Onuncu Lem'a/es

EL DÉCIMO DESTELLO

La epístola de las bofetadas de la compasión

En el nombre de Allah, el Misericordioso, el Compasivo

{El día en que cada alma encuentre presente lo que haya hecho de bien y lo que haya hecho de mal, deseará que hubiera entre ambos una distancia lejana. Y Allah os advierte de Sí mismo, y Allah es Clemente con los siervos.} (Sura de la Familia de ‘Imrán, 30) Este destello comenta uno de los secretos de esta aleya a través de explicar las bofetadas de la compasión que han experimentado mis compañeros en el servicio del Corán, como resultado de su inadvertencia y sus faltas, en virtud de su naturaleza humana, y explica una serie de carismas del servicio del Corán y un extracto del carisma del gauz mayor, el shaij Abdul-Qadir al-Ŷilani, que salvaguarda ese servicio sagrado con el permiso de Allah, sea ensalzado, y ayuda con su aspiración y su súplica para que se afirmen en su seriedad aquellos que entraron en este servicio sagrado.

Y el carisma de este servicio sagrado es de tres tipos:

El primer tipo: Es el aspecto de la preparación de ese servicio y la conducción de sus servidores a él.

El segundo tipo: Es la exclusión de los impedimentos y la defensa del daño de los perjudiciales y su bofetada.

Y estos dos tipos tienen muchos y largos sucesos que retrasamos a otro momento. Y buscaremos un tercer tipo más ligero que es:

Que aquéllos que obran con sinceridad en el servicio del Corán cuando les sobrevienen los desánimos, sufren una bofetada compasiva y entran en ese servicio también (y vuelven a retomarlo) y los incidentes de ese tipo exceden de cien, de los cuales trece o catorce de veinte incidentes experimentaron la bofetada de la compasión y seis o siete de ellos encontraron la bofetada del ahuyentar.

El primero:

Este pobre Sa’id, pues cada vez que decaí en el servicio y dije: ¿Qué más me da? Y me ocupé con asuntos propios exclusivamente experimenté una bofetada. Y estoy convencido de que la experimenté a causa de mi dejadez, porque cualquier propósito que me conducía a la negligencia experimentaba la bofetada con su contrario. Y del mismo modo el resto de mis compañeros sinceros reflexionaron gradualmente acerca de las bofetadas de la compasión que habían experimentado y encontraron que habían experimentado las bofetadas de la compasión como yo según lo contrario de lo que habían descuidado de sus propósitos. Y de ahí creímos que esos incidentes eran parte de los carismas del servicio del Corán.

Así, por ejemplo: Este pobre Sa’id, cuando estaba ocupado con la enseñanza de las verdades del Corán en la ciudad de Wan no me tocó el gobierno suspicaz y no pudo tocarme de ningún modo en el tiempo del incidente del shaij Sa’id*(*). Pero cuando dije: ¿Qué más me da? Y pensé sobre mí mismo y me aislé en un lugar parecido a una cueva antigua en la montaña de Arak para salvar mi última vida, entonces me tomaron y me desterraron sin motivo y fui llevado al pueblo de Burdur.

Y allí mientras me encontré en el servicio del Corán también permanecimos yo y mis alumnos sinceros exentos de tener que presentarnos cada tarde, a pesar de que en ese momento se sospechaba de los desterrados sometiéndolos a una vigilancia minuciosa y estaban obligados a presentarse cada tarde. Pero yo no fui a presentarme en ningún momento y no conocí al gobierno. Y el gobernador se quejó de mí a Fevzi Pasha cuando vino de visita y dijo Fevzi Pasha: No le hagáis ningún daño, respetadlo. Y en verdad lo que le hizo pronunciar estas palabras fue la sacralidad del servicio del Corán.Y cuando predominó en mí la idea de salvarme a mí mismo y pensar solamente en mi otra vida, y tuvieron lugar desánimos temporales en el servicio del Corán, experimenté la bofetada con lo contrario a lo que pretendía, es decir: Fui enviado de un exilio a otro, fui enviado a Isparta.

