse duke mos e mbuluar atë me shkaqe, Dora e Fuqisë e prek atë drejtpërdrejt. Ndërsa në çështjet e tjera, Ajo i ka bërë shkaqet e jashtme një perde me qëllim që të jetë burimi i aspekteve të papërfillshme të gjërave dhe i cilësive të tyre të ulëta të jashtme, të cilat janë të papërshtatshme për Dinjitetin e Fuqisë.

Shkurtazi: Mund të thuhet se në qoftë se nuk do të kishte pasur jetë; ekzistenca, nuk do të ishte ekzistencë; ajo nuk do të ishte e ndryshme nga mosekzistenca. Jeta, është drita e shpirtit. Vetëdija, është drita e jetës.

Meqenëse jeta dhe vetëdija janë të rëndësishme deri në këtë shkallë, dhe meqenëse, në mënyrë të vetëkuptueshme ndodhet një rregull absolut i përkryer në univers, një saktësi mjeshtërore dhe një harmoni plot urtësi; dhe meqenëse globi ynë i ulët e i mjerë , toka jonë endacake, është mbushur në numër të pallogaritshëm me qënie të gjalla, me qënie të vetëdijshme, me mend dhe me qënie me shpirt... atëherë mund të dilet në përfundim me siguri të plotë e të prerë se edhe ato pallate qiellorë dhe ato yjësi të larta kanë gjithashtu gjallesa dhe banorë të vetëdijshëm të përshtatshëm për to. Ashtu siç jeton peshku në ujë, po ashtu ata banorë të ndritshëm janë të pranishëm në zjarrin e diellit. “Zjarri nuk e djeg dritën”, përkundrazi, “Zjarri shton dritën”.

Për më tepër, siç kuptohet qartë, meqenëse Fuqia e Parapërjetësisë krijon qënie të gjalla të panumërta dhe qënie me shpirtëra nga substancat më të thjeshta e më të zakonshme dhe nga elementet më të dendura, dhe duke i dhënë rëndësi të madhe, e shndërron lëndën e dendur e të trashë nëpërmjet jetës në një substancë të hollë; dhe meqenëse Ajo fuqi e shpërndan dritën e jetës gjithandej me një bollëk të madh, dhe i praron dhe i zbukuron shumicën e gjërave me dritën e vetëdijes, me një fuqi të tillë të patëmetë dhe me një urtësi të pagabim, i Gjithurti dhe i i Gjithëfuqishmi i vetëm, sigurisht nuk do t’i neglizhonte rrymat e tjera të lëndës së hollë si drita dhe eteri, të cilat janë të afërta, madje të përshtatshme për shpirtin; Ai nuk do t’i linte ato pa jetë, pa vetëdije, dhe pa gjallëri.

Në të vërtetë, qëniet e gjalla e të vetëdijshme në numër të madh, Ai i krijon nga drita, e cila është gjithashtu një lëndë, madje nga errësira, nga lënda e eterit, nga ajri, nga kuptimet, dhe madje edhe nga fjalët. Ashtu siç krijon Ai specie të ndryshme të shumta kafshësh, po ashtu nga këto lumenj të lëndës së hollë Ai krijon krijesa shpirtërore të shumta e të ndryshme. Një lloj i tyre janë melekët, të tjerët janë shumëllojshmëritë e qënieve shpirtërore dhe xhindet.

Në qoftë se ti dëshiron të shikosh se sa e vërtetë, sa e vetëkuptueshme, dhe sa e arsyeshme është të pranosh ekzistencën e numrit të madh të engjëjve dhe të qënieve shpirtërore, ashtu siç e tregon Kur’ani, dhe sa në kundërshtim me të vërtetën dhe urtësinë, dhe çfarë besëtytnie, çfarë shmangie nga e vërteta, çfarë përçartje e çmendurie është të mos i pranosh ato, merre në konsideratë krahasimin e mëposhtëm:

Ishin dy burra... njëri fshatarak, beduin dhe i trashë, ndërsa tjetri i qytetëruar, i kulturuar dhe i zgjuar, të cilët zunë miqësi dhe shkuan së bashku tek një qytet madhështor, si Stambolli. Në një qoshe të largët të atij qyteti të civilizuar e madhështor ata hasën një ndërtesë të vogël dhe një fabrikë të ndyrë e të ndotur. Ata soditën e shikuan se fabrika të çuditshme plot me njerëz të mjeruar e të varfër po punonin. Dhe ngado përreth ndërtesës ndodheshin qënie me shpirtëra dhe qënie të gjalla, por mjetet e tyre të jetesës dhe rrethanat e jetës ishin të tilla, saqë disa ishin barngrënëse, të tjerat jetonin vetëm duke ngrënë bimët, ndërsa të tjerat ishin peshkngrënëse; ato nuk hanin asgjë tjetër përveç peshkut.

Të dy burrat e panë skenën. Pastaj ata vështruan në largësi mijëra pallate të stolisur dhe kështjella të larta. Midis pallateve ndodhe-shin punishte madhështore dhe parqe e lulishte të gjëra. Për shkak ose të largësisë, të defektit të shikimit të të dy burrave, ose për shkak se ato pallate e kishin fshehur vetveten e tyre, banorët e pallateve nuk dukeshin e nuk dalloheshin nga dy burrat. Përveç kësaj, kushtet nuk shiheshin në ato pallate të larta. Si rrjedhojë e kësaj, njeriu fshatarak, trashaman, i cili nuk kishte parë kurrë më parë një qytet, deklaroi:

“Ato pallate nuk kanë banorë, ato janë të zbrazur, nuk ka qënie me shpirt brenda tyre”, duke shprehur kështu gjepurat dhe përçarjet më të hutuara.

Shoku i tij i mençur iu përgjigj: O ti njeri i mjerë! Kjo ndërtesë e vogël dhe e papërfillshme që ti shikon këtu ka qenë e mbushur me qënie të pajisura me shpirt, me punëtorë... dhe dikush i vë në punë ato, i zëvendëson e i ripërtërin. Shiko! Nuk ka ndonjë hapësirë boshe askund përreth kësaj fabrike, ajo është e mbushur me qënie të gjalla dhe me qënie me shpirt. A mendon ti se do të ishte e mundur që të mos ketë banorë të lartë e të përshtatshëm në atë qytet të mirorganizuar, në ato pallate të stolisura me urtësi aq të plotë arti të cilën ne mund ta shohim nga largësia? Natyrisht ato janë të zënë me punë dhe kushtet e ndryshme të jetës janë të përshtatshme për ato që jetojnë atje. Ndoshta në vend të barit ato hanë byrek dhe në vend të peshkut mund të hanë bakllava. Mosshikimi i tyre, për shkak të largësisë tënde ose për shkak të shikimit tënd të dobët, ose për shkak të fshehjes së vetvetes, kurrësesi nuk mund të tregojë mosqënien e tyre atje.

“Fakti është një gjë që nuk shihet, nuk tregon mosekzistencën e saj, dhe mosdukja nuk është absolutisht argument për mosekzistencën.”

Atëherë, ashtu siç tregon krahasimi i lartëpërmendur, globi tokësor duke qenë shtëpi për këto qënie të pafundme të pajisura me vetëdije dhe me shpirt, pavarësisht vogëlsisë së tij dhe dendësisë midis trupave të lartë qiellorë, madje edhe pjesët e tij më të ndotura e më të prishura duke u bërë masa mikroorganizmash kur ato pushojnë së qëni si burime për jetën, kjo në mënyrë të domosdosh- me, demonstrative dhe në mënyrë vendimtare tregon, dëshmon dhe shpall se:

Hapësira e pafundme, dhe qiejt madhështorë; me yjësinë e tyre dhe yjet janë plot me qënie të gjalla, me qënie të vetëdijshme, dhe me qënie me shpirtëra. Sheriati i shquar i Muhammedit (Alejhis-salatu ves-selam) dhe Kur’ani i shpjegimit të mrekullue- shëm i quajnë këto qënie dhe i emërtojnë “Melekë, xhinde dhe qënie shpirtërore”, të cilat janë krijuar nga drita, zjarri, errësira, ajri, era, fjalët, eteri, madje edhe nga elektriciteti, dhe nga lënda tjetër e hollë rrjedhëse.

Ka lloje të ndryshme melekësh, ashtu siç ndodhen lloje të ndryshme të qënieve fizike, trupore. Në të vërtetë, meleku i cili është caktuar për pikën e shiut nuk është i të njëjtit lloj si meleku i caktuar për Diellin. Gjithashtu ndodhen shumë lloje të ndryshme xhindesh dhe qëniesh shpirtërore.

Përfundimi i kësaj Pike Themelore:

Ashtu siç mund të vërtetohet me empirizëm, me eksperimente, materia nuk është esenciale që ekzistenca të mbetet e nënshtruar për hir të saj dhe të jetë e varur nga ajo. Përkundrazi, materia ekziston nëpërmjet një ‘kuptimi’ dhe ai kuptim është jeta, ai është shpirti.

Gjithashtu mund të vërtetohet nëpërmjet vëzhgimit se materia nuk është gjëja që i shërbehet, që gjithçka të mund t’i atribuohet asaj. Përkundrazi, ajo është shërbyese; ajo i bën shërbim procesit të plotësimit të së vërtetës. Dhe ajo e vërtetë është jeta. Dhe themeli i asaj të vërtete është shpirti.

Gjithashtu, siç është e vetëkuptueshme, materia nuk është dominante që t’i drejtohesh asaj për ndihmë, ose të kërkosh apo të presësh plotësimet prej saj. Përkundrazi, ajo dominohet; është e dominuar dhe ecën në pëputhje me një themel të caktuar dhe lëviz në rrugët që ai ia dikton dhe me shenjat e tij. Dhe ai themel është jeta, është shpirti, është vetëdija.

Gjithashtu, siç është e domosdoshme, materia nuk është thelbi, ajo nuk është themeli dhe as një vend i qëndrueshëm me qëllim që ngjarjet dhe plotësimet t’i ngjiten asaj ose të ndërtohen mbi të, përkundrazi, ajo është një guaskë, lëvozhgë e përgatitur për t’u çarë, për t’u grisur e për t’u shkrirë; ajo është një lëvore, është një shkumë, është një formë.

Merr në konsideratë çka vijon:

Një krijesë aq e vockël e cila mund të shihet veçse me mikroskop ka shqisa të tilla të mprehta saqë ajo mund të dëgjojë zërin e shoqes së saj, dhe të shikojë ushqimin e saj; ajo ka shqisa shumë të ndjeshme e të mprehta. Kjo demonstron se efektet e jetës rriten dhe drita e shpirtit intensifikohet e forcohet në përpjesëtim me zvogëlimin dhe hollimin e materies. Është sikur, sa më shumë të rafinohet dhe hollohet materia dhe sa më shumë që ne të largohemi nga ekzistenca jonë materiale, aq më afër ne afrohemi me botën e shpirtit, me botën e jetës dhe me botën e vetëdijes; drita e jetës dhe nxehtësia e shpirtit shfaqen me një intensitet më të lartë dhe më të fuqishëm.

Atëherë a do të ishte e mundur që të ndodheshin këto distilime të shumta të jetës, të vetëdijes dhe të shpirtit brenda kësaj mbulese të materies, dhe se bota e brendshme e cila është matanë kësaj mbulese të mos jetë plot me qënie të vetëdijshme dhe me qënie me shpirtëra? A do të ishte e mundur që burimet e këtyre distilimeve të panumërta, e këtyre shkreptimave, e këtyre fruteve të kuptimit, shpirtit, jetës dhe të së vërtetës së dukshme në këtë ekzistencë materiale në botën e dukshme, t’i atribuoheshin vetëm materies, lëvizjes së materies dhe të shpjegoheshin nga ajo? Ruajna Zot! Absolutisht, jo! Këto distilime të panumërta dhe shkreptima demonstrojnë se kjo botë materiale dhe e dukshme është vetëm se një perde e endur dhe e zbukuruar e hedhur sipër botëve të brendshme dhe të shpirtërave.

PIKA E DYTË THEMELORE

Mund të thuhet se të gjithë dijetarët e shkencave hipotetike teorike dhe të shkrimeve të shenjta, me dijeni ose pa dijeni, janë bashkuar dhe kanë bërë një konsensus për vërtetimin -pavarësisht dallimit të shprehjes-, të ekzistencës dhe realitetit të melekëve dhe të qënieve shpirtërore.

