EL DÉCIMO CUARTO DESTELLO

EL DÉCIMO CUARTO DESTELLO

Consiste en dos estaciones

LA PRIMERA ESTACIÓN

ES LA RESPUESTA A DOS PREGUNTAS

En Su nombre, sea glorificado: {Y no hay nada que no glorifique con Su alabanza}

La Paz sea con vosotros, así como la misericordia de Allah y Su bendición

Querido hermano sincero y leal, señor Ráfat.

En algunas epístolas de Risale-i Nur hay una respuesta a tu pregunta en relación al Toro y el Pez. Y en la tercera rama de la Palabra Décimo Cuarta se han explicado doce reglas importantes llamadas los doce principios acerca de ese tipo de preguntas. Y en verdad esas reglas son piedras de toque para interpretaciones diversas en relación a los hadices proféticos y fundamentos importantes que repelen las imaginaciones que surgen de los hadices. Y ahora hay algunos estados que impiden que me ocupe de cuestiones eruditas al margen de inspiraciones que me vengan al corazón. Y por ello no puedo contestar cumplidamente a las preguntas. Pero si hay cosas que vienen al corazón, necesariamente me ocupo de ellas y puede que se conteste a algunas preguntas porque coincida con cosas que vienen al corazón. Y por ello no os apenéis si no puedo dar la respuesta apropiada para cada una de vuestras preguntas. Esta vez responderé a vuestra pregunta de una manera sucinta.

En esta ocasión vosotros decís en vuestra pregunta:

Los eruditos del Din dicen: “la Tierra se sostiene en el Toro y el Pez” a pesar de que la ciencia de la geografía ve que la Tierra viaja como un astro en el espacio y no hay toro ni pez.

La respuesta: Hay una transmisión autentificada que se atribuye a gente como Ibn ‘Abbás y consiste en que le preguntaron al más noble Mensajero, al que Allah le dé Su gracia y paz: ¿Sobre qué se sostiene la Tierra? Y contestó: “Está sobre el Toro y el Pez”.

Y en otra transmisión se dice que en una ocasión dijo: “Sobre el Toro” y en otra ocasión: “Sobre el Pez”.

Y uno de los eruditos del hadiz relacionó este hadiz con las leyendas tomadas de las historias de los hijos de Israel transmitidas desde antiguo y especialmente algunos de los musulmanes de los eruditos de los hijos de Israel relacionaron el hadiz con las historias que vieron en relación al Toro y el Pez en los libros precedentes y cambiaron el significado del hadiz de una manera asombrosa.

Ahora vamos a mencionar tres fundamentos y tres aspectos resumidos al máximo en relación a vuestra pregunta.

El primer fundamento:

Algunos de los eruditos de los hijos de Israel después de haberse hecho musulmanes también se hicieron musulmanes con ellos sus conocimientos de hechos antiguos, si bien en esas informaciones antiguas había errores, de manera que esos errores se remiten a ellos y no al Islam.

El segundo fundamento:

Las comparaciones y alegorías siempre que pasan de la élite al común de la gente, es decir caen de la mano del conocimiento en la mano de la ignorancia, se toman como verdades literales con el paso del tiempo.

Así pues, por ejemplo: Cuando yo era niño hubo un eclipse de luna y le dije a mi madre: ¿Por qué se ha eclipsado la luna? Y dijo ella: Se la ha tragado una serpiente. Y dije: Pero se ve. Y dijo ella: Las serpientes se hacen de vidrio en el firmamento y dejan ver lo que hay en sus vientres. Y durante mucho tiempo recordé este episodio de mi infancia y reflexionaba diciendo: ¿Cómo una fábula tal sin realidad puede estar en boca de gente como mi madre que son serios?

Y cuando estudié la ciencia de la astronomía vi que gente como mi madre, de entre los que decían eso, habían tomado un símil por algo verdadero, porque el enorme círculo al que denominan el zodiaco, que es un eje de los grados del sol, y el círculo de la luna que es la declinación de la luna y el eje de sus moradas, se parecen a la forma de dos arcos cruzándose uno con otro y los eruditos astrónomos le han dado a esos dos arcos el nombre de “las dos pitones”, que es el nombre de unas serpientes enormes, utilizando un símil sutil.

Y han denominado a una de los dos puntos de cruce de esos dos círculos “cabeza” y al otro “cola”. De manera que si la luna va a la cabeza y el sol a la cola, tiene lugar la interposición de la Tierra, según la terminología de los astrónomos, es decir el globo de la Tierra se sitúa entre ambos por completo y en ese momento se eclipsa la luna, de manera que se dice, según el símil previo, que la luna cae en la boca de las dos pitones.

Y este símil elevado y científico cuando se traslada a la lengua del común de la gente con el paso del tiempo adopta la forma de una pitón enorme que engulle a la luna.