Y en Isparta emprendí el servicio otra vez y después de veinte días me dijeron a modo de aviso algunos timoratos: Puede que el gobierno no apruebe esta situación, si actuáramos con cautela por un tiempo sería más adecuado. Entonces por segunda vez se hizo fuerte en mí la idea de pensar en mí solamente y dije: ¡Procurad que no venga la gente! Y entonces fui llevado desde aquel lugar de exilio a un tercero en Barla.

Y cada vez que me sobrevenía el desánimo en Barla y se hacía fuerte en mí la idea de pensar solo en mí mismo, me avasallaba una de esas víboras de la gente mundanal y sus hipócritas. Y podría contar ochenta incidentes que me sucedieron en estos ocho años.

Así pues ¡Oh hermanos! Ya he mencionado las bofetadas compasivas que me ocurrieron a mí y si me lo permitís y me disculpáis por ello, voy a mencionar las bofetadas compasivas que os ocurrieron también a vosotros. Así pues no os enfadéis, y si hay uno que se enfada no diré su nombre.

El segundo:

Es ‘Abdul-Maŷíd, que es mi hermano y el discípulo abnegado más digno de mí y el más elevado. Tenía una buena casa en la ciudad de Van y gozaba de un buen nivel de vida como profesor. Y no se sumó a aquéllos que se habían empeñado en contra de mi voluntad en que me marchara a un lugar en la frontera que era más conveniente para el servicio del Corán, y no compartió esa opinión. Y es como si ello fuera por mi beneficio según su propia deducción pensando que si yo viajaba a la frontera, el servicio del Corán no estaría a salvo de la política. Y lo exiliaron de la ciudad de Van y probó una bofetada compasiva en lo opuesto a su propósito, y se tuvo que separar de la ciudad de Van dejando su buena casa y su tierra siendo forzado a ir a la ciudadela de Ergani.

El tercero:

Es Juluṣí el noble, que es un miembro muy importante del servicio coránico. Cuando fue desde el distrito de Egridir a su tierra, los medios que aseguran la felicidad de este mundo y la hacen gustar por completo, estaban presentes, y por ello el círculo de los medios se preparó para la aparición del desánimo en el servicio del Corán, que es puramente de la Otra Vida en un determinado grado. Porque llegó a sus padres a los que no veía desde un tiempo y vio su tierra natal, y todo fue con honor y posición de tal manera que este mundo le sonrió y se le apareció hermoso a pesar de que quien está en el servicio del Corán o bien lo aborrece el mundo o él lo aborrece a él hasta que se encuentra en el servicio coránico con sinceridad y seriedad.

Y Juluṣí, aunque su corazón estaba firme sin tambalearse, ese estado lo condujo a la indolencia y experimentó una bofetada compasiva que se manifestó en que algunos hipócritas lo incordiaron durante uno o dos años completos e hicieron que huyera de él el placer de este mundo también, de manera que le hicieron aborrecer este mundo y que este mundo lo aborreciera a él, y entonces abrazó lo que había en su función espiritual en cuanto a seriedad en todo su significado.

El cuarto:

El ḥafiḍh Aḥmad al-Muhaŷir quien él mismo dijo: Reconozco que me equivoqué en mi deducción con respecto a mi última vida en relación al servicio del Corán y caí en una pretensión que provocaba el desánimo del servicio y experimenté una bofetada compasiva aunque fuerte y expiatoria.

Mi maestro no era partidario de las nuevas reformas*(*), y mi mezquita estaba contigua a donde vivía él y se acercaban los tres crecientes (los meses de Raŷab, Sha´bán y Ramaḍán), y si dejaba la mezquita perdería una gran recompensa y el barrio asimilaría el abandono del ṣalat, y si no aplicaba el nuevo estilo sería impedido del imamato, y en base a esta deducción deseé la partida de mi maestro, al que amo en la medida de mi espíritu, a otra ciudad temporalmente sin darme cuenta de que si él cambiaba su lugar y viajaba a otro lugar se presentaría el desánimo temporalmente en el servicio del Corán. Y en esa coyuntura experimenté una bofetada compasiva pero tan impresionante que durante tres meses mi intelecto no regresó a mi cabeza. Y a Allah pertenece la alabanza que le vino a la mente a mi maestro tal y como me comunicó categóricamente que cada minuto de esa desgracia equivalía a un día de adoración, y eso es lo que esperamos de la misericordia de Allah, sea ensalzado, porque ese deseo no estaba basado en un interés determinado sino que ese deseo surgió del sentido de mi mera reflexión sobre mi última vida.

