The Twelfth Ray

[Part of the Defence Speeches Given in Denizli Court](*)

...

Yes, we are a society and we are a society which every century has had three hundred and fifty million [now one and a half thousand million] members. Every day through the five obligatory prayers, its members demonstrate with complete veneration their attachment to the principles of that sacred society. Through the sacred programme of The believers are but a single brotherhood,(*)they hasten to assist one another with their prayers and spiritual gains.

We are members of that sacred, vast society, and our particular duty is to teach the believers in certain, verified fashion the Qur’anic truths of belief, and save them and ourselves from eternal extinction and everlasting solitary confinement in the Intermediate Realm.

We have absolutely no connection with any worldly, political, scheming society or clandestine group, or the covert organizations concerning which on no grounds whatsover we have been charged; we do not condescend to such things.

...

If we had had any desire to interfere in worldly affairs, it would not have been with such buzzing like a fly, it would have exploded like the firing of a cannon.

To accuse someone who defended himself vehemently in the Military Court and in the office of the Speaker of the National Assembly in the presence of an angry Mustafa Kemal, of hatching plots for eighteen years without allowing anyone to be aware of it, is certainly due to some grudge or hatred. In this question, the Risale-i Nur should not be attacked because of my personal faults or those of some of my brothers. It is bound directly to the Qur’an, and the Qur’an is bound to the Sublime Throne, so who could dare to stretch out his hand there and unfasten those strong ropes?

Moreover, the Risale-i Nur, whose blessings —material and spiritual— for this country, and its exceptional service, are alluded to by thirty-three of the Qur’an’s verses, by three predictions of Imam ‘Ali (May God be pleased with him), and the certain news of Gawth al-A‘zam (May his mystery be sanctified), may not be held responsible for our petty, personal faults; it cannot be and should not be. Irreparable harm will otherwise come to this country, both material and spiritual.(*)

God willing, the aggression and plots against the Risale-i Nur of some evil- minded atheists will be foiled, for its students cannot be compared with others; they cannot be scattered or made to give it up; through God’s grace, they will not be defeated. They have won the regard of this nation, as though they were vital for it, and are found everywhere; even if the Qur’an had not prevented them from physical defence, they still would not get involved in minor, fruitless incidents like those of Shaykh Said and Menemen.(*)so as to give it to the departments of government in Ankara. Read and study it carefully; if your heart (I cannot speak for your soul) does not affirm me, I shall remain silent in the face of whatever insults and torment you inflict on me in the solitary confinement in which I am now held!

In Short: Either leave the Risale-i Nur completely free, or smash this powerful and irrefutable truth if you can! Up to now, I have not thought of you and your world. And I was not going to think of it, but you forced me, and perhaps even Divine Determining sent us on this way in order to warn you. As for us, we resolved to take as our guide the sacred rule, ‘Whoever believes in Divine Determining is saved from grief,’ and to meet all our difficulties with patience.

Prisoner

Said Nursî

In His Name, be He glorified!

Saying that we are “corrupting religion,” they have censured us for compiling a Hizb al-Qur’ani, like a large An‘am,(*)out of hundreds of well-known verses which are the particular sources of the Risale-i Nur, although this is an Islamic custom that has been practised since the time of the Prophet.

They also want to convict us in connection with the Treatise On Islamic Dress, for which I have already served a year’s sentence, and which was being treated as confidential, and as recorded in the police report, was pulled out from under the firewood — they want to show that it was written and published this year.

Also, I said strong words to the person (Mustafa Kemal) who was leader of the Government in Ankara; I criticized him to his face and he did not respond but remained silent; yet the natural, necessary, and confidential criticisms I made of him after his death while explaining the meaning of a Hadith which indicated his error, were held to be a crime. But what importance has the sake of someone who is dead and no longer has any connection with the Government besides the sake of the nation and government and the laws of justice, which are a manifestation of Divine sovereignty?

Moreover, freedom of conscience, which is one of the principles of the Government of the Republic that we have most relied on and defended ourselves with, has been made the basis of charges against us; as though we oppose the principle of freedom of conscience.

Another thing is attributed to me in the police report, which has never ever occurred to me, that since I criticize the evils and faults of modern civilization, I do not accept the use of the radio,(*)aeroplanes, and the railway; I am accused of opposing modern progress.

God willing, the fair-minded, just Denizli public prosecutor and court will make analogies with the above examples and show how unjust are these proceedings, and attach no importance to the unfounded suspicions in those reports.

The most extraordinary of them is this, that the public prosecutor in another trial asked me: “You said in the confidential Fifth Ray that the army would save itself from the leadership of that fearsome person.

Your intention was to incite the army to rebel against the Government.” I replied: “What I meant was that the commander would either die or would be transferred, and the army would be saved from his domination.” How can a treatise that is both extremely confidential, and copies of which have come into my possession only twice in eight years and then been lost, and expounds a universal meaning of a Hadith about the end of time, and was originally written long ago, and moreover one single soldier has not seen — how can such a treatise be the reason for such charges? army would save itself from the leadership of that fearsome person. Your intention was to incite the army to rebel against the Government.” I replied: “What I meant was that the commander would either die or would be transferred, and the army would be saved from his domination.” How can a treatise that is both extremely confidential, and copies of which have come into my possession only twice in eight years and then been lost, and expounds a universal meaning of a Hadith about the end of time, and was originally written long ago, and moreover one single soldier has not seen — how can such a treatise be the reason for such charges?

The strangest of all was this, that I said in one place that Almighty God’s great bounties of the aeroplane, railway, and radio should be responded to with great thanks, yet mankind had not done this and had rained down bombs on men’s heads with the planes. While thanks for the vast bounty of the radio would be shown by making it a universal million-tongued reciter of the Qur’an which would allow people all over the earth to listen to the Qur’an. And in the explanations in the Twentieth Word of Qur’anic predictions about the wonders of civilization, I said concerning the allusions of one verse that the unbelievers would defeat the Islamic world by means of the railway. Although I urged Muslims to work towards these wonders, I am accused at the end of the indictment because of the previous public prosecutor’s malice, of “opposing modern advances like the railway, aeroplane, and radio.”

