The Fifteenth Ray

The Shining Proof

This consists of two ‘Stations’

[This lesson is a treatise which is apparently unimportant, but in reality is of the greatest importance, and is extremely powerful and comprehensive. It is a Qur’anic fruit of Paradise and of belief which was produced from the uniting —at the degrees of ‘knowledge of certainty’ and ‘absolute certainty’— of my life of reflective thought and the spiritual life of the Risale-i Nur, which is based on ascertaining reality through its evidences (tahkikî).(*)]

Said Nursî

The First Station

It consists of three ‘Parts’

A concise summary of the Twentieth Letter

and Part One of the instruction given in the third ‘School of Joseph’.(*)

In the Name of God, the Merciful, the Compassionate

And from Him do we seek help

I am someone who has spent thirty-five years in seclusion, and particularly at night forgets the world, and having for twenty-three years suffered the annoyance of being under hostile surveillance, has become unsociable. Being all alone, I become fed up if I am for even an hour with anyone other than those who assist me or are desirous of the lessons of the Risale-i Nur. But then, on the pretext of the petition I wrote to the Court of Appeal about being held for eleven months in total solitary confinement in Afyon Prison, they forcibly transferred me to Ward Five and forbade my brothers to come to me. I was feeling truly alarmed that I would be unable to endure the crowded conditions when suddenly as a sign of wrath and anger, the cold became so severe I would not have survived had I remained in my former place. The hardship turned into mercy for me.

It occurred to me as I was reciting the tesbihat following the prayers: “In all the wards the Risale-i Nur students are working as hard as they can at the Risale-i Nur and its lessons both on their own account and in your place. But because this fifth ward is somewhat isolated and is constantly being filled and emptied, the need here is greater for the Risale-i Nur’s instruction.

The youths and elderly people read the newspapers, which write about the assaults of Russia with its awesome denial of God, and are therefore in far greater need of its definitive, powerful instruction about belief in God’s existence and unity.” I was thinking of writing a brief summary of the Twentieth Letter and the sacred sentence:There is no god but God, He is One, He has no partner; His is the sovereignty and His is the praise; He gives life and deals death, and He is Living and dies not; in His hand is all good; He is Powerful over all things; and to Him shall be your return,(*) which for years I have recited ten times after the morning prayer. For it points out the affirmation of Divine unity on a vast scale, and with its eleven phrases demonstrates in detail as clearly as the sun both eleven proofs of the Divine necessary existence and dominical unity, and eleven good tidings. According to one narration, it bears the Greatest Name. But then it was suddenly imparted to me that I should teach this concise summary to Nadir Hoja and the youths here. So saying: “In the name of God,” I began:

This sentence demonstrating Divine unity contains eleven good tidings and eleven proofs of the truths of belief. For now, I shall point out briefly the proofs only and refer their further explanation and the good tidings to the Twentieth Letter and other parts of the Risale-i Nur. However, I cconsider it appropriate to write here a few points I did not tell them when I was writing the lesson.

Of the eleven phrases of the above sentence affirming Divine unity:

THE FIRST PHRASE: ‘There is no god but God’

The proof here is the treatise called The Supreme Sign (Âyetü’l-Kübra), which has been printed. It was because it is a matchless wonder that in giving news of various parts of the Risale-i Nur, Imam ‘Ali (May God be pleased with him) said: “And by the Supreme Sign preserve me from sudden death,” and making that Supreme Sign an intercessor, through the treatise’s victories in the Courts of both Ankara and Denizli and its spreading effectively and secretly, it was both the reason for the Risale-i Nur students being acquitted, and since its secret printing had led to the students’ imprisonment for nine months, it both clearly affirmed Imam ‘Ali’s (May God be pleased with him) wondrous prediction, and his prayer for the Risale-i Nur students.

Yes, the Seventh Ray, The Supreme Sign, points out thirty-three vast, universal, unanimous proofs in all beings. Alluding to innumerable evidences in each universal proof, it proves firstly that heavens indicate the Necessarily Existent One’s existence and unity with the words of the stars; the earth with the phrases and sentences of the animals and plants; and so on, until the universe as a whole, with the words of all its contents and beings, and the truths of contingency and createdness and change — it proves them as clearly as sunlight and as certainly as the day.

Those who want unshakeable belief and seek an unbreakable sword to combat irreligion and anarchy should refer to The Supreme Sign.

THE SECOND PHRASE: ‘He is One’

A concise indication of the proof in this phrase is as follows:

In every aspect of the universe a unity, a oneness, is apparent. For example, it displays a unity and oneness by being a well set-out city, a magnificent palace, a meaningful, materialized book, and an embodied Qur’an every verse, and even every letter and point of which is miraculous. Similarly, since the palace’s lamp is one and the same, and its calendar-lamp, and fiery cook, and water-bearing sponges, and hundreds of thousands of other things it contains are all one and the same, it proves decisively that the owner, ruler, scribe, and author of the palace, city, book, and mighty embodied Qur’an is existent, one, and single.

THE THIRD PHRASE: ‘He has no partner’

A brief indication of the proof in this is as follows:

The source, master, and basis of The Supreme Sign is the sublime verse: Say: if there had been [other] gods with Him —as they say— behold, they would certainly have sought out a way to the Lord of the Throne! [to the end of the verse],(*) which is also called The Supreme Sign. That is, if God had any partners and others had intervened in creation and interfered in His dominicality, the order of the universe would have been spoilt.” However, the perfect order in everything, small and large, particular and universal, from the wing of the tiniest fly and the cell of the pupil of the eye to the numberless birds which fly through the air and the solar system, furnishes indubitable and decisive evidence for the impossibility and non-existence of any such partners. It also testifies self-evidently to the existence and unity of the Necessarily Existent One.

THE FOURTH PHRASE: ‘His is the dominion’

A concise indication of the lengthy proof contained in this phrase:

We see that behind the veil One of boundless power and knowledge makes the face of the earth into an arable field, and every spring sows in it all mixed up together the seeds of a hundred thousand species of plants. Then in perfect order without confusing any of their crops, He raises them and with the hand of mercy and wisdom, out of them distributes to the two hundred thousand animal species their sustenance and rations according to need. He performs these acts of disposal in His vast, rich dominions, especially on the face of the earth. Those, then, who do not recognize that All-Wise Disposer and Compassionate Owner are compelled to deny the earth together with its produce, like the foolish Sophists.

THE FIFTH PHRASE: ‘His is the praise’

This is a very brief indication to the very extensive proof contained in this phrase:

Yes, we see with our eyes and understand clearly with our minds that this city of the universe, quarter of the earth, and barracks of men and animals is governed, supervised, and maintained by an All-Compassionate Provider, a Munificent Provider of Bounties. For in order to have His bounties praised and thanked for, He makes the earth into a merchant ship and railway train bringing provender, and the spring into a waggon filled with a hundred thousand sorts of foods and packets of conserves called breasts, conveying them to the needy living creatures whose rations have been exhausted at the end of winter. Anyone with an iota of intelligence would agree that this was the work of an All-Compassionate Provider. While one who does not affirm it and deviates into denial is a foolish, harmful animal since he is then obliged to deny all the regular bounties and specific foods on the face of the earth, which are the cause of praise and thanks.

THE SIXTH PHRASE: ‘He gives life’

An extremely brief allusion to the proof in this phrase:

Yes, it is proved in the Tenth Word and in other parts of the Risale-i Nur that every spring on the face of the earth a glorious army is raised to life which consists of three hundred thousand species of living beings of infinite variety. With its innumerable members, all of whose lives and necessities are given them with perfect order and regularity, it displays a hundred thousand samples, indeed, signs, of the supreme resurrection of the dead. All those innumerable different creatures which are intermingled and mixed up together are raised to life in perfect balance and order without error, mistake, or deficiency, with none being confused, disarranged, or forgotten. Those hundreds of thousands of animal species with their uncountable members, which all differ as regards their forms, art, and livelihoods, are resurrected from droplets of fluid called sperm which is all similar, from seeds resembling earth, from tiny grains which differ little from one another, from the tiny eggs of flies which are all similar, and the birds from the same air and from fluid and eggs which are either the same as or only a little different from each other. The person, therefore, who does not conclude that it is an Ever-Living and Self-Subsistent One, an All-Knowing, Creative Giver of Life Who writes out on the page of the earth and the spring a hundred thousand different books, all together, one within the other, without error, perfectly, is surely compelled to deny both himself and all the living creatures throughout the earth, in all the springs attached to the string of time, and on the faces of the living earth and space, and must himself be the most foolish and wretched of living creatures.

THE SEVENTH PHRASE: ‘And deals death’

A very brief indication of the proof contained in this phrase:

In the autumn when the three hundred thousand species of living creatures are being discharged from their duties under the name of death, the registers and pages of the actions of each species and all their members, and the indexes of all they have done, and the lists of all they will do the following spring, and their seeds, which are spirits of a sort, are all entrusted in their places to the hand of wisdom of the All-Glorious Preserver. The person, therefore, who does not recognize that All-Wise Creator, the Ever-Living and Undying One, Who inscribes in the miniscule seeds of the fig-tree, each of which is like an immortal spirit and bears all the laws governing the tree’s life, the story of the tree’s life, which contains writing enough to fill a book, thus making it like a large volume — such a person is certainly not even an idiot and delirious animal, but more abject than the devils who stoke the fires of Hell, and will be condemned to eternal death.

Yes, just as it is a hundredfold impossibility and futility that the above universal, comprehensive, wise, purposive acts, which comprise numberless wonders and miracles and point to the proofs of these Phrases, should be without the one who performed them; so too, to attribute them to blind, impotent, unconscious, deaf, lifeless, confused, disorderly, overwhelming causes is impossible, precluded and unjustifiable a thousand times over.

For if that was the case, every particle of earth would have to possess an infinite power and wisdom, and a wondrous, universal craftsmanship so that it could give form to all the plants and flowers; and as it says in the piece about the air in A Guide For Youth, every molecule of air would have to possess the ability to know all speech and all the words spoken on the radio and telephone, and to teach them to the other molecules.

No satan even could make anyone accept such an extraordinary idea. The penalty for unbelief and denial, which is thus far from reason and reality and constitutes insult and aggression against all beings, could only be a terrible Hell, which is pure justice. We should surely declare in the face of such disbelievers: “Long live Hell!”

THE EIGHTH PHRASE: ‘And He is living and dies not’

An extremely brief indication of the proof in this phrase is this:

For example, on the disappearance of the tiny suns reflected in the bubbles on the surface of a choppy sea or flowing river, the bubbles that replace them display the same tiny suns, thus pointing to the sun in the sky and testifying to it, and with their disappearance and death they indicate the existence of a perpetual sun. Similarly, the creatures on the surface of the constantly changing sea of the universe, and ever- renewed, infinite space, in the arable field of minute particles, and in the river of time, which with its flow draws all transitory beings into its embrace, continuously and speedily flow on and depart, and their apparent causes die along with them. Every day, every year, a universe dies and a new one replaces it.

Since the crops of travelling worlds and flowing universes are continuously reaped from the field of particles, certainly just as the bubbles and tiny suns point to a perpetual sun with their passage, so the deaths of those numberless creatures and endless crops, and their being discharged in perfect orderliness together with their apparent causes, testify with the clarity and certainty of daylight, indeed, of the sun, to the necessary existence and being and unity of an Ever-Living Undying One, an Eternal Sun, an Enduring Creator, a Most Pure and Holy Commander. All beings testify to these a thousand times more clearly and definitely than the existence of the universe.

Now you have certainly understood just how deaf, foolish, and offensive is someone who does not hear these loud voices and powerful testimonies that fill the universe, nor heeds them.

THE NINTH PHRASE: ‘In His hand is all good’

A brief indication of the proof contained in this phrase is as follows:

We see that each sphere of the universe, each realm of being, each level, each individual and member, and even each cell of each body possesses a store or depot containing its reserve supplies of sustenance, an arable field or treasury producing and preserving all its necessities. For at exactly the right time, in perfect order and balance, with perfect wisdom and graciousness, all their necessities are given to those needy beings by a hidden hand, outside their power and will.

For example, mountains contain all the minerals and chemicals necessary for man and living beings, and the things necessary for life; on someone’s command and through his planning, they are perfect stores and treasuries. Similarly, through the power of an All-Wise Provider, the earth is an arable field, a harvest, a kitchen, producing with perfect order and regularity the sustenance of all those living beings.

Even, just as human beings and all their bodily members have treasuries and stores, and the cells of their bodies have tiny depots; so it goes on, till the world of the hereafter, a store of which is this world; and an arable field and store of Paradise are the world of Islam and true humanity, which produce the good, beauty, and lights of this world; and one storehouse of Hell are the filthy matters and groups of this world, which come from non-existence, which is evil, and yield the produce of evils, ugly things, and disbelief, and which pollute the worlds of existence, which are good. And the store of the stars’ heat is Hell, while the treasury of lights is a Paradise. Alluding to all those infinite treasuries, the phrase ‘In His hand is all good,’ then, demonstrates a most brilliant proof.

Yes, this phrase, together with the phrase, ‘In His hand are the keys of all things,’ points out to anyone not totally blind an infinitely extensive, wondrous proof of Divine dominicality and unity. For example, consider only the following out of those endless treasuries and stores:

just as with his command of “Awake!” and the key of His will, an All-Wise Disposer Who holds the keys of seeds and grains, which are all tiny stores containing the members and destinies of huge trees or shining flowers, opens up in perfect balance and order the minute door of a seed; so too throwing open with the key of the rain the treasury of the earth, without error He opens all the seeds, which are the tiny stores and seminal fluid of plants, as well as the storehouses of droplets, which receive the command to develop and are the origin of animals, and the seminal fluid composed of water and air of birds and flying insects. If you want to understand and see that He opens up with the hand of wisdom, will, mercy, and choice, all the treasuries and depots, physical and non-physical, universal and particular, in the universe, each with its particular key, consider your own heart, mind, body, stomach, and garden, and the spring, which is the flower of the earth, and its flowers and fruits, for they are all opened up by a hidden hand, with perfect order, balance, mercy, and wisdom, with all different keys which come from the workbench of “Be! And it is.”(*)That hidden hand draws out pounds of foods from a minute box weighing less than an ounce, and sometimes hundreds of pounds, and presents them to living creatures as a feast.

Is it at all possible that blind force, deaf nature, aimless chance, or lifeless, ignorant, impotent causes could interfere in such a boundless orderly, knowing, and percipient act, in such totally wise, purposive art in which no chance played any part, in such error-free perfectly balanced disposals, and in such completely just dominicality which is free of all tryanny? Could any being who does not see and administer all beings together at once, nor holds under his command minute particles together with the planets and stars, intervene in this disposal and government which is in every way wise, purposeful, miraculous, and balanced?

As the verse, Well-nigh bursting with fury(*)states, Hell rages at the person who does not recognize the All-Compassionate Disposer, the All-Wise Sustainer, in Whose hand is all good and Who holds the keys of all things, and deviates into denial; it boils up in fury, saying through the tongue of disposition: “He deserves my boundless torments and is in no way worthy of compassion.”

THE TENTH PHRASE: ‘And He is powerful over all things’

An extremely concise indication of the proof contained in this phrase is as follows:

As soon as every conscious creature who comes into this guest-house of the world opens his eyes, he sees that a power holds in its grasp the whole universe, and within that power are a pre-eternal, all-embracing knowledge which never confuses anything and a most precise wisdom and favour which never act purposelessly or without balance. Just as, spinning a single particle from the army of particles like a Mevlevi dervish in ecstasy, it employs it in numerous duties; so at the same time and according to the same law, it causes the globe of the earth to travel a twenty-four thousand-year-distance in a year, again like an ecstatic Mevlevi. At the same time and according to same law, through which it sends to men and the animals the produce of the seasons, it makes the sun into a shuttle or spinning-wheel, and spinning it ecstatically so it exerts an attraction, it employs the planets, the army of the solar system, in various duties in perfect order and balance.

At the same time and according to the same law of wisdom, that same power writes one within the other, without error or confusion, hundreds of thousands of species, which resemble books, on the page of the face of the earth, and displays thousands of samples of the supreme resurrection of the dead.

That same power at the same time transforms the page of the atmosphere into a slate for writing and erasing. Employing all its particles, which are like the nibs of pens or the points of the book, in the tasks specified for them by will and command, it endows all of them with such ability that each receives all words and speech as though it knows them, and broadcasts them without confusion. It employs each as a miniscule ear and tiny tongue, proving that the element of air is a ‘throne’ of Divine will and command.

Thus, according to this brief indication, the one who makes the universe into a well-ordered city, a first-class apartment-building and guest-house, and a miraculous book and Qur’an, and holds in His grasp with the balance of knowledge and arrangements of wisdom all the levels, realms, and groups of creatures from the universe as a whole to minute particles, and disposes of them, is Most-Merciful and Compassionate. So the person who does not recognize that Most Merciful and Compassionate One, Who demonstrates as clearly as the sun and daylight His wisdom and mercy within His power, and makes known His existence and unity within His absolute dominicality, thus wanting recognition through belief in return for His making these known, and love through worship in return for His making Himself loved, and thanks and praise in return for His bounties — the satans in human form who do not recognize Him, or try to love Him through worship, in fact foster a sort of enmity towards Him through denial, and are each minor Nimrods and Pharaohs, and are certainly deserving of infinite torment.

THE ELEVENTH PHRASE: ‘And to Him is your return’

This means to say: just as beings will depart for His presence, going to the eternal world, the hereafter, and the everlasting realm of happiness; so it is He Who is the place of recourse of all the creatures in the universe. All the chains of causes are based on Him and rest on His power. They are all merely veils for the disposals of His power. All apparent causes are only screens for preserving the dignity and majesty of His sacred power. They have no effect whatsoever in creation. If it was not for His will and command, nothing, not even a particle, could move or act. A very brief indication of the proof contained in this phrase is as follows:

Firstly: We refer to the Tenth Word and its addenda, the Twenty-Ninth Word, the Seventh Topic of The Fruits of Belief, the Third Ray, and to the treatises of the Risale-i Nur about belief, the proof, leading to completely certain belief, that the resurrection of the dead will occur and the hereafter and eternal life will be brought about as indubitably and definitely as the coming spring, as this sacred phrase states. Truly, those treatises have proved this pillar of belief in such a way with so many evidences that they compel even the most obdurate deniers to affirm that the existence of the hereafter is as certain as the existence of this world.

Secondly: One third of the Qur’an of Miraculous Exposition looks to the resurrection of the dead and the hereafter, and it constructs all its claims on them. Since this is so, all the miracles and evidences proving the Qur’an’s veracity also indicate the existence of the hereafter.

Similarly, all the miracles bearing witness to the prophethood of Muhammad (Peace and blessings be upon him), and all the evidences of his prophethood, and all the proofs of his truthfulness, testify also to the resurrection of the dead and the hereafter. For just as throughout his life, one of his most constant calls concerned the hereafter, so all the twenty-four thousand prophets (Peace be upon them) taught eternal life and everlasting happiness, giving the glad tidings to mankind, and proving them with innumerable miracles and certain evidences. Since this is so, all the miracles and evidences proving their prophethood and veracity testified to the hereafter and eternal life, which was their constant and most important teaching. Making an analogy with this, all the evidences proving the other pillars of belief testify also to the resurrection of the dead and the throwing open of the realm of bliss.

Thirdly: In order to display His perfections and His power and dominicality, an All-Glorious Maker, a Beauteous Maker, an All-Perfect Allah creates the universe together with all its atoms, planets, parts, and levels. With perfect wisdom He continuously makes each being work at a task, indeed, at numerous tasks, and in order to display the eternal, endless manifestations of His Names, He sends caravan after caravan, indeed, world after travelling renewed world, and the tribes of creatures to the guest-house of this world and the arena of trial which is worldly life. He records for the cinemas of the hereafter set up in the World of Similitudes, with the cameras of the Intermediate Realm, all their images, deeds, and circumstances, and after releasing them from their duties, sends other tribes, caravans, and flowing, travelling worlds to the arena in order to perform those duties and be mirrors to the manifestations of His Names. Is it therefore at all possible that there should be no realm of reward and punishment, no resurrection of the dead and last judgement for men, who with consciousness and intelligence respond in this fleeting world to all the aims of the Creator, loving Him with all their capacity and making Him love them; recognizing Him and making Him known; beseeching with endless supplications everlasting happiness in the hereafter; and since, possessing intelligence, they suffer infinite pains, they long for eternal life, which is pure pleasure, with all their beings, spirits, and capacities? God forbid! A hundred thousand times, God forbid!

Since these brief indications are proved and explained brilliantly, powerfully and in detail in the Risale-i Nur, we refer you to that and here cut this long story short.

Glory be unto You! We have no knowledge save that which You have taught us; indeed, You are All-Knowing, All-Wise.(*)

A Brief Summary of Sura al-Fatiha

Üçüncü Medrese-i Yusufiyede, muvakkat pek az bir zamanda, tecritten temasa naklimde verilen yalnız bir tek dersin

İKİNCİ KISMI

Hapiste Nur şakirdlerine kısacık bir ders numunesidir. O da şudur:

Fatiha-i Şerife denizinden bir katre ve güneşindeki elvan-ı seb’a yani ziyasındaki yedi renginden bir tek lem’a beyan etmeyi, namazdaki Fatiha kalbe emretti. Gerçi Yirmi Dokuzuncu Mektup’un bir kısmında, hususan نَع۟بُدُ “nun”undaki seyahat-i hayaliye ve Rumuz-u Semaniye’de ve İşaratü’l-İ’caz tefsirinde ve sair Nur eczalarında bu kudsî hazinenin çok tatlı ve güzel nüktelerini yazmışız. Fakat o pek şirin hülâsa-i Kur’aniyeden yalnız imanın rükünlerine ve hüccetlerine işaratını, gayet kısa bir muhtasar hülâsasını birinci kısımdaki ifade gibi kendim namazdaki tefekkürümü yazmasına bir cihette mecbur oldum.

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ kelimesini Nur’un iki üç risalelerine havale edip اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ den başlıyorum.

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ رَبِّ ال۟عَالَمٖينَ ... الخ

BİRİNCİ KELİME: اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ dir.

Bundaki hüccet-i imaniyeye gayet kısa bir işaret:

Evet, kâinatta medar-ı hamd ve şükür olan kasdî in’amlar ve nimetler, hususan kan ve fışkı içinden safi, temiz, gıdalı sütü âciz yavrulara göndermek ve ihtiyarî ihsanlar ve hediyeler ve merhametli ikramlar ve ziyafetler zemin yüzünü, belki kâinatı doldurmuş. Onların fiyatı dahi başta Bismillah, âhirde Elhamdülillah, ortada nimette in’amı hissetmek ve Rabb’ini onun ile tanımaktır.

Sen kendi nefsine, midene, duygularına bak! Ne kadar şeylere, nimetlere muhtaçtırlar. Ve ne derece hamd ve şükür fiyatıyla rızıkları, lezzetleri isterler, gör; her zîhayatı kendine kıyas eyle.

İşte bu umumî in’amlar mukabilinde hal ve kāl dilleriyle edilen hadsiz hamdler, pek kat’î bir surette bir Mabud-u Mahmud, bir Mün’im-i Rahîm’in mevcudiyetini ve umumî rububiyetini güneş gibi gösterir.

İKİNCİ KELİME: رَبِّ ال۟عَالَمٖينَ dir.

Bundaki hüccete gayet kısa bir işaret:

Evet, biz gözümüzle görüyoruz ki: Bu kâinatta binler değil belki milyonlar âlemler, küçük kâinatlar, ekseri birbiri içinde, her birinin idaresi ve tedbirinin şeraiti ayrı ayrı olduğu halde, öyle bir mükemmel terbiye, tedbir, idare ediliyor ki bütün kâinat bir sahife gibi her an nazarında ve bütün âlemler birer satır gibi kalem-i kudret ve kaderiyle yazılır, tazelenir, değişir. Bir nihayetsiz rububiyet içinde nihayetsiz bir ilim ve hikmet ve ihatalı hadsiz bir rahmet ve dikkat ile bu milyonlar âlemleri ve seyyal kâinatları idare eden bir Rabbü’l-âlemîn’in vücub-u vücuduna ve vahdetine küllî ve cüz’î şehadetler, zerreler ve zerrelerden terekküp eden mevcudlar adedince hadsiz, nihayetsiz şehadetler her ân ve zaman geliyorlar.

Zerrat tarlasından tâ manzume-i şemsiyeye, tâ Samanyolu denilen Kehkeşan dairesine ve bir hüceyre-i bedenden tâ zemin mahzenine, tâ kâinat heyet-i mecmuasına kadar aynı kanun, aynı rububiyet, aynı hikmet ile beraber idare ve terbiye eden bir rububiyeti tasdik ve hissetmeyen, bilmeyen, görmeyen bir insan elbette hadsiz bir azaba kendini müstahak eder ve merhamete liyakatini selbeder.

ÜÇÜNCÜ KELİME: اَلرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ dir.

Bundaki hüccete gayet kısa bir işaret:

Evet, kâinatta hadsiz rahmetin mevcudiyeti ve hakikati, aynen güneşin ziyası gibi görünür. Ve ziyanın güneşe kat’î şehadeti misillü, bu geniş rahmet dahi perde arkasında bir Rahman-ı Rahîm’e şehadet eder. Evet, rahmetin bir ehemmiyetli kısmı rızıktır ki Rahman’a Rezzak manası verilir. Rızık ise o derece zâhir bir tarzda bir Rezzak-ı Rahîm’i gösterir ki zerre kadar şuuru bulunan tasdike mecbur olur.

