The Fifth Ray

[Thirteen years ago,(*)as an addendum to the discussion in Muhakemat-i Bedi‘iye, which was published thirty years ago, the draft of twenty ‘Matters’ was written about the Barrier of Dhu’l-Qarnayn, Gog and Magog, and the signs of the end of time. This has now been corrected for the sake of a dear friend, and been made the Fifth Ray.]

(The Fifth Ray of The Thirty-First Flash of The Thirty-First Letter)

NOTE: So that the purpose of the Introduction may be understood, the ‘Matters’ following the Introduction should be read first.

In the Name of God, the Merciful, the Compassionate.

A point about the verse,But already have come some tokens thereof(*)was written in order to protect the belief of the mass of believers and preserve it from doubt. Like allegorical verses of the Qur’an, some Hadiths about the events of the end of time have profound meanings. They cannot be expounded in the same way as incontestable verses, and not everyone can understand them. Rather than being expounded, they are interpreted.

According to the verse, But none save God knows its final meaning (ta’wil). And those who are deeply rooted in knowledge,(*)their meaning, interpretation and what is intended by them is understood only after the event, so that those firmly grounded in knowledge say:“We believe in it; the whole [of the divine writ] is from our Sustainer,(*)and they disclose those hidden truths.

This Fifth Ray contains an Introduction and twenty-three ‘Matters.’

The Introduction

consists of five ‘Points.’

First Point:

Since belief and accountability are a test, a trial, a competition within the bounds of man’s will, matters that are obscure, profound, and in need of careful study and experiment cannot be obvious. They should not be so compelling that everyone has to affirm them willy-nilly. For in this way the Abu Bakr’s may rise to the highest of the high and the Abu Jahl’s descend to the lowest of the low. If there were no will, there would be no accountability.

It is because of this mystery and wisdom that miracles are displayed only rarely, and in this realm of accountability, like some allegorical verses of the Qur’an, the signs of the end of the world, which will be visible and seen, are obscure and open to interpretation. Since when the sun rises in the west it will be so clear everyone will be compelled to affirm it, the door of repentance will be closed and repentance and belief will no longer be accepted. For the Abu Bakr’s and the Abu Jahl’s will be equal in their affirmation of it. In fact, although when Jesus (Peace be upon him) comes he himself will know he is Jesus, not everyone will know.Similarly, fearsome figures such as the Dajjal and Sufyan (Antichrist)(*)will not know themselves to be such.

Second Point:

Some of the matters of the Unseen, outside the realm of man’s perception, that were made known to the Prophet (PBUH) were made known in detail. These he could in no way alter or interfere with, like the incontestable verses of the Qur’an and Sacred Hadiths.(*)Others, employing his eloquence, he would illustrate and explain in detail or in allegorical form suitably to the wisdom of man’s accountability.

For example, one time when conversing with some people, a deep rumbling was heard. He said: “That is the sound of a rock which has been rolling down hill for seventy years and has at this moment come to rest in the very pit of Hell.”(*)Five minutes after he made this strange announcement, someone came and said: “Such-and- such a dissembler has died. He was seventy years old, and has gone to Hell,” showing the meaning of the Prophet’s eloquent words.

NOTE: Minor future events not included among the truths of belief were considered unimportant by the Prophet (PBUH).

The Third Point

consists of two ‘Points’:

The First:Because in the course of time ordinary people attached literal meanings to some Hadiths which had been narrated in the form of comparisons and allegories, such Hadiths are apparently not conformable with reality. Although they are pure truth, they appear not to be so. For example, two angels called Thawr and Hut,(*)who are among the bearers of the earth and as though the bearers of the Throne, were conceived of as a huge ox and a gigantic fish.

The Second: Some Hadiths refer to the majority of Muslims, or to the Islamic State, or to the centre of the Caliphate, but they were understood to refer to all the people in the world. Although being particular in some respect, they were supposed to be universal and general. For instance, it says in a narration: “A time will come when no one remains who says: Allah! Allah!”(*)That is, “The places where God’s name is mentioned will be closed, and the call to prayer and iqama will be recited in Turkish.”

Fourth Point:

Just as for numerous reasons and instances of wisdom hidden matters of ‘the Unseen’ like death and the appointed hour remain secret, so the end of the world, which is its death and the appointed hour of mankind and that of the animal kingdom, has been left secret for many good reasons.Yes, if the appointed hour of death were specified, the first half of life would be passed in absolute heedlessness, and the second half in absolute terror, as every day a further step was taken towards the gallows. This would destroy the wise and beneficial balance of hope and fear. Similarly, if the end of the world, its death and appointed hour, had been specified, the Early and Middle Ages would have been virtually unaffected by the idea of the hereafter, and the later ages would have been passed in terror. No pleasure or value would have remained in worldly life, nor, as an act of will, would the worship of God, between hope and fear, have held any importance or purpose.

Also, if the death of the world had been specified, some of the truths of belief would have been clearly obvious and everyone would have affirmed them willy-nilly.The mystery of man’s accountability and the wisdom and purpose of belief, which are tied to man’s choice and will, would have been negated.

It is for numerous benefits such as these that matters related to the Unseen remain secret. Everyone therefore continually bears in mind both his death and his continued life, and he works both for this world and the hereafter. He is also aware that the end of the world may occur in any age, or that it may continue, and so works for eternal life within the transitoriness of this world, and strives to build the world as though he was never going to die.(*)

Also, if the occurrence of calamities had been specified, the man who expected one would suffer a calamity perhaps ten times greater than the actual calamity. Divine wisdom and mercy have therefore veiled the time of their occurrence and left it secret, so that the man does not suffer the misfortune.

