Sekizinci Söz/mk

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

اَللّهُ لاَ اِلهَ اِلاَّ هُوَ الْحَىُّ الْقَيُّومُ ❊ اِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللّهِ اْلاِسْلاَمُ

Ако сакаш да дознаеш што претставува светот и каква е улогата на човечкиот дух во него, и која е вредноста на човековата вера, и ако сакаш да дознаеш дека доколку не постоеше вистинска вера, овој свет би бил вистински затвор, и дека неверникот би бил најнесреќното создание, и дека тоа што ја разрешува тајната на овој свет, која духот на човештвото го спасува од темнината е يَا اَللّٰهُ и لَااِلٰهَ اِلَّااللّٰهُ, тогаш слушни ја оваа кратка поучна приказна и размисли:

Многу одамна, двајца браќа тргнале заедно на долг пат. Патувале заедно сè додека патот не се разделил на два правца. На крстосницата здогледале еден сериозен човек и го прашале: „Кој пат е подобар?“

Тој им одговорил: „На патот од десната страна задолжително е почитувањето на законите и редот. Меѓутоа, во рамките на оваа должност има сигурност и среќа. А на патот од левата страна владее потполна слобода и разузданост. Меѓутоа, во рамките на таа слобода има опасности и незгоди. Од вас зависи по кој пат ќе одлучите да тргнете.“

Откако го слушнале ова, братот кој имал добри особини, тргнал по десниот пат велејќи: تَوَكَّلْتُ عَلَى اللّٰهِ и со задоволство и добро расположение го прифатил системот на редот и законот. Другиот брат, кој бил неморален скитник, само поради слободата, го избрал левиот пат. Сега да го следиме во нашите мисли човекот што наизглед тргнал по лесниот и едноставниот, а во суштина – духовно тешкиот пат.

И така, овој човек минувајќи низ планини и долини, стигнал до една празна пустина. Одеднаш слушнал страшен глас и видел еден лав кој излегол од дабовата шума и се упатил кон него. Избегал и стигнал до еден празен бунар кој бил длабок шеесет аршини() и од страв се фрлил во него. Паднал до половина и се фатил за едно дрво и се држел за него. На ѕидовите од бунарот имало изникнато два корена, а над нив имало две глувчиња – едно бело и едно црно, кои ги гризеле корените. Погледнал нагоре и го видел лавот кој стоел и чекал како стражар. Погледнал надолу и видел страшен змеј кој ја кренал главата и се приближил до неговата нога на висина од 30 аршина. Устата му била широка колку отворот на бунарот. Погледнал во ѕидовите на бунарот и видел дека се опкружени со опасни и штетни инсекти што касаат. Погледнал кон врвот на дрвото и видел дека е дрво од смоква. Меѓутоа, на врвот од дрвото, на необјаснив начин има плодови од разни дрвја – од орев до калинка.

Ете, овој човек поради своето лошо поимање и глупост не можел да разбере дека ова не е вообичаено дело. Овие дела не можат да бидат случајни. Во овие чудни дела има необични тајни и зад сето тоа стои некој кој го раководи и управува. И додека неговото срце, дух и разум тајно се измачувале во таа состојба, неговиот нефс-и еммаре (заповедничка зла душа) преправајќи се дека не знае што се случува наоколу и небаре ништо не се случило, си ги затнал ушите пред викот на срцето и духот, и лажејќи се себеси, почнал да ги јаде плодовите од тоа дрво како да се наоѓа во некоја градина, но дел од тие плодови биле отровни и штетни.

Во еден свет хадис Семилостивиот Господар заповедал:

اَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِي بِي

Односно: „Јас со мојот раб постапувам онака како што тој мене ме спознава.“

Ете, овој несреќен човек поради својата лоша мисла и глупавост, сметал дека тоа што го гледа е правата вистина; Така се постапувало и кон него, се постапува и ќе се постапува. Ниту умира за да се спаси ниту, пак, живее – туку само страда. И ние ќе го оставиме овој несреќник да се мачи во своите страдања и ќе се вратиме да видиме во каква состојба се наоѓа вториот брат.