El quinto:

Es el señor Ḥaqqi, que no está aquí ahora y por eso digo en representación suya, como lo hice con Juluṣí: El señor Ḥaqqí estaba cumpliendo como es debido con la tarea de aprendiz y en esto llegó un kaymakam*(*) necio y Ḥaqqí escondió lo que había escrito para que no le viniera a él y a su maestro ningún daño, dejando el servicio luminoso temporalmente. Y entonces se abrió contra él una demanda, a modo de bofetada compasiva, en la que se le requería pagar mil liras y permaneció un año bajo esa amenaza hasta que vino y nos reunimos aquí. Y a su regreso retomó la tarea de aprendiz del servicio coránico y cesó el juicio de la bofetada compasiva y fue declarado inocente.

Luego se inició una tarea para los alumnos en relación a la escritura del Corán de una manera nueva*(*) y se asignó una contribución al señor Ḥaqqí, la verdad es que asumió su contribución y escribió una parte (una treintava parte del Corán) de una manera primorosa, sin embargo se creyó a sí mismo forzado por la necesidad de tener que ganarse la vida y emprendió en secreto la representación de unas demandas. Entonces experimentó de repente otra bofetada compasiva al sufrir temporalmente una fractura del dedo con el sujetaba la pluma. De manera que fue advertido por medio de este dedo con la lengua del significado: ¡No se puede compaginar la representación de las demandas y la escritura del Corán! Y nos quedamos sorprendidos por lo que le ocurrió a su dedo puesto que no sabíamos que había ejercido la representación de las demandas. Luego se supo que el servicio coránico inmaculado y sagrado no acepta que se mezclen los dedos limpios, exclusivos de él, con otro asunto. Y sea como fuere, yo entendí que Juluṣí era como yo mismo y hablé en lugar de él y en verdad el señor Ḥaqqí es también enteramente como él, y si no acepta que hable por él, que escriba él mismo contando su bofetada.

El sexto:

El señor Bakr, que no está presente ahora, y por esto digo, por mi confianza en su amistad y fidelidad, al igual que he hablado en representación de mi hermano ‘Abdul-Maŷid, y en base al juicio de todos mis amigos selectos, como el ḥafiḍh ash-Shami y el señor Sulaimán, que el señor Bakr imprimió la Palabra Décima y le enviamos la Palabra Vigésimo Quinta que trataba del carácter prodigioso e inimitable del Corán para que se imprimiera antes de que apareciera el nuevo alfabeto; y le escribimos que nosotros, al igual que enviamos el precio de la impresión de la Palabra Décima enviaríamos el precio de la impresión de esta palabra también. Pero el señor Bakr pensando en la pobreza de mi situación y suponiendo que el precio de la impresión sería de cuatrocientas liras se dijo a sí mismo: Si las pago de mi bolsillo, puede que al maestro no le agrade. Así lo engañó su propio ego y no se imprimió esa Palabra. Y esto causó un daño importante en el servicio del Corán. A los dos meses le robaron novecientas liras de su dinero y de este modo experimentó una bofetada compasiva y asombrosa. Y ojalá que las novecientas liras que perdió se conviertan en algo equivalente a una caridad si Allah quiere.

El séptimo:

Şamlı Hâfız Tevfik’tir. O kendisi diyor: Evet, itiraf ediyorum ki ben bilmeyerek ve yanlış düşünerek, hizmet-i Kur’aniyede fütur verecek harekâtım sebebiyle iki şefkatli tokat yedim. Şüphem kalmadı ki bu tokat o cihetten geldi.