Del mismo modo dos ángeles enormes llamados con el nombre del Toro y el Pez, con un símil sutil y sagrado y por una indicación útil, cuando ese símil se traslada de la lengua de la profecía, sagrada y elevada, a las lenguas de la gente común, se transforma en la realidad literal y los dos ángeles toman la forma de un gran toro y un pez impresionante por encima del límite.

El tercer fundamento:

Al igual que el Corán tiene ambigüedades que enseñan a la gente común cuestiones recónditas a través de alegorías y comparaciones, del mismo modo el hadiz tiene ambigüedades que expresan verdades recónditas por medio de comparaciones familiares.

Así, por ejemplo: En un momento determinado se escuchó un estruendo en presencia del Profeta, al que Allah le dé Su gracia y paz, y dijo: “Es el estruendo de una roca que ha estado rodando setenta años y ha caído ahora en el fondo de Yahannam”. Y vino alguien pasados unos minutos y dijo: El conocido hipócrita que acababa de cumplir setenta años ha muerto. Y anunció la realidad de la alegoría del Mensajero más noble, al que Allah le dé Su gracia y paz. Esa alegoría elocuente.

Y ahora van a ser mencionado tres aspectos de la respuesta a tu pregunta.

El primero:

Es que Allah, sea ensalzado, al igual que designó para la supervisión del dominio de Su señorío en el Trono y los cielos cuatro ángeles, que son los portadores del Trono y los cielos, uno de cuyos nombres es el Águila y otro el Toro, del mismo modo ha designado para el globo terráqueo, que es un hermano pequeño de los cielos y un compañero de los planetas, dos ángeles supervisores y portadores suyos cuyos nombres son el Toro y el Pez.

Y la razón de haber sido llamados con estos dos nombres es que la Tierra son dos partes:

Agua y tierra. El que habita la parte del agua es el pez y el que habita la tierra es el toro, ya que el eje de la vida del ser humano radica en la agricultura que recae sobre los hombros del toro, de manera que los dos ángeles encargados del globo terráqueo por el hecho de ser comandantes y supervisores de él, han de tener necesariamente un tipo de relación con el género de los peces y el del toro, incluso esos dos ángeles tienen una representación en la forma del toro y el pez en el mundo del Arquetipo y en el dominio del No-visto y el conocimiento junto a Allah.

Y en alusión a esta relación y esa supervisión*(*) y en referencia a esos dos géneros importantes de las criaturas de la Tierra, dice la lengua de inimitable elocuencia de la profecía: “La Tierra está sobre el Toro y el Pez”.

De manera que con una frase corta y hermosa comunica una verdad profunda y amplia que encierra toda una página de cuestiones.

El segundo aspecto:

Al igual que si se dice: ¿Sobre qué se sostiene este estado y sultanato? Se responde: “Sobre la espada y la pluma”, es decir: Se apoya en la fuerza de la espada del ejército y su valentía y en el saber de la pluma de los funcionarios y su justicia,

del mismo modo, ya que el globo terráqueo es el lugar de residencia de los dotados de vida y el ser humano es su comandante, y el eje de la vida de la mayor parte de la gente que vive en la costa es el pescado y el medio de vida de los que no viven en la costa es la agricultura que recae sobre la espalda del toro (el buey), y el pescado también es un eje importante de su comercio, es válido decir: “El globo terráqueo se sostiene en el toro y el pez, al igual que el estado se sostiene en la espada y la pluma”. Puesto que si el toro (el buey) no trabajara y los peces no pusieran huevos, miles de huevos de una vez, el ser humano no podría vivir, la vida cesaría y en ese momento el Creador Sabio destruiría la Tierra.

Y el Mensajero más noble, al que Allah le dé Su gracia y paz, dio una respuesta sabia, elevada y prodigiosa al máximo al decir: “La Tierra está sobre el toro y el pez” y enseñó con dos palabras una verdad inmensa sobre la explicación de la estrecha relación de la vida del género humano con la vida del género de los animales.

El tercer aspecto:

En la visión de la antigua astronomía el sol circulaba (mientras que la Tierra permanecía inmóvil) y se refirieron a cada treinta grados de los grados del sol con la palabra constelación. Y si se extendían entre las estrellas existentes en esas constelaciones líneas imaginarias que unían unas con otras, resultaba de ello una posición que mostraba algunas de esas estrellas con la forma de un león, otras con la forma de una balanza, otras con la forma de un toro, otras con la forma de un pez…Y en base a esa correspondencia esas constelaciones fueron llamadas con esos nombres.

En cuanto a la visión de la astronomía de la época actual, el sol no circula (alrededor de la Tierra) y esas constelaciones permanecen inactivas y es el globo terráqueo el que circula alrededor del sol. Y si es así, es necesaria la constitución de esos círculos y constelaciones en base a una escala pequeña en la órbita anual de la Tierra en lugar de esas constelaciones vacías sin acción y de esos círculos inoperantes en el cielo y entonces se representan las constelaciones en la órbita anual de la Tierra. Y así el globo de la Tierra está a la sombra de unas de las constelaciones celestes y en su similitud cada mes y es como si la órbita anual de la Tierra fuera como un espejo en el que se representan las constelaciones celestes.