Also, although it has absolutely no connection, someone had said about the name Risaletü’n-Nur, which is another name for the Risale-i Nur, that “it is ‘a message’ (risalet) inspired from the light of the Qur’an;” and attaching a wrong meaning from another place in the indictment, they made it into another charge, as though I had said “the Risale-i Nur is a Divine Messenger.”

Also, I have proved decisively in twenty places in my defence that we would not make religion, the Qur’an, and the Risale-i Nur tools of anything, even in the face of the whole world, and we could not, and that we would not change a single of their truths for all the world, and that is how we are in fact. Over these last twenty years there are thousands of evidences of this. Since it is thus, we declare with all our strength:

For us God suffices and He is the Best Disposer of Affairs.(*)

Said Nursî

In His Name, be He glorified!

A Supplement to My Objections to the Indictment

[Those addressed by these objections are not Denizli Court and the public prosecutor, but the malicious, suspicious officials, chiefly the Isparta and Inebolu prosecutors, who with their false and inaccurate records, were the cause of the extraordinary indictment against us here.]

Firstly: The Risale-i Nur students, who are innocent and not in any way involved in politics, have unimaginably and on no grounds whatsoever been called a political society, and the unfortunates who have joined that circle and have no aim other than belief and the hereafter, have been considered guilty of being disseminators of that society, or active officers or members of it, or of reading the Risale-i Nur or teaching it or writing it out, and have been sent to trial.

A certain proof of how far this is from the essence of justice is that although according to the principles of freedom of thought and freedom of study it is not considered a crime to read the harmful works of Doctor Dozy(*)and other atheists hostile to Islam, it is counted a crime for those people needy for the truths of the Qur’an and belief to read and write out the Risale-i Nur, which teaches those truths as brilliantly as the sun. In addition, only a few sentences from two or three treatises out of hundreds, which we had held to be confidential so that no wrong meaning be ascribed to them and had not permitted to be published, were made the pretext for our indictment. Whereas with one exception, Eskişehir Court had scrutinized those treatises, seen what they necessitated. As for the exception, I gave an extremely decisive answer to it in both my petition, and my objections to Eskişehir Court, and it was proved in twenty respects that “we have light, not the club of politics.” Nevertheless, those unfair prosecutors inferred that the three or four sentences in three confidential and unpublished treatises could be extended to the whole Risale-i Nur, and accused myself and those who read and write the Risale-i Nur of contesting the government.

I call to witness my close friends and those who meet with me, and I swear that apart from two Presidents, one deputy, and the Governor of Kastamonu, for more than ten years, I have not known who the members and ministers of the Government are, or its leaders, officials and deputies, and I have not had the slightest curiosity to find out. Is it at all possible for a person not to know the people he is contesting and not to be curious about them, for him not to know if they are friend or foe, and to attach no importance to finding out? It is clearly understood from this that they are concocting completely baseless pretexts to convict me whatever happens.

Since that is how it is, I say not to the court here, but to those unjust people: I don’t give tuppence for the severest penalty you can inflict on me; it has no importance. For I am seventy years old and at the door of the grave. It is great good fortune for me to exchange one or two years of persecuted, innocent life for the rank of martyrdom. Through the thousands of proofs of the Risale-i Nur, I believe absolutely certainly that for us death consists of discharge papers. If we are to be executed, one hour’s distress would be the key to eternal happiness and mercy.

But you unjust people who confuse the judiciary on account of atheism and preoccupy the Government with us for no reason! Know certainly that you will be condemned to eternal annihilation and everlasting solitary confinement, and tremble! I see you will be made to pay for it many times over. I pity you even.

Yes, death, which has emptied this city a hundred times into the graveyard, certainly has greater demands than life. And the question of people being saved from being executed by it is the most pressing and most important they face and their most essential and certain need. Even lunatics, therefore, would understand that in the eyes of reality and justice those who accuse on petty pretexts the Risale-i Nur students, who have found this solution for themselves, and the Risale-i Nur, which provides it supported by thousands of proofs, themselves become the object of accusation.

There are three matters which deceive these unjust people, leading them to suspect the Risale-i Nur students are a political society, with which they have absolutely no connection:

The First: Ever since early days, my students have been passionately attached to me, like brothers, and this has given rise to suspicions of a political society.

The Second: Some of the Risale-i Nur students have acted like the groups within the Islamic community, the same as everywhere and as is permitted by the laws of the Republic, and this has been supposed to be a society. But the intention of those three or four students was not some sort of political society, it was purely sincere brotherhood in the service of belief and a solidarity which looks to the hereafter.

The Third: Since those unjust people know themselves to be misguided and lovers of the life of this world, and since they find some of the laws of the land convenient for themselves, they say to themselves: “Doubtless, Said and his friends are opposed to us and to the laws of the Government which are favourable to our ‘civilized’ illicit passions. They must therefore have a political society which is antagonistic to us.”

So I say to them: You unfortunates! If the world had been eternal and man was going to remain in it for ever, and if man’s duties had consisted only of politics, there might possibly have been some meaning in these slanders of yours. And if I had embarked on this matter for political ends, you would have found not ten sentences in a hundred treatises, but a thousand, to be combative and connected with politics. And if to suppose the impossible, like you we were working with all our strength for worldly aims, pleasures, and politics —which even Satan could not make anyone believe and accept— even if it was thus, since there is nothing these twenty years to suggest this, and the Government looks to the hand and not the heart, and all governments have fierce opponents; then still there is nothing with which we can be charged according the laws of justice. My final word is:

God suffices me, there is no god but He; in Him do I place my trust — He the Sustainer of the Throne [of Glory] Supreme!(*)

Said Nursî

In His Name, be He glorified!

