El UNDÉCIMO DESTELLO

El UNDÉCIMO DESTELLO

La escalera de la Sunna y el antídoto de la enfermedad de la innovación

En el nombre de Allah, el Misericordioso, el Compasivo

{Os ha venido un mensajero de vosotros mismos, es penoso para él lo que os aflige, está empeñado en vosotros, con los creyentes es clemente, compasivo.} (Sura de la Retractación, 128)

La primera estación de esta aleya es el mensaje del camino de la Sunna y la segunda estación de ella es la escalera de la Sunna.

{Y si dan la espalda, di: Allah me basta, no hay dios sino Él, en Él me confío y Él es el Señor del Trono Inmenso} (Sura de la Retractación, 129) {Di: Si amáis a Allah, seguidme. Allah os amará…} (Sura de la Familia de ‘Imrán, 31)

Vamos a explicar resumidamente once puntos de cien de estas dos sublimes aleyas.

El primer punto:

El Mensajero más noble, que Allah le dé Su gracia y paz, dijo:

“Quien se aferre a mi sunna en el momento de corrupción de mi umma, tendrá la recompensa de cien mártires”.

Es decir: Quien se aferre a mi sunna en el momento de deterioro de mi umma, puede que obtenga la recompensa y el pago de cien mártires.

En efecto: Seguir la sunna sublime es valioso al máximo absolutamente, y es de aún más valor especialmente en el tiempo de predominio de la innovación, y especialmente en el tiempo de la corrupción de la umma. Pues en verdad la observancia de una cortesía pequeña de entre las cortesías de la sunna sublime hace sentir un temor de Allah muy grande y una fe muy fuerte. Porque seguir la sunna sublime recuerda al mismísimo Mensajero más noble, al que Allah le dé Su gracia y paz, y esa evocación que surge de ese seguimiento se convierte en la evocación de la presencia divina y en el instante en el que se observa la sunna sublime,

incluso en el más pequeño comportamiento, incluso en los modales de la comida, la bebida y el sueño, ese comportamiento habitual y esa acción natural se convierte en un acto de adoración que tiene una recompensa y una acción de la ley revelada, porque con ese movimiento habitual piensa en seguir al Mensajero más noble, al que Allah le dé Su gracia y paz, y concibe que es una de las cortesías de la ley revelada y pasa por su mente que él, que Allah le dé Su gracia y paz, es el portador de la ley revelada y su corazón se dirige, por ese pensamiento, a Allah, sea ensalzado, el Legislador Verdadero, y obtiene así un tipo de presencia y adoración.

Y es en base a este secreto que quien convierte en costumbre suya seguir la sublime sunna, transforma sus costumbres en actos de adoración y es posible que haga toda su vida fructífera y recompensada.

El punto segundo:

El imam venerable Aḥmad al-Faruqí*(*) dijo: Cuando atravesaba los grados en el recorrido espiritual vi a los amigos de Allah que habían adoptado seguir la sublime sunna como fundamento del camino, con un rango más brillante, de mayor magnificencia, más sutil y salvo que los otros, incluso los amigos de Allah comunes de ese rango aparecían con mayor magnificencia que los amigos de Allah de la élite de los demás rangos. Así es: Dice la verdad el imam venerable, renovador del segundo milenio (de la Hégira),

pues ciertamente quien adopta la sunna sublime como fundamento es lugar de manifestación de la estación del que es amado por Allah bajo la sombra del amado de Allah, al que Allah le dé Su gracia y paz.

El punto tercero:

Este pobre Sa’id se estaba esforzando en salir del estado de Sa’id el viejo. En ese momento mi intelecto y mi corazón se tambaleaban entre las verdades dentro de una tormenta espiritual terrible derivada de la pérdida de un guía y la propia vanidad del ego y oscilaban entre caída y subida, desde las Pléyades hasta el suelo a veces, y desde el suelo hasta las Pléyades otras veces.

Y en ese tiempo observé que las cuestiones de la sunna sublime, incluso sus modales pequeños, eran como los interruptores de las luces en los caminos oscuros ilimitados, como las brújulas que marcan la dirección del movimiento en las naves.

Y del mismo modo cuando me veía habiendo sido cargado con cargas pesadas bajo muchas confusiones encontraba alivio cada vez que seguía las cuestiones de la sunna sublime relacionadas con ese estado, era como si ella cargara por mí todas mis cargas. Y solía salvarme, sometiéndome a ella, de los peligros, las vacilaciones y los susurros, indeciso, sorprendentemente, sobre si la acción era así verdadera y conveniente o no.

Y cuando apartaba mi mano de ella veía que las confusiones eran muchas y que había muchos caminos que no se sabía a dónde iban, y la carga era pesada y yo débil, y mi mirada corta y el camino oscuro. Y cada vez que me aferraba a la sunna sentía un estado como si se iluminara el camino y se viera la vía salva y se aligerara la carga y desaparecieran las confusiones. Y en esos momentos di crédito, por testimonio directo, del juicio del imam venerable, que Allah esté complacido con él.