Y en ese sentido dijo el más noble Mensajero, al que Allah le dé Su gracia y paz, una vez: “Sobre el Toro” y otra vez: “Sobre el Pez” como hemos mencionado previamente. En efecto: Una vez dijo: “Sobre el Toro” porque el globo de la Tierra estaba en la similitud de la constelación del Toro en el tiempo de esa pregunta y fue preguntado por ello también pasado un mes y dijo: “Sobre el Pez” porque el globo de la Tierra estaba en ese momento en la sombra de la constelación del Pez,

de manera que contestó de una manera apropiada al lenguaje de la profecía de inimitable elocuencia en alusión a una verdad profunda que se habría de saber después de mucho tiempo. Así pues, él, que Allah le dé Su gracia y pez, dijo: “Sobre el Toro y el Pez” para indicar esta realidad elevada que se habría de saber en el futuro y para señalar el movimiento del globo de la Tierra y su viaje en su función y para sugerir que las constelaciones celestes son pasivas sin huésped en ellas en consideración al sol y que las constelaciones elevadas que actúan de verdad son en la órbita anual de la Tierra y que el empleado que viaja por esas constelaciones es el globo de la Tierra. Y Allah sabe mejor lo acertado.

Y en cuanto a lo que viene en algunos libros islámicos en cuanto a historias sorprendentes fuera de lo razonable, en relación al Toro y al Pez, o bien son israiliadas*(*) o parábolas o interpretaciones de algunos eruditos del ḥadiz y se tomaron por ḥadices por parte de aquellos que no tienen rigor y fueron atribuidos al más noble Mensajero, que Allah le dé Su gracia y paz.

{¡Señor nuestro! No nos tomes en cuenta si olvidamos o erramos}

{¡Gloria a Ti! No tenemos más conocimiento que el que Tú nos has enseñado, en verdad Tú eres el Conocedor, el Sabio.}

La pregunta segunda

que trata de “la gente de la capa”:

¡Oh hermano! En relación a vuestra pregunta sobre “la gente de la capa” que quedó sin respuesta, vamos a mencionar solo una de sus muchas sabidurías, la cual es que hay muchos secretos y sabidurías en el hecho de que el más noble Mensajero, al que Allah le dé Su gracia y paz, tapara a ‘Alí, Fáṭima, al-Ḥasan y al-Ḥusain, que Allah esté complacido con ellos, con la capa que solía vestir y su oración por ellos con la aleya: { Para que retire de vosotros la abominación, ¡Oh gente de la casa! Y os purifique por completo} (Sura de los Coligados, 33). Y no vamos a entrar en los secretos sino que tan solo nos vamos a referir a una de sus sabidurías que tiene relación con la función del mensaje.

Esta es que el mensajero más noble, al que Allah le dé Su gracia y paz, vio con la mirada de la profecía, familiarizada con el No-visto y visionaria del futuro, que ocurrirían importantes conflictos entre los Compañeros y los Seguidores pasados treinta o cuarenta años y se derramaría la sangre, y vio que los más distinguidos entre ellos eran esas tres personalidades bajo su capa y tapó a esos cuatro junto a sí mismo con esa capa que les otorgó el título de “la gente de la capa”. Y ello como purificación y exoneración de ‘Alí a ojos de la umma y condolencias y consuelo para al-Ḥusain, saludo y felicitación para al-Ḥasan y anuncio de su nobleza y enorme utilidad para la umma por su haber eliminado un conflicto importante por medio del acuerdo de paz, y anuncio de la pureza de la descendencia de Fáṭima y de su nobleza y ser dignos del título de “la gente de la casa”, ese título elevado.

En efecto: ‘Alí, que Allah esté complacido con él, era ciertamente un califa legítimo, pero la sangre que se derramó tiene una gran trascendencia y su exoneración y su inocencia a ojos de la umma era importante desde el punto de vista de la función del mensaje, y por ello el Mensajero más noble, al que Allah le dé Su gracia y paz, lo exonera de esa manera y llama a callarse a los jariyíes y los seguidores omeyas enemistados con él, aquellos que lo criticaron y consideraron que había cometido faltas y se había extraviado.