It is because most hidden cosmic events are tied to such instances of wisdom that to give news of the Unseen or to foretell events has been prohibited. In order not to be disrespectful and disobedient in the face of the principle None knows the Unseen save God, those who with dominical leave even, give news of the Unseen other than concerning man’s accountability and the truths of belief, have done so only allusively and indirectly. In fact, the good tidings about the Prophet Muhammad (PBUH) in the Torah, Gospels, and Psalms, are veiled and obscure, in consequence of which some of the adherents of those scriptures put various meanings on those passages and did not believe them.

However, since the wisdom in man’s accountability necessitates that the questions included among the tenets of belief are communicated explicitly and repeatedly, the Qur’an of Miraculous Exposition and its Glorious Interpreter (Peace and blessings be upon him) tell of the matters of the hereafter in detail, and of future worldly events only in summary fashion.

Fifth Point:

Also, since the wonders of both the Antichrists (Dajjal), which are related to their centuries, have been narrated in connection with them, those wonders have been imagined to proceed from their persons and this has led to the narrations becoming allegorical and their true meanings being concealed. Like, for example, his travelling by aeroplane and railway train.

And, for example, it is well-known that when the Islamic Antichrist dies, the satan who serves him will shout out the news to the whole world(*)from ‘Dikili Tas,’ the obelisk in Istanbul, and everyone will hear its voice saying that he is dead. That is to say, the news will be broadcast by radio, which is wonderful and leaves even satans in amazement.

Also, since the strange circumstances and fearsome activities of the Antichrist’s regime, and the covert organization and government that he founds, have been narrated as referring to his person, their true meaning has remained obscure. For example, “He will be so powerful and long-lived that only Jesus (PUH) will be able to kill him; nothing else will be able to.”(*)That is, it will only be a revealed, elevated, pure religion that will be able to overturn his way and rapacious regime, and eliminate them. Such a religion will emerge among the true followers of Jesus (PUH), and it will follow the Qur’an and become united with it. On the coming of Jesus (PUH) and emergence of the true Christian religion, the Antichrist’s irreligious way will be wiped out and will cease. The Antichrist’s person could otherwise be killed by a mere germ or by influenza.

Also, the explanations and statements of some narrators, made through their own exertions and interpretations, which are open to error, have been mixed up with the words of the Hadith. Their words have been supposed to be part of the Hadith, and the meaning has been obscured. It does not appear to be conformable with reality and in a way has become allegorical.

Also, in early times the social collectivity and its collective personality had not developed as it has at the present and the idea of the isolated individual was predominant, the extensive attributes and widescale actions of the community, therefore, were ascribed to the persons who led them. In order to be worthy and fitting for superhuman, universal attributes, those persons had to have gigantic bodies and be of vast stature and have colossal power and strength a hundred times surpassing their own, so that is how they were depicted. This was not conformable with reality, and the narration became allegorical.

Also, although the circumstances and attributes of the two Antichrists differ from each other, they have been confused in narrations that have come down to us in absolute form; one has been supposed to be the other. Also, the circumstances of the Great Mahdi do not fit the narrations alluding to the earlier Mahdis, and these have become allegorical Hadiths. Imam ‘Ali (May God be pleased with him) mentions only the Islamic Antichrist.

This marks the end of the Introduction. Now we embark on the ‘Matters’.

[Now, with Divine assistance, out of hundreds of examples of those hidden events of ‘the Unseen’, twenty-three ‘Matters’ will be explained extremely concisely, since they have been spread by atheists with the idea of corrupting the beliefs of the ordinary people. I beseech dominical mercy that these ‘Matters’ will cause no harm, as the atheists surmised, but that when it is seen that each is a miraculous prophetic utterance and their true interpretations are proved and made clear, they will be an important means of strengthening the belief of the ordinary people. And I entreat my Compassionate Sustainer to forgive my faults and errors.]

The Second Station of the Fifth Ray

FIRST MATTER

There is a narration which says: “The hand of the Sufyan, one of the prominent figures of the end of time, will be pierced.”

God knows best, an interpretation of this is as follows: if a person is very extravagant, indulging in dissipated amusements, he cannot hold onto his possessions; they are poured away with his wastefulness. It is said in the proverb: “So-and-so has a hole in his hand.” That is, he is very extravagant and wasteful.

Thus, this Hadith infers that the Sufyan will bind people to himself by encouraging them to be wasteful. And by arousing in them an intense greed and ambition, he will hold them in subjection through that weak vein of character. It predicts that the extravagant will become captive to him, and fall into his trap.

SECOND MATTER

It says in a narration: “A fearsome person at the end of time will rise in the morning and on his forehead will be written ‘This is a disbeliever.’”(*)

God knows what is right, this may be interpreted as follows: the Sufyan will wear the headgear of non-believers, and make everyone else wear it. However, since it will be generally adopted under compulsion and the force of the law, when that headgear is taken into prostration [in worship], it will become rightly-guided, God willing, so that those who wear it —unwillingly— will not become unbelievers.

THIRD MATTER

There is a narration: “The despotic rulers of the end of time, especially the Antichrist (Dajjal), will have false paradises and hells.”(*)

The knowledge is with God, an interpretation is this: it is an indication that of the prison and high school which are situated opposite the government offices and are facing each other, one will become an ugly imitation of a huri and youth of Paradise, and the other become a dungeon and torture-chamber.

