Das Leben in Eskishehir

Dritter Teil

Das Leben in Eskishehir

Die Risale-i Nur (= Botschaft vom Licht) verbreitete sich immer weiter. Der Glaube (iman) und mit ihm die Islamiyet begann wieder zu erstarken. Als die heimlichen Feinde des Glaubens (din) dessen gewahr wurden, strengten sie unter Hintergehung der Regierung einen Prozess an, indem sie behaupteten: "Bediuzzaman sammelt heimlich um sich neue Leute. Er ist gegen die Regierung und versucht die fundamentalen Gesetze des Staates zu unterminieren." So versuchten sie im Jahre 1935 vor der großen Strafkammer von Eskishehir ein Strafverfahren in Gang zu bekommen, bei dem sie sich einer Verurteilung sicher sein zu können glaubten, ja sogar meinten, dass nun die Todesstrafe ausgesprochen werde.

Deshalb begaben sich der Innenminister zusammen mit dem Polizeipräsidenten, eskortiert von Soldaten nach Isparta. Berittenes Militär patroullierte die Straße von Isparta nach Afyon entlang. Das ganze Vilayat von Isparta wurde von militärischen Einheiten unter Kontrolle genommen. Eines Morgens wurde Bediuzzaman, so unverdächtig und bescheiden wie er aussah, aus seinem Einsiedlerleben herausgerissen, auf einen Lastwagen verladen und mit seinen Schülern in Handschellen nach Eskishehir abgeführt. Unterwegs nahm der Kommandant der Abteilung, Ruhi Bey, welcher Bediuzzaman und dessen Schülern nahe stand, diesen ihre Fesseln wieder ab. So konnten sie ihre Reise fortsetzen, ohne die Gebete vernachlässigen zu müssen. Von der Unschuld Bediuzzamans überzeugt, wurde der Kommandant der Abteilung ein Freund von Bediuzzaman und seinen Schülern...

Said Nursi wurde mit seinen 120 Schülern in das Gefängnis von Eskishehir gebracht; man isolierte sie voneinander, sperrte sie in Einzelzellen und schottete sie vollständig von der Außenwelt ab. So begann für ihn und seine Schüler eine Zeit übelster Schikanen. Trotz dieser Atmosphäre ständiger Bedrohung verfasste Bediuzzaman den Dreißigsten "Lem'a (Blitz)", sowie den ersten und zweiten "Shu'a (Strahl)"; und nach der Ankunft von Bediuzzaman im Gefängnis änderten viele der dort Inhaftierten ihre Gesinnung vollständig und wurden gläubige Menschen.

Die heimlichen Feinde des Glaubens (din) verbreiteten nun in der Gegend von Isparta Angst und Schrecken mit der Nachricht: "Bediuzzaman und seine Schüler sollen hingerichtet werden."(*) Der Präsident der absolutistischen und despotischen Revolutionsregierung, welcher nun andererseits befürchtete, dass die Inhaftierung Bediuzzamans möglicherweise einen Aufstand hervorrufen könnte, brach zu einer Reise in die östlichen Provinzen (Vilayat) auf.

Bediuzzaman hatte es sich sein ganzes Leben lang zum Prinzip gemacht, positiv in seiner Haltung und Einstellung zu sein. So sagte er: "Die Fehler einiger weniger sind es nicht wert, dass Hunderte dadurch zu Schaden kommen." Aus diesem Grunde ereignete sich in dieser Zeit nichts und geschah nichts weiter. Stattdessen empfahl Bediuzzaman seinen Schülern auszuharren in Geduld und sich einzusetzen für den Glauben und die Islamiyet. Dadurch wurde allen klar, dass die Verdächtigungen gegen ihn mit voller Absicht von atheistischer Seite aufgebracht worden waren.

Im Jahre 1935 wurde Bediuzzaman zusammen mit seinen 120 Schülern der Großen Strafkammer in Eskishehir vorgeführt. Dort lagen zwar alle seine Abhandlungen und Briefe, so wie sie bei einer überraschenden Hausdurchsuchung beschlagnahmt worden waren, bereits vor, doch ergab sich aus ihnen kein Beweis, der zu seiner Verurteilung hinreichend gewesen wäre. Am Ende wurde Said nach Gefühl und Gutdünken des Richters zu 11 Monaten Gefängnis verurteilt. 15 seiner Mitangeklagten erhielten je 6 Monate Haft. Alle übrigen 105 seiner Leute wurden freigesprochen. Im Falle eines Schuldspruches wäre Bediuzzaman Said Nursi zum Tode verurteilt worden. Gegen seine Freunde hätte man zumindest eine langjährige Zuchthausstrafe verhängen müssen.

Gegen dieses Urteil legte Bediuzzaman Widerspruch ein und erklärte mit Entschiedenheit, dass dies ein Schuldspruch sei, passend, um einen Pferdedieb zu bestrafen oder wegen der Entführung eines Mädchens zu verurteilen. Er verlangte für sich entweder einen Freispruch oder seine Hinrichtung oder 101 Jahr Gefängnis.

An dieser Stelle möchten wir nicht weiter fortfahren, ohne zunächst einmal einen besonderen (harika) Vorfall (hadis, auch „Ereignis“) zu schildern:

Während Bediuzzaman noch im Gefängnis saß, wurde er eines Tages von seinem Staatsanwalt in Eskishehir auf dem Marktplatz gesehen. Erstaunt und verwundert setzte er sich sofort mit dem Direktor des Gefängnisses in Verbindung, drohte ihm seine Entlassung an und sagte zu ihm:

"Warum haben Sie Bediuzzaman zum Markt gehen lassen? Ich habe ihn gerade auf dem Marktplatz gesehen."

Der Direktor entgegnete ihm: "Nein, mein Herr. Bediuzzaman sitzt noch immer im Gefängnis. Er hat Einzelhaft. Sie können das überprüfen."

Gemeinsam schauen sie nach: der Meister sitzt in seiner Zelle! Dieses wunderbare Ereignis sprach sich im gesamten Justizgebäude herum und die Gerichtskollegen sagten einer zu dem anderen: "Dieser Vorfall ist ganz und gar unerklärlich."(*)

* * *

Auszug aus der Verteidigungsrede Bediuzzamans vor dem Gericht in Eskishehir

1935

Es war dem Hohen Gericht in Eskishehir sehr wohl bekannt, dass Said Nursi sich nicht mit Politik beschäftigte. Man bestrafte ihn lediglich deshalb, weil er in einer Abhandlung (risalah) eine Ehrwürdige Ayah ausgelegt hatte. So etwas hat man noch vor keinem Gericht der Welt erlebt. Das ist mit absoluter Sicherheit ein gewaltiger Justizirrtum.

Hier nun ein Auszug aus dieser Verteidigungsrede

Hohes Gericht!Sie haben mich verhaftet und beschuldigen mich in einer Anklageschrift, die vier oder fünf Punkte umfasst.

Erster Punkt:

Sie haben behauptet, dass ich die Religion in meiner rückschrittlichen Gedankenwelt mit meinen Aktivitäten dazu instrumentalisiert habe, die öffentliche Sicherheit und Ordnung zu untergraben.

Meine Antwort:

Zum Ersten: Eine bloße Möglichkeit ist das eine, der tatsächliche Sachverhalt das andere. Jeder einzelne von uns könnte möglicherweise viele Menschen töten. Soll er aufgrund dieser Möglichkeit als Mörder vor Gericht gestellt werden? Jedes Streichholz könnte möglicherweise ein Haus in Brand stecken. Sollten etwa die Streichhölzer ob der Möglichkeit eines solchen Brandes vernichtet werden?

Zum Zweiten: Hunderttausend Mal Gott bewahre! Eine wahre Erkenntnis, wie wir sie aus einem tiefen Glauben zu gewinnen trachten, ist unmöglich zu einem Werkzeug tauglich und dient ausschließlich der Erlangung des Wohlgefallens Gottes. Denn so wie die Sonne kein Satellit des Mondes und nicht von ihm abhängig ist, so kann auch der Glaube, der das Licht und der heilige Schlüssel zur Ewigen Glückseligkeit und die Sonne zum anderen Leben ist, in der Tat nicht für gesellschaftliche Zwecke instrumentalisiert werden. Und so gibt es in der Tat im ganzen Weltall nichts bedeutenderes als das Mysterium (sirr) des Glaubens, dessen Gegenstand das gewaltigste im All und das größte Rätsel bei der Erschaffung der Welt darstellt, zu dessen Zwecken dieses Mysterium des Glaubens instrumentalisiert werden könnte.

Hohes Gericht! Wäre diese meine Verhaftung aus reiner Schikane nur meinetwegen erfolgt und ausschließlich in Bezug auf dieses mein irdischen Leben, so schwöre ich, dass ich wiederum geschwiegen hätte, so wie ich schon seit 10 Jahren geschwiegen habe. Da aber nun einmal meine Inhaftierung in Zusammenhang mit dem Ewigen Leben so vieler erfolgte und die Risale-i Nur betrifft, welche erklärt, wie man das gewaltige Mysterium (tilsim) des Kosmos entdecken kann, so kann ich von diesem gewaltigen Geheimnis (sirr) nicht Abstand nehmen, selbst wenn ich hundert Köpfe hätte und man mir jeden Tag einen davon abschlagen wollte. Denn selbst wenn ich mich aus Ihren Händen zu befreien vermöchte, so könnte ich mich doch nicht vor den Krallen der Zeit und des Todes erretten. Ich bin schon alt und stehe bereits mit einem Bein im Grabe. Betrachten Sie deshalb bitte einmal nur dieses gewaltige Geheimnis (tilsim) des Kosmos, welches sich uns im Weisen Qur'an erschließt und entschleiert, welcher in der Risale-i Nur in einer so großartigen Weise vor Augen gestellt, dargelegt und erklärt wird. Eines der Geheimnisse (sirr) des Glaubens unter hundert Gegenständen der Betrachtung, die diesem Geheimnis (tilsim) zugehören, ist die Vergänglichkeit der Zeit und die Sicherheit des Todes und des Grabes, das auf jeden einzelnen von uns wartet.

Könnten etwa die ganzen gewaltigen politischen Probleme dieser Welt für einen Menschen, der an den Tod und die ihm gesetzte Frist glaubt, so groß sein, dass (die Beschäftigung mit Tod und Jenseits) für ihn zu einem Mittel werden könnte (sie zu lösen)? Denn da die Todesstunde unbestimmt ist, sie uns also zu jeder Zeit, wenn unsere Frist abgelaufen ist, den Kopf abschlagen kann, so ist sie entweder eine immerwährende Verurteilung zum Tode oder aber der Entlassungsschein für eine Reise in eine noch schönere Welt. Das Grab, welches sich niemals schließt, ist entweder das Tor zu einem ewigen Pfuhl der Finsternis und des Nicht-mehr-Seins, oder aber das Tor zu einer beständigen Welt, die immerwährend und lichterfüllt ist.

Nun sehen Sie bitte, wie uns hier die Risale-i Nur in der Huld (feyz) der heiligen Offenbarung des Qur'an (keshfiyat-i qudsiye-i Qur'aniye) mit der gleichen absoluten Sicherheit wie zwei mal zwei vier ist, zeigt, dass es eine ohne allen Zweifel absolut sichere Möglichkeit gibt, diese permanente Verurteilung zum Tode in festgesetzter Stunde umzuwandeln in einen Entlassungsschein, das Grab, diesen abgrundtiefen Pfuhl des Nichtseins in das Tor zu einem wunderhübsch gestalteten Garten. Sehen Sie, um diesen Ausweg zu finden, würde ich ohne zu zögern alles aufgeben, ja selbst wenn alle Herrlichkeit dieser Welt mein wäre. Es würde sie in der Tat jeder opfern, der seine fünf Sinne beieinander hat...

So betrachten Sie bitte, meine Herren, wie die Risale-i Nur hunderte von Problemen gleich diesem Problem aufdeckt und erklärt. Eine solche Botschaft (risalah) mit Augen zu betrachten, als handle es sich dabei um gefährliche Schriften, um ein Buch mit Hintergedanken, dass sich - Gott bewahre und verhüte es hunderttausendmal! - als ein Werkzeug für gewisse politische Strömungen benutzen ließe: welcher gerechte Geist könnte so etwas erlauben? welcher verstandesgemäße Geist könnte so etwas annehmen? welches Gesetz dergleichen fordern? Werden etwa nicht künftige Generationen und die, welche in der wahren Zukunft, dem Jenseits, leben (ehlu-l'ahirah) und der Herrscher in Seiner Majestät (Hâkim-i Dhu-l'Djelal) denen, welche die Urheber einer solchen Betrachtungsweise sind, diese Frage vorlegen? Zudem ist es auch notwendig, dass diejenigen, welche in unserem gesegneten Vaterland über ein Volk herrschen, das von Natur aus religiös (fitraten dindar) ist, zur Erfüllung ihrer Regierungsaufgaben sicherlich auch die religiöse Seite des Lebens vertreten und sie auch fördern. Und es ist weiterhin auch notwendig, dass eine laizistische Republik, zu deren Prinzipien es gehört, unparteiisch zu sein und die aufgrund dieses Prinzips die Atheisten unbehelligt lässt, sicherlich auch die Gläubigen nicht unter fadenscheinigen Begründungen belästigt.

Zum Dritten: Es sind nunmehr 12 Jahre her, dass die Herren in Ankara meine "Sechs Schritte" (Hutuvat-i Sitte) genannte Kampfschrift gegen die Engländer zu schätzen wussten und mich eingeladen hatten. Und ich bin gekommen. Doch war ich damals schon nicht mehr ganz der Jüngste und ihr Verhalten entsprach nicht mehr meinem Geschmack. Sie sagten zu mir: "Arbeiten Sie mit uns zusammen!" Ich erwiderte ihnen: "Der Neue Said möchte jetzt für die andere Welt (akhiret) arbeiten. Er wird zwar nicht mit Ihnen zusammenarbeiten, doch er wird auch nicht gegen Sie revoltieren.“

Ich habe in der Tat weder gegen sie revoltiert, noch mit den Revolutionären paktiert. Denn durch sie wurde dieses Genie von einem Soldaten, welcher dazu geeignet gewesen wäre, die Tradition einer islamischen Nation zu stützen, leider dazu veranlasst gegen eben diese Traditionen Front zu machen. In der Tat habe ich unter den Herren in Ankara und besonders bei ihrem Staatspräsidenten diese Genialität bemerkt und gesagt: "Es nicht erlaubt, den Verdacht eines solchen Genies zu erregen, sodass er sich schließlich gegen die Tradition wendet.“ Deshalb habe ich mich so weit wie möglich aus ihrer Welt zurückgezogen und mich nicht in ihre Angelegenheiten eingemischt. Seit 13 Jahren habe ich mich aus der Politik zurückgezogen. Ja, 20 Mal habe ich die Festtage (bayram) einsam und allein wie ein Gefangener in meinem Zimmer vorübergehen lassen, alle die Feste und Feiern, vielleicht ein oder zwei von ihnen ausgenommen, um ja nicht in den Verdacht zu geraten, ich hätte bei der Politik meine Hand mit im Spiel.

Nachstehend noch einige Beweise dafür, dass ich nicht gegen die Regierungsangelegenheiten revoltiert habe und mich auch gar nicht damit habe beschäftigen wollen:

Erster Beweis: Die Zeitungen, die in den letzten 13 Jahren das Sprachrohr der Politik gewesen sind, habe ich in dieser ganzen Zeit nicht gelesen. Das wissen meine Freunde in Barla (ein Dorf im Vilayat Isparta), wo ich 9 Jahre lang gewohnt habe, ebenso wie die in Isparta, wo ich 9 Monate lang meinen Aufenthalt gehabt habe. Lediglich im Polizeirevier in Isparta kam mir gegen meinen Willen ein Zeitungsartikel zu Ohren, indem ein gottloser und völlig einseitig denkender Reporter die Nur-Schüler angriff.

Zweiter Beweis: 10 Jahre habe ich im Vilayat Isparta verbracht. Trotz aller politischen Veränderungen und Umwälzungen, die sich in dieser Zeit in der Welt ereignet haben, konnte man bei mir nie irgendwelche Anzeichen oder Spuren entdecken, die auf eine politische Tätigkeit hingewiesen hätten.

Dritter Beweis: Was sich niemand hätte einfallen lassen, geschah, als plötzlich in meiner Wohnung eine Hausdurchsuchung vorgenommen und das unterste zu oberst gekehrt wurde. Man beschlagnahmte meine Bücher und selbst meine ganz persönlichen (mahrem) Aufzeichnungen der letzten 10 Jahre. Doch sowohl der Gouverneur des Vilayats als auch der Polizeipräsident mussten gestehen, dass sie kein politisch belastendes Material in meinen Büchern finden konnten. Ja wenn man in den ganz persönlichen Aufzeichnungen eines Mannes, der wie ich grundlos verbannt, gnadenlos schikaniert, tyrannisiert und gequält wurde und dabei auch noch ständig unter Beobachtung stand, 10 Punkte (der Anklage) in 10 Jahren hätte finden können, hätte man sie dann nicht vielmehr schon in 10 Monaten bei diesen Menschenschindern (dhalim) (finden und ihnen) um die Ohren hauen können?

Aber selbst wenn man sagen könnte: "Man hat mehr als 20 verdächtige Briefe vorgefunden."

würde ich dennoch antworten: Diese Briefe wurden im Verlaufe einiger Jahre abgefasst. Ja, sind denn etwa zehn, zwanzig oder hundert Briefe in zehn Jahren an zehn Freunde geschrieben schon zu viel? Da überdies aber der reine Austausch von bloßen Nachrichten frei ist und Ihre Interessensphäre überhaupt nicht berührt, könnten selbst tausend Briefe noch nicht den Gegenstand für eine Anklage darstellen..

Vierter Beweis: Sie sehen, dass alle meine Schriften, die man bei mir beschlagnahmt hat, von der Politik abgewandt sind, wo hingegen ich mich in ihnen mit ganzer Kraft dem Glauben und dem Qur'an zugewandt und mit dem Leben in einer anderen Welt (akhiret) beschäftigt habe. Nur in zwei, drei Abhandlungen (risalah) hat der Alte Said sein Schweigen gebrochen, weil er über die Schikanen einiger hinterhältiger Beamter wütend war. Dabei richtete sich mein Protest nicht gegen die Regierung, vielmehr schrieb ich meine Anklage als der ungerecht Verfolgte gegen jene Beamten, die (ihre Stellung als) Beauftragte missbraucht hatten. Doch diese zwei, drei Risalat möchte ich als privat (mahrem) bezeichnen. Ich habe auch keine Erlaubnis zu ihrer Veröffentlichung gegeben. (Ihre Kenntnis) blieb (auf den Kreis) einiger enger Freunde beschränkt. Die Regierung richtet nur über Taten und schenkt nur tatsächlichen Geschehen ihre Beachtung. Sie hat kein Recht, in die Herzen hineinzuschauen und vertrauliche, persönliche Dinge zu betrachten. In seinem Herzen und in seinem Hause kann jeder tun und lassen, was er will, oder auch den Kaiser (padischah) kritisieren, wenn der ihm nicht gefällt.

Zum Beispiel: Vor sieben Jahren - die neue Art (auf türkisch) zum Gebet zu rufen (edhan) war noch nicht eingeführt - versuchte ein Teil der Beamten, mich wegen meines Turbans zu belästigen, als auch wegen meiner ganz privaten Art, das Gebet nach Brauch der Schafi-Schule zu verrichten. Über (dieses Verhalten solcher Beamten) habe ich dann eine kleine Abhandlung geschrieben. Kurze Zeit danach wurde diese neue Art Gebetsruf eingeführt. Ich habe meine Abhandlung für privat (mahrem) erklärt und ihre Veröffentlichung untersagt.

Ich habe zum Beispiel auch damals, als ich mich noch am Haus der Islamischen Wissenschaften (Daru-l'Hikmeti-l'Islamiye) befand, eine Antwort auf die Kritik (aus Europa) an der Ayah über die Verschleierung (der Frau) geschrieben. Das ist nunmehr ein Jahr her, dass ich die "Siebzehnter Lem'a (Blitz)" genannte Abhandlung aus (der Sammlung) der bereits gedruckten Abhandlungen herausgenommen und diese später "Vierundzwanzigster Lem'a" genannte kurze Tesettür Risalah (= Abhandlung über die Verschleierung der Frau) geheimgehalten habe, um einen Verstoß gegen künftige Gesetze zu vermeiden. Sie ist dann durch irgendein Versehen irgendwohin versandt worden. Zudem ist diese Risalah gegen die Kritik (europäischer) Kultur (medeniyet) an der Ayah aus dem Qur'an eine wissenschaftliche (Arbeit) und eine Antwort, (welche die Kritiker in Europa) verstummen lassen sollte. Diese Freiheit der Wissenschaft darf sicherlich auch in republikanischer Zeit nicht eingeschränkt werden.

Fünfter Beweis: Seit 9 Jahren habe ich mich für ein Einsiedlerleben in einem Dorf entschieden. Ich wollte mich aus dem gesellschaftlichen und politischen Leben zurückziehen. Heute wie damals habe ich alle Schikanen, die ich erlebt und erlitten habe, erduldet, so wie sie über mich gekommen sind. Da ich mit der Politik in dieser Welt nichts mehr zu tun haben wollte, habe ich mich in diesen 10 Jahren nie bei einer Behörde gemeldet. Im Falle einer polizeilichen Anmeldung hätte ich in Istanbul wohnen können statt in Barla. Vielleicht ist der Grund meiner augenblicklichen, hinterhältigen Verhaftung der, dass mir der Gouverneur von Isparta und einige Beamten von der Regierung ob meiner Nichtanmeldung in ihrem Stolze gekränkt und über mich erzürnt sind und nun in ihrem Zorn oder in ihrer Unfähigkeit aus einem Korn eine Kuppel bauen (d.h. aus einer Mücke einen Elefanten machen) und mich beim Inneninisterium verdächtigen.

Zusammenfassung: Alle meine Freunde, mit denen ich Umgang pflege, wissen, dass ich mich nicht um Politik kümmere, politisch gar nicht aktiv bin, ja, dass dergleichen meinem Denken widerspricht, meinen Zielen, meiner Geisteshaltung und dem heiligen Dienst am Glauben entgegengesetzt ist und nicht damit vereinbart werden kann. Mir wurde das Licht (Nur) gegeben. Die Keule der Politik ist mir nicht gegeben.

Der Sinn eines solchen Verhaltens und die Weisheit hinter diesen Umständen ist die, dass viele Persönlichkeiten, die sich nach den Glaubenswahrheiten sehnen, jedoch die Beamtenlaufbahn eingeschlagen haben, diese Wahrheiten nicht besorgt und beunruhigt zu betrachten brauchen, nicht von ihnen ausgeschlossen sind. Ich bin deshalb der Überzeugung, dass Gott der Gerechte aus diesem Grund eine so heftige Abneigung gegen alle Politik, ja einen Abscheu gegen sie in mein Herz gesenkt hat.

…

Der verstorbene Major Asim Bey wurde vernommen. Würde er die Wahrheit sagen, wäre dies zum Schaden seines Meisters, und würde er lügen, wäre dies eine starke Belastung für die Ehre eines vierzig jährigen Militärdienstes in Anstand und Würden. So dachte er und so betete er: "Oh Herr, nimm meine Seele an!" Und nach 10 Minuten schied sein Geist (ruh) in Ergebenheit. Er wurde das Opfer eines abscheulichen Irrtums derer, die gegenseitige Hilfeleistung, Aufrichtigkeit und Treue, was kein Gesetz der Welt einen Fehler oder irriges Verhalten nennen könnte, für einen Fehler ansehen.

In der Tat trinkt der, welcher die Lehre aus der Risale-i Nur zur Gänze gezogen hat, den Trank des Todes, den er als einen Entlassungsschein verstanden hat, mit jener Leichtigkeit wie man ein Glas Wasser trinkt. Ja, müsste ich nicht an all die Brüder denken, die nach mir voll Schmerz in dieser Welt zurückblieben, auch ich würde gleich meinem hochverehrten Bruder Asim Bey sprechen: "Oh Herr nimm meine Seele!" Doch wie dem nun auch immer sein mag: Ich komme hiermit zum

dritten Punkt der Anklage:

Die Risale-i Nur, welche ohne Erlaubnis der Regierung verbreitet wird und die Gläubigen in ihrer Haltung noch bestärkt, könnte in Zukunft zu einer Bariere für die freiheitlich-demokratischen Grundrechte und so die Allgemeinheit verunsichert werden.