Birincisi: Lillahi’l-hamd, benim hatt-ı Arabiyem Kur’an’a bir derece uygun bir tarzda ihsan edilmişti. Üstadım en evvel üç cüz bana yazdırmakla sair arkadaşlarıma taksim etti. Kur’an yazmak iştiyakı, risalelerin tebyiz ve tesvidindeki hizmetime arzumu kırdı. Hem Arabî hattı bulunmayan sair arkadaşlara tefevvuk edeceğim diye gururkârane bir tavırda bulundum. Hattâ Üstadım yazıya ait bir tedbir bana söylediği vakit “Bu iş bana aittir.” o vakit dedim “Ben bunu biliyorum, ders almaya ihtiyacım yoktur.” gibi mağrurane söyledim. İşte bu hatama göre fevkalâde hiç hatıra gelmeyen bir tokat yedim. En az Arabî hattı olan bir kardeşime (Hüsrev’e) yetişemedim. Bizler bütün hayret ettik. Şimdi anladık ki o bir tokattır.

İkincisi: Ben itiraf ediyorum ki hizmet-i Kur’aniyedeki kemal-i ihlas ve sırf livechillah için hizmeti, iki vaziyetim ihlâl ediyordu. Şiddetli bir tokat yedim. Çünkü ben bu memlekette garib hükmündeyim, garibim. Hem şekva olmasın, Üstadımın en mühim bir düsturu olan iktisada ve kanaate riayet etmediğimden fakr-ı hale maruzum. Hodbin, mağrur insanlarla ihtilata mecbur olduğumdan –Cenab-ı Hak affetsin– mürüvvetkârane bir surette riyaya ve tabasbusa da mecbur oluyordum. Üstadım çok defa beni ikaz ve ihtar ve tekdir ediyordu. Maatteessüf kendimi kurtaramıyordum. Halbuki Kur’an-ı Hakîm’in ruh-u hizmetine zıt olan bu vaziyetimden şeytan-ı cinnî ve insî istifade etmekle beraber hizmetimize de bir soğukluk, bir fütur veriyordu.

İşte ben bu kusuruma karşı şiddetli fakat inşâallah şefkatli bir tokat yedim. Şüphemiz kalmadı ki bu tokat, o kusura binaen gelmiş. O tokat da şudur: Sekiz senedir ben, Üstadımın hem muhatabı hem müsevvidi hem mübeyyizi olduğum halde, sekiz ay kadar Nurlardan istifade edemedim. Bu hale hayret ettik. Ben de ve Üstadım da “Bu neden böyle oluyor?” diye esbab arıyorduk. Şimdi kat’î kanaatimiz geldi ki:

O hakaik-i Kur’aniye nurdur, ziyadır. Tasannu, temelluk, tezellül zulmetleriyle birleşemiyor. Onun için bu Nurların hakikatlerinin meali, benden uzaklaşıyor tarzında bulunarak, bana yabani görünüyor, yabani kalıyordu. Cenab-ı Hak’tan niyaz ediyorum ki bundan sonra Cenab-ı Hak, bana o hizmete lâyık ihlas ihsan etsin, ehl-i dünyaya tasannu ve riyadan kurtarsın. Başta Üstadım olarak, kardeşlerimden dua rica ediyorum.

Pür-kusur

Şamlı Hâfız Tevfik

SEKİZİNCİSİ

Seyranî’dir. Bu zat, Hüsrev gibi Nur’a müştak ve dirayetli bir talebemdi. Esrar-ı Kur’aniyenin bir anahtarı ve ilm-i cifrin mühim bir miftahı olan tevafukata dair Isparta’daki talebelerin fikirlerini istimzaç ettim. Ondan başkaları, kemal-i şevk ile iştirak ettiler. O zat başka bir fikirde ve başka bir merakta bulunduğu için iştirak etmemekle beraber, beni de kat’î bildiğim hakikatten vazgeçirmek istedi. Cidden bana dokunmuş bir mektup yazdı. “Eyvah!” dedim, “Bu talebemi kaybettim!” Çendan fikrini tenvir etmek istedim. Başka bir mana daha karıştı. Bir şefkat tokadını yedi. Bir seneye karib bir halvethanede (yani hapiste) bekledi.