Mesela bütün zîhayatın, hususan âcizlerin ve bilhassa yavruların, bütün zeminde ve fezada ihtiyar ve iktidarlarının haricinde gayet hârika bir tarzda hiçten ve mütemasil çekirdeklerden ve su katrelerinden ve toprak habbeciklerinden yetiştiriyor.

Hattâ ağacın başındaki yuvada kanatsız, zayıf kuşçuklara annelerini emirber nefer gibi gezdirir, rızıklarını getirttirir.

Ve aç bir arslanı yavrusuna musahhar eder, elde ettiği bir eti yemeyip yavrusuna yedirir.

Ve sair hayvanatın ve insanın yavrularına memeler musluğundan âb-ı kevser gibi hoş, mugaddi, safi, hâlis, beyaz sütleri kırmızı kan ve mülevves fışkı içinden bulaşmadan, bulandırmadan imdatlarına gönderir, validelerinin şefkatlerini yardımcı verir.

Ve bir nevi rızık isteyen umum ağaçlara, münasip rızıklarını onlara pek hârika bir tarzda koşturduğu gibi bir nevi maddî ve manevî rızık isteyen insanın duygularına; akıl, kalp, ruhlarına dahi pek geniş bir sofra-i erzak onlara ihsan ediliyor.

Güya kâinat, gül çiçeğinin yaprakları ve mısır sümbülünün gömlekleri gibi birbiri içinde sarılı, yüz binler ayrı ayrı, çeşit çeşit sofralardır ki o sofralar adedince ve onlardaki taamlar ve nimetler miktarınca diller ile ve ayrı ayrı, küllî ve cüz’î lisanlar ile bir Rahman-ı Rezzak’ı, bir Rahîm-i Kerîm’i bütün bütün kör olmayana gösterir.

Eğer denilse: “Bu dünyadaki musibetler, çirkinlikler, şerler; o ihatalı rahmete münafîdir, bulandırıyor.”

Elcevap: Risale-i Kader gibi Nur’un risalelerinde bu dehşetli suale tam cevap verilmiş. Onlara havale ile kısacık bir işareti şudur:

Her bir unsurun, her bir nev’in, her bir mevcudun küllî ve cüz’î müteaddid vazifeleri ve o her bir vazifenin çok neticeleri ve meyveleri var. Ve ekseriyet-i mutlakası, maslahat ve güzel ve hayır ve rahmettirler. Ve az bir kısmı, kabiliyetsizlere ve yanlış mübaşeret edenlere veya ceza ve terbiyeye müstahak olanlara veya çok hayırları sümbül vermeye vesile olanlara rast gelir. Zâhirî, cüz’î bir şer, bir çirkinlik olur; bir merhametsizlik görünür.

Eğer o cüz’î şer gelmemek için rahmet tarafından o unsur ve küllî mevcud o vazifesinden men’edilse o vakit bütün hayırlı, güzel sair neticeleri vücud bulmaz. Bir hayrın ademi şer ve bir güzelliğin bozulması çirkinlik olması itibarıyla; o neticeler adedince şerler, çirkinlikler, merhametsizlikler husul bulur. Demek, bir tek şer gelmemek için yüzer şerler, merhametsizlikler irtikâb edilir ki bütün bütün hikmete, maslahata, rububiyetteki rahmete muhalif düşer.

Mesela kar, soğuk, ateş, yağmur gibi nevilerin yüzer hikmetleri, maslahatları içinde bazı dikkatsiz ve ihtiyatsızlar, sû-i ihtiyarlarıyla kendileri hakkında şer yapsa mesela, elini ateşe soksa ateşin hilkatinde rahmet yoktur dese ateşin hadd ü hesaba gelmeyen hayırlı, maslahatlı, merhametli faydaları onu tekzip edip ağzına vurur.

Hem insanın hodgâm hevesatı ve süflî ve âkıbeti görmeyen hissiyatı, kâinatta cereyan eden rahmaniyet ve hakîmiyet ve rububiyet kanunlarına mikyas ve mihenk ve mizan olamaz. Kendi âyinesinin rengine göre görür. Merhametsiz siyah bir kalp; kâinatı ağlar, çirkin, zulüm ve zulümat suretinde görür.

Fakat iman gözüyle baksa yetmiş güzel hulleleri giymiş bir cennet hurisi gibi rahmetler ve hayırlar ve hikmetlerden dikilmiş yetmiş binler güzel libasları birbiri üstüne giymiş, daima güler, rahmetle tebessüm eder bir insan-ı ekber ve ondaki insan nevini bir kâinat-ı suğra ve her bir insanı bir âlem-i asgar müşahede eder. Bütün ruh u canıyla اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ رَبِّ ال۟عَالَمٖينَ ۝ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ ۝ مَالِكِ يَو۟مِ الدّٖينِ der.

DÖRDÜNCÜ KELİME: مَالِكِ يَو۟مِ الدّٖينِ dir.

Hüccetine gayet kısa bir işaret:

Evvela: Bu dersin birinci kısmının âhirinde وَ اِلَي۟هِ ال۟مَصٖيرُ hüccetine ve haşir ve âhirete şehadet eden bütün deliller, aynen مَالِكِ يَو۟مِ الدّٖينِ in işaret ettiği imanî ve geniş hakikate şehadet ederler.

Sâniyen: Onuncu Söz’ün âhirinde denildiği gibi bu kâinat Sâni’inin sermedî rububiyeti, rahmeti, hikmeti, ezelî ebedî cemali, celali, kemali ve nihayetsiz sıfatları ve yüzer isimleri âhireti kat’î bir surette istediği gibi; Kur’an, binler âyât ve bürhanları ile ve Muhammed aleyhissalâtü vesselâm yüzer mu’cizat ve hüccetleriyle ve bütün enbiya aleyhimüsselâm ve semavî kitaplar ve suhuflar, hadsiz delilleriyle şehadet ettikleri dâr-ı âhiretteki hayat-ı bâkiyeye inanmayan bir insan, kendini dünyada dahi küfürden neş’et eden bir manevî cehenneme atar, daima azap çeker.

Rehber’de izah edildiği gibi bütün geçmiş ve gelecek zamanlar ve mahluklar ve kâinatlar, zeval ve firaklarıyla mütemadiyen onun ruh ve kalbine hadsiz elemleri yağdırıyorlar, cehenneme gitmeden evvel cehennem azabını çektiriyorlar.

Sâlisen: يَو۟مِ الدّٖينِ remziyle büyük ve kuvvetli bir hüccet-i haşriyeye işaret eder. Fakat bu makamda birden bir hal, o hücceti başka zamana tehirine sebep oldu belki de ona daha ihtiyaç kalmadı. Çünkü Nur risaleleri, geceden sonra gündüzün ve kıştan sonra baharın gelmesi kat’iyetinde yüzer kuvvetli hüccetlerle haşrin sabahını ve neşrin baharını ispat etmişler.

BEŞİNCİ KELİME: اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَاِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ dir.

Bundaki hüccete işaretten evvel hakikatli bir seyahat-i hayaliyeyi Yirmi Dokuzuncu Mektup’un izahına binaen kısaca beyan etmek kalbe geldi. Şöyle ki:

Bir zaman, Kur’an’ın mu’cizelerini ararken; Risale-i Nur’da, hususan İşaratü’l-İ’caz tefsir-i Nurî’de ve Rumuz-u Semaniye’de beyanları gibi Sure-i Feth’in âhirindeki âyette dört beş mu’cize ve ihbar-ı gaybîyi, hattâ اَل۟يَو۟مَ نُنَجّٖيكَ بِبَدَنِكَ cümlesinde bir tarihî mu’cizeyi, hattâ çok kelimelerinde müteaddid i’caz lem’alarını ve bazı harflerinde mu’cizane nükteleri bulduğum bir zamanda, namazda Fatiha’yı okurken نَع۟بُدُ ، نَس۟تَعٖينُ deki “nun”un bir mu’cizesini bana bildirmek için bir sual kalbime geldi: Neden اَع۟بُدُ ، اَس۟تَعٖينُ yani “Ben ibadet ve istiane ederim.” denilmedi? Nun-u mütekellim-i maalgayr ile yani “Biz sana ibadet ve istiane ederiz.” demiş?

Birden o “nun” kapısıyla bir seyahat-i hayaliye meydanı açıldı. Namazdaki cemaatin azîm sırrını ve büyük menfaatini ve bu tek harf bir mu’cize olduğunu şuhud derecesinde bildim ve gördüm. Şöyle ki:

Ben o zaman İstanbul’da Bayezid Camii’nde namaz kılarken اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَاِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ dedim. Baktım, o camideki cemaat, benim gibi diyerek bu davama ve اِه۟دِنَا daki duama tamamen iştirak edip tasdik ettikleri zamanda, bir perde daha açıldı.

Gördüm ki İstanbul’un bütün mescidleri, büyük bir Bayezid hükmüne geçtiler. Aynen benim gibi اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَاِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ deyip benim davalarıma ve dualarıma imza basıyorlar, âmin diyorlar. Ve bana bir nevi şefaatçi suretini almaları içinde, hayalime bir perde daha açıldı.

Gördüm ki âlem-i İslâm, büyük bir mescid suretini aldı. Mekke, Kâbe mihrab hükmüne geçti. Bütün namaz kılan Müslümanların safları, dairevî bir tarzda o kudsî mihraba teveccüh ederek, benim gibi اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَاِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ ۝ اِه۟دِنَا deyip her biri umum namına hem dua hem dava hem tasdik eder hem onları kendine şefaatçi yapar. Hem bu kadar azîm bir cemaatin yolu, davası yanlış olamaz ve duası reddedilmez; şeytanî vesveseleri tard eder diye düşünürken ve namazda cemaatin büyük menfaatlerini bilmüşahede tasdik ederken bir perde daha açıldı.

Gördüm ki kâinat, bir cami-i ekber ve bütün mahlukat taifeleri, bir salât-ı kübrada cemaat ile her biri kendine mahsus bir ibadetle ve hal dili ile bir nevi namaz kılıyorlar gibi Mabud-u Zülcelal’in muhit rububiyetine karşı çok geniş bir ubudiyetle mukabele için her biri umumun şehadetlerini ve tevhidlerini tasdik eder ki aynı neticeyi ispat tarzında vaziyet alıyorlar diye müşahede ederken birden bir perde daha açıldı.

Gördüm ki nasıl bir insan-ı ekber olan kâinat, lisan-ı hal ve çok eczaları, istidat ve ihtiyac-ı fıtrî lisanıyla ve zîşuur mevcudatları, lisan-ı kāl ile اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَاِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ diyorlar ve Hâlık’ının merhametkârane rububiyetine karşı ubudiyetlerini gösteriyorlar. Aynen öyle de birer küçücük kâinat hükmünde o cemaat-i uzmada her bir arkadaşımın cesedi gibi benim cesedimdeki zerreler ve kuvveler ve duygularım dahi Hâlık’ının rububiyetine karşı itaat ve ihtiyaçlarının lisan-ı haliyle اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَاِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ diyerek emir ve irade-i İlahiyeye göre hareket ettiklerini ve her anda Hâlıklarının inayetine ve rahmetine ve yardımına muhtaç olduklarını gösteriyorlar, gördüm.

Hem namazdaki cemaatin kudsî sırrını hem “nun”un güzel mu’cizesini hayretle müşahede edip “nun” kapısıyla girdiğim gibi çıktım, Elhamdülillah dedim. اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَاِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ cümlesini, o üç cemaatin ve o büyük ve küçücük arkadaşlarım hesabına da söylemeye alıştım. Şimdi mukaddime bitti, sadede geliyoruz.

اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَاِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ nün işaret ettikleri hüccete gayet kısa bir işarettir:

Evvela: Biz, gözümüzle görüyoruz: Kâinatta, hususan zemin yüzünde dehşetli ve daimî bir faaliyet ve hallakıyetin intizamla cereyanı içinde merhametkârane, müdebbirane bir rububiyet-i mutlaka hadsiz zîhayatların istianelerine ve fiilen ve halen ve kālen istimdadlarına ve dualarına kemal-i hikmet ve inayet ile imdat ve her birine fiilen cevap vermek tezahürü içinde bir uluhiyet-i mutlaka, bir mabudiyet-i âmmenin tecelliyatı, umum mahlukatın, hususan zîhayatın ve bilhassa insan taifelerinin fıtrî ve ihtiyarî binler tarzdaki ibadetlerine mukabelesini akl-ı selim ve iman gözü gördüğü gibi bütün semavî fermanlar ve enbiyalar haber veriyorlar.

Sâniyen: نَع۟بُدُ “nun”unun remziyle mukaddimede mezkûr üç cemaatten her biri ve umumu beraber, çeşit çeşit, fıtrî ve ihtiyarî ibadetlerle meşgul olmaları; şeksiz, bedahetle bir mabudiyete karşı şâkirane bir mukabele ve bir Mabud-u Mukaddes’in mevcudiyetine hadsiz ve şüphesiz bir şehadettir.

Ve نَس۟تَعٖينُ “nun”unun remziyle mezkûr üç cemaatin, yani mecmu-u kâinattan tâ bir cesetteki zerrelerin cemaatinden her bir taifenin, her bir ferdin fiilî ve halî istianeleri ve duaları var. Ve onların muavenetlerine koşan ve dualarına kabul ile cevap veren bir şefkatli müdebbire, şüphesiz şehadet eder. Mesela, Yirmi Üçüncü Söz’ün dediği gibi zemindeki umum mahlukatın üç nevi duaları pek hârika ve ümidin haricinde kabul olması, bir Rabb-i Rahîm ve Mücîb’e kat’î şehadet eder.

Evet, tohumlar ve çekirdekler istidat lisanıyla her biri birer ağaç ve birer sümbüle olmayı Hâlık’ından isteyip duaları gözümüz önünde kabul olması gibi; bütün hayvanatın ihtiyac-ı fıtrî lisanıyla elleri yetişmediği yerlerden rızıklarını ve hayatlarına lüzumu bulunan ve iktidarlarının haricindeki matlublarını birisinden isteyip o fıtrî ihtiyaç diliyle ettikleri bütün dualarını gözümüz önünde kabul eden ve imdatlarına acib ve şuursuz mahlukatı vakti vaktine hikmetle koşturan bir Hâlık-ı Kerîm’e zâhir şehadet eder.

İşte bu iki kısma kıyasen, lisan-ı kāl ile edilen duaların bütün nevileri hususan enbiyaların aleyhimüsselâm ve havasların hârika bir surette makbuliyeti اِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ deki hüccet-i vahdaniyete şehadet eder.

ALTINCI KELİME: اِه۟دِنَا الصِّرَاطَ ال۟مُس۟تَقٖيمَ dir.

Bundaki hüccete gayet kısa bir işaret şudur:

Evet, nasıl bir yerden bir yere giden yolların ve bir noktadan uzak bir noktaya çekilen hatların en kısası ise en doğrusudur ve müstakimidir. Aynen öyle de maneviyatta ve manevî yollarda ve kalbî mesleklerde en doğrusu en müstakimi ise en kısa ve en kolayıdır.

Mesela, Risale-i Nur’da bütün muvazeneleri ve küfür ve iman yollarının mukayeseleri kat’î gösteriyorlar ki iman ve tevhid yolu, gayet kısa ve doğru ve müstakim ve kolaydır. Ve küfür ve inkâr yolları gayet uzun ve müşkülatlı ve tehlikelidir.

Demek, bu istikametli ve hikmetli ve her şeyde en kısa ve kolay yolda sevk edilen bu kâinatta, elbette şirk ve küfrün hakikatleri olamaz ve iman ve tevhidin hakikatleri, bu kâinata güneş gibi lâzım ve vâcibdir.

Hem ahlâk-ı insaniyede en rahat en faydalı en kısa en selâmetli yol ise sırat-ı müstakimde, istikamettedir.

Mesela kuvve-i akliye, hadd-i vasat olan hikmeti ve kolay, faydalı istikameti kaybetse ifrat veya tefritle muzır bir cerbezeye ve belalı bir belâhete düşer, uzun yollarında tehlikeleri çeker.

Ve kuvve-i gazabiye, hadd-i istikamet olan şecaati takip etmezse ifratla çok zararlı ve zulümlü tehevvüre ve tecebbüre ve tefritle çok zilletli ve elemli cebanet ve korkaklığa düşer. İstikameti kaybetmesinin hatasının cezası olarak daimî, vicdanî bir azabı çeker.

Ve insandaki kuvve-i şeheviye, selâmetli istikameti ve iffeti zayi etse; ifratla musibetli, rezaletli fücura, fuhşa ve tefritle humuda, yani nimetlerdeki zevk ve lezzetten mahrum düşer ve o manevî hastalığın azabını çeker.

İşte bunlara kıyasen, hayat-ı şahsiye ve hayat-ı içtimaiyenin bütün yollarında, istikamet en faydalı ve kolay ve kısadır. Ve sırat-ı müstakim kaybedilse o yollar pek belalı ve uzun ve zararlı olur.

Demek اِه۟دِنَا الصِّرَاطَ ال۟مُس۟تَقٖيمَ pek çok câmi’ ve geniş bir dua, bir ubudiyet olduğu gibi bir hüccet-i tevhide ve bir ders-i hikmete ve bir talim-i ahlâka işaret eder.

YEDİNCİ KELİME: صِرَاطَ الَّذٖينَ اَن۟عَم۟تَ عَلَي۟هِم۟ dir.

Bundaki hüccete gayet kısa bir işaret:

Evvela: عَلَي۟هِم۟ kimlerdir diye مِنَ النَّبِيّٖنَ وَالصِّدّٖيقٖينَ وَالشُّهَدَٓاءِ وَالصَّالِحٖينَ âyeti beyan ederek, nev-i beşerde istikamet nimetine mazhar dört taifeyi beyan içinde, o taifelerin reislerine اَلنَّبِيّٖنَ ile Muhammed aleyhissalâtü vesselâma, وَالصِّدّٖيقٖينَ ile Ebubekir-i Sıddık radıyallahu anh’a, وَالشُّهَدَٓاءِ ile Ömer ve Osman ve Ali radıyallahu anhüme işaret edip Peygamber’den (asm) sonra Sıddık (ra) sonra Ömer (ra) Osman (ra) Ali (ra) üçü hem şehit hem halife olacaklar diye gaybî ihbarla bir lem’a-i i’caz gösterir.

Sâniyen: Nev-i beşerin en yüksek en müstakim en sadık bu dört taifesi; Âdem (as) zamanından beri hadsiz hüccetler, mu’cizeler, kerametler, deliller, keşfiyatlar ile bütün kuvvetleriyle dava edip ve beşerin ekseri onları tasdik ettikleri hakikat-i tevhid, elbette güneş gibi kat’îdir. Bu hadsiz meşahir-i insaniye, yüz binler mu’cizelerle ve hadsiz hüccetlerle doğruluklarını ve hakkaniyetlerini gösterip tevhid ve vücub-u vücud ve vahdet-i Hâlık gibi müsbet meselelerde ittifakları ve icmaları öyle bir hüccettir ki hiçbir şüpheyi bırakmaz.

Acaba kâinatın ehemmiyetli netice-i hilkati ve zeminin halifesi ve zîhayatların istidatça en cem’iyetli ve yükseği olan nev-i beşerin en müstakimleri, en sadık ve musaddak mürşidleri ve kemalâtta reisleri olan mezkûr o dört taifenin icma ve ittifakla iman edip haber verdikleri ve kâinatı bütün mevcudatıyla delil gösterip hakkalyakîn, aynelyakîn, ilmelyakîn itikad ettikleri ve sarsılmaz kanaat getirdikleri bir hakikati tanımayan ve inkâr eden, hadsiz bir cinayet ve nihayetsiz bir azaba müstahak olmaz mı?

SEKİZİNCİ KELİME: غَي۟رِ ال۟مَغ۟ضُوبِ عَلَي۟هِم۟ وَلَا الضَّٓالّٖينَ dir.

Bundaki hüccete kısa bir işarettir:

Evet, tarih-i beşer ve kütüb-ü mukaddese tevatürlere ve küllî ve kat’î hâdisat ve malûmat ve müşahedat-ı beşeriyeye istinaden bi’l-ittifak, sarîh ve kat’î bir surette haber veriyorlar ki:

Sırat-ı müstakim ehli olan peygamberlere (aleyhimüsselâm) binler vakıatta istimdadlarına hârika bir tarzda gaybî imdat gelmesi ve onların istedikleri aynen verilmesi ve düşmanları olan münkirlere yüzer hâdisatta aynı zamanda gazap gelmesi ve semavî musibet başlarına inmesi kat’î, şeksiz gösterir ki bu kâinatın ve içindeki nev-i beşerin Hakîm ve Âdil ve Muhsin ve Kerîm ve Aziz ve Kahhar bir Mutasarrıfı, bir Rabb’i var ki Nuh ve İbrahim, Musa ve Hud ve Salih gibi (aleyhimüsselâm) çok nebilere pek hârika bir surette tarihî ve geniş hâdiselerle muzafferiyet ve necatları vermiş. Ve Semud ve Âd ve Firavun kavimleri gibi çok zalimlere ve münkirlere dahi peygamberlere isyanlarına mukabil dünyada dahi bir ceza olarak başlarına dehşetli, semavî musibetler indirmiş.

Evet, Âdem (as) zamanından beri, beşeriyette iki cereyan-ı azîm birbiriyle çarpışarak gelmiş. Biri, istikamet yolunu takip ile nimet ve saadet-i dâreyne mazhar olan ehl-i nübüvvet ve salahat ve iman; kâinatın hakiki güzelliğine ve intizam ve kemaline mutabık olarak istikamette hareket ettiklerinden hem kâinat sahibinin lütuflarına hem iki cihanın saadetine mazhar olup beşeri, melekler derecelerine, belki fevkine terakki ettirmeye vesile olarak dünyada iman hakikatleriyle manevî bir cennet, âhirette bir saadet kazanıp ve kazandırmışlar.

İkinci cereyan, istikameti bırakıp ifrat ve tefritle aklı, bir vesile-i azap ve elemler toplayıcı bir âlete çevirmesinden insaniyeti en bedbaht bir hayvaniyetten aşağı düşürüp dünyada zulümlerine mukabil gazab-ı İlahî ve musibet tokatlarını yemekle beraber, dalaleti cihetinden, akıl alâkadarlığıyla kâinatı bir hüzüngâh ve matemhane-i umumiye ve zevalde yuvarlanan zîhayatlar için bir mezbaha, selhhane ve gayet çirkin ve karışık görüp ruhu, vicdanı dünyada bir manevî cehennemde olup âhirette daimî bir azap çekmeye kendini müstahak eder.

İşte Fatiha-i Şerife’nin âhirinde اَلَّذٖينَ اَن۟عَم۟تَ عَلَي۟هِم۟ غَي۟رِ ال۟مَغ۟ضُوبِ عَلَي۟هِم۟ وَلَا الضَّٓالّٖينَ âyeti, bu iki cereyan-ı azîmi ders veriyor. Ve Risale-i Nur’daki bütün muvazenelerin menbaı ve esası ve üstadı, bu âyettir. Madem yüzer muvazenelerle Nurlar, bu âyeti tefsir etmişler; biz dahi izahını ona havale ederek bu kısa işaretle iktifa ederiz.

DOKUZUNCU KELİME: اٰمٖينَ dir.

Buna kısacık bir işaret:

Madem نَع۟بُدُ ، نَس۟تَعٖينُ deki “nun” üç cemaat-i azîmeyi, bilhassa âlem-i İslâm camiindeki muvahhidîn cemaatini, hususan o vakit namazda bulunan milyonlar cemaatini bize gösterip bizi içlerinde bulunduruyor ve dualarına ve söylediklerimizi aynen söylemeleriyle tasdiklerine ve bir nevi şefaatlerine hissedar olmamıza yol açıyor. Biz dahi bu “Âmin” kelimesiyle, o cemaat-i muvahhidîn ve musallînin dualarına yardım ve davalarına tasdik ve şefaatlerinin ve istianelerinin makbuliyetine o “Âmin” ile bir rica etmemizle, bizim cüz’î ubudiyet ve dua ve davamızı küllî, geniş bir ubudiyete çevirip küllî, umumî rububiyete mukabele ettirir.

Demek uhuvvet-i imaniye ve vahdet-i İslâmiye sırrıyla, her namaz vaktinde âlem-i İslâm mescidinde milyonlarla efradı bulunan bir cemaatin rabıta-i vahdet itibarıyla ve manevî radyolar vasıtasıyla Fatiha’daki “Âmin” külliyet kesbeder, milyonlarla “Âmin”ler hükmüne geçebilir.

Hâşiye: İşte derecata göre bir âmî, bir çekirdek kadar bu kudsî hakikatten hisse alsa ruhen terakki etmiş bir kâmil insan, bir hurma ağacı kadar hisse alır. Fakat daha terakki etmeyen bir adam Fatiha okurken bu manaları kasden hatıra getirmemeli, tâ huzura zarar olmasın. Eğer o makama terakki etse zaten o manalar kendilerini gösterirler.

Hâşiyecik: Bu hâşiyedeki “kasden” kelimesinin izahını Üstadımızdan sorduk. Aldığımız cevabı aynen yazıyoruz:

Üçüncü Medrese-i Yusufiyedeki Risale-i Nur talebeleri namına

Ceylan

Teşehhüd ve Fatiha kelimelerinin geniş ve yüksek manaları kasdî değil belki dolayısıyla meşguliyet ve huzura bir nevi gaflet veren tafsilatı değil belki mücmel ve kısa manaları gafleti dağıtır, ubudiyeti ve münâcatı parlatır görüyorum. Namazın ve Fatiha ve teşehhüdün pek yüksek kıymetlerini tam gösterir. İkinci Kısmın âhirinde “kasden meşgul olmamak”tan murad ise o manaların tafsilatıyla bizzat iştigal, bazen namazı unutturur, huzura belki dokunur. Yoksa dolayısıyla ve muhtasar bir tarzda büyük faydalarını hissediyorum.

اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ رَبِّ ال۟عَالَمٖينَ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

وَ بِهٖ نَس۟تَعٖينُ

[Part Three of a single lesson of the third School of Joseph]

Third Part

Introduction

Part Two was written at the implied command of Sura al-Fatiha in the five daily prayers, and through the effulgence of ‘I testify that there is no god but God.’ Now I have been obliged —for three reasons I am not at present permitted to disclose— to write this Third Part, prompted by the tongue of ‘I testify that Muhammad is the Messenger of God,’ and through the effulgence of the sublime verses at the end of Sura al-Fath:It is He Who sent His Prophet with guidance and the Religion of Truth, to proclaim it over all religion, and enough is God for a Witness. * Muhammad is the Messenger of God; and those who are with him are strong against unbelievers, [but] compassionate among each other,(*) which contain five miraculous predictions. Referring the details, explanations, and documented proofs to The Miracles of Muhammad in Zülfikâr, which is about the Messengership of Muhammad (PBUH), and to the Arabic al-Hizb al-Nuri in The Supreme Sign, here shall be written very briefly and concisely in the second and third of three ‘Indications’, a summary of the Hizb al-Nuri and a sort of translation of the part of the testimony of faith “Muhammad is the Messenger of God” which I constantly use in my Arabic reflective thought together with the affirmation of Divine unity, repeating them in the tesbihat following the prayers.

FIRST INDICATION

Muhammad (Peace and blessings be upon him), who responded with universal worship and teaching to the manifestation of the dominicality of the universe’s Owner, and His eternal Godhead, and His infinite bounties, is as necessary for the universe as is the sun. For he is the supreme master of mankind and its greatest prophet, the Glory of the World, and the one addressed by “If not for you, if not for you, I would not have created the spheres.”(*) The Muhammadan Reality was the reason for the world’s creation, and is its result and most perfect fruit. So too, truths connected with the universe such as its true perfections and its being the enduring mirrors of an eternal Beauteous One of Glory, and the manifestation of His Names, and the works — charged with duties— of His wise acts, and His most meaningful missives, and its bearing an everlasting world, and its producing the result of the hereafter and an abode of bliss for which all conscious creatures yearn, — these are all realized through the Muhammadan (PBUH) Reality and his messengership. Since this is so, the universe testifies most powerfully and decisively to his messengership.

Moreover, the messengership of Muhammad (PBUH) and the Muhammadan Reality give certain good news of eternal life, which, in order to be saved from non-existence, nothingness, eternal extinction, and absolute annihilation, foremost the World of Islam, and all mankind and all conscious creatures, constantly and earnestly seek, with all the powers of their comprehensive natures, with the tongues of all their abilities, and with all their supplications, worship, and entreaties. They thus testify to Muhammad’s messengership and the Muhammadan Reality, endorsing that he is the pride of mankind and the most noble of creatures. Moreover, in accordance with the rule “the cause is like the doer,” the equivalent of all the good works performed every day by three hundred and fifty million believers being recorded in Muhammad’s (Peace and blessings be upon him) book of good works, and the single person of Muhammad (PBUH) attaining to a ‘station’ manifesting the universal worship and effulgence of hundreds of millions of righteous worshippers, and perhaps thousands of millions, testifies in truly powerful fashion to his messengership, affirming it.

SECOND INDICATION

The following indicates more than twenty testimonies, which I always ponder over reflectively in the course of my invocations:Muhammad is the Messenger of God, ever faithful to his promise, through the testimony of his sudden appearance with a perfect religion, Islam, and Shari‘a despite being unlettered, with the firmest belief, faith, and worship, the most elevated cause, supplications, and prayers, the most general message, utter steadfastness, and wondrous fruitfulness, all without equal.

A translation of the above(*)

and a brief exposition of its meaning are the following testimonies to the messengership of Muhammad (PBUH).

The First is a proof of prophethood proceeding from eleven of his attributes and states.

Yes, his appearing —despite being unlettered— suddenly and without experience with a religion which has left in amazement the learned men and philosophers of fourteen centuries and has won first place among the revealed religions is an attribute without equal.

Also unequalled is the fact that Islam, which emerged from his words, actions, and conduct, has at all times educated and trained the spirits, souls, and minds of three hundred and fifty million people, taking them to spiritual advancement.

Moreover, he appeared with such a Shari‘a that for fourteen centuries it has ruled with its just laws one fifth of mankind, leading it to material and spiritual progress.

So too that Being (PBUH) appeared with such a faith and creed, and such strength of belief that all the people of reality have unanimously affirmed that, since they receive perpetual effulgence from it, his belief was at the highest and strongest degree. The opposition of his innumerable opponents at that time not causing him the slightest anxiety, doubt, or scruple, shows too that the strength of his belief was without equal or like.

He also displayed such worship of God and servitude to Him that bringing together the beginning and end of worship, imitating no one, he saw and conformed to the subtlest mysteries of worship, and fulfilled them even in times of greatest disturbance.

This was an incomparable attribute, as was his offering such prayers, supplications and entreaties to his Creator that up to the present his degree has not been reached, even with the meeting of many minds. For example, in the supplication Jawshan al-Kabir, taking as intercessor a thousand and one Divine Names, he so describes and acquaints his Creator that it has no like.

Thus, no one has attained to his knowledge of God.

He called people to religion with such steadfastness and announced his prophethood with such boldness that although his people, his uncle, the great powers of the world, and the followers of the former religions were all opposed and hostile to him, he did not fear or hold back even a jot, but challenged them all and successfully accomplished his task.

This too was an unparalleled attribute. Thus, these eight wondrous, matchless attributes form a truly powerful testimony to his veracity and prophethood.

They show too that there is complete certainty concerning his utter seriousness, trustworthiness, veracity, and truthfulness.

Every day in the tashahhud with millions of tongues the World of Islam declares: “Peace be upon you, O Prophet! And may God’s mercy and blessings be upon you.” It submits to the function with which he was charged, and affirming the good news of the eternal happiness which he brought, it gratefully says: “Peace be upon you, O Prophet!” in the face of the sure way leading to eternal life which mankind seeks and yearns for with an innate, profound longing, thus meeting with him in spirit and congratulating him in the name of three hundred million, indeed, thousands of millions.

The Second Testimony, which comprises twenty universal testimonies, as well as many others: Through the testimony to his veracity of all truths of the pillars of belief.

That is, the truths, realities, and veracity of the six pillars of belief testify decisively to Muhammad’s (PBUH) messengership and veracity.

For the collective personality of his life as Messenger and the basis of all he claimed and the essence of his prophethood were those six pillars. In which case, all the evidences verifying the pillars of belief proved the truth of Muhammad’s (PBUH) messengership, and his veracity.

The evidences for the hereafter of the other pillars of faith are set forth in The Fruits of Belief (Meyve Risalesi) and the Addenda of the Tenth Word; and all the pillars together with their proofs form a proof of his messengership.

The Third Universal Testimony, which comprises thousands of testimonies:

Through the testimony of his self (Peace and blessings be upon him), through his thousands of miracles, perfections, and fine morality.

That is: he was a proof of himself as brilliant as the sun, through the powerful testimony to his messengership and veracity of his thousands of miracles, attainments and perfections, and his elevated character and fine morality.

Yes, as is proved in the wondrous treatise of The Miracles of Muhammad (PBUH) through more than three hundred sound narrations, in accordance with the explicit verses And the moon split,(*)and And when you threw, it was not you who threw; it was rather God that threw,(*)the moon splitting in two at the sign of a single finger of his hand; and water flowing forth in five springs from the five fingers of the same hand, and an entire thirsty army drinking from these and testifying to it; and his casting a handful of dust with the same hand at an attacking enemy army, and their turning tail and fleeing when the dust entered the eyes of all of them; and small pebbles uttering glorifications in the same hand, as though they were human, saying: “Glory be to God!” —hundreds of incidents such as these, which are related in ‘sound’ narrations; and some about which there are unanimous reports described in the histories, and miracles, which according to exacting scholars numbered around a thousand, appearing at his hand; and according to friend and foe alike his fine attributes and good character being of the very highest degree;(*)and the unanimous agreement —at the degree of ‘absolute certainty’— of all the people of reality, who have attained to spiritual perfection through following him and reached ‘the vision of certainty’ in the realities, that Muhammad’s (PBUH) perfections and attainments were of the very highest level; and the spiritual achievements of the World of Islam, which proceeds from his religion; as well as the truths of mighty Islam — all these furnish evidence for his wondrous perfections. This surely means that this Being (PBUH) testified in most brilliant and universal fashion to his own messengership.

The Fourth Testimony, which comprises numerous powerful testimonies:

Through the testimony of the Qur’an, with all its truths and proofs.

That is, the Qur’an of Miraculous Exposition testifies to his messengership and veracity with its innumerable truths and proofs.

Yes, with all its veracious truths, the Qur’an of Mighty Stature, which as is proved Zülfikâr is miraculous in forty respects, has illumined fourteen centuries and governed through its unchanging laws one fifth of mankind; and from that time to this has challenged all those who have opposed it; and not even one of the suras of which anyone has dared to produce the like of; and as is proved in The Supreme Sign, whose six aspects are luminous and cannot be penetrated by doubts; and whose veracity is endorsed by six supreme ‘stations’; which is based on six unshakeable truths; and is eagerly and respectfully recited every moment by hundreds and millions of tongues, and is inscribed with its sacredness on the hearts of hafizes; and from whose testimony proceeds all the testimony and belief of the World of Islam; and from whose source flow forth all the sciences of belief and of Islam; and just as it affirms all the previous revealed scriptures, so is it affirmed by them; — with all its truths and all its proofs of its veracity, the Qur’an of Mighty Stature testifies to the truthfulness and messengership of Muhammad (Peace and blessings be upon him).

The Fifth, Sixth, Seventh, and Eighth Universal Testimonies:

Through the testimony of Jawshan al-Kabir, and the sacredness of its allusions; and the Risale-i Nur, and the power of its proofs; and the past, and the unanimity of its signs of a forthcoming prophet; and the future, and the confirmation of thousands of its events.

That is to say, Jawshan al-Kabir, which looks both explicitly and allusively to a thousand and one Divine Names; is a wondrous supplication that in one respect proceeds from the Qur’an; is superior to all the other invocations recited by those who advance in knowledge of God; which was brought as revelation by Gabriel during a military expedition, who said: “Cast away your armour and in its place read this Jawshan!” — the truths it contains and its perfectly accurate descriptions of the Sustainer testify to Muhammad’s (PBUH) messengership and veracity. So too, through proving rationally and logically as a single proof with its one hundred and thirty parts all the truths of the messengership of Muhammad (PBUH), and teaching matters which in the view of philosophy are remote from reason in the most reasonable and easy fashion as though they were before one’s very eyes, the Risale-i Nur —which in one respect received effulgence from the Jawshan and was born of it— testifies in universal fashion to Muhammad’s (PBUH) messengership and veracity.

Also, the past was a universal witness to his messengership, for numerous incidents which occurred before the commencement of his prophethood called irhasat, and wonders which were counted as miracles of the coming prophet and are related unanimously in the histories and books of biography, testify in authentic fashion to his messengership. These are of many different sorts. A part of them are described in the coming ‘Testimonies’ below, and others are related in the form of sound narrations in Zülfikâr and in books of history.

For example, close to the time of the Prophet’s (PBUH) birth stones being rained down from the claws of the ababil birds on the heads of Abraha’s soldiers, who had come to destroy the Ka‘ba; and on the night of his birth the idols in the Ka‘ba all toppling over; and the palace of Chrosroes the Persian being destroyed; and the fire- worshipping Zoroastrians’ fire being extinguished that night, which had been burning continuously for a thousand years; and on the certain reports of Bahira the Monk and Halima al-Sa‘diya, clouds throwing shadows around his head; numerous events like these gave forewarning of his prophethood before its commencement.

Also, there were very many events of differing kinds that he predicted would occur in the future, that is, after his death. Some were prophecies about his Family and Companions, and the conquests of Islam, which are given in The Miracles of Muhammad in Zülfikâr, together with their authentic sources. Others were eighty accurate predictions, including ‘Uthman (May God be pleased with him) being martyred while reading the Qur’an, Husayn (May God be pleased with him) being martyred at Karbala, the conquests of Syria and Iran and Istanbul, and emergence of the ‘Abbasid dynasty, and Jenghiz and Hulagu defeating and destroying it, have all been described in detail on the basis of sound narrations and the books of history and the Prophet’s biography. This means that numerous predictions of future events, and the future, which proved Muhammad’s (PBUH) veracity, testify also in powerful and universal fashion to Muhammad’s messengership and its veracity.

The Ninth, Tenth, Eleventh, and Twelfth Testimonies:

Through the testimony of Muhammad’s Family to his veracity through the power of their certain belief at the degree of ‘absolute certainty;’ and of his Companions, through their perfect belief at the degree of ‘the vision of certainty;’ and of the purified scholars through the power of their investigations at the degree of ‘knowledge of certainty;’ and of the spiritual poles, through the conformity of their illuminations and unfoldings with his messengership and its certainty.

That is, of the universal testimonies to Muhammad’s (PBUH) truthfulness and veracity,

The Ninth: With their unanimous and absolutely certain belief, and their unfoldings and illuminations, and the extraordinary guidance they gave the Umma and their wonder-working, the great saints of Prophet’s (PBUH) Family, who in benedictions for the Prophet are held equal to the descendants of Abraham (Peace be upon him), who manifested the meaning of “The scholars of my community are the equivalent of the prophets of the Children of Israel,”(*)and ‘Ali, Hasan, Husayn, and the twelve Imams of the Prophet’s Family, and the spiritual poles and leaders like Gawth al-A‘zam, Ahmad al-Rufa’i, Ahmad al-Badawi, Ibrahim al-Dassuqi, and Abu’l- Hasan al-Shazali all ratified through their belief and testimonies the messengership, veracity, and truthfulness of Muhammad (PBUH).

The Tenth: The Companions of the Prophet, regarded as the most elevated and esteemed group after the prophets, through the light of Muhammad (PBUH) came in a short time to govern with justice from east to west despite being illiterate nomads, and becoming advanced, educated, civilized masters, teachers, diplomats and just judges, they defeated world powers and made that century into an age of happiness. After scrutinizing every aspect of his conduct, through the power of the many miracles they witnessed with their own eyes, they abandoned their former enmities and the ways of their forefathers, and many of them such as Khalid ibn al-Walid and Ikrima Ibn Abu Jahl gave up the tribalism of their fathers. Their embracing Islam in truly devoted and self-sacrificing manner, and believing in Muhammad’s veracity and messengership at the degree of ‘vision of certainty’ forms an unshakeable universal testimony.

The Eleventh:The belief in Muhammad’s messengership and veracity in reasoned, logical manner at the degree of ‘knowledge of certainty’ of the mujtahids, imams, and authoritative scholars, who are known as the purified ones and veracious ones, and of the thousands of investigative scholars such as the brilliant philosophers Ibn Sina and Ibn Rushd, based on thousands of categorical arguments and definitive proofs, each following his own way, forms a testimony so universal that only one with the intelligence of all of them could oppose them.

One of those innumerable witnesses at the present time is the Risale-i Nur, before which the deniers have found themselves helpless, so deceiving the police and judiciary, have tried to silence it by means of the courts.

The Twelfth: In their spiritual progress, the profoundest people of reality and researchers into the realities known as spiritual poles, each of whom drew into the circle of his instruction a significant part of the Umma in the World of Islam, and through his wondrous guidance and wonder-working caused those people to advance spiritually, and whose progress was based on illumination and disclosing the realities in place of proofs —they saw ‘experientially’ through their illuminations Muhammad’s (PBUH) messengership and truthfulness and that his veracity was of the very highest degree. Their unanimous and mutually conforming testimony to his prophethood forms such a signature that no one who does not attain to a degree of perfections as elevated as all of them can erase it.

The Thirteenth Testimony, which consists of four universal, most extensive and definite proofs:

Through the testimony of the past and the agreement in the tidings of the soothsayers, the voices from the Unseen, and the gnostics in all the periods of the past, and the testimony of the tidings of the prophets and Divine messengers, Peace be upon them, and the good news of the messengership of Muhammad, Peace and blessings be upon him, in the previous holy scriptures.

A brief explanation of the above passage will be given here, for there are precise details together with the chains of authorities in the end section of The Miracles of Muhammad, in Zülfikâr.

It is recorded with sound narrations, and in part with unanimous reports, in the histories and books of Hadith and the Prophet’s biography that among the most prominent and famous of mankind in past times, foremost the prophets and the gnostics, soothsayers, and ‘voices from the Unseen’ foretold Muhammad’s (PBUH) messengership and coming unanimously, explicitly and repeatedly in the form of irhasat. Since the most powerful and certain of those thousands of predictions are described in detail in The Miracles of Muhammad, we refer you to that and here only say by way of a brief indication:

out of hundreds in the revealed scriptures of the Torah, Gospels, and Psalms, brought by the prophets, twenty verses about the prophethood of Muhammad (PBUH) which are close to being explicit are written in the Nineteenth Letter (The Miracles of Muhammad). While Husayn al-Jisri found a hundred verses about Muhammad’s prophethood, despite the numerous corruptions in their texts made by Jews and Christians, and wrote them in his book.(*)

According to a sound narration concerning which were unanimous reports, the soothsayers, and foremost Shiqq and Satih, who by means of jinns and spirit beings gave information about the Unseen and are now called mediums, foretold explicitly the coming of God’s Messenger (PBUH) and that he would wipe out the Persian Empire. They stated repeatedly in a way that could not be doubted that a prophet was shortly to appear in the Hijaz.

Similarly, Ka‘b ibn Lu’ayy, one of the Prophet’s forefathers and a gnostic, and many other gnostics and the saints of that time such as the rulers of Yemen and Abyssinia, Sayf ibn Dhi Yazan and Tubba, foretold clearly Muhammad’s (PBUH) messengership, and proclaimed it in their poetry. The most important and certain of these are included in the Nineteenth Letter. One of those kings even said: “I would choose to be Muhammad’s (PBUH) servant in preference to ruling this kingdom.” Another said: “If I had lived to see him, I would have been his cousin.” That is, I would have been a devoted servant and minister of his like ‘Ali (May God be pleased with him). The histories and books of biography have published all these prophecies, showing that the gnostics affirmed Muhammad’s (PBUH) messengership and veracity with a powerful, universal testimony.

Similarly, spirit beings called ‘hatif,’ which are heard but not seen, made predictions about Muhammad’s messengership, the same as the gnostics and soothsayers, foretelling his prophethood in most explicit fashion. Also, by foretelling his prophethood, many other things affirmed his messengership and veracity, such as animals sacrificed to idols, idols, and gravestones, testifying through the tongue of history.

The Fourteenth Testimony: The following Arabic piece alludes to the universe’s powerful testimony:

Through the testimony of the universe to the comprehensive messengership of Muhammad (PBUH) through its aims and the Divine purposes in it, which would otherwise come to nothing, for through the sending of man and particularly of Muhammad its value and duties were established, and its beauties and perfections became clear, and the wisdom in its truths were realized. For his messengership revealed them and was the means of their realization. If it had not been for his messengership, this perfect universe, this eternal and meaningful mighty book, would have gone for nothing, its meanings would have vanished and its perfections declined utterly, which is impossible in numerous respects.

In The Supreme Sign, the above is interpreted as follows: Just as the universe points to its Maker, Writer, and Inscriber, Who creates, administers, and organizes it, and Who decorating, determining, and planning it, has disposal over it as though it was a palace, a book, an exhibition, or place of display; so it requires and demands an elevated herald, a truthful discoverer, an exacting master, a faithful teacher, who will know the Divine purposes in its creation, and make them known, and will teach the instances of dominical wisdom in its changes, and announce the results of its dutiful motions, and proclaim its value and the perfections of the beings within it. Since this is so and it points to his existence, surely testifying in powerful and universal fashion to the veracity of Muhammad (Peace and blessings be upon him), who performed these duties better than anyone, and to his being the highest and most loyal official of its Creator, it declares: “I testify that Muhammad is the Messenger of God.”

Yes, through the Light Muhammad (PBUH) brought the universe’s nature, value, and perfections, and the duties, results, and value of the beings within it and the fact that they are officials, all became known and were realized. From top to bottom it became Divine missives full of meaning, an embodied dominical Qur’an, and a magnificent exhibition of Divine works. If not for his Light, it becomes a mere desolate ruin,confused, a terrible place of mourning, toppling over into the darknesses of non- existence, nothingness, death, and obliteration. It is in consequence of this truth that the universe’s perfections, purposeful transformations, and eternal meanings declare in powerful fashion: “We testify that Muhammad is the Messenger of God!”

The Fifteenth Testimony: The following is an Arabic piece which comprises numerous sacred testimonies. It indicates the sacred testimony to Muhammad’s (PBUH) messengership given through the acts of the dominicality and deeds of mercifulness of the Necessarily Existent One Who has disposal over the universe, and through Whose will, command, and power occur all change and transformation, motion and rest, from minute particles to the planets, and all the disposals of life and death.

Through the testimony of the universe’s Owner, its Creator and Disposer, to the messengership of Muhammad, through the deeds of His mercifulness and acts of His dominicality; such as the mercy of revealing to him the Qur’an of Miraculous Exposition; and displaying many varieties of miracles at his hand; and assisting him and protecting him in all circumstances; and through perpetuating his religion together with all its truths; and by raising him to a position of high respect and honour and bestowal over all creatures, as is to be seen and observed; and His act of dominicality of making Muhammad’s messengership a spiritual sun in the universe, and making his religion the index of the perfections of His servants; and making his reality a comprehensive mirror to the manifestations of His Godhead; and His entrusting him with duties necessary for the existence of creatures in the universe such as mercy, wisdom, and justice, as necessary as food and water, and air and light.

Referring details of this most extensive, certain, and sacred testimony to the Risale-i Nur, here we shall merely take a look at a brief and concise meaning of it.

Since —in accordance with the justice and wisdom, mercy, favour, and protection which we see in the regular, orderly disposals in the universe— it is the practice of dominicality to always protect the good and deal blows at the bad and liars, as demanded by ‘the acts of His mercifulness,’ this world’s Disposer and Administrator revealed the Qur’an of Miraculous Exposition to Muhammad (PBUH); and He bestowed on him nearly a thousand miracles of very many sorts; and compassionately preserved him in all circumstances and dangerous situations, even by means of a pigeon and a spider; and gave him complete success in all his duties; and perpetuated his religion together with all its truths; and caused his religion of Islam to spread over all the earth and to all mankind; and by raising him to a position of honour above all creatures and a permanent rank of acceptance superior to all the pre-eminent of mankind and, as is agreed by friend and foe alike, bestowed on him the highest character and qualities, and made one fifth of mankind his community — all of which testify most decisively to his faithfulness and messengership; so we see from the point of view of ‘the acts of dominicality’ that this world’s Disposer and Administrator made Muhammad’s (PBUH) messengership a sun in the universe, and as is proved in the Risale-i Nur, caused it to dispel all kinds of darknesses and show its luminous truths, and make happy all conscious beings, indeed the universe, with the good news of eternal life; and He made his religion an index of perfections for all the acceptable people of worship and a sound programme for their acts of worship; and as is indicated by the Qur’an and Jawshan, He made Muhammad’s Reality, which is his collective personality, a comprehensive mirror to the manifestations of His Godhead; and as is indicated by the above-mentioned truths, and by the fact that every day for fourteen centuries he has gained the equivalent of all the good works of all his community, and by his works and traces in man’s social and spiritual life, He made him the highest leader, master, and authority of mankind; and sent him to the assistance of mankind with sacred, sublime duties, and made men as needy for his religion, his Shari‘a, and the truths of Islam(*)as they are for mercy, wisdom, justice, food, air,water, and light; thus offering sacred testimony to Muhammad’s (PBUH) messengership with twelve universal, decisive proofs — since this is so, is it at all possible that the messengership of Muhammad (PBUH), which thus manifests these universal, extensive testimonies of the universe’s Owner, Who is not indifferent to the ordering of the wing of a fly even or a flower, should not be a Sun of the universe?

İşte bu on beş küllî şehadetler, her biri pek çok şehadetleri, hattâ “Üçüncü Şehadet” mu’cizat lisanıyla bin şehadeti ihtiva edip öyle bir kat’iyetle ve kuvvetle اَش۟هَدُ اَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللّٰهِ olan davayı ispat ve tahakkukunu ve kıymetini ve ehemmiyetini ilan etmiş ki her gün beş defa âlem-i İslâm, yüzer milyon lisanlar ile teşehhüdde o davayı kâinata ilan ettiği gibi; o davanın esası olan hakikat-i Muhammediye (asm), kâinatın çekirdek-i aslîsi, bir sebeb-i hilkati ve en mükemmel meyvesi olduğunu milyarlar ehl-i iman tereddütsüz tasdik ederek kabul etmişler.

Each of these fifteen Testimonies comprise numerous testimonies, and through the tongue of miracles the Second even comprises thousands, thus proving the profession “I testify that Muhammad is the Messenger of God” most powerfully and definitely and proclaiming its reality, value, and importance, so that every day five times in the tashahhud the World of Islam announces it to the universe with millions of tongues. So too, thousands of millions of believers unhesitatingly accept and affirm that the Muhammadan (PBUH) Reality, which is the basis of that profession, is the original seed of the universe, a reason for its creation, and its most perfect fruit.