Meine Antwort: Die Botschaft vom Licht (Risale-i Nur) ist Licht (Nur). Licht schadet nicht. Die Keule der Politik hat sie seit dreizehn Jahren aus der Hand gelegt. Sie bestärkt die heiligen Wahrheiten, welche der Grundstein für das Leben in unserem Volk und Vaterland sind. Ich kann alle Menschen, die diese Abhandlungen gelesen haben zu Zeugen anführen dafür, dass die Risale-i Nur für 99 Prozent dieses gesegneten Volkes keinen Schaden sondern nur Nutzen gebracht hat. Da soll mir hier nun einmal jemand kommen und mir erklären: "Ich bin durch sie geschädigt worden."

Und zweitens: Ich habe keine Druckerei und ich habe auch nicht so viele Schreiber. Es ist so schwierig, einen zu finden. Ich selbst kann nur mit Mühe richtig schreiben. Ich bin ja noch ein halber Analphabet und kann in einer Stunde mit meiner höchst mangelhaften Handschrift kaum eine Seite schreiben. Einige Leute wie der verstobene Asim Bey haben zu meiner Erinnerung mir mit ihrer schönen Handschrift geholfen. Sie haben meine Erinnerungen aus einer sehr betrüblichen Fremde niedergeschrieben. Danach wollten einige Menschen, die in diesen Lichtern des Glaubens ein vollständiges Heilmittel gegen ihren Schmerz gefunden hatten, sie lesen und haben sie auch gelesen. So haben sie in ihnen jene zweifelsfreie Wahrheit erkannt, die ihnen zum Heilmittel für das Ewige Leben wurde. Sie haben sie für sich abgeschrieben.

Das "Verzeichnis der Abhandlungen (Fihriste Risalesi)", das Sie in die Hand bekommen haben und das Ihnen nun zur Untersuchung vorliegt, zeigt, dass jede Abhandlung der Risale-i Nur den Sinn (haqiqat) einer Ayah kommentiert und besonders die Ayat, die sich auf die Glaubenswahrheiten beziehen, mit einer solchen Klarheit auslegt, dass sie die Angriffspläne, welche die Wissenschaftler Europas seit tausend Jahren gegen den Qur'an vorbereitet haben, vereitelt und ihnen ihre Basis entzieht. Die "Elfte Hoffnung (Ridja)" aus der "Risala für die Alten (Ihtiyarlar Risalesi)", welche Sie da gerade in der Hand halten, ist nur ein einzelnes Zeugnis unter tausenden von Zeugnissen für den Glauben (iman) und die Einheit Gottes (tauhid). Betrachten Sie sie als ein Muster und geben Sie gut acht, ob meine Lehre richtig ist oder ob sie falsch ist.

Dann werden Sie das verstehen. Des weiteren bin ich der Überzeugung, dass jeder, der die Dinge nüchtern betrachtet, zugeben wird, wie sehr die "Abhandlung über die Sparsamkeit (Iktisad Risalesi)", die Krankenrisala mit ihren fünfundzwanzig aus dem Glauben gewonnenen Heilmitteln, die Risala für die Alten mit ihren aus dem Glauben gewonnenen dreizehn Hoffnungen und Tröstungen, welche als Beispiele für die Abhandlungen aus der Risale-i Nur dienen sollen, für Volk und Vaterland zu Nutz und Frommen dienen, welch äußerst wertvoller Reichtum an Schätzen, welch ein Balsam und was für ein Licht sie für die Armen, die Kranken, die Alten bilden, welche doch mehr als die Hälfte der Bevölkerung ausmachen.

Um Ihnen bei Ihren Ermittlungen die Aufgabe zu erleichtern, will ich Ihnen noch sagen, dass die Liste der Abhandlungen nur einen Teil der Abhandlungen aus zwanzig Jahren enthält. Ein Teil der darin aufgezählten Abhandlungen stammt original noch (aus meiner Zeit) am Daru-l'hikmet. Die Numerierung (der Abhandlungen) in dem Verzeichnis gibt nicht chronologisch deren Abfassung wieder. So ist z.B. das "Zweiundzwanzigste Wort" vor dem "Ersten Wort" abgefasst worden und der "Zweiundzwanzigste Brief" wurde noch vor dem "Ersten Brief" geschrieben. Dergleichen ist häufig geschehen...

Zum Dritten: Die Teile der Risale-i Nur, welche ja reine Theologie (= Wissenschaft vom Glauben) sind, sichern und begründen die Ruhe und Ordnung. In der Tat untergräbt der Glaube, welcher Wurzel und Quelle eines edlen Charakters und einer vornehmen Haltung ist, sicherlich nicht die Ordnung, sondern festigt sie. Es ist die Glaubenslosigkeit, die durch eine Charakterlosigkeit die Sicherheit zerstört.

Und außerdem müssen Sie auch noch wissen, dass ich vor zwanzig, dreißig Jahren einmal in einer Zeitung gelesen habe, dass der Englische Kolonialminister gesagt haben soll: "Solange sich dieser Qur'an noch in Händen der Muslime befindet, können wir diese wahrhaftig auch nicht beherrschen... Wir müssen uns also darum bemühen, ihn abzuschaffen oder anrüchig zu machen." Dementsprechend hat dieses Wort eines verbohrten (muannid) Ungläubigen (kafir) seit dreißig Jahren meine Blicke auf die Wissenschaftler Europas gelenkt und mich dazu veranlasst, nebst meiner eigenen Seele (nefs) besonders diese zu überwinden. Ich kann mich also nicht besonders um die inländischen Angelegenheiten bekümmern und die Mangelerscheinungen in unserem Lande, sondern vielmehr um die aus Europa importierten Fehler, die ich das Verderben (ifsad) nenne. Diese Wissenschaftler haben in mir den Zorn erweckt und ich habe sie angegriffen.Doch wie die Risale-i Nur den Traum dieser hartgesottenen Ungläubigen (muannid kafirin) zerbrochen hat, so hat sie auch - und Dank sei Gott (felillahilhamd)! - die Vertreter einer materialistischen Philosophie und der positiven Wissenschaften durch die Autorität, die sie erlangt hat, zum Schweigen gebracht.

Es gibt auf der ganzen Welt keine wie auch immer geartete Regierung, die ihrem eigenen Lande solche derart gesegneten Früchte und eine solche unversiegbare Quelle geistiger Kraft untersagen und deren Sachwalter (= den Herausgeber der Risale-i Nur) verurteilen (und einkerkern) dürfte. Die Freiheit der Mönche in Europa zeigt, dass kein Gesetz diejenigen stören kann, welche die Welt aufgegeben haben und sich nach ihren eigenen Vorstellungen um Jenseits und Glauben bemühen.

Zusammenfassung: Ich bin sicher, dass kein Gesetz der Welt einem alten Mann, der seit zehn Jahren ohne Begründung zur Verbannung verurteilt in der Fremde lebt, dessen Kontakte zur Außenwelt abgeschnitten und dem der Briefverkehr untersagt ist, verbieten kann oder verbieten wird, ein Werk über den Glauben, welcher der Schlüssel zur Ewigkeit ist, niederzuschreiben. Bis jetzt ist dieses Werk noch niemals von wissenschaftlicher Seite kritisiert worden, was beweist, dass es mit Sicherheit sowohl rechtens ist, als auch nur die reine Wahrheit zum Inhalt hat.

Nun, wessen ich angeklagt bin und den Grund meiner Verhaftung aufzeigend, hier der Vierte Punkt:

Man hat mich angezeigt, weil ich Ordensleute unterrichtet haben soll (tariqat dersi), was von Staatswegen verboten ist.

Meine Antwort:

Erstens sind alle die Schriften, die sich in Ihren Händen befinden, ein Zeugnis dafür, dass ich mich nur mit Glaubenswahrheiten beschäftige. Überdies habe ich in verschiedenen Abhandlungen geschrieben und öffentlich erklärt: "Diese Zeit ist keine Zeit der Orden (tariqat), sondern eine Zeit, den Glauben zu retten. Es gibt sehr viele, die ins Paradies eingehen, ohne Ordensleute zu sein; doch gibt es niemanden, der ohne den Glauben ins Paradies eingehen wird. Darum ist diese Zeit eine Zeit, sich um den Glauben zu bemühen."

Zweitens: Seit zehn Jahren befinde ich mich im Vilayat Isparta. Da soll nun einer gegen mich aufstehen und sagen: "Er unterrichtet Ordensleute." Natürlich bin ich Hodja. Angesichts dieser Tatsache habe ich auch einigen Glaubensbrüdern Unterricht über die Erhabenheit des Glaubens und die Tiefe der Wahrheit erteilt. Es war dies keine Einweihung in mystische Praktiken, sondern eine Einführung in die Lehre der Wahrheit.

Dazu möchte ich noch Folgendes sagen: Ich bin Shafi (= eine Schule isl. Rechts). Unser Tesbihat (Rezitation) nach dem Namaz (Pflichtgebet) unterscheidet sich etwas von dem Tesbihat der Hanefi (= eine andere Rechtsschule). Zudem empfange ich vom Abendgebet bis zum Nachtgebet niemanden, auch nicht vor dem Morgengebet und bete statt dessen um die Vergebung meiner eigenen Sünden, rezitiere Ayat und beschäftige mich auch noch mit dergleichen anderen Dingen. Ich denke doch, dass kein Gesetz der Welt dieses Verhalten für verboten erklären kann.

Im Bezug auf diese Ordensangelegenheiten wird mir nun von Seiten der Beamten der Regierung und des Gerichts die Frage gestellt:

Wovon lebst du?

Meine Antwort: Seit 9 Jahren, die ich nun meinen Wohnsitz in Barla habe, sind die Bewohner (dieses Dorfes) Zeugen, dass ich durch den Segen (berekat) einer strengen Sparsamkeit (shiddet-i iktisad) und aus der Schatzkammer einer völligen Genügsamkeit (kanaat) die meisten meiner Tage mit hundert Para täglich, ja manchmal mit einem noch geringeren Aufwand leben kann. Meine Freunde, die mit mir die Verbindung aufrecht erhalten, wissen das. Während 7 Jahren habe ich für Kleider, Schuhe und andere Dinge mehr, 7 Lira in Noten ausgegeben.

Des Weiteren ist mein Lebenslauf (Tarihdje-i hayat = diese Biographie), so wie Sie Ihn in Ihren Händen haben Zeuge dafür, dass ich in meinem ganzen Leben niemals Geschenke oder Almosen von Leuten angenommen habe. Ja ich habe sogar Geschenke von meinen engsten Freunden zurückgewiesen und sie dadurch gekränkt. War ich doch einmal dazu gezwungen, ein Geschenk anzunehmen, so tat ich es nur unter der Voraussetzung einer entsprechenden Gegenleistung.

Freunde, die mir hilfreich sind, wissen das. Den größten Teil meines Gehaltes, das ich an der Daru-l-Hikmetil-Islamiye empfangen habe, habe ich für den Druck von Büchern ausgegeben, die ich damals geschrieben habe. Nur einen kleinen Teil davon habe ich mir für die Haddj (= die Pilgerfahrt nach Mekka) gespart. Auf diese Weise bin ich mit dem wenigen Geld durch den Segen der Sparsamkeit und Genügsamkeit 10 Jahre lang ausgekommen und hatte es niemals nötig, betteln zu gehen. Ich habe noch immer etwas von dem gesegneten Geld übrig.

Hohes Gericht! Sie sollten nicht durch die Anhörung meiner langen Erläuterungen Überdruss bekommen, denn schon in der Anklageschrift zu meiner Verhaftung sind bereits zwanzig, dreißig Bände aufgeführt. Im Vergleich zu solch einer langen Anklageschrift fällt eine lange Verteidigungsrede gewiss kurz aus. Ich habe mich seit dreizehn Jahren nicht mehr mit Politik beschäftigt und kenne daher die Gesetze nicht. Außerdem ist mein Lebenslauf ein Zeugnis dafür, dass ich mich nicht dazu herabwürdigen werde, Ihnen zum Zwecke meiner eigenen Verteidigung etwas vorzutäuschen. Ich habe Ihnen die Umstände so dargelegt, wie sie sind. Sie haben selbst ein Gewissen und Sie wissen auch, wie man die Gesetze unvoreingenommen anwendet. Sprechen Sie also Ihr Urteil!

Sie wissen überdies, dass einige unfähige Beamte in ihrer Unfähigkeit, oder aufgrund von Verdächtigungen, oder nach der Art von der Ziege und dem Wolf, oder um sich bei der Regierung Liebkind zu machen, oder um ihres Ehrgeizes und ihrer Karriere willen, um ihren Intrigen den Boden zu bereiten und neue Willkürgesetze zur Anwendung zu bringen, mich wie durch ein Fernrohr beobachten, das ihnen dann für ein Korn eine Kuppel zeigt.

Was wir von Ihnen erhoffen ist Folgendes:Setzen Sie Ihre Macht dafür ein, zu zeigen, dass Ihre eingebildete Kuppel ein Sandkorn ist; d.h. drehen Sie Ihr Fernrohr um und schauen Sie dann hinein... Und noch eine Bitte habe ich an Sie: Die von Ihnen beschlagnahmten Bücher haben für mich einen Wert von mehr als tausend Lira. Geben Sie mir sie wieder! Der Direktor der Bibliothek von Ankara hat vor zwölf Jahren einen bedeutenden Teil von ihnen mit Lob und Dank in Empfang genommen. Es war eine Ehre für ihn gewesen und er hatte das auch in der Zeitung allgemein bekannt gemacht.

Mit der Erlaubnis von Ihnen, die Sie jetzt über mein Leben zu Gericht sitzen, möchte ich dem Staatsanwalt eine Kopie meiner Verteidigungsrede überreichen. Ich möchte gegen diejenigen, welche mir diesen Schaden zugefügt haben, einen Prozess anstrengen. Außerdem möchte ich eine Kopie dem Innenminister und eine weitere dem Parlament vorlegen.

Erste Ergänzung zu meiner obigen Verteidigungsrede

Für den Vernehmungsrichter und den ganzen Hohen Gerichtshof zur gefälligen Beachtung.

Ich möchte dieser meiner vorstehenden Verteidigungsrede noch drei Punkte anfügen.

Erster Punkt:

Was uns so sehr in Erstaunen versetzt und ganz besonders verwundert, ist die Art, der im Hinterhalt lauernden, unter Parteinahme aus dem Nichts gegriffenen Gründe zur Anschuldigung, dieses Insistieren z.B. auf der Frage, ob es eine Vereinigung oder Organisation gibt. "Woher nehmen Sie das Geld, eine Organisation zu begründen?" fragen sie.

Meine Antwort:

Ich möchte zuerst diejenigen, die mir diese Frage gestellt haben, fragen: Welche Dokumente, welche Hinweise darauf, dass eine solche politische Vereinigung unsererseits überhaupt existiert, gibt es denn und welche Beweismittel, welche Unterlagen haben Sie dafür gefunden, dass wir eine solche Organisation finanzierten, wenn Sie schon derart auf Ihrer Frage insistieren?

Seit zehn Jahren lebe ich im Vilayat Isparta unter scharfer polizeilicher Überwachung. Wenn nun von einem Mann, der außer seinen beiden Dienern in zehn Tagen vielleicht einmal ein, zwei Wanderer zu sehen bekommt, einem Mann, der als ein Fremdling, um den sich niemand kümmert, welcher der Welt überdrüssig geworden und dem die Politik ganz und gar zum Ekel und zu einem Brechmittel geworden ist, einem Mann, der es immer wieder erlebt und erfahren hat, wie empfindlich starke, politisch-revolutionäre Organisationen von einem Gegenschlag getroffen worden sind und keinen Erfolg gehabt haben, einem Mann, der unter Tausenden von Freunden in seinem eigenen Volk die beste Gelegenheit dazu gehabt hätte, politische Vereinigungen und Strömungen zurückgewiesen und sich nicht in ihnen beteiligt hat, einem Mann, der begriffen hat, dass es das größte Verbrechen wäre, seinen Dienst am wahren Glauben, dessen außerordentliche Heiligkeit durch nichts in der Welt beschädigt werden darf, jemals zunichte werden und durch politischen Eigennutz in Misskredit geraten lassen, einem Mann, der es sich seit zehn Jahren zum Grundsatz gemacht hat, vor der Politik zu fliehen, wie man vor dem Teufel flieht und zu beten: اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ وَ السِّيَاسَةِ {"Ich nehme meine Zuflucht zu Gott vor dem Teufel und vor der Politik!"}, einem Mann, der den größten Betrug im Untrüglichen gefunden, einem Mann, der kühn und furchtlos seine Geheimnisse offen legt, einem Mann, hinter dem in zehn Jahren all die Beamten des ganzen, großen Vilayats Isparta mit ihrer doch sonst so empfindlichen Schnüffelnase niemals eine derartige Organisation zu entdecken vermochten, wenn nun von einem solchen Mann behauptet wird: "Es gibt eine solche Organisation und (dieser Mann ist es, der) die Schöpfräder seiner politischen Intrigen laufen lässt", dann muss nicht nur ich, dann muss das ganze Vilayat Isparta mit all denen, die mich kennen, ja, dann müssen alle Leute von Verstand und Gewissen eine solche Verleumdung mit Abscheu zurückweisen und sagen: "Man hat hinterhältiger Weise Ränke gegen ihn geschmiedet, um ihn zu verdächtigen."

Zweitens: Unsere Sache ist der Glaube. Durch die Bruderschaft im Glauben haben wir uns in diesem Lande und in Isparta mit 99 Prozent der Menschen verbrüdert. Ginge es dabei jedoch um eine Vereinigung, so wäre dies der Bund einer Minderheit innerhalb einer Mehrheit. Man kann aber nicht wegen eines einzelnen Menschen eine Vereinigung von 99 Menschen ins Leben rufen. Nur ein gottloser Mensch ohne jede Einsicht, aber in der Einbildung, jeder wäre - Gott bewahre! - genau so gottlos wie er, kann so etwas verbreiten, um dieses gesegnete, gläubige Volk auf diese Weise zu beleidigen...

Drittens: Wenn ein Mann, der das türkische Volk mit einer so tiefen Zuneigung liebt wie ich; der die türkische Nation, weil in ihr der Ruhm des Qur'an aufstrahlte, ganz besonders hoch schätzt; der sich so nachdrücklich auf die Seite dieses Volkes gestellt hat, das seit 600 Jahren der ganzen Welt Widerstand geleistet und das Banner des Qur'an hoch gehalten hat; der unter dem Zeugnis von 1000 Türken der türkischen Nation tatkräftig einen größeren Dienst erwiesen hat als 1000 nationalistische Türkenbündler; der 30, 40 hochachtbare junge Türken vor 30.000 Landsleuten bevorzugt, die das Gebet nicht verrichten; der das Leben in dieser Fremde gewählt hat; der in seiner Eigenschaft als Hodja auch die Würde der Wissenschaft aufrecht erhalten hat; der die Glaubenswahrheiten in klarer, allgemeinverständlicher Form weitergeben kann... in 10 oder vielleicht 20, 30 Jahren nicht dreißig, sondern vielleicht hundert, ja vielleicht Tausende von opferbereiten Schülern allein im Hinblick auf den Glauben, die Wahrheit und das Jenseits an sich bindet und sie seine Brüder im Glauben werden, ist das dann viel oder gar ein Fehler? Können denn Leute von Gewissen und Einsicht eine solche Kritik überhaupt zulassen? Darf man (einen solchen Vorgang als Bildung) einer politischen Vereinigung betrachten?

Viertens: Wenn man einen Mann, der mit hundert Lira in Noten zehn Jahre auskommt und am Tag manchmal nicht mehr als vierzig Para benötigt und seit sieben Jahren einen mit siebzig Flicken besetzten Überwurf (abayi) trägt, fragt: "Woher bekommst du das Geld, von dem du lebst und baust du damit eine Organisation auf?", so kann jedermann, der über Einsicht verfügt, begreifen, wie weit entfernt von jeglicher Einsicht dergleichen Gedanken sind.

Zweiter Punkt:

Sie haben in einer verlogenen Nachahmung der Geschehnisse von Menemen die Leute in Schrecken versetzt und die Regierung darüber hinweggetäuscht, dass sie mit ihren hinterlistigen Plänen nur die Durchführung ihrer Willkürgesetze erleichtern wollten, so, als wäre es eine Intrige, mit der "er der Regierung dazu verhelfen wolle, Willkürgesetze anzunehmen" und auf diese Weise erreicht, dass ich von Barla nach Isparta deportiert wurde. Als sie aber einsehen mussten, dass ich für ihre aufrührerischen (Pläne) nicht als Werkzeug zu gebrauchen war und ich keine Neigung zu derartigen fruchtlosen Versuchen, Volk, Vaterland und Glauben zu schädigen, verspürte, änderten sie sogleich ihre Pläne. Sie haben meinen (ohnehin schon) trügerischen Ruhm gegen meinen Willen dazu ausgenutzt, mir eine nur in ihrer Einbildung vorhandene Wiederholung jener gewaltsamen Ereignisse von Menemen überzustülpen, Intrigen, an die ich nie gedacht habe und die mir nicht im Traum eingefallen wären. Sie haben sowohl der Nation als auch der Regierung als auch vielen einzelnen, unschuldig, verhafteten aus dem Volk einen großen Schaden zugefügt. Jetzt, wo ihre Lügen ans Licht kommen, haben sie, so wie in der Fabel von der Ziege und dem Wolf, der eine passende Ausrede fand, auch selber Ausflüchte gefunden und möchten nun gerne die Justizbeamten in Verwirrung bringen.

Ich möchte die Herren Rechtsanwälte darauf aufmerksam machen, dass sie in dieser Angelegenheit im Hinblick auf das Recht auf nationale Verteidigung einer großen Aufmerksamkeit und Umsicht bedürfen. Wer hier eigentlich unter Anklage zu stellen wäre, sind diejenigen, welche sich bei gewissen Beamten in der Regierung einschmeicheln wollen, indem sie falsche Tatsachen vortäuschen und unter dem Vorwand einer angeblich vorhandenen Organisation einige armselige, unschuldige, leichtgläubige in Aufregung versetzen, welch geringfügigen Anlass danach der Teufel einem Sandkorn gleich als eine Kuppel darstellt, wodurch die Regierung in die Irre geführt wird. Nun werden viele Unschuldige an die Wand gedrückt und der Regierung ein großer Schaden zugefügt, wofür sie dann die Schuld daran wieder den anderen aufladen. Und auch in unserem Falle ist man auf gleiche Weise verfahren.

Dritter Punkt:

Unter den Ämtern der Regierung ist dasjenige, welches dafür verantwortlich ist, vor allen anderen Dingen darauf zu achten, die Freiheit zu erhalten und alle Dinge frei von äußeren Einflüssen, also auf gar keinen Fall einseitig und emotional zu betrachten, sicherlich der Gerichtshof. Ich stütze mich auf die absolute Freiheit des Gerichtshofes und nehme mir in dieser Freiheit das Recht, mein Recht auf meine Freiheit entsprechend zu verteidigen.

Es gibt in der Tat überall in der Justitz diese Probleme von Leben und Eigentum. Wenn ein Richter in seiner persönlichen Erbitterung einen Mörder hinrichten lässt, so wird dieser Richter zum Mörder. Das heißt also, dass Rechtsanwälte, so sie sich nicht ganz und gar frei und unabhängig von persönlichen Gefühlen und äußeren Eindrücken halten, in die Lage kommen könnten, dass sie zwar äußerlich Recht sprechen, dabei aber (in Wirklichkeit) schuldig werden.

So haben also auch die Mörder, die Asozialen und die Oppositionellen ein Recht. Auf der Suche nach ihrem Recht verlangen sie nach einer ganz und gar unparteiischen Instanz. Was vom Standpunkt der Gerechtigkeit aus betrachtet den Gedanken an Parteilichkeit aufkommen lässt, was die Gerechtigkeit von ihrer Substanz her ins Gegenteil verkehrt, ist ein Ausdruck, der meine Person betreffend gebraucht wird. Ich werde nämlich bei manchen Verhören in Isparta und auch hier, obwohl ich doch Said Nursi (= aus Nurs) heiße, immer wieder Said Kürdi (= der Kurde) tituliert und somit als ein Kurde angesprochen. Sie wollen dadurch meine Glaubensbrüder bei ihrem Nationalstolz packen und damit ungute Empfindungen gegen mich wecken, dem Wesen der Gerechtigkeit ganz und gar entgegen- und zuwiderlaufende Richtung geben.