El punto cuatro:

En un tiempo determinado me vi en un mundo extraño, dentro de un estado inmaterial que surgió del vínculo de la muerte y de la confirmación sobre el asunto de que la muerte es verdad y de la desaparición del mundo y su extinción, y vi que yo era una cadáver parado sobre las cabezas de tres cadáveres importantes, grandes:

El primero de ellos era el cadáver inmaterial del conjunto de todos los seres creados vivos relacionados con mi vida, enterrado en la tumba del tiempo pasado, y yo estaba como una lápida junto a su cabeza.

El segundo era el cadáver inmenso enterrado en la tumba del pasado del conjunto de todos los géneros de los dotados de vida relacionados con la vida del género humano en la tumba del globo terráqueo, y yo, sobre la faz de esta época que es una lápida, junto a su cabeza, era una hormiga que morirá pronto y un punto que será borrado inmediatamente.

El tercero era el cadáver enorme de este universo cuya muerte se convertía, en mi mirada, en algo que estaba ocurriendo, porque ocurrirá con certeza, y me veía en pánico por las agonías de ese cadáver enorme y en estupor y perplejidad por su muerte, además de que mi muerte, que ocurrirá con certeza en el futuro, aparecía como si ocurriera en ese tiempo y se desentendían de mí todas las cosas existentes y todas las cosas amadas por el secreto de Sus palabras: {Y si se dan la vuelta…}dejándome solo con mi muerte, y mi espíritu era conducido al futuro en el lado de la eternidad que adoptaba la forma de un mar que no tiene límite y era necesario lanzarse a ese mar inevitablemente.

Y mientras estaba en ese estado tan asombroso y tan triste, la aleya: {Y si se dan la vuelta, di: Allah me basta, no hay dios sino Él, en Él confío y Él es el Señor del Trono inmenso} vino en mi ayuda con un refuerzo proveniente de la fe y el Corán y se convirtió en algo equivalente un barco salvador y el espíritu entró en esa aleya con total salvedad y alegría.

En efecto: Supe que un significado alusivo, que no es el significado explícito de la aleya, me consolaría y me daría sosiego, y encontré el sosiego. En efecto: Al igual que su significado explícito le dice al Mensajero más noble, al que Allah le dé Su gracia y paz: Y si se dan la vuelta la gente del extravío y se apartan de tu camino revelado y tu sunna, y no prestan atención al Corán, no te entristezcas y di: Allah me basta, en Él me confío pues Él hará surgir seguidores en lugar vuestro; y en verdad el trono de Su poder rodea toda cosa, de manera que los desobedientes no pueden penetrar por sus confines ni los que piden refuerzo permanecen sin ayuda,

del mismo modo dice con su significado alusivo: ¡Oh hombre! ¡Oh jefe de la gente y guía suyo! Si te dejan todas las cosas existentes y viajan hacia la inexistencia en el camino de la extinción y se separan de ti los dotados de vida y compiten en el camino de la muerte y te deja la gente y entran en la tumba, y no te prestan atención la gente del olvido y el extravío y se precipitan en las tinieblas, no te entristezcas y di: Allah me basta, puesto que si Él existe, toda cosa existe. Y en esta situación, los que se van no irán a la inexistencia sino que irán a otro de Sus reinos, y el Dueño de ese Trono inmenso enviará, en lugar de ellos, a otros de entre Sus ejércitos, y los que entraron en la tumba no serán destruidos sino que viajarán a otro mundo, y Él enviará en su lugar otros oficiales y puede enviar a Sus siervos obedientes que seguirán el camino de la verdad en lugar de los que caen en el extravío. Y si es así, Él basta con respecto a toda cosa y todas las cosas no reemplazan un solo atisbo de Su atención.

De manera que los tres cadáveres imponentes que me asustaban tomaron otra forma a causa de este significado alusivo. Es decir: Transmitió que ese estado es un recorrido y un viaje, un despedir y un emplear, en la forma de un viaje dotado de sabiduría, un paseo dotado de lección, una excursión dotada de función bajo el señorío de un Señor, Dueño de majestad, Sabio y Compasivo, y bajo el régimen de un Regidor Justo y Poderoso, y en Su sabiduría y Su misericordia. Y por eso se mueven los seres creados y vienen y van así.

El punto quinto:

La grandiosa aleya: {Si amáis a Allah, seguidme que Allah os mará} (Sura de la Familia de ‘Imrán, 31) proclama de una forma definitiva que seguir la sunna es importante y necesario, y ¡cuán importante y necesario¡ En efecto: Esta noble aleya es la más fuerte y más categórica analogía de la sección de la analogía excepcional de entre las analogías lógicas (los silogismos). Lo cual consiste en que al igual que se dice en la lógica a modo de ejemplo de la analogía excepcional:

“Si el sol ha salido, el día está”. Y se dice para una conclusión positiva: “Pero el sol ha salido” y se deduce que el día esté. Y se dice para una conclusión negativa: Pero el día no está, y se deduce que el sol no ha salido. De manera que estas dos conclusiones positiva y negativa son categóricas en la lógica.