En efecto: La omisión de los jariyíes y la acusación de extravío de los seguidores de los omeyas desmesurados en relación a ‘Alí, que Allah esté complacido con él, y la exageración de los shi’a, su innovación y su desentenderse de los dos shaijs*(*), junto con el episodio de al-Ḥusain, que Allah esté complacido con él, ese suceso abominable que quema las entrañas, fueron muy perjudiciales para la gente del Islam. Así pues, el Mensajero más noble, al que Allah le dé Su gracia y paz, salva con esta capa y oración a ‘Ali y al-Ḥusain de la responsabilidad y la acusación y salva a su umma de pensar mal en relación a ellos, al igual que felicita en el sentido de la función del mensaje a al-Ḥasan y el bien que hizo a la umma con lo que hizo en cuanto a la conciliación y anuncia que la descendencia de Fáṭima y su progenie bendita alcanzarán una nobleza elevada y adoptarán el título de “gente de la Casa” en el mundo del Islam y que Fáṭima será generosa en cuanto a su descendencia como la madre de Mariam que dijo: {Yo la refugio en Ti y a su descendencia frente al Shaiṭán maldito}(Sura de la Familia de ‘Imrán, 36)

{¡Oh Allah! Haz oración sobre nuestro señor Muḥammad, sobre su familia, los buenos, los puros, los virtuosos, y sobre sus compañeros, los que lucharon (en el camino de Allah), los nobles, los elegidos. Amín.}

LA SEGUNDA ESTACIÓN DEL DESTELLO DÉCIMO CUARTO

بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ in binler esrarından altı sırrına dairdir.

İhtar: Besmele’nin rahmet noktasında parlak bir nuru, sönük aklıma uzaktan göründü. Onu, kendi nefsim için nota suretinde kaydetmek istedim. Ve yirmi otuz kadar sırlar ile o nurun etrafında bir daire çevirmek ile avlamak ve zapt etmek arzu ettim. Fakat maatteessüf şimdilik o arzuma tam muvaffak olamadım. Yirmi otuzdan beş altıya indi.

“Ey insan!” dediğim vakit nefsimi murad ediyorum. Bu ders kendi nefsime has iken ruhen benimle münasebettar ve nefsi nefsimden daha hüşyar zatlara belki medar-ı istifade olur niyetiyle, On Dördüncü Lem’a’nın İkinci Makamı olarak müdakkik kardeşlerimin tasviplerine havale ediyorum. Bu ders akıldan ziyade kalbe bakar, delilden ziyade zevke nâzırdır.

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ

قَالَت۟ يَٓا اَيُّهَا ال۟مَلَؤُا اِنّٖٓى اُل۟قِىَ اِلَىَّ كِتَابٌ كَرٖيمٌ ۝ اِنَّهُ مِن۟ سُلَي۟مٰنَ وَ اِنَّهُ بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ

Şu makamda birkaç sır zikredilecektir.

Birinci Sır

Bismillahirrahmanirrahîm’in bir cilvesini şöyle gördüm ki: Kâinat simasında, arz simasında ve insan simasında birbiri içinde birbirinin numunesini gösteren üç sikke-i rububiyet var.

Biri: Kâinatın heyet-i mecmuasındaki teavün, tesanüd, teanuk, tecavübden tezahür eden sikke-i kübra-i uluhiyettir ki “Bismillah” ona bakıyor.

İkincisi: Küre-i arz simasında nebatat ve hayvanatın tedbir ve terbiye ve idaresindeki teşabüh, tenasüp, intizam, insicam, lütuf ve merhametten tezahür eden sikke-i kübra-i rahmaniyettir ki “Bismillahirrahman” ona bakıyor.

Sonra insanın mahiyet-i câmiasının simasındaki letaif-i re’fet ve dekaik-ı şefkat ve şuâat-ı merhamet-i İlahiyeden tezahür eden sikke-i ulyâ-i rahîmiyettir ki Bismillahirrahmanirrahîm’deki “Er-Rahîm” ona bakıyor.

Demek Bismillahirrahmanirrahîm sahife-i âlemde bir satır-ı nurani teşkil eden üç sikke-i ehadiyetin kudsî unvanıdır ve kuvvetli bir haytıdır ve parlak bir hattıdır. Yani Bismillahirrahmanirrahîm yukarıdan nüzul ile semere-i kâinat ve âlemin nüsha-i musağğarası olan insana ucu dayanıyor. Ferşi arşa bağlar, insanî arşa çıkmaya bir yol olur.

İkinci Sır

Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan, hadsiz kesret-i mahlukatta tezahür eden vâhidiyet içinde ukûlü boğmamak için daima o vâhidiyet içinde ehadiyet cilvesini gösteriyor. Yani, mesela nasıl ki güneş, ziyasıyla hadsiz eşyayı ihata ediyor. Mecmu-u ziyasındaki güneşin zatını mülahaza etmek için gayet geniş bir tasavvur ve ihatalı bir nazar lâzım olduğundan; güneşin zatını unutturmamak için her bir parlak şeyde güneşin zatını aksi vasıtasıyla gösteriyor. Ve her parlak şey, kendi kabiliyetince güneşin cilve-i zatîsiyle beraber ziyası, harareti gibi hâssalarını gösteriyor. Ve her parlak şey güneşi bütün sıfâtıyla kabiliyetine göre gösterdiği gibi, güneşin ziya ve hararet ve ziyadaki elvan-ı seb’a gibi keyfiyatlarının her birisi dahi umum mukabilindeki şeyleri ihata ediyor.