DOKUZUNCUSU

Büyük Hâfız Zühdü’dür. Bu zat, Ağrus’taki Nur talebelerinin başında nâzırları hükmünde olduğu bir zaman, sünnet-i seniyeye ittiba ve bid’alardan içtinabı meslek ittihaz eden talebelerin manevî şerefini kâfi görmeyerek ve ehl-i dünyanın nazarında bir mevki kazanmak emeliyle mühim bir bid’anın muallimliğini deruhte etti. Tamamıyla mesleğimize zıt bir hata işledi. Pek müthiş bir şefkat tokadını yedi. Hanedanının şerefini zîr ü zeber edecek bir hâdiseye maruz kaldı. Fakat maatteessüf Küçük Hâfız Zühdü, hiç tokada istihkakı yokken, o elîm hâdise ona da temas etti. Belki inşâallah o hâdise, onun kalbini dünyadan kurtarıp tamamıyla Kur’an’a vermek için bir ameliyat-ı cerrahiye-i nâfia hükmüne geçer.

ONUNCUSU

Hâfız Ahmed (rh) namında bir adamdır. Bu zat, risalelerin yazmasında iki üç sene teşvikkârane bir surette bulunuyordu ve istifade ediyordu. Sonra ehl-i dünya, zayıf bir damarından istifade etti. O şevk zedelendi. Ehl-i dünyaya temas etti. Belki o cihetle ehl-i dünyanın zararını görmesin hem onlara sözünü geçirsin ve bir nevi mevki kazansın ve dar olan maişetine bir suhulet olsun. İşte hizmet-i Kur’aniyeye o suretle, o yüzden gelen fütur ve zarara mukabil iki tokat yedi. Biri: Dar maişetiyle beraber beş nüfus daha ilâve edildi, perişaniyeti ehemmiyet kesbetti. İkinci tokat: Şeref ve haysiyet noktasında hassas ve hattâ bir tek adamın tenkit ve itirazını çekemeyen o zat, bilmeyerek bazı dessas insanlar onu öyle bir surette kendilerine perde ettiler ki şerefi zîr ü zeber oldu, yüzde doksanını kaybetti ve yüzde doksan adamı aleyhine çevirdi. Her ne ise… Allah affetsin, belki inşâallah bundan intibaha gelir, yine kısmen vazifesine döner.

ON BİRİNCİSİ

Belki rızası yok diye yazılmadı.

ON İKİNCİSİ

Muallim Galib’dir (rh). Evet bu zat, sadıkane ve takdirkârane, risalelerin tebyizinde çok hizmet etti ve hiçbir müşkülat karşısında zaaf göstermedi. Ekser günlerde geliyordu, kemal-i şevk ile dinliyordu ve istinsah ediyordu. Sonra kendine, otuz lira ücret mukabilinde umum Sözler’i ve Mektubat’ı yazdırdı. Onun maksadı, memleketinde neşretmek ve hem hemşehrilerini tenvir etmek idi. Sonra bazı düşünceler neticesinde risaleleri tasavvur ettiği gibi neşretmedi, sandığa bıraktı. Birden elîm bir hâdise yüzünden bir sene gam ve gussa çekti. Risalelerin neşri ile ona adâvet edecek resmî birkaç düşmanlara bedel; zalim, insafsız çok düşmanları buldu; bir kısım dostlarını kaybetti.