Es gibt in der Tat Tausende geschichtlicher Ereignisse, (die belegen,) dass es die erste Bedingung der Gerechtigkeit ist, und so eine der Justiz und dass Richter und Gericht von jeglichen Makel der Parteilichkeit unbefleckt die Dinge völlig neutral betrachten. Hazret-i Ali, mit dem Gott zufrieden sein möge, hat zur Zeit der Kalifen mit einem Juden zusammen auf der Anklagebank gesessen und viele Könige mussten zusammen mit ganz einfachen Männern vor Gericht erscheinen. Dergleichen gibt es noch viele Berichte in der Geschichte. Darum sage ich denjenigen Leuten, die mir das Gefühl geben wollen, hier ein Fremder zu sein und Justitias Blick gerne (nazar-i adalet = den Blick der Gerechtigkeit) trüben möchten:

Meine Herren! Meine Heimat ist zu aller erst der Islam (= Müslüman) und in Kurdistan bin ich zur Welt gekommen. Doch den Türken habe ich gedient und zu 99 Prozent kam mein Dienst den Türken zugute. Den größten Teil meines Lebens habe ich mit Türken verbracht und meine treuesten und aufrichtigsten Freunde waren Türken. Türken waren die tapfersten im Heer der Islamiyet. Darum ist es vom Standpunkt des Qur'an aus betrachtet meine Berufung (meslek), die türkische Nation mehr als jede andere zu lieben und für sie Partei zu ergreifen, ist ein Erfordernis heiligen Dienstes. Dem türkischen Volke habe ich gedient wie tausend Mann von denen, die mich selbst einen Kurden nennen und sich selbst als Nationalisten gebärden. Dafür kann ich tausend wahrhaft tapfere junge türkische Männer als Zeugen anführen.

Außerdem führe ich dreißig, vierzig von meinen Büchern, die sich in den Händen des hohen Gerichtes befinden, besonders die Abhandlung über die Sparsamkeit, die Alten- und die Kranken Risala als Zeugnisse dafür an, Bücher, die den Leidenden, Armen und Kranken, den Frommen und Gottesfürchtigen, welche vier fünftel des türkischen Volkes bilden, gedient haben wie tausend Türkenbündler und die sich nicht in den Händen der Kurden, sondern in den Händen der türkischen Jugend befinden.

Mit Erlaubnis des hohen Gerichtshofes möchte ich all den gottlosen Bösewichtern, die uns in dieses Unglück gebracht haben, die so manchen maßgeblichen hohen Regierungsbeamten getäuscht und hinter dem Vorhang des Nationalismus ihre Intrigen gesponnen haben, sagen:

Meine Herren! Wenn in diesem Punkte der Anklage nichts was mich betrifft festgestellt wurde, und wenn etwas festgestellt worden wäre, es doch keine Schuld darstellt, und selbst wenn es eine Schuld gewesen wäre, ich doch alleine dafür verantwortlich wäre, ist es dann etwa ein Vaterländisches Werk, deswegen mehr als vierzig der besten türkischen jungen Männer und ehrenwerten alten mit in dieses Unglück hineinzureißen, als hätten sie ein großes Verbrechen begangen? Es gibt in der Tat unter denen, die grundlos in all die Schwierigkeiten einer solchen Verhaftung hineingeraten sind, einige Persönlichkeiten, die der türkischen Jugend einmal Quelle ihres Stolzes sein werden. Ich habe ihren Wert von weitem verspürt, konnte ihnen aber nur einen Gruß oder ein Buch über den Glauben zusenden. Ist es etwa eine nationale Tat, sie wie Verbrecher zu ergreifen und weg von Haus und Hof hierher in dieses Elend zu stürzen?(*)

Denn von mir sage ich, dass ich in ihren Augen einem fremden Volksstamm angehöre. Doch unter den hier Inhaftierten gibt es derartige tapfere und ehrenwerte junge und alte Türken, dass ich gegen einen von ihnen nicht hundert aus meinem eigenen Volk eintauschen möchte. Unter ihnen gibt es solche, deretwegen ich es seit fünf Jahren aufgegeben habe, diese Beamten zu verfluchen, die mich zehn Jahre lang ungerecht behandelt haben. Und unter ihnen gibt es solche, die ich als hochherzige türkische Freunde mit vollkommener Bewunderung und Hochachtung als die reinsten Beispiele eines großen Charakters betrachten konnte. Durch sie habe ich die bevorzugte Stellung des türkischen Volkes verstanden.

Ich schwöre bei meinem Gewissen und bei so vielen Beispielen und Hinweisen: hätte ich so viele Leiber, wie es Menschen gibt, die man unschuldig eingekerkert hat, oder könnte ich alle die Schwierigkeiten und Probleme auf mich nehmen, welche über die anderen gekommen sind: ich schwöre: mit Stolz möchte ich all dies an Stelle dieser wertvollen Persönlichkeiten auf mich nehmen. Es ist der Wert ihrer Persönlichkeiten, der mich so für sie empfinden lässt und nicht etwa ein persönlicher Vorteil, den ich durch sie erfahren hätte. Denn einen Teil von ihnen habe ich erst kürzlich kennen gelernt. Ein anderer Teil hat vielleicht durch mich Vorteile gehabt, während sie mir aber geschadet haben. Hätten sie mir aber auch tausendfach geschadet, so hätte das doch ihren Wert in meinen Augen nicht herabgemindert.

Wohlan denn, oh ihr gottlosen Bösewichter, die ihr uns eure türkenbündlerische Ideologie verkündigt! Diejenigen, die einmal dem türkischen Volke die Quelle ihres Stolzes sein werden, mit derartigen primitiven und bedeutungslosen Vorwänden, dass ich nämlich "nur ein Kurde" sei, wie Sie das auszudrücken belieben, schmähen und verwirren zu wollen, heißt das national denken? heißt das, türkisch denken? heißt das, vaterländisch denken? Auf Ihr! Ich lege (diese Frage) Eurer fanatischen Gesinnung vor.

So hat denn das Gericht nach Recht und Gerechtigkeit viele wieder frei gelassen, nachdem es deren Unschuld erkannt hatte. Denn hätte hier eine Schuld vorgelegen, so wäre dies meine Schuld gewesen. Sie aber hatten mir, um ihrem alten Lehrer in der Fremde einen Dienst zu erwiesen, in ihrer Großherzigkeit und in ihrem Edelmut den Ofen angeheizt, Wasser geholt, Essen gekocht und mir meine persönlichen Abhandlungen abgeschrieben; das alles um Gottes willen (Lillâh). Sie haben auf meine Bitte hin auch unter die beiden Abhandlungen, welche mir als Tagebuch dienten, ihre Unterschrift gesetzt - zu meiner Erinnerung. Ja, gibt es denn in dieser Welt wohl noch ein Gesetz oder ein Prinzip, oder hat es vielleicht einen Sinn, wenn gegen solche Leute auf diese Weise unter irgendeinem Vorwand eine Verwarnung ausgesprochen wird?

.

Ey heyet-i hâkime! Gelecek beyanatımda, belki vazifenizce lüzumsuz şeyler bulunacak. Fakat bu meseleler ile umum memleket, belki dünya alâkadardır. Yalnız siz değil, onlar dahi manen dinliyorlar. Hem beyanatımda intizamsızlık göreceksiniz. Sebebi ise mühim bir hakkım bana verilmedi. Benim hüsn-ü hattım yok. Çok rica ettim ki bu, hayat memat meselesidir, bir yazıcı bana veriniz tâ hakkımı müdafaa için bir istida yazdırayım. Vermediler. Belki beni iki ay, gayet insafsızcasına bütün bütün konuşmaktan men’ettiler. Onun için gayet noksan ve müşevveş yazımla intizamlı yazamadım. İşte âhir beyanatım budur:

Eğer farz-ı muhal olarak müfsidlerin, muhbirlerin ihbar ettikleri gibi Risale-i Nur, hükûmetin birtakım siyasetiyle ve bazı kanunlarıyla tevfik edilmiyor, muaraza ediyor; belki başka siyasî kanaatlerdir ve ayrı ayrı fikirlerdir ve umum risaleler, imandan değil belki siyasetten bahseder diye gayet zâhir bir iftira farz ve kabul edilse cevaben derim:

Madem hürriyetin en geniş şekli cumhuriyettir ve madem hükûmet ise cumhuriyetin en serbest suretini kabul etmiştir. Elbette hakiki ve kat’î ve reddedilmez kanaat-i ilmiyeyi ve efkâr-ı sâibeyi asayişe dokunmamak şartıyla, cumhuriyetin hürriyeti, o hürriyet-i ilmiyeyi istibdat altına alamaz ve onu bir suç tanımaz. Evet, dünyada hiçbir hükûmet var mıdır ki bütün bir tek kanaat-i siyasiyede bulunsun? Haydi –farz-ı muhal olarak– ben, perde altında kendi kendime kanaat-i siyasiyemi yazmışım ve bir kısım has dostlarıma göstermişim; bunda suç var diyen kanunları işitmemişim. Halbuki Risale-i Nur, iman nurundan bahseder; siyaset zulmetine sukut etmemiş ve tenezzül etmez.

Eğer faraza, laik cumhuriyetin mahiyetini bilmeyen bir dinsiz dese: “Senin risalelerin, kuvvetli bir dinî cereyan veriyor, lâdinî cumhuriyetin prensiplerine muaraza ediyor.”

Elcevap: Hükûmetin laik cumhuriyeti, dini dünyadan ayırmak demek olduğunu biliyoruz. Yoksa hiçbir hatıra gelmeyen dini reddetmek ve bütün bütün dinsiz olmak demek olduğunu, gayet ahmak bir dinsiz kabul eder.

Evet, dünyada hiçbir millet dinsiz olarak yaşamadığı gibi; Türk milleti misillü bütün asırlarda mümtaz olarak bütün aktar-ı cihanda, nerede Türk varsa Müslüman’dır. Sair anâsır-ı İslâmiyenin küçük de olsa yine bir kısmı, İslâmiyet haricindedir. Böyle pek ciddi ve hakiki dindar ve bin sene kadar Hak dininin kahraman ordusu olarak zemin yüzünde, mefahir-i milliyesini milyonlar menabi-i diniye ile çakan ve kılınçlarının uçlarıyla yazan bu mübarek milleti “Dini reddeder veya dinsiz olur.” diye itham eden yalancı dinsizler ve milliyetsizler, öyle bir cinayet işliyorlar ki cehennemin esfel-i safilîn tabakasında ceza görmeye müstahak olurlar.

Halbuki Risale-i Nur, hayat-ı içtimaiyenin kanunlarını da ihata eden dinin geniş dairesinden bahsetmez. Belki asıl mevzuu ve hedefi, dinin en has ve en yüksek kısmı olan imanın erkân-ı azîmesinden bahseder. Hem ekseriyetle muhatabım, evvel kendi nefsim, sonra Avrupa feylesoflarıdır. Böyle mesail-i kudsiyeden, doğru olmak şartıyla zarar tevehhüm eden, yalnız şeytanlar olabilir tasavvurundayım.

Yalnız üç dört risale, tenkitkârane şekva suretinde bir kısım memurlara bakmış. Fakat o risaleler, hükûmetle mübareze ve tenkit için değil belki bana zulmeden ve memuriyetini sû-i istimal eden bir kısım memurlara karşıdır. Hem sonra da sû-i tefehhüme medar olmamak için o üç dört risalelere “Mahremdir.” deyip neşrini men’etmişiz. Sair risalelerin ekser-i mutlakası, dört beş sene evvel ve bir kısmı sekiz sene evvel, bir kısmı on üç sene evvel telif edilmişlerdir. Yalnız İktisat ve İhtiyarlar ve Hastalar Risaleleri geçen sene telif edilmişler. Ve bununla beraber risaleler, hükûmetin kanunlarına mugayir olmadığı ve asayişi ihlâl ve halkı idlâl mahiyetinde bulunmadığını ve bilakis hükûmetçe takdirler ile karşılanması lâzım geleceğini, zerre miktar aklı bulunan, risaleleri bîtarafane tetkik eden tasdik eder.

Ve eğer farz-ı muhal olarak, hükûmetin nokta-i nazarına çok noktaları muhalif olsa bile 28 Temmuz 933 tarihinde, evvelki cürümlerin bu kısımlarını affetmekte olan ve ahîren neşredilen Af Kanunu mûcibince o risaleleri takibe mahal kalmadığını iddia edip bize edilen haksızlığın bir an evvel def’edilmesi ve risalelerin iade olunmasını talep ederim.

Eğer insaniyetin mahiyetini, hayvaniyetin en bedbaht ve en aşağı derecesinde telakki ve dünyayı daimî ve lâyezal tevehhüm ve insanı bâki ve lâyemut tahayyül eden bir sarhoş vicdansız tarafından denilse: “Senin bütün risalelerin, imanî pek kuvvetli ders veriyor. Dünyadan soğutuyor. Nazarı, âhirete çeviriyor. Biz ise bütün kuvvet ve dikkat ve zihnimizle dünya hayatına müteveccih olmamız ile bu zamanda yaşayabiliriz. Çünkü şimdi yaşamak ve düşmanlardan sakınmak çok müşkülleşmiştir.”

Elcevap: İman-ı tahkikînin dersleri, gerçi nazarı âhirete baktırıyor fakat dünyayı, o âhiretin mezraa ve çarşısı ve bir fabrikası göstermekle, daha ziyade dünya hayatına çalıştırır. Hem imansızlıktaki müthiş bir surette kırılan kuvve-i maneviyeyi, gayet kuvvetli bir tarzda kazandırır. Ve meyusiyet içinde atalet ve lâkaytlığa düşenleri şevk ve gayrete, sa’ye sevk eder, çalıştırır. Acaba bu dünyada yaşamak isteyenler, böyle hayat-ı dünyeviyenin lezzetini hem çalışmaya şevki hem hadsiz musibetlerine karşı dayanmaya medar kuvve-i maneviyesini temin eden ve itiraz kabul etmeyen deliller ile ispat edilen iman-ı tahkikînin derslerine yasak denecek bir kanunun vücudunu kabul ederler mi ve öyle bir kanun olabilir mi?

Eğer idare-i millet ve asayiş-i memleketin hakiki esaslarını bilmeyen bir cahil hamiyet-füruş dese: “Senin risalelerin, asayişi bozanlara ve idareyi karıştıranlara bir medar olabilir cihetiyle ve sen dahi ihtiyatsızlık edip idare-i hazıraya itiraz etsen, risalelerin kuvvetiyle bir gaile açmak ihtimaliyle sana ilişiyoruz.”

Elcevap: Risale-i Nur’dan ders alan, elbette çok masumların kanını ve hukukunu zayi eden fitnelere girmez ve bilhassa tecrübeleriyle, mükerreren akîm ve zararlı kalan fitnelere hiçbir cihetle yanaşmaz. Ve bu on senedeki on fitnelere, Risale-i Nur’un şakirdlerinin ondan birisi, belki aslâ hiçbirisi karışmadığı gösterir ki risaleler bu fitnelere zıt ve asayişi temine medardırlar. Acaba idarece ve asayişi muhafazaca, bin imanlı adam mı yoksa on dinsiz serseri mi daha kolaydır? Evet iman, güzel seciyeler vermekle hem merhamet hissini hem zarar vermekten sakınmak meylini verir.

Amma benim ihtiyatsızlığım ise bu on üç senedir imkân dairesinde ne kadar elimden gelmişse hükûmetin nazar-ı dikkatini celbetmemek ve onunla uğraşmamak ve işlerine karışmamak için Isparta vilayetine malûm olan hârika bir surette münzeviyane ve merdümgirizane ve müşfikkârane ve siyasetten müctenibane yaşadığımı bu memleket bilir.

Ey beni bu belaya sevk eden insafsızlar! Anlaşılıyor ki asayiş aleyhinde hareket etmediğimden benden kızdınız, hiddet ettiniz. Asayişe düşmanlık damarıyla beni tevkif ettirdiniz. Evet, asayişi bozmak ve idareyi karıştırmak isteyenler, benim hakkımda hükûmeti iğfal ederek, adliyeyi lüzumsuz işgal edip beni tevkif ettirenlerdir. Onların hakkında değil yalnız biz, belki memleket namına, başta müddeiumumî olarak heyet-i hâkimeye dava etmelidir.

Eğer denilse: “Sen vazifesizsin, milletin hürmetini kabul edip vazifedarlar gibi dinî ders veremezsin. Hem dinî ders verecek resmî bir daire var, onun müsaadesi lâzımdır.”

Elcevap:

Evvela, benim matbaam ve kâtiplerim yoktur ki vazife-i neşri yapsın. Bizimki hususidir. Hususi işlere, hususan imanî ve vicdanî olsa hürriyet-i vicdan düsturu, onun serbestiyetini temin eder.

Sâniyen: Hükûmet-i İttihadiye ittifaklarıyla, Dârülhikmeti’l-İslâmiyede Avrupa’ya karşı hakaik-i İslâmiyeyi ispat edecek ve millete ders verecek bir vazife ile tavzif etmeleri ve Diyanet Riyasetinin Van’da beni vaiz tayin etmesi ve şimdiye kadar yüz risaleden ziyade eserlerim ulema ellerinde gezmesi ve tenkit edilmemesi ispat eder ki millete ders vermeye hakkım var!

Sâlisen: Eğer kabir kapısı kapansaydı ve insan dünyada lâyemut kalsaydı, o vakit vazifeler yalnız askerî ve idarî ve resmî olurdu. Madem her gün lâekall otuz bin şahit, cenazeleriyle اَل۟مَو۟تُ حَقٌّ davasını imza ediyorlar; elbette dünyaya ait vazifelerden daha ehemmiyetli imanî vazifeler var. İşte Risale-i Nur o vazifeleri Kur’an’ın emriyle îfa ediyor.

Madem Risale-i Nur’un âmiri ve hâkimi olan Kur’an’ın, kumandası üç yüz elli milyona hükmedip talimat yaptırıyor ve her gün lâekall beş defa, beşten dördünün ellerini dergâh-ı İlahiyeye açtırıyor ve bütün camilerde ve cemaatlerde, namazlarda, kudsî, semavî fermanlarını hürmetle okutturuyor. Elbette onun hakiki tefsiri ve o güneşin bir nuru ve onun bir memuru olan Risale-i Nur, o vazife-i imaniyesini biiznillah sadmelere uğratmayarak görecektir. Öyle ise ehl-i dünya ve ehl-i siyaset, onunla mübareze değil belki ondan istifade etmeye pek çok muhtaçtırlar.

Evet, şu tılsım-ı kâinatın muğlakını keşfeden ve mevcudatın nereden nereye ve ne olacaklarının tılsımını açan Risale-i Nur’un eczalarından Yirmi Dokuzuncu Söz ve tahavvülat-ı zerratın muammasını keşfeden Otuzuncu Söz ve kâinatta mütemadiyen fena ve zeval içindeki faaliyet ve hallakıyet-i umumiye tılsım-ı acibini hall ve keşfeden Yirmi Dördüncü Mektup ve tevhidin en derin ve en mühim muammasını keşif ve hall ve izah eden ve haşr-i beşerî bir sinek ihyası kadar kolay olduğunu ispat eden Yirminci Mektup ve tabiat-perestlerin fikr-i küfrîlerini esasıyla bozan ve tahrip eden Tabiat Risalesi namındaki Yirmi Üçüncü Lem’a gibi Risale-i Nur’un çok cüzleri var. Bunların yalnız birisindeki muammayı keşfeden bir âlim, bir edib, bir profesör hangi hükûmette olsa takdirle mükâfat ve ikramiye verileceğini, bu risaleleri dikkatle mütalaa eden tasdik eyler.

Bu beyanatıma, sadedden hariç tafsilat nazarıyla bakmamak gerektir. Çünkü Risale-i Nur’un yüzden ziyade risaleleri benim evrak-ı tevkifiyem hükmüne geçmiş olduğundan hem heyet-i hâkime tetkik ile mükelleftir hem ben izah ve cevap vermeye, Kur’an’a ve âlem-i İslâm’a ve istikbale alâkadarlığı cihetiyle mecburum.

Madem bir meselenin tam tenevvürü, herhalde uzak ve yakın bütün ihtimalleri beyan etmekle olur. Meselemize ait uzak bir ihtimali beyan etmeye ihtiyaç var. Şöyle ki:

Eğer dinsizliği ve küfrü kendine meslek ittihaz eden bedbaht bir kısım adamlar, bir maksad-ı siyasînin perdesi altında hükûmetin bazı erkânına hulûl edip iğfal etseler veya memuriyet mesleğine girseler ve Risale-i Nur’u desiselerle imha ve beni tehditleriyle susturmak için deseler: “Taassub zamanı geçti. Maziyi unutmak ve istikbale bütün kuvvetimizle müteveccih olmak lâzım gelirken, senin irticakârane bir surette dini ve imanı kuvvetli ders vermen işimize gelmez!”

Elcevap:

Evvela: O mazi zannedilen zaman ise istikbale inkılab etmiş ve hakiki istikbal odur ve oraya gideceğiz.

Sâniyen: Risale-i Nur tefsir olduğu haysiyetiyle, Kur’an-ı Hakîm ile bağlanmış. Kur’an ise küre-i arzı arşa bağlayan cazibe-i umumiye gibi bir hakikat-i cazibedardır. Asya’da hükmedenler, Kur’an’ın Risale-i Nur gibi tefsirleriyle mübareze edemezler. Belki musalaha ederler, ondan istifade ederler ve himaye ederler.

Amma benim susmam ise madem âdi bir keşif yolunda ve ehemmiyetsiz bir fikr-i siyasî peşinde ve dünyevî bir haysiyet yüzünden çok ehl-i izzetin başları feda edilse; elbette koca cennetin fiyatı olacak bir servet ve hayat-ı ebediyeyi kazandıracak bir âb-ı hayat ve bütün feylesofları hayrette bırakacak bir keşfiyat yolunda, vücudum zerreleri adedince başlarım bulunsa ve feda edilmesi lâzım gelse bilâ-tereddüt feda edilir. Hem beni tehdit veya imha suretiyle susturmak, bir dil yerine bin dil konuşturacak. Yirmi seneden beri ruhlara yerleşen Risale-i Nur; susmuş bir dilime bedel, binler dilleri söylettirmesini Rahîm-i Zülcelal’den ümitvarım.

Ehemmiyetsiz fakat ehemmiyetli bir suç olarak bana sorulan bir mesele

Diyorlar ki: “Sen şapkayı başına koymuyorsun, mahkeme gibi çok resmî yerlerde başını açmıyorsun. Demek o kanunları reddediyorsun. O kanunları reddetmenin cezası şiddetlidir!”

Elcevap: Bir kanunu reddetmek başkadır ve o kanunla amel etmemek bütün bütün başkadır. Evvelkinin cezası idam ise bunun cezası ya bir gün hapis ve bir lira ceza-yı nakdî veya bir tekdir veya bir ihtardır. Ben o kanunlarla amel etmiyorum hem amel etmekle dahi mükellef olamıyorum. Çünkü münzevi yaşıyorum. Bu kanunlar hususi menzillere girmez.

Bir ihtar:

Bu iki aydır gayet dikkatle ve ince elekle elemek suretiyle hem Isparta hem Eskişehir mahkemeleri hem Dâhiliye Vekâleti on seneden beri teraküm eden mahrem kitaplarımı ve hususi mektuplarımı müsadere edip teftiş ettikleri halde, gizli bir komite ve cemiyet gibi medar-ı itham hiçbir maddeyi tesbit etmediklerini itirafla beraber, daha tetkike devam ediyorlar. Ben de derim:

Ey efendiler! Beyhude yorulmayınız… Eğer aradığınız varsa hiçbir ucunu bu kadar zaman bulamadığınızdan, biliniz ki onu idare eden öyle acib bir deha vardır ki mağlup edilmez ve mukabele edilmez. Çare-i yegâne, onunla musalahadır. Yoksa bu kadar masumlara zarar vermek ve ezmek yeter! Belki gayretullaha dokunur, galâ (kıtlık) ve veba gibi belalara vesile olur.

Halbuki benim gibi asabî ve en gizli olan sırrını yabani adamlara çekinmeyerek söyleyen ve Divan-ı Harb-i Örfîde meşhur ve pek merdane ve fedakârane müdafaatı yapan ve ihtiyarlık zamanında en ziyade âkıbeti tehlikeli ve meçhul sergüzeştlerden sakınmaya meslekçe mecbur olan bir adama, böyle hiç keşfedilmeyecek komiteciliği isnad etmek, belâhet derecesinde bir safdilliktir veyahut bir entrikadır.

Heyet-i hâkimeden bir hakkımı isterim.