Një grup prej filozofëve peripatetikë -aristotelianë- të shkollës iluministe, të cilët bënë shumë përparime në studimin e materies, pa mohuar kuptimin e melekëve, deklaruan se ”çdo botë në krijim ka një esencë shpirtërore dhe të patrupëzuar, të palëndët.”

Ata i përshkruan melekët kështu.

Gjithashtu, një grup i filozofëve të hershëm të cilët ishin iluministë duke qenë të detyruar të pranojnë kuptimin e melekëve, gabuan vetëm në emërtimin e tyre si “Ukulu ashere ve Erbabul Enva” -Dhjetë mendjet dhe zotërat e botëve të krijmit”.-

Nëpërmjet frymëzimit dhe udhëzimit të shpalljes, dijetarët e të gjitha feve të shpallura kanë pranuar se çdo botë krijimi ka një melek të caktuar për të dhe i kanë quajtur ato: “Meleku i malit, meleku i detit, dhe meleku i shiut.”

Madje edhe materialistët dhe natyralistët arsyetimi i të cilëve është i kufizuar dhe i ngushtuar vetëm me atë që është drejtpëdrejt e dukshme për ta të cilët në efekt kanë rënë nga niveli i humanizmit për tek ai i materies së pajetë, duke mos qenë të mundur të mohojnë kuptimin e melekëve(), kanë qenë të detyruar t’i pranojnë ato në një aspekt, duke i quajtur “Forcat Rrjedhëse”.

O ti njeri i mjerë që ngurron për të pranuar ekzistencën e melekëve dhe të qënieve shpirtërore, mbi çfarë e bazon këtë pikëpamje? Mbi çfarë faktesh mbështetesh që kundërshton njerërëzit e mendjes -qofshin me dije apo pa dije- ose ndryshe unanimitetin e të gjithë dijetarëve për sa ka të bëjë me ekzistencën dhe realitetin e kuptimit të melekëve dhe ekzistencën reale të qënieve shpirtërore? Dhe meqenëse, ashtu siç është provuar në Pikën e Parë Themelore, jeta është zbuluesja e qënieve, madje rezultati i tyre dhe thelbi i tyre; meqenëse të gjithë dijetarët, në efekt, janë unanim në pranimin e kuptimit të melekëve, dhe kjo bota e jonë është e mbushur deri në një shkallë të tillë me krijesa të gjalla dhe me qënie me shpirtëra, a do të ishte e mundur që gjërësia e hapësirës dhe qiejt e lartë të mbeteshin bosh, pa banorë, dhe pa qënie që të banonin në to?

Ti kurrë nuk duhet të mendosh se ligjet në fuqi në këtë krijim janë të mjaftueshme për universin që të jetë i gjallë, sepse ato ligje qeverisëse janë urdhëra jorealë; ato janë parime imagjinare; ato mund të konsiderohen si mosekzistente.

Në qoftë se nuk do të kishte pasur absolutisht shërbëtorë të bindur të quajtur melekë, për t’i përfaqësuar ato lidhje për t’i shfaqur ato, dhe për t’i marrë frerat e tyre në duart e tyre, ato ligje nuk do të mund të përcaktoheshin si ekzistuese, as nuk mund të paraqiteshin me një identitet të veçantë, dhe as nuk do të kishin ndonjë realitet të jashtëm. Ndërsa: “Jeta është një realitet i jashtëm, atëhere një urdhër imagjinar nuk mund të mbaje mbi supe një realitet të jashtëm.”

Shkurtazi: Meqenëse dijetarët e fesë e të filozofisë, të shkencave hipotetike dhe të shkrimeve të shenjta pajtohen duke rënë dakord se qëniet nuk përkufizohen vetëm tek kjo botë e dukshme dhe meqenëse, pavarësisht të qënit e pajetë dhe e papërshtatshme për formimin e shpirtërave, bota e dukshme është stolisur deri në këtë shkallë me qënie e shpirtëra, atëherë sigurisht ekzistenca nuk mund të përkufizohet tek ajo. Përkundrazi, ndodhen shumë nivele të tjera ekzistence në krahasim me të cilat Bota e dukshme është një perde e qëndisur.

Për më tepër, meqenëse ashtu si deti që është i përshtatshëm për peshkun, po ashtu është bota e padukshme dhe bota e kuptimit; kjo bën të domosdoshme qënien e atyre dy botëve të mbushura me shpirtëra. Meqenëse të gjitha çështjet dëshmojnë ekzistencën e kuptimit të engjëjve, atëherë sigurisht dhe pa ndonjë hije dyshimi, forma më e bukur e ekzistencës së melekëve, e realitetit të qënieve shpirtërore, dhe pikëpamja më e arsyeshme e natyrës së tyre që mendjet e shëndosha do ta pranonin dhe do ta brohorisnin, është ajo të cilën e ka shpjeguar e sqaruar Kur’ani.

Kur’ani i shpjegimit të mrekullueshëm deklaron se: “Melekët janë robër, të nënshtruar e të nderuar”(), “(Melekët) nuk i kundërshtojnë kurrë urdhëresat që marrin prej All-llahut, por zbatojnë atë që u është urdhëruar.”() Melekët janë të hollë, qënie të ndritshme dhe ndahen në lloje të ndryshme.”

Po, në të vërtetë ashtu si njerëzimi që janë një ummet, të cilët mbajnë, përfaqësojnë dhe zbatojnë sheriatin ose kodin e ligjeve Hyjnore që vjen nga “Atributi i të Folurit”, po ashtu melekët janë një ummet shumë i madh, një pjesë prej punëtorëve të tyre janë mbajtësit, përfaqësuesit dhe zbatuesit e kodit të ligjeve lidhur me krijimin, i cili vjen nga Atributi i “Dëshirës”. Ata janë një lloj i shërbëtorëve të Zotit xh.sh. të cilët janë të bindur ndaj urdhërave të Fuqisë krijuese dhe të Vullnetit të Parapërjetësisë, që është vepruesi i vërtetë efektiv. Për melekët të gjithë trupat qiellorë janë si vende adhurimi, si xhamia.

PIKA E TRETË THEMELORE

Çështja e melekëve dhe e qënieve shpirtërore është njëra nga ato çështje në të cilën realiteti i universales, të përgjithshmes, mund të nënkuptohet e të arrihet si përfundim nga ekzistenca e një të pjesshmeje të vetme. Domethënë, nëpërmjet shikimit të një individi të vetëm prej melekëve njihet ekzistenca e llojit në përgjithësi, sepse kushdo që e mohon atë individ të vetëm, ai mohon të gjithë llojin të cilit ai i përket. Ndërsa cilido që pranon një individ të vetëm, ai detyrohet të pranojë të gjithë specien, llojin e tij. Atëherë, meqenëse çështja është kështu, shqyrto çka vijon:

A nuk ke parë dhe a nuk ke dëgjuar se të gjithë dijetarët e feve të shpallura qiellore gjatë gjithë periudhave qysh nga koha e Ademit a.s. gjer tani kanë pranuar ekzistencën e melekëve dhe realitetin e qënieve shpirtërore? Grupet e ndryshme të njerëzimit pajtohen me mendimin për mundësinë e bisedimit me engjëj dhe shikimin e tyre, ashtu siç bisedojnë, shikojnë dhe rrëfejnë ngjarjet rreth njëri-tjetrit.

A do të ishte e mundur që të ndodhte ky pajtim mendimi dhe të vazhdonte kjo përputhshmëri e ky konsensus në një mënyrë të tillë vërtetuese e pozitive dhe e mbështetur në shikim, në qoftë se nuk do të kishte qenë parë ndonjë melek me sy, dhe në qoftë se ekzistenca e një individi të tyre ose e disave nuk do të ishte vërtetuar nëpërmjet shikimit, dhe ekzistenca e tyre nuk do të kishte qenë kapur qart e në mënyrë të vetëkuptueshme?

Gjithashtu, a do të ishte e mundur që burimi i këtij besimi të përgjithshëm të mos jetë parim i domosdoshëm dhe çështje e vetëkuptueshme?

Dhe a do të ishte e mundur që të vazhdonte një iluzion e mashtrim i pathemeltë e të bëhej i qëndrueshëm tek të gjitha besimet e njerëzimit gjatë gjithë ndryshimeve të mëdha që ka kaluar? Dhe a do të ishte e mundur që baza e vërtetimit të këtyre dijetarëve të feve dhe e këtij konsensusi madhështor të mos ishte një intuitë e sigurt dhe një siguri empirike të cilat burojnë nga shenja të panumërta? Dhe se këto shenja të mos mbështeteshin mbi shikime reale në raste të shumta? Dhe se këto shikime reale të mos mbështeteshin mbi parime të domosdoshme, pa asnjë dyshim dhe pa asnjë ngurrim?

Meqenëse çështja është kështu, atëherë, themelet dhe bazat e besimeve të përgjithshme tek dijetarët e këtyre besimeve janë parime të domosdoshme që rezultojnë nga numri i madh i herëve që janë parë e vëzhguar melekët dhe qëniet shpirtërore, gjë e cila demosntron fuqinë shpirtërore të konsensusit.

Hem hiç mümkün müdür, hiç makul mudur, hiç kabil midir ki hayat-ı içtimaiye-i beşeriye semasının güneşleri, yıldızları, ayları hükmünde olan enbiya ve evliya, tevatür suretiyle ve icma-ı manevî kuvvetiyle ihbar ettikleri ve şehadet ettikleri melâike ve ruhaniyatın vücudları ve müşahedeleri, bir şüphe kabul etsin, bir şekke medar olsun. Bâhusus onlar şu meselede ehl-i ihtisastırlar. Malûmdur ki iki ehl-i ihtisas, binler başkasına müreccahtırlar. Hem şu meselede ehl-i ispattırlar. Malûmdur ki iki ehl-i ispat, binler ehl-i nefy ve inkâra müreccahtırlar. Ve bilhassa kâinat semasında daim parlayan ve hiçbir vakit gurûb etmeyen âlem-i hakikatin Şemsü’ş-şümus’u olan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın ihbaratı ve risalet güneşi olan Zat-ı Ahmediye’nin (asm) şehadatı ve müşahedatı, hiç kabil midir ki bir şüphe kabul etsin.

Madem tek bir ruhaniyatın vücudu, bir zamanda tahakkuk etse şu nev’in umumen tahakkukunu gösteriyor. Ve madem şu nev’in vücudu tahakkuk ediyor. Elbette onların suret-i tahakkukunun en ahseni en makulü en makbulü; şeriatın şerh ettiği gibidir, Kur’an’ın gösterdiği gibidir, Sahib-i Mi’rac’ın gördüğü gibidir.

DÖRDÜNCÜ ESAS

Şu kâinatın mevcudatına nazar-ı dikkatle bakılsa görünür ki cüz’iyat gibi külliyatın dahi birer şahs-ı manevîsi vardır ki birer vazife-i külliyesi görünüyor. Onda bir hizmet-i külliye görünüyor.

Mesela bir çiçek, kendince bir nakş-ı sanatı gösterip lisan-ı haliyle esma-i Fâtır’ı zikrettiği gibi küre-i arz bahçesi dahi bir çiçek hükmündedir. Gayet muntazam küllî vazife-i tesbihiyesi vardır. Nasıl ki bir meyve, bir intizam içinde bir ilanatı, tesbihatı ifade ediyor. Öyle de koca bir ağacın heyet-i umumiyesiyle gayet muntazam bir vazife-i fıtriyesi ve ubudiyeti vardır. Nasıl bir ağaç yaprak, meyve ve çiçeklerinin kelimatı ile bir tesbihatı var. Öyle de koca semavat denizi dahi kelimatı hükmünde olan güneşler, yıldızlar ve ayları ile Fâtır-ı Zülcelal’ine tesbihat yapar ve Sâni’-i Zülcelal’ine hamdeder ve hâkeza…

Mevcudat-ı hariciyenin her biri, sureten camid, şuursuz iken gayet hayatkârane ve şuurdarane vazifeleri ve tesbihatları vardır. Elbette nasıl melâikeler bunların âlem-i melekûtta mümessilidirler, tesbihatlarını ifade ederler; bunlar dahi âlem-i mülk ve âlem-i şehadette o melâikelerin timsalleri, haneleri, mescidleri hükmündedirler.