Еве, овој паметен и благословен човек оди по својот пат, меѓутоа не страда како брат му, бидејќи има добри особини, па затоа замислува и размислува само за убави работи. Сам на себе си е пријател. Воедно, не страда и не се мачи како неговиот брат, бидејќи го знае редот и му се потчинува, па затоа и наидува на олеснување. Се движи слободно во мир и сигурност. И така наидува на една градина. Во неа имало и убаво цвеќе, и убаво овошје. Но, бидејќи никој не ја уредувал, се наоѓале и нечисти плодови. И неговиот брат се нашол во една ваква градина, но вниманието му го задржале нечистите плодови, од кои му се слошило, па си заминал без да одмори. Вториот брат постапил според правилото: „Види го најдоброто во сè“, и не обрнал внимание на лошите работи. Извлекол корист од она што е добро, а потоа, по убавиот одмор, продолжил по својот пат.

Патувајќи, и тој како својот брат стигнал до една огромна пустина. Одненадеж го слушнал гласот на лавот кој му се нафрлил. Се исплашил, но не како брат му, бидејќи размислувал позитивно и имал добри мисли и си рекол: „Во оваа пустина постои еден Владетел и веројатно и овој лав е слуга под надзорот на тој Владетел.“ Размислувајќи на овој начин, се утешил, но сепак, побегнал и стигнал до еден бунар без вода, кој бил длабок шеесет аршини, и се фрлил во него. И тој како брат му се фатил за едно дрво во средината на бунарот и останал да виси во воздух. Видел дека две животни ги гризат двата корена на дрвото. Погледнал нагоре и видел еден лав, погледнал надолу – видел еден змеј. И тој како брат му се нашол во чудна ситуација. И тој почувствувал ужас, но илјада пати помалку во однос на неговиот брат, бидејќи неговиот добар карактер му дал убави мисли, а убавите мисли, пак, му ја покажуваат само убавата страна на работите.

Поради оваа причина, размислувал вака: Овие чудни дела се меѓусебно поврзани и се чини дека сè се случува небаре под една и иста наредба. Ако е така, во овие дела има некаква тајна. Да, сите тие се движат под заповед на Скриен Владетел. Ако е така, јас не сум сам, тој Скриен Владетел ме набљудува, се грижи за мене, ме испитува, ме кани и ме упатува на одредено место поради некаква цел.

Од овој сладок страв и од оваа убава мисла се јавува еден копнеж: Се прашувам, кој ли е тој што сака да ме испита и сака да го запознаам, и кој е тој што ме води по овој невообичаен пат со одредена цел? Потоа, од копнежот за спознавање се раѓа љубов кон Сопственикот на таа тајна, од таа љубов се јавува желба за откривање на тајната, а од таа желба изникнува волја за постигнување убава положба која ќе му се допадне и поради која ќе се постигне задоволство на Сопственикот на тајната.

Потоа погледнал кон врвот на дрвото и видел дека е дрво од смоква, но на врвот имало овошје од илјадници различни дрвја. Во тој миг му исчезнал сиот страв, бидејќи со сигурност сфатил дека ова дрво од смоква е една листа, една содржина, една изложба. Сигурно е дека Скриениот Владетел на таинствен и на чудесен начин на тоа дрво ставил примероци од сето овошје од Своите градини и бавчи, а тоа дрво го украсил за да посочи каква храна и сладости им приредил на Своите гости. Во спротивно, едно дрво не би можело да дава плодови од илјадници други видови.

Потоа овој човек почнал да се моли сè додека не му се вдахнал клучот на тајната, па гласно извикал: „О, Владетелу на овие места! Во Твои раце сум. Од Тебе барам уточиште и слуга сум Твој, посакувам да бидеш задоволен и трагам по Тебе.“

По оваа молитва, ѕидот од бунарот одеднаш се отворил и се покажала врата кон преубава, чиста и величествена градина. Можеби устата на змејот се претворила во таа врата, лавот и змејот станале двајца слуги и го канат внатре, па дури и лавот се припитомил и се претворил во покорен коњ.

Еј, мој мрзлив нефсу! Еј, мој имагинарен другару! Дојдете да ја споредиме состојбата на овие двајца браќа! Да видиме и да дознаеме дека доброто носи добро, а злото – зло.

Погледнете! Несреќниот патник на левиот пат трепери и во секој момент може да падне во устата на змејот, а среќникот е поканет во прекрасна и раскошна градина.