Benden müsadere edilen kitaplarımın bence bin liradan ziyade kıymetleri var. Ve onların mühim bir kısmı, on iki sene evvel Ankara kütüphanesinde iftihar ve teşekkürler ile kabul edilmiş. Hususan sırf uhrevî ve imanî olan On Dokuzuncu Mektup ile Yirmi Dokuzuncu Söz’ün benim için çok ehemmiyetleri var, benim manevî servetim ve netice-i hayatımdırlar ve i’caz-ı Kur’anînin on kısmından bir kısmının cilvesini göze gösterdikleri için fevkalâde bence kıymetleri var. Hem onları, kendime mahsus olarak yazdırıp yaldızlatmışım. Hem ihtiyarlığımın gayet hazîn hatıratına dair olan İhtiyarlar Risalesi’nin üç dört nüshalarından bir tanesini kendime mahsus yazdırmıştım. Madem muaheze edilecek hiçbir dünyevî madde içlerinde yoktur, onları ve Arabî risalelerimi bana iade etmenizi bütün ruhumla istiyorum.

Hapiste ve kabirde dahi olsam o kitaplarım, bu garib dünyanın bana yüklediği beş elîm ve hazîn gurbetlerde enislerim ve arkadaşlarımdırlar. Onları benden ayırmakla, tahammülsüz bir altıncı gurbete düşeceğim ve bu çok ağır gurbetin tazyikinden çıkan âhlardan sakınmalısınız.

Mahkemenin Reis ve Azalarından ehemmiyetli bir hakkımı talep ederim

Şöyle ki: Bu meselede yalnız şahsım medar-ı bahis değil ki siz beni tebrie etmekle ve hakikat-i hale muttali olmanızla mesele hallolsun. Çünkü ehl-i ilim ve ehl-i takvanın şahs-ı manevîsi, bu meselede nazar-ı millette itham altına girdiği ve hükûmete dahi ehl-i takva ve ilme karşı bir emniyetsizlik geldiği ve ehl-i takva ve ilim, tehlikeli ve zararlı teşebbüslerden nasıl sakınacağını bilmesi lâzım olduğu için benim müdafaatımın kendim kaleme aldığım bu son kısmını, herhalde yeni huruf ile matbaa vasıtasıyla intişarını isterim. Tâ ki ehl-i takva ve ehl-i ilim, entrikalara kapılmayıp zararlı, tehlikeli teşebbüslere yanaşmasınlar ve hükûmetin şahs-ı manevîsi nazar-ı millette ithamdan kurtulsun. Ve hükûmet dahi ehl-i ilim hakkında emniyet etsin ve bu anlaşılmamazlık ortadan kalksın. Ve hükûmete ve millete ve vatana çok zararlı düşen bu gibi hâdiseler ve anlaşmamazlık daha tekerrür etmesin.

…

Elhak bundan dokuz sene evvel Onuncu Söz, sekiz yüz nüsha yayılmasıyla ehl-i dalaletin kalplerindeki inkâr-ı haşri kalplerinde sıkıştırıp lisanına getirmeye meydan vermedi, ağızlarını tıkadı ve hârika bürhanlarını gözlerine soktu. Evet Onuncu Söz, haşir gibi bir rükn-ü azîm, imanın etrafında çelikten zırh oldu; ehl-i dalaleti susturdu. Elbette hükûmet-i cumhuriye bundan memnun oldu ki mebusanın ve valilerin ve büyük memurların ellerinde kemal-i serbestiyet ile Onuncu Söz’ün nüshaları gezdi.

…

Dört aydan beri bu hayat memat meselesinde, hiçbir yerden benim acınacak halim bir mektupla dahi sordurulmadığı ve benim hakkımda halkı tenfir edecek bir surette teşhir etmekle nefret-i âmmeyi aleyhime celbedip bütün bütün teshilat ve muavenetten mahrum kalmış, garib ve kimsesiz halimi tasvir eden, itiraznamemde izah ettiğim bir hikâye:

Bir zaman bir padişahın müptela olduğu bir hastalığın ilacı, bir çocuğun kanı imiş. O çocuğun pederi, çocuğu hâkimin fetvasıyla bir para mukabilinde padişaha vermiş. Çocuk, mecliste ağlamak ve şekva yerine gülmüş. Sormuşlar:

— Neden istimdad etmiyorsun, şikâyet etmiyorsun, gülüyorsun?

Demiş ki: İnsan, musibete giriftar olduğu vakit evvel pederine, sonra hâkime, sonra padişaha şekva eder. Benim pederim, beni kesilmek için satıyor; işte hâkim de ölmekliğime karar veriyor; işte padişah benim kanımı istiyor… Bu antika ve pek garib ve şekli çok çirkin ve hiç görülmemiş bu hale karşı ancak gülmek ile mukabele edilir.

İşte ey Şükrü Kaya Bey! Biz de o çocuk hükmüne geçtik. Derdimizi evvel mahallî hükûmetteki Valiye, sonra mahkeme adaletine, sonra Dâhiliye Vekâletine müracaat edip mazlumiyetimizi beyan ederek zalimlerden bizi kurtarmak için arzuhal etmek mukteza-yı hal iken, gördük ki: En son şekvamızı dinleyecek Dâhiliye Vekilinin hakkımızda kapıldığı asılsız evhamına bir hakikat rengi vermek ve hatasını örtmek fikriyle hatasında ısrar etmesi daha büyük bir hata olduğunu düşünmediğinden düçar olduğu gurur hastalığına, kanımızı isteyerek bizi asılsız bahanelerle perişan etmek istiyor. Biz de Şükrü Kaya’nın şahsını, Dâhiliye Vekili olan Şükrü Kaya Bey’e şekva ediyoruz. (Hâşiye)

Eğer serbestiyeti tam muhafaza etmek isteyen ve hiçbir tesir karşısında mağlup olmayan ve vicdanlarındaki hiss-i adaletle hükmeden bu mahkeme; bizi, Şükrü Kaya Bey’in şahsı hakkında dinleyeceklerini bilseydim en evvel biz, Şükrü Kaya’nın şahsı aleyhine ikame-i dava edecektik. Çünkü bir seneden beri, her gün veya her hafta hakkımızda rapor isteye isteye aleyhimize casusların, zabıtaların nazar-ı dikkatini celbettirip kurban koyunu gibi kesmek için bizi beslettiriyordu.

Mahkeme ise adaletten başka hiçbir şey düşünmemek lâzım gelirken ve hakikaten mahkeme içindeki zatlar da adalete tam bağlı oldukları halde, yüksek makamdaki Şükrü Kaya gibi şahsın tesiratına karşı dayanamadıkları için bizi tahliye edemeyip süründürüyorlar.

Mahallî hükûmet olan Isparta Valisi ve Zabıtası ise herkesten ziyade bizi ve Ispartalı bîçare, masum mevkufları himaye etmek ve bir an evvel kurtulmasına sa’y etmeleri vazife-i vicdaniyeleri iken bilakis çok manasız ve asılsız bahaneler ile Isparta mevkuflarının hususan muhtaç ve fakirlerin tayinlerini verdirmeyip açlıkla sefalete düşmeleri için onları ezdirmeye çalışıyorlar.

İşte bu hale şekva değil belki ağlamanın nihayet derecesini gösteren bu acı hale, o çocuk gibi gülmek ile mukabele ediyoruz ve tevekkül edip işimizi Aziz-i Cebbar’a havale ediyoruz.

(Bu makam münasebetiyle ilâve edilmiştir.)

Masum kardeşlerimin mazlumiyetinden gelen feryatlarının işitilmediği ve benim de onlarla konuşturulmadığım bir zamanda, onların meyusiyetlerine bir teselli vermek için yazdığım bir fıkradır.

Hafîz-i Zülcelal’in hıfz ve himayetine bakınız ki meselemiz münasebetiyle Risale-i Nur’un risaleleri adedine muvafık olarak, yüz yirmi küsur adamın mahrem evrakları ile istintakta oldukları halde ve ecnebilerin entrikalarıyla ve muhalif komitecilerin dolaplarıyla mevcud ve münteşir müteaddid cemiyetlerin hiçbirisiyle, Risale-i Nur’un hiçbir şakirdinin münasebettarlığını gösterecek hiçbir madde bulunmaması, gayet zâhir ve parlak bir himaye-i Rabbaniyedir. Muhafaza-i İlahiyeye ve İmam-ı Ali (ra) ve Gavs-ı A’zam (ks), Risale-i Nur’a ait keramet-i gaybiyelerini cidden teyid eden bir inayet-i Rahmaniyedir. Kırk ikilik bir top güllesini, kırk iki masum ve mazlum kardeşlerimizin dergâh-ı İlahiyeye açılan elleriyle durdurup, geri çevirip atanların başlarında manen patlattırdı. Bizlere yalnız ehemmiyetsiz, sevaplı, hafif birkaç yara bereden başka olmadı. Böyle bir seneden beri doldurulan bir toptan, böyle pek az zarar ile kurtulmak hârikadır. Böyle pek büyük bir nimete karşı, şükür ve sürur ve sevinç ile mukabele etmek gerektir. Bundan sonraki hayatımız bize ait olamaz çünkü müfsidlerin planlarına göre, yüzde yüz mahv idi.

Demek, bundan sonraki hayatı kendimize değil belki hak ve hakikate vakfetmeliyiz. Şekva değil, şükrettirecek rahmetin izini, yüzünü, özünü görmeye çalışmalıyız.

* * *

Garib ve bana pek çok ağır gelen ve üç günde bir bardak ayran ve bir bardak sütten başka bir şey yedirmeyen grip hastalığının üçüncü gününde, füc’eten hatırıma ihtar edildi. Ben de o hatırayı, teberrük için mahkemedeki müdafaamın bir mukaddimesi olarak yazdım. Şiddet ve kusuru varsa hastalığıma aittir. Evet, yüz adamın müdafaa edeceği bir hakikati, yalnız başıma müdafaaya mecbur olduğumdan teab-ı dimağî ve perişaniyete ve daha çok müz’iç ahval içinde hakikati doğru olarak, olduğu gibi bu kadar beyan edebildim.

Son müdafaata sonradan bir hikmete binaen ilhak edilmiş bir mukaddimedir

Müdafaatımın bütün safahatında gizli ve müthiş bir komiteye karşı mübareze vaziyetini gösteren tarz-ı ifademdeki maksadım şudur:

Nasıl ki hükûmet-i cumhuriye “Dini dünyadan tefrik edip bîtarafane kalmak” prensibini kabul etmiş; dinsizlere, dinsizlikleri için ilişmediği gibi dindarlara da dindarlıkları için ilişmemesi o prensibin icabatındandır. Öyle de ben dahi bîtaraf ve hürriyetperver olması lâzım gelen hükûmet-i cumhuriyenin, dinsizliğe taraftar ve entrikaları çeviren ve hükûmetin memurlarını iğfal eden gizli menfî komitelerden tefrik edilip hükûmetin onlardan uzak olmasını istiyorum; o entrikacılarla mübareze ediyorum. O komitelerden, tesadüfle hükûmetin memuriyetine girenler, ciddi dindarlara takmak için iki kulp elinde tutmuş, garaz ettikleri dindarlara takıyorlar ve hükûmeti iğfale çalışıyorlar. O iki kulpun birisi: O mülhidlerin dinsizliğine temayül göstermemek manasıyla “irtica” kulpunu takıyor. Diğeri: Hâşâ ve hâşâ dinsizliği, bu Hükûmet-i İslâmiyenin ayn-ı siyaseti telakki etmediğimiz manasında “dini siyasete âlet etmek” kulpu ile lekelemek istiyorlar. (Hâşiye)

Evet hükûmet-i cumhuriye, o gizli müfsidlerin vatana ve millete muzır efkârlarını elbette terviç etmez ve taraftar olamaz. Men’etmek, cumhuriyet kanunlarının muktezasıdır. Ve öyle müfsidlere taraftarlık ile cumhuriyetin esaslı prensiplerine zıddı zıddına gidemez. Hükûmet-i cumhuriye, bizim ile o müfsidler mabeyninde hakem hükmünü alsın. Hangimiz zalim ise ve tecavüz ediyorsa o vakit hakem, hükmünü versin ve hâkimlik noktasında hükmünü icra etsin.

Evet, inkâr edilmez ki kâinatta dinsizlik ile dindarlık, Âdem zamanından beri cereyan edip geliyor ve kıyamete kadar gidecektir. Bu meselemizin künhüne vâkıf olan herkes, bize olan bu hücumun, doğrudan doğruya dinsizlik hesabına dindarlığa bir taarruz olduğunu anlar. Ekser-i hükemanın Garp’ta ve Avrupa’da zuhuru ve ağleb-i enbiyanın Şark’ta ve Asya’da tulûları kader-i ezelînin bir işaret ve remzidir ki Asya’da hâkim, galip, din cereyanıdır. Elbette Asya’nın ileri kumandanı olan bu hükûmet-i cumhuriye, Asya’nın bu fıtrî hâsiyetinden ve madeninden istifade edecek ve bîtarafane prensibini, değil dinsizlik tarafına belki dindarlık tarafına temayül ettirecektir.

İkinci Madde: Risale-i Nur’un eczalarında mevadd-ı kanuniyeye muarız meseleler bulunması ortaya konulabilir. Bu cihet mahkemeye aittir. Fakat Risale-i Nur, kendi başıyla yüz manevî keşfiyatı hâvi bir eserdir. Bu keşfiyatın bir tekini bile, keşşafın hakk-ı keşfini sıyanet etmekle, ziyaa uğratmamak lâzım gelir. Keşfiyatın ehemmiyeti, ehl-i hakikat ve ehl-i ilim ve edibler ortasında gayet büyüktür ve ehemmiyeti var. Bir kimse diğerinin keşfiyatını temellük edemez. Eğer etse onun aleyhine ikame-i dava etmek, bütün memleketlerde cari olan bir kanundur. İleride hükûmetin müsaadesini istihsal suretiyle neşretmek istediğim ve yirmi otuz seneden beri keşif ve telifine çalıştığım ve elli seneden beri devam eden tetkikat ve mücahedat-ı fikriye ve muhtelif menbalardaki taharriyat ve mesaimin neticesi ve semeresi olarak yazdığım ve manevî yüz keşfiyatı gösteren ve binlerce hakikati hâvi yüzden ziyade risaleden ibaret olan Risale-i Nur’un telifinden sonra neşredilen bazı kanunlara uygun gelmeyen on beş noktasını ortaya atarak müttehem bir vaziyete koymak, bu hakikatlerin ve benim onlara taalluk eden hukuklarımın ziya’ını mûcib olmakla beraber, diğerin intihal ve sirkatine ve temellük ve kendine mal etmesine zemin ihzar ettiğinden bu babda, evvelemirde ve her şeyden ziyade hakikat namına ve hukuk hesabına hakkımın muhafazası, âdil mahkemenizin nazara alacağı ilk cihettir.

Ve bir cürüm âleti olmak tevehhümüyle müsadere edilen risalelerimin tazammun ettiği hakaik, ehl-i fen ve felsefeye ve akademi muhakkiklerine karşı ispatıma medar olmak üzere elimde bulunması lâzım geleceğinden; bu keşfiyat ve münazarat-ı ilmiye üzerinde hazırlığımı tesbit etmek için tarafıma iadesini isterim. Beni mahkûm etseniz de onlar mahkûm olamaz ve hapiste dahi benim arkadaşım olmalıdırlar. Mahkemelerin ihkak-ı hak cihetindeki haysiyetine, şerefine mühim bir nakîse belki zıt olan garazkârların telkinatına tebaiyete, elbette mahkeme-i adalet tenezzül etmeyecek ve garazkârların entrikalarını akîm bırakacaktır. Ve adaletten ve ihkak-ı haktan daha büyük bir makam vazife cihetinde tanımayan mahkemenin, her türlü tesirattan âzade olarak vazifesini yapacağı, esas adaletin muktezası olduğuna istinaden; şahsım namına değil belki çok hakikatlerin ve birçok masum hukukların kendine bağlı olduğu bir hakikat-i âliye namına, hakkındaki asılsız evhamlarını bir an evvel Risale-i Nur’un hürriyetini ilan etmekle ref’etmektir.

Üçüncü Madde: Bize isnad edilen mevhum suç ise umumî bir tabir ile ve kuyud-u ihtiraziye nazara alınmayarak, Ceza Kanunu’nun 163’üncü maddesi, yalnız zâhirine ve umumiyetine temas ettirip mahkûmiyetim istilzam edilmek istenildiği anlaşılıyor. Bize isnad edilen birkaç maddenin kat’î ve hakiki cevapları, zaptınıza geçen müdafaatımda bulunmakla beraber; on veya on beş nokta yüzünden, manevî yüz keşfiyatı hâvi, yüzler hakikat-i mühimmeyi câmi’ yüzden ziyade cüzden ibaret olan Risale-i Nur, mükâfat ve takdir yerine mücazat ve tenkit ile karşılanmıştır. Mahkemenizden bu hakkımı ve Risale-i Nur’un hürriyet hakkını istemek, büyük bir hakkımdır. Bu cihetin halli ve faslı lâbüd ve zarurîdir.

Dördüncü Madde: Şimdiye kadar bana hücum eden ve hükûmeti aleyhimize çeviren kimselerin garazkâr oldukları ve sırf garaz ile iliştikleri bununla anlaşılıyor ki bizi vurmak için her kapıya başvurdular. Evvela “tarîkatçılık” –bir şey bulamadılar– sonra “cemiyetçilik” sonra “siyasetçilik ve inkılaba muhalif hareket ve muhalif komitecilik ve izinsiz neşriyatçılık” gibi çok cihetlerle itham etmek ve bizi vurmak için çalıştıkları halde; bunların hiçbirinde tutunacak bir emare bulamadıklarından en nihayet bir madde-i kanuniyenin, kuyud-u ihtiraziyeyi nazara almayarak, zâhirî umumiyetinden istifade edip hiçbir zîakıl kabul etmeyecek ve onlara hak vermeyecek bir nokta ile bizi itham ve mahkûm etmek istiyorlar. Evet, bahsedeceğimiz noktayı, dünyada hiçbir zîakıl hakikat olarak kabul etmez ve zerre miktarı insafı olan “İftiradır!” diyecek. O nokta şudur:

“Said-i Kürdî dini siyasete âlet ediyor.” tabiridir. Bu tabirdeki ithamı çürütecek on beş yirmi delilden ziyade ve beş on kadarı müdafaatımda zaptınıza geçirilenlerden birisi şudur ki:

Yüzler şahidin şehadetiyle ispat etmeye hazır olduğum şu beyan edeceğim halim, o ithamı esasıyla çürütüyor. Şöyle ki:

Dokuz sene oturduğum Barla köyü halkının müşahedesiyle ve dokuz ay ikamet ettiğim Isparta’daki dostlarımın şehadetleriyle ve beni yakından tanıyan dostlarımın işhadıyla; on üç senedir ki siyaset lisanı olan hiçbir gazeteyi, ne okudum ve ne de dinledim ve ne de istedim. Hattâ birkaç hâdisede, şahsımla alâkadar zannedilen ve herkesi meraka sevk eden vakıalardan bahseden gazeteleri okumak arzusu bulunmadı ve okumadım ve okutmam.

On beş maddeden başka bütün mesaili, âhiretime ve imanıma ve hakikate müteveccih olduğu hükûmetin tetkikat-ı amîkasıyla tezahür eden Risale-i Nur ile Said dini siyasete âlet ediyor; yani kâinatta yüksek ve mukaddes tanıdığı bir hakikat-i kudsiye olan din-i hakkı ve iman-ı tahkikîyi siyasete, yani ihtilalkârane, en tehlikeli ve en günahlı ve çok hukukun ziya’ına sebebiyet veren akîm, süflî bir maksada âlet etmiş denilir mi? Böyle diyenler, ne kadar daire-i akıl ve insaf ve vicdandan uzak düştükleri ve uzak hükmettikleri anlaşılmaz mı? Elbette mahkeme-i adalet, böyle asılsız bu evham ve isnadatları def’edip hakkımızda ihkak-ı hak edecektir. Gerçi kanunları bilmemek eksere göre bir mazeret teşkil etmez. Fakat haksız olarak hücra bir köyde, tarassud altında, yabancı bir yerde, şiddetle dünyadan küstürüp, nefiy ile ikamet ettirip mütemadiyen tarassud ile taciz edilen bir adamın kanunları bilmemesi; elbette ehl-i insafın nazarında bir özür teşkil eder.

İşte ben o adamım. Ve beni yanlış bir vehim ile muaheze ettikleri mevadd-ı kanuniyenin hiçbirini bilmezdim. Hattâ yeni hurufla imzamı atamazdım. Bazen hizmetçimden başka, on günde bir adam ile görüşmedim. Herkes bana muavenetten kaçar. Avukat tutmaya iktidarım yok. Bütün hayatımda “en menfaatli ve en iyi hile, hilesizlik olduğu” düstur olduğundan, bütün müdafaatımda hak ve hakikat ve sıdk ve doğruluk esasını takip ettim. Bu hakikate binaen, müdafaatımda veyahut bazen nadiren bir iki risalelerimde, zaman-ı hazırın kanunlarına ve resmî merasimlerine tevafuk etmeyen ifadatıma nazar-ı müsamaha ile bakmak adaletin mukteziyat ve icabatındandır.

Benim müdafaatımda mücmel kalan noktalar, iddianameye karşı yazdığım itiraznamemde vardır ve itiraznamemde mücmel kalan noktaların, müdafaatımda izahatı vardır; birbirini tekmil eder. 163’üncü madde-i kanuniyenin tazammun ettiği mana, kuyud-u ihtiraziye ile beraber ve vâzı-ı kanunun irade ettiği maksat, asayişin ihlâline medar olmamak olduğuna binaen; ihlâl-i asayişe işaret ve delâlet edecek hiçbir emare ve tereşşuhat, benim ve risalelerim yüzünde görülmediği ve zaptınıza geçen müdafaatımda yirmi defa kat’î bir surette bu kanunun meselemizle alâkası olmadığını ve kat’iyen cezayı müstelzim bir cihet bulunmadığını ispat ettiğim halde; her nasılsa bidayetteki evhamın tesiratıyla, o madde-i kanuniye ile bizi muaheze etmek için mezkûr maddeyi ileri sürmek hiçbir vecihle şan-ı adalete yakışmayacağından, beraetimi talep eyleyerek en son sözüm:

حَس۟بُنَا اللّٰهُ وَنِع۟مَ ال۟وَكٖيلُ ۝ فَاِن۟ تَوَلَّو۟ا فَقُل۟ حَس۟بِىَ اللّٰهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ عَلَي۟هِ تَوَكَّل۟تُ وَهُوَ رَبُّ ال۟عَر۟شِ ال۟عَظٖيمِ

* * *

İddianameye Karşı İtiraznamem

Ey heyet-i hâkime ve ey müddeiumumî! Bu iddianamede sebeb-i ittihamım her bir maddeye karşı, istintak dairesinde zaptınıza geçen müdafaatımda cevapları vardır. Hususan “Son Müdafaatım” namındaki otuz beş sahifelik bir müdafaanameyi, itiraz yerine size takdim ediyorum. Bu noktaya nazar-ı adalet ve insafı çevirmek için derim ki:

On seneden beri Isparta vilayetinde, mazlum bir surette, tazyik altında asayiş-i dâhiliye ve emniyet-i umumiyeye zarar verecek hiçbir emare, hiçbir tereşşuhat olmadığı halde, emniyet-i dâhiliyeyi ihlâl etmek teşebbüsü ile ittiham edilmekliğime hangi insaf, hangi vicdan müsaade eder? Eğer 163’üncü madde-i kanuniye manasına bizim hakkımızda vech-i tatbiki gibi mana verilse o vakit başta Diyanet Riyaseti, bütün imamlar, hatipler ve vaizlere teşmil etmek lâzım gelir. Çünkü hayat-ı diniyeyi telkin etmekte onlarla beraberiz. Eğer telkinat-ı diniye, emniyet-i dâhiliyeyi, mutlaka ihlâl etmek gibi manasız bir fikir ileri sürülse umuma şâmil olur. Evet benim, onların fevkinde bir cihet var ki o da kat’iyetle, şüphesiz şeksiz hakaik-i imaniyeyi izah etmektir. Bu ise farz-ı muhal olarak, umum ehl-i dine bir itiraz gelse bu hal bizi itirazdan kurtarmaya vesile olur.

Benim hakkımda bu kadar tahkikatla beraber daha tesbit edilmeyen ve tesbit edilse de adalet-i hakikiye noktasında bir suç teşkil etmeyen ve bir suç teşkil etse de yalnız beni mes’ul eden bir madde yüzünden, yirmi kadar masum ve bîgünah kimseleri; çoluk çocuğundan, işinden alıkoyup hapiste perişan etmek, elbette adliyenin nazar-ı adaletine uygun gelmez. Benim ile edna bir teması bulunan çok bîçare masumlar, tevkif ile mühim zararlara düçar oldular.