Öyle de وَ لِلّٰهِ ال۟مَثَلُ ال۟اَع۟لٰى –temsilde hata olmasın– ehadiyet ve samediyet-i İlahiye, her bir şeyde, hususan zîhayatta, hususan insanın mahiyet âyinesinde bütün esmasıyla bir cilvesi olduğu gibi; vahdet ve vâhidiyet cihetiyle dahi mevcudat ile alâkadar her bir ismi bütün mevcudatı ihata ediyor.

İşte vâhidiyet içinde ukûlü boğmamak ve kalpler Zat-ı Akdes’i unutmamak için daima vâhidiyetteki sikke-i ehadiyeti nazara veriyor ki o sikkenin üç mühim ukdesini irae eden Bismillahirrahmanirrahîm’dir.

Üçüncü Sır

Şu hadsiz kâinatı şenlendiren, bilmüşahede rahmettir. Ve bu karanlıklı mevcudatı ışıklandıran, bilbedahe yine rahmettir. Ve bu hadsiz ihtiyacat içinde yuvarlanan mahlukatı terbiye eden, bilbedahe yine rahmettir. Ve bir ağacın bütün heyetiyle meyvesine müteveccih olduğu gibi bütün kâinatı insana müteveccih eden ve her tarafta ona baktıran ve muavenetine koşturan, bilbedahe rahmettir. Ve bu hadsiz fezayı ve boş ve hâlî âlemi dolduran, nurlandıran ve şenlendiren, bilmüşahede rahmettir. Ve bu fâni insanı ebede namzet eden ve ezelî ve ebedî bir zata muhatap ve dost yapan, bilbedahe rahmettir.

Ey insan, madem rahmet böyle kuvvetli ve cazibedar ve sevimli ve mededkâr bir hakikat-i mahbubedir. “Bismillahirrahmanirrahîm” de, o hakikate yapış ve vahşet-i mutlakadan ve hadsiz ihtiyacatın elemlerinden kurtul ve o Sultan-ı ezel ve ebed’in tahtına yanaş ve o rahmetin şefkatiyle ve şefaatiyle ve şuâatıyla o Sultan’a muhatap ve halil ve dost ol!

Evet, kâinatın envaını hikmet dairesinde insanın etrafında toplayıp bütün hâcatına kemal-i intizam ve inayet ile koşturmak, bilbedahe iki haletten birisidir:

Ya kâinatın her bir nev’i kendi kendine insanı tanıyor, ona itaat ediyor, muavenetine koşuyor. Bu ise yüz derece akıldan uzak olduğu gibi çok muhalatı intac ediyor. İnsan gibi bir âciz-i mutlakta, en kuvvetli bir Sultan-ı Mutlak’ın kudreti bulunmak lâzım geliyor. Veyahut bu kâinatın perdesi arkasında bir Kadîr-i Mutlak’ın ilmi ile bu muavenet oluyor. Demek kâinatın envaı, insanı tanıyor değil; belki insanı bilen ve tanıyan, merhamet eden bir zatın tanımasının ve bilmesinin delilleridir.

Ey insan! Aklını başına al. Hiç mümkün müdür ki: Bütün enva-ı mahlukatı sana müteveccihen muavenet ellerini uzattıran ve senin hâcetlerine “Lebbeyk!” dedirten Zat-ı Zülcelal seni bilmesin, tanımasın, görmesin? Madem seni biliyor, rahmetiyle bildiğini bildiriyor. Sen de onu bil, hürmetle bildiğini bildir ve kat’iyen anla ki: Senin gibi zayıf-ı mutlak, âciz-i mutlak, fakir-i mutlak, fâni, küçük bir mahluka bu koca kâinatı musahhar etmek ve onun imdadına göndermek; elbette hikmet ve inayet ve ilim ve kudreti tazammun eden hakikat-i rahmettir. Elbette böyle bir rahmet, senden küllî ve hâlis bir şükür ve ciddi ve safi bir hürmet ister. İşte o hâlis şükrün ve o safi hürmetin tercümanı ve unvanı olan Bismillahirrahmanirrahîm’i de. O rahmetin vusulüne vesile ve o Rahman’ın dergâhında şefaatçi yap.

Evet, rahmetin vücudu ve tahakkuku, güneş kadar zâhirdir. Çünkü nasıl merkezî bir nakış, her taraftan gelen atkı ve iplerin intizamından ve vaziyetlerinden hasıl oluyor. Öyle de bu kâinatın daire-i kübrasında bin bir ism-i İlahînin cilvesinden uzanan nurani atkılar, kâinat simasında öyle bir sikke-i rahmet içinde bir hâtem-i rahîmiyeti ve bir nakş-ı şefkati dokuyor ve öyle bir hâtem-i inayeti nescediyor ki güneşten daha parlak kendini akıllara gösteriyor.

