La Décimotercera Palabra

La Décimotercera Palabra

En el nombre de Allah, el Misericordioso, el Compasivo

{Y hacemos descender del Corán lo que es una cura y una misericordia para los creyentes} (Sura del Viaje Nocturno, 82) {Y no le hemos enseñado la poesía ni es procedente para él…} (Sura de Yasin, 69)

Si quieres comparar entre el resultado de las sabidurías de los saberes filosóficos y el Noble Corán y las lecciones de sus enseñanzas y los grados de su conocimiento, medita sobre las siguientes palabras:

En verdad el Corán, de inimitable elocuencia, desgarra con sus aclaraciones decisivas el velo de la costumbre y lo familiar sobre las cosas existentes del universo, llamadas con el nombre de las cosas comunes y que son las cosas extraordinarias y los prodigios del poder divino y abre para el dotado de conciencia esas verdades asombrosas y atrae la mirada de su consideración hacia ellas y abre para los intelectos un almacén inagotable de conocimientos.

Por lo que se refiere a la sabiduría de la filosofía esconde todos los prodigios del poder divino y los cubre bajo el velo de la costumbre y la afinidad que se arroja sobre todas las cosas existentes del universo y que no se mencionan sino como normales, usuales, a pesar de que son milagros de un poder extraordinario y sus grandes prodigios. Y el Corán, al romper ese velo, pone al descubierto verdades asombrosas para los dotados de conciencia y hace volver sus miradas a las lecciones profundas, para la consideración y admonición, que encierran, abriendo un tesoro inagotable de conocimientos ante los intelectos. En cuanto a la sabiduría de la filosofía, esconde todos los prodigios del poder divino y los cubre bajo el velo de lo usual y la costumbre y los pasa por alto sin prestar atención, e incluso los pasa por alto con indiferencia, y no expone ante las miradas de los dotados de conciencia excepto unos ejemplares excepcionales y anómalos que se salen del orden de la constitución natural y se caen de la perfección del estado natural sano, pretendiendo que son muestras de una sabiduría dotada de enseñanza.

Así pues, por ejemplo, afirma que la constitución del ser humano, que es el milagro más absoluto del poder divino, es algo normal y la mira sin atención, mientras que dirige las miradas a ese hombre contrahecho que es anómalo con respecto a una constitución perfecta, como que tenga tres piernas o dos cabezas por ejemplo y provoca a su alrededor la mirada de la enseñanza y el asombro.

Y por ejemplo la subsistencia de todos los niños desde el almacén del No-visto de una manera totalmente ordenada que representa el más sutil de los milagros de Su misericordia, sea ensalzado, y la más general en la existencia, es contemplada por la sabiduría de la filosofía como algo habitual y normal y la cubre con el velo de la incredulidad, mientras que hace volver las miradas a la subsistencia de una lombriz bajo el agua con una hoja verde, una lombriz anómala con respecto al orden y separada de su especie y se convierte en única en la extrañeza y quiere hacer llorar a todos los pescadores por la sutileza y nobleza que se manifiestan de ello.*(*)

Contempla pues, a la luz de estos ejemplos, la enorme riqueza del Corán en el sentido del saber y la sabiduría, y el conocimiento divino, y la miseria y pobreza de la filosofía en el sentido de saber, la enseñanza y el conocimiento del Hacedor Sublime, y aprende una lección.

Y por este secreto, el Sabio Corán reúne verdades elevadas y brillantes sin fin, y está libre de las imaginaciones de la poesía. En efecto: En verdad el Corán de prodigiosa elocuencia posee en el grado de lo inimitable, una perfección de estructura y orden y explica lo que hay en el libro del universo en cuanto a las ordenaciones de la hechura divina con sus estilos ordenados, a pesar de no ser poesía con métrica.

Y para ello hay otra causa también que es que cada aleya de entre las estrellas de sus aleyas no está sujeta al sistema de la métrica y por ello se convierte en una especie de centro para la mayoría de las aleyas y su hermana puesto que los hilos de la conexión entre las aleyas ligadas en el significado representan un círculo amplio.Es como si cada aleya libre, no restringida al sistema de la métrica, poseyera ojos que ven la mayoría de las aleyas y caras dirigidas a ellas. De manera que hay en el Corán miles de Coranes y ofrece a cada dotado de una tendencia uno de ellos; al igual que ha sido explicado en la Palabra Veinticinco que hay en la sura al-Ijlás un tesoro del conocimiento de la Unicidad Divina compuesto de seis frases, cada una de las cuales posee alas y cuyo contenido es en la medida de treinta y seis suras de la sura al-Ijlás… En efecto, al igual que cada estrella no entra bajo atadura en el sentido del orden de las estrellas en el cielo que carecen de orden aparentemente y cada una de ellas en cuanto que una especie de centro de la mayor parte de las estrellas extiende a cada estrella en su órbita una a una, líneas de conexión en cuanto que son indicaciones de una relación oculta entre las cosas existentes. De manera que es como si cada estrella tuviera ojos que miraran y caras dirigidas a todas las estrellas, como la estrella de la aleya…

Así pues, contempla el orden perfecto dentro de la falta de orden y extrae enseñanza y conoce uno de los secretos de

{Y no le hemos enseñado la poesía} (Sura de Yasin, 69).

Y comprende también el secreto de la aleya وَمَا يَنْبَغِى لَهُ {Y no procede para él}. De lo que se deduce que parte del asunto de la poesía es que pretende adornar pequeñas verdades pequeñas e insustanciales con grandes y brillantes imaginaciones, y convertirlas en objeto de admiración. Mientras que las verdades del Corán son tan grandes, elevadas y brillantes que incluso las imaginaciones más grandes y más brillantes, al lado de ellas, se quedan pequeñas e insustanciales al máximo. Pues en verdad verdades como, por ejemplo:{El día que enrollemos el cielo como un pergamino para escribir.} (Sura de los Profetas, 104) y {La noche cubre al día que lo busca rauda.} (Sura de las Alturas de Reconocimiento, 54) y {No será sino un solo grito y he ahí que ellos todos comparecerán ante Nos} (Sura Yasin, 53), dentro de sus verdades que no tienen límite, dan testimonio de esto.

Así pues, si quieres ver y saborear cómo cada aleya del Corán, dispersa las tinieblas de la incredulidad por medio de propagar la luz del prodigio y de la guía, como una estrella rutilante, imagínate a ti mismo en aquella época de Ỹahiliyyah (la ignorancia anterior al Islam) y en aquel desierto de beduinos donde todo estaba cubierto con el velo de la apatía y la naturaleza bajo la oscuridad de la ignorancia y la inadvertencia y escucha de repente desde la lengua elevada del Corán, aleyas como:

يُسَبِّحُ لِلّٰهِ مَا فِى السَّمٰوَاتِ وَمَا فِى اْلاَرْضِ الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ {A Allah glorifica lo que hay en los cielos y en la Tierra, el Rey, el Purísimo, el Insuperable, el Sabio.}(Sura del Viernes, 1).

Y mira esos seres existentes muertos o dormidos de entre los seres existentes del mundo, cómo viven y despiertan en las mentes de los que escuchan por medio del eco de

يُسَبِّحُ {Glorifica} y se levanta y recuerda. Y que esas estrellas que son ascuas inertes en la superficie oscura del cielo y las criaturas bajas en la Tierra se exhiben a sí mismas con el grito: تُسَبِّحُ لَهُ السَّمٰوَاتُ السَّبْعُ وَاْلاَرْضُ {Le glorifican los siete cielos y la Tierra}(Sura del Viaje Nocturno, 44) a la vista de los que escuchan como si la superficie del cielo fuera una boca y todas las estrellas palabras que indican la sabiduría y luces que guían a la verdad, y la Tierra una cabeza y la tierra firme y el mar dos lenguas, y todos los animales y plantas palabras propagadoras de la glorificación. Y en caso contrario, no podrán ver las sutilezas del saboreo mencionado en relación a esta época y a aquella.

En efecto, si miras de un modo que adoptó el color del día por medio del sol del Corán que propaga su luz desde aquel tiempo, y se ha convertido con el paso del tiempo en algo equivalente a los conocimientos universalmente reconocidos, y brilla con las demás luces del Islam; o si miras con un velo superficial y simple procedente de la familiaridad, entonces no verás como es debido lo que cada aleya disipa de los distintos tipos de oscuridad, entre un agua de ẓamẓam dulce del prodigio, y no saborearás este tipo de su prodigio entre muchos de los tipos de su prodigio.

Y si quieres mirar uno de los grados más elevados del prodigio del Corán de prodigiosa elocuencia, mira con el anteojo del siguiente ejemplo:

Y ello por medio de que imaginemos un árbol extraño y alto al máximo, asombroso y disperso al máximo. Y ese árbol se ha ocultado tras un velo de lo oculto y escondido en un nivel de ocultación. Y es sabido que es necesario que haya una relación, una armonía y un equilibrio entre todos los miembros de un árbol, tales como sus ramas, frutos, hojas y flores, al igual que los miembros del ser humano. Y que cada una de sus partes adopta una forma y se le da una imagen según la naturaleza de ese árbol. Y si alguien aborda el estudio de ese árbol que nunca ha sido visto y no ha sido visto aún y traza sobre su velo unos dibujos y traza unos límites en correspondencia a cada uno de sus miembros y dibuja una imagen con proporción desde la rama al fruto y desde el fruto a la hoja y llena lo que hay entre el principio y el final, que están alejados sin fin, con dibujos apropiados que muestran la fuente de las formas de sus miembros y sus figuras, de manera que no quede ninguna duda en absoluto de que ese dibujante ve ese árbol oculto y lo abarca con su mirada familiar con lo oculto y luego lo dibuja.