Şark Hâdisesi münasebetiyle nefyedilmem, iddianamede iştiraki ihsas ettiği cihetle cevap veriyorum ki: Hükûmetin dosyalarında, benim künyem altında hiçbir meşruhat yoktur; sırf ihtiyat yüzünden nefyedildiğim, hükûmetçe sabit olmuştur. Ben o zaman da şimdiki gibi münzevi yaşıyordum. Bir dağın mağarasında, bir hizmetçi ile yalnız otururken beni tutup on sene bilâ-sebep, müracaat etmediğim için dokuz sene bir köyde, bir sene de Isparta’da ikamete mahkûm edip âhirinde bu musibete giriftar ettiler.

Üçüncü İddianame

“Barla’da iken tesis-i münasebet edildiği, uzağında ve yakınında bulunan bu eşhasın maddî ve manevî yardımlarını temin ederek faaliyete giriştiği ve heyet-i umumiyesine Risale-i Nur adını verdiği ve kısım kısım yazdırdığı bu eserlerini muhtelif vasıtalarla gizli gizli çoğalttırarak Antalya, Aydın, Milas, Eğirdir, Dinar ve Van gibi mıntıkalarda, adamlarının delâletiyle neşir ve ta’mim ettirdiği bu eserlerden devletin emniyet-i dâhiliyesini ihlâl edebilecek olanlarına mahrem ve yarım mahrem diyerek işaretler koyduğu ve bu suretle istihdaf ettiği gayesini kendisinin de kabul ve izhar etmiş bulunduğu” hakkındaki fıkraya karşı, şu kat’î ve izahlı cevabın, sizin evvelce zaptınıza geçen “Son Müdafaa” namındaki otuz beş sahifelik müdafaatımı itirazname olarak takdim ile beraber derim ki:

Yüz bin defa hâşâ!.. İman ilmini rıza-yı İlahîden başka bir şeye âlet etmemişim ve edemiyorum ve kimsenin de hakkı yoktur ki edebilsin. Ve Risale-i Nur namı altındaki yüz yirmi beş risale, yirmi sene zarfında telif edilmiş.

Mahrem dediğimiz risaleler ise üç tanesi bize gurur ve riyaya medar olmamak için mahrem demişim. Şimdi ise o setr-i mahremin bir köşesini fâş etmeye mecbur olarak derim ki:

O mahremlerden birisi, Keramet-i Gavsiye; ikinci, Keramet-i Aleviye; üçüncü, sırr-ı ihlasa ait risalelerdir ki o iki keramet, benim haddimden yüz derece fazla ve hizmet-i Kur’aniyemi takdir suretinde Hazret-i Ali ile Hazret-i Gavs’ın işaretleridir. Ve riyadan, gururdan, enaniyetten kurtaracak sırr-ı ihlasa dair risaleye, en has kardeşlerime mahsus olarak mahrem denmiştir. Asayiş-i dâhiliye ile bunların ne münasebeti var ki onlar medar-ı itham oluyorlar?

İkinci kısım mahremler ise Dârülhikmette ve dokuz sene evvel Avrupa itirazatına ve Doktor Abdullah Cevdet’in dinsizce hücumlarına karşı yazdığım bir iki risale ve bazı memurların bana insafsızcasına ve gaddarane tecavüzlerine karşı şekva suretinde yazdığım iki küçük risaledir ki son müdafaatımda bahsetmişim. Bu dört risalenin telifinden bir zaman sonra, serbestî kanunlarına ve hükûmetin işine hiçbir cihette temas etmemek için onların neşrini men’edip “Mahremdir.” demişim; en has bir iki kardeşime mahsus kalmıştır. Delilim de şudur ki: Bu kadar taharriyatınızda, o mahrem denilen risalelerin hiçbir yerde bulunmamasıdır. Yalnız umumunun fihristesi elinize geçmiş, o fihristeye göre bu noktalardan istizaha lüzum görülmüş; ben de cevap vermişim, o cevap da zaptınıza geçmiştir.

İddianamede, müteaddid mıntıkalar ve Risale-i Nur’un neşir ve ta’mimine adamlar vasıtasıyla çalıştığım beyan ediliyor. Cevaben derim ki:

Ben bir köyde, gurbette, kimsesiz, hüsn-ü hattım yok iken tarassud altında, herkes benim muavenetimden çekinirken; yalnız gayet mahdud dört beş ahbabıma bir yadigâr olarak hatırat-ı imaniyeyi gönderdiğime “Neşir ve ta’mime çalışıyor.” demek, ne kadar hilaf-ı hakikat olduğunu elbette takdir edersiniz. Benim gibi haddinden çok fazla teveccüh-ü âmmeye mazhar bir insanın, on beş sene Van’da tedris ile meşgul olduğum halde, bir tek dostuma bir iki imanî risalelerimi göndermekle buna nasıl neşriyat denilir? Benim matbaam yok, kâtiplerim yok, hüsn-ü hattım yok elbette neşriyat yapamadım. Demek Risale-i Nur cazibedardır, kendi kendine intişar ediyor.

Yalnız bu kadar var ki “Onuncu Söz” namında haşre dair olan risaleyi, daha yeni harfler çıkmadan evvel tabettirdik. Hükûmetin büyük memurlarının ve mebuslarının ve valilerinin ellerine geçti, kimse itiraz etmedi. Ondan, sekiz yüz nüsha intişar etti. Onun intişarı münasebetiyle, onun gibi sırf uhrevî ve imanî bir kısım risaleler, kendi kendine bir kısım insanların eline geçti. Elbette ihtiyarsız, kendi kendine bu intişar benim hoşuma gitmiş. Ben de bazı hususi mektuplarımda, bu takdirimi teşvik tarzında yazmışım. Bu üç aydır, bu kadar taharriyat-ı amîka neticesinde, koca bir memlekette, on beş yirmi adamın ellerinde kitaplarımı bulmuşlar. Benim gibi otuz sene telifat ve tedrisatla ömrü geçen bir adamın, yirmi hususi dostunda bazı hususi risaleleri bulunması, ne suretle neşriyat olur? O neşriyat ile nasıl bir hedefi takip edebilir denilir?

Efendiler! Eğer ben dünyevî veyahut siyasî bir maksadı takip etseydim, bu on sene zarfında, on beş yirmi değil, yüz bin adamlar ile alâkadarlığım tezahür edecekti. Her ne ise bu noktaya dair son müdafaatımda daha fazla izahat ve tafsilat vardır.

…

لِلذَّكَرِ مِث۟لُ حَظِّ ال۟اُن۟ثَيَي۟نِ ۝ فَلِاُمِّهِ السُّدُسُ âyetlerinin eskiden beri medeniyetin itirazına karşı bütün tefsirlerde bulunan bir hakikat ve gayet kat’î ve şüphesiz bir cevab-ı ilmî, iddianamede benim aleyhimde nasıl istimal edilebilir?

İddianamede, yine fihristeden naklen, huruf-u Kur’aniye ve zikriyenin tercümeleri yerlerini tutmadıklarından medar-ı tenkit beyan ediliyor. Bu mesele, sekiz sene mukaddem olmuş bir meseledir ve hiçbir itiraz kabul etmez bir hakikat-i ilmiyedir. Ondan hayli zaman sonra, bu zamanın bazı mukteziyatına göre tercüme edilmesinin hükûmetçe kabulü ne suretle o hakikat-i ilmiyeyi aleyhime çevirir?

Mescidimizin kapanması münasebetiyle, dört noktadan ibaret, bana vahşiyane zulmeden nahiye müdürüyle birkaç arkadaşı ve kaza kaymakamının, şahıslarına ve memuriyetlerinin sû-i istimallerine karşı bir şekvanamedir ki o risaleyi kimseye vermedim. Çünkü hiç kimsede bulunmamıştır.

…

Onuncu Söz’ün tevafukatındandır ki Onuncu Söz’ün satırları hem telif tarihine hem dini dünyadan tefrik eden lâdinî cumhuriyetin ilanına tevafuk ediyor ki haşrin inkârına bir emaredir. Yani o fıkranın meali budur: “Madem cumhuriyet dine, dinsizliğe ilişmiyor, prensibiyle bîtarafane kalıyor; ehl-i dalalet ve ilhad, cumhuriyetin bu bîtaraflığından istifade etmekle, haşrin inkârını izhar etmeleri muhtemeldir.” demektir. Yoksa hükûmete bir taarruz değildir belki hükûmetin bîtarafane vaziyetine işarettir. Elhak, bundan dokuz sene evvel Onuncu Söz, sekiz yüz nüsha yayılmasıyla ehl-i dalaletin kalplerindeki inkâr-ı haşri kalplerinde sıkıştırdı; lisanlarına getirmelerine meydan vermedi, ağızlarını tıkadı. Onuncu Söz’ün hârika bürhanlarını gözlerine soktu.

Evet Onuncu Söz, haşir gibi bir rükn-ü azîm-i imanın etrafında çelikten bir sur oldu ve ehl-i dalaleti susturdu. Elbette hükûmet-i cumhuriye bundan memnun oldu ki meclisteki mebusanın ve valilerin ve büyük memurların ellerinde kemal-i serbestî ile gezdi.

Avrupa medeniyet ve felsefesi namına ve belki İngilizlerin ifsad siyaseti hesabına “Tesettür Âyeti”ne ettikleri itiraza karşı, gayet kuvvetli ve müskit bir cevab-ı ilmîdir. Böyle bir cevab-ı ilmî, değil bundan on beş sene evvel, her zaman takdir ile karşılanır. Bu hürriyet-i ilmiyeyi, elbette hürriyet-perver bir hükûmet-i cumhuriye tahdid etmez.

…

Ey heyet-i hâkime! Risale-i Nur’un hedefi dünya olsaydı veya bir maksad-ı dünyevî, içinde niyet edilseydi yüz yirmi risale içinde, nazarınızda on binler medar-ı tenkit noktalar bulunacaktı. Böyle yüz yirmi bin tatlı meyveler içinde, sizce sulfato gibi acı gelmiş yalnız on beş meyveler bulunmasıyla, o mübarek bahçeyi yasak etmek ve bahçe sahibini mes’ul etmek caiz olabilir mi? Adalet-perver olan vicdanınıza havale ediyorum. Ben, son müdafaatımda beyan etmişim ki otuz senedir, Avrupa feylesoflarına ve Avrupa feylesofları hesabına dâhilde ecnebi dolapları hesabına çalışan mülhidlere karşı muaraza ederek cevap vermişim ve veriyorum. Muhatabım, ekseriya nefsimden sonra onlar olduğunu, risalelerimi takip eden anlar.

Şimdi ben sizlerden soruyorum: Böyle Avrupa feylesoflarının başına ve ecnebi entrikaları hesabına çalışan dinsiz her bir mülhidin yüzüne indirdiğim kuvvetli ilmî bir tokat, hangi suretle hükûmet hesabına geçiyor? Böylelere ait olan tokadı, hükûmet hesabına almak bizim havsalamız almıyor ve ihtimal de vermiyoruz. Hükûmet namına ve kanun hesabına bu haklı, ilmî tokatları medar-ı mes’ul tutmak değil belki hükûmet-i cumhuriyenin hürriyet-perverliği, bu tokatları alkışlar.

İ’tizar

(Üç gün müddetle tebliğ edilen iddianameye karşı itirazname yazmak)

Birinci günü geç geldiği için akşama kadar ancak okundu. İkinci gün, kısm-ı a’zamı tercüme edildi. Ancak beş altı saat fırsat bulup acele bu uzun itiraznameyi yazdım. Evvelki müdafaatımda dediğim gibi: Kanunları hususan şimdiki resmî işleri bilmediğimden, çoktan beri ihtilattan memnû olduğumdan ve dört beş saatte yazılan uzun itirazname, elbette çok müşevveş ve noksan olacaktır. Nazar-ı müsamaha ile bakmanızı temenni ederim.

* * *

Ceza Hâkimine Son Müdafaa

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ

Altmış küsur sahifeden ibaret olan ithamkârane kararnamedeki –on iki sahife– şahsıma ait kısmına karşı müdafaamdır:

Kararnamede aleyhimizde zikredilen maddelere karşı, mahkemenin zaptına geçen müdafaatımda kat’î cevapları vardır. Bu kararname namındaki asılsız ve vehimli ithamnameye karşı, on dokuz sahifeden ibaret itiraznamemi ve yirmi dokuz sahifeden ibaret son müdafaatımı ibraz ediyorum. Bu iki müdafaa, sorgu hâkimlerinin kararnamelerinin bütün muaheze noktalarını ve esas ithamlarını kat’î bir surette red ile çürütüyor, asılsız olduğunu gösteriyor. Yalnız burada, bu kararnamenin istinad ettiği ve itham edenlerin nereden aldandıklarını, bu asılsız muahezeyi nereden iktibas ettiklerini gösterir beş umde olarak söyleyeceğim.

Birincisi: Risale-i Nur’un yüz yirmi parçasından iki üç dört parçasında on beş fıkrayı bahane tutup beni ve Risale-i Nur’u hükûmetin prensiplerine muhalif ve rejimine karşı muarız ve emniyet-i dâhiliyeyi ihlâle teşebbüs ithamı ile gayet asılsız bir davaya elcevap:

Ben de derim: Acaba umum Avrupa’nın mal-ı müşterekesi olan medeniyet ve yalnız bu zaman ilcaatına binaen hükûmet-i cumhuriyenin o medeniyetin bir kısım kanunlarını kabul etmesiyle, o medeniyetin menfaatli değil belki kusurlu kısmına, hakaik-i Kur’aniye hesabına olan müdafaat-ı ilmiyeme hangi suretle “hükûmetin prensibine ve hükûmetin rejimine muhalif ve hükûmetin inkılabı aleyhine hareket” namı veriliyor? Acaba bu hükûmet-i cumhuriye, Avrupa medeniyetinin kusurlu kısmının dava vekilliğine tenezzül eder mi? O kusurlu medeniyetin İslâmiyet’e muhalif kanunları, eski zamandan beri hükûmetin hedefi midir? Hükûmete muarız vaziyet almak nerede, bu bir kısım kusurlu medeniyet kanunlarına karşı hakaik-i Kur’aniyeyi ilmî bir surette müdafaa etmek nerede?

Kur’an-ı Hakîm’in âyât-ı kat’iyesiyle bin üç yüz seneden beri, milyonlar tefsirlerinde ve hâlen kütüphanelerde dolu tefsirlerde لِلذَّكَرِ مِث۟لُ حَظِّ ال۟اُن۟ثَيَي۟نِ ۝ فَلِاُمِّهِ السُّدُسُ ۝ يَٓا اَيُّهَا النَّبِىُّ قُل۟ لِاَز۟وَاجِكَ ۝ فَان۟كِحُوا مَا طَابَ لَكُم۟ ... اِلٰى اٰخِر gibi âyetlerin hakaik-i kudsiyelerini Avrupa feylesoflarının itiraz ve tecavüzatına karşı otuz seneden beri yazdığım müdafaat-ı ilmiyemi “Hükûmetin inkılabına, prensibine ve rejimine muhalif kasdı var.” diye beni itham etmek, öyle bir zâhir garaz ve öyle bir esassız vehimdir ki buradaki mahkeme-i âdileye taalluk etmeseydi, müdafaa ve cevap vermeyi lâyık görmezdim.

Hem acaba eskiden beri bu vatan ve millete zarar niyetiyle, Avrupa’nın dinsiz komiteleri hesabına ve Rum, Ermeniler cemiyeti vasıtasıyla dinsizlik ve ihtilaf ve fesat tohumlarını saçan mülhidlere karşı müdafaat-ı ilmiyem, hangi suretle hükûmet aleyhine alınıyor? Ve hangi sebeple hükûmete bir taarruz manası veriliyor? Hangi insafla böyle dinsizliği hükûmete mal edip ittiham ediliyor? Hükûmet-i cumhuriyenin kuvvetli esasları, böyle dinsizlerin aleyhinde olduğu halde; dinsizliği hükûmetin bazı prensiplerine mal edip benim vatan ve millet ve hükûmet hesabına öyle müfsidlere karşı yirmi seneden beri galibane müdafaat-ı ilmiyeme “dini siyasete âlet ve hükûmet aleyhine teşvik” manasını vermek, hangi insaf kabul eder ve hangi vicdan razı olur?

Evet, değil bu mahkemeye belki bütün dünyaya ilan ediyorum: Ben hakaik-i kudsiye-i imaniyeyi, Avrupa feylesoflarına ve bilhassa dinsiz feylesoflara ve bilhassa siyaseti dinsizliğe âlet edenlere ve asayişi manen ihlâl edenlere karşı müdafaa etmişim ve ediyorum.

Ben hükûmet-i cumhuriyeyi, ilcaat-ı zamana göre bir kısım kanun-u medeniyi kabul etmiş ve vatan ve millete zarar veren dinsizlik cereyanlarına meydan vermeyen bir Hükûmet-i İslâmiye biliyorum. Kararname namındaki ithamnamede, vazifesini yapan müstantıklara değil belki müstantıkların istinad ettiği mülhid zalimlerin evham ve entrikalarına karşı derim:

Siz beni “dini siyasete âlet etmek” ile itham ediyorsunuz. Ve o itham, zâhir bir iftira olduğu ve esassız, çürük bulunduğunu yüz delil-i kat’î ile ispat etmekle beraber; bu ağır iftiranıza mukabil, ben de sizi, siyaseti dinsizliğe âlet etmek istiyorsunuz diye itham ediyorum!

Bir zaman cerbezeli bir padişah, adalet niyetiyle çok zulmediyormuş. Bir muhakkik âlim ona demiş: “Ey hâkim! Sen raiyetine adalet namıyla zulmediyorsun. Çünkü tenkitkârane cerbezeli nazarın, zamanen müteferrik kusuratı birden toplar; bir zamanda tasavvur edip sahibini şiddetli bir cezaya çarpıyorsun. Hem bir kavmin müteferrik efradından vücuda gelen kusuratı, o tenkitkâr cerbezeli nazarında topluyorsun. Sonra o perde ile o taifenin her bir ferdine karşı bir nefret, bir hiddet size gelir; haksız olarak onlara vurursun. Evet, senin bir sene zarfında attığın tükürük, bir günde senden çıkmış bulunsa içinde boğulacaksın. Müteferrik zamanda istimal ettiğin sulfato gibi acı ilaçları, bir günde birkaç kişi istimal etse hepsini de öldürebilir. İşte aynen bunun gibi; mehasinin ortalarında bulunmasıyla, ara sıra vuku bulan kusuratı setretmek lâzım gelirken sen, raiyetine karşı kusuratı izale eden mehasini düşünmeden, cerbezeli nazarınla müteferrik kusuratı toplayıp ağır ceza veriyorsun.” İşte o padişah, o muhakkik âlimin ikazatıyla, adalet namına yaptığı zulümden kurtuldu.

…

Gizli bir kuvvet, bi’l-iltizam beni mahkûm etmek istiyor. Ve her bahaneyi bulup bin dereden su getirmek gibi her bir çareye müracaat edip kurdun keçiye bahanesinden daha garib bahanelerle beni itham altına almak ve mahkûm ettirilmek istenildiğimi hissediyorum.

Mesela, üç aydır bu kelimeyi tekrar ediyorlar: “Said-i Kürdî, dini siyasete âlet ediyor!”

Ben de bütün mukaddesata yemin ediyorum ki: Bin siyasetim olsa hakaik-i imaniyeye feda ediyorum. Ben, nasıl hakaik-i imaniyeyi dünya siyasetine âlet edebilirim? Ben yüz yerde bu ithamı çürüttüğüm halde, yine manasız nakarat gibi tekrar edip ileri sürüyorlar. Demek, bi’l-iltizam ve herhalde beni mes’ul etmek arzusunda bulunuyorlar. Ben de aleyhimizdeki mülhid zalimleri, siyaseti dinsizliğe âlet etmeleri ile itham ediyorum. Ve onların medar-ı ittihamı olan bu müthiş manayı bildirmemek için bana isnad ettikleri “Said, dini siyasete âlet ediyor.” cümlesiyle setre çalışıyorlar. Madem öyledir, herhalde beni mahkûm etmek istiyorlar. Ben de ehl-i dünyaya derim: Bu ihtiyarlıktaki bir iki senelik ömür için lüzumsuz tezellüle tenezzül etmem.

…

Beşinci Umde: Dört noktadır.

Birinci Nokta: Kararnamede, kelimeler üzerinde oynanılıyor. Bir kelimenin, kasdî olmadığı halde bir manasında ta’riz çıkarıyorlar. Halbuki Risale-i Nur’da hedef bütün bütün ayrı olduğundan, kelimatındaki kasda makrun olmayan ta’rizler değil belki tasrihler de bulunsa şâyan-ı af ve müsamahadır. Bu noktayı izah eden bu misal mikyastır. Mesela:

Ben bir maksadımı hedef ederek yoluma koşup gidiyorum. İhtiyarsız, yolumda koşarken büyük bir adama çarpıp o adam yere düşse… Desem: “Efendim, affet! Ben maksadıma gidiyordum, bilmeyerek çarpıldım.” Elbette affeder ve gücenmez. Eğer kasdî olarak bir parmağı o adama taciz suretinde kulağına iliştirsem, hakaret telakki edecek ve benden gücenecek.

…

Risale-i Nur’un hedefi iman ve âhiret olduğundan, harekât-ı ilmiye ve fikriyesinde ehl-i dünyanın siyasetine çarpsa ve şiddetli kelimat bulunsa şâyan-ı af ve müsamahadır. Maksadımız size ilişmek değildir, hedefimizde yürüyoruz.

…

Dünyada hiç misli görülmemiş bir haksızlığa maruz kaldım. Şöyle ki:

Son müdafaatım ve üç itiraznamem ile yirmi cihetle kat’î delillerle 163’üncü maddenin bana temas etmediğini ve yirmi senede yazılan yüz yirmi risalemin içinde, kendilerince medar-ı tenkit yirmi kelimeden aşağı, mahdud birkaç nokta bulunmasıyla, ayrı ayrı zamanda yazılmış kıymettar ve menfaatli ve uhrevî ve Avrupa feylesoflarının dinsiz ve mülhid şakirdlerine karşı –Dârülhikmeti’l-İslâmiyenin azalığı münasebetiyle– hakiki ve ilmî müdafaatım; çok zaman sonra ilcaat-ı zamana göre kabul edilen Kanun-u Medeni’nin bazı maddelerine, yüz bin kelimat içinde on on beş kelimenin muvafık gelmemesi sebebiyle hem benim mahkûmiyetim talep edilmiş hem mühim keşfiyat-ı maneviyeyi hâvi yüz yirmi kitap olan Risale-i Nur’un elde bulunan nüshaları müsadere edilmiş ve inde’l-muhakeme bütün ilmî ve mantıkî ve kanunî iddia ve müdafaatım esbab-ı mûcibe gösterilmeksizin sebepsiz ve kanunsuz reddedilmiştir.

163’üncü madde-i kanuniye, asayişi ihlâl edebilecek hissiyat-ı diniyeyi tahrik edenler mealinde bulunan şu kanunun, elbette bu hadsiz genişlik içinde bir tefsiri var. Elbette kuyud-u ihtiraziyesi bulunacak. Yoksa bu madde, bu geniş mana ile beni mahkûm ettiği gibi bütün ehl-i diyaneti ve başta Diyanet Riyaseti olarak, bütün vaizlere ve bütün imamlara, bana teşmil edildiği gibi teşmil edilebilir. Çünkü yüz sahifeden fazla müdafaat-ı kat’iye ve hakikiyem ile beraber, bana temas ettirilebilecek bir mana veriliyor ki o mana her nasihat eden kimseye ve hattâ bir dostunu iyiliğe sevk etmek için irşad eden herkesi daire-i hükmü altına alabilir.

Bu madde-i kanuniyenin manası şu olmak gerektir ki taassup perdesi altında muhalif bir siyaseti takip ve terakkiyat-ı medeniyeye set çekenlere set çekmek içindir. Bu maddenin bu manada çok kat’î delillerle ispat etmişiz ki bize bir cihet-i teması yoktur.