Yirmi Dördüncü Söz’ün Dördüncü Dal’ında beyan edildiği gibi şu saray-ı âlemin Sâni’-i Zülcelal’i, o saray içinde istihdam ettiği dört kısım amelenin birincisi: melâike ve ruhanîlerdir. Madem nebatat ve cemadat bilmeyerek ve bir bilenin emrinde gayet mühim, ücretsiz hidemattadırlar. Ve hayvanat, bir ücret-i cüz’iye mukabilinde bilmeyerek gayet küllî maksatlara hizmet ediyorlar. Ve insan, müeccel ve muaccel iki ücret mukabilinde o Sâni’-i Zülcelal’in makasıdını bilerek tevfik-i hareket etmek ve her şeyde nefislerine de bir hisse çıkarmak ve sair hademelere nezaret etmek ile istihdam edilmeleri, bilmüşahede görünüyor. Elbette dördüncü kısım, belki en birinci kısım olan hizmetkârlar, ameleler bulunacaktır.

Hem insana benzer ki o Sâni’-i Zülcelal’in makasıd-ı külliyesini bilir bir ubudiyet ile tevfik-i hareket ederler. Hem insanın hilafına olarak hazz-ı nefisten ve cüz’î ücretlerden tecerrüd ederek yalnız Sâni’-i Zülcelal’in nazarı ile emri ile teveccühü ile hesabı ile namı ile ve kurbiyetiyle ihtisas ile ve intisap ile hasıl ettikleri lezzet ve kemal ve zevk ve saadeti kâfi görüp hâlisen muhlisen çalışıyorlar.

Cinslerine göre kâinattaki mevcudatın envaına göre vazife-i ibadetleri tenevvü ediyor. Bir hükûmetin muhtelif dairelerde, muhtelif vazifedarları gibi saltanat-ı rububiyet dairelerinde vezaif-i ubudiyeti ve tesbihatı öyle tenevvü ediyor. Mesela Hazret-i Mikâil, yeryüzü tarlasında ekilen masnuat-ı İlahiyeye Cenab-ı Hakk’ın havliyle, kuvvetiyle, hesabıyla, emriyle bir nâzır-ı umumî hükmündedir. Tabir caiz ise umum çiftçi-misal melâikelerin reisidir. Hem Fâtır-ı Zülcelal’in izniyle, emriyle, kuvvetiyle, hikmetiyle umum hayvanatın manevî çobanlarının reisi, büyük bir melek-i müekkeli vardır.

İşte madem şu mevcudat-ı hariciyenin, her birisinin üstünde, birer melek-i müekkel var olmak lâzım gelir. Tâ ki o cismin gösterdiği vezaif-i ubudiyet ve hidemat-ı tesbihiyesini âlem-i melekûtta temsil etsin, dergâh-ı uluhiyete bilerek takdim etsin. Elbette Muhbir-i Sadık’ın rivayet ettiği, melâikeler hakkındaki suretler gayet münasiptir ve makuldür.

Mesela, ferman etmiş ki: “Bazı melâikeler bulunur, kırk başı veya kırk bin başı var. Her başta kırk bin ağzı var, her bir ağızda kırk bin dil ile kırk bin tesbihat yapar.” Şu hakikat-i hadîsiyenin bir manası var, bir de sureti var.

Manası şudur ki: Melâikenin ibadatı hem gayet muntazamdır, mükemmeldir hem gayet küllîdir, geniştir.

Ve şu hakikatin sureti ise şudur ki: Bazı büyük mevcudat-ı cismaniye vardır ki kırk bin baş, kırk bin tarz ile vezaif-i ubudiyeti yapar. Mesela, sema güneşlerle, yıldızlarla tesbihat yapar. Zemin tek bir mahluk iken, yüz bin baş ile her başta yüz binler ağız ile her ağızda yüz binler lisan ile vazife-i ubudiyeti ve tesbihat-ı Rabbaniyeyi yapıyor. İşte küre-i arza müekkel melek dahi âlem-i melekûtta şu manayı göstermek için öyle görülmek lâzımdır.

Hattâ ben, mutavassıt bir badem ağacı gördüm ki: Kırka yakın baş hükmünde büyük dalları var. Sonra bir dalına baktım, kırka yakın dili hükmünde küçük dalları var. Sonra o küçük dalının bir diline baktım, kırk çiçek açmıştır. O çiçeklere nazar-ı hikmetle dikkat ettim, her bir çiçek içinde kırka yakın incecik, muntazam püskülleri, renkleri ve sanatları gördüm ki her biri Sâni’-i Zülcelal’in ayrı ayrı birer cilve-i esmasını ve birer ismini okutturuyor.

İşte hiç mümkün müdür ki şu badem ağacının Sâni’-i Zülcelal’i ve Hakîm-i Zülcemal’i, bu camid ağaca bu kadar vazifeleri yükletsin; onun manasını bilen, ifade eden, kâinata ilan eden, dergâh-ı İlahiyeye takdim eden, ona münasip ve ruhu hükmünde bir melek-i müekkeli ona bindirmesin?

Ey arkadaş! Şuraya kadar beyanatımız, kalbi kabule ihzar etmek ve nefsi teslime mecbur etmek ve aklı iz’ana getirmek için bir mukaddime idi. Eğer o mukaddimeyi bir derece fehmettin ise melâikelerle görüşmek istersen hazır ol. Hem evham-ı seyyieden temizlen. İşte Kur’an âlemi kapıları açıktır. İşte Kur’an cenneti   مُفَتَّحَةُ ال۟اَب۟وَابُ   dır; gir bak. Melâikeyi o cennet-i Kur’aniye içinde güzel bir surette gör. Her bir âyet-i Tenzil, birer menzildir. İşte şu menzillerden bak:

وَال۟مُر۟سَلَاتِ عُر۟فًا ۝ فَال۟عَاصِفَاتِ عَص۟فًا ۝ وَالنَّاشِرَاتِ نَش۟رًا ۝ فَال۟فَارِقَاتِ فَر۟قًا ۝ فَال۟مُل۟قِيَاتِ ذِك۟رًا ۝

وَالنَّازِعَاتِ غَر۟قًا ۝ وَالنَّاشِطَاتِ نَش۟طًا ۝ وَالسَّابِحَاتِ سَب۟حًا ۝ فَالسَّابِقَاتِ سَب۟قًا ۝ فَال۟مُدَبِّرَاتِ اَم۟رًا ۝

تَنَزَّلُ ال۟مَلٰٓئِكَةُ وَالرُّوحُ فٖيهَا بِاِذ۟نِ رَبِّهِم۟ ۝ عَلَي۟هَا مَلٰٓئِكَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا يَع۟صُونَ اللّٰهَ مَٓا اَمَرَهُم۟ وَ يَف۟عَلُونَ مَا يُؤ۟مَرُونَ

Hem dinle: سُب۟حَانَهُ بَل۟ عِبَادٌ مُك۟رَمُونَ ۝ لَا يَس۟بِقُونَهُ بِال۟قَو۟لِ وَهُم۟ بِاَم۟رِهٖ يَع۟مَلُونَ senalarını işit. Eğer cinnîlerle görüşmek istersen قُل۟ اُوحِىَ اِلَىَّ اَنَّهُ اس۟تَمَعَ نَفَرٌ مِنَ ال۟جِنِّ surlu sureye gir, onları gör, dinle ne diyorlar? Onlardan ibret al. Bak, diyorlar ki:

اِنَّا سَمِع۟نَا قُر۟اٰنًا عَجَبًا ۝ يَه۟دٖٓى اِلَى الرُّش۟دِ فَاٰمَنَّا بِهٖ وَلَن۟ نُش۟رِكَ بِرَبِّنَٓا اَحَدًا

İKİNCİ MAKSAT

Kıyamet ve mevt-i dünya ve hayat-ı âhiret hakkındadır.

Şu maksadın dört esası ve bir mukaddime-i temsiliyesi vardır.

MUKADDİME

Nasıl ki bir saray veya bir şehir hakkında biri dava etse: “Şu saray veya şehir, tahrip edilip yeniden muhkem bir surette bina ve tamir edilecektir.” Elbette, onun davasına karşı altı sual terettüp eder:

Birincisi: “Niçin tahrip edilecek? Sebep ve muktezî var mıdır?” Eğer “Evet var.” diye ispat etti:

İkincisi şöyle bir sual gelir ki: “Bunu tahrip edip, tamir edecek usta muktedir midir? Yapabilir mi?” Eğer “Evet yapabilir.” diye ispat etti:

Üçüncüsü şöyle bir sual gelir ki: “Tahribi mümkün müdür?”

“Hem sonra tahrip edilecek midir?” Eğer “Evet” diye imkân-ı tahribi hem vukuunu ispat etse iki sual daha ona vârid olur ki:

“Acaba şu acib saray veya şehrin yeniden tamiri mümkün müdür?

Mümkün olsa:

Acaba tamir edilecek midir?”

Eğer “Evet” diye bunları da ispat etse o vakit bu meselenin hiçbir cihette hiçbir köşesinde bir delik, bir menfez kalmaz ki şek ve şüphe ve vesvese girebilsin.

İşte şu temsil gibi dünya sarayının, şu kâinat şehrinin tahrip ve tamiri için muktezî var. Fâil ve ustası muktedir. Tahribi mümkün ve vaki olacak. Tamiri mümkün ve vaki olacaktır. İşte şu meseleler, birinci esastan sonra ispat edilecektir.

BİRİNCİ ESAS

Ruh, kat’iyen bâkidir.

Birinci maksattaki melâike ve ruhanîlerin vücudlarına delâlet eden hemen bütün deliller, şu meselemiz olan beka-i ruha dahi delildirler. Bence mesele o kadar kat’îdir ki fazla beyan abes olur. Evet, şu âlem-i berzahta, âlem-i ervahta bulunan ve âhirete gitmek için bekleyen hadsiz ervah-ı bâkiye kafileleri ile bizim mabeynimizdeki mesafe o kadar ince ve kısadır ki bürhan ile göstermeye lüzum kalmaz. Hadd ü hesaba gelmeyen ehl-i keşfin ve şuhudun onlarla temas etmeleri, hattâ ehl-i keşfe’l-kuburun onları görmeleri, hattâ bir kısım avamın da onlarla muhabereleri ve umumun da rüya-yı sadıkada onlarla münasebet peyda etmeleri, muzaaf tevatürler suretinde âdeta beşerin ulûm-u mütearifesi hükmüne geçmiştir. Fakat şu zamanda maddiyyun fikri herkesi sersem ettiğinden, en bedihî bir şeyde zihinlere vesvese vermiş.İşte şöyle vesveseleri izale için; hads-i kalbînin ve iz’an-ı aklînin pek çok menbalarından, bir mukaddime ile dört menbaına işaret edeceğiz.

Mukaddime

Onuncu Söz’ün Dördüncü Hakikati’nde ispat edildiği gibi ebedî, sermedî, misilsiz bir cemal, elbette âyinedar müştakının ebediyetini ve bekasını ister. Hem kusursuz, ebedî bir kemal-i sanat, mütefekkir dellâlının devamını talep eder. Hem nihayetsiz bir rahmet ve ihsan, muhtaç müteşekkirlerinin devam-ı tena’umlarını iktiza eder.

İşte o âyinedar müştak, o dellâl mütefekkir, o muhtaç müteşekkir; en başta ruh-u insanîdir. Öyle ise ebedü’l-âbâd yolunda; o cemal, o kemal, o rahmete refakat edecek, bâki kalacaktır.

Yine Onuncu Söz’ün Altıncı Hakikati’nde ispat edildiği gibi değil ruh-u beşer, hattâ en basit tabakat-ı mevcudat dahi fena için yaratılmamışlar; bir nevi bekaya mazhardırlar. Hattâ ruhsuz, ehemmiyetsiz bir çiçek dahi vücud-u zâhirîden gitse bin vecihle bir nevi bekaya mazhardır. Çünkü sureti, hadsiz hâfızalarda bâki kalır. Kanun-u teşekkülatı, yüzer tohumcuklarında beka bulup devam eder. Madem bir parçacık ruha benzeyen o çiçeğin kanun-u teşekkülü, timsal-i sureti, bir Hafîz-i Hakîm tarafından ibka ediliyor. Dağdağalı inkılablar içinde kemal-i intizam ile zerrecikler gibi tohumlarında muhafaza ediliyor, bâki kalır. Elbette gayet cem’iyetli ve gayet yüksek bir mahiyete mâlik ve haricî vücud giydirilmiş ve zîşuur ve zîhayat ve nurani kanun-u emrî olan ruh-u beşer, ne derece kat’iyetle bekaya mazhar ve ebediyetle merbut ve sermediyetle alâkadar olduğunu anlamazsan, nasıl “Zîşuur bir insanım.” diyebilirsin?