And the universe’s Owner (May His Glory be exalted) made that collective personality of Muhammad (PBUH) the loudest herald of the sovereignty of His dominicality; the accurate discloser of the talisman of the universe and riddle of creation; a shining exemplar of His favour and mercy; an eloquent tongue of His compassion and love; the most powerful bringer of the good tidings of everlasting life and happiness in the eternal realm; and of His messengers, His final and greatest Prophet.

It may be seen from this what a great error, foolishness, and crime those people commit who do not accept a truth such as this, or attach no importance to it, and what a terrible loss they suffer. Thus, as indicated in Part Two, Sura al-Fatiha in the ritual prayers demonstrates with decisive proofs the affirmation of Divine unity in the profession “I testify that there is no god but God,” which is said in the tashahhud, setting innumerable signatures to it; so too this Third Part sets forth powerful testimonies to the reality of messengership claimed in “I testify that Muhammad is God’s Messenger,” again stated in the tashahhud, stamping it with innumerable confirmatory signatures.

O Most Merciful of the Merciful! In veneration of Your Most Noble Messenger (PBUH) allow us his intercession, give us success in following his Sunna, and make us neighbours to his Family and Companions in the Realm of Bliss! Amen. Amen. Amen.

O God! Grant him blessings and peace, and to his Family and Companions, to the number of the letters of the Qur’an, both those recited and those written. Amen.

Glory be unto You! We have no knowledge save that which You have taught us; indeed, You are All-Knowing, All-Wise.(*)

The Shining Proof Second Station

In the Name of God, the Merciful,

the Compassionate And from Him do we seek help

[One of the truths contained in the last verse of Sura al-Fatiha, which indicates the comparison of the people of guidance and the straight path and the people of misguidance and rebellion, and is the source of all the comparisons in the Risale-i Nur, is expressed also in wondrous and miraculous fashion by the verse of Sura al-Nur:God is the Light of the heavens and the earth. The parable of His light is as if there were a niche and within it a lamp; the lamp enclosed in glass; the glass as it were a brilliant star; lit from a blessed tree, an olive, neither of the east nor of the west, whose oil is well-nigh luminous, though fire scarce touched it: Light upon Light! God guides whom He will to His Light; God sets forth parables for men; and God knows all things.(*) and a subsequent verse:Or [the unbelievers’ state] is like the depths of darkness in a vast deep ocean, overwhelmed with billow topped by billow, topped by [dark] clouds...(to the end of the verse)](*)

It is proved in the First Ray that the first verse above, the Light Verse, contains ten allusions to the Risale-i Nur; it miraculously foretells that Qur’anic commentary. This was the main reason the name ‘Nur’ (light) was given to the Risale-i Nur. In consequence of the description in the comparison of a journey of the imagination in a section of the Twenty-Ninth Letter, of a miracle resembling that of the “Nun of Na‘budu” in the word “Nur” in this extraordinary verse, the traveller in The Supreme Sign (Âyetü’l-Kübra) questioned the whole universe and every sort of being in order to seek, find, and learn about his Creator. He came to know Him through thirty-three ways and cogent proofs with ‘the certainty of knowledge’ and ‘the vision of certainty.’ The untiring, insatiable traveller journeyed too with his mind, heart, and imagination through the centuries and the levels of the heavens and earth, and seeing and inspecting the whole world as a city, he mounted his reason sometimes on the wisdom of the Qur’an, sometimes on philosophy, and gazing at the most distant levels through the powerful telescope of imagination, he saw reality as it is, and in part informed us of it in The Supreme Sign.

Now, of those many worlds and levels he entered on his journey of the imagination, which had the meaning of a comparison and was completely in conformity with reality, we shall explain by way of example only three levels, extremely concisely, in order to illustrate the comparison at the end of Sura al-Fatiha. However, this will be only from the point of view of the power of reason. We refer you to the Risale-i Nur for the other observations and comparisons.

The First Example is like this:

The traveller, who had come into the world solely to find his Creator and become acquainted with Him, said to his reason: “We have asked everything concerning our Creator and have received perfectly satisfying answers. In order to learn about the Sun one has to ask the Sun itself, so now we shall make a further journey in order to find and become acquainted with our Creator through the manifestations of His sacred attributes of knowledge, will, and power, and through His visible works, and through the manifestations of His Names.” So he entered the world. Then the people of misguidance, a second current, embarked on the ship of the earth.

The traveller put on the spectacles of the science and philosophy which does not follow the wisdom of the Qur’an, and looking in accordance with the programme of the geography that does not read the Qur’an, saw that the earth was travelling seventy times faster than a cannon- ball, covering a twenty-thousand-year distance in one year in an orbit in the midst of the infinite void. It had taken upon itself myriad species of wretched, helpless living beings. He realized that if it confused its way even for a minute, or if a stray star collided with it, it would disintegrate, pouring all those wretched creatures into nothingness and non-existence.

Perceiving the awesome calamity of the currents of Not those who have received Your anger, nor those who have gone astray,(*)and the suffocating darkness of Or [the unbelievers’ state] is like the depths of darkness in a vast deep ocean,(*)he exclaimed: “Alas! What have we done? Why did we board this terrible ship? Is there any way of being saved from it?” Then smashing the spectacles of blind philosophy, he joined the current of “Those whom You have blessed.”(*)Suddenly the wisdom of the Qur’an came to his assistance. Giving to his reason a telescope which shows reality, it told him to look through it.

He looked and saw the Name of Sustainer of the Heavens and Earth(*)rising like a sun in the constellation ofIt is He who has made the earth subservient to you, so traverse you its tracts, and eat of its sustenance.(*)The Sustainer had made the earth an orderly, safe ship, and filled it with living beings together with their sustenance, causing it to journey around the sun in the seas of the universe for numerous benefits and instances of wisdom, bringing the produce of the seasons to those who wished for sustenance. Two angels called Thawr and Hut had been appointed captains of the ship, and they took it on its voyage through the magnificent dominical regions for the enjoyment of the Glorious Creator’s creatures and guests. The traveller understood that this showed the reality of “God is the Light of the heavens and the earth,” making known his Creator through this Name. With all his heart and spirit he exclaimed:“All praise be to God, the Sustainer of All the Worlds,” and joined the group of “Those whom You have blessed.”

The Second Sample of what the traveller saw on his journey through the worlds:

The traveller alighted from the ship of the earth and entered the world of animals and men.

He looked at that world through the spectacles of the natural science which does not receive its spirit from religion, and saw that although those innumerable animate creatures had endless needs and were assaulted by numberless vexatious enemies and pitiless events, their capital was only a thousandth, or even a hundred thousandth of what they needed. Their power too was perhaps a millionth of what was necessary to combat those harmful things. Being connected to them through his intelligence and out of compassion for his fellow beings, he so pitied them in their ghastly plight, and feeling a hellish pain was so sorry and despairing, that he regretted a thousand times over his ever having come to that wretched world. Then suddenly Qur’anic wisdom came to his assistance, and handing him the telescope of “Those whom You have blessed,” it told him to look through it.

He looked and saw that through the manifestation of “God is the Light of the heavens and the earth,” numerous Divine Names such as Most Merciful, All-Compassionate, Provider, Bestower, Munificent, and Preserver, each rose like the sun in the constellations of such verses as: And there is no living thing but He has hold of its forelock.(*) * The beasts do not carry their own sustenance; God sustains them, and you.(*)* And we have ennobled the sons of Adam.(*)* And the pious shall be in bliss.(*)They filled the world of men and beasts with mercy and bounties, transforming it into a temporary Paradise. He understood that they make known perfectly the generous host of this fine, instructive guest-house, which is well worth being gazed upon, and a thousand times he repeated: “All praise be to God, the Sustainer of All the Worlds!”

The Third Example of the hundreds of his observations during his journey:

The traveller from the world, who wanted to know his Creator through the manifestations of His Names and attributes, turned to his mind and imagination and said: “Come! Like the spirits and angels we shall leave our bodies behind and ascend to the skies. We shall question the inhabitants of the heavens concerning our Creator.” His spirit mounted his imagination, and his mind mounted his thought, and together they rose to the heavens. They took astronomy as their guide, and looked with the view of the philosophy which does not heed religion, and the currents of “Those who have received Your wrath” and “Those who have gone astray.”

He saw thousands of heavenly bodies and fiery stars, a thousand times larger than the earth and travelling a hundred times faster than a cannon-ball, speeding one within the other, unconscious, lifeless, and aimless. If by chance one of them had confused its way for a second, it would have collided with another unconscious globe in that boundless, empty, infinite world, causing utter confusion and chaos, like doomsday.

Whichever direction he looked, the traveller was filled with terror and bewilderment; he was sorry a thousand times over he had ascended to the skies. His mind and imagination went utterly to pieces. They declared: “Our duty is to see and point out fine truths. We resign then from observing and understanding such infernally ugly and painful things. We do not want any such thing.” Then suddenly, through the manifestation of “God is the Light of the heavens and the earth,” numerous Names like “Subjugator of the sun and moon,” and “Sustainer of all the worlds,” each rose like suns in the constellations of verses such as: And We have adorned the lower heavens with lamps,(*)and Do they then not look at the heavens above them, how We have raised them and adorned them,(*)Then he withdrew to the sky and formed it into seven heavens.(*)They filled all the heavens with light and with angels, transforming it into a huge mosque or military encampment.

The traveller entered the current of “Those whom You have blessed.” He was saved from that of “Those who have gone astray” and “Or [the unbelievers’ state] is like the depths of darkness in a vast deep ocean.” He saw a magnificent land, as beautiful and well-ordered as Paradise. Observing that on all sides its inhabitants were making known the All-Glorious Creator, the value of his mind and imagination was increased a thousandfold, and their duties advanced likewise.

Referring to the Risale-i Nur the other observations of the traveller through the universe, which are comparable with these three examples out of hundreds, together with knowledge of the Necessarily Existent One through the manifestations of His Names, here we suffice with these brief indications and cut a long story short. Now, like that traveller through the world, we shall try to know the Creator of the universe through the works and manifestations of only three of His sacred ‘seven attributes:’ knowledge, will, and power. For details, we refer you to the Risale-i Nur.

The following piece in Arabic is the sum and substance of the Arabic Hizb al- Nuri,(*)which I constantly recite reflectively. It expounds three of the thirty-three degrees of the phrase “God is Most Great” (Allahu Akbar). This is followed by a sort of translation of the Arabic piece, consisting of brief indications, which opens up the way to acquiring belief in Divine knowledge, will, and power at the degree of ‘the vision of certainty’ through pointing out their manifestations in the universe, a subject which greatly preoccupied the scholars of theology and of the tenets of belief. Through pointing out the manifestations of knowledge, will, and power, the following indications thus open up the way to complete belief —at the degree of knowledge of certainty— in the Necessarily Existent One’s existence and unity, and to the affirmation of that belief.

In the Name of God, the Merciful, the Compassionate.

Say: “Praise be to God, Who begets no son, and has no partner in [His] dominion; nor [needs] He any to protect Him from humiliation; Yes, magnify Him for His greatness and glory!”(*)God is greater than everything in respect of power and knowledge, for He is knowing of all things with all-encompassing knowledge necessary to His Essence.(*)Nothing can be hidden from His knowledge because of the mystery of its presence and witnessing and all-encompassing luminosity; existence necessitates universality, and the light of knowledge encompasses all the world of existence. Yes, the balanced order, and regular balances, and general, purposeful wisdom, and all-embracing, particular favours, and the well-ordered decrees, and fruitful determining, and specified appointed hours of death, and the regular sustenance, and the wise skills, and the adorned solicitude, and the utterly perfect order, harmony, arrangement, proficiency, and balance, and absolute distinction with absolute ease all point to the all-encompassing knowledge of the One All-Knowing of the Unseen.Should He not know, He that created? And He is the One Who understands the finest mysteries [and] is well-acquainted [with them].(*)The comparison between man’s fine art, which points to his consciousness, and the fine creation of man, which points to man’s Creator, is the comparison between the tiny glimmer of a fire-fly on a dark night and the splendour of the sun at full noon.

Offering a concise translation of the above, we shall make brief indications to Divine knowledge, this most important truth of belief, and refer detailed discussion of it to the Risale-i Nur.(*)

Yes, just as mercy shows itself as clearly as the sun through the wonders of sustenance and proves decisively a Most Merciful and Compassionate One behind the veil of the Unseen; so too, through the wisdom, purposes, and fruits of order and balance in things, knowledge, which is mentioned in hundreds of Qur’anic verses and in one respect is the chief of the sacred seven attributes, displays itself like the light of the sun, making known with certainty the existence of One Knowledgeable of All Things.

Yes, the comparison between ordered, measured art, which points to man’s consciousness and knowledge, and man’s fine creation, which indicates the knowledge and wisdom of man’s Creator, resembles the comparison between the tiny glow of the fire-fly on a dark night and the encompassing light of the sun at noon.

Now, before explaining the evidences of Divine knowledge, we shall mention briefly the sacred conversation which took place during the Prophet’s Ascension. For Muhammad’s (PBUH) Ascension indicates and testifies that, through its manifestations in the universe, the sacred attribute of knowledge shows the Most Pure and Holy One most clearly. When on that night he received the Divine address in God’s presence, since he had been sent as an envoy on behalf of all living beings and every sort of creature, instead of giving the greeting (al-salam) of conscious beings, he said: “Salutations, blessings, benedictions and supplications, and good words — all are God’s,”(*) thus offering to his Creator the creatures’ gifts, showing the manner they make known their Sustainer through the manifestations of the attribute of knowledge.

That is, with the four words “Salutations, blessings, benedictions and supplications, and good words” he was alluding to the salutations, congratulations, worship, and recognition of the One All-Knowing of the Unseen of the four main groups of living beings which they offer through the manifestations of pre-eternal and post-eternal knowledge. For this reason, the recitation of this sacred conversation of the Ascension in its broad meaning has become an obligatory part of the tashahhud for all Muslims. Referring detailed exposition of that sacred conversation to the Risale-i Nur, we shall explain one meaning of it in the form of four very brief indications.

The First is “Salutations to God” (al-tahiyyatu lillah).

Briefly, its meaning is this: for example, a master craftsman invents a wonderful machine with his profound knowledge and miraculous intelligence, and everyone who sees it applauds and congratulates the craftsman, and praising and saluting him, offers him gifts both material and immaterial. The machine too, by displaying the craftsman’s wondrously subtle art, and skill and knowledge, and working perfectly in exactly the way he wanted, applauds him through the tongue of its being, in effect greeting him and offering him immaterial gifts.

In  exactly  the  same  way,  all  the  species  of  living  beings  in  the universe,  together with all their individual members, are in every respect miraculous, wonderful machines, which —like conscious beings, men, and jinn and angels, applaud and  salute  their Maker verbally—  through  the  tongues  of  their beings and lives applaud and salute their  craftsman, the All-Glorious Maker, Who makes Himself known  through the profound and subtle manifestations  of  His  all-comprehending knowledge, which sees the relationship of everything with everything else, and knows all the things necessary for the life of each and  conveys them to it at the right time. Greeting Him, the beings declare: “Salutations to God!” They worshipfully offer the price of their lives directly to their Creator, Who knows all creatures together with all their  states. On the night of the Ascension, in the  name  of  all living  creatures, Muhammad (Peace and blessings be upon him) said “Salutations to God!” instead of the greeting of peace in the presence of the Necessarily Existent One, and offered the salutations, gifts, and greetings of all those species of living beings.

Yes, just as with its order and balance, an ordinary regular machine undoubtedly shows a painstaking, skilful craftsman; so each of the numberless living machines which fill the universe displays a thousand and one miracles of knowledge. Whatever the comparison between the light of the sun and the feeble glow of the fire-fly, that is the comparison of the former and the brilliance with which, through the manifestations of knowledge, the living beings testify to the necessary existence of their eternal Maker and Craftsman, and His fitness to be worshipped.

The Second Sacred Word from the Ascension is “blessings” (al-mubarakat).

Since according to Hadiths, the ritual prayers are the believer’s ascension(*)and receive the manifestation of the supreme Ascension; and since the traveller found in every world his Creator, the One Knowing of the Unseen, through His attribute of knowledge; accompanying the traveller, we shall enter the broad world of blessed things and “blessings,” which make those who behold them declare: “How great are God’s blessings!” Like the traveller, we shall behold that world of “blessed beings” and foremost the innocent, blessed infants of beings with spirits, and the seeds of animate creatures, which are the tiny containers of the programmes of their lives, and through studying them shall attempt to know our Creator with ‘the knowledge of certainty,’ through the miraculous, subtle manifestations of His sacred attribute of knowledge.

Yes, with our own eyes we see that through the knowledge of an All-Wise and Knowledgeable One, all those innocent young and blessed minute treasuries and boxes, —both altogether and singly— suddenly awaken and stir into motion, and proceed towards the aim of their creation. They cause those who see them as they are in reality to exclaim: “May God bless these a thousand times over! What endless wonders God has willed!”

For example, all seeds, eggs, sperm, and grains have a precise order which springs from knowledge; and the order is within a perfect balance, which arises from skill; and the balance is within a constant reordering, and the reordering is within a constant measuring and balancing; and the measuring and balancing are within a distinguishing and nurturing, each possessing marks intentionally distinguishing it from its fellows; and this distinguishing and nurturing are within an artful decorating and adorning; and this adorning is within the giving of wise, appropriate, perfect forms and members; and this giving of form is together with differences in the flesh and edible parts of those creatures and fruits, for the purpose of generously gratifying the tastes of those desiring sustenance; and this is within miraculous embroideries and adornments which reflect knowledge and are all different; and this is together with pleasing smells and delicious tastes which are all different. Thus, through the unfolding and development of all these forms with perfect orderliness and distinction, and while being different, without fault or error in absolute profusion, and with absolute speed and over an infinite area, and with this wondrous situation continuing throughout the seasons; all those blessed beings, singly and altogether, demonstrate visibly through the above fifteen tongues the marvels of their Craftsman’s skills and His miraculous knowledge, making known as clearly as the sun the One All-Knowing of the Unseen, their Necessarily Existent Maker.

It was because of this truly brilliant and extensive testimony of theirs and congratulations of their Maker, that on the night of the Ascension when speaking on behalf of all creatures, Muhammad (PBUH) used the word “blessings” instead of the greeting of peace.

The Third Word is “benedictions” (al-salawat). This sacred word, which was spoken during the supreme Ascension of Muhammad (PBUH), hundreds of millions of believers offer to the Divine Court every day at least ten times in the tashahhud during the obligatory prayers, which are the believers’ ascension. They proclaim it to the universe. Since all the truths of the Ascension have been proved in the Thirty-First Word in most powerful and decisive fashion, even to obdurate, atheist deniers, which it in part addresses, for the proofs and details we refer you to that Word, and here, extremely concisely, we shall take a look at the strange world of the various sorts of conscious beings and beings with spirits, which illustrates the broad meaning of this Third Word of the Ascension. We shall also try to understand by means of the manifestation of His pre-eternal knowledge, the perfect mercy and compassion of our Creator, and the vastness of His power and all- encompassing will, within His existence and unity.

Yes, we see in this world that even if not consciously and with their minds, by nature all beings with spirits feel and perceive that despite their boundless impotence and weakness, they have innumerable enemies and things detrimental to them, and despite their infinite want and need, they have endless needs and desires. Since their power and capital are insufficient to meet even a thousandth of these, they cry out and weep with all their strength, and by their nature implore and entreat. Each with its own particular voice and tongue offers supplications, entreaties, prayers of a sort, and benedictions to One All-Knowing and All-Powerful. Then while seeking refuge His Court, we see that suddenly an All-Wise and Powerful One Who is Absolutely Knowing and perceives all the needs of those crying out, understands their plaints and plight, and hears their innate petitions and supplications, comes to their assistance and does all that they wish. He transforms their weeping into smiles and their cries into thanks.

This wise, knowing, compassionate assistance makes known in truly brilliant fashion through the manifestations of knowledge and mercy, an Assisting Answerer of Prayer, a Munificent and Compassionate One. During the Supreme Ascension, Muhammad (Peace and blessings be upon him), and during the prayers, the lesser ascension, his community, all declare “Benedictions and supplications, and good words —all are God’s,” which has the meaning of offering specifically to Him all the benedictions and worship of the world of beings with spirits.

The Fourth Sacred Word is “Good words—all are God’s!” (al-tayyibat lillah).

Since many of the truths of the Risale-i Nur have been imparted to me while reciting the tesbihat following the prayers, quite simply I have been driven involuntarily to explain by means of brief indications the truths associated with both Sura al-Fatiha, and the words of the tashahhud.

The sacred word “good words,” which was spoken during Muhammad’s (PBUH) Ascension, refers to the good words and deeds and worship of those with knowledge of God and the believers, and of men, jinn, angels, and spirit beings, who possess universal consciousness, with which they beautify the universe. They look to the world of beauties, and understand fully the infinite beauties of the eternal Absolutely Beauteous One and the perpetual beauties of His Names, which adorn the universe, and they respond to them with passion and ardour and universal worship. This word refers to the endless good words they utter to their Creator through the fragrant odours of their shining belief, extensive knowledge of Him, and praise and laudation. Since good words in this meaning were spoken during the Ascension, every day without wearying the whole Umma repeats that sacred word in the tashahhud.

Yes, the universe is the mirror of an infinite, sempiternal beauty and loveliness, and consists of manifestations of it. All the beauties and perfections of the universe come from that eternal beauty and become beautiful through their connection with it, and increase in value. The universe would otherwise be a ruin, a house of sorrows, a place of utter confusion. Their connection with that beauty is understood through the knowledge and affirmation of men, angels, and spirit beings, who are the heralds and announcers of the sovereignty of the Godhead.

It was even imparted to me that there is a strong possibility that in order to broadcast everywhere the beautiful, sweet praise and laudation of those heralds and their extolling the One they worship, and to send them up to the Sublime Throne and present those good words at the Divine Court, the element of the air has been given a truly strange and wondrous state whereby its particles, like soldiers under orders, are miniscule tongues and ears.

Thus, just as through their belief and their worship, men and the angels make known the All-Glorious All-Worshipped One; so through making each of those announcers a microcosm connected to the whole universe through the comprehensive capacities, wondrous faculties, and subtleties of knowledge He has given them, that All-Glorious and Wise One makes Himself known in brilliant fashion. For example, He shows Himself as clearly as the sun by creating numerous wonderful machines in a space the size of a walnut in man’s tiny head such as his faculties of memory, imagination, and thought, and by making his memory into a large library.(*)

We shall now allude to a very brief meaning of the Arabic piece mentioned above which points out universal proofs of all-encompassing knowledge, comprises innumerable proofs, bringing them together and making them one extensive proof, and demonstrates all-encompassing knowledge through fifteen evidences. We shall give a sort of translation of the piece.

The First of Fifteen Evidences: “The balanced order”

The measured regularity and balanced order observed in all creatures testify to an all-encompassing knowledge.

Yes, there being in all things —from the universe, which resembles an orderly palace, and the solar system, and the page of the air, whose particles display an astonishing order in the broadcasting of words and sounds, and the face of the earth, which every spring with perfect order and regularity raises three hundred thousand different species, to the members, cells, particles, and bodily systems of all living beings— a balanced order and perfect regularity, which are the works of a profound, comprehensive, unfailing knowledge, means that they testify in extremely clear and decisive manner to an all-encompassing knowledge.

The Second Evidence: “And regular balance”

In all the creatures in the universe, particular, universal, from the planets to the red and white corpuscles in blood, in everything, there is an exceedingly orderly measure and appropriate balance which point self-evidently to an all-encompassing knowledge and testify to it decisively.

Yes, we see for instance that the members and bodily systems of a fly or human being, and even the cells of the body and red and white corpuscles in the blood, are placed with so sensitive a balance and fine a measure, and they are so fitting and suitable for each other, and their mutual proportion with the other members of the body is so orderly, and they are in such harmony with them, that it is in no way possible that one lacking infinite knowledge could have given them those situations.

Similarly, a balance so perfect and measure so regular and unfailing govern in all living creatures and sorts of creatures from minute particles to the planets of the solar system that they prove conclusively an all-encompassing knowledge and testify to it with complete clarity. This means that all the evidences for knowledge are evidences also for the existence of the All-Knowing One. Since it is impossible and precluded that there should be an attribute without the one it qualifies, all the proofs of knowledge form a powerful and completely certain supreme proof of the Pre-Eternal All-Knowing One’s necessary existence.

Üçüncü Delil: وَال۟حِكَمُ ال۟قَص۟دِيَّةُ ال۟عَامَّةُ dir.

Yani bütün kâinattaki hallakıyet ve faaliyette ve tebeddülat ve ihya ve tavzifat ve terhisatta bütün masnuatın her biri ve her bir taifenin tesadüf imkânı olmayan öyle kasdî ve bilerek takılan hikmetleri ve faydaları ve vazifeleri var ve görüyoruz ki ihatalı bir ilmi bulunmayan, hiçbir cihette, hiçbirisine icad noktasında sahip çıkamaz.

Mesela, hadsiz zîhayattan bir insanın yüz cihazatından bir tek cihazı olan lisanı; bir et parçası iken iki büyük vazifesiyle yüzer hikmetlere, neticelere, meyvelere, faydalara âlet oluyor. Taamların zevkindeki vazifesi, ayrı ayrı bütün tatları bilerek cesede, mideye haber vermek ve rahmet-i İlahiyenin matbahlarına dikkatli bir müfettiş olmak ve kelimeler vazifesinde kalbe ve ruha ve dimağa tam bir tercüman ve santral olmak; elbette gayet parlak ve kat’î bir surette ihatalı ilme delâlet ve şehadet eder.

Bir tek dil, hikmetleri ve meyveleriyle böyle delâlet etse hadsiz lisanlar ve hadsiz zîhayatlar, nihayetsiz masnuat, güneş zuhurunda ve gündüz kat’iyetinde nihayetsiz bir ilme delâlet ve şehadet ve Allâmü’l-guyub’un daire-i ilminden ve hikmetinden ve meşietinden hariç hiçbir şey yoktur diye ilan ederler.