FOURTH MATTER

There is a narration which says: “At the end of time no one will remain who will say: Allah! Allah!”(*)

None knows the Unseen save God, an interpretation of this must be as follows: the sufi meeting-places, the places where God’s Name is recited, and the religious schools (medrese) will be closed, and a name other than ‘Allah’ will used in the marks of Islam, such as the call to prayer and iqama. It does not mean that all mankind is going to fall into absolute disbelief, for denial of God is as irrational as denying the universe. It is not reasonable to suppose it should be thus even with the majority of people, let alone all of them. The unbelievers do not deny God, they are in error only concerning His attributes.

Another interpretation is this: so that they do not experience its terror, the spirits of the believers will be seized a little previously to the end of the world. Doomsday will erupt over the heads of the unbelievers.

FIFTH MATTER

There is a narration: “At the end of time, certain persons such as the Antichrist (Dajjal) will claim godhead and force others to prostrate before them.”(*)

God knows best, an interpretation is this: just as a nomad chieftain who denies the king imagines in himself and in other chieftains a small rulership proportionate to their power; so those who come to lead the school of Naturalists and Materialists, imagine in themselves a sort of lordship proportionate to their power, and to demonstrate their power, make their subjects bow down worshipfully before themselves and their statues, and incline their heads.

SIXTH MATTER

There is a narration: “The dissension of the end of time will be so terrible that no one will be able to restrain themselves.”(*)It is because of this that for one thousand three hundred years, on the command of the Prophet (PBUH), all the Umma has sought refuge with God from that dissension —“from the dissension of the Antichrist and from the dissension of the end of time”— after seeking refuge from the torments of the grave.(*)God knows what is best, it may be interpreted like this:

the dissension of the end of time will draw souls to itself, captivating them. People will join it voluntarily, indeed, eagerly. For example, in Russia, men and women bathe naked together in the public baths. And because by nature women have a strong propensity to show off their beauty, they willingly throw themselves into that dissension and are led astray. The men too, being naturally enamoured of beauty, are defeated by their instinctual souls, and with drunken joy, fall into the fire and are burnt.

Holding a fascination, the amusements, grievous sins, and innovations of the times such as dancing and the theatre, draw the pleasure-seekers around them like moths, intoxicating them. But if this occurs through absolute compulsion, the will is negated and it is not even a sin.

SEVENTH MATTER

There is a narration: “The Sufyan will be an eminent scholar; he will fall into misguidance through his learning. Numerous other scholars will follow him.”

The knowledge is with God, an interpretation is this: although he has no means of sovereignty such as strength and power, tribes and peoples, courage and riches, like a king, he will win that position through his cleverness, science, and political acumen, and through his intelligence he will bewitch the minds of many other scholars, making them dictate his wishes. He will attract numerous teachers to support him, and pointing out to them the way to an education system stripped of religious instruction, will work for its widespread enforcement.

EIGHTH MATTER

Narrations state that the terrible dissension of the Antichrist (Dajjal) will occur among Muslims, so that all the Umma have sought refuge with God from it.

None knows the Unseen save God, an interpretation is this: the Muslims’ Antichrist is different. In fact, like Imam ‘Ali (May God be pleased with him), some investigative scholars said that the Muslims’ Antichrist (Dajjal) is the Sufyan. He will appear from among the Muslims and will carry out his work through deception. The Great Dajjal of the unbelievers is different.(*)For those who do not bow to the absolute force and compulsion of the Great Dajjal are martyrs, and those who submit unwillingly are not unbelievers, and not sinners, even.

NINTH MATTER

In narrations, the events associated with the Sufyan and those of the future are depicted as occurring in the region of Damascus and in Arabia.

God knows best, an interpretation is this: since in early times the centres of the Caliphate were in Iraq, Damascus, and Medina, on their own interpretations, the narrators showed these events as occurring close to the centre of Islamic government, as though it was always going to remain thus, and said Aleppo and Damascus. They added their own details to the succinct predictions of the Hadith.

TENTH MATTER

Narrations mention the extraordinary power of the figures of the end of time.

The knowledge is with God, its interpretation is this, that it is an allusion to the vast collective personality those figures represent. At one time, the Commander-in- Chief of the Japanese Army, which had defeated Russia, was shown in a picture with one foot in the Pacific Ocean and the other foot in the fort of Port Arthur. The vastness of its collective personality was depicted in the representation of his person, and in the gigantic form of the representation.

As for their extraordinarily vast power, since most of the affairs they carry out are destructive and related to the appetites, they appear to have extraordinary power, for destruction is easy; one match can burn down a village. As for the satisfying the animal appetites, since it is what the instinctual soul wants, it is much sought after.

ON BİRİNCİ MESELE

Rivayette var ki: “Âhir zamanda bir erkek, kırk kadına nezaret eder.”

اَللّٰهُ اَع۟لَمُ بِالصَّوَابِ bunun iki tevili var:

Birisi: O zamanda meşru nikâh azalır veya Rusya’daki gibi kalkar. Bir tek kadına bağlanmaktan kaçıp başıboş kalan kırk bedbaht kadınlara çoban olur.

İkinci tevili: O fitne zamanında, harplerde erkeklerin çoğu telef olmasından hem bir hikmete binaen ekser tevellüdat kızlar bulunmasından kinayedir. Belki hürriyet-i nisvan ve tam serbestiyetleri kadınlık şehvetini şiddetle ateşlendirdiğinden fıtratça erkeğine galebe eder, veledi kendi suretine çekmeye sebebiyet verdiğinden emr-i İlahiyle kızlar pek çok olur.

ON İKİNCİ MESELE

Rivayetlerde var ki: “Deccal’ın birinci günü bir senedir, ikinci günü bir ay, üçüncü günü bir hafta, dördüncü günü bir gündür.”