Y del mismo modo dice esta noble aleya: Si amáis a Allah es que seguís al amado de Allah, y si no lo seguís, se deduce que no amáis a Allah.

Y si amáis a Allah se deduce que seguís la sunna sublime. En efecto: En verdad quien ama a Allah, Le obedece categóricamente y no hay duda de que el más corto, el más aceptado y el más recto entre los caminos de la obediencia es el camino que aclaró el amado de Allah y siguió.

En efecto: En verdad el Generoso, Dueño de la belleza, que llenó este universo con esta abundancia de bendiciones, es obvio y evidente que pide el agradecimiento de los dotados de conciencia ante estas bendiciones. Y del mismo modo ese Generoso, Dueño de la majestad, que ha embellecido este universo con esta abundancia de prodigios de Su maestría, convierte a uno, el de más alta distinción entre los dotados de conciencia, en interlocutor e intérprete Suyo, transmisor y dirigente de Sus siervos, categóricamente y obviamente.

Y del mismo modo ese Bello, Dueño de la perfección, que ha hecho de este universo una manifestación de las manifestaciones de Su belleza y perfecciones innumerables e incontables, le da el modo más perfecto de la servidumbre, categóricamente y obviamente,

a una persona que es la medida más exhaustiva y el eje más perfecto de Su belleza, Su perfección, Sus nombres y Su maestría, a los que ama y quiere manifestar, y hace en cualquier caso de su modo un ejemplo para los demás y conduce a cada uno a seguirlo para que se atestigüe ese modo en otro también.

La conclusión es que el amor de Allah requiere seguir la sunna sublime y lo produce, así pues bienaventuranza para quien tenga una porción abundante de seguir la sunna sublime y desgracia para quien no sea capaz y entre en las innovaciones.

El punto sexto:

El más noble Mensajero, al que Allah le dé Su gracia y paz, dijo:

{Toda innovación es extravío y todo extravío está en el Fuego}.

Es decir que la invención de las innovaciones - provocadas por el sentido de ver las normas de la sunna deficientes y el sentimiento de no aprobarlas, ¡lejos están de eso!, por medio de invenciones nuevas, después de haberse completado las normas de la Sharía honorable y haberse perfeccionado las reglas de la sunna sublime por el secreto de Sus palabras, sea ensalzado: {Hoy os he completado vuestro din (vuestra forma de adoración)} (Sura de la Mesa Servida, 3) – esa invención, es extravío y fuego.

Y en verdad la sunna sublime tiene grados. Una parte de ella es obligatoria sin que se pueda dejar, y esa parte ha sido explicada con sus detalles en los libros de la honorable Sharía y son normas exactas que no pueden cambiar de ninguna manera. Hay otra parte de ella que es del tipo de lo voluntario y lo voluntario es de dos tipos también. Un tipo son sunnas sublimes relativas a los actos de adoración y están explicadas en los libros de la Sharía también y cambiarlas es innovación. Y el otro tipo se hace referencia a él con “las cortesías” y están mencionadas en los libros de la sublime biografía profética y a lo que es contrario a ellas no se le aplica el nombre de innovación, sin embargo es un tipo de contravención a las cortesías proféticas y dejar el beneficio de su luz. Y parte de esa cortesía verdadera y este tipo, es seguir los actos del más noble Mensajero, al que Allah le dé Su gracia y paz, conocidos por la transmisión ininterrumpida en sus tratos naturales y en la usanza y las costumbres,

de manera que existen muchas sunnas sublimes que explican las cortesías de la convivencia por ejemplo, y este tipo de sunnas reciben el nombre de cortesías. Solo que el que sigue estas cortesías convierte sus costumbres en actos de adoración y se beneficia enormemente de esa cortesía. Y la observancia de la más pequeña de las cortesías hace recordar al Mensajero más noble, al que Allah le dé Su gracia y paz, y le proporciona luz al corazón.

Y en verdad la más importante de las sunnas sublimes son las sunnas relacionadas con los ritos que son los signos distintivos del Islam. Y los ritos son actos de adoración, del tipo de los deberes generales, que incumben a la comunidad y de los que se beneficia esa comunidad en general, al igual que hace mal dejándolos toda la comunidad. Este tipo de ritos se hacen públicamente y no entra en ellos la afectación y aunque sean del tipo de lo voluntario son más importantes que los preceptos individuales.