ON ÜÇÜNCÜSÜ

Hâfız Hâlid’dir (rh). Kendisi der: Evet itiraf ediyorum, Üstadımın hizmet-i Kur’aniyede neşrettiği âsârın tesvidinde hararetli bir surette bulunduğum zaman mahallemizde bir cami imamlığı vardı. Eski kisve-i ilmiyemi, sarığı bağlamak niyetiyle muvakkaten o hizmete fütur verip, bilmeyerek çekildim. Maksadımın aksiyle şefkatli bir tokat yedim. Sekiz dokuz ay imamlık ettiğim halde, müftünün çok vaadlerine rağmen, fevkalâde bir surette sarığı saramadım. Şüphemiz kalmadı ki o kusurdan bu şefkatli tokat geldi. Ben Üstadımın hem bir muhatabı hem bir müsevvidi idim. Benim çekilmem ile tesvid hususunda sıkıntı çekmişti. Her ne ise… Yine şükür ki kusurumuzu anladık ve bu hizmetin de ne kadar kudsî olduğunu bildik ve Şah-ı Geylanî gibi arkamızda melek-i sıyanet gibi bir Üstad bulunduğuna itimat ettik.

Ez’afü’l-ibad

Hâfız Hâlid

ON DÖRDÜNCÜSÜ

Üç Mustafa’nın küçücük “üç tokat” yemeleridir.

Birincisi: Mustafa Çavuş (rh) sekiz senedir bizim hususi küçük camiye hem sobasına hem gaz yağına hem kibritine kadar hizmet ediyordu. Hattâ gaz yağını ve kibritini sekiz senedir kendi kesesinden sarf ettiğini sonra öğrendik. Cemaate, hususan cuma gecelerinde gayet zarurî bir iş olmayınca geri kalmıyordu.

Sonra ehl-i dünya onun safvet-i kalbinden istifade ederek dediler ki: “Sözler’in bir kâtibi olan Hâfız’ın sarığına ilişecekler. Hem gizli ezan, muvakkaten terk edilsin. Sen kâtibe söyle, cebir görmeden evvel sarığı çıkarsın.” O bilmiyordu ki hizmet-i Kur’aniyede bulunan birisinin sarığını çıkarmaya dair sözü tebliğ etmek, Mustafa Çavuş gibi yüksek ruhlulara pek ağırdır. Onların sözlerini tebliğ etmiş.

O gece rüyada ben görüyordum ki Mustafa Çavuş’un elleri kirli, kaymakam arkasında olarak odama geldi. İkinci gün ona dedim: “Mustafa Çavuş, sen bugün kim ile görüştün? Seni elin mülevves bir surette kaymakamın arkasında gördüm.” Dedi: “Eyvah! Bana böyle bir söz, muhtar söyledi, kâtibe söyle. Ben arkasında ne olduğunu bilmedim.”

Hem aynı günde bir okkaya yakın gaz yağını camiye getirmiş. Hiç vuku bulmayan, o gün kapı açık kalmış, bir keçi yavrusu içeriye girmiş, büyük bir adam gelmiş, keçi yavrusunun seccademe yakın bıraktığı muzahrefatı yıkamak için ibrikteki gaz yağını su zannedip bütün o gaz yağını temizlik yapıyorum diye caminin her tarafına serpmiş. Acayiptir ki kokusunu duymamış. Demek, o mescid lisan-ı hal ile Mustafa Çavuş’a diyor: “Senin gaz yağın bize lâzım değil. Ettiğin hata için gaz yağını kabul etmedim.” diye işaret vermek için o adama koku işittirilmedi.

Hattâ o hafta içinde cuma gecesinde ve birkaç mühim namazda, o kadar çalıştığı halde cemaate yetişemiyordu. Sonra ciddi bir nedamet, bir istiğfar ettikten sonra safvet-i asliyesini buldu.