لَا يَع۟لَمُ ال۟غَي۟بَ اِلَّا اللّٰهُ bunun iki tevili vardır:

Birisi: Büyük Deccal’ın kutb-u şimalî dairesinde ve şimal tarafında zuhur edeceğine kinaye ve işarettir. Çünkü kutb-u şimalînin mevkiinde bütün sene, bir gece bir gündüzdür. Bir gün şimendifer ile bu tarafa gelse yaz mevsiminde bir ay mütemadiyen güneş gurûb etmez. Daha bir gün otomobil ile gelse bir haftada daima güneş görünür. Ben Rusya’daki esaretimde bu mevkiye yakın bulunuyordum. Demek büyük Deccal, şimalden bu tarafa tecavüz edeceğini mu’cizane bir ihbardır.

İkinci tevili ise: Hem büyük Deccal’ın hem İslâm Deccalı’nın üç devre-i istibdatları manasında üç eyyam var. “Bir günü, yani bir devre-i hükûmetinde öyle büyük icraat yapar ki üç yüz senede yapılmaz. İkinci günü, yani ikinci devresi, bir senede otuz senede yapılmayan işleri yaptırır. Üçüncü günü ve devresi, bir senede yaptığı tebdiller on senede yapılmaz. Dördüncü günü ve devresi âdileşir, bir şey yapmaz, yalnız vaziyeti muhafazaya çalışır.” diye gayet yüksek bir belâgatla ümmetine haber vermiş.

ON ÜÇÜNCÜ MESELE

Kat’î ve sahih rivayette var ki: “İsa aleyhisselâm büyük Deccal’ı öldürür.”

وَ ال۟عِل۟مُ عِن۟دَ اللّٰهِ bunun da iki vechi var:

Bir vechi şudur ki: Sihir ve manyetizma ve ispirtizma gibi istidracî hârikalarıyla kendini muhafaza eden ve herkesi teshir eden o dehşetli Deccal’ı öldürebilecek, mesleğini değiştirecek ancak hârika ve mu’cizatlı ve umumun makbulü bir zat olabilir ki o zat, en ziyade alâkadar ve ekser insanların peygamberi olan Hazret-i İsa aleyhisselâmdır.

İkinci vechi şudur ki: Şahs-ı İsa aleyhisselâmın kılıncı ile maktûl olan şahs-ı Deccal’ın teşkil ettiği dehşetli maddiyyunluk ve dinsizliğin azametli heykeli ve şahs-ı manevîsini öldürecek ve inkâr-ı uluhiyet olan fikr-i küfrîsini mahvedecek ancak İsevî ruhanîleridir ki o ruhanîler, din-i İsevînin hakikatini hakikat-i İslâmiye ile mezcederek o kuvvetle onu dağıtacak, manen öldürecek. Hattâ “Hazret-i İsa aleyhisselâm gelir. Hazret-i Mehdi’ye namazda iktida eder, tabi olur.” diye rivayeti bu ittifaka ve hakikat-i Kur’aniyenin metbuiyetine ve hâkimiyetine işaret eder.

ON DÖRDÜNCÜ MESELE

Rivayette var ki: “Deccal’ın mühim kuvveti Yahudi’dir. Yahudiler severek tabi olurlar.”

اَللّٰهُ اَع۟لَمُ diyebiliriz ki bu rivayetin bir parça tevili Rusya’da çıkmış. Çünkü her hükûmetin zulmünü gören Yahudiler, Almanya memleketinde kesretle toplanıp intikamlarını almak için Komünist Komitesi’nin tesisinde mühim bir rol ile Yahudi milletinden olan Troçki namında dehşetli bir adamı, Rusya’nın başkumandanlığına ve terbiye-gerdeleri olan meşhur Lenin’den sonra Rus Hükûmetinin başına geçirerek Rusya’nın başını patlatıp bin senelik mahsulatını yaktırdılar. Büyük Deccal’ın komitesini ve bir kısım icraatını gösterdiler. Ve sair hükûmetlerde dahi ehemmiyetli sarsıntılar verip karıştırdılar.

ON BEŞİNCİ MESELE

Ye’cüc ve Me’cüc hâdisatının icmali Kur’an’da olduğu gibi rivayette bir kısım tafsilat var. Ve o tafsilat ise Kur’an’ın muhkematından olan icmali gibi muhkem değil belki bir derece müteşabih sayılır. Onlar tevil isterler. Belki râvilerin içtihadları karışmasıyla tabir isterler.

Evet لَا يَع۟لَمُ ال۟غَي۟بَ اِلَّا اللّٰهُ bunun bir tevili şudur ki: Kur’an’ın lisan-ı semavîsinde Ye’cüc ve Me’cüc namı verilen Mançur ve Moğol kabileleri, eski zamanda Çin-i Maçin’den bir kısım başka kabileleri beraber alarak kaç defa Asya ve Avrupa’yı herc ü merc ettikleri gibi gelecek zamanlarda dahi dünyayı zîr ü zeber edeceklerine işaret ve kinayedir. Hattâ şimdi de komünistlik içindeki anarşistin ehemmiyetli efradı onlardandır.

Evet, ihtilal-i Fransavî’de hürriyetperverlik tohumuyla ve aşılamasıyla sosyalistlik türedi, tevellüd etti. Ve sosyalistlik ise bir kısım mukaddesatı tahrip ettiğinden aşıladığı fikir bilâhare Bolşevikliğe inkılab etti. Ve Bolşeviklik dahi çok mukaddesat-ı ahlâkiye ve kalbiye ve insaniyeyi bozduğundan elbette ektikleri tohumlar, hiçbir kayıt ve hürmet tanımayan anarşistlik mahsulünü verecek. Çünkü kalb-i insanîden hürmet ve merhamet çıksa akıl ve zekâvet, o insanları gayet dehşetli ve gaddar canavarlar hükmüne geçirir, daha siyasetle idare edilmez.