Evet, koca bir ağacın bir derece ruha benzeyen programını ve kanun-u teşekkülatını, bir nokta gibi en küçük çekirdekte dercedip muhafaza eden bir Zat-ı Hakîm-i Zülcelal, bir Zat-ı Hafîz-i Bîzeval hakkında “Vefat edenlerin ruhlarını nasıl muhafaza eder?” denilir mi?

BİRİNCİ MENBA

Enfüsîdir. Yani, herkes hayatına ve nefsine dikkat etse bir ruh-u bâkiyi anlar. Evet her bir ruh, kaç sene yaşamış ise o kadar beden değiştirdiği halde, bilbedahe aynen bâki kalmıştır. Öyle ise madem ceset gelip geçicidir. Mevt ile bütün bütün çıplak olmak dahi ruhun bekasına tesir etmez ve mahiyetini de bozmaz. Yalnız müddet-i hayatta tedricî ceset libasını değiştiriyor. Mevtte ise birden soyunur.

Gayet kat’î bir hads ile belki müşahede ile sabittir ki ceset ruh ile kaimdir. Öyle ise ruh, onun ile kaim değildir. Belki ruh, binefsihi kaim ve hâkim olduğundan; ceset istediği gibi dağılıp toplansın, ruhun istiklaliyetine halel vermez. Belki ceset, ruhun hanesi ve yuvasıdır, libası değil. Belki ruhun libası bir derece sabit ve letafetçe ruha münasip bir gılaf-ı latîfi ve bir beden-i misalîsi vardır. Öyle ise mevt hengâmında bütün bütün çıplak olmaz, yuvasından çıkar, beden-i misalîsini giyer.

İKİNCİ MENBA

Âfakîdir. Yani, mükerrer müşahedat ve müteaddid vakıat ve kerrat ile münasebattan neş’et eden bir nevi hükm-ü tecrübîdir. Evet, tek bir ruhun ba’de’l-memat bekası anlaşılsa şu ruh nevinin külliyetle bekasını istilzam eder. Zira fenn-i mantıkça kat’îdir ki: Zatî bir hâssa, bir tek fertte görünse bütün efradda dahi o hâssanın vücuduna hükmedilir. Çünkü zatîdir. Zatî olsa, her fertte bulunur.

Halbuki değil bir fert, belki o kadar hadsiz, o kadar hesaba, hasra gelmez müşahedata istinad eden âsâr ve beka-i ervaha delâlet eden emarat, o derece kat’îdir ki bize nasıl Yeni Dünya, yani Amerika var ve orada insanlar bulunur; o insanların vücudlarına hiç vehim hatıra gelmez. Öyle de şüphe kabul etmez ki şimdi âlem-i melekût ve ervahta; ölmüş, vefat etmiş insanların ervahı pek çok kesretle vardır ve bizimle münasebettardırlar. Manevî hedâyâmız onlara gidiyor, onların nurani feyizleri de bizlere geliyor.

Hem hads-i kat’î ile vicdanen hissedilebilir ki insan öldükten sonra esaslı bir ciheti bâkidir. O esas ise ruhtur. Ruh ise tahrip ve inhilale maruz değil. Çünkü basittir, vahdeti var. Tahrip ve inhilal ve bozulmak ise kesret ve terkip edilmiş şeylerin şe’nidir. Sâbıkan beyan ettiğimiz gibi hayat, kesrette bir tarz-ı vahdeti temin eder, bir nevi bekaya sebebiyet verir.

Demek vahdet ve beka, ruhta esastır ki ondan kesrete sirayet eder. Ruhun fenası, ya tahrip ve inhilal iledir. O tahrip ve inhilal ise vahdet yol vermez ki girsin, besatet bırakmaz ki bozsun. Veyahut idam iledir. İdam ise Cevvad-ı Mutlak’ın hadsiz merhameti müsaade etmez ve nihayetsiz cûdu bırakmaz ki verdiği nimet-i vücudu o nimet-i vücuda pek müştak ve lâyık olan ruh-u insanîden geri alsın.

ÜÇÜNCÜ MENBA

Ruh; zîhayat, zîşuur, nurani, vücud-u haricî giydirilmiş, câmi’, hakikattar, külliyet kesbetmeye müstaid bir kanun-u emrîdir. Halbuki en zayıf olan kavanin-i emriye, sebat ve bekaya mazhardırlar. Çünkü dikkat edilse maruz-u tagayyür olan bütün nevilerde birer hakikat-i sabite vardır ki bütün tagayyürat ve inkılabat ve etvar-ı hayat içinde yuvarlanarak suretler değiştirip, ölmeyerek, yaşayarak bâki kalıyor.

İşte her bir şahs-ı insanî, mahiyetinin câmiiyetiyle ve küllî şuuruyla ve umumî tasavvuratıyla bir şahıs iken bir nevi hükmüne geçmiştir. Bir nev’e gelen ve cari olan kanun, o şahs-ı insanîde dahi caridir.

Madem Fâtır-ı Zülcelal, insanı câmi’ bir âyine ve küllî bir ubudiyetle ve ulvi bir mahiyetle yaratmıştır. Her fertteki hakikat-i ruhiye, yüz binler suret değiştirse izn-i Rabbanî ile ölmeyecek, yaşayarak geldiği gibi gidecek. Öyle ise o şahs-ı insanînin hakikat-i zîşuuru ve unsur-u zîhayatı olan ruhu dahi Allah’ın emriyle, izniyle ve ibkasıyla daima bâkidir.

DÖRDÜNCÜ MENBA

Ruha bir derece müşabih ve ikisi de âlem-i emirden ve iradeden geldiklerinden masdar itibarıyla ruha bir derece muvafık fakat yalnız vücud-u hissî olmayan nevilerde hükümran olan kavanine dikkat edilse ve o namuslara bakılsa görünür ki eğer o kanun-u emrî, vücud-u haricî giyse idi o nevilerin birer ruhu olurdu. Halbuki o kanun daima bâkidir. Daima müstemir, sabittir. Hiçbir tagayyürat ve inkılabat, o kanunların vahdetine tesir etmez, bozmaz. Mesela, bir incir ağacı ölse, dağılsa onun ruhu hükmünde olan kanun-u teşekkülatı, zerre gibi bir çekirdeğinde ölmeyerek bâki kalır.

İşte madem en âdi ve zayıf emrî kanunlar dahi böyle beka ile devam ile alâkadardır. Elbette ruh-u insanî, değil yalnız beka ile belki ebedü’l-âbâd ile alâkadar olmak lâzım gelir. Çünkü ruh dahi Kur’an’ın nassı ile   قُلِ الرُّوحُ مِن۟ اَم۟رِ رَبّٖى   ferman-ı celili ile âlem-i emirden gelmiş bir kanun-u zîşuur ve bir namus-u zîhayattır ki kudret-i ezeliye, ona vücud-u haricî giydirmiş.

Demek, nasıl ki sıfat-ı iradeden ve âlem-i emirden gelen şuursuz kavanin, daima veya ağleben bâki kalıyor. Aynen onların bir nevi kardeşi ve onlar gibi sıfat-ı iradenin tecellisi ve âlem-i emirden gelen ruh, bekaya mazhar olmak daha ziyade kat’îdir, lâyıktır. Çünkü zîvücuddur, hakikat-i hariciye sahibidir. Hem onlardan daha kavîdir, daha ulvidir. Çünkü zîşuurdur. Hem onlardan daha daimîdir, daha kıymettardır. Çünkü zîhayattır.

İKİNCİ ESAS

Saadet-i ebediyeye muktezî vardır. Ve o saadeti verecek Fâil-i Zülcelal de muktedirdir. Hem harab-ı âlem, mevt-i dünya mümkündür. Hem vaki olacaktır. Yeniden ihya-yı âlem ve haşir, mümkündür. Hem vaki olacaktır. İşte bu altı meseleyi, birer birer aklı ikna edecek muhtasar bir tarzda beyan edeceğiz. Zaten Onuncu Söz’de kalbi, iman-ı kâmil derecesine çıkaracak derecede bürhanlar zikredilmiştir. Şurada ise yalnız aklı ikna edecek, susturacak, Eski Said’in Nokta Risalesi’ndeki beyanatı tarzında bahsedeceğiz.

Evet, saadet-i ebediyeye muktezî mevcuddur.

O muktezînin vücuduna delâlet eden bürhan-ı kat’î on menba ve medardan süzülen bir hadstir.

BİRİNCİ MEDAR

Dikkat edilse şu kâinatın umumunda bir nizam-ı ekmel, bir intizam-ı kasdî vardır. Her cihette reşehat-ı ihtiyar ve lemaat-ı kasd görünür. Hattâ her şeyde bir nur-u kasd, her şe’nde bir ziya-yı irade, her harekette bir lem’a-i ihtiyar, her terkipte bir şule-i hikmet, semeratının şehadetiyle nazar-ı dikkate çarpıyor. İşte eğer saadet-i ebediye olmazsa şu esaslı nizam, bir suret-i zaîfe-i vâhiyeden ibaret kalır. Yalancı, esassız bir nizam olur. Nizam ve intizamın ruhu olan maneviyat ve revabıt ve niseb, heba olup gider. Demek nizamı nizam eden, saadet-i ebediyedir. Öyle ise nizam-ı âlem, saadet-i ebediyeye işaret ediyor.

İKİNCİ MEDAR

Hilkat-i kâinatta bir hikmet-i tamme görünüyor. Evet, inayet-i ezeliyenin timsali olan hikmet-i İlahiye, kâinatın umumunda gösterdiği maslahatların riayeti ve hikmetlerin iltizamı lisanı ile saadet-i ebediyeyi ilan eder.

Çünkü saadet-i ebediye olmazsa şu kâinatta bilbedahe sabit olan hikmetleri, faydaları, mükâbere ile inkâr etmek lâzım gelir. Onuncu Söz’ün Onuncu Hakikati, bu hakikati güneş gibi gösterdiğinden, ona iktifaen burada ihtisar ederiz.

ÜÇÜNCÜ MEDAR

Akıl ve hikmet ve istikra ve tecrübenin şehadetleri ile sabit olan hilkat-i mevcudattaki adem-i abesiyet ve adem-i israf, saadet-i ebediyeye işaret eder. Fıtratta israf ve hilkatte abesiyet olmadığına delil, Sâni’-i Zülcelal’in her şeyin hilkatinde en kısa yolu ve en yakın ciheti ve en hafif sureti ve en güzel keyfiyeti ihtiyar ve intihab etmesidir ve bazen bir şeyi, yüz vazife ile tavzif etmesidir ve bir ince şeye bin meyve ve gayeleri takmasıdır.

Madem israf yok ve abesiyet olmaz, elbette saadet-i ebediye olacaktır. Çünkü dönmemek üzere adem, her şeyi abes eder, her şey israf olur. Umum fıtratta, ezcümle insanda, fenn-i menafiü’l-aza şehadetiyle sabit olan adem-i israf gösteriyor ki insanda olan hadsiz istidadat-ı maneviye ve nihayetsiz âmâl ve efkâr ve müyulat dahi israf edilmeyecektir.

Öyle ise insandaki o esaslı meyl-i tekemmül, bir kemalin vücudunu gösterir ve o meyl-i saadet, saadet-i ebediyeye namzet olduğunu kat’î olarak ilan eder. Öyle olmazsa insanın mahiyet-i hakikiyesini teşkil eden o esaslı maneviyat, o ulvi âmâl, hikmetli mevcudatın hilafına olarak israf ve abes olur, kurur, hebaen gider. Şu hakikat, Onuncu Söz’ün On Birinci Hakikati’nde ispat edildiğinden kısa kesiyoruz.

DÖRDÜNCÜ MEDAR

Pek çok nevilerde, hattâ gece ve gündüzde, kış ve baharda ve cevv-i havada hattâ insanın şahıslarında, müddet-i hayatında değiştirdiği bedenler ve mevte benzeyen uyku ile haşir ve neşre benzer birer nevi kıyamet, bir kıyamet-i kübranın tahakkukunu ihsas ediyor, remzen haber veriyorlar.