Del mismo modo, las aclaraciones del Corán de elocuencia inimitable, discriminadoras e investigadoras de la realidad de las cosas potenciales, que son el árbol de la creación que se extiende desde el comienzo de este mundo hasta el fin del Otro, y se propaga desde la Tierra hasta el Trono Divino y desde el átomo hasta el sol, han preservado el equilibrio le han dado a cada miembro y fruto una forma apropiada para él hasta el punto de que todos los que indagan la verdad de las cosas han dicho al concluir sus verificaciones sobre la representación del Corán: ¡Sea lo que Allah quiera, bendito sea Allah, pues en verdad tú, oh sabio Corán, tú eres el que ha abierto y ha descubierto el enigma del universo y el misterio de la creación.

وَ لِلّٰهِ الْمَثَلُ اْلاَعْلَى Representemos pues los nombres y atributos divinos, y los asuntos y actos del señorío divino equivalentes a un árbol de Tuba de luz, y a Allah pertenece el ejemplo más alto y no hay discusión en la semejanza, el círculo de la grandeza de ese árbol luminoso se extiende y va desde el tiempo anterior al tiempo hasta la eternidad, y los límites de cuya inmensidad se propagan en el espacio absoluto sin fin y lo abarca, y los límites de sus procedimientos se extienden desde:يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ ٭ فَالِقُ الْحَبِّ وَالنَّوَى ٭ هُوَ الَّذِى يُصَوِّرُكُمْ فِى اْلاَرْحَامِ كَيْفَ يَشَاءُ { Se interpone entre el hombre y su corazón} y {El que hiende la semilla y el hueso} y {Él es Aquel que os da forma en las matrices como quiere} hasta los límites de وَالسَّمٰوَاتُ مَطْوِيَّاتٌ بِيَمِينِهِ ٭ خَلَقَ السَّمٰوَاتِ وَاْلاَرْضَ فِى سِتَّةِ اَيَّامٍ ٭ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ {Y los cielos plegados en Su mano derecha} y {Creó los cielos y la Tierra en seis días} y {Ha sometido al sol y a la luna}.De manera que el sabio Corán ha explicado esa realidad luminosa con todas sus ramas y tallos y con todos sus extremos y frutos, y ha explicado las realidades de los Nombres y Atributos, y lo asuntos y los actos esos, con armonía y de una manera adecuada y proporcional, sin contradecirse unos con otros ni estropear unos la validez de otros ni extrañarse unos de otros, ya que todos aquellos que han indagado y descubierto la realidad de las cosas, y todos los que han deambulado por el círculo del mundo invisible, dentro de la gente de la gnosis y la sabiduría, han dicho:¡Gloria a Allah! frente a esas explicaciones discernidoras y las han confirmado diciendo: ¡Qué perfectas en certeza y correspondencia y qué adornadas en belleza e idoneidad!

Así, por ejemplo, si tomamos los seis pilares de la fe, que se dirigen a todo el círculo de las cosas existentes distintas y al círculo de la necesidad divina que se cuentan como una rama simple de aquellos dos árboles grandiosos, los representa el Noble Corán con todos sus tallos, ramas, frutos y flores observando en su representación una armonía maravillosa entre sus frutos y flores, y dando a conocer los modelos de la simetría en el extremo del equilibrio y la armonía ya que hace que el intelecto del ser humano sea incapaz de percibir su dimensión y quede pasmado ante la hermosura de su belleza.

Luego el Islam, que es una de las ramas del tallo de la Fe, trajo la novedad del Noble Corán y trajo la maravilla asombrosa en la representación de la más delicada de las ramas de sus cinco pilares y preservó la belleza de la simetría y la perfección del equilibrio entre ellos, e incluso preservó la simetría entre la más simple de sus cortesías y el límite de sus fines y la más profunda de sus sabidurías y el más pequeño de sus provechos y frutos.Y la prueba más deslumbrante de ello es el perfecto orden de la Ley revelada grandiosa surgida de los textos de ese Corán que todo lo abarca y de sus indicaciones y símbolos. De manera que la perfección del orden de esta Ley Revelada sublime y la belleza de su equilibrio sutil y la hermosura de la simetría de sus normas y juicios, cada uno de los cuales es un testigo justo irrefutable y una prueba categórica evidente a la que no se le acerca la duda jamás sobre la prioridad del

Noble Corán con el significado de que las explicaciones coránicas no es posible que se apoyen en un conocimiento parcial de un ser humano, y especialmente en un ser humano iletrado. Sino que necesariamente se han de apoyar en un conocimiento amplio, que abarca todas las cosas y ve todas las cosas a la vez. Y esta es la palabra de la esencia de Allah, el Sublime, el que ve lo anterior al tiempo y lo eterno a la vez y el Testigo de todas las realidades en un solo instante.

Y de entre lo que indica esta realidad está la noble aleya:اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى اَنْزَلَ عَلَى عَبْدِهِ الْكِتَابَ وَلَمْ يَجْعَلْ لَهُ عِوَجًا {La alabanza a Allah que hizo descender sobre Su siervo el Libro y no puso en él nada torcido.} (Sura de la Caverna, 1)

¡Oh, Allah! ¡Tú que has hecho descender el Corán! Por lo que le es debido al Corán y por lo que le es debido a aquel a quien le has hecho descender el Corán, ilumina nuestros corazones y nuestras tumbas con la luz de la Fe y del Corán. Amén. ¡Oh Tú en Quien buscar ayuda!

La Segunda Estación de la Palabra Trece

{Un diálogo con un grupo de jóvenes que, aun siendo atraídos por las seducciones y los deseos, no han perdido el buen juicio.}

Un grupo de jóvenes pidió que la Epístola de la luz les ayudara y les tendiera la mano de la salvación preguntando: ¿Cómo podemos salvar nuestra Última Vida frente a las tentaciones engañosas, las atracciones del deseo y el engaño de la diversión que nos rodean en es te tiempo nuestro? Y les respondí en nombre de la personalidad inmaterial de Rasáil an-Nur con estas palabras:

La tumba está delante de todos y nadie la puede negar; todos nosotros habremos de entrar en ella irremediablemente. Y la entrada en ella será por tres caminos y ninguno más:

El primer camino conduce a que la tumba es una puerta que lleva a los creyentes a vergeles hermosos y hacia un mundo acogedor, espacioso, mejor y más hermoso que este mundo.

El segundo camino conduce a que la tumba es una puerta de una prisión perpetua para los que, aun creyendo en la Otra Vida, persistieron en la perdición y el extravío, de manera que ellos son tratados con el género de aquello que creían y a través de lo cual veían la existencia y la vida; y son aislados de todos sus seres queridos en esta prisión aisladora por no haber actuado con lo que creían.

El tercer camino es conducido a él aquellos incrédulos y extraviados que no creen en la Otra Vida, de manera que la tumba es una puerta hacia una inexistencia absoluta y una aniquilación eterna. Y la tumba en su parecer es una horca en la que serán aniquilados ellos y serán aniquilados con ellos todos sus seres queridos. Y esta es la recompensa de su negación de la Otra Vida.Estas dos partes son evidentes, no necesitan ninguna prueba, puesto que pueden ser vistas a simple vista.

Y mientras el plazo de nuestra vida permanezca velado para nosotros con el velo de lo desconocido y la muerte pueda alcanzarnos en cualquier momento cortando la cabeza del ser humano sin diferenciar entre el joven o el viejo,

no hay duda de que el ser humano débil que ve este asunto  sorprendente ante sus ojos en cada momento, procurará cómo salvarse de esa aniquilación eterna y esa prisión aisladora permanente y buscará aquello que transforme para él  la puerta de la tumba de una oscuridad firme en una luz deslumbrante que le dé apertura hacia un mundo eterno y jardines magníficos en el mundo de la luz y la felicidad eterna…Y no hay duda de que esta cuestión es el gran asunto para el ser humano más importante que todo este mundo.

La manifestación de esta verdad, la verdad de la muerte y la tumba a través de los tres caminos precedentes la anunciaron ciento veinticuatro mil informadores veraces, que son los nobles profetas, sea con ellos la paz, que portaron el estandarte de su sinceridad que son sus milagros espléndidos y la anunciaron ciento veinticuatro millones de amigos de Allah justos que confirmaron lo que informaron esos nobles profeta y atestiguaron para ellos la misma verdad por medio del descubrimiento, el saboreo y el testimonio. Y la han anunciado innumerables sabios de los que indagan la verdad confirmando lo que habían informado esos profetas y amigos de Allah con sus pruebas racionales categóricas y profundas al nivel del conocimiento de la certeza y con lo que llegaba al noventa y nueve por ciento de afirmación y determinación. De manera que todos confirmaron que la salvación de la extinción eterna, el librarse de la cárcel individual y la transformación de la muerte en una felicidad eterna, no era otra cosa que creer en Allah y obedecerle.

