The Twenty-First Flash

On Sincerity

[Although originally the Fourth of the Seven Matters of the Seventeenth Note of the Seventeenth Flash, because of its connection with sincerity, it became the Second Point of the Twentieth Flash. Finally, due to its luminous character, it was included in the Flashes as the Twenty-First Flash.]

This Flash should be read at least once a fortnight

In the Name of God, the Merciful, the Compassionate.

Do not fall into dispute, lest you lose heart and your power depart.(8:46) * And stand before God in a devout [frame of mind].(2:238)

Truly he succeeds that purifies it, * And he fails that corrupts it.(91:9-10)

Nor sell my signs for a small price.(2:41. etc.)

O my brothers of the hereafter! And O my companions in the service of the Qur’an! You should know – and you do know – that in this world sincerity is the most important principle in works pertaining to the hereafter; it is the greatest strength, the most acceptable intercessor, the firmest point of support, the shortest way to reality, the most acceptable prayer, the most wondrous means of achieving one’s goal, the highest quality, and the purest worship.

Since sincerity comprises much strength and many lights like those mentioned above; and since at this dreadful time, despite our small number and weak, impoverished, and powerless state and our being confronted by terrible enemies and suffering severe oppression in the midst of aggressive innovations and misguidance, the extremely heavy, important, general, and sacred duty of serving belief and the Qur’an has been placed on our shoulders by divine grace, we are certainly compelled more than anyone to work with all our strength to gain sincerity.

We need more than anything to instil sincerity in ourselves. Otherwise what we have achieved so far in our sacred service will in part be lost and will not persist; and we shall be held responsible;

we shall manifest the severe threat contained in the divine prohibition, Nor sell my signs for a small price.(2:41, etc.) We shall otherwise destroy sincerity, thus harming eternal happiness for the sake of meaningless, unnecessary, harmful, sad, self-centred, tedious, hypocritical base feelings and insignificant benefits. And if we were to do that, we would violate all our brothers’ rights, transgress against the duty of service to the Qur’an, and be disrespectful towards the sacredness of the truths of belief.

My brothers! There are many obstacles before significant good works. Satans put up a powerful struggle against those who assist in them. In the face of those obstacles and satans you have to rely on the strength of sincerity. You should avoid things that harm sincerity as you avoid snakes and scorpions. In accordance with the words of Joseph (Upon whom be peace),Nor do I absolve my own self [of blame]; the [human] soul is certainly prone to evil, unless my Sustainer do bestow His mercy,(12:53) the evil-commanding soul cannot be relied upon.

Do not let egotism and the soul deceive you! To gain sincerity and preserve it you should take as your guide the following rules:

YOUR FIRST RULE

You should seek divine pleasure in your actions.

If Almighty God is pleased, it is of no importance if the whole world even is displeased. If He accepts an action and everyone else rejects it, their rejection has no effect. Once His pleasure has been gained and He has accepted an action, even if you do not ask it of Him, should He wish it and His wisdom requires it, He will make others accept it. He will make them consent to it too. For this reason, to seek divine pleasure should be the sole aim in this service.

YOUR SECOND RULE

This is not to criticize your brothers who are employed in this service of the Qur’an, and not to excite their envy by displaying superior virtues.

For just as one hand cannot compete with the other, so one eye cannot criticize the other, nor the tongue object to the ear, nor the heart see the spirit’s faults. Each of a person’s members completes the deficiencies of the others, veils their faults, assists their needs, and helps them out in their duties. Otherwise his life would be extinguished, his spirit flee, and his body fall apart.

Similarly, the components of a factory’s machinery cannot compete with one another in rivalry, take precedence over each other, or dominate each other. They cannot spy out one another’s faults and criticize each other, destroy the other’s eagerness for work, and cause him to become idle. They rather assist each other’s motions with all their capacity in order to achieve the common goal; they march towards the aim of their creation in true solidarity and unity. If even the slightest aggression or desire to dominate were to interfere, it would throw the factory into confusion, cancelling its products and results. The factory’s owner would then demolish the factory entirely.