Evet mesela, haftalık bizim saatimizin saniye ve dakika ve saat ve günlerini sayan çarklarına benzeyen; Allah’ın dünya denilen büyük saatindeki yevm, sene, ömr-ü beşer, deveran-ı dünya, birbirine mukaddime olarak birbirinden haber veriyor, döner işlerler. Geceden sonra sabahı, kıştan sonra baharı işledikleri gibi mevtten sonra subh-u kıyamet, o destgâhtan, o saat-i uzmadan çıkacağını remzen haber veriyorlar.

Bir şahsın müddet-i ömründe başına gelmiş birçok kıyamet çeşitleri vardır. Her gece bir nevi ölmekle, her sabah bir nevi dirilmekle emarat-ı haşriye gördüğü gibi beş altı senede bi’l-ittifak bütün zerratını değiştirerek, hattâ bir senede iki defa tedricî bir kıyamet ve haşir taklidini görmüş. Hem hayvan ve nebat nevilerinde üç yüz binden ziyade haşir ve neşir ve kıyamet-i neviyeyi her baharda müşahede ediyor.

İşte bu kadar emarat ve işarat-ı haşriye ve bu kadar alâmat ve rumuzat-ı neşriye elbette kıyamet-i kübranın tereşşuhatı hükmünde, o haşre işaret ediyorlar. Bir Sâni’-i Hakîm tarafından nevilerde böyle kıyamet-i neviyeyi yani bütün nebatat köklerini ve bir kısım hayvanları aynen baharda ihya etmek ve yaprakları ve çiçekleri ve meyveleri gibi sair bir kısım şeyleri aynıyla değil, misliyle iade ederek bir nevi haşir ve neşir yapmak; her bir şahs-ı insanîde kıyamet-i umumiye içinde bir kıyamet-i şahsiyeye delil olabilir.

Çünkü insanın bir tek şahsı, başkasının bir nev’i hükmündedir. Zira fikir nuru, insanın âmâline ve efkârına öyle bir genişlik vermiş ki mazi ve müstakbeli ihata eder. Dünyayı dahi yutsa tok olmaz. Sair nevilerde fertlerin mahiyeti cüz’iyedir, kıymeti şahsiyedir, nazarı mahduddur, kemali mahsurdur, lezzeti ve elemi ânidir. Beşerin ise mahiyeti ulviyedir, kıymeti gâliyedir, nazarı âmmdır, kemali hadsizdir, manevî lezzeti ve elemi kısmen daimîdir.

Öyle ise bilmüşahede sair nevilerde tekerrür eden bir çeşit kıyametler ve haşirler; şu kıyamet-i kübra-yı umumiyede, her şahs-ı insanî aynıyla iade edilerek haşredilmesine remzeder, haber verir. Onuncu Söz’ün Dokuzuncu Hakikati’nde iki kere iki dört eder derecesinde kat’iyet ile ispat edildiğinden burada ihtisar ederiz.

BEŞİNCİ MEDAR

Beşerin cevher-i ruhunda derc edilmiş gayr-ı mahdud istidadat ve o istidadatta mündemic olan gayr-ı mahsur kabiliyetler ve o kabiliyetlerden neş’et eden hadsiz meyiller ve o hadsiz meyillerden hasıl olan nihayetsiz emeller ve o nihayetsiz emellerden tevellüd eden gayr-ı mütenahî efkâr ve tasavvurat-ı insaniye, şu âlem-i şehadetin arkasında bulunan saadet-i ebediyeye elini uzatmış, ona gözünü dikmiş, o tarafa müteveccih olmuş olduğunu ehl-i tahkik görüyor.

İşte hiç yalan söylemeyen fıtrat ve fıtrattaki şu kat’î ve şedit ve sarsılmaz meyl-i saadet-i ebediye, saadet-i ebediyenin tahakkukuna dair vicdana bir hads-i kat’î veriyor. Onuncu Söz’ün On Birinci Hakikati, bu hakikati gündüz gibi gösterdiğinden kısa kesiyoruz.

ALTINCI MEDAR

“Rahmanu’r-Rahîm” olan şu mevcudatın Sâni’-i Zülcemal’inin rahmeti, saadet-i ebediyeyi gösteriyor. Evet, nimeti nimet eden, nimeti nıkmetlikten halâs eden ve mevcudatı, firak-ı ebedîden hasıl olan vaveylâlardan kurtaran saadet-i ebediyeyi; o rahmetin şe’nindendir ki beşerden esirgemesin. Çünkü bütün nimetlerin re’si, reisi, gayesi, neticesi olan saadet-i ebediye verilmezse, dünya öldükten sonra âhiret suretinde dirilmezse bütün nimetler nıkmetlere tahavvül ederler. O tahavvül ise bilbedahe ve bizzarure ve umum kâinatın şehadetiyle muhakkak ve meşhud olan rahmet-i İlahiyenin vücudunu inkâr etmek lâzım gelir. Halbuki rahmet, güneşten daha parlak bir hakikat-i sabitedir.

Bak, rahmetin cilvelerinden ve latîf âsârından olan aşk ve şefkat ve akıl nimetlerine dikkat et. Eğer firak-ı ebedî ve hicran-ı lâyezalîye, hayat-ı insaniye incirar edeceğini farz etsen görürsün ki o latîf muhabbet, en büyük bir musibet olur. O leziz şefkat, en büyük bir illet olur. O nurani akıl, en büyük bir bela olur. Demek rahmet, (çünkü rahmettir) hicran-ı ebedîyi, muhabbet-i hakikiyeye karşı çıkaramaz. Onuncu Söz’ün İkinci Hakikati, bu hakikati gayet güzel bir surette gösterdiğinden burada ihtisar edildi.

YEDİNCİ MEDAR

Şu kâinatta görünen ve bilinen bütün letaif, bütün mehasin, bütün kemalât, bütün incizabat, bütün iştiyakat, bütün terahhumat; birer manadır, birer mazmundur, birer kelime-i maneviyedir ki şu kâinatın Sâni’-i Zülcelal’inin lütuf ve merhametinin tecelliyatını, ihsan ve kereminin cilvelerini bizzarure, bilbedahe kalbe gösterir, aklın gözüne sokuyor.

Madem şu âlemde bir hakikat vardır. Bilbedahe hakiki rahmet vardır. Madem hakiki rahmet vardır, saadet-i ebediye olacaktır. Onuncu Söz’ün Dördüncü Hakikati, İkinci Hakikati ile beraber şu hakikati gündüz gibi aydınlatmıştır.

SEKİZİNCİ MEDAR

İnsanın fıtrat-ı zîşuuru olan vicdanı, saadet-i ebediyeye bakar, gösterir. Evet, kim kendi uyanık vicdanını dinlerse “Ebed! Ebed!” sesini işitecektir. Bütün kâinat o vicdana verilse ebede karşı olan ihtiyacının yerini dolduramaz. Demek o vicdan, o ebed için mahluktur.

Demek, bu vicdanî olan incizab ve cezbe, bir gaye-i hakikiyenin ve bir hakikat-i cazibedarın yalnız cezbi ile olabilir. Onuncu Söz’ün On Birinci Hakikatinin hâtimesi bu hakikati göstermiştir.

DOKUZUNCU MEDAR

Sadık, masduk, musaddak olan Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmın ihbarıdır. Evet, o zatın (asm) sözleri, saadet-i ebediyenin kapılarını açmıştır ve onun (asm) kelâmları saadet-i ebediyeye karşı birer penceredir.

Zaten bütün enbiyanın (aleyhimüsselâm) icmaını ve bütün evliyanın tevatürünü elinde tutmuş, bütün kuvvetiyle bütün davaları; tevhid-i İlahîden sonra şu haşir ve saadet noktasında temerküz ediyor. Acaba, şu kuvveti sarsacak bir şey var mıdır? Onuncu Söz’ün On İkinci Hakikati, şu hakikati pek zâhir bir surette göstermiştir.

ONUNCU MEDAR

On üç asırda yedi vecihle i’cazını muhafaza eden ve Yirmi Beşinci Söz’de ispat edildiği üzere kırk adet enva-ı i’cazıyla mu’cize olan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın ihbarat-ı kat’iyesidir.

Evet, o Kur’an’ın nefs-i ihbarı, haşr-i cismanînin keşşafıdır ve şu tılsım-ı muğlak-ı âlemin ve şu remz-i hikmet-i kâinatın miftahıdır. Hem o Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın tazammun ettiği ve mükerreren tefekküre emredip nazara vaz’eylediği berahin-i akliye-i kat’iye binlerdir.

Ezcümle: Bir kıyas-ı temsilîyi tazammun eden   وَ قَد۟ خَلَقَكُم۟ اَط۟وَارًا   ve    قُل۟ يُح۟يٖيهَا الَّذٖٓى اَن۟شَاَهَٓا اَوَّلَ مَرَّةٍ    ve bir delil-i adalete işaret eden وَ مَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِل۟عَبٖيدِ    gibi pek çok âyât ile haşr-i cismanîdeki saadet-i ebediyeyi gösterecek pek çok dürbünleri, nazar-ı beşerin dikkatine vaz’etmiştir. Kur’an’ın sair âyetler ile izah ettiği şu   وَ قَد۟ خَلَقَكُم۟ اَط۟وَارًا ve   قُل۟ يُح۟يٖيهَا الَّذٖٓى اَن۟شَاَهَٓا اَوَّلَ مَرَّةٍ   deki kıyas-ı temsilînin hülâsasını Nokta Risalesi’nde şöyle beyan etmişiz ki:

Vücud-u insan, tavırdan tavıra geçtikçe acib ve muntazam inkılablar geçiriyor. Nutfeden alakaya, alakadan mudgaya, mudgadan azm ve lahme, azm ve lahmden halk-ı cedide yani insan suretine inkılabı, gayet dakik düsturlara tabidir. O tavırların her birisinin öyle kavanin-i mahsusa ve öyle nizamat-ı muayyene ve öyle harekât-ı muttarideleri vardır ki cam gibi altında bir kasd, bir irade, bir ihtiyar, bir hikmetin cilvelerini gösterir.

İşte şu tarzda o vücudu yapan Sâni’-i Hakîm, her sene bir libas gibi o vücudu değiştirir. O vücudun değiştirilmesi ve bekası için inhilal eden eczaların yerini dolduracak, çalışacak yeni zerrelerin gelmesi için bir terkibe muhtaçtır. İşte o beden hüceyreleri, muntazam bir kanun-u İlahî ile yıkıldığından yine muntazam bir kanun-u Rabbanî ile tamir etmek için rızık namıyla bir madde-i latîfeyi ister ki o beden uzuvlarının ayrı ayrı hâcetleri nisbetinde Rezzak-ı Hakiki, bir kanun-u mahsus ile taksim ve tevzi ediyor.

Şimdi o Rezzak-ı Hakîm’in gönderdiği o madde-i latîfenin etvarına bak, göreceksin ki o maddenin zerratı bir kafile gibi küre-i havada, toprakta, suda dağılmış iken birden hareket emrini almışlar gibi bir hareket-i kasdîyi işmam eden bir keyfiyet ile toplanıyorlar. Güya onlardan her bir zerre, bir vazife ile bir muayyen mekâna gitmek için memurdur gibi gayet muntazam toplanıyorlar.

Hem gidişatından görünüyor ki bir Fâil-i Muhtar’ın bir kanun-u mahsusu ile sevk edilip, cemadat âleminden mevalide, yani zîhayat âlemine girerler. Sonra nizamat-ı muayyene ve harekât-ı muttaride ile ve desatir-i mahsusa ile rızık olarak bir bedene girip; o beden içinde dört matbahta pişirildikten sonra ve dört inkılabat-ı acibeyi geçirdikten sonra ve dört süzgeçten süzüldükten sonra bedenin aktarına yayılarak bütün muhtaç olan azaların muhtelif, ayrı ayrı derece-i ihtiyaçlarına göre Rezzak-ı Hakiki’nin inayetiyle ve muntazam kanunları ile inkısam ederler.

İşte o zerrattan hangi zerreye bir nazar-ı hikmetle baksan göreceksin ki basîrane, muntazamane, semîane, alîmane sevk olunan o zerreye, kör ittifak, kanunsuz tesadüf, sağır tabiat, şuursuz esbab, hiç ona karışamaz. Çünkü her birisi unsur-u muhitten tut, tâ beden hüceyresine kadar hangi tavra girmiş ise o tavrın kavanin-i muayyenesi ile güya ihtiyaren amel ediyor, muntazaman giriyor. Hangi tabakaya sefer etmiş ise öyle muntazam adım atıyor ki bilbedahe bir Sâik-i Hakîm’in emriyle gidiyor gibi görünüyor.