Ve anarşistlik fikrinin tam yeri ise hem mazlum, kalabalıklı hem medeniyette ve hâkimiyette geri kalan çapulcu kabileler olacak. Ve o şeraite muvafık insanlar ise Çin-i Maçin’de kırk günlük bir mesafede yapılan ve acayib-i seb’a-i âlemden birisi bulunan Sedd-i Çinî’nin binasına sebebiyet veren Mançur ve Moğol ve bir kısım Kırgız kabileleridir ki Kur’an’ın mücmel haberini tefsir eden Zat-ı Ahmediye aleyhissalâtü vesselâm mu’cizane ve muhakkikane haber vermiş.

ON ALTINCI MESELE

Rivayette var ki: İsa aleyhisselâm Deccal’ı öldürdüğü münasebetiyle “Deccal’ın fevkalâde büyük ve minareden daha yüksek bir azamet-i heykelde ve Hazret-i İsa aleyhisselâm ona nisbeten çok küçük bulunduğunu” gösterir.

لَا يَع۟لَمُ ال۟غَي۟بَ اِلَّا اللّٰهُ bunun bir tevili şu olmak gerektir ki: İsa aleyhisselâmı nur-u iman ile tanıyan ve tabi olan cemaat-i ruhaniye-i mücahidînin kemiyeti, Deccal’ın mektepçe ve askerce ilmî ve maddî ordularına nisbeten çok az ve küçük olmasına işaret ve kinayedir.

ON YEDİNCİ MESELE

Rivayette var ki: “Deccal çıktığı gün bütün dünya işitir ve kırk günde dünyayı gezer ve hârikulâde bir eşeği vardır.”

اَللّٰهُ اَع۟لَمُ bu rivayetler tamamen sahih olmak şartıyla tevilleri şudur: Bu rivayetler mu’cizane haber verir ki “Deccal zamanında vasıta-i muhabere ve seyahat o derece terakki edecek ki bir hâdise, bir günde umum dünyada işitilecek. Radyo ile bağırır, şark garp işitir ve umum ceridelerinde okunacak. Ve bir adam kırk günde dünyayı devredecek ve yedi kıtasını ve yetmiş hükûmetini görecek ve gezecek.” diye zuhurundan on asır evvel telgraf, telefon, radyo, şimendifer, tayyareden mu’cizane haber verir.

Hem Deccal, deccallık haysiyetiyle değil belki gayet müstebit bir kral sıfatıyla işitilir. Ve gezmesi de her yeri istila etmek için değil belki fitneyi uyandırmak ve insanları baştan çıkarmak içindir. Ve bindiği merkebi ve himarı ise ya şimendiferdir ki bir kulağı ve bir başı cehennem gibi ateş ocağı, diğer kulağı yalancı cennet gibi güzelce tezyin ve tefriş edilmiş. Düşmanlarını ateşli başına, dostlarını ziyafetli başına gönderir. Veyahut onun eşeği, merkebi dehşetli bir otomobildir veya tayyaredir veyahut… (sükût lâzım!)

ON SEKİZİNCİ MESELE

Rivayette var ki: “Ümmetim istikametle gitse ona bir gün var.” Yani فٖى يَو۟مٍ كَانَ مِق۟دَارُهُٓ اَل۟فَ سَنَةٍ âyetinin sırrıyla bin sene hâkimane ve mükemmel yaşayacak. “Eğer istikamette gitmezse ona yarım gün var. ” Yani ancak beş yüz sene kadar hâkimiyeti ve galibiyeti muhafaza eder.

اَللّٰهُ اَع۟لَمُ bu rivayet kıyametten haber vermek değil belki İslâmiyet’in galibane hâkimiyetinden ve hilafetin saltanatından bahseder ki ayn-ı hakikat ve bir mu’cize-i gaybiye olarak aynen öyle çıkmış. Çünkü Hilafet-i Abbasiye’nin âhirinde, onun ehl-i siyaseti istikameti kaybettiği için beş yüz sene kadar yaşamış. Fakat ümmetin heyet-i mecmuası ise istikameti kaybetmediğinden Hilafet-i Osmaniye imdada gelip bin üç yüz sene kadar hâkimiyeti devam ettirmiş. Sonra Osmanlı siyasiyyunları dahi istikameti muhafaza edemediğinden o da ancak (hilafetle) beş yüz sene yaşayabilmiş. Bu hadîsin mu’cizane ihbarını, Hilafet-i Osmaniye kendi vefatıyla tasdik etmiş. Bu hadîsi başka risalelerde dahi bahsettiğimizden burada kısa kesiyoruz.

ON DOKUZUNCU MESELE

Rivayetlerde, âhir zamanın alâmetlerinden olan ve Âl-i Beyt-i Nebevî’den Hazret-i Mehdi’nin radıyallahu anh hakkında ayrı ayrı haberler var. Hattâ bir kısım ehl-i ilim ve ehl-i velayet, eskide onun çıkmasına hükmetmişler.