На тој несреќник од болниот ужас и од големиот страв му се распарчува срцето, а среќникот доживува чудесни работи и ги набљудува со сладок копнеж, пријатна неизвесност и страсно спознавање. Притоа, несреќникот ги поднесува маките на стравот, очајот и самотијата, а среќникот се насладува на пријателството, надежта и желбите. Несреќникот сам себе си се гледа како заробеник и жртва на напад на свирепи и диви животни, а среќникот е почитуван гостин, кој се забавува во друштво на преу- бавите слуги на Великодушниот Домаќин. Потоа, несреќникот јадејќи ги наизглед вкусните, а всушност, отровни плодови – го зголемува своето страдање, бидејќи тие плодови се примероци што се дозволени да се вкусат со цел да се трага по вистинските плодови. Во спротивно, не е дозволено да се прејадеш како животно. Среќникот ја вкусува храната, ја сфаќа ситуацијата, го одложува јадењето и се насладува на исчекувањето. Несреќникот сам себеси се угнетува. Со својата невнимателност, убавата вистина блескава како ден и светлата состојба ги претвора во темен и мрачен страв, во вид на пекол. Тој не заслужил ниту милост ниту, пак, има право да му се жали некому.

На пример, истиот тој несреќник личи на човек кој изразува незадоволство уживајќи во убавата градина налето, во друштво на свои пријатели, во убава гозба, но опивајќи се со нечисти пијалаци, се замислува дека е гладен и гол среде зима и опкружен со диви животни, па почнува да вика и да плаче, и со тоа си нанесува неправда на самиот себе, а пријателите ги навредува и ги презира гледајќи ги како диви животни. А среќникот, пак, ја гледа реалноста, а реалноста е убава. Осознавајќи ја убавината на реалноста, му укажува почит на совршенството на Владетелот на вистината, со што го заслужува Неговото милосрдие.

Ете, одредбата од Куранот ја расветлува тајната: „Знај дека злото доаѓа од тебе, а доброто од Аллах.“

Ако ги споредиш сите други разлики слични на оваа, ќе сфатиш дека нефс-и еммаре (заповедничката зла душа) на првиот човек му подготвил духовен пекол, а на вториот – неговиот пријателски однос, убавите позитивни мисли, добрите особини и добрите намери му пружиле сеопфатни добротворства, среќа, блескава праведност и изобилство.

Еј, нефсу, а и ти, човеку, кој заедно со мене ја слушаш оваа приказна! Ако не сакаш да бидеш како несреќниот брат, туку сакаш да бидеш како оној среќниот, тогаш послушај го Куранот и потчини му се на наредбите, придржувај се до него и дејствувај според неговите прописи.

Ако ги сфати вистините на оваа алегорична приказна, во согласност со него можеш да ги приложиш сите вистини поврзани со религијата, земниот живот, човекот и верата. Јас ќе ги откријам основните принципи, а ти анализирај ги деталите.

Ете, погледни! Еден од тие двајца браќа има дух на верник и срце на праведник, а другиот има дух на неверник и срце на злокобник.

Од тие два пата, десниот е патот на Куранот и Верата, а левиот е патот на непотчинувањето и неблагодарноста.

А градината на тој пат е минливиот социјален живот на човековото општество и човековата цивилизација, кои истовремено содржат и добро и зло, пријатност и ужасија, чистота и валканост. Разумен е оној што дејствува според правилото: خُذْ مَا صَفَا دَعْ مَا كَدَرْ и оди со мирно срце и чиста совест.

Пустината ги претставува земјата и овој свет. Лавот ја претставува смртта и моментот на нејзиното настапување. Бунарот го претставува човечкото тело и времето на животот, а длабочината од шеесет аршини – шеесетте години на просечен живот на поголемиот број луѓе. Дрвото е животниот век и материјалната основа на животот, а црното и белото глувче се ноќта и денот.

Устата на змејот е гробот што води кон Чистилиштето и премин кон Задгробниот свет. Но таа уста за верниците е врата од темнината кон градината.

Инсектите ги симболизираат тегобите на овој свет, но тие за верникот се како слатки Божји предупредувања што го будат и благонаклонетост од Семилосрдниот за да не тоне во сонот на небрежноста.

Плодовите на дрвото се земните благодати, кои Великодушниот Апсолутен Господар ги создал како листа на задгробни плодови за да потсетуваат на задгробните плодови, во форма на примероци што ќе ги придобијат купувачите на рајските плодови.