İşte böyle muntazam tavırdan tavıra, tabakadan tabakaya gitgide hedef ve maksadından ayrılmayarak tâ makam-ı lâyıkına, mesela, Tevfik’in göz bebeğine emr-i Rabbanî ile girer, oturur, çalışır.

İşte bu halde, yani erzaktaki tecelli-i rububiyet gösteriyor ki iptida o zerreler muayyen idiler, muvazzaf idiler, o makamlar için namzet idiler. Güya her birisinin alnında ve cephesinde “Filan hüceyrenin rızkı olacak.” yazılı gibi bir intizamın vücudu, her adamın alnında kalem-i kader ile rızkı yazılı olduğuna ve rızkı üstünde isminin yazılı olmasına işaret eder.

Acaba mümkün müdür ki bu derece nihayetsiz bir kudret ve muhit bir hikmet ile rububiyet eden ve zerrattan tâ seyyarata kadar bütün mevcudatı kabza-i tasarrufunda tutmuş ve intizam ve mizan dairesinde döndüren Sâni’-i Zülcelal “neş’e-i uhra”yı yapmasın veya yapamasın!

İşte çok âyât-ı Kur’aniye, şu hikmetli “neş’e-i ûlâ”yı nazar-ı beşere vaz’ediyor. Haşir ve kıyametteki “neş’e-i uhra”yı ona temsil ederek istib’adı izale eder. Der:    قُل۟ يُح۟يٖيهَا الَّذٖٓى اَن۟شَاَهَٓا اَوَّلَ مَرَّةٍ    Yani “Sizi hiçten bu derece hikmetli bir surette kim inşa etmiş ise odur ki sizi âhirette diriltecektir.”

Hem der ki:     وَهُوَ الَّذٖى يَب۟دَؤُا ال۟خَل۟قَ ثُمَّ يُعٖيدُهُ وَهُوَ اَه۟وَنُ عَلَي۟هِ   Yani “Sizin haşirde iadeniz, dirilmeniz, dünyadaki hilkatinizden daha kolay, daha rahattır.” Nasıl ki bir taburun askerleri, istirahat için dağılsa, sonra bir boru ile çağrılsa kolay bir surette tabur bayrağı altında toplanmaları; yeniden bir tabur teşkil etmekten çok kolay ve çok rahattır. Öyle de bir bedende birbiriyle imtizaç ile ünsiyet ve münasebet peyda eden zerrat-ı esasiye, Hazret-i İsrafil aleyhisselâmın Sûr’u ile Hâlık-ı Zülcelal’in emrine “Lebbeyk!” demeleri ve toplanmaları; aklen birinci icaddan daha kolay, daha mümkündür.

Hem bütün zerrelerin toplanmaları belki lâzım değil. Nüveler ve tohumlar hükmünde olan ve hadîste “Acbü’z-zeneb” tabir edilen ecza-i esasiye ve zerrat-ı asliye, ikinci neş’e için kâfi bir esastır, temeldir. Sâni’-i Hakîm, beden-i insanîyi onların üstünde bina eder.

Üçüncü âyet olan   وَ مَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِل۟عَبٖيدِ   gibi âyetlerin işaret ettikleri kıyas-ı adlînin hülâsası şudur ki:

Âlemde çok görüyoruz ki: Zalim, fâcir, gaddar insanlar gayet refah ve rahatla ve mazlum ve mütedeyyin adamlar gayet zahmet ve zillet ile ömür geçiriyorlar. Sonra ölüm gelir, ikisini müsavi kılar. Eğer şu müsavat nihayetsiz ise bir nihayeti yoksa zulüm görünür. Halbuki zulümden tenezzühü, kâinatın şehadetiyle sabit olan adalet ve hikmet-i İlahiye, bu zulmü hiçbir cihetle kabul etmediğinden bilbedahe bir mecma-ı âheri iktiza ederler ki birinci, cezasını; ikinci, mükâfatını görsün. Tâ şu intizamsız, perişan beşer, istidadına münasip tecziye ve mükâfat görüp adalet-i mahzaya medar ve hikmet-i Rabbaniyeye mazhar ve hikmetli mevcudat-ı âlemin bir büyük kardeşi olabilsin.

Evet şu dâr-ı dünya, beşerin ruhunda mündemic olan hadsiz istidatların sümbüllenmesine müsait değildir. Demek, başka âleme gönderilecektir. Evet, insanın cevheri büyüktür. Öyle ise ebede namzettir. Mahiyeti âliyedir, öyle ise cinayeti dahi azîmdir. Sair mevcudata benzemez. İntizamı da mühimdir. İntizamsız olamaz, mühmel kalamaz, abes edilmez, fena-yı mutlak ile mahkûm olamaz, adem-i sırfa kaçamaz. Ona cehennem ağzını açmış, bekliyor. Cennet ise âğuş-u nazdaranesini açmış, gözlüyor. Onuncu Söz’ün Üçüncü Hakikati bu ikinci misalimizi gayet güzel gösterdiğinden burada kısa kesiyoruz.

İşte misal için şu iki âyet-i kerîme gibi pek çok berahin-i latîfe-i akliyeyi tazammun eden sair âyetleri dahi kıyas eyle, tetebbu et. İşte menabi-i aşere ve on medar; bir hads-i kat’î, bir bürhan-ı kātı’ı intac ediyorlar ve o pek esaslı hads ve o pek kuvvetli bürhan, haşir ve kıyamete dâî ve muktezînin vücuduna kat’iyen delâlet ettikleri gibi; Sâni’-i Zülcelal’in dahi –Onuncu Söz’de kat’iyen ispat edildiği üzere– Hakîm, Rahîm, Hafîz, Âdil gibi ekser esma-i hüsnası, haşir ve kıyametin gelmesini ve saadet-i ebediyenin vücudunu iktiza ederler ve saadet-i ebediyenin tahakkukuna kat’î delâlet ederler.

Demek, haşir ve kıyamete muktezî o derece kuvvetlidir ki hiçbir şek ve şüpheye medar olamaz.

ÜÇÜNCÜ ESAS

Fâil, muktedirdir.

Evet, nasıl haşrin muktezîsi, şüphesiz mevcuddur. Haşri yapacak zat da nihayet derecede muktedirdir. Onun kudretinde noksan yoktur. En büyük ve en küçük şeyler, ona nisbeten birdirler. Bir baharı halk etmek, bir çiçek kadar kolaydır. Evet, bir Kadîr ki şu âlem; bütün güneşleri, yıldızları, avâlimi, zerratı, cevahiri nihayetsiz lisanlarla onun azametine ve kudretine şehadet eder. Hiçbir vehim ve vesvesenin hakkı var mıdır ki haşr-i cismanîyi o kudretten istib’ad etsin.

Evet, bilmüşahede bir Kadîr-i Zülcelal şu âlem içinde, her asırda birer yeni ve muntazam dünyayı halk eden, hattâ her senede birer yeni seyyar, muntazam kâinatı icad eden, hattâ her günde birer yeni muntazam âlem yapan; daima şu semavat ve arz yüzünde ve birbiri arkasında geçici dünyaları, kâinatları kemal-i hikmet ile halk eden, değiştiren ve asırlar ve seneler, belki günler adedince muntazam âlemleri zaman ipine asan ve onunla azamet-i kudretini gösteren ve yüz bin çeşit haşrin nakışlarıyla tezyin ettiği koca bahar çiçeğini küre-i arzın başına bir tek çiçek gibi takan ve onunla kemal-i hikmetini, cemal-i sanatını izhar eden bir zat, “Nasıl kıyameti getirecek, nasıl bu dünyayı âhiretle değiştirecek?” denilir mi?

Şu Kadîr’in kemal-i kudretini ve hiçbir şey ona ağır gelmediğini ve en büyük şey en küçük şey gibi onun kudretine ağır gelmediğini ve hadsiz efrad, bir tek fert gibi o kudrete kolay geldiğini, şu âyet-i kerîme ilan ediyor:

مَا خَل۟قُكُم۟ وَلَا بَع۟ثُكُم۟ اِلَّا كَنَف۟سٍ وَاحِدَةٍ   

Şu âyetin hakikatini Onuncu Söz’ün Hâtimesi’nde icmalen ve Nokta Risalesi’nde ve Yirminci Mektup’ta izahen beyan etmişiz. Şu makam münasebetiyle üç mesele suretinde bir parça izah ederiz:

İşte kudret-i İlahiye zatiyedir. Öyle ise acz tahallül edemez.

Hem melekûtiyet-i eşyaya taalluk eder. Öyle ise mevani tedahül edemez.

Hem nisbeti kanunîdir. Öyle ise cüz, külle müsavi gelir ve cüz’î, küllî hükmüne geçer.

İşte şu üç meseleyi ispat edeceğiz.

Birinci Mesele

Kudret-i ezeliye, Zat-ı Akdes-i İlahiye’nin lâzıme-i zaruriye-i zatiyesidir.

Yani, bizzarure zatın lâzımesidir. Hiçbir cihet-i infikâki olamaz. Öyle ise kudretin zıddı olan acz, o kudreti istilzam eden zata bilbedahe ârız olamaz. Çünkü o halde cem’-i zıddeyn lâzım gelir. Madem acz, zata ârız olamaz; bilbedahe o zatın lâzımı olan kudrete tahallül edemez. Madem acz, kudretin içine giremez; bilbedahe o kudret-i zatiyede meratib olamaz. Çünkü her şeyin vücud meratibi, o şeyin zıtlarının tedahülü iledir. Mesela, hararetteki meratib, bürudetin tahallülü iledir; hüsündeki derecat, kubhun tedahülü iledir ve hâkeza kıyas et…

Fakat mümkinatta, hakiki ve tabiî lüzum-u zatî olmadığından mümkinatta zıtlar birbirine girebilmiş. Mertebeler tevellüd ederek ihtilafat ile tagayyürat-ı âlem neş’et etmiştir. Mademki kudret-i ezeliyede meratib olamaz. Öyle ise makdûrat dahi bizzarure kudrete nisbeti bir olur. En büyük en küçüğe müsavi ve zerreler, yıldızlara emsal olur. Bütün haşr-i beşer, bir tek nefsin ihyası gibi bir baharın icadı, bir tek çiçeğin sun’u gibi o kudrete kolay gelir. Eğer esbaba isnad edilse o vakit bir tek çiçek, bir bahar kadar ağır olur.

Şu Söz’ün İkinci Makamı’nın Dördüncü “Allahu ekber” mertebesinin âhir fıkrasının hâşiyesinde hem Yirmi İkinci Söz’de hem Yirminci Mektup’ta ve zeylinde ispat edilmiş ki: Hilkat-i eşya Vâhid-i Ehad’e verilse bütün eşya, bir şey gibi kolay olur. Eğer esbaba verilse bir şey, bütün eşya kadar külfetli, ağır olur.

İkinci Mesele ki

Kudret, melekûtiyet-i eşyaya taalluk eder.

Evet, kâinatın âyine gibi iki yüzü var. Biri, mülk ciheti ki âyinenin renkli yüzüne benzer. Diğeri, melekûtiyet ciheti ki âyinenin parlak yüzüne benzer.

Mülk ciheti ise zıtların cevelangâhıdır. Güzel çirkin, hayır şer, küçük büyük, ağır kolay gibi emirlerin mahall-i vürûdudur. İşte şunun içindir ki Sâni’-i Zülcelal esbab-ı zâhiriyeyi, tasarrufat-ı kudretine perde etmiştir. Tâ dest-i kudret, zâhir akla göre hasis ve nâ-lâyık emirlerle bizzat mübaşereti görünmesin. Çünkü azamet ve izzet, öyle ister. Fakat o vesait ve esbaba hakiki tesir vermemiştir. Çünkü vahdet-i ehadiyet öyle ister.

Melekûtiyet ciheti ise her şeyde parlaktır, temizdir. Teşahhusatın renkleri, muzahrefatları, ona karışmaz. O cihet, vasıtasız kendi Hâlık’ına müteveccihtir. Onda terettüb-ü esbab, teselsül-ü ilel yoktur. Ona illiyet, ma’luliyet giremez. Eğri büğrüsü yoktur. Maniler müdahale edemezler. Zerre, şemse kardeş olur.