اَللّٰهُ اَع۟لَمُ بِالصَّوَابِ bu ayrı ayrı rivayetlerin bir tevili şudur ki: Büyük Mehdi’nin çok vazifeleri var. Ve siyaset âleminde, diyanet âleminde, saltanat âleminde, cihad âlemindeki çok dairelerde icraatları olduğu gibi her bir asır meyusiyet vaktinde, kuvve-i maneviyesini teyid edecek bir nevi Mehdi’ye veyahut Mehdi’nin onların imdadına o vakitte gelmek ihtimaline muhtaç olduğundan; rahmet-i İlahiye ile her devirde belki her asırda bir nevi Mehdi, Âl-i Beyt’ten çıkmış, ceddinin şeriatını muhafaza ve sünnetini ihya etmiş.

Mesela, siyaset âleminde Mehdi-i Abbasî ve diyanet âleminde Gavs-ı A’zam ve Şah-ı Nakşibend ve aktab-ı erbaa ve on iki imam gibi Büyük Mehdi’nin bir kısım vazifelerini icra eden zatlar dahi, Mehdi hakkında gelen rivayetlerde medar-ı nazar-ı Muhammed aleyhissalâtü vesselâm olduğundan rivayetler ihtilaf ederek, bir kısım ehl-i hakikat demiş: “Eskide çıkmış.” Her ne ise… Bu mesele Risale-i Nur’da beyan edildiğinden onu ona havale ile burada bu kadar deriz ki:

Dünyada mütesanid hiçbir hanedan ve mütevafık hiçbir kabile ve münevver hiçbir cemiyet ve cemaat yoktur ki Âl-i Beyt’in hanedanına ve kabilesine ve cemiyetine ve cemaatine yetişebilsin.

Evet, yüzer kudsî kahramanları yetiştiren ve binler manevî kumandanları ümmetin başına geçiren ve hakikat-i Kur’aniyenin mayası ile ve imanın nuruyla ve İslâmiyet’in şerefiyle beslenen, tekemmül eden Âl-i Beyt, elbette âhir zamanda şeriat-ı Muhammediyeyi ve hakikat-i Furkaniyeyi ve sünnet-i Ahmediyeyi (asm) ihya ile ilan ile icra ile başkumandanları olan Büyük Mehdi’nin kemal-i adaletini ve hakkaniyetini dünyaya göstermeleri gayet makul olmakla beraber, gayet lâzım ve zarurî ve hayat-ı içtimaiye-i insaniyedeki düsturların muktezasıdır.

YİRMİNCİ MESELE

Güneşin mağribden çıkması ve zeminden dabbetü’l-arzın zuhurudur.

Amma güneşin mağribden tulûu ise bedahet derecesinde bir alâmet-i kıyamettir. Ve bedaheti için aklın ihtiyarı ile bağlı olan tövbe kapısını kapayan bir hâdise-i semaviye olduğundan tefsiri ve manası zâhirdir, tevile ihtiyacı yoktur. Yalnız bu kadar var ki:

اَللّٰهُ اَع۟لَمُ o tulûun sebeb-i zâhirîsi: Küre-i arz kafasının aklı hükmünde olan Kur’an, onun başından çıkmasıyla zemin divane olup izn-i İlahî ile başını başka seyyareye çarpmasıyla hareketinden geri dönüp garptan şarka olan seyahatini, irade-i Rabbanî ile şarktan garba tebdil etmekle güneş garptan tulûa başlar. Evet, arzı şems ile ferşi arş ile kuvvetli bağlayan hablullahi’l-metin olan Kur’an’ın kuvve-i cazibesi kopsa; küre-i arzın ipi çözülür, başıboş serseri olup aksiyle ve intizamsız hareketinden güneş garptan çıkar. Hem müsademe neticesinde emr-i İlahî ile kıyamet kopar diye bir tevili vardır.

Amma dabbetü’l-arz: Kur’an’da gayet mücmel bir işaret ve lisan-ı halinden kısacık bir ifade, bir tekellüm var. Tafsili ise ben şimdilik, başka meseleler gibi kat’î bir kanaatle bilemiyorum. Yalnız bu kadar diyebilirim:

لَا يَع۟لَمُ ال۟غَي۟بَ اِلَّا اللّٰهُ nasıl ki kavm-i Firavun’a “çekirge âfatı ve bit belası” ve Kâbe tahribine çalışan kavm-i Ebrehe’ye “ebabil kuşları” musallat olmuşlar. Öyle de Süfyan’ın ve Deccalların fitneleriyle bilerek, severek isyan ve tuğyana ve Ye’cüc ve Me’cüc’ün anarşistliği ile fesada ve canavarlığa giden ve dinsizliğe, küfür ve küfrana düşen insanların akıllarını başlarına getirmek hikmetiyle, arzdan bir hayvan çıkıp musallat olacak, zîr ü zeber edecek.

اَللّٰهُ اَع۟لَمُ o dabbe bir nevidir. Çünkü gayet büyük bir tek şahıs olsa her yerde herkese yetişmez. Demek dehşetli bir taife-i hayvaniye olacak. Belki اِلَّا دَٓابَّةُ ال۟اَر۟ضِ تَا۟كُلُ مِن۟سَاَتَهُ âyetinin işaretiyle o hayvan, dabbetü’l-arz denilen ağaç kurtlarıdır ki insanların kemiklerini ağaç gibi kemirecek, insanın cisminde dişinden tırnağına kadar yerleşecek. Mü’minler iman bereketiyle ve sefahet ve sû-i istimalattan tecennübleriyle kurtulmasına işareten âyet, iman hususunda o hayvanı konuşturmuş.

رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذ۟نَٓا اِن۟ نَسٖينَٓا اَو۟ اَخ۟طَا۟نَا

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

Sâbık yirmi adet meselelere bir tetimme olarak üç küçük meseledir.