En efecto, si uno de ellos va por un camino ajeno a la palabra que informa de la existencia de un peligro destructor, aunque sea con la posibilidad de un uno por ciento, ¿acaso la inquietud y el miedo que le rodea por los peligros que imagina y espera que sucedan no sería suficiente para quitarle las ganas de comer? ¿Y cómo no será cuando se trata de la información de cientos de miles de veraces creíbles, información que alcanza un cien por cien de veracidad y todos coinciden en que el extravío y la depravación empujan al ser humano al patíbulo de la tumba y la prisión aislada eterna, como es evidente ante vosotros, y que la fe y la adoración, con una certeza del cien por cien, garantizan la eliminación los palos del patíbulo y cerrar la puerta de la prisión aislada y la transformación de la tumba en una puerta que da a palacios adornados llenos de felicidad perpetua y tesoros llenos que no disminuyen…Sabiendo que ellos además de informar indican sus signos y muestran sus huellas. Y ahora os dirijo esta pregunta: ¿Qué me decís de la posición de un ser humano desdichado, especialmente si es musulmán, frente a esta cuestión enorme y terrible? ¿Es posible que todo el reino del mundo junto con lo que contiene de disfrute y placeres elimine la angustia e inquietud que afligen al ser humano a la espera en cada instante de que le llegue su turno de entrar en la tumba si está falto de la fe y la adoración?

Luego la vejez, la enfermedad, la aflicción y las muertes que ocurren aquí y allá, gotean ese dolor amargo al alma de cada ser humano y le advierten siempre de su destino fatal. Y ni que decir tiene que ésos extraviados y señores de la estupidez y la frivolidad arde en sus corazones un infierno inmaterial que los atormenta con su ardor de tal manera que, aunque disfruten de las delicias de este mundo y sus placeres, la inadvertencia por sí sola es la que, sin que ellos se den cuenta, se interpone ante ese castigo doloroso.

Pero mientras la gente de la fe y la obediencia vean la tumba claramente ante de sus ojos como una puerta que da a los jardines de una felicidad perpetua y un deleite permanente en virtud del documento que se les ha concedido por parte del decreto divino que les hace obtener tesoros que no se agotan por el testimonio de la fe; entonces cada uno de ellos sentirá un placer profundo, verdadero, firme y una euforia espiritual ante su espera cada instante de quien lo llame diciéndole: ¡Ven y toma tu billete ¡ Puesto que esa euforia espiritual si se materializara se convertiría en algo equivalente a un jardín de significado exclusivo de ese creyente del mismo modo que la semilla se transforma y se materializa en un árbol frondoso. Y puesto que el asunto es así, aquel que abandona ese disfrute espiritual puro a causa de un placer temporal no lícito por la ley revelada, enturbiado por los sufrimientos, como miel envenenada, por la irreflexión de la juventud y su estupidez, caerá a un nivel mucho más bajo que el de un animal.

Y aún más no alcanzará a ser ni siquiera como los ateos extranjeros, porque quien de ellos niega a nuestro noble Mensajero Muhammad, que Allah le dé Su gracia y paz, puede que crea en otros Mensajeros, aunque no crea en todos ellos, y puede que crea en la existencia de Allah, sea ensalzado; y si no cree en Allah, puede tener cualidades loables que le hagan ver las perfecciones. Mientras que un musulmán no habrá conocido a los nobles Mensajeros ni habrá creído en su Señor y no habrá conocido las perfecciones humanas sino a través de este noble Profeta, que Allah le dé Su gracia y paz.Por eso, quien de ellos deja la instrucción de su enseñanza bendita y se desembaraza de sus órdenes, no reconoce a otro Profeta e incluso niega a Allah, sea glorificado y ensalzado, y no puede observar los fundamentos de las perfecciones humanas en su espíritu; eso es porque los fundamentos de la Religión y el fundamento de la enseñanza que trajo el noble Mensajero, al que Allah le dé Su gracia y paz, tiene una solidez y perfección que no es posible que aquel que la abandona y la deja pueda albergar jamás luz ni perfección sino que será sentenciado con la disminución y la caída absoluta, puesto que él, que Allah le dé Su gracia y paz, es el sello de los Profetas y el señor de los Enviados y el imam de toda la humanidad en todas las verdades, y aún más es el eje de su orgullo y jactancia como ha quedado demostrado de una forma brillante en el transcurso de catorce siglos.

Así pues, ¡Oh vosotros que habéis sido seducidos por la flor de la vida de este mundo y su disfrute, oh vosotros que entregáis el máximo de vuestro esfuerzo para garantizar la vida y el futuro con inquietud por ambos! ¡Oh desdichados! Si deseáis disfrutar del placer de este mundo y deleitaros con su felicidad y comodidad, los placeres que están de acuerdo con la ley revelada os harán prescindir de todo lo demás pues ellos son suficientes y cumplen las expectativas de vuestros deseos y tranquilizan vuestros apetitos. Y habéis comprendido por lo que acabamos de explicar que cada placer y disfrute fuera del círculo de la ley revelada conlleva innumerables sufrimientos,

ya que si fuera posible mostrar lo que habrá de suceder en cuanto a acontecimientos futuros dentro de cincuenta años, por ejemplo, en una pantalla de cine ahora, tal y como se muestran los sucesos pasados en ella, los señores de la inadvertencia y la estupidez llorarían con un llanto amargo por aquello por lo que ahora ríen.

Así pues, quien quiera la alegría pura y perpetua y el regocijo permanente en este mundo y en el Otro, debe dejarse llevar por lo que está dentro del círculo de la fe, dentro de la enseñanza de Muhammad, al que Allah le dé Su gracia y paz.

Diálogo con un grupo de jóvenes

Un día vino a mí un grupo de jóvenes que irradiaban lozanía e inteligencia buscando exhortaciones fuertes y orientaciones auténticas que los guardaran de males que se desprenden de las exigencias de la vida, de la temprana juventud y los deseos que los rodean. Y les dije lo mismo que les dije a ésos que buscan ayuda en las Epístolas de la Luz (Rasáil an-Nur) :

Sabed que el esplendor y la lozanía de la vida que disfrutáis se irán sin remedio y si no os aferráis a permanecer dentro de los límites de la sharía, esa juventud se perderá y se irá como polvo disperso y os acarreará en este mundo, en la tumba y en la otra vida infortunios, desgracias y sufrimientos que superan en mucho los placeres de este mundo que se os han hecho gustar.Pero si empleáis la primavera de vuestra vida en la integridad personal, la preservación de la nobleza y la obediencia de vuestro Señor por medio de Su enseñanza en base al Islam, en cumplimiento del agradecimiento a Allah, sea ensalzado, por la bendición de la juventud con la que os ha favorecido, ese compromiso permanecerá y perdurará en significado y será para vosotros un medio de ganar una juventud permanente y eterna en el paraíso eterno.

Así pues la vida, si está vacía de la fe, o ésta pierde su influencia en ella por la abundancia de los actos de desobediencia, a pesar de su disfrute y placeres externos y muy cortos, hará probar dolores, tristezas y preocupaciones multiplicados muchas veces sobre el disfrute y los placeres. Eso es porque el ser humano, al habérsele otorgado intelecto y reflexión, tiene una conexión natural y fuerte con el pasado y el futuro además del tiempo presente en el que está hasta el punto de que puede probar los placeres de esos tiempos y sentir sus sufrimientos contrariamente a los animales a los que no enturbian su placer presente las tristezas emanadas del pasado ni los miedos que espera en el futuro, ya que no se le ha concedido la reflexión. Y de aquí, el ser humano que se precipita en el extravío y sobre el que se cierne la inadvertencia, su disfrute presente se estropea por las tristezas del pasado que le vienen y la inquietud por el futuro que le sobreviene y se enturbia su vida presente por los sufrimientos y las preocupaciones, especialmente los placeres ilícitos, que son como una miel totalmente envenenada. Es decir, el ser humano es cien veces más bajo que el animal

desde el punto de vista del disfrute de los placeres de la vida; incluso la vida de los señores del extravío y la inadvertencia, incluso su existencia y su mundo no es sino el día en el que viven ya que los tiempos pasados todos ellos y los seres que contienen son inexistentes, muertos a causa de su extravío y les vienen desde allí por medio de la conexión intelectual lo más oscuro de las tinieblas.En cuanto al tiempo que ha de venir también es inexistente por lo que respecta a ellos y ello es por su falta de fe en el no-visto, de manera que las separaciones eternas que no cesan llenan sus vidas de oscuras tinieblas mientras están en posesión del intelecto negando el resurgimiento y la resurrección.

Pero cuando la fe se convierte en vida de la vida e irradia en ella su luz, los tiempos pasados se iluminan y los tiempos venideros brillan y ambos encuentran la permanencia y nutren el espíritu del creyente y su corazón desde el rincón de la fe por medio de saboreos inmateriales elevados y luces existenciales permanentes de la misma manera que los nutre el tiempo presente.Esta verdad está suficientemente explicada de en la “séptima esperanza” dentro de la Epístola de los Ancianos, y a ella remito.

Así es la vida; y si queréis disfrutar de la vida dad vida a vuestra vida por medio de la fe y adornadla cumpliendo los preceptos y preservadla evitando los actos de desobediencia.

En cuanto a la realidad de la muerte cuyos terrores nos revelan los fallecimientos que contemplamos cada día y en cada lugar, os la explicaré con un ejemplo, tal y como se la expliqué a otros jóvenes semejantes a vosotros.