El punto séptimo:=

Sünnet-i seniye, edeptir. Hiçbir meselesi yoktur ki altında bir nur, bir edep bulunmasın! Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm ferman etmiş: اَدَّبَنٖى رَبّٖى فَاَح۟سَنَ تَا۟دٖيبٖى Yani “Rabb’im bana edebi, güzel bir surette ihsan etmiş, edeplendirmiş.” Evet, siyer-i Nebeviyeye dikkat eden ve sünnet-i seniyeyi bilen, kat’iyen anlar ki: Edebin envaını, Cenab-ı Hak habibinde cem’etmiştir. Onun sünnet-i seniyesini terk eden, edebi terk eder. بٖى اَدَب۟ مَح۟رُوم۟ بَاشَد۟ اَز۟ لُط۟فِ رَب۟ kaidesine mâsadak olur, hasaretli bir edepsizliğe düşer.

Sual: Her şeyi bilen ve gören ve hiçbir şey ondan gizlenemeyen Allâmü’l-guyub’a karşı edep nasıl olur? Sebeb-i hacalet olan haletler, ondan gizlenemez. Edebin bir nev’i tesettürdür, mûcib-i istikrah hâlâtı setretmektir. Allâmü’l-guyub’a karşı tesettür olamaz?

Elcevap:

Evvela: Sâni’-i Zülcelal nasıl ki kemal-i ehemmiyetle sanatını güzel göstermek istiyor ve müstekreh şeyleri perdeler altına alıyor ve nimetlerine, o nimetleri süslendirmek cihetiyle nazar-ı dikkati celbediyor. Öyle de mahlukatını ve ibadını sair zîşuurlara güzel göstermek istiyor. Çirkin vaziyetlerde görünmeleri, Cemil ve Müzeyyin ve Latîf ve Hakîm gibi isimlerine karşı bir nevi isyan ve hilaf-ı edep oluyor.

İşte sünnet-i seniyedeki edep, o Sâni’-i Zülcelal’in esmalarının hudutları içinde bir mahz-ı edep vaziyetini takınmaktır.

Sâniyen: Nasıl ki bir tabip, doktorluk noktasında bir nâmahremin en nâmahrem uzvuna bakar ve zaruret olduğu vakit ona gösterilir. Hilaf-ı edep denilmez. Belki edeb-i tıp öyle iktiza eder, denilir. Fakat o tabip, recüliyet unvanıyla yahut vaiz ismiyle yahut hoca sıfatıyla o nâmahremlere bakamaz. Ona gösterilmesini edep fetva veremez. Ve o cihette ona göstermek, hayâsızlıktır.

Öyle de Sâni’-i Zülcelal’in çok esması var. Her bir ismin ayrı bir cilvesi var. Mesela “Gaffar” ismi, günahların vücudunu ve “Settar” ismi, kusuratın bulunmasını iktiza ettikleri gibi “Cemil” ismi de çirkinliği görmek istemez. “Latîf, Kerîm, Hakîm, Rahîm” gibi esma-i cemaliye ve kemaliye, mevcudatın güzel bir surette ve mümkün vaziyetlerin en iyisinde bulunmalarını iktiza ederler. Ve o esma-i cemaliye ve kemaliye ise melâike ve ruhanî ve cin ve insin nazarında güzelliklerini, mevcudatın güzel vaziyetleriyle ve hüsn-ü edepleriyle göstermek isterler.

İşte sünnet-i seniyedeki âdab, bu ulvi âdabın işaretidir ve düsturlarıdır ve numuneleridir.

Sekizinci Nükte

فَاِن۟ تَوَلَّو۟ا فَقُل۟ حَس۟بِىَ اللّٰهُ dan evvelki olan لَقَد۟ جَٓاءَكُم۟ رَسُولٌ ... اِلٰى اٰخِرِ âyeti, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın ümmetine karşı kemal-i şefkat ve nihayet re’fetini gösterdikten sonra, şu فَاِن۟ تَوَلَّو۟ا âyetiyle der ki: “Ey insanlar! Ey Müslümanlar! Böyle hadsiz bir şefkatiyle sizi irşad eden ve sizin menfaatiniz için bütün kuvvetini sarf eden ve manevî yaralarınız için kemal-i şefkatle getirdiği ahkâm ve sünnet-i seniyesiyle tedavi edip merhem vuran şefkat-perver bir zatın bedihî şefkatini inkâr etmek ve göz ile görünen re’fetini ittiham etmek derecesinde onun sünnetinden ve tebliğ ettiği ahkâmdan yüzlerinizi çevirmek, ne kadar vicdansızlık, ne kadar akılsızlık olduğunu biliniz!”

“Ve ey şefkatli Resul ve ey re’fetli Nebi! Eğer senin bu azîm şefkatini ve büyük re’fetini tanımayıp akılsızlıklarından sana arka verip dinlemeseler merak etme! Semavat ve arzın cünudu taht-ı emrinde olan, arş-ı azîm-i muhitin tahtında saltanat-ı rububiyeti hükmeden Zat-ı Zülcelal sana kâfidir. Hakiki mutî taifeleri, senin etrafına toplattırır, seni onlara dinlettirir, senin ahkâmını onlara kabul ettirir!”