BİRİNCİ MESELE

Rivayetlerde Hazret-i İsa aleyhisselâma “Mesih” namı verildiği gibi her iki Deccal’a dahi “Mesih” namı verilmiş ve bütün rivayetlerde مِن۟ فِت۟نَةِ ال۟مَسٖيحِ الدَّجَّالِ مِن۟ فِت۟نَةِ ال۟مَسٖيحِ الدَّجَّالِ denilmiş. Bunun hikmeti ve tevili nedir?

Elcevap: اَللّٰهُ اَع۟لَمُ bunun hikmeti şudur ki: Nasıl ki emr-i İlahî ile İsa aleyhisselâm, şeriat-ı Museviyede bir kısım ağır tekâlifi kaldırıp şarap gibi bazı müştehiyatı helâl etmiş. Aynen öyle de büyük Deccal, şeytanın iğvası ve hükmü ile şeriat-ı İseviyenin ahkâmını kaldırıp Hristiyanların hayat-ı içtimaiyelerini idare eden rabıtaları bozarak, anarşistliğe ve Ye’cüc ve Me’cüc’e zemin hazır eder.

Ve İslâm Deccalı olan Süfyan dahi şeriat-ı Muhammediyenin (asm) ebedî bir kısım ahkâmını nefis ve şeytanın desiseleriyle kaldırmaya çalışarak, hayat-ı beşeriyenin maddî ve manevî rabıtalarını bozarak, serkeş ve sarhoş ve sersem nefisleri başıboş bırakarak, hürmet ve merhamet gibi nurani zincirleri çözer; hevesat-ı müteaffine bataklığında, birbirine saldırmak için cebrî bir serbestiyet ve ayn-ı istibdat bir hürriyet vermek ile dehşetli bir anarşistliğe meydan açar ki o vakit o insanlar, gayet şiddetli bir istibdattan başka zapt altına alınamaz.

İKİNCİ MESELE

Rivayetlerde her iki Deccal’ın hârikulâde icraatlarından ve pek fevkalâde iktidarlarından ve heybetlerinden bahsedilmiş. Hattâ bedbaht bir kısım insanlar, onlara bir nevi uluhiyet isnad eder diye haber verilmiş. Bunun sebebi nedir?

Elcevap: اَل۟عِل۟مُ عِن۟دَ اللّٰهِ icraatları büyük ve hârikulâde olması ise: Ekser tahribat ve hevesata sevkiyat olduğundan kolayca hârikulâde öyle işler yaparlar ki bir rivayette “Bir günleri bir senedir.” yani bir senede yaptıkları işleri üç yüz senede yapılmaz, denilmiş. Ve iktidarları pek fevkalâde görünmesi ise dört cihet ve sebebi var:

Birincisi: İstidrac eseri olarak müstebidane olan koca hükûmetlerinde, cesur orduların ve faal milletin kuvvetiyle vukua gelen terakkiyat ve iyilikler haksız olarak onlara isnad edilmesiyle binler adam kadar bir iktidar onların şahıslarında tevehhüm edilmeye sebep olur.

Halbuki hakikaten ve kaideten, bir cemaatin hareketiyle vücuda gelen müsbet mehasin ve şeref ve ganimet, o cemaate taksim edilir ve efradına verilir. Ve seyyiat ve tahribat ve zayiat ise reisinin tedbirsizliğine ve kusurlarına verilir. Mesela, bir tabur bir kaleyi fethetse ganimet ve şeref süngülerine aittir. Ve menfî tedbirler ile zayiatlar olsa kumandanlarına aittir.

İşte hak ve hakikatin bu düstur-u esasiyesine bütün bütün muhalif olarak müsbet terakkiyat ve hasenat o müthiş başlara ve menfî icraat ve seyyiat bîçare milletlerine verilmesiyle, nefret-i âmmeye lâyık olan o şahıslar –istidrac cihetiyle– ehl-i gaflet tarafından bir muhabbet-i umumiyeye mazhar olurlar.

İkinci cihet ve sebep: Her iki Deccal, a’zamî bir istibdat ve a’zamî bir zulüm ve a’zamî bir şiddet ve dehşet ile hareket ettiklerinden, a’zamî bir iktidar görünür. Evet, öyle acib bir istibdat ki –kanunlar perdesinde– herkesin vicdanına ve mukaddesatına, hattâ elbisesine müdahale ederler. Zannederim, asr-ı âhirde İslâm ve Türk hürriyetperverleri, bir hiss-i kable’l-vuku ile bu dehşetli istibdadı hissederek oklar atıp hücum etmişler. Fakat çok aldanıp yanlış bir hedef ve hata bir cephede hücum göstermişler. Hem öyle bir zulüm ve cebir ki bir adamın yüzünden yüz köyü harap ve yüzer masumları tecziye ve tehcir ile perişan eder.

Üçüncü cihet ve sebep: Her iki Deccal, Yahudi’nin İslâm ve Hristiyan aleyhinde şiddetli bir intikam besleyen gizli komitesinin muavenetini ve kadın hürriyetlerinin perdesi altındaki dehşetli bir diğer komitenin yardımını, hattâ İslâm Deccalı masonların komitelerini aldatıp müzaheretlerini kazandıklarından dehşetli bir iktidar zannedilir.