Imaginad aquí, por ejemplo, unos maderos que han sido colocados ante vosotros para un cadalso y a su lado hay un círculo que distribuye grandes premios espléndidos a los afortunados…Y nosotros las diez personas aquí seremos llamados allí de buen grado o a la fuerza. Sin embargo puesto que el tiempo de la invitación está oculto de nosotros, cada minuto estamos a la espera de quien nos diga a cada uno: Ven…Recibe la confirmación de tu desaparición y sube al cadalso; o diga: Ven, toma el billete que te hará ganar millones de monedas de oro. Y mientras estamos de pie, esperando, se presentan dos personas junto a la puerta:

Una de ellas es una mujer hermosa, coqueta, casi desnuda que lleva en la mano un pedazo de dulce que nos ofrece y parece delicioso y sin embargo está envenenado en realidad.

En cuanto a la otra persona es un hombre grave y perspicaz, sin trampa ni engaño, que entra a continuación de esa mujer y dice: Os he traído un talismán maravilloso y una lección profunda: Si leéis la lección y no coméis de ese dulce os libraréis del cadalso y recibiréis, por medio de este talismán, el billete de ese premio valioso, de manera que seréis de aquéllos que veis con vuestros propios ojos que quien come ese dulce se retuerce de los dolores de vientre hasta que sube al cadalso.

En cuanto a los ganadores del billete del premio, a pesar de que ellos están velados de nosotros y parecen subir al cadalso de la horca, más de miles de testigos informan que ellos no han sido ahorcados y que simplemente tomaron los maderos del cadalso como una escalera para superar con facilidad y acceder al círculo de los premios. 

Así pues, mirad por las ventanas para que podáis ver cómo los grandes responsables encargados de distribuir esos premios llaman con su voz más alta diciendo: “En verdad los poseedores de ese talismán maravilloso han ganado el billete de los premios…Sabed esto con certeza como veis con el ojo de la certeza a ésos que van al cadalso y que no se apodere de vosotros la duda sobre esto ya que es claro como la luz del sol en la plenitud del día.

Y así siguiendo este ejemplo: El disfrute de la juventud y sus placeres ilícitos son como la miel envenenada y llegará la muerte a aquel que perdió el billete de la fe que le haría ganar la felicidad eterna como un cadalso, y el verdugo del plazo final de nuestra vida, que puede llegar en cualquier momento porque su momento está escondido de nosotros, esperará para cortar los cuellos sin distinguir entre joven y viejo y hacerlo caer en el agujero de la tumba que es una puerta a tinieblas eternas como lo es en su exterior.

Sin embargo, cuando el joven se aparta de esos placeres prohibidos que se asemejan a la miel envenenada y no les da importancia y emprende la consecución de ese talismán coránico que es la fe y el cumplimiento de los preceptos, ciento veinticuatro mil profetas, sea con ellos la paz, y un número incontable de amigos de Allah justos y de eruditos que ponen en práctica su conocimiento, informan y dan las buenas todos por unanimidad, mostrando los efectos de aquello de lo que informan en el sentido de que el creyente obtendrá el billete que le hará ganar la felicidad eterna.

En resumidas cuentas: La juventud se irá definitivamente y desaparecerá inevitablemente; y si se empleó en la búsqueda de los placeres y la embriaguez del capricho y el engaño, ocasionará miles de pruebas, sufrimientos y calamidades dolorosas tanto en este mundo como en el otro. Y si deseáis comprender cómo jóvenes como éstos acabarán, en la mayoría de los casos, en hospitales, a causa de sus comportamientos alocados, sus excesos y su exposición a enfermedades mentales; o en prisiones y lugares indignos a causa de sus impulsos y seducciones; o en lugares de diversión y tabernas a causa de la estrechez de sus pechos por los sufrimientos y las perturbaciones espirituales y de la mente que les afligen. En efecto, si queréis aseguraros de estas consecuencias preguntad a los hospitales, las prisiones y los cementerios;

y escucharéis sin duda, de la lengua de la situación de los hospitales, los gemidos, quejidos y lamentos  provocados por enfermedades surgidas de los impulsos de la juventud y sus excesos; y escucharéis también gritos de angustia, voces de arrepentimiento y suspiros de lamento de las prisiones, emitidos por esos jóvenes  desgraciados que se dejaron llevar por su capricho y su seducción y encontraron la bofetada del correctivo por haberse salido de las órdenes de la ley revelada y sabréis también que por lo que más es atormentado el hombre en la tumba-ese mundo intermedio cuyas puertas no dejan de abrirse y cerrase debido a la cantidad de aquéllos que entran en él-no es sino por lo que adquirieron sus manos en cuanto a malos comportamientos en los años de su juventud, como está comprobado por los testimonios de la gente que accede a conocer lo que hay en las tumbas y el testimonio de toda la gente de la verdad y el conocimiento y su confirmación.

Y preguntad, si queréis, a los ancianos y enfermos que representan la mayoría del género humano y escucharéis que la mayor parte de ellos absolutamente dicen: ¡Ay de nosotros por el tiempo pasado! Hemos desperdiciado lo mejor de nuestra juventud en cosas banales, y aún más en cosas perjudiciales. Así pues, guardaos de repetir nuestra trayectoria y tened cuidado de hacer lo que hicimos nosotros. Eso es porque el que padece años de angustia y preocupación en este mundo, el tormento del mundo intermedio y el fuego del Infierno en la Otra Vida a causa de un disfrute que no dura más de cinco o diez años de la vida de la juventud con placeres prohibidos… No merece la compasión a pesar de que él está en la situación en la que más necesita de compasión y lamentación; porque aquel que se satisface con lo perjudicial y se deja llevar por ello voluntariamente, no merece compasión ni que se mire su estado con el ojo de la misericordia según la regla sabia: “El que está complacido con lo perjudicial no merece que se le mire”.

Que Allah nos proteja de la tentación de este tiempo seductor y nos libre de sus males. Amin.

Risale-i Nur Mizanlarından On Üçüncü Söz’ün İkinci Makamı’nın Hâşiyesidir

En Su nombre, sea glorificado

Risale-i Nur’daki hakiki teselliye mahpuslar çok muhtaçtırlar. Hususan gençlik darbesini yiyip taze ve şirin ömrünü hapiste geçirenlerin Nurlara ekmek kadar ihtiyaçları var.

Evet gençlik damarı, akıldan ziyade hissiyatı dinler. His ve heves ise kördür, âkıbeti görmez. Bir dirhem hazır lezzeti, ileride bir batman lezzete tercih eder. Bir dakika intikam lezzeti ile katleder, seksen bin saat hapis elemlerini çeker. Ve bir saat sefahet keyfiyle bir namus meselesinde, binler gün hem hapsin hem düşmanın endişesinden sıkıntılarla ömrünün saadeti mahvolur.

Bunlara kıyasen bîçare gençlerin çok vartaları var ki en tatlı hayatını, en acı ve acınacak bir hayata çeviriyorlar.

Ve bilhassa şimalde koca bir devlet, gençlik hevesatını elde ederek bu asrı fırtınalarıyla sarsıyor. Çünkü âkıbeti görmeyen kör hissiyatla hareket eden gençlere, ehl-i namusun güzel kızlarını ve karılarını ibahe eder. Belki hamamlarında erkek kadın beraber çıplak olarak girmelerine izin vermeleri cihetinde bu fuhşiyatı teşvik eder. Hem serseri ve fakir olanlara, zenginlerin mallarını helâl eder ki bütün beşer bu musibete karşı titriyor.

İşte bu asırda İslâm ve Türk gençleri, kahramanane davranıp iki cihetten hücum eden bu tehlikeye karşı Risale-i Nur’un Meyve ve Gençlik Rehberi gibi keskin kılınçlarıyla mukabele etmeleri elzemdir. Yoksa o bîçare genç, hem dünya istikbalini hem mesud hayatını hem âhiretteki saadetini ve hayat-ı bâkiyesini azaplara, elemlere çevirip mahveder ve sû-i istimal ve sefahetle hastahanelere ve hissiyatın taşkınlıklarıyla hapishanelere düşer. Eyvahlar, esefler ile ihtiyarlığında çok ağlayacak.

Eğer terbiye-i Kur’aniye ve Nur’un hakikatleriyle kendini muhafaza eylese tam bir kahraman genç ve mükemmel bir insan ve mesud bir Müslüman ve sair zîhayatlara, hayvanlara bir nevi sultan olur.

Evet bir genç, hapiste yirmi dört saat her günkü ömründen tek bir saatini beş farz namazına sarf etse ve ekser günahlardan hapis mani olduğu gibi o musibete sebebiyet veren hatadan dahi tövbe edip sair zararlı, elemli günahlardan çekilse hem hayatına hem istikbaline hem vatanına hem milletine hem akrabasına büyük bir faydası olması gibi o on, on beş senelik fâni gençlikle ebedî parlak bir gençliği kazanacağını başta Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan, bütün kütüb ve suhuf-u semaviye kat’î haber verip müjde ediyorlar.

Evet o şirin, güzel gençlik nimetine istikametle, taatle şükretse hem ziyadeleşir hem bâkileşir hem lezzetlenir. Yoksa hem belalı olur hem elemli, gamlı, kâbuslu olur, gider. Hem akrabasına hem vatanına hem milletine muzır bir serseri hükmüne geçirmeye sebebiyet verir.