Evet, şems ve kameri, anâsır ve maadini, nebatat ve hayvanatı bir nakş-ı a’zamın atkı ipleri gibi o bin bir isimlerin şuâlarıyla tanzim eden ve hayata hâdim eden ve nebatî ve hayvanî olan umum validelerin gayet şirin ve fedakârane şefkatleriyle şefkatini gösteren ve zevi’l-hayatı hayat-ı insaniyeye musahhar eden ve ondan rububiyet-i İlahiyenin gayet güzel ve şirin bir nakş-ı a’zamını ve insanın ehemmiyetini gösteren ve en parlak rahmetini izhar eden o Rahman-ı Zülcemal, elbette kendi istiğna-i mutlakına karşı, rahmetini ihtiyac-ı mutlak içindeki zîhayata ve insana makbul bir şefaatçi yapmış.

Ey insan, eğer insan isen Bismillahirrahmanirrahîm de, o şefaatçiyi bul!

Evet, rûy-i zeminde dört yüz bin muhtelif ayrı ayrı nebatatın ve hayvanatın taifelerini, hiçbirini unutmayarak, şaşırmayarak, vakti vaktine kemal-i intizam ile hikmet ve inayet ile terbiye ve idare eden ve küre-i arzın simasında hâtem-i ehadiyeti vaz’eden, bilbedahe belki bilmüşahede rahmettir. Ve o rahmetin vücudu, bu küre-i arzın simasındaki mevcudatın vücudları kadar kat’î olduğu gibi o mevcudat adedince tahakkukunun delilleri var.

Evet, zeminin yüzünde öyle bir hâtem-i rahmet ve sikke-i ehadiyet bulunduğu gibi insanın mahiyet-i maneviyesinin simasında dahi öyle bir sikke-i rahmet vardır ki küre-i arz simasındaki sikke-i merhamet ve kâinat simasındaki sikke-i uzma-yı rahmetten daha aşağı değil. Âdeta bin bir ismin cilvesinin bir nokta-i mihrakıyesi hükmünde bir câmiiyeti var.

Ey insan, hiç mümkün müdür ki: Sana bu simayı veren ve o simada böyle bir sikke-i rahmeti ve bir hâtem-i ehadiyeti vaz’eden zat, seni başıboş bıraksın, sana ehemmiyet vermesin, senin harekâtına dikkat etmesin, sana müteveccih olan bütün kâinatı abes yapsın, hilkat şeceresini meyvesi çürük, bozuk, ehemmiyetsiz bir ağaç yapsın? Hem hiçbir cihetle şüphe kabul etmeyen ve hiçbir vechile noksaniyeti olmayan, güneş gibi zâhir olan rahmetini ve ziya gibi görünen hikmetini inkâr ettirsin. Hâşâ!

Ey insan! Bil ki o rahmetin arşına yetişmek için bir mi’rac var. O mi’rac ise Bismillahirrahmanirrahîm’dir. Ve bu mi’rac ne kadar ehemmiyetli olduğunu anlamak istersen, Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın yüz on dört surelerinin başlarına ve hem bütün mübarek kitapların iptidalarına ve umum mübarek işlerin mebdelerine bak. Ve Besmele’nin azamet-i kadrine en kat’î bir hüccet şudur ki İmam-ı Şafiî (ra) gibi çok büyük müçtehidler demişler: “Besmele tek bir âyet olduğu halde, Kur’an’da yüz on dört defa nâzil olmuştur.”

Dördüncü Sır

Hadsiz kesret içinde vâhidiyet tecellisi, hitab-ı اِيَّاكَ نَع۟بُدُ demekle herkese kâfi gelmiyor. Fikir dağılıyor. Mecmuundaki vahdet arkasında Zat-ı Ehadiyeti mülahaza edip اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَ اِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ demeye, küre-i arz vüs’atinde bir kalp bulunmak lâzım geliyor. Ve bu sırra binaen cüz’iyatta zâhir bir surette sikke-i ehadiyeti gösterdiği gibi her bir nevide sikke-i ehadiyeti göstermek ve Zat-ı Ehad’i mülahaza ettirmek için hâtem-i rahmaniyet içinde bir sikke-i ehadiyeti gösteriyor; tâ külfetsiz herkes her mertebede اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَ اِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ deyip doğrudan doğruya Zat-ı Akdes’e hitap ederek müteveccih olsun.

İşte Kur’an-ı Hakîm, bu sırr-ı azîmi ifade içindir ki kâinatın daire-i a’zamından mesela, semavat ve arzın hilkatinden bahsettiği vakit, birden en küçük bir daireden ve en dakik bir cüz’îden bahseder; tâ ki zâhir bir surette hâtem-i ehadiyeti göstersin. Mesela, hilkat-i semavat ve arzdan bahsi içinde hilkat-i insandan ve insanın sesinden ve simasındaki dekaik-ı nimet ve hikmetten bahis açar; tâ ki fikir dağılmasın, kalp boğulmasın, ruh mabudunu doğrudan doğruya bulsun. Mesela وَمِن۟ اٰيَاتِهٖ خَل۟قُ السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضِ وَاخ۟تِلَافُ اَل۟سِنَتِكُم۟ وَ اَل۟وَانِكُم۟ âyeti mezkûr hakikati mu’cizane bir surette gösteriyor.