Evet bu madde, bu manada, tefsirsiz ve kuyud-u ihtiraziyesiz ve garazkâr, istediği adamları onunla çarpmasına müsait hudutsuz bir manada olamaz. Evet ben, on sene nezaret ve dikkat altında ve yirmi senede telif ettiğim yüz yirmi risale ile bu kadar hakkımdaki tetkikat-ı amîka neticesinde cüz’î bir derece asayişi ihlâl etmiş bir emare, ne bende ve ne de o risaleleri okuyanlarda bulunmadığı halde ve yirmi vechile ispat ettiğim ve beni yakından tanıyan zatların şehadetiyle, on üç seneden beri şeytandan kaçar gibi siyasetten kaçtığımı ve hükûmetin işine karışmadığımı ve tahammül-ü beşer fevkinde işkencelere tahammül edip dünyaya karışmadığım ve iman hizmetini bu dünyada en büyük maksat telakki ettiğim halde; “Said dini siyasete âlet edip asayişi ihlâle teşebbüse niyet ediyor.” diye beni 163’üncü maddeye temas ettirmek, mahkûm etmek bütün rûy-i zemindeki adliye ve mahkemelerin haysiyetine ilişecek ve nazar-ı dikkati celbedecek hiç görülmemiş bir hâdise-i adliyedir kanaatindeyim.

İşte cihangir hükümdarların ve kahraman kumandanların küçük mahkemelerde diz çöküp kemal-i inkıyad ile mutavaat göstermeleri, mahkemenin hiçbir cihet ile zedelenmeyecek bir haysiyet ve şerefinin mevcudiyetini ispat eder. İşte mahkemelerin bu yüksek ve manevî haysiyetine dayanıp hukukumu hürriyetle müdafaa ediyorum.

Bir makale içindeki zararlı görülen dört beş kelime sansür edildikten sonra mütebâkisinin neşrine izin verilirken; yüz yirmi kitabın, birbirinden ayrı ve ayrı ayrı zamanlarda telif edildiği halde, yalnız bir iki risalede şimdiki nazarlara zararlı tevehhüm edilen on beş kelime yüzünden, yüz on beş masum ve menfaattar ve mühim bir kısmı Ankara kütüphanesinde mevcud olup iftiharla kabul edilen kitapların ele geçenlerinin müsadere ile mahkûm edilmesi, rûy-i zemindeki adliyenin şerefine elbette ilişecek mahiyettedir. Elbette Mahkeme-i Temyiz bu haysiyet ve şerefi sıyanet eder.

En ziyade tenkit edilen ve umum kitaplarımı muahezeye sebebiyet veren beş on mesele içinde en mühimmi, gelecek bu iki meseledir:

لِلذَّكَرِ مِث۟لُ حَظِّ ال۟اُن۟ثَيَي۟نِ ۝ فَلِاُمِّهِ السُّدُسُ âyetleridir. İşte benim ve kitaplarımın mahkûmiyeti, beş altı meseleden en birinci bu iki meseledir.

Ben hakiki, menfaatli medeniyete karşı değil belki kusurlu ve zararlı “mimsiz” tabir ettiğim medeniyete karşı otuz kırk seneden beri i’caz-ı Kur’an’ı esas tutup o medeniyetin muhalif noktalarını aşağı düşürüp medeniyetin aczi ile i’caz-ı Kur’an’ı ispat etmek esası üzerine matbu ve gayr-ı matbu Arapça ve Türkçe çok kitaplar yazdım. İrsiyet hakkındaki kanun-u medeninin, Kur’an’ın bu iki âyetine muhalif maddelerini vaktiyle muvazene etmişim. Onların muannid feylesoflarını da ilzam edecek deliller göstermişim. Hükûmet-i cumhuriyenin ilcaat-ı zamana göre kabul ettiği bir kısım kanun-u medeninin bir kısım maddelerini kabulden evvel, bu meseleleri medeniyete ve feylesoflara karşı yazmışım ve müdafaa etmişim. Kurûn-u ûlâ ve vustâdaki zayi olan kadınlık hukukunu, Kur’an-ı Hakîm gayet ehemmiyetle muhafaza ettiğini beyan etmişim.

Şimdi bu iki meseledeki beyanatım, hükûmet-i cumhuriyenin kanununa muhaliftir diye 163’üncü madde ile muaheze edildim. Ben de adliyenin en yüksek mahkemesine derim ki:

Bin üç yüz elli senede ve her asırda, üç yüz elli milyon insanların hayat-ı içtimaiyesinde en kudsî ve hakiki ve hakikatli bir düstur-u İlahînin üç yüz elli bin tefsirlerin tasdikine ve aynen hükümlerine istinaden ve bütün ecdadımızın ruhlarına hürmeten, i’caz-ı Kur’an’ı Avrupa mülhidlerine karşı göstermek için iki nass-ı âyeti, on beş sene evvel ve on sene evvel ve dokuz sene evvel üç kitabımda zikretmekliğim, beni şimdiki şerait dâhilinde ve ahval-i sıhhiyem noktasında yaşayamayacağım bir mahpusiyete mahkûm edip ve dolayısıyla, bir cihette âdeta idamıma hükmeden ve yüz on beş risalemi bunun gibi bir iki mesele yüzünden mahkûm eden haksız bir kararı; elbette rûy-i zeminde adalet varsa bu kararı red ve bu hükmü nakzedecektir.

En ziyade bizi gayet hayretle, nihayet bir meyusiyete düşüren şudur ki: Isparta’da habbeyi kubbe yapıp hiçbir hakikate istinad etmeyen evham ve ihbarata binaen hakkımda verdikleri karara karşı, mezhebimizde yalana hiçbir cihetle cevaz verilmediğinden, aleyhimde de olsa hak ve doğru söylemek mecburiyetiyle, yüz yirmi sahife kuvvetli ve mantıkî delillerle kendimi müdafaa ettiğim ve bu kanunla hiçbir cihetle temasım olmadığını ispat ettiğim halde; bu müdafaatımı ve ispatımı hiç nazara almayarak, telif tarihiyle istinsah tarihlerini, hattâ bir şahsa irsal eylediğim tarihleri dahi birbirine mağlata ile karıştırıp ve yirmi senelik işi, bir sene zarfında olmuş gibi görerek nakarat gibi Isparta’daki evhamlı kararı hem sorgu hâkimlerinin kararnamesinde hem makam-ı iddianın iddianamesinde hem bizi mahkûm eden mahkemenin son kararında aynen, haklı müdafaatımız nazara alınmadan tekrar edilmiş ve bizi mahkûm etmişlerdir. Ehl-i hak ve hakikati titreten bu haksızlığın bir an evvel ref’i ve Risale-i Nur’un masumiyetinin ilanını, şiddetle adliyenin en yüksek makamı olan mahkemeden beklerim.

Eğer pek haklı ve kuvvetli bu feryadımı –farz-ı muhal olarak– adliyenin yüksek makamı işitip dinlemezse şiddet-i meyusiyetimden diyeceğim:

Ey beni bu belaya sevk edip bu hâdiseyi icad eden mülhid zalimler! Madem ve herhalde manen ve maddeten beni idam etmeye niyet etmiştiniz; neden umum mazlumların ve bîçarelerin hukuklarını muhafaza eden adliyenin çok ehemmiyetli haysiyetini rahnedar edecek entrikalarla, dolaplarla adliyenin eliyle yürüdünüz? Doğrudan doğruya karşımda merdane çıkıp “Senin vücudunu bu dünyada istemiyoruz!” demeli idiniz.

Sorgu hâkimlerinin dört aya yakın bir zamanda –yüz on yedi adamın isticvabı ve tahkikatıyla– meşgul olduğu bir meseleyi, bir buçuk günde Ağır Ceza Mahkemesi gayet sathî bir nazarla bakıp onların içindeki noksan ve hataları görmeyerek ve bilhassa Akademi Heyeti muvacehesinde izah ve ispat edeceğimi iddia ettiğim Risale-i Nur’daki mühim keşfiyat-ı maneviyeye ait ilmî müdafaatım, esbab-ı mûcibe ile red ve cerh edilmeksizin, sathî bir nazarla hükümde isti’cal ettiklerinden, hakperest ve adalet-perver olmalarına, bu sathî nazar sebebiyle, pek yanlış olan bu kararın isabet-i kanuniyesi olmadığından mûcib-i tetkik ve nakzdır.

Netice: Bu babda duruşma evrakının ve bilhassa müsadere edilen matbu ve gayr-ı matbu risalelerimin tetkik ve mütalaasından anlaşılacağı üzere, ilmî ve mantıkî ve kanunî bütün itirazat ve müdafaatım nazar-ı teemmüle alınmamış. Gerek Sorgu Hâkimliğince ve gerek mahkemece esbab-ı mûcibe gösterilmeksizin, delilsiz ve kanunsuz, indî mütalaalarla açıktan reddedilmiş ve bu sebeple, otuz senedir Avrupa feylesoflarına ve medeniyetin sefih kısmına karşı Türk-İslâm hukukunu müdafaa eden ve tılsım-ı kâinatın muammasını açan ve manevî keşfiyatı hâvi risalelerim müsadere olunduktan başka; ahval-i sıhhiyem noktasında tahammül edemeyeceğim cismanî ceza ile mahkûm edilmiş olduğumdan; gerek yukarıda serdedilen sebepler ve gerekse iddianameye karşı verdiğim itiraznamem ve son celse-i muhakemede esasa dair beş umdeyi hâvi tahrirî takdim ettiğim ikinci itiraznamem ve son müdafaatımda tafsilen izahata ve ilmî ve kanunî sebeplere ve inde’t-tetkik tesadüf buyrulacak nevakıs-ı kanuniyeye binaen, pek açık ve sarîh bir surette mağduriyetimi istilzam eden bu hükm-ü mümeyyezenin nakzıyla, adaletin izharını heyetinizden beklerim.

وَ اُفَوِّضُ اَم۟رٖٓى اِلَى اللّٰهِ اِنَّ اللّٰهَ بَصٖيرٌ بِال۟عِبَادِ der, tevekkül ile Cenab-ı Hakk’a iltica eylerim.

Sâbık yüz küsur sahifeden ibaret yedi safha müdafaatım müteaddid defa mahkemede okunmakla beraber müteaddid mahkemenin defterlerinde zapta geçmiş. Bu gelecek tashih lâyihası ise daha temyiz evrakımız gelmediğinden okunmamış ve zapta geçmemiştir elbette yakında o da zapta geçer.

* * *

Mahkeme-i Temyizin davamızı nakzetmeyip tasdiki takdirinde, tashih-i dava için Heyet-i Vekileye yazılmış bir arzuhaldir

(Orada zâhiren görülecek şekva ise hükûmete şekva etmektir ve tenkitler, hükûmeti iğfale çalışan entrikacıları tenkit etmektir.)

Ey ehl-i hall ü akd!

Dünyada emsali nadir bulunan bir haksızlığa giriftar edildim. Bu haksızlığa karşı sükût etmek, hakka karşı bir hürmetsizlik olduğundan bilmecburiye gayet ehemmiyetli bir hakikati fâş etmeye mecburum.

Diyorum ki: Ya benim idamımı ve yüz bir sene cezayı istilzam edecek kusurumu kanun dairesinde gösteriniz veyahut bütün bütün divane olduğumu ispat ediniz veyahut benim ve risalelerimin ve dostlarımın tam serbestiyetimizi verip zarar ve ziyanımızı müsebbiblerinden alınız. (Hâşiye)

Evet, her bir hükûmetin bir kanunu, bir usûlü var. O kanuna göre ceza verilir. Hükûmet-i cumhuriyenin kanunlarıyla, beni ve dostlarımı en ağır bir cezaya müstahak edecek esbab bulunmazsa elbette takdir ve mükâfat ve tarziye ile beraber tam hürriyetimizi vermek lâzım gelir. Çünkü meydandaki gayet ehemmiyetli hizmet-i Kur’aniyem eğer hükûmetin aleyhinde olsa böyle bir senelik bana ceza, birkaç dostuma altışar ay mahkûmiyetle olamaz. Belki yüz bir sene ve idam gibi bana ceza ve en ağır cezaları da benim ile ciddi hizmetime irtibat edenlere vermek lâzım gelir.

Eğer hizmetimiz hükûmetin aleyhinde olmazsa o vakit değil ceza, hapis, ittiham belki takdir, mükâfatla karşılanmak lâzım gelir. Çünkü bir hizmet ki yüz yirmi risale o hizmetin tercümanları olmuş ve o hizmetle koca Avrupa feylesoflarına meydan okuyup esasları zîr ü zeber edilmiş. Elbette o tesirli hizmet, ya dâhilde gayet müthiş bir netice verir veyahut gayet nâfi’ ve yüksek ve ilmî bir semere verecek.

Onun için göz boyamak nevinde ve efkâr-ı âmmeyi aldatmak tarzında ve hakkımızda zalimlerin entrikalarını, yalanlarını setretmek suretinde çocuk oyuncağı gibi bana bir sene ceza verilmez. Benim emsalim ya idam olur, darağacına müftehirane çıkarlar veyahut lâyık olduğu makamda serbest kalırlar.

Evet, binler lira kıymetinde elmasları çalabilen mahir bir hırsız, on kuruşluk bir cam parçasına hırsızlık etmekle, elmas çalmış gibi aynı cezaya kendini mahkûm etmek; dünyada hiçbir hırsızın belki hiçbir zîşuurun kârı değildir. Böyle bir hırsız kurnaz olur, böyle nihayet derecede eblehane hareket etmez.

Ey efendiler! Haydi vehminiz gibi ben o hırsız gibi oldum. Ben Isparta nahiyelerinden perişan bir köyde dokuz sene inzivada bulunan ve şimdi benimle beraber gayet hafif bir cezaya mahkûm olan safdil beş on bîçarelerin fikirlerini hükûmet aleyhine çevirmekle kendini ve gaye-i hayatı olan risalelerini tehlikeye atmaktan ise eski zamanda olduğu gibi Ankara’da veya İstanbul’da büyük bir memuriyette oturup binler adamı takip ettiğim maksada çevirebilirdim. O vakit böyle zelilane mahkûmiyet değil belki mesleğime ve hizmetime münasip bir izzetle dünyaya karışabilirdim.

Evet, fahir ve temeddüh niyetiyle değil belki mecburiyet ve mahcubiyetle hodfüruşane eski bir kısım riyakârlığımı hatırlatmakla beni ehemmiyetsiz, vücudundan istifade edilmez, âdi mertebeye sukut ettirmek isteyenlerin yanlışlarını göstermek için derim:

İki Mekteb-i Musibet Şehadetnamesi namındaki matbu eski müdafaatımı görenlerin tasdikiyle; 31 Mart Hâdisesi’nde, bir nutuk ile isyan etmiş sekiz taburu itaate getiren ve bir zaman gazetelerin yazdıkları gibi İstiklal Harbi’nde Hutuvat-ı Sitte namında bir makale ile İstanbul’daki efkâr-ı ulemayı, İngiliz aleyhine çevirip harekât-ı milliye lehinde ehemmiyetli hizmet eden ve Ayasofya’da binler adama nutkunu dinlettiren ve Ankara’daki Meclis-i Mebusanın şiddetli alkışlamasıyla karşılanan ve yüz elli bin banknot –yüz altmış üç mebusun imzasıyla– medrese ve dârülfünuna tahsisatı kabul ettiren ve Reisicumhurun hiddetine karşı divan-ı riyasette (Hâşiye) kemal-i metanetle fütur getirmeyerek mukabele edip namaza davet eden ve Dârülhikmeti’l-İslâmiyede hükûmet-i İttihadiyenin ittifakıyla hikmet-i İslâmiyeyi Avrupa hükemasına tesirli bir surette kabul ettirmek vazifesine lâyık görünen ve cephe-i harpte yazdığı ve şimdi müsadere edilen İşaratü’l-İ’caz, o zamanın başkumandanı olan Enver Paşa’ya o derece kıymettar görünmüş ki kimseye yapmadığı bir hürmetle istikbaline koştuğu o yadigâr-ı harbin hayrına, şerefine hissedar olmak fikriyle, İşaratü’l-İ’caz’ın tabı için kâğıdını vererek müellifinin harpteki mücahedatı takdirkârane yâd edilen bir adam; böyle âdi bir beygir hırsızı veyahut kız kaçırıcı ve bir yankesici gibi en aşağı bir cinayetle kendini bulaştırıp izzet-i ilmiyesini ve kudsiyet-i hizmetini ve kıymettar binler dostlarını rezil edip sukut edemez ki siz onu bir senelik ceza ile mahkûm edip âdi bir keçi, koyun hırsızı gibi muamele edesiniz.

Ve sebepsiz on sene sıkıntılı bir tarassudla tazip ettikten sonra şimdi de bir sene hapis ile beraber bir sene de nezaret altında tutmak suretiyle, (padişahın tahakkümünü kaldıramadığı halde) garazkâr bir hafiyenin veya âdi bir polisin tahakkümü altında azap vermekten ise idam edilmesini daha evlâ görür.

Eğer böyle bir adam dünyaya karışsa idi ve karışmaya arzusu olsa idi ve hizmet-i kudsiyesi müsaade etse idi, Menemen Hâdisesi’nin ve Şeyh Said Vakıası’nın onar misli olacak bir tarzda karışırdı. Dünyaya işittirecek bir top sadâsı, bir sinek sadâsına inmeyecekti.

Evet, hükûmet-i cumhuriyenin nazar-ı dikkatine arz ediyorum ki beni bu belaya sevk eden gizli komitenin yaptığı tedabir ve ettiği propaganda ve entrikalar bu hali gösteriyor. Çünkü hiçbir hâdisede görülmemiş bir tarzda umumî bir propaganda, bir entrika ve bir dehşet aleyhimize döndüğüne delil şudur ki: Altı aydır yüz bin dostum varken hiçbiri bana bir mektup yazamadı, bir selâm gönderemedi. Hükûmeti iğfale çalışan entrikacıların ihbaratıyla, vilayat-ı şarkiyeden tâ vilayat-ı garbiyeye kadar her yerde istintaklar, taharriyatlar devam ettiğidir.

İşte entrikacıların çevirdikleri plan, benim gibi binler adamı en ağır cezaya çarpacak bir hâdiseye göre tertip edilmiş. Halbuki en âdi bir adamın en âdi bir hırsızlığı gibi bir hâdiseyi andıracak bir ceza vaziyetini netice verdi. Yüz on beş adamdan on beş masumlara beş altı ay ceza verildi. Acaba dünyada hiçbir zîakıl, elinde gayet keskin elmas kılınç bulunsa müthiş bir arslanın veya ejderhanın kuyruğuna hafifçe iliştirip kendine musallat eder mi? Eğer maksadı tahaffuz veya dövüşmek ise kılıncı başka yere havale eder.

İşte sizin nazarınızda ve vehminizde beni o adam gibi telakki etmişsiniz ki beni bu tarzda cezaya, mahkûmiyete çarptınız. Eğer bu derece hilaf-ı şuur ve muhalif-i akıl hareket ediyorsam, koca memlekete dehşet verip propaganda ile efkâr-ı âmmeyi aleyhime çevirmek değil belki âdi bir divane gibi tımarhaneye gönderilmem lâzım gelir. Eğer verdiğiniz ehemmiyete mukabil bir adam isem, elbette arslanı kendine saldırtmak ve ejderhayı kendine hücum ettirmek için o keskin kılıncı onların kuyruklarına uzatmaz, belki mümkün olduğu kadar kendini muhafaza edecek. Nasıl ki on sene ihtiyarî bir inzivayı ihtiyar edip tâkat-i beşerin fevkinde sıkıntılara tahammül ederek hükûmetin işine hiçbir cihetle karışmadım ve karışmak arzu etmedim. Çünkü hizmet-i kudsiyem beni men’ediyor.

Ey ehl-i hall ü akd! Acaba hiç mümkün müdür ki yirmi sene evvel gazetelerin yazdığı gibi bir makale ile otuz bin adamı kendi fikrine çeviren ve koca Hareket Ordusunun nazar-ı dikkatini kendine çeviren ve İngiliz Başpapazının altı yüz kelime ile istediği suallerine altı kelime ile cevap veren ve bidayet-i Hürriyet’te en meşhur bir diplomat gibi nutuk söyleyen bir adamın yüz yirmi risalesinde dünyaya, siyasete bakacak yalnız on beş kelime mi bulunur? Hiçbir akıl kabul eder mi ki bu adam siyaseti takip ediyor ve maksadı dünyadır ve hükûmete ilişmektir. Eğer fikri, siyaset ve hükûmete ilişmek olsa idi, böyle bir adam bir tek risalesinde sarîhan, işareten, yüz yerde maksadını ihsas edecekti. Acaba o adamın maksadı siyasetçe tenkit olsa idi, yalnız tesettür ve irsiyete dair eski zamandan beri cari bir iki düsturdan başka medar-ı tenkit bulamaz mı idi?

Evet, koca bir inkılabı yapan bir hükûmetin rejimine muhalif bir fikr-i siyaseti takip eden bir adam, bir iki malûm maddeler değil, yüz binler madde-i tenkit bulabilirdi. Güya hükûmet-i cumhuriyenin yalnız inkılabı bir iki küçük meseledir. Ben de onu hiçbir tenkit maksadım olmadığı halde, eski yazdığım bir iki kitabımda zikrettiğim bir iki kelime varmış diye “Hükûmetin rejimine ve inkılabına hücum ediyor.” denilmiş. İşte ben de soruyorum: Böyle en edna bir cezaya medar olamayan ilmî bir maddeye, koca bir memleketi meşgul edip endişe verecek bir şekil verilir mi?

İşte beni ve beş on dostlarımı bu âdi, ehemmiyetsiz cezaya çarpmak, umum memlekette aleyhimize bir şiddetli propaganda ve milleti korkutup bizden nefret ettirmek ve Dâhiliye Nâzırı mühim bir kuvvetle Isparta’da bir tek neferin göreceği işi görmek için Isparta’ya celbedilmesi ve Heyet-i Vekile Reisi İsmet, vilayat-ı şarkiyeye o münasebetle gitmesi ve iki ay benim hapiste bütün bütün konuşmaktan men’edilmem ve bu gurbette, kimsesizlikte hiç kimse halimi sormak ve selâm göndermeye meydan verilmemek gösteriyor ki dağ gibi bir ağaçta nohut gibi bir tek meyve bulundurup manasız, hikmetsiz, kanunsuz bir vaziyettir ki değil hükûmet-i cumhuriye gibi en ziyade kanun-perest ve kanunî bir hükûmet, belki hikmetle iş görmek manasıyla hükûmet namı verilen dünyada hiçbir hükûmetin işi olamaz.

Ben hukukumu kanun dairesinde istiyorum. Kanun namına kanunsuzluk edenleri cinayetle ittiham ediyorum. Böyle canilerin keyiflerini elbette hükûmet-i cumhuriyenin kanunları reddeder ve hukukumu iade eder ümidindeyim.

Eskişehir hapsinde tecrid-i mutlakta

Said Nursî

* * *

On Altıncı Mektup

اَلَّذٖينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ اِنَّ النَّاسَ قَد۟ جَمَعُوا لَكُم۟ فَاخ۟شَو۟هُم۟ فَزَادَهُم۟ اٖيمَانًا وَ قَالُوا حَس۟بُنَا اللّٰهُ وَنِع۟مَ ال۟وَكٖيلُ

Şu mektup فَقُولَا لَهُ قَو۟لًا لَيِّنًا sırrına mazhar olmuş, şiddetli yazılmamış.

Çoklar tarafından sarîhan ve manen gelen bir suale cevaptır.

Şu cevabı vermek benim için hoş değil, arzu etmiyorum. Her şeyimi, Cenab-ı Hakk’ın tevekkülüne bağlamıştım. Fakat ben kendi halimde ve âlemimde rahat bırakılmadığım ve yüzümü dünyaya çevirdikleri için Yeni Said değil, bilmecburiye Eski Said lisanıyla, şahsım için değil belki dostlarımı ve Sözlerimi ehl-i dünyanın evham ve eziyetinden kurtarmak için hakikat-i hali hem dostlarıma hem ehl-i dünyaya ve ehl-i hükme beyan etmek için beş noktayı beyan ediyorum.

Birinci Nokta

Denilmiş: “Ne için siyasetten çekildin? Hiç yanaşmıyorsun?”

Elcevap: Dokuz on sene evveldeki Eski Said, bir miktar siyasete girdi. Belki siyaset vasıtasıyla dine ve ilme hizmet edeceğim diye beyhude yoruldu. Ve gördü ki o yol meşkuk ve müşkülatlı ve bana nisbeten fuzuliyane hem en lüzumlu hizmete mani ve hatarlı bir yoldur. Çoğu yalancılık ve bilmeyerek ecnebi parmağına âlet olmak ihtimali var.