Eğer mahpus, zulmen mahkûm olmuş ise farz namazını kılmak şartıyla her bir saati, bir gün ibadet olduğu gibi o hapis onun hakkında bir çilehane-i uzlet olup eski zamanda mağaralara girerek ibadet eden münzevi salihlerden sayılabilirler.

Eğer fakir ve ihtiyar ve hasta ve iman hakikatlerine müştak ise farzını yapmak ve tövbe etmek şartıyla her bir saatleri yirmişer saat ibadet olup hapis ona bir istirahathane ve merhametkârane ona bakan dostlar için bir muhabbethane, bir terbiyehane, bir dershane hükmüne geçer. O hapiste durmakla hariçteki müşevveş, her taraftaki günahların hücumuna maruz serbestiyetten daha ziyade hoşlanabilir. Hapisten tam terbiye alır. Çıktığı zaman bir kātil, bir müntakim olarak değil, belki tövbekâr, tecrübeli, terbiyeli, millete menfaatli bir adam çıkar.

Hattâ Denizli hapsindeki zatların az zamanda Nurlardan fevkalâde hüsn-ü ahlâk dersini alanlarını gören bazı alâkadar zatlar demişler ki: “Terbiye için on beş sene hapse atmaktan ise on beş hafta Risale-i Nur dersini alsalar daha ziyade onları ıslah eder.”

Madem ölüm ölmüyor ve ecel gizlidir, her vakit gelebilir. Ve madem kabir kapanmıyor, kafile kafile arkasında gelenler oraya girip kayboluyorlar. Ve madem ölüm, ehl-i iman hakkında idam-ı ebedîden terhis tezkeresine çevrildiği, hakikat-i Kur’aniye ile gösterilmiş ve ehl-i dalalet ve sefahet hakkında göz ile göründüğü gibi bir idam-ı ebedîdir; bütün mahbubatından ve mevcudattan bir firak-ı lâyezalîdir.

Elbette ve elbette hiç şüphe kalmaz ki en bahtiyar odur ki sabır içinde şükretmek ve hapis müddetinden tam istifade ederek Nurların dersini alarak istikamet dairesinde, imanına ve Kur’an’a hizmete çalışmaktır.

Ey zevk ve lezzete müptela insan! Ben yetmiş beş yaşımda binler tecrübelerle ve hüccetlerle ve hâdiselerle aynelyakîn bildim ki:

Hakiki zevk ve elemsiz lezzet ve kedersiz sevinç ve hayattaki saadet yalnız imandadır ve iman hakikatleri dairesinde bulunur. Yoksa dünyevî bir lezzette çok elemler var. Bir üzüm tanesini yedirir, on tokat vurur gibi hayatın lezzetini kaçırır.

Ey hapis musibetine düşen bîçareler! Madem dünyanız ağlıyor ve hayatınız acılaştı; çalışınız, âhiretiniz dahi ağlamasın ve hayat-ı bâkiyeniz gülsün, tatlılaşsın, hapisten istifade ediniz. Nasıl bazen ağır şerait altında düşman karşısında bir saat nöbet, bir sene ibadet hükmüne geçebilir. Öyle de sizin bu ağır şerait altında her bir saat ibadet zahmeti, çok saatler olup o zahmetleri rahmetlere çevirir.

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ

اَلسَّلَامُ عَلَي۟كُم۟ وَ رَح۟مَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ

Aziz, sıddık kardeşlerim!

Hapis musibetine düşenlere ve onlara merhametkârane, sadakatle hariçten gelen erzaklarına nezaret ve yardım edenlere kuvvetli bir teselliyi üç noktada beyan edeceğim.

Birinci Nokta: Hapiste geçen ömür günleri, her bir gün on gün kadar bir ibadet kazandırabilir ve fâni saatleri, meyveleri cihetiyle manen bâki saatlere çevirebilir ve beş on sene ceza ile milyonlar sene haps-i ebedîden kurtulmaya vesile olabilir.

İşte ehl-i iman için bu pek büyük ve çok kıymettar kazanç şartı, farz namazını kılmak ve hapse sebebiyet veren günahlardan tövbe etmek ve sabır içinde şükretmektir. Zaten hapis çok günahlara manidir, meydan vermiyor.

İkinci Nokta: Zeval-i lezzet elem olduğu gibi zeval-i elem dahi lezzettir. Evet, herkes geçmiş lezzetli, safalı günlerini düşünse teessüf ve tahassür elem-i manevîsini hissedip “Eyvah!” der. Ve geçmiş musibetli, elemli günlerini tahattur etse zevalinden bir manevî lezzet hisseder ki: “Elhamdülillah şükür, o bela sevabını bıraktı, gitti.” der. Ferah ile teneffüs eder. Demek bir saat muvakkat elem, ruhta bir manevî lezzet bırakır ve lezzetli saat, bilakis elem bırakır.

Madem hakikat budur ve madem geçmiş musibet saatleri, elemleri ile beraber ma’dum ve yok olmuş ve gelecek bela günleri, şimdi ma’dum ve yoktur ve yoktan elem yok ve ma’dumdan elem gelmez. Mesela, birkaç gün sonra aç ve susuz olmak ihtimalinden, bugün o niyetle mütemadiyen ekmek yese ve su içse ne derece divaneliktir.

Aynen öyle de geçmiş ve gelecek elemli saatleri –ki hiç ve ma’dum ve yok olmuşlar– şimdi düşünüp sabırsızlık göstermek ve kusurlu nefsini bırakıp Allah’tan şekva etmek gibi “Of, of!” etmek divaneliktir. Eğer sağa sola yani geçmiş ve geleceklere sabır kuvvetini dağıtmazsa ve hazır saate ve güne karşı tutsa tam kâfi gelir. Sıkıntı ondan bire iner.

Hattâ şekva olmasın, ben bu üçüncü Medrese-i Yusufiyede, birkaç gün zarfında, hiç ömrümde görmediğim maddî ve manevî sıkıntılı, hastalıklı musibetimde, hususan Nur’un hizmetinden mahrumiyetimden gelen meyusiyet ve kalbî ve ruhî sıkıntılar beni ezdiği sırada, inayet-i İlahiye bu mezkûr hakikati gösterdi. Ben de sıkıntılı hastalığımdan ve hapsimden razı oldum. Çünkü benim gibi kabir kapısında bir bîçareye, gafletle geçebilir bir saatini, on adet ibadet saatleri yapmak büyük kârdır diye şükreyledim.

Üçüncü Nokta: Mahpuslara şefkatkârane hizmetle yardım etmek ve muhtaç oldukları rızıklarını ellerine vermek ve manevî yaralarına tesellilerle merhem sürmekte, az bir amel ile büyük bir kazanç var ve dışarıdan gelen yemeklerini onlara vermek, aynı o yemek kadar o gardiyan ve gardiyan ile beraber dâhilde ve hariçte çalışanların –bir sadaka hükmünde– defter-i hasenatına yazılır. Hususan musibetzede, ihtiyar veya hasta veya fakir veya garib olsa o sadaka-i maneviyenin sevabı çok ziyadeleşir.

İşte bu kıymetli kazancın şartı, farz namazını kılmaktır. Tâ ki o hizmeti, lillah için olsun. Hem bir şartı da sadakat ve şefkat ve sevinç ile ve minnet etmemek tarzda yardımlarına koşmaktır.

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَي۟كُم۟ وَ رَح۟مَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ اَبَدًا دَائِمًا

Ey hapis arkadaşlarım ve din kardeşlerim!

Size hem dünya azabından hem âhiret azabından kurtaracak bir hakikati beyan etmek, kalbime ihtar edildi. O da şudur:

Mesela, birisi birinin kardeşini veya bir akrabasını öldürmüş. Bir dakika intikam lezzetiyle bir katl, milyonlar dakika hem kalbî sıkıntı hem hapis azabını çektirir ve maktûlün akrabası dahi intikam endişesiyle ve karşısında düşmanını düşünmesiyle hayatının lezzetini ve ömrünün zevkini kaçırır. Hem korku hem hiddet azabını çekiyor. Bunun tek bir çaresi var. O da Kur’an’ın emrettiği ve hak ve hakikat ve maslahat ve insaniyet ve İslâmiyet iktiza ve teşvik ettikleri olan, barışmak ve musalaha etmektir.

Evet, hakikat ve maslahat sulhtur. Çünkü ecel birdir, değişmez. O maktûl, herhalde ecel geldiğinden daha ziyade kalmayacaktı. O kātil ise o kaza-i İlahiyeye vasıta olmuş. Eğer barışmak olmazsa iki taraf da daima korku ve intikam azabını çekerler. Onun içindir ki “Üç günden fazla bir mü’min diğer bir mü’mine küsmemek” İslâmiyet emrediyor. Eğer o katl, bir adâvetten ve bir kinli garazdan gelmemişse ve bir münafık o fitneye vesile olmuş ise çabuk barışmak elzemdir. Yoksa o cüz’î musibet büyük olur, devam eder. Eğer barışsalar ve öldüren tövbe etse ve maktûle her vakit dua etse o halde her iki taraf çok kazanırlar ve kardeş gibi olurlar. Bir gitmiş kardeşe bedel, birkaç dindar kardeşleri kazanır. Kaza ve kader-i İlahîye teslim olup düşmanını affeder.