Dördüncü Delil: وَال۟عِنَايَاتُ ال۟مَخ۟صُوصَةُ الشَّامِلَةُ dir.

Yani bütün zîhayat, zîşuur âleminde, her nev’e ve her ferde, hususi ve ona münasip ve umuma şâmil inayetler, şefkatler, himayetler; bedahet derecesinde ihatalı bir ilme delâlet ve o inayetlere mazhar olanları ve ihtiyaçlarını bilen bir Alîm-i İnayetkâr’ın vücub-u vücuduna hadsiz şehadetler eder, demektir.

İhtar: Risale-i Nur’un hülâsatü’l-hülâsasının zübdesi olan Arabî fıkradaki kelimelerin izahı ise Kur’an’dan tereşşuh eden Risale-i Nur’un âyât-ı Kur’aniyenin lemaatından aldığı hakikatlere, hususan ilim ve iradeye ve kudrete dair delillere ve hüccetlere işarettir ki bu Arabî kelimelerin işaret ettikleri o ilmî deliller, ehemmiyetle tefsir ediliyor. Demek her biri, çok âyâtın birer işaret ve birer nüktesini beyan etmektir. Yoksa o Arabî kelimelerin tefsiri ve beyanı ve tercümesi değildir. Sadede dönüyoruz.

Evet, gözümüzle görüyoruz ki bizleri ve bütün zîruhları bilir ve bilerek şefkatle himaye eder ve ihtiyacını ve her derdini bilir ve bilerek inayetiyle imdadına yetişir bir Alîm-i Rahîm var. Hadsiz misallerinden birisi, insanın rızık ve ilaç ve muhtaç olduğu madenler cihetinde gelen hususi ve umumî inayetler, pek zâhir bir surette bir ilm-i muhiti gösterir ve bir Rahman-ı Rahîm’e rızık, ilaç, madenlerin adedince şehadetler ederler.

Evet, insanın hususan âcizlerin ve yavruların iaşeleri ve bilhassa mide matbahından cesedin rızık isteyen azalarına, hattâ hüceyrelerine her birine münasip rızkını yetiştirmeleri ve dağlar bir eczahane ve insana lâzım bütün madenlerin bir ambarı olmaları gibi hakîmane işler, gayet ihatalı bir ilim ile olabilir. Serseri tesadüf, kör kuvvet, sağır tabiat, camid şuursuz esbab, basit istilacı unsurlar; hiçbir cihette bu alîmane, basîrane, hakîmane, merhametkârane, inayet-perverane olan iaşe ve idare ve himayet ve tedbire karışamazlar. Yalnız o zâhirî esbab; Alîm-i Mutlak’ın emriyle, izniyle, ilim ve hikmeti dairesinde bir perde-i izzet-i kudret-i İlahiye olarak istimal ve istihdam edilmeleri var.

Beşinci ve Altıncı Delil: وَال۟اَق۟ضِيَّةُ ال۟مُن۟تَظَمَةُ وَال۟اَق۟دَارُ ال۟مُث۟مِرَةُ dir.

Yani her şeyin, hususan nebatat ve eşcar ve hayvanat ve insanların şekilleri ve miktarları, ilm-i ezelînin iki nev’i olan kaza ve kaderin düsturlarıyla sanatkârane biçilmiş ve her birinin kametine göre tam münasip dikilmiş, mükemmel giydirilmiş, gayet muntazam birer hikmetli şekil verilmiş. Onlar, her biri ve beraber, bir nihayetsiz ilme delâlet ve bir Sâni’-i Alîm’e adetlerince şehadet ederler demektir.

Evet, mesela numune olarak hadsiz misallerinden yalnız tek bir ağaç ve bir ferd-i insana bakıyoruz, görüyoruz ki: Bu meyveli ağaç, o çok cihazatlı insan; hiçbir ressam tam taklidini yapamayacak derecede zâhiri ve bâtını, dış ve içi öyle bir gaybî pergârla ve ince bir ilmin kalemiyle hudutları çizilmiş ve tam intizamla her azasına münasip suret verilmiş ki meyve ve neticelerine ve vazife-i fıtratlarına yetişsin. Bu ise nihayetsiz bir ilim ile olabilmesi cihetiyle her şeyin her şeyle münasebetini bilip ve nazara alan ve bu ağaç ve bu insanın bütün emsallerini ve nevilerini ilm-i ezelîsinin kaza ve kader pergâr ve kalemiyle dış ve iç miktarlarını ve suretlerini hakîmane yapılmasını bilerek işleyen bir Sâni’-i Musavvir, bir Alîm-i Mukaddir’in hadsiz ilmine ve vücub-u vücuduna nebatat ve hayvanat adedince şehadet ederler demektir.

Yedinci, Sekizinci Delil:

وَال۟اٰجَالُ ال۟مُعَيَّنَةُ وَال۟اَر۟زَاقُ ال۟مُقَنَّنَةُ dir. Yani ehemmiyetli bir hikmet için zâhir nazarda mübhem ve gayr-ı muayyen tevehhüm edilen eceller ve rızıklar, ibham perdesi altında kaza ve kader-i ezelînin defterinde mukadderat-ı hayatiye sahifesinde her zîhayatın eceli mukadder ve muayyendir; takaddüm, teahhur etmez. Ve her zîruhun rızkı tayin ve tahsis edilip kaza ve kader levhasında yazıldığına hadsiz deliller var.

Mesela koca bir ağacın ölmesi, onun bir nevi ruhu olan çekirdeğini onun yerinde vazife görmek için bırakması, bir Alîm-i Hafîz’in hikmetli kanunuyla olması ve bir yavrunun rızkı olan süt, memelerden gelmesi ve kan ve fışkı içinden çıkıp hiç bulaşmadan safi, temiz olarak ağzına akması, tesadüf ihtimalini kat’î bir surette red ve bir Rezzak-ı Alîm-i Rahîm’in şefkatli düsturuyla olduğunu gayet kat’î gösteriyor. Bu iki cüz’î misale bütün zîhayat, zîruh kıyas edilsin.

Demek, hakikatte hem ecel muayyen ve mukadderdir hem rızık herkese göre bir taayyün içinde mukadderat defterinde kaydedilmiştir. Fakat gayet mühim bir hikmet için hem ecel hem rızık, perde-i gaybda ve mübhem ve gayr-ı muayyen ve zâhiren tesadüfe bağlı gibi görünüyor.

Eğer ecel, güneşin gurûbu gibi muayyen olsa idi yarı ömür gaflet-i mutlakada ve âhirete çalışmamakla zayi olup, yarı ömürden sonra her gün ölüm darağacı tarafına bir ayak atmak gibi dehşetli bir korku alıp eceldeki musibet yüz derece ziyadeleşmesi sırrıyla, başa gelen musibetler ve hattâ dünyanın eceli olan kıyamet perde-i gaybda merhameten bırakılmış.

Rızık ise hayattan sonra nimetlerin en büyük bir hazinesi ve şükür ve hamdin en zengin bir menbaı ve ubudiyet ve dua ve ricaların en cem’iyetli bir madeni olmasından, suret-i zâhirede mübhem ve tesadüfe bağlı gibi gösterilmiş. Tâ her vakit Rezzak-ı Kerîm’in dergâhına iltica ve rica ve yalvarmak ve hamd ve şükür şefaatiyle rızık istemek kapısı kapanmasın. Yoksa muayyen olsa idi mahiyeti bütün bütün değişecekti. Şâkirane, minnettarane ricalar, dualar belki mütezellilane ubudiyet kapıları kapanırdı.

Dokuzuncu, Onuncu Delil:

وَال۟اِت۟قَانَاتُ ال۟مُفَنَّنَةُ وَال۟اِه۟تِمَامَاتُ ال۟مُزَيَّنَةُ Yani her masnuda, hususan bahar mevsiminde, zemin yüzünde sermedî bir hüsün ve cemalin cilvelerini gösteren bütün güzel mahluklar, ezcümle çiçekler, meyveler ve kuşçuklar ve sinekler ve bilhassa yaldızlı ve yıldızlı kuşçukların hilkatlerinde ve suretlerinde ve cihazatlarında öyle mu’cizane bir maharet ve dikkat ve hârika bir sanat, bir itkan, bir mükemmeliyet ve sanatkârlarının mu’cizatlı hünerlerini gösteren ayrı ayrı, çeşit çeşit tarzlarda şekiller, makinecikler, gayet ihatalı bir ilme ve –tabirde hata olmasın– gayet maharetli ve fünunlu bir meleke-i ilmiyeye kat’î delâlet ve serseri tesadüfün ve şuursuz ve müşevveş esbabın müdahale etmesinin imkânsız olduğuna şehadet ettikleri gibi…

وَال۟اِه۟تِمَامَاتُ ال۟مُزَيَّنَةُ ifadesiyle o güzel masnûlarda o derece bir şirin süslemek ve tatlı bir ziynet ve cazibedar bir cemal-i sanat var ki nihayetsiz bir ilim ile iş görür ve her şeyin en güzel tarzını bilir ve sanatkârlığın cemal-i kemalini ve kemal-i cemalini zîşuurlara göstermek ister ki en cüz’î bir çiçeği ve küçük bir sineği ihtimamkârane, mahirane, sanat-perverane ehemmiyetle tasvir ve icad eder. Bu ihtimamkârane tezyin ve tahsin, bedahetle hadsiz ve her şeye muhit bir ilme delâlet ve o güzellerin adedince bir Sâni’-i Alîm-i Zülcemal’in vücub-u vücuduna şehadetler ederler demektir.

Beş küllî delil ve hüccetleri ihtiva eden On Birinci Delil:

وَغَايَةُ كَمَالِ ال۟اِن۟تِظَامِ ال۟اِتِّزَانِ ال۟اِم۟تِيَازِ ال۟مُط۟لَقَاتِ فِى السُّهُولَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ وَخَل۟قُ ال۟اَش۟يَاءِ فِى ال۟كَث۟رَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ مَعَ ال۟اِت۟قَانِ ال۟مُط۟لَقِ وَفِى السُّر۟عَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ مَعَ ال۟اِتِّزَانِ ال۟مُط۟لَقِ وَفِى ال۟وُس۟عَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ مَعَ كَمَالِ حُس۟نِ الصَّن۟عَةِ وَفِى ال۟بُع۟دَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ مَعَ ال۟اِتِّفَاقِ ال۟مُط۟لَقِ وَفِى ال۟خِل۟طَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ مَعَ ال۟اِم۟تِيَازِ ال۟مُط۟لَقِ

Bu delil, sâbıkan zikredilen Arabî fıkranın âhirinde yazılan delilin başka ve daha güzel bir tarzıdır. Şiddetli hastalık sebebiyle, gayet kısa bir işaretle bundaki beş altı geniş delilleri beyandır.

Evvela: Bütün zeminde görüyoruz; tam bilmekten ve maharetten gelen gayet suhulet ve kolaylıkla acib zîhayat makineler, def’aten ve bir kısmı bir dakikada düzgün, ölçülü, emsalinden farikalı yapılmaları, nihayetsiz bir ilme delâlet ve sanattaki maharet-i ilmiyeden gelen suhulet ve kolaylık derecesinde o ilmin kemaline şehadet eder.

Sâniyen: Gayet kesret ve çokluk içinde şaşırmadan gayet derecede sanatlı, mükemmel icadlar, nihayetsiz bir kudret içinde hadsiz bir ilme delâlet ve Alîm ve Kadîr-i Mutlak’a hadsiz şehadet eder.

Sâlisen: Sürat-i mutlaka ve gayet çabuk yapılmakla beraber, gayet derece mizanlı, ölçülü icadları; hadsiz bir ilme delâlet ve adetlerince bir Alîm-i Mutlak ve Kadîr-i Mutlak’a şehadet ederler.

Râbian: Gayet geniş bütün zemin yüzünde hadsiz zîhayatların vüs’at-i mutlaka ile beraber gayet sanatkârane, süslü, kemal-i hüsn-ü sanat ile yapılmaları; hiç şaşırmayan, her şeyi beraber gören, bir şeyi bir şeye mani olmayan bir ihatalı ilme delâlet ve bir Alîm-i külli şey ve Kadîr-i Mutlak’ın masnûları olduklarına her biri ve beraber şehadet ederler.

Hâmisen: Bu’d-u mutlak ve birbirinden gayet uzak bir nevin efradı; biri şarkta, biri garpta, biri şimalde, biri cenupta, aynı zamanda, aynı tarzda birbirinin misli ve birbirinden teşahhusça imtiyazlı bir surette vücuda gelmeleri ancak bir Alîm-i Mutlak ve Kadîr-i Mutlak’ın kâinatı idare eden hadsiz kudreti ve bütün mevcudatı ahvaliyle ihata eden nihayetsiz ilmiyle olabilmesi cihetiyle, muhit bir ilme delâlet ve bir Allâmü’l-guyub’a hadsiz şehadet ederler.

Sâdisen: İhtilat-ı mutlakla beraber hiç şaşırmadan ve karıştırmadan her birisi tam bir imtiyaz ve alâmet-i farika ile o karışık emsalinde ve karanlık yerlerde, mesela toprak altındaki tohumlar gibi şaşıran vaziyetlerde o çok kalabalıklı zîhayat makinelerin her birisinin hiçbir cihazatını noksan bırakmayarak mu’cizatlı bir surette yaratılmaları, güneş gibi ilm-i ezelîye delâlet ve gündüz gibi Kadîr-i Mutlak ve Alîm-i Mutlak’ın hallakıyetine, rububiyetine şehadet ederler. Risale-i Nur’daki tafsilata havale edip bu pek uzun kıssayı kısa kesiyoruz.

Şimdi hülâsatü’l-hülâsadaki irade meselesine başlıyoruz:

اَللّٰهُ اَك۟بَرُ مِن۟ كُلِّ شَى۟ءٍ قُد۟رَةً وَعِل۟مًا اِذ۟ هُوَ ال۟مُرٖيدُ لِكُلِّ شَى۟ءٍ مَاشَاءَ اللّٰهُ كَانَ وَمَا لَم۟ يَشَا۟ لَم۟ يَكُن۟ اِذ۟ تَن۟ظٖيمُ اٖيجَادِ ال۟مَص۟نُوعَاتِ ذَاتًا وَصِفَةً وَمَاهِيَّةً وَهُوِيَّةً مِن۟ بَي۟نِ ال۟اِم۟كَانَاتِ ال۟غَي۟رِ ال۟مَح۟دُودَةِ وَالطُّرُقِ ال۟عَقٖيمَةِ وَال۟اِح۟تِمَالَاتِ ال۟مُشَوَّشَةِ وَسُيُولِ ال۟عَنَاصِرِ ال۟مُتَشَاكِسَةِ وَال۟اَم۟ثَالِ ال۟مُتَشَابِهَةِ بِهٰذَا النِّظَامِ ال۟اَدَقِّ ال۟اَرَقِّ وَتَو۟زٖينُهَا بِهٰذَا ال۟مٖيزَانِ ال۟حَسَّاسِ ال۟جَسَّاسِ وَتَم۟يٖيزُهَا بِهٰذِهِ التَّعَيُّنَاتِ ال۟مُزَيَّنَةِ ال۟مُن۟تَظَمَةِ وَخَل۟قُ ال۟مُخ۟تَلِفَاتِ ال۟مُن۟تَظَمَاتِ ال۟حَيَوِيَّةِ مِنَ ال۟بَسٖيطِ ال۟جَامِدِ ال۟مَيِّتِ كَال۟اِن۟سَانِ بِجِهَازَاتِهٖ مِنَ النُّط۟فَةِ وَالطَّي۟رِ بِجَوَارِحِهٖ مِنَ ال۟بَي۟ضَةِ وَالشَّجَرَةِ بِاَع۟ضَائِهَا مِنَ النُّوَاةِ وَال۟حَبَّةِ تَدُلُّ عَلٰى اَنَّ كُلَّ شَى۟ءٍ بِاِرَادَتِهٖ تَعَالٰى وَاِخ۟تِيَارِهٖ وَقَص۟دِهٖ وَمَشٖيئَتِهٖ سُب۟حَانَهُ كَمَا اَنَّ تَوَافُقَ ال۟اَش۟يَاءِ فٖى اَسَاسَاتِ ال۟اَع۟ضَاءِ النَّو۟عِيَّةِ وَال۟جِن۟سِيَّةِ يَدُلُّ عَلٰى اَنَّ صَانِعَ تِل۟كَ ال۟اَف۟رَادِ وَاحِدٌ اَحَدٌ كَذٰلِكَ اَنَّ تَمَايُزَهَا بِالتَّشَخُّصَاتِ ال۟مُتَمَايِزَاتِ وَالتَّعَيُّنَاتِ ال۟مُن۟تَظَمَةِ يَدُلُّ عَلٰى اَنَّ ذٰلِكَ الصَّانِعَ ال۟وَاحِدَ ال۟اَحَدَ فَاعِلٌ مُخ۟تَارٌ يَف۟عَلُ مَا يَشَاءُ وَيَح۟كُمُ مَا يُرٖيدُ

Bu fıkra, irade-i İlahiyenin delillerinden pek çok küllî hüccetleri ihtiva eden bir tek küllî ve uzun delildir. Mealinin kısa bir tercümesi içinde irade ve ihtiyar ve meşiet-i İlahiyeyi gayet kat’î ispat eden bir delili beyan ederiz. Hem ilm-i İlahînin bütün mezkûr delilleri, aynen iradenin dahi delilidir. Çünkü her masnûda ilim ve iradenin beraber cilveleri, eserleri görünüyor.

Bu Arabî fıkranın kısaca meali:

Yani, her şey onun irade ve meşietiyle olur. İstediği olur, istemediği olmaz. Her ne isterse yapar. İstemezse hiçbir şey olmaz.

Bir hüccet şudur: Görüyoruz ki bu masnuatın her biri muayyen zatı, mahsus sıfatı, ayrı hususi mahiyeti, mümtaz farikalı sureti, hadsiz imkânat ve başka tarzlarda olabilir, teşvişçi ihtimalat içinde, neticesiz çok yollarda ve sel gibi akan ve karıştıran ve birbirine zıt unsurların müdahaleleri içinde ve sehiv ve iltibasa sebebiyet veren ve birbirine benzeyen emsalleri içinde bu karmakarışık hallere karşı, o her bir masnuu ince, tam, düzgün bir nizam altına almak ve hassas, cessas, mükemmel bir ölçü ve mizanla her uzvunu ve cihazını tartmak, takmak ve yüzüne süslü, düzgün bir sima, bir teşahhus vermek ve birbirine muhalif azalarını basit, camid, ölü bir maddeden zîhayat olarak gayet sanatlı yaratmak, mesela insanı ayrı ayrı yüz cihazatı ile bir katre sudan icad etmek ve kuşu pek çok âlât ve muhtelif cihazlarıyla bir basit yumurtadan inşa edip mu’cizatlı suret giydirmek ve ağacı dal, budak ve mütenevvi aza ve eczasıyla basit, camid “karbon, azot, müvellidü’l-mâ, müvellidü’l-humuza”dan terekküp eden bir küçük çekirdekten çıkarmak, muntazam, meyveli bir şekil giydirmek, elbette ve elbette bedahetle, şüphesiz kat’iyetle vücub ve zaruret ve lüzum derecesinde ispat eder ki o her bir masnua bütün zerrat ve eczasıyla ve suret ve mahiyetiyle bir Kadîr-i Mutlak’ın irade ve meşietiyle ve ihtiyar ve kasdıyla o mahsus, mükemmel vaziyet veriliyor. Ve her şeye şâmil bir iradenin taht-ı hükmündedir. Ve bu tek masnuun bu şüphesiz tarzda irade-i İlahiyeye delâleti gösteriyor ki bütün masnuat hadsiz, nihayetsiz ve güneş ve gündüz gibi zâhir bir kat’iyette, her şeye şâmil irade-i İlahiyeye, adetlerince şehadetler ve bir Kadîr-i Mürîd’in vücub-u vücuduna hadsiz hüccetlerdir.

Hem ilm-i İlahînin sâbıkan mezkûr bütün delilleri, aynen iradenin dahi delilleridir. Çünkü ikisi kudretle beraber iş görüyorlar. Biri birisiz olmaz. Her bir nev’in ve cinsin efradı, aza-i neviye ve cinsiyede tevafukları nasıl delâlet eder ki Sâni’leri birdir, vâhiddir, ehaddir. Öyle de yüzlerinin simaları hikmetli bir tarzda birbirinden farikalı ve ayrı olması kat’î delâlet eder ki o Sâni’-i Vâhid-i Ehad, bir fâil-i muhtardır. İrade ve ihtiyar ve meşiet ve kasd ile her şeyi yaratır.

İşte iradeye dair tek ve küllî bir delili beyan eden mezkûr Arabî fıkranın kısaca mealinin tercümesi bitti. İradeye dair pek çok mühim nükteleri, ilim meselesi gibi yazmak niyet etmiştim. Fakat semli hastalık, dimağıma tam yorgunluk verdiği için başka vakte tehir edildi.

Kudrete dair Arabî fıkrası:

اَللّٰهُ اَك۟بَرُ مِن۟ كُلِّ شَى۟ءٍ قُد۟رَةً وَ عِل۟مًا اِذ۟ هُوَ ال۟قَدٖيرُ عَلٰى كُلِّ شَى۟ءٍ بِقُد۟رَةٍ مُط۟لَقَةٍ مُحٖيطَةٍ ضَرُورِيَّةٍ نَاشِئَةٍ لَازِمَةٍ ذَاتِيَّةٍ لِلذَّاتِ ال۟اَق۟دَسِيَّةِ فَمُحَالٌ تَدَاخُلُ ضِدِّهَا فَلَا مَرَاتِبَ فٖيهَا فَتَتَسَاوٰى بِالنِّس۟بَةِ اِلَي۟هَا الذَّرَّاتُ وَ النُّجُومُ وَ ال۟جُز۟ءُ وَ ال۟كُلُّ وَ ال۟جُز۟ئِىُّ وَ ال۟كُلِّىُّ وَ النُّوَاةُ وَ الشَّجَرُ وَ ال۟عَالَمُ وَ ال۟اِن۟سَانُ بِسِرِّ مُشَاهَدَةِ غَايَةِ كَمَالِ ال۟اِن۟تِظَامِ ال۟اِتِّزَانِ ال۟اِم۟تِيَازِ ال۟اِت۟قَانِ ال۟مُط۟لَقَاتِ مَعَ السُّهُولَةِ فِى ال۟كَث۟رَةِ وَ السُّر۟عَةِ وَ ال۟خِل۟طَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ وَ بِسِرِّ النُّورَانِيَّةِ وَ الشَّفَّافِيَّةِ وَ ال۟مُقَابَلَةِ وَ ال۟مُوَازَنَةِ وَ ال۟اِن۟تِظَامِ وَ ال۟اِم۟تِثَالِ وَ بِسِرِّ اِم۟دَادِ ال۟وَاحِدِيَّةِ وَ يُس۟رِ ال۟وَح۟دَةِ وَ تَجَلِّى ال۟اَحَدِيَّةِ وَ بِسِرِّ ال۟وُجُوبِ وَ التَّجَرُّدِ وَ مُبَايَنَةِ ال۟مَاهِيَّةِ وَ بِسِرِّ عَدَمِ التَّقَيُّدِ وَ عَدَمِ التَّحَيُّزِ وَ عَدَمِ التَّجَزّٖى وَ بِسِرِّ اِن۟قِلَابِ ال۟عَوَائِقِ وَ ال۟مَوَانِعِ اِلٰى حُك۟مِ ال۟وَسَائِلِ ال۟مُسَهِّلَاتِ وَ بِسِرِّ اَنَّ الذَّرَّةَ وَ ال۟جُز۟ءَ وَ ال۟جُز۟ئِىَّ وَ النُّوَاةَ وَ ال۟اِن۟سَانَ لَي۟سَت۟ بِاَقَلَّ صَن۟عَةً وَ جَزَالَةً مِنَ النَّج۟مِ وَ ال۟كُلِّ وَ ال۟كُلِّىِّ وَ الشَّجَرِ وَ ال۟عَالَمِ فَخَالِقُهَا هُوَ خَالِقُ هٰذِهٖ بِال۟حَد۟سِ الشُّهُودِىِّ وَ بِسِرِّ اَنَّ ال۟مُحَاطَ وَ ال۟جُز۟ئِيَّاتِ كَال۟اَم۟ثِلَةِ ال۟مَك۟تُوبَةِ ال۟مُصَغَّرَةِ اَو۟ كَالنُّقَطِ ال۟مَح۟لُوبَةِ ال۟مُعَصَّرَةِ فَلَا بُدَّ اَن۟ يَكُونَ ال۟مُحٖيطُ وَ ال۟كُلِّيَّاتُ فٖى قَب۟ضَةِ خَالِقِ ال۟مُحَاطِ وَ ال۟جُز۟ئِيَّاتِ لِيُد۟رِجَ مِثَالَهَا فٖيهَا بِمَوَازٖينِ عِل۟مِهٖ اَو۟ يُعَصِّرَهَا مِن۟هَا بِدَسَاتٖيرِ حِك۟مَتِهٖ وَ بِسِرِّ كَمَا اَنَّ قُر۟اٰنَ ال۟عِزَّةَ ال۟مَك۟تُوبَ عَلَى الذَّرَّةِ ال۟مُسَمَّاةِ بِال۟جَو۟هَرِ ال۟فَر۟دِ بِذَرَّاتِ ال۟اَثٖيرِ لَي۟سَ بِاَقَلَّ جَزَالَةً وَ خَارِقِيَّةَ صَن۟عَةٍ مِن۟ قُر۟اٰنِ ال۟عَظَمَةِ ال۟مَك۟تُوبِ عَلٰى صَحٖيفَةِ السَّمَاءِ بِمِدَادِ النُّجُومِ وَ الشُّمُوسِ كَذٰلِكَ اَنَّ وَر۟دَ الزُّه۟رَةِ لَي۟سَت۟ بِاَقَلَّ جَزَالَةً وَ صَن۟عَةً مِن۟ دُرِّىِّ نَج۟مِ الزُّه۟رَةِ وَ لَا النَّم۟لَةُ مِنَ ال۟فٖيلَةِ وَ لَا ال۟مِك۟رُوبُ مِنَ ال۟كَر۟كَدَانِ وَ لَا النَّح۟لَةُ مِنَ النَّخ۟لَةِ بِالنِّس۟بَةِ اِلٰى قُد۟رَةِ خَالِقِ ال۟كَائِنَاتِ فَكَمَا اَنَّ غَايَةَ كَمَالِ السُّر۟عَةِ وَ السُّهُولَةِ فٖى اٖيجَادِ ال۟اَش۟يَاءِ اَو۟قَعَت۟ اَه۟لَ الضَّلَالَةِ فٖى اِل۟تِبَاسِ التَّش۟كٖيلِ بِالتَّشَكُّلِ ال۟مُس۟تَل۟زِمِ لِمُحَالَاتٍ غَي۟رِ مَح۟دُودَةٍ تَمُجُّهَا ال۟اَو۟هَامُ كَذٰلِكَ اَث۟بَتَت۟ لِاَه۟لِ ال۟هِدَايَةِ تَسَاوِىَ النُّجُومِ مَعَ الذَّرَّاتِ بِالنِّس۟بَةِ اِلٰى قُد۟رَةِ خَالِقِ ال۟كَائِنَاتِ جَلَّ جَلَالُهُ وَ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ اَللّٰهُ اَك۟بَرُ

Bu pek azîm mesele-i kudrete dair Arabî fıkranın kısaca mealinin bir nevi tercümesinden evvel, kalbe ihtar edilen bir hakikati beyan ederiz. Şöyle ki:

Kudretin vücudu, kâinatın vücudundan daha ziyade kat’îdir. Belki bütün mahlukat, her biri hem beraber o kudretin mücessem kelimatıdır. Onun aynelyakîn vücudunu gösterirler. Onun mevsufu olan Kadîr-i Mutlak’a adetlerince şehadetler ederler. Daha hüccetlerle o kudretin ispatına ihtiyaç yoktur. Belki imanda en ehemmiyetli bir esas, haşir ve neşrin en kuvvetli bir temel taşı ve çok mesail-i imaniye ve hakaik-i Kur’aniyeye en lüzumlu bir medar olan ve مَا خَل۟قُكُم۟ وَلَا بَع۟ثُكُم۟ اِلَّا كَنَف۟سٍ وَاحِدَةٍ âyetinin dava ettiği ve bütün akıllar ona yol bulamadıklarından hayrette, aczde, bir kısmı inkârda kaldıkları kudrete ait bir dehşetli hakikatin ispatı lâzımdır.