O Risale-i Nur students and servants of the Qur’an! You and I are members of such a collective personality, worthy of the title of the perfect man. We are like the components of a factory’s machinery which produces eternal happiness within eternal life. We are hands working on a dominical boat which will disembark the communit y of Muhammad (UWBP) at the realm of peace, the shore of salvation. So we are surely in need of solidarity and true union, obtained through gaining sincerity – for the mystery of sincerity secures through four individuals the moral strength of one thousand one hundred and eleven – indeed, we are compelled to obtain it.

Yes, if three alifs do not unite, they have the value of three, but on uniting, through the mystery of numbers they acquire the value of one hundred and eleven. If four times four remain apart, they have a value of sixteen. But if, through the myster y of brotherhood and having a common goal and joint duty, they unite coming together shoulder to shoulder on a line, they acquire the strength and value of four thousand four hundred and forty-four. Indeed, numerous historical events testify that the moral strength and value of sixteen self-sacrificing brothers have exceeded that of four thousand.

The underlying reason for this mystery is this: each member of a true, sincere union may see with the eyes of the other brothers, and hear with their ears, as if each person of a true union of ten acquires the value and strength to see with twenty eyes, think with ten minds, hear with twenty ears, and work with twenty hands.(*)

YOUR THIRD RULE

You should know that all your strength lies in sincerity and truth.

Yes, strength lies in truth and sincerity. Even those who do wrong gain strength from their sincerit y in their wrongdoing.

Evidence that strength lies in truth and sincerity is this service of ours. A small amount of sincerit y in our work proves this claim and is evidence for itself.

For seven or eight years of service to learning and religion here has surpassed a hundredfold the twenty years of service I performed in my native region and in Istanbul. And in these places the people assisting me were a hundred or even a thousand times more numerous than my brothers who work together with me here, where I am alone, with no one, a stranger, semi-literate, under the surveillance of unfair officials and persecuted by them. I have absolutely no doubt that the service I have carried out with you these seven or eight years and the moral strength which has resulted in success a hundred times greater than formerly, has arisen from your sincerity.

I have also to confess that by your heartfelt sincerity, you have saved me to an extent from the hypocrisy which used to flatter my soul under the veil of fame and renown. God willing, you will be successful in gaining absolute sincerity, and you will cause me to gain it too.

You should be aware that it is because of this mystery of sincerity that ‘Ali(*)(May God be pleased with him) and Ghawth al-A‘zam(*)(May his mystery be sanctified)honour you with their miraculous wonder-working and wondrous vision of the Unseen. They offer you consolation in protecting manner and applaud your service. Yes, you should have no doubt that this attention of theirs is because of sincerity. If you knowingly harm it, it is from them that you will receive punishment. You should bear in mind “the blows of compassion” in the Tenth Flash.

If you want to be backed by the support of such spiritual heroes, and have them as masters at your head, gain complete sincerity in accordance with the verse, But give them preference over themselves.(59:9)

Prefer your brothers’ souls to your own soul in honour, rank, acclaim, and in the things your soul enjoys like material benefits, and even in such innocent, harmless benefits as informing a needy believer about one of the fine truths of belief. If possible, encourage one of your disinclined companions to inform him, so that your soul does not become conceited. If you have the desire to tell him the edifying matter to gain the reward, it surely is not a sin and there is no harm in it, but the essence of sincerity between you might be damaged.

YOUR FOURTH RULE

This is to imagine your brothers’ virtues and merits in your own selves, and to thankfully take pride at their glory.

The Sufis have terms they use among themselves, “annihilation in the shaykh,” “annihilation in the Prophet;” I am not a Sufi, but these principles of theirs make a good rule in our way, in the form of “annihilation in the brothers.” Among brothers this is called “tefânî;” that is, “annihilation in one another.” That is to say, to forget the feelings of one’s own carnal soul, and live in one’s mind with one’s brothers’ virtues and feelings.

In any event, the basis of our way is brotherhood; it is not the relationship (lit. means) between father and son, or shaykh and follower; it is that of true brotherhood. At the very most a Master [Ustad] intervenes. Our way is the closest friendship. This friendship necessitates being the closest friend, the most sacrificing companion, the most appreciative comrade, the noblest brother. The essence of such friendship is true sincerity. The person who spoils this true sincerity falls from the high pinnacle of this friendship, possibly to the bottom of a deep depression. There is nothing onto which he may cling in between.