Ve bilhassa madem Risale-i Nur dersini dinlemişler, elbette mabeynlerinde bulunan bütün küsmekleri bırakmaya hem maslahat ve istirahat-i şahsiye ve umumiye hem Nur dairesindeki uhuvvet iktiza ediyor.

Nasıl ki Denizli hapsinde birbirine düşman bütün mahpuslar, Nurlar dersiyle birbirlerine kardeş oldular ve bizim beraetimize bir sebep olup hattâ dinsizlere, serserilere de o mahpuslar hakkında “Mâşâallah, bârekellah” dedirttiler ve o mahpuslar tam teneffüs ettiler. Ben burada gördüm ki bir tek adamın yüzünden yüz adam sıkıntı çekip beraber teneffüse çıkmıyorlar. Onlara zulüm olur. Mert ve vicdanlı bir mü’min, küçük ve cüz’î bir hata veya menfaatle, yüzer zararı ehl-i imana vermez. Eğer hata etse verse çabuk tövbe etmek lâzımdır.

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

Aziz yeni kardeşlerim ve eski mahpuslar!

Benim kat’î kanaatim gelmiş ki buraya girmemizin inayet-i İlahiye cihetinde bir ehemmiyetli sebebi sizsiniz. Yani, Nurlar tesellileriyle ve imanın hakikatleriyle sizi bu hapis musibetinin sıkıntılarından ve dünyevî çok zararlarından ve boşu boşuna gam ve hüzün ile giden hayatınızı faydasızlıktan, bâd-i heva zayi olmasından ve dünyanızın ağlaması gibi âhiretinizi ağlamaktan kurtarıp tam bir teselli size vermektir.

Madem hakikat budur. Elbette siz dahi Denizli mahpusları ve Nur talebeleri gibi birbirinize kardeş olmanız lâzımdır. Görüyorsunuz ki bir bıçak içinize girmemek ve birbirinize tecavüz etmemek için dışarıdan gelen bütün eşyanız ve yemek ve ekmeğinizi ve çorbanızı karıştırıyorlar. Size sadakatle hizmet eden gardiyanlar çok zahmet çekiyorlar. Hem siz, beraber teneffüse çıkmıyorsunuz. Güya canavar ve vahşi gibi birbirinize saldıracaksınız.

İşte şimdi sizin gibi fıtrî kahramanlık damarını taşıyan yeni arkadaşlar, bu zamanda manevî büyük bir kahramanlık ile heyete deyiniz ki: “Değil elimize bıçak, belki mavzer ve rovelver de verilse hem emir de verilse biz bu bîçare ve bizim gibi musibetzede arkadaşlarımıza dokunmayacağız. Eskiden yüz düşmanlık ve adâvetimiz dahi olsa da onları helâl edip hatırlarını kırmamaya çalışacağımıza, Kur’an’ın ve imanın ve uhuvvet-i İslâmiyenin ve maslahatımızın emriyle ve irşadıyla karar verdik.” diyerek bu hapsi bir mübarek dershaneye çeviriniz.

Leyle-i Kadirde İhtar Edilen Bir Mesele-i Mühimme

On Üçüncü Söz’ün İkinci Makamı’nın Zeyli

Leyle-i Kadirde kalbe gelen pek geniş ve uzun bir hakikate, pek kısaca bir işaret edeceğiz. Şöyle ki:

Nev-i beşer, bu son Harb-i Umumî’nin eşedd-i zulüm ve eşedd-i istibdadı ile ve merhametsiz tahribatı ile ve bir tek düşmanın yüzünden yüzer masumu perişan etmesiyle ve mağlupların dehşetli meyusiyetleriyle ve galiblerin dehşetli telaş ve hâkimiyetlerini muhafaza ve büyük tahribatlarını tamir edememelerinden gelen dehşetli vicdan azaplarıyla ve dünya hayatının bütün bütün fâni ve muvakkat olması ve medeniyet fanteziyelerinin aldatıcı ve uyutucu olduğu umuma görünmesiyle ve fıtrat-ı beşeriyedeki yüksek istidadatın ve mahiyet-i insaniyesinin umumî bir surette dehşetli yaralanmasıyla ve gaflet ve dalaletin, sert ve sağır olan tabiatın, Kur’an’ın elmas kılıncı altında parçalanmasıyla ve gaflet ve dalaletin en boğucu, aldatıcı en geniş perdesi olan siyaset-i rûy-i zeminin pek çirkin, pek gaddarane hakiki sureti görünmesiyle elbette ve elbette hiç şüphe yok ki:

Şimal’de, Garp’ta, Amerika’da emareleri göründüğüne binaen nev-i beşerin maşuk-u mecazîsi olan hayat-ı dünyeviye, böyle çirkin ve geçici olmasından fıtrat-ı beşerin hakiki sevdiği, aradığı hayat-ı bâkiyeyi bütün kuvvetiyle arayacak.

Ve elbette hiç şüphe yok ki:

Bin üç yüz altmış senede, her asırda üç yüz elli milyon şakirdi bulunan ve her hükmüne ve davasına milyonlar ehl-i hakikat tasdik ile imza basan ve her dakikada milyonlar hâfızların kalbinde kudsiyet ile bulunup lisanlarıyla beşere ders veren ve hiçbir kitapta emsali bulunmayan bir tarzda, beşer için hayat-ı bâkiyeyi ve saadet-i ebediyeyi müjde veren ve bütün beşerin yaralarını tedavi eden Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın şiddetli, kuvvetli ve tekrarlı binler âyâtıyla, belki sarîhan ve işareten on binler defa dava edip haber veren ve sarsılmaz kat’î delillerle şüphe getirmez hadsiz hüccetleriyle hayat-ı bâkiyeyi kat’iyetle müjde ve saadet-i ebediyeyi ders vermesi, elbette nev-i beşer bütün bütün aklını kaybetmezse, maddî veya manevî bir kıyamet başlarına kopmazsa; İsveç, Norveç, Finlandiya ve İngiltere’nin Kur’an’ı kabul etmeye çalışan meşhur hatipleri ve Amerika’nın din-i hakkı arayan ehemmiyetli cemiyeti gibi rûy-i zeminin geniş kıtaları ve büyük hükûmetleri Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ı arayacaklar ve hakikatlerini anladıktan sonra bütün ruh u canlarıyla sarılacaklar.

Çünkü bu hakikat noktasında kat’iyen Kur’an’ın misli yoktur ve olamaz ve hiçbir şey bu mu’cize-i ekberin yerini tutamaz.

Sâniyen: Madem Risale-i Nur, bu mu’cize-i kübranın elinde bir elmas kılınç hükmünde hizmetini göstermiş ve muannid düşmanlarını teslime mecbur etmiş. Hem kalbi hem ruhu hem hissiyatı tam tenvir edecek ve ilaçlarını verecek bir tarzda hazine-i Kur’aniyenin dellâllığını yapan ve ondan başka me’hazi ve mercii olmayan ve bir mu’cize-i maneviyesi bulunan Risale-i Nur, o vazifeyi tam yapıyor ve aleyhindeki dehşetli propagandalara ve gayet muannid zındıklara tam galebe çalmış ve dalaletin en sert kuvvetli kalesi olan tabiatı, Tabiat Risalesi’yle parça parça etmiş ve gafletin en kalın ve boğucu ve geniş daire-i âfakında ve fennin en geniş perdelerinde Asâ-yı Musa’daki Meyve’nin Altıncı Meselesi ve Birinci, İkinci, Üçüncü, Sekizinci Hüccetleriyle gayet parlak bir tarzda gafleti dağıtıp nur-u tevhidi göstermiş.

Meyve Risalesi’nden Altıncı Mesele

Risale-i Nur’un çok yerlerinde izahı ve kat’î hadsiz hüccetleri bulunan iman-ı billah rüknünün binler küllî bürhanlarından bir tek bürhana kısaca bir işarettir.

Kastamonu’da lise talebelerinden bir kısmı yanıma geldiler. “Bize Hâlık’ımızı tanıttır, muallimlerimiz Allah’tan bahsetmiyorlar.” dediler.

Ben dedim: Sizin okuduğunuz fenlerden her fen, kendi lisan-ı mahsusuyla mütemadiyen Allah’tan bahsedip Hâlık’ı tanıttırıyorlar. Muallimleri değil, onları dinleyiniz.

Mesela, nasıl ki mükemmel bir eczahane ki her kavanozunda hârika ve hassas mizanlarla alınmış hayattar macunlar ve tiryaklar var. Şüphesiz gayet maharetli ve kimyager ve hakîm bir eczacıyı gösterir.

Öyle de küre-i arz eczahanesinde bulunan dört yüz bin çeşit nebatat ve hayvanat kavanozlarındaki zîhayat macunlar ve tiryaklar cihetiyle, bu çarşıdaki eczahaneden ne derece ziyade mükemmel ve büyük olması nisbetinde, okuduğunuz fenn-i tıp mikyasıyla küre-i arz eczahane-i kübrasının eczacısı olan Hakîm-i Zülcelal’i hattâ kör gözlere de gösterir, tanıttırır.

Hem mesela, nasıl bir hârika fabrika ki binler çeşit çeşit kumaşları basit bir maddeden dokuyor. Şeksiz, bir fabrikatörü ve maharetli bir makinisti tanıttırır.