Evet, şeriat-ı Muhammediye ve sünnet-i Ahmediyede hiçbir mesele yoktur ki müteaddid hikmetleri bulunmasın. Bu fakir, bütün kusur ve aczimle beraber bunu iddia ediyorum ve bu davanın ispatına da hazırım. Hem şimdiye kadar yazılan yetmiş seksen Risale-i Nuriye, sünnet-i Ahmediyenin ve şeriat-ı Muhammediyenin (asm) meseleleri, ne kadar hikmetli ve hakikatli olduğuna yetmiş seksen şahid-i sadık hükmüne geçmiştir. Eğer bu mevzuya dair iktidar olsa, yazılsa yetmiş değil belki yedi bin risale o hikmetleri bitiremeyecek.

Hem ben şahsımda bilmüşahede ve zevken, belki bin tecrübatım var ki mesail-i şeriatla sünnet-i seniye düsturları, emraz-ı ruhaniyede ve akliyede ve kalbiyede, hususan emraz-ı içtimaiyede gayet nâfi’ birer devadır bildiğimi ve onların yerini başka felsefî ve hikmetli meseleler tutamadığını, bilmüşahede kendim hissettiğimi ve başkalarına da bir derece risalelerde ihsas ettiğimi ilan ediyorum. Bu davamda tereddüt edenler, Risale-i Nur eczalarına müracaat edip baksınlar.

İşte böyle bir zatın sünnet-i seniyesine elden geldiği kadar ittibaa çalışmak, ne kadar kârlı ve hayat-ı ebediye için ne kadar saadetli ve hayat-ı dünyeviye için ne kadar menfaatli olduğu kıyas edilsin.

Dokuzuncu Nükte

Sünnet-i seniyenin her bir nevine tamamen bilfiil ittiba etmek, ehass-ı havassa dahi ancak müyesser olur. Ona bilfiil olmasa da bi’n-niyet, bi’l-kasd taraftarane ve iltizamkârane talip olmak, herkesin elinden gelir. Farz ve vâcib kısımlara zaten ittibaa mecburiyet var. Ve ubudiyetteki müstehab olan sünnet-i seniyenin terkinde günah olmasa dahi büyük sevabın zayiatı var. Tağyirinde ise büyük hata vardır. Âdât ve muamelattaki sünnet-i seniye ise ittiba ettikçe o âdât, ibadet olur. Etmese itab yok. Fakat Habibullah’ın âdab-ı hayatiyesinin nurundan istifadesi azalır.

Ahkâm-ı ubudiyette yeni icadlar bid’attır. Bid’atlar ise اَل۟يَو۟مَ اَك۟مَل۟تُ لَكُم۟ دٖينَكُم۟ sırrına münafî olduğu için merduddur. Fakat tarîkatta evrad ve ezkâr ve meşrepler nevinden olsa ve asılları Kitap ve Sünnetten ahzedilmek şartıyla ayrı ayrı tarzda, ayrı ayrı surette olmakla beraber, mukarrer olan usûl ve esasat-ı sünnet-i seniyeye muhalefet ve tağyir etmemek şartıyla, bid’a değillerdir. Lâkin bir kısım ehl-i ilim, bunlardan bir kısmını bid’aya dâhil edip fakat “bid’a-i hasene” namını vermiş.

İmam-ı Rabbanî Müceddid-i Elf-i Sânî (ra) diyor ki: “Ben seyr ü sülûk-u ruhanîde görüyordum ki Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdan mervî olan kelimat nurludur, sünnet-i seniye şuâı ile parlıyor. Ondan mervî olmayan parlak ve kuvvetli virdleri ve halleri gördüğüm vakit, üstünde o nur yoktu. Bu kısmın en parlağı, evvelkinin en azına mukabil gelmiyordu. Bundan anladım ki sünnet-i seniyenin şuâı, bir iksirdir. Hem o sünnet, nur isteyenlere kâfidir, hariçte nur aramaya ihtiyaç yoktur.”

İşte böyle hakikat ve şeriatın bir kahramanı olan bir zatın bu hükmü gösteriyor ki: Sünnet-i seniye, saadet-i dâreynin temel taşıdır ve kemalâtın madeni ve menbaıdır.

اَللّٰهُمَّ ار۟زُق۟نَا اتِّبَاعَ السُّنَّةِ السَّنِيَّةِ

رَبَّنَٓا اٰمَنَّا بِمَٓا اَن۟زَل۟تَ وَاتَّبَع۟نَا الرَّسُولَ فَاك۟تُب۟نَا مَعَ الشَّاهِدٖينَ

Onuncu Nükte

قُل۟ اِن۟ كُن۟تُم۟ تُحِبُّونَ اللّٰهَ فَاتَّبِعُونٖى يُح۟بِب۟كُمُ اللّٰهُ âyetinde i’cazlı bir îcaz vardır. Çünkü çok cümleler, bu üç cümlenin içinde dercedilmiştir. Şöyle ki şu âyet diyor ki “Allah’a (Celle Celalühü) imanınız varsa elbette Allah’ı seveceksiniz. Madem Allah’ı seversiniz, Allah’ın sevdiği tarzı yapacaksınız. Ve o sevdiği tarz ise Allah’ın sevdiği zata benzemelisiniz. Ona benzemek ise ona ittiba etmektir. Ne vakit ona ittiba etseniz Allah da sizi sevecek. Zaten siz Allah’ı seversiniz tâ ki Allah da sizi sevsin.”