İşte o esas, o temel, o medar, o dava, o hakikat ise mezkûr âyetin mealidir. Yani “Ey cin ve ins! Bütün sizlerin yaratılmanız, icadınız ve haşirde ihyanız, diriltilmeniz bir tek nefsin icadı gibi kudretime kolaydır.” Bir baharı, tek bir çiçek misillü suhuletle icad eder. Cüz’î küllî, küçük büyük, az çok; o kudrete nisbeten farkları yoktur. Seyyareleri, zerreler gibi kolay döndürür.

İşte mezkûr Arabî fıkra, yalnız bu dehşetli meseleye dokuz basamak ile pek kat’î ve kuvvetli bir hücceti beyan eder. Gayet kısa bir meali şudur: Basamağın esasına işaret eden:

اِذ۟ هُوَ ال۟قَدٖيرُ عَلٰى كُلِّ شَى۟ءٍ بِقُد۟رَةٍ مُط۟لَقَةٍ مُحٖيطَةٍ ضَرُورِيَّةٍ نَاشِئَةٍ لَازِمَةٍ ذَاتِيَّةٍ لِلذَّاتِ ال۟اَق۟دَسِيَّةِ فَمُحَالٌ تَدَاخُلُ ضِدِّهَا فَلَا مَرَاتِبَ فٖيهَا فَتَتَسَاوٰى بِالنِّس۟بَةِ اِلَي۟هَا الذَّرَّاتُ وَ النُّجُومُ وَ ال۟جُز۟ءُ وَ ال۟كُلُّ وَ ال۟جُز۟ئِىُّ وَ ال۟كُلِّىُّ وَ النُّوَاةُ وَ الشَّجَرُ وَ ال۟عَالَمُ وَ ال۟اِن۟سَانُ

Yani her şeye kadîr öyle bir kudreti var ki bütün eşyayı ihata etmiş ve Zat-ı Vâcibü’l-vücud’a lüzum-u zatî ile ve fenn-i mantık tabirince zaruriyet-i nâşie ile lâzımdır, vâcibdir, infikâki muhaldir, imkânı yoktur.

Madem böyle bir lüzumla böyle bir kudret Zat-ı Akdes’tedir, elbette onun zıddı olan acz hiçbir cihetle içine giremez, Zat-ı Kadîr’e ârız olamaz.

Madem bir şeyde mertebelerin bulunması, onun zıddı içine girmesi iledir. Mesela, hararetin derece ve mertebeleri soğuğun girmesi ve güzelliğin ise çirkinliğin müdahalesi ile olması ve bu zatî kudrete zıt olan acz, ona yanaşması hiçbir cihetle imkânı yok. Elbette o kudret-i mutlakada mertebeler bulunmaz.

Madem mertebeler onda bulunmaz; elbette o kudrete nisbeten yıldızlar, zerreler müsavi ve cüz ve küll ve bir fert ve bütün nevi o kudrete karşı farkları yoktur. Ve bir çekirdek ve koca ağacı ve kâinat ve insan ve bir nefsi diriltmesi ve haşirde bütün zîruhların ihyası, o kudrete nisbeten müsavidirler ve kolaydır. Büyük küçük, az çok, farkı yoktur.

Bu hakikate kat’î şahit, hilkat-i eşyada gördüğümüz kemal-i sanat, nizam, mizan, temyiz, kesret, sürat-i mutlakada suhulet-i mutlaka ve tam kolaylıktır.

Birinci Basamak olan بِسِرِّ مُشَاهَدَةِ غَايَةِ كَمَالِ ال۟اِن۟تِظَامِ ال۟اِتِّزَانِ ال۟اِم۟تِيَازِ ال۟اِت۟قَانِ ال۟مُط۟لَقَاتِ مَعَ السُّهُولَةِ ال۟مُط۟لَقَةِ فِى ال۟كَث۟رَةِ وَ السُّر۟عَةِ وَ ال۟خِل۟طَةِ meali, bu mezkûr hakikattir.

İkinci Basamak: وَ بِسِرِّ النُّورَانِيَّةِ وَ الشَّفَّافِيَّةِ وَ ال۟مُقَابَلَةِ وَ ال۟مُوَازَنَةِ وَ ال۟اِن۟تِظَامِ وَ ال۟اِم۟تِثَالِ dir. Bunun izah ve tafsilatını, Onuncu Söz’ün âhirine ve Yirmi Dokuzuncu Söz’e ve Yirminci Mektup’a havale edip kısaca bir işaret ederiz.

Evet, nasıl ki nuraniyet cihetiyle güneşin ziyası ve aksi, kudret-i Rabbaniye ile deniz yüzüne ve bütün kabarcıklarına girmesi, bir tek cam parçasına girmesi gibi kolaydır, ikisi müsavidir. Öyle de Zat-ı Nuru’l-Envar’ın nurani kudreti dahi gökleri, yıldızları yaratması, döndürmesi; sineklerin, zerrelerin icadı ve döndürmesi gibi ona kolaydır, ağır gelmez.

Hem nasıl ki şeffafiyet hâssasıyla bir tek âyinecikte ve bir göz bebeğinde güneşin misalî sureti kudret-i İlahiye ile bulunur, aynı kolaylıkla bütün parlak şeylere ve katrelere ve şeffaf zerreciklere ve deniz yüzlerine o aksi ve ışığı emr-i İlahî ile verilir.

Aynen öyle de masnuatın melekûtiyet ve mahiyet yüzleri şeffaf ve parlak olmasından kudret-i mutlakanın cilvesi, tesiri bir tek nefsin icadında bulunması kolaylığı derecesinde bütün hayvanatı yaratır. Az çok, büyük küçük, fark yok.

Hem nasıl ki dağları tartacak derecede gayet büyük ve tam hassas bir teraziye iki müsavi ceviz konulsa bir küçük çekirdek bir cevize ilâve edilse terazinin bir gözü dağ başına, bir gözü de derin dereye indirmesi kolaylığı derecesinde, o iki ceviz yerine iki müsavi dağ mizanın iki gözüne konulsa birisine bir ceviz ilâvesiyle bir dağı göklere kaldırır, bir dağı derelere indirir.

Aynen öyle de ilm-i kelâmın tabirince “İmkân, müsaviü’t-tarafeyn”dir. Yani vâcib ve mümteni olmayan, belki mümkün ve muhtemel olan şeylerin vücud ve ademleri, bir sebep bulunmazsa müsavidir, farkları yoktur. Bu imkân ve müsavatta az çok, büyük küçük birdirler. İşte mahlukat mümkündürler ve imkân dairesinde vücud ve ademleri müsavi olmasından, Vâcibü’l-vücud’un hadsiz kudret-i ezeliyesi bir tek mümküne vücud vermesi kolaylığında bütün mümkinatın vücudu, ademin muvazenesini bozar, her şeye lâyık bir vücudu giydirir. Ve vazifesi bitmiş ise zâhirî vücud libasını çıkarıyor, sureta ademe, belki daire-i ilimdeki manevî vücuda gönderir.

Demek eşya, Kadîr-i Mutlak’a verilse bahar bir çiçek kadar, bütün insanların haşirde ihyaları bir nefis kadar kolay olur. Eğer esbaba isnad edilse bir çiçek bir bahar kadar ve bir sinek bütün hayvanat kadar müşkülatlı olur.

Hem nasıl ki intizam sırrıyla, bir koca sefine veya tayyareyi bir parmağı düğmesine dokunmak ile harekete getirmesi, bir saatin zembereğine anahtarla parmak dokunmasıyla harekete girmesi derecesinde kolay ve rahattır.

Aynen öyle de ilm-i ezelînin düsturlarıyla ve hikmet-i sermediyenin kanunlarıyla ve irade-i Rabbaniyenin küllî cilveleri ve muayyen usûlleriyle her şeye küllî ve cüz’î, büyük küçük, az çok bir manevî kalıp, bir hususi miktar, bir has hudut verildiğinden tam intizam-ı ilmî ve irade kanunu içindedirler. Elbette Kadîr-i Mutlak hadsiz kudretiyle manzume-i şemsiyeyi çevirmesi ve arz sefinesini medar-ı senevîsinde gezdirmesi, bir cesette kanı ve kandaki küreyvat-ı hamra ve beyzayı ve o küreciklerdeki zerreleri nizamlı, hikmetli çevirmesi derecesinde suhuletli ve kolaydır ki bir insanı kâinat sisteminde hârika cihazlarıyla bir katre sudan birden zahmetsiz yaratır.

Demek, o ezelî ve hadsiz kudrete isnad edilse bu kâinatın icadı, bir insanın icadı kadar suhulet peyda eder, kolay olur. Eğer ona verilmezse bir tek insanı, acib cihazları ve duygularıyla yaratmak, kâinat kadar müşkülatlı olur.

Hem nasıl ki itaat ve imtisal ve emir dinlemek sırrıyla, bir kumandan bir “Arş!” emriyle bir neferi hücuma sevk ettiği gibi aynı emirle koca bir mutî orduyu dahi kolayca hücuma tahrik eder.

Aynen öyle de irade-i İlahî kanunlarına kemal-i itaatte ve tekvinî emr-i Rabbanînin işaretine emirber nefer ve emir kulu misillü fıtrî meyil ve şevk içinde ve ilm-i ezelî ve hikmetin tayin ettikleri hatt-ı hareket düsturları dairesinde ve ordu neferlerinden bin derece ziyade itaatli ve emir dinler ve emir kulu hükmünde olan masnuat, hususan zîhayatlardan bir tek ferdi “Ademden haydi vücuda çık, vazife başına gir!” diye emr-i Rabbanî ile ve ilmin tayin ettiği tarzda ve iradenin tahsis eylediği surette kudret ona mahsus bir vücud giydirip, elini tutup meydana çıkarmak kolaylığında bahardaki zîhayatın ordusunu aynı kuvvet ve kudretle icad eder, vazifeler verir.

Demek, her şey o kudrete isnad edilse bütün zerrat ordusunun ve yıldızlar fırkalarının icadı, bir zerre bir tek yıldız kadar kolay ve suhuletli olur. Eğer esbaba isnad edilse bir zîhayatın göz bebeğinde ve dimağındaki zerrenin acib vazifelerini yerine getirecek bir kabiliyetle yaratılması, hayvanat ordusu kadar müşkülatlı ve zahmetli olur.

Üçüncü Basamak: وَبِسِرِّ اِم۟دَادِ ال۟وَاحِدِيَّةِ وَ يُس۟رِ ال۟وَح۟دَةِ وَ تَجَلِّى ال۟اَحَدِيَّةِ dir. Kısacık işaretlerle mealine bakacağız. Yani nasıl ki bir padişah ve kumandan-ı a’zam, hâkimiyetinin vâhidiyeti ve bütün raiyeti yalnız onun emirlerine göre hareketi cihetiyle o hâkim-i a’zam, koca memleketi ve büyük milleti idare etmesi, bir köy ehlini idare etmek kadar kolay olur. Çünkü hükümde vâhidiyet itibarıyla efrad-ı millet, aynen asker neferatı gibi teshilata vesile olup kolayca emirler, kanunlar tatbik edilir. Eğer muhtelif hâkimlere bırakılsa çok keşmekeşe düşmesiyle beraber, bir tek köyün belki bir hanenin o memleket kadar idaresi müşkül olur.

Hem o itaatli millet, bir tek kumandana bağlanması haysiyetiyle her bir ferd-i nefer gibi o kumandanın kuvvetine ve cihazat depolarına ve ordusuna dayandığı bir kuvvet ile bir şahı esir edebilir, bin derece şahsî kuvvetinden ziyade iş görebilir. Onun o padişaha intisabı hadsiz bir kuvveti ve iktidarı olup pek büyük işler yapar. Eğer o intisap kesilse o büyük kuvvet gider, kendi bileğindeki cüz’î kuvvetiyle ve belindeki az cephane ve fişekleri miktarınca iş görebilir. Yoksa intisap kuvvetine dayanan mezkûr askerin gördüğü bütün işler ondan istenilse bileğinde bir ordu kuvveti ve belinde padişahın cephaneler ambarı bulunmak gerektir.

Aynen öyle de Sultan-ı ezel ve ebed, Sâni’-i Kadîr, vâhidiyet-i saltanat ve hâkimiyet-i mutlaka cihetiyle, kâinatı bir şehir kolaylığında ve bir baharı bir bahçe suhuletinde ve haşirde bütün ölmüşleri ihya etmek, o bahçe ağaçlarının yaprak, çiçek, meyvelerini gelen baharda yaratmak kolaylığında yapar. Ve kolayca bir sineği, koca kartal kuşu sisteminde yaratır. Ve suhuletle bir insanı bir küçük kâinat hükmüne getirir. Eğer esbaba verilse bir mikrop bin gergedan, bir meyve bir büyük ağaç kadar müşkülatlı olur. Ve belki zîhayatın bedeninde acib vazifeleri gören her bir zerreye her şeyi görecek bir göz ve her şeyi bilecek bir ilim verilmek lâzımdır ki o ince ve mükemmel vazife-i hayatiyeyi yapabilsin.

Hem vahdette yüsr ve suhulet ve kolaylık o dereceye gelir. Nasıl ki bir ordu teçhizatı bir tek elden, bir tek fabrikadan gelmesiyle, bir tek neferin teçhizat-ı askeriyesi gibi kolaylaşır, eğer ayrı ayrı eller karışsa ve muhtelif cihazat her biri başka fabrikadan alınsa o vakit bir tek nefer teçhizatı, kemiyet noktasında bin müşkülatla tedarik edilebilir, müteaddid âmir ve zabitler karıştığı cihetiyle bin nefer kadar suubet peyda eder. Hem bin neferin idaresi ve kumandanlığı bir tek zabite verilse bir cihette bir nefer kadar kolay olur, eğer on zabite veya neferlere bırakılsa pek karışık ve müşkül düşer.

Aynen öyle de her şey Vâhid-i Ehad’e verilse bir tek şey gibi kolay olur. Eğer esbaba isnad edilse bir tek zîhayat, zemin kadar müşkül, belki imkânsız olur. Demek vahdette kolaylık, vücub ve lüzum derecesine gelir. Ve kesretli eller karışmakta suubet, imkânsızlık derecesine düşer.

Risale-i Nur Mektubat’ında denildiği gibi eğer gece gündüzdeki tebeddülatı ve yıldızların harekâtı ve senedeki güz, kış, bahar, yaz gibi mevsimlerin tahavvülatı bir tek müdebbire ve âmire bırakılsa o kumandan-ı a’zam, bir neferi olan küre-i arza emreder ki: “Kalk, dön, gez!” O da o iltifat ve emrin neşe ve sevincinden meczup mevlevî gibi iki hareketiyle yevmî ve senevî tahavvülata ve yıldızların zâhirî ve hayalî hareketlerine gayet kolayca bir vesile olup vahdetteki tam suhulet ve gayet kolaylığı gösterir. Eğer o tek âmire değil belki esbaba ve yıldızların keyiflerine bırakılsa ve arza “Sen dur, gezme!” denilse o halde, arzdan binler derece büyük binler yıldızlar ve güneşler, her gece ve her sene milyonlar ve milyarlar senelik mesafeleri kesmek ve gezmekle mevsimler ve gece gündüz gibi o vaziyet-i arziye ve semaviye husul bulabilir. Ve imkânsızlık ve muhaliyet derecesinde müşkül ve suubetli düşer.

Üçüncü Basamak’taki وَتَجَلِّى ال۟اَحَدِيَّةِ kelimesi, pek büyük ve çok ince ve derin ve gayet geniş bir hakikate işaret eder. Onun izah ve ispatını Risale-i Nur’a havale edip gayet kısa bir temsil ile bir tek nüktesini beyan edeceğiz.

Evet nasıl ki güneş, ziyasıyla umum zemini ışıklandırıp vâhidiyete bir misal olduğu gibi âyine gibi mukabilindeki her şeffaf şeyde timsali ve aksi ve yedi renkli ziyasıyla ve zatının suretiyle bulunup ehadiyete dahi bir misal teşkil eder. Eğer güneşin ilmi ve kudreti ve ihtiyarı olsa idi ve cam parçalarının ve içinde güneşçikler görünen katrelerin ve kabarcıkların kabiliyetleri bulunsa idi; irade-i İlahiyenin kanunuyla her birisinde ve yanında timsaliyle ve sıfatlarıyla tam bir güneş bulunup sair yerlerde bulunması onun tasarrufatına hiç noksan vermeyerek kudret-i Rabbaniyenin emriyle, tesiriyle, hükmüyle pek büyük zuhurata sebep olarak ehadiyetteki fevkalâde kolaylık ve suhuleti gösterir.

Aynen öyle de Sâni’-i Zülcelal, vâhidiyet itibarıyla bütün eşyayı ihata eden ilim ve iradesi ve kudretiyle bakar ve hazır ve nâzır olduğu gibi ehadiyet cihetiyle ve tecellisiyle her şeyin, hususan zîhayatın yanında isimleri ve sıfatlarıyla bulunur ki kolayca, bir anda sineği kartal sisteminde, bir insanı küçük bir kâinat sisteminde icad eder. Ve zîhayatı öyle mu’cizatlı bir şekilde yaratır ki eğer bütün esbab toplansa bir bülbülü, bir sineği yapamazlar. Ve bir bülbülü yaratan, bütün kuşları yaratan olabilir ve bir insanı halk eden ancak kâinatı icad eden zattır.

Dördüncü ve Beşinci Basamak: وَ بِسِرِّ ال۟وُجُوبِ وَ التَّجَرُّدِ وَ مُبَايَنَةِ ال۟مَاهِيَّةِ وَ بِسِرِّ عَدَمِ التَّقَيُّدِ وَ عَدَمِ التَّحَيُّزِ وَ عَدَمِ التَّجَزّٖى

Bu iki basamağın hakikatini umuma ifade etmek çok müşkül olmasından, yalnız kısacık bir iki nüktesi ve muhtasar meali beyan edilecek. Yani vücud mertebelerinin en kuvvetli ve sarsılmaz olan vücub mertebesinde ve ezelî ve ebedî derecesinde bir vücud sahibi ve maddiyattan münezzeh ve mücerred ve bütün mahiyetlere mübayin bir mahiyet-i mukaddeseyi taşıyan bir Kadîr-i Mutlak’ın kudretine nisbeten yıldızlar, zerreler gibi ve haşir, bir bahar misillü ve haşirde bütün insanları diriltmesi, bir nefsin ihyası derecesinde kolaydır.

Çünkü vücud tabakalarından kuvvetli bir nev’in bir tırnağı, hafif bir tabakanın bir dağını eline alır, çevirir. Mesela, kuvvetli vücud-u haricîden bir âyine ve kuvve-i hâfıza, zayıf ve hafif olan vücud-u misalî ve manevîden yüz dağı ve bin kitabı içine alırlar ve çevirebilirler.

İşte vücud-u misalî ne derece kuvvetçe vücud-u haricîden aşağı ise mümkinatın hâdis ve ârızî vücudları dahi ezelî, sermedî, vâcib bir vücuddan binler derece daha aşağı ve hafiftir ki o mukaddes vücud, bir zerre tecellisiyle mümkinatın bir âlemini çevirir. Maatteessüf şimdilik semli hastalık gibi üç ehemmiyetli sebep müsaade etmediklerinden bu pek uzun hakikati ve nüktelerini Risale-i Nur’a ve başka zamana havale ederiz.

Altıncı Basamak: وَ بِسِرِّ اِن۟قِلَابِ ال۟عَوَائِقِ وَ ال۟مَوَانِعِ اِلٰى حُك۟مِ ال۟وَسَائِلِ ال۟مُسَهِّلَاتِ

Yani nasıl ki fennin tabirince ukde-i hayatiye namında bir cilve-i irade-i İlahiyenin ve emr-i tekvinînin bir kanunu ile ve o emir ve iradenin teveccühleriyle koca bir ağacın şuursuz dal ve sert budakları, meyvelerine ve yaprak ve çiçeklerine zembereği ve midesi hükmündeki o ukde-i hayatiyeden onlara gidecek lüzumlu maddeler ve erzaklara avâik ve mevani ve set olmazlar, belki teshilata vesile oluyorlar; aynen öyle de kâinat ve bütün mahlukatın icadında bütün maniler, bir cilve-i irade ve teveccüh-ü emr-i Rabbanîye karşı mümanaatı bırakıp kolaylığa âlet olmasından kudret-i sermediye, o tek ağacı icad kolaylığında, kâinatı ve zemindeki enva-ı mahlukatı icad eder, hiçbir şey ona ağır gelmez.

Eğer bütün icadlar o kudrete verilmezse o vakit o tek ağacın inşa ve idaresi, bütün ağaçlar, belki zeminin icadı ve idaresi kadar müşkül olacak. Çünkü o zaman her şey mani ve set olur. O halde bütün esbab toplansa bir ağacın emirden, iradeden gelen ukde-i hayatiye midesinden, zembereğinden intizam ile meyve, yaprak, dal ve budaklara lâzım erzak ve cihazatı gönderemezler. İllâ ki ağacın her bir cüzüne, hattâ her bir zerresine bütün ağacı ve eczasını ve zerratını görecek ve bilecek ve yardım edecek bir göz, bir ihatalı ilim, bir hârika kudret ve fevkalâde muavenet verilsin.

İşte bu beş adet basamaklardan çık, bak. Küfür ve şirkte ne derece müşkülat, belki muhalat bulunduğunu ve ne kadar akıldan, mantıktan uzak ve mümteni olduğunu ve imanda ve Kur’an yolunda ne kadar suhulet ve vücub derecesinde kolaylık ve ne kadar makul ve makbul ve lüzum derecesinde kat’î ve rahat bir hak ve hakikat bulunduğunu gör, bil. اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ عَلٰى نِع۟مَةِ ال۟اٖيمَانِ de.

(Rahatsızlık ve sıkıntılar, bu ehemmiyetli basamağın bâki kısmını tehire sebep oldular.)

Yedinci Basamak: وَ بِسِرِّ اَنَّ الذَّرَّةَ وَ ال۟جُز۟ءَ وَ ال۟جُز۟ئِىَّ وَ النُّوَاةَ وَ ال۟اِن۟سَانَ لَي۟سَت۟ بِاَقَلَّ صَن۟عَةً وَ جَزَالَةً مِنَ النَّج۟مِ وَ ال۟كُلِّ وَ ال۟كُلِّىِّ وَ الشَّجَرِ وَ ال۟عَالَمِ

Bir İhtar: Bu dokuz basamakların hakikatlerinin esası ve madeni ve güneşi, Sure-i İhlas’tan قُل۟ هُوَ اللّٰهُ اَحَدٌ ۝ اَللّٰهُ الصَّمَدُ âyetleridir. Sırr-ı ehadiyet ve samediyet cilvesinden gelen lem’alara kısa işaretlerdir.