Elhasıl: O kudret hem basittir hem nâmütenahîdir hem zatîdir. Mahall-i taalluk-u kudret ise hem vasıtasız hem lekesiz hem isyansızdır. Öyle ise o kudretin dairesinde büyük küçüğe karşı tekebbürü yok. Cemaat ferde karşı rüçhanı olamaz. Küll cüze nisbeten, kudrete karşı fazla nazlanamaz.

Üçüncü Mesele ki

Kudretin nisbeti kanunîdir.

Yani çoğa aza, büyüğe küçüğe bir bakar. Şu mesele-i gamızayı birkaç temsil ile zihne takrib edeceğiz.

İşte kâinatta “şeffafiyet”, “mukabele”, “muvazene”, “intizam”, “tecerrüd”, “itaat” birer emirdir ki çoğu aza, büyüğü küçüğe müsavi kılar.

Birinci Temsil: “Şeffafiyet sırrı”nı gösterir. Mesela, şemsin feyz-i tecellisi olan timsali ve aksi, denizin yüzünde ve denizin her bir katresinde aynı hüviyeti gösterir. Eğer küre-i arz, perdesiz güneşe karşı muhtelif cam parçalarından mürekkeb olsa; şemsin aksi, her bir parçada ve bütün zemin yüzünde müzahametsiz, tecezzisiz, tenakussuz bir olur. Eğer faraza şems, fâil-i muhtar olsa idi ve feyz-i ziyasını, timsal-i aksini iradesiyle verse idi bütün zemin yüzüne verdiği feyzi, bir zerreye verdiği feyizden daha ağır olamazdı.

İkinci Temsil: “Mukabele sırrı”dır. Mesela, zîhayat fertlerden (yani insanlardan) terekküp eden bir daire-i azîmenin nokta-i merkeziyesindeki ferdin elinde bir mum ve daire-i muhitteki fertlerin ellerinde de birer âyine farz edilse; nokta-i merkeziyenin muhit âyinelerine verdiği feyiz ve cilve-i akis, müzahametsiz, tecezzisiz, tenakussuz, nisbeti birdir.

Üçüncü Temsil: “Muvazene sırrı”dır. Mesela, hakiki ve hassas ve çok büyük bir mizan bulunsa; iki gözünde iki güneş veya iki yıldız veya iki dağ veya iki yumurta veya iki zerre herhangisi bulunursa bulunsun, sarf olunacak aynı kuvvet ile o hassas azîm terazinin bir gözü göğe, biri zemine inebilir.

Dördüncü Temsil: “İntizam sırrı”dır. Mesela, en azîm bir gemi, en küçük bir oyuncak gibi çevrilebilir.

Beşinci Temsil: “Tecerrüd sırrı”dır. Mesela, teşahhusattan mücerred bir mahiyet, bütün cüz’iyatına en küçüğünden en büyüğüne tenakus etmeden, tecezzi etmeden bir bakar, girer. Teşahhusat-ı zâhiriye cihetindeki hususiyetler, müdahale edip şaşırtmaz. O mahiyet-i mücerredenin nazarını tağyir etmez. Mesela, iğne gibi bir balık, balina balığı gibi o mahiyet-i mücerredeye mâliktir. Bir mikrop, bir gergedan gibi mahiyet-i hayvaniyeyi taşıyor.

Altıncı Temsil: “İtaat sırrı”nı gösterir. Mesela, bir kumandan “Arş!” emri ile bir neferi tahrik ettiği gibi aynı emir ile bir orduyu tahrik eder.

Şu temsil-i itaat sırrının hakikati şudur ki: Kâinatta, bi’t-tecrübe her şeyin bir nokta-i kemali vardır. O şeyin, o noktaya bir meyli vardır. Muzaaf meyil, ihtiyaç olur. Muzaaf ihtiyaç, iştiyak olur. Muzaaf iştiyak, incizab olur. Ve incizab, iştiyak, ihtiyaç, meyil; Cenab-ı Hakk’ın evamir-i tekviniyesinin, mahiyet-i eşya tarafından birer habbe ve nüve-i imtisalidirler. Mümkinat mahiyetlerinin mutlak kemali, mutlak vücuddur. Hususi kemali, istidatlarını kuvveden fiile çıkaran ona mahsus bir vücuddur.

İşte bütün kâinatın “Kün” emrine itaati, bir tek nefer hükmünde olan bir zerrenin itaati gibidir. İrade-i ezeliyeden gelen “Kün” emr-i ezelîsine mümkinatın itaati ve imtisalinde, yine iradenin tecellisi olan meyil ve ihtiyaç ve şevk ve incizab; birden, beraber mündemicdir. Latîf su, nazik bir meyille incimad emrini aldığı vakit demiri parçalaması, itaat sırrının kuvvetini gösterir.

Şu altı temsil hem nâkıs hem mütenahî hem zayıf hem tesir-i hakikisi yok olan mümkinat kuvvetinde ve fiilinde bilmüşahede görünse, elbette hem gayr-ı mütenahî hem ezelî hem ebedî hem bütün kâinatı adem-i sırftan icad eden ve bütün ukûlü hayrette bırakan hem âsâr-ı azametiyle tecelli eden kudret-i ezeliyeye nisbeten şüphesiz her şey müsavidir. Hiçbir şey ona ağır gelmez (Gaflet olunmaya). Şu altı sırrın küçük mizanlarıyla o kudret tartılmaz ve münasebete giremez. Yalnız fehme takrib ve istib’adı izale için zikredilir.

Üçüncü Esas’ın netice ve hülâsası

Madem kudret-i ezeliye gayr-ı mütenahîdir. Hem Zat-ı Akdes’e lâzıme-i zaruriyedir. Hem her şeyin lekesiz, perdesiz melekûtiyet ciheti, ona müteveccihtir. Hem ona mukabildir. Hem tesavi-i tarafeynden ibaret olan imkân itibarıyla muvazenettedir. Hem şeriat-ı fıtriye-i kübra olan nizam-ı fıtrata ve kavanin-i âdetullaha mutîdir. Hem manilerden ve ayrı ayrı hususiyetlerden melekûtiyet ciheti mücerred ve safidir. Elbette en büyük şey, en küçük şey gibi o kudrete ziyade nazlanmaz, mukavemet etmez.

Öyle ise haşirde bütün zevi’l-ervahın ihyası, bir sineğin baharda ihyasından daha ziyade kudrete ağır olmaz. Öyle ise مَا خَل۟قُكُم۟ وَلَا بَع۟ثُكُم۟ اِلَّا كَنَف۟سٍ وَاحِدَةٍ   fermanı mübalağasızdır, doğrudur, haktır. Öyle ise müddeamız olan “Fâil muktedirdir, o cihette hiçbir mani yoktur.” kat’î bir surette tahakkuk etti.

DÖRDÜNCÜ ESAS

Nasıl kıyamet ve haşre muktezî var ve haşri getirecek fâil dahi muktedirdir. Öyle de şu dünyanın kıyamet ve haşre kabiliyeti vardır. İşte şu mahal kabildir olan müddeamızda dört mesele vardır.

Birincisi: Şu âlem-i dünyanın imkân-ı mevtidir.

İkincisi: O mevtin vukuudur.

Üçüncüsü: O harap olmuş, ölmüş dünyanın, âhiret suretinde tamir ve dirilmesinin imkânıdır.

Dördüncüsü: O mümkün olan tamir ve ihyanın vuku bulmasıdır.

Birinci Mesele

Şu kâinatın mevti, mümkündür.

Çünkü bir şey kanun-u tekâmülde dâhil ise o şeyde alâküllihal neşv ü nema vardır. Neşv ü nema ve büyümek varsa ona alâküllihal bir ömr-ü fıtrî vardır. Ömr-ü fıtrîsi var ise alâküllihal bir ecel-i fıtrîsi vardır. Gayet geniş bir istikra ve tetebbu ile sabittir ki öyle şeyler mevtin pençesinden kendini kurtaramaz.

Evet, nasıl ki insan küçük bir âlemdir, yıkılmaktan kurtulamaz. Âlem dahi büyük bir insandır, o dahi ölümün pençesinden kurtulamaz. O da ölecek, sonra dirilecek veya yatıp sonra subh-u haşirle gözünü açacaktır.

Hem nasıl ki kâinatın bir nüsha-i musağğarası olan bir şecere-i zîhayat, tahrip ve inhilalden başını kurtaramaz. Öyle de şecere-i hilkatten teşaub etmiş olan silsile-i kâinat tamir ve tecdid için tahripten, dağılmaktan kendini kurtaramaz.

Eğer dünyanın ecel-i fıtrîsinden evvel irade-i ezeliyenin izni ile haricî bir maraz veya muharrib bir hâdise başına gelmezse ve onun Sâni’-i Hakîm’i dahi ecel-i fıtrîden evvel onu bozmazsa, herhalde hattâ fennî bir hesap ile bir gün gelecek ki:

اِذَا الشَّم۟سُ كُوِّرَت۟ ۝ وَاِذَا النُّجُومُ ان۟كَدَرَت۟ ۝ وَاِذَا ال۟جِبَالُ سُيِّرَت۟ ۝ اِذَا السَّمَٓاءُ ان۟فَطَرَت۟ ۝ وَاِذَا ال۟كَوَاكِبُ ان۟تَثَرَت۟ ۝ وَاِذَا ال۟بِحَارُ فُجِّرَت۟ manaları ve sırları, Kadîr-i Ezelî’nin izni ile tezahür edip, o dünya olan büyük insan sekerata başlayıp acib bir hırıltı ile ve müthiş bir savt ile fezayı çınlatıp dolduracak, bağırıp ölecek; sonra emr-i İlahî ile dirilecektir.

İnce Remizli Bir Mesele

Nasıl ki su, kendi zararına olarak incimad eder. Buz, buzun zararına temeyyu eder. Lüb, kışrın zararına kuvvetleşir. Lafız, mana zararına kalınlaşır. Ruh, ceset hesabına zayıflaşır. Ceset, ruh hesabına inceleşir.

Öyle de âlem-i kesif olan dünya, âlem-i latîf olan âhiret hesabına, hayat makinesinin işlemesiyle şeffaflaşır, latîfleşir. Kudret-i Fâtıra, gayet hayret verici bir faaliyetle kesif, camid, sönmüş, ölmüş eczalarda nur-u hayatı serpmesi, bir remz-i kudrettir ki âlem-i latîf hesabına şu âlem-i kesifi nur-u hayat ile eritiyor, yandırıyor, ışıklandırıyor, hakikatini kuvvetleştiriyor.

Evet, hakikat ne kadar zayıf ise de ölmez, suret gibi mahvolmaz. Belki teşahhuslarda, suretlerde seyr ü sefer eder. Hakikat büyür, inkişaf eder, gittikçe genişlenir. Kışır ve suret ise eskileşir, inceleşir, parçalanır. Sabit ve büyümüş hakikatin kametine yakışmak için daha güzel olarak tazeleşir. Ziyade ve noksan noktasında hakikatle suret, makûsen mütenasiptirler. Yani suret kalınlaştıkça hakikat inceleşir. Suret inceleştikçe hakikat o nisbette kuvvet bulur. İşte şu kanun, kanun-u tekâmüle dâhil olan bütün eşyaya şâmildir.

Demek, herhalde bir zaman gelecek ki kâinat hakikat-i uzmasının kışır ve sureti olan âlem-i şehadet, Fâtır-ı Zülcelal’in izniyle parçalanacak. Sonra daha güzel bir surette tazelenecektir.

يَو۟مَ تُبَدَّلُ ال۟اَر۟ضُ غَي۟رَ ال۟اَر۟ضِ   sırrı tahakkuk edecektir.

Elhasıl: Dünyanın mevti mümkün hem hiç şüphe getirmez ki mümkündür.

İkinci Mesele

Mevt-i dünyanın vuku bulmasıdır.

Şu meseleye delil: Bütün Edyan-ı Semaviyenin icmaıdır ve bütün fıtrat-ı selimenin şehadetidir ve şu kâinatın bütün tahavvülat ve tebeddülat ve tagayyüratının işaretidir. Hem asırlar, seneler adedince zîhayat dünyaların ve seyyar âlemlerin, şu dünya misafirhanesinde mevtleriyle, asıl dünyanın da onlar gibi ölmesine şehadetleridir.