İkinci Mustafalar: Kuleönü’ndeki kıymettar, çalışkan mühim bir talebem olan Mustafa ile onun çok sadık ve fedakâr arkadaşı Hâfız Mustafa’dır (r.aleyhima). Ben bayramdan sonra, ehl-i dünya bize sıkıntı verip hizmet-i Kur’aniyeye fütur vermemek için şimdilik gelmesinler diye haber göndermiştim. Şayet gelecek olurlarsa birer birer gelsinler. Halbuki bunlar üç adam birden, bir gece geldiler. Fecirden evvel hava müsait ise gitmek niyet edildi. Hiç vuku bulmadığı bir tarzda hem Mustafa Çavuş hem Süleyman Efendi hem ben hem onlar, zâhir bir tedbiri düşünemedik, bize unutturuldu. Her birimiz ötekine bırakıp ihtiyatsızlık etti. Onlar fecirden evvel gittiler. Öyle bir fırtına onları iki saat mütemadiyen tokatladı ki bu fırtınadan kurtulmayacaklar diye telaş ettim. Şimdiye kadar bu kışta ne öyle bir fırtına olmuş ve ne de bu kadar kimseye acımıştım. Sonra Süleyman’ı, ihtiyatsızlığının cezası olarak arkalarından gönderip sıhhat ve selâmetlerini anlamak için gönderecektim. Mustafa Çavuş dedi: “O gitse o da kalacak. Ben de onun arkasından gidip aramak lâzım. Benim arkamdan da Abdullah Çavuş gelmek lâzım.” Bu hususta “Tevekkelnâ alallah” dedik, intizar ettik.

Sual: Has dostlarınıza gelen musibetleri, tokat eseri deyip hizmet-i Kur’aniyede füturları cihetinde bir itab telakki ediyorsun. Halbuki size ve hizmet-i Kur’aniyeye hakiki düşmanlık edenler, selâmette kalıyorlar. Neden dosta tokat vuruluyor, düşmana ilişilmiyor?

Elcevap: اَلظُّل۟مُ لَا يَدُومُ وَال۟كُف۟رُ يَدُومُ sırrınca dostların hataları, hizmetimizde bir nevi zulüm hükmüne geçtiği için çabuk çarpılıyor. Şefkatli tokat yer, aklı varsa intibaha gelir. Düşman ise hizmet-i Kur’aniyeye zıddiyeti, mümanaatı, dalalet hesabına geçer. Bilerek veya bilmeyerek hizmetimize tecavüzü, zındıka hesabına geçer. Küfür devam ettiği için onlar ekseriyetle çabuk tokat yemiyorlar.

Nasıl ki küçük kabahatleri işleyenlerin, nahiyelerde cezaları verilir. Büyük kabahatleri de büyük mahkemelere gönderilir.

Öyle de ehl-i imanın ve has dostların hükmen küçük hataları, çabuk onları temizlemek için kısmen dünyada ve süraten verilir.

Ehl-i dalaletin cinayetleri, o kadar büyüktür ki kısacık hayat-ı dünyeviyeye cezaları sığışmadığından, mukteza-yı adalet olarak âlem-i bekadaki mahkeme-i kübraya havale edildiği için ekseriyetle burada cezaya çarpılmıyorlar.

İşte hadîs-i şerifte اَلدُّن۟يَا سِج۟نُ ال۟مُؤ۟مِنِ وَجَنَّةُ ال۟كَافِرِ mezkûr hakikate dahi işaret ediyor. Yani dünyada şu mü’min, kısmen kusuratından cezasını gördüğü için dünya onun hakkında bir dâr-ı cezadır. Dünya, onların saadetli âhiretlerine nisbeten bir zindan ve cehennemdir.

Ve kâfirler madem cehennemden çıkmayacaklar. Hasenatlarının mükâfatlarını kısmen dünyada gördükleri ve büyük seyyiatları tehir edildiği cihetle, onların âhiretine nisbeten dünya, cennetleridir.

Yoksa mü’min bu dünyada dahi kâfirden manen ve hakikat nokta-i nazarında çok ziyade mesuddur. Âdeta mü’minin imanı, mü’minin ruhunda bir cennet-i maneviye hükmüne geçiyor; kâfirin küfrü, kâfirin mahiyetinde manevî bir cehennemi ateşlendiriyor.

سُب۟حَانَكَ لَا عِل۟مَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّم۟تَنَٓا اِنَّكَ اَن۟تَ ال۟عَلٖيمُ ال۟حَكٖيمُ

---

Dokuzuncu Lem'a ⇐ Lem'alar | ⇒ On Birinci Lem'a

---