Bu yedincinin mealine bir iki nükte ile gayet muhtasar bakıp tafsilini Risale-i Nur’a havale ederiz. Yani göz ve beyindeki acib vazifeleri gören bir zerre, bir yıldızdan ve bir cüz, küll mecmuundan mesela dimağ ve göz, insanın tamamından ve cüz’î bir fert, hüsn-ü sanatça ve garabet-i hilkatçe umum bir neviden ve bir insan, acib cihazlarıyla küllî cins-i hayvandan ve bir fihriste ve program ve kuvve-i hâfıza hükmünde olan bir çekirdek, mükemmel masnuiyeti ve mahzeniyetçe koca ağacından ve bir küçük kâinat olan bir insan, kemal-i hilkati ve cem’iyetli hârika cihazlarının binler acib vazifeleri görecek bir tarzda mahlukıyeti kâinattan aşağı değiller.

Demek zerreyi icad eden, yıldızın icadından âciz kalamaz. Ve lisan gibi bir uzvu halk eden, elbette insanı kolayca halk eder. Ve bir tek insanı böyle mükemmel yaratan, herhalde bütün hayvanatı kemal-i suhuletle yaratabilecek ve gözümüz önünde yaratıyor. Ve çekirdeği bir liste, bir fihriste, bir defter-i kavanin-i emriye, bir ukde-i hayatiye mahiyetinde yaratan, elbette bütün ağaçların hâlıkı olabilir. Ve âlemin bir nevi manevî çekirdeği ve cem’iyetli meyvesi olan insanı halk edip bütün esma-i İlahiyeye mazhar ve âyine ve bütün kâinatla alâkadar ve zeminin halifesi yapan zatın, elbette ve elbette öyle bir kudreti var ki koca kâinatı insan icadının kolaylığı ve suhuleti derecesinde halk edip tanzim eder.

Öyle ise zerrenin ve cüz ve cüz’î ve çekirdek ve bir insanın hâlıkı, sâni’i, rabbi kim ise elbette bedahetle yıldızların ve nevilerin ve küll ve külliyatların ve ağaçların ve bütün kâinatın hâlıkı, sâni’i, rabbi aynen odur. Başka olması muhal ve mümtenidir.

Sekizinci Basamak: وَبِسِرِّ اَنَّ ال۟مُحَاطَ وَ ال۟جُز۟ئِيَّاتِ كَال۟اَم۟ثِلَةِ ال۟مَك۟تُوبَةِ ال۟مُصَغَّرَةِ اَو۟ كَالنُّقَطِ ال۟مَح۟لُوبَةِ ال۟مُعَصَّرَةِ فَلَا بُدَّ اَن۟ يَكُونَ ال۟مُحٖيطُ وَ ال۟كُلِّيَّاتُ فٖى قَب۟ضَةِ خَالِقِ ال۟مُحَاطِ وَ ال۟جُز۟ئِيَّاتِ لِيُد۟رِجَ مِثَالَهَا فٖيهَا بِمَوَازٖينِ عِل۟مِهٖ اَو۟ يُعَصِّرَهَا مِن۟هَا بِدَسَاتٖيرِ حِك۟مَتِهٖ

Yani ihata edilen cüz’iyat ve küll ve külliyatın içinde bulunan fertler ve tohumlar ve çekirdeklerin, ihata eden büyük külliyata nisbetleri; güya küçücük numune ve gayet ince yazı ile çok küçük kıtada yazılmış aynı küll ve külliyatın nüshaları, misalleridir. Öyle ise ihata eden külliyat, o cüz’iyat Hâlık’ının kabzasında ve tamamen tasarrufunda bulunmak lâzımdır. Tâ ilminin mizanlarıyla ve ince kalemleriyle o büyük muhitin kitabını, o çok küçücük yüzer kıtalarda, defterlerde dercedebilsin.

Hem ihata edilen ecza ve cüz’iyatın muhit ile nisbetleri, temsilleri, güya süt gibi muhitlikten sağılmış katreler veya biri o muhiti sıkmış, o noktalar ondan akmış. Mesela kavun çekirdeği, onun umum etrafından sağılmış bir katre veya o kitap tamamen içinde yazılmış bir noktadır ki fihristesini, listesini, programını taşıyor.

Madem böyledir, elbette o cüz’iyat ve katreler ve noktalar ve fertler Sâni’inin elinde, o muhit küll ve külliyat bulunmak elzemdir. Tâ hikmetinin hassas düsturlarıyla o fertleri, katreleri, noktaları ondan sağsın.

Demek bir tek tohumu, bir tek ferdi yaratan elbette o büyük küll ve külliyatı ve onları ihata eden ve onlardan çok büyük olan diğer külliyatları ve cinsleri yaratan yine odur, başka olamaz. Öyle ise bir tek nefsi yaratan, bütün insanları yaratabilir. Ve bir tek ölüyü dirilten, haşirde bütün cin ve ins ölülerini diriltebilir ve diriltecek.

İşte مَا خَل۟قُكُم۟ وَلَا بَع۟ثُكُم۟ اِلَّا كَنَف۟سٍ وَاحِدَةٍ âyetinin hükmü ve davası gayet kat’î ve parlak bir surette hak ve ayn-ı hakikat olduğunu gör.

Dokuzuncu Basamak: وَ بِسِرِّ كَمَا اَنَّ قُر۟اٰنَ ال۟عِزَّةِ ال۟مَك۟تُوبَ عَلَى الذَّرَّةِ ال۟مُسَمَّاةِ بِال۟جَو۟هَرِ ال۟فَر۟دِ بِذَرَّاتِ ال۟اَثٖيرِ لَي۟سَ بِاَقَلَّ جَزَالَةً وَ خَارِقِيَّةَ صَن۟عَةٍ مِن۟ قُر۟اٰنِ ال۟عَظَمَةِ ال۟مَك۟تُوبِ عَلٰى صَحٖيفَةِ السَّمَاءِ بِمِدَادِ النُّجُومِ وَ الشُّمُوسِ كَذٰلِكَ اَنَّ وَر۟دَ الزُّه۟رَةِ لَي۟سَت۟ بِاَقَلَّ جَزَالَةً وَ صَن۟عَةً مِن۟ دُرِّىِّ نَج۟مِ الزُّه۟رَةِ وَ لَا النَّم۟لَةُ مِنَ ال۟فٖيلَةِ وَ لَا ال۟مِك۟رُوبُ مِنَ ال۟كَر۟كَدَانِ وَ لَا النَّح۟لَةُ مِنَ النَّخ۟لَةِ بِالنِّس۟بَةِ اِلٰى قُد۟رَةِ خَالِقِ ال۟كَائِنَاتِ فَكَمَا اَنَّ غَايَةَ كَمَالِ السُّر۟عَةِ وَ السُّهُولَةِ فٖى اٖيجَادِ ال۟اَش۟يَاءِ اَو۟قَعَت۟ اَه۟لَ الضَّلَالَةِ فٖى اِل۟تِبَاسِ التَّش۟كٖيلِ بِالتَّشَكُّلِ ال۟مُس۟تَل۟زِمِ لِمُحَالَاتٍ غَي۟رِ مَح۟دُودَةٍ تَمُجُّهَا ال۟اَو۟هَامُ كَذٰلِكَ اَث۟بَتَت۟ لِاَه۟لِ ال۟هِدَايَةِ تَسَاوِىَ النُّجُومِ مَعَ الذَّرَّاتِ بِالنِّس۟بَةِ اِلٰى قُد۟رَةِ خَالِقِ ال۟كَائِنَاتِ جَلَّ جَلَالُهُ وَ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ اَللّٰهُ اَك۟بَرُ

Bu son basamağın uzun bir beyanla mealini söylemek isterdim. Fakat maatteessüf keyfî tahakküm ve tazyiklerden gelen şiddetli sıkıntılar ve tesemmümden gelen zafiyet ve elîm hastalıklar mani olmasından, mealine yalnız pek kısa bir işaretle iktifaya mecbur oldum.

Yani nasıl ki faraza kabil-i inkısam olmayan ve ilm-i kelâm ve felsefede cevher-i fert namını alan bir zerrede, ondan daha küçücük olan madde-i esîriye zerreleriyle bir Kur’an-ı Azîmüşşan yazılsa ve semavat sahifelerinde dahi yıldızlar ve güneşlerle diğer bir Kur’an-ı Kebir yazılsa ikisi muvazene edilse elbette cevher-i fert zerresinden yazılan hurdebînî Kur’an, gökler yüzlerini yaldızlayan Kur’an-ı Azîm ve Kebir’den acayipçe ve sanatın i’cazında geri değil belki bir cihette ileri olduğu gibi; aynen öyle de Hâlık-ı kâinat’ın kudretine nisbeten masnuiyetindeki garabet ve cezalet noktasında zühre çiçeği, Zühre yıldızından geri değil ve karınca, filden aşağı olmaz ve mikrop, gergedandan hilkatçe daha acib ve arı sineği, hurma ağacından fıtrat-ı acibesiyle daha ileridir.

Demek bir arıyı yaratan, bütün hayvanları yaratabilir. Bir nefsi dirilten, haşirde bütün insanları ihya edip haşir meydanında toplayabilir ve toplayacak. Hiçbir şey ona ağır gelmez ki gözümüz önünde gayet çabuk ve kolaylıkla her baharda haşrin yüz bin numunelerini yaratıyor.

Son cümle-i Arabiyenin gayet kısacık meali şudur: Yani ehl-i dalalet, mezkûr basamakların sarsılmaz hakikatlerini bilmediklerinden ve gayet çabuk ve gayet kolaylıkla birden mahlukat vücuda geldiklerinden, teşkili ve bir Sâni’in hadsiz kudretiyle icadı, teşekkül ve kendi kendilerine vücud bulmak tevehhüm edip hiçbir zihin, hattâ vehim dahi kabul etmediği ve her cihetle muhal ve imkânsız hurafelerin kapısını kendilerine açmışlar.

Mesela, o halde zîhayatın her bir zerresine hadsiz bir kudret, bir ilim, her şeyi görecek bir göz ve her sanatı yapabilecek bir iktidar vermek lâzım gelir. Bir tek ilahı kabul etmemekle, zerreler adedince ilaheleri mezheplerince kabul etmeye mecbur olarak cehennemin esfel-i safilînine girmeye müstahak düşerler.

Amma ehl-i hidayet ise geçen basamaklardaki kuvvetli hakikatler ve sarsılmaz hüccetler, selim kalplerine ve müstakim akıllarına gayet kat’î kanaat ve kuvvetli iman ve aynelyakîn bir tasdik vermiş ki şüphesiz ve vesvesesiz itminan-ı kalp ile itikad ederler ki yıldızlar, zerreler, en küçük, en büyük; kudret-i İlahîye nisbeten farkları yoktur ki gözümüz önünde bu acayipler oluyor. Ve her bir acibe-i sanat مَا خَل۟قُكُم۟ وَلَا بَع۟ثُكُم۟ اِلَّا كَنَف۟سٍ وَاحِدَةٍ âyetinin davasını tasdik ve hükmü ayn-ı hak ve hakikat olduğuna şehadet ederler, lisan-ı hal ile Allahu ekber derler. Biz dahi onların adedince Allahu ekber deriz. Ve şu âyetin davasını bütün kuvvet ve kanaatimizle tasdik ve hükmü ayn-ı hak ve nefs-i hakikat olduğuna hadsiz hüccetlerle şehadet ederiz.

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّم۟ عَلٰى مَن۟ اَر۟سَل۟تَهُ رَح۟مَةً لِل۟عَالَمٖينَ

وَ ال۟حَم۟دُ لِلّٰهِ رَبِّ ال۟عَالَمٖينَ

Risale-i Nur Nedir ve Hakikatler Muvacehesinde Risale-i Nur ve Tercümanı Ne Mahiyettedirler Diye Bir Takriznamedir

Her asır başında hadîsçe geleceği tebşir edilen dinin yüksek hâdimleri; emr-i dinde mübtedi’ değil, müttebi’dirler. Yani kendilerinden ve yeniden bir şey ihdas etmezler, yeni ahkâm getirmezler. Esasat ve ahkâm-ı diniyeye ve sünen-i Muhammediyeye (asm) harfiyen ittiba yoluyla dini takvim ve tahkim ve dinin hakikat ve asliyetini izhar ve ona karıştırılmak istenilen ebâtîli ref’ ve iptal ve dine vaki tecavüzleri red ve imha ve evamir-i Rabbaniyeyi ikame ve ahkâm-ı İlahiyenin şerafet ve ulviyetini izhar ve ilan ederler. Ancak tavr-ı esasîyi bozmadan ve ruh-u aslîyi rencide etmeden yeni izah tarzlarıyla, zamanın fehmine uygun yeni ikna usûlleriyle ve yeni tevcihat ve tafsilat ile îfa-i vazife ederler.

Bu memurîn-i Rabbaniye, fiiliyatlarıyla ve amelleriyle de memuriyetlerinin musaddıkı olurlar. Salabet-i imaniyelerinin ve ihlaslarının âyinedarlığını bizzat îfa ederler. Mertebe-i imanlarını fiilen izhar ederler. Ve ahlâk-ı Muhammediyenin (asm) tam âmili ve mişvar-ı Ahmediyenin (asm) ve hilye-i Nebeviyenin (asm) hakiki lâbisi olduklarını gösterirler. Hülâsa: Amel ve ahlâk bakımından ve sünnet-i Nebeviyeye (asm) ittiba ve temessük cihetinden ümmet-i Muhammed’e (asm) tam bir hüsn-ü misal olurlar ve numune-i iktida teşkil ederler.

Bunların Kitabullah’ın tefsiri ve ahkâm-ı diniyenin izahı ve zamanın fehmine ve mertebe-i ilmine göre tarz-ı tevcihi sadedinde yazdıkları eserler, kendi tilka-yı nefislerinin ve kariha-i ulviyelerinin mahsulü değildir, kendi zekâ ve irfanlarının neticesi değildir. Bunlar, doğrudan doğruya menba-i vahiy olan Zat-ı Pâk-i Risalet’in (asm) manevî ilham ve telkinatıdır. Celcelutiye ve Mesnevî-i Şerif ve Fütuhu’l-Gayb ve emsali âsâr hep bu nevidendir. Bu âsâr-ı kudsiyeye o zevat-ı âlişan ancak tercüman hükmündedirler. Bu zevat-ı mukaddesenin, o âsâr-ı bergüzidenin tanziminde ve tarz-ı beyanında bir hisseleri vardır; yani bu zevat-ı kudsiye o mananın mazharı, mir’atı ve ma’kesi hükmündedirler.

Risale-i Nur ve Tercümanına Gelince: Bu eser-i âlîşanda şimdiye kadar emsaline rastlanmamış bir feyz-i ulvi ve bir kemal-i nâmütenahî mevcud olduğundan ve hiçbir eserin nâil olmadığı bir şekilde meşale-i İlahiye ve şems-i hidayet ve neyyir-i saadet olan Hazret-i Kur’an’ın füyuzatına vâris olduğu meşhud olduğundan onun esası, nur-u mahz-ı Kur’an olduğu ve evliyaullahın âsârından ziyade feyz-i envar-ı Muhammedîyi (asm) hâmil bulunduğu ve Zat-ı Pâk-i Risalet’in ondaki hisse ve alâkası ve tasarruf-u kudsîsi evliyaullahın âsârından ziyade olduğu ve onun mazharı ve tercümanı olan manevî zatın mazhariyeti ve kemalâtı ise o nisbette âlî ve emsalsiz olduğu güneş gibi aşikâr bir hakikattir.

Evet, o zat daha hal-i sabavette iken ve hiç tahsil yapmadan zevahiri kurtarmak üzere üç aylık bir tahsil müddeti içinde ulûm-u evvelîn ve âhirîne ve ledünniyat ve hakaik-i eşyaya ve esrar-ı kâinata ve hikmet-i İlahiyeye vâris kılınmıştır ki şimdiye kadar böyle mazhariyet-i ulyâya kimse nâil olmamıştır. Bu hârika-i ilmiyenin eşi aslâ mesbuk değildir. Hiç şüphe edilemez ki Tercüman-ı Nur, bu haliyle baştan başa iffet-i mücesseme ve şecaat-i hârika ve istiğna-yı mutlak teşkil eden hârikulâde metanet-i ahlâkiyesi ile bizzat bir mu’cize-i fıtrattır ve tecessüm etmiş bir inayettir ve bir mevhibe-i mutlakadır.

O zat-ı zîhavârık daha hadd-i büluğa ermeden bir allâme-i bîadîl halinde bütün cihan-ı ilme meydan okumuş, münazara ettiği erbab-ı ulûmu ilzam ve iskât etmiş, her nerede olursa olsun vaki olan bütün suallere mutlak bir isabetle ve aslâ tereddüt etmeden cevap vermiş, on dört yaşından itibaren üstadlık pâyesini taşımış ve mütemadiyen etrafına feyz-i ilim ve nur-u hikmet saçmış, izahlarındaki incelik ve derinlik ve beyanlarındaki ulviyet ve metanet ve tevcihlerindeki derin feraset ve basîret ve nur-u hikmet, erbab-ı irfanı şaşırtmış ve hakkıyla “Bediüzzaman” unvan-ı celilini bahşettirmiştir. Mezaya-yı âliye ve fezail-i ilmiyesiyle de din-i Muhammedînin (asm) neşrinde ve ispatında bir kemal-i tam halinde rû-nüma olmuş olan böyle bir zat elbette Seyyidü’l-enbiya Hazretlerinin (asm) en yüksek iltifatına mazhar ve en âlî himaye ve himmetine nâildir. Ve şüphesiz o Nebiyy-i Akdes’in (asm) emir ve fermanıyla yürüyen ve tasarrufuyla hareket eden ve onun envar ve hakaikine vâris ve ma’kes olan bir zat-ı kerîmü’s-sıfâttır.

Envar-ı Muhammediyeyi (asm) ve maarif-i Ahmediyeyi (asm) ve füyuzat-ı şem’-i İlahîyi en müşa’şa bir şekilde parlatması ve Kur’anî ve hadîsî olan işarat-ı riyaziyenin kendisinde müntehî olması ve hitabat-ı Nebeviyeyi (asm) ifade eden âyât-ı celilenin riyazî beyanlarının kendi üzerinde toplanması delâletleriyle, o zat hizmet-i imaniye noktasında risaletin bir mir’at-ı mücellası ve şecere-i risaletin bir son meyve-i münevveri ve lisan-ı risaletin irsiyet noktasında son dehan-ı hakikati ve şem’-i İlahînin hizmet-i imaniye cihetinde bir son hâmil-i zîsaadeti olduğuna şüphe yoktur.

Üçüncü Medrese-i Yusufiyenin El-Hüccetü’z-Zehra ve Zühretü’n-Nur olan tek dersini dinleyen Nur şakirdleri namına

Ahmed Feyzi, Ahmed Nazif, Salahaddin, Zübeyr, Ceylan, Sungur, Tabancalı

Benim hissemi haddimden yüz derece ziyade vermeleriyle beraber, bu imza sahiplerinin hatırlarını kırmaya cesaret edemedim. Sükût ederek o medhi Risale-i Nur şakirdlerinin şahs-ı manevîsi namına kabul ettim.

Said Nursî

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَي۟كُم۟ وَ رَح۟مَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ اَبَدًا دَائِمًا

Çok sevgili çok mübarek çok kıymettar çok müşfik Üstadımız Efendimiz Hazretlerine!

Ey irade-i cüz’iyesini tamamıyla terk edip her umûrunu irade-i Rabbaniyeye bırakan ve her zâhirî musibet ve sıkıntıda kader-i İlahînin merhamet ve hikmetini görüp kemal-i tevekkül ve teslimiyetle o cilve-i Rabbaniyenin dahi netaicini sabır ile bekleyen muhterem Üstad! Bazı yerlerde, ehl-i imanın nokta-i istinadının yıkılmaya başladığı ve bir kısım esbab ve neşriyat, imanın erkânına karşı muhalif cephe alıp Allah’ı inkâr eden insanlar alenen ve tefahurla dolaştığı ve Kur’an’ın evamirine muhalif hareket etmek ve manevî kuvvetlere inanmamak, icad ve tasni hakkını şuursuz, kör, sağır tabiata vermek bir şiar-ı medeniyet ve irfan ve münevverlik telakki edildiği yürekler titreten şu dehşetli asırda, Kur’an’ın bir mu’cize-i maneviyesi olan Risale-i Nur’u telif ederek, muzdarip ve iman âb-ı hayatına muhtaç pek çok bîçare gönüllere panzehir hükmünde olan devalarını vererek onlara saadet-i ebediyeyi müjdeleyen ve davalarını gayet kat’î bürhan ve hüccetlerle ispat eden, hakikat cadde-i kübrasında kudsî ve muazzez rehberimiz ve اَلسَّبَبُ كَال۟فَاعِلِ sırrıyla Risale-i Nur ile imanlarını kurtaran yüz binler Nur talebesinin hasenatının bir misli defter-i a’maline geçen fazilet-meab efendimiz!

Nasıl ki Cenab-ı Hak, Denizli hapsinin sıkıntılarını hiçe indirecek derecede şifa-bahş olan Meyve Risalesi’ni orada ihsan etmiş ve gülün çiçeğindeki gayet şirin rayihası, dikeninin acısını hiçe bıraktığı gibi fâni sıkıntılarınızı izale etmişti. Aynen öyle de yine kerîm olan Rahîm-i Zülcemal Hazretleri, Denizli hapsinin bir aylık sıkıntısına bir günlük maddî ızdırabı mukabil gelen bu Afyon Hapishanesinde siz sevgili üstadımız eliyle tiryak ve panzehir hükmünde tevhid, tahmid ve istiane ve risalet-i Muhammediyeyi (asm) tasdik ve muazzam hüccetlerini ihsan etmiş bulunuyor. Okumak ve yazmayı Risale-i Nur’un feyziyle öğrenen çok kusurlu talebeleriniz bizler, bu üç küçük risaleyi –çam çekirdeğinin koca çam ağacının fihristesini, programını içinde sakladığı misillü– hem Risale-i Nur’un hakkaniyetinin kat’î bir hücceti hem bir nevi hülâsatü’l-hülâsası olarak telakki ettik.

Fezailini tariften âciz bulunduğumuz fakat okuması ruhumuzda pek büyük bir inşiraha vesile olan ve maddî elemlerimizi sürura kalbeden ve iman bahçesinden hadsiz meyveleri getiren bu üç küçük risaleden birisi, zamanımızdaki mevcud küfür, dalalet, tabiat karanlıklarını dağıtacak ve izale edecek on bir hüccet-i tevhidi; ikincisi, Risale-i Nur’un bütün muvazenelerinin menbaı ve esası ve üstadı içinde bulunan Fatiha-i Şerife’nin imanî ve kudsî hüccetlerini hâvi bir şirin tefsirini; üçüncüsü, yine Afyon Medrese-i Yusufiyesinde siz sevgili üstadımızın kalb-i mübareklerine hutur eden risalet-i Muhammediyeye (asm) dair kısmının gayet parlak ve tam bir itminan temin eden bir mükemmel tercümesini beyan buyuruyordu.

Hiçbir cihette hiçbir şeye liyakatimiz olmayan bizler, bütün kuvvetimizle neşrine çalışacağımız bu mahiyetteki eserlerinizi aldık. Cenab-ı Hakk’a hadsiz şükrederek “Yâ Erhame’r-râhimîn! Üstadımızdan ebediyen razı ol!” diye dua ettik.

اَل۟بَاقٖى هُوَ ال۟بَاقٖى

Risale-i Nur talebeleri namına

Zübeyr, Ceylan, Sungur, İbrahim

EL-HUTBETÜ’Ş-ŞÂMİYE NAMINDAKİ ARABÎ DERSİN TERCÜMESİNİN MUKADDİMESİDİR

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَي۟كُم۟ وَ رَح۟مَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ اَبَدًا دَائِمًا

Aziz, sıddık kardeşlerim!

Kırk sene evvel Şam’daki Camiü’l-Emevî’de Şam ulemasının ısrarıyla on bin adama yakın, içinde yüz ehl-i ilim bulunan azîm cemaate verilen bu Arabî ders risalesindeki hakikatleri bir hiss-i kable’l-vuku ile Eski Said hissetmiş, kemal-i kat’iyetle müjdeler vermiş ve pek yakın zamanda o hakikatler görünecek zannetmiş. Halbuki iki Harb-i Umumî ve yirmi beş sene bir istibdad-ı mutlak, o hiss-i kable’l-vukuun kırk sene tehirine sebep olmuş ve şimdi o zamanda verdikleri haber, aynen tezahürleri âlem-i İslâmiyet’te başlamış. Demek bu pek ehemmiyetli ders, zamanı geçmiş eski bir hutbe değil belki doğrudan doğruya 1327’ye bedel, 1371’deki –Camiü’l-Emevî yerine âlem-i İslâm camiinde– üç yüz yetmiş milyon bir cemaate hakikatli ve taze bir ders-i içtimaî ve İslâmîdir diye tercümesini neşretmek münasip görürseniz neşredersiniz.