Hem siyasete giren, ya muvafık olur veya muhalif olur. Eğer muvafık olsam madem memur ve mebus değilim, o halde siyasetçilik bana fuzulî ve malayani bir şeydir. Bana ihtiyaç yok ki beyhude karışayım. Eğer muhalif siyasete girsem ya fikirle veya kuvvetle karışacağım. Eğer fikirle olsa bana ihtiyaç yok. Çünkü mesail tavazzuh etmiş, herkes benim gibi bilir. Beyhude çene çalmak manasızdır. Eğer kuvvet ile ve hâdise çıkarmak ile muhalefet etsem, husulü meşkuk bir maksat için binler günaha girmek ihtimali var. Birinin yüzünden çoklar belaya düşer. Hem on ihtimalden bir iki ihtimale binaen günahlara girmek, masumları günaha atmak; vicdanım kabul etmiyor diye Eski Said, sigara ile beraber gazeteleri ve siyaseti ve sohbet-i dünyeviye-i siyasiyeyi terk etti.

Buna kat’î şahit, o vakitten beri sekiz senedir bir tek gazete ne okudum ve ne dinledim. Okuduğumu ve dinlediğimi, biri çıksın söylesin. Halbuki sekiz sene evvel, günde belki sekiz gazete Eski Said okuyordu.

Hem beş senedir bütün dikkat ile benim halime nezaret ediliyor. Siyasetvari bir tereşşuh gören söylesin. Halbuki benim gibi asabî ve اِنَّمَا ال۟حٖيلَةُ فٖى تَر۟كِ ال۟حِيَلِ düsturuyla, en büyük hileyi hilesizlikte bulan, pervasız, alâkasız bir insanın değil sekiz sene, sekiz gün bir fikri gizli kalmaz. Siyasete iştihası ve arzusu olsaydı tetkikata, taharriyata lüzum bırakmayarak top güllesi gibi sadâ verecekti.

İkinci Nokta

Yeni Said ne için bu kadar şiddetle siyasetten tecennüb ediyor?

Elcevap: Milyarlar seneden ziyade olan hayat-ı ebediyeye çalışmasını ve kazanmasını; meşkuk bir iki sene hayat-ı dünyeviyeye lüzumsuz, fuzulî bir surette karışma ile feda etmemek için… Hem en mühim en lüzumlu en saf ve en hakikatli olan hizmet-i iman ve Kur’an için şiddetle siyasetten kaçıyor. Çünkü diyor:

Ben ihtiyar oluyorum, bundan sonra kaç sene yaşayacağımı bilmiyorum. Öyle ise bana en mühim iş, hayat-ı ebediyeye çalışmak lâzım geliyor. Hayat-ı ebediyeyi kazanmakta en birinci vasıta ve saadet-i ebediyenin anahtarı imandır, ona çalışmak lâzım geliyor.

Fakat ilim itibarıyla insanlara dahi bir menfaat dokundurmak için şer’an hizmete mükellef olduğumdan hizmet etmek isterim. Lâkin o hizmet, ya hayat-ı içtimaiye ve dünyeviyeye ait olacak; o ise elimden gelmez. Hem fırtınalı bir zamanda sağlam hizmet edilmez. Onun için o ciheti bırakıp en mühim en lüzumlu en selâmetli olan imana hizmet cihetini tercih ettim. Kendi nefsime kazandığım hakaik-i imaniyeyi ve nefsimde tecrübe ettiğim manevî ilaçları, sair insanların eline geçmek için o kapıyı açık bırakıyorum. Belki Cenab-ı Hak bu hizmeti kabul eder ve eski günahıma keffaret yapar.

Bu hizmete karşı şeytan-ı racîmden başka hiç kimsenin –mü’min olsun kâfir olsun, sıddık olsun zındık olsun– karşı gelmeye hakkı yoktur. Çünkü imansızlık başka şeylere benzemiyor. Zulümde, fıskta, kebairde birer menhus lezzet-i şeytaniye bulunabilir. Fakat imansızlıkta hiçbir cihet-i lezzet yok. Elem içinde elemdir, zulmet içinde zulmettir, azap içinde azaptır.

İşte böyle hadsiz bir hayat-ı ebediyeye çalışmayı ve iman gibi kudsî bir nura hizmeti bırakmak, ihtiyarlık zamanında lüzumsuz, tehlikeli siyaset oyuncaklarına atılmak; benim gibi alâkasız ve yalnız ve eski günahlarına keffaret aramaya mecbur bir adamda ne kadar hilaf-ı akıldır, ne kadar hilaf-ı hikmettir, ne derece bir divaneliktir, divaneler de anlayabilirler.

Amma Kur’an ve imanın hizmeti ne için beni men’ediyor dersen ben de derim ki: Hakaik-i imaniye ve Kur’aniye birer elmas hükmünde olduğu halde, siyaset ile âlûde olsa idim elimdeki o elmaslar iğfal olunabilen avam tarafından “Acaba taraftar kazanmak için bir propaganda-i siyaset değil mi?” diye düşünürler. O elmaslara, âdi şişeler nazarıyla bakabilirler. O halde ben o siyasete temas etmekle, o elmaslara zulmederim ve kıymetlerini tenzil etmek hükmüne geçer.

İşte ey ehl-i dünya! Neden benim ile uğraşıyorsunuz? Beni kendi halimde bırakmıyorsunuz?

Eğer derseniz: Şeyhler bazen işimize karışıyorlar. Sana da bazen şeyh derler.

Ben de derim: Hey efendiler! Ben şeyh değilim, ben hocayım. Buna delil: Dört senedir buradayım, bir tek adama tarîkat verseydim şüpheye hakkınız olurdu. Belki yanıma gelen herkese demişim: İman lâzım, İslâmiyet lâzım; tarîkat zamanı değil.

Eğer derseniz: Sana Said-i Kürdî derler. Belki sende unsuriyet-perverlik fikri var, o işimize gelmiyor.

Ben de derim: Hey efendiler! Eski Said ve Yeni Said’in yazdıkları meydanda. Şahit gösteriyorum ki ben اَل۟اِس۟لَامِيَّةُ جَبَّتِ ال۟عَصَبِيَّةَ ال۟جَاهِلِيَّةَ ferman-ı kat’îsiyle, eski zamandan beri menfî milliyet ve unsuriyet-perverliğe, Avrupa’nın bir nevi Frenk illeti olduğundan, bir zehr-i kātil nazarıyla bakmışım. Ve Avrupa, o Frenk illetini İslâm içine atmış; tâ tefrika versin, parçalasın, yutmasına hazır olsun diye düşünür. O Frenk illetine karşı eskiden beri tedaviye çalıştığımı, talebelerim ve bana temas edenler biliyorlar.

Madem böyledir, hey efendiler! Her bir hâdiseyi bahane tutup bana sıkıntı vermeye sebep nedir acaba? Şarkta bir nefer hata etse garpta bir nefere askerlik münasebetiyle zahmet ve ceza vermek veya İstanbul’da bir esnafın cinayetiyle, Bağdat’ta bir dükkâncıyı esnaflık münasebetiyle mahkûm etmek nevinden, her hâdise-i dünyeviyede bana sıkıntı vermek, hangi usûl iledir? Hangi vicdan hükmeder? Hangi maslahat iktiza eder?

Üçüncü Nokta

Halimi, istirahatimi düşünen ve her musibete karşı sabır ile sükûtumu istiğrab eden dostlarımın şöyle bir sualleri var ki: “Sana gelen zahmetlere, sıkıntılara nasıl tahammül ediyorsun? Halbuki eskiden çok hiddetli ve izzetli idin, edna bir tahkire tahammül edemezdin?”

Elcevap: İki küçük hâdiseyi ve hikâyeyi dinleyiniz, cevabını alınız:

Birinci hikâye: İki sene evvel benim hakkımda bir müdür sebepsiz, gıyabımda tezyifkârane, hakaretli sözler söylemişti. Sonra bana söylediler. Bir saat kadar Eski Said damarıyla müteessir oldum. Sonra Ce­nab-ı Hakk’ın rahmetiyle şöyle bir hakikat kalbe geldi, sıkıntıyı izale edip o adamı da bana helâl ettirdi. O hakikat şudur:

Nefsime dedim: Eğer onun tahkiri ve beyan ettiği kusurlar, şahsıma ve nefsime ait ise Allah ondan razı olsun ki benim nefsimin ayıplarını söyler. Eğer doğru söylemiş ise beni nefsimin terbiyesine sevk eder ve gururdan beni kurtarmaya yardımdır. Eğer yalan söylemiş ise beni riyadan ve riyanın esası olan şöhret-i kâzibeden kurtarmaya yardımdır. Evet, ben nefsim ile musalaha etmemişim. Çünkü terbiye etmemişim. Benim boynumda veya koynumda bir akrep bulunduğunu biri söylese veya gösterse ondan darılmak değil belki memnun olmak lâzım gelir.

Eğer o adamın tahkiratı, benim imana ve Kur’an’a hizmetkârlığım sıfatıma ait ise o bana ait değil. O adamı, beni istihdam eden Sahib-i Kur’an’a havale ediyorum. O Aziz’dir, Hakîm’dir.

Eğer sırf beni sövmek, tahkir etmek, çürütmek nevinden ise o da bana ait değil. Ben menfî ve esir ve garib ve elim bağlı olduğundan haysiyetimi kendi elimle düzeltmeye çalışmak bana düşmez. Belki misafir olduğum ve bana nezaret eden şu köye, sonra kazaya, sonra vilayete hükmedenlere aittir. Bir insanın elindeki esirini tahkir etmek, sahibine aittir; o müdafaa eder.

Madem hakikat budur, kalbim istirahat etti.

وَاُفَوِّضُ اَم۟رٖٓى اِلَى اللّٰهِ اِنَّ اللّٰهَ بَصٖيرٌ بِال۟عِبَادِ dedim. O vakıayı olmamış gibi saydım, unuttum. Fakat maatteessüf sonra anlaşıldı ki Kur’an onu helâl etmemiş…

İkinci hikâye: Şu senede işittim ki bir hâdise olmuş. O hâdisenin vukuundan sonra yalnız icmalen vukuunu işittiğim halde, o vakıa ile ciddi alâkadar imişim gibi bir muamele gördüm. Zaten muhabere etmiyordum, etsem de pek nadir olarak bir mesele-i imaniyeyi bir dostuma yazardım. Hattâ dört senede kardeşime bir tek mektup yazdım. Ve ihtilattan hem ben kendimi men’ediyordum hem de ehl-i dünya beni men’ediyordu. Yalnız bir iki ahbap ile haftada bir defa görüşebiliyordum. Köye gelen misafirler ise ayda bir ikisi, bazı bir iki dakika bir mesele-i âhirete dair benimle görüşüyordu.

Bu gurbet halimde; garib, yalnız, kimsesiz, nafaka için çalışmaya benim gibilere muvafık olmayan bir köyde, her şeyden herkesten men’edildim. Hattâ dört sene evvel, harap olmuş bir camiyi tamir ettirdim. Memleketimde imamlık ve vaizlik vesikam elimde olduğundan o camide dört senedir (Allah kabul etsin) imamlık ettiğim halde, şu mübarek geçen ramazanda mescide gidemedim. Bazen yalnız namazımı kıldım. Cemaatle kılınan namazın yirmi beş sevabından ve hayrından mahrum kaldım.

İşte başıma gelen bu iki hâdiseye karşı, aynen iki sene evvel, o memurun bana karşı muamelesine gösterdiğim sabır ve tahammülü gösterdim. İnşâallah devam da ettireceğim. Şöyle de düşünüyorum ve diyorum ki:

Eğer ehl-i dünya tarafından başıma gelen şu eziyet şu sıkıntı şu tazyik, ayıplı ve kusurlu nefsim için ise helâl ediyorum. Benim nefsim belki bununla ıslah-ı hal eder hem ona keffaretü’z-zünub olur. Dünya misafirhanesinin safasını çok gördüm, azıcık cefasını görsem yine şükrederim.

Eğer imana ve Kur’an’a hizmetkârlığım cihetiyle ehl-i dünya beni tazyik ediyorsa onun müdafaası bana ait değil, onu Aziz-i Cebbar’a havale ediyorum.

Eğer asılsız ve riyaya sebep ve ihlası kıracak bir şöhret-i kâzibeyi kırmak için teveccüh-ü âmmeyi hakkımda bozmak murad ise onlara rahmet… Çünkü teveccüh-ü âmmeye mazhar olmak ve halkların nazarında şöhret kazanmak, benim gibi adamlara zarardır zannederim. Benim ile temas edenler beni bilirler ki şahsıma karşı hürmet istemiyorum, belki nefret ediyorum. Hattâ kıymettar mühim bir dostumu, fazla hürmeti için belki elli defa tekdir etmişim.

Eğer beni çürütmek ve efkâr-ı âmmeden düşürtmek, ıskat ettirmekten muradları, tercümanlık ettiğim hakaik-i imaniye ve Kur’aniyeye ait ise beyhudedir. Zira Kur’an yıldızlarına perde çekilmez. Gözünü kapayan yalnız kendi görmez, başkasına gece yapamaz.

Dördüncü Nokta

Evhamlı birkaç sualin cevabıdır:

Birincisi: Ehl-i dünya bana der: Ne ile yaşıyorsun? Çalışmadan nasıl geçiniyorsun? Memleketimizde tembelce oturanları ve başkasının sa’yi ile geçinenleri istemiyoruz.

Elcevap: Ben iktisat ve bereketle yaşıyorum. Rezzakımdan başka kimsenin minnetini almıyorum ve almamaya da karar vermişim. Evet, günde yüz para, belki kırk para ile yaşayan bir adam, başkasının minnetini almaz. Şu meselenin izahını hiç arzu etmiyordum. Belki bir gururu ve bir enaniyeti ihsas eder fikriyle, beyan etmek bana pek nâhoştur. Fakat madem ehl-i dünya evhamlı bir surette soruyorlar, ben de derim ki:

Küçüklüğümden beri halkların malını kabul etmemek –velev zekât dahi olsa– hem maaşı kabul etmemek –yalnız bir iki sene Dârülhikmeti’l-İslâmiyede dostlarımın icbarıyla kabul etmeye mecbur oldum– hem maişet-i dünyeviye için minnet altına girmemek, bütün ömrümde bir düstur-u hayatımdır. Ehl-i memleketim ve başka yerlerde beni tanıyanlar bunu biliyorlar. Bu beş seneki nefyimde, çok dostlar bana hediyelerini kabul ettirmek için çok çalıştılar, kabul etmedim.

“Öyle ise nasıl idare edersin?” denilse derim:

Bereket ve ikram-ı İlahî ile yaşıyorum. Nefsim çendan her hakarete, her ihanete müstahak ise de fakat Kur’an hizmetinin kerameti olarak, erzak hususunda ikram-ı İlahî olan berekete mazhar oluyorum.

وَ اَمَّا بِنِع۟مَةِ رَبِّكَ فَحَدِّث۟ sırrıyla, Cenab-ı Hakk’ın bana ettiği ihsanatı yâd edip bir şükr-ü manevî nevinden birkaç numunesini söyleyeceğim. Bir şükr-ü manevî olmakla beraber, korkuyorum ki bir riya ve gururu ihsas ederek o mübarek bereket kesilsin. Çünkü müftehirane gizli bereketi izhar etmek, kesilmesine sebep olur. Fakat ne çare, söylemeye mecbur oldum.

İşte birisi: Şu altı aydır otuz altı ekmekten ibaret bir kile buğday bana kâfi geldi. Daha var, bitmemiş. Ne miktar kifayet (Hâşiye) edecek, bilmiyorum.

İkincisi: Şu mübarek ramazanda, yalnız iki haneden bana yemek geldi, ikisi de beni hasta etti. Anladım ki başkasının yemeğini yemekten memnûum. Mütebâkisi, bütün ramazanda benim idareme bakan mübarek bir hanenin ve sadık bir arkadaşım olan o hane sahibi Abdullah Çavuş’un ihbarı ve şehadetiyle; üç ekmek, bir kıyye pirinç bana kâfi gelmiştir. Hattâ o pirinç, on beş gün ramazandan sonra bitmiştir.

Üçüncüsü: Dağda, üç ay bana ve misafirlerime bir kıyye tereyağı, her gün ekmekle beraber yemek şartıyla kâfi geldi. Hattâ Süleyman isminde mübarek bir misafirim vardı. Benim ekmeğim de ve onun ekmeği de bitiyordu. Çarşamba günü idi; dedim ona: Git ekmek getir. İki saat, her tarafımızda kimse yok ki oradan ekmek alınsın. “Cuma gecesi senin yanında bu dağda beraber dua etmek arzu ediyorum.” dedi. Ben de dedim: “Tevekkelnâ alallah, kal.”

Sonra hiç münasebeti olmadığı halde ve bir bahane yokken ikimiz yürüye yürüye bir dağın tepesine çıktık. İbrikte bir parça su vardı. Bir parça şeker ile çayımız vardı. Dedim: “Kardeşim, bir parça çay yap.” O, ona başladı, ben de derin bir dereye bakar bir katran ağacı altında oturdum. Müteessifane şöyle düşündüm ki: Küflenmiş bir parça ekmeğimiz var; bu akşam ancak ikimize yeter. İki gün nasıl yapacağız ve bu safi-kalp adama ne diyeceğim, diye düşünmede iken birdenbire başım çevrilir gibi başımı çevirdim, gördüm ki: Koca bir ekmek, katran ağacının üstünde, dalları içinde bize bakıyor. Dedim: “Süleyman müjde! Cenab-ı Hak bize rızık verdi.” O ekmeği aldık, bakıyoruz ki kuşlar ve hayvanat-ı vahşiye hiçbiri ilişmemiş. Yirmi otuz gündür hiçbir insan o tepeye çıkmamıştı. O ekmek, ikimize iki gün kâfi geldi. Biz yerken, bitmek üzere iken, dört sene sadık bir sıddıkım olan müstakim Süleyman, ekmekle aşağıdan çıkageldi.

Dördüncüsü: Şu üstümdeki sakoyu, yedi sene evvel, eski olarak almıştım. Beş senedir elbise, çamaşır, pabuç, çorap için dört buçuk lira ile idare ettim. Bereket-i iktisat ve rahmet-i İlahiye bana kâfi geldi.

İşte şu numuneler gibi çok şeyler var ve bereket-i İlahiyenin çok cihetleri var. Bu köy halkı çoğunu bilirler. Fakat sakın bunları fahir için zikrediyorum zannetmeyiniz, belki mecbur oldum. Hem benim için iyiliğe bir medar olduğunu düşünmeyiniz. Bu bereketler, ya yanıma gelen hâlis dostlarıma ihsandır veya hizmet-i Kur’aniyeye bir ikramdır veya iktisadın bereketli bir menfaatidir veyahut “Yâ Rahîm, Yâ Rahîm” ile zikreden ve yanımda bulunan dört kedinin rızıklarıdır ki bereket suretinde gelir, ben de ondan istifade ederim. Evet, hazîn mır mırlarını dikkatle dinlesen “Yâ Rahîm, Yâ Rahîm” çektiklerini anlarsın.

Kedi bahsi geldi, tavuğu hatıra getirdi. Bir tavuğum var. Şu kışta, yumurta makinesi gibi pek az fâsıla ile her gün rahmet hazinesinden bana bir yumurta getiriyordu. Hem bir gün iki yumurta getirdi, ben de hayrette kaldım. Dostlarımdan sordum: “Böyle olur mu?” dedim. Dediler: “Belki bir ihsan-ı İlahîdir.” Hem şu tavuğun yazın çıkardığı küçük bir yavrusu vardı. Ramazan-ı şerifin başında yumurtaya başladı, tâ kırk gün devam etti. Hem küçük hem kışta hem ramazanda, bu mübarek hali bir ikram-ı Rabbanî olduğuna, ne benim ve ne de bana hizmet edenlerin şüphemiz kalmadı. Hem ne vakit annesi kesti, hemen o başladı, beni yumurtasız bırakmadı.

İkinci vehimli sual: Ehl-i dünya diyorlar ki: Sana nasıl emniyet edeceğiz ki sen dünyamıza karışmayacaksın? Seni serbest bıraksak belki dünyamıza karışırsın. Hem nasıl bileceğiz ki sen kurnazlık yapmıyorsun? Kendini târik-i dünya gösterip halkın malını zâhiren almaz, gizli alır bir kurnazlık olmadığını nasıl bileceğiz?

Elcevap: Yirmi sene evvelki Divan-ı Harb-i Örfîde ve Hürriyet’ten daha evvel zamanda çoklara malûm hal ve vaziyetim ve “İki Mekteb-i Musibetin Şehadetnamesi” namında o zaman Divan-ı Harpteki müdafaatım kat’î gösterir ki değil kurnazlık belki edna bir hileye tenezzül etmez bir tarzda hayat geçirmişim.

Eğer hile olsaydı, bu beş sene zarfında sizlere temellukkârane bir müracaat edilecekti. Hileli adam kendini sevdirir, kendini çekmez; iğfal ve aldatmaya daima çalışır. Halbuki bana karşı en mühim hücumlara ve tenkitlere mukabil tezellüle tenezzül etmedim. “Tevekkeltü alallah” deyip ehl-i dünyaya arkamı çevirdim.

Hem de âhireti bilen ve dünyanın hakikatini keşfeden; aklı varsa pişman olmaz, yeniden dünyaya dönüp uğraşmaz. Elli seneden sonra, alâkasız, tek başıyla bir adam; hayat-ı ebediyesini dünyanın bir iki sene gevezeliğine, şarlatanlığına feda etmez, feda etse kurnaz olmaz, belki ebleh bir divane olur. Ebleh bir divanenin elinden ne gelir ki onun ile uğraşılsın.

Amma zâhiren târik-i dünya, bâtınen talib-i dünya şüphesi ise وَمَٓا اُبَرِّئُ نَف۟سٖٓى اِنَّ النَّف۟سَ لَاَمَّارَةٌ بِالسُّٓوءِ sırrınca: Ben nefsimi tebrie etmiyorum, nefsim her fenalığı ister. Fakat şu fâni dünyada, şu muvakkat misafirhanede, ihtiyarlık zamanında, kısa bir ömürde, az bir lezzet için ebedî, daimî hayatını ve saadet-i ebediyesini berbat etmek, ehl-i aklın kârı değil. Ehl-i aklın ve zîşuurun kârı olmadığından, nefs-i emmarem ister istemez akla tabi olmuştur.

Üçüncü vehimli sual: Ehl-i dünya diyorlar ki: Sen bizi sever misin? Beğeniyor musun? Eğer seversen neden bize küsüp karışmıyorsun? Eğer beğenmiyorsan bize muarızsın, biz muarızlarımızı ezeriz?

Elcevap: Ben değil sizi, belki dünyanızı sevseydim dünyadan çekilmezdim. Ne sizi ve ne de dünyanızı beğenmiyorum. Fakat karışmıyorum. Çünkü ben başka maksattayım; başka noktalar benim kalbimi doldurmuş, başka şeyleri düşünmeye kalbimde yer bırakmamış. Sizin vazifeniz ele bakmaktır, kalbe bakmak değil! Çünkü idarenizi, asayişinizi istiyorsunuz. El karışmadığı vakit, ne hakkınız var ki hiç lâyık olmadığınız halde “Kalp de bizi sevsin.” demeye? Kalbe karışsanız…

Evet, ben nasıl bu kış içinde baharı temenni ediyorum ve arzu ediyorum fakat irade edemiyorum, getirmeye teşebbüs edemiyorum. Öyle de hal-i âlemin salahatini temenni ediyorum, dua ediyorum ve ehl-i dünyanın ıslahını arzu ediyorum fakat irade edemiyorum çünkü elimden gelmiyor. Bilfiil teşebbüs edemiyorum çünkü ne vazifemdir ne de iktidarım var.

Dördüncü şüpheli sual: Ehl-i dünya diyorlar ki: O kadar belalar gördük ki kimseye emniyetimiz kalmadı. Sana nasıl emin olabiliriz ki fırsat senin eline geçse arzu ettiğin gibi karışmazsın?

Elcevap: Evvelki noktalar size emniyet vermekle beraber memleketimde, talebe ve akrabam içinde, beni dinleyenlerin ortasında, heyecanlı hâdiseler içinde dünyanıza karışmadığım halde; diyar-ı gurbette ve yalnız, tek başıyla, garib, zayıf, âciz, bütün kuvvetiyle âhirete müteveccih, ihtilattan, muhabereden kesilmiş, iman ve âhiret münasebetiyle uzaktan uzağa yalnız bazı ehl-i âhireti dost bulan ve başka herkese yabani ve herkes de ona yabani nazarıyla bakan bir insan; semeresiz, tehlikeli dünyanıza karışsa muzaaf bir divane olmak gerektir.