İşte bütün bu cümleler, şu âyetin yalnız mücmel ve kısa bir mealidir. Demek oluyor ki insan için en mühim âlî maksat, Cenab-ı Hakk’ın muhabbetine mazhar olmasıdır. Bu âyetin nassıyla gösteriyor ki o matlab-ı a’lânın yolu, Habibullah’a ittibadır ve sünnet-i seniyesine iktidadır. Bu makamda üç nokta ispat edilse, mezkûr hakikat tamamıyla tezahür eder.

Birinci Nokta:

Beşer, fıtraten şu kâinatın Hâlık’ına karşı hadsiz bir muhabbet üzerine yaratılmıştır. Çünkü fıtrat-ı beşeriyede cemale karşı bir muhabbet ve kemale karşı perestiş etmek ve ihsana karşı sevmek vardır. Cemal ve kemal ve ihsan derecatına göre, o muhabbet tezayüd eder. Aşkın en münteha derecesine kadar gider. Hem bu küçük insanın küçücük kalbinde, kâinat kadar bir aşk yerleşir. Evet, kalbin mercimek kadar bir sandukçası olan kuvve-i hâfıza, bir kütüphane hükmünde binler kitap kadar yazı, içinde yazılması gösteriyor ki kalb-i insan, kâinatı içine alabilir ve o kadar muhabbet taşıyabilir.

Madem fıtrat-ı beşeriyede ihsan ve cemal ve kemale karşı böyle hadsiz bir istidad-ı muhabbet vardır. Ve madem bu kâinatın Hâlık’ı, kâinatta tezahür eden âsârıyla, bilbedahe tahakkuku sabit olan hadsiz cemal-i mukaddesi; bu mevcudatta tezahür eden nukuş-u sanatıyla bizzarure sübutu tahakkuk eden hadsiz kemal-i kudsîsi ve bütün zîhayatlarda tezahür eden hadsiz enva-ı ihsan ve in’amatıyla bi’l-yakîn ve belki bilmüşahede vücudu tahakkuk eden hadsiz ihsanatı vardır. Elbette zîşuurların en câmii ve en muhtacı ve en mütefekkiri ve en müştakı olan beşerden, hadsiz bir muhabbeti iktiza ediyor.

Evet her bir insan, o Hâlık-ı Zülcelal’e karşı hadsiz bir muhabbete müstaid olduğu gibi o Hâlık dahi herkesten ziyade cemal ve kemal ve ihsanına karşı hadsiz bir mahbubiyete müstahaktır. Hattâ insan-ı mü’minde hayatına ve bekasına ve vücuduna ve dünyasına ve nefsine ve mevcudata karşı türlü türlü muhabbetleri ve şedit alâkaları, o istidad-ı muhabbet-i İlahiyenin tereşşuhatıdır. Hattâ insanın mütenevvi hissiyat-ı şedidesi, o istidad-ı muhabbetin istihaleleridir ve başka şekillere girmiş reşhalarıdır.

Malûmdur ki insan kendi saadetiyle mütelezziz olduğu gibi alâkadar olduğu zatların saadetleriyle dahi mütelezziz oluyor. Ve kendini beladan kurtaranı sevdiği gibi sevdiklerini de kurtaranı öyle sever.

İşte bu halet-i ruhiyeye binaen insan, eğer her insana ait enva-ı ihsanat-ı İlahiyeden yalnız bunu düşünse ki benim Hâlık’ım, beni zulümat-ı ebediye olan ademden kurtarıp bu dünyada bir güzel dünyayı bana verdiği gibi; ecelim geldiği zaman beni idam-ı ebedî olan ademden ve mahvdan yine kurtarıp bâki bir âlemde ebedî ve çok şaşaalı bir âlemi bana ihsan ve o âlemin umum enva-ı lezaiz ve mehasininden istifade edecek ve cevelan edip tenezzüh edecek zâhirî ve bâtınî hâsseleri, duyguları bana in’am ettiği gibi çok sevdiğim ve çok alâkadar olduğum bütün akarib ve ahbap ve ebna-yı cinsimi dahi öyle hadsiz ihsanlara mazhar ediyor ve o ihsanlar bir cihette bana ait oluyor. Zira onların saadetleriyle mesud ve mütelezziz oluyorum.