[I quote exactly an old memory and subtle matter of defence which was not disclosed in Eskişehir Court, and not officially recorded, and was not even written in my defence.]

They asked me there:

“What do you think about the Republic?”

I replied: “My biography, which you have in your possession, proves that I was a religious republican before any of you, with the exception perhaps of the Chairman of Eskişehir Court, was born. A summary of it is this:

like now, at that time I was living in seclusion in an uninhabited tomb. Someone would bring me soup and I used to give breadcrumbs to the ants. I used to eat my bread with the soup. Some people heard of this and asked me about it, and I told them: “The ant and bee nations are republicans; I give the ants the breadcrumbs out of respect for their republicanism.” So they said: “You are opposing the early leaders of Islam.” I replied: “The Rightly-Guided Caliphs were both Caliph and presidents of the republic. Surely Abu Bakr the Veracious (May God be pleased with him), the Ten Promised Paradise, and the Companions of the Prophet were like presidents of the republic. But it was not some meaningless title; they were leaders of a religious republic the meaning of which was true justice and the freedom of the Shari‘a.”

Mr. Prosecutor and Members of the Court! You are accusing me of holding an idea the opposite of which I have held for fifty years. If you are asking about the secular republic, what I understand by it is that secularism means being unbiased; that is, in accordance with the principle of freedom of conscience, it refers to a government that does not interfere with religiously-minded and pious people, the same as it does not interfere with the irreligious and dissolute. I have withdrawn from political and social life for ten, and now its twenty, years. I do not know the state of the Government of the Republic. If, God forbid, it has taken on a fearsome form whereby, on account of irreligion, it promulgates laws indicting those who work for their belief and lives in the hereafter, I proclaim to you fearlessly and warn you:

if I had a thousand lives, I would be ready to sacrifice all of them for belief and the hereafter. Do whatever you like, my last word is For us God suffices and He is the Best Disposer of Affairs. In the face of your sentencing me unjustly to capital punishment or life imprisonment I say:

as the Risale-i Nur has discovered and proved certainly, I am not being executed but discharged from my duties; I am going to the world of light and abode of bliss. As for you, you unfortunates who persecute us on behalf of misguidance! Since I know that you are being sentenced to eternal annihilation and everlasting solitary confinement, I am prepared to surrender up my spirit with perfect ease of mind, having taken my revenge on you completely.

Prisoner

Said Nursî

In His Name, be He glorified!

Sirs!

I have formed the certain opinion as a result of numerous indications that we have been attacked not for ‘breaching public security by exploiting religious feelings’ on behalf of the Government, but behind a tissue of lies, on behalf of atheism, because of our belief and our service to belief and public order.

One proof of this out of many is that despite twenty thousand people reading and accepting the twenty thousand copies of the parts of the Risale-i Nur over twenty years, public security has not been breached by students of the Risale-i Nur on any occasion whatsover, and no such incident has been recorded by the Government, and neither the former nor the present courts have found such a incident. Whereas, had there been any such widespread, powerful propaganda, it would have become apparent within twenty days. That is to say, contrary to the principle of freedom of conscience, Article 163 of this ambiguous law,(*)which embraces all who give religious counsel, is a bogus mask. Atheists deceive certain members of the Government, confuse the legal establishment, and want to crush us whatever happens.

Since the reality of the matter is this, we say with all our strength: o wretches who sell religion for the world and have fallen into absolute unbelief! Do whatever you can! Your world will be the end of you! Let our heads also be sacrificed for a truth that hundreds of millions of heads have been sacrificed for! We are ready for any penalty and for our execution! In this situation, being outside prison is a hundred times worse than being inside it. Since there is no freedom at all —neither religious freedom, nor freedom of conscience, nor scholarly freedom— under the absolute despotism that confronts us, for those with honour, the people of religion and supporters of freedom, there is no solution apart from death or entering prison. We say, To God do we belong, and to Him is our return,(*)and we trust in our Sustainer.

Mevkuf

Said Nursî

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ

Mahkeme Reisi Ali Rıza Beyefendi!

Hukukumu müdafaa etmek için ehemmiyetli bir talebim ve bir ricam var. Ben yeni harfleri bilmiyorum ve eski yazım da pek nâkıstır hem beni başkalarla görüştürmüyorlar, âdeta tecrid-i mutlak içindeyim. Hattâ iddianame, on beş dakikadan sonra benden alındı. Hem avukat tutmak iktidarım yok. Hattâ size takdim ettiğim müdafaatımın, çok zahmetle, bir kısmını gizli olarak ancak yeni harf ile bir suretini alabildim. Hem Risale-i Nur’un bir nevi müdafaanamesi ve mesleğinin hülâsası olan Meyve Risalesi’nin bir suretini müddeiumuma vermek için ve bir iki suretini Ankara makamatına göndermek için yazdırmıştım. Birden onları elimden aldılar, daha vermediler. Halbuki Eskişehir Adliyesi, bize bir makineyi hapse gönderdi. Biz müdafaatımızı onda, yeni harfle bir iki nüsha yazdık hem o mahkeme dahi yazdı.

İşte ehemmiyetli talebim: Ya bize bir makineyi siz veriniz veya bize müsaade ediniz, biz celbedeceğiz. Tâ ki hem müdafaatımı hem Risale-i Nur’un müdafaanamesi hükmündeki risaleyi yeni harfle iki üç suretini alıp hem Adliye Vekâletine hem Heyet-i Vekileye hem Meclis-i Mebusana hem Şûra-yı Devlete göndereceğiz. Çünkü iddianamede bütün esas, Risale-i Nur’dur ve Risale-i Nur’a ait dava ve itiraz, cüz’î bir hâdise ve şahsî bir mesele değil ki çok ehemmiyet verilmesin. Belki bu milleti ve memleketi ve hükûmeti ciddi alâkadar edecek ve dolayısıyla âlem-i İslâm’ın nazar-ı dikkatini ehemmiyetli bir surette celbedecek bir küllî hâdise hükmünde ve umumî bir meseledir.