Hem bazı ehl-i velayetin istihracatıyla anlaşılıyor ki İslâm Devleti’nin başına geçecek olan Süfyanî Deccal ise gayet muktedir ve dâhî ve faal ve gösterişi istemeyen ve şahsî olan şan ve şerefe ehemmiyet vermeyen bir sadrazam ve gayet cesur ve iktidarlı ve metin ve cevval ve şöhret-perestliğe tenezzül etmeyen bir serasker bulur, onları teshir eder. Onların fevkalâde ve dâhiyane icraatlarını, riyasızlıklarından istifade ile kendi şahsına isnad ve o vasıta ile koca ordunun ve hükûmetin teceddüd ve inkılab ve Harb-i Umumî inkılabından gelen şiddet-i ihtiyacın sevkiyle işledikleri terakkiyatı şahsına isnad ettirerek şahsında pek acib ve hârika bir iktidar bulunduğunu meddahlar tarafından işaa ettirir.

Dördüncü cihet ve sebep: Büyük Deccal’ın ispirtizma nevinden teshir edici hâssaları bulunur. İslâm Deccalı’nın dahi bir gözünde teshir edici manyetizma bulunur. Hattâ rivayetlerde “Deccal’ın bir gözü kördür.” diye nazar-ı dikkati gözüne çevirerek Büyük Deccal’ın bir gözü kör ve ötekinin bir gözü öteki göze nisbeten kör hükmünde olduğunu hadîste kaydetmekle, onlar kâfir-i mutlak bulunduğundan yalnız münhasıran bu dünyayı görecek bir tek gözü var ve âkıbeti ve âhireti görebilecek gözleri olmamasına işaret eder.

Ben bir manevî âlemde İslâm Deccalı’nı gördüm. Yalnız bir tek gözünde teshirci bir manyetizma gözümle müşahede ettim ve onu bütün bütün münkir bildim. İşte bu inkâr-ı mutlaktan çıkan bir cüret ve cesaretle mukaddesata hücum eder. Avam-ı nâs hakikat-i hali bilmediklerinden hârikulâde iktidar ve cesaret zannederler.

Hem şanlı ve kahraman bir millet, mağlubiyeti hengâmında, böyle istidraclı ve şanlı ve tâli’li ve muvaffakiyetli ve kurnaz bir kumandanı bulunduğundan gizli ve dehşetli olan mahiyetine bakmayarak kahramanlık damarıyla onu alkışlar, başına kor, seyyielerini örtmek ister.

Fakat kahraman ve mücahid ordunun ve dindar milletin ruhundaki nur-u iman ve Kur’an ışığıyla hakikat-i hali göreceği ve o kumandanın çok dehşetli tahribatını tamire çalışacağı rivayetlerden anlaşılır.

ÜÇÜNCÜ KÜÇÜK MESELE

Medar-ı garabet üç hâdisedir.

Birinci Hâdise: Bir zaman Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm Hazret-i Ömer radıyallahu anh’a Yahudi çocukları içinde birisini gösterdi “İşte sureti.” dedi. Hazret-i Ömer radıyallahu anh “Öyle ise ben bunu öldüreceğim.” dedi. Ferman etti: “Eğer bu Süfyan ve İslâm Deccalı olsa sen öldüremezsin, eğer o olmazsa onun suretiyle öldürülmez.”

Bu rivayet işaret eder ki onun sureti, hâkimiyeti zamanında çok şeylerde görüneceği gibi kendisi Yahudiler içinde tevellüd edecek. Garibdir ki onun suretindeki bir çocuğu katledecek derecede ona hiddet ve adâvet eden Hazret-i Ömer radıyallahu anh, o Süfyan’ın en çok beğendiği ve takdir ettiği ve çok defa ondan senakârane bahsettiği bir memduhu olmuş.

İkinci Hâdise: O İslâm Deccalı “Sure-i وَ التّٖينِ وَ الزَّي۟تُونِ manasını merak edip soruyor.” diye çoklar nakletmişler. Garibdir ki bu surenin akibinde olan اِق۟رَا۟ بِاس۟مِ رَبِّكَ suresinde اِنَّ ال۟اِن۟سَانَ لَيَط۟غٰى cümlesi, onun aynı zamanına ve şahsına –cifir ile ve manasıyla– işaret ettiği gibi ehl-i salâta ve camilere tâğiyane tecavüz edeceğini gösteriyor. Demek o istidraclı adam, küçük bir sureyi kendiyle alâkadar hisseder. Fakat yanlış eder, komşusunun kapısını çalar.

Üçüncü Hâdise: Bir rivayette “İslâm Deccalı Horasan taraflarından zuhur edecek.” denilmiş.

لَا يَع۟لَمُ ال۟غَي۟بَ اِلَّا اللّٰهُ bunun bir tevili şudur ki: Şarkın en cesur ve kuvvetli ve kesretli kavmi ve İslâmiyet’in en kahraman ordusu olan Türk milleti, o rivayet zamanında Horasan taraflarında bulunup daha Anadolu’yu vatan yapmadığından, o zamandaki meskenini zikretmekle Süfyanî Deccal onların içinde zuhur edeceğine işaret eder.

Garibdir hem çok garibdir yedi yüz sene müddetinde İslâmiyet’in ve Kur’an’ın elinde şeref-şiar, bârika-âsâ bir elmas kılınç olan Türk milletini ve Türkçülüğü, muvakkaten İslâmiyet’in bir kısım şeairine karşı istimal etmeye çalışır. Fakat muvaffak olmaz, geri çekilir. “Kahraman ordu, dizginini onun elinden kurtarıyor.” diye rivayetlerden anlaşılıyor.

وَاللّٰهُ اَع۟لَمُ بِالصَّوَابِ ۝ لَا يَع۟لَمُ ال۟غَي۟بَ اِلَّا اللّٰهُ

---

On Dördüncü Şuâ ⇐ | Şualar | ⇒ On Beşinci Şuâ

---