Тоа што дрвото е од еден вид, а дава разновидни плодови, е знак за моќта и чудото на Семоќниот, печат на Божјото Господарство и жиг на Божјата власт; бидејќи „создавањето сè од само едно нешто“, односно создавањето на сите растенија и плодови од една иста земја, создавањето на сите животни од една иста вода, создавањето на сите животински органи од едни исти хранливи материи; како и „создавањето на едно нешто од сè“ означува создавање живи созданија со слична кожа и месо од различни хранливи материи, и е личен знак на Единствено и Вечно Битие, и личен печат кој ѝ припаѓа единствено на Бесмртната и Неисцрпна Божја Власт, и монограм кој во ниту еден случај не може да се фалсификува.

Да, создавањето сè од само едно нешто и создавањето на едно нешто од сè, е карактеристика својствена само на Создателот на сè и претставува доказ и знак на Семоќниот.

Талисманот е тајната на мудроста за создавањето, која се разоткрива со тајната на верата, а клучот за тоа е:

يَا اَللّٰهُ ❀ لَااِلٰهَ اِلَّااللّٰهُ ❀ اَللّٰهُ لااِلٰهَ اِلَّاهُوَ الْحَىُّ الْقَيُّومُ

Претворањето на устата на змејот во врата која води во градина, е знак дека за следбениците на Куранот и верниците тоа е врата што се отвора од овој свет, кој претставува затвор, и е влез во вечните градини, од испитната арена во Рајската градина, од земните тегоби кон милосрдието на Семилостивиот; а за заблудените и насилниците, пак, е врата која води кон тесен гроб и е како стомакот на змејот, кој носи осаменост, заборав, небрежност и тегоби.

Тоа што крвожедниот лав се претвора во послушен слуга и покорен коњ е знак дека смртта за следбениците на заблудата е вечна и болна разделба од своите драги и сакани луѓе.

Смртта ги зема припадниците на заблудата и ги отстранува од лажниот светски рај и ги преселува и затвора во страшни самотни темници на гробот, а за следбениците на Куранот, кои се наоѓаат на правиот пат, е патување кон Задгробниот свет, повод за средба со саканите луѓе и старите пријатели, повод за влез во вистинската татковина и во домот на вечната среќа, великодушна покана за пристап од темницата на земниот живот кон Рајската градина, очекување за добивање отплата за богослужбите во израз на благонаклонетост од Семилостивиот, Милосрдниот, ослободување од службата за животот и земање одмор од служењето во него, проглас дека е дојден крајот на богослужбените задолженија и испитувања поврзани со обуката и инструкциите.

Заклучок: Секој кој овој минлив живот го поставува за своја крајна цел, тој во суштина се наоѓа во Пеколот, иако му се чини како да е во Рајот. И секој што сериозно се устремува кон вечниот живот, ќе ја постигне благосостојбата и на двата света. Дури и ако неговиот земски пат е полн со несреќи и маки, тој ќе го гледа како сладок и пријатен, ќе го гледа како чекалница за својот Рај, ќе го поднесува и со трпеливост ќе му благодари на својот Господар.

اَللّٰهُمَّ اجْعَلْنَا مِنْ اَهْلِ السَّعَادَةِ وَالسَّلَامَةِ وَالْقُرْآنِ وَالْاِيمَانِ آمِينَ ❀ اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَعَلٰى آلِهِ وَصَحْبِهِ بِعَدَدِ جَمِيعِ الْحُرُوفَاتِ الْمُتَشَكِّلَةِ فِي جَمِيعِ الْكَلِمَاتِ الْمُتَمَثِّلَةِ بِاِذْنِ الرَحْمٰنِ فِي مَرَايَا تَمَوُّجَاتِ الْهَوَاءِ عِنْدَ قِرَائَةِ كُلِّ كَلِمَةٍ مِنَ الْقُرْآنِ مِنْ كُلِّ قَارِئٍ مِنْ اَوَّلِ النُّزُولِ اِلٰى آخِرِ الزَّمَانِ وَارْحَمْنَا وَوَالِدَيْنَا وَارْحَمِ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِعَدَدِهَا بِرَحْمَتِكَ يَا اَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ ❀ آمِينَ وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ

---

Yedinci Söz ⇐ | Sözler | ⇒ Dokuzuncu Söz

---