Evet, Risale-i Nur’a perde altında hücum eden, ecnebi parmağıyla bu vatandaki milletin en büyük kuvveti olan âlem-i İslâm’ın teveccühünü ve muhabbetini ve uhuvvetini kırmak ve nefret verdirmek için siyaseti dinsizliğe âlet ederek perde altında küfr-ü mutlakı yerleştirenlerdir ki hükûmeti iğfal ve adliyeyi iki defadır şaşırtıp der: “Risale-i Nur ve şakirdleri, dini siyasete âlet eder, emniyete zarar ihtimali var.”

Hey bedbahtlar! Risale-i Nur’un gerçi siyasetle alâkası yoktur fakat küfr-ü mutlakı kırdığı için küfr-ü mutlakın altı olan anarşiliği ve üstü olan istibdad-ı mutlakı esasıyla bozar, reddeder. Emniyeti, asayişi, hürriyeti, adaleti temin ettiğine yüzer hüccetlerden biri, bu müdafaanamesi hükmündeki Meyve Risalesi’dir. Bunu âlî bir heyet-i ilmiye ve içtimaiye tetkik etsinler, eğer beni tasdik etmezlerse ben her cezaya ve işkenceli idama razıyım!

Mevkuf

Said Nursî

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ

Reis Beyefendi!

Kararnamede üç madde esas tutulmuş:

Birisi: Cemiyettir. Ben buradaki bütün Risale-i Nur şakirdlerini ve benimle görüşenleri veya okuyan ve yazanlarını aynıyla işhad ediyorum, onlardan sorunuz ki ben hiçbirisine dememişim: “Bir cemiyet-i siyasiye veya cemiyet-i nakşiye teşkil edeceğiz.”

Daima dediğim budur: Biz imanımızı kurtarmaya çalışacağız. Umum ehl-i iman dâhil oldukları ve üç yüz milyondan ziyade efradı bulunan bir mukaddes cemaat-i İslâmiyeden başka mabeynimizde medar-ı bahis olmadığını ve Kur’an’da “hizbullah” namı verilen ve umum ehl-i imanın uhuvveti cihetiyle kendimizi, Kur’an’a hizmetimiz için hizbü’l-Kur’an, hizbullah dairesinde bulmuşuz. Eğer kararnamede bu mana murad ise bütün ruhumuzla, kemal-i iftiharla itiraf ederiz. Eğer başka manalar murad ise onlardan haberimiz yoktur!

İkinci Madde: Kararnamenin itirafıyla, Kastamonu Zabıtasının rapor ve tasdikiyle, hiç neşrolunmayacak tarzda odun ve kömür yığınları altında ve mıhlı sandıklarda bulunan ve Eskişehir Mahkemesinin tetkikinden ve tenkidinden geçen ve bir hafif cezayı çektiren ve kat’iyen mahrem tutulan Tesettür Risalesi ve Hücumat-ı Sitte ve Zeyli Risalesi gibi kitaplardan bazı cümlelerine yanlış mana vererek dokuz sene evvelki zamana bizi götürüp cezasını çektiğimiz suç ile mes’ul etmek istiyor.

Üçüncü Madde: Kararnamede kaç yerinde: “Devletin emniyetini ihlâl edebilir veya yapabilir.” gibi tabirlerle imkânat, vukuat yerinde istimal edilmiş. Herkes mümkündür ki bir katl yapsın, bu imkân ile mes’ul olabilir mi?

Mevkuf

Said Nursî

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ

Reis Beyefendi!

Ankara makamatına ve Reisicumhura istida suretinde gönderdiğim müdafaanamemi ve Başvekâletin de bunu ehemmiyetle kabul ettiklerini gösteren cevabî mektubunu rabten sunuyorum, takdim ederim. Makam-ı iddianın aleyhimizde beyan ettiği asılsız, ittihamkârane evhamın kat’î cevapları bu müdafaatımda vardır. Sair yerlerin garazkârane ve sathî zabıtnamelerine bina edilen buranın ehl-i vukuf raporunda hilaf-ı vaki ve mantıksız çok sözler vardır ki onlara karşı da bu itiraznamem takdim edilmişti. Ezcümle:

Size evvelce arz ettiğim gibi Eskişehir Mahkemesine, 163’üncü madde ile beni mahkûm etmek istedikleri zaman demiştim: Hükûmet-i cumhuriyenin iki yüz mebusu içinde aynı rakam 163 mebusun imzalarıyla Van’daki dârülfünunuma (medreseme) yüz elli bin banknot tahsisat kabul etmeleri ve onun ile hükûmet-i cumhuriyenin bana karşı teveccühü, bu 163’üncü maddeyi hakkımda hükümden ıskat ediyor, dediğim halde o ehl-i vukuf “163 mebus Said aleyhinde takibat yapmışlar.” diye tahrif etmiş.

İşte makam-ı iddia da bu ehl-i vukufun böyle bütün bütün asılsız ittihamlarına binaen bizi mes’ul tutuyor. Halbuki meclisinizin kararıyla, en yüksek heyet-i ilmiye ve fenniyenin tetkikine ve tahkikine havale edilen Risale-i Nur’un bütün eczaları tetkikten sonra bi’l-ittifak, hakkımızda verdiği kararda: “Said’in ve Risale-i Nur şakirdlerinin yazılarında dini, mukaddesatı âlet edip devletin emniyetini ihlâle teşvik veya bir cemiyet kurmak ve hükûmete karşı bir sû-i maksadı bulunmak kasdında olduğunu gösterir bir sarahat ve emare olmadığını ve Said’in şakirdleri, muhaberelerinde hükûmete karşı kötü bir kasd beslemek, bir cemiyet kurmak veya tarîkat gütmek fikriyle hareket etmedikleri anlaşılmaktadır.” diye müttefikan karar vermişler.