Öyle de küre-i arz denilen yüz binler başlı, her başında yüz binler mükemmel fabrika bulunan bu seyyar makine-i Rabbaniye, ne derece bu insan fabrikasından büyükse, mükemmelse o derecede okuduğunuz fenn-i makine mikyasıyla küre-i arzın ustasını ve sahibini bildirir ve tanıttırır.

Hem mesela, nasıl ki gayet mükemmel bin bir çeşit erzak etrafından celbedip içinde muntazaman istif ve ihzar edilmiş depo ve iaşe ambarı ve dükkân; şeksiz, bir fevkalâde iaşe ve erzak mâlikini ve sahibini ve memurunu bildirir.

Öyle de bir senede yirmi dört bin senelik bir dairede muntazaman seyahat eden ve yüz binler ve ayrı ayrı erzak isteyen taifeleri içine alan ve seyahatiyle mevsimlere uğrayıp baharı bir büyük vagon gibi binler ayrı ayrı taamlarla doldurarak kışta erzakı tükenen bîçare zîhayatlara getiren ve küre-i arz denilen bu Rahmanî iaşe ambarı ve bir sefine-i Sübhaniye ve bin bir çeşit cihazatı ve malları ve konserve paketleri taşıyan bu depo ve dükkân-ı Rabbanî, ne derece o fabrikadan büyük ve mükemmel ise okuduğunuz ve okuyacağınız fenn-i iaşe mikyasıyla o kat’iyette ve o derecede küre-i arz deposunun sahibini, mutasarrıfını, müdebbirini bildirir, tanıttırır, sevdirir.

Hem nasıl ki dört yüz bin millet içinde bulunan ve her milletin istediği erzakı ayrı ve istimal ettiği silahı ayrı ve giydiği elbisesi ayrı ve talimatı ayrı ve terhisatı ayrı olan bir ordunun mu’cizekâr bir kumandanı, tek başıyla bütün o ayrı ayrı milletlerin ayrı ayrı erzaklarını ve çeşit çeşit eslihalarını ve elbiselerini ve cihazatlarını, hiçbirini unutmayarak ve şaşırmayarak verdiği o acib ordu ve ordugâh, şüphesiz bedahetle o hârika kumandanı gösterir, takdirkârane sevdirir.

Aynen öyle de zemin yüzünün ordugâhında ve her baharda yeniden silah altına alınmış bir yeni ordu-yu Sübhanîde, nebatat ve hayvanat milletlerinden dört yüz bin nev’in çeşit çeşit elbise, erzak, esliha, talim, terhisleri gayet mükemmel ve muntazam ve hiçbirini unutmayarak ve şaşırmayarak bir tek kumandan-ı a’zam tarafından verilen küre-i arzın bahar ordugâhı, ne derece mezkûr insan ordu ve ordugâhından büyük ve mükemmel ise sizin okuyacağınız fenn-i askerî mikyasıyla dikkatli ve aklı başında olanlara o derece küre-i arzın hâkimini ve Rabb’ini ve müdebbirini ve Kumandan-ı Akdes’ini hayretler ve takdislerle bildirir ve tahmid ve tesbihle sevdirir.

Hem nasıl ki bir hârika şehirde milyonlar elektrik lambaları hareket ederek her yeri gezerler, yanmak maddeleri tükenmiyor bir tarzdaki elektrik lambaları ve fabrikası; şeksiz, bedahetle elektriği idare eden ve seyyar lambaları yapan ve fabrikayı kuran ve iştial maddelerini getiren bir mu’cizekâr ustayı ve fevkalâde kudretli bir elektrikçiyi hayretler ve tebriklerle tanıttırır, yaşasınlar ile sevdirir.

Aynen öyle de bu âlem şehrinde dünya sarayının damındaki yıldız lambaları, bir kısmı –kozmoğrafyanın dediğine bakılsa– küre-i arzdan bin defa büyük ve top güllesinden yetmiş defa süratli hareket ettikleri halde intizamını bozmuyor, birbirine çarpmıyor, sönmüyor, yanmak maddeleri tükenmiyor.

Okuduğunuz kozmoğrafyanın dediğine göre, küre-i arzdan bir milyon defadan ziyade büyük ve bir milyon seneden ziyade yaşayan ve bir misafirhane-i Rahmaniyede bir lamba ve soba olan güneşimizin yanmasının devamı için her gün, küre-i arzın denizleri kadar gaz yağı ve dağları kadar kömür veya bin arz kadar odun yığınları lâzımdır ki sönmesin.

Ve onu ve onun gibi ulvi yıldızları gaz yağsız, odunsuz, kömürsüz yandıran ve söndürmeyen ve beraber çabuk gezdiren ve birbirine çarptırmayan bir nihayetsiz kudreti ve saltanatı, ışık parmaklarıyla gösteren bu kâinat şehr-i muhteşemindeki dünya sarayının elektrik lambaları ve idareleri ne derece o misalden daha büyük daha mükemmeldir. O derecede sizin okuduğunuz veya okuyacağınız fenn-i elektrik mikyasıyla bu meşher-i a’zam-ı kâinatın sultanını, münevvirini, müdebbirini, sâni’ini, o nurani yıldızları şahit göstererek tanıttırır. Tesbihatla, takdisatla sevdirir, perestiş ettirir.

Hem mesela, nasıl ki bir kitap bulunsa ki bir satırında bir kitap ince yazılmış ve her bir kelimesinde ince kalemle bir sure-i Kur’aniye yazılmış, gayet manidar ve bütün meseleleri birbirini teyid eder ve kâtibini ve müellifini fevkalâde maharetli ve iktidarlı gösteren bir acib mecmua; şeksiz, gündüz gibi kâtip ve musannifini kemalâtıyla, hünerleriyle bildirir, tanıttırır. “Mâşâallah, bârekellah” cümleleriyle takdir ettirir.

Aynen öyle de bu kâinat kitab-ı kebiri ki bir tek sahifesi olan zemin yüzünde ve bir tek forması olan baharda, üç yüz bin ayrı ayrı kitaplar hükmündeki üç yüz bin nebatî ve hayvanî taifeleri beraber, birbiri içinde, yanlışsız, hatasız, karıştırmayarak, şaşırmayarak; mükemmel, muntazam ve bazen ağaç gibi bir kelimede bir kasideyi ve çekirdek gibi bir noktada bir kitabın tamam fihristesini yazan bir kalem işlediğini gözümüzle gördüğümüz bu nihayetsiz manidar ve her kelimesinde çok hikmetler bulunan şu mecmua-i kâinat ve bu mücessem Kur’an-ı Ekber-i Âlem, mezkûr misaldeki kitaptan ne derece büyük ve mükemmel ve manidar ise o derecede sizin okuduğunuz fenn-i hikmetü’l-eşya ve mektepte bilfiil mübaşeret ettiğiniz fenn-i kıraat ve fenn-i kitabet, geniş mikyaslarıyla ve dürbün gözleriyle bu kitab-ı kâinatın nakkaşını, kâtibini hadsiz kemalâtıyla tanıttırır. “Allahu ekber” cümlesiyle bildirir, “Sübhanallah” takdisiyle tarif eder, “Elhamdülillah” senalarıyla sevdirir.

İşte bu fenlere kıyasen, yüzer fünundan her bir fen, geniş mikyasıyla ve hususi âyinesiyle ve dürbünlü gözüyle ve ibretli nazarlarıyla bu kâinatın Hâlık-ı Zülcelal’ini esmasıyla bildirir; sıfâtını, kemalâtını tanıttırır.

İşte bu muhteşem ve parlak bir bürhan-ı vahdaniyet olan mezkûr hücceti ders vermek içindir ki Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan çok tekrar ile en ziyade رَبُّ السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضِ ۝ خَلَقَ السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضَ âyetleriyle Hâlık’ımızı bize tanıttırıyor, diye o mektepli gençlere dedim. Onlar dahi tamamıyla kabul edip tasdik ederek: “Hadsiz şükür olsun Rabb’imize ki tam kudsî ve ayn-ı hakikat bir ders aldık. Allah senden razı olsun.” dediler. Ben de dedim:

“İnsan, binler çeşit elemler ile müteellim ve binler nevi lezzetler ile mütelezziz olacak bir zîhayat makine ve gayet derece acziyle beraber hadsiz maddî, manevî düşmanları ve nihayetsiz fakrıyla beraber hadsiz zâhirî ve bâtınî ihtiyaçları bulunan ve mütemadiyen zeval ve firak tokatlarını yiyen bir bîçare mahluk iken, birden iman ve ubudiyetle böyle bir Padişah-ı Zülcelal’e intisap edip bütün düşmanlarına karşı bir nokta-i istinad ve bütün hâcatına medar bir nokta-i istimdad bularak herkes mensup olduğu efendisinin şerefiyle, makamıyla iftihar ettiği gibi; o da böyle nihayetsiz Kadîr ve Rahîm bir Padişah’a iman ile intisap etse ve ubudiyetle hizmetine girse ve ecelin idam ilanını kendi hakkında terhis tezkeresine çevirse ne kadar memnun ve minnettar ve ne kadar müteşekkirane iftihar edebilir, kıyas ediniz.”