Evet, hadsiz mahlukatta ve nihayetsiz bir kesrette vahdet sikkeleri, mütedâhil daireler gibi en büyüğünden en küçük sikkeye kadar envaı ve mertebeleri vardır. Fakat o vahdet ne kadar olsa yine kesret içinde bir vahdettir, hakiki hitabı tam temin edemiyor. Onun için vahdet arkasında ehadiyet sikkesi bulunmak lâzımdır. Tâ ki kesreti hatıra getirmesin. Doğrudan doğruya Zat-ı Akdes’e karşı kalbe yol açsın.

Hem sikke-i ehadiyete nazarları çevirmek ve kalpleri celbetmek için o sikke-i ehadiyet üstünde gayet cazibedar bir nakış ve gayet parlak bir nur ve gayet şirin bir halâvet ve gayet sevimli bir cemal ve gayet kuvvetli bir hakikat olan rahmet sikkesini ve rahîmiyet hâtemini koymuştur. Evet, o rahmetin kuvvetidir ki zîşuurun nazarlarını celbeder, kendine çeker ve ehadiyet sikkesine îsal eder ve Zat-ı Ehadiyeyi mülahaza ettirir ve ondan اِيَّاكَ نَع۟بُدُ وَ اِيَّاكَ نَس۟تَعٖينُ deki hakiki hitaba mazhar eder.

İşte Bismillahirrahmanirrahîm Fatiha’nın fihristesi ve Kur’an’ın mücmel bir hülâsası olduğu cihetle, bu mezkûr sırr-ı azîmin unvanı ve tercümanı olmuş. Bu unvanı eline alan, rahmetin tabakatında gezebilir. Ve bu tercümanı konuşturan, esrar-ı rahmeti öğrenir ve envar-ı rahîmiyeti ve şefkati görür.

Beşinci Sır

Bir hadîs-i şerifte vârid olmuş ki:

اِنَّ اللّٰهَ خَلَقَ ال۟اِن۟سَانَ عَلٰى صُورَةِ الرَّح۟مٰنِ – اَو۟ كَمَا قَالَ –

Bu hadîs-i şerifi, bir kısım ehl-i tarîkat, akaid-i imaniyeye münasip düşmeyen acib bir tarzda tefsir etmişler. Hattâ onlardan bir kısım ehl-i aşk, insanın sima-yı manevîsine bir suret-i Rahman nazarıyla bakmışlar. Ehl-i tarîkatın bir kısm-ı ekserinde sekr ve ehl-i aşkın çoğunda istiğrak ve iltibas olduğundan, hakikate muhalif telakkilerinde belki mazurdurlar. Fakat aklı başında olanlar, fikren onların esas-ı akaide münafî olan manalarını kabul edemez. Etse hata eder.

Evet, bütün kâinatı bir saray, bir ev gibi muntazam idare eden ve yıldızları zerreler gibi hikmetli ve kolay çeviren ve gezdiren ve zerratı muntazam memurlar gibi istihdam eden Zat-ı Akdes-i İlahî’nin şeriki, naziri, zıddı, niddi olmadığı gibi لَي۟سَ كَمِث۟لِهٖ شَى۟ءٌ وَهُوَ السَّمٖيعُ ال۟بَصٖيرُ sırrıyla sureti, misli, misali, şebihi dahi olamaz. Fakat وَلَهُ ال۟مَثَلُ ال۟اَع۟لٰى فِى السَّمٰوَاتِ وَال۟اَر۟ضِ وَهُوَ ال۟عَزٖيزُ ال۟حَكٖيمُ sırrıyla, mesel ve temsil ile şuunatına ve sıfât ve esmasına bakılır. Demek mesel ve temsil, şuunat nokta-i nazarında vardır.

Şu mezkûr hadîs-i şerifin çok makasıdından birisi şudur ki insan, ism-i Rahman’ı tamamıyla gösterir bir surettedir. Evet, sâbıkan beyan ettiğimiz gibi kâinatın simasında bin bir ismin şuâlarından tezahür eden ism-i Rahman göründüğü gibi zemin yüzünün simasında rububiyet-i mutlaka-i İlahiyenin hadsiz cilveleriyle tezahür eden ism-i Rahman gösterildiği gibi insanın suret-i câmiasında küçük bir mikyasta zeminin siması ve kâinatın siması gibi yine o ism-i Rahman’ın cilve-i etemmini gösterir demektir.

Hem işarettir ki: Zat-ı Rahmanu’r-Rahîm’in delilleri ve âyineleri olan zîhayat ve insan gibi mazharlar o kadar o Zat-ı Vâcibü’l-vücud’a delâletleri kat’î ve vâzıh ve zâhirdir ki güneşin timsalini ve aksini tutan parlak bir âyine parlaklığına ve delâletinin vuzuhuna işareten “O âyine güneştir.” denildiği gibi “İnsanda suret-i Rahman var.” vuzuh-u delâletine ve kemal-i münasebetine işareten denilmiş ve denilir. Ve ehl-i vahdetü’l-vücudun mutedil kısmı “Lâ mevcude illâ hû” bu sırra binaen, bu delâletin vuzuhuna ve bu münasebetin kemaline bir unvan olarak demişler.