Hem ehl-i vukuf “Said Nursî’nin yüzde doksan risalesi hem samimi hem hasbî hem ilim ve hakikat ve din esaslarından hiçbir cihetle ayrılmamışlar; bunlarda dini âlet etmek veya cemiyet teşkil etmekle emniyeti ihlâl hareketinin bulunmadığı sarîhtir. Şakirdlerin birbiriyle ve Said Nursî’yle muhabere mektupları da bu nevidendirler. Beş on mahrem ve şekvalı ve gayr-ı ilmî olan risalelerden başka bütün risaleleri her biri bir âyetin tefsiri ve bir hadîs-i şerifin hakikati namına yazılmışlardır. Din, iman, Allah, peygamber, âhiret akidelerini ve ibarelerini açıkça anlatmak için temsiller ile yazılmış ve ilmî görüşleri ve ihtiyarlara ve gençlere ahlâkî öğütler ve hayat tecrübesinden alınmış ibretli vak’aları ve faydalı menkıbeleri ihtiva eden mevcudun yüzde doksanını teşkil eden risalelerdir. Hükûmete ve idareye ve asayişe ilişecek hiçbir ciheti yoktur.” diye müttefikan karar vermişlerdir.

İşte makam-ı iddia, bu yüksek ehl-i vukufun raporuna bakmayarak eski ve müşevveş ve nâkıs rapora binaen acib tarzlarda bizi ittiham etmesinden hakikaten fevka’l-had müteessir bulunmaktayız. Bu insaflı mahkemenin müsellem insaflarına elbette yakıştırmayız.

Hattâ –temsilde hata olmasın– bir Bektaşî’ye: “Ne için namaz kılmıyorsun?” demişler. O da: “Kur’an’da لَا تَق۟رَبُوا الصَّلٰوةَ var.” demiş. Ona demişler: “Bunun arkasını, yani وَ اَن۟تُم۟ سُكَارٰى yı da oku.” denildiğinde “Ben hâfız değilim.” demiş olması kabîlinden, Risale-i Nur’un bir cümlesini tutup o cümleyi ta’dil ve neticeyi beyan eden âhirini almayarak aleyhimizde verilmektedir. Takdim edeceğim müdafaanamemde, o iddianameye karşı mukayese edildiğinde bunun otuz kırk misali görülecektir. Bu numunelerden latîf bir vakıayı beyan ediyorum:

Eskişehir Mahkemesinde makam-ı iddianın nasılsa bir sehiv neticesi, Risale-i Nur’un iman derslerine “Halkları ifsad ediyor.” gibi bir tabir ve sonradan o tabirden vazgeçtiği halde, Risale-i Nur şakirdlerinden Abdürrezzak namında bir zat mahkemeden bir sene sonra demiş:

“Hey bedbaht! Otuz üç âyât-ı Kur’aniye işaratının takdirine mazhar ve İmam-ı Ali’nin (ra) üç kerametinin ihbar-ı gaybîsiyle ve Gavs-ı A’zam’ın (ks) kuvvetli bir tarzda ihbarıyla kıymet-i diniyesi tahakkuk eden ve bu yirmi sene zarfında idareye hiçbir zararı dokunmayan ve hiç kimseye hiçbir zarar vermemesi ile beraber binler vatan evladını tenvir ve irşad eden ve imanlarını kuvvetlendiren ve ahlâklarını düzelten Risale-i Nur’un irşadlarına ‘ifsad’ diyorsun. Allah’tan korkmuyorsun, dilin kurusun!” demiş.

Şimdi bu şakirdin haklı olarak bu sözünü makam-ı iddia gördüğü halde “Said, etrafına fesat saçmış.” tabirini insafınıza ve vicdanınıza havale ediyorum.

Makam-ı iddia, Risale-i Nur’un içtimaî derslerine ilişmek fikriyle “Dinin tahtı ve makamı vicdandır, hükme kanuna bağlanmaz. Eskiden bağlanmasıyla içtimaî keşmekeşler olmuştur.” dedi.

Ben de derim ki: “Din yalnız iman değil belki amel-i salih dahi dinin ikinci cüzüdür. Acaba katl, zina, sirkat, kumar, şarap gibi hayat-ı içtimaiyeyi zehirlendiren pek çok büyük günahları işleyenleri onlardan men’etmek için yalnız hapis korkusu ve hükûmetin bir hafiyesinin görmesi tevehhümü kâfi gelir mi? O halde her hanede, belki herkesin yanında daima bir polis, bir hafiye bulunmak lâzım gelir ki serkeş nefisler kendilerini o pisliklerden çeksinler. İşte Risale-i Nur amel-i salih noktasında, iman canibinden, herkesin başında her vakit bir manevî yasakçıyı bulundurur. Cehennem hapsini ve gazab-ı İlahîyi hatırına getirmekle fenalıktan kolayca kurtarır.”

Hem makam-ı iddia bir risalenin güzel ve fevkalâde kerametkârane bir tevafukunun imza edilmesiyle “bir cemiyet efradı” diye manasız bir emare beyan etmiş. Acaba esnafların ve hancıların defterlerinde bulunan bu nevi imzalara cemiyet unvanı verilir mi? Eskişehir’de aynı böyle bir vehim oldu. Cevap verdiğim ve Mu’cizat-ı Ahmediye Risalesi’ni gösterdiğim zaman taaccüble karşıladılar. Eğer mabeynimizde dünyevî bir cemiyet olsaydı, bu derece benim yüzümden zarar görenler, elbette kemal-i nefretle benden kaçacak idiler.