Gayet mühim bir suale verilen çok ehemmiyetli bir cevabı burada yazmaya münasebet geldi. Çünkü kırk sene evvel Eski Said, o dersinde bir hiss-i kable’l-vuku ile Risale-i Nur’un hârika derslerini ve tesiratını görmüş gibi bahsediyor. Onun için o sual-cevabı yazacağız. Şöyle ki:

Çoklar tarafından hem bana hem bazı Nur kardeşlerime sual etmişler ve ediyorlar: “Neden bu kadar muarızlara karşı ve muannid feylesoflara ve ehl-i dalalete mukabil Risale-i Nur mağlup olmuyor? Milyonlar kıymettar hakiki kütüb-ü imaniye ve İslâmiyenin intişarlarına bir derece set çekmekle ve sefahet ve hayat-ı dünyeviyenin lezzetleriyle çok bîçare gençleri ve insanları hakaik-i imaniyeden mahrum bırakıyorlar. Halbuki en şiddetli hücum ve en gaddarane muamele ve en ziyade yalanlarla ve aleyhinde yapılan propagandalarla Risale-i Nur’u kırmak, insanları ondan ürkütmek ve vazgeçirmeye çalıştıkları halde, hiçbir eserde görülmediği bir tarzda Risale-i Nur’un intişarı, hattâ çoğu el yazması ile altı yüz bin nüsha risalelerinden kemal-i iştiyak ile perde altında intişar etmesi ve dâhil ve hariçte kemal-i iştiyak ile kendini okutturmasının hikmeti nedir? Sebebi nedir?” diye bu mealde çok suallere karşı elcevap deriz ki:

Kur’an-ı Hakîm’in sırr-ı i’cazıyla hakiki bir tefsiri olan Risale-i Nur, bu dünyada bir manevî cehennemi dalalette gösterdiği gibi imanda dahi bu dünyada manevî bir cennet bulunduğunu ispat ediyor. Ve günahların ve fenalıkların ve haram lezzetlerin içinde manevî elîm elemleri gösterip hasenat ve güzel hasletlerde ve hakaik-i şeriatın amelinde cennet lezaizi gibi manevî lezzetler bulunduğunu ispat ediyor. Sefahet ehlini ve dalalete düşenleri o cihetle, aklı başında olanlarını kurtarıyor. Çünkü bu zamanda iki dehşetli hal var:

BİRİNCİSİ

Âkıbeti görmeyen, bir dirhem hazır lezzeti, ileride bir batman lezzetlere tercih eden hissiyat-ı insaniye, akıl ve fikre galebe ettiğinden ehl-i sefaheti sefahetten kurtarmanın çare-i yegânesi; aynı lezzetinde elemi gösterip hissini mağlup etmektir. Ve يَس۟تَحِبُّونَ ال۟حَيٰوةَ الدُّن۟يَا âyetinin işaretiyle; bu zamanda âhiretin elmas gibi nimetlerini, lezzetlerini bildiği halde, dünyevî kırılacak şişe parçalarını onlara tercih etmek, ehl-i iman iken ehl-i dalalete o hubb-u dünya ve o sır için tabi olmak tehlikesinden kurtarmanın çare-i yegânesi, dünyada dahi cehennem azabı gibi elemleri göstermekle olur ki Risale-i Nur o meslekten gidiyor.

Yoksa bu zamandaki küfr-ü mutlakın ve fenden gelen dalaletin ve sefahetteki tiryakiliğin inadı karşısında Cenab-ı Hakk’ı tanıttırdıktan sonra ve cehennemin vücudunu ispat ile ve onun azabı ile insanları fenalıktan, seyyiattan vazgeçirmek yolu ile ondan, belki de yirmiden birisi ders alabilir. Ders aldıktan sonra da “Cenab-ı Hak Gafuru’r-Rahîm’dir hem cehennem pek uzaktır.” der, yine sefahetine devam edebilir. Kalbi, ruhu hissiyatına mağlup olur.

İşte Risale-i Nur ekser muvazeneleriyle küfür ve dalaletin dünyadaki elîm ve ürkütücü neticelerini göstermekle, en muannid ve nefis-perest insanları dahi o menhus, gayr-ı meşru lezzetlerden ve sefahetlerden bir nefret verip aklı başında olanları tövbeye sevk eder. O muvazenelerden Altıncı, Yedinci, Sekizinci Sözlerdeki kısa muvazeneler ve Otuz İkinci Söz’ün Üçüncü Mevkıfı’ndaki uzun muvazene; en sefih ve dalalette giden adamı da ürkütüyor, dersini kabul ettiriyor.

Mesela Âyet-i Nur’da, seyahat-i hayaliye ile hakikat olarak gördüğüm vaziyetleri gayet kısaca işaret edeceğiz. Tafsilini isteyen Sikke-i Gaybiye’nin âhirine baksın.

Ezcümle: O seyahat-i hayaliyede, rızka muhtaç hayvanat âlemini gördüğüm vakit, maddî felsefe ile baktım. Hadsiz ihtiyacat ve şiddetli açlıklarıyla beraber zaaf ve aczleri, o zîhayat âlemini bana çok acıklı ve elîm gösterdi. Ehl-i dalalet ve gafletin gözüyle baktığımdan feryat eyledim. Birden hikmet-i Kur’aniye ve imanın dürbünü ile gördüm ki: Rahman ismi Rezzak burcunda, parlak bir güneş gibi tulû etti. O aç, bîçare zîhayat âlemini rahmet ışığıyla yaldızladı.

Sonra hayvanat âlemi içinde, yavruların zaaf ve acz ve ihtiyaç içinde çırpındıkları hazîn, elîm ve herkesi rikkat ve acımaya getirecek bir karanlık içinde diğer bir âlemi gördüm. Ehl-i dalaletin nazarıyla baktığıma eyvah dedim. Birden iman bana bir gözlük verdi, gördüm ki: Rahîm ismi şefkat burcunda tulû etti. O kadar güzel ve şirin bir surette o acı âlemi sevinçli âleme çevirip ışıklandırdı ki şekva ve acımak ve hüzünden gelen gözyaşlarımı, sevinç ve şükrün lezzetlerinden gelen damlalara çevirdi.

Sonra sinema perdesi gibi insan âlemi bana göründü. Ehl-i dalaletin dürbünü ile baktım. O âlemi o kadar karanlıklı, dehşetli gördüm ki kalbimin en derinliklerinden feryat ettim. “Eyvah!” dedim. Çünkü insanlarda ebede uzanıp giden arzuları, emelleri ve kâinatı ihata eden tasavvurat ve efkârları ve ebedî beka ve saadet-i ebediyeyi ve cenneti gayet ciddi isteyen himmetleri ve fıtrî istidatları ve had konulmayan ve serbest bırakılan fıtrî kuvveleri ve hadsiz maksatlara müteveccih ihtiyaçları ve zaaf ve aczleriyle beraber hücumlarına maruz kaldıkları hadsiz musibet ve a’daları ile beraber gayet kısa bir ömür, her gün ve her saat ölüm endişesi altında, gayet dağdağalı bir hayat, yaşamak için gayet perişan bir maişet içinde kalbe, vicdana en elîm ve en müthiş halet olan mütemadî zeval ve firak belasını çekmek içinde ehl-i gaflet için zulümat-ı ebediye kapısı suretinde görülen kabre ve mezaristana bakıyorlar. Birer birer ve taife taife o zulümat kuyusuna atılıyorlar gördüm.

İşte bu insan âlemini bu zulümat içinde gördüğüm anda, kalp ve ruh ve aklımla beraber bütün letaif-i insaniyem, belki bütün zerrat-ı vücudum feryat ile ağlamaya hazır iken birden Kur’an’dan gelen nur ve kuvvet-i iman o dalalet gözlüğünü kırdı, kafama bir göz verdi. Gördüm ki:

Cenab-ı Hakk’ın Âdil ismi Hakîm burcunda, Rahman ismi Kerîm burcunda, Rahîm ismi Gafur burcunda yani manasında, Bâis ismi Vâris burcunda, Muhyî ismi Muhsin burcunda, Rab ismi Mâlik burcunda birer güneş gibi tulû ettiler. O karanlıklı ve içinde çok âlemler bulunan insan âleminin umumunu birden ışıklandırdılar, şenlendirdiler. Cehennemî haletleri dağıtıp, nurani âhiret âleminden pencereler açıp o perişan insan dünyasına nurlar serptiler. Zerrat-ı kâinat adedince اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ ، اَلشُّك۟رُ لِلّٰهِ dedim. Ve aynelyakîn gördüm ki imanda manevî bir cennet ve dalalette manevî bir cehennem bu dünyada da vardır, yakînen bildim.

Sonra küre-i arzın âlemi göründü. O seyahat-i hayaliyemde dine itaat etmeyen felsefenin karanlıklı kavanin-i ilmiyeleri, hayalime dehşetli bir âlem gösterdi. Yetmiş defa top güllesinden daha süratli hareketiyle, yirmi beş bin sene mesafeyi bir senede gezip devreden ve her vakit dağılmaya ve parçalanmaya müstaid (kabil) ve içi zelzeleli, çok ihtiyar ve çok yaşlı küre-i arz içinde ve o dehşetli gemi üstünde kâinatın hadsiz boşluğunda seyahat eden bîçare nev-i insan vaziyeti bana pek vahşetli bir karanlık içinde göründü. Başım döndü, gözüm karardı. Felsefenin gözlüğünü yere vurdum, kırdım. Birden hikmet-i Kur’aniye ve imaniye ile ışıklanmış bir göz ile baktım, gördüm ki:

Hâlık-ı arz ve semavat’ın Kadîr, Alîm, Rab, Allah ve Rabbü’s-semavati ve’l-arz ve Musahhirü’ş-şemsi ve’l-kamer isimleri; rahmet, azamet, rububiyet burçlarında güneş gibi tulû ettiler. O karanlıklı, vahşetli, dehşetli âlemi öyle ışıklandırdılar ki o halette, benim imanlı gözüme küre-i arz gayet muntazam, musahhar, mükemmel, hoş, emniyetli, herkesin erzakı içinde bir seyahat gemisi ve tenezzüh ve keyif ve ticaret için müheyya edilmiş ve zîruhları güneşin etrafında, memleket-i Rabbaniyede gezdirmek ve yaz ve bahar ve güzün mahsulatını rızık isteyenlere getirmek için bir gemi, bir tayyare, bir şimendifer hükmünde gördüm. Küre-i arzın zerratı adedince اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ عَلٰى نِع۟مَةِ ال۟اٖيمَانِ dedim.

İşte buna kıyasen Risale-i Nur’da pek çok muvazenelerle ispat edilmiştir ki ehl-i sefahet ve dalalet, dünyada dahi bir manevî cehennem içinde azap çekerler ve ehl-i iman ve salahat, dünyada dahi bir manevî cennet içinde, İslâmiyet ve insaniyet midesiyle ve imanın tecelliyat ve cilveleriyle, manevî bir cennet lezzetleri tadabilir, belki derece-i imanlarına göre istifade edebilirler.

Fakat bu fırtınalı zamanın hissi iptal eden ve beşerin nazarını âfaka dağıtan ve boğan cereyanlar, iptal-i his nevinden bir sersemlik vermiş ki ehl-i dalalet manevî azabını muvakkaten tam hissedemiyor. Ehl-i hidayete dahi gaflet basıyor, hakiki lezzetini tam takdir edemiyor.

BU ASIRDA İKİNCİ DEHŞETLİ HAL

Eski zamanda küfr-ü mutlak ve fenden gelen dalaletler ve küfr-ü inadîden gelen temerrüd, bu zamana nisbeten pek az idi. Onun için eski İslâm muhakkiklerinin dersleri, hüccetleri o zamanlarda tam kâfi olurdu. Küfr-ü meşkuku çabuk izale ederlerdi. Allah’a iman umumî olduğundan Allah’ı tanıttırmakla ve cehennem azabını ihtar etmekle çokları sefahetlerden, dalaletlerden vazgeçebilirlerdi.

Şimdi ise eski zamanda bir memlekette bir kâfir-i mutlak yerine, şimdi bir kasabada yüz tane bulunabilir. Eskide fen ve ilim ile dalalete girip inat ve temerrüd ile hakaik-i imana karşı çıkana nisbeten şimdi yüz derece ziyade olmuş. Bu mütemerrid inatçılar, firavunluk derecesinde bir gurur ile ve dehşetli dalaletleriyle hakaik-i imaniyeye karşı muaraza ettiklerinden, elbette bunlara karşı atom bombası gibi –bu dünyada onların temellerini parça parça edecek– bir hakikat-i kudsiye lâzımdır ki onların tecavüzatını durdursun ve bir kısmını imana getirsin.

İşte Cenab-ı Hakk’a hadsiz şükürler olsun ki bu zamanın tam yarasına bir tiryak olarak Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın bir mu’cize-i maneviyesi ve lemaatı bulunan Risale-i Nur, pek çok muvazenelerle, en dehşetli muannid mütemerridleri, Kur’an’ın elmas kılıncı ile kırıyor. Ve kâinat zerreleri adedince vahdaniyet-i İlahiyeye ve imanın hakikatlerine hüccetleri, delilleri gösteriyor ki yirmi beş seneden beri en şiddetli hücumlara karşı mağlup olmayıp galebe etmiş ve ediyor.

Evet Risale-i Nur, iman ve küfür muvazeneleri ve hidayet ve dalalet mukayeseleri, bu mezkûr hakikatleri bilmüşahede ispat ediyor. Mesela, Yirmi İkinci Söz’ün iki makamının bürhanlarına ve lem’alarına ve Otuz İkinci Söz’ün Birinci Mevkıf’ına ve Otuz Üçüncü Mektup’un pencerelerine ve Asâ-yı Musa’nın on bir hüccetine, sair muvazeneler kıyas edilse ve dikkat edilse anlaşılır ki bu zamanda küfr-ü mutlakı ve mütemerrid dalaletin inadını kıracak, parçalayacak Risale-i Nur’da tecelli eden hakikat-i Kur’aniyedir.

İnşâallah nasıl Tılsımlar mecmuasında, dinin mühim tılsımlarını ve hilkat-i âlemin muammalarını keşfeden parçalar, o mecmuada toplanmış. Aynen öyle de ehl-i dalaletin dünyada dahi cehennemlerini ve ehl-i hidayetin dünyada lezaiz-i cennetlerini gösteren ve iman, cennetin bir manevî çekirdeği ve küfür ise cehennem zakkumunun bir tohumu olduğunu gösteren Nur’un o gibi parçaları, kısacık bir tarzda bir mecmuacık olarak yazılacak, inşâallah neşredilecek.

Said Nursî

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

Aziz, sıddık, sarsılmaz, sebatkâr, fedakâr, vefadar kardeşlerim!

Bilirsiniz ki Ankara ehl-i vukufu Risale-i Nur’a ait kerametleri ve işaret-i gaybiyeleri inkâr edememişler. Yalnız yanlış olarak o kerametlerde beni hissedar zannedip, itiraz ederek “Böyle şeyler kitapta yazılmamalı idi, keramet izhar edilmez.” diye hafif bir tenkide mukabil müdafaatımda onlara cevaben demiştim ki:

Onlar bana ait değil ve o kerametlere sahip olmak benim haddim değil. Belki Kur’an’ın mu’cize-i maneviyesinin tereşşuhatı ve lem’alarıdır ki hakiki bir tefsiri olan Risale-i Nur’da kerametler şeklini alarak, şakirdlerinin kuvve-i maneviyelerini takviye etmek için ikramat-ı İlahiye nevindendir. İkram ise izharı bir şükürdür, caizdir hem makbuldür.

Şimdi ehemmiyetli bir sebebe binaen cevabı bir parça izah edeceğim. Ve ne için izhar ediyorum ve ne için bu noktada bu kadar tahşidat yapıyorum ve ne için birkaç aydır bu mevzuda çok ileri gidiyorum, ekser mektuplar o keramete bakıyor, diye sual edildi.

Elcevap: Risale-i Nur’un hizmet-i imaniyesinde bu zamanda binler tahribatçılara mukabil yüz binler tamiratçı lâzım gelirken hem benimle lâekall yüzer kâtip ve yardımcı bulunmak ihtiyaç varken değil çekinmek ve temas etmemek, belki millet ve ehl-i idare takdir ile ve teşvik ile yardım ve temas etmek zarurî iken ve o hizmet-i imaniye hayat-ı bâkiyeye baktığı için hayat-ı fâniyenin meşgalelerine ve faydalarına tercih etmek ehl-i imana vâcib iken, kendimi misal alarak derim ki:

Beni her şeyden ve temastan ve yardımcılardan men’etmek ile beraber aleyhimizde olanlar bütün kuvvetleriyle arkadaşlarımın kuvve-i maneviyelerini kırmak ve benden ve Risale-i Nur’dan soğutmak ve benim gibi ihtiyar, hasta, zayıf, garib, kimsesiz bîçareye binler adamın göreceği vazifeyi başına yüklemek ve bu tecrit ve tazyiklerde maddî bir hastalık nevinde insanlar ile temas ve ihtilattan çekilmeye mecbur olmak hem o derece tesirli bir tarzda halkları ürküttürmek ile kuvve-i maneviyeyi kırmak cihetleriyle ve sebepleriyle, ihtiyarım haricinde bütün o manilere karşı Risale-i Nur şakirdlerinin kuvve-i maneviyelerinin takviyesine medar ikramat-ı İlahiyeyi beyan ederek Risale-i Nur etrafında manevî bir tahşidat yaptırmak ve Risale-i Nur kendi kendine, tek başıyla –başkalarına muhtaç olmayarak– bir ordu kadar kuvvetli olduğunu göstermek hikmetiyle bu çeşit şeyler bana yazdırılmış.

Yoksa hâşâ kendimizi satmak ve beğendirmek ve temeddüh etmek ve hodfüruşluk etmek ise Risale-i Nur’un ehemmiyetli bir esası olan ihlas sırrını bozmaktır. İnşâallah Risale-i Nur kendi kendine hem kendini müdafaa ettiği hem kıymetini tam gösterdiği gibi bizi de manen müdafaa edip kusurlarımızı affettirmeye vesile olacaktır.

Umum kardeşlerimin ve hemşirelerimin, hâssaten duaları makbul ve mübarek masumlar taifesi ve muhterem ihtiyarlar cemaatinden her birerlerine binler selâm ve dua ederek ramazan-ı şeriflerini tebrik ederiz, dualarını rica ederiz.

Hasta kardeşiniz

Said Nursî

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ

Bu âciz kardeşiniz hem itiraz eden o eski dost zata hem ehl-i dikkate ve sizlere beyan ediyorum ki Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın feyziyle Yeni Said hakaik-i imaniyeye dair o derece mantıkça ve hakikatçe bürhanlar zikrediyor ki değil Müslüman uleması, belki en muannid Avrupa feylesoflarını da teslime mecbur ediyor ve etmektedir.

Amma Risale-i Nur’un kıymet ve ehemmiyetine işarî ve remzî bir tarzda Hazret-i Ali (ra) ve Gavs-ı A’zam’ın (ra) ihbaratı nevinden, Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan dahi bu zamanda bir mu’cize-i maneviyesi olan Risale-i Nur’a nazar-ı dikkati celbetmesine mana-yı işarî tabakasından rumuz ve îmaları, i’cazının şe’nindendir. Ve o lisan-ı gaybın belâgat-ı mu’cizekâranesinin muktezasıdır.

Evet, Eskişehir Hapishanesinde dehşetli bir zamanda ve kudsî bir teselliye çok muhtaç olduğumuz hengâmda, manevî bir ihtarla: “Risale-i Nur’un makbuliyetine eski evliyalardan şahit getiriyorsun. Halbuki وَلَا رَط۟بٍ وَلَا يَابِسٍ اِلَّا فٖى كِتَابٍ مُبٖينٍ sırrıyla en ziyade bu meselede söz sahibi Kur’an’dır. Acaba Risale-i Nur’u Kur’an kabul eder mi? Ona ne nazarla bakıyor?” denildi. O acib sual karşısında bulundum.

Ben de Kur’an’dan istimdad eyledim. Birden otuz üç âyetin mana-yı sarîhinin teferruatı nevindeki tabakattan mana-yı işarî tabakasından ve o mana-yı işarî külliyetinde dâhil bir ferdi Risale-i Nur olduğunu ve duhûlüne ve medar-ı imtiyazına birer kuvvetli karine bulunmasını bir saat zarfında hissettim. Ve bir kısmı bir derece izahlı ve bir kısmını mücmelen gördüm. Kanaatime hiçbir şek ve şüphe ve vehim ve vesvese kalmadı. Ve ben de ehl-i imanın imanını Risale-i Nur ile takviye etmek niyetiyle o kat’î kanaatimi yazdım ve has kardeşlerime mahrem tutulmak şartıyla verdim.

Ve o risalede biz demiyoruz ki âyâtın mana-yı sarîhi budur. Tâ hocalar فٖيهِ نَظَرٌ desin. Hem dememişiz ki mana-yı işarînin külliyeti budur.

Belki diyoruz ki mana-yı sarîhinin tahtında müteaddid tabakalar var. Bir tabakası da mana-yı işarî ve remzîdir. Ve o mana-yı işarî de bir küllîdir, her asırda cüz’iyatları var. Ve Risale-i Nur dahi bu asırda o mana-yı işarî tabakasının külliyetinde bir ferttir ve o ferdin kasden bir medar-ı nazar olduğuna ve ehemmiyetli bir vazife göreceğine, eskiden beri ulema beyninde bir düstur-u cifrî ve riyazî ile karineler, belki hüccetler gösterilmiş iken Kur’an’ın âyetine veya sarahatine değil incitmek, belki i’caz ve belâgatına hizmet ediyor.

Bu nevi işarat-ı gaybiyeye itiraz edilmez. Ehl-i hakikatin nihayetsiz işarat-ı Kur’aniyeden hadd ü hesaba gelmeyen istihraçlarını inkâr edemeyen, bunu da inkâr etmemeli ve edemez.

Amma benim gibi ehemmiyetsiz bir adamın elinde böyle ehemmiyetli bir eserin zuhur etmesini istiğrab ve istib’ad edip böyle itiraz eden zat, eğer buğday tanesi kadar çam çekirdeğinden dağ gibi çam ağacını halkeylemek azamet ve kudret-i İlahiyeye delil olduğunu düşünse elbette bizim gibi âciz-i mutlak ve fakir-i mutlakta böyle ihtiyac-ı şedit zamanında böyle bir eser zuhuru, vüs’at-i rahmet-i İlahiyeye delildir demeye mecbur olur.

Ben sizi ve muterizleri Risale-i Nur’un şeref ve haysiyetiyle temin ediyorum ki: Bu işaretler ve evliyanın îmalı haberleri, remizleri, beni daima şükre ve hamde ve kusurlarımdan istiğfara sevk etmiş. Hiçbir vakitte ve hiçbir dakika nefs-i emmareme medar-ı fahir ve gurur olacak bir enaniyet ve benlik vermediğini, size bu yirmi sene hayatımın gözünüz önünde tereşşuhatıyla ispat ediyorum.

Evet, bu hakikatle beraber insan kusurdan, nisyandan hâlî değil. Benim bilmediğim çok kusurlarım var. Belki de fikrim karışmış, risalelerde bazı hatalar olmuş. Fakat Kur’an’ın hurufat-ı kudsiyesinin yerine beşerin tercümesini ikame perdesi altında, noksan huruflarla yeni hat altında tahrifkârane ehl-i dalaletin tevilat-ı fâsideleri âyâtın sarahatini incitmelerine bakmıyor gibi bîçare mazlum bir adamın kardeşlerinin imanını kuvvetlendirmek için bir nükte-i i’caziyeyi beyan ettiği için hizmet-i imaniyesine fütur verecek derecede itiraz, elbette değil ehl-i hakikat zatlar belki zerre miktar insafı bulunan itiraz edemez.

Bunu da ilâveten beyan ediyorum. Bu zamanda gayet kuvvetli ve hakikatli milyonlarla fedakârları bulunan meşrepler, meslekler, tarîkatlar, bu dehşetli dalalet hücumuna karşı zâhiren mağlubiyete düştükleri halde benim gibi yarım ümmi ve kimsesiz ve mütemadiyen tarassud altında, karakol karşısında ve müthiş, müteaddid cihetlerle aleyhimde propagandalar ve herkesi benden tenfir etmek vaziyetinde bulunan bir adam, o mesleklerden daha ileri, daha kuvvetli dayanan Risale-i Nur’a sahip değildir ve o eser onun hüneri olamaz, onunla iftihar edemez. Belki doğrudan doğruya Kur’an-ı Hakîm’in bu zamanda bir nevi mu’cize-i maneviyesi olarak rahmet-i İlahiye tarafından ihsan edilmiştir.

O adam, binler arkadaşıyla beraber o hediye-i Kur’aniyeye el atmışlar. Her nasılsa birinci tercümanlık vazifesi ona düşmüş. Onun fikri ve ilmi ve zekâsının eseri olmadığına delil, Risale-i Nur’da öyle parçalar var ki bazı altı saatte, bazı iki saatte, bazı bir saatte, bazı on dakikada yazılan risaleler var. Ben yemin ile temin ediyorum ki Eski Said’in (ra) (Hâşiyecik) kuvve-i hâfızası da beraber olmak şartıyla o on dakika işi on saatte fikrim ile yapamıyorum. O bir saatlik risaleyi, iki gün istidadımla, zihnimle yapamıyorum ve o bir günde altı saatlik risale olan Otuzuncu Söz’ü ne ben ve ne de en müdakkik dindar feylesoflar altı günde o tahkikatı yapamazlar ve hâkeza…

Demek biz müflis olduğumuz halde, gayet zengin bir mücevherat dükkânının dellâlı ve bir hizmetçisi olmuşuz. Cenab-ı Hak fazl u keremiyle şu hizmette hâlisane, muhlisane bizi ve umum Risale-i Nur talebelerini daim ve muvaffak eylesin, âmin bihürmeti Seyyidi’l-mürselîn.

Said Nursî

---

Beşinci Şuâ ⇐ | Şualar | ⇒ Birinci Şuâ

---