O mektepli gençlere dediğim gibi musibetzede mahpuslara da tekrar ile derim: Onu tanıyan ve itaat eden zindanda dahi olsa bahtiyardır. Onu unutan saraylarda da olsa zindandadır, bedbahttır. Hattâ bir bahtiyar mazlum, idam olunurken bedbaht zalimlere demiş: “Ben idam olmuyorum. Belki terhis ile saadete gidiyorum. Fakat ben de sizi idam-ı ebedî ile mahkûm gördüğümden sizden tam intikamımı alıyorum.” لَٓا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ diyerek sürur ile teslim-i ruh eder.

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

Hüve Nüktesi

بِاس۟مِهٖ سُب۟حَانَهُ وَ اِن۟ مِن۟ شَى۟ءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَم۟دِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَي۟كُم۟ وَ رَح۟مَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ اَبَدًا دَائِمًا

Çok aziz ve sıddık kardeşlerim!

Kardeşlerim, لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ ve قُل۟ هُوَ اللّٰهُ daki هُوَ lafzında, yalnız maddî cihette bir seyahat-i hayaliye-i fikriyede hava sahifesinin mütalaasıyla âni bir surette görünen bir zarif nükte-i tevhidde, meslek-i imaniyenin hadsiz derece kolay ve vücub derecesinde suhuletli bulunmasını ve şirk ve dalaletin mesleğinde hadsiz derecede müşkülatlı, mümteni binler muhal bulunduğunu müşahede ettim. Gayet kısa bir işaretle o geniş ve uzun nükteyi beyan edeceğim.

Evet, nasıl ki bir avuç toprak, yüzer çiçeklere nöbetle saksılık eden kabında eğer tabiata, esbaba havale edilse lâzım gelir ki ya o kapta küçük mikyasta yüzer, belki çiçekler adedince manevî makineler, fabrikalar bulunsun veyahut o parçacık topraktaki her bir zerre, bütün o ayrı ayrı çiçekleri, muhtelif hâsiyetleriyle ve hayattar cihazatıyla yapmalarını bilsin; âdeta bir ilah gibi hadsiz ilmi ve nihayetsiz iktidarı bulunsun.

Aynen öyle de emir ve iradenin bir arşı olan havanın, rüzgârın her bir parçası ve bir nefes ve tırnak kadar olan هُوَ lafzındaki havada; küçücük mikyasta, bütün dünyada mevcud telefonların, telgrafların, radyoların ve hadsiz ve muhtelif konuşmaların merkezleri, santralları, âhize ve nâkileleri bulunsun ve o hadsiz işleri beraber ve bir anda yapabilsin. Veyahut o هُوَ deki havanın belki unsur-u havanın her bir parçasının her bir zerresi, bütün telefoncular ve ayrı ayrı umum telgrafçılar ve radyo ile konuşanlar kadar manevî şahsiyetleri ve kabiliyetleri bulunsun ve onların umum dillerini bilsin ve aynı zamanda başka zerrelere de bildirsin, neşretsin. Çünkü bilfiil o vaziyet kısmen görünüyor ve havanın bütün eczasında o kabiliyet var.

İşte ehl-i küfrün ve tabiiyyun ve maddiyyunların mesleklerinde değil bir muhal, belki zerreler adedince muhaller ve imtinalar ve müşkülatlar aşikâre görünüyor.

Eğer Sâni’-i Zülcelal’e verilse hava bütün zerratıyla onun emirber neferi olur. Bir tek zerrenin muntazam bir tek vazifesi kadar kolayca, hadsiz küllî vazifelerini Hâlık’ının izniyle ve kuvvetiyle ve Hâlık’a intisap ve istinad ile ve Sâni’inin cilve-i kudreti ile bir anda şimşek süratinde ve هُوَ telaffuzu ve havanın temevvücü suhuletinde yapılır. Yani, kalem-i kudretin hadsiz ve hârika ve muntazam yazılarına bir sahife olur ve zerreleri, o kalemin uçları ve zerrelerin vazifeleri dahi kalem-i kaderin noktaları bulunur. Bir tek zerrenin hareketi derecesinde kolay çalışır.

İşte ben لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ ve قُل۟ هُوَ اللّٰهُ daki hareket-i fikriye ile seyahatimde hava âlemini temaşa ve o unsurun sahifesini mütalaa ederken bu mücmel hakikati, tam vâzıh ve mufassal aynelyakîn müşahede ettim. Ve هُوَ nin lafzında, havasında böyle parlak bir bürhan ve bir lem’a-yı vâhidiyet bulunduğu gibi manasında ve işaretinde gayet nurani bir cilve-i ehadiyet ve çok kuvvetli bir hüccet-i tevhid ve هُوَ zamirinin mutlak ve mübhem işareti hangi zata bakıyor işaretine bir karine-i taayyün o hüccette bulunması içindir ki hem Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan hem ehl-i zikir makam-ı tevhidde bu kudsî kelimeyi çok tekrar ederler diye ilmelyakîn ile bildim.

Evet mesela, bir nokta beyaz kâğıtta, iki üç nokta konulsa karıştığı ve bir adam, muhtelif çok vazifeleri beraber yapmasıyla şaşıracağı ve bir küçük zîhayata, çok yükler yüklenmesiyle altında ezildiği ve bir lisan ve bir kulak, aynı anda müteaddid kelimelerin beraber çıkması ve girmesi intizamını bozup karışacağı halde; aynelyakîn gördüm ki:

هُوَ nin anahtarı ile ve pusulasıyla fikren seyahat ettiğim hava unsurunda, her bir parçası hattâ her bir zerresi içine muhtelif binler noktalar, harfler, kelimeler konulduğu veya konulabileceği halde, karışmadığını ve intizamını bozmadığını hem ayrı ayrı pek çok vazifeler yaptığı halde, hiç şaşırmadan yapıldığını ve o parçaya ve zerreye pek çok ağır yükler yüklendiği halde hiç zaaf göstermeyerek, geri kalmayarak intizam ile taşıdığını hem binler ayrı ayrı kelime, ayrı ayrı tarzda, manada o küçücük kulak ve lisanlara kemal-i intizamla gelip çıkıp, hiç karışmayarak bozulmayarak o küçücük kulaklara girip, o gayet incecik lisanlardan çıktığı ve o her zerre ve her parçacık, bu acib vazifeleri görmekle beraber kemal-i serbestiyet ile cezbedarane hal dili ile ve mezkûr hakikatin şehadeti ve lisanıyla لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ ve قُل۟ هُوَ اللّٰهُ اَحَدٌ deyip gezer ve fırtınaların ve şimşek ve berk ve gök gürültüsü gibi havayı çarpıştırıcı dalgalar içerisinde intizamını ve vazifelerini hiç bozmuyor ve şaşırmıyor ve bir iş diğer bir işe mani olmuyor. Ben aynelyakîn müşahede ettim.

Demek, ya her bir zerre ve her bir parça havada nihayetsiz bir hikmet ve nihayetsiz bir ilmi, iradesi ve nihayetsiz bir kuvveti, kudreti ve bütün zerrata hâkim-i mutlak bir hâssaları bulunmak lâzımdır ki bu işlere medar olabilsin. Bu ise zerreler adedince muhal ve bâtıldır. Hiçbir şeytan dahi bunu hatıra getiremez.

Öyle ise bu sahife-i havanın hakkalyakîn, aynelyakîn, ilmelyakîn derecesinde bedahetle Zat-ı Zülcelal’in hadsiz gayr-ı mütenahî ilmi ve hikmetle çalıştırdığı kalem-i kudret ve kaderin mütebeddil sahifesi ve bir levh-i mahfuzun âlem-i tagayyürde ve mütebeddil şuunatında bir “levh-i mahv ispat” namında yazar bozar tahtası hükmündedir.

İşte hava unsurunun yalnız nakl-i asvat vazifesinde mezkûr cilve-i vahdaniyeti ve mezkûr acayibi gösterdiği ve dalaletin hadsiz muhaliyetini izhar ettiği gibi unsur-u havaînin sair ehemmiyetli vazifelerinden biri de elektrik, cazibe, dâfia, ziya gibi sair letaifin naklinde şaşırmadan muntazaman, asvat naklindeki vazifeyi gördüğü aynı zamanda, bu vazifeleri dahi gördüğü aynı zamanında, bütün nebatat ve hayvanata teneffüs ve telkîh gibi hayata lüzumu bulunan levazımatı kemal-i intizam ile yetiştiriyor. Emir ve irade-i İlahiyenin bir arşı olduğunu kat’î bir surette ispat ediyor.

Ve serseri tesadüf ve kör kuvvet ve sağır tabiat ve karışık, hedefsiz esbab ve âciz, camid, cahil maddeler bu sahife-i havaiyenin kitabetine ve vazifelerine karışması hiçbir cihetle ihtimal ve imkânı bulunmadığını aynelyakîn derecesinde ispat ettiğini kat’î kanaat getirdim. Ve her bir zerre ve her bir parça lisan-ı hal ile لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ ve قُل۟ هُوَ اللّٰهُ اَحَدٌ dediklerini bildim. Ve bu هُوَ anahtarı ile havanın maddî cihetindeki bu acayibi gördüğüm gibi hava unsuru da bir هُوَ olarak âlem-i misal ve âlem-i manaya bir anahtar oldu.

Mütebâkisi şimdilik yazdırılmadı.

Umuma binler selâm…

---

On İkinci Söz ⇐ | Sözler | ⇒ On Dördüncü Söz

---