Beşinci Nokta

Beş küçük meseleye dairdir:

Birincisi: Ehl-i dünya bana diyorlar ki: Bizim usûl-ü medeniyetimizi, tarz-ı hayatımızı ve suret-i telebbüsümüzü ne için sen kendine tatbik etmiyorsun? Demek bize muarızsın.

Ben de derim: Hey efendiler! Ne hak ile bana usûl-ü medeniyetinizi teklif ediyorsunuz? Halbuki siz, beni hukuk-u medeniyetten ıskat etmiş gibi, haksız olarak beş sene bir köyde muhabereden ve ihtilattan memnû bir tarzda ikamet ettirdiniz. Her menfîyi şehirlerde dost ve akrabasıyla beraber bıraktınız ve sonra vesika verdiğiniz halde, sebepsiz beni tecrit edip bir iki tane müstesna hiçbir hemşehri ile görüştürmediniz. Demek, beni efrad-ı milletten ve raiyetten saymıyorsunuz. Nasıl kanun-u medeniyetinizin bana tatbikini teklif ediyorsunuz? Dünyayı bana zindan ettiniz. Zindanda olan bir adama böyle şeyler teklif edilmez. Siz bana dünya kapısını kapadınız; ben de âhiret kapısını çaldım, rahmet-i İlahiye açtı. Âhiret kapısında bulunan bir adama, dünyanın karmakarışık usûl ve âdâtı ona nasıl teklif edilir? Ne vakit beni serbest bırakıp memleketime iade edip hukukumu verdiniz, o vakit usûlünüzün tatbikini isteyebilirsiniz.

İkinci Mesele: Ehl-i dünya diyorlar ki: Bize ahkâm-ı diniyeyi ve hakaik-i İslâmiyeyi talim edecek resmî bir dairemiz var. Sen ne salahiyetle neşriyat-ı diniye yapıyorsun? Sen madem nefye mahkûmsun, bu işlere karışmaya hakkın yok.

Elcevap: Hak ve hakikat inhisar altına alınmaz! İman ve Kur’an nasıl inhisar altına alınabilir? Siz dünyanızın usûlünü, kanununu inhisar altına alabilirsiniz. Fakat hakaik-i imaniye ve esasat-ı Kur’aniye, resmî bir şekilde ve ücret mukabilinde dünya muamelatı suretine sokulmaz. Belki bir mevhibe-i İlahiye olan o esrar, hâlis bir niyet ile ve dünyadan ve huzuzat-ı nefsaniyeden tecerrüd etmek vesilesiyle o feyizler gelebilir. Hem de sizin o resmî daireniz dahi memlekette iken beni vaiz kabul etti, tayin etti. Ben o vaizliği kabul ettim fakat maaşını terk ettim. Elimde vesikam var. Vaizlik, imamlık vesikasıyla her yerde amel edebilirim çünkü benim nefyim haksız olmuştur. Hem menfîler madem iade edildi, eski vesikalarımın hükmü bâkidir.

Sâniyen, yazdığım hakaik-i imaniyeyi doğrudan doğruya nefsime hitap etmişim. Herkesi davet etmiyorum. Belki ruhları muhtaç ve kalpleri yaralı olanlar, o edviye-i Kur’aniyeyi arayıp buluyorlar. Yalnız medar-ı maişetim için yeni huruf çıkmadan evvel, haşre dair bir risalemi tabettirdim. Bunu da bana karşı insafsız eski vali, o risaleyi tetkik edip tenkit edecek bir cihet bulamadığı için ilişemedi.

Üçüncü Mesele: Benim bazı dostlarım, ehl-i dünya bana şüpheli baktıkları için ehl-i dünyaya hoş görünmek için; benden zâhiren teberri ediyorlar, belki tenkit ediyorlar. Halbuki kurnaz ehl-i dünya, bunların teberrisini ve bana karşı içtinablarını, o ehl-i dünyaya sadakate değil belki bir nevi riyaya, vicdansızlığa hamledip o dostlarıma karşı fena nazarla bakıyorlar.

Ben de derim: Ey âhiret dostlarım! Benim Kur’an’a hizmetkârlığımdan teberri edip kaçmayınız. Çünkü inşâallah benden size zarar gelmez. Eğer faraza musibet gelse veya bana zulmedilse siz benden teberri ile kurtulamazsınız. O hal ile musibete ve tokada daha ziyade istihkak kesbedersiniz. Hem ne var ki evhama düşüyorsunuz?

Dördüncü Mesele: Şu nefiy zamanımda görüyorum ki hodfüruş ve siyaset bataklığına düşmüş bazı insanlar, bana tarafgirane, rakibane bir nazarla bakıyorlar. Güya ben de onlar gibi dünya cereyanlarıyla alâkadarım.

Hey efendiler! Ben imanın cereyanındayım. Karşımda imansızlık cereyanı var. Başka cereyanlarla alâkam yok. O adamlardan ücret mukabilinde iş görenler, belki kendini bir derece mazur görüyor. Fakat ücretsiz, hamiyet namına bana karşı tarafgirane, rakibane vaziyet almak ve ilişmek ve eziyet etmek; gayet fena bir hatadır. Çünkü sâbıkan ispat edildiği gibi siyaset-i dünya ile hiç alâkadar değilim; yalnız bütün vaktimi ve hayatımı, hakaik-i imaniye ve Kur’aniyeye hasr ve vakfetmişim. Madem böyledir, bana eziyet verip rakibane ilişen adam düşünsün ki o muamelesi zındıka ve imansızlık namına imana ilişmek hükmüne geçer.

Beşinci Mesele:

Dünya madem fânidir.

Hem madem ömür kısadır.

Hem madem gayet lüzumlu vazifeler çoktur.

Hem madem hayat-ı ebediye burada kazanılacaktır.

Hem madem dünya sahipsiz değil.

Hem madem şu misafirhane-i dünyanın gayet Hakîm ve Kerîm bir Müdebbir’i var.

Hem madem ne iyilik ve ne fenalık, cezasız kalmayacaktır.

Hem madem لَا يُكَلِّفُ اللّٰهُ نَف۟سًا اِلَّا وُس۟عَهَا sırrınca teklif-i mâlâyutak yoktur.

Hem madem zararsız yol, zararlı yola müreccahtır.

Hem madem dünyevî dostlar ve rütbeler, kabir kapısına kadardır.

Elbette en bahtiyar odur ki: Dünya için âhireti unutmasın, âhiretini dünyaya feda etmesin, hayat-ı ebediyesini hayat-ı dünyeviye için bozmasın, malayani şeylerle ömrünü telef etmesin, kendini misafir telakki edip misafirhane sahibinin emirlerine göre hareket etsin, selâmetle kabir kapısını açıp saadet-i ebediyeye girsin. (Hâşiye)

On Altıncı Mektup’un Zeyli

بِاس۟مِهٖ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

Ehl-i dünya sebepsiz, benim gibi âciz, garib bir adamdan tevehhüm edip binler adam kuvvetinde tahayyül ederek beni çok kayıtlar altına almışlar. Barla’nın bir mahallesi olan Bedre’de ve Barla’nın bir dağında, bir iki gece kalmaklığıma müsaade etmemişler. İşittim ki diyorlar:

“Said elli bin nefer kuvvetindedir, onun için serbest bırakmıyoruz.”

Ben de derim ki: Ey bedbaht ehl-i dünya! Bütün kuvvetinizle dünyaya çalıştığınız halde, neden dünyanın işini dahi bilmiyorsunuz? Divane gibi hükmediyorsunuz. Eğer korkunuz şahsımdan ise elli bin nefer değil belki bir nefer elli defa benden ziyade işler görebilir. Yani, odamın kapısında durup bana “Çıkmayacaksın!” diyebilir.

Eğer korkunuz mesleğimden ve Kur’an’a ait dellâllığımdan ve kuvve-i maneviye-i imaniyeden ise elli bin nefer değil, yanlışsınız! Meslek itibarıyla elli milyon kuvvetindeyim, haberiniz olsun! Çünkü Kur’an-ı Hakîm’in kuvvetiyle sizin dinsizleriniz dâhil olduğu halde, bütün Avrupa’ya meydan okuyorum. Bütün neşrettiğim envar-ı imaniye ile onların fünun-u müsbete ve tabiat dedikleri muhkem kalelerini zîr ü zeber etmişim. Onların en büyük dinsiz feylesoflarını, hayvandan aşağı düşürmüşüm. Dinsizleriniz dahi içinde bulunan bütün Avrupa toplansa Allah’ın tevfikiyle beni o mesleğimin bir meselesinden geri çeviremezler, inşâallah mağlup edemezler!

Weil dies aber nun einmal so ist, mische ich mich nicht in eure weltlichen Angelegenheiten ein. Doch sollt auch ihr euch nicht in meine Angelegenheiten einmischen, welche das Jenseits betreffen. Zudem ist diese eure Einmischung auch vergeblich.

Was Gott bestimmt hat (takdir-i huda), lässt sich nicht abwenden mit des Armes Kraft.

So besitzt doch die Gerechtigkeit einen unbeugsamen Arm, ein Antlitz, das sich nicht abwendet.

Über mich nähren die Weltleute in ganz ausnehmender Weise völlig irrige Vorstellungen, als ob sie mich fürchteten. Sie bilden sich ein, ich wäre, was ich gar nicht bin und selbst wenn ich es wäre, bildete es doch nicht den Gegenstand einer politischen Verfehlung und wäre gar kein Grund zur Anklage, Dinge wie die Würde eines Scheichs, Größe, Vornehmheit, Adel, ein Stammesfürst zu sein, Einfluss und eine persönliche Ausstrahlung zu besitzen, viele Anhänger zu haben, mit seinen Landsleuten Umgang zu pflegen, sich für die Ereignisse in dieser Welt zu interessieren, ja sogar politisch aktiv zu sein und das selbst auf Seiten der Opposition, Dinge, die gar nicht auf mich zutreffen und über die sie dennoch in Aufregung geraten. Ja, während sie schon darüber reden, diejenigen zu amnestieren, die noch im Gefängnis sitzen oder schon wieder draußen sind und die doch nach ihrer Meinung gar nicht für eine Amnestie in Frage kommen, verbieten sie mir selbst nahezu alles. Ein Mann von schlechtem Ruf und obzwar sein Ruhm schon vergänglich war, hat einmal das folgende schöne unvergängliche Wort geprägt:

Zulmün topu var, güllesi var, kalesi varsa

Hakkın da bükülmez kolu, dönmez yüzü vardır.

Ben de derim:

Ehl-i dünyanın hükmü var, şevketi var, kuvveti varsa

Kur’an’ın feyziyle, hâdiminde de

Şaşırmaz ilmi, susmaz sözü vardır;

Yanılmaz kalbi, sönmez nuru vardır.

Viele meiner Freunde haben mir ebenso wie der Kommandant, der mich überwachte, immer wieder die Frage vorgelegt:

Warum kommst du nicht um einen Ausweis nach, stellst keinen Antrag?

Meine Antwort: Es gibt fünf, sechs Gründe dafür, dass ich einen solchen Antrag nicht stelle und auch gar nicht stellen darf.

Erstens: Ich habe mich in die weltlichen Angelegenheiten der Weltleute nicht eingemischt, sodass ich nun in ihrer Schuld stünde und bei ihnen vorstellig werden müsste. Ich bin ein Schuldner der göttlichen Allmacht (qader-i Ilahi) und habe mich gegen sie versündigt, sodass ich nun bei ihr vorstellig werden muss.

Zweitens: Ich habe mit absoluter Sicherheit geglaubt und erkannt, dass diese Welt eine Herberge ist, die sich schnell verwandelt. Deswegen ist sie keine wahre Heimat. Das ist überall das gleiche. Da ich aber nun einmal nicht ewig in meiner Heimat (Bitlis) bleiben kann, bringt es auch gar nichts ein, sich vergeblich darum zu bemühen, dorthin zu gelangen. Es ist nun einmal jeder Platz einer Herberge gleich. Ist aber der Herr (sahib) dieser Herberge in Seiner Barmherzigkeit (rahmet) mir freundlich gesinnt, so ist mir jedermann freundlich gesinnt und jeder Platz ist mir ein freundlicher Ort. Ist Er mir aber nicht freundlich gesinnt, so lastet mir jeder Ort auf der Seele (qalb) und jedermann ist mein Feind.

Drittens: Ein Anmeldeantrag kann nur im Rahmen des Gesetzes erfolgen. Doch seit sechs Jahren hat man mich stets nur mit Willkür behandelt und außerhalb der Gesetze gestellt. Nach dem Gesetz für die Verbannten wurde ich nicht behandelt. Man hat mich so betrachtet, als sei ich vom bürgerlichen Recht, ja sogar von den Menschenrechten ausgeschlossen. Es ist daher einfach widersinnig, im Namen des Gesetzes bei denen einen Antrag auf Anmeldung einzureichen, die sich selbst gesetzwidrig verhalten.

Viertens: In diesem Jahr hat der Herr Distriktsdirektor in meinem Namen einen Antrag eingereicht, mit der Bitte, mir für einige Tage in Badre, einem zur Stadtgemeinde von Barla gehörigen Stadtbezirk, Aufenthalt und Luftveränderung zu gestatten. Man hat mir diese Aufenthaltsgenehmigung nicht erteilt. Wenn aber bereits bei derart unwichtigen Angelegenheiten ein Antrag abgelehnt wird, wie kann ich denn dann bei solchen Leuten noch vorstellig werden? Wollte ich bei ihnen noch einen Antrag einreichen, wäre dies eine fruchtlose Erniedrigung in einer entwürdigenden Lage.

Fünftens: Gegenüber Leuten, die Unrecht (haqsızlığı) für Recht (haq) hinstellen, sein Recht zu fordern und bei ihnen vorstellig zu werden, ist eine Ungerechtigkeit (haqsızlık). Es wäre eine Respektlosigkeit (hurmetsizlik) gegenüber der Gerechtigkeit. Eine solche Ungerechtigkeit und eine solche Respektlosigkeit gegenüber dem Recht will ich nicht begehen und damit Friede. {Selam! = Gruß beim Abschiednehmen (A.d.Ü.).}

Sechster Grund: Die Schwierigkeiten, die Weltleute mir bereiten, haben keine politischen Gründe. Denn diese Leute wissen, dass ich mich nicht in die Politik einmische, dass ich die Politik fliehe. Vielleicht gehen ihre Schikanen bewusst oder unbewusst auf die Rechnung ihres Atheismus, weil ich doch dem Glauben (din) verbunden bin. Wenn dies aber so ist, dann hieße, bei ihnen vorstellig zu werden, sich mit Bedauern vom Glauben (din) abzuwenden und statt seiner dem Atheismus in die Arme zu werfen.

Wollte ich aber bei ihnen vorstellig und kniefällig werden, so würde mich dennoch die Allmacht (qader-i Ilahi) Gottes in ihrer Gerechtigkeit (adil) durch ihre eigene Hand bestrafen. Denn sie schikanieren mich ja, weil ich ein im Glauben (diyanet) gebundener Mensch bin. Denn nach (Gottes) Bestimmung (Qader) werde ich gepeinigt, weil mein religiöses Leben (diyanet) und meine Aufrichtigkeit (ikhlas) fehlerhaft sind und ich ab und zu einmal versucht habe, mich bei Weltleuten beliebt zu machen.

Wenn dies aber so ist, dann gibt es hier und jetzt keine Rettung vor dieser Pein. Wollte ich aber bei diesen Weltleuten vorstellig werden, so sagte mir Gottes Bestimmung (Qader): "Du Heuchler (riyakar)! Verkoste nun die Strafe dafür, dass du dich zu ihnen hingewandt hast!" Wenn ich mich aber ihnen nicht zuwende, dann sagen die Weltleute: "Du willst uns nicht kennen. Nun denn, so lass es und plage dich weiter!"

Siebenter Grund:Es ist bekannt, dass die Aufgabe eines Beamten darin besteht, denjenigen, welche gesellschaftlichen Schaden zufügen, keinen Platz einzuräumen und denen, welche ihm dienen, Hilfe zu gewähren. Dennoch kam jener Beamte, bei dem ich unter Kuratel gestellt wurde, während ich einmal einem alten Mann, der als Gast zu mir gekommen war und schon am Rande des Grabes stand, die Süße des Geheimnisses (latif) darbot, das der Glaube (iman) im لاٰۤ اِلٰهَ إِلَّا اللّٰه "La ilaha illa'llah (Niemand und nichts ist anbetungs- und verehrungswürdig außer Gott allein)" in sich enthält, obwohl er lange Zeit nicht mehr bei mir gewesen war, zu mir, so als habe er mich gerade eben auf frischer Tat ertappt und als ob ich ein Verbrechen begangen hätte. Er hat diesen armen alten Mann, der mir aufrichtig (ikhlas) zuhörte, frustriert und leer ausgehen lassen und mich selbst auch noch in Wut gebracht. Dabei gab es hier noch einige andere Leute, denen er gar keine Beachtung schenkte. Als es schließlich so weit kam, dass sie in ihrer Sittenlosigkeit (edebsizlik) im gesellschaftlichen Leben des Dorfes ihr Gift verstreuten, hat er auch noch begonnen, ihnen seine Sympathie und seine Anerkennung zu bezeigen.

Dabei ist doch allgemein bekannt, dass ein Mann, und säße er auch für hundert Verbrechen im Kerker, jederzeit mit den Wache habenden Beamten sprechen kann, seien sie nun Offiziere oder einfache Soldaten. Doch schon seit einem Jahr gehen sowohl der Befehlshaber als auch der wachhabende Beamte von der Nationalregierung, also zwei hohe Persönlichkeiten, jedes Mal an meiner Zelle vorüber, ohne sich auch nur im geringsten um mich zu kümmern oder gar nach mir zu erkundigen. Ich hatte zunächst einmal vermutet, das läge vielleicht daran, dass sie mir feindlich gesinnt sind. Später wurde mir dann klar, dass sie in ihrem Wahn vor mir davonlaufen, als wollte ich sie verschlingen.

Eine solche Regierung, die aus derartigen Leuten zusammengesetzt ist und solche Beamten beschäftigt, überhaupt noch eine Regierung nennen zu wollen, sie als Meldebehörde anzuerkennen und dort vorstellig zu werden, widerspricht dem gesunden Menschenverstand, ist eine fruchtlose Erniedrigung. Der Alte Said hätte mit (dem französischen Dichter) Antere dazu gesagt:

مَاۤءُ الْحَيَاةِ بِذِلَّةٍ كَجَهَنَّمَ * وَ جَهَنَّمُ باِلْعِزِّ فَخْرُ مَنْزِلىِ {"Wasser des Lebens in Erniedrigung ist wie die Hölle; Hölle in Ehren ist ein Ort, stolz darauf zu sein."}

Es gibt den Alten Said nicht mehr. Der Neue Said aber hält es für sinnlos, mit den Weltleuten Umgang zu pflegen. Möge ihre Welt sie den Kopf kosten! Mögen sie mit mir machen, was sie wollen! Am Tag des Großen Gerichtes wird er mit ihnen vor den Richter kommen, sagt er und schweigt.

Entsprechend dem Grundsatz: "Die Folge gesetzloser Liebe (ghayr-i meshru bir muhabbet) ist gnadenloser Hass (merhametsiz bir adavet)." wird die Allmacht Gottes (qader-i Ilahi) in ihrer Gerechtigkeit (adil) mich durch die ungerechte Hand dieser Weltleute bestrafen, wenn ich ihnen meine Sympathie erweise, obwohl sie derer doch gar nicht würdig sind. So denke ich denn, dass ich diese Strafe verdient habe und schweige.

Denn als ich während des Ersten Weltkrieges Kommandeur eines Freiwilligenregimentes war, habe ich mich zwei Jahre lang eingesetzt und gekämpft. Ich habe unter dem Befehl vom Enver Pascha und seinem Obersten Kommandanten wertvolle Schüler und Freunde geopfert. Ich wurde verwundet und gefangen. Nach meiner Entlassung aus der Gefangenschft habe ich mich durch meine "Sechs Schritte (Hutuvat-i Sitte)" und andere, ähnliche Werke in Gefahr gebracht und zu der Zeit, als die Engländer Istanbul besetzt hielten, den Engländern vor den Kopf gestoßen. So habe ich damals denen, die mich heute schikanieren und grundlos gefangen halten, Hilfe geleistet. So lohnen sie mir heute diese meine Hilfe auf diese ihre Weise. All die Strapazen und Schwierigkeiten unter denen ich in russischer Gefangenschaft drei Jahre lang gelitten habe, haben mir hier meine "Freunde" in drei Monaten zugefügt.

Denn die Russen haben mir damals, als ich noch Kommandant eines kurdischen Freicorps war und obwohl sie mich als Kosakenmörder und Gefangenenschlächter betrachteten, nicht verboten, Unterricht abzuhalten. So habe ich damals den meisten der 90 Offiziere, die meine Kriegskameraden waren, Unterricht erteilt. Einmal kam auch der russische Kommandant und hörte mit zu. Weil er kein türkisch verstand, glaubte er, ich gäbe politischen Unterricht. So verbot er mir dies zunächst, erteilte mir aber später doch wieder die Erlaubnis. Auch haben wir noch im selben Winter einen Raum als Moschee hergerichtet. Ich habe dort als Imam gedient. Man hat uns nicht dabei gestört. Man hat Besuche mir nicht untersagt. Eine Nachrichtensperre gab es nicht.

Doch meine heutigen "Freunde", obwohl sie doch meine Landsleute und Mitgläubigen sind und Männer, denen im Glauben einen Dienst zu erweisen ich mich bemühe und die doch wissen, dass ich mich nicht für Politik interessiere und um weltliche Angelegenheiten mich nicht kümmere, haben mich nicht nur drei, nein sechs Jahre lang gefangen gehalten, mich grundlos schikaniert und mir jeden Umgang verboten. Sie haben mir den Unterricht verboten, obwohl meine Papiere in Ordnung sind, ja sogar Privatstunden in meinem eigenen Zimmer untersagt und mich von der Außenwelt abgeschottet. Ja sie haben mir sogar ungeachtet meiner Urkunden und Diplome meinen Gebetsraum verboten, den ich mir selbst hergerichtet hatte und in dem ich vier Jahre lang Imam gewesen bin. Ja, sie erlaubten mir jetzt noch nicht einmal, den drei Leuten, die meine Glaubensbrüder sind und mit mir eine feste Gemeinschaft bilden, ganz privat Imam zu sein, damit mir der Lohn des Gemeinschafsdienstes versagt bleibe.

Selbst wenn irgendjemand gegen meinen eigenen Willen etwas Gutes zu mir sagt, wird der Beamte, der mich überwachen soll, blass vor Neid und rot vor Wut und ergreift gewissenlos Maßnahmen, um meinen Einfluss zu brechen und schikaniert mich in der Absicht, bei seinen Vorgesetzten besser angeschrieben dazustehen.

Bei wem anders soll also nun ein Mann in meiner Lage vorstellig werden, außer bei Gott dem Gerechten? Wenn der Richter selber zugleich auch der Ankläger ist, bei wem denn soll man da noch seine Klage vorbringen? Komm nun und sprich zu mir, was ich in diesem Falle sagen sollte!? Was du auch sagen magst... ich halte dem entgegen: Es gibt unter diesen meinen Freunden viele Heuchler (munafiq). Ein Heuchler (munafiq) ist schlimmer als ein Ungläubiger (kafir). Darum verursachen sie mir Qualen, die mir die Russen nicht zugefügt haben.

Oh ihr Unglückseligen! Was habe ich euch denn getan oder tue ich denn? Ich erweise euch einen Dienst zur Rettung eures Glaubens und für eure Ewige Glückseligkeit! Mein Dienst war also nicht lauter und rein. Weil ich ihn nicht um Allahs willen verrichtet habe, ist nun eine Gegenreaktion eingetreten. Im Gegenzug kränkt ihr mich nun bei jeder Gelegenheit... Sicherlich werden wir uns vor dem Großen Gericht wiedersehen!...

حَس۟بُنَا اللّٰهُ وَنِع۟مَ ال۟وَكٖيلُ ۝ نِع۟مَ ال۟مَو۟لٰى وَنِع۟مَ النَّصٖيرُ derim. {"Es genügt uns Allah und Er ist unser bester Anwalt (wakil), unser bester Herr (maula) und unser bester Helfer (nasir)."} sage ich!

اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى {"Der Beständige ist Er, der bleibt und besteht."}

Said Nursî

---

Barla Hayatı ⇐ | Tarihçe-i Hayat | ⇒ Kastamonu Hayatı

---