Şu dünyanın sekeratını, âyât-ı Kur’aniyenin işaret ettiği surette tahayyül etmek istersen bak: Şu kâinatın eczaları, dakik, ulvi bir nizam ile birbirine bağlanmış. Hafî, nazik, latîf bir rabıta ile tutunmuş ve o derece bir intizam içindedir ki eğer ecram-ı ulviyeden tek bir cirm “Kün” emrine veya “Mihverinden çık.” hitabına mazhar olunca şu dünya sekerata başlar. Yıldızlar çarpışacak, ecramlar dalgalanacak, nihayetsiz feza-yı âlemde milyonlar gülleleri, küreler gibi büyük topların müthiş sadâları gibi vaveylâya başlar. Birbirine çarpışarak, kıvılcımlar saçarak, dağlar uçarak, denizler yanarak yeryüzü düzlenecek.

İşte şu mevt ve sekerat ile Kadîr-i Ezelî kâinatı çalkalar; kâinatı tasfiye edip cehennem ve cehennemin maddeleri bir tarafa, cennet ve cennetin mevadd-ı münasibeleri başka tarafa çekilir, âlem-i âhiret tezahür eder.

Üçüncü Mesele

Ölecek âlemin dirilmesi mümkündür.

Çünkü İkinci Esas’ta ispat edildiği gibi; kudrette noksan yoktur. Muktezî ise gayet kuvvetlidir. Mesele ise mümkinattandır. Mümkün bir meselenin gayet kuvvetli bir muktezîsi var ise fâilin kudretinde noksaniyet yok ise ona mümkün değil belki vaki suretiyle bakılabilir.

Remizli Bir Nükte

Şu kâinata dikkat edilse görünüyor ki: İçinde iki unsur var ki her tarafa uzanmış, kök atmış. Hayır şer, güzel çirkin, nef’ zarar, kemal noksan, ziya zulmet, hidayet dalalet, nur nâr, iman küfür, taat isyan, havf muhabbet gibi âsârlarıyla, meyveleriyle şu kâinatta ezdad birbiriyle çarpışıyor. Daima tagayyür ve tebeddülata mazhar oluyor. Başka bir âlemin mahsulatının tezgâhı hükmünde çarkları dönüyor. Elbette o iki unsurun birbirine zıt olan dalları ve neticeleri, ebede gidecek; temerküz edip birbirinden ayrılacak. O vakit, cennet-cehennem suretinde tezahür edecektir.

Madem âlem-i beka, şu âlem-i fenadan yapılacaktır. Elbette anâsır-ı esasiyesi, bekaya ve ebede gidecektir. Evet cennet-cehennem, şecere-i hilkatten ebed tarafına uzanıp eğilerek giden dalının iki meyvesidir ve şu silsile-i kâinatın iki neticesidir ve şu seyl-i şuunatın iki mahzenidir ve ebede karşı cereyan eden ve dalgalanan mevcudatın iki havuzudur ve lütuf ve kahrın iki tecelligâhıdır ki dest-i kudret, bir hareket-i şedide ile kâinatı çalkaladığı vakit, o iki havuz münasip maddelerle dolacaktır.

Şu Remizli Nükte’nin sırrı şudur ki:

Hakîm-i Ezelî inayet-i sermediye ve hikmet-i ezeliyenin iktizasıyla, şu dünyayı tecrübeye mahal ve imtihana meydan ve esma-i hüsnasına âyine ve kalem-i kader ve kudretine sahife olmak için yaratmış. Ve tecrübe ve imtihan ise neşv ü nemaya sebeptir. O neşv ü nema ise istidatların inkişafına sebeptir. O inkişaf ise kabiliyetlerin tezahürüne sebeptir. O kabiliyetlerin tezahürü ise hakaik-i nisbiyenin zuhuruna sebeptir. Hakaik-i nisbiyenin zuhuru ise Sâni’-i Zülcelal’in esma-i hüsnasının nukuş-u tecelliyatını göstermesine ve kâinatı mektubat-ı Samedaniye suretine çevirmesine sebeptir.

İşte şu sırr-ı imtihan ve sırr-ı teklif iledir ki ervah-ı âliyenin elmas gibi cevherleri, ervah-ı safilenin kömür gibi maddelerinden tasaffi eder, ayrılır.

İşte bu mezkûr sırlar gibi daha bilmediğimiz çok ince, âlî hikmetler için âlemi bu surette irade ettiğinden şu âlemin tagayyür ve tahavvülünü dahi o hikmetler için irade etti. Tahavvül ve tagayyür için zıtları birbirine hikmetle karıştırdı ve karşı karşıya getirdi. Zararları menfaatlere mezcederek, şerleri hayırlara idhal ederek, çirkinlikleri güzelliklerle cem’ederek, hamur gibi yoğurarak şu kâinatı tebeddül ve tagayyür kanununa ve tahavvül ve tekâmül düsturuna tabi kıldı.

Vaktâ ki meclis-i imtihan kapandı. Tecrübe vakti bitti. Esma-i hüsna hükmünü icra etti. Kalem-i kader, mektubatını tamamıyla yazdı. Kudret, nukuş-u sanatını tekmil etti. Mevcudat, vezaifini îfa etti. Mahlukat, hizmetlerini bitirdi. Her şey, manasını ifade etti. Dünya, âhiret fidanlarını yetiştirdi. Zemin, Sâni’-i Kadîr’in bütün mu’cizat-ı kudretini, umum havârık-ı sanatını teşhir edip gösterdi. Şu âlem-i fena, sermedî manzaraları teşkil eden levhaları zaman şeridine taktı.

O Sâni’-i Zülcelal’in hikmet-i sermediyesi ve inayet-i ezeliyesi; o imtihan neticelerini, o tecrübenin neticelerini, o esma-i hüsnanın tecellilerinin hakikatlerini, o kalem-i kader mektubatının hakaikini, o numune-misal nukuş-u sanatının asıllarını, o vezaif-i mevcudatın faydalarını, gayelerini, o hidemat-ı mahlukatın ücretlerini ve o kelimat-ı kitab-ı kâinatın ifade ettikleri manaların hakikatlerini ve istidat çekirdeklerinin sümbüllenmesini ve bir mahkeme-i kübra açmasını ve dünyadan alınmış misalî manzaraların göstermesini ve esbab-ı zâhiriyenin perdesini yırtmasını ve her şey doğrudan doğruya Hâlık-ı Zülcelal’ine teslim etmesi gibi hakikatleri iktiza etti. Ve o mezkûr hakikatleri iktiza ettiği için kâinatı dağdağa-i tagayyür ve fenadan, tahavvül ve zevalden kurtarmak ve ebedîleştirmek için o zıtların tasfiyesini istedi ve tagayyürün esbabını ve ihtilafatın maddelerini tefrik etmek istedi. Elbette kıyameti koparacak ve o neticeler için tasfiye edecek.

İşte şu tasfiyenin neticesinde cehennem ebedî ve dehşetli bir suret alıp, taifeleri   وَام۟تَازُوا ال۟يَو۟مَ اَيُّهَا ال۟مُج۟رِمُونَ   tehdidine mazhar olacak. Cennet ebedî, haşmetli bir suret giyerek ehil ve ashabı سَلَامٌ عَلَي۟كُم۟ طِب۟تُم۟ فَاد۟خُلُوهَا خَالِدٖينَ   hitabına mazhar olacak. Yirmi Sekizinci Söz’ün Birinci Makamı’nın İkinci Suali’nde ispat edildiği gibi Hakîm-i Ezelî, şu iki hanenin sekenelerine, kudret-i kâmilesiyle ebedî ve sabit bir vücud verir ki hiç inhilal ve tagayyüre ve ihtiyarlığa ve inkıraza maruz kalmazlar. Çünkü inkıraza sebebiyet veren tagayyürün esbabı bulunmaz.

Dördüncü Mesele

Şu mümkün, vaki olacaktır.

Evet dünya, öldükten sonra âhiret olarak diriltilecektir. Dünya harap edildikten sonra, o dünyayı yapan zat, yine daha güzel bir surette onu tamir edecek, âhiretten bir menzil yapacaktır. Şuna delil başta Kur’an-ı Kerîm binler berahin-i akliyeyi tazammun eden umum âyâtıyla ve bütün kütüb-ü semaviye bunda müttefik bulunduğu gibi; Zat-ı Zülcelal’in evsaf-ı celaliyesi ve evsaf-ı cemaliyesi ve esma-i hüsnası, bunun vukuuna kat’î surette delâlet ederler ve enbiyaya gönderdiği bütün semavî fermanları ile kıyameti ve haşrin icadını vaad etmiş. İşte madem vaad etmiş, elbette yapacaktır. Onuncu Söz’ün Sekizinci Hakikati’ne müracaat et. Hem başta Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmın bin mu’cizatının kuvvetiyle, bütün enbiya ve mürselînin ve evliya ve sıddıkînin, vukuunda müttefik olup haber verdikleri gibi; şu kâinat bütün âyât-ı tekviniyesiyle, vukuundan haber veriyor.

Elhasıl: Onuncu Söz bütün hakaikiyle, Yirmi Sekizinci Söz İkinci Makamı’nda Lâsiyyemalardaki bütün berahiniyle, gurûb etmiş güneşin sabahleyin yeniden tulû edeceği derecesinde bir kat’iyetle göstermiştir ki: Hayat-ı dünyeviyenin gurûbundan sonra şems-i hakikat, hayat-ı uhreviye suretinde çıkacaktır.

İşte baştan buraya kadar beyanatımız, ism-i Hakîm’den istimdad ve feyz-i Kur’an’dan istifade suretinde kalbi kabule, nefsi teslime, aklı iknaya ihzar için dört esas söyledik. Fakat biz neyiz ki buna dair söz söyleyeceğiz. Asıl şu dünyanın sahibi, şu kâinatın Hâlık’ı, şu mevcudatın Mâlik’i ne söylüyor; onu dinlemeliyiz. Mülk sahibi söz söylerken başkalarının ne haddi var ki fuzuliyane karışsın.

İşte o Sâni’-i Hakîm, dünya mescidinde ve arz mektebinde, asırlar arkasında oturan taifelerin umum saflarına hitaben îrad ettiği hutbe-i ezeliyesinde, kâinatı zelzeleye veren اِذَا زُل۟زِلَتِ ال۟اَر۟ضُ زِل۟زَالَهَا ۝ وَاَخ۟رَجَتِ ال۟اَر۟ضُ اَث۟قَالَهَا ۝ وَ قَالَ ال۟اِن۟سَانُ مَالَهَا ۝ يَو۟مَئِذٍ تُحَدِّثُ اَخ۟بَارَهَا ۝ بِاَنَّ رَبَّكَ اَو۟حٰى لَهَا ۝ يَو۟مَئِذٍ يَص۟دُرُ النَّاسُ اَش۟تَاتًا لِيُرَو۟ا اَع۟مَالَهُم۟ ۝ فَمَن۟ يَع۟مَل۟ مِث۟قَالَ ذَرَّةٍ خَي۟رًا يَرَهُ ۝ وَمَن۟ يَع۟مَل۟ مِث۟قَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ ve bütün mahlukatı neşelendiren, şevke getiren وَبَشِّرِ الَّذٖينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ اَنَّ لَهُم۟ جَنَّاتٍ تَج۟رٖى مِن۟ تَح۟تِهَا ال۟اَن۟هَارُ كُلَّمَا رُزِقُوا مِن۟هَا مِن۟ ثَمَرَةٍ رِز۟قًا قَالُوا هٰذَا الَّذٖى رُزِق۟نَا مِن۟ قَب۟لُ وَاُتُوا بِهٖ مُتَشَابِهًا وَلَهُم۟ فٖيهَٓا اَز۟وَاجٌ مُطَهَّرَةٌ وَهُم۟ فٖيهَا خَالِدُونَ gibi binler fermanları, Mâlikü’l-mülk’ten, Sahib-i Dünya ve Âhiret’ten dinlemeliyiz. “Âmennâ ve Saddaknâ” demeliyiz.

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذ۟نَٓا اِن۟ نَسٖينَٓا اَو۟ اَخ۟طَا۟نَا

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ عَلٰى اٰلِ سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ كَمَا صَلَّي۟تَ عَلٰى سَيِّدِنَا اِب۟رَاهٖيمَ وَ عَلٰى اٰلِ سَيِّدِنَا اِب۟رَاهٖيمَ اِنَّكَ حَمٖيدٌ مَجٖيدٌ

---

Yirmi Sekizinci Söz ⇐ | Sözler | ⇒ Otuzuncu Söz

---