اَللّٰهُمَّ يَا رَح۟مٰنُ يَا رَحٖيمُ بِحَقِّ بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ اِر۟حَم۟نَا كَمَا يَلٖيقُ بِرَحٖيمِيَّتِكَ وَ فَهِّم۟نَا اَس۟رَارَ بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ كَمَا يَلٖيقُ بِرَح۟مَانِيَّتِكَ اٰمٖينَ

Altıncı Sır

Ey hadsiz acz ve nihayetsiz fakr içinde yuvarlanan bîçare insan! Rahmet, ne kadar kıymettar bir vesile ve ne kadar makbul bir şefaatçi olduğunu bununla anla ki o rahmet, öyle bir Sultan-ı Zülcelal’e vesiledir ki yıldızlarla zerrat beraber olarak kemal-i intizam ve itaatle –beraber– ordusunda hizmet ediyorlar. Ve o Zat-ı Zülcelal’in ve o Sultan-ı ezel ve ebed’in istiğna-i zatîsi var ve istiğna-i mutlak içindedir. Hiçbir cihetle kâinata ve mevcudata ihtiyacı olmayan bir Ganiyy-i Ale’l-ıtlak’tır. Ve bütün kâinat taht-ı emir ve idaresinde ve heybet ve azameti altında nihayet itaatte, celaline karşı tezellüldedir.

İşte rahmet seni ey insan! O Müstağni-i Ale’l-ıtlak’ın ve Sultan-ı Sermedî’nin huzuruna çıkarır ve ona dost yapar ve ona muhatap eder ve sevgili bir abd vaziyetini verir. Fakat nasıl sen güneşe yetişemiyorsun, çok uzaksın, hiçbir cihetle yanaşamıyorsun. Fakat güneşin ziyası, güneşin aksini, cilvesini senin âyinen vasıtasıyla senin eline verir. Öyle de o Zat-ı Akdes’e ve o Şems-i ezel ve ebed’e biz çendan nihayetsiz uzağız, yanaşamayız. Fakat onun ziya-yı rahmeti, onu bize yakın ediyor.

İşte ey insan! Bu rahmeti bulan, ebedî tükenmez bir hazine-i nur buluyor. O hazineyi bulmasının çaresi: Rahmetin en parlak bir misali ve mümessili ve o rahmetin en beliğ bir lisanı ve dellâlı olan ve Rahmeten li’l-âlemîn unvanıyla Kur’an’da tesmiye edilen Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın sünnetidir ve tebaiyetidir. Ve bu Rahmeten li’l-âlemîn olan rahmet-i mücessemeye vesile ise salavattır. Evet, salavatın manası, rahmettir. Ve o zîhayat mücessem rahmete, rahmet duası olan salavat ise o Rahmeten li’l-âlemîn’in vusulüne vesiledir. Öyle ise sen salavatı kendine, o Rahmeten li’l-âlemîn’e ulaşmak için vesile yap ve o zatı da rahmet-i Rahman’a vesile ittihaz et. Umum ümmetin Rahmeten li’l-âlemîn olan Aleyhissalâtü vesselâm hakkında hadsiz bir kesretle rahmet manasıyla salavat getirmeleri, rahmet ne kadar kıymettar bir hediye-i İlahiye ve ne kadar geniş bir dairesi olduğunu parlak bir surette ispat eder.

Elhasıl: Hazine-i rahmetin en kıymettar pırlantası ve kapıcısı Zat-ı Ahmediye aleyhissalâtü vesselâm olduğu gibi en birinci anahtarı dahi Bismillahirrahmanirrahîm’dir. Ve en kolay bir anahtarı da salavattır.

اَللّٰهُمَّ بِحَقِّ اَس۟رَارِ بِس۟مِ اللّٰهِ الرَّح۟مٰنِ الرَّحٖيمِ صَلِّ وَ سَلِّم۟ عَلٰى مَن۟ اَر۟سَل۟تَهُ رَح۟مَةً لِل۟عَالَمٖينَ كَمَا يَلٖيقُ بِرَح۟مَتِكَ وَ بِحُر۟مَتِهٖ وَ عَلٰى اٰلِهٖ وَ اَص۟حَابِهٖ اَج۟مَعٖينَ وَ ار۟حَم۟نَا رَح۟مَةً تُغ۟نٖينَا بِهَا عَن۟ رَح۟مَةِ مَن۟ سِوَاكَ مِن۟ خَل۟قِكَ اٰمٖينَ

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

---

On Üçüncü Lem'a ⇐ Lem'alar | ⇒ On Beşinci Lem'a

---