Demek nasıl ben ve biz, İmam-ı Gazalî ile irtibatımız var, kopmuyor çünkü uhrevîdir, dünyaya bakmıyor. Aynen öyle de bu masum ve safi ve hâlis dindarlar, benim gibi bir bîçareye iman derslerinin hatırı için bir kuvvetli alâka göstermişler. Ondan bu asılsız, mevhum bir cemiyet-i siyasiye vehmini vermiş. Son sözüm:

حَس۟بُنَا اللّٰهُ وَنِع۟مَ ال۟وَكٖيلُ

Mevkuf, haps-i münferidde Said Nursî

Bu gelen kısım çok ehemmiyetlidir

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ

Son Sözün Bir Mühim Parçası

Efendiler, Reis Bey, dikkat ediniz! Risale-i Nur’u ve şakirdlerini mahkûm etmek, doğrudan doğruya küfr-ü mutlak hesabına, hakikat-i Kur’aniye ve hakaik-i imaniyeyi mahkûm etmek hükmüne geçmekle; bin üç yüz seneden beri her senede üç yüz milyon onda yürümüş ve üç yüz milyar Müslümanların hakikate ve saadet-i dâreyne giden cadde-i kübralarını kapatmaya çalışmaktır ve onların nefretlerini ve itirazlarını kendinize celbetmektir. Çünkü o caddede gelip gidenler, gelmiş geçmişlere dualar ve hasenatlarıyla yardım ediyorlar. Hem bu mübarek vatanın başına bir kıyamet kopmaya vesile olmaktır.

Acaba mahkeme-i kübrada, bu üç yüz milyar davacıların karşısında sizden sorulsa ki: “Doktor Duzi’nin, baştan nihayete kadar serâpa İslâmiyet’iniz ve vatanınız ve dininiz aleyhinde ve Frenkçe ‘Tarih-i İslâm’ namındaki eseri gibi zındıkların kütüphanelerinizdeki eserlerine, kitaplarına ve serbest okumalarına ve o kitapların şakirdleri kanununuzca cemiyet şeklini almalarıyla beraber, dinsizlik veya komünistlik veya anarşistlik veya pek eski ifsad komitecilik veya menfî Turancılık gibi siyasetinize muhalif cemiyetlerine ilişmiyordunuz? Neden hiçbir siyasetle alâkaları olmayan ve yalnız iman ve Kur’an cadde-i kübrasında giden ve kendilerini ve vatandaşlarını idam-ı ebedîden ve haps-i münferidden kurtarmak için Kur’an’ın hakiki tefsiri olan Risale-i Nur gibi gayet hak ve hakikat bir eseri okuyanlara ve hiçbir siyasî cemiyetle münasebeti olmayan o hâlis dindarların birbiriyle uhrevî dostluk ve uhuvvetlerine cemiyet namı verip ilişmişsiniz. Onları pek acib bir kanunla mahkûm ettiniz ve etmek istediniz.” dedikleri zaman ne cevap vereceksiniz? Biz de sizlerden soruyoruz.

Ve sizi iğfal eden ve adliyeyi şaşırtan ve hükûmeti bizimle, vatana ve millete zararlı bir surette meşgul eyleyen muarızlarımız olan zındıklar ve münafıklar, istibdad-ı mutlaka “cumhuriyet” namı vermekle, irtidad-ı mutlakı “rejim” altına almakla sefahet-i mutlaka “medeniyet” ismini vermekle, cebr-i keyfî-i küfrîye “kanun” ismini takmakla hem sizi iğfal hem hükûmeti işgal hem bizi perişan ederek, hâkimiyet-i İslâmiyeye ve millete ve vatana ecnebi hesabına darbeler vuruyorlar.

Ey efendiler! Dört senede dört defa dehşetli zelzeleler, tam tamına dört defa Risale-i Nur şakirdlerine şiddetli bir surette taarruz ve zulüm zamanlarına tevafuku ve her bir zelzele dahi tam taarruz zamanında gelmesi ve hücumun durmasıyla zelzelenin durması işaretiyle, şimdiki mahkûmiyetimiz ile gelen semavî ve arzî belalardan siz mes’ulsünüz!

Denizli Hapishanesinde tecrid-i mutlak ve haps-i münferidde mevkuf

Said Nursî

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ

Son Sözün Bir Kısmı

Efendiler! Şimdiki hayat-ı içtimaiyeyi bilemediğimden, makam-ı iddianın gidişatına göre sizce musammem mahkûmiyetimize bir bahane olmak için pek musırrane ileri sürdüğünüz cemiyetçilik ittihamına karşı pek çok kat’î cevaplarımızı Ankara ehl-i vukufunun dahi müttefikan tasdikleriyle beraber, bu derece bu noktada ısrarınıza çok hayret ve taaccübde bulunurken kalbime bu mana geldi:

Madem hayat-ı içtimaiyenin bir temel taşı ve fıtrat-ı beşeriyenin bir hâcet-i zaruriyesi ve aile hayatından tâ kabile ve millet ve İslâmiyet ve insaniyet hayatına kadar en lüzumlu ve kuvvetli rabıta ve her insanın kâinatta gördüğü ve tek başına mukabele edemediği medar-ı zarar ve hayret ve insanî ve İslâmî vazifelerin îfasına mani, maddî ve manevî esbabın tehacümatına karşı bir nokta-i istinad ve medar-ı teselli olan dostluk ve kardeşane cemaat ve toplanmak ve samimane uhrevî cemiyet ve uhuvvet hem siyasî cephesi olmadığı halde ve bilhassa hem dünya hem din hem âhiret saadetlerine kat’î vesile olarak iman ve Kur’an dersinde hâlis bir dostluk ve hakikat yolunda bir arkadaşlık ve vatanına ve milletine zararlı şeylere karşı bir tesanüd taşıyan Risale-i Nur şakirdlerinin pek çok takdir ve tahsine şâyan ders-i imanda toplanmalarına “cemiyet-i siyasiye” namını verenler, elbette ve herhalde ya gayet fena bir surette aldanmış veya gayet gaddar bir anarşisttir ki hem insaniyete vahşiyane düşmanlık eder hem İslâmiyet’e nemrudane adâvet eder hem hayat-ı içtimaiyeye anarşiliğin en bozuk ve mütereddi tavrıyla husumet eder ve bu vatana ve millete ve hâkimiyet-i İslâmiyeye ve dinî mukaddesata karşı mürtedane, mütemerridane, anûdane mücadele eder. Veya ecnebi hesabına bu milletin can damarını kesmeye ve bozmaya çalışan el-hannas bir zındıktır ki hükûmeti iğfal ve adliyeyi şaşırtır, tâ o şeytanlara, firavunlara, anarşistlere karşı şimdiye kadar istimal ettiğimiz manevî silahlarımızı kardeşlerimize ve vatanımıza çevirsin veya kırdırsın.