Madem اَل۟اِن۟سَانُ عَبٖيدُ ال۟اِح۟سَانِ sırrıyla, herkeste ihsana karşı perestiş var. Elbette böyle hadsiz ebedî ihsanata karşı, kâinat kadar bir kalbim olsa o ihsana karşı muhabbetle dolmak iktiza eder ve doldurmak isterim. Ben bilfiil o muhabbeti etmezsem de bi’l-istidat, bi’l-iman, bi’n-niyye, bi’l-kabul, bi’t-takdir, bi’l-iştiyak, bi’l-iltizam, bi’l-irade suretinde ediyorum, diyecek ve hâkeza… Cemal ve kemale karşı insanın göstereceği muhabbet ise icmalen işaret ettiğimiz ihsana karşı muhabbete kıyas edilsin. Kâfir ise küfür cihetiyle hadsiz bir adâvet eder. Hattâ kâinata ve mevcudata karşı zalimane ve tahkirkârane bir adâvet taşıyor.

İkinci Nokta:

Muhabbetullah, ittiba-ı sünnet-i Muhammediye aleyhissalâtü vesselâmı istilzam eder. Çünkü Allah’ı sevmek, onun marziyatını yapmaktır. Marziyatı ise en mükemmel bir surette Zat-ı Muhammediye’de (asm) tezahür ediyor. Zat-ı Ahmediye’ye (asm) harekât ve ef’alde benzemek, iki cihetledir:

Birisi: Cenab-ı Hakk’ı sevmek cihetinde emrine itaat ve marziyatı dairesinde hareket etmek, o ittibaı iktiza ediyor. Çünkü bu işte en mükemmel imam, Zat-ı Muhammediye’dir (asm).

İkincisi: Madem Zat-ı Ahmediye (asm), insanlara olan hadsiz ihsanat-ı İlahiyenin en mühim bir vesilesidir. Elbette Cenab-ı Hak hesabına, hadsiz bir muhabbete lâyıktır. İnsan, sevdiği zata eğer benzemek kabil ise fıtraten benzemek ister. İşte Habibullah’ı sevenlerin, sünnet-i seniyesine ittiba ile ona benzemeye çalışmaları, kat’iyen iktiza eder.

Üçüncü Nokta:

Cenab-ı Hakk’ın hadsiz merhameti olduğu gibi hadsiz bir muhabbeti de vardır. Bütün kâinattaki masnuatın mehasini ile ve süslendirmesiyle kendini hadsiz bir surette sevdirdiği gibi masnuatını, hususan sevdirmesine sevmek ile mukabele eden zîşuur mahlukatı sever. Cennetin bütün letaif ve mehasini ve lezaizi ve niamatı, bir cilve-i rahmeti olan bir zatın nazar-ı muhabbetini kendine celbe çalışmak, ne kadar mühim ve âlî bir maksat olduğu bilbedahe anlaşılır.

Madem nass-ı kelâmıyla; onun muhabbetine, yalnız ittiba-ı sünnet-i Ahmediye (asm) ile mazhar olunur. Elbette ittiba-ı sünnet-i Ahmediye (asm), en büyük bir maksad-ı insanî ve en mühim bir vazife-i beşeriye olduğu tahakkuk eder.

On Birinci Nükte

Üç meseledir.

Birinci Mesele:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın sünnet-i seniyesinin menbaı üçtür: Akvali, ef’ali, ahvalidir. Bu üç kısım dahi üç kısımdır: Feraiz, nevafil, âdât-ı hasenesidir.

Farz ve vâcib kısmında ittibaa mecburiyet var; terkinde, azap ve ikab vardır. Herkes ona ittibaa mükelleftir.

Nevafil kısmında, emr-i istihbabî ile yine ehl-i iman mükelleftir. Fakat terkinde azap ve ikab yoktur. Fiilinde ve ittibaında azîm sevaplar var ve tağyir ve tebdili bid’a ve dalalettir ve büyük hatadır.

Âdât-ı seniyesi ve harekât-ı müstahsenesi ise hikmeten, maslahaten, hayat-ı şahsiye ve neviye ve içtimaiye itibarıyla onu taklit ve ittiba etmek, gayet müstahsendir. Çünkü her bir hareket-i âdiyesinde, çok menfaat-i hayatiye bulunduğu gibi mutabaat etmekle o âdab ve âdetler, ibadet hükmüne geçer.

Evet, madem dost ve düşmanın ittifakıyla, Zat-ı Ahmediye (asm) mehasin-i ahlâkın en yüksek mertebelerine mazhardır. Ve madem bi’l-ittifak nev-i beşer içinde en meşhur ve mümtaz bir şahsiyettir. Ve madem binler mu’cizatın delâletiyle ve teşkil ettiği âlem-i İslâmiyet’in ve kemalâtının şehadetiyle ve mübelliğ ve tercüman olduğu Kur’an-ı Hakîm’in hakaikinin tasdikiyle, en mükemmel bir insan-ı kâmil ve bir mürşid-i ekmeldir. Ve madem semere-i ittibaıyla milyonlar ehl-i kemal, meratib-i kemalâtta terakki edip saadet-i dâreyne vâsıl olmuşlardır. Elbette o zatın sünneti, harekâtı, iktida edilecek en güzel numunelerdir ve takip edilecek en sağlam rehberlerdir ve düstur ittihaz edilecek en muhkem kanunlardır. Bahtiyar odur ki bu ittiba-ı sünnette hissesi ziyade ola.

