Parathënie
[Një parathënie për biografinë e Bediuzzamanit, e shkruar nga një dijetar i shquar që jeton në Medine El Munavvera]
Në parathënien që shkrova rreth Ikbalit të madh, unë thashë: Ndërsa duke lexuar rreth jetëve të njerëzve të mëdhenj, rreth kujtesave të larta të tyre dhe rreth historive të tyre, njeriu ndjen se ka hyrë në një botë tjetër. Zemra e njeriut digjet nga zjarri i pastër i dashurisë dhe mbulohet me vërshim Hyjnor.
Ndonjëherë historia na tregon disa njerëz aq të mëdhenj saqë të tjerët duken të vegjël në krahasim.
Kur kujton të mëdhenjtë që kanë nderuar historinë,
shpirti ngjitet tek botërat e gjëra nga toka;
Ai përmbytet me një mijë erëra -parfume-
nga trëndafilishtja e parajsës së të shkuarës.
Kjo e vërtetë e thellë më mposht mua me të gjithë madhështinë e saj ndërsa unë po shkruaj këtë parathënie. Sepse vepra që unë po paraqes për lexuesit tonë të nderuar me të gjithë sinqeritetin dhe dëshirën e mirë, i përket pushtuesit të zemrave, Bediuzzaman Said Nursit çdo fazë e jetës së gjatë e të frytshme afërsisht një shekull dëshmon mijëra çudira; dhe i përket koleksionit të Risale-i Nurit, i cili përbëhet nga njëqind e tridhjetë pjesë; u përket studentëve të Risale-i Nurit, sjelljet dhe virtytet e bukura të tyre, sinqeriteti dhe vullneti i mirë, besimi dhe njohja japin shembuj të denjë jo vetëm për një grup të matur në një vend, por për të gjithë botën e humanizmit.
Parathënia për një libër thuhet për të përmbledhur veprën, por si do të ishte e mundur që përmbajtjet e këtij libri madhështor, çdo çështje e të cilit është shumë e thellë dhe gjithëpërfshirëse, të përfshiheshin në një vepër të vetme të pavarur, të përfshiheshin në pak faqe të parathënies?
Unë kurrë nuk kam ndier në veten time kur kam shkruar ndonjë gjë, qoftë poezi apo prozë, të jem kaq i çoroditur dhe i hutuar.
Kështu, ata që do ta lexojnë këtë vepër me kënaqësi të vërtetë, me lumturi Hyjnore dhe me stimulim gazmor, do të habiteshin kur të shihnin se qysh nga fëmijëria e tij Bediuzzamani ishte një dijetar i shquar, edukimi i të cilit ishte i jashtëzakonshëm dhe i cili gjatë gjithë jetës së tij ka qenë marrësi i manifestimeve Hyjnore.
Duke e studiuar këtë qënie të lartë humane me detajet më të holla, si dhe veprat dhe studentët e tij, dhe duke jetuar në atë botë drite me shpirtin tim, me mendjen dhe me shqisat, unë mësova nëpërmjet disa rreshtave të një poeti të hershëm arab i cili shprehu një të vërtetë më të thellë:
“Nuk është e vështirë për Zotin e Gjithëfuqishëm që të grumbullojë tek një njeri të gjithë botën”.
* * *
Në çdo ditë shtohen numrat e atyre të cilët, duke marrë inspirim të ndritshëm nga lartësia e qëllimit dhe shkakut të tij, dhe nga madhështia e besimit të tij, po tërhiqen për tek ky pol shpirtëror. Ky fakt i habitshëm nga njëra anë i zemëron mohuesit, dhe nga ana tjetër i gëzon besimtarët. Shikoje se si një muxhahid i madh e përshkroi këtë fenomen Hyjnor, që është si një lidhëse -nyje bashkuese- në zemrat e besimtarëve, me një stil të pakrahasueshëm që i adresohet zemrës:
“Në këtë kohë të errët kur ndyrësia përmbytëse e imoralitetit kërcënon të vërsulet e të bie në çdo drejtim dhe të rrëmbejë çdo virtyt që ekziston, unë gjej ngjushëllim duke parë se vërshimi i tij, domethënë, Nuri -mirësia- e Bediuzzamanit kalon nga zemra në zemër si një sekret, duke u zmadhuar në përmasa të papërballueshme... Netët tona në të vërtetë janë bërë të errëta, por ora më e errët është tregues për agimin e ardhshëm”.
Po, gjithkush, që është në çdo pjesë të vendit shikon efektet e ndritshme të kësaj drite të papërballueshme duke u përhapur nga zemra në zemër, pyet me habi:
“Kush është ky person fama e të cilit është përhapur në çdo anë të vendit? Çfarë lloj njeriu është ai? Çfarë ka shkruar ai? Cili është konceptimi i tij? A ka themeluar ai ndonjë tarikat Sufi, apo ndonjë xhemat fetar, ose ndonjë organizatë politike?”
Për më tepër, ka pasë hetime të shumta të nxitura nga qeveria dhe nga sistemi i drejtësisë dhe janë zhvilluar procese gjyqsorë të zgjatura e të shtyra nëpër gjykata; por të gjitha këto kanë dalë me përfundimin se ky manifestim Hyjnor përbëhet vetëm nga një „lëvizje besimi‟ i vendosur në zemrat e njerëzve. Drejtësia Hyjnore është shfaqur në këtë mënyrë; Bediuzzaman Said Nursit dhe veprave të tij u është dhënë zyrtarisht pafajësia.
Dhe tani ligjet Hyjnore të pandryshuara përjetësisht, që shpirti do të mbisundojë gjithmonë mbi lëndën, e vërteta mbi gënjeshtrën, drita mbi errësirën dhe besimi mbi mohimin, janë shfaqur si dielli.
Thuhet se kriteri më i vërtetë për të vlerësuar natyrën, integritetin, vërtetësinë dhe sinqeritetin e një reformatori të çdo lloji, janë ndryshimet në jetën e tij personale, sociale dhe shpirtërore që nga dita që ai njoftoi në fillim çështjen e tij dhe deri tek dita që ai arriti fitoren.
Për shembull, në ditët e hershme të misionit të tij, ai është modest, bujar, vetësakrifikues, dhe i përulur; ai është krejtësisht i drejtë dhe i ndershëm, i dalluar nga shembulli i tij i virtytit dhe i moralshmërisë.
Por si është kur ai triumfon në xhihadin e tij dhe është i dashur dhe i mirëpritur nga gjithkush; a është ai akoma model i përkorë? Ose, si shumë njerëz të ashtuquajtur të mëdhenj, të dehur me fitore, a bëhet ai arrogant dhe mendjemadh?
Kjo është pasqyra më e qartë për të shfaqur natyrën e vërtetë dhe karakterin e çdo njeriu me një çështje të madhe ose të vogël.
Gjatë historisë, shembujt më të ndritshëm të atyre që kanë fituar këtë sprovë të tmerrshme janë dhënë së pari nga profetët, dhe veçanërisht nga prijësi i profetëve, pastaj nga sahabët e tij dhe tabiinët - gjenerata vijuese e sahabëve- dhe pastaj nga njerëzit e mëdhenj të cilët e kanë ndjekur rrugën e tij.
* * *
Me elokuencën e tij të mrekullueshme, profeti tregoi me thënien e tij: “Dijetarët janë trashëgimtarët e profetëve”; domethënë nuk është gjë e lehtë të jesh një dijetar i fesë.
Sepse meqenëse ata janë trashëgimtarët e profetëve, ata duhet të kapen me besnikëri pas rrugës së profetëve në çështjet e së vërtetës dhe për përhapjen e saj -edhe sikur të kalojnë mbi male shkëmborë, nëpër shkretëtira, moçalishte, gurishtore apo në humnera; ose edhe më keq, edhe sikur të vuajnë arrest, gjyqe, burgosje, syrgjynosje, izolim, helmin dhe trekëkmbësh; dhe çfarëdo lloj formash të paimagjinueshme persekutimi, shtypjeje dhe torturimi.
Bediuzzamani ishte një person i tillë; gjatë gjithë jetës së tij eci në atë rrugë të pashtruar, dhe përafërsisht një gjysëm shekulli ai ndoqi atë xhihad të shenjtë duke kapërcyer si vetëtima pengesa të panumërta që e konfrontonin, dhe duke provuar nëpërmjet të vepruarit se ai ishte një dijetar i cili ishte trashëgimtar i profetëve.
Prej të gjitha virtyteve të tij të shumta shkencore, morale dhe letrare, ajo që më robëroi mua më shumë ishte besimi i tij; ai ishte më i fortë se malet, më i thellë se oqeani, dhe më i gjërë se qiejt.
O Zot, çfarë besimi i lartë! Çfarë durimi i pashtershëm dhe i vazhdueshëm! Çfarë vullneti i çeliktë!
Koka e tij qe e papërkulur, zëri i tij i paulur dhe fryma e tij e pazënë, pavarësisht të gjithë asaj shtypjeje, represioni, torturimi dhe dënimi, të cilat e bëjnë njeriun t'i shkojnë mornica.
Në kohën që unë shkrova poemën e quajtur „Muxhahid’ me inspirim të zjarrtë që e mora nga poezia e Ikbalit të madh, disa lexues sugjeruan se rreshtat vijues shkuan shumë larg në teprinë e tyre poetike.
Por ai që e lexon kryeveprën për të cilën unë po shkruaj këtë parathënie, do të kuptonte se disa prej shërbëtorëve të Zotit të Gjithëfuqishëm do të mund të bënin çdo gjë dhe gjithçka në qoftë se besimi i tyre do të arrinte pikën e plotësimit!
Në qoftë se vendosmëria hyn në një zemër besimtare,
Dhe në qoftë se një person arrin pikën fundore të besimit,
Vdekja më e përgjakur nuk do ta pengonte atë,
Lava e shkrirë e vullkanit nuk do ta ndalonte atë,
Inspirimi prej Zotit të tij i forcon vendosmërinë,
Në çdo natë profeti i shfaqet atij në ëndërr,
Drita është Mihrabi i vazhdueshëm i zemrës së tij besimtare;
Drita e kësaj dynjaje nuk mund ta ndriçojë horizontin e tij.
As fërfëlliza, as stuhia, dhe as dhimbja nuk e ngatërrojnë atë, nuk e trullosin;
Të gjithë jetën e tij ai e kalon në hijen e freskët të verës.
Ndërsa është akoma këtu, ai sheh botërat e Parajsës,
Ashtu si një vargmal i palëkundur nën goditjet shkatërrimtare,
Edhe në qoftë se shkëmbinjtë e lartë do ta shtypnin,
Hëna të perëndonte, dielli të shuhej, yjet të errësoheshin
Dhe qiejt të binin -përsëri ai nuk do të hiqte dorë prej rrugës së tij,
Drita e besimit në shpirtin e tij nuk dridhet kurrë.
Sa i shenjtë besimi i tij, duke zier në zemrën e tij!
Një zë duke i thirrur gjithmonë ndërgjegjjes së tij:
Udhëtar nxito!
Agimi po vjen papritmas, mos u vono!
Kape pishtarin, dritën!
Vijëzoje errësirën me breza drite dhe me ngjyrë okër!
Ngjitu tek yjet, ngrihu për tek botërat e larta!
Një dorë është shtrirë poshtë nga parajsa për të shpëtuar njerëzimin.
Këto rreshta sikur të ishin shkruar për Bediuzzamanin, heroin e besimit dhe muxhahidin më të lartë. Sepse këto janë cilësitë e tij.
Shiko se çfarë u premton Allahu i Gjithëfuqishëm muxhahidëve në këtë vërset:
وَالَّذٖينَ جَاهَدُوا فٖينَا لَنَه۟دِيَنَّهُم۟ سُبُلَنَا وَاِنَّ اللّٰهَ لَمَعَ ال۟مُح۟سِنٖينَ
“E sa për ata të cilët përpiqen fort tek ne (për çështjen Tonë), Ne sigurisht që do t’i udhëheqim ata drejt udhëve tona; dhe vërtet që Allahu është me ata të cilët veprojnë drejt”.([1]) Domethënë me ata muxhahidë të cilët e adhurojnë Allahun sikur ta shihnin atë.
Kështu, Zoti i Gjithëfuqishëm premton se do t‟i tregojë rrugët e së vërtetës dhe të udhëzimit për ata që luftojnë me sa kanë mundësi për hir të Kuranit dhe të besimit, duke hequr dorë prej dynjasë dhe vetveteve të tyre.
Allahu i Gjithëfuqishëm nuk e thyen kurrë premtimin e Tij; por kushtet duhet të plotësohen me qëllim që premtimi i madh të përmbushet.
Vërseti ndriçon për ne se si ne duhet ta kuptojmë karakterin e ustadhit dhe personalitetin e tij; në dritën e tij vezulluese ne mund të perceptojmë pikat më të bukura e më të holla. Sepse një person i cili merr mbrojtjen e Zotit të Gjithëfuqishëm nuk ndjen më gjëra të tilla si frikën, ankthin, dëshpërimin, hidhërimin, mërzitjen etj...
çfarë resh mund t'i errësojnë qiejt e një zemre të ndriçuar me dritën e Zotit? Çfarë shpresash e dëshirash kalimtare, çfarë favoresh e mirësish të mjera, çfarë qëllimesh dhe ambiciesh vulgare do të mund t‟i kënaqnin shpirtërat e shërbërtorëve të Zotit të cilët arrijnë tek një sens i vazhdueshëm i pranisë së Tij?
Allahu është Miku i tij, Drejtuesi dhe Mbrojtësi;
Të gjitha shqisat e tij dhe ndjenjat kthehen në dritë duke e kujtuar Atë!
Vazhdimisht duke u ngjitur në vendet e njohjes,
Çfarë horizontesh zbulon Kurani në shpirtin e tij!
Ajo i kujton atij bekimin e “A nuk jam Unë Zoti juaj?”
Qysh nga parapërjetësia dashuruesi është i dehur me atë rrezatim.
Kështu, Bediuzzamani ishte një person i jashtëzakonshëm i cili mori Nur e mirësi në mënyrë aq të çuditshme saqë burgjet u transformuan në kopshte trëndafilash, nga ku pamjet e përjetshme të mbushura me dritë u hapën për të. Trekëmbëshat ishin predikatore për të dhënë udhëzim, prej të cilave ai instruktoi njerëzimin me durim e qëndrueshmëri për të ndjekur një qëllim të lartë dhe me kurajo e qëndresë. Të gjithë burgjet u bënë „Shkollat e Jusufit’, „Medresetu Jusufie’ në të cilat ai hyri si një profesor, hyri në një universitet për të dhënë mësim. Sepse të burgosurit ishin studentët e tij të nevojshëm. Lumturia e tij më e madhe ishte që për çdo ditë të shpëtonte besimin e një grupi njerëzish dhe t'i transformonte kriminelët në engjëj.
Padyshim, me vetëdijen e tij të lartë të besimit dhe me sinqeritetin, duke lënë prapa tij në botën e dendur të lëndës efektet e praruara të kohës dhe të hapësirës, ai u ngjit në shpirtin e tij për tek vendet më të ndritshme e të pastërta të botërave jofizike.
Shkalla e lartë e përcaktuar nga figurat e mëdhaja të sufizmit -Zoti qoftë i kënaqur me ta- si „asgjësim tek Allahu‟ dhe „qëndrueshmëria në rrugën e Zotit‟ është të arrish tek ky nder i shenjtë.
Po, të gjithë besimtarët kanë gjendjet e tyre të veçanta të nderimit, përparimit shpirtëror, tërheqjen dhe kredhjen -në mendime- rreth Allahut.
Dhe çdo person mund të marrë vërshimin e kësaj kënaqësie Hyjnore në mënyrë të përpjesëtuar me besimin e tij dhe me njohjen, takvanë dhe veprat e mira, shkëlqimin dhe shpirtësinë.
Por muxhahidët e mëdhenj, të quajtur “ata të cilët veprojnë drejt” në vërsetin e lartëpërmendur e përjetojnë vazhdimisht këtë gjendje të ëmbël bashkimi. Për shkak të kësaj ata nuk e harrojnë Krijuesin e tyre. Ashtu si luanët ata e kalojnë jetën e tyre duke luftuar. Në çdo frymë, ata përparojnë e avancojnë për tek lartësitë më të mëdhaja. Qëniet e tyre të tëra janë shkrirë në kënaqësinë e Zotit të të gjitha botëve, me Atributet e Tij të bukurisë, të plotësimit dhe të lavdisë.
I lutemi Allahut të Gjithëfuqishëm që të na përfshijë neve midis asaj klase të të mëdhenjve! Amin!
* * *
Lart ne përmendëm besimin e jashtëzakonshëm të ustadhit, i cili i mbushi armiqtë e tij me frikë të madhe dhe i robëroi ata të cilët e donin. Ne tani do të përshkruajmë cilësitë e tij të jashtëzakonshme, moralet dhe plotësitë të cilat e mbuluan atë si një kurorë drite.
Siç dihet, gjithkush posedon cilësi të ndryshme. Personaliteti i ustadhit u formua nga cilësitë vijuese:
Vetëmohimi dhe altruizmi
Vetëmohimi dhe altruizmi -mungesa e egoizmit- është cilësia më e domosdoshme për një njeri me një çështje, dhe veçanërisht për një reformator, në qoftë se ai do të ishte i suksesshëm. Sepse njerëzit priren ta shqyrtojnë këtë pikë më të rëndësishme me vëmendjen më të madhe. Jeta e ustadhit ishte plot shembuj të ndritshëm për altruizmin e tij.
Njëherë unë dëgjova dijetarin e madh Alama Shejh el Islam Mustafa Sabri të thotë rreth vetëmohimit: “Sot islami ka nevojë për muxhahidë të tillë që të jenë të gatshëm t’i sakrifikojnë jetët e tyre jo vetëm në këtë botë, por edhe në Ahiret gjithashtu”.
Unë nuk i kapa plotësisht këto fjalë në atë kohë, dhe i barazova me shprehjet misterioze të Sufive në ekztazë, dhe nuk ia përsërita ato askujt.
Pastaj duke lexuar të njëjtën gjë midis shkrimeve të Bediuzzamanit, unë kuptova se kjo ishte masa e vetëmohimit të personit të lartësuar. A do t'i braktiste vallë Krijuesi ynë Gjithëbujar dhe Mëshirëplotë muxhahidët të cilët janë të lumtur ta praktikojnë një vetëmohim të tillë të hidhur për islamin? A do t'i përshtatej Atij që t'i privonte shërbëtorë të tillë të devotshëm prej bujarisë dhe mirëbërësisë së Tij, dhe prej mirësisë dhe mëshirës?
Bediuzzamani ishte shembulli më i ndritur i këtij manifestimi. Ai mbeti beqar gjatë gjithë jetës së tij, duke i braktisur krejtësisht të gjitha kënaqësitë e ligjshme të kësaj botë. Ai nuk gjeti as kohë dhe as rast për të gjetur një shtëpi dhe për të drejtuar një jetë të lumtur familjare. Por Allahu i Gjithëfuqishëm dhuroi bekime të tilla mbi të, saqë penat kalimtare janë të paafta që ta përshkruajnë madhështinë e tyre.
A është kryetari i ndonjë familjeje sot aq i lumtur sa Bediuzzamani? A gjendet ndonjë baba që ka miliona fëmijë? Dhe çfarë fëmijësh! A gjendet ndonjë ustadh a profesor që të ketë ngritur kaq shumë studentë?
Me lejen Hyjnore, kjo lidhje e shenjtë shpirtërore do të vazhdojë aq gjatë sa të ekzistojë bota dhe do të derdhet në përjetësi, një rrjedhë drite. Sepse kjo çështje Hyjnore është kristalizuar nga oqeani prej drite i Kuranit; ajo është lindur prej Kuranit dhe do të ekzistojë së bashku me të.
Dhembshuria dhe mirësia e tij.
Profesori ynë i madh e zbuloi të vërtetën edhe në fëmijërinë e tij. Duke u tërhequr nëpër shpella për të dëgjuar vajtimet e zemrës së tij dhe për të pasur lidhje me shpirtin e tij, ai arriti njohjen rreth Zotit dhe gëzimin e ndijimit të pranisë së Tij nëpërmjet adhurimit, shqyrtimit dhe reflektimit.
Por në atë kohë të tmerrshme kur valët e zeza të mosbesimit dhe të ateizmit po kërcënonin të përpinin botën islame po ashtu dhe vendin tonë, ai u hodh në arenën e xhihadit si një luan duke dalë prej strofullës së tij ose si një shpërthim vullkani. Ai sakrifikoi çdo lloj qetësie e rehatie për këtë çështje të shenjtë. Për shkak të kësaj, qysh prej asaj dite të gjitha fjalët e tij ishin si llava, të gjitha idetë e tij si shkëmbinj të shkrirë. Ato ndriçuan zemrat tek të cilat ranë, duke u shkaktuar emocioneve dhe ideve të shpërthejnë në flakë.
Profesori ynë i madh i ngjason Imam Gazalit në atë që ai iu rikthye udhëzimit të të tjerëve dhe jetës së shoqërisë pas një periudhe të një tërheqje dhe izolimi të plotë, duke ndërmarrë faza të ngjashme domethënëse.
Kjo sugjeron se Allahu i Gjithëfuqishëm i vendos detyrat e udhëzimit dhe të ndriçimit mbi udhëzuesit e mëdhenj kur ata të kenë marrë një periudhë pastrimi e trajnimi në veçim. Aq shpejt sa frymëmarrjet, tani më të pastër se sa uji i distiluar, që lënë kraharorët e tyre dhe reflektohen në zemrat e njerëzve, efekti i tyre është diçka krejtësisht tjetër.
Fitoret e Al Gazalit triumfuan para nëntëqind vitesh në fushën e virtytit dhe të moralit, Bediuzzamani fitoi në këtë shekull në arenën e besimit dhe të sinqeritetit.
Po, ishte mirësia dhe dhembshuria e tij e pashoqe që e shtynë profesorin tonë të luftonte në këtë xhihad të madh. Le ta dëgjojmë se si e përshkruan ai atë:
“Ata më pyesnin: Përse ti nuk e sulmon këtë apo atë? Kështu unë u them atyre: Unë nuk isha i vetëdijshëm për të. Ndodhet një flakërimë e madhe para meje, flakët e së cilës janë duke prekur qiejt. Fëmijët e mi janë duke u djegur në të. Edhe besimi im ka marrë flakë gjithashtu, dhe është duke u djegur. Unë jam duke vrapuar të shuaj zjarrin dhe të shpëtoj besimin tim. Në qoftë se dikush dëshiron që të më mbajë mua në rrugë apo unë të udhëtoja tek ai, çfarë rëndësie do të kishte? Çfarë rëndësie do të kishte një ngjarje e tillë e pjesshme përballë asaj flakërime? Oh mendje të ngushta! Shikime të ngushta!
Vetëmjaftueshmëria e tij dhe pavarësia.
Mijëra shembujt e vetëmjaftueshmërisë dhe të pavarësisë së ustadhit të cilat ai i dha gjatë gjithë jetës së tij për çdo nivel të shoqërisë, janë të mirënjohura për gjithësecilin.
Ai adoptoi si rrugën e tij mbështetjen tek Thesari i pashtershëm i Zotit të të gjitha botëve, edhe fizikisht edhe shpirtërisht, dhe ishte krejtësisht i vetëmjaftueshëm përballë të gjitha gjërave përveç Zotit. Kjo nuk ishte thjesht një zakon. Ai gjithmonë vazhdoi në këtë situatë sido që të ishte kostoja.
Duke e parë me interesim, kjo rrugë nuk ka mbetur e kufizuar për veten e tij; ai e kaloi atë edhe tek studentët e tij si një ideal i shenjtë. Njeriu nuk mund t‟i shmanget veçse ta duartrokasë këtë vetëmjaftueshmëri të studentëve të Risale-i Nurit, të cilët kanë nderin e qënies së tyre të zhytur në oqeanin e Risale-i Nurit.
Shikoje se si në letrën e dytë në kryeveprën e tij Mektubat, ustadhi e shpjegon këtë pikë të rëndësishme në gjashtë aspekte me të gjithë fisnikërinë e besimit dhe me vetëdijen e njohjes:
Së pari: Njerëzit e çudhëzimit i akuzojnë dijetarët fetarë se po e bëjnë dijen e tyre si mjet jetese. Ata i sulmojnë në mënyrë të pandershme, duke thënë: Ata po i bëjnë dijen dhe fenë mjete jetese për veten e tyre. Është e domosdoshme ta tregojmë këtë të vërtetë nëpërmjet veprimit.
E Dyta: Ne jemi ngarkuar të ndjekim profetët në përhapjen e së vërtetës. Në Kuranin e gjithurtë, ata që e bëjnë këtë, thonë: “Shpërblimi im është vetëm prej Allahut”([2]) dhe shfaqin pavarësi.
Triumfet Hyjnore që i manifeston Risale-i Nuri, që të gjitha janë rezultate dhe shembuj të çuditshëm të qëndresës heroike të ustadhit duke u kapur pas kësaj rruge të profetëve.
Në sajë të kësaj, ai ruajti dinjitetin e dijes sikur ajo të ishte një shpatë shumë e vyer.
Atëherë si mundej një person të mos ishte pushtues i zemrave, i cili, ndryshe nga çdokush tjetër, nuk kishte as lidhjen më të vogël me rrogat, rangjet, pasurinë dhe me shumë dobi të tjera personale e materiale? Dhe si do të mund të mos mbusheshin zemrat e besimtarëve me vërshimin e dritës së tij?
Kursimi i tij.
Kursimi nuk është gjë tjetër veçse një shpjegim i vetëmjaftueshmërisë së përmendur më lartë. Prandaj, nëpërmjet dorës së vetëmjaftueshmërisë njeriu mund të hyjë në pallatin e kursimtarisë. Sepse të dyja bëjnë të domosdoshme njëra-tjetrën.
Për një muxhahid si ustadhi i cili i ka marrë profetët si model, kursimi bëhet natyrë e dytë dhe ai mjaftohet në çdo ditë me një pjatë supë, me një gotë ujë, dhe me një copë buke. Sepse ashtu siç tha poeti i drejtë Francez Lamartin, persona të tillë “nuk jetojnë për të ngrënë, por hanë për të jetuar”.
Duke pasë fituar një kuptim të plotë prej pikëpamjes së ustadhit dhe për mënyrën e të jetuarit, do të dukej e papërshtatshme ta njëjtësosh kuptimin e tij të lartë me gjëra të tilla mondane si të ngrënit dhe të pirit; sepse ai duhet të nënkuptohet në planin shpirtëror dhe të matet në përputhje me kriterin jomaterial.
Për shembull, ustadhi ishte një gjeni i cili e vlerësoi fuqinë e kësaj kursimtarie të lartë jo vetëm në shpenzimet e gjërave të thjeshta si ushqimi, e pira dhe veshja, por gjithashtu edhe në vlerat jofizike abstrakte si mendimi, inteligjenca, potencialet, aftësitë, koha, rastet, nefsi dhe frymëmarrjet, këto nuk duhet të harxhohen e të shkojnë më kot. Këtë mendim të kujdesshëm dhe këtë llogari, që në rrjedhën e jetës së tij u bënë një pjesë e karakterit të tij, ai i nguliti tek të gjithë studentët e tij.
Kështu nuk është e lehtë ta bësh një student të Risale-i Nurit ta dëgjojë ndonjë gjë që është thënë. Sepse fjalët “kujdes!” janë skalitur në qendrën e vatrës së zemrave të tyre ku ato kryejnë një funksion të kujdesshëm mbikëqyrës.
Kështu, brezat e papërlyer që ngriti Bediuzzamani provojnë në fakt se ai ishte një reformator i fuqishëm dhe një edukator jashtëzakonisht efektiv. Ai ishte një xhevahir i rrallë i krijimit i cili shtoi një faqe të re, të shkruar në shkreptimat e dritës, historisë së kursimit.
Modestia dhe përulësia e tij.
Këto dy cilësi kanë qenë shumë efektive në përhapjen e jashtëzakonshme gjerësisht të Risale-i Nurit.
Sepse në veprat e tij dhe në bisedat ustadhi nuk i dha vetvetes së tij tituj të tillë si kutb El- A’Rifinë apo Gauth al-Wasilinë („Polet e aftë‟ dhe „ndihmë për ata që arrijnë bashkimin me Zotin‟), kështu njerëzit u gëzuan me të, e patën menjëherë me sy të mirë, e deshën me sinqeritet të pastër, dhe adoptuan qëllimet e tij të larta.
Për shembull, ai ia adresoi shumë prej fjalëve dhe mësimeve të tij rreth moralit e virtytit, urtësisë dhe ngjarjeve instruktive -ia adresoi- nefsit të tij.
Ishte vetëm nefsi i tij që ai iu drejtua në mënyrë të zjarrtë. Prej aty ato u shpërndanë jashtë, nga qendra në periferi, për tek zemrat e njerëzve të përmalluar për dritën, gëzimin, lumturinë dhe paqen.
Në jetën e tij private, ustadhi ishte jashtëzakonisht i butë dhe modest. Ai ishte pafundësisht i kujdesshëm për të mos cënuar as edhe një grimcë, e jo më një person. Ai do të duronte vështirësi e mundime të padëgjuara, privime e tortura, por vetëm me kusht që asnjë sulm të mos i bëhej besimit dhe Kuranit.
Në qoftë se do të ndodhte, atëherë ju do të shihnit se deti i qetë do t'i ngrente valët që do të preknin qiejt në tmerrin dhe në zemërimin e tyre. Sepse ai ishte një shërbëtor besnik i Kuranit dhe një ushtar trim e i devotshëm duke patrulluar marshimet e besimit. Ai e shprehu këtë në fjalët e ndjeshme vijuese:
“Një ushtar në detyrë nuk e lëshon kurrë pushkën e tij edhe sikur të shfaqej komandanti i përgjithshëm. Unë jam një ushtar i tillë dhe një shërbëtor i Kuranit; kushdo që me agresivitet konfrontohet me mua kur jam në detyrë, unë do t'ua tregoj të vërtetën atyre dhe nuk do të përkulem kurrë para tyre.”
Këto rreshta shprehin qëndrimin e ushtarit në fushën e xhihadit:
Şahlanan bir ata benzer, kırarım kanlı gemi
Unë nuk do t’ua shes identitetin tim armiqve tinëzar.
Për mua të humbas identitetin tim është robëri;
Çfarë torture do të ishte të vuash një poshtërim të tillë!
Unë gjithnjë përmallohem për një bashkim të pambarim;
Besimi im është një kështjellë e ndërtuar nga Dora e Fuqisë.
Sa e lumtur është zemra ime për këtë ambicie të shenjtë;
Paraardhësit e mi martirë më kanë pritur gjatë mua në qiell.
Jeta ime është e përhershme sa kohë që shpirti im jeton;
Vdekja është largim për tek Allahu, dhe një union... sublim.
* * *
Në fillim unë desha të studioj anët shkencore, mistike dhe letrare të ustadhit, po ashtu edhe idetë e tij, por unë kuptova se këto subjekte shumë të thella e gjithëpërfshirëse nuk do të mund të përmblidheshin në pak faqe, dhe prandaj vendosa t'i përmend ato në pak fjali.
Në qoftë se Allahu do të ma dhuronte, unë do të dëshiroja me gjithë zemër t‟i studioja këto subjekte së bashku me koleksionin e Risale-i Nurit dhe me studentët e tij; në mënyrë analitike, në një vepër të gjërë të pavarur. Unë kërkoj duatë e profesorit tonë të shquar në këtë çështje, si dhe të atyre prej vëllezërve të mi të dashur.
Fronti shkencor i ustadhit
Me këtë dyvargësh:
“E vërteta e çështjes shfaqet në pasqyrë;
Shkalla e zgjuarsisë së një personi shihet në veprat e tij;”
Zija pasha shprehu një të vërtetë të madhe që ka kaluar nëpër breza.
Do të ishte aq e tepërt si të përshkruaje diellin tek hëna të përpiqesh të japësh detaje rreth njohjes së autorit të Risale-i Nurit, sepse ai është një përmbledhje e njohjes dhe e besimit. Me të ai ka instaluar një dritë të shenjtë në zemrat e muslimanëve.
Megjithatë, ashtu siç tha poeti melankolik:
“Bukuria është e tillë saqë kushdo që e sheh, humbet kapjen e vullnetit të tij”.
Të flasësh për njohjen dhe dijen dhe për moralet e mira dhe për arritjet e dikujt i cili në çdo fazë të jetës së tij u hijeshua me manifestime Hyjnore, jep një kënaqësi të një lloji shumë të ndryshëm. Kështu unë nuk mund ta ndaloj veten time të them më shumë.
Në Risale-i Nur, ustadhi diskuton çështje që lidhen me fenë, shoqërinë, letërsinë, ligjin, filozofinë dhe sufizmin dhe në të gjitha këto ishte jashtëzakonisht i suksesshëm.
Pika më e çuditshme është se ai edhe i zgjidhi me qartësinë më të madhe dhe me sigurinë subjektet e ngatërruara rreth të cilave shumë ulema -dijetarë- patën humbur rrugën në mënyrë të rrezikshme, dhe duke ndjekur rrugën e ndritshme të Sunitëve, arriti tek bregu i sigurt duke pasë shpëtuar nga vorbulla e madhe, nxori në breg edhe veprat edhe lexuesit e tij.
Për këtë arsye unë jam ndjerë i nderuar ta paraqes koleksionin e Risale-i Nurit tek çdo klasë e njerëzve tonë fisnik, me mirëbesim të plotë dhe me sinqeritet. Të gjitha trajtesat e tij janë pikëla të ndritshme nga oqeani i Kuranit dhe rreze xixëlluese të dritës së diellit të udhëzimit.
Prandaj detyra më e shenjtë e çdo myslimani është t‟i përhapë këto drita, dhe të shpëtojë besimin. Sepse është parë shpesh në histori se një vepër e vetme i ka çuar në udhëzim e lumturi persona të panumërt, familje dhe shoqëri.
Sa fatlum është personi i cili do të ishte mjet për të shpëtuar besimin e vëllait të tij!
Fronti i ustadhit lidhur me mendimin.
Është e mirënjohur se të gjithë mendimtarët kanë sistemet e tyre të mendimit, qëllimet e tyre të veçanta me mendimin e tyre dhe idealet e tyre të cilat ata i mbajnë më të dashura se çdo gjë tjetër.
Ndërsa duke i diskutuar këto, ata së pari bëjnë punë të mëdha parapërgatitore. Por sistemi i Bediuzzamanit mund të përmblidhet në një fjali të vetme:
Duke shpallur Hyjninë dhe Unitetin e Krijuesit të universit, që ishte misioni i vetëm i të gjitha shkrimeve të shpallura dhe i të gjithë profetëve, dhe duke e provuar këtë me argumente shkencore, logjike e filozofike;
a do të thotë kjo se ustadhi ishte i lidhur gjithashtu me logjikën, filozofinë dhe me shkencën moderne?
Po, sa herë që logjika dhe filozofia pajtoheshin me Kuranin dhe i shërbenin të vërtetës dhe realitetit. Ustadhi ishte logjicieni më i madh dhe filozofi më i urtë. Provat më brilante dhe argumentet e sigurta që ai përdori për të provuar çështjen e tij të shenjtë universale ishin shkencat moderne, që në çdo ditë që kalonte në mënyrën më të fuqishme shpallnin se Kurani është Fjala e shpallur e Allahut.
Prandaj, për sa kohë që filozofi do të thotë „urtësi‟, të gjitha veprat që orvaten të provojnë artibutet e Ekzistuesit të Vetëm të domosdoshëm janë urtësia më e madhe, dhe autorët e tyre janë të urtit më të mëdhenj.
Kështu, meqenëse ustadhi ndoqi një rrugë të tillë shkencore, domethënë, ndoqi rrugën e ndritshme të Kuranit, ai u nderua me shpëtimin e besimit të mijëra studentëve të universitetit. Ai posedon shumë cilësi të tjera, shkencore, letrare e filozofike, të cilat në dashtë Zoti, unë do t‟i përshkruaj në shembuj në një vepër më vete.
Suksesi është vetëm nga Zoti xh.sh..
Fronti i tij lidhur me tarikatin Sufi.
Unë njëherë e pyeta një shejh Nakshibendi, një dietar i madh i cili u përpoq të ndiqte profetin më të nderuar a.s.m. në të gjitha aktet e tij:
“Cila është arsyeja për tensionin midis ulemave -dijetarëve- dhe ndjekësve të sufizmit?”
Ai u përgjigj: Ulematë janë trashëgimtarët e njohjes së profetit, ndërsa Sufitë janë trashëgimtarët e akteve të tij. Dhe për këtë arsye ai që është trashgimtar i të dyjave quhet “Dhul-Xhenahajn”, poseduesi i dy krahëve.
Qëllimi i tarikatit Sufi është të veprojë me vendosmëri në përputhje me sjelljen dhe me moralin e profetit, dhe duke u pastruar e duke u asgjësuar në kënaqësinë e Zotit xh.sh.. Nuk ka dyshim se ata që ngrihen tek ky nivel i lartësuar janë njerëzit e realitetit. Domethënë ata e kanë arritur qëllimin e dëshiruar e të kërkuar nga tarikati Sufi. Por për shkak se është e lehtë për gjithkënd që ta bëjë këtë, disa rregulla të veçanta u parashtruan.
Shkurtazi: Tarikati Sufi është një rreth brenda rrethit të sheriatit. Ai që largohet nga metoda e sufizmit, largohet nga sheriati, por ruajna Zot, ai që largohet nga sheriati largohet për tek një humbje e përhershme.
Sipas asaj që kanë thënë dijetarët e mëdhenj, nuk ka ndryshim esencial midis rrugës së ndritur që hapi Bediuzzamani dhe Sufizmit të vërtetë e të pastër. Ato të dyja janë rrugë që të çojnë tek kënaqësitë Hyjnore dhe kështu për në parajsë dhe për tek shikimi i Krijuesit.
Prandaj, nuk ka asgjë që t‟i pengonte vëllezërit tonë Sufi të cilët mbajnë një qëllim të tillë për të lexuar Risale-i Nurin; përkundrazi ata mund ta zgjerojnë fushën e shqyrtimit të Sufizmit me rrugën e Kuranit duke i shtuar asaj detyrën e mendimit reflektiv si një formë e duasë.
Në sajë të mendimit reflektiv, i cili hap horizonte të reja për sytë dhe për zemrën, një njeri i aftë i cili më parë preokupohej vetëm me shqyrtimin e zemrës, e shikon, e shqyrton dhe e vëzhgon me zemrën e tij dhe me të gjitha shqisat e tij të gjithë universin në të gjithë shtrirjen e tij duke filluar nga grimcat për tek trupat qiellorë dhe i vështron në ekstazë Emrat Hyjnorë dhe Atributet e manifestuar në rrugët e panumërta në ato shkenca, dhe me njohjen e sigurisë ai e ndjen vetveten të jetë në një xhami të përmasave të pafundme. Kjo xhami është e gjërë me xhematin e saj të milionave të panumërt, që të gjithë duke përmendur Krijuesin e tyre me entuziazëm e dashuri, në nderim e në ekstazë. Me zërat e tyre të ëmbël, me tonet, meloditë, tingujt dhe harmonitë, ata deklarojnë: “Sub hanall-llah! El-Hamdu lil lah! Allahu Ekber!
Kjo është xhamia madhështore e hapur nga Risale-i Nuri për të hyrë nga ata të cilët ndjekin rrugën e besimit, të njohjes dhe të Kuranit, rrugë e hapur nga Risale-i Nuri. Çdo person e merr shkëlqimin e saj në përpjesëtim me besimin e tij, njohjen dhe sinqeritetin.
Fronti i tij letrar
Eskiden beri lafız ve mana, üslup ve muhteva bakımından edibler ve şairler, mütefekkirler ve âlimler ikiye ayrılmışlardır. Bunlardan bazıları, sadece üslup ve ifadeye, vezin ve kafiyeye kıymet vererek manayı ifadeye feda etmişlerdir. Ve bu hal de kendini en çok şiirde gösterir.
Diğer zümre ise en çok mana ve muhtevaya ehemmiyet vererek özü söze kurban etmemişlerdir.
Artık Bediüzzaman gibi büyük bir mütefekkirin edebî cephesi bu küçük mukaddime ile kolayca anlaşılır sanırım. Zira Üstad o kıymetli ve bereketli ömrünü, kulaklarda kalacak olan sözlerin tanzim ve tertibi ile değil, bilakis kalplerde, ruhlarda, vicdan ve fikirlerde kudsî bir ideal halinde insanlıkla beraber yaşayacak olan din hissinin, iman şuurunun, ahlâk ve fazilet mefhumunun asırlara, nesillere telkini ile meşgul olan bir dâhîdir. Artık bu kadar ulvi bir gayenin tahakkuku için candan ve cihandan geçen bir mücahid, pek tabiîdir ki fâni şekillerle meşgul olamaz.
Bununla beraber Üstad; zevk inceliği, gönül hassasiyeti, fikir derinliği ve hayal yüksekliği bakımından hârikulâde denecek derecede edebî bir kudret ve melekeyi haizdir. Ve bu sebeple üslup ve ifadesi, mevzuya göre değişir.
Mesela, ilmî ve felsefî mevzularda mantıkî ve riyazî delillerle aklı ikna ederken gayet veciz terkipler kullanır. Fakat gönlü mest edip ruhu yükselteceği anlarda ifade o kadar berraklaşır ki tarif edilemez.
Mesela semalardan, güneşlerden, yıldızlardan, mehtaplardan ve bilhassa bahar âleminden ve Cenab-ı Hakk’ın o âlemlerde tecelli etmekte olan kudret ve azametini tasvir ederken üslup o kadar latîf bir şekil alır ki artık her teşbih, en tatlı renklerle çerçevelenmiş bir levhayı andırır ve her tasvir, hârikalar hârikası bir âlemi canlandırır.
İşte bu hikmete mebnidir ki bir Nur talebesi Risale-i Nur Külliyatı’nı mütalaası ile –üniversitenin herhangi bir fakültesine mensup da olsa– hissen, fikren, ruhen, vicdanen ve hayalen tam manasıyla tatmin edilmiş oluyor.
Nasıl tatmin edilmez ki Risale-i Nur Külliyatı, Kur’an-ı Kerîm’in cihanşümul bahçesinden derilen bir gül demetidir. Binaenaleyh onda, o mübarek ve İlahî bahçenin nuru, havası, ziyası ve kokusu vardır.
Ruhun bu ihtiyacını söyler akan sular
Kur’an’a her zaman beşerin ihtiyacı var.
Ali Ulvi Kurucu