Mevkuf

Said Nursî

Efendiler! Otuz kırk seneden beri ecnebi hesabına ve küfür ve ilhad namına bu milleti ifsad ve bu vatanı parçalamak fikriyle, Kur’an hakikatine ve iman hakikatlerine her vesile ile hücum eden ve çok şekillere giren bir gizli ifsad komitesine karşı, bu meselemizde kendilerine perde yaptıkları insafsız ve dikkatsiz memurlara ve bu mahkemeyi şaşırtan onların Müslüman kisvesindeki propagandacılarına hitaben fakat sizin huzurunuzda zâhiren sizin ile birkaç söz konuşacağıma müsaade ediniz.

(Fakat ikinci gün beraet kararı, o dehşetli konuşmayı geriye bıraktı.)

Tecrid-i mutlakta ve haps-i münferidde Mevkuf Said Nursî

Mühim Bir Suale Hakikatli Bir Cevaptır

Büyük memurlardan birkaç zat benden sordular ki: “Mustafa Kemal sana üç yüz lira maaş verip Kürdistan’a ve Vilayat-ı Şarkiyeye, Şeyh Sünûsî yerine vaiz-i umumî yapmak teklifini neden kabul etmedin? Eğer kabul etseydin ihtilal yüzünden kesilen yüz bin adamın hayatlarını kurtarmaya sebep olurdun!” dediler.

Ben de onlara cevaben dedim ki: Yirmişer otuzar senelik hayat-ı dünyeviyeyi o adamlar için kurtarmadığıma bedel, yüz binler vatandaşa, her birisine milyonlar sene uhrevî hayatı kazandırmaya vesile olan Risale-i Nur, o zayiatın yerine binler derece iş görmüş.

Eğer o teklifi ben kabul etseydim, hiçbir şeye âlet olamayan ve tabi olmayan ve sırr-ı ihlası taşıyan Risale-i Nur meydana gelmezdi. Hattâ ben, hapiste muhterem kardeşlerime demiştim: Eğer Ankara’ya gönderilen Risale-i Nur’un şiddetli tokatları için beni idama mahkûm eden zatlar, Risale-i Nur ile imanlarını kurtarıp idam-ı ebedîden necat bulsalar siz şahit olunuz, ben onları da ruh u canımla helâl ederim!

Beraetimizden sonra Denizli’de beni tarassudla taciz edenlere ve büyük âmirlerine ve polis müdürüyle müfettişlere dedim: Risale-i Nur’un kabil-i inkâr olmayan bir kerametidir ki yirmi sene mazlumiyet hayatımda, yüzer risale ve mektuplarımda ve binler şakirdlerde hiçbir cereyan, hiçbir cemiyet ile ve dâhilî ve haricî hiçbir komite ile hiçbir vesika, hiçbir alâka, dokuz ay tetkikatta bulunmamasıdır. Hiçbir fikrin ve tedbirin haddi midir ki bu hârika vaziyeti versin. Bir tek adamın birkaç senedeki mahrem esrarı meydana çıksa elbette onu mes’ul ve mahcup edecek yirmi madde bulunacak.

Madem hakikat budur ya diyeceksiniz ki: “Pek hârika ve mağlup olmaz bir deha bu işi çeviriyor.” veya diyeceksiniz: “Gayet inayetkârane bir hıfz-ı İlahîdir.” Elbette böyle bir deha ile mübareze etmek hatadır, millete ve vatana büyük bir zarardır. Ve böyle bir hıfz-ı İlahî ve inayet-i Rabbaniyeye karşı gelmek, firavunane bir temerrüddür.

Eğer deseniz: “Seni serbest bıraksak ve tarassud ve nezaret etmesek derslerinle ve gizli esrarınla hayat-ı içtimaiyemizi bulandırabilirsin.”

Ben de derim: Benim derslerim, bilâ-istisna bütünü hükûmetin ve adliyenin eline geçmiş; bir gün cezayı mûcib bir madde bulunmamış. Kırk elli bin nüsha risale, o derslerden milletin ellerinde dikkat ve merakla gezdiği halde, menfaatten başka hiçbir zararı hiçbir kimseye olmadığı hem eski mahkemenin hem yeni mahkemenin mûcib-i mes’uliyet bir madde bulamamaları cihetiyle yenisi, ittifakla beraetimize ve eskisi, dünyaca bir büyüğün hatırı için yüz otuz risaleden beş on kelime bahane edip yalnız kanaat-i vicdaniye ile yüz yirmi mevkuf kardeşlerimden yalnız on beş adama altışar ay ceza verebilmesi kat’î bir hüccettir ki bana ve Risale-i Nur’a ilişmeniz, manasız bir tevehhümle çirkin bir zulümdür. Hem daha yeni dersim yok ve bir sırrım gizli kalmadı ki nezaretle ta’diline çalışsanız.

Ben şimdi hürriyetime çok muhtacım. Yirmi seneden beri lüzumsuz ve haksız ve faydasız tarassudlar artık yeter! Benim sabrım tükendi. İhtiyarlık zafiyetinden, şimdiye kadar yapmadığım bedduayı yapmak ihtimali var. “Mazlumun âhı, tâ arşa kadar gider.” diye bir kuvvetli hakikattir.

Sonra o zalim, dünyaca büyük makamlarda bulunan bedbahtlar dediler: “Sen yirmi senedir bir tek defa takkemizi başına koymadın, eski ve yeni mahkemelerin huzurunda başını açmadın, eski kıyafetin ile bulundun. Halbuki on yedi milyon bu kıyafete girdi.”

Ben de dedim: “On yedi milyon değil belki yedi milyon da değil belki rızasıyla ve kalben kabulüyle ancak yedi bin Avrupa-perest sarhoşların kıyafetlerine ruhsat-ı şer’iye ve cebr-i kanunî cihetiyle girmektense; azîmet-i şer’iye ve takva cihetiyle, yedi milyar zatların kıyafetlerine girmeyi tercih ederim. Benim gibi yirmi beş seneden beri hayat-ı içtimaiyeyi terk eden adama ‘İnat ediyor, bize muhaliftir.’ denilmez. Haydi inat dahi olsa madem Mustafa Kemal o inadı kıramadı ve iki mahkeme kırmadı ve üç vilayetin hükûmetleri onu bozmadı; siz neci oluyorsunuz ki beyhude hem milletin hem hükûmetin zararına, o inadın kırılmasına çabalıyorsunuz! Haydi siyasî muhalif de olsa madem tasdikiniz ile yirmi senedir dünya ile alâkasını kesen ve manen yirmi seneden beri ölmüş bir adam, yeniden dirilip faydasız kendine çok zararlı olarak hayat-ı siyasiyeye girerek sizin ile uğraşmaz; bu halde onun muhalefetinden tevehhüm etmek, divaneliktir. Divanelerle ciddi konuşmak dahi bir divanelik olmasından, sizin gibilerle konuşmayı terk ediyorum. Ne yaparsanız yapınız, minnet çekmem!” dediğim, onları hem kızdırdı hem susturdu. Son sözüm:

حَس۟بُنَا اللّٰهُ وَنِع۟مَ ال۟وَكٖيلُ ۝ حَس۟بِىَ اللّٰهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ عَلَي۟هِ تَوَكَّل۟تُ وَهُوَ رَبُّ ال۟عَر۟شِ ال۟عَظٖيمِ

Bu defaki küçük müdafaatımda demiştim:

Risale-i Nur’daki şefkat, vicdan, hakikat, hak, bizi siyasetten men’etmiş. Çünkü masumlar belaya düşerler, onlara zulmetmiş oluruz.

Bazı zatlar bunun izahını istediler. Ben de dedim:

Şimdiki fırtınalı asırda gaddar medeniyetten neş’et eden hodgâmlık ve asabiyet-i unsuriye ve umumî harpten gelen istibdadat-ı askeriye ve dalaletten çıkan merhametsizlik cihetinde öyle bir eşedd-i zulüm ve eşedd-i istibdat meydan almış ki ehl-i hak, hakkını kuvvet-i maddiye ile müdafaa etse ya eşedd-i zulüm ile tarafgirlik bahanesiyle çok bîçareleri yakacak, o halette o da azlem olacak veyahut mağlup kalacak. Çünkü mezkûr hissiyatla hareket ve taarruz eden insanlar, bir iki adamın hatasıyla yirmi otuz adamı, âdi bahanelerle vurur, perişan eder.

Eğer ehl-i hak, hak ve adalet yolunda yalnız vuranı vursa otuz zayiata mukabil yalnız biri kazanır, mağlup vaziyetinde kalır.

Eğer mukabele-i bi’l-misil kaide-i zalimanesiyle, o ehl-i hak dahi bir ikinin hatasıyla yirmi otuz bîçareleri ezseler o vakit hak namına dehşetli bir haksızlık ederler.

İşte Kur’an’ın emriyle, gayet şiddetle ve nefretle siyasetten ve idareye karışmaktan kaçındığımızın hakiki hikmeti ve sebebi budur. Yoksa bizde öyle bir hak kuvveti var ki hakkımızı tam ve mükemmel müdafaa edebilirdik.

Hem madem her şey geçici ve fânidir ve ölüm ölmüyor ve kabir kapısı kapanmıyor ve zahmet ise rahmete kalboluyor; elbette biz, sabır ve şükürle tevekkül edip sükût ederiz. Zor ile icbar ile sükûtumuzu bozdurmak ise insafa, adalete, gayret-i vataniyeye ve hamiyet-i milliyeye bütün bütün zıttır, muhaliftir.

Hülâsa-i kelâm: Ehl-i hükûmetin ve ehl-i siyasetin ve ehl-i idare ve inzibatın ve adliye ve zabıtanın bizimle uğraşacak hiçbir işleri yoktur. Olsa olsa dünyada hiçbir hükûmetin müdafaa edemediği ve aklı başında hiçbir insanın hoşlanmadığı küfr-ü mutlak ve dehşetli bir taun-u beşerî ve maddiyyunluktan gelen zındıkanın taassubuyla, bir kısım gizli zındıklar şeytanetiyle bazı resmî memurları aldatarak evhamlandırıp aleyhimize sevk etmek var.

Biz de deriz: Değil böyle birkaç vehhamı, belki dünyayı aleyhimize sevk etseler Kur’an’ın kuvvetiyle, Allah’ın inayetiyle kaçmayız. O irtidadkâr küfr-ü mutlaka ve o zındıkaya teslim-i silah etmeyiz!

Said Nursî

---

On Birinci Şuâ ⇐ | Şualar | ⇒ On Üçüncü Şuâ

---