Πρόλογος
Είναι ο «Πρόλογος» που έχει γράψει ένας σπουδαίος επιστήμονας λόγιος, ο οποίος ζει στην Φωτισμένη Μαντίνα (Medine-i Munevvere), για την βιογραφία του εξοχότατου Μπεντιουζζαμάν.
Είχα πει στον πρόλογο που είχα γράψει για τη βιογραφία του σπουδαίου Ικμπάλ (Iqbal) το εξής: «Όταν κάποιος διαβάζει τις βιογραφίες μεγάλων ανθρώπων και αφηγούνται οι δοξασμένες ιστορίες και αναμνήσεις τους, ο άνθρωπος αισθάνεται σαν να εισέρχεται σε έναν άλλο κόσμο. Η ιερή φλόγα των πανάγαθων αισθημάτων αγάπης καίνε την ψυχή του, και τον περιτυλίγει η θεία ευλογία. Η ιστορία καταγραφεί τέτοιους μεγάλους ανθρώπους που πολλοί μεγάλοι γίνονται ανεπαίσθητοι σε σύγκριση με αυτούς.
Όταν μνημονεύονται οι άντρες που δόξασαν την ιστορία,
Ανυψώνεται η ψυχή, από τη γη στους ευρύτατους κόσμους.
Η χαρμοσύνη χιλίων ευωδιών τυλίγουν την ψυχή από βαθιά,
Λες και έχει βαδίσει από τους ροδόκηπους, τους παραδείσιους.
Έχω βιώσει αυτή τη βαθύτατη πραγματικότητα με όλη της τη μεγαλειότητα και λαμπρότητα καθώς έγραφα αυτόν τον «Πρόλογο». Διότι, το έργο αυτό το οποίο παρουσιάζουμε με βαθύτατη ειλικρίνεια και οικειότητα στους αξιότιμους και σεβασμιότατους αναγνώστες μας, ανήκει στο μεγάλο ουστάντ (δάσκαλο) και κατακτητή των καρδιών Μπεντιουζζαμάν Σαῒντ Νουρσί «Bediüzzaman Said Nursi», του οποίου κάθε στιγμή του σχεδόν ενός αιώνος εύφορου και μακροχρόνιου βίου του, παρουσιάζει χιλιάδες θαυμάσια γεγονότα· ανήκει επίσης στη Συλλογή του Ρισαλέ-ι Νουρ το οποίο αποτελείται από εκατόν τριάντα τμήματα, και τέλος στους μαθητές του, οι οποίοι συνεχίζουν να παρουσιάζουν πεντακάθαρα παραδείγματα ηθικής, αξιοπρέπειας, ειλικρίνειας, οικειότητας, πίστης και σοφίας σε όλες τις φάσεις της ζωής, που ενδιαφέρουν όχι μόνο μία χώρα, αλλά όλη την ανθρωπότητα.
Η εισαγωγή ενός βιβλίου θεωρείται η σύνοψη του. Ωστόσο είναι δυνατόν το περιεχόμενο ενός τόσου σπουδαίου βιβλίου, να συμπεριληφθεί σε μερικές σελίδες μιας εισαγωγής; Ενός βιβλίου που το καθένα από τα θέματα του είναι τόσο βαθιονόητα και πυκνά ώστε ούτε ένα μεμονωμένο βιβλίο δεν επαρκή γι’ αυτό.
Δεν έχω μείνει ποτέ τόσο αδύναμος και αμήχανος σε κανένα από τα ποιήματα ή πεζογραφίες μου που ταπεινά έχω γράψει μέχρι σήμερα. Παρόλα αυτά, αυτοί οι οποίοι θα διαβάσουν αυτό το έργο με μια βαθύτατη ευχαρίστηση, με μια ιερή ευθυμία και με έναν πρόσχαρο ενθουσιασμό, έκπληκτοι θα δουν ότι: ο Μπεντιουζζαμάν είναι μια προσωπικότητα που από παιδική ηλικία, έχει βιώσει μια εξαιρετική ζωή και με τις θείες χάρες που έχει λάβει κατά τη διάρκειά της, είναι φανερό ότι είναι ένας ιδιαίτατος διανοούμενος και μια μοναδική, εκλεκτή προσωπικότητα.
Εγώ, έπειτα από μια λεπτομερή έρευνα και μελέτη αυτής της μεγάλης προσωπικότητας, των έργων του και των μαθητών του και βιώνοντας αισθηματικά, νοητικά και ψυχικά αυτόν τον κόσμο του φωτός, διαπίστωσα ότι το νόημα του στίχου ενός μεγάλου και παλαιού Άραβα ποιητή εκφράζει μια πολύ βαθιά πραγματικότητα: «Δεν είναι καθόλου δύσκολο για τον Αληθή και Δίκαιο Αλλάχ Cenâb-ı Hak να συγκεντρώσει όλο τον κόσμο σε μία προσωπικότητα».
* * *
Αυτοί οι οποίοι εμπνέονται και φωτίζονται από το μεγαλείο του σκοπού του, από την λαμπρότητα της τρίβου του και από τη δύναμη της πίστεως του, και καθηλώνονται στη γοητεία αυτού του πόλου, αυξάνονται καθημερινά.
Αυτό το απίστευτο γεγονός, καθώς εξοργίζει τους απαρνητές, κάθε άλλο, συνεχίζει να ευφραίνει και να ενθαρρύνει τους πιστούς.
Δείτε πώς ένας μεγάλος υπερασπιστής εκφράζει αυτό το θείο γεγονός το οποίο συνεχίζει να υπάρχει ολοζώντανο σαν ένας άρρηκτος πνευματικός δεσμός στα στέρνα των πιστών, με έναν τέτοιο τρόπο που φέρνει τις καρδιές σε μια έξαρση και ενθουσιασμό: «Η μεγαλύτερή μας παρηγοριά είναι ότι βλέπουμε το εύφορο ευλαβικό φώς του Μπεντιουζζαμάν να μεταδίδεται από καρδιά σε καρδιά σαν ένα μυστικό που υπερισχύει όλων των περιορισμών που στοχεύουν να την καταβάλλουν, μέσα σε αυτές τις ζοφερές μέρες που η χυδαία ανηθικότητα εξαπλώνεται σαν ένας θυελλώδης καταποντισμός που διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις απειλώντας να καταπνίξει κάθε αρετή και ηθική. Οι νύχτες μας βυθίστηκαν στο απόλυτο σκοτάδι, και το πυκνό σκοτάδι της νύχτας προμηνύει την επικείμενη χαραυγή.»
Μάλιστα, αυτοί οι οποίοι διακρίνουν σε κάθε γωνιά της χώρας την επιρροή και την ευλογία αυτού του φωτός που διαδίδεται και επεκτείνεται σαν ένα μυστικό -υπερισχύοντας όλων των περιορισμών- και μεταφέρεται από καρδιά σε καρδιά, έκπληκτοι και σαστισμένοι άρχισαν να ρωτούν: «Ποιος είναι αυτός του οποίου η αίγλη έχει καλύψει όλη τη χώρα; Η ζωή, τα έργα, η σταδιοδρομία , η μεθοδολογία του ποιά είναι; Ποιός είναι η τρίβος που ακολουθεί; Είναι ένα πνευματικό τάγμα (tarikat); Είναι μια οργάνωση; Ή είναι κάποιος πολιτικός σχηματισμός;»
Όχι μόνο αυτό, αλλά αμέσως ακολούθησαν κυβερνητικές και δικαστικές πολύ σοβαρές διώξεις, βαριές ανακριτικές έρευνες και διεξάχθηκαν αλλεπάλληλα δικαστήρια. Ως αποτέλεσμα, όταν επαληθεύτηκε ότι, αυτό το ιερό φαινόμενο δεν είναι τίποτα παρά μόνο μια σύμπνοια πίστης και σοφίας καθιδρυμένη στη χώρα των καρδιών, η δικαιοσύνη αποφάνθηκε με έναν ευπρεπή θείο τρόπο ως εξής: Η απόφαση της αθώωσης του Μπεντιουζζαμάν Σαῒντ Νουρσί και όλων των αποσπασμάτων του Ρισαλέ-ι Νουρ ανακοινώθηκε επίσημα. Και έτσι πλέον κατέστη ολοφάνερο σαν τον ήλιο, ότι πάντοτε θα υπερισχύει η ψυχή στην ύλη, το δίκαιο στην αδικία, το φώς στο σκότος, η πίστη στην απιστία και αυτή η πραγματικότητα είναι ένας προ-αιώνιος και αιώνιος προεξέχον θείος κανόνας ο οποίος δεν αλλάζει.
Λένε ότι, το πραγματικό κριτήριο το οποίο δείχνει τον χαρακτήρα, τον ουσιαστικό σκοπό, την πιστότητα και την ειλικρίνεια ενός αναμορφωτή ο οποίος αναδύεται σε ένα οποιοδήποτε κλίμα, είναι ο διαφορισμός των μεταλλαγών που διαπιστώνονται στην προσωπική, κοινωνική, σωματική και πνευματική του ζωή, ενδιάμεσα στην πρώτη μέρα που ανακοινώνει τον αγώνα του και την ημέρα που ευδοκιμεί στον σκοπό του.
Για παράδειγμα, το εν λόγω άτομο, τις πρώτες ημέρες ήταν ένας ταπεινός, μεγάθυμος, μετριόφρον, σεμνός, με λίγα λόγια ένα πραγματικό υπόδειγμα ήθους και αρετής, μία εξαιρετικά τίμια και εκλεκτή προσωπικότητα. Για να δούμε όμως, έπειτα από την επίτευξη του αγώνα του και αφού κέρδισε τις καρδιές, τη συμπαράσταση και προσδοκίες των ανθρώπων, έχει καταφέρει άραγε να διατηρήσει την αρχική του αγαθότητα και υποδειγματικό ύφος; Ή μήπως, μέσα στον ενθουσιασμό του θριάμβου, όπως πάρα πολλοί υποτιθέμενοι μεγάλοι, δεν χώρεσε στους ουρανούς και στη γη λόγο υπερηφάνειας;
Αυτό λοιπόν είναι ο πιο ευκρινής καθρέπτης που θα κατοπτρίσει το πραγματικό πρόσωπο, το σκοπό, την ουσία και την ταυτότητα ενός ανθρώπου με αγώνα ή οποιοδήποτε είτε μεγάλου είτε μικρού στόχου.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, αυτοί οι οποίοι έχουν δώσει τα άριστα παραδείγματα υπερίσχυσης και ευδοκίμησης σε παρόμοιες τρομερές δοκιμασίες, αρχικά είναι όλοι οι απεσταλμένοι προφήτες και ιδίως ο άρχοντάς μας και ο Άρχοντας όλων των Προφητών, ο Μουχάμμεντ (Είθε Η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί Του) , έπειτα οι χαλίφηδες του και οι ακόλουθοι (sahabe) του, και έπειτα όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν βαδίσει μέσω της φωτισμένης οδού που εκείνοι έχουν φωτίσει.
* * *
Με το εξής ένδοξο χαντίθ اَل۟عُلَمَاءُ وَرَثَةُ ال۟اَن۟بِيَاءِ δηλαδή, «Οι λόγιοι και σοφοί επιστήμονες, είναι κληρονόμοι των προφητών», ο Αγαπητός μας Προφήτης με μια θαυματουργή ευγλωττία μας δηλώνει ότι, το να είναι κάποιος ειδήμων ή λόγιος δεν είναι και τόσο εύκολο.
Διότι, εφόσον ένας λόγιος επιστήμονας, σοφός, είναι κληρονόμος των προφητών, τότε στο θέμα του δικαίου και της αλήθειας ενδείκνυται να ακολουθήσει και να τηρήσει ακριβώς τον ίδιο δρόμο που ακολούθησαν και αυτοί. Όσο και αν αυτός ο δρόμος είναι γεμάτος με βουνά, λίθους, λάσπη, χαλίκια, γκρεμούς και ακόμα χειρότερα, όπως καταδιώξεις, συλλήψεις, δικαστήρια, φυλακές, μπουντρούμια, εξορίες, απομονώσεις, δηλητηριάσεις, κρεμάλες και χιλιάδες άλλες τυραννίες και βασανιστήρια τα οποία αδυνατεί να καταδεχτεί ο νους και η λογική…
Να λοιπόν, ο Μπεντιουζζαμάν είναι ένας άνθρωπος ο οποίος, εδώ και πάνω από μισό αιώνα, έχει αποδείξει έμπρακτα με το βίο του ότι είναι ένας διανοούμενος, επιστήμων και κληρονόμος του προφήτη, ξεπερνώντας με ταχύτητα αστραπής χιλιάδες εμπόδια και δοκιμασίες που αντιμετώπισε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του καθώς βάδιζε αγέρωχος σε αυτό τον τραχύ δρόμο του ιερού του αγώνα.
Ανάμεσα από όλες τις επιστημονικές, ηθικές, λογοτεχνικές και πολλές άλλες αρετές και προσόντα που διαθέτει, αυτό που με έχει αφήσει έκπληκτο πάνω από όλα είναι αυτή η μεγαλύτερη από τα βουνά, βαθύτερη από τις θάλασσες και υψηλότερη και ευρύτερη από τους ουρανούς πίστη που διατηρεί.
Ω Κύριε(Rab )μου! Τι άφταστη πίστη είναι αυτή! Τι ατελείωτη, ανεξάντλητη υπομονή είναι αυτή! Τι ατσάλινη βούληση είναι αυτή! Παρ’ όλες αυτές τις καταπιέσεις, απειλές, αδικίες και τα βασανιστήρια που ανατριχιάζουν ακόμα και τις φαντασίες και τις μνήμες, τί αλύγιστο κεφάλι, τί άπαυτη φωνή, τί ακούραστη πνοή!
Κάποτε με μια βαθύτατη τερψίθυμη έμπνευση που είχα πάρει από τα ενθουσιώδη ποιήματα του σπουδαίου Iqbal, έγραψα το ποίημα με όνομα «Μουτζάχιτ» (Ευλαβής Μαχητής). Αυτοί οι οποίοι διάβασαν τους ακόλουθους στίχους ίσως μερικοί να θεωρούν ότι έχω συντάξει μια ποιητική ακρότητα. Ωστόσο, αυτοί οι οποίοι θα διαβάσουν αυτό το πανάξιο έργο με το οποίο και αισθάνομαι μεγάλη τιμή γράφοντας τον πρόλογο του, θα κατανοήσουν με έναν έντονο ενθουσιασμό και θαυμασμό το πόσο απίστευτοι, υπέροχοι δούλοι του Αλλάχ υπάρχουν· και όταν μια πίστη φτάσει στην ωριμότητα της, τί μπορεί να πραγματοποιήσει και τί θαύματα μπορεί να γεννήσει.
Bir azm, eğer iman dolu bir kalbe girerse
İnsan da o imandaki son sırra ererse
En azgın ölümler ona zincir vuramazlar
Volkan gibi coşkun akıyor, durduramazlar
Rabb’imden iner azmine kuvvet veren ilham
Peygamber’i rüyada görür belki her akşam
Hep nur, onun iman dolu kalbindeki mihrab
Kandil olamaz ufkuna dünyadaki mehtap
Kar kış demez, irkilmez, üzülmez, acı duymaz
Mevsim bütün ömrünce ılık gölgeli bir yaz
Cennetteki âlemleri dünyada görür de
Mahvolsa eğilmez sıradağlar gibi derde
En sarp uçurumlar gelip etrafını sarsa
Ay batsa, güneş sönse, ufuklar da kararsa
Gökler yıkılıp çökse yolundan yine dönmez
Ruhundaki imanla yanan meşale sönmez
Kalbinde yanardağ gibi iman ne mukaddes
Vicdanına her an şunu haykırmada bir ses:
Ey yolcu! Şafaklar sökecek durma, ilerle
Zulmetlere kan ağlatacak meşalelerle
Yıldızlara bas, çık yüce âlemlere yüksel
İnsanlığı kurtarmaya cennetten inen el.
Sanki bu mısralar, iman kahramanı büyük mücahid Bediüzzaman Hazretleri için yazılmış. Zira bu yüksek sıfatlar, hep onun sıfatlarıdır. Cenab-ı Hak, şu âyet-i kerîmede bakınız mücahidlere neler vaad ediyor:
وَالَّذٖينَ جَاهَدُوا فٖينَا لَنَه۟دِيَنَّهُم۟ سُبُلَنَا وَاِنَّ اللّٰهَ لَمَعَ ال۟مُح۟سِنٖينَ
Meal-i şerifi: “Bizim uğrumuzda mücahede edenlere mutlaka yollarımızı gösteririz. Ve hiç şüphe yok ki Allah muhsinlerle –Allah’ı görür gibi ibadet eden mücahidlerle– beraberdir.”
Demek ki iman ve Kur’an uğrunda, candan ve cihandan geçen mücahidlere büyük Allah, hakikat ve hidayet yollarını göstereceğini vaad buyuruyor. Hâşâ Cenab-ı Hak vaadinde hulf etmez, yeter ki bu azîm vaad-i İlahîyi icab ettirecek şartlar tahakkuk etsin.
Bu âyet-i kerîme Üstad’ın karakter ve şahsiyetini tahlil hususunda bize nurdan bir rehber oluyor ve o nurun billur ışığı altında artık en ince çizgileri ve en hassas noktaları görüp sezebiliyoruz. Zira mademki bir insan Cenab-ı Hakk’ın hıfz ve himayesinde bulunmak nimetine mazhar olmuştur. Artık onun için korku, endişe, üzüntü, yılma, usanma vesaire gibi şeyler bahis mevzuu olamaz.
Allah’ın nuru ile nurlanan bir gönlün semasını hangi bulutlar kaplayabilir? Her an huzur-u İlahîde bulunmak bahtiyarlığına eren bir kulun ruhunu; hangi fâni emel ve arzular, hangi zavallı teveccüh ve iltifatlar ve hangi pespâye gaye ve ihtiraslar tatmin, teskin ve teselli edebilir?
Allah’tır onun yârı, mürebbisi, velisi
Andıkça bütün nur oluyor duygusu, hissi
Yükselmededir marifet iklimine her an
Bambaşka ufuklar açıyor ruhuna Kur’an
Kur’an ona yâd ettiriyor “Bezm-i Elest”i
Âşık, o tecellinin ezelden beri mesti.
İşte Bediüzzaman, böyle hârikalar hârikası bir inayete mazhar olan mübarek bir şahsiyettir. Ve bunun içindir ki zindanlar ona bir gülistan olmuş; oradan ebediyetlerin nurlu ufuklarını görür. İdam sehpaları, birer vaaz ve irşad kürsüsüdür. Oradan insanlığa ulvi bir gaye uğrunda sabır ve sebat, metanet ve celadet dersleri verir. Hapishaneler birer Medrese-i Yusufiyeye inkılab eder. Oraya girerken bir profesörün üniversiteye ders vermek için girdiği gibi girer. Zira oradakiler, onun feyiz ve irşadına muhtaç olan talebeleridir. Her gün birkaç vatandaşın imanını kurtarmak ve canileri melek gibi bir insan haline getirmek, onun için dünyalara değişilmez bir saadettir.
Böyle bir yüksek iman ve ihlas şuuruna mâlik olan insan, hiç şüphesiz ki zaman ve mekân mefhumlarının fâniler üzerinde bıraktığı yaldızlı tesirleri kesif madde âleminde bırakarak; ruhu ile maneviyat âleminin pırıl pırıl nurlar saçan ufuklarına yükselmiş bir haldedir.
Büyük mutasavvıfların (r.anhüm) fenafillah, beka billah diye tarif ve tavsif buyurdukları yüksek mertebe, işte bu kudsî şerefe nâil olmaktır.
Evet, her mü’minin kendine mahsus bir huzur, huşû, tefeyyüz, tecerrüd ve istiğrak hali vardır. Ve herkes iman ve irfanı, salah ve takvası, feyiz ve maneviyatı nisbetinde bu İlahî hazdan feyizyâb olabilir. Lâkin bu güzel hal, bu tatlı visal ve bu emsalsiz haz; geçen âyet-i kerîmedeki ihsan erbabı olan o büyük mücahidlerde her zaman devam ediyor. Ve işte onlar bu sebepten dolayıdır ki Mevla’yı unutmak gafletine düşmüyorlar. Nefisleri ile arslanlar gibi bütün ömürleri boyunca çarpışıyorlar. Ve hayatlarının her lahzası, en yüksek terakki ve tekâmül hatıraları kaydediyor. Ve bütün varlıkları; o cemal, kemal ve celal sıfatları ile muttasıf olan Rabbü’l-âlemîn’in rızasında erimiş bulunuyorlar.
Mevla, bizleri de o bahtiyarlar zümresine ilhak eylesin, âmin!
* * *
Yukarıdaki sahifelerde, büyük Üstadın, dostlarını meftun ve hayran ettiği kadar da düşmanlarını dehşetler içerisinde bırakan azametli imanından bahsettik. Biraz da mümtaz şahsiyeti, nurdan bir hâle halinde sarmakta olan üstün meziyetlerinden, ahlâk ve kemalâtından bahsedelim.
Malûm ya, her şahsiyeti, muhtelif ve muayyen meziyetler çerçeveler. Binaenaleyh Üstad’ın şahsiyetini tekvin eden başlıca sıfatlar şunlardır:
Feragati
Bir dava sahibinin ve bilhassa ıslahatçının muvaffakiyet şartlarının en mühimmi feragattir. Zira gözler ve gönüller, bu mühim noktayı en ince bir hassasiyetle tetkik ve takibe meyyaldirler. Üstad’ın bütün hayatı ise baştan başa feragatin şaheser misalleri ile dolup taşmaktadır.
Allâme Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi merhumdan, feragate ait şöyle bir söz işitmiştim: “İslâm, bugün öyle mücahidler ister ki dünyasını değil, âhiretini dahi feda etmeye hazır olacak.”
Büyük adamdan sâdır olan bu büyük sözü tamamen kavrayamadığım için mutasavvıfların istiğrak hallerinde söyledikleri esrarlı sözlere benzeterek, herkese söylememiş ve olur olmaz yerlerde de açmamıştım.
Vaktâ ki aynı sözü Bediüzzaman’ın ateşler saçan heyecanlı ifadelerinde de okuyunca anladım ki büyüklere göre feragatin ölçüsü de büyüyor. Evet, İslâm için bu kadar acıklı bir feragate katlanmaya razı olan mücahidleri, Erhamü’r-Râhimîn olan Allahu Zülkerim Teâlâ ve Takaddes Hazretleri bırakır mı? O fedai kulunu lütf u kereminden, inayet ve merhametinden mahrum etmek şanına –hâşâ– yakışır mı?
İşte Bediüzzaman, bu müstesna tecellinin en parlak misalidir. Bütün ömrü boyunca mücerred yaşadı. Dünyanın bütün meşru lezzetlerinden tamamen mahrum kaldı. Bir yuva kurmak ve orada mesud bir aile hayatı geçirmek sevdasına düşmeye vakit ve fırsat bulamadı. Fakat Cenab-ı Hak, kendisine öyle şeyler ihsan etti ki fâni kalemlerle tarif olunamayacak kadar muazzam ve muhteşemdir.
Bugün, dünyada hangi bir aile reisi –manen– Bediüzzaman Hazretleri kadar mesuddur? Hangi bir baba, milyonlarla evlada sahip olmuştur? Hem de nasıl evlatlar!.. Ve hangi bir üstad, bu kadar talebe yetiştirebilmiştir?
Bu kudsî ve ruhî rabıta –biiznillah-i teâlâ– dünyalar durdukça duracak ve nurdan bir sel halinde ebediyetlere kadar akıp gidecektir. Çünkü bu İlahî dava, Kur’an-ı Kerîm’in nur deryasında tebellür eden bir varlık olduğu gibi Kur’an’dan doğmuş ve Kur’an’la beraber yaşayacaktır.
Şefkat ve Merhameti
Büyük Üstad, hak ve hakikati tâ çocukluğunda bulmuştu. Kalbinin feryadını ve ruhunun münâcatını dinlemek için mağaralara kapandığı günlerde bile ibadet ve taatten, tefekkür ve murakabelerden feyiz ve huzur almanın zevkine ermiş olan bir “ârif-i billah” idi.
Lâkin karanlık gece dalgalarını andıran korkunç küfür ve ilhad kâbusunun Müslüman dünyasını ve dolayısıyla memleketimizi kaplamak üzere olduğu o tehlikeli günlerde, yatağından fırlayan bir arslan gibi yanardağları andıran bir kükreyişle cihad meydanına atıldı. Bütün rahat ve huzurunu bu mukaddes davaya feda etti. Ve işte bu hikmete mebnidir ki o günden beri her sözü bir dilim lav, her fikri bir ateş parçası olmuş. Düştüğü gönülleri yakıyor; hisleri, fikirleri alevlendiriyor.
Büyük Üstadın tam bir uzlet ve inzivadan sonra tekrar irşad ve cemiyet hayatına atılması, aynen İmam-ı Gazalî’nin hayatında geçirmiş olduğu o mühim ve tarihî merhaleye benzemektedir.
Demek ki Cenab-ı Hak, büyük mürşidleri böyle bir müddet inzivada terbiye, tasfiye ve tezkiye ettikten sonra tenvir ve irşad vazifesiyle mükellef kılıyor. Ve bu sebebledir ki bir mâ-i mukattardan daha temiz ve berrak olan yüreklerinden kopup gelen nefesler, kalplere akseder etmez bambaşka tesirler icra ediyor.
Arz ettiğim gibi İmam-ı Gazalî’nin bundan dokuz yüz sene evvel ahlâk ve fazilet sahasında yapmış olduğu fütuhatı; bu asırda Bediüzzaman, iman ve ihlas vâdisinde başarmıştır.
Evet, Hazret-i Üstadı bu müthiş cihad meydanlarına sevk eden, hep bu eşsiz şefkat ve merhameti olmuştur. Ve bunu bizzat kendisinden dinleyelim:
Bana: “Sen şuna buna niçin sataştın?” diyorlar. Farkında değilim; karşımda müthiş bir yangın var, alevleri göklere yükseliyor, içinde evladım yanıyor, imanım tutuşmuş yanıyor. O yangını söndürmeye, imanımı kurtarmaya koşuyorum. Yolda birisi beni kösteklemek istemiş de ayağım ona çarpmış, ne ehemmiyeti var? O müthiş yangın karşısında bu küçük hâdise bir kıymet ifade eder mi? Dar düşünceler, dar görüşler…
İstiğnası
Üstadın hayatı boyunca cemiyetimizin her tabakasına vermekte olduğu binlerle istiğna örnekleri, dillere destan olmuş bir ulviyeti haizdir.
Mâsivadan tam manasıyla istiğna ederek, uzvî ve ruhî bütün varlığı ile Rabbü’l-âlemîn’in bitmez ve tükenmez hazinesine dayanmayı, müddet-i hayatında bir itiyad değil, âdeta bir mezhep, meşrep ve meslek olarak kabul etmiştir. Ve bunda da ne pahasına olursa olsun sebat eylemekte hâlâ devam etmektedir.
İşin orijinal tarafı: Bu meslek, kendi şahsına münhasır kalmamış, talebelerine de kudsî bir mefkûre halinde intikal etmiştir. Nur deryasında yıkanmak şerefine mazhar olan bir Nur talebesinin istiğnasına hayran olmamak kabil değildir.
Bakınız, Üstad; Mektubat unvanını taşıyan şaheserin İkinci Mektup’unda bu mühim noktayı altı vecih ile ne kadar asil bir iman ve irfan şuuru ile izah eder:
“Birincisi: Ehl-i dalalet, ehl-i ilmi; ilmi vasıta-i cer etmekle ittiham ediyorlar. İlmi ve dini kendilerine medar-ı maişet yapıyorlar deyip insafsızcasına onlara hücum ediyorlar. Binaenaleyh bunları fiilen tekzip lâzımdır.
İkincisi: Neşr-i hak için enbiyaya ittiba etmekle mükellefiz. Kur’an-ı Hakîm’de, hakkı neşredenler اِن۟ اَج۟رِىَ اِلَّا عَلَى اللّٰهِ اِن۟ اَج۟رِىَ اِلَّا عَلَى اللّٰهِ diyerek insanlardan istiğna göstermişler…”
İşte Risale-i Nur Külliyatı’nın mazhar olduğu İlahî fütuhat, hep bu enbiya mesleğinde sebat kahramanlığının şaheser misali ve hârikulâde neticesidir. Ve bu sayede Üstad, izzet-i ilmiyesini, cihan-kıymet bir elmas gibi muhafaza eylemiştir.
Artık herkesin uğrunda esir olduğu maaş, rütbe, servet ve daha nice bin şahsî ve maddî menfaatlerle aslâ alâkası olmayan bir insan, nasıl olur da gönüller fatihi olmaz? İmanlı gönüller, nasıl onun feyiz ve nuru ile dolmaz?
İktisatçılığı
İktisat, bundan evvel bahsettiğimiz istiğnanın tefsir ve izahından başka bir şey değildir. Zaten iktisat sarayına girebilmek için evvela istiğna denilen kapıdan girmek lâzımdır. Bu sebeple iktisatla istiğna, lâzımla melzum kabîlindendir.
Üstad gibi istiğna hususunda peygamberleri kendine örnek kabul eden bir mücahidin iktisatçılığı, kendiliğinden husule gelecek kadar tabiî bir haslet halini alır ve artık ona günde bir tas çorba, bir bardak su ve bir parça ekmek kâfi gelebilir. Zira bu büyük insan, büyük ve munsif Fransız şairi Lamartin’in dediği gibi: “Yemek için yaşamıyor belki yaşamak için yiyor.”
Üstadın meşrep ve mesleğini tamamen anladıktan sonra, artık onun yüksek iktisatçılığını böyle yemek içmek gibi basit şeylerle mukayese etmeyi çok görüyorum. Zira bu büyük insanın yüksek iktisatçılığını manevî sahalarda tatbik etmek ve maddî olmayan ölçülerle ölçmek lâzım gelir.
Mesela Üstad, bu yüksek iktisatçılık kudretini sırf yemek, içmek, giymek gibi basit şeylerle değil; bilakis fikir, zihin, istidat, kabiliyet, vakit, zaman, nefis ve nefes gibi manevî ve mücerred kıymetlerin israf ve heder edilmemesi ile ölçen bir dâhîdir. Ve bütün ömrü boyunca bir karakter halinde takip ettiği bu titiz muhasebe ve murakabe usûlünü, bütün talebelerine de telkin etmiştir.
Binaenaleyh bir Nur talebesine olur olmaz eseri okutturmak ve her sözü dinlettirmek kolay bir şey değildir. Zira onun gönlünün mihrak noktasında yazılı olan şu “Dikkat!” kelimesi, en hassas bir kontrol vazifesi görmektedir.
İşte Bediüzzaman, kudretli bir ıslahatçı ve hârikalar hârikası bir pedagog (mürebbi) olduğunu, yetiştirdiği tertemiz nesille fiilen ispat etmiş ve iktisat tarihine nurdan pırıltılarla yazılan bir atlas sahife daha ilâve eden bir nadire-i fıtrattır.
Tevazuu ve Mahviyetkârlığı
Nur risalelerinin bu kadar hârikulâde bir şekilde cihana yayılmasında, bu iki hasletin çok faydası olmuş ve pek derin tesirleri görülmüştür.
Çünkü Üstad sohbet ve teliflerinde kendine bir kutbü’l-ârifîn ve bir gavsü’l-vâsılîn süsü vermediği için gönüller ona pek çabuk ısınmış, onu tertemiz bir samimiyetle sevmiş ve derhal ulvi gayesini benimsemiştir.
Mesela, ahlâk ve fazilete, hikmet ve ibrete ait olan birçok sohbet ve telkinlerini, doğrudan doğruya nefsine tevcih eder. Keskin ve ateşîn hitabelerinin ilk ve yegâne muhatabı öz nefsidir. Oradan –merkezden muhite yayılırcasına– bütün nur ve sürura, saadet ve huzura müştak olan gönüllere yayılır.
Üstad hususi hayatında gayet halîm selim ve son derece mütevazidir. Bir ferdi değil, hiçbir zerreyi incitmemek için a’zamî fedakârlıklar gösterir. Sayısız zahmet ve meşakkatlere, ızdırap ve mahrumiyetlere katlanır fakat imanına, Kur’an’ına dokunulmamak şartıyla…
Artık o zaman bakmışsınız ki o sakin deniz, dalgaları semalara yükselen bir tufan, sahillere heybet ve dehşet saçan bir umman kesilmiştir. Çünkü o, Kur’an-ı Kerîm’in sadık hizmetkârı ve iman hudutlarını bekleyen kahraman ve fedai bir neferidir. Kendisi bu hakikati veciz bir cümle ile şu şekilde ifade eder: “Bir nefer nöbette iken başkumandan da gelse silahını bırakmayacak. Ben de Kur’an’ın bir hizmetkârı ve bir neferiyim. Vazife başında iken karşıma kim çıkarsa çıksın, hak budur derim, başımı eğmem!”
Vazife başında ve cihad meydanında iken şu mısralar, lisan-ı halidir:
Şahlanan bir ata benzer, kırarım kanlı gemi
Sinsi düşmanlara hâşâ satamam benliğimi
Benliğimden uzak olmaktır esaret bence
Böyle bir zillete düşmek ne hazîn işkence
Ebedî vuslatın aşkıyla geçer her ânım
Dest-i kudretle yapılmış kaledir imanım
Bu mukaddes emelimden ne kadar dilşâdım
Görmek ister beni cennette şehit ecdadım
Ruhum oldukça müebbed, ebedîdir ömrüm
En büyük vuslata, Allah’a çıkan yoldur ölüm.
* * *
Kitaba girmezden evvel Üstadı; ilmî, fikrî, tasavvufî ve edebî cepheleri ile de mütalaa etmek isterdim. Fakat çok derin ve pek şümullü olan bu mevzuların birkaç sahife ile hülâsa edilemeyeceğini kat’î bir surette idrak ettikten sonra, artık adı geçen mevzulara birkaç cümle ile temas etmeyi münasip gördüm.
Rabb’im imkânlar lütfederse bu derin mevzuları, Risale-i Nur Külliyatı ve Nur talebeleri ile birlikte, büyük ve müstakil bir eserle, tahlilî bir surette tetkik ve mütalaa etmeyi bütün ruhumla arzu ediyorum. Bu hususta, büyük Üstadımızın ve aziz kardeşlerimin kıymetli dualarını niyaz eylerim.
Üstadın ilmî cephesi
Merhum Ziya Paşa, şu:
Âyinesi iştir kişinin lafa bakılmaz
Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde
beyti ile nesilden nesile bir düstur halinde intikal edecek olan çok büyük bir hakikati ifade etmiştir.
Evet, Müslüman ırkımıza Risale-i Nur Külliyatı gibi muazzam bir iman ve irfan kütüphanesini hediye eden, gönüller üzerinde mukaddes bir nur müessesesi kuran mümtaz ve müstesna zatın kudret-i ilmiyesi hakkında tafsilata girişmek, öğle vakti güneşi tarif etmek kadar fuzulî bir iştir.
Yalnız yanık bir şairimizin:
Hüsn olur kim, seyrederken ihtiyar elden gider
dediği gibi hayatının her lahzasında İlahî tecellilere mazhar bulunan bu mübarek zatın; ilim ve irfanından, ahlâk ve kemalâtından bahsetmek, insana bambaşka bir zevk ve İlahî bir haz veriyor. Bunun için sözü uzatmaktan kendimi alamıyorum.
Üstad; Risale-i Nur Külliyatı’nda dinî, içtimaî, ahlâkî, edebî, hukukî, felsefî ve tasavvufî en mühim mevzulara temas etmiş ve hepsinde de hârikulâde bir surette muvaffak olmuştur.
İşin asıl hayret veren noktası; birçok ulemanın tehlikeli yollara saptıkları en çetin mevzuları, gayet açık bir şekilde ve en kat’î bir surette hallettiği gibi en girdaplı derinliklerden, Ehl-i Sünnet ve Cemaat’in tuttuğu nurlu yolu takip ederek sahil-i selâmete çıkmış ve eserlerini okuyanları da öylece çıkarmıştır.
Bu sebeple Risale-i Nur Külliyatı’nı aziz milletimizin her tabakasına kemal-i emniyet ve samimiyetle takdim etmekle şeref duyuyoruz. Nur risaleleri, Kur’an-ı Kerîm’in nur deryasından alınan berrak katreler ve hidayet güneşinden süzülen billur huzmelerdir.
Binaenaleyh her Müslüman’a düşen en mukaddes vazife, imanı kurtaracak olan bu nurlu eserlerin yayılmasına çalışmaktır. Zira tarihte pek çok defalar görülmüştür ki bir eser nice fertlerin, ailelerin, cemiyetlerin ve sayısız insan kitlelerinin hidayet ve saadetine sebep olmuştur. Âh! Ne bahtiyardır o insan ki bir mü’min kardeşinin imanının kurtulmasına sebep olur.
Üstadın Fikrî Cephesi
Malûm ya; her mütefekkirin kendine mahsus bir tefekkür sistemi, fikrî hayatında takip ettiği bir gayesi ve bütün gönlü ile bağlandığı bir ideali vardır. Ve onun tefekkür sisteminden, gaye ve idealinden bahsetmek için uzun mukaddimeler serdedilir. Fakat Bediüzzaman’ın tefekkür sistemi, gaye ve ideali, uzun mukaddimelerle filan yorulmaksızın bir cümle ile hülâsa edilebilir:
Bütün semavî kitapların ve bilumum peygamberlerin yegâne davaları olan “Hâlık-ı kâinat’ın uluhiyet ve vahdaniyetini ilan” ve bu büyük davayı da ilmî, mantıkî ve felsefî delillerle ispat eylemektir.
— O halde Üstadın mantık, felsefe ve müsbet ilimlerle de alâkası var?
— Evet mantık ve felsefe, Kur’an’la barışıp hak ve hakikate hizmet ettikleri müddetçe Üstad en büyük mantıkçı ve en kudretli bir feylesoftur. Mukaddes ve cihanşümul davasını ispat vâdisinde kullandığı en parlak delilleri ve en kat’î bürhanları, Kur’an-ı Kerîm’in Allah kelâmı olduğunu her gün bir kat daha ispat ve ilan eden “müsbet ilim”dir.
Zaten felsefe, aslında hikmet manasına geldikçe, Vâcibü’l-vücud Teâlâ ve Takaddes Hazretlerini, Zat-ı Bâri’sine lâyık sıfatlarla ispata çalışan her eser, en büyük hikmet ve o eserin sahibi de en büyük hakîmdir.
İşte Üstad böyle ilmî bir yolu, yani Kur’an-ı Kerîm’in nurlu yolunu takip ettiği için binlerle üniversitelinin imanını kurtarmak şerefine mazhar olmuştur. Hazretin bu hususta haiz olduğu ilmî, edebî ve felsefî daha pek çok meziyetleri vardır. Fakat onları, eserlerinden misaller getirerek inşâallah müstakil bir eserde arz etmek emelindeyim.
وَ مِنَ اللّٰهِ التَّو۟فٖيقُ
Tasavvuf Cephesi
Nakşibendî meşayihinden, her harekâtını Peygamber-i Zîşan Efendimiz Hazretlerinin harekâtına tatbik etmeye çalışan ve büyük bir âlim olan bir zata sordum:
— Efendi Hazretleri, ulema ile mutasavvıfe arasındaki gerginliğin sebebi nedir?
— Ulema, Resul-i Ekrem Efendimizin ilmine, mutasavvıflar da ameline vâris olmuşlar. İşte bu sebepten dolayıdır ki Fahr-i Cihan Efendimizin hem ilmine ve hem ameline vâris olan bir zata “zülcenaheyn” yani “iki kanatlı” deniliyor.
Binaenaleyh tarîkattan maksat, ruhsatlarla değil, azîmetlerle amel edip ahlâk-ı Peygamberî ile ahlâklanarak bütün manevî hastalıklardan temizlenip Cenab-ı Hakk’ın rızasında fâni olmaktır. İşte bu ulvi dereceyi kazanan kimseler, şüphesiz ki ehl-i hakikattirler. Yani tarîkattan maksud ve matlub olan gayeye ermişler demektir. Fakat bu yüksek mertebeyi kazanmak, her adama müyesser olamayacağı için büyüklerimiz matlub olan hedefe kolaylıkla erebilmek için muayyen kaideler vaz’eylemişlerdir. Hülâsa; tarîkat, şeriat dairesinin içinde bir dairedir. Tarîkattan düşen, şeriata düşer fakat –maazallah– şeriattan düşen, ebedî hüsranda kalır.
Bu büyük zatın beyanatına göre Bediüzzaman’ın açtığı nur yolu ile hakiki ve şaibesiz tasavvuf arasında cevherî hiçbir ihtilaf yoktur. Her ikisi de rıza-yı Bâri’ye ve bi’n-netice cennet-i a’lâya ve dîdar-ı Mevla’ya götüren yollardır.
Binaenaleyh bu asil gayeyi istihdaf eden herhangi mutasavvıf bir kardeşimizin, Risale-i Nur Külliyatı’nı seve seve okumasına hiçbir mani kalmadığı gibi bilakis Risale-i Nur tasavvuftaki “murakabe” dairesini, Kur’an-ı Kerîm yolu ile genişleterek ona bir de tefekkür vazifesini en mühim bir vird olarak ilâve etmiştir.
Evet, insanın gözüne gönlüne bambaşka ufuklar açan bu “tefekkür” sebebiyle sadece kalbinin murakabesi ile meşgul olan bir sâlik, kalbi ve bütün letaifi ile birlikte zerrelerden kürelere kadar bütün kâinatı azamet ve ihtişamı ile seyir ve temaşa, murakabe ve müşahede ederek Cenab-ı Hakk’ın o âlemlerde bin bir şekilde tecelli etmekte olan esma-i hüsnasını, sıfât-ı ulyâsını kemal-i vecd ile görerek, artık sonsuz bir mabedde olduğunu aynelyakîn, ilmelyakîn ve hakkalyakîn derecesinde hisseder. Çünkü içine girdiği “mabed” öyle ulu bir mabeddir ki milyarlara sığmayan cemaatin hepsi aşk ve şevk, huşû ve istiğraklar içinde Hâlık’ını zikrediyor. Yanık, tatlı ve güzel lisanları; şive, nağme, ahenk ve besteleri ile bir ağızdan سُب۟حَانَ اللّٰهِ وَال۟حَم۟دُ لِلّٰهِ وَلَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ وَاللّٰهُ اَك۟بَرُ diyorlar.
Risale-i Nur’un açtığı iman ve irfan ve Kur’an yolunu takip eden, işte böyle muazzam ve muhteşem bir mabede girer. Ve herkes de iman ve irfanı, feyiz ve ihlası nisbetinde feyizyâb olur.
Edebî Cephesi
Eskiden beri lafız ve mana, üslup ve muhteva bakımından edibler ve şairler, mütefekkirler ve âlimler ikiye ayrılmışlardır. Bunlardan bazıları, sadece üslup ve ifadeye, vezin ve kafiyeye kıymet vererek manayı ifadeye feda etmişlerdir. Ve bu hal de kendini en çok şiirde gösterir.
Diğer zümre ise en çok mana ve muhtevaya ehemmiyet vererek özü söze kurban etmemişlerdir.
Artık Bediüzzaman gibi büyük bir mütefekkirin edebî cephesi bu küçük mukaddime ile kolayca anlaşılır sanırım. Zira Üstad o kıymetli ve bereketli ömrünü, kulaklarda kalacak olan sözlerin tanzim ve tertibi ile değil, bilakis kalplerde, ruhlarda, vicdan ve fikirlerde kudsî bir ideal halinde insanlıkla beraber yaşayacak olan din hissinin, iman şuurunun, ahlâk ve fazilet mefhumunun asırlara, nesillere telkini ile meşgul olan bir dâhîdir. Artık bu kadar ulvi bir gayenin tahakkuku için candan ve cihandan geçen bir mücahid, pek tabiîdir ki fâni şekillerle meşgul olamaz.
Bununla beraber Üstad; zevk inceliği, gönül hassasiyeti, fikir derinliği ve hayal yüksekliği bakımından hârikulâde denecek derecede edebî bir kudret ve melekeyi haizdir. Ve bu sebeple üslup ve ifadesi, mevzuya göre değişir.
Mesela, ilmî ve felsefî mevzularda mantıkî ve riyazî delillerle aklı ikna ederken gayet veciz terkipler kullanır. Fakat gönlü mest edip ruhu yükselteceği anlarda ifade o kadar berraklaşır ki tarif edilemez.
Mesela semalardan, güneşlerden, yıldızlardan, mehtaplardan ve bilhassa bahar âleminden ve Cenab-ı Hakk’ın o âlemlerde tecelli etmekte olan kudret ve azametini tasvir ederken üslup o kadar latîf bir şekil alır ki artık her teşbih, en tatlı renklerle çerçevelenmiş bir levhayı andırır ve her tasvir, hârikalar hârikası bir âlemi canlandırır.
İşte bu hikmete mebnidir ki bir Nur talebesi Risale-i Nur Külliyatı’nı mütalaası ile –üniversitenin herhangi bir fakültesine mensup da olsa– hissen, fikren, ruhen, vicdanen ve hayalen tam manasıyla tatmin edilmiş oluyor.
Nasıl tatmin edilmez ki Risale-i Nur Külliyatı, Kur’an-ı Kerîm’in cihanşümul bahçesinden derilen bir gül demetidir. Binaenaleyh onda, o mübarek ve İlahî bahçenin nuru, havası, ziyası ve kokusu vardır.
Ruhun bu ihtiyacını söyler akan sular
Kur’an’a her zaman beşerin ihtiyacı var.
Ali Ulvi Kurucu