Sünnete ittiba etmeyen, tembellik eder ise hasaret-i azîme; ehemmiyetsiz görür ise cinayet-i azîme; tekzibini işmam eden tenkit ise dalalet-i azîmedir.

İkinci Mesele:

Cenab-ı Hak Kur’an-ı Hakîm’de:

وَاِنَّكَ لَعَلٰى خُلُقٍ عَظٖيمٍ ferman eder. Rivayat-ı sahiha ile Hazret-i Âişe-i Sıddıka (r.anha) gibi sahabe-i güzin, Hazret-i Peygamber aleyhissalâtü vesselâmı tarif ettikleri zaman “Hulukuhu’l-Kur’an” diye tarif ediyorlardı. Yani Kur’an’ın beyan ettiği mehasin-i ahlâkın misali, Muhammed aleyhissalâtü vesselâmdır. Ve o mehasini en ziyade imtisal eden ve fıtraten o mehasin üstünde yaratılan odur.

İşte böyle bir zatın ef’al, ahval, akval ve harekâtının her birisi, nev-i beşere birer model hükmüne geçmeye lâyık iken, ona iman eden ve ümmetinden olan gafillerin (sünnetine ehemmiyet vermeyen veyahut tağyir etmek isteyen), ne kadar bedbaht olduğunu divaneler de anlar.

Üçüncü Mesele:

Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm, hilkaten en mutedil bir vaziyette ve en mükemmel bir surette halk edildiğinden, harekât ve sekenatı, itidal ve istikamet üzerine gitmiştir. Siyer-i seniyesi, kat’î bir surette gösterir ki her hareketinde istikamet ve itidal üzere gitmiş, ifrat ve tefritten içtinab etmiştir. Evet, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm فَاس۟تَقِم۟ كَمَٓا اُمِر۟تَ emrini tamamıyla imtisal ettiği için bütün ef’al ve akval ve ahvalinde istikamet, kat’î bir surette görünüyor.

Mesela, kuvve-i akliyenin fesat ve zulmeti hükmündeki ifrat ve tefriti olan gabavet ve cerbezeden müberra olarak, hadd-i vasat ve medar-ı istikamet olan hikmet noktasında kuvve-i akliyesi daima hareket ettiği gibi…

Kuvve-i gazabiyenin fesadı ve ifrat ve tefriti olan korkaklık ve tehevvürden münezzeh olarak, kuvve-i gazabiyenin medar-ı istikameti ve hadd-i vasatı olan şecaat-i kudsiye ile kuvve-i gazabiyesi hareket etmekle beraber…

Kuvve-i şeheviyenin fesadı ve ifrat ve tefriti olan humud ve fücurdan musaffâ olarak, o kuvvenin medar-ı istikameti olan iffette, kuvve-i şeheviyesi daima iffeti, a’zamî masumiyet derecesinde rehber ittihaz etmiştir. Ve hâkeza…

Bütün sünen-i seniyesinde, ahval-i fıtriyesinde ve ahkâm-ı şer’iyesinde, hadd-i istikameti ihtiyar edip zulüm ve zulümat olan ifrat ve tefritten, israf ve tebzirden içtinab etmiştir. Hattâ tekellümünde ve ekl ve şürbünde, iktisadı rehber ve israftan kat’iyen içtinab etmiştir. Bu hakikatin tafsilatına dair binler cilt kitap telif edilmiştir. اَل۟عَارِفُ تَك۟فٖيهِ ال۟اِشَارَةُ sırrınca, bu denizden bu katre ile iktifa edip kıssayı kısa keseriz.

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى جَامِعِ مَكَارِمِ ال۟اَخ۟لَاقِ وَ مَظ۟هَرِ سِرِّ «وَ اِنَّكَ لَعَلٰى خُلُقٍ عَظٖيمٍ» اَلَّذٖى قَالَ

مَن۟ تَمَسَّكَ بِسُنَّتٖى عِن۟دَ فَسَادِ اُمَّتٖى فَلَهُ اَج۟رُ مِاَةِ شَهٖيدٍ

اَل۟حَم۟دُ لِلّٰهِ الَّذٖى هَدٰينَا لِهٰذَا وَ مَا كُنَّا لِنَه۟تَدِىَ لَو۟ لَٓا اَن۟ هَدٰينَا اللّٰهُ لَقَد۟ جَٓائَت۟ رُسُلُ رَبِّنَا بِال۟حَقِّ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

---

Onuncu Lem'a ⇐ Lem'alar | ⇒ On İkinci Lem'a

---