Evet, yol iki görünüyor. Cadde-i kübra-yı Kur’aniye olan şu mesleğimizden şimdi ayrılanlar, bize düşman olan dinsizlik kuvvetine bilmeyerek yardım etmek ihtimali var. İnşâallah Risale-i Nur yoluyla Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın daire-i kudsiyesine girenler; daima nura, ihlasa, imana kuvvet verecekler ve öyle çukurlara sukut etmeyeceklerdir.

Ey hizmet-i Kur’aniyede arkadaşlarım!

İhlası kazanmanın ve muhafaza etmenin en müessir bir sebebi, rabıta-i mevttir.

Evet, ihlası zedeleyen ve riyaya ve dünyaya sevk eden, tûl-i emel olduğu gibi; riyadan nefret veren ve ihlası kazandıran, rabıta-i mevttir. Yani ölümünü düşünüp, dünyanın fâni olduğunu mülahaza edip, nefsin desiselerinden kurtulmaktır.

Evet ehl-i tarîkat ve ehl-i hakikat, Kur’an-ı Hakîm’in كُلُّ نَف۟سٍ ذَٓائِقَةُ ال۟مَو۟تِ ۝ اِنَّكَ مَيِّتٌ وَاِنَّهُم۟ مَيِّتُونَ gibi âyetlerinden aldığı dersle, rabıta-i mevti sülûklarında esas tutmuşlar; tûl-i emelin menşei olan tevehhüm-ü ebediyeti o rabıta ile izale etmişler. Onlar farazî ve hayalî bir surette kendilerini ölmüş tasavvur ve tahayyül edip ve yıkanıyor, kabre konuyor farz edip; düşüne düşüne nefs-i emmare o tahayyül ve tasavvurdan müteessir olup uzun emellerinden bir derece vazgeçer. Bu rabıtanın fevaidi pek çoktur. Hadîste اَك۟ثِرُوا ذِك۟رَ هَادِمِ اللَّذَّاتِ – اَو۟ كَمَا قَالَ – yani “Lezzetleri tahrip edip acılaştıran ölümü çok zikrediniz!” diye bu rabıtayı ders veriyor.

Fakat mesleğimiz tarîkat olmadığı belki hakikat olduğu için bu rabıtayı ehl-i tarîkat gibi farazî ve hayalî suretinde yapmaya mecbur değiliz. Hem meslek-i hakikate uygun gelmiyor. Belki âkıbeti düşünmek suretinde, müstakbeli zaman-ı hazıra getirmek değil belki hakikat noktasında zaman-ı hazırdan istikbale fikren gitmek, nazaran bakmaktır.

Evet hiç hayale, faraza lüzum kalmadan bu kısa ömür ağacının başındaki tek meyvesi olan kendi cenazesine bakabilir. Onunla yalnız kendi şahsının mevtini gördüğü gibi bir parça öbür tarafa gitse asrının ölümünü de görür, daha bir parça öbür tarafa gitse dünyanın ölümünü de müşahede eder, ihlas-ı etemme yol açar.

İkinci Sebep: İman-ı tahkikînin kuvvetiyle ve marifet-i Sâni’i netice veren masnuattaki tefekkür-ü imanîden gelen lemaat ile bir nevi huzur kazanıp, Hâlık-ı Rahîm’in hazır nâzır olduğunu düşünüp, ondan başkasının teveccühünü aramayarak; huzurunda başkalarına bakmak, meded aramak o huzurun edebine muhalif olduğunu düşünmek ile o riyadan kurtulup ihlası kazanır. Her ne ise bunda çok derecat, meratib var. Herkes kendi hissesine göre ne kadar istifade edebilse o kadar kârdır.

Risale-i Nur’da riyadan kurtaracak, ihlası kazandıracak çok hakaik zikredildiğinden ona havale edip burada kısa kesiyoruz.

İhlası kıran ve riyaya sevk eden pek çok esbabdan iki üçünü muhtasaran beyan edeceğiz:

Birincisi: Menfaat-i maddiye cihetinden gelen rekabet, yavaş yavaş ihlası kırar. Hem netice-i hizmeti de zedeler. Hem o maddî menfaati de kaçırır.

Evet, hakikat ve âhiret için çalışanlara karşı bu millet bir hürmet ve bir muavenet fikrini daima beslemiş. Ve bilfiil onların hakikat-i ihlaslarına ve sadıkane olan hizmetlerine bir cihette iştirak etmek niyetiyle, onların hâcat-ı maddiyelerinin tedarikiyle meşgul olup, vakitlerini zayi etmemek için sadaka ve hediye gibi maddî menfaatlerle yardım edip hürmet etmişler. Fakat bu muavenet ve menfaat istenilmez belki verilir. Hem kalben arzu edip muntazır kalmakla lisan-ı hal ile dahi istenilmez belki ummadığı bir halde verilir. Yoksa ihlası zedelenir. Hem وَلَا تَش۟تَرُوا بِاٰيَاتٖى ثَمَنًا قَلٖيلًا âyetinin nehyine yanaşır, ameli kısmen yanar.

İşte bu maddî menfaati arzu edip muntazır kalmak, sonra nefs-i emmare hodgâmlık cihetiyle, o menfaati başkasına kaptırmamak için hakiki bir kardeşine ve o hususi hizmette arkadaşına karşı bir rekabet damarı uyandırır. İhlası zedelenir, hizmette kudsiyeti kaybeder. Ehl-i hakikat nazarında sakîl bir vaziyet alır. Ve maddî menfaati de kaybeder. Her ne ise...

Bu hamur çok su götürür, kısa kesip yalnız hakiki kardeşlerimin içinde sırr-ı ihlası ve samimi ittifakı kuvvetleştirecek iki misal söyleyeceğim.

Birinci Misal: Ehl-i dünya, büyük bir servet ve şiddetli bir kuvvet elde etmek için hattâ bir kısım ehl-i siyaset ve hayat-ı içtimaiye-i beşeriyenin mühim âmilleri ve komiteleri, iştirak-i emval düsturunu kendilerine rehber etmişler. Bütün sû-i istimalat ve zararlarıyla beraber, hârika bir kuvvet, bir menfaat elde ediyorlar. Halbuki iştirak-i emvalin çok zararlarıyla beraber, iştirakle mahiyeti değişmez. Her birisi umuma –gerçi bir cihette ve nezarette– mâlik hükmündedir fakat istifade edemez. Her ne ise...

Bu iştirak-i emval düsturu a’mal-i uhreviyeye girse zararsız azîm menfaate medardır. Çünkü bütün emval, o iştirak eden her bir ferdin eline tamamen geçmesinin sırrını taşıyor. Çünkü nasıl ki dört beş adamdan iştirak niyetiyle biri gaz yağı, biri fitil, biri lamba, biri şişe, biri kibrit getirip lambayı yaktılar. Her biri tam bir lambaya mâlik oluyor. O iştirak edenlerin her birinin bir duvarda büyük bir âyinesi varsa her birinin noksansız, parçalanmadan birer lamba oda ile beraber âyinesine girer.

Aynen öyle de emval-i uhreviyede sırr-ı ihlas ile iştirak ve sırr-ı uhuvvet ile tesanüd ve sırr-ı ittihat ile teşrikü’l-mesai, o iştirak-i a’malden hasıl olan umum yekûn ve umum nur her birinin defter-i a’maline bitamamiha gireceği ehl-i hakikat mabeyninde meşhud ve vakidir ve vüs’at-i rahmet ve kerem-i İlahînin muktezasıdır.

İşte ey kardeşlerim! Sizleri inşâallah menfaat-i maddiye rekabete sevk etmeyecek. Fakat menfaat-i uhreviye noktasında bir kısım ehl-i tarîkat aldandıkları gibi sizin de aldanmanız mümkündür. Fakat şahsî, cüz’î bir sevap nerede; mezkûr misal hükmündeki iştirak-i a’mal noktasında tezahür eden sevap ve nur nerede?

İkinci Misal: Ehl-i sanat, netice-i sanatı ziyade kazanmak için iştirak-i sanat cihetinde mühim bir servet elde ediyorlar. Hattâ dikiş iğneleri yapan on adam, ayrı ayrı yapmaya çalışmışlar. O ferdî çalışmanın her günde yalnız üç iğne, o ferdî sanatın meyvesi olmuş. Sonra teşrikü’l-mesai düsturuyla on adam birleşmişler. Biri demir getirip, biri ocak yandırıp, biri delik açar, biri ocağa sokar, biri ucunu sivriltir ve hâkeza her birisi iğne yapmak sanatında yalnız cüz’î bir işle meşgul olup, iştigal ettiği hizmet basit olduğundan vakit zayi olmayıp, o hizmette meleke kazanarak gayet süratle işini görmüş. Sonra, o teşrik-i mesai ve taksim-i a’mal düsturuyla olan sanatın semeresini taksim etmişler. Her birisine bir günde üç iğneye bedel üç yüz iğne düştüğünü görmüşler. Bu hâdise ehl-i dünyanın sanatkârları arasında, onları teşrik-i mesaiye sevk etmek için dillerinde destan olmuştur.

İşte ey kardeşlerim! Madem umûr-u dünyeviyede, kesif maddelerde böyle ittihat, ittifak ile neticeler, böyle azîm yekûn faydalar verir. Acaba uhrevî ve nurani ve tecezzi ve inkısama muhtaç olmayarak ve fazl-ı İlahî ile her birisinin âyinesine umum nur in’ikas etmek ve her biri umumun kazandığı misl-i sevaba mâlik olmak, ne kadar büyük bir kâr olduğunu kıyas edebilirsiniz. Bu azîm kâr, rekabetle ve ihlassızlık ile kaçırılmaz.

İhlası kıran ikinci mani: Hubb-u câhtan gelen şöhret-perestlik sâikasıyla ve şan ve şeref perdesi altında teveccüh-ü âmmeyi kazanmak, nazar-ı dikkati kendine celbetmekle enaniyeti okşamak ve nefs-i emmareye bir makam vermektir ki en mühim bir maraz-ı ruhî olduğu gibi “şirk-i hafî” tabir edilen riyakârlığa, hodfüruşluğa kapı açar, ihlası zedeler.

Ey kardeşlerim! Kur’an-ı Hakîm’in hizmetindeki mesleğimiz hakikat ve uhuvvet olduğu ve uhuvvetin sırrı; şahsiyetini kardeşler içinde fâni edip (Hâşiye) onların nefislerini kendi nefsine tercih etmek olduğundan, mabeynimizde bu nevi hubb-u câhtan gelen rekabet tesir etmemek gerektir. Çünkü mesleğimize bütün bütün münafîdir. Madem kardeşlerin şerefi umumiyetle her ferde ait olabilir; o büyük şeref-i manevîyi, şahsî, hodfüruşane, rekabetkârane, cüz’î bir şerefe ve şöhrete feda etmek; Risale-i Nur şakirdlerinden yüz derece uzak olduğu ümidindeyim.

Evet, Risale-i Nur şakirdlerinin kalbi, aklı, ruhu; böyle aşağı, zararlı, süflî şeylere tenezzül etmez. Fakat herkeste nefs-i emmare bulunur. Bazı da hissiyat-ı nefsiye damarlara ilişir. Bir derece hükmünü; kalp, akıl ve ruhun rağmına olarak icra eder. Sizlerin kalp ve ruh ve aklınızı ittiham etmem. Risale-i Nur’un verdiği tesire binaen itimat ediyorum. Fakat nefis ve heva ve his ve vehim bazen aldatıyorlar. Onun için bazen şiddetli ikaz olunuyorsunuz. Bu şiddet, nefis ve heva ve his ve vehme bakıyor; ihtiyatlı davranınız.

Evet, eğer mesleğimiz şeyhlik olsa idi makam bir olurdu veyahut mahdud makamlar bulunurdu. O makama müteaddid istidatlar namzet olurdu. Gıptakârane bir hodgâmlık olabilirdi. Fakat mesleğimiz uhuvvettir. Kardeş kardeşe peder olamaz, mürşid vaziyetini takınamaz. Uhuvvetteki makam geniştir. Gıptakârane müzahameye medar olamaz. Olsa olsa, kardeş kardeşe muavin ve zahîr olur; hizmetini tekmil eder.

Pederane, mürşidane mesleklerdeki gıptakârane hırs-ı sevap ve ulüvv-ü himmet cihetiyle çok zararlı ve hatarlı neticeler vücuda geldiğine delil: Ehl-i tarîkatın o kadar mühim ve azîm kemalâtları ve menfaatleri içindeki ihtilafatın ve rekabetin verdiği vahim neticelerdir ki onların o azîm, kudsî kuvvetleri bid’a rüzgârlarına karşı dayanamıyor.

Üçüncü Mani: Korku ve tama’dır. Bu mani diğer bir kısım manilerle beraber Hücumat-ı Sitte’de tamamıyla izah edildiğinden ona havale edip, Cenab-ı Erhamü’r-Râhimîn’den bütün esma-i hüsnasını şefaatçi yapıp niyaz ediyoruz ki: Bizleri ihlas-ı tamme muvaffak eylesin, âmin!

اَللّٰهُمَّ بِحَقِّ سُورَةِ ال۟اِخ۟لَاصِ اِج۟عَل۟نَا مِن۟ عِبَادِكَ ال۟مُخ۟لِصٖينَ ال۟مُخ۟لَصٖينَ اٰمٖينَ اٰمٖينَ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

Bir kısım kardeşlerime hususi bir mektuptur

Yazıda usanan ve ibadet ayları olan şuhur-u selâsede sair evradı, beş cihetle ibadet sayılan (Hâşiye) Risale-i Nur yazısına tercih eden kardeşlerime iki hadîs-i şerifin bir nüktesini söyleyeceğim.

Birincisi: – يُوزَنُ مِدَادُ ال۟عُلَمَاءِ بِدِمَاءِ الشُّهَدَاءِ – اَو۟ كَمَا قَالَ Yani “Mahşerde ulema-i hakikatin sarf ettikleri mürekkep, şehitlerin kanıyla muvazene edilir; o kıymette olur.”

İkincisi: مَن۟ تَمَسَّكَ بِسُنَّتٖى عِن۟دَ فَسَادِ اُمَّتٖى فَلَهُ اَج۟رُ مِاَةِ شَهٖيدٍ – اَو۟ كَمَا قَالَ –

Yani “Bid’aların ve dalaletlerin istilası zamanında sünnet-i seniyeye ve hakikat-i Kur’aniyeye temessük edip hizmet eden, yüz şehit sevabını kazanabilir.”

Ey tembellik damarıyla yazıdan usanan ve ey sofi-meşrep kardeşler! Bu iki hadîsin mecmuu gösterir ki böyle zamanda hakaik-i imaniyeye ve esrar-ı şeriat ve sünnet-i seniyeye hizmet eden mübarek hâlis kalemlerden akan siyah nur veya âb-ı hayat hükmünde olan mürekkeblerin bir dirhemi, şühedanın yüz dirhem kanı hükmünde yevm-i mahşerde size fayda verebilir. Öyle ise onu kazanmaya çalışınız.

Eğer deseniz: Hadîste “âlim” tabiri var, bir kısmımız yalnız kâtibiz.

Elcevap: Bir sene bu risaleleri ve bu dersleri anlayarak ve kabul ederek okuyan; bu zamanın mühim, hakikatli bir âlimi olabilir. Eğer anlamasa da madem Risale-i Nur şakirdlerinin bir şahs-ı manevîsi var, şüphesiz o şahs-ı manevî bu zamanın bir âlimidir. Sizin kalemleriniz ise o şahs-ı manevînin parmaklarıdır. Kendi nokta-i nazarımda liyakatsiz olduğum halde, haydi hüsn-ü zannınıza binaen bu fakire bir üstadlık ve tebaiyet noktasında bir âlim vaziyetini verdiğinizden bağlanmışsınız. Ben ümmi ve kalemsiz olduğum için sizin kalemleriniz benim kalemim sayılır, hadîste gösterilen ecri alırsınız.

Said Nursî

---

Yirminci Lem'a ⇐ Lem'alar | ⇒ Yirmi